Η νίκη του Ανδρουλάκη, η δηλητηριώδης αντιπολίτευση του Σύριζα και οι πολιτικοί μελλοθάνατοι

 

Του

 

Ηλία Παπαναστασίου

Ιστοσελίδα ΡΕΣΑΛΤΟ 

 

 

  


Η νίκη του Ανδρουλάκη με ποσοστό 68% πιστοποιεί το σημαντικότερο γεγονός των τελευταίων εβδομάδων που είναι η επανασυσπείρωση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ με τάση επιστροφής πολλών από αυτών που παρασύρθηκαν από την μεγαλύτερη πολιτική απάτη των τελευταίων δεκαετιών, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ.

  

 

 


Το θετικό αυτό γεγονός προτάσσει την εγρήγορση που θα πρέπει να διακατέχει την νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (α) Συγκεκριμενοποίηση των πολιτικών του με κύριο στόχο, την εκλογική και πολιτική ενδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ (β) Να ξεκαθαρίσει η νέα ηγεσία την στάση της απέναντι στην προσπάθεια παλινόστησης ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Ας έχει υπόψη της πως η βασική αιμορραγία ήταν προς τον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία δέκα χρόνια. Προς τον ΣΥΡΙΖΑ έπαθε την μεγάλη του ζημιά το ΠΑΣΟΚ και είναι δεδομένο πως το γνωρίζουν όλοι οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ, προεξάρχοντος του Νίκου Ανδρουλάκη. Από εκεί προβλέπεται η παλινόστηση του μεγαλύτερου ποσοστού ψήφων που θα ενδυναμώσουν το ΠΑΣΟΚ.

  

 

 

  

 

 

Το βασικότερο όμως καθήκον – και το πιο δύσκολο – του νέου προέδρου είναι η αποστασιοποίησή του από οποιαδύήποτε μορφή φασιστικού λαϊκισμού και δηλητηριώδους αντιπολίτευσης. Γιατί τέτοιας κατηγορίας αντιπολίτευση κάνει συστηματικά για πάνω από δέκα χρόνια ο Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ, ενδυναμώνοντας όλους τους «θύλακες» της «αριστερόστροφης» φασιστικής βίας. Το τελευταίο περιστατικό είναι το κάψιμο βιβλίων συγγραφέα παιδικών βιβλίων και δεν χρειάζεται να θυμηθούμε τα τελευταία περιστατικά δολοφονικού τραμπουκισμού που συνέβησαν στο ΑΠΘ – τρία μέσα σε δέκα μέρες – μετατρέποντας το μαζικότερο Πανεπιστήμιο της χώρας σε «επικίνδυνο χώρο». Και εννοείται, δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε τα αμέτρητα παραδείγματα αντιπολίτευσης» του θνήσκοντος και παράφρονος ΣΥΡΙΖΑ και ο οποίος αφού συνεργάστηκε αρμονικά σχεδόν μια πενταετία με τους αξιότιμους κυρίους του Π. Καμμένου και ταυτόχρονα κάνοντας «πλάτες» στην καθυστέρηση έκβασης της δίκης της Χρυσής Αυγής, μετέτρεψε όλη την πολιτική του ιστορία σε μια ατέλειωτη σειρά αντιδημοκρατικών εκτροπών. Για να μην υπενθυμίσουμε – για πολλοστή φορά– την δόλια, κουτοπόνηρη και πολιτικά άθλια στάση του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα θέματα των τελευταίων δυο ετών, από την επίθεση των λαθρομεταναστών του Ερντογάν τον Φλεβάρη του 2020 οπού η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ουσιαστικά προβοκατόρικη έως την στάση του απέναντι στην πανδημία του Κορωνοϊού οπού ο ύπουλος και πολιτικά ακατονόμαστος ΣΥΡΙΖΑ, έπαιζε και με τον «Αστυφύλαξ και με τον Χωροφύλαξ» χαϊδεύοντας μέσω του Πολάκη τους αντιεμβολιαστές και μέσω του Ξανθού τους εμβολιασμένους. Είναι η κλασική τακτική του Λούμπεν μικροαστού, αυτής της προσωποποίησης της υπαρξιακής αθλιότητας που στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ πήρε την πολιτική του ύπαρξη.

  

 

 

  

 

 

Εάν λοιπόν ο Νίκος Ανδρουλάκης θέλει να προχωρήσει ουσιαστικά στην αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ και της Σοσιαλιστικής Αριστεράς, δηλαδή της αληθινής Αριστεράς που κυβέρνησε την Ελλάδα και ειδικότερα στην πρώτη τετραετία 1981–1985. Αυτή η Αριστερά του ΠΑΣΟΚ, η αληθινή και μόνη Αριστερά των τελευταίων πενήντα ετών, θα πρέπει να αποτελεί την πολιτική παρακαταθήκη που θα αξιοποιήσει ο νέος Προέδρος. Η αποστασιοποίησή του από την πανάθλια αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ που πλέον «έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια» και λειτουργεί σαν πολιτικός μελλοθάνατος με ημερομηνία λήξης, θα ήταν το πλέον δημιουργικό έργο του ΠΑΣΟΚ. Γιατί η αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ θα βοηθήσει την αναγέννηση της Δημοκρατικής, Πατριωτικής Σοσιαλιστικής Αριστεράς, θα αφυδατώσει μέχρι τέλους τον Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ και θα ενδυναμώσει – αυτός είναι ο κύριος στόχος– το ίδιο το ΠΑΣΟΚ με την παλινόστηση των ψηφοφόρων του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα εξυγιάνει την ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή από την τοξικότητα ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ και θα επαναφέρει τον επιστημονικό και διαλεκτικά λογικό λόγο στην πολιτική και κοινωνική ζωή.

  

 

  

 

 

Ας αποφασίσει λοιπόν να «σπάσει αυγά» εφόσον θέλει να κάνει ομελέτα, ρηξικέλευθα και αποφασιστικά. Ο θεμελιακός αντίπαλος του ΠΑΣΟΚ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλιώς κινδυνεύει το ΠΑΣΟΚ να μείνει στάσιμο και εάν –ο μη γένοιτο– αλληθωρίσει προς τον ΣΥΡΙΖΑ θα προσφέρει το μεγαλύτερο δώρο στον Μητσοτάκη και θα χάσει μια μεγάλη ευκαιρία, την μεγαλύτερη του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 10–12 χρόνια.

 

13 χρόνια χωρίς τον Εθνάρχη Τάσο Παπαδόπουλο!

