ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΑΜΕΣΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

   ΚΑΙ ΡΗΞΗΣ ΜΕ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

1. Η 23 IOYNΗ 2016 ΗΤΑΝ H HΜΕΡΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Το Βρετανικό δημοψήφισμα ήταν τρομερός κόλαφος όχι μόνο για την Ευρώ-ελίτ (πολλοί τη χαρακτηρίζουν Ευρω-αλήτ), αλλά για ολόκληρη την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, την οποία διαχειρίζεται, σπρώχνοντας δισεκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο (μεταξύ των οποίων και τον Ελληνικό) στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση ή την φυσική εξόντωση μέσω των πολέμων που εξαπέλυσε στα χρόνια της κυριαρχίας της (από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, τη Συρία και την Ουκρανία).

2. Ήταν τρομερός κόλαφος γιατί o Βρετανικός λαός δεν λύγισε παρά την κτηνώδη εκστρατεία της Υ/Ε να τον γονατίσει επιστρατεύοντας κάθε μέσο στη διάθεση της. Μέχρι ο ίδιος ο εγκληματίας Νομπελίστας …Ειρήνης, Ομπάμα, πήγε στο Λονδίνο για να διακηρύξει ότι θα υποστεί καταστροφή η Βρετανία αν φύγει από την ΕΕ, ενώ ο εξίσου εγκληματίας Τουσκ (που οργάνωσε το δολοφονικό πραξικόπημα στην Ουκρανία σαν πρωθυπουργός της Πολωνίας και μετά προβιβάστηκε γι’ ανταμοιβή σε Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβούλιου) μίλησε για πιθανή καταστροφή του Δυτικού πολιτισμού από πιθανό Brexit!

3. Παράλληλα, η χρεωκοπημένη Παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» που είναι πλήρως ενσωματωμένη στην Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, από τον δικό μας ΣΥΡΙΖΑ και το Podemos, μέχρι τους «αστέρες» τύπου Βαρουφάκη και Τσόμσκυ στην υπηρεσία των διαφόρων Σόρος, ξεδιάντροπα παραπλανά τους λαούς ότι δήθεν η ΕΕ μπορεί να βελτιωθεί από μέσα, κάτι που περιέργως δεν κατάφερε κανένας μέχρι σήμερα, ακόμη και σοσιαλδημοκράτες του αναστήματος των Μιτεράν και Λαφοντέν, κι όχι βέβαια μαριονέτες όπως οι Τσίπρας και Ιγκλέσιας.

4. Συγχρόνως, μια άλλη τάση της «Αριστεράς», η «αντισυστημική», είτε αποκοιμίζει τους λαούς ότι τα κινήματα για εθνική και οικονομική κυριαρχία που φουντώνουν σε όλη την Ευρώπη, όπως το Βρετανικό, απαρτίζονται από «ρατσιστές» και «ακροδεξιούς» είτε περιμένει την αντικαπιταλιστική επανάσταση σε τρία τέρμινα για να πετύχει την έξοδο κάθε λαού από την ΕΕ. Μια νεοσύστατη παρόμοια κίνηση στην Ελλάδα καλεί σε συλλογή υπογραφών με στόχο την «αποδέσμευση από την ΕΕ», χωρίς ν’ αρθρώνει βέβαια λέξη ότι ο αγώνας κατά της ΕΕ είναι αγώνας κατά της παγκοσμιοποίησης, για την οικονομική αυτοδυναμία του λαού και την επιδίωξη αντίστοιχων πολιτικοστρατιωτικών αλλαγών (έξοδος από το ΝΑΤΟ, συμμαχίες με χώρες που αντιστέκονται στη Νέα Διεθνή Τάξη κ.λπ.).

5. Όμως ποιοι είναι άραγε οι «ρατσιστές» και οι «ακροδεξιοί» και οι «εθνικιστές» για τους οποίους μιλούν όλοι αυτοί στην χρεωκοπημένη Αριστερά, όπως και οι δήθεν διανοούμενοι (κατά κανόνα τρόφιμοι κονδυλίων της ΕΕ) που στελεχώνουν τα κανάλια κάθε βράδυ στην πλύση εγκεφάλου των λαών; Οι ίδιοι «οικονομολόγοι» και «διανοούμενοι» έβγαιναν κάθε μέρα να προαναγγείλουν τη Βρετανική καταστροφή, προβαλλόμενοι από όλα τα ΜΜΕ στην Ελλάδα ή τα ψευτο-Αριστερά μίντια τύπου Guardian στο εξωτερικό. Είναι μήπως ρατσιστές και «ακροδεξιοί» το 52% του Βρετανικού λαού που αποτελείται στη συντριπτική του πλειοψηφία από τα εργατικά στρώματα, τους ανέργους, τους εργαζόμενους με «συμβόλαια, μηδενικών ωρών», τους φτωχούς που ακόμη και στη Βρετανία τρέφονται από συσσίτια, τους αρρώστους που περιμένουν στις ουρές του καταρρέοντος ΕΣΥ; Και ποιο είναι άραγε το 48%; Μήπως είναι κατά κύριο λόγο οι βολεμένοι της μεσαίας τάξης και οι αρχιβολεμένοι της ανώτερης τάξης, ή ακόμα οι απολίτικοι νέοι που κοιτούν πώς «να τη βολέψουν» με κάνα πτυχίο και κάνα ψίχουλο από τα ερευνητικά προγράμματα της ΕΕ;

6. Μπροστά στο μαζικό κίνημα που αναπτύσσεται «από κάτω», ακόμη και στην Ελλάδα των τρομοκρατημένων υπηκόων της ΕΕ, οι πολιτικοί απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι προχθές (μαζί με τους «διανοούμενους» τύπου Βαρουφάκη και Δουζίνα) καταδίκαζαν το κίνημα Brexit για ακροδεξιό και ρατσιστικό, τώρα κάνουν στροφή 180 μοιρών και σαν σκέτοι απατεώνες αγκαλιάζουν το αποτέλεσμα που ψήφισε το 52% του λαού. Έτσι οι φυλλάδες του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν τώρα γι” «Αυτή την Ευρώπη που έφερε το Brexit» –δηλαδή την ΕΕ των «κακών» Σόιμπλε, Κάμερον κλπ.– (Εφημερίδα των Συντακτών), συνεχίζοντας έτσι την εξαπάτηση ότι δήθεν θα μπορούσε να υπάρξει και άλλη ΕΕ, των «καλών». Αντίστοιχος ο τίτλος της Αυγής: «Ευρώπη των λαών ή κατάρρευση» ! 

Mικρασιατική Καταστροφή: Η καρατόμηση της κοινωνίας από το κράτος

3-9-2016

Mικρασιατική Καταστροφή: Η καρατόμηση της ελληνικής κοινωνίας από το εθνικό κράτος

