Οι θύτες γινήκαν φουρναραίοι!!! (πολύ καλό)

Νίκος Μήτσιαλης | 16.09.2015

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

ΕκτύπωσηFacebookTwitter

Η δίκη ενός Σουηδού ονόματι Μπέρλιν Τζίλντο που άρχισε τη Δευτέρα στο Λονδίνο, ο οποίος κατηγορήθηκε για τρομοκρατία στη Συρία, κατέρρευσε, όταν απεκαλύφθη ότι οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες εξόπλιζαν τις ίδιες ομάδες ανταρτών, για τις οποίες ο ίδιος είχε κατηγορηθεί ότι τις υποστήριζε.

Μετά από αυτό το φιά­σκο η πο­λι­τι­κή αγωγή εγκα­τέ­λει­ψε την υπό­θε­ση, προ­φα­νώς για να απο­φύ­γει τη συ­νέ­χεια των απο­κα­λύ­ψε­ων και τον δια­συρ­μό των μυ­στι­κών υπη­ρε­σιών. Όμως τε­λι­κά έγινε γνω­στή στην αί­θου­σα του δι­κα­στη­ρί­ου η «εκτε­τα­μέ­νη υπο­στή­ρι­ξη» των βρε­τα­νι­κών μυ­στι­κών υπη­ρε­σιών στους λε­γό­με­νους αντάρ­τες, γε­γο­νός που θε­με­λί­ω­σε στη συ­νέ­χεια της δίκης η υπε­ρά­σπι­ση του Σου­η­δού κα­τη­γο­ρού­με­νου! Σε κά­ποιους είναι γνω­στό ότι βρε­τα­νι­κές μυ­στι­κές υπη­ρε­σί­ες εξο­πλί­ζουν ισλα­μι­στές αντάρ­τες οι οποί­οι έχουν απευ­θεί­ας σχέ­σεις συ­νερ­γα­σί­ας με τη πε­ρι­βό­η­τη Τζι­χα­ντι­στι­κή τρο­μο­κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση ISIS! Κο­λιός και κο­λιός από το ίδιο βα­ρέ­λι…          

Γνω­στές και οι «αν­θρω­πι­στι­κές» δρά­σεις στη Συρία ποι­κι­λώ­νυ­μων βρε­τα­νι­κών υπη­ρε­σιών αλλά για βρε­τα­νούς «ντε­λί­βε­ρι» τζι­χα­ντι­στών , πρώτη φορά γί­νε­ται ανοι­χτά λόγος μπρο­στά σε ένα εμ­βρό­ντη­το ντό­πιο ακρο­α­τή­ριο…

Το πα­ρα­πά­νω θυ­μί­ζει ότι και οι αμε­ρι­κα­νοί εξό­πλι­ζαν τους Τα­λι­μπάν στο Αφ­γα­νι­στάν στα 1987 για να αντι­με­τω­πί­σουν τους σο­βιε­τι­κούς ει­σβο­λείς , μέχρι να απο­χω­ρή­σουν οι σο­βιε­τι­κοί και να πά­ρουν οι αμε­ρι­κα­νοί τη θέση των ει­σβο­λέ­ων και οι Τα­λι­μπάν να πο­λε­μούν τους πρώην συμ­μά­χους τους αμε­ρι­κα­νούς!                                       

«Το πε­τρέ­λαιο είναι κατά 10% θέμα οι­κο­νο­μί­ας και κατά 90% θέμα πο­λι­τι­κής» υπο­στή­ρι­ξε  κά­πο­τε ο Αμε­ρι­κά­νος ιστο­ρι­κός Ντά­νιελ Γέρ­τζιν. Δεν είμαι βέ­βαιος για την ορ­θό­τη­τα αυτού του ισχυ­ρι­σμού, ιδιαί­τε­ρα μετά τη δεύ­τε­ρη αμε­ρι­κα­νι­κή επέμ­βα­ση ενα­ντί­ον του Ιράκ το 2003, που είχε σαν απο­τέ­λε­σμα την κα­τα­λή­στευ­ση του ενερ­γεια­κού πλού­του και την ου­σια­στι­κή διά­λυ­ση αυτής της χώρας…                                                                                       

Η διά­λυ­ση της Συ­ρί­ας και εκεί­νη της Λι­βύ­ης με απο­τέ­λε­σμα το εύ­κο­λο πλιά­τσι­κο του εξαι­ρε­τι­κής ποιό­τη­τας πε­τρε­λαί­ου της δεύ­τε­ρης, από δυ­τι­κο­ευ­ρω­παϊ­κές εται­ρεί­ες , αλλά και η υπό­θαλ­ψη εμ­φυ­λί­ων στην πε­ριο­χή για τον ίδιο σκοπό, έχει σαν απο­τέ­λε­σμα να φου­σκώ­νουν συ­νε­χώς τα προ­σφυ­γι­κά-με­τα­να­στευ­τι­κά ρεύματα…                     

