Η Ελλάδα θα ωφεληθεί από αν βγει από το ευρώ, υποστηρίζει ο κορυφαίος γερμανός οικονομολόγος Hans-Werner Sinn, επικεφαλής του Διεθνούς Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (IFO). Σε νέα αποκλειστική συνέντευξή του στην Deutsche Welle, o Γερμανός οικονομολόγος, ερωτηθείς για το εάν οι δηλώσεις της καγκελαρίου ότι καμία άλλη χώρα στην ευρωζώνη δεν έχει ωφεληθεί τόσο πολύ από το ευρώ όσο η Γερμανία και ότι με το επιχείρημα αυτό δικαιολογεί την οικονομική πολιτική διάσωσης απέναντι στις χώρες που βρίσκονται σε κρίση, απαντά: «Δυστυχώς η κυρία Μέρκελ δεν έχει δίκιο».
«Αντικειμενικά δεν στέκει κάτι τέτοιο. Μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης ήμασταν οι μεγάλοι χαμένοι του ευρώ. Αυτό άλλαξε μετά την κρίση.Πρώτον αυξήσαμε λίγο τους μισθούς και τις τιμές, ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα. Δεύτερον οι αποταμιεύσεις παρά την κρίση δεν έφυγαν από τη Γερμανία αλλά έμειναν στη Γερμανία.
Έτσι υπήρξε μια ανάπτυξη στους τομείς της αγοράς ακίνητων και της απασχόλησης. Ίσως αυτό να εννοεί η κυρία Μέρκελ. Αλλά παρόλα αυτά, από την εισαγωγή του ευρώ μέχρι σήμερα η Γερμανία πλήρωσε την στάση της.Στη Σύνοδο Κορυφής της Μαδρίτης το 1995 ήμασταν στη δεύτερη θέση στην ευρωζώνη αναφορικά με το κατά κεφαλήν εισόδημα, και σήμερα βρισκόμαστε στην έβδομη θέση. Δυστυχώς η κυρία Μέρκελ δεν έχει δίκιο».
«Η έξοδος θα ωφελήσει την Ελλάδα»
Πολλοί οικονομολόγοι ισχυρίζονται ότι μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα κόστιζε πολύ περισσότερο από ό,τι η παραμονή της. Ούτε όμως αυτή την άποψη συμμερίζεται ο Γερμανός οικονομολόγος: «Πρώτα από όλα για τους Έλληνες είναι μεγάλο μειονέκτημα να παραμένουν στο ευρώ διότι δεν είναι ανταγωνιστικοί και γιατί έχουν μια τεράστια ανεργία.
Αλλά ακόμα και για τους δανειστές- και κυρίως για τη Γαλλία- δεν έχει νόημα παραμένει και δεν είναι ανταγωνιστική, διότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει κάτι. Η χώρα χρειάζεται διαρκώς νέες πιστώσεις για να καλύψει τα ελλείμματα της.
Αλλά ακόμα και για τον κόσμο είναι καλύτερο αλλά αυτό μόνο με μια έξοδο μπορεί να επιτευχθεί. Σύμφωνα με υπολογισμούς της Goldmann Sachs η Ελλάδα θα έπρεπε να γίνει 30% φθηνότερη και σε σύγκριση με την Τουρκία 40% φθηνότερη. Μια τέτοια πολιτική λιτότητας θα διαλύσει τη χώρα».
Συχνά διαβάζει κανείς πως θα πρέπει να πέσουν οι μισθοί στις χώρες που βρίσκονται σε κρίση ώστε να μπορέσουν να γίνουν ανταγωνιστικές. Ισχύει μια τέτοια θέση; «Η μείωση των μισθών μπορεί να έχει ένα τέτοιο αποτέλεσμα.
Αλλά θα έπρεπε να μειωθούν και οι τιμές στις χώρες αυτές. Και οι τιμές δεν έχουν πέσει ακόμα. Υποθέτω ότι οι μειώσεις των μισθών που βλέπουμε οφείλονται στο γεγονός ότι οι εταιρείες που έδιναν υψηλότερους μισθούς χρεοκόπησαν. Και αυτές που επιβίωσαν ήταν αυτές που είχαν χαμηλότερους μισθούς», λέει κλείνοντας ο γερμανός οικονομολόγος.
«Δεν υπάρχει τίποτε για να γιορτάζουμε ή για να είναι κανείς περήφανος.
Η ΕΕ θα έπρεπε να ντρέπεται και να απολογείται.
Δεν διαπραγματευόμαστε με τους δυνάστες του ελληνικού λαού»
Δεν υπάρχουν μόνο αυτοί που γιορτάζουν και καμαρώνουν για τα 60 χρόνια της ΕΕ, την ώρα που αυτή τρώει τους λαούς της. Υπάρχουν κι αυτοί που αντιστέκονται και ετοιμάζουν το Σχέδιο για την απόκρουση της Ευρωπαϊκής Δεσποτείας. Στη Ρώμη πριν λίγες ημέρες έγινε η 4η Διάσκεψη του Plan B, ως Αντισύνοδος στους εορτασμούς. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου άνοιξε τις εργασίες μαζί με τον Ζαν Λυκ Μελανσόν και τον Στέφανο Φασίνα. Οι τρεις τους και ο Οσκαρ Λαφοντέν είναι οι ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας. Στην ομιλία της η Ζωή μίλησε για την Ανυπακοή ως τη νέα Αντίσταση για τους Ευρωπαϊκούς λαούς και κάλεσε τους συμμετέχοντες να στηρίξουν την ανυπακοή του ελληνικού λαού. Σε ειδικό πάνελ για την Ανυπακοή μίλησε ο Διαμαντής Καραναστάσης, εκπροσωπώντας την Πλεύση Ελευθερίας και κάλεσε τους συμμετέχοντες να απελευθερώσουν την ανυπακοή που είναι εγγενής σε όλους μας, ως το υπέρτατο όπλο διεκδίκησης. Η Διάσκεψη υιοθέτησε Διακήρυξη με την πρόταση της Ζωής για απόκρουση των διαπραγματεύσεων με τους δυνάστες του ελληνικού λαού και στήριξη της ανυπακοής και της αντίστασης. -Επισυνάπτονται φωτογραφίες -Ακολουθεί η πλήρης ομιλία της Ζωής, την οποία μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:
Η Ομιλία της Ζωής στην 4η Διεθνή Διάσκεψη του Plan B στη Ρώμη 11 Μαρτίου 2017
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι, είναι πολύ εμψυχωτικό να βρίσκομαι εδώ, μαζί σας. Κι επιτρέψτε μου να ξεκινήσω ευχαριστώντας ολόψυχα τους οικοδεσπότες μας για τη διοργάνωση αυτής της 4ηςΔιάσκεψης του Plan B. Κυρίες και κύριοι, Αγαπητοί φίλοι, να ’μαστε πάλι εδώ, σε αυτήν την 4ηΔιάσκεψη του Plan B, μετά το Παρίσι, τη Μαδρίτη, την Κοπεγχάγη. Να ’μαστε πάλι εδώ, για να επιβεβαιώσουμε την απόφαση και την ετοιμότητά μας να παλέψουμε. Να παλέψουμε για να αποκαταστήσουμε τη Δημοκρατία στην Ευρώπη και στις ευρωπαϊκές χώρες. Να παλέψουμε ενάντια στην αδικία, την επιβολή, τους εκβιασμούς και τις αντιδημοκρατικές πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να παλέψουμε για να ανακτήσουμε την κυριαρχία για τους λαούς, για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς: τη λαϊκή κυριαρχία, τη δημοκρατική κυριαρχία και τη νομισματική κυριαρχία, δηλώνοντας ότι η έλλειψη της τελευταίας εντός του ευρωπαϊκού συστήματος, εντός του συστήματος της ΕΕ, μετατρέπεται στο μέσο για την αποστέρηση των λαών από τις πρώτες, τη δημοκρατική και τη λαϊκή κυριαρχία∙ ότι το κοινό νόμισμα, το ευρώ, έχει μετατραπεί σε όπλο εναντίον της δημοκρατίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να γιορτάσει, εδώ, στη Ρώμη, τα 60 χρόνια από την υπογραφή των ιδρυτικών Συνθηκών, εδώ, στη Ρώμη. Αυτή τη στιγμή, που οι μηχανισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης λειτουργούν κυρίως και ευθέως εναντίον των ευρωπαϊκών λαών, εναντίον των ευρωπαϊκών κοινωνιών, εναντίον της ευημερίας των ευρωπαϊκών λαών και κοινωνιών, πρέπει να θέσουμε το εξής ερώτημα και να απαντήσουμε σε αυτό: Υπάρχει πραγματικά κάτι για να γιορταστεί; Όχι. Υπάρχει κάτι για να είναι κανείς υπερήφανος; Όχι. Αντιθέτως, υπάρχουν πολλά για τα οποία η ΕΕ πρέπει να ντρέπεται και πολλά για τα οποία πρέπει να απολογηθεί. Θα μιλήσω για την Ελλάδα. Και πάλι. Θα μιλήσω για τη χώρα μου και τον λαό μου, υπέρ της χώρας μου και του λαού μου, που υφίστανται την επιβολή ενός πραξικοπήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, που χρησιμοποιούν μια Κυβέρνηση προδοτών για να επιβάλλουν τις αντιδημοκρατικές τους επιταγές. Το πραξικόπημα εναντίον της Ελλάδας συνίσταται στην κατάφωρη και διαρκή παραβίαση μιας καθαρής λαϊκής εντολής: της εντολής του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. Ο λαός ψήφισε ΟΧΙ. Ένα λαμπρό ΟΧΙ, σε ποσοστό 61,3% και οι δανειστές… Θα σας πω πώς νιώθω: κάθε φορά που αναφέρω αυτό το ΟΧΙ, ο κόσμος είναι αλληλέγγυος, χειροκροτεί, ταυτίζεται με αυτό. Αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει να υπερασπιστούμε αυτό το ΟΧΙ και πρέπει να το κάνουμε πραγματικότητα. Γιατί