Όχι στο «δημοψήφισμα» Παπανδρέου-Μέρκελ
του Γιώργου Καραμπελιά
Όπως έχει ήδη διαφανεί, χωρίς καμία αμφιβολία πλέον, η πρόταση δημοψηφίσματος του Παπανδρέου αποτέλεσε το colpo grosso που μηχανεύτηκε από κοινού με τους Γερμανούς –τουλάχιστον, χωρίς ακόμα να γνωρίζουμε εάν υπήρχε και εμπλοκή άλλων δυνάμεων. Colpo grosso για να αποφύγει την βέβαιη καταψήφιση της συμφωνίας, με τα νέα επαχθή μέτρα που περιλαμβάνει, ακόμα και από τον ίδιο τον λόχο των πασοκικών βουλευτών. Διότι ήταν βέβαιο ότι η κυβέρνηση είτε στην ψήφιση της συμφωνίας, είτε στον προϋπολογισμό, είτε με οποιαδήποτε άλλη ευκαιρία, θα κατέρρεε. Ακόμα και ο ίδιος ο Παπούλιας μετά τα τελευταία γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου, θα πιεζόταν αφόρητα να παραιτηθεί, προκαλώντας εκλογές. Το τέλος της κυβέρνησης ήταν ζήτημα εβδομάδων, στην καλύτερη γι’ αυτή περίπτωση.
Απέναντι σε αυτό το αδιέξοδο το πασοκικό βαθύ κράτος που συμπαρατάσσεται με τον ΓΑΠ δοκίμασε τον τελευταίο(;) εκβιασμό του – Καστανίδης, Παπουτσής, Ρέππας, Μπεγλίτης και όλη η συμμορία–, διότι γνωρίζει ότι οι εκλογές θα σήμαιναν το οριστικό τέλος του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και συμπαρατάσσονται πίσω από τον κούϊσλινγκ σε μια τελευταία απόπειρα να σώσουν το τομάρι τους.
Έτσι λοιπόν, είτε θα τον ρίξουν όσοι τον στήριζαν –ΜΜΕ, «εκσυγχρονιστές», σημιτικοί, ή όσοι βουλευτές δεν αντέχουν την κατακραυγή του κόσμου– και αυτοί θα μπορούν να μιλήσουν για συνωμοσία και «αποστασία», και να βρουν την ευκαιρία να αποχωρήσουν ευσχήμως, είτε θα επιβιώσουν από την ψήφο εμπιστοσύνης και θα δοκιμάσουν να επιτύχουν τον μεγάλο τους εκβιασμό: Έχοντας μετατρέψει το δημοψήφισμα σε κριτήριο για την παραμονή ή όχι στην ευρωζώνη, και το ευρώ, να στριμώξουν τον ίδιο τον λαό που στη συντριπτική του πλειοψηφία –70-80%– είναι υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη.
Με μια τέτοια κίνηση θα οδηγήσουν σε ακόμα πιο δύσκολη θέση την αντιπολίτευση –κατ’ εξοχήν τη Νέα Δημοκρατία–, που θα βρεθεί μπροστά σε ένα τεράστιο δίλημμα και θα κινδυνεύσει, είτε να απολέσει τη λαϊκή της βάση, συρόμενη σε ένα ‘ναι’ στο δημοψήφισμα της πιο μισητής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης, είτε να διασπαστεί! Ανάλογα προβλήματα θα έχει και η ευρωπαϊστική Αριστερά, κατ’ εξοχήν ο Κουβέλης αλλά και εν μέρει ο Συνασπισμός. Γι αυτό και παίζουν τα ρέστα τους με αυτό το colpo grosso:
Αν παρ’ ελπίδα κατορθώσουν να φθάσουν σε δημοψήφισμα και υπερψηφιστεί το Ναι, θα έχουν θριαμβεύσει απέναντι σε ολόκληρο το λαό και την αντιπολίτευση. Στην πολύ πιθανότερη περίπτωση που δεν κατορθώσουν να συγκεντρώσουν τους 151 ψήφους για την προσφυγή στο δημοψήφισμα ή υπερψηφιστεί το Όχι, τότε θα μπορούν και πάλι να νίπτουν τας χείρας τους και θα φορτώνουν την ευθύνη για τις οποιεσδήποτε συνέπειες στους αντιπάλους τους και τον ίδιο τον λαό.
