Γιατί τους ενοχλεί… τόσο η Ζωή Κωνσταντοπούλου;

Share Tweet 0 Σχόλια e-mail

Γιατί τέτοιο μένος από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου εναντίον της πρώην, πια, Προέδρου της Βουλής;

Τι είναι αυτό, το τόσο κακό που εκείνη προκάλεσε στη διάρκεια της παρουσίας της στην έδρα της Βουλής, ώστε να τυγχάνει ακόμα και σήμερα που έχει πλέον παραδώσει τα καθήκοντά της, στόχο επιθέσεων, ακόμα και με χτυπήματα κάτω από τη μέση;

Η ίδια, βέβαια, όχι μόνο δεν πρόκειται να το βάλει κάτω και να κάνει πίσω, αποσυρόμενη όπως θα ήθελαν πολύ να τη δουν τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της χώρας, αλλά φρόντισε να στείλει ήδη ένα ηχηρό μήνυμα προς το διάδοχό της στην Προεδρία της Βουλής, τον κ. Βούτση, λέγοντάς του πως όλοι θα κριθούν από την ιστορία...

Δεν είναι, πάντως, καθόλου τυχαίο το γεγονός πως όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ εξακολουθούν ακόμα και τώρα να χτυπούν την Ζωή Κωνσταντοπούλου, προφανώς διότι αντιλαμβάνονται ότι ο «κίνδυνος» και παραμένει και εξαπλώνεται, αφού είναι απόλυτα βέβαιο ότι η πρώην Πρόεδρος της Βουλής, δεν πρόκειται να καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια...

Αν οι πολέμιοί της είχαν λόγους πολιτικούς και αντεπιχειρήματα να της αντιπαραβάλουν, για όσα εκείνη είπε, έκανε και απέδειξε μέσα από τις δικές της πρωτοβουλίες και σύμφωνα με όσα προέβλεπε η άσκηση των καθηκόντων της, ίσως τα πράγματα να ήταν σήμερα διαφορετικά.

Τίποτα, όμως, δεν διαθέτουν από τα παραπάνω, γι’ αυτό και εξακολουθούν να τη χαρακτηρίζουν «γραφική», αγνοώντας –βέβαια- οι ίδιοι που προσφεύγουν σε αυτές τις μεθόδους, πως έχουν σπάσει από την πλευρά τους το... γραφικόμετρο, εδώ και πολλά χρόνια!

Ένα πράγμα θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο...

Όσο το σύστημα θα συνεχίσει να χτυπά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου χωρίς επιχειρήματα, τόσο θα τη δυναμώνει και θα της στρώνει το «χαλί» στο δρόμο της απόλυτης επανόδου, αφού και η ίδια γνωρίζει καλά πως πρέπει να κάνει restart, να αναδιοργανωθεί και να οργανώσει σωστά τις δικές της δυνάμεις και να συνεχίσει, με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη και τη στήριξη των πολιτών, το έργο της «κάθαρσης» σε μια χώρα που οι «λειτουργοί» της βγάζουν «σπυριά» στο άκουσμα και μόνο αυτής της λέξης...

Η Ελληνική Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά από εκείνους που σπεύδουν να τη χλευάσουν, ακριβώς διότι γνωρίζουν πως η δική τους υποτακτική παρουσία έχει περάσει στο τελικό στάδιο και θα μπει οριστικά –αργά ή γρήγορα- στο χρονοντούλαπο της μαύρης ιστορίας αυτούς του Έθνους.

http://www.newsbomb.gr/oles-oi-eidhseis

Ελληνικός Λαός: Θέλουμε να παραμείνουμε στο Ευρώ ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ-Σύριζα: Θαυμάσια, αλλά δεν θα παίρνετε Συντάξεις

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

Και όμως, αυτό ακριβώς ψηφίσαν οι Έλληνες στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου του 2015. Θέλουμε να ζούμε με ευρώ διακηρυξαν, χωρίς κοινωνικές παροχές και με τον φόβο μας.

Σύσσωμο το 50% του Ελληνικού Λαού, ψήφισε την αποδοχή μέτρων που οδηγούν σε δραματική ύφεση, στην ρευστοποίηση του ελληνικού κράτους, στην καταστροφή του πλέγματος προστασίας των ελλήνων πολιτών, στην διάλυση της παιδείας, της υγείας, των αμοιβών, των συντάξεων και στην αρπαγή της ιδιοκτησίας των Ελλήνων. Αποδέχτηκε ο λαός το μνημόνιο τέρας.


Επιβεβαίωσε επίσης με την ψήφο του την παραμονή της χώρας στο ευρώ, αφού τα κόμματα που κλήθηκε να ψηφίσει, ήσαν φιλο-ευρώ.

Αποδέχτηκε ακόμα την ομογενοποίηση των πολιτικών κομμάτων και της πολιτικής, λόγω ευρώ, αφού αυτό καθορίζει την πολιτική και δεν καθορίζεται από αυτή.

Τέλος και κατά συνέπεια, συμφώνησε ότι την πρωτοκαθεδρία στην πολιτική θα την έχουν οι τραπεζίτες και όχι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του στο Κοινοβούλιο. Η Δημοκρατία κετέστει φάρσα, κούκλο-θέατρο.

Στο κείμενο αυτό θα ασχοληθώ με το θέμα των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών, που αποτελεί μαζί με την παιδεία, την υψίστη πολιτιστική έκφραση μιας κοινωνίας, για το πώς θεωρεί την μόρφωση και εκπαίδευση της νεότητας της, και πως παρέχει θαλπωρή σε αυτούς που αποχώρησαν από τον εργασιακό βιο, αλλά όχι από την ζωή και από το να είναι χρήσιμοι στις οικογένειες τους και στην κοινότητα τους.

Το θέμα των συντάξεων, ή αλλιώς το πρόβλημα των γενεών (intergenerational), άρχισε να συζητείται στις αρχές τις δεκαετίας του 1990, και ειδικότερα υπό το ερώτημα, στο κατά πόσο ένα κράτος, με μια γηράσκουσα κοινωνία, είναι δυνατόν να έχει την διαρκή ικανότητα να παρέχει υγεία και συντάξεις στους απόμαχους της εργασίας.

Με άλλα λόγια, αυτοί που έθεσαν το θέμα, που κατά σύμπτωση είναι νεοφιλελεύθεροι, οι ‘καθώς πρέπει’ κάθε κοινωνίας (αυτοί είναι πλέον από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά), ισχυρίστηκαν ότι οι δαπάνες του κράτους για συντάξεις, υγεία και παιδεία είναι ευαίσθητες σε σχέση με δημογραφικούς παράγοντες, καθώς η κοινωνία γηράσκει. Οι δαπάνες σε τέτοια προγράμματα δεν μπορούν να υποστηριχτούν από διαρκή ελλείμματα του προϋπολογισμού του κράτους.

Για την επικύρωση αυτών των συλλογισμών επιστρατεύτηκαν ορισμένοι δείκτες, που δείχνουν την σχέση εργαζομένων και μη εργαζομένων σε μια κοινωνία. Ο κυριότερος δείκτης από αυτούς, ονομάζεται δείκτης συνολικής ηλικιακής εξάρτησης, που ποσοτικοποιεί τους μη εργαζόμενους από τις ηλικίες από 1-14 ετών και από 65 ετών και πάνω, προς αυτούς που θεωρητικά μπορούν να εργαστούν και βρίσκονται στην ηλικία από 15 ετών έως 64 ετών. Όσο αυτός ο δείκτης είναι πιο μεγάλος τόσο πιο πολύ οι εργαζόμενοι δέχονται ένα μεγαλύτερο βάρος να συντηρήσουν τους μη εργαζόμενους, μέσω φόρων, αύξησης των εισφορών τους, μείωσης βεβαίως των μελλοντικών τους απολαβών και μέσω των ελλειμμάτων του κράτους.

Στη βιβλιοθήκη όμως υπάρχει και η νεοφιλελεύθερη θεωρητική οικονομική συλλογιστική, που ισχυρίζεται τα εξής:

1) Ο προϋπολογισμός του κράτους δεν μπορεί να είναι ελλειμματικός, γιατί ωθούνται τα επιτόκια προς τα πάνω, με αποτέλεσμα οι παραγωγικές ιδιωτικές επενδύσεις να μην πραγματοποιούνται. Με άλλα λόγια τα ελλείμματα, που δημιουργούν τα προγράμματα συντάξεων και υγείας, πέραν των άλλων, αποκλείουν από την χρηματοδότηση την ιδιωτική πρωτοβουλία. Από την άλλη, αν ο προϋπολογισμός είναι πλεονασματικός τα περισσεύματα θα σωρευθούν και κάποτε μπορεί να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον.

