Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ καθεστωτικό κόμμα; Μα πότε πρόλαβε να γίνει; Και το παράλληλο πρόγραμμα που έχει εξαγγείλει;
Ξε­κι­νώ­ντας από το τε­λευ­ταίο ερώ­τη­μα πα­ρα­πέ­μπω στο σχε­τι­κό άρθρο του Χ. Λά­σκου (alterthess.​gr.11/10) και πα­ρα­θέ­τω χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό από­σπα­σμα: «[Δ]εν υπάρ­χει πλέον στοι­χειώ­δες πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο, το οποίο θα μπο­ρού­σε να επι­χει­ρή­σει μια ανα­στρο­φή πο­ρεί­ας. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπήρ­ξε ένα από τα πιο εν­δια­φέ­ρο­ντα διε­θνώς εγ­χει­ρή­μα­τα ρι­ζο­σπα­στι­κής ανα­νέ­ω­σης της Αρι­στε­ράς. Δεν πρό­λα­βε, όμως, να ολο­κλη­ρώ­σει την πο­ρεία του σε ό,τι αφορά την θε­σμι­κή του συ­γκρό­τη­ση και τη δη­μο­κρα­τι­κή του –με την αρι­στε­ρή έν­νοια του όρου, και υπάρ­χει αρι­στε­ρή έν­νοια- λει­τουρ­γία. Εμπο­δί­στη­κε αυτή η πο­ρεία από πολλά…».
Ισχυ­ρί­ζο­μαι ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι κα­θε­στω­τι­κό κόμμα για τον απλό και ταυ­το­χρό­νως βα­θύ­τα­τα πο­λι­τι­κό λόγο ότι εφαρ­μό­ζει το Μνη­μό­νιο που είναι κα­θε­στώς εφό­σον συ­γκρο­τεί ένα ισχυ­ρό­τα­το πλέγ­μα σχέ­σε­ων συ­νο­λι­κής υπο­τα­γής στο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό κε­φά­λαιο των υπαλ­λή­λων τά­ξε­ων που, διευ­ρυ­νό­με­νες, πε­ρι­λαμ­βά­νουν με­γά­λα τμή­μα­τα της «πα­ρα­δο­σια­κής» με­σαί­ας τάξης. Οι σχέ­σεις υπο­τα­γής δια­τρέ­χουν και επι­κα­θο­ρί­ζουν όλα τα επί­πε­δα, πέραν του προ­φα­νούς οι­κο­νο­μι­κού-τα­ξι­κού. Στο πο­λι­τεια­κό και νο­μο­θε­τι­κό αναι­ρεί­ται η ίδια η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δια­δι­κα­σία εφό­σον τα νο­μο­σχέ­δια πριν κα­τα­τε­θούν πρέ­πει να περ­νούν από την κρη­σά­ρα των δα­νει­στών. Στο ιδε­ο­λο­γι­κό, όπως αυτό υλο­ποιεί­ται από τους ιδε­ο­λο­γι­κούς μη­χα­νι­σμούς του κρά­τους και εσω­τε­ρι­κεύ­ε­ται από το υπο­κεί­με­νο με πολ­λα­πλούς τρό­πους, επι­κρα­τεί το ΤΙ­ΝΑ---θριαμ­βευ­τι­κή επι­κύ­ρω­ση του δόγ­μα­τος αυτού είναι οι πρό­σφα­τες εκλο­γές. Στο επί­πε­δο της εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας αμ­φι­σβη­τεί­ται και επι­χει­ρεί­ται να ακυ­ρω­θεί από τους δα­νει­στές η αυ­το­νό­η­τη έως σή­με­ρα συ­νταγ­μα­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα προ­σφυ­γής στη λαϊκή ετυ­μη­γο­ρία. Όλα τα πα­ρα­πά­νω όμως δεν θα ήταν εφι­κτά αν τα οι­κο­νο­μι­κά και πο­λι­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που αντι­προ­σω­πεύ­ο­νται από το αστι­κό μπλοκ στη χώρα μας δια της δια­με­σο­λά­βη­σης που αυτά πα­ρέ­χουν στις μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις, αλλά και αυ­τό­νο­μα, δεν απο­τυ­πώ­νο­νταν και στη Βουλή.