Πρόκειται για μια σατανική κίνηση των ανδρεικέλων που «κυβερνούν» σε συμπαιγνία με τους εντολείς τους.
Το ότι αυτή η κίνηση πραγματοποιήθηκε σε άμεση συμφωνία με τους Γερμανούς –τουλάχιστον– καταδεικνύεται. από μια πλειάδα στοιχείων. Εξ αρχής φάνηκε πολύ παράδοξη η χλιαρή αντίδραση της Μέρκελ και των γερμανικών ΜΜΕ· των ίδιων που κάτω από άλλες συνθήκες και για πολύ μικρότερα θέματα κατακεραύνωναν και συκοφαντούσαν τους Έλληνες. Πρώτο τοποθετήθηκε το Σπήγκελ, η ναυαρχίδα του γερμανικού τύπου που έγραφε την 1η Νοεμβρίου υπό τον τίτλο «Μπράβο κύριε Παπανδρέου!».
«Η Ευρώπη σάστισε. Ο Έλληνας πρωθυπουργός θέλει ο λαός να αποφασίσει για τη σωτηρία της χώρας. Ο Παπανδρέου ποντάρει σε ένα και μοναδικό χαρτί. Η απόφασή του είναι σωστή» γράφει σε πρωτοσέλιδο άρθρο και εξηγεί το γιατί:
«Ο κίνδυνος να πουν οι Έλληνες ‘όχι´ στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής υπάρχει παρ’ όλα αυτά η απόφαση είναι ορθή για τρεις λόγους.
α) Ο πρωθυπουργός χρειάζεται νωπή λαϊκή εντολή. Εξελέγη πριν την κορύφωση της κρίσης. Η πολιτική που ακολουθεί απαιτεί δύσκολες αποφάσεις. Σε καμία αναπτυγμένη χώρα δεν έχουν επιβληθεί τόσο σκληρά μέτρα περικοπών και λιτότητας.
β) Η αντιπολίτευση κωλυσιεργεί. Μετά από ενάμιση χρόνο δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη από μικροπολιτικά παιχνίδια. Μέσω του δημοψηφίσματος υπάρχει η ελπίδα ότι η αντιπολίτευση θα λάβει σαφώς θέση για το πως βλέπει το μέλλον της χώρας και…
β) Η αντιπολίτευση κωλυσιεργεί. Μετά από ενάμιση χρόνο δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη από μικροπολιτικά παιχνίδια. Μέσω του δημοψηφίσματος υπάρχει η ελπίδα ότι η αντιπολίτευση θα λάβει σαφώς θέση για το πως βλέπει το μέλλον της χώρας και…
γ) Η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη της κρίσης. Σχεδόν όλοι οι πολίτες είναι θύματα της οικονομικής πολιτικής, πολλοί δεν συνειδητοποιούν τι συμβαίνει γύρω τους και καταφεύγουν στην απεργία. Σε περίπτωση που η πλειοψηφία των πολιτών ταχθεί υπέρ του δρόμου που χαράσσει η κυβέρνηση ίσως η χώρα εξέλθει μια ώρα αρχύτερα από την κρίση. Ως συνέπεια οι απεργιακές κινητοποιήσεις θα έχαναν οποιαδήποτε νομιμοποίησή τους.»
Ανάλογη στάση κράτησε και ηη γερμανική έκδοση των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς που χαρακτηρίζουν την κίνηση «τρελή αλλά σωστή» και υποστηρίζουν πως «εάν ο Παπανδρέου καταφέρει να πείσει με επιχειρήματα τους Έλληνες, το στήριγμα της ευρωδιάσωσης θα είναι πολύ πιο σταθερό από ό,το σήμερα». Την ίδια στιγμή η λυσσαλέα ανθελληνική «Μπιλντ Τσάϊτουνγκ», διαβεβαίωνε πως η έκτη δόση θα δοθεί κανονικά!