2) Τα σημερινά μεγάλα ελλείμματα του προϋπολογισμού, συνεπάγονται υψηλότερους φόρους που θα επιβαρύνουν τις μέλλουσες γενεές, που με την σειρά τους μειώνουν το διαθέσιμο εισόδημα, πράγμα που υπονομεύει τις μελλοντικές θέσεις εργασίας.

3) Οι συντάξεις πρέπει να μειωθούν και η ηλικία συνταξιοδότησης να επιμηκυνθεί, έτσι ώστε, ο καθένας να σωρεύσει όσο πιο πολλά κεφάλαια μπορεί, για να χρηματοδοτήσει την μετά την εργασία ζωή του.

4) Τέλος, ορισμένες χώρες, αφού γηράσκει ο πληθυσμός τους, θα πρέπει να οργανώσουν την μεταναστευτική τους πολιτική, και να δεχτούν μετανάστες.

Αυτή είναι γενικώς η επιχειρηματολογία των νεοφιλελεύθερων, και των κομμάτων του ευρώ, που θα περικόψουν τις συντάξεις, τις δαπάνες για την παιδεία και την υγεία λίαν προσεχώς.

Πίσω όμως από όλα αυτά κρύβεται η αντίληψη που έχουν για το χρήμα, αντίληψη η οποία είναι ενσωματωμένη στο ευρώ από την οποία προκύπτει και όλη η συλλογιστική των νεοφιλελευθέρων και της ΕΕ.

Το ευρώ από την κατασκευή του θεωρείται ότι δεν έχει καμία σχέση με την παραγωγή και την απασχόληση, είναι απλά μέσο μέτρησης των τιμών και η αύξηση της προσφοράς του φέρνει μόνο πληθωρισμό. Κατά συνέπεια η δαπάνη του χρήματος δεν οδηγεί στην οικονομική ανάπτυξη. Η ανάπτυξη της χώρας μακροχρονίως επαφίεται στην ελεύθερη αγορά, στη ρευστοποίηση του κράτους και στα χαμηλά μεροκάματα. Κατά συνέπεια κανένα σύστημα υγείας, παιδείας, συντάξεων και αμοιβών δεν είναι εγγυήμενο μέσα στο ευρώ όπως και η ανάπτυξη μέσω των προγραμμάτων λιτότητας.

Δεν έχει σημασία να ασχοληθούμε με τον δείκτη που προανέφερα, όσο με τα επιχειρήματα.

1) Οι νεοφιλελεύθεροι θεωρούν ότι η οικονομία ενός κράτους είναι ίδια με την οικονομία μιας οικογένειας. Αυτός ο ισχυρισμός εμπεριέχει ‘σφάλμα σύνθεσης’ (fallacy of composition). ‘Σφάλμα σύνθεσης’ είναι να ισχυριστείς, ότι κάτι, επειδή είναι σωστό στο επί μέρους ενός συνόλου, είναι αληθές και για το σύνολο. Ο Α. Σμίθ εξέφρασε με ωραίο τρόπο αυτό το σφάλμα σύνθεσης, όταν ισχυρίστηκε ότι ‘ότι είναι σωστό για την οικονομία μιας οικογενείας, είναι σωστό για όλο το Βασίλειο’.

Με άλλα λόγια, χρησιμοποιώντας οι νεοφιλελεύθεροι του σύριζα αυτή την μεταφορά, λένε ότι το περίσσευμα του προϋπολογισμού, είναι κάτι που θα ‘αποθηκευθεί’ και θα χρησιμοποιηθεί κάποτε στο μέλλον, όπως ακριβώς οι αποταμιεύσεις μιας οικογένειας, που θέλει να αγοράσει ένα αυτοκίνητο.

Αλλά αν η Κυβέρνηση ισχυριστεί ότι έχει πλεόνασμα Χ ευρώ, τότε θα πρέπει να δεχθεί ότι μείωσε τον πλούτο των πολιτών του κατά Χ ευρώ επίσης. Δηλαδή, ο πλούτος των πολιτών καταστράφηκε κατά Χ ευρώ, με στόχο την αύξηση των περισσευμάτων της κυβέρνησης, που δεν πάνε πουθενά, γιατί αν πήγαιναν κάπου, αυτό θα συνιστούσε δαπανη.

Συνεπώς το περίσσευμα της Κυβέρνησης, σημαίνει μείωση του πλούτου των πολιτών, μείωση της συνολικής δαπάνης, μείωση της απασχόλησης, αρνητική ανάπτυξη και επιπροσθέτως αύξηση των χρεών του ιδιωτικού τομέα. Με άλλα λόγια ο πλεονασματικός προϋπολογισμός, που επι της ουσίας οδηγείται σε πληρωμή τοκοχρεολυσίων, δεν συνεισφέρει στο θέμα της ανάπτυξης, αντίθετα φέρνει ύφεση, λιγότερο εκπαίδευση, κακή υγεία, κινέζικες αμοιβές και εξευτελιστικές συντάξεις.

2) Το δεύτερο επιχείρημα είναι επίσης λανθασμένο. Η αντίληψη ότι οι φορολογούμαστε για να χρηματοδοτούμε το κράτος είναι πέρα για πέρα λανθασμένη. Το κράτος φορολογεί όχι για να χρηματοδοτήσει τις δαπάνες του, αλλά για να διατηρεί την άξια του νομίσματος του σταθερή, και να αναδιανέμει τον παραχθέντα πλούτο σύμφωνα με τα πολιτικα κριτήρια των πολιτών του. Ο ισχυρισμός ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού συνδέει σαν ‘γέφυρα’ τις γενεές με χρέη προς αποπληρωμή, είναι εξ ολόκληρου λανθασμένος. Η ευθύνη κάθε κράτους και κυβέρνησης είναι να φορολογεί και να δαπανά τόσο, όσο διατηρεί την πλήρη απασχόληση ανθρωπίνων και υλικών πόρων, πράγμα που δίνει στις επόμενες γενεές καλύτερη παιδεία, υγεία, συντάξεις και πλούτο.

3) Το τρίτο επιχείρημα είναι άθλιο. Στους σκοπούς του κράτους είναι η παροχή υπηρεσιών υγείας πρώτης τάξεως, και υψηλό επίπεδο ζωής σε όλους τους πολίτες. Η ικανότητα ενός κράτους και μιας κυβέρνησης να πετύχει αυτούς τους στόχους εξαρτάται από το κατά πόσο έχει τα μέσα να διατηρεί υψηλή επίπεδα απασχόλησης και παραγωγικότητας. Αν έχουμε τα μέσα, την γνώση και την τεχνολογική υποστήριξη να παράγουμε για τις ανάγκες των 11 εκατ. Ελλήνων τότε ερώτημα είναι άλλο. Το ερώτημα είναι, στους συνταξιούχους τι επίπεδο ζωής θέλουμε να προσφέρουμε; Πόση υγεία; Πόσα τρόφιμα; Τι διασκέδαση; Να έχουν ένα αυτοκίνητο; Να πάνε διακοπές; Να έχουν φάρμακα; Να έχουν ένα σπίτι; Να υπάρχουν τα Καπή; Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που θα πρέπει να απαντηθεί. Πράγματι, αυτά που θα προσφέρουμε στους συνταξιούχους, είναι το πραγματικό κόστος μας ως κοινωνία και όχι πως αυτά θα πληρωθούν, αν η παραγωγή επαρκεί για τα 11 εκατ. Έλληνες.

4) Τέλος το τέταρτο επιχείρημα πάσχει υπό την έννοια ότι δεν μπορείς να στηρίξεις ένα σύστημα κοινωνικών παροχών στους χαμηλούς μισθούς μεταναστών και ότι εν πάση περιπτώσει αναζητάς την ξένη εργασία όταν η παραγωγή της οικονομίας τους έχει ανάγκη, οι δε ξένοι θα έλθουν, αφού ικανοποιήσουν τα κριτήρια που η κοινωνία θα θέσει.