αυτή τη στιγμή, αυτό που εφαρμόζεται είναι το «Ναι». Αυτή τη στιγμή, οι δανειστές, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και τα κράτη-μέλη έχουν επιβάλει το «Ναι». Χρησιμοποίησαν την άρνηση ρευστότητας και το κλείσιμο των τραπεζών ως πραγματικό όπλο εναντίον του λαού, απειλώντας και επιβάλλοντας οικονομική και χρηματοπιστωτική ασφυξία, χρησιμοποιώντας το παράνομο Χρέος, που επιβλήθηκε στη χώρα και τον λαό, ως εργαλείο για να επιτύχουν την υποδούλωση του πληθυσμού. Και, παρ’ όλα’ αυτά, ο λαός είπε ΟΧΙ. Παρ’ όλα’ αυτά, ο λαός αντιστάθηκε. Ο λαός είπε ΟΧΙ σε νέα μέτρα λιτότητας, με περαιτέρω περικοπή των μισθών και των συντάξεων, που πια δεν επαρκούν ούτε για να καλύψουν την επιβίωση μιας εβδομάδας, ούτε για τις ανάγκες μιας εβδομάδας. Ο λαός είπε ΟΧΙ στην υπεξαίρεση των δημόσιων αγαθών και της δημόσιας περιουσίας, που τώρα ρευστοποιούνται και μεταβιβάζονται σε ένα ταμείο με έδρα το Λουξεμβούργο για τα επόμενα 99 χρόνια – αυτό σημαίνει περισσότερο από τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου, περισσότερο από τη διάρκεια της ζωής του λαού. Ο λαός είπε ΟΧΙ στην αποσάθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων, που οδηγεί – και έχει οδηγήσει – στην πλήρη διάλυση των συνθηκών εργασίας και των εργασιακών σχέσεων. Είπε ΟΧΙ στην παράδοση του τραπεζικού συστήματος σε funds, σε σκανδαλωδώς χαμηλές τιμές. Είπε ΟΧΙ στην επιβολή εξουθενωτικής φορολογίας, που οδήγησε στο να ζητείται από τους ανθρώπους να παραδώσουν όλα τους τα εισοδήματα ως λύτρα, για να συνεχίσουν να αναπνέουν. Αυτή τη στιγμή, ζητούν από τους ανθρώπους στην Ελλάδα να πληρώνουν μέχρι και το ενενήντα τοις εκατό -ενενήντα τοις εκατό!- των εισοδημάτων τους σε φόρους, εισφορές και άλλα είδη υποχρεωτικών φορολογικών επιβαρύνσεων, που έχουν επιβληθεί κατά τον ίδιο τρόπο, που ζητείται από τη χώρα να δίνει το 92% των αποκαλούμενων “δανείων”, των αποκαλούμενων “πακέτων διάσωσης” στους δανειστές, προκειμένου να συνεχίσει να έχει – τι; – το ευρώ. Ο λαός είπε, δυνατά και καθαρά, ΟΧΙ στην κοινωνική γενοκτονία που συνιστούν τα Μνημόνια, τα οποία έχουν οδηγήσει σε καταβαράθρωση του πληθυσμού, μαζική μετανάστευση των νέων και των μορφωμένων, φτώχεια, δυστυχία, απελπισία και περιθωριοποίηση της πλειοψηφίας, θανάτους σχετιζόμενους με την επιδείνωση των συνθηκών ζωής στη χώρα και αυτοκτονίες που συνδέονται με τα μνημονιακά μέτρα. Το δημοκρατικό ΟΧΙ του λαού, αυτό το ΟΧΙ που μας κάνει υπερήφανους, αυτό το ΟΧΙ που σας εμπνέει, παραβιάζεται ακόμα. Παραβιάζεται έκτοτε, παραβιάζεται σήμερα. Όλοι οι νόμοι που ψηφίζονται στη χώρα, όλες οι αποκαλούμενες “διαπραγματεύσεις” μεταξύ της Ελληνικής Κυβέρνησης και των δανειστών στοχεύουν στην παραβίαση αυτού του δημοκρατικού, αυτού του κυρίαρχου ΟΧΙ. Οπότε, το ερώτημα για εμάς, το ερώτημα για εσάς, το ερώτημα για όλους μας, είναι ξεκάθαρο: Οι Έλληνες είναι μόνοι τους απέναντι σε αυτό; Είναι μόνοι τους; Οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι ανυπεράσπιστοι απέναντι σε αυτό; Είναι μόνοι τους; Έχουν απομείνει χωρίς άλλη εναλλακτική από το να υποκύψουν και να παραδοθούν; Έχουν απομείνει χωρίς άλλη επιλογή παρά να υπακούσουν και να υπομείνουν; Η απάντηση, που εμείς καλούμαστε να αρθρώσουμε, η απάντηση που καλούμαστε να σφυρηλατήσουμε και να θέσουμε σε εφαρμογή ως πρωτοβουλία για το Plan B, είναι: ΟΧΙ. ΟΧΙ, ο ελληνικός λαός και οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν είναι ανυπεράσπιστοι και δεν είναι μόνοι τους. Δεν απέμειναν χωρίς εναλλακτική. Είμαστε ο σύμμαχός τους για να επιλέξουν, να χτίσουν, να θέσουν σε εφαρμογή περισσότερες από μία εναλλακτικές, με αξιοπρέπεια και δημοκρατία. Οι εναλλακτικές δεν είναι απλώς συζητήσεις. Οι εναλλακτικές είναι πράξεις. Είναι ώρα να πούμε ξεκάθαρα ότι, όταν καταλύεται η δημοκρατία, όταν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες καταπατώνται, δεν υπάρχει απλώς η εναλλακτική, δεν υπάρχει απλώς το δικαίωμα, αλλά και το δημοκρατικό καθήκον να αντισταθούμε. Και η σημερινή Αντίσταση, η σημερινή ιστορική δημοκρατική μάχη για τους ευρωπαϊκούς λαούς και για τον ελληνικό λαό, για τον λαό μου, έχει όνομα: Ανυπακοή. Όχι απλώς κυβερνητική ανυπακοή, ως το πολιτικό μας σχέδιο και η πολιτική μας δέσμευση για όταν έρθουμε στην εξουσία, αλλά πολιτική, λαϊκή ανυπακοή, μέχρι να αποκατασταθεί η λαϊκή κυριαρχία: Άνθρωποι που υπερασπίζονται την εντολή τους, αρνούμενοι να υποβληθούν σε ο,τιδήποτε την παραβιάζει. Άνθρωποι που εξεγείρονται εναντίον της επιβολής φόρων, εισφορών και άλλων φορολογικών ή χρηματικών υποχρεώσεων που τους επιβάλλονται ενάντια στη βούλησή τους, για να αποπληρωθεί ένα Χρέος που δεν είναι δικό τους, ένα Χρέος που έχει αποδειχθεί ότι είναι παράνομο, αθέμιτο, επονείδιστο και μη βιώσιμο, μέσα από τις εργασίες της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους. Είναι ώρα να πούμε δυνατά και καθαρά ότι στις περιπτώσεις όπου η δημοκρατία καταλύεται από εκείνους που οφείλουν να την υπηρετούν και να την προστατεύουν, δηλαδή από τις Κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ και τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν το δικαίωμα να αυτοπροστατευτούν και να υπερασπιστούν τη δημοκρατία μέσα από την ενεργό ανυπακοή τους. Είναι ώρα να αναλάβουμε την πολιτική ευθύνη να καλέσουμε σε ανυπακοή και να τη στηρίξουμε. Και, πράγματι, αυτή είναι μια εκστρατεία που ξεκινάμε στην Ελλάδα, με το κόμμα μου, την Πλεύση Ελευθερίας, μαζί και με πολλά κοινωνικά κινήματα και ενεργούς πολίτες: μια εκστρατεία ανυπακοής, που θα στηρίζει τους ανθρώπους για να αντιστέκονται, να σταματήσουν να αισθάνονται ανίσχυροι και ανυπεράσπιστοι και να ενεργοποιήσουν την πραγματική τους δύναμη, να αναστρέψουν τη θυματοποίησή τους. Σας καλώ να δεσμευτούμε ότι θα ενθαρρύνουμε, θα στηρίξουμε και θα υπερασπιστούμε αυτή την ανυπακοή και τις πρωτοβουλίες για ανυπακοή. Ότι θα εργαστούμε μαζί για να δώσουμε φωνή και να δώσουμε κοινωνική δύναμη σε αυτή την ανυπακοή. Το Plan Β μας δεν έχει να κάνει απλώς με το να δείξουμε το δρόμο, το Plan B μας έχει να κάνει με το να ανοίξουμε τον δρόμο, να χτίσουμε τον δρόμο μαζί με τους πολίτες. Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί σύντροφοι, Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες. Η ΕΕ του κοινού Άρθρου 3, η ΕΕ που χτίστηκε για να υπερασπιστεί την κοινωνική ευημερία, την ευημερία των λαών και των κοινωνιών, δεν είναι η σημερινή ΕΕ. Η σημερινή ΕΕ είναι, αντίθετα, η ΕΕ των στενών αντικοινωνικών συμφερόντων των ολιγαρχιών και των λόμπι του χρηματοοικονομικού, τραπεζικού και πολιτικού συστήματος. Η σημερινή ΕΕ δεν υπηρετεί τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία, αλλά, αντίθετα, την κατάλυσή τους. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν είναι χρηματοπιστωτικό ίδρυμα. Είναι όργανο επιβολής, είναι όργανο αντιδημοκρατικής επέμβασης στα κράτη-μέλη και, ως τέτοιο, πρέπει να παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη. Και, ως τέτοιο, πρέπει να υποχρεωθεί να παραδώσει όλα τα έγγραφα που αποδεικνύουν ότι είχε γνώση για τις εγκληματικές συνέπειες των ενεργειών της το 2015. Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι, είναι καθήκον μας να χτίσουμε μια εναλλακτική για τους ευρωπαϊκούς λαούς, θέτοντας τη δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες και την κοινωνική ευημερία πάλι στην κορυφή της ιεραρχίας των πολιτικών στρατηγικών και των πολιτικών προτεραιοτήτων. Είναι καθήκον μας να προσφέρουμε στους ευρωπαϊκούς λαούς ένα συγκεκριμένο σχέδιο για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους απέναντι στην καταπίεση του νέο-ολοκληρωτισμού, που εφαρμόζεται με τις πολιτικές της ΕΕ, οι οποίες χρησιμοποιούν το Χρέος και την τραπεζική ρευστότητα ως όπλα τους. Είναι καθήκον μας να χτίσουμε ένα εναλλακτικό σχέδιο, το δικό μας Plan Β, ως καθαρό μονοπάτι προς την αποκατάσταση της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τους λαούς της Ευρώπης. Για να προστατεύσουμε, να υπερασπιστούμε και να αποκαταστήσουμε ό,τι έχει κατακτηθεί με τους δημοκρατικούς, κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες μέσα στους αιώνες, ό,τι έχει κατακτηθεί με αίμα και με τη στέρηση της ελευθερίας, και που τώρα αφαιρείται βίαια. Το δικό μας Plan Β διαψεύδει το νεοφιλελεύθερο δόγμα TINA (There Is No Alternative – Δεν Υπάρχει Εναλλακτική) και αποδεικνύει αυτό που γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας, στη συνείδησή μας: ότι οι λαοί είναι αυτοί που καθορίζουν τη μοίρα τους και το περιεχόμενο της ζωής τους. Επιτρέψτε μου να κάνω ένα σχόλιο για εκείνους που ακόμα υπερασπίζονται ένα Plan Α ως Σχέδιο Διαπραγμάτευσης: Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση με τους δυνάστες! Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση με εκείνους που καταδυναστεύουν τους λαούς! Ως Ελληνίδα, δεν θα διαπραγματευτώ με εκείνους που αφαίρεσαν τη δημοκρατία από τη χώρα μου, είτε είναι Έλληνες είτε όχι. Και σας ζητώ να μη διαπραγματευτείτε ούτε εσείς μαζί τους. Σας ζητώ να μην τους νομιμοποιήσετε. Το δικό μας Plan Β αφορά δύσκολες επιλογές. Το δικό μας Plan Β είναι για τα δύσκολα, αλλά και για τα αδιαπραγμάτευτα: η Ελευθερία, η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη, η Ειρήνη είναι δύσκολες, αλλά και αδιαπραγμάτευτες – και είναι ο λόγος ύπαρξής μας. Είμαι έτοιμη να κάνω αυτές τις δύσκολες επιλογές. Και ξέρω ότι πολλοί από εσάς, οι περισσότεροι από εσάς, είστε εξίσου έτοιμοι, να κάνετε δύσκολες επιλογές, και πολλοί πολλοί από εμάς στην Ελλάδα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τις δύσκολες επιλογές. Γιατί οι δύσκολες επιλογές είναι που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας μέσα στους αιώνες, και εμείς είμαστε εδώ για να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας. Σας ευχαριστώ πολύ.
«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να 'ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για πλήρη εξευτελισμό. Για την ατίμωση του..»
Οδυσσέας Ελύτης.
Στη Ρώμη βρέθηκαν για μια ακόμη φορά οι εκπρόσωποι των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να γιορτάσουν τα 60 χρόνια από την ίδρυση της, με στόχο την ειρήνη, την αλληλεγγύη και την ασφάλεια των χωρών της γηραιάς Ηπείρου.
Ως εμπνευστές της ιδέας αυτής εμφανίζονται τρεις πολιτικοί: ο Γερμανός Ρομπέρ Σούμαν, ο Γάλλος Ζαν Μονέ, ο Βέλγος Πολ Ανρί Σπαάκ. Η ιστορική πραγματικότητα διαψεύδει την πρωτοτυπία αυτής της ιδέας για Ενωμένη Ευρώπη ερευνώντας την ιστορική διαδρομή αποκαλύπτονται τα πραγματικά σχέδια για μια υπέρ – εξουσία.
Ο 20ος αιώνα σημαδεύτηκε από δυο παγκόσμιους πολέμους που προκάλεσε η Γερμανία. Τον πρώτο 1871 – 1918 από το Β' Ράιχ των Γουλιέλμων που ηττήθηκαν με τη παρέμβαση των Αμερικανών (στηρίζοντας την Βρετανία – Γαλλία) μετά από απόφαση του Γούντρου Ουίλσον στις 5 Απρίλη το 1917(παγώνοντας την αποπληρωμή των Επανορθώσεων – αποζημιώσεων που έφθαναν τα 23 δις χρυσά μάρκα)(1). Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος του Γ' γερμανικού Ράιχ 1933 – 1945 του Χίτλερ στον οποίο πάλι ηττήθηκαν, αφήνοντας πίσω 50 εκατομμύρια νεκρούς και εκατομμύρια τραυματίες(και χρέος πάνω από 2 τρισεκατομμύρια δολάρια τα οποία πάγωσαν, και πάλι με την παρέμβαση των Η.Π.Α αναδεικνύοντας τη ως κυρίαρχη πολιτική και οικονομική με το σχέδιο Μάρσαλ δύναμη της Ευρώπης.
Οι τότε ευρωπαϊκές ισχυρές δυνάμεις βγήκαν ανίσχυρες και αναγκασμένες παραχώρησαν τις αποικίες τους, στις Η. Π. Α.
Η Αμερική με το τέλος του πολέμου ανέλαβε την οικονομική στήριξη και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης, και της Γερμανίας, προστατεύοντάς την να μη πληρώσει τις υποχρεώσει της απέναντι στους λαούς που υπέστησαν την Γερμανική ναζιστική μπότα. Η ιδιαίτερη αυτή συμπεριφορά βοήθησε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και πάλι να γίνει ισχυρή χώρα της Ευρώπης και με την βοήθεια του Κάρτερ κυριάρχησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. (2)
Έτσι Ξεκίνησε Η Ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης.
Ερευνώντας την ιστορική αρχή αυτής της ιδέας για την Ενωμένη Ευρώπη μετά από το όραμα του Ναπολέοντα, ο πρώτος που κωδικοποιήσει την ιδέα της ενοποίησης της Ευρώπης ήταν ο Αυστριακή καταγωγής κόμης Ριχάρδος Νικόλαος Κοντενχόβε – Καλλέργης. Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ίδρυσε το «Πανευρωπαϊκό Κίνημα» το οποίο μεταξύ άλλων ήταν υπέρ της κατάργησης των συνόρων και των εθνών κρατών και τη δημιουργία μιας κυβέρνησης της οικονομική ελίτ. Το βιβλίο του «Πανευρώπη» για πρώτη φορά κυκλοφορεί το 1926 (στα ελληνικά έχουν γίνει τρεις εκδόσεις. Οι δυο πρώτες ήταν ελλιπείς ενώ η τρίτη κυκλοφορεί ολοκληρωμένη, με σχόλια των μεταφραστών το 2014 με τον τίτλο «Εξουσιαστικά Σχέδια της Ευρωπαϊκής Αριστοκρατίας»).
Η κωδικοποίηση της Ιδέας του «Πανευρωπάϊσμού» έγινε από τον υπουργό οικονομικών της ναζιστικής κυβέρνησης Κλόντιους στο βιβλίο του «Περί της Οικονομικής Διατάξεως του Κόσμου μετά τη Γερμανική Τελική Λύση». Στο κεφάλαιο 1 «Τελωνειακή και Νομισματική Ένωση», έγραφε: Ασχέτως του εάν θα παραμείνουν ανεξάρτητα κράτη ή όχι (η Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο κ.α) θα επέλθει η οικονομική ένταξή τους στον μείζονα γερμανικό χώρο. Το ριζοσπαστικότερο μέσον προς το σκοπό αυτό είναι η Τελωνειακή και Νομισματική Ένωσης. Η Νοτιοανατολική Ευρώπη θα εξακολουθήσει να είναι για τη Γερμανία μια σπουδαία αγορά ενεργειακών πόρων και κυρίως διατροφικών αγαθών, αλλά και μια σπουδαία αγορά για τα γερμανικά βιομηχανικά προϊόντα..» Για να γράψει στο ημερολόγιο του ο Γιόζεφ Γκέμπελ : « Εξ όλων αυτών ο Φίρερ εξήγαγε το συμπέρασμα ότι η κακοφωνία των μικρών κρατών, η οποία σήμερα εξακολουθεί να υφίσταται στην Ευρώπη, πρέπει να εξουδετερωθεί το ταχύτερο δυνατόν. Σκοπός του αγώνα μας οφείλει να παραμείνει η δημιουργία μιας ηνωμένης Ευρώπης. Αλλά η Ευρώπη μπορεί να αποκτήσει σαφή οργάνωση μόνον μέσω των Γερμανών. Μια άλλη δύναμη πρακτικώς δεν υφίσταται. Ο Φίρερ υπερασπίζεται εν προκειμένω την πολιτική του Καρλομάγνου...».
Μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου ξαναήρθε στο τραπέζι το θέμα της Ενωμένης Ευρώπης ως στρατιωτική και οικονομική δύναμη από τον Ουίλσον Τσόρτσιλ.