Ιστο­ρι­κά δεν είναι κάτι πρω­τό­γνω­ρο όλο αυτό που συμ­βαί­νει. Έτσι κτί­στη­κε ο δυ­τι­κο­ευ­ρω­παϊ­κός αποι­κιο­κρα­τι­κός «πο­λι­τι­σμός», πάνω σε σω­ρούς εκα­τομ­μυ­ρί­ων ιθα­γε­νών πτω­μά­των. Έγκλη­μα που συ­νε­χί­ζε­ται αδιά­κο­πα μέχρι σή­με­ρα με αυτό που συμ­βαί­νει στη Με­σό­γειο και στις ελ­λη­νι­κές και ιτα­λι­κές απο­θή­κες ψυχών! Τε­λι­κά ο τρα­γι­κός πνιγ­μός του μι­κρού Αϊλάν μας είπαν, ότι κα­τά­φε­ρε να «αλ­λά­ξει» κυ­ρί­αρ­χες ευ­ρω­παϊ­κές τα­κτι­κές, «υγραί­νο­ντας» με­γα­λό­σχη­μων τα μάτια! Τα «δά­κρυα» τους όμως είμαι βέ­βαιος ότι εξα­κο­λου­θούν να μυ­ρί­ζουν απαί­σια πε­τρέ­λαιο… Μι­σά­νοι­ξαν τα ευ­ρω­παϊ­κά σύ­νο­ρα , τώρα που από τη δια­λυ­μέ­νη Συρία δεν φεύ­γουν μόνο οι ρα­κέν­δυ­τοι. Η μικρό και με­σαία τάξη της Συ­ρί­ας, παίρ­νει και αυτή την άγου­σα και με ανοι­χτές αγκά­λες για με­ρο­κά­μα­τα προ­σφυ­γιάς, τους ανα­μέ­νουν οι ξαν­θοί… φι­λάν­θρω­ποι του βορά! Και ο  Γιούν­κερ, ο δικός μας «προ­στά­της» είπε προ­χθές το αμί­μη­το: «Η Ευ­ρώ­πη είναι ο φούρ­να­ρης στην Κω που δίνει ψωμί στους πρό­σφυ­γες...» Κα­θά­ρι­σε λοι­πόν ο Ζαν με την φρα­τζό­λα ανά χεί­ρας για κάθε μια ζωή που την σκο­τώ­νουν αυτοί που σαν με­γα­λο­μέ­το­χοι των Shell , ENI, TOTAL και άλλων εται­ριών πε­τρε­λαιοει­δών , τρυ­πούν πα­τρί­δες και των κα­τοί­κων τους τα σω­θι­κά, ανε­βά­ζο­ντας τις πε­τρε­λαιο­με­το­χές τους… Έκλα­ψε και η Μέρ­κελ από το δράμα των προ­σφύ­γων με­τρώ­ντας από το θη­σαυ­ρο­φυ­λά­κιο της Μπού­ντε­σμπανκ μαζί με το Γενς Βάι­ντμαν, το ποσόν που θα πρέ­πει να εκτα­μιεύ­σουν για «βο­ή­θεια» της προ­σφυ­γιάς, προ­κει­μέ­νου εκεί­νο να γυ­ρί­σει με τόκο πολ­λα­πλά­σιο από τον ιδρώ­τα και το αίμα των νέωνgkastarmpaiter…                         

Αυ­τούς όλους λοι­πόν που πνί­γουν στη Με­σό­γειο γυ­ναι­κό­παι­δα, ο Τσί­πρας θέλει να μας πεί­σει  ότι τους εμπι­στεύ­θη­κε και αυτοί, ότι τον ξε­γέ­λα­σαν… Πήγε στους δια­χρο­νι­κούς λη­στές - αποι­κιο­κρά­τες, αδιά­βα­στος και κυ­ρί­ως ανι­στό­ρη­τος! Στους Σά­υ­λωκ χωρίς να κρατά στα χέρια του ένα δικό μας «οδικό χάρτη» πα­τριω­τι­κής πορείας…  Καλ­λί­τε­ρα γι’ αυτόν είναι να πει επι­τέ­λους στα ίσια την αλή­θεια: Ότι μας κο­ρόι­δε­ψε ασύ­στο­λα έχο­ντας απο­φα­σί­σει προ πολ­λού το άδεια­σμα ενός Λαού που του έδωσε με 62% το πε­ρή­φα­νο ΟΧΙ στα μνη­μό­νια…    