του Νεοκλή Σαρρή από το Άρδην τ. 38 – 39

Ο Douglas Dakin, δια­τυ­πώ­νο­ντας τα συ­μπε­ρά­σμα­τα στα ο­ποί­α κα­τα­λή­γει στο γνω­στό και α­δια­φι­λο­νί­κη­του κύ­ρους έρ­γου του “Η Ε­νο­ποί­η­ση της Ελ­λά­δος 1773-1923”, προ­βαί­νει σε μια σύ­γκρι­ση με την α­ντί­στοι­χη ι­στο­ρι­κή έκ­βα­ση της ε­νο­ποί­η­σης της Ι­τα­λί­ας. Η πα­ραλ­λη­λί­α και σύ­γκρι­ση δεν εί­ναι κα­θό­λου τυ­χαί­α, δε­δο­μέ­νου ό­τι εί­ναι δή­λη η κε­ντρι­κή ι­δέ­α που κα­θο­δη­γεί τη σκέ­ψη του. Οι δύ­ο ε­θνό­τη­τες, η Ι­τα­λι­κή και η Ελ­λη­νι­κή, εμ­φα­νί­ζουν κοι­νά ή ι­σο­δύ­να­μα στοι­χεί­α ι­στο­ρι­κής, ό­σο και γε­ω­πο­λι­τι­κής και πο­λι­τι­στι­κής δυ­να­μι­κής. Ί­σως, τη σκέ­ψη του συγ­γρα­φέ­α κα­θο­δη­γεί η προ­βο­λή στη σύγ­χρο­νη ε­πο­χή της δι­χο­το­μί­ας του Ρω­μα­ϊ­κού κρά­τους σε Δυ­τι­κό και Α­να­το­λι­κό.
Α­πό την α­νά­γνω­ση και μό­νο του κει­μέ­νου προ­κύ­πτει ό­τι συ­γκρί­νει ι­σο­δύ­να­μα με­γέ­θη. Και η πρώ­τη του πα­ρα­τή­ρη­ση α­να­φέ­ρε­ται στο ό­τι, «ε­νώ η Ρώ­μη πέ­ρα­σε σχε­τι­κά εύ­κο­λα στους Ι­τα­λούς ε­θνι­κι­στές, η νέ­α Ρώ­μη, η Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, δεν έ­πε­σε πο­τέ στα χέ­ρια των Ελ­λή­νων. Ί­σως οι Έλ­λη­νες να εί­χαν δύ­ο φο­ρές την ευ­και­ρί­α να κα­τα­λά­βουν την Ιε­ρή Πό­λη τους: πρώ­τη φο­ρά, τον Ιού­λιο του 1922, και τη δεύ­τε­ρη φο­ρά, τον Μά­ιο του 1923. Και στις δυο πε­ρι­πτώ­σεις φά­νη­καν δι­στα­κτι­κοί»1. Η δι­στα­κτι­κό­τη­τα αυ­τή που κα­λύ­πτε­ται α­πό ό­λο το φά­σμα των Ελ­λή­νων ι­στο­ρι­κών α­πο­κα­λύ­πτει τη δο­μι­κή α­νε­πάρ­κεια του σύγ­χρο­νου ελ­λη­νι­κού κρά­τους σε σχέ­ση προς τη νε­ο­ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α και τις δυ­νά­μεις της.
Η Ελ­λά­δα γεν­νή­θη­κε ως έ­να προ­τε­κτο­ρά­το των “Με­γά­λων Δυ­νά­μων’, ε­κεί­νων που α­πο­κλή­θη­καν και “ευερ­γέ­τι­δες”. Και πα­ρα­μέ­νει προ­τε­κτο­ρά­το, του­λά­χι­στον στη συ­νεί­δη­ση ε­κεί­νων που κα­τά και­ρούς κυ­βέρ­νη­σαν και ε­κεί­νων που φι­λο­δο­ξούν να την κυ­βερ­νή­σουν, υ­πό την έν­νοια της ρι­ζω­μέ­νης βα­θιά πί­στης ό­τι, πριν ε­ξα­σφα­λί­σει κα­νείς την λα­ϊ­κή υ­πο­στή­ρι­ξη, θα πρέ­πει να έ­χει ε­ξα­σφα­λί­σει το χρί­σμα α­πό ξέ­να κέ­ντρα που έ­χουν θέ­σει “υ­πό την προ­στα­σί­α τους” την Ελ­λά­δα.
Η Ελ­λά­δα, ό­ταν ι­δρύ­θη­κε ως κρά­τος, δεν κά­λυ­πτε πα­ρά έ­να μι­κρό τμή­μα της (νέ­ο) ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Το πό­σο έ­ντε­χνο ή­ταν το κρα­τι­κό αυ­τό μόρ­φω­μα φαί­νε­ται και α­πό το γε­γο­νός ό­τι η κοι­νω­νί­α α­να­πτυσ­σό­ταν αυ­τό­νο­μα, μη (α­να)γνω­ρί­ζο­ντας τα ε­κά­στο­τε ε­πί­ση­μα σύ­νο­ρα: οι δια­κι­νή­σεις των ελ­λη­νι­κών πλη­θυ­σμών γίνονταν α­νε­ξάρ­τη­τα και πέ­ραν της με­θο­ρί­ου που χα­ρασ­σό­ταν α­πό σχε­τι­κές διε­θνείς συν­θή­κες.
Το γε­γο­νός ό­τι ο ρω­μαί­ι­κος πλη­θυ­σμός της στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, κα­τά την α­να­κή­ρυ­ξη της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας, ή­ταν δε­κα­πε­ντα­πλά­σιος α­πό τον πλη­θυ­σμό της Α­θή­νας εί­ναι έ­να σο­βα­ρό ε­πι­χεί­ρη­μα, το ο­ποί­ο ε­νι­σχύ­ε­ται α­πό το ό­τι ο πλη­θυ­σμός αυ­τός αύ­ξα­νε δυ­σα­νά­λο­γα προς την αύ­ξη­ση του πλη­θυ­σμού της Α­θή­νας. Τον Ο­κτώ­βριο του  1922, λί­γες μέ­ρες με­τά την κα­τα­στρο­φή της Σμύρ­νης, ό­πως κα­τα­γρά­φε­ται στα πρα­κτι­κά της Συν­διά­σκε­ψης για την Ει­ρή­νη της Λο­ζάν­νης, σε έ­να ε­κα­τομ­μύ­ριο πε­ρί­που πλη­θυ­σμό οι 400.000 ή­ταν Έλ­λη­νες2, δη­λα­δή πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ροι α­πό ό­,τι συ­γκέ­ντρω­νε την ε­πο­χή ε­κεί­νη η Α­θή­να.
Η Ελ­λά­δα, πα­ρό­τι με την ί­δρυ­σή της προ­κά­λε­σε μια βα­θύ­τα­τη πα­ρέμ­βα­ση στην ορ­γά­νω­ση της (νέ­ο)ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, τό­σο ε­ντός της δι­κής της ε­πι­κρά­τειας, ό­σο και στην ε­κτός αυ­τής ρω­μιο­σύ­νη (δη­λα­δή το τμή­μα ε­κεί­νο που δια­βιού­σε ε­ντός των κόλ­πων της πο­λυε­θνι­κής Ο­σμα­νι­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας), δεν μπό­ρε­σε να α­να­κό­ψει τις κοι­νω­νι­κές και οι­κο­νο­μι­κές διερ­γα­σί­ες στο σύ­νο­λο της γε­ω­πο­λι­τι­κής πε­ριο­χής στην ο­ποί­α οι Έλ­λη­νες, α­νε­ξάρ­τη­τα που δια­βιού­σαν, συ­νέ­χι­ζαν την πο­ρεί­α του κοι­νω­νι­κού των εκ­συγ­χρο­νι­σμού.
Με την έκ­φρα­ση “κοι­νω­νι­κός εκ­συγ­χρο­νι­σμός” εν­νο­εί­ται η με­τά­βα­ση της κοι­νω­νί­ας α­πό το πα­ρα­δο­σια­κό της μόρ­φω­μα στον τύ­πο της τε­χνο­κρα­τού­με­νης κοι­νω­νίας δια­μέ­σου της δια­μόρ­φω­σης α­στι­κής και στη συ­νέ­χεια ερ­γα­τι­κής τά­ξης. Μια πα­ρό­μοια πα­ρέμ­βα­ση του Ελ­λη­νι­κού κρά­τους για τις πε­ριο­χές στις ο­ποί­ες ε­κτει­νό­ταν το ί­διο υ­πήρ­ξε και για α­ντι­κει­με­νι­κούς λό­γους πε­ριο­ρι­σμέ­νη. Έ­τσι, α­νά­πτυ­ξη α­στι­κής τά­ξης (με την ε­πι­στη­μο­νι­κή ση­μα­σί­α της λέ­ξης) δεν ση­μειώ­θη­κε σε υ­πο­λο­γί­σι­μη κλί­μα­κα. Οι πε­ρι­πτώ­σεις της Σύ­ρας (με την οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή συ­γκρό­τη­ση που ορ­γά­νω­σαν οι  πρό­σφυ­γες Χιώ­τες) και της Πά­τρας εί­ναι οι πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές. Πα­ράλ­λη­λα, το Ελ­λη­νι­κό κρά­τος, δια­μέ­σου των Ι­δε­ο­λο­γι­κών του Μη­χα­νι­σμών, ε­πε­ξερ­γά­στη­κε τα πλαί­σια της ταυ­τό­τη­τας ό­χι μό­νο των δι­κών του «πο­λι­τών» αλ­λά και της ρω­μιο­σύ­νης. Συ­να­κό­λου­θη υ­πήρ­ξε η δια­μόρ­φω­ση μιας τά­ξης γρα­φειο­κρα­τών, στην ο­ποί­α υ­πά­γο­νται και οι έ­νο­πλες δυ­νά­μεις, με δά­νεια α­στι­κή συ­νεί­δη­ση.
Ω­στό­σο, προ­κει­μέ­νου να α­ντι­λη­φθεί κα­νείς το μέ­γε­θος της ε­ξέ­λι­ξης που εί­χε ο ελ­λη­νι­σμός (υ­πό τη μορ­φή της “ρω­μιο­σύ­νης”) υ­πό τη σκέ­πη του Ο­σμα­νι­κού κρά­τους, θα πρέ­πει να λά­βου­με υπό­ψη μας ό­τι το 1914 (δη­λα­δή με­τά δύ­ο του­λά­χι­στον χρό­νια σκλη­ρών διωγ­μών α­πό το νε­ο­τουρ­κι­κό κα­θε­στώς), η ει­κό­να της βιο­μη­χα­νί­ας στο σύ­νο­λο της Αυ­το­κρα­το­ρί­ας εμ­φά­νι­ζε την α­κό­λου­θη ει­κό­να α­πό πλευ­ράς κε­φα­λαί­ου και ερ­γα­σί­ας3.
Λαμ­βά­νο­ντας υπό­ψη τα με­γέ­θη της Ελ­λά­δας και της Ο­σμα­νι­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας το 1914, η α­νά­γνω­ση του πί­να­κα α­φή­νει να εν­νο­η­θεί ό­τι, την ί­δια ε­πο­χή, η ελ­λη­νι­κή α­στι­κή τά­ξη ε­κτει­νό­ταν ε­κτός του ελ­λη­νι­κού κρά­τους (έ­στω και δι­πλά­σιου σε έ­κτα­ση α­πό ε­κεί­νο που εί­χε κα­τά την ί­δρυ­σή του). Το ί­διο μπο­ρεί κα­νείς να συ­μπε­ρά­νει και για την ερ­γα­τι­κή τά­ξη. Η ει­κό­να ό­μως εί­ναι α­τε­λής, δε­δο­μέ­νου ό­τι οι χρι­στια­νι­κοί πλη­θυ­σμοί εί­χαν κά­τω α­πό τον έ­λεγ­χό τους τις ει­σα­γω­γές και τις ε­ξα­γω­γές, αλ­λά και το τρα­πε­ζι­τι­κό κε­φά­λαιο κα­τά τα τέσ­σε­ρα πέ­μπτα. Αυ­τό το συσ­σω­ρευ­μέ­νο τρα­πε­ζι­τι­κό κε­φά­λαιο σε με­γά­λο πο­σο­στό δεν εί­χε ε­πεν­δυ­θεί στη βιο­μη­χα­νί­α, αλ­λά κι­νού­νταν μέ­σα στα πλαί­σια της οι­κο­νο­μί­ας της χώ­ρας, με το­κο­γλυ­φι­κούς ό­ρους. Ε­πει­δή μά­λι­στα δεν εί­χε κα­μιά ε­μπι­στο­σύ­νη στο δε­σπο­τι­κό κα­θε­στώς, α­νέ­με­νε εύ­κρα­τες πο­λι­τι­κές συν­θή­κες προ­κει­μέ­νου να ε­πεν­δυ­θεί. Αυ­τός εί­ναι και ο ου­σια­στι­κός λό­γος για τον ο­ποί­ο η ρω­μιο­σύ­νη στο σύ­νο­λό της, με πρώ­τους τους α­στούς και ι­διαί­τε­ρα ε­κεί­νους που διέ­θε­ταν κε­φά­λαια, βρή­καν στο πρό­σω­πο του Ε­λευ­θέ­ριου Βε­νι­ζέ­λου τον άν­θρω­πο που μπο­ρού­σε, ε­πω­φε­λού­με­νος α­πό τις διε­θνείς συ­γκυ­ρί­ες, να δώ­σει την ευ­και­ρί­α προ­κει­μέ­νου να πραγ­μα­τω­θεί η «α­νά­στα­ση του Γέ­νους».
Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση η «α­νά­στα­ση» ή­ταν ταυ­τό­ση­μη προς τη φά­ση της οι­κο­νο­μι­κής α­πο­γεί­ω­σης. Φρο­νώ ό­τι έ­νας πρό­σθε­τος λό­γος για τον ο­ποί­ο ο Dakin προ­βαί­νει σε σύ­γκρι­ση της Ι­τα­λί­ας με την Ελ­λά­δα εί­ναι αυ­τός. Ε­πη­ρε­α­σμέ­νος προ­φα­νώς α­πό τους ο­ρα­μα­τι­σμούς του Λλό­υ­ντ Τζώρ­τζ, κα­τά τους ο­ποί­ους η Ελ­λά­δα προ­ο­ρι­ζό­ταν για μια δύ­να­μη στην πε­ριο­χή ι­σό­τι­μη με την Ι­τα­λί­α, ο συγ­γρα­φέ­ας υ­πο­γραμ­μί­ζει την α­ντι­πα­λό­τη­τα Α­θη­νών/Κων­στα­ντι­νού­πο­λης α­πό μια άλ­λη πλευ­ρά που έ­χει ά­με­ση σχέ­ση με το ό­λο θέ­μα. Η α­ντι­πα­λό­τη­τα συν­δέ­ε­ται με τις α­ντι­κει­με­νι­κές α­δυ­να­μί­ες που α­ντι­με­τώ­πι­ζε μια ε­πε­κτα­τι­κή πο­λι­τι­κή της Α­θή­νας, αλ­λά και με τη μη δυ­να­τό­τη­τα με­τε­ξέ­λι­ξης του Ο­σμα­νι­κού δε­σπο­τι­σμού στον ο­ποί­ο η ρω­μιο­σύ­νη πα­ρέ­με­νε δέ­σμια ε­νός θε­ο­κρα­τι­κού κα­θε­στώ­τος που α­φο­ρού­σε την ί­δια. Α­να­φέ­ρο­μαι στο Πα­τριαρ­χεί­ο Κων­στα­ντι­νού­πο­λης το ο­ποί­ο εί­χε ε­πω­μι­στεί την πο­λι­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση ε­νώ­πιον της Πύ­λης των «ρω­μαί­ων ορ­θο­δό­ξων χρι­στια­νών». Εί­ναι ε­ξαι­ρε­τι­κά εν­δια­φέ­ρον το γε­γο­νός ό­τι το Κόμ­μα Έ­νω­ση και Πρό­ο­δος των νε­ό­τουρ­κων ε­πί­ση­μα δι­καιο­λο­γού­σε τον ε­αυ­τό του ως το α­νά­λο­γο του Πα­τριαρ­χεί­ου για το «τουρ­κι­κό έ­θνος».
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, εί­χαν πε­τύ­χει τον κοι­νω­νι­κό εκ­συγ­χρο­νι­σμό τους οι χρι­στια­νι­κοί πλη­θυ­σμοί (και ό­χι οι μη μου­σουλ­μά­νοι γε­νι­κώς, δε­δο­μέ­νου ό­τι οι ε­βραί­οι εί­χαν κα­θυ­στε­ρή­σει εμ­φα­νώς) με τη μορ­φή του «εκ­δυ­τι­κι­σμού» (west­erni­zation) , ή α­πλώς του «ε­ξευ­ρω­πα­ϊ­σμού». Πρα­κτι­κά αυ­τό σή­μαι­νε βαθ­μιαί­α ε­γκα­τά­λει­ψη του πα­ρα­δο­σια­κού μορ­φώ­μα­τος της κοι­νω­νί­ας και υ­ιο­θέ­τη­ση του τε­χνο­κα­τι­κού μορ­φώ­μα­τος, στο ο­ποί­ο ο τρι­το­γε­νής το­μέ­ας αυ­ξά­νε­ται σε βά­ρος του πρω­το­γε­νούς, με α­πο­τέ­λε­σμα τη γε­νί­κευ­ση της εκ­παί­δευ­σης. Έ­τσι ερ­μη­νεύ­ε­ται και η έ­κρη­ξη που ση­μειώ­θη­κε τέ­λος 19ου και αρ­χές 20ού αιώ­να στην εκ­παί­δευ­ση του ελ­λη­νι­σμού της καθ’ η­μάς Α­να­το­λής.
Έ­τσι, το 1895, σ ό­λη την έ­κτα­ση της Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, υ­πήρ­χαν 33.469 μου­σουλ­μά­νοι μα­θη­τές που φοι­τού­σαν σε 426 γυ­μνά­σια. Τον ί­διο χρό­νο οι μη μου­σουλ­μά­νοι μα­θη­τές (στην πλειο­νό­τη­τα Έλ­λη­νες) ή­ταν 76.359 που φοι­τού­σαν σε 687 σχο­λεί­α δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης. Ε­κτός αυ­τού λει­τουρ­γού­σαν 76 ξέ­να σχο­λεί­α με 6.557 μα­θη­τές που και αυ­τοί ή­ταν μη μου­σουλ­μά­νοι. Υ­πήρ­χαν ό­μως και 8.247 μα­θη­τές των στρα­τιω­τι­κών γυ­μνα­σί­ων που ή­ταν μου­σουλ­μά­νοι. Συ­νο­λι­κά δη­λα­δή, στη δευ­τε­ρο­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση υ­πήρ­χαν 41.716 μου­σουλ­μά­νοι μα­θη­τές έ­να­ντι 82.916 μη μου­σουλ­μά­νων. Δη­λα­δή οι δεύ­τε­ροι ή­ταν δι­πλά­σιοι των πρώ­των. Αν ό­μως λά­βου­με υ­πό­ψη μας ό­τι, με βά­ση τις ε­πί­ση­μες α­πο­γρα­φές, σε ό­λη την έ­κτα­ση του Ο­σμα­νι­κού κρά­τους το 1897 υ­πήρ­χαν 14.212.000 μου­σουλ­μά­νοι έ­να­ντι 4.838.000 μη μου­σουλ­μά­νων, η πα­ρα­πά­νω α­να­λο­γί­α γί­νε­ται έ­νας προς έ­ξι4.
Η βά­ση ό­μως του εκ­συγ­χρο­νι­σμού ή­ταν ο ρό­λος που α­νέ­λα­βαν στην οι­κο­νο­μί­α της χώ­ρας. Και αυ­τό διότι οι κρα­τού­σες δυ­νά­μεις της ο­σμα­νι­κής στρα­το­γρα­φειο­κρα­τί­ας ε­λά­χι­στα εν­δια­φέρονταν για την οι­κο­νο­μί­α (ό­πως δεν εν­δια­φε­ρό­ταν και για την κοι­νω­νί­α), αλ­λά συ­γκέ­ντρω­ναν την προ­σο­χή τους στα δη­μό­σια οι­κο­νο­μι­κά (δη­λα­δή την ά­ντλη­ση πό­ρων για τις δα­πά­νες του κρά­τους, το μέ­γι­στο των ο­ποί­ων α­φιε­ρω­νό­ταν σε στρα­τιω­τι­κούς ή πο­λε­μι­κούς σκο­πούς). Και αυ­τούς τους πό­ρους ε­ξα­σφά­λι­ζαν κα­τά βά­ση οι μη μου­σουλ­μά­νοι μέ­σω της εμ­φα­νούς ή α­φα­νούς φο­ρο­λο­γί­ας. Πο­λύ αρ­γά δια­πί­στω­σαν πως το κρα­τι­κό μόρ­φω­μα που θα έ­πρε­πε να ε­φαρ­μό­σουν, προ­κει­μέ­νου να “ε­ξευ­ρω­πα­ϊ­σθεί” η χώ­ρα τους, η ε­ξου­σί­α πη­γά­ζει α­πό την οι­κο­νο­μί­α και κατ’ ε­πέ­κτα­ση α­πό την κοι­νω­νί­α.
Στην ί­δια ευ­θεί­α οι χρι­στια­νι­κές ε­θνό­τη­τες ή­ταν ε­πό­με­νο, εφ’ ό­σον κα­τεί­χαν τα σκή­πτρα στην οι­κο­νο­μί­α, να ζη­τή­σουν ου­σια­στι­κό με­ρί­διο στην ά­σκη­ση της πο­λι­τι­κής ε­ξου­σί­ας. Σύντομα δια­πιστώθη ό­τι κά­τι πα­ρό­μοιο δεν ή­ταν ε­φι­κτό – η διά­λυ­ση των φα­ντα­σιώ­σε­ων ή­ταν πο­λύ σύ­ντο­μη, κρά­τη­σε τρεις πε­ρί­που μή­νες, α­πό τον Αύ­γου­στο μέ­χρι τον Ο­κτώ­βριο του 1908, ό­σο α­κό­μη διαρ­κού­σε η πο­μπω­δώς δια­κη­ρυ­χθεί­σα ι­σο­νο­μί­α και δι­καιο­κρα­τί­α που ε­παγ­γέλονταν με την πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κή ε­πα­να­φο­ρά του Συ­ντάγ­μα­τος του 1876 οι νε­ό­τουρ­κοι, κά­τω α­πό το ψευ­δε­πί­γρα­φο τρί­πτυ­χο «δι­καιο­σύτ­νη, ι­σό­τη­τα, α­δελ­φο­σύ­νη» (adalet, musavat, uhuvet). Το ι­δα­νι­κό των νε­τούρ­κων καθίσταται πλέον απροκάλυπτα η συ­γκρό­τη­ση ε­νός κοι­νο­βου­λί­ου δί­χως τις λοι­πές ε­θνό­τη­τες και κυ­ρί­ως την ελ­λη­νι­κή. Ου­σια­στι­κά η ε­θνο­κά­θαρ­ση προ­σλαμ­βά­νει πο­λι­τι­κή μορ­φή πριν ε­ξε­λι­χθεί σε γε­νο­κτο­νί­α:
Ο θε­ω­ρη­τι­κός της νε­ο­τουρ­κι­κής ι­δε­ο­λο­γί­ας (του λε­γό­με­νου “τουρ­κι­σμού”) Ζι­γιά Γκιο­κάλ­π, στο ποί­η­μά του “Πα­τρί­δα” ο­ρα­μα­τί­ζε­ται μια Τουρ­κί­α στην ο­ποί­α:
Στο κά­θε ά­το­μο έ­να θα  εί­ναι το ι­δα­νι­κό, η γλώσ­σα, τα  έ­θι­μα, η θρη­σκεί­α θα εί­ναι έ­να…
Οι βου­λευ­τές της θα εί­ναι κα­θα­ροί, κι’  οι Μπού­σιοι δεν έ­χουν λό­γο…
Ο Γε­ώρ­γιος Μπού­σιος υ­πήρ­ξε βου­λευ­τής Σερ­βί­ων στην Ο­θω­μα­νι­κή Βου­λή και μα­χη­τι­κός υ­πέρ­μα­χος των δι­καί­ων των ρω­μιών συ­μπα­τριω­τών του. Ο α­πο­κλει­σμός, λοι­πόν, των μη Τούρ­κων α­πό το κοι­νο­βού­λιο και γε­νι­κά α­πό τον πο­λι­τι­κό βί­ο ή­ταν το ζη­τού­με­νο (το ο­ποί­ο πραγ­μα­το­ποί­η­σε σε υ­περ­θε­τι­κό βαθ­μό ο Μου­στα­φά Κε­μάλ, με τα συ­νέ­δρια Σε­βά­στειας και Ερ­ζου­ρού­μης το 1919 και με τη συ­γκρό­τη­ση της “Με­γά­λης Τουρ­κι­κής Ε­θνο­συ­νέ­λευ­σης” το 1920. Η πρα­κτι­κή δεν ή­ταν και­νο­φα­νής, για­τί οι Έλ­λη­νες και οι μη μου­σουλ­μά­νοι, γε­νι­κώς, μό­νο δια­κο­σμη­τι­κό ή βο­η­θη­τι­κό ρό­λο έ­παι­ζαν στο ο­σμα­νι­κό σύ­στη­μα, τε­λού­ντες πά­ντα σε υ­πο­τέ­λεια.
Άλ­λω­στε, έ­να α­πό τα ά­με­σα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της δη­μιουρ­γί­ας του  Ελ­λη­νι­κού κρά­τους σε έ­να τμή­μα μό­νο α­πό τις πε­ριο­χές στις ο­ποί­ες κα­τοι­κού­σαν οι ελ­λη­νι­κοί πλη­θυ­σμοί, εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα, ό­σοι πε­ρι­λαμ­βάνονταν στο ο­σμα­νι­κό κρά­τος, ε­πει­δή δεν μπο­ρού­σαν να έ­χουν την αί­σθη­ση πο­λι­τι­κής συμ­με­το­χής, να ζουν και να α­να­πνέ­ουν με δά­νειους πο­λι­τι­κούς πνεύ­μο­νες. Ο έ­νας ή­ταν, ό­πως α­να­φέρ­θη­κε, το Πα­τριαρ­χεί­ο, ο δεύ­τε­ρος το Ελ­λη­νι­κό κρά­τος. Τε­λι­κά αμ­φό­τε­ροι οι “πνεύ­μο­νες” υ­πέ­στη­σαν “πνευ­μο­θώ­ρα­κα” και ο ελ­λη­νι­σμός της καθ’ η­μάς Α­να­το­λής την α­πο­κα­λού­με­νη «Μι­κρα­σια­τι­κή Κα­τα­στρο­φή». Η στε­ρού­με­νη τουρ­κι­κή στρα­το­γρα­φειο­κρα­τί­α, ο­λο­κλή­ρω­σε  την ε­θνο­κά­θαρ­ση των χρι­στια­νι­κών πλη­θυ­σμών κά­τω α­πό την ψευ­δε­πί­γρα­φη ο­νο­μα­σί­α της «α­να­γκα­στι­κής α­νταλ­λα­γής» (πρώ­τα εκ­διώ­χθη­καν βί­αια και με­τά κα­λύ­φθη­κε α­πό τις σχε­τι­κές δια­τά­ξεις της Συν­θή­κης της Λο­ζάν­νης). Ε­θνο­κά­θαρ­ση α­νά­μι­χτη με γε­νο­κτο­νί­α ( για τους Αρ­με­νί­ους δεν υ­πάρ­χει ού­τε το α­πα­τη­λό άλ­λο­θι της “α­νταλ­λα­γής”). Και έ­χο­ντας τη στρα­τιω­τι­κή/ πο­λι­τι­κή ι­σχύ, υ­πο­κα­τέ­στη­σε τους εκ­διω­χθέ­ντες στην Οι­κο­νο­μία, λε­η­λα­τώ­ντας τις ε­πι­χει­ρή­σεις και τον πλού­το τους.
Με τα πα­ρα­πά­νω δε­δο­μέ­να θα πρέ­πει να α­ξιο­λο­γή­σει κα­νείς τα α­κό­λου­θα, ε­πα­κό­λου­θα της α­πο­κα­λού­με­νης «Μι­κρα­σια­τι­κής Κα­τα­στρο­φής»:
Πρώ­τον: Συ­γκλί­νου­σες οι α­πό­ψεις Ελ­λή­νων συγ­γρα­φέ­ων εκ δια­μέ­τρου α­ντί­θε­της ι­δε­ο­λο­γί­ας φέ­ρουν ως «πε­ρι­πέ­τεια» κα­τα­δι­κα­σμέ­νη α­πό την αρ­χή, την προ­θυ­μί­α με την ο­ποί­α η Ελ­λά­δα εί­χε α­να­δε­χτεί την ε­ντο­λή των συμ­μά­χων, με­τά το πέ­ρας του Πρώ­του Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, να προ­α­σπί­σει τους ο­μο­γε­νείς της που εί­χαν δει­νο­πα­θή­σει και ε­ξα­κο­λου­θού­σαν να δει­νο­πα­θούν α­πό τα α­πο­μει­νά­ρια των ε­γκλη­μα­τιών πο­λέ­μου του “Έ­νω­ση και Πρό­ο­δος”. Προ­θυ­μί­α που έ­φτα­νε μέ­χρι του ση­μεί­ου να κα­τα­στεί­λει την “α­νταρ­σί­α του Κε­μάλ” προ­κει­μέ­νου να ε­φαρ­μο­στούν οι δια­τά­ξεις της Συν­θή­κης των Σε­βρών. Ό­λες οι υ­πάρ­χου­σες ει­δή­σεις που α­να­φέ­ρο­νται στο α­ντί­πα­λο στρα­τό­πε­δο, και εί­ναι στη διά­θε­ση των ε­ρευ­νη­τών στις μέ­ρες μας, συ­νη­γο­ρούν ό­τι η ε­πι­τυ­χί­α ή­ταν πλέ­ον ή βέ­βαι­η, στην πε­ρί­πτω­ση που θα υ­πήρ­χε μια έλ­λο­γη και νου­νε­χής η­γε­σί­α του πο­λι­τι­κού κό­σμου στο σύ­νο­λό του.
Δεύ­τε­ρον: Η δε­σπό­ζου­σα ι­δε­ο­λο­γί­α στην Ελ­λά­δα α­ξιο­λό­γη­σε α­πό την αρ­χή μο­νο­διά­στα­τα τη Μι­κρα­σια­τι­κή εκ­στρα­τεί­α και την ήτ­τα. Η α­ρι­στε­ρά α­να­φέρ­θη­κε και α­να­φέ­ρε­ται σε «ι­μπε­ρια­λι­στι­κή» ε­πι­χεί­ρη­ση, η δε­ξιά σε α­να­ζή­τη­ση «α­ποι­κιών». Η Ελ­λά­δα των δύ­ο η­πεί­ρων και των πέ­ντε θα­λασ­σών, α­κό­μη και α­πό με­τριο­πα­θείς συγ­γρα­φείς θε­ω­ρεί­ται ως η κο­ρω­νί­δα του ελ­λη­νι­κού ε­θνι­κι­στι­κού τυ­χο­διω­κτι­σμού, λη­σμο­νώ­ντας ό­τι, σε πο­σο­στά, με τη Συν­θή­κη των Σε­βρών κα­το­χυ­ρω­νό­ταν στην Ελ­λά­δα (Α­να­το­λι­κή Θρά­κη και πε­ριο­χή της Ιω­νί­ας) το 4,8% των ε­δα­φών της ση­με­ρι­νής Τουρ­κί­ας, ε­νώ σε πο­σο­στό του πλη­θυ­σμού οι Έλ­λη­νες συ­γκέ­ντρω­ναν, με τους τουρ­κι­κούς υ­πο­λο­γι­σμούς, το 16 % του συ­νο­λι­κού. (Έ­χο­ντας υπ’ ό­ψη τις προ­τά­σεις του Γε­νι­κού Γραμ­μα­τέ­α του Ο­Η­Ε για την ε­πί­λυ­ση του Κυ­πρια­κού, οι προ­νο­μί­ες που α­πο­κτά το 18 % του πλη­θυ­σμού της Με­γα­λο­νή­σου και σε ε­δα­φι­κή έ­κτα­ση και σε έ­λεγ­χο του πε­ρί­ερ­γου κρα­τι­κού μορ­φώ­μα­τος που προ­τεί­νε­ται, οι διεκ­δι­κή­σεις της Ελ­λά­δας το 1920 φα­ντά­ζουν ως α­στεί­ες. Ω­στό­σο κα­νείς απ’ αυ­τούς που κα­τη­γο­ρεί ως “ι­μπε­ρια­λι­στι­κή” τη Μι­κρα­σια­τι­κή Εκ­στρα­τεία δεν σκέ­πτε­ται να χα­ρα­κτη­ρί­σει πα­ρό­μοια την προ­τει­νό­με­νη λύ­ση στην Κύ­προ).
Α­ντι­κει­με­νι­κά ε­ξε­τα­ζό­με­νη, η έ­κτα­ση δεν υ­περ­βαί­νει το 14 % της ση­με­ρι­νής έ­κτα­σης της Ελ­λά­δας. Ω­στό­σο ή­ταν α­κρι­βώς ε­κεί­νο το μι­κρό τμή­μα που έ­κρι­νε στη γε­ω­πο­λι­τι­κή και γε­ω­στρα­τη­γι­κή ζυ­γα­ριά την Ελ­λά­δα ως μια χώ­ρα ι­κα­νή να α­πο­βάλει το σύν­δρο­μο της ε­ξαρ­τη­μέ­νης χώ­ρας, και α­πο­κτώ­ντας αυ­το­πε­ποί­θη­ση, να α­πο­τι­νά­ξει τη μεμ­ψι­μοι­ρί­α που συ­νε­πά­γε­ται η “προ­στα­σί­α” των ξέ­νων δυ­νά­με­ων.
Τρί­τον: Η υ­πο­χρε­ω­τι­κή και με βί­αιο τρό­πο με­τα­φο­ρά στην Ελ­λά­δα των ελ­λη­νι­κών πλη­θυ­σμών εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα πε­ρισ­σό­τε­ρο να αλ­λά­ξει ο ε­κλο­γι­κός χάρ­της της χώ­ρας και λι­γό­τε­ρο η πλη­θυ­σμια­κή ή ε­θνο­λο­γι­κή σύν­θε­ση. Η ε­γκα­τά­στα­ση των προ­σφύ­γων συ­νή­θως α­κο­λού­θη­σε τη κομ­μα­τι­κή λο­γι­κή, εφ’ ό­σον στην μέ­γι­στή τους πλειο­ψη­φί­α ή­ταν προσ­δε­μέ­νοι στο άρ­μα του Βε­νι­ζε­λι­σμού. Αυ­τό φαί­νε­ται κα­τά κύ­ριο λό­γο με τους συ­νοι­κι­σμούς που ι­δρύ­θη­καν στην Α­θή­να και Θεσ­σα­λο­νί­κη, αλ­λά και σε άλ­λες πό­λεις. Πα­ράλ­λη­λα, εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι η ε­γκα­τά­στα­ση των προ­σφύ­γων συ­νο­δεύ­τη­κε και α­πό την ου­σια­στι­κή διά­λυ­ση συ­μπα­γών ε­θνι­κο­το­πι­κών κοι­νο­τή­των, ό­πως η δι­χο­το­μί­α μι­κρα­σια­τι­κών χω­ριών και η α­πο­στο­λή του κα­θε­νός τμή­μα­τος σε δια­φο­ρε­τι­κό ση­μεί­ο της ε­πι­κρά­τειας, με δή­λο ή λαν­θά­νο­ντα σκο­πό την α­πώ­λεια της ει­δι­κής ταυ­τό­τη­τας και της δυ­να­τό­τη­τας που θα εί­χε στην τε­λι­κή δια­μόρ­φω­ση της συ­νο­λι­κής ε­θνι­κής ταυ­τό­τη­τας. Ου­σια­στι­κά ε­πρό­κει­το για το έ­να τρί­το του συ­νο­λι­κού πλη­θυ­σμού, το ο­ποί­ο κυ­ριο­λε­κτι­κά έ­μει­νε ε­κτός των πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δρώ­με­νων, λει­τουρ­γώ­ντας μό­νο ως ου­ρα­γός. Ο Γε­ώρ­γιος Μπού­σιος, τον ο­ποί­ο ή­θε­λε να α­πο­βάλ­ει α­πό την Ο­θω­μα­νι­κή Βου­λή ο Ζι­γιά Γκιο­κάλ­π, τε­λι­κά έ­μει­νε ε­κτός του ελ­λη­νι­κού κοι­νο­βου­λί­ου ή α­πέ­τυ­χε στην πο­λι­τι­κή.
Τέ­ταρ­τον: Το τι­μο­λό­γιο της πε­ρι­λά­λη­της “ελ­λη­νο­τουρ­κι­κής φι­λί­ας” του 1930 κα­τέ­βα­λαν κυ­ριο­λε­κτι­κά οι πρό­σφυ­γες. Και αυ­τό εφ’ ό­σον το κύ­ριο σκέ­λος της συμ­φω­νί­ας τό­τε α­να­φε­ρό­ταν στον δια­κα­νο­νι­σμό των α­πο­ζη­μιώ­σε­ων για τις ε­γκα­τα­λει­φθεί­σες α­πό τους πρό­σφυ­γες πε­ριου­σί­ες, ό­πως προ­έ­βλε­πε η Συν­θή­κη της Λο­ζάν­νης. Ε­νώ η Ελ­λά­δα σε μέ­γι­στο βαθ­μό εί­χε κα­τα­βά­λει τις α­πο­ζη­μιώ­σεις για τους μου­σουλ­μά­νους που α­νταλ­λά­χτη­καν, η Τουρ­κί­α εί­χε αρ­νη­θεί πει­σμα­τι­κά να πρά­ξει το α­ντί­στοι­χο. Ο Βε­νι­ζέ­λος κυ­ριο­λε­κτι­κά χά­ρι­σε στην Τουρ­κί­α τις ο­φει­λές της (έ­να­ντι αυ­τού έ­λα­βε την πλή­ρη κυ­ριαρ­χί­α του Αι­γαί­ου) και τό­τε οι πρό­σφυ­γες, για πρώ­τη φο­ρά, α­ντι­λή­φθη­καν ό­τι δεν θα ε­πέ­στρε­φαν πο­τέ στις πα­τρί­δες τους. Η συ­μπε­ρι­φο­ρά αυ­τή του Βε­νι­ζέ­λου τον α­πο­ξέ­νω­σε α­πό έ­να πο­λύ με­γά­λο τμή­μα των προ­σφύ­γων που, ξε­ρι­ζω­μέ­νοι και α­πό­τα­κτοι, έ­σπευ­σαν να στε­λε­χώ­σουν την Α­ρι­στε­ρά. Ω­στό­σο και αυ­τή δεν ή­ταν η Α­ρι­στε­ρά που εί­χαν θε­με­λιώ­σει στο­χα­στές και α­γω­νι­στές ό­πως οι Σκλη­ρός, Γιαν­νιός, Δ. Γλυ­νός, Σ. Μά­ξι­μος, Θ. Πα­πα­δη­τρί­ου κ.ά. ού­τε οι α­νώ­νυ­μοι συν­δι­κα­λι­στές στη Σμύρ­νη και την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη. Άλ­λο δρό­μο έ­μελ­λε να α­κο­λου­θή­σει η Α­ρι­στε­ρά. Άλ­λω­στε ο εν­θου­σια­σμός που ξε­σή­κω­σε η Ο­κτω­βρια­νή ε­πα­νά­στα­ση ή­ταν τέ­τοιος που α­πορ­ρό­φη­σε τις τα­κτι­κές τις ο­ποί­ες  α­κο­λού­θη­σε ο Λέ­νιν, για την ε­δραί­ω­ση του κα­θε­στώ­τος των μπολ­σε­βί­κων. Τα­κτι­κές ερ­χό­με­νες σε με­γά­λο βαθ­μό σε α­ντί­θε­ση προς το κοι­νό συμ­φέ­ρον (και ό­χι α­πλώς ε­θνι­κό) των Ελ­λή­νων πέ­ρα­σαν α­πα­ρα­τή­ρη­τες και με­τα­βλή­θη­καν, στα στε­νό­καρ­δα πλαί­σια της ελ­λα­δι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, σε θέ­σφα­τα που ως κα­τά­ρα α­κο­λου­θούν τη δια­νό­η­ση και το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα ως τις μέ­ρες μας.
Πέ­μπτον: Το συσ­σω­ρευ­μέ­νο τρα­πε­ζι­τι­κό κε­φά­λαιο της Σμύρ­νης και ι­δί­ως του Χα­βια­ρό­χα­νου της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης, με το ο­ποί­ο θα μπο­ρού­σε να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί η α­πο­γεί­ω­ση της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, δεν ε­πεν­δύ­θη­κε πο­τέ τη βιο­μη­χα­νί­α (πα­ρά έ­να μι­κρό του τμή­μα) .Ό­,τι πε­ρι­σώ­θη­κε, πα­ρέ­με­νε σε θυ­ρί­δες ή σε κα­τα­θέ­σεις τρα­πε­ζών στην Ελ­βε­τί­α και την Αγ­γλί­α ή με­τα­τρά­πη­κε σε α­κί­νη­τα στο Μό­ντε Κάρ­λο, τη Νί­καια, το Πα­ρί­σι και το Λον­δί­νο, και στην καλ­λί­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση στην Α­θή­να. Η α­στι­κή τά­ξη της Σμύρ­νης, αλ­λά και της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης, ξε­κομ­μέ­νη α­πό τους συ­μπα­τριώ­τες τους των “κα­τω­τέ­ρων” τά­ξε­ων, που σε τα­πει­νές συν­θή­κες συ­ντρί­βο­νταν στις ά­θλιες συν­θή­κες κά­ποιων συ­νοι­κι­σμών, ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε στην ψευ­τί­ζου­σα α­θη­να­ϊ­κή α­στο­κρα­τί­α. Πα­ρό­μοια ή­ταν και η τύ­χη των προ­σφύ­γων που α­νή­καν στην ερ­γα­τι­κή τά­ξη που δεν κα­τόρ­θω­σαν να εν­στα­λά­ξουν ορ­θο­λο­γι­κά την πί­κρα και την ορ­γή τους, σαν μια συ­νέ­χεια των πο­λύ­φη­μων τα­ξι­κών α­γώ­νων τους σε πά­τρια ε­δά­φη. Η ι­στο­ρι­κή συ­νέ­χεια βί­αια δια­κό­πη­κε. Ί­σως κά­ποια α­πό τα ρε­μπέ­τι­κα να τρα­γου­δούν την κα­ρα­τό­μη­ση μιας κοι­νω­νί­ας που έ­γι­νε αν ό­χι συ­νει­δη­τά, πά­ντως α­συ­νεί­δη­τα, πε­ριο­ρί­ζο­ντάς της τους ή­δη γι’ αυ­τήν κλει­στούς ο­ρί­ζο­ντες. Και, με­τά το έ­πος του 40, την με­γά­λη α­ντί­στα­ση και τον εμ­φύ­λιο, μα­κρο­πρό­θε­σμα, ε­ξα­φα­νί­ζο­ντας γι’ αυ­τήν μια με­γα­λό­πνο­η ελ­πί­δα.