«ΑΡΧΗ ΑΝΔΡΑ ΔΕΙΚΝΥΣΙ»

18-12-2021















«λουλούδι φωτιάς, βγαίνει στον τάφο, μήνυμα στέλνει, ο πρώτος νεκρός, απάντηση να πάρει, ενότητα κι αγώνα, για να βρει ανάπαυση ο πρώτος νεκρός»
13 χρόνια χωρίς τον Τάσο! Έξη χρόνια από το χαμό ενός ηγέτη. Μπορεί να έφυγε από τη ζωή, όμως οι παρακαταθήκες του, οι υποθήκες του, πλανώνται γύρω μας, θα μας συντροφεύουν για πολλά-πολλά χρόνια. Ας στρέψουμε το βλέμμα μας στο ήθος και τις αρετές του. Στις ηθικές αξίες και τη χριστή διοίκηση που εφάρμοσε. Την αξιοκρατία και τη σωστή διακυβέρνηση. Τη πάταξη της διαπλοκής και το ξερίζωμα του ρουσφετιού από τη κρατική μηχανή. Ο αείμνηστος πρόεδρος Τάσος Παπαδόπουλος, υπερασπιζόμενος το «τιμιώτερον πάντων», αποχώρησε τω όντι ενδοξότερος από την Προεδρία της Δημοκρατίας καθ” ότι «αρχή άνδρα δείκνυσι». Αναχωρώντας όμως από τη ζωή αυτή, ανήχθην στο μέγιστο: Θάνατος άνδρα δείκνυσι!
Ένας εθνικιστής, τουρκοφάγος, αδιάλλακτος που μας απομόνωσε από τους καλούς μας φίλους Άγγλο-Αμερικάνους και Σουηδούς. Αυτός ο απορριπτικός αλλά και συνάμα ενδοτικός, που από τη μια δεν ήθελε λύση και που δεν δέχτηκε την δήθεν καλή προσφορά του Erdogan να πάρουμε πίσω την Καρπασία. Αυτά και πολλά αλλά του καταλόγιζαν εχθροί και άσπονδοι φίλοι. Ο Τάσος Παπαδόπουλος είναι ο άνθρωπος που μας έκανε μετά από πολλά χρόνια να αισθανθούμε περήφανοι γιατί είμαστε Έλληνες. Είναι ο άνθρωπος που ανέστησε την καταρρακωμένη από χρόνια εθνική μας αξιοπρέπεια. Οι παρακαταθήκες που μας άφησε θα μείνουν για πάντα ζωντανές. Τη μνήμη του Τάσσου δεν μπορεί κανείς να τη σβήσει. Ο Τάσος Παπαδόπουλος ήταν ένας ηγέτης που γνώριζε ότι διαχειρίζεται τη μελλοντική πορεία ενός ολόκληρου έθνους και πως γι’ αυτό το λόγο δεν λογάριαζε απειλές και πιέσεις. Συγκρινόμενος με τον Εθνάρχη Μακάριο, ο Τάσος Παπαδόπουλος ήταν και αυτός ηγέτης. Το «όχι του Τάσσου ήταν όχι στο συγκεκριμένο σχέδιο και όχι στη λύση», ενώ «σκοπό είχε να πετάξει στα σκουπίδια τις διαιρετικές μεθοδεύσεις των ξένων και όχι να διχάσει το λαό». Τη φωνή του Τάσσου δεν μπορεί κανείς να την σιγήσει. Θέλουμε λύση έλεγε, η οποία θα είναι δίκαιη, λειτουργική, βιώσιμη και δημοκρατική, που θα επανενώνει την πατρίδα μας, τον λαό, την κοινωνία, τους θεσμούς και την οικονομία που θα είναι βασισμένη στις αρχές και αξίες πάνω στις οποίες εδράζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, και το διεθνές δίκαιο. Μία Κύπρο ελεύθερη χωρίς πρόσφυγες και με ίσα δικαιώματα για όλους τους Κυπρίους. Μία Κύπρο χωρίς ξένους στρατούς, έποικους και κηδεμόνες. Θέλουμε γρήγορη λύση και γνωρίζουμε πως η λύση του Κυπριακού προβλήματος θα χρειαστεί και κάποιο είδος συμβιβασμού. Αλλά ολόκληρος και ενωμένος ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν πρόκειται να αναγνωρίσει και να νομιμοποιήσει με την υπογραφή του τα τετελεσμένα γεγονότα που δημιούργησε το προδοτικό πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και η βάρβαρη τούρκικη εισβολή. Η ειρήνη στην Κύπρο θα διασφαλισθεί μόνο με την αποχώρηση του στρατού κατοχής και μέσα σε συνθήκες αλληλοσεβασμού.
Φλογερός πατριώτης, πρωτεργάτης στον απελευθερωτικό αγώνα τού λαού μας από την Αγγλική αποικιοκρατία, άξιος και έμπιστος συνεργάτης του Εθνάρχη Μακάριου στη θεμελίωση και προάσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας ενάντια στα σχέδια της Τουρκίας, τούς Άγγλο-Αμερικάνους και της ελληνικής χούντας. Υπουργός, Συνομιλητής, Βουλευτής, Πρόεδρος της Βουλής, Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γι αυτόν το κάθε αξίωμα που αναλάμβανε δε σήμαινε τίποτα πέραν από χρέος, προσφορά και σκληρή δουλειά για να ανταποκριθεί στο ύψος των περιστάσεων και στις προσδοκίες του λαού. Σεβόταν βαθύτατα τον άνθρωπο, τους θεσμούς και το κράτος. Φύσει αξιοκράτης έδινε ευκαιρίες σε όλους αλλά τον κέρδιζαν μόνον οι αξιοπρεπείς, οι ικανοί και οι εργατικοί. Αποδεχόταν και επιβράβευε με το λόγο του μόνο τους καλούς και τους άξιους. Αντιπαθούσε και δεν μπορούσε να το κρύψει τους τεμπέληδες, τους υποκριτές και τους κόλακες. Ήταν ορκισμένος εχθρός του «ρουσφετιού», της μετριότητας, της αναποφασιστικότητας, της ημιμάθειας, της δειλίας και της επιπολαιότητας. Άνθρωπος γεμάτος αξιοπρέπεια, πανέξυπνος και πολυθεματικός. Απλός και προσγειωμένος, άνθρωπος με βάθος και όχι της επιφάνειας. Με αστείρευτες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Με θάρρος στα πιστεύω του και ήταν πάντα πρώτος στην ανάληψη ευθυνών. Επίμονος, αλλά και πιστός στις Αρχές του. Ένας Ηγέτης που μπορούσε να συσπειρώσει και να εμπνεύσει στόχους, να οδηγήσει με όραμα, να μεταγγίσει ενθουσιασμό και πείσμα για εθνικές κατακτήσεις. Ηγέτης, που στο πρόσωπό του μπορούσε ο πολίτης να ψηλαφήσει πίστη, πάθος, συναίσθημα, ασφάλεια. Και τον Απρίλη του 2004 ο Κυπριακός Λαός με σημαιοφόρο τον Τάσο Παπαδόπουλο και πιστός σε αρχές και αξίες αιώνιες απάντησε με ένα ηχηρό ΟΧΙ στο Αγγλο-Αμερικάνικο Σχέδιο Ανάν που ουσιαστικά κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία και νομιμοποιούσε τη τούρκικη κατοχή στην Κύπρο. Αφόρητες ήταν οι πιέσεις, ασφυκτικός ο κλοιός και η θηλιά περασμένη στο λαιμό μας για εθνικό εξευτελισμό. Όλοι, εχθροί και «φίλοι» ζητούσαν παράδοση στην Τουρκία με τη δική μας υπογραφή! Και εκείνος μέσα στον παραλογισμό του εκφοβισμού και των εκβιασμών με μια πεισμωμένη περηφάνια, αγνόησε τους δυνατούς, επωμίστηκε το χρέος του, και μετέδωσε το αίσθημα εκείνης της ρεαλιστικής φιλοπατρίας που έχει να κάνει με την ίδια την ανθρωπιά του ανθρώπου. Πήρε το βάρος της εθνικής ευθύνης στις πλάτες του και προασπίστηκε τα δικαιώματα ολόκληρου του Κυπριακού λαού για επιβίωση των Ελληνοκυπρίων. Αυτός που ενώ είχε αφιερώσει τη ζωή του για λύση του κυπριακού βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να καλεί το λαό του να απορρίψει το σχέδιο λύσης που του πρότειναν. Ο ηγέτης ενσάρκωσε τις προσδοκίες του λαού. «Παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο και δεν θα παραδώσω Κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου και σε αναζήτηση κηδεμόνα έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της». Και ο λαός ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του ηγέτη «να υπερασπιστεί το δίκαιο, την αξιοπρέπεια και την ιστορία του». Απέδειξε πως στην Κύπρο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που βρίσκουν νόημα ζωής στην αρχοντιά του απροσκύνητου, όχι από συναισθηματική ανάγκη και εθνικιστικό νταηλίκι, αλλά μόνο από ακλόνητο αίσθημα αυτοσεβασμού και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αγωνιστή Απροσκύνητε Ηγέτη της λευτεριάς, η ζωή και το έργο σου έχουν προδικάσει ότι η μνήμη σου θα είναι αιώνια. Τις ευθύνες που μας άφησες δεν θα τις απεκδυθούμε. Θα υπερασπιστούμε, Τάσο, το δίκαιο την αξιοπρέπεια και την ιστορία μας. Θα αγωνιστούμε, γι’ αυτό που οραματίστηκες. Για μία Κύπρο ελεύθερη και ενωμένη χωρίς ξένους στρατούς και κηδεμόνες.
Ντίνος Ορφανός 