Τα γερ­μα­νι­κά έντυ­πα θα την εκ­δώ­σουν την «ιστο­ρία» , αφού πρώτα το γερ­μα­νι­κό διευ­θυ­ντή­ριο ξε­ζου­μί­σει το υπό­λοι­πο του Σύ­ρι­ζα σε κυ­βερ­νη­τι­κό απο­χυ­μω­τή, παρέα με πο­τά­μι , με πασοκ και γιατί όχι και με Νου­δού­λα ακόμα! Και αν τολ­μά­ει ας αρ­νη­θεί όταν οι «εταί­ροι» πουν, πως μόνο με συ­γκυ­βέρ­νη­ση Σύ­ρι­ζα , Νέας Δη­μο­κρα­τί­ας ανοί­γει η συ­ζή­τη­ση για μια κά­ποια, αό­ρι­στη επι­μή­κυν­ση του χρέ­ους…            

Με τη Λαϊκή Ενότητα, για µια νίκη µε συνέχεια!

Κόκκινο Δίκτυο | 16/09.2015

ΕκτύπωσηFacebookTwitter

Ανακοίνωση του Κόκκινου Δικτύου για την εκλογική αναμέτρηση και τις μάχες μετά από αυτή.

Ποια είναι η δια­κύ­βευ­ση αυτών των εκλο­γών; Τη δια­κή­ρυ­ξε ο Αλέ­ξης Τσί­πρας, δι­καιο­λο­γού­με­νος γιατί τις απο­φά­σι­σε: για να πε­τά­ξει τα «βα­ρί­δια» του ΟΧΙ από την Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να απο­κτή­σει μια Κ.Ο. «συ­μπα­γή» για την υλο­ποί­η­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου, που αυτός υπέ­γρα­ψε με τους δα­νει­στές και ψή­φι­σε στη Βουλή μαζί με τα παλιά μνη­μο­νια­κά κόμ­μα­τα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, 

Πο­τά­μι). Πολύ απλά: ο Αλέ­ξης Τσί­πρας και ο «ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Μα­ξί­μου» ήθε­λαν με τις εκλο­γές να πε­ρι­θω­ριο­ποι­ή­σουν τα ΟΧΙ στο τρίτο μνη­μό­νιο, να έχουν λυ­μέ­να τα χέρια τους για να το υλο­ποι­ή­σουν. Γι’ αυτό το λόγο χαι­ρέ­τι­σαν την προ­κή­ρυ­ξη των εκλο­γών σαν ευ­και­ρία για «διεύ­ρυν­ση της πο­λι­τι­κής στή­ρι­ξης στη συμ­φω­νία» και σαν «μέρος της λύσης και όχι της κρί­σης στην Ελ­λά­δα» ο εκ­πρό­σω­πος του Γιουν­κέρ και η Άν­γκε­λα Μέρ­κελ αντί­στοι­χα.   

Αν αυτός είναι ο (δια­κη­ρυ­γµέ­νος) στό­χος των εκλο­γών, είναι φα­νε­ρό ότι η µάχη των εκλο­γών και η έκ­βα­σή της δεν µπο­ρεί να αφή­σει κα­νέ­να αγω­νι­στή και αγω­νί­στρια της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­µα­τος αντί­στα­σης στα µνη­µό­νια αδιά­φο­ρο. Το στοί­χη­µα αν θα επι­βλη­θεί ένα πο­λι­τι­κό πλαί­σιο µνη­µο­νια­κής «τάξης» και θα πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­θούν, πο­λι­τι­κά αλλά στη συ­νέ­χεια και κι­νη­µα­τι­κά, οι δυ­νά­µεις του ΟΧΙ, είναι κο­ρυ­φαί­ας-«υπαρ­ξια­κής» ση­µα­σί­ας.