Το 1949 δημιουργήθηκε στις Η.Π.Α η Αμερικανική Επιτροπή για την Ενωμένη Ευρώπη, για να σταματήσουν τα προβλήματα ανταγωνισμού των ευρωπαϊκών κρατών. Το αμερικανικό σχέδιο απέβλεπε αρχικά στην ενοποίηση των Γαλλικών και Γερμανικών βιομηχανιών. Το πρόγραμμα χρηματοδοτείτε από τις ΗΠΑ και έπρεπε να γίνει αποδεχτώ στην ιδέα αυτή να ενσωματωθεί η νεόδμητη Δυτική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας για να σταματήσει η μονομερής δυνατότητα διεξαγωγής πολέμου. Το πρώτο βήμα της παράδοσης της Ευρώπης στις Η.Π.Α ξεκίνησε.
Η Βρετανία και η Γαλλία αντιδρούσαν σε μια ομοσπονδιακή ένωση της Ευρώπης. Προτιμούσαν μια συνεργασία ανεξάρτητων, κυρίαρχων και ισότιμων κρατών απέρριπταν την εξαφάνιση της εθνικής κυριαρχίας, στη δημιουργία ενός υπερκρατικού σχήματος και αποχώρησαν από το Ευρωπαϊκό κίνημα. Οι Αμερικανοί προσχώρησαν στις απόψεις του Βέλγου Σπάακ και του Γάλλου Μονέ, οι οποίοι αναλαμβάνουν την ηγεσία του κινήματος για την Ένωση της Ευρώπης. Οι επικεφαλής αυτής της κίνησης γνώριζαν ότι προχωρούν σε μια ένωση των οικονομικών ελίτ, αγνοώντας τη θέληση των λαών τους. Άλλωστε μέχρι σήμερα έχει αποδεχτεί ότι αυτή η ελίτ αγνοεί τις απόψεις των λαών. (Χαρακτηριστικό παράδειγμα όσων εναντιώθηκα στα σχέδια αυτής της ελίτ δεν ακούστηκαν π.χ. το «ΟΧΙ» του Ελληνικού λαού το 2015, την απορρίψει στην Πορτογαλία να σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση, στην Ισπανία, Ιταλία κ.α ).
Τα επτά χρόνια τι γίνεται στη χώρα μας; Υπογράφουμε το ένα μνημόνιο μετά το άλλο. Σταδιακά προχωράμε στην κοινωνική διάλυση, στην φτωχοποίηση του λαού, στο ξεπούλημα ή την κατάργηση κάθε παραγωγικής δυνατότητας, καταργούμε κάθε κρατική υποδομή διαλύοντας το κάθε ίχνος κοινωνικού κράτους. Σε θέματα εξωτερική και αμυντικής πολιτική δεν είδαμε έμπρακτα ποτέ την αλληλεγγύη, αυτό που βλέπουμε είναι να μας ωθούν σε εξοπλιστικά προγράμματα γιατί αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι τα σύνορα της χώρας μας είναι της Ευρώπης, χωρίς να κάνουν, μια δήλωση για τις τουρκικές απειλές και παραβιάσεις στον εναέριο και θαλάσσιο χώρο στο Αιγαίο, που οι αναχαιτίσεις κοστίζουν στη χώρα μας εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο. Δεν ζήτησαν ποτέ την εφαρμογή του δικαίου της θάλασσας, ούτε την οριοθέτηση της Ελληνικής (ΑΟΖ), για τους υδρογονάνθρακες, για το μόνο που προσέτρεξαν ήταν να τους εκμεταλλευτούν οι ίδιοι, δίνοντας ψίχουλα στη χώρα μας.
Αυτό που επιδιώκουν οι «εταίροι» μας τοκογλύφοι της Γερμανικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ουδέτερη στρατηγική στάση των Η.Π.Α είναι να γίνουμε αποικία τους, για να την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών γεωοικονομικών τους σχέδια.
Εμείς θα πρέπει να ξυπνήσουμε να αντιδράσουμε στον μεσσιανισμό που μας οδηγούν οι ψευδό εταίροι μας δανειστές, και να διεκδικήσουμε, όλα τα δικαιώματα μας που απορρέουν από τις διεθνείς και ευρωπαϊκές συνθήκες για την ανεξαρτησία μας, και να σταματήσει αυτή η γενοκτονία που έχει σχεδιαστεί από τις οικονομικές τραπεζικές ελίτ, και το πολιτικό μας σύστημα την αποδέχεται μοιρολατρικά με την τυφλή υποστήριξη ορισμένων μέσων ενημέρωσης ενοχοποιώντας το λαό για τα όσα συμβαίνουν.
Ο στοχαστής Πωλ Κραιγκ Ρόμπερτς (Paul Craig Roberts)
Στηλιτεύει την πλήρη ενσωμάτωση της «Αριστεράς» στη Νέα Διεθνή Τάξη και τη βρώμικη προδοσία από μέρους της των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, κάτι που έχει ως εύλογο αποτέλεσμα τη δικαιολογημένη στροφή τους στον Τραμπ και τους νέο-εθνικιστές. Αφιερώνοντας σήμερα όλη την ενέργεια και τους πόρους της σε άθλιες (πολλές χρηματοδοτούμενες βέβαια από τον Σόρος κλπ.) μαζικές εκστρατείες ενάντια στον Τραμπ, στην πραγματικότητα στρέφεται ενάντια στα λαϊκά κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης, που τα χαρακτηρίζει έμμεσα ή άμεσα ως ρατσιστικά, ακροδεξιά ή ακόμα και φασιστικά. Και αυτό επειδή δεν ακολουθούν την άκρως αποπροσανατολιστική ατζέντα της Υπερεθνικής και της Σιωνιστικής Ελίτ για την ακλόνητη υπεράσπιση των υποτιθέμενων «ατομικών δικαιωμάτων», που είναι γνωστό ότι από τη φύση τους στρέφονται ενάντια στη συλλογική αυτονομία, τη βάση της πραγματικής δημοκρατίας και της αυτονομίας των πολιτών.
Ο θάνατος της Αριστεράς
του Paul Craig Roberts
Σε αρκετές περιπτώσεις είχα θέσει στις στήλες μου το ρητορικό ερώτημα: Τι έγινε η Αριστερά; Σήμερα θα απαντήσω στο ερώτημα. Η απάντηση είναι ότι η Ευρωπαϊκή και η Αμερικανική Αριστερά, η οποία παραδοσιακά αγωνιζόταν για την εργατική τάξη (ψωμί και ειρήνη) δεν υπάρχει πια. Η υπόθεση για την οποία αγωνίζονται τώρα, αυτοί που παριστάνουν πως είναι η σημερινή «Αριστερά», είναι οι πολιτικές ταυτότητας.
Η «Αριστερά» δεν υπερασπίζεται πια την εργατική τάξη, την οποία απορρίπτει με περιφρόνηση ως τους «άθλιους του Τραμπ», δηλαδή ως ρατσιστές, μισογύνηδες, ομοφοβικούς και τρελαμένους με τα όπλα..
Αντίθετα, η «Αριστερά» υπερασπίζεται τις υποτιθέμενες περιθωριοποιημένες ομάδες-θύματα: τους έγχρωμους, τους ομοφυλόφιλους, τις γυναίκες και τους διεμφυλικούς. Το θέμα των κοινών WC (της χρήσης τουαλετών ανδρών και γυναικών κατά το δοκούν από τους τρανς) –μία εκστρατεία (στις ΗΠΑ) που είναι απίθανο να κινητοποιήσει πολλούς Αμερικανούς– είναι πιο σημαντικό για την «Αριστερά» από την εργατική τάξη.
Όλοι οι άνθρωποι με λευκή επιδερμίδα, εκτός από τους αριστερούς και τις θυματοποιημένες γυναίκες, είναι κατά τεκμήριο ρατσιστές. Ο ρατσισμός και η θυματοποίηση είναι η εξήγηση για τα πάντα, για όλη την ιστορία, όλους τους θεσμούς, ακόμη και για το αμερικανικό Σύνταγμα. Αυτό το πρόγραμμα της «Αριστεράς» αποκόπτει την αριστερά από την εργατική τάξη , που έχει εγκαταλειφθεί και από τα δύο πολιτικά κόμματα και έχει τερματίσει τη σύνδεση της Αριστεράς με τον λαό.
Η κατάρρευση της αριστεράς ως πραγματικής και αποτελεσματικής πολιτικής δύναμης ακολούθησε τη Σοβιετική κατάρρευση. Η υποτάξη αντιστεκόταν στην εκμετάλλευσή της και πριν τη δημοσίευση του Κεφαλαίου του Μαρξ το 1867. Αλλά ο Μαρξ ανύψωσε την εκμετάλλευση της εργασίας σε έναν αγωνιστικό σκοπό που είχε με το μέρος του την Ιστορία. Η Μπολσεβικική επανάσταση φάνηκε να επιβεβαιώνει τον Μαρξ με την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης και της διακήρυξης του Σοβιετικού Κομμουνισμού.
Οι σοβιετικές πρακτικές διέψευσαν τις αριστερές ελπίδες και προσδοκίες, αλλά παρ’ όλα αυτά υπήρχε ένα σύστημα το οποίο συνέχισε να μιλάει εναντίον της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική ΄Ενωση το 1991, οι νεοσυντηρητικοί και οι νεοφιλελεύθεροι διακήρυξαν πως η Ιστορία επέλεξε τον καπιταλισμό αντί της εργατικής τάξης και πως η πρόβλεψη του Μαρξ για τον θρίαμβο της εργατικής τάξης είχε αποδειχθεί λανθασμένη.
Η Σοβιετική κατάρρευση ώθησε την κομμουνιστική Κίνα και τη σοσιαλιστική Ινδία να αλλάξουν την οικονομική πολιτική τους και να ανοίξουν τις αγορές τους στο ξένο κεφάλαιο. Χωρίς αντίπαλο, ο καπιταλισμός δεν ήταν πλέον αναγκασμένος να αυτοπεριορίζεται και να επιτρέπει την ευρεία πρόσβαση στην αύξηση του εισοδήματος και του πλούτου. Οι καπιταλιστές άρχισαν να τα μαζεύουν όλα για τον εαυτό τους. Πολλές μελέτες υπολόγισαν ότι τα κέρδη της παραγωγικότητας, τα οποία προηγουμένως πήγαιναν στην εργατική δύναμη, τώρα τα μονοπωλούσαν οι υπερ-πλούσιοι .
