Παρόλο που τελικά αποτελέσματα δεν υπήρχαν την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το πολιτικό μήνυμα που έστειλαν οι Ιταλοί ψηφοφόροι σε όλους τους λαούς των χωρών της Ευρωζώνης και της ΕΕ ήταν σαφέστατο. Η Ιταλία σχίστηκε στα δύο και η πλειοψηφία των Ιταλών στράφηκαν με την ψήφο τους εναντίον της πολιτικής λιτότητας που ασκεί η ΕΕ κατ' απαίτηση του Βερολίνου.
Ο ίδιος άλλωστε ο αντιπρόεδρος του γερμανόφιλου Δημοκρατικού Κόμματος Ενρίκο Λέτα δεν περίμενε τα τελικά αποτελέσματα για να βγει στο τρίτο κρατικό κανάλι της ιταλικής τηλεόρασης και να δηλώσει ευθέως: «Ένα αποτέλεσμα με τον Μπερλουσκόνι γύρω στο 30% και τον Γκρίλο γύρω στο 25% σημαίνει ότι το 55% των Ιταλών ψηφοφόρων ψήφισε με βίαιο τρόπο εναντίον της Ευρώπης, του ευρώ και της Γερμανίας». Έτσι είναι. Το κυρίαρχο στοιχείο των ιταλικών εκλογών είναι η αντιγερμανική ψήφος, η ψήφος κατά του ευρώ - και αυτή η στάση προέρχεται από έναν λαό κατεξοχήν ευρώφιλο σε υπέρμετρο βαθμό, από έναν λαό επίσης που ποτέ δεν μισούσε τη....
Γερμανία. Και όμως, ήταν αρκετή η υιοθέτηση από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι μιας δημαγωγικής αλλά ανοιχτά εκφραζόμενης αντιγερμανικής γραμμής και αμέσως το δεξιό κόμμα του εκτινάχθηκε σε δημοτικότητα μεταξύ των δεξιών ψηφοφόρων.
Από την άλλη πλευρά, στο κεντροαριστερό στρατόπεδο, τα αισθήματα μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων αυτής της ιδεολογικής και πολιτικής κατεύθυνσης εναντίον της Γερμανίας και του ευρώ εκδηλώθηκαν με εκρηκτικό τρόπο. Το κυριολεκτικά ανύπαρκτο στις προηγούμενες εκλογές κόμμα του ηθοποιού Μπέπε Γκρίλο από το μηδέν εκτινάχθηκε κατευθείαν στο... 25%! Απίστευτο! Καμία, απολύτως καμία δημοσιευθείσα δημοσκόπηση δεν έδινε στον Γκρίλο τους δύο τελευταίους προεκλογικούς μήνες τέτοιο ποσοστό. Δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί ψηφοφόροι που απορρίπτουν αναφανδόν την πολιτική που ακολουθεί η ΕΕ κατ' εντολήν της Γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ βρήκαν τρόπο πολιτικής έκφρασης μέσω του Μπερλουσκόνι και του Γκρίλο. Οι κεντρώοι και αριστεροί ψηφοφόροι αντιγερμανικών αισθημάτων κατόρθωσαν μάλιστα να «δραπετεύσουν» πολιτικά μέσω του Γκρίλο από το αδιέξοδο που τους απειλούσε, καθώς τόσο το Δημοκρατικό Κόμμα του Πιερ Λουίτζι Μπερσάνι όσο και το κεντρώο κόμμα του Μάριο Μόντι ήταν και τα δύο πλήρως γερμανόδουλα. Διεκδίκησαν την ψήφο των Ιταλών εμφανιζόμενα ενώπιόν τους ως πειθήνια όργανα του Βερολίνου, πράγμα πολιτικά ολέθριο για την Κεντροαριστερά.
Έτσι επέτρεψαν σε ένα τόσο χυδαίο από κάθε άποψη άτομο σαν τον Μπερλουσκόνι να ενσαρκώσει την εθνική αξιοπρέπεια των Ιταλών και την αντίστασή τους απέναντι στις ηγεμονιστικές βλέψεις του Βερολίνου. Ευτυχώς που βρέθηκε ο Μπέπε Γκρίλο που έδωσε διέξοδο στους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους. Είναι επίσης εξόφθαλμο ότι αν ο Μπερσάνι και το Δημοκρατικό Κόμμα είχαν εναρμονιστεί με το λαϊκό αίσθημα και τηρούσαν επικριτική στάση απέναντι στη Γερμανία, το κόμμα του Μπέπε Γκρίλο δεν αποκλείεται καθόλου να μην είχε καν ιδρυθεί ή να είχε συρρικνωθεί στα όρια της πολιτικής ανυπαρξίας. Δυστυχώς όμως οι Ιταλοί πολιτικοί της Αριστεράς (ούτε λόγος για εκείνους της Κεντροαριστεράς) ήταν ανέκαθεν τόσο δεξιοί στην πολιτική που ακολουθούσαν ώστε δεκαετίες ολόκληρες τώρα υπάρχει ένα τεράστιο πολιτικό κενό στο αριστερό άκρο του ιταλικού πολιτικού φάσματος.
Πλήρης πολιτικής σημασίας είναι επίσης η εκλογική συντριβή του Μάριο Μόντι, του τόσο πολυδιαφημισμένου τεχνοκράτη τραπεζίτη και ανθρώπου αφοσιωμένου στους Γερμανούς. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ο Μόντι «χαροπάλευε» για το αν θα παραμείνει σε... μονοψήφιο ποσοστό ή αν θα κατορθώσει να ξεπεράσει με την ψυχή στο στόμα το όριο του 10%. Είναι προφανές ότι οι Ιταλοί καθόλου δεν εντυπωσιάστηκαν από τις κυβερνητικές επιδόσεις του Μόντι και καθόλου δεν εκτίμησαν τη βαρβαρότητα της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής του.
Το ίδιο άλλωστε συνέβη και παρ' ημίν με τον Λουκά Παπαδήμο, για τον οποίον απολύτως κανένας Έλληνας δεν ξεστόμισε καλή κουβέντα από τότε που αυτός ο τραπεζίτης κυβέρνηση την Ελλάδα.
Δεν είχε οριστικοποιηθεί όταν γραφόταν αυτό το άρθρο αν το κυριολεκτικά ληστρικό εκλογικό σύστημα της Ιταλίας, που έδινε την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών της Βουλής στον Μπερσάνι με το ένα τρίτο των ψήφων, θα έδινε την πλειοψηφία των εδρών της Γερουσίας στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, οδηγώντας τη χώρα σε ακυβερνησία και ίσως σε νέες εκλογές. Ιδωμεν...
από το "ΕΘΝΟΣ"