Πώς πρέ­πει να δώ­σου­µε αυτή τη µάχη; Ποιοι είναι οι στό­χοι και ποια είναι τα µέσα;

Όχι στη µνη­µο­νια­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση

Ο στό­χος μας είναι να απο­τρέ­ψου­με τη δη­μιουρ­γία ενός πλαι­σί­ου μνη­μο­νια­κής «τάξης» και στα­θε­ρό­τη­τας. Με ένα εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα που δεν θα επι­βρα­βεύ­ει τον κυ­νι­σμό του μνη­μο­νια­κά με­ταλ­λαγ­μέ­νου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την «αρι­στε­ρή» εκ­δο­χή του «Δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή», που θα ανα­γκά­σει το αστι­κό-μνη­μο­νια­κό μπλοκ να εκτε­θεί στο μέ­γι­στο βαθμό με τη μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας που είναι κοινό μυ­στι­κό ότι θα δη­μιουρ­γη­θεί ύστε­ρα από τις εκλο­γές. Ώστε αυτή η κυ­βέρ­νη­ση να είναι κατά το δυ­να­τόν αστα­θής και αδύ­να­μη, λι­γό­τε­ρο αν­θε­κτι­κή στις πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς και να πέσει πιο γρή­γο­ρα.

Ο στό­χος αυτός μπο­ρεί και πρέ­πει να επι­τευ­χθεί μόνο με ένα θε­τι­κό εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα για τη Λαϊκή Ενό­τη­τα, το πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο που συμ­βο­λί­ζει, συ­μπυ­κνώ­νει και εκ­φρά­ζει -έστω και με τις ανα­πό­φευ­κτες πο­λι­τι­κές και ορ­γα­νω­τι­κές αδυ­να­μί­ες της τω­ρι­νής του συ­γκρό­τη­σης- την κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή δυ­να­μι­κή των αγώ­νων ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα και τα μνη­μό­νια. Τη μόνη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που έχει υιο­θε­τή­σει ως στόχο να δια­τη­ρή­σει ανοι­χτό το κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό «ρήγμα» μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο, να μην επι­τρέ­ψει στο αστι­κό - μνη­μο­νια­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα να ανα­συ­ντα­χτεί ξε­περ­νώ­ντας την κρίση του, να κρα­τή­σει ανοι­χτή την προ­ο­πτι­κή κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων και ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας, να δώσει μια πο­λι­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή λύση ανα­τρο­πής στο σκλη­ρό σή­με­ρα και όχι στο απώ­τα­το μέλ­λον της λαϊ­κής εξου­σί­ας όπως επαγ­γέλ­λε­ται η ηγε­σία του ΚΚΕ.  

Το τα­ξι­κό µέ­τω­πο του ΟΧΙ

Στη διάρ­κεια της εβδο­μά­δας του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, ανα­δύ­θη­καν από τις υπό­γειες δια­δρο­μές των κοι­νω­νι­κών διερ­γα­σιών και τέ­θη­καν αντι­μέ­τω­πα δύο κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά μπλοκ.

Από τη µια, το άρχον κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ, με τα κόμ­μα­τά του και τους μη­χα­νι­σμούς του (με κυ­ρί­αρ­χο στην προ­κεί­με­νη πε­ρί­πτω­ση το ρόλο των μί­ντια), αλλά και τα κοι­νω­νι­κά του στη­ρίγ­μα­τα, τις κοι­νω­νι­κές τά­ξεις, τις με­ρί­δες τά­ξε­ων, τις ομά­δες και τα λόμπι που το συ­γκρο­τούν: από τον ΣΕΒ και τα επι­με­λη­τή­ρια της με­σαί­ας αστι­κής τάξης, τους άπλη­στους με­γα­λο­ε­μπό­ρους, το μειο­ψη­φι­κό αλλά υπαρ­κτό τμήμα της νε­ο­λαί­ας του start up και του life style, τους επαγ­γελ­μα­τί­ες της ιδε­ο­λο­γί­ας του κέρ­δους και της ισχύ­ος, τους μι­κρο­α­στούς της «κα­τσα­ρό­λας»  και τους  kapo της ερ­γα­σια­κής ιε­ραρ­χί­ας.

Από την άλλη, το κοι­νω­νι­κό μπλοκ των υπο­τε­λών αλλά όχι υπο­ταγ­μέ­νων τά­ξε­ων και στρω­μά­των: οι άνερ­γοι, οι μι­σθω­τοί του δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα, η με­γά­λη πλειο­ψη­φία της νε­ο­λαί­ας, τμήμα των ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών και των μι­κρο­μα­γα­ζα­τό­ρων.  

Όταν το άρχον κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ ορ­θώ­θη­κε σαν ένας άν­θρω­πος απέ­να­ντί τους, ενω­μέ­νο από το τα­ξι­κό μίσος και το ιδε­ο­λο­γι­κό τσι­μέ­ντο της ιδιο­κτη­σί­ας, του κε­φα­λαί­ου και της απλη­στί­ας, ο «δικός μας λαός» ανα­γνώ­ρι­σε τον αντί­πα­λο και ανα­γνώ­ρι­σε έτσι τον εαυτό του.