Η μια λεωφόρος προς τη συγκέντρωση του εισοδήματος και του πλούτου είναι η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας (τονίζει ο Μάϊκλ Χούντσον και ο Μαρξ στον 3ο Τόμο του Κεφαλαίου). Ο χρηματοπιστωτικός τομέας μπόρεσε να εκτρέψει το διαθέσιμο εισόδημα της εργατικής τάξης σε επιτόκια και αμοιβές τραπεζών (υποθήκες, δάνεια για αγορά αυτοκινήτων, χρέη από πιστωτικές κάρτες, φοιτητικά δάνεια).
Η άλλη λεωφόρος ήταν η εξαγωγή των αμερικανικών θέσεων εργασίας, την οποία ο Τραμπ σφοδρά αντιμάχεται. Να τι συνέβη:
Η Γουώλ Στρητ είπε στους Αμερικανούς κατασκευαστές να μεταφέρουν την παραγωγή τους στη Κίνα για να αυξήσουν τα κέρδη τους χάρη στη φτηνότερη εργασία και το μικρότερο ρυθμιστικό κόστος, διαφορετικά η Γουώλ Στρήτ θα χρηματοδοτούσε την εξαγορά των εταιρειών τους και οι νέοι ιδιοκτήτες θα αύξαναν τη κερδοφορία των εταιριών μεταφέροντας την παραγωγή στο εξωτερικό. Μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων λιανικής, όπως η Walmart, διέταξαν τους προμηθευτές τους να ρίξουν τις τιμές τους στα αντίστοιχα επίπεδα των Κινέζων.
Όσο οι θέσεις απασχόλησης βρίσκονταν στις ΗΠΑ, το μεγαλύτερο μέρος του κέρδους της παραγωγικότητας πήγαινε στους εργαζόμενους. Έτσι, το πραγματικό μέσο οικογενειακό εισόδημα αυξήθηκε με το χρόνο και η καταναλωτική αγοραστική δύναμη που παρείχε η ανάπτυξη του εισοδήματος έδινε ώθηση στην αμερικανική οικονομία προς την επιτυχία, για όλο και περισσότερους ανθρώπους.
Όταν οι δουλειές μεταφέρθηκαν στην Ασία, η αύξηση του μέσου οικογενειακού εισοδήματος σταμάτησε και μειώθηκε. Το μεγάλο πλεόνασμα προσφοράς εργασίας και το χαμηλότερο κόστος ζωής στην Ασία σήμαινε ότι οι Ασιάτες εργάτες δεν χρειαζόταν να πληρωθούν τον μισθό που αντιστοιχούσε στην αξία της συμβολής τους στη παραγωγή. Η διαφορά μεταξύ του αμερικανικού και του ασιατικού μισθού ήταν μεγάλη και πήγαινε στα εταιρικά κέρδη, αυξάνοντας, έτσι, τα «μπόνους απόδοσης» των στελεχών και τα κέρδη κεφαλαίου (αύξηση της τιμής των μετοχών λόγω μεγαλύτερων κερδών) για τους μετόχους.
Στο βιβλίο μου «Η αποτυχία του Καπιταλισμού του Laissez Faire», που εκδόθηκε το 2013, υπολόγισα ότι, σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες της εποχής, για κάθε 1000 βιομηχανικές δουλειές που μεταφέρονταν στη Κίνα αποδίδονταν στην αμερικανική εταιρεία μια εξοικονόμηση εργατικού κόστους ύψους 32.000 δολαρίων την ώρα. Αυτή η ωριαία εξοικονόμηση του κόστους δεν μεταφράστηκε σε χαμηλότερες τιμές για τον Αμερικανό καταναλωτή της εξαχθείσας παραγωγής. Οι εξοικονομήσεις από το εργατικό κόστος μεταφράστηκαν άμεσα σε αύξηση των εισοδημάτων των επιχειρηματικών στελεχών και των μετόχων. Έτσι, η δημιουργία υπεράκτιων θέσεων εργασίας επέτρεψε τη μονοπώληση των κερδών παραγωγικότητας από τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων και τα στελέχη τους.
Αντί να ανταποκριθεί στη στήριξη της εργατικής τάξης από τον Τραμπ και τις πράξεις του υπέρ αυτής από την πρώτη βδομάδα της προεδρίας του –τον τερματισμό της συμφωνίας ΤPΡ και την απαίτησή του στους αυτοκινητοβιομηχάνους να επαναφέρουν τη παραγωγή τους στην Αμερική– η «αριστερά» κινητοποιήθηκε για μία ομάδα θύμα,αυτή των παράνομων μεταναστών. Η «αριστερά» φθάνει στο σημείο να δίνει περισσότερη αξία στους μη-Αμερικανούς πολίτες από την αμερικανική εργατική τάξη.
Ο Τραμπ εκλέχτηκε από την εργατική τάξη. Αν η αριστερά ιστορικά προσδιορίζεται ως ο πρoασπιστής της εργατικής τάξης, τότε ο Τραμπ είναι ο υπερασπιστής της και η «αριστερά» είναι ο εχθρός της.
Καθόλη τη διαμάχη για την ανάδειξη του ρεπουμπλικανού προεδρικού υποψηφίου και τη διαμάχη για την Προεδρία, η «αριστερά» συμμάχησε με το κατεστημένο των υπερ-πλούσιων ολιγαρχών καπιταλιστών και του πολεμοχαρούς συμπλέγματος μεταξύ στρατιωτικών και υπηρεσιών ασφαλείας εναντίον του Τραμπ. Καθώς η προεδρία του Τραμπ ξεκίνησε, είναι η «αριστερά» που επιζητεί την απονομιμοποίησή του και την παραπομπή του στη διαδικασία της καθαίρεσης.
Ακόμα και περιβαλλοντικές οργανώσεις, όπως η NRDCτης οποίας είμαι μέλος, συμμετείχαν στις πολιτικές ταυτότητας που εναντιώνονταν στον Τραμπ. Η Ρέα Σου (RheaSuh), πρόεδρος της NRDC, μου έστειλε πρόσφατα ένα emailστο οποίο διακηρύσσει ότι η οργάνωση, που υποτίθεται είναι προασπιστής της άγριας ζωής και του περιβάλλοντος, θα βρεθεί στην Ουάσινγκτον μαζί με τις γυναίκες του Women’sMarchενάντια στον Τραμπ «για να υπερασπιστεί τα πιο βασικά δικαιώματα των γυναικών». «Οι γυναίκεςείναι σημαντικές», δηλώνει η Rheaκαι συνεχίζει κατηγορώντας τον Τραμπ για το μολυσμένο νερόστο Φλιντ (Flint) του Μίσιγκαν.
Είμαι πεπεισμένος ότι ο Τραμπ κάνει λάθος να δίνει έμφαση στη δημιουργία θέσεων εργασίας σε βάρος του περιβάλλοντος. Είτε η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι απάτη είτε όχι, η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν είναι. Είναι αληθινή, και η εργατική τάξη, όπως στο Flint, υποφέρει από αυτή, όπως και από την απομάκρυνση των θέσεων εργασίας της για το εξωτερικό.
Το Δημοκρατικό Κόμμα πέθανε επί καθεστώτος Κλίντον, όταν ο Κλίντον, συμμάχησε με το Συμβούλιο Δημοκρατικής Ηγεσίας (DLC), που χρηματοδοτείται από το 1985 από τον Αλ Φρομ (Al From)..Συχνά αναρωτιόμουν ποιος χρηματοδοτεί το DLC. Θα μπορούσαν άνετα να είναι οι) αδελφοί Κοχ (Koch), μιας και το DLC μετέτρεψε στη στιγμή το Δημοκρατικό Κόμμα σε ένα δεύτερο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.
Το DLC έπεισε τους Δημοκρατικούς ότι η ήττα των προεκλογικών εκστρατειών για την προεδρία Τζορτζ ΜακΓκόβερν (George McGovern) και Γουόλτερ Μονταίηλ (Walter Mondale) απέδειξε ότι ο οικονομικός λαϊκισμός δεν είναι βιώσιμος. Οι Δημοκρατικοί έπρεπε να απορρίψουν την αριστερά και να ενστερνιστούν τις «καθιερωμένες αξίες» και τις «λύσεις που υπαγορεύει η αγορά». Το DLC ήταν μεγάλος υποστηρικτής της NAFTA (της Συμφωνίας Ελευθέρου Εμπορίου Βορείου Αμερικής). Φημολογείται ότι ο Γουίλ Μάρσαλ (Will Marshall) του DLC θεωρούσε τους ειρηνιστές και τους διαδηλωτές κατά του ιρακινού πολέμου αντι-Αμερικανούς και συμβούλεψε τους Δημοκρατικούς να κρατήσουν αποστάσεις.
Εν ολίγοις, το μήνυμα ήταν: ανταγωνιστείτε με τους Ρεπουμπλικανούς για τα χρήματα των μεγάλων εταιρειών και του χρηματοπιστωτικού τομέα. Αυτό σίγουρα είχε αποτέλεσμα για τους Κλίντον, αλλά όχι για το Δημοκρατικό Κόμμα.
Καθώς οι «λύσεις που υπαγόρευε η αγορά» έστελναν τις βιομηχανικές θέσεις εργασίας στο εξωτερικό, τα οικονομικά του Δημοκρατικού Κόμματος έφθιναν, μαζί με τον αριθμό των μελών και την ισχύ του. Σήμερα Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί εξαρτώνται για την χρηματοδότηση της πολιτικής εκστρατείας τους από τις ίδιες ομάδες συμφερόντων. Έτσι έληξε και η σύνδεση του Δημοκρατικού Κόμματος με την εργατική τάξη.