Είναι ο ενα­πο­μεί­νας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ένα τέ­τοιο κόμμα; Θεωρώ ότι ακόμα δεν έχει πα­γιω­θεί πλή­ρως αυτή του η φυ­σιο­γνω­μία αλλά η πο­ρεία του από τον Ια­νουά­ριο και μετά με κο­ρύ­φω­ση την υπο­γρα­φή του «αρι­στε­ρού» Μνη­μο­νί­ου υλο­ποιεί ρα­γδαία αυτήν τη με­τάλ­λα­ξη. Τα πρώτα ση­μά­δια συ­γκα­τά­νευ­σης στον αστι­σμό ήταν ήδη ορατά στη σύν­θε­ση της πρώ­της κυ­βέρ­νη­σης και δεν αφο­ρού­σε μόνον την αδια­νό­η­τη για αρι­στε­ρό κόμμα πα­ρου­σία υπουρ­γών βγαλ­μέ­νων από το πα­σο­κι­κό κα­θε­στώς. Ανα­φέ­ρο­μαι στην αθέ­α­τη αλλά και εξαι­ρε­τι­κά κρί­σι­μη πλευ­ρά της στε­λέ­χω­σης της κυ­βέρ­νη­σης και του κρά­τους από άτομα που απλά δεν είχαν καμία σχέση με την ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά. Αυτό το «απλά» όμως δεν είναι κα­θό­λου απλό. Σε νευ­ραλ­γι­κούς το­μείς επι­λέ­χτη­καν από το Μα­ξί­μου πρώην Δη­μα­ρί­τες, σκο­τει­νοί εκ­πρό­σω­ποι με­γά­λων οι­κο­νο­μι­κών συμ­φε­ρό­ντων, κάθε κοπής πα­ρά­γο­ντες που συ­γκι­νή­θη­καν ξαφ­νι­κά από το όραμα της Αρι­στε­ράς και προ­σέ­φε­ραν ιδιο­τε­λείς ατο­μι­κές και συ­ντε­χνια­κές υπη­ρε­σί­ες κλπ. Η επι­λο­γή αυτού του απα­ράτ είχε μια «απλή» λο­γι­κή: αυτοί ξέ­ρουν, έχουν το know how της δια­κυ­βέρ­νη­σης διότι αυτοί κυ­βερ­νού­σαν και ξέ­ρουν τα κόλπα. Η τω­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση ως απο­τέ­λε­σμα της δρο­μο­λο­γη­μέ­νης εδώ και καιρό απαλ­λα­γής του κόμ­μα­τος από τα πάσης φύσης αρι­στε­ρά βα­ρί­δια πα­γιώ­νει την αυτού του τύπου εκ­προ­σώ­πη­ση συμ­φε­ρό­ντων και κυ­ρί­ως τη συ­γκε­κρι­μέ­νη άποψη περί δια­χεί­ρι­σης. Επι­πλέ­ον επι­χει­ρεί να εμ­φα­νί­σει αυτό το «άνοιγ­μα» ως την ανα­γκαία στρο­φή του ενα­πο­μεί­να­ντος κόμ­μα­τος στον δια­βό­η­το «κοι­νω­νι­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ»i.
Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ ει­σά­γει με βίαιο τρόπο τη λο­γι­κή της Αρι­στε­ράς της ευ­θύ­νης που νεύει προς την αστι­κή συ­γκα­τά­θε­ση στο όνομα της διεύ­ρυν­σής του σε κά­ποιο ασα­φές κοι­νω­νι­κό χώρο μέσω της ψη­φο­θη­ρι­κής συ­μπε­ρί­λη­ψης γνω­στών πο­λι­τι­κών πα­ρα­γό­ντων πα­σο­κι­κής προ­έ­λευ­σης. Η με­τα­τρο­πή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε κα­θε­στω­τι­κό κόμμα περ­νά­ει όμως από δύο του­λά­χι­στον ανα­γκαί­ες κι­νή­σεις:
 1. την τάση εν­σω­μά­τω­σης του κόμ­μα­τος στο κρά­τος και του κρά­τους στο κόμμα. Τα πρώ­ι­μα δείγ­μα­τα είναι υπο­λο­γί­σι­μα και θα φανεί σε βάθος χρό­νου το εύρος αυτού του εγ­χει­ρή­μα­τος δο­θέ­ντος ότι ο κρα­τι­κός μη­χα­νι­σμός πα­σο­κο­κρα­τεί­ται. Εδώ αυτό που υπο­κρύ­πτε­ται είναι η ερ­γα­λεια­κή άποψη για το κρά­τος που πόρω απέ­χει από την αντί­λη­ψή του ως τη δια­λε­κτι­κή συ­μπύ­κνω­ση τα­ξι­κών σχέ­σε­ων. Η με­τα­φο­ρά κομ­μα­τι­κών στε­λε­χών σε «θέ­σεις ευ­θύ­νης» εμ­φα­νί­ζε­ται ανα­γκαία δε­δο­μέ­νων των ανα­γκών. Κα­θό­λου τυ­χαία ήδη από την πρώτη κυ­βέρ­νη­ση η στε­λέ­χω­ση αυτή γί­νε­ται κυ­ρί­ως στη βάση όσων είναι φο­ρείς της λο­γι­κής της πάση θυσία δια­χεί­ρι­σης. Η δε εν­σω­μά­τω­ση του κρά­τους στο κόμμα ήδη έχει επι­συμ­βεί με ιδιό­τυ­πο τρόπο, δηλ. μέσα από τη συρ­ρί­κνω­ση των κομ­μα­τι­κών δη­μο­κρα­τι­κών λει­τουρ­γιών και εκλεγ­μέ­νων ορ­γά­νων από την πα­ράλ­λη­λη και αδιά­φα­νή δράση του πραγ­μα­τι­κού κέ­ντρου απο­φά­σε­ων, του πρω­θυ­πουρ­γι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος. Τώρα η δια­δι­κα­σία αυτή και η από­λυ­τη γρα­φειο­κρα­τι­κο­ποί­η­ση του κομ­μα­τι­κού ιστού ολο­κλη­ρώ­νε­ται με τον πλέον κραυ­γα­λέο τρόπο με τη συμ­με­το­χή 3 υπουρ­γών στην ΠΓ έτσι ώστε να υπάρ­χει η ανα­γκαία δια­σύν­δε­ση της κυ­βέρ­νη­σης με το κόμμα!