Το κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ εξου­σί­ας του «Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη» και του ΝΑΙ, από τη μια, και το εν δυ­νά­μει κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ εξου­σί­ας των δυ­νά­με­ων του ΟΧΙ απο­τέ­λε­σαν τη συ­γκρο­τη­μέ­νη έκ­φρα­ση του βα­θύ­τα­του τα­ξι­κού ρήγ­μα­τος που δια­περ­νά­ει την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία. Απο­κά­λυ­ψαν τα δύο τα­ξι­κά μπλοκ που συ­γκρού­ο­νται.

Πάνω απ’ όλα, απο­κά­λυ­ψαν τη συ­γκλο­νι­στι­κή δυ­να­τό­τη­τα να συ­νει­δη­το­ποι­η­θεί τα­ξι­κά και να εκ­φρα­στεί πο­λι­τι­κά, να συ­γκρο­τη­θεί σε αντί­πα­λο κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ εξου­σί­ας το κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ δυ­νά­με­ων των υπο­τε­λών τά­ξε­ων.

Η συ­γκλο­νι­στι­κή αυτή δυ­να­τό­τη­τα, που απο­κα­λύ­φθη­κε με τη μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, είναι για μας πο­λι­τι­κός οδη­γός και πρέ­πει να γίνει πρό­γραμ­μα και σχέ­διο αγώνα.

Κα­τάρ­γη­ση µνη­µο­νί­ων - ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας

Η αντί­θε­ση «μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο», «λι­τό­τη­τα - αντι­λι­τό­τη­τα» δεν εκ­φρά­ζει το υπο­τι­θέ­με­νο κοινό «εθνι­κό συμ­φέ­ρον», το υπο­τι­θέ­με­νο κοινό συμ­φέ­ρον για την «ανά­πτυ­ξη της οι­κο­νο­μί­ας», το υπο­τι­θέ­με­νο κοινό συμ­φέ­ρον «της χώρας», αλλά το με­γά­λο κοι­νω­νι­κό ρήγμα που δη­μιουρ­γή­θη­κε από το γε­γο­νός ότι μέσα στην κρίση μια κοι­νω­νι­κή μειο­ψη­φία εξα­κο­λου­θεί να αυ­ξά­νει τις πε­ριου­σί­ες και τα κέρδη της ενώ η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία συ­ντρί­βε­ται μέσα από τη διαρ­κή πτώση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, την υπερ­φο­ρο­λό­γη­ση, τη διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους.

Το πρό­γρα­µµα της κα­τάρ­γη­σης των µνη­µο­νί­ων και της αντι­λι­τό­τη­τας είναι ένα τα­ξι­κό πρό­γρα­µµα, εκ­φρά­ζει τα συ­µφέ­ρο­ντα των εκµε­ταλ­λευό­µε­νων τά­ξε­ων, εκ­φρά­ζει το τα­ξι­κό µέ­τω­πο του ΟΧΙ της 5ης Ιου­λί­ου και όχι κά­ποιο σχέ­διο «ανόρ­θω­σης της οι­κο­νο­µί­ας».

Για να εκ­φρά­σου­με το ΟΧΙ, πρέ­πει το πρό­γραμ­μά μας να εκ­φρά­ζει τις ανά­γκες του δικού μας κοι­νω­νι­κού μπλοκ που ανα­δύ­θη­κε μέσα από τη μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος: της ερ­γα­τι­κής τάξης (δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα, ερ­γα­ζό­με­νης και άνερ­γης, των συ­ντα­ξιού­χων), της νε­ο­λαί­ας, των ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών που κα­τα­στρέ­φο­νται μέσα στην κρίση. Πρέ­πει να βά­λου­με στο κέ­ντρο του αγώνα μας την αύ­ξη­ση των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, την απο­κα­τά­στα­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, τη φο­ρο­ε­λά­φρυν­ση –με ταυ­τό­χρο­νη με­γά­λη επι­βά­ρυν­ση των κερ­δών, των υψη­λών ει­σο­δη­μά­των, του συσ­σω­ρευ­μέ­νου πλού­του– την αύ­ξη­ση των δη­μό­σιων δα­πα­νών για την υγεία και την παι­δεία, την ανά­κτη­ση των δη­μό­σιων αγα­θών και των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων πρώην δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων με ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο.

Το ευρώ είναι πο­λι­τι­κό πρό­γρα­µµα, η δρα­χµή όχι!