Το ερώτημα είναι: Μπορεί ο Τραμπ να υπερασπισθεί την εργατική τάξη όταν και τα δυο πολιτικά κόμματα και τα εκπορνευόμενα ΜΜΕ, οι δεξαμενές σκέψεις,, τα πανεπιστήμια, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, το σύμπλεγμα μεταξύ στρατιωτικών και υπηρεσιών ασφαλείας, η Γουώλ Στρητ και τα δικαστήρια ορθώνονται εναντίον της; Ποιος θα βοηθήσει τον Τραμπ να βοηθήσει την εργατική τάξη;
Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω «Η Νέα Διεθνής Τάξη σε δράση, παγκοσμιοποίηση, η Επανάσταση του Brexit και η Αριστερά» (σύντομα και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Γόρδιος), και τη θέση του ότι η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) έχει ως στόχο την πλήρη ένταξη της κάθε χώρας στον κόσμο στην νεοφιλελεύθερη Νέα Διεθνή Τάξη. Όπως τονίζει ο Κλαρκ με βάση το βιβλίο, όλα τα κράτη που αντιστέκονται σε αυτή την ενσωμάτωση — π.χ., η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, η Λιβύη και η Συρία — έχουν «επιλεγεί» για αλλαγή καθεστώτος ή την καταστροφή τους. Ο Κλαρκ υποδηλώνει σαφώς ότι σε περίπτωση που η Τουρκία κινηθεί τελικά προς πλήρη ρήξη με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κλπ., η χώρα θα είναι η επόμενη που θα στοχεύσει η Υ/Ε για αλλαγή καθεστώτος ή ίσως την καταστροφή της, μέσω ενός κατασκευασμένου εμφυλίου πολέμου (όπως αυτού της Συρίας). Αυτό που συμβαίνει λοιπόν σήμερα μπορεί να δηλώνει το πρώτο σημάδι μιας νέας εκστρατείας για αλλαγή καθεστώτος, αυτή τη φορά με στόχο την Τουρκία. Αυτό θα μπορούσε επίσης να εξηγήσει τις «πατριωτικές» κορώνες που εξαπολύονται (με τις πλάτες της ΕΕ και της Υ/Ε φυσικά!) για την Τουρκία από ίσως τους μεγαλύτερες νεκροθάφτες της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, όπως τον Καμμένο, τον Κοτζιά και τον Τσίπρα!
άρθρο του Νειλ Κλαρκ (Neil Clark), ο οποίος δείχνει ότι η σημερινή διαμάχη μεταξύ της Γερμανίας–μέσω της Ολλανδίας– και της Τουρκίας δεν έχει καμία σχέση με την «ασφάλεια και τη δημοκρατία», όπως παραπλανητικά προπαγανδίζεται, ενώ στην πραγματικότητα είναι οι ολλανδικές πράξεις οι οποίες φαίνεται να παραβιάζουν σαφώς τη Σύμβαση της Βιέννης για τις διπλωματικές σχέσεις. Στην πραγματικότητα, όπως ο ίδιος τονίζει, αναφερόμενος σε διάφορους έγκυρους σχολιαστές, είναι η νέα προσέγγιση της Τουρκίας με τη Ρωσία, ιδιαίτερα σε σχέση με τη Συρία, που είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο η στάση της ΕΕ έχει αλλάξει τόσο δραματικά κατά της Τουρκίας. Ο Κλαρκ στη συνέχεια πηγαίνει βαθύτερα εξηγώντας τι συμβαίνει σε σχέση με το νέο βιβλίο του Τάκη Φωτόπουλου
Τα δυτικά γεράκια ψυχραίνουν τη στάση τους απέναντι στην Τουρκία
Neil Clark
(13/03/2017)
Πού πρόκειται να οδηγήσει η ολοένα και πιο υβριστική διένεξη μεταξύ της Τουρκίας και της Ολλανδίας (και των άλλων χωρών της ΕΕ); Γιατί προκαλείται αυτός ο πολιτικός καβγάς μεταξύ μελών του ΝΑΤΟ αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή?
Κατ ‘αρχάς, μια γρήγορη ανακεφαλαίωση των γεγονότων.
Το Σαββατοκύριακο, δύο υψηλόβαθμοι Τούρκοι αξιωματούχοι εμποδίστηκαν να μιλήσουν σε πολιτικές συγκεντρώσεις στην Ολλανδία. Οι ολλανδικές αρχές απαγόρευσαν στoν υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου (Mevlut Cavusoglu) να προσγειωθεί στο Ρότερνταμ, ενώ η υπουργός Οικογενειακών Υποθέσεων Φατμά Μπετούλ Σαγιάν Καγια (Fatma Betul Sayan Kaya) αποτράπηκε να εισέλθει στο τουρκικό προξενείο, και στη συνέχεια απελάθηκε.
Η αντίδραση της Άγκυρας ήταν οργισμένη, με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν να δίνει μια αυστηρή προειδοποίηση προς τους Ολλανδούς, παρομοιάζοντας τις ενέργειές τους με το ναζισμό.
Οι Ολλανδοί θα “πληρώσουν το τίμημα” για την “αναίσχυντη” αντιμετώπιση της υπουργού της Τουρκίας, είπε ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε μια έντονη δήλωση. Προέτρεψε επίσης τους διεθνείς οργανισμούς να επιβάλουν κυρώσεις στην Ολλανδία.
Οι Ολλανδοί επανήλθαν με τον πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε (Mark Rutte) να απαιτεί από τον Ερντογάν να ζητήσει συγγνώμη. Οι Δανοί και οι Γερμανοί αναμίχθηκαν επίσης στη διαμάχη. Ο Δανός πρωθυπουργός ανέβαλε μια προγραμματισμένη συνάντηση με τον Τούρκο ομόλογό του, ενώ ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών είπε ότι «μια τουρκική καμπάνια δεν έχει καμία θέση εδώ στη Γερμανία.»
Οι Ευρωπαίοι προβάλαν ανησυχίες για την προστασία/ δημόσια ασφάλεια ως τον κύριο λόγο για την απαγόρευση ή εμπόδιση των εκδηλώσεων υπέρ του Ερντογάν στις χώρες τους πριν από το συνταγματικό δημοψήφισμα της Τουρκίας της 16ης Απρίλη. Έχει υπάρξει επίσης κριτική προς την κυβερνητική καταστολή που ακολούθησε την απόπειρα πραξικοπήματος τον περασμένο Ιούλιο. Αν ο «Σουλτάνος» Ερντογάν κερδίσει την ψηφοφορία τον επόμενο μήνα, θα λάβει νέες εξουσίες και θα μπορεί να παραμείνει στην εξουσία νόμιμα μέχρι το 2029.
Αλλά είναι οι φόβοι για την ασφάλεια και τη δημοκρατία πραγματικά ο λόγος για την ξαφνική αντίθεση των ηγετών της ΕΕ απέναντι στην Τουρκία «τους»;
Ό,τι και να πιστεύει κανείς για τον Ερντογάν και την κυβέρνησή του (παρατηρήστε πώς χαρακτηρίζεται τώρα ως «καθεστώς» από τα Δυτικά γεράκια), οι ολλανδικές πράξεις είναι σε σαφή παραβίαση της Σύμβασης της Βιέννης για τις Διπλωματικές Σχέσεις. Επίσης, αν το θέμα είναι οι «δημοκρατικές ανησυχίες» , φαίνεται περίεργος τρόπος αντίδρασης η απαγόρευση σε άτομα να κάνουν πολιτικές συγκεντρώσεις. Και πού ήταν, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε, οι “δημοκρατικές ανησυχίες”, όταν οι τουρκικές αρχές τερμάτιζαν βίαια τις διαδηλώσεις το 2013; Όπως επεσήμανα τότε στο RT, κορυφαίες δυτικές πολιτικές προσωπικότητες ήταν ήσυχες σαν ποντικάκια.
Είναι ενδιαφέρον να αντιπαραβάλλουμε τη σημερινή κατάσταση με το πόσο φιλικές ήταν οι ΕΕ-τουρκικές σχέσεις πριν από μόλις λίγο καιρό. Τον Οκτώβριο του 2015, η «Βασίλισσα της Ευρώπης», δλδ. η Άνγκελα Μέρκελ, κάθισε μαζί με τον «Σουλτάνο» Ερντογάν σε μια χρυσή καρέκλα στο Προεδρικό μέγαρο στην Άγκυρα και έδωσε διάφορες υποσχέσεις σχετικά με την προσπάθεια της Τουρκίας να ενταχθεί στην ΕΕ.
Η επίσκεψη αυτή, μόλις δύο εβδομάδες πριν από τις γενικές εκλογές στην Τουρκία, έδωσε αδιαμφισβήτητα ώθηση στην εκστρατεία του Ερντογάν. Ήρθε λίγο μετά την φιλοξενία του ηγέτη της Τουρκίας και της συζύγου του Εμινέ σε ένα συμπόσιο με «τις Μεγαλειότητες του Βασιλιά Φίλλιπου και της βασίλισσας Ματθίλδης των Βέλγων» στις Βρυξέλλες, σε ένα ταξίδι στο οποίο ο Ερντογάν είχε επίσης χαιρετιστεί θερμά από τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ (Donald Tusk).
Από τότε έχει «τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι». Διάφοροι σεβαστοί σχολιαστές πιστεύουν πως η νέα προσέγγιση της Τουρκίας με τη Ρωσία, και ιδιαίτερα για τη Συρία, είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο η στάση της ΕΕ έχει αλλάξει τόσο ριζικά.