Όταν ο τηλεοπτικός βόθρος αποτιμάται σε εκατομμύρια…

3-9-2016

Στο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες καταγράφεται και συμπυκνώνεται όχι, απλώς, η μεγάλη ΑΠΑΤΗ του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η αποκρουστική μοχθηρία αυτής της ΑΠΑΤΗΣ. 
Καταρχήν, η «αριστερή» κυβέρνηση (η μακάβρια ιστορική γκριμάτσα) ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ το βόθρο της «ενημέρωσης» και της «ψυχαγωγίας» (βοθροκάναλα), τους μαφιόζους του χρήματος, με σημαία τον αγώνα κατά της «διαπλοκής». Με πιο απλά λόγια:
Αυτή η «αριστερή» ΑΠΑΤΗ ξεπλένει και εξαγνίζει τους προπαγανδιστικούς βόθρους του καθεστώτος και τη δημοσιογραφική πορνεία… 

Τώρα, τα βοθροκάναλα των μαφιών του χρήματος, οι εργολάβοι της σκουπιδοενημέρωσης και της πολιτιστικής αποχαύνωσης, οι ψυχροί δολοφόνοι της Σκέψης και των Συναισθημάτων, θα ενεργούν με τη βούλα της «αριστερής» «νομιμότητας», με άδεια!!! 

Και η τερατώδης ΑΠΑΤΗ; Αυτή συνίσταται σε τούτο: Η νομιμοποίηση και το ξέπλυμα των βοθροκάναλων και των μαφιόζων καναλαρχών γίνεται με σημαία τον αγώνα κατά της «διαπλοκής»!!! 

«Διαπλοκή»: Μια άλλη μυθική έννοια, η οποία μας επιτρέπει να εξαπατούμε, κτυπώντας, δήθεν, τη «διαπλοκή» με την εναλλαγή των «νταβάδων»… 

Δηλαδή αν στη θέση του Μπόμπολα έχουμε το Μαρινάκη, στη θέση του Βαρδινογιάννη ή του Κοντομηνά τον Καλογρίτσα και να παραμένουν στη θέση τους ο Αλαφούζος και ο Κυριακού, έχουμε «κτυπήσει» τη διαπλοκή; 

Αυτά είναι παραμύθια για μωρά, τα «αριστερά» παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ. 

«Διαπλοκή» είναι οι άρρηκτοι δεσμοί της οικονομικής με την πολιτική εξουσία, ο αντικειμενικός νόμος της καπιταλιστικής λειτουργίας (λειτουργία κυριαρχίας της οικονομικής εξουσίας, την οποία υπηρετεί, δουλικά, η πολιτική εξουσία…). 

Με την εναλλαγή των «νταβάδων» της «ενημέρωσης» καμία «διαπλοκή» δεν κτυπιέται. Δεν βρίσκεται στα πρόσωπα η «διαπλοκή», αλλά στις καπιταλιστικές σχέσεις, στις σχέσεις: Χρήμα-εξουσία-πολιτική… 

Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν κτύπησε τη διαπλοκή, αλλά τη νομιμοποίησε, της έδωσε άδεια, την ξέπλυνε με τη μυθολογία του αγώνα κατά της διαπλοκής… 

Επίσης, με τη δημοπρατούμενη και κακόγουστη παράσταση που έδωσε η κυβέρνηση, αποκάλυψε και μια άλλη μακάβρια συνιστώσα της «αριστερής» ΑΠΑΤΗΣ: Την ακραία, κυνική και αυθάδη εμπορευματοποίηση της Ενημέρωσης, του Πολιτισμού και της Ψυχαγωγίας. 
Το ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ κριτήριο της «τηλεοπτικής δημοπρασίας» ήταν το χρήμα, τα πολλά εκατομμύρια… 

Και μόνο αυτό το «κριτήριο» της κυβέρνησης αποδεικνύει, με τον πλέον κατηγορηματικό και τελεσίδικο τρόπο, ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έχει καμία σχέση, απολύτως καμία, με αριστερές ιδέες, κοινωνικές ευαισθησίες και λαϊκά συμφέροντα… 

Είναι μια κυβέρνηση νεοταξικής και χρηματιστηριακής πώρωσης, μια κυβέρνηση-ανδρείκελο των μαφιόζων του χρήματος, μια κυβέρνηση δωσίλογο γρανάζι του 4ου Ράιχ. 

Από πολύ παλιά είχαμε, όχι απλώς επισημάνει, αλλά αποδείξει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ΠΟΤΕ Αριστερά, αλλά μια καθαρόαιμη κατασκευή της Νέας Τάξης, περιβεβλημένη μα το μυθικό κέλυφος της Αριστεράς:Μια «αριστερή» μεταμφίεση, που αποτύπωνε το «ιδεώδες» της σύγχρονης, νεοταξικής βαρβαρότητας… 
Μια μυθική «αριστερή» μεταμφίεση ΟΧΙ μόνο για την ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ του ελληνικού λαού, αλλά και για να προωθηθεί πιο αποτελεσματικά, με το ΚΥΡΟΣ της Αριστεράς, ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ της Νέας Τάξης: Η ακύρωση και η αποδόμηση των ΠΑΝΤΩΝ και της Λογικής… 

Με τη δημοπράτηση των τηλεοπτικών αδειών ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τα ρέστα του: Αυτά της κομπάζουσας νεοταξικής του κατασκευής και υστερίας. 

Και η αποκρουστική σημειολογία αυτής της «τηλεοπτικής δημοπρασίας» είναι η άδεια στην «κακοήθεια» Μαρινάκη… 

Τηλεοπτική άδεια, λοιπόν, και στην ακραία μαφιόζικη αυθάδεια του χρήματος: Έργο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό… 

Σκηνοθετημένο με τα φαιά σκηνικά του …σκότους και των «Συνδικάτων του Εγκλήματος», σκηνικά της γνωστής «παράγκας»…

ο Τσίπρας θα μοιράσει… τυρόπιτες στο λαό!

Με τα χρήματα από τις άδειες, 

3-9-2016

Share Tweet 0 Σχόλια e-mail

Ο Αλέξης Τσίπρας βρήκε το «παραμύθι» που έψαχνε για να «πουλήσει» από το βήμα της 81ης ΔΕΘ

Η δεύτερη φάση του επικοινωνιακού show που ετοιμάζει ο Αλέξης Τσίπρας θα δοθεί στη Θεσσαλονίκη. Την πρώτη φάση επίδειξης δύναμης ήδη την ζήσαμε από το κτήριο της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Επικοινωνίας. 

Μετά το διαγωνισμό, ο κ. Τσίπρας βρήκε το αφήγημα που έψαχνε διακαώς για την 81η ΔΕΘ: «Τα παίρνω από τους καναλάρχες για να τα δώσω στο φτωχό λαό!» Απολύτως προβλέψιμος ο κ. Τσίπρας ακολουθεί για άλλη μια φορά το δρόμο του λαϊκισμού διαβεβαιώνοντας δήθεν ότι τα 246 εκατομμύρια από τις τηλεοπτικές άδειες θα δοθούν στους πολίτες και στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού.