Στους έξι και πλέον μήνες της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, απο­κτή­θη­κε μια πο­λύ­τι­μη πο­λι­τι­κή εμπει­ρία, που πλέον πρέ­πει να εν­σω­μα­τω­θεί στο πο­λι­τι­κό μας σχέ­διο: ότι ένα τέ­τοιο τα­ξι­κό πρό­γραμ­μα δεν μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί χωρίς σύ­γκρου­ση με την Ευ­ρω­ζώ­νη, την Ε.Ε. και τους δα­νει­στές. Ότι πρέ­πει να εί­μα­στε απο­φα­σι­σμέ­νοι να φτά­σου­με αυτή τη σύ­γκρου­ση μέχρι το τέλος, με πλήρη συ­νεί­δη­ση ότι δεν έχου­με απέ­να­ντί μας «εταί­ρους» αλλά εκ­βια­στές έτοι­μους να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν αδί­στα­κτα κάθε μέσον, ακόμη και τις πιο σκλη­ρές μορ­φές εμπάρ­γκο. Ότι στο πλαί­σιο μιας τέ­τοιας σύ­γκρου­σης πρέ­πει να εί­μα­στε προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι και για την πι­θα­νό­τα­τη -αν όχι εντε­λώς βέ­βαιη- έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη και επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα. Ότι οποια­δή­πο­τε αμ­φι­τα­λά­ντευ­ση πάνω σε αυτό το καί­ριο ζή­τη­μα θα πλη­ρω­θεί με νέες βα­ριές ήττες.  

Όλα αυτά ισχύ­ουν γιατί το ευρώ δεν είναι ένα απλό νό­μι­σμα, αλλά πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα πα­νευ­ρω­παϊ­κής λι­τό­τη­τας, που για κά­ποιες χώρες παίρ­νει τη μορφή προ­γραμ­μά­των ακραί­ας και βά­ναυ­σης λι­τό­τη­τας. Το ευρώ εν­σω­μα­τώ­νει τη δια­δι­κα­σία της εσω­τε­ρι­κής υπο­τί­μη­σης, κά­νο­ντας την υπο­τί­μη­ση του ερ­γα­τι­κού κό­στους και τη διά­λυ­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των τη βα­σι­κή με­τα­βλη­τή προ­σαρ­μο­γής στο διε­θνή αντα­γω­νι­σμό και τις κρί­σεις του συ­στή­μα­τος.  

Έχο­ντας όμως ξε­κα­θα­ρί­σει τα προη­γού­με­να, δεν ισχύ­ει το συμ­με­τρι­κό συ­μπέ­ρα­σμα: το εθνι­κό νό­μι­σμα, η δραχ­μή, δεν είναι πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα. Δεν εν­σω­μα­τώ­νει κά­ποιες «ιδιό­τη­τες» που κά­νουν το εθνι­κό νό­μι­σμα αντι­κει­με­νι­κά φι­λο­λαϊ­κή επι­λο­γή. Το εθνι­κό νό­μι­σμα σαν ανα­πό­φευ­κτη επι­λο­γή, είναι μια επι­λο­γή ανοι­χτή ως προς το απο­τέ­λε­σμα, ανοι­χτή στην τα­ξι­κή πάλη. Το τι θα συμ­βεί ύστε­ρα από τη ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη και την επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα δεν θα κρι­θεί από τις «ιδιό­τη­τες» του εθνι­κού νο­μί­σμα­τος αλλά από την υπα­γω­γή του σε ένα τα­ξι­κό πρό­γραμ­μα που θα με­τα­φέ­ρει τα βάρη της κρί­σης στο κε­φά­λαιο, στα κέρδη, τα υψηλά ει­σο­δή­μα­τα και τις πε­ριου­σί­ες. Η ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη είναι αιχμή ενός τα­ξι­κού προ­γράμ­μα­τος, και δεν μπο­ρεί να το υπο­κα­τα­στή­σει. Η ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη είναι ανα­πό­φευ­κτη για να υλο­ποι­ή­σου­με ένα τα­ξι­κό πρό­γραμ­μα στο εσω­τε­ρι­κό, και συ­νε­πά­γε­ται την έντα­ση της πάλης στο εσω­τε­ρι­κό ενά­ντια στο κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μπλοκ εξου­σί­ας του κε­φα­λαί­ου.

Η δραχ­μή είναι ένα ερ­γα­λείο αυτού του προ­γράμ­μα­τος, και δεν μπο­ρεί να το υπο­κα­τα­στή­σει.   

Σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή

Δεν υπάρ­χουν θαύ­μα­τα: δεν έχου­με τί­πο­τε άλλο να μοι­ρά­σου­με ή να αξιο­ποι­ή­σου­με για να υλο­ποι­ή­σου­με το πρό­γραμ­μά μας, παρά τον πλού­το που πα­ρά­γουν οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις σε αυτή τη χώρα. Και πρέ­πει να είναι δέ­σμευ­σή μας και κέ­ντρο του προ­γράμ­μα­τός μας ότι αυτός ο πλού­τος θα ανα­δια­νε­μη­θεί ρι­ζι­κά υπέρ των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων και κατά των ιδιο­κτη­τριών τά­ξε­ων. Αυτή είναι η μόνη και πραγ­μα­τι­κή απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα των αντι­πά­λων μας «πού θα βρεί­τε τα λεφτά» ή «πού θα βρεί­τε τους πό­ρους».

Και γνω­ρί­ζου­με πολύ καλά ότι μια τέ­τοια ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή του πλού­του υπέρ των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων δεν μπο­ρεί να υλο­ποι­η­θεί χωρίς σκλη­ρή σύ­γκρου­ση με τις τά­ξεις της ιδιο­κτη­σί­ας, με την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη. Μια σύ­γκρου­ση που για να είναι νι­κη­φό­ρα για μας, ση­μαί­νει να «κου­ρέ­ψου­με» πα­ντοιο­τρό­πως τα κέρδη, τον πλού­το και τα δι­καιώ­μα­τα ιδιο­κτη­σί­ας αλλά και την εξου­σία της αστι­κής τάξης. Για να είναι νι­κη­φό­ρο σχέ­διο, η κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, η αντι­λι­τό­τη­τα και η ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή του πλού­του υπέρ της ερ­γα­σί­ας πρέ­πει να εκ­φρα­στούν σε ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα για το σο­σια­λι­σμό. Γι’ αυτό, ο σο­σια­λι­σμός δεν είναι ο μα­κρι­νός «ορί­ζο­ντας», αλλά ο ση­με­ρι­νός «εμ­ψυ­χω­τής» των αγώ­νων μας!

Δι­καιώ­µα­τα

Ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα πρέ­πει να έχει επί­σης βα­σι­κή πα­ρά­με­τρο την υπε­ρά­σπι­ση όλης της κλί­μα­κας των δι­καιω­μά­των: ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα (στο μισθό και τη σύ­ντα­ξη, αλλά και στους όρους ερ­γα­σί­ας, στο δι­καί­ω­μα στη συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση και την απερ­γία), πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και ελευ­θε­ρί­ες, δι­καιώ­μα­τα με­τα­να­στών και προ­σφύ­γων, δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών και των ομο­φυ­λό­φι­λων, δι­καιώ­μα­τα των μειο­νο­τή­των. Ο αντι­ρα­τσι­σμός, ο αντι­φα­σι­σμός και ο αντι­σε­ξι­σμός δεν πρέ­πει να απο­τε­λούν αστε­ρί­σκους σε ένα τέ­τοιο τα­ξι­κό πρό­γραμ­μα, αλλά ση­μα­ντι­κά στοι­χεία του.  

Η πάλη για τα δι­καιώ­µα­τα συν­δέ­ε­ται άµεσα µε την κο­µβι­κή ση­µα­σία που έχει το κί­νη­µα, µε κέ­ντρο το ερ­γα­τι­κό κί­νη­µα αλλά και µε όλο τον πλού­το των  εκ­φρά­σε­ών του: κι­νή­µα­τα για τα δι­καιώ­µα­τα, τη διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη, το πε­ρι­βάλ­λον κ.λπ.

Κί­νη­µα και Αρι­στε­ρά

Η 5η Ιου­λί­ου ήταν μια στιγ­μή αφύ­πνι­σης, αγω­νι­στι­κής έγερ­σης και τα­ξι­κής συ­νει­δη­το­ποί­η­σης του δικού μας κό­σμου. Αλλά δεν γεν­νη­θή­κα­με την 5η Ιου­λί­ου. Ερ­χό­μα­στε από μα­κριά. Από τη Γέ­νο­βα και τη Φλω­ρε­ντία, από το Δε­κέμ­βρη του 2008, από τους ερ­γα­τι­κούς και τους νε­ο­λαι­ί­στι­κους αγώ­νες, από τα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης (ενά­ντια στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και τον πό­λε­μο, για τη γυ­ναι­κεία χει­ρα­φέ­τη­ση, για τα δι­καιώ­μα­τα όλων των κα­τα­πιε­σμέ­νων: με­τα­να­στών, προ­σφύ­γων, μειο­νο­τή­των, LGBT), από τους αγώ­νες ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό και τον πό­λε­μο.

