Ο Αντώνης Σαμαράς με τον Ευάγγελο Βενιζέλο
“ Το Βερολίνο, προκειμένου να επιβιώσει το ίδιο, αφήνει «ξεκρέμαστη» την κυβέρνηση Σαμαρά που με τόσο πάθος στήριξε, ασκώντας ωστόσο μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να αποσπάσει την υπογραφή της για ένα νέο Μνημόνιο, πριν αναγκαστεί, εκ των πραγμάτων να διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ”
Του Κώστα Καπνίση
Δευτέρα, 10 Νοεμβρίου 2014 07:59
Μέχρι τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά είχε να επιδείξει την «στήριξη» των εταίρων – δανειστών για να υποστηρίξει την στρατηγική του «success story». Οι αριθμοί βέβαια όχι μόνο δεν έβγαιναν για την Ελλάδα, αλλά από τις ευρωεκλογές και μετά υπήρξε ένα «σφυροκόπημα», κυρίως από τον διεθνή Τύπο, για την παταγώδη αποτυχία των Μνημονίων, αλλά και των πολιτικών λιτότητας που υπαγόρευε σε ολόκληρη την Ευρώπη το τρίγωνο Βρυξέλλες – Φρανκφούρτη – Βερολίνο.
Μετά από το πρόσφατο Eurogroup και τις δηλώσεις που ακολούθησαν, όπως για παράδειγμα, του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, του Γερούν Ντάισελμπλουμ, του Κλάους Ρέγκλινγκ, τα πράγματα αποδεικνύεται ότι αλλάζουν ραγδαία τόσο σε ότι αφορά την στήριξη στην συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η «αυτοκρατορία» του Βερολίνου, με την βοήθεια πάντοτε των νεοφιλελεύθερων αγορών, εμφανίζει πλέον σημάδια γοργής κατάρρευσης. Ο λόγος βέβαια δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η οριακή κατάσταση στην Γαλλία και την Ιταλία. Η Ελλάδα, στα χρόνια της κρίσης, ήταν απλώς το «πειραματόζωο», καθώς πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι οποίες έτρεμαν και μόνο στο άκουσμα της Μέρκελ, χρησιμοποίησαν αυτό που γινόταν στον ευρωπαϊκό Νότο με δημόσιες δηλώσεις του τύπου«εμείς δεν θα γίνουμε Ελλάδα».
Είναι προφανές ότι η νεοφιλελεύθερη παρέα που λυμαίνεται από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 την Ευρώπη βρίσκεται υπό κατάρρευση και η αμφισβήτηση στο πρόσωπο της Μέρκελ είναι πλέον ανοιχτή για έναν πολύ απλό λόγο. Φανερώθηκε πλέον το δόλιο σχέδιο για την επιβολή Μνημονίων σε ολόκληρη την Ευρώπη, η οποία βρίσκεται σε διαρκή υφεσιακή τροχιά τα τελευταία χρόνια. Ο παρωχημένος πλέον όρος Μνημόνιο αντικαθίσταται από τον όρο «εποπτεία για όλους» ή «σκληρή εποπτεία» για τα «κακά παιδιά». Το κακό βέβαια για τους εταίρους – δανειστές ή ακριβέστερα για το Βερολίνο, είναι ότι η «ναυαρχίδα» των Μνημονίων στην Ευρώπη, δηλαδή η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, καταρρέει με πάταγο, έχοντας ήδη καταστρέψει την συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού.