Είναι σίγουρα ενδιαφέρον να επισημανθεί πως η γραμμή των Δυτικών απέναντι στον Ερντογάν φαίνεται να σκληραίνει όταν Τούρκοι και Ρώσοι αξιωματούχοι συναντιούνται για να συζητήσουν στενότερη οικονομική / στρατιωτική συνεργασία (όπως έκαναν στη Μόσχα μόλις την περασμένη εβδομάδα), και πως, αντίθετα, οι δημοκρατικές ανησυχίες φαίνεται να εξανεμίζονται όταν η Άγκυρα είναι σε διαμάχη με το Κρεμλίνο. Η υπόσχεση του Ερντογάν να υποστηρίξει την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας, και η αντίθεσή του στην βαλκανιοποίηση της χώρας δεν αρέσει σε εκείνους που θέλουν να δουν την Αραβική Δημοκρατία κομμένη σε μικρά κομμάτια.
Ακόμα κι αν δεν αναφέρεται στην Τουρκία λεπτομερώς στο νέο του βιβλίο, «Η Νέα Διεθνής Τάξη σε δράση: η Παγκοσμιοποίηση, η Επανάσταση του Brexit και η Αριστερά» ο Έλληνας αριστερός συγγραφέας Τάκης Φωτόπουλος μας βοηθά να καταλάβουμε ξεκάθαρα τι συμβαίνει. Η θέση του είναι ότι η υπερεθνική ελίτ, η οποία αποτελείται από ένα δίκτυο οικονομικών και πολιτικών ελίτ που έχουν βάση κυρίως στις χώρες της G7 και ενεργούν προς το συμφέρον των πολυεθνικών εταιριών και του παγκόσμιου κεφαλαίου, έχουν ως στόχο την πλήρη ένταξη της κάθε χώρας στη νεο-φιλελεύθερη Νέα Διεθνή Τάξη. Κάθε χώρα που αντιστέκεται σε αυτήν την ενσωμάτωση – π.χ. Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, ή Συρία – μπαίνει στο στόχαστρο για αλλαγή καθεστώτος ή για την καταστροφή της.
Η Τουρκία είναι μερικώς ενσωματωμένη, ως μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά είναι απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη. Η υπόσχεση της ένταξης στην ΕΕ, ως αντάλλαγμα για άλλες χάρες, όπως ο περιορισμός της ροής των προσφύγων στην Ευρώπη, χρησιμοποιήθηκε ως καρότο για να κρατήσει την Άγκυρα στον «σωστό δρόμο».
Όμως υπάρχει ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο. Η Υπερεθνική Ελίτ υποστηρίζει φιλελεύθερες πολιτικές για τη μετανάστευση και την «ελεύθερη κυκλοφορία» των ανθρώπων στις χώρες της ΕΕ. Αυτό δεν το κάνει επειδή είναι ειρηνόφιλη, χίπις, υπέρ της διεθνούς αδελφοσύνης των ανθρώπων, αλλά λόγω της καθοδικής επίδρασης στους μισθούς (και της αντίστοιχης αύξησης των κερδών) που επιφέρει η μεγάλης κλίμακας μετανάστευση σε μια εποχή αποδυναμωμένων συνδικάτων.
Ωστόσο, η κοινή γνώμη στις χώρες που κυβερνά η Υπερεθνική Ελίτ έχει, σε μια περίοδο λιτότητας και σημαντικών οικονομικών δυσκολιών, εναντιωθεί έντονα στις φιλελεύθερες πολιτικές μετανάστευσης, με τους ψηφοφόρους να στρέφονται όλο και περισσότερο στα νεο-εθνικιστικά κόμματα της λαϊκίστικης Δεξιάς, μερικοί από τους οποίους ενστερνίζονται αρκετά ανοιχτά ισλαμοφοβικά συναισθήματα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι οι πολιτικοί ηγέτες / υποψήφιοι ηγέτες που υποστηρίζονται από την Υπερεθνική Ελίτ, όπως ο Μαρκ Ρούτε στην Ολλανδία, η Μέρκελ στη Γερμανία και ο Εμμανουέλ Μακρόν (Emmanuel Macron) στη Γαλλία, αντιμετωπίζουν πιεστικές προκλήσεις από τους αντιπάλους τους Χέιρτ Βίλντερς (Geert Wilders, στην Ολλανδία), το κόμμα AFD (στην Γερμανία), και την Μαρίν Λε Πέν στη Γαλλία για το 2017.
Κατά συνέπεια, χρειάζεται να δείχνουν, τουλάχιστον κατά τις εβδομάδες πριν τις εκλογές της χώρας τους (οι ολλανδικές γενικές εκλογές ήταν στις 15 Μαρτίου), ότι υιοθετούν μια πιο εθνικιστική στάση, ιδίως κατά της μουσουλμανικής παρουσίας στην Ευρώπη και της «απειλής» του Ισλάμ. Έτσι, από τη σκοπιά τους, τι καλύτερο από το να πάρουν θέση ενάντια στις πολιτικές συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Ευρώπη για τον Ισλαμιστή Πρόεδρο της Τουρκίας, ιδίως δεδομένου ότι, αναπτύσσει φιλικές σχέσεις με τον νούμερο ένα μπαμπούλα της Υπερεθνικής Ελίτ: τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Σειρά πήρε ο υποστηριζόμενος από τους παγκοσμιοποιητές Γάλλος υποψήφιος πρόεδρος, ο πρώην τραπεζίτης επενδύσεων και αποκαλούμενος «κεντρώος», Εμμανουέλ Μακρόν, που βγήκε και κάλεσε τη Γαλλία να στηρίξει τους Ευρωπαίους εταίρους της και «να απορρίψει τις προσβολές της τουρκικής κυβέρνησης» οι οποίες δήλωσε ότι στοχεύουν τις «ευρωπαϊκές αξίες.»
Ωστόσο, αυτή η βαθιά κυνική στρατηγική του «θαψίματος» της Τουρκίας, προκειμένου να κερδηθεί η εγχώρια εκλογική προτίμηση, θα μπορούσε εύκολα να αποτύχει. Αν αυτό ήταν ένα παιχνίδι με χαρτιά Ουίστ (Whist), τότε ο Ερντογάν κρατά τον ‘Aσσο και τον Bασιλιά, ενώ οι ηγέτες της ΕΕ, παρά τις την ελευθεροστομία τους, κρατούν μόνο το…επτά και το πέντε.
Ο Άσσος του Ερντογάν είναι η απειλή να ανοίξει τα σύνορα της Τουρκίας και να επιτρέψει σε εκατομμύρια ακόμα πρόσφυγες να εισέλθουν στην Ευρώπη. Αυτή η απειλή έγινε τον περασμένο Νοέμβριο, εάν η ΕΕ μπλόκαρε τις ενταξιακές συνομιλίες.
Μια νέα μεγάλη εισροή μεταναστών είναι πιθανότατο να σπρώξει τη Μαρίν Λε Πέν στο Μέγαρο των Ηλυσίων και να λήξει τη βασιλεία της Μέρκελ στη Γερμανία.
Ο «Βασιλιάς» του Ερντογάν θα ήταν η κίνηση του να προσεγγίσει ακόμη περισσότερο τη Μόσχα και να ανακοινώσει ότι σκοπεύει να «επανεξέταση» την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Αυτό θα προκαλούσε επίσης πανικό στις δυτικές πρωτεύουσες.
Τον Ιούνιο του περασμένου έτους, το περιοδικό Foreign Policy της Washington Post δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Πώς μπορείτε να λύσετε ένα πρόβλημα σαν τον Ερντογάν.»
Να περιμένετε περισσότερες τέτοιου είδους δημοσιεύσεις νεοσυντηρητικών τις επόμενες εβδομάδες. Αλλά θυμηθείτε: αυτό, όπως και η τρομοκρατία των ISIS / Αλ-Κάιντα, είναι ένα «πρόβλημα» που προκαλείται εξαιτίας των ενεργειών της Υπερεθνικής Ελίτ.
O Neil Clark είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας, broadcaster και μπλόγκερ. Έχει γράψει για πολλές εφημερίδες και περιοδικά στη Βρετανία και σε άλλες χώρες, περιλαμβανομένων των Guardian, Morning Star, Daily και Sunday Express, Mail on Sunday, Daily Mail, Daily Telegraph, New Statesman, The Spectator, The Week και The American Conservative. Είναι τακτικός ειδικός σχολιαστής στο RT και έχει επίσης εμφανιστεί στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο του BBC, το Sky News, το Press TV και το Voice of Russia. Είναι ο συν-ιδρυτής της Εκστρατείας για τη Δημόσια Ιδιοκτησία (Campaign For Public Ownership @PublicOwnership). Το βραβευμένο μπλογκ του μπορεί να βρεθεί στο www.neilclark66.blogspot.com. Αναρτά tweets στο twitter σχετικά με την πολιτική και τα παγκόσμια πράγματα @NeilClark66
Τα έπεα και οι πράξεις του απίθανου υποτακτικού των Γερμανών είναι τέτοια και τέτοιες, που ούτε ένας άνθρωπος σε βαριά μαστούρα δεν θα έκανε. Οι τελευταίες ικμάδες λογικής εκτελέστηκαν στην εκδήλωση για τα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη όπου σύσσωμος ο συρφετός των χαραμοφάηδων με ένα γαρύφαλλο στο χέρι πήγαν άρον- άρον ο καθείς για τους δικούς του σκοπούς.
Αφού και οι αλαλάζοντες «ζει, ζει, ο Μπελογιάννης ζει» δεν έχουν καταλάβει πως όχι απλά δεν «ζει» αλλά τον σκότωσαν διαχρονικά οι ίδιοι, τότε όλος αυτός ο συρφετός βρίσκει εύφορο έδαφος για τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που πίστευε και γι' αυτά που εκτελέστηκε ο Μπελογιάννης.
Με το να αναλύσεις αυτά που είπαν οι πανηγυράκιδες με πρώτο βιολί το διορισμένο στην πρωθυπουργία υβρίδιο της πολιτικής, θα προσβάλλεις νήπια που δεν περπατάνε ακόμη, όμως το γιατί αλλά και η πίκρα πλανάται ακόμη στον εγκέφαλο λίγων οι οποίοι δεν ενδίδουν στην σκουληκιασμένη κατάσταση που επέβαλαν οι «τιμώντες» τον Μπελογιάννη.