Συ­να­ντη­θή­κα­με στους δρό­μους, στις απερ­γί­ες και τις δια­δη­λώ­σεις, τις πο­ρεί­ες και τις κα­τα­λή­ψεις, στους αγώ­νες ενά­ντια στα μνη­μό­νια, τις κυ­βερ­νή­σεις, το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και το κρά­τος κα­τα­στο­λής που τα επέ­βαλ­λε και τα «πε­ρι­φρου­ρού­σε». Ύστε­ρα από τις με­γά­λες μάχες του κι­νή­μα­τος αντί­στα­σης στα μνη­μό­νια στη διε­τία 2010-2012, ανι­χνεύ­σα­με τους δρό­μους της πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής, δη­μιουρ­γώ­ντας ένα μα­ζι­κό ρεύμα πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής με εκ­φρα­στή τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Στην κο­ρύ­φω­ση της σύ­γκρου­σης αυτό το ρεύμα υπο­νο­μεύ­τη­κε από τις αδυ­να­μί­ες του, το δυ­ϊ­σμό του προ­γράμ­μα­τος και του πο­λι­τι­κού του σχε­δί­ου και τις εγκλη­μα­τι­κές επι­λο­γές της ηγε­σί­ας του.

Εί­μα­στε κί­νη­μα όσο και Αρι­στε­ρά. Εί­μα­στε «δρό­μος» όσο και πο­λι­τι­κές και εκλο­γι­κές μάχες. Εί­μα­στε πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο όχι μόνο ορ­γα­νώ­σε­ων και ρευ­μά­των, αλλά και πο­λι­τι­κών δια­δρο­μών και κα­τα­βο­λών – και μια ση­μα­ντι­κή απ’ αυτές είναι η δια­δρο­μή ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Από την οποία κρα­τά­με ό,τι πο­λύ­τι­μο και θε­τι­κό, εν ανα­μο­νή μιας συ­ζή­τη­σης που πρέ­πει να γίνει με­τε­κλο­γι­κά για τις βα­θύ­τε­ρες αι­τί­ες της ήττας και της μνη­μο­νια­κής με­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η 5η Ιου­λί­ου είναι ένας συ­γκλο­νι­στι­κός σταθ­μός της πο­ρεί­ας μας, αλλά δεν εί­μα­στε παρ­θε­νο­γέ­νε­ση της 5ης Ιου­λί­ου –ούτε με­τα­α­ρι­στε­ρό κι­νη­μα­τι­κό πεί­ρα­μα.  

Λαϊκή Ενό­τη­τα

Εί­μα­στε στη Λαϊκή Ενό­τη­τα, εί­μα­στε Λαϊκή Ενό­τη­τα. Κα­τα­νο­ού­με από­λυ­τα την κρι­σι­μό­τη­τα που έχει η πο­λι­τι­κή μάχη των εκλο­γών. Κάτω από τον εκ­βια­σμό του χρό­νου, συ­γκρο­τή­σα­με τη Λαϊκή Ενό­τη­τα σαν εκλο­γι­κό - πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο ορ­γα­νώ­σε­ων και ρευ­μά­των για να δώ­σου­με αυτή την άμεση και κα­θο­ρι­στι­κή μάχη. Όμως, ό,τι κα­τέ­στη­σε ανα­πό­φευ­κτο ο εκ­βια­σμός του χρό­νου δεν ση­μαί­νει ότι θα πα­ρα­μεί­νει σαν πα­γιω­μέ­νη κα­τά­στα­ση. Από τις 21 Σε­πτεμ­βρί­ου πρέ­πει να ξε­κι­νή­σει μια ου­σια­στι­κή συ­ζή­τη­ση για το μέλ­λον και τις προ­ο­πτι­κές, για την ορ­γα­νω­τι­κή κουλ­τού­ρα και αρχές, την πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή φυ­σιο­γνω­μία, το πρό­γραμ­μα και το πο­λι­τι­κό σχέ­διο της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας. Χωρίς τις πα­θο­γέ­νειες της «δια­δρο­μής ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ», αλλά όχι μόνο αυτής της δια­δρο­μής. Με δη­μο­κρα­τία στη βάση και την κο­ρυ­φή, με συλ­λο­γι­κή ηγε­σία, χωρίς μο­νο­πω­λή­σεις και δι­καιώ­μα­τα