Και αν έμενε καμιά αμφιβολία σε κάποιον, ανέλαβε να την διασκεδάσει ο… Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που διαπίστωσε ότι «η Ελλάδα έχει συναίσθηση των ευθυνών της και ότι θα συμμορφωθεί με τις αποφάσεις οι οποίες ελήφθησαν από κοινού και ομοφώνως», σε συνέντευξή του στην γερμανική εφημερίδα Hamburger Abendblatt στις 2 Νοεμβρίου [Όλα τα αποσπάσματα από την ηλεκτρονική σελίδα in.gr.]
Οι Γερμανοί υπολογίζουν ότι σε κάθε περίπτωση θα βγουν κερδισμένοι. Είτε οι Έλληνες θα αποδεχτούν μοιρολατρικά την υποταγή τους στην γερμανική τάξη του Δ΄ Ράϊχ, που αναδύεται στην Ευρώπη, είτε, αν συνεχίσουν να παρουσιάζουν αντιστασιακά αντανακλαστικά και απορρίψουν το ψευδο-δημοψήφισμα, όπως είναι το πιθανότερο, να μπορούν πιο εύκολα να ολοκληρώσουν το σχέδιο που ακολουθούν από την αρχή της κρίσης, δηλαδή την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την ΕΕ.
Να αποδεχτούμε την πρόκληση Παπανδρέου;
Απέναντι σε αυτή τη νέα πραξικοπηματική κίνηση του ΓΑΠ, υπάρχουν και ορισμένοι, είτε ευήθεις, είτε μικροκομματάρχες, είτε ίσως και βαλτοί, που θέλουν να απαντήσουμε θετικά στην πρόκληση του Ππανδρεόυ και των Γερμανών εντολέων του, και να συμμετάσχουμε στο «δημοψήφισμα» – παγίδα. Και επειδή η πλειοδοσία σε «επαναστατική» φρασεολογία είναι μόνιμο χαρακτηριστικό ενός χώρου που δεν έχει στην ουσία συνειδητοποιήσει τη φύση και τα διακυβεύματα της κρίσης μπορεί να συμπαρασύρει και ένα μέρος ειλικρινών αλλά άσχετων ανθρώπων. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να υπενθυμίσουμε ορισμένα πράγματα:
Α. Στην κρίση αυτή δεν διακινδυνεύουμε μόνο την οικονομική μας ευημερία και ισορροπία, δεν διακινδυνεύουμε μόνο να πτωχεύσουμε, αλλά και να μεταβληθούμε σε μια χώρα ανίσχυρη να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε. Προκλήσεις στο πεδίο της εθνικής συνοχής – μεταναστευτικό, έξοδος και μετανάστευση Ελλήνων, δημογραφικό, απομάκρυνση περιφερειών, και ιδιαίτερα των περισσότερο ευαίσθητων· προκλήσεις στο πεδίο των εθνικών θεμάτων μας – Σκόπια, Κύπρος, τουρκικός επεκτατισμός και νέο-οθωμανισμός. Η πτώχευση της Ελλάδας και η έξοδος της από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, υπό τις σημερινές συνθήκες, εκτός από την οικονομική καταστροφή θα είχε καταιγιστικές συνέπειες για τα εθνικά μας θέματα, θα άνοιγε την όρεξη σε όλους τους καραδοκούντες αντιπάλους και άσπονδους φίλους μας. Ας αναλογιστούμε μόνο ότι θα ολοκλήρωνε την απομάκρυνση της Ελλάδας από την Κύπρο, για να κατανοήσουμε το μέγεθος της ανευθυνότητας τέτοιων αντιλήψεων.