 

Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ!

Ένα από τα επιτακτικά θέματα που τίθενται από την πλειοψηφία των πολιτών πια, παρά το φόβο που διασπείρουν διάφοροι κύκλοι που ελέγχονται από τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς τους, που είναι στη Βουλή, είναι πως καθορίζεται η αξία του Εθνικού Νομίσματος ή γιατί θα έχει αξία το Εθνικό Νόμισμα αν θα φύγουμε από το Ευρώ.
Εισαγωγή
Ας αρχίσουμε από την θέση, ότι όταν ένα Κράτος που εκδίδει το δικό του νόμισμα, και το νόμισμα αυτό διακυμαίνεται ελεύθερα στις αγορές, ο μόνος περιορισμός που έχει να δαπανήσει το Κράτος, έτσι ώστε να επιτύχει την πλήρη απασχόληση, είναι η διαθεσιμότητα των πόρων της οικονομίας. Άλλος περιορισμός δεν υπάρχει στην άσκηση μιας ελεύθερης δημοσιονομικής πολίτικης.
Δημοσιονομική Πολιτική ονομάζουμε τις ενέργειες δαπάνης και φορολόγησης του Κράτους.
Κατά συνέπεια η δημοσιονομική πολιτική είναι αναπτυξιακό όργανο στα χέρια του Κράτους με προεξάρχοντα άξονα τις δαπάνες του και με αμυντικό άξονα την φορολογία.
Με άλλα λόγια προηγείται η δαπάνη της ανάπτυξης, ασχέτως αν ακούτε «να μειωθούν οι δαπάνες του Κράτους και θα πάμε στην ανάπτυξη». Κλείστε τ’ αυτιά σας, είναι ανοησία αυτό το τελευταίο, όπως ανοησία είναι ότι της δαπάνης προηγείται η φορολογία.
Φορολογία και αποδοχή του Εθνικό Νομίσματος
Δεδομένων αυτών, το πρώτο ερώτημα που εγείρεται είναι πως ο Λαός θα αποδεχτεί το νέο Εθνικό Νόμισμα, ή καλυτέρα γιατί ο Λαός θα ζητήσει το Εθνικό Νόμισμα; Η ζήτηση του Εθνικού…. Νομίσματος θεμελιώνεται πάνω στη φορολογία. Αν το Κράτος επιβάλει φορολογία στον ιδιωτικό τομέα, η οποία θα εξοφλείται με το Εθνικό Νόμισμα, τότε κατ’ ανάγκη το Εθνικό Νόμισμα θα γίνει αποδεκτό. Αυτό γίνεται αιώνες τώρα, δεν είναι κάτι καινούργιο.
Όποτε πάμε στο δεύτερο ερώτημα. Πως οι πολίτες θα βρουν το Εθνικό Νόμισμα; Το Κράτος λοιπόν θα πρέπει πρώτα να δαπανήσει, για να μπορούν οι πολίτες και οι επιχειρήσεις να βρουν το νόμισμα, για να ικανοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους. Με την δαπάνη το Κράτος, θέτει μέρος της παραγωγής των αγαθών και των υπηρεσιών του ιδιωτικού τομέα υπό τον έλεγχο του, και την διαθέτει σύμφωνα με το πρόγραμμα του. Από την άλλη ο ιδιωτικός τομέας αποκτά το χρήμα για να ικανοποιήσει την ανάγκη της φορολόγησης του.
Οίκοθεν νοείται ότι οι πολίτες θα μπορούν να συναλλάσσονται όπως αυτοί επιθυμούν, με ή χωρίς το νέο Εθνικό Νόμισμα, αλλά στο βαθμό που ικανοποιούν την νομοθεσία περί φορολογίας, το νόμισμα έχει γίνει ήδη αποδεκτό. Με τον χρόνο, για λόγους ασφάλειας των συναλλαγών και την επιθυμία για αποταμίευση σε νόμισμα που το Κράτος εγγυάται, όλοι θα συναλλάσσονται με το Εθνικό Νόμισμα.
Συνεπώς πάνω στη φορολογία θεμελιώνεται η ζήτηση του Εθνικού Νομίσματος.
Οι Δαπάνες του Κράτους και η Αξία του Νομίσματος
Αλλά η ποσότητα της ζήτησης είναι αυτή που καθορίζει την αξία του νομίσματος. Με άλλα λόγια πόσο δύσκολο είναι να αποκτηθεί το Εθνικό Νόμισμα. Αυτό εξαρτάται:
1) Από το ύψος της φορολογίας σε σχέση με τις δαπάνες του Κράτους.
2) Από τις τιμές που καθορίζει το Κράτος για να αγοράσει τα αγαθά και τις υπηρεσίες από τον ιδιωτικό τομέα όταν δαπανά συμπεριλαμβανομένης και της εργασίας.
3) Από το ύψος των καθαρών αποταμιεύσεων που επιθυμεί ο ιδιωτικός τομέας να έχει με την μορφή κρατικών αξιών, όπως χρήμα, ομόλογα κα.
Ας δούμε αυτά τα θέματα.
Προσέξτε. Ένα ιδιωτικό δάνειο, δημιουργεί μια αντίστοιχη υποχρέωση, πάλι μέσα στον ιδιωτικό τομέα, και κατά συνέπεια δεν υπάρχει καθαρή αποταμίευση σε ρευστή μορφή στον ιδιωτικό τομέα. Η καθαρή θέση παραμένει η ίδια. Αυτή η συναλλαγή εντός του ιδιωτικού τομέα ονομάζεται «οριζόντια συναλλαγή».
Αντίθετα, όταν το κράτος δαπανά, που είναι εκτός του ιδιωτικού τομέα, και δαπανά μέσα στον ιδιωτικό τομέα, που ονομάζεται «κάθετη συναλλαγή», δηλαδή έρχεται χρήμα απ’ έξω από τον ιδιωτικού τομέα μέσα σε αυτόν από τον κρατικό τομέα, τότε ο ιδιωτικός τομέας αποκτά ρευστό πλούτο, χωρίς να δημιουργείται σε αυτόν αντίστοιχη υποχρέωση, όπως αν θα γινόταν μια συναλλαγή μέσα στον ιδιωτικό τομέα.
Κατά συνέπεια, η δαπάνη του κράτους είναι αυτή που δημιουργεί, έως τελευταίου ευρώ (ή άλλο νόμισμα), πλούτο, χωρίς αντίστοιχη υποχρέωση στον ιδιωτικό τομέα.
Αντίθετα, όταν το κράτος φορολογεί, αυτόν τον πλούτο του ιδιωτικού τομέα, τον καταστρέφει, αλλά στο βαθμό που οι δαπάνες του κράτους, η έγχυση χρήματος στον ιδιωτικό τομέα, είναι μεγαλύτερη από την φορολογία, από την απορρόφηση χρήματος από τον ιδιωτικό τομέα, τότε ο ιδιωτικός τομέας έχει ρευστά περιουσιακά στοιχεία που τα διαθέτει όπως θέλει, και αυτός ο πλούτος είναι το έλλειμμα του κράτους έως το τελευταίο ευρώ.
Συνοψίζοντας το έλλειμμα του δημόσιου τομέα αυξάνει τον καθαρό ρευστό πλούτο του ιδιωτικού τομέα, ενώ τα πλεονάσματα του δημόσιου καταστρέφουν τον καθαρό ρευστό πλούτο του ιδιωτικού τομέα.