Συνοψίζοντας μια χώρα που έχει το δικό της νόμισμα, η Κυβέρνηση της, έχει στη διάθεση της όλες εκείνες τις πολιτικές που την καθιστούν επικυρίαρχη και που μπορεί να οδηγήσει τον λαό στη ανάπτυξη, στην εργασία, να παράσχει εγγυημένα υψηλή παιδεία και υγεία, αξιοπρεπείς αμοιβές και συντάξεις και τέλος να διαγράψει κόκκινα δάνεια και να προστατεύει την περιουσία των πολιτών.

Μπορεί να ασκήσει πλήρη Δημοσιονομική Πολιτική, Νομισματική Πολιτική, Συναλλαγματική Πολιτική, Εμπορική-Δασμολογική Πολιτική και Εισοδηματική Πολιτική. Δεν είναι δυνατόν μόνο με την εισοδηματική πολιτική, που μονό αυτή την πολιτική ασκεί η κυβέρνηση

του σύριζα, όλους τους στόχους της ανάπτυξης να τους επιτύχει. Ιστορικά δεν έγινε ποτέ, γιατί επιστημονικά δεν στέκει.

Δυστυχώς οι Έλληνες υπό το κράτος του φόβου και χάριν του ευρώ, ψηφίσαν ενάντια στα συμφέροντα τους και ενάντια στην ευθύνη που τους αναλογεί να δώσουν στη νέα γενιά μα χώρα ευημερούσα και πολιτισμένη.

Φυσικά η ‘ανάγκη’ έρχεται πολύ γρήγορα, θα αναγκάσει πολλούς να αλλάξουν άποψη και εύχομαι η μετάβαση στη νέα μέρα της ελπίδας και της προόδου να μην γίνει με βίαιο τρόπο αλλά με σύνεση και σιγουριά.

spyridonstalias@hotmail.com

http://www.triklopodia.gr

Δημογραφία και μετανάστευση

by diaxeiristis

Η Ελλάδα σε παγίδα χαμηλής γονιμότητας

Του Αναστάσιου Λαυρέντζου* από το Άρδην τ. 100

Διανύουμε μια ιδιαίτερη περίοδο, κατά την οποία όλες οι παράμετροι ισχύος του ελληνισμού βρίσκονται σε φθίνουσα πορεία. Πρόκειται για μια πολύπλευρη αποσύνθεση η οποία ξεκινά από το θεσμικό επίπεδο, συνεχίζει στο οικονομικό και πλέον φτάνει στο ουσιωδέστερο που είναι η ίδια η πληθυσμική υπόσταση του ελληνικού κράτους, η οποία αλλάζει ταχύτατα. Η αλλαγή αυτή, η μετάλλαξη για την ακρίβεια, συντελείται μάλιστα με όλους τους δυνατούς τρόπους. Για να εξηγήσουμε τι ενονούμε με αυτό, θα πούμε κατ’ αρχάς ότι η εξέλιξη ενός πληθυσμού καθορίζεται από την πορεία δύο βασικών ισοζυγίων: το φυσικό ισοζύγιο που είναι η διαφορά «γεννήσεις μείον θάνατοι» ανά έτος και το μεταναστευτικό ισοζύγιο το οποίο είναι η διαφορά «είσοδοι μείον έξοδοι» ατόμων από τη χώρα. Το μεταναστευτικό ισοζύγιο θα το διακρίνουμε σε δύο συνιστώσες: στο μεταναστευτικό ισοζύγιο των Ελλήνων και στο μεταναστευτικό ισοζύγιο των αλλοδαπών.
Όσον αφορά το φυσικό ισοζύγιο, για να κατανοήσουμε τί συμβαίνει, θα αναφερθούμε σε έναν πολύ βασικό δημογραφικό δείκτη, ο οποίος είναι γνωστός ως Δείκτης Ολικής Γονιμότητας. Ο δείκτης αυτός, σε αδρές γραμμές, μετρά τον αριθμό παιδιών ανά γυναίκα, και μας δείχνει χονδρικά τη γονιμότητα ενός πληθυσμού. Ενδιαφέρον είναι ότι υπάρχει μια κρίσιμη τιμή, ένα όριο, που πρέπει να υπερβαίνει αυτός ο δείκτης ώστε ένας πληθυσμός να διατηρείται τουλάχιστον σταθερός ή να αυξάνεται. Το όριο αυτό είναι τα 2,1 παιδιά ανά γυναίκα. Για να καταλάβουμε γιατί έχει αυτή την τιμή, αναφέρω ότι, για να μπορεί να ανανεωθεί ένας πληθυσμός, πρέπει κάθε γυναίκα να φέρει στον κόσμο μια κόρη που θα την αντικαταστήσει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γεννήσει δύο παιδιά. Λόγω κάποιων στατιστικών διορθώσεων, η τιμή διαμορφώνεται τελικά στο 2,1.Στην Ελλάδα, η τελευταία φορά που ο δείκτης αυτός είχε αυτή την τιμή, ήταν το 1981. Στη συνέχεια, οι γεννήσεις μειώθηκαν ραγδαία μέσα στη δεκαετία του 1980, με αποτέλεσμα, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, να εξισωθούν με τους θανάτους. Στο διάστημα αυτό, μέχρι σήμερα, η τιμή του δείκτη ολικής γονιμότητας κυμαίνεται στα 1,3 με 1,4 παιδιά ανά γυναίκα. Να σημειώσουμε εδώ ότι, τα τελευταία χρόνια, στις γεννήσεις συμπεριλαμβάνονται και οι γεννήσεις αλλοδαπών, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι ο δείκτης γονιμότητας των Ελληνίδων βρίσκεται κάτω και από τη χαμηλή τιμή των 1,3 παιδιών ανά γυναίκα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, για διάστημα μεγαλύτερο των δύο δεκαετιών, ο ελληνικός πληθυσμός είναι υπογόνιμος. Δηλαδή κάθε γενιά γυναικών φέρνει στη ζωή όλο και λιγότερες γυναίκες με αποτέλεσμα να έχουμε εισέλθει σε μια διαδικασία αυτοτροφοδοτούμενης μείωσης. Είναι σημαντικό να τονίσουμε εδώ, ότι όταν μιλάμε για μείωση, δεν εννοούμε ότι ο ελληνικός πληθυσμός θα μειωθεί κατά μερικά εκατομμύρια και θα ισορροπήσει σε ένα σχετικά μικρότερο μέγεθος. Τα δεδομένα που εκθέσαμε μας καθορίζουν μαθηματικά ότι ο ελληνικός πληθυσμός εισέρχεται –έχει εισέλθει ήδη– σε μια ασταμάτητη πορεία συρρίκνωσης.
Κατά μία έννοια, η Ελλάδα ακολουθεί πιστά, με κάποια χρονική υστέρηση, τον δρόμο της Βουλγαρίας. Η Βουλγαρία, για όσους γνωρίζουν, βρίσκεται σε μια δραματική δημογραφική κατάσταση και ενδεχομένως είναι σήμερα η χώρα με τον ταχύτερο ρυθμό δημογραφικής συρρίκνωσης στον κόσμο. Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι τα τελευταία δώδεκα χρόνια η Βουλγαρία έχασε περίπου μισό εκατομμύριο πληθυσμού, μόνο από τη διαφορά γεννήσεων – θανάτων. Τονίζουμε εδώ ότι τα δημογραφικά δεδομένα της Ελλάδας είναι περίπου τα ίδια και ίσως λίγο χειρότερα από τη Βουλγαρία. Αυτό αυτομάτως μας λέει τί μας περιμένει από εδώ και εμπρός.
Ειδικότερα, αν κανείς δει τα τελευταία χρόνια τις γεννήσεις στην Ελλάδα, και κυρίως από το 2010 και μετά, θα διαπιστώσει μια ραγδαία πτώση, η οποία κατά ένα μέρος οφείλεται και στην επιδείνωση που προκαλεί η οικονομική κρίση. Πλέον, μετά από αυτή τη «βουτιά» των γεννήσεων, έχουμε περάσει σε καθαρά αρνητικές τιμές του φυσικού ισοζυγίου. Σχετικά είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 2013 οι γεννήσεις ήταν λιγότερες κατά 17,5 χιλιάδες από τους θανάτους. Αν μάλιστα εξαιρέσουμε τις γεννήσεις αλλοδαπών, η μείωση σε ετήσια βάση φτάνει τις 30 χιλιάδες, και όπως είπαμε αυτό είναι μόνο η αρχή.