Β. Η δυνατότητα μιας διαφορετικής οικονομικής πολιτικής, που θα οδηγούσε μεσοπρόθεσμα ακόμα και σε έξοδο από το ευρώ, χωρίς καταστροφικές οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες θα προϋπόθετε:
μια ελληνική οικονομία που να στέκεται στα πόδια της παραγωγικά·
μια κοινωνία σε εγρήγορση που να έχει αποτινάξει την αποβλάκωση που έχουν επιβάλει οι κυρίαρχες ελίτ·
ένα πολιτικό σύστημα που θα έχει επανεθνικοποιηθεί σε βάθος, και θα μπορεί να προσφέρει εναλλακτικές δυνάμεις ικανές να οδηγήσουν τον ελληνικό λαό σε μια νέα πορεία.
Σήμερα σε μια στιγμή έσχατης και καθολικής κρίσης ελιτ, κομμάτων και ηγεσιών, χωρίς ακόμα να υπάρχουν συγκροτημένες εναλλακτικές δυνάμεις, οι προτάσεις για ηρωικές εξόδους, εκτός από γελοίες είναι και επικίνδυνες διότι ρίχνουν νερό στο μύλο των χειρότερων αντιπάλων μας.
Γ. Στην Ελλάδα, την πιο «δύσκολη» χώρα του κόσμου, η στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης πρέπει να είναι υπεύθυνη και σοβαρή, ώστε να μπορεί να είναι αυθεντικά ανατρεπτική και επαναστατική. Όταν ο ΓΑΠ και η συμμορία του προσπάθησαν να αλυσοδέσουν τον ελληνικό λαό στο ΔΝΤ και το μνημόνιο, ίσως υπήρξαμε από τους πρώτους που διακηρύξαν την ανάγκη να επιβάλουμε ένα δημοψήφισμα για το εάν ο ελληνικός λαός αποδέχεται το μνημόνιο. Και συνεχίσαμε να επιμένουμε σε αυτή μας την άποψη, παρόλο που οι περισσότερες αντιμνημονιακές δυνάμεις, είτε από ανεπάρκεια είτε από μικροκομματικούς υπολογισμούς, αρνούνταν να θέσουν αυτό το ζήτημα μετ’ επιτάσεως και αποφασιστικά. Είχαμε τονίσει μάλιστα ότι κινδυνεύουμε κάποια στιγμή να απολέσουμε αυτό το όπλο του δημοψηφίσματος και αυτό να μεταβληθεί σε όπλο στα χέρια των αντίπαλων του λαού, δηλαδή του ΓΑΠ.
Δ. Σήμερα συνέβη ακριβώς αυτό που φοβόμασταν. Σε μία στιγμή που το αίτημα να εκδιωχθεί η κυβέρνηση των δωσιλόγων γίνεται καθολικό, έχει οδηγήσει σε δημοσκοπικκή κατάρρευση το ΠΑΣΟΚ και σε συρρίκνωση –στα πρόθυρα της ανατροπής του– της κοινοβουλευτικής του πλειοψηφίας, ο Παπανδρέου προωθεί το τέχνασμα του δημοψηφίσματος, για να αποφύγει την αναπόφευκτη πτώση του. Και επειδή το δημοψήφισμα θα πραγματοποιηθεί με τους όρους του, δηλαδή με διλληματικό τρόπο, όχι πάνω στην αποδοχή ή όχι του «Μνημονίου», του ΔΝΤ, της τρόικας, αλλά γύρω από το ζήτημα, «ευρώ ή όχι», ή κάτι παραπλήσιο, αποτελεί την υπέρτατη παγίδα. Διότι θα τρομοκρατήσει τον λαό, πως το ΟΧΙ θα σημάνει και αποδοχή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, την οποία αρνείται στη συντριπτική του πλειοψηφία ο λαός.