Όταν λοιπόν ο προϋπολογισμός του κράτος είναι ισοσκελισμένος, τότε όσο χρήμα δαπανά το κράτος, τόσο χρήμα είναι και αυτό που εισπράττει από την φορολογία, και κατά συνέπεια ο ρευστός πλούτος του ιδιωτικού τομέα παραμένει αμετάβλητος.
Πάλι, αν η φορολογία είναι μεγαλύτερη από τις δαπάνες του κράτους, τότε ο ρευστός πλούτος του ιδιωτικού τομέα μειώνεται. Ότι γίνεται ακριβώς σήμερα στην χώρα μας.
Συνεπώς, εκείνο που καθορίζει την αξία του νομίσματος είναι το αποτελεσματικό ύψος των δαπανών του Κράτους, σύμφωνα με το όποιο ικανοποιείται ο ιδιωτικός τομέας να αποταμιεύει ρευστό πλούτο, και ταυτόχρονα να αγοράζεται όλη η παραγωγή που αντιστοιχεί στην πλήρη απασχόληση στις τρέχουσες τιμές, δηλαδή χωρίς πληθωρισμό.
Εάν οι δαπάνες του δημόσιου είναι χαμηλότερες από αυτό το επίπεδο, τότε το αποτέλεσμα θα είναι η ανεργία και ως εκ τούτου η αξία του νομίσματος θα είναι υψηλή.
Αν οι δαπάνες είναι υψηλότερες από αυτό το επίπεδο τότε το αποτέλεσμα θα είναι ο πληθωρισμός, δηλαδή η αξία του νομίσματος θα μειωθεί.
Και μια τελευταία παρατήρηση που αφορά στην Νομισματική Πολιτική σε σχέση με την ανάπτυξη και την αξία του νομίσματος.
Η πώληση και η αγορά ομολόγων, και αντιστρόφως, από την Κεντρική Τράπεζα, είναι μια πράξη ανταλλαγής ενός χρηματοοικονομικού προϊόντος (ομολόγου) με ένα άλλο ιδίας φύσης (χρήμα) που επηρεάζει τα επιτόκια. Αυτή η πράξη όμως «ποσοτικής χαλάρωσης», αφήνει την καθαρή θέση του χρηματοοικονομικού πλούτου του ιδιωτικού τομέα αμετάβλητη. Δηλαδή, ο ιδιωτικός τομέας σε μια τέτοια περίπτωση, για να αποκτήσει χρήμα, θα πρέπει να πουλήσει τα ομόλογα που έχει αποκτήσει από το παρελθόν, από τις ελλειμματικές δαπάνες του δημόσιου ή να δανειστεί.
Οίκοθεν νοείται ότι τέτοιες ενέργειες (δανεισμού και από-αποταμίευση) αποκλείεται να φέρουν μείωση της ανεργίας και ανάπτυξη. Αυτό το βλέπουμε 8 ολόκληρα χρόνια τώρα να γίνεται στη χώρα μας, ασχέτως των ισχυρισμών του κυρίου Ντράγκι, της Καθημερινής και του Σκάϊ.
Η Αξία του Νομίσματος και οι Μισθοί
Το Κράτος ως μονοπωλιακός εκδότης του νομίσματος του, μπορεί να θέσει μονομερώς, τους όρους ανταλλαγής μιας μονάδας Εθνικού Νομίσματος. Με άλλα λόγια, τι θα πρέπει να προσφερθεί από ένα πολίτη για να αποκτήσει μια μονάδα του Εθνικού Νομίσματος. Με αυτό τον τρόπο το Κράτος καθορίζει τον ελάχιστο μισθό που ανταποκρίνεται στην ανειδίκευτη εργασία που πάνω σε αυτή οικοδομούνται μετά τα ημερομίσθια και οι αμοιβές των πιο εξειδικευμένων, και πιο σύνθετων εργασιών. Ας υποθέσουμε ότι το κράτος ορίζει ότι για μια ώρα εργασίας, ο απλός εργαζόμενος θα αμείβεται με 5 μονάδες Εθνικού Νομίσματος ή ας πούμε με 5 δραχμές την ώρα. Άρα η αξία της μιας δραχμής θα αντιστοιχεί σε εργασία 12 λεπτών της ώρας. Αν κάποιος άλλος, που ασκεί μια πιο σύνθετη εργασία, αμείβεται με 60 δραχμές την ώρα, τότε σε κάθε λεπτό της ώρας θα αποκτά 1 δραχμή. Αν υποθέσουμε τώρα μια γενική αύξηση των μισθών και των τιμών, και ο κατώτερος ωριαίος μισθός αυξηθεί από 5 δραχμές σε 10 δραχμές, τότε η μια δραχμή να αποκτηθεί απαιτεί εργασία 6 λεπτών. Άρα ο πληθωρισμός είναι αιτία μείωσης της αξίας του Εθνικού Νομίσματος.
Η φορολογική πολιτική ως μέρος της δημοσιονομικής πολιτικής είναι αυτή που επιλύει το πρόβλημα αν παραστεί ανάγκη. Φορολογεί και αποκαθιστά την αξία του Εθνικού Νομίσματος. Δεν φορολογεί για να δαπανά το Κράτος.
Παραγωγικότητα και η Αξία του Εθνικού Νομίσματος
Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι μια οικονομία βρίσκεται στο επίπεδο της πλήρους απασχόλησης, το εργατικό της δυναμικό παραμένει σταθερό, και οι μισθοί είναι σταθεροί. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι η παραγωγικότητα της οικονομίας αυτής αυξάνεται, δηλαδή ο ίδιος αριθμός εργατών παράγει πιο πολλά προϊόντα κάθε χρόνο.
Αν αυτό συμβαίνει, τότε καθώς οι τιμές των προϊόντων μειώνονται, αλλά, όπως λέει ο Μάρξ, η «συνολική τιμή όλων των προϊόντων παραμένει σταθερή», οι πραγματικοί μισθοί των εργαζομένων αυξάνονται, αφού με τους ίδιους μισθούς, μπορούν να αγοράσουν πιο πολλά προϊόντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η αξία του νομίσματος αυξήθηκε, άπλα η παραγωγικότητα της οικονομίας αυξήθηκε. Η αξία του νομίσματος παραμένει σταθερή.
Κάτω από αυτό το υποθετικό σενάριο, που η προσφορά του χρήματος παραμένει σταθερή, απαιτείται ο προϋπολογισμός του δημόσιου τομέα να είναι ελλειμματικός; Αυτό εξαρτάται από το ύψος της επιθυμίας του ιδιωτικού τομέα να αποταμιεύει, να έχει ρευστό πλούτο, χωρίς αντίστοιχη υποχρέωση. Οποιοδήποτε εισόδημα παράγεται υπό καθεστώς πλήρους απασχόλησης, δεν έπεται ότι καταναλώνεται ή επενδύεται. Ένα μέρος αποταμιεύεται.
Άρα ο δημόσιος τομέας πρέπει να κάνει έλλειμμα, για να προστατεύει την πλήρη απασχόληση, να ικανοποιεί τον ιδιωτικό τομέα να αποταμιεύσει, χωρίς να μεταβάλει την αξία του Νομίσματος.
Η Αξία του Χρήματος Διαχρονικά