Ακατάσχετη μείωση και γήρανση του ελληνικού πληθυσμού

Είπαμε ότι ελληνικός πληθυσμός εισέρχεται σε μια πορεία μείωσης. Παράλληλα όμως συνεχίζει να γερνά. Για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, θα παραθέσουμε τί προβλέπει η δημογραφική προβολή της Eurostat σύμφωνα με το κύριο σενάριο που έχει επεξεργαστεί το 2013. Το σενάριο αυτό βασίζεται σε δύο υποθέσεις: Η πρώτη υπόθεση είναι ότι η γονιμότητα του ελλαδικού πληθυσμού ξεκινά από την τρέχουσα τιμή των 1,3 παιδιών ανά γυναίκα και ανακάμπτει ελαφρά τα επόμενα χρόνια. Αυτό ίσως είναι λίγο πιο αισιόδοξο από αυτό που θα συμβεί, αφού τουλάχιστον για τα αμέσως επόμενα χρόνια αναμένεται ότι ο ρυθμός γεννήσεων θα σημειώσει περαιτέρω πτώση, όπως ιστορικά συμβαίνει σε όλες τις περιόδους κρίσεων. Η δεύτερη υπόθεση είναι ότι στα επόμενα χρόνια θα σημειωθεί μια σημαντική μεταναστευτική εκροή του ελληνικού πληθυσμού η οποία θα φτάσει περίπου τις 300 χιλιάδες έως τη δεκαετία του 2030, οπότε και οι ροές σβήνουν. Με βάση αυτά τα δεδομένα, εκτιμάται ότι το 2050 ο ελληνικός πληθυσμός θα είναι περίπου 9,1 εκατομμύρια. Θα έχει μειωθεί λοιπόν περίπου κατά δύο εκατομμύρια. Παράλληλα όμως θα είναι και πολύ πιο γηρασμένος: όπως προκύπτει από όλες τις δημογραφικές προβολές (ακόμη και του ΟΗΕ που έχει διενεργήσει αντίστοιχα σενάρια),το 2050, το 1/3 του ελληνικού πληθυσμού θα έχει ηλικία άνω των 65 ετών. Αντίστοιχα η μέση ηλικία θα υπερβαίνει κατά πολύ τα 50 έτη (στην καλύτερη περίπτωση θα είναι περίπου 51 έτη).
Τα παραπάνω στοιχεία μας δείχνουν τις ζοφερές δημογραφικές προοπτικές του ελληνικού πληθυσμού για τις επόμενες δεκαετίες. Να σημειώσουμε πάντως –χωρίς αυτό να θεωρηθεί παρηγοριά– ότι το πρόβλημα που επισημαίνουμε δεν είναι μόνο ελληνικό. Παρόμοια εικόνα εμφανίζουν και άλλα ευρωπαϊκά έθνη, και ενδεικτικά αναφέρουμε τη Γερμανία, στην οποία η γονιμότητα βρίσκεται στα επίπεδα των 1,4 παιδιών ανά γυναίκα επί πολλές δεκαετίες. Με βάση αυτά τα δεδομένα, ο γερμανικός πληθυσμός θα είχε ήδη υποστεί σημαντική μείωση, αν δεν υπήρχαν ισχυρές μεταναστευτικές εισροές, που τα τελευταία χρόνια ενισχύθηκαν με αφίξεις μεταναστών από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου λόγω της κρίσης.

Μεταναστευτικές εισροές αλλοδαπών στην Ελλάδα

Αν δούμε τώρα τις μεταναστευτικές ροές αλλοδαπών, θα διαπιστώσουμε ότι η Ελλάδα έγινε, μετά το 1990, μια χώρα υποδοχής μεταναστών, οι οποίοι σε αυτή την πρώτη φάση ήταν Ανατολικοευρωπαίοι, Βαλκάνιοι και κυρίως Αλβανοί. Η είσοδος αυτών των μεταναστών εκείνη την περίοδο ήταν υπεύθυνη για την όποια αύξηση εμφάνισε ο ελλαδικός πληθυσμός μετά το 1991. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι: Στην απογραφή μόνιμου πληθυσμού, το 1991, οι ελληνικής υπηκοότητας κάτοικοι της Ελλάδας ήταν περίπου 10,1 εκατομμύρια. Το 2001, οι ελληνικής υπηκοότητας κάτοικοι ήταν 10,2 εκατομμύρια, αλλά αυτή τη φορά είχαμε 760 χιλιάδες αλλοδαπούς. Αντίστοιχα, στην απογραφή του 2011, οι ελληνικής υπηκοότητας κάτοικοι είχαν μειωθεί στα 9,9 εκατομμύρια και αυτή τη φορά οι αλλοδαποί έφταναν τους 912 χιλιάδες. Εξ αυτών η μεγαλύτερη ομάδα ήταν οι Αλβανοί, οι οποίοι ήταν περίπου 480 χιλιάδες, δηλαδή το 4,4% του μόνιμου πληθυσμού. Τονίζω ότι τα στοιχεία αυτά αφορούν απογραφές μόνιμου πληθυσμού και βέβαια δεν απεικονίζουν ένα μεγάλο μέρος των παράνομα εισελθόντων και διαμενόντων αλλοδαπών στη χώρα. Συνολικά πάντως θεωρώ ότι αυτό το πρώτο μεταναστευτικό κύμα, παρά τα προβλήματα που δημιούργησε, σε γενικές γραμμές ωφέλησε τη χώρα. Κατά μια άποψη, οι χώρες των Βαλκανίων υπέστησαν εκείνη την περίοδο αυτό που έπαθε η Ελλάδα στη δεκαετία του 1960, όταν ένα σημαντικό μέρος του νεανικού της πληθυσμού μετανάστευσε προς τη Δυτική Ευρώπη. Αντίστοιχα, στη δεκαετία του 1990, ήταν η Ελλάδα εκείνη που είχε την ευκαιρία να απορροφήσει ανθρώπινο δυναμικό από τις χώρες των Βαλκανίων και να το προσθέσει στο δικό της. Οι δε μετανάστες εκείνης της περιόδου, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές απωθήθηκαν από την ελληνική κοινωνία, είχαν την έφεση να ενσωματωθούν σε αυτή, θεωρώντας την Ελλάδα ως έναν καπιταλιστικό παράδεισο. Μακροχρονίως λοιπόν πιστεύω ότι οι περισσότεροι από τους μετανάστες αυτού του πρώτου κύματος θα ενσωματωθούν και τελικά θα αφομοιωθούν στην ελληνική κοινωνία, πράγμα το οποίο ήδη έχει συντελεστεί σε μεγάλο βαθμό. Στην παρούσα φάση όμως – κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης – φαίνεται ότι πολλοί από αυτούς τους μετανάστες αρχίζουν να επιστρέφουν στις πατρίδες τους. Αυτό, για τους λόγους που προανέφερα, θα είναι μάλλον μια αρνητική εξέλιξη, εφ’ όσον αυτό το κύμα επιστροφής λάβει μεγάλη έκταση. Για την ώρα δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία, αλλά φαίνεται ότι το κύμα επιστροφής είναι ακόμη περιορισμένο, διότι οι συνθήκες στις πατρίδες αυτών των μεταναστών (κυρίως στην Αλβανία) δεν είναι καλύτερες από αυτές που ισχύουν στην Ελλάδα.
Αφότου ολοκληρώθηκε η είσοδος αυτών των πρώτων μεταναστών, από το 2001, άρχισε να καταφθάνει στην Ελλάδα ένα δεύτερο μεταναστευτικό κύμα, αυτή τη φορά προερχόμενο κυρίως από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αυτό το δεύτερο κύμα αναμένεται να έχει μεγάλη διάρκεια, γιατί τροφοδοτείται από μια σχεδόν ανεξάντλητη ανθρώπινη δεξαμενή και σχετίζεται με ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Είμαστε στη φάση που πυκνώνει η δράση των μηχανισμών της παγκοσμιοποίησης, αφού πλέον, εκτός από ελεύθερη διακίνηση αγαθών και κεφαλαίων, θα έχουμε και μαζικές μετακινήσεις ανθρώπων. Σχετικά θα αναφέρω μερικούς αριθμούς για να καταλάβουμε ότι το φαινόμενο της μετανάστευσης δεν βρίσκεται σε μια πρόσκαιρη έξαρση λόγω Συρίας. Στην πραγματικότητα μόλις τώρα ξεκινάει, και φοβάμαι ότι αυτό δεν το αντιλαμβάνεται πλήρως η πολιτική ηγεσία της χώρας, η οποία, ως συνήθως, χειρίζεται και αυτό το ζήτημα αποσπασματικά. Αναφέρω λοιπόν: Το Μπαγκλαντές είναι μια χώρα με έκταση όση ακριβώς η Ελλάδα, ενώ όμως η Ελλάδα έχει πληθυσμό 10,8 εκατομμύρια, το Μπαγλαντές έχει… 150 εκατομμύρια! Μια άλλη χώρα είναι το Πακιστάν, το οποίο έχει πληθυσμό 175 εκατομμύρια, και στο όχι και τόσο μακρινό 2040 αναμένεται ότι θα έχει 255 εκατομμύρια. Υπάρχει επίσης και η κοντινή μας Αίγυπτος η οποία έχει «μόνο» 80 εκατομμύρια, αλλά ήδη βρίσκεται σε συνθήκες υπερπληθυσμού, γιατί ο πληθυσμός της κατοικεί κυρίως γύρω από τον Νείλο (το υπόλοιπο τμήμα της χώρας είναι έρημος). Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η περίπτωση της Νιγηρίας, η οποία είναι μια χώρα που βρίσκεται σε πληθυσμιακή έκρηξη. Ο πληθυσμός της, το 2010, ήταν 160 εκατομμύρια, ενώ το 2040 αναμένεται να φτάσει τα 350 εκατομμύρια!! Αυτά τα δημογραφικά δεδομένα, σε συνδυασμό με τη φτώχια των χωρών του τρίτου κόσμου και την κινητικότητα πληθυσμών που καθιερώνεται στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, θα μας φέρουν συνεχείς μεταναστευτικές ροές. Οι ροές αυτές βεβαίως ενισχύονται και από τις τοπικές κρίσεις που σε μεγάλο βαθμό είναι μεν θέμα παρέμβασης ξένων δυνάμεων, όπως π.χ. στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία κ.λπ., αλλά θα συνεχίσουν να εμφανίζονται και αυτοτελώς, καθώς θα πυροδοτούνται από την εγγενή αστάθεια όλων αυτών των χωρών. Ας μην ξεχνάμε ότι οι χώρες για τις οποίες μιλάμε έχουν τεράστια ποσοστά νεανικού πληθυσμού, ο οποίος βρίσκεται στο περιθώριο, έχοντας πολυπληθείς οικογένειες, με πολλά παιδιά, και στις νέες συνθήκες θα αναγκαστεί να διεκδικήσει τη ζωή του από καθεστώτα συντηρητικά και απαρχαιωμένα.Το αποτέλεσμα θα είναι οι χώρες αυτές να βρίσκονται σε μια διαρκή ένταση. Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι ζούμε απλώς μια περίοδο έξαρσης των μεταναστευτικών ροών λόγω Συρίας, μάλλον πλανάται.