Αυτό βεβαίως θα είναι και το βασικό του επιχείρημα, που έψαχνε προκειμένου να μπορέσει να «σταθεί» στο βήμα της 81ης ΔΕΘ. Για άλλη μια φορά θα υπερτονίσει τον αγώνα του κατά της διαπλοκής και υπέρ της διαφάνειας και θα υπογραμμίσει ότι πήρε τα λεφτά από τους πλούσιους καναλάρχες για να τα δώσει σε αυτούς που έχουν ανάγκη. 

 

Μιλάμε βεβαίως για τον απόλυτο λαϊκισμό αφού τα συγκεκριμένα χρήματα είναι πολύ λιγότερα από αυτά που χρωστούν οι καναλάρχες στο δημόσιο και στις τράπεζες. Τα 246 εκατομμύρια είναι σταγόνα στον ωκεανό και είναι χρήματα που σε καμία περίπτωση οι καναλάρχες δεν πρόκειται να τα δώσουν άμεσα. 

 

Θα πει δηλαδή ότι με τα χρήματα αυτά θα μπορέσει να ασκήσει κοινωνική πολιτική και να ελαφρύνει τη ζωή της μέσης ελληνικής οικογένειας, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός θα κληθεί να πληρώσει τα χρέη των καναλιών που θα βάλουν λουκέτο. 

 

Διότι μην έχετε καμία αυταπάτη πώς όλοι αυτοί που χρωστούν εκατοντάδες εκατομμύρια στις τράπεζες, θα επιβαρυνθούν με χρέη. Οι οφειλές των καναλαρχών που δεν τα κατάφεραν θα φορτωθούν σε ανακεφαλαιοποιήσεις οι οποίες με τη σειρά τους θα φορτωθούν στον λαό!

Read more: http://www.newsbomb.gr/media-agb/thleorash/story/724726/me-ta-xrimata-apo-tis-adeies-o-tsipras-tha-moirasei-tyropites-sto-lao#ixzz4JAdBbMDM

ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΙΝΤΙΑΡΧΕΣ

Παρασκευή, 2 Σεπτεμβρίου 2016

Με την διαδικασία εκλογής του Πάπα οι τηλεοπτικές άδειες στους αδειούχους καναλάρχες: – Σκάι – Καλογρίτσας – Ant1 – Alter Ego, Βαγγέλης Μαρινάκης

Η εκλογή του νέου Πάπα διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών. Ο μελλοντικός Πάπας πρέπει να υπερψηφιστεί από τα δύο τρία του κονκλαβίου συν ένα καρδινάλιο. Όταν ο νέος ποντίφικας εκλεγεί, η είδηση κοινοποιείται με λευκό καπνό από την καμινάδα της Καπέλα Σιξτίνα.

Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, το σώμα των καρδιναλίων δεν επιτρέπεται να εξέλθει από την Καπέλα Σιξτίνα, όπου συνεδριάζει.

Εάν κανένας από τους υποψήφιους για το θρόνο δεν λάβει τον απαιτούμενο ελάχιστο αριθμό ψήφων, τότε από την καμινάδα βγαίνει μαύρος καπνός.

Κάθε εκλογή Πάπα είναι μείζον εκκλησιαστικό και κοσμικό γεγονός, με παγκόσμια σημασία, καθώς ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Χριστιανικής Εκκλησίας είναι ο ποιμενάρχης 1,2 δισεκατομμυρίων ψυχών σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η σχετική διαδικασία ξεκινά μετά παρέλευση τουλάχιστον 15 ημερών από την αποδημία ή την παραίτηση του κατόχου της Αγίας Έδρας. Ο νέος Πάπας εκλέγεται από το «Kολέγιο των καρδιναλίων», το λεγόμενο «Κονκλάβιο», δια μυστικής ψηφοφορίας. Οι καρδινάλιοι είναι οι ανώτατοι κληρικοί (συνήθως επίσκοποι) της Καθολικής Εκκλησίας, οι οποίοι διορίζονται από τον Πάπα. Τους διακρίνουμε από το χαρακτηριστικό κόκκινο καπελάκι, που φορούν. Όλοι οι καρδινάλιοι που δεν έχουν υπερβεί το 80o έτος της ηλικίας τους, έχουν δικαίωμα ψήφου, ενώ δικαίωμα εκλογής έχει θεωρητικά κάθε χριστιανός. Στην πράξη, όμως, ο Πάπας προέρχεται από τους κόλπους των καρδιναλίων. Ο Ουρβανός ΣΤ' ήταν ο τελευταίος Πάπας, που εξελέγη το 1378 και δεν ήταν καρδινάλιος.
Την ημέρα της εκλογής οι καρδινάλιοι συγκεντρώνεται στο ιστορικό παρεκκλήσι της Καπέλα Σιστίνα στο Βατικανό. Η διαδικασία γίνεται κεκλεισμένων των θυρών και οι καρδινάλιοι-εκλέκτορες δεν βγαίνουν από το Βατικανό μέχρις ότου εκλέξουν Πάπα. Εξ ου και η λέξη «Κονκλάβιο», η οποία προέρχεται από τις λατινικές λέξεις cum clave (με ένα κλειδί), που παραπέμπει στην κλεισμένη με κλειδί αίθουσα όπου συνεδρίαζαν παλαιότερα οι καρδινάλιοι. Η απόφαση για το κλείδωμα των καρδινάλιων σε μία αίθουσα είχε ληφθεί για να επιταχυνθεί η εκλογή του νέου Πάπα, αφού σε ορισμένες περιπτώσεις, λόγω εσωτερικών διαφωνιών, η διαδικασία διαρκούσε για πολλά χρόνια. Ταυτόχρονα, έπρεπε να προφυλαχθούν οι εκλέκτορες από τις εξωτερικές πιέσεις, ένα συνηθισμένο φαινόμενο στην ιστορία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Αφού τελέσουν λειτουργία και εξομολογηθούν, είναι έτοιμοι για την ψηφοφορία ή τη σειρά ψηφοφοριών για την εκλογή του Πάπα. Κάθε καρδινάλιος παίρνει από ένα ψηφοδέλτιο και ιδιοχείρως σημειώνει το όνομα του εκλεκτού του. Πάπας εκλέγεται αυτός που θα συγκεντρώσει τα 2/3 των ψήφων. Αν η ψηφοφορία αποβεί άκαρπη επαναλαμβάνεται με την ίδια διαδικασία, μέχρι την 30η, οπότε ο Πάπας εκλέγεται δι’ απλής πλειοψηφίας. Μετά από κάθε καταμέτρηση, τα ψηφοδέλτια καίγονται και από το χρώμα του καπνού που αναθρώσκει από την καπνοδόχο της Καπέλα Σιστίνα, οι συγκεντρωμένοι στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου πληροφορούνται για τα τεκταινόμενα. Ο μαύρος καπνός σημαίνει ότι η διαδικασία εκλογής συνεχίζεται, ενώ ο λευκός καπνός ότι έχει εκλεγεί ο νέος Πάπας.
Αμέσως μετά, ο Πρύτανης του «Κολεγίου των Καρδιναλίων» απευθύνει στον εκλεγέντα καρδινάλιο δύο ερωτήσεις. Η πρώτη: «Αποδέχεσαι την εκλογή σου;». Εάν η απάντηση του είναι «Accepto» («Αποδέχομαι») αναλαμβάνει αμέσως τα καθήκοντά του. Η δεύτερη: «Με ποιο όνομα θέλεις να σε προσφωνούν» και με την απάντησή του ο νέος Πάπας ανακοινώνει το εκκλησιαστικό του όνομα. Στη συνέχεια ο πρύτανης του «Κολεγίου των Καρδιναλίων» εξέρχεται στον εξώστη του Βατικανού και ανακράζει λατινιστί προς το συγκεντρωμένο πλήθος στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου: «Habemus Papam», δηλαδή «Έχουμε Πάπα».
Η διαδικασία εκλογής του Πάπα ισχύει με τροποποιήσεις από τις 7 Μαΐου του 1274, όταν καθιερώθηκε από τη Δεύτερη Σύνοδο της Λιόν. " (https://www.sansimera.gr/articles/80)

Ισχυροί επιχειρηματίες που βρίσκονται πίσω από τις εταιρείες που πήραν τις τέσσερις άδειες για κανάλια.
Αναλυτικά:

Βαγγέλης Μαρινάκης:
Γεννήθηκε στον Πειραιά, στις 30 Ιουλίου 1967. Είναι γιος του Μιλτιάδη Μαρινάκη, εφοπλιστή και πολιτικού, και της Ειρήνης Καρακατσάνη. Μεγάλωσε στον Πειραιά, όπου ο πατέρας του είχε αναπτύξει σημαντική επιχειρηματική και πολιτική δράση ενώ συμμετείχε και στην χρηματοδότηση του Ολυμπιακού.
Είναι πρόεδρος και ιδρυτής της Capital Maritime & Trading Corp. Διετέλεσε από το Μάρτιο του 2007 έως το Δεκέμβριο του 2014 πρόεδρος της ναυτιλιακής εταιρίας Capital Product Partners LP, οι μετοχές της οποίας διαπραγματεύονται στο αμερικανικό χρηματιστήριο (Nasdaq:CPLP). Aπό το Μάρτιο του 2010 Διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος της Crude Carriers Corp., εταιρίας συνδεδεμένης με την Capital Maritime, οι μετοχές της οποίας διαπραγματεύονταν στην αμερικανική χρηματιστηριακή αγορά της Νέας Υορκης (NYSE:CRU) έως τη συγχώνευσή της με την Capital Product Partners L.P. το Σεπτέμβριο του 2011.[Πέραν και άλλων στη ναυτιλία, σημαντικές επενδύσεις διαθέτει ακόμα στους κλάδους ενέργειας και real estate.
Είναι ένας από τους ισχυρότερους εφοπλιστές παγκοσμίως. Η βρετανική έκδοση Lloyd's List "Power 100" σχετικά με τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της παγκόσμιας ναυτιλίας, τον κατέταξε το 2015 στην 65η θέση, το 2014 στην 67η θέση, το 2013 στην 73η θέση και το 2012 στην 84η θέση.
Το 2014 ο Μαρινάκης εξελέγη πρώτος σε ψήφους δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά. Το 2010 ανέλαβε τον Ολυμπιακό.

Χρ. Καλογρίτσας
Ο κατασκευαστής, είναι γνωστός και ως ο «εργολάβος της Αριστεράς» όπως τον αποκαλούν κάποιοι λόγω της στενής του σχέσης με το ΚΚΕ και γενικότερα την κοινοβουλευτική Αριστερά, έχει ασχοληθεί και στο παρελθόν με τον Τύπο.
Ο κ. Καλογρίτσας ήταν ένας από τους βασικούς μετόχους της εφημερίδας «Πρώτη» που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1986. Φέρεται να διατηρεί άριστες σχέσεις με κυβερνητικά στελέχή ενώ δεν έχει αποκρυβεί ότι είναι κουμπάρος και με τον Π. Καμμένο και με τον Χρ. Σπίρτζη.
Η εφημερίδα “Πρώτη” εκδόθηκε τον Απρίλιο του 1986 και κυκλοφόρησε για τελευταία φορά τον Σεπτέμβριο του 1990.
Ο 68χρονος εργολάβος από την Καρδίτσα ασχολήθηκε με τα δημόσια έργα μέσα από διαφανείς διαγωνισμούς και κατάφερε σταδιακά να καθιερωθεί στο χώρο. Παράλληλα η εταιρία του συμμετέχει σε μια συγχώνευση εταιριών, μεταξύ των οποίων και η εταιρία Τοξότης που τίθεται επικεφαλής του σχήματος. Η εταιρία Τοξότης εν συνεχεία εξαγοράζει μια άλλη κατασκευαστική εταιρία, την Μέδουσα με τον κόσμο των κατασκευών να γνωρίζει πως αυτό είναι το νέο όνομα της εταιρίας Τσίπρας ΑΤΕ, του Παύλου Τσίπρα, πατέρα του πρωθυπουργού, απ’ όταν αυτός αποχώρησε από το εταιρικό σχήμα.