Άλλα ας δούμε και μια άλλη πτυχή αυτού του θέματος. Ας υποθέσουμε ότι την αύξηση της παραγωγικότητας οι εργαζόμενοι την αφομοιώνουν στο μισθό τους, τότε θα υπάρξει μια μείωση της αξίας του νομίσματος, αφού θα θέλουν λιγότερο χρόνο να εργαστούν για να κερδίσουν μια δραχμή. Αυτό δεν σημαίνει ότι με μια δραχμή θα αγοράζουν λιγότερα προϊόντα, άλλα ότι η μια δραχμή αντιστοιχεί σε λιγότερη εργασία, άρα μειώνεται η αξία του νομίσματος. Αν υποθέσουμε ότι ο πληθωρισμός είναι μικρότερος από την αύξηση της παραγωγικότητας τότε θα υπάρξει μια αύξηση των πραγματικών και ονομαστικών τιμών και των μισθών και ταυτόχρονα μείωση της αξίας του νομίσματος. Ενώ λοιπόν πέφτει η αξία του νομίσματος στη διάρκεια του χρόνου, εμείς μπορούμε και αγοράζουμε πιο πολλά αγαθά απ’ ότι πριν 50 χρόνια, και το επίπεδο της ζωής μας να έχει ανέβει. Οφείλεται αυτό το γεγονός στην αύξηση της παραγωγικότητας της οικονομίας.
Διανομή της Αύξησης της Παραγωγικότητας και η Αξία του Νομίσματος
Πως διανέμεται η αύξηση της παραγωγικότητας της Οικονομίας
Στην πραγματική ζωή, αντίθετα απ’ ότι στο παράδειγμα μας, βρίσκουμε μπροστά μας τον πληθωρισμό να είναι αυτός που νομισματικά επιλύει το πρόβλημα της διανομής της αύξησης του εισοδήματος μεταξύ φόρων, κερδών και μισθών που όλα μαζί προστιθέμενα μας δίνουν το Εθνικό Εισόδημα.
Πίσω από αυτά βρίσκονται πολιτικοί, τραπεζίτες, κόμματα, επιχειρηματίες, εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι, κανάλια, ποικίλα συμφέροντα, χυδαίος λαϊκισμός, ιδεολογίες, θρησκείες και τέλος πάντων φιλοδοξία και απληστία.
Εκείνο που πρέπει να θυμόμαστε, είναι ότι μέσα από την πάλη αυτής της διαδικασίας της διανομής του πλούτου, που αυξάνει την ποσότητα του χρήματος, λογά υψηλοτέρων τιμών και αμοιβών γενικώς, και που μειώνουν την αξία του χρήματος, το κράτος πρέπει να είναι εκεί και να δαπανά.
Αν δαπανά λιγότερο από την φορολογία που εισπράττει θα έχουμε ανεργία και υψηλή αξία νομίσματος. Αν δαπανά περισσότερο θα έχουμε πληθωρισμό και μείωση της αξίας του νομίσματος.
Η σωστή δαπάνη είναι εκείνη που συμπίπτει με την πλήρη απασχόληση που αντιστοιχεί στη σταθερή αξία του νομίσματος.
Η αξία του νομίσματος είναι συνυφασμένη με την πλήρη απασχόληση, όχι όπως η αξία του ευρώ που είναι τόσο υψηλή όσο η ανεργία είναι μεγαλύτερη, πράγμα που συμφέρει μόνο τους Τραπεζίτες.
Η Αξία του Νομίσματος και οι Εγγυημένες Θέσεις Εργασίας
Η Κυβέρνηση του Κράτους που εκδίδει το δικό του νόμισμα, το όποιο ελευθέρα διακυμαίνεται στις αγορές, έχει την δυνατότητα ευθύς εξ αρχής να δημιουργήσει ένα αγκυροβόλιο για την αξία του Εθνικού Νομίσματος και για το γενικό επίπεδο τιμών.
Πως μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Η Κυβέρνηση πρέπει να δημιουργήσει παραγωγικές θέσεις εργασίας καταβάλλοντας ένα εγγυημένο κατώτερο μισθό και μόνον αυτό. Οίκοθεν νοείται ότι εγχειρήματα αυτού του είδους θα περιλαμβάνουν και σύνθετες θέσεις εργασίας. Οι θέσεις αυτές θα προσφέρονται σε όσους θα θέλουν να εργαστούν με αυτόν τον μισθό.
Κάνοντας αυτό η Κυβέρνηση επιτυγχάνει τους εξής στόχους.
1) Εξωγενώς προσδιορίζει την αξία του νομίσματος με βάση το ωρομίσθιο ενός απλού εργαζόμενου.
2) Πάνω σε αυτό το ωρομίσθιο θα οικοδομηθούν όλοι οι μισθοί και οι αμοιβές
3) Οι εγγυημένες αυτές θέσεις εργασίας οδηγούν με ταχύτητα στην πλήρη απασχόληση χωρίς να δημιουργούν πληθωρισμό. Αυτό ισχύει γιατί αν στην αγορά εργασίας δημιουργηθεί ζήτηση για εργασία, πράγμα που σημαίνει αύξηση των αμοιβών, ο εργοδότης κράτος δεν θα μεταβάλει τους μισθούς των θέσεων εργασίας που εγγυάται.
4) Οι εγγυημένες θέσεις εργασίας σταθεροποιούν το γενικό επίπεδο τιμών ή επιτρέπουν μια διακύμανση περί την αξία του χρήματος. Σε περιόδους ύφεσης θέτουν ένα κατώτερο όριο ζήτησης, δηλαδή η ζήτηση δεν μπορεί να πέσει κάτω από ένα σημείο, ενώ σε περιόδους ανάκαμψης δεν μπορεί να ανέλθει και να γίνει πληθωριστική. Με άλλα λόγια οι εγγυημένες θέσεις εργασίας δρουν στην οικονομία ως σταθεροποιητές.
Η δημιουργία εγγυημένων παραγωγικών θέσεων εργασίας, δεδομένου ότι το κράτος δεν έχει κανένα περιορισμό να δαπανά έως ότου απορροφήσει όλη την ανεργία, είναι αναγκαία συνθήκη για την επίτευξη αυτού του στόχου χωρίς πληθωρισμό. Καθώς θα οδηγούμαστε στην πλήρη απασχόληση ορισμένες περιοχές της προσφοράς είναι δυνατόν να αναθερμανθούν. Οι εγγυημένες όμως αμοιβές θα δράσουν ανασταλτικά.
Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι τον στόχο χαμηλού πληθωρισμού και πλήρους απασχόλησης μόνο με το Εθνικό Νόμισμα και με συγκεκριμένες πολιτικές που αναλύθηκαν μπορούμε να επιτύχουμε.
Αντίθετα τον διπλό στόχο, χαμηλή ανεργία και χαμηλό πληθωρισμό, υπό το ευρώ, δεν μπορούμε να τον πετύχουμε. Ένα από τους δυο στόχους θα πετύχουμε και προτιμητέος είναι χαμηλός πληθωρισμός, ισχυρό ευρώ και υψηλή ανεργία.
Κατά συνέπεια, η οδός της επιλογής του Εθνικού Νομίσματος, μετά από 8 χρονιά φτώχειας που θα διογκώνεται, καθώς και της ανεργίας που θα αυξάνεται, αποτελεί πια Εθνικό Στόχο.
Πιο άπλα δεν γίνεται.
spyridonstalias@hotmail.com
*Ο Σπύρος Στάλιας είναι οικονομολόγος Ph.D