Βουλγαροποίηση, Λιβανοποίηση και η αναζήτηση τρίτου δρόμου

Νομίζω ότι τα στοιχεία που παρατέθηκαν μας δίνουν την πλήρη εικόνα: Από τη μια πλευρά ο ελληνικός πληθυσμός έχει ξεκινήσει τη δημογραφική του κάθοδο, και την έχει ξεκινήσει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, γιατί ενώ ήδη είχε αδύναμα δημογραφικά δεδομένα, πλέον πλήττεται και από μια βαθιά οικονομική κρίση, η οποία θα βυθίσει περαιτέρω τις γεννήσεις – και ήδη το βλέπουμε αυτό. Παράλληλα, θα έχουμεμια εκροή υψηλού επιπέδου ανθρώπινου δυναμικού, η οποία επίσης ήδη συμβαίνει και θα έχει διάρκεια για πολλά χρόνια. Από την άλλη μεριά, έχουμε μια αθρόα είσοδο μεταναστών από χώρες του τρίτου κόσμου, η οποία θα έχει διάρκεια δεκαετιών. Είναι χαρακτηριστικό ότι, αν κανείς κοιτάξει την προέλευση των παράνομων μεταναστών που συλλαμβάνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα, θα αναγνωρίσει πότε και σε ποιο μέρος της ευρύτερης περιοχής σημειώθηκε κάποια κρίση: το 2008 είχαμε εισροή μεταναστών από τη Σομαλία, μετά το 2012 και την πτώση του καθεστώτος του Μπεν Άλι είχαμε μετανάστες από την Αλγερία, σήμερα, μετά την κορύφωση της κρίσης στη Συρία, κατακλυζόμαστε από Σύριους, παλαιότερα είχαμε μετανάστες από το Ιράκ… Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σταθερή εισροή Αφγανών σε επίπεδα που κυμαίνονται περίπου στις 18 χιλιάδες ετησίως, μια επίσης σταθερή αλλά αρκετά μικρότερη εισροή Παλαιστινίων, εισροή Πακιστανών, Μπαγκλαντεσιανών κ.λπ.
Με τα δεδομένα αυτά διαμορφώνεται μια κατάσταση η οποία συνεπάγεται την αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού και το τέλος της νεοελληνικής κοινωνίας όπως την γνωρίσαμε τα τελευταία 200 χρόνια. Θα πρέπει λοιπόν να αναρωτηθούμε σοβαρά: Έχουμε το δικαίωμα να δεχτούμε παθητικά αυτές τις εξελίξεις; Υπάρχουν βεβαίως και αρκετοί που μπορεί να μην ανησυχούν για όλα αυτά, διότι ήδη ζουν μέσα από τα ιδεολογήματά τους σε έναν μεταεθνικό κόσμο. Ακόμη και αυτοί όμως θα πρέπει να σκεφτούν ότι μια κοινωνία που διαμορφώνεται με ταχύτατους ρυθμούς μέσω μιας διαδικασίας πληθυσμιακών προσχώσεων είναι ένα σύνολο μη βιώσιμο. Ένα σύνολο που κρύβει μέσα του μεγάλες εντάσεις και αντιθέσεις, γιατί έχουμε ομάδες έντονα διαφοροποιημένες μεταξύ τους, οι οποίες καταλαμβάνουν αντίθετες θέσεις και στο οικονομικό φάσμα και στο πολιτισμικό φάσμα. Πολύ φοβάμαι λοιπόν ότι οι προοπτικές που έχει η Ελλάδα στο μέλλον είναι η «Βουλγαροποίηση» όσον αφορά τον γηγενή πληθυσμό και η «Λιβανοποίηση» όσον αφορά το σύνολο. Εννοείται, ότι εν όψει τέτοιων εξελίξεων, δεν υπάρχει περιθώριο εφησυχασμού ή αδράνειας. Θα πρέπει σήμερα – και όχι αργότερα – να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, απέναντι κυρίως στα παιδιά μας, και να δραστηριοποιηθούμε ώστε να αποτρέψουμε αυτά που μας φέρνει η νομοτέλεια των γεγονότων…

• Ο Αναστάσιος Λαυρέντζος έχει γράψει το βιβλίο Η Θράκη στο μεταίχμιο

Η Μόσχα προωθείται – η Άγκυρα χάνει

by diaxeiristis

Του Κώστα Ράπτη από την ιστοσελίδα capital.gr 

Το αν η Ρωσία θα βγει κερδισμένη από τις παράτολμες πρωτοβουλίες της στη συριακή κρίση είναι ακόμη ένα ερώτημα ανοιχτό. Το βέβαιο πάντως είναι ότι από όλους τους παίκτες της περιοχής η Τουρκία είναι ήδη η περισσότερο χαμένη.

“Κάθε λεπτό που ο Assad παραμένει στην εξουσία, μεγαλώνει το όνειδος όσων τoν υποστηρίζουν” διακήρυξε την Τετάρτη κατά την παρέμβασή του στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ο Τούρκος πρωθυπουργός Ahmet Davutoğlu. Ωστόσο, μέχρι να ανέβει στο βήμα είχαν σημειωθεί δραματικές ανατροπές, εφόσον η ίδια μέρα σημαδεύτηκε από τις πρώτες ρωσικές αεροπορικές επιδρομές στη Συρία –έπειτα από γραπτό αίτημα της Δαμασκού, ομόφωνη εξουσιοδότηση της ρωσικής Άνω Βουλής και σχετική ενημέρωση της αμερικανικής πλευράς μέσω του νεοσύστατου κέντρου πληροφοριών και συντονισμού που έχουν εγκαταστήσει στη Βαγδάτη η Ρωσία, το Ιράν, το Ιράκ και η Συρία.