Όλα στην κιμαδομηχανή στην υπηρεσία των αφεντικών που «τίμησαν» τον Μπελογιάννη. Δεν τους φτάνει η απόλυτη κατοχή με την επιβολή στην πολιτική σκηνή ό,τι πιο σάπιου γέννησε αυτή η κοινωνία, θέλουν να τα πετάξουν όλα στον σκουπιδοτενεκέ, θέλουν όλα να εξευτελιστούν. Ο ρόλος του υπαλλήλου των Γερμανών πρωθυπουργού στον εξευτελισμό της αριστεράς και των αξιών της είναι ενεργός ακόμη με καταπληκτικά αποτελέσματα τουλάχιστον στην Ευρώπη. Πρέπει και τα σύμβολα να εκμηδενιστούν. Πρέπει όλα να γίνουν ρημαδιό στο μυαλό των επερχόμενων γενεών. Γιατί; Φοβούνται ακόμη κάτι; Μπορεί ένα σύμβολο σαν το γαρύφαλλο να κάνει ανθρώπους να αντιδράσουν απέναντι στον ολοκληρωτισμό και τα όργανά τους τύπου Τσίπρα;
Μπορεί ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο να εμπνεύσει ακόμη; Υπάρχει ακόμη θέση στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων για Μπελογιάννηδες;
Τα τελευταία πενήντα τουλάχιστον χρόνια το «ζει» χρησιμοποιήθηκε περισσότερο ως άλλοθι για την ενδοτικότητα απέναντι στην λαίλαπα της απολιτίκ πολιτικής χρησιμοποιούμενο πιο πολύ ως συγκινησιακό μέσο για τους σκοπούς του κάθε χρήστη. Άσχετα αν αυτό αφορούσε τον Μπελογιάννη ή το Πολυτεχνείο ή όποια μορφή και αγώνα μπορεί στο παρελθόν να ενέπνεε. Τι μπορεί να εμπνεύσει σήμερα το «ζει» από χρήστες τύπου Κατρούγκαλων, παπάδων με ράσα, Βούτσηδων, Τσίπριδων, Δραγασάκηδων, Λεβέντηδων, Κουτσουμπαίων (εδώ χρειάζεται βαριά μορφή ναρκωτικού για την ανάλυση);
Πώς αφού «ζει» ο Μπελογιάννης τουλάχιστον ουδείς από τους χρήστες δεν αγαπά την Ελλάδα όχι όσο ο ίδιος ομολόγησε στην απολογία του αλλά μια στάλα έτσι για να υπάρχει στον ορίζοντα; Πώς γίνεται να σε σκοτώνουν για τη λευτεριά και ο σκλαβωμένος να φωνάζει πως «ζεις» ψωνίζοντας με πλαστικό χρήμα που του επέβαλαν οι κατακτητές το πανό που έχει τη μορφή σου με το γαρύφαλλο;
Αυτοί που πρόδωσαν και εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη είναι από τότε στην πρώτη γραμμή εξουσίας, εξ' άλλου γι' αυτό τον εκτέλεσαν για να μην γίνει αυτός και οι ιδέες του εξουσία. Εκείνο που παραμένει ανεξερεύνητο είναι το αν η μαστούρα που τους διακατέχει προέρχεται από την γλύκα της ή από την επιθυμία να ξεχνάνε κατά περιόδους τα εγκλήματα που διαπράττουν απέναντι σε λαούς.
Η περίπτωση των άνοων που μαζεύτηκαν να «τιμήσουν» τον Μπελογιάννη δεν εμπίπτει σε καμία από τις προαναφερθείσες κατηγορίες διότι απλά εκτελούν και εντολές εκτός από ανθρώπους.
Θα ισχυριστεί κάποιος πως αφού δεν είναι μαστουρωμένοι τα κάνουν όλα εν πλήρη συνειδήσει. Ναι, αλλά εν πλήρη συνειδήσει λειτουργεί ο έχων συνείδηση. Αυτοί τα κάνουν εν πλήρη ασυνειδησία αφού στερούνται συνείδησης.
Η έλλειψη συνείδησης έσπειρε πολύ πόνο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, πόνο που αν ο Μπελογιάννης «ζούσε» θα ήταν άγνωστος. Η φυσική εξόντωση του Μπελογιάννη (λέγεται και εκτέλεση) ενέπνευσε για το ο «Μπελογιάννης ζει» και γέμισε τις καρδιές πολλών ανθρώπων με ελπίδα για το αύριο.
Τελικά αυτές δεν ήταν καρδιές, ήταν καφενεία με ανοιγμένα παράθυρα να φύγουν τα ντουμάνια, αφού για μια ψιλοβόλεψη χώρεσαν και τον Μπελογιάννη και το ΕΣΠΑ και το πλαστικό χρήμα, μα πάνω απ' όλα τους εκφραστές της προδοσίας τους οποίους ο Μπελογιάννης πολέμησε γενναία.-
ΠΕΦΤΟΥΝ ΑΠΑΝΩΤΕΣ ΟΙ… ΡΩΣΙΚΕΣ «ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ» ΣΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ
Δραματικές οι νέες εξελίξεις για την Τουρκία
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Πλήρης και εντυπωσιακή αλλαγή των τουρκικών αισθημάτων προς την μεγάλη «φίλη» Ρωσία, φέρνουν οι σημαντικές νέες εξελίξεις με τον εμπορικό πόλεμο που άρχισε μεταξύ των δυο χωρών, αλλά κυρίως με τις σημαντικότατες εξελίξεις στην Συρία.
Χαρακτηριστικό είναι πως όλο και πιο πολλοί Τούρκοι αρθρογράφοι επισημαίνουν ότι η Ρωσία τελευταία κινείται άκρως εχθρικά προς την Τουρκία, με αποκορύφωμα την τελευταία στρατιωτική συμμαχία με τους Κούρδους της Συρίας που στρέφεται ανοιχτά κατά της Άγκυρας.
Όπως αναφέρεται η Ρωσία με σταδιακά βήματα κτίζει ένα μέτωπο με τους Κούρδους κατά της Τουρκίας.
Συγκεκριμένα μέσα στου τελευταίους έξι μήνες έχουν γίνει τα εξής βήματα από πλευράς Ρωσίας:
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 2016 ρωσική στρατιωτική αποστολή προσγειώνεται στην κουρδική βάση του Hmeymim της Συρίας, όπου αρχίζουν οι πρώτες σημαντικές επαφές Ρώσων και Κούρδων.
Μια μέρα μετά, στις 18 Σεπτεμβρίου, στην ίδια κουρδική βάση προσγειώνεται και στρατιωτική αποστολή των δυνάμεων του Άσαντ. Όπως αποκαλύπτουν οι Τούρκοι, υπογράφεται μια συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των τριών μερών αποτελούμενη από 6 άρθρα.
Αυτό το πόστερ βρίσκεται στην ρωσική πρεσβεία της Άγκυρας.
Στις 19 Οκτωβρίου του 2016 ρωσικές δυνάμεις και δυνάμεις του Άσαντ ενώνονται με τους Κούρδους στον κουρδικό θύλακα του Afrin.
Μια μέρα μετά, στις 20 Οκτωβρίου του 2016 οι Τούρκοι βομβαρδίζουν τους Κούρδους και η Άγκυρα αποφασίζει με κάθε μέσο να εισέλθει στην πόλη El Bab, σε μια προσπάθεια να αποκόψει την ένωση των Κούρδων ανατολικά και δυτικά.
Στις 21 Οκτωβρίου οι Ρώσοι υπογραφούν συμφωνία αναγνώρισης του PYD, δηλαδή του πολιτικού οργάνου των Κούρδων της Συρίας. Το Φεβρουάριο του 2017 μάλιστα ανοίγει διπλωματικό γραφείο του PYD στην Μόσχα.
Στις 24 Νοέμβριου έρχεται η πρώτη ανοιχτή σύγκρουση. Οι Ρώσοι βομβαρδίζουν τις τουρκικές δυνάμεις στα περίχωρα της El Bab. Τέσσερεις Τούρκοι στρατιώτες νεκροί. Το σοκ στην Άγκυρα ήταν πολύ δυνατό.
Την ίδια μέρα οι συριακές δυνάμεις του Άσαντ από το Χαλέπι προελαύνουν νότια της El Bab. που την πλησίασαν σε ένα χιλιόμετρο. αποκόπτοντας τους Τούρκους από την Ράκκα των Τζιχαντιστών.
Στις 9 Φεβρουαρίου του 2017 πάλι οι Ρώσοι βομβαρδίζουν τουρκικές θέσεις στην El Bab. Αυτή την φορά τρεις Τούρκοι στρατιώτες πέφτουν νεκροί από τα ρωσικά πυρά.
Στις 11 Φεβρουαρίου συριακές δυνάμεις ενώνονται με τους Κούρδους στον κουρδικό θύλακα του Menbiç. και προτάσσονται απέναντι από τους Τούρκους.
Μετά από ένα μήνα, στις 10 Μαρτίου, προελαύνουν στον ίδιο κουρδικό θύλακα που είναι ο στόχος των Τούρκων και ρώσικες δυνάμεις, που επίσης ενώνονται απέναντι από τους Τούρκους.
Τέλος στις 20 Μαρτίου ρωσικός στρατός εισέρχεται στον κουρδικό θύλακα του Afrin, όπου δημιουργείται κοινό ρωσοκουρδικό αρχηγείο. Από εκεί πυρά εξαπολύονται στον τουρκικό έδαφος της επαρχίας Hatay. Ένας Τούρκος στρατιώτης πέφτει νεκρός.
Μετά από όλα αυτά, η περίφημη ρωσοτουρκική προσέγγιση που τόσο διαφημίστηκε από την Άγκυρα… «άνθρακας ο θησαυρός».