 

Ατομική Ευθύνη όπως: "μαζί τα φάγαμε"..




     Ώστε λοιπόν Ατομική Ευθύνη.
     Μάλιστα.

     Ατομική ευθύνη είναι η διάλυση των Εθνικών συστημάτων Υγείας υπέρ των διεθνών τοκογλύφων,
     ..και ειδικά υπέρ της "Ευρωπαϊκής" γερμανικής Ένωσης όπως έγινε στην χώρα μας (και εξακολουθεί να γίνεται) εδώ και πάνω από δέκα χρόνια;
     Ατομική ευθύνη είναι τα διάφορα Σύμφωνα Σταθερότητας -οιονεί σύμφωνα φτωχοποίησης των ήδη
φτωχών προς όφελος και περαιτέρω πλουτισμού των ήδη πλούσιων-,
     ..τα μνημόνια,
     ..η αποδυνάμωση έως ουσιαστική κατάργηση των Εθνικών κοινοβουλίων και η μεταφορά των αποφάσεων σε άτυπα διορισμένα όργανα μικρομεσαίων στελεχών των τραπεζών (Eurogroup κλπ), αυτών που τόσο ανερυθρίαστα τόσο ξετσίπωτα οι "εθνικοί ταγοί" τα ανήγαγαν σε "θεσμούς",
     ..η εγκληματική κατάργηση των Εθνικών νομισμάτων,
     ..η σταδιακή, πονηρή, φασιστικής προοπτικής (εδώ ο Όργουελ -1984- θα έτρωγε τα λυσσακά του που δεν το σκέφτηκε ο ίδιος) κατάργηση των μετρητών υπέρ του Μεγάλου Αδελφού διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος,
     ..η λεηλασία του φυσικού πλούτου, η καταστροφή του περιβάλλοντος;

     Ατομική ευθύνη και το κλείσιμο δεκάδων νοσοκομείων και κέντρων Υγείας στα χρόνια της μνημονιακής χολέρας;
     Ατομική ευθύνη το κλείσιμο εκατοντάδων κλινών Εντατικής Θεραπείας λόγω ανυπαρξίας εξειδικευμένου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού;
     Ατομική ευθύνη η μεταναστευτική αιμορραγία επιστημόνων λόγω ανεργίας ή υποαπασχόλησης;
     Ατομική ευθύνη τέλος η καταβαράθρωση που γίνεται συστηματικά και ενσυνείδητα τριάντα+ χρόνια τώρα της Εθνικής Παιδείας,
     ..ώστε ο ελληνικός λαός να φτάσει στην σημερινή κατάντια της ασυνειδησίας, του παρτακισμού, της αφασίας και εν πολλοίς του ραγιαδισμού;

     Η μόνη Ατομική Ευθύνη που θα έπρεπε να βασανίζει τούτον τον λαό είναι η ευθύνη της ψήφου του,
     ..η ευθύνη της αφωνίας του τα χρόνια που έπρεπε, 
     ..η ευθύνη της ακινησίας.

     Όλα τα άλλα είναι ευθύνη του συστήματος όπως αυτό εκφράζεται στην χώρα μας μέσω όλων των υποτελών του κυβερνήσεων (τα τελευταία 30 χρόνια και ειδικά τα πιό πρόσφατα μνημονιακά χρόνια),
     ..μέσω των μισθοφόρων του, των Μέσων Μαζικής "Ενημέρωσης",

     ..είναι ευθύνη ακόμα-ακόμα και των ειδικών που ανασύρθηκαν από την αφάνεια στην πρόσφατη επιδημική κρίση για να προσδώσουν κύρος στον εκφοβισμό και στον επικείμενο ολοκληρωτισμό, μιάς και τόσα χρόνια έλαμψαν μεν διεθνώς με την επιστημονική τους αυθεντία,
     ..απουσίασαν όμως με την στεντόρεια έλλειψη διαμαρτυρίας τους για όσα καταστροφικά συνέβαιναν -κι εξακολουθούν να συμβαίνουν- σε τούτο τον τόπο.
      Είχαν φωνή που θα ακούγονταν, που θα τράνταζε, και δεν την έβγαλαν.
      Την βγάζουν τώρα για να αποδώσουν "Ατομική Ευθύνη" στον λαό.

     Ευθύνες υπάρχουν σε όλους μας.
     Απλώς έχουμε μπερδέψει  ποιες αποδίδουμε και σε ποιόν!..


 


Το KINAΛ και ο γκρεμός που θα καταπιεί τον ΣΥΡΙΖΑ

 





Του 

 Ηλία Παπαναστασίου

Από το ρεσάλτο 


Μετά την τεράστια προσέλευση των ψηφοφόρων για τις εκλογές Προέδρου του ΚΙΝΑΛ – 270.000 συγκριτικά με τους 212.000 του 2017, αύξηση 35%– και πριν την τελική φάση του αγώνα διαδοχής μεταξύ Ν. Ανδρουλάκη και Γ. Παπανδρέου μπορούμε να βγάλουμε μερικά συμπεράσματα.

  

   

Ο Α. Λοβέρδος συγκέντρωσε ένα σημαντικότατο ποσοστό της τάξης του 26% όλων των ψηφισάντων (περίπου 70.000 ψήφοι) ερχόμενος πρώτος στην Αττική αλλά δεύτερος και τρίτος σε άλλες περιοχές της χώρας.


  

Ο Ανδρουλάκης πήγε εξαιρετικά καλά, επιβεβαιώνοντας σε μεγάλο βαθμό προγνωστικά υπέρ του. Παρόλες τις ανοησίες που σερβίρει ο πανικοβλημένος ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά δεν υπήρξε καμμιά «διάψευση» των σφυγμομετρήσεων. Όσοι παρακολουθήσαμε τις σφυγμομετρήσεις οι περισσότερες εξ αυτών τοποθετούσαν τον Ανδρουλάκη μεταξύ των δυο πρώτων και μερικές τον υπολόγιζαν πρώτο. 