2. Η από-ιδε­ο­λο­γι­κο­ποί­η­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως αρι­στε­ρού κόμ­μα­τος.
Η επί­ση­μη ιδε­ο­λο­γία ενός κα­θε­στω­τι­κού κόμ­μα­τος δεν είναι παρά η κρα­τι­κή και στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση η μνη­μο­νια­κή. Αυτό συ­νε­πά­γε­ται την απα­λοι­φή των αρι­στε­ρών προ­ταγ­μά­των και θέ­σε­ων που είχαν συ­νο­μο­λο­γη­θεί στα συ­νέ­δρια, είχαν πα­ρα­χθεί από την πλού­σια θε­ω­ρη­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή δια­πά­λη στις γραμ­μές του και από τη συμ­με­το­χή των μελών του στα κι­νή­μα­τα. Η δια­δι­κα­σία αυτή είχε ήδη ξε­κι­νή­σει με την αφυ­δά­τω­ση ρι­ζο­σπα­στι­κών θέ­σε­ων από το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που είχε εκτι­μη­θεί ότι θα σό­κα­ραν το πλατύ κοινό πα­ρό­λο που σε κά­ποιες πε­ρι­πτώ­σεις οι ίδιες ήταν προ­γραμ­μα­τι­κές θέ­σεις. Ο λόγος που εκ­φέ­ρε­ται πλέον από τους ενα­πο­μεί­να­ντες αρι­στε­ρούς δεν μπο­ρεί να είναι παρά συ­ναι­νε­τι­κός, διότι η απο­δο­χή του Μνη­μο­νί­ου είναι αυτή που τον κα­θο­ρί­ζει σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση. Εξού και δια­πι­στώ­νε­ται το συ­νε­χές «στρογ­γύ­λε­μα» των κρι­τι­κών δια­τυ­πώ­σε­ων όσων τις επι­χει­ρούν, με ελά­χι­στες εξαι­ρέ­σεις, και που συ­νή­θως κα­τα­λή­γουν στο γνω­στό μο­τί­βο περί της ανα­γκαί­ας διεύ­ρυν­σης των ρωγ­μών μέσω ενός εναλ­λα­κτι­κού προ­γράμ­μα­τος. Μην ξε­χνά­με όμως κάτι που συ­νή­θως πα­ρα­βλέ­που­με στην αρι­στε­ρή πα­ρά­δο­ση: Η στα­δια­κή εξα­φά­νι­ση του ζω­ο­δό­τη για την Αρι­στε­ρά κρι­τι­κού λόγου, που συ­νε­πι­κου­ρεί­ται από τα «κα­θε­στω­τι­κά» έντυ­πα και ρα­διό­φω­να, έχει να κάνει και με τα πρό­σω­πα. Η απο­χώ­ρη­ση από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αν­θρώ­πων που κα­τε­ξο­χήν εκ­φρά­ζα­νε έναν πο­λύ­πλευ­ρο θε­ω­ρη­τι­κό και πο­λι­τι­κό προ­βλη­μα­τι­σμό, που συ­νε­τέ­λε­σε ώστε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να είναι η πρω­το­πο­ρια­κή έκ­φρα­ση της Αρι­στε­ράς σε πα­γκό­σμιο επί­πε­δο, εκ των πραγ­μά­των ση­μα­το­δο­τεί αυτήν την πενία. Επο­μέ­νως η εν­σω­μά­τω­ση είναι μία διαρ­κής δια­δι­κα­σία συγ­χώ­νευ­σης αν­θρώ­πων, ιδε­ο­λο­γιών, λει­τουρ­γιών, αντι­στά­σε­ων, δομών στο κυ­ρί­αρ­χο μπλοκ. Πολύ απλά είναι ένα δο­κι­μα­σμέ­νο ανά τους αιώ­νες ερ­γα­λείο δια­χεί­ρι­σης και συ­ντή­ρη­σης της κάθε μορ­φής εξου­σί­ας.