Επιχειρησιακά η ρωσική κίνηση δεν θα πρέπει να υπερτιμηθεί, καθώς όλοι γνωρίζουν, ενθυμούμενοι και την αντοχή της Γιουγκοσλαβίας στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999, ότι συγκρούσεις αυτού του είδους δεν κερδίζονται με επιχειρήσεις αποκλειστικά από αέρος. Ούτε άλλωστε η ίδια η Μόσχα έχει διαθέσεις ευρύτερης εμπλοκής.

Όμως η έναρξη των ρωσικών επιδρομών αλλάζει το τοπίο από πολλές απόψεις. Ενισχύει καταρχήν πολιτικά τη θέση του καθεστώτος Assad, στον βαθμό ιδίως που παρουσιάζεται ως μια κίνηση πολυμερής, ανοικτή στο συντονισμό και με τις δυτικές δυνάμεις.

Ανατρέπει επίσης την ζώνη απαγόρευσης πτήσεων που ατύπως επέβαλε το καλοκαίρι του 2012 η Τουρκία στη βόρεια Συρία, όταν άλλαξε τους κανόνες εμπλοκής στον εναέριο χώρο μετά την κατάρριψη τουρκικού αναγνωριστικού από τις καθεστωτικές συριακές δυνάμεις.

Παράλληλα, η ρωσική αεροπορική δραστηριότητα προσφέρει πιθανότατα κάλυψη σε κάτι πολύ πιο σημαντικό: την ενίσχυση της παρουσίας του Ιράν και της Χεζμπολλάχ επί του εδάφους, ώστε να δώσουν από κοινού με τις συριακές ένοπλες δυνάμεις την πραγματική μάχη εκρίζωσης των τζιχαντιστών. Η συγκρότηση του κοινού επιχειρησιακού κέντρου της Βαγδάτης θα πρέπει να θεωρηθεί κίνηση θεαματικότερη και από την έναρξη των ρωσικών βομβαρδισμών.

Επιπλέον, με την διεύρυνση της αεροπορικής βάσης της Λατάκιας για την εξυπηρέτηση των ρωσικών αεροσκαφών, δημιουργεί, ένα μόνιμο (και πολύ σημαντικότερο από την έως τώρα υφιστάμενη μικρή ναυτική βάση της Ταρτούς) στρατιωτικό “αποτύπωμα” της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο, το οποίο δεν αναμένεται να πάψει να υπάρχει την “επόμενη μέρα” υπό οποιοδήποτε σενάριο, εξαιρουμένου βέβαια αυτού της ολοκληρωτικής ήττας της Δαμασκού.

Τέλος, οι πληροφορίες ότι στο στόχαστρο των ρωσικών μαχητικών βρέθηκαν εγκαταστάσεις της Jaysh al-Fattah (Στρατιάς της Κατάκτησης) δίνουν στις εξελίξεις γεύση ακόμη πιο πικρή για την Άγκυρα, εφόσον είναι γνωστό ότι η οργάνωση αυτή τελεί υπό την διακριτική προστασία της Τουρκίας. Μάλιστα το γεγονός ότι στις γραμμές της έχουν στρατολογηθεί 3.500 Ουιγούροι (μουσουλμάνοι του κινεζικού Τουρκεστάν) εξηγεί την αισιοδοξία των Ρώσων ιθυνόντων για στήριξη από το Πεκίνο της προσπάθειας που αναλαμβάνουν στη Συρία.

Αν συνυπολογίσει δε κανείς το γεγονός ότι ο Vladimir Putin εξήρε κατά την παρουσία του στη Νέα Υόρκη τον ρόλο όχι μόνο του συριακού στρατού αλλά και των αυτόνομων κουρδικών δυνάμεων στην καταπολέμηση των τζιχαντιστών, η εικόνα των πληγμάτων που έχει υποστεί η τουρκική πολιτική συμπληρώνεται θεαματικά.

Η πρόσφατη επίσκεψη του Tayip Erdoğan στη Μόσχα (με αφορμή την πολυσήμαντη τελετή εγκαινίων του μεγαλύτερου ισλαμικού τεμένους της Ευρώπης) έδωσε την εντύπωση ότι η Άγκυρα αντιλαμβάνεται την αλλαγή συσχετισμών, καθώς ο Τούρκος πρόεδρος εμφανίσθηκε σε δηλώσεις του να υποβαθμίζει το ζήτημα της παρουσίας η μη του Assad κατά την περίοδο της αναγκαίας “πολιτικής μετάβασης” στη Συρία.

Όμως εκ των υστέρων τόσο ο ίδιος όσο και ο Davutoğlu επανήλθαν στην ρητορική της πάση θυσία απομάκρυνσης του Assad (προς όφελος προφανώς ενός σουνιτικού καθεστώτος-μαριονέτα), την ίδια ώρα που και οι μεγαλύτερες δυτικές δυνάμεις αναδιπλώνονταν ευσχήμως, χαρακτηρίζοντας απαράδεκτη τη “μακροπρόθεσμη” παραμονή του Σύρου προέδρου στην εξουσία.

Το παιχνίδι της Τουρκίας αποκτά πάντως περισσότερο επικίνδυνα χαρακτηριστικά, στον βαθμό που ανοιχτά μεταχειρίζεται το δράμα των Σύρων προσφύγων ως γεωπολιτικό πιόνι. Στην Νέα Υόρκη ο Τούρκος πρωθυπουργός παρουσίασε το σχέδιό του για την δημιουργία στη βόρεια Συρία υπό την προστασία του τουρκικού στρατού τριών πόλεων-κοντέινερ, κάθε μία των οποίων θα μπορούσε να στεγάσει 100.000 πρόσφυγες. Πρόκειται για την αναδιατύπωση της τουρκικής φιλοδοξίας για δημιουργία μιας “ασφαλούς ζώνης” που θα επιτρέπει την ανασύνταξη των αντικαθεστωτικών ανταρτών και κυρίως θα αποτρέπει την συνένωση των “αυτόνομων καντονιών” των Κούρδων της Συρίας καθ’ όλο το μήκος των τουρκο-συριακών συνόρων.

Όμως την πρόταση αυτή πρόλαβε να τη “θανατώσει” η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel, δηλώνοντας ότι δεδομένων των ρίσκων ασφαλείας κάτι τέτοιο θα κινδύνευε απλώς να αποτελέσει επανάληψη της μαζικής σφαγής αμάχων στον “ασφαλή θύλακα” της Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας το 1995.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΡΗΞΗ"

Βαρεμένος: ένας βαρεμένος! …πέταξε στην αντιπροεδρία της Βουλής

 
Φωτο: Από σίβυλλα: 
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2015/10/blog-post_42.html 

Ο αγώνας του Βαρεμένου από την εποχή του βρώμικου ’89, εποχή του υστερικού εξτρεμισμού του ΥΠΕΡ της κυβερνητικής σύμπραξης με το Μητσοτάκη, ΤΩΡΑ δικαιώθηκε!!! Τώρα ο υστερικός εξτρεμιστής της μνημονιακής «αριστεράς», ανδρείκελο του 4ου Ράιχ, κοσμεί το κατοχικό κοινοβούλιο όχι μόνο ως βουλευτής, αλλά και ως Αντιπρόεδρος αυτού του κοινοβουλίου…

Από την ΚΝΕ …πέταξε στον αστικό «ορνιθώνα» της κατοχικής Βουλής: Ο αγώνας δικαιώθηκε!!! 

Το περιεχόμενο του αγώνα; Η ραγιάδικη και μολυσματική Πίστη στις επιταγές των μαφιόζων του χρήματος… 

Η φάρσα της Ιστορίας; Το 1989 κτύπαγε με ιδιαίτερο φανατισμό και υστερία (φερέφωνο του Ανδρουλάκη) το ΠΑΣΟΚ… 

Σήμερα με τον ίδιο υστερικό φανατισμό κραυγάζει υπέρ του πασοκοποιημένου ΣΥΡΙΖΑ. 

Το μεγάλο προσόν αυτού του «εξτρεμιστή» της συναίνεσης; Η …ευρηματική ανοησία: «Δεν υπάρχουν άνεργοι, αλλά μη οικονομικά ενεργοί»!!! 