Γιάννης Αλαφούζος
Είναι γιος του επιχειρηματία και εκδότη της Καθημερινής Αριστείδη Αλαφούζου. Σήμερα είναι πρόεδρος του ομίλου επιχειρήσεων ΣΚΑΙ που περιλαμβάνει τον ελληνικό ομώνυμο τηλεοπτικό σταθμό και 3 ραδιοφωνικούς σταθμούς με έδρα το Νέο Φάληρο, τον Σκάι 103, τον Μελωδία και τον Σπορ ΦΜ 94,6.
To 2008 στήριξε την Παναθηναϊκή Ενωτική Κίνηση που στόχευε στο άνοιγμα της ΠΑΕ σε λοιπούς μετόχους. Τον Μάιο του 2012, ίδρυσε μαζί με άλλους παράγοντες και φίλους του συλλόγου την Παναθηναϊκή Συμμαχία 2012, η οποία και πήρε το πλειοψηφικό πακέτο του αθλητικού σωματείου στο ποδόσφαιρο, στην πιο κρίσιμη ίσως στιγμή στην ιστορία της ομάδας. Τον Σεπτέμβριο του 2012 ανέλαβε πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, προκειμένου να προχωρήσει στην αναδιοργάνωση και εξυγίανση του συλλόγου.
Πρόσφατα, με απόφαση του Κέντρο Ελέγχου Φορολογίας Μεγάλου Πλούτου (ΚΕΦΟΜΕΠ), δεσμεύτηκε η κινητή και ακίνητη περιουσία του επιχειρηματία Γιάννη Αλαφούζου.
Αιτία του μέτρου ήταν το γεγονός ότι όταν ο ιδιοκτήτης της Καθημερινής και του ΣΚΑΙ κλήθηκε να τεκμηριώσει το πόθεν έσχες του δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει καταρχάς ποσά λίγο πάνω από τα 50 εκατ. ευρώ για τις χρήσεις από το 2000 ως το 2012.
Η υπόθεση Αλαφούζου εντάσσεται στο πλαίσιο της εισαγγελικής έρευνας που αφορά στα 65 CD με στοιχεία για πάνω από ένα εκατομμύριο φορολογούμενους οι οποίοι πραγματοποίησαν συναλλαγές άνω των 300.000 ευρώ την περίοδο από το 2000 ως το 2012.

Θ. Κυριακού
Είναι γιος του εφοπλιστή Μ. Κυριακού ο οποίος ήταν από τους πρώτους καναλάρχες που πήραν άδεια και λειτουργεί εδώ και χρόνια ο ΑΝΤ1. Σήμερα ο Ομιλος ΑΝΤ1 δραστηριοποιείται σε 14 χώρες, σε 12 διαφορετικούς κλάδους. Οι εργαζόμενοι ξεπερνούν τους 2.500.
Ο Μίνωας Κυριακού γεννήθηκε το 1942, είναι Έλληνας εφοπλιστής και μεγαλοεπιχειρηματίας από την Αθήνα. Ανάμεσα στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες περιλαμβάνονται η ιδιοκτησία του ομίλου ΑΝΤΕΝΝΑ και των εκδόσεων ΔΑΦΝΗ Επικοινωνίες. Είναι επίσης ιδιοκτήτης του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου και πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής (2004-2009).
Γόνος οικογένειας εφοπλιστών με την οικογενειακή ναυτιλιακή επιχείρηση να ιδρύεται το 1852. Ο Μίνωας Κυριακού δραστηριοποιήθηκε στον τομέα της ναυτιλίας από μικρή ηλικία (17 ετών) και σε ηλικία 23 ετών (1965) ίδρυσε την Athenian Tankers Inc. Το 1976, ίδρυσε δύο εταιρείες Εμπορίου Πετρελαιοειδών, την Bacoil Internationalκαι την Athenian Oil Trading Inc., οι οποίες δραστηριοποιούνται στον χώρο της εμπορίας προϊόντων πετρελαίου.
Στα τέλη της δεκαετίας του '80 ο Μίνωας Κυριακού δραστηριοποιήθηκε στον χώρο των media και της τηλεόρασης με την ίδρυση του ραδιοφωνικού σταθμού ANT1 FM 97.2 (σήμερα Easy 97.2) στην Αθήνα[3]. Το 1989, ένα έτος μετά την ίδρυση του ραδιοφωνικού σταθμού, εγκαινιάζεται η τηλεόραση του ΑΝΤ1 η οποία ως σήμερα συνεχίζει να δραστηριοποιείται στον χώρο της τηλεόρασης. Ο όμιλος ΑΝΤΕΝΝΑ, ο οποίος ιδρύθηκε το 1999, σήμερα δραστηριοποιείται τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Χωρίς άδεια μένουν STAR, ALPHA, Σαββίδης και η εταιρεία κυπριακών συμφερόντων
Κιμπουρόπουλος: Ο ΣΚΑΙ πήρε την πρώτη άδεια και με το χαμηλότερο τίμημα από όλους
Η πρωτοφανής διαδικασία για τις τηλεοπτικές άδειες ξεπέρασε 70 ώρες

Μετά τη δημοπρασία προέκυψε ότι οι τέσσερις που πλειοδότησαν στο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες είναι οι εξής

1. Σκάι με ποσό 43, 6 εκατ. ευρώ
2. Ιωάννης-Βλαδίμηρος Καλογρίτσας έναντι 52,6 εκατ. ευρώ
3. Ant1 έναντι 75,9 εκατ. ευρώ
4. Alter Ego, Βαγγέλης Μαρινάκης έναντι ποσού 73,9 εκατ. ευρώ

Δύο οι παλιοί και δυο οι καινούριοι

O Μαρινάκης έφυγε χωρίς δηλώσεις
Σε Σκάι, Καλογρίτσα, Ant1 και Βαγγέλη Μαρινάκη -Το Δημόσιο θα εισπράξει συνολικά 246 εκατ. ευρώ

Έπειτα από σχεδόν 66 ώρες δημοπρασίας, βγήκε λευκός καπνός από το κτίριο της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης. Μετά τη δημοπρασία προέκυψε ότι οι τέσσερις που πλειοδότησαν στο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες είναι οι εξής:

– Σκάι
– Ιωάννης-Βλαδίμηρος Καλογρίτσας
– Ant1
– Alter Ego, Βαγγέλης Μαρινάκης

ANAΛΥΤΙΚΑ:

1. ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΝΤΟΤ ΚΟΜ, ιδιοκτησίας Γιάννη Αλαφούζου με τελικό τίμημα 43,6 εκατομμύρια ευρώ.

2. ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ, ιδιοκτησίας της οικογένειας Καλογρίτσα με τελικό τίμημα 52,6 εκατομμύρια ευρώ.

3. ΑΝΤΕΝΝΑ T.V. ιδιοκτησίας της οικογένειας Κυριακού με τελικό τίμημα 75,9 εκατομμύρια ευρώ.

4. ALTER EGO, ιδιοκτησίας Βαγγέλη Μαρινάκη με τελικό τίμημα 73,9 εκατομμύρια ευρώ.

Μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού, εκτός τηλεοπτικού τοπίου μένουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί ALPHA του Δημήτρη Κοντομηνά και STAR, ενώ στους ηττημένους της διαδικασίας συμπεριλαμβάνονται επίσης οι εταιρείες “ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΌΣ ΠΑΡΟΧΟΣ” και DIMERA του Ιβάν Σαββίδη.

Το συνολικό τίμημα των τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών αγγίζει τα 246 εκατομμύρια ευρώ, ποσό που υπερέβη ακόμη και την πιο αισιόδοξη προσδοκία της κυβέρνησης.

Από την άλλη πλευρά, το τηλεοπτικό τοπίο αλλάζει ριζικά πλέον καθώς έπειτα από ενενήντα μέρες δεν θα έχουν δικαίωμα εκπομπής τέσσερις από τους μεγαλύτερους τηλεπτικούς σταθμούς της χώρας (MEGA, ALPHA, STAR, και EPSILON).

Κώστας Κιμπουρόπουλος (Σκάι): Η διαδικασία ήταν χιτσκοκική

«Η διαδικασία ήταν χιτσκοκική. Ο ΣΚΑΙ πήρε την πρώτη άδεια που δημοπρατήθηκε στη χώρα» τόνισε ο διευθύνων σύμβουλος του Σκάι Κώστας Κιμπουρόπουλος ο οποίος ήταν ο διεκδικητής που εξασφάλισε την πρώτη τηλεοπτική άδεια.

«Ήταν ένα ραντεβού στα τυφλά. Ουσιαστικά μετά την πρώτη φάση άνοιξε η πόρτα του φρενοκομείου. Θα δείτε τι έχει γίνει. Η άδεια για εμάς κράτησε περίπου 10 ώρες» τόνισε ο κ. Κιμπουρόπουλος και αναφερόμενος στη διαδικασία της δημοπρασίας τόνισε: «Οι πιο χρονοβόρες ήταν η 3η και η 4η περίπου στις 14 ώρες».

«Δεν διεκδικήσαμε άδεια. Ήρθαμε να διαπραγματευθούμε λύτρα» έκλεισε τις δηλώσεις του ο κ. Κιμπουρόπουλος από τον Σκάι.

Ιβάν Σαββίδης: Συγχαρητήρια στους νικητές

Είμαι χαρούμενος για τα εσοδα των αδειών στον κρατικό προϋπολογισμό. Δίνω συγχαρητήρια στους νικητές. Ελπίζω τα έσοδα να βοηθήσουν ανασφάλιστους υπερήλικες πόντιους. Ρωτήθηκε γτο αν θα διεκδικήσει περιφερειακή άδεια. Σίγουρα με ενδιαφέρει ο χώρος των μίντια. Για τη διαδικασία: Πρωτότυπη, θύμιζε λίγο φυλακή. Ακόμη και στις τουαλέτες πηγαίναμε με αστυνομικό. Για το ύψος των χρημάτων που προσέφερε: Μέχρι εκεί που έπρεπε. Στην τελευταία φάση έδωσα μηδενικά ποσά. Εκπλήρωσα την αποστολή μου.

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

ΒΑΡΟΝΟΙ ΤΩΝ MEDIA

 ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ

(Παρ. 2/9/16 

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*  

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε το «σίριαλ» της δημοπράτησης των τεσσάρων αδειών τηλεοπτικών σταθμών πανελλαδικής εμβέλειας. Είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται και χωρίς αμφιβολία παρουσιάζει ενδιαφέρον από πολιτική, κοινωνική και οικονομική άποψη. Το γεγονός ότι οι «μνηστήρες» είναι περισσότεροι από τις άδειες, δίνει ιδιαίτερο τόνο στον ανταγωνισμό, ενώ αποκαλύπτονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της «ποιότητα» των σχέσεων μεταξύ «βαρόνων των media» και μελών της οικονομικής και πολιτικής ελίτ.