Ε. Ανάμεσα σε εκείνους που σήμερα μας προτείνουν να αποδεχτούμε την πρόταση του ΓΑΠ, –σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και των αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων– είναι και ορισμένοι που ακολουθούν τη λογική του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Πράγματι τα προηγούμενα δύο χρόνια αναπτύχτηκε από ορισμένους που παριστάνουν τους οικονομολόγους και από ελάχιστους άλλους δημοσιολογούντες ή πολιτικούς, μια λογική που πατώντας πάνω στην απελπισία του κόσμου που καταστρεφόταν, ή οδηγούνταν στην ανεργία, πρόβαλε την «επιστροφή στη δραχμή», ως πανάκεια για να λυθεί το οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Και οι κήρυκες αυτής της ανοησίας όχι απλώς απόκρυπταν τις γεωπολιτικές συνέπειας μιας τέτοιας επιλογής, αλλά και τις οικονομικές: Σε μια τέτοια περίπτωση η ελληνική οικονομία θα γνωρίσει μια σαρωτική υποτίμηση του νομίσματος, θα συρρικνωθούν και οι λίγες καταθέσεις που έχουν απομείνει στους Έλληνες και θα παρουσιαστεί μεγάλη έλλειψη σε είδη πρώτης ανάγκης, καύσιμα κ.λπ. Στο πολιτικό επίπεδο, εξ αιτίας της έλλειψης πολιτικών δυνάμεων, ικανών να απαντήσουν σε μια τέτοια σαρωτική κρίση από μια προοδευτική σκοπιά, θα αναβαθμιστούν ακριβώς οι πολιτικοί που μας οδήγησαν στο… μνημόνιο και θα επιβάλουν σκληρές αντιδραστικές λύσεις, με τη συναίνεση μάλιστα και ενός μέρους του πληθυσμού.
Οι Έλληνες κατάλαβαν σταδιακά, μέσα από την εξέλιξη της κρίσης, ότι οι μόνοι που συστηματικά μας οδηγούν στη δραχμή είναι οι Γερμανοί, διότι θεωρούν ότι οι Έλληνες είναι απείθαρχοι και θα χαλάσουν τη σούπα της γερμανικής Ευρώπης. Γι’ αυτό και ακολουθούν μια συστηματική πολιτική ώστε να πάψει η πιθανή πτώχευση της Ελλάδας να απειλεί την ευρωζώνη και τότε, αν δεν υποταχθούμε, να ολοκληρώσουν το έργο τους,. Εξ ου και η συμπαράταξή τους με τον ΓΑΠ στη συνωμοσία του «δημοψηφίσματος».
Ω του θαύματος λοιπόν, ορισμένοι από όσους υποστήριζαν την επιστροφή στη δραχμή ως «επαναστατικό μέτρο», αντί να αναθεωρήσουν την άποψη τους μπροστά στην υιοθέτηση του από τους αντιπάλους μας, φθάνουν στις έσχατες συνέπειες της λογικής τους. Προτείνουν την αποδοχή του διλλήματος που θέτει το ψευδο-δημοψήφισμα του ΓΑΠ και του Σόϊμπλε, ελπίζοντας πως το όχι του ελληνικού λαού θα μας οδηγήσει… στη δραχμή! Επανάσταση μέσω Μερκελ! Αυτός είναι ο κατήφορος μιας άποψης που για καιρό την αντιμετωπίζαμε ως απλή αστειότητα στα πλαίσια του αντιμνημονιακού κινήματος αλλά σήμερα μεταβάλλεται σε επικίνδυνη αστειότητα, διότι οδηγεί στη συμπαράταξη αντιμνημονιακών δυνάμεων με τους αντιπάλους μας.