    

  

   

Όπως φάνηκε, υπήρξε μεγάλη προσέλευση για δυο βασικούς λογούς: 1) Εξαιτίας των προσδοκιών μεγάλων τμημάτων των ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς να επανέλθει το ΠΑΣΟΚ σαν βασικός πρωταγωνιστής των εκλογικών και πολιτικών εξελίξεων αλλά και 2) εξαιτίας της απογοήτευσης μεγάλων τμημάτων των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και ουσιαστικά «ανέβασαν» τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για πέντε χρόνια εκτοξεύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ από το μηδαμινό 4,7% (2009) στο 36,3% (2015). Ουσιαστικά, αυτοί οι ΠΑΣΟΚΟΙ ψηφοφόροι έδωσαν την εξουσία στο ΣΥΡΙΖΑ, τον στήριξαν αλλά μετά τις αθλιότητες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτικά άθλια και ελεεινή στάση του Τσίπρα, ειδικότερα τα δυο τελευταία χρόνια, νιώθουν απογοητευμένοι και το χειρότερο,  προσβεβλημένοι. Έχοντας νιώσει στο πετσί τους – πολλοί από αυτούς – τον πολιτικό ρατσισμό σταλινικής προέλευσης του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους ΠΑΣΟΚΟΥΣ ψηφοφόρους και τους οποίους ο πολιτικά ελεεινός ΣΥΡΙΖΑ τους χρησιμοποίησε για να γίνει Κυβέρνηση αλλά τους «έγραψε στα παλαιοτέρα των υποδημάτων του» όταν ήταν να τους δεχθεί στα κομματικά γραφεία, έφτασαν στα πρόθυρα της αγανάκτησης και της οργής και βλέποντας «αχτίδα ελπίδας και επιστροφής» του ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες βδομάδες, αναθάρρησαν και «έπνιξαν» κυριολεκτικά τα εκλογικά κέντρα του ΠΑΣΟΚ καταγράφοντας 500 ψηφοφορίες το λεπτό (!). Αυτοί οι ψηφοφόροι χωρίς να είναι δεδομένοι για κανένα κόμμα, είναι σίγουρο πως θα προκαλέσουν απώλειες – σε συντριπτικό ποσοστό – στον ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας απωλέσει το 25% των ποσοστών του 2019 κυμαίνεται σχεδόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις σε ποσοστά που κυμαίνονται μεταξύ 21–24% συγκριτικά με το 31,5% που συγκέντρωσε στις 7/7/2019. Άγνωστο – ακόμη – το ποσοστό που θα καταλήξει σε άλλα κόμματα, κυρίως στο ΠΑΣΟΚ, όμως ασχέτως της αδυναμίας υπολογισμού για το πού θα πάνε, γνωρίζουμε πολύ καλά από πού θα φύγουν, όπως το γνωρίζει πολύ καλά ο ΣΥΡΙΖΑ που «έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια» κάνοντας γελοίες δηλώσεις αλλά και ταυτόχρονα γνωρίζοντας πολύ καλά πως θα αρχίσει να «αδειάζει» από ψήφους ΠΑΣΟΚων που ξεγέλασε με απίστευτα ψέματα και άθλιες υποσχέσεις.   

 

 

 

Ακόμη και φιλικοί προς τους Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ δημοσκόποι, αρθρογράφοι και βουλευτές τον κατηγορούν ευθέως τον Τσίπρα είτε πως «Είναι ο αφανής ηττημένος» (Λακόπουλος), είτε πως «Θα έχει μεγάλες διαρροές προς το ΠΑΣΟΚ με κέρδη για τον Μητσοτάκη» (Ν. Μαραντζίδης) είτε πως «Θα έχει σοβαρότατο ανταγωνιστή στο πρόσωπο του Ν. Ανδρουλάκη» (Στ. Κούλογλου).

 

  

    

Σε προηγούμενο άρθρο μας γράφαμε πως «Σε καμμιά περίπτωση υποψήφιου δεν θα είναι κερδισμένος πάρα μόνο χαμένος ο ΣΥΡΙΖΑ». Εάν εκλεγεί ο Ανδρουλάκης με τις ψήφους του Λοβέρδου δεν θα είναι τόσο αφελής ή πολιτικά ηλίθιος να αλληθωρίζει προς τον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζοντας τον αντι–ΣΥΡΙΖΑΙΙΣΜΟ των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ και ειδικότερα αυτών του Λοβέρδου από τον οποίο θα εξαρτηθεί για να βγει Προέδρος. Ο αρκετά έξυπνος Ανδρουλάκης απέκλεισε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, προκαταβολικά.

  


 

 

  

Ο Ν. Ανδρουλάκης έχει μεγάλη διεισδυτικότητα σε νέους, νέους επιστήμονες, ελευθέρους επαγγελματίες και γενικότερα στρώματα που «σαγηνεύτηκαν» από την «Κίρκη της Πολιτικής Απάτης» που λέγεται Τσίπρας. Αρκετά ευφυής και σχετικά άφθαρτος, θα μαζικοποιήσει το ΠΑΣΟΚ – όπως προβλέπεται – και θα χτυπήσει τον πολιτικά άθλιο Τσίπρα στο «μαλακό του υπογάστριο», την νεολαία και τα ηλικιακά γκρουπ από 18 έως 40 ετών. Κανένας δεν μπορεί να προσδιορίσει ακόμη ποσοτικά τα δεδομένα μέχρις ότου οι πρώτες δημοσκοπήσεις μετά την εκλογή Προέδρου δώσουν ένα στίγμα. Αυτό όμως που θεωρούμε δεδομένο είναι το «εκλογικό βάραθρο» που χάσκει και χαίνει μπροστά στα γουρλωμένα ματιά των πανικόβλητων ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ και όπως όλοι οι Λούμπεν «Λαθρεπιβάτες της Ιστορίας» θα πέσει στο βάραθρο που ο ίδιος άνοιξε και μάλιστα χωρίς αλεξίπτωτο.

 

 

 

Γενοκτονία του ελληνικού έθνους

Paul Craig Roberts 

Η κάλυψη των πολιτικών και των μέσων ενημέρωσης για τη γενοκτονία του ελληνικού έθνους ξεκίνησε στις 20 Αυγούστου με την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλες πολιτικές δυνάμεις ανακοινώνοντας  ότι η ελληνική κρίση έχει τελειώσει.
Αυτό που εννοούν είναι ότι η Ελλάδα είναι νεκρή και τελείωσε. Έχει ξεζουμιστεί και σφαγιάστηκε μέχρις εσχάτων, και τα σφάγια έχουν ριχτεί στα σκυλιά.

350.000 Έλληνες, κυρίως νέοι και επαγγελματίες, έχουν φύγει από την νεκρή Ελλάδα. Το ποσοστό γεννήσεων είναι πολύ χαμηλότερο από το ποσοστό που είναι απαραίτητο για τη διατήρηση του εναπομείναντος πληθυσμού.
Η αυστηρότητα που επιβάλλεται στον ελληνικό λαό από την ΕΕ, το ΔΝΤ και την ελληνική κυβέρνηση έχει οδηγήσει στη συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας κατά 25%.
Η μείωση είναι ισοδύναμη της Μεγάλης Ύφεσης της Αμερικής, αλλά στην Ελλάδα τα αποτελέσματα είναι χειρότερα. Τότε ο Πρόεδρος Franklin D. Roosevelt μείωσε τον αντίκτυπο της μαζικής ανεργίας με το νόμο περί κοινωνικής ασφάλισης και άλλα μέσα ενός δικτύου κοινωνικής ασφάλισης, όπως η ασφάλιση των καταθέσεων και τα προγράμματα δημοσίων έργων, ενώ η ελληνική κυβέρνηση, μετά τις εντολές του ΔΝΤ και της ΕΕ, επιδείνωσε τις επιπτώσεις της μαζικής ανεργίας με την διάλυση του δικτύου κοινωνικής ασφάλισης.

Παραδοσιακά, όταν μια κυρίαρχη χώρα, είτε λόγω διαφθοράς, κακοδιαχείρισης, κακοτυχίας ή απροσδόκητων γεγονότων, δεν ήταν θέση να εξοφλήσει τα χρέη της, οι πιστωτές της χώρας κατέγραφαν τα χρέη σε κάποιο επίπεδο που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει η χώρα που ήταν χρεωμένη. 

Με την Ελλάδα υπήρξε αλλαγή του παιχνιδιού. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με επικεφαλής τον Jean-Claude Trichet, και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποφάσισαν ότι η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει ολόκληρο το ποσό των τόκων και κεφαλαίου για τα κρατικά της ομόλογα που κατείχαν γερμανικές, ολλανδικές, γαλλικές και ιταλικές τράπεζες.

Πώς έγινε αυτό;
Με δύο τρόπους, και οι δύο επιδείνωσαν σημαντικά την κρίση, αφήνοντας την Ελλάδα σήμερα σε  πολύ χειρότερη θέση από την οποία βρισκόταν στην αρχή της κρίσης πριν από μια δεκαετία.

Στην αρχή της "κρίσης", η οποία θα μπορούσε εύκολα να επιλυθεί διαγράφοντας μέρος του χρέους, το ελληνικό χρέος ήταν 129% του ελληνικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος.
Σήμερα το ελληνικό χρέος είναι 180% του ΑΕΠ.

Γιατί;
Η Ελλάδα δανείστηκε περισσότερα χρήματα για να καταβάλει τόκο στους πιστωτές της ώστε να μην χρειαστεί να χάσουν ούτε ένα λεπτό εισπράξεων. Ο επιπρόσθετος δανεισμός, που ονομάστηκε "διάσωση" από τα οικονομικά μέσα ενημέρωσης, δεν ήταν διάσωση της Ελλάδας.
Ήταν διάσωση των πιστωτών της Ελλάδας.

Το καθεστώς Ομπάμα ενθάρρυνε αυτή τη διάσωση, επειδή οι αμερικανικές τράπεζες, γνωρίζοντας για τη διάσωση, είχαν πουλήσει συμβάσεις αντιστάθμισης πιστωτικού κινδύνου για το ελληνικό χρέος. Χωρίς τη διάσωση, οι αμερικανικές τράπεζες θα είχαν χάσει το στοίχημά τους και θα πλήρωναν ασφάλιστρα προεπιλογής για τα Ελληνικά Ομόλογα.

Επιπλέον, η Ελλάδα έπρεπε να πουλήσει τα δημόσια περιουσιακά της στοιχεία σε ξένους και να διαλύσει το ελληνικό δίχτυ κοινωνικής ασφάλισης, μειώνοντας έτσι τις συντάξεις, για παράδειγμα, κάτω από το όριο της φτώχειας και έτσι ριζικά (μειώνοντας την ιατρική περίθαλψη)  οι άνθρωποι πεθαίνουν πριν να μπορέσουν να κάνουν οποιαδήποτε θεραπεία.

Αν σας βοηθά η μνήμη, ας θυμηθούμε πως η Κίνα αγόρασε τα ελληνικά θαλάσσια λιμάνια. Η Γερμανία αγόρασε τα αεροδρόμια. Διάφορες γερμανικές και ευρωπαϊκές εταιρείες αγόρασαν τις ελληνικές δημοτικές εταιρείες παροχής νερού. Οι κερδοσκόποι ακινήτων αγόρασαν τα προστατευόμενα ελληνικά νησιά για την ανάπτυξη ακινήτων.

Αυτή η λεηλασία της ελληνικής δημόσιας περιουσίας δεν κατευθύνθηκε  προς την μείωση του χρέους όπως όφειλε η ελληνική κυβέρνηση. Πήγε, μαζί με τα νέα δάνεια, στην καταβολή των τόκων. 

Το χρέος, παραμένει μεγαλύτερο από ποτέ . Η οικονομία είναι μικρότερη από ποτέ, όπως και ο ελληνικός πληθυσμός που φέρει το χρέος. Η δήλωση ότι η ελληνική κρίση έχει τελειώσει είναι απλώς μια δήλωση ότι δεν έχει απομείνει τίποτα για ξεζούμισμα από τον ελληνικό λαό για το ενδιαφέρον των ξένων τραπεζών.

Η Ελλάδα βυθίζεται γρήγορα. Όλα τα έσοδα που συνδέονται με θαλάσσια λιμάνια, αεροδρόμια, δημοτικές επιχειρήσεις και την υπόλοιπη δημόσια περιουσία που ιδιωτικοποιήθηκε με εξαναγκασμό ανήκουν τώρα στους ξένους που βγάζουν τα χρήματα έξω από τη χώρα, συρρικνώνοντας έτσι την ελληνική οικονομία.

Οι Έλληνες δεν έχουν χάσει μόνο το οικονομικό τους μέλλον το οποίο τους έκλεψαν. Έχουν επίσης χάσει την κυριαρχία τους. Η Ελλάδα δεν είναι ένα κυρίαρχο έθνος. Έχει καταληφθεί από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Στο βιβλίο μου του 2013, "Η αποτυχία του Laissez Faire Capitalism", στο Μέρος ΙΙΙ, "Το Τέλος της Κυριαρχίας", περιέγραψα με σαφήνεια πώς έγινε αυτό.

Ο ελληνικός λαός προδόθηκε από την κυβέρνηση Τσίπρα. Είχαν την επιλογή να επαναστατήσουν και να χρησιμοποιήσουν βία για να ανατρέψουν την κυβέρνηση που τους παρέδωσε στους διεθνείς τραπεζίτες.
Αντ 'αυτού, οι Έλληνες δέχτηκαν τη καταστροφή τους και δεν έκαναν τίποτα. Ουσιαστικά, ο ελληνικός πληθυσμός διέπραξε μαζική αυτοκτονία.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 δεν έχει τελειώσει. Έχει κρυφτεί κάτω από το χαλί της μαζικής συσσώρευσης  χρημάτων από τις ΗΠΑ, την ΕΕ, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ιαπωνικές κεντρικές τράπεζες.
Η συσσώρευση χρήματος έχει ξεπεράσει σημαντικά την αύξηση του πραγματικού προϊόντος και έχει οδηγήσει τις αξίες των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων πέρα ​​από αυτό που μπορεί να υποστηριχθεί από τις "συνθήκες κάθε τόπου".

Η εξέλιξη της κρίσης παραμένει προς το παρόν. Θα μπορούσε να οδηγήσει και στην καταστροφή του δυτικού πολιτισμού. Ο σκύλος θα φάει τον σκύλο;
Μετά την Ελλάδα, θα είναι η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Αυστραλία, ο Καναδάς, μέχρι να μην απομείνει κανένας;

Το σύνολο του Δυτικού Κόσμου ζει μέσα σε ψέματα που υποκινούνται από ισχυρές ομάδες οικονομικών συμφερόντων για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Δεν υπάρχουν ανεξάρτητα μέσα εκτός από το διαδίκτυο, και αυτά τα στοιχεία δαιμονοποιούνται και στερούνται πρόσβασης.
Οι λαοί που ζουν σε έναν κόσμο ελεγχόμενης πληροφορίας δεν έχουν ιδέα για το τι τους συμβαίνει. Επομένως, δεν μπορούν να ενεργήσουν για το συμφέρον τους.