Τέτοιες …ευρηματικές ανοησίες, προσόν μόνο των «αριστερών», αμείβονται σήμερα πλουσιοπάροχα: Βρισκόμαστε στην εποχή των επιπλεόντων και ακριβοπληρωμένων φελλών… 

Σίγουρα από το πόστο του Αντιπροέδρου της Βουλής θα εμπλουτίσει το ρεπερτόριό του με τέτοιες ταχυδακτυλουργίες ανοησιών…

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΡΕΣΑΛΤΟ"

Ο "ηγέτης" προσελήφθη ως ωρομίσθιο χανουμάκι στο χαλιφάτο των Βρυξελλών

Άιντε ωρέ Σουλιωτοπούλες... σερνικές, θηλυκές και ουδέτερες - Ετοιμάστε κωλαράκια... Τα παλούκια έρχονται

Πολύ μας έλειψαν αυτές οι στιγμές... Κόσμος μιλιούνια ξετρύπωνε από κάθε γωνίτσα αυτής της πόλης και γέμιζε τις πλατείες ασφυκτικά - Πανηγύριζε, λυγιότουνε, χτυπιότουνε, κουνιότουνε...

Καλά ντε... Μη φωνάζεις... Σε πιστέψαμε

Οι μεγάλοι χαμένοι εκείνων των ημερών ήταν οι καρέκλες, τα κρεβάτια, τα ντιβάνια, οι καναπέδες, τα ανάκλινδρα, οι πολυθρόνες, ακόμη και οι τσιμεντόλιθοι στις παλιές αυλές ξέμειναν από κώλους, αφού σύμπαντας ο πληθυσμός γιόμιζε τις πλατείες πανηγυρίζοντας και αλαλάζοντας για τον ηγέτη του... την αξιοπρέπειά του... την ανάσα της περηφάνιας που του στέρησαν, και την ξαναβρήκε στο πρόσωπο της "πρώτης φορά αριστερής κυβέρνησης". Σύντομα όλα αυτά αποδείχτηκαν φούμαρα...

• Ο "ηγέτης" προσελήφθη ως ωρομίσθιο χανουμάκι στο χαλιφάτο των Βρυξελλών, και...
  ξέχασε την επανάσταση στις αποσκευές του.
• Η "αξιοπρέπεια" έβαλε την ουρά κάτω από τα σκέλια, και σαν πολυχρησιμοποιημένο και καταξεσκισμένο πανό μπήκε στον πισινό όλων εκείνων που δε σήκωναν μύγα στο σπαθί τους την ώρα των πανηγυρισμών...
• Όσο για τον "αέρα της περηφάνιας", δεν ήταν τίποτε περισσότερο παρά μια βρωμερή κλανιά στη μούρη της εξαπατημένης κοινωνίας. Με τις υγείες μας...

"Πάμε γι άλλα" φώναξε κάποιος... Και πήγαμε γι άλλα...

• Το Χρέος που θα διαγραφότουνε έμεινε, και αντί γι αυτό διεγράφη η επιτροπή που θα το διέγραφε και η Ζωή που ηγείτο αυτής της πολυσυζητημένης επιτροπής.
• Το μνημόνιο που θα σκιζότουνε έφερε και τρίτο καθ εικόνα και ομοίωση των προηγούμενο για να ξεσκίσει την κοινωνία ολόκληρη χωρίς δισταγμό.
• Ο ΕΝΦΙΑ που θα εξαφανιζότουνε, όχι μονάχα παρέμεινε, αλλά επεκτείνει το δολοφονικό του δίκτυ ακόμη και στον εργαζόμενο Έλληνα μετανάστη του εξωτερικού, για να του δημεύσει και την περιουσία εκτός Ελλάδας.
• Οι πλατείες άδειασαν από τους μαχητές της αξιοπρέπειας. Τη θέση τους πήραν οι προστατευόμενοι της γιαγιάς Τασίας. Πλατείες και δρόμοι ξαναγέμισαν σκατό.

Και να ταν μόνο αυτά τα μεγαλεία???

Ο αυτοαπασχολούμενος σεξουαλικά έγινε αντιπρόεδρας της ντροπής, εεε... της Βουλής ήθελα να πω...

Η γιαγιά Τασία αναβαθμίστηκε για το θεάρεστο έργο της...

Και αίφνης, όλοι αυτοί οι σιχαμεροί διαπλεκόμενοι που πυροβολούσαν το γελαστό paidi, τώρα στηρίζουν αναφανδόν τον πρόεδρα της ελληνόφωνης κυβέρνησης του τοποτηρητηρίου των Βρυξελλών.

Άιντε λοιπόν... Έτσι κι αλλιώς οι κώλοι πρέπει να ετοιμάζονται σιγά σιγά για τα μεγάλα παλούκια που έρχονται τις επόμενες ημέρες...

Άιντε ωρέ Σουλιωτοπούλες σερνικές, θηλυκές και ουδέτερες... Πάμε για ένα ακόμη πανηγυράκι στις πλατείες της χώρας, κι ας ξέρουμε όλοι πως αυτή τη φορά θα είναι ο χορός του Ζαλόγγου έτσι "περήφανα" και "λεβέντικα" που ψηφίσαμε αυτές τις εκλογές.

Τι διάολο πια... Τόσες αξιοπρέπειες πανηγυρίσαμε... Ακόμη μια θα μας κακοπέσει???

Κυριάκος Κυριακόπουλος

Η αλαζονεία ενός αμνήμονα - Οταν ο Νίκος Μπογιόπουλος «ισοπέδωνε» τον νέο πρόεδρο της βουλής Ν. Βούτση. (Βίντεο)

Από ΒΑΘΥ , ΤΡΙΤΗ 6  Οκτωβρίου 2015 

Του Γιώργου Αλεξάτου

"Ο λαός μας έχει αποτιμήσει όλους", είπε ο νέος πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης, απευθυνόμενος στη Ζωή Κωνσταντοπούλου Προφανώς, αναφερόταν στο 35% του ΣΥΡΙΖΑ και το 2,9% της ΛΑΕ.

Κριτήριο ασφαλές για την αξιολόγηση κομμάτων και πολιτικών από έναν αριστερό. Και μάλιστα από κάποιον που βρισκόταν στο ΚΚΕ εσ. του 1,3-1,8%, κατόπιν στο ΚΚΕ Εσ./Α.Α. του 0,1-0,3%, στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ αργότερα, που χαροπάλευαν κάθε φορά για να μπουν στη Βουλή.

Έχεις δίκιο, Νίκο μου! Ο λαός αποτιμούσε και τότε, επί σειρά δεκαετιών. Και σύμφωνα με τη σημερινή λογική σου, πολύ καλά έκανε που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ.

Ξεχνάς μόνο μια μικρή "λεπτομέρεια":

Το ΠΑΣΟΚ υπερψηφιζόταν σε εποχές που υπήρχε δυνατότητα κοινωνικών παροχών και διαμόρφωσης σταθερών σχέσεων πολιτικής εκπροσώπησης με ευρύτατα λαϊκά στρώματα. Εσείς, βρε δόλιε, κυβερνάτε σε μια συνθήκη κοινωνικής καταστροφής. Μην είσαι και τόσο βέβαιος ότι θα μείνετε για πολύ στις θέσεις που κατέχετε...
_____________________________

Δεν έχουμε καμιά διάθεση να ασχοληθούμε ιδιαίτερα με τα όσα έγιναν στην τελετή της παράδοσης - παραλαβής του προεδρείου της Βουλής.

Να θυμηθούμε όπως ένα περασμένο βίντεο που είχαμε αναρτήσει και στο οποίο ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος «ισοπέδωνε» στην κυριολεξία τον Ν. Βούτση.

Μοιράσου το :

18

Ναι σε όλα

Από ΒΑΘΥ , ΤΡΙΤΗ, 6 Οκτωβρίου 2015


Πηγή: "Unfollow"

Η έκπτωση του Κοινοβουλίου που προέκυψε από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου είναι παραπάνω από προφανής. Με την εξαίρεση ενός παρηκμασμένου ιδρύματος με φαντασιακό κόπιραϊτ στην ταξική πάλη, όλοι οι υπόλοιποι –συμπεριλαμβανομένης και της νεοναζιστικής συμμορίας– συμφωνούν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από τη συνέχιση των πολιτικών της τελευταίας πενταετίας. Και αυτοί θα τσακώνονται για το ποιος είναι πιο «ευρωπαίος», οι μεν θα φωνάζουν πως είναι αριστεροί και οι δε πως είναι φιλελεύθεροι, και τη συζήτηση θα διακόπτουν κάθε τόσο δύο ασυνάρτητοι τύποι, ένας που «είναι το ποτάμι» κι ένας που «είχε προβλέψει τα πάντα».