1.Από την «ασυδοσία της αταξίας» στην «τάξη των ισχυρών»

Είναι γεγονός ότι στο χώρο των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων την τελευταία εικοσαετία βασίλευε η ασυδοσία των ιδιοκτητών μέσων μαζικής ενημέρωσης (μ.μ.ε.). Ενώ η νομοθεσία (ν.2328/95) προέβλεπε την καταβολή 2% των εσόδων ενός Ρ/Τ-σταθμού ως όρο για τη χορήγηση της άδειας, τα ….«ρεάλια» ουδέποτε καταβλήθηκαν διότι έμεινε σε εκκρεμότητα η εφαρμογή του νόμου. Το 2007 επιχειρήθηκε η εκκίνηση της διαδικασίας αδειοδότησης (ν.3592/07) με πρόβλεψη έκδοσης Π.Δ. που θα όριζε τις προϋποθέσεις, τα κριτήρια και όρους χορήγησης των αδειών, το οποίο ουδέποτε εκδόθηκε.! Οι προσωρινές άδειες που εγκρίθηκαν βγήκαν παράνομες με απόφαση του ΣτΕ (3578/2010).

Προφανώς οι «βαρόνοι των media», έχοντας τις πλάτες της κυρίαρχης πολιτικής ελίτ (κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και παραγόντων της ολιγαρχίας, επέβαλαν τη διαιώνιση του καθεστώτος «διαπλοκής»(αμοιβαία εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων προσώπων και συνολικά της κυρίαρχης τάξης),με αποτέλεσμα: πρώτον, διαχρονική απώλεια εκατομμυρίων € δημοσίων εσόδων και δεύτερον, παροχή θαλασσοδανείων, ευνοϊκών αναθέσεων δημοσίων έργων και προμηθειών, κά. Η αντιπαροχή των «βαρόνων» ήταν η προβολή και στήριξη των εκλεκτών της οικονομικής ελίτ, καθώς και η διοχέτευση της συστηματικής προπαγάνδας με στόχο την πολιτική χειραγώγηση της «κοινής γνώμης» αντί για αντικειμενική ενημέρωση.!

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο «μηχανισμός διαπλοκής» μεταξύ τραπεζικής ελίτ και ιδιοκτητών συστημικών «μ.μ.ε.». Παροχή διαφημίσεων και άφθονων δανείων, από τα οποία πολλά μετατράπηκαν σε ….«δανεικά κι αγύριστα», ενώ ο ελληνικό λαός πληρώνει τη «σωτηρία» των τραπεζών. Είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική η κυνική δήλωση του Παν.Ψυχάρη (ΔΟΛ/Mega) στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής (31.8.16) για τα …«αεράτα δάνεια μόνο με προσωπική εγγύηση».! Όσον αφορά τις διαφημιστικές χορηγίες των τραπεζών, ενδεικτικά αναφέρουμε την «προτιμησιακή» κατανομή τους για το 2015. Ο Σκάϊ (Αλαφούζος) πήρε 3,4 εκατ.€, ΔΟΛ (Ψυχάρης) 2,9 εκατ., «Πρώτο Θέμα» (Αναστασιάδης) 2,6 εκατ., Πήγασος (Μπόμπολας) 2,4 εκατ., Αντέννα (Κυριακού), 2,1 εκατ. Mega (Μπόμπολας, Βαρδινογιάννης, Ψυχάρης) 2 εκατ., ALPHA (Κοντομηνάς), 1,5 εκατ., Real Media-Enikos (Χατζηνικολάου-Κουρής) 1,4 εκατ., Star (Βαρδινογιάννης), 1 εκατ, κοκ…. (Εφ/Συν.9.5.16).

Η απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να μπει κάποια «τάξη στην αταξία» των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, ήταν κίνηση προς το αυτονόητο, η οποία παρ’ όλα αυτά δημιούργησε «αναταράξεις» στα διαμορφωμένα συμφέροντα των «ισχυρών» του ραδιοτηλεοπτικού χώρου και των κομμάτων του μνημονιακού κατεστημένου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, κά). Από την άλλη ήταν βήμα ατελές και «εν πολλοίς» υστερόβουλο, διότι η δημοπράτηση αδειών δεν απαντά στο κρίσιμο ζήτημα της δημοκρατίας, δηλ. της προσφοράς του κοινωνικού αγαθού «ενημέρωση» με όρους αξιοπιστίας (αντικειμενικότητας και πλουραλισμού), αντί αλλαγής των μηχανισμών «διαπλοκής» και ανακατατάξεις ισχύος μεταξύ παλαιών και νέων «βαρόνων των media». Το πρόβλημα της «ποιότητας της ενημέρωσης» δεν λύνεται με όρους αγοράς, ούτε απλά με την ταμειακή λογική της αύξησης των δημοσίων εσόδων. Η διασφάλιση της «ποιοτικής ενημέρωσης» απαιτεί ευρύτερο πλέγμα ρυθμίσεων και δημιουργία μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου, τόσο προς την πλευρά των «παρόχων», όσο και των «θεσμών» που ασκούν τον έλεγχο και την εποπτεία (Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης-ΕΣΡ), καθώς τη Βουλή και τελικά την κυβέρνηση.

Κατά συνέπεια παρ’ ότι το ταμειακό σκέλος έχει σημασία, δεν μπορούμε να ζητωκραυγάζουμε ότι, με τη «δημοπρασία» και τον «εξαναγκασμό» των «καναλαρχών» να βάλλουν το χέρι στην τσέπη, το πράγμα διορθώθηκε. Μπορεί το κοινό αίσθημα προσωρινά να ικανοποιείται με τη δημοπρασία, διότι μπήκε ένα φρένο στην ασυδοσία, ωστόσο ο κίνδυνος από πλευράς «διαπλοκής» είναι ορατός. Να επαναληφθεί δηλ. το γνωστό …«άλλαξε ο Μανωλιός…» και τελικά η ποιότητα της ενημέρωσης να χειροτερέψει, ενώ η κυβέρνηση να έχει πετύχει την ενίσχυση των μηχανισμών στήριξης της.!

2.ΕΡΤ και οι 4 «Ιππότες της Αποκαλύψεως»

Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρά τις ηχηρές προεκλογικές «δεσμεύσεις», δεν διαπνέεται από πνεύμα καταπολέμησης των «κακώς κειμένων» στο ραδιοτηλεοπτικό πεδίο. Αυτό ισχύει όχι μόνο για την ιδιωτική αλλά και τη δημόσια τηλεόραση. Η αναγωγή σε «μείζον» επίτευγμα την δημοπρασία των αδειών, κάτι αυτονόητο από πλευράς δεοντολογίας …και όντως παράλογο από την πλευρά της ασυδοσίας των ισχυρών, παρακάμπτει τη ουσία του προβλήματος. Στο κρίσιμο ερώτημα, αν «οι 4 Ιππότες της Αποκαλύψεως», δηλ. οι 4 καναλάρχες (Αλαφούζος, Κυριακού, Καλογρίτσας, Μαρινάκης) θα εξασφαλίσουν «αντικειμενική και πλουραλιστική ενημέρωση», ο βίος και η πολιτείας τους δεν το επιβεβαιώνει. Ωστόσο δεν πρόκειται για ζήτημα καλών προθέσεων, αλλά για άκρως πολιτικό θέμα. Πρόκειται για εκείνες τις παρεμβάσεις που χρειάζονται και οι οποίες να εγγυώνται ουσιαστικές αλλαγές στο κυρίαρχο σύστημα της «μιντιοκρατίας».

Αυτό ισχύει και για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, η οποία λειτουργεί ως κυβερνητική τηλεόραση και δεν διαφέρει σε τίποτα από την παλιά ΕΡΤ. Το στοιχείο της αντικειμενικότητας και του πλουραλισμού παραμένει ζητούμενο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το …«μαύρο» στη ΛΑΕ και τον αποκλεισμό προσώπων και απόψεων που αμφισβητούν σε βάθος την κυβερνητική πολιτική και όχι βέβαια την «κούφια» κριτική των εκπροσώπων του «μνημονιακού τόξου» (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, κά).

3.Δημοκρατικό πλαίσιο προσφοράς του αγαθού «ενημέρωση»

Η εξασφάλιση δημοκρατικού πλαισίου της προσφοράς του κοινωνικού αγαθού «ενημέρωση», ενέχει την οικονομική, κοινωνική και πολιτική διάσταση. Το βάθος των αλλαγών εξαρτάται φυσικά από το ποιος βρίσκεται κατ’ αρχάς στην κυβέρνηση και ποιος τελικά κατέχει την πολιτική εξουσία. Μια αριστερή-αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα μπορούσε μεταβατικά να προωθήσει ριζοσπαστικά μέτρα, ώστε να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της εκάστοτε κυβέρνησης με τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, καθώς και οι δίαυλοιδιαπλοκής μεταξύ πολιτικής ελίτ και ιδιωτικών συμφερόντων.

Ειδικότερα σε ότι αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς, εκτός από δημόσια και ιδιωτικά «μ.μ.ε.», χρειάζεται να αναπτυχθούν συνεργατικής μορφής μέσα, τύπου ΕΡΤ-ΟΡΕΝ, καθώς και «μ.μ.ε.» ιδιοκτησίας κοινωνικών οργανώσεων. Επίσης ο «πάροχος» της ψηφιακής πλατφόρμας να μην ταυτίζεται με τον «πάροχο» του περιεχομένου (τν). Να υπάρχει έλεγχος και περιορισμός της συγκέντρωσης «μ.μ.ε.», με την απαγόρευση συμμετοχής πλέον του ενός μέσου (τν, Ρ/Σ, εφημερίδα), καθώς της συμμετοχής πολιτικών προσώπων. Πλήρης αυτονομία της δημόσιας Ρ/Τ τόσο έναντι της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος, όσο και έναντι οργανωμένων ιδιωτικών συμφερόντων. Μεταβατικές διατάξεις για την καταβολή οφειλόμενων τελών από τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς αναδρομικά από το 1995.

Όσον αφορά τη χορήγηση αδειών, να γίνεται με δημόσιο διαγωνισμό και για περιορισμένο χρόνο (5ετία), με δυνατότητα ανάκλησης της άδειας από το Ε.Σ.Ρ. όταν παραβιάζονται οι όροι και προϋποθέσεις που χορηγήθηκαν. Από τους διαγωνισμούς θα πρέπει να αποκλείονται όσοι έχουν οφειλές σε ασφαλιστικά ταμεία και εργαζόμενους, δεν σέβονται εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα και τον κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Η εφαρμογή του κώδικα δεοντολογίας, θα διασφαλίζει την πολυφωνική ενημέρωση, την αντικειμενικότητα και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, ποιότητα προγραμμάτων, τήρηση εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας κά.

Στη σύνθεση των οργάνων εποπτείας (ΕΣΡ), θα πρέπει να συμμετέχουν εκπρόσωποι κοινωνικών οργανώσεων, ενώ οι εργαζόμενοι στο «μέσο» θα πρέπει να έχουν δικαίωμα ελέγχου των επιλογών της διοίκησης σε ζητήματα που αφορούν τα εργασιακά δικαιώματα. Ιδιαίτερη σημασία έχει η διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται μετά τη δημοπρασία των τεσσάρων αδειών.

Τέλος πρέπει πάνω απ’ όλα να ενισχυθεί ο δημόσιος έλεγχος των απλών πολιτών, η επιδοκιμασία, η απόρριψη, η κριτική και η ανάδειξη σε αντιπροσωπευτικά βουλευόμενα όργανα γνήσιων εκπροσώπων των ζωτικών τους συμφερόντων, που να βάζουν αποφασιστικά εμπόδια σε αρνητικές παρενέργειες που παρατηρούνται στη λειτουργία των σύγχρονων «μ.μ.ε.».

*Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ Οικονομικών, μέλος ΠΓ της ΛΑ.Ε.

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016