Να ανατραπεί τώρα η κυβέρνηση
Άμεσα λοιπόν πρέπει να πολλαπλασιάσουμε τις κινητοποιήσεις και τη δραστηριότητά μας, με έναν και μοναδικό στόχο, να φύγει εδώ και τώρα η κυβέρνηση των δωσιλόγων, να γίνουν εκλογές και να στρέψουμε, με όσες δυνάμεις διαθέτουμε, την συνολική κατεύθυνση της χώρας και των πολιτικών κομμάτων σε μια αντιμνημονιακή κατεύθυνση. Η πάλη για να πέσει η κυβέρνηση περνάει υποχρεωτικά από την άρνηση του δημοψηφίσματος του ΓΑΠ. Είναι κωμικοτραγικό, ενώ πολλαπλασιάζονται οι φωνές μέσα στο ΠΑΣΟΚ που αρνούνται να δεχτούν την λογική του δημοψηφίσματος, ως διχαστική, –φωνές που οι λαϊκές κινητοποιήσεις θα πρέπει να πολλαπλασιάσουν–, την ίδια στιγμή να εμφανίζονται δήθεν αντιμνημονιακές δυνάμεις που να υποστηρίζουν το δημοψήφισμα του… ΓΑΠ! Χωρίς να ενδιαφέρονται εάν θα διχάσουν τον ελληνικό λαό, αρκεί να υποδειχτεί πως είχαν δίκηο στο τραγικό λάθος τους!
Για να επανέλθουμε όμως στα σοβαρά ζητήματα, στο βαθμό που οδηγήσουμε το ταχύτερο δυνατό στο περιθώριο της ιστορίας τη συμμορία ΠΑΣΟΚ, τότε ακόμα και εάν οι Γερμανοί μας οδηγήσουν εκτός ευρώ, –πράγμα που δεν πρέπει να αποκλείεται–, θα έχουμε καλύτερες διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες για να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κρίση, θα μπορούμε να συγκροτήσουμε συμμαχίες και να αντισταθούμε. Πρέπει να είμαστε οργανικό στοιχείο μιας πάλης ενάντια στη δικτατορία μιας γερμανικής νεοφιλελεύθερης Ευρώπης και ενός γερμανοκρατούμενου ευρώ. Εάν δοθεί ένας αγώνας μαζί με άλλους λαούς και άλλες δυνάμεις στην ίδια την Ευρώπη πρέπει να είμαστε παρόντες, και όχι να κάνουμε τη χάρη των Γερμανών που θέλουν να σαλαμοποιήσουν τη Νότια Ευρώπη, αποκόπτοντας πρώτα το ελληνικό τμήμα της, για να μπορούν πιο εύκολα στη συνέχεια να υποτάξουν τους υπολοίπους. Μη ξεχνώντας ποτέ πως έχουμε ανάγκη για συμμαχίες και σε άλλα πεδία, που αφορούν στα εθνικά μας θέματα και ότι πρέπει επί τέλους να ενεργοποιήσουμε και το όπλο της διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων. Στο δε εσωτερικό, θα έχει αναδυθεί ένας συσχετισμός δυνάμεων ευνοϊκότερος για αλλαγές, όταν θα έχει φύγει από τη μέση η υποθήκη του μνημονιακού ΠΑΣΟΚ.
Βήμα πρώτον λοιπόν, να αποκρούσουμε το ψευδοδημοψήφισμα, να γκρεμίσουμε τους εντολοδόχους του Ράϊχ. Τα υπόλοιπα έπονται.
2 Νοεμβρίου 2011
Υ.Γ Στην απίθανη περίπτωση που το απομονωμένο ανδρείκελο κατορθώσει να επιβιώσει και να φθάσει σε δημοψήφισμα υπάρχουν δύο δυνατές επιλογές. Είτε η Αποχή από το δημοψήφισμα, μαζική, πάνδημη, που θα λάβει χαρακτήρα μαζικής κινητοποίησης, είτε το Όχι εάν κρίνουμε ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Ωστόσο η συζήτηση για κάτι τέτοιο, δεν είναι απλώς πρόωρη, αλλά και αποπροσανατολιστική, διότι μας βάζει στην λογική του ΓΑΠ. Σήμερα πρέπει να κινούμαστε για την αποτροπή της διενέργειάς του και τίποτε άλλο. Το ψευδο -δημοψήφισμα δεν πρέπει να γίνει και δεν θα γίνει. Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημά μας.
Share