Το χειρότερο είναι πως αυτά δεν έχουν τόση σημασία. Διότι το Kοινοβούλιο έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, εκτός από το να στήσει κάποιους προσχηματικούς τσακωμούς. Η εκπροσώπηση της κυρίαρχης έκφρασης των πολιτών τού έχει αφαιρεθεί. Την αφαίρεσε ο Αλέξης Τσίπρας, αποφασίζοντας να προσχωρήσει στο ρεαλισμό.

Και επανεξελέγη. Συγκλονιστική νίκη, αναμφίβολα – το είδος της νίκης που είναι δυνατό μόνο εξαιτίας της απουσίας εναλλακτικής. Κάπως σαν τη νίκη των μνημονίων. Έτσι νίκησε κι ο Αλέξης Τσίπρας.
Εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία – σαν μνημόνιο.

Ελλάδα Finito Τέλος!!

γράφτηκε στον Τοιχο 2 days ago -  2 Comments

της Κατερίνας Γκαράνη

Θα μάς πάρει ο διάολος όλους και δεν είναι όλοι αυτοί που έφταιξαν. Το να μάς πάρει και να μας σηκώσει είναι το ελάχιστο γιατί από τον όλεθρο τελικά δεν θα βγει τίποτε καλό. Τα τσανάκια που ανεβάζατε διά της ψήφου σας τα τελευταία 5 χρόνια στην εξουσία έκαναν εσάς πλάτη τους και τους υπόλοιπους προσάναμμα για τις πυρκαγιές που άναβαν διάσπαρτα οι εμπρηστές των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον όπου υπήρχε ελληνική γη και ελληνικός σπόρος.

Το καραγκιοζιλίκι της πολιτικής κουστωδίας μάς περιφέρει από το Πεκίνο στη Νέα Υόρκη και από την Μόσχα στο Βερολίνο. Μάς έχουν καταντήσει περιφερόμενο θίασο να ικετεύουμε για μια επενδυσούλα και ένα δανειάκι. Να δώσουμε κώλο για ένα μεροκάματο των 10 ευρώ και μία προοπτική να μπούμε στις 100 δόσεις αποπληρωμής των 40 χρόνων ξεφαντώματος και ρεμούλας πολιτικών και ψηφοφόρων τους. Η ξεφτίλα έχει ξεπεράσει τον ίδιο τον ορισμό της λέξης. 

Μάς αξίζει αυτό; Ίσως και να μάς αξίζει αφού οι μεν ψήφιζαν με χέρια και με πόδια τους καραγκιόζηδες όλων των κομμάτων και οι απέναντι δεν σάς έσπασαν τα χέρια και τα πόδια πριν κάνετε την δημοκρατία την μεγαλύτερη πουτάνα της Ιστορίας. Κρύβεσαι στο παραβάν και όταν είναι η ώρα της ευθύνης κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία. Την κάνεις την πουστιά σου και μετά το παίζεις επαναστάτης ή πατριώτης. Ανάλογα του σλόγκαν του κόμματός σου.

Θα μάς πάρει ο διάολος όλους και ακόμα υπάρχουν γραφεία κομμάτων και τοπικές οργανώσεις σε όλες τις πόλεις και όλες τις βουνοκορφούλες. Θα μείνουν όρθια στο τέλος από τον βομβαρδισμό της "ευρωπαϊκής και αμερικανικής ανάπτυξης" μόνο οι γιάφκες των κομμάτων και οι κατσαρίδες που τα απαρτίζουν.  Θα πέσουν οι ναπάλμ και μόνο η ξεφτίλα θα αναδυθεί σαν τον φοίνικα της χούντας.

Η ειρωνεία είναι ότι σκιαζόμαστε και μισούμε τους ισλαμοφασίστες του ISIS  ενώ στο διπλανό διαμέρισμα ο κομματοτζιχαντιστής κανονίζει πώς θα σου πάρει το κεφάλι αντί μισθού, μπόνους και λαμογιομίζας. Κανονίζει πώς θα σού φάει το σπίτι στον πλειστηριασμό, πώς θα σου ξεφτιλίσει την αξιοπρέπεια την ώρα που βουλιάζεις, πώς θα ανέβει στο κοινωνικό status της ναζιστοκρατίας που έχει απλωθεί βελούδινα σε όλη την επικράτεια. Αυτός ο αόρατος, ο άοσμος και κιοτής που πηγαίνει πάντα τοίχο-τοίχο γιατί γνωρίζει ότι τον λάκκο στον έχει σκάψει. Συχνά δεν παίρνει ούτε μεροκάματο γι' αυτό. Το κάνει από μεγάλη ευχαρίστηση.

Θα μάς πάρει όλους ο διάολος και δεν θα αναγραφεί ως ημέρα καταστροφής διότι έχουμε διανύσει 5 ολόκληρα χρόνια καταστροφικών ημερών. Κάθε σπίτι νικημένου και ένα ολοκαύτωμα την ώρα που ο απέναντι πίνει το freddoccino του και απολαμβάνει την θέα της πυρπόλησης του "συμπατριώτη".  

Τι να κουβεντιάσουμε και τι να φιλολογήσουμε; Είπαμε τόσα και τελικά δεν είπαμε τίποτε. Άιντε ένα κόμμα να φτιάξουμε ακόμα να κουνήσουμε τα σημαιάκια, να χτυπήσουμε παλαμάκια, να κάνουμε τον καμπόσο σε φωτογραφία δίπλα στον πολιτικάντη, να ανεβάσουμε και στο διαδίκτυο τις επαναστατικές ή εθνικοπατριωτικές μαλακιούλες μας και μετά να πέσουμε για ύπνο γιατί ο αγώνας της επανάστασης είναι κουραστικός από καφενείο σε συναυλία και από μπαρ σε κομμωτήριο. 

Μάς μένει λίγος χρόνος ακόμα να ξεφτιλιστούμε και να αφήσουμε να μάς ξεφτιλίζουν οι ευρωχωριάτες που νόμιζαν ότι το συνολάκι των 5,000 ευρώ και το άρωμα της Donna Karan θα καλύψει την κοπριά που έχει μετακινηθεί από την σόλα του παπουτσιού στον εγκέφαλο. 

Θα μάς πάρει ο διάολος όλους και δεν θα έχει πέσει ούτε μία μπάτσα. Ούτε μία ροχάλα. Ούτε μία βρισιά στα μούτρα αυτών που μού φόρεσαν τα καλά τους να πάνε στην ναζιστική Βουλή να ορκιστούν στο Μνημόνιο. Χαρείτε τους! Η αγωνία σας δεν είναι για αυτόν τον τόπο αλλά ποιος θα είναι αρχηγός της ΝΔ. Τι ύφος θα πάρει ο ατρόμητος ΚΚΕες στο βήμα της Βουλής απέναντι από τον ναζιστή εκπρόσωπο του λαού. Ο ναζιστής και ο ΚΚΕες να πίνουν νερό από το ίδιο ποτήρι της Βουλής! Αγωνία αν ο Λεβέντης θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση  και όποιος διά της ψήφου του έγλυψε τα γέρικα αχαμνά του θα νιώσει ότι πήρε εκδίκηση. Να κρέμεσαι από το βαμμένο μαλλί της Γεννηματά υπέρ του σοσιαλισμού. 

Την έχετε δει την ξεφτίλα σας ή ακόμα φοράτε ροζ γυαλιά όταν κοιτιέστε στον καθρέπτη;

Θα μάς πάρει ο διάολος όλους και δεν θα φταίει ο καναπές που ριζώσαμε αλλά το μυαλό μας που έγινε πολυθρόνα της συνήθειας και της κακομοιριάς. Με τέτοια μυαλά και στο δρόμο να ξημεροβραδιαζόμαστε πάλι τα ίδια σκατά θα τα είχαμε κάνει. 

Θα μάς πάρει ο διάολος και δεν θα έχουμε καταλάβει τι έχει συμβεί. Θα έχουμε σαπίσει και ακόμα δεν θα ξέρουμε ότι είμαστε νεκροί. Δεν μείναμε από λέξεις, μείναμε από συνείδηση. Άδειο το ντεπόζιτο από το πιο απλό υλικό κίνησης της καρδιάς και του μυαλού. 

Με νεκρά πήραμε τον κατήφορο χωρίς φρένα και ο συνοδηγός κοιτάει στο καθρεπτάκι του αν του χάλασε το μαλλί.