Στην πραγματικότητα, το Βερολίνο, προκειμένου να επιβιώσει το ίδιο, αφήνει «ξεκρέμαστη» την κυβέρνηση Σαμαρά που με τόσο πάθος στήριξε, ασκώντας ωστόσο μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να αποσπάσει την υπογραφή της για ένα νέο Μνημόνιο (με τη μορφή του ECCL). Εδώ θα παρατηρούσε κάποιος ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία αγωνίζεται πια για την προσωπική πολιτική επιβίωση των στελεχών της, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να υπογράψει τα πάντα (κυριολεκτικά), προκειμένου να τα καταφέρει. Το πρόβλημα όμως είναι ότι τόσο η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές όσο και η πλήρης απαξίωση των καθεστωτικών ΜΜΕ από την κοινωνία, τα οποία έκαναν ότι δεν κατάλαβαν τι έγινε τον Μάιο, αλλά και όλα αυτά τα μνημονιακά (και όχι μόνο) χρόνια δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός έχει πια καταλάβει το πώς παίζεται το «παιχνίδι». Καθοριστικής επίσης σημασίας για τις πολιτικές εξελίξεις ήταν το πρόγραμμα των πρώτων ημερών διακυβέρνησης από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο εξήγγειλε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, το οποίο αναγνωρίστηκε άμεσα ως ρεαλιστικό τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Τα όσα ακολούθησαν είναι μετά είναι λίγο – πολύ γνωστά και φτάνουν ως σήμερα με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να «καλπάζει» στις δημοσκοπήσεις και την κυβέρνηση, μετά και από τον ΕΝΦΙΑ, να πέφτει από τη μια «γκάφα» στην άλλη και να επιλέγει ως τελευταίο οχυρό επιβίωσης την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Ούτε όμως αυτό φαίνεται να γίνεται, καθώς ακόμα και κυβερνητικά στελέχη αναγνωρίζουν ότι ο αριθμός «180» είναι ένα άπιαστο όνειρο. Όλα αυτά βέβαια δεν περνούν απαρατήρητα στο εξωτερικό και οι εταίροι – δανειστές βλέπουν ότι θα αναγκαστούν, εκ των πραγμάτων, να κάνουν την επόμενη διαπραγμάτευση με άλλη κυβέρνηση, αναγνωρίζοντας, όπως έγραψε ακόμα και ο γερμανικός Τύπος ότι αυτή θα είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ορόσημο λοιπόν ο Μάρτιος ή ακόμα και ο Φεβρουάριος, όπως όλα δείχνουν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσέφερε στην κυβέρνηση μια ευκαιρία αξιοπρεπούς αποχώρησης με την πρόταση για σύγκληση των πολιτικών αρχηγών, συνεννόηση για το πρόσωπο του επόμενου ΠτΔ με παράλληλη συμφωνία για την ημερομηνία των εκλογών, προκειμένου να οδηγηθεί η χώρα ομαλά και συντεταγμένα στις κάλπες και να αποφασίσει ο λαός για το ποιος θα είναι αυτός που θα διαπραγματευτεί (επιτέλους) με τους εταίρους.
Η κυβέρνηση, πανικόβλητη, αρνήθηκε με τον Αντώνη Σαμαρά, να δηλώνει ότι ελπίζει ότι θα βρεθούν οι 180 βουλευτές για την εκλογή του νέου ΠτΔ. Ο Μάρτιος όμως κείται μακράν και μέχρι τότε, υπάρχουν οι εταίροι - δανειστές να απαιτούν την υπογραφή για ένα νέο Μνημόνιο, το αργότερο μέχρι το τέλος του έτους, όπως και αν αυτό ονομαστεί, αδιαφορώντας για την πολιτική επιβίωση για ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση Σαμαρά επιμένει στην ίδια μνημονιακή στρατηγική, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι το χρέος είναι βιώσιμο, «καίγοντας» ουσιαστικά το χαρτί της ουσιαστικής διαπραγμάτευσης. Ο γερμανικός Τύπος (και όχι μόνο) το έγραψε ξεκάθαρα: «Το Βερολίνο προετοιμάζεται για τον Τσίπρα». Μπορεί λοιπόν η κυβέρνηση Σαμαρά να φτάσει μέχρι τον Μάρτιο; Δύσκολα…
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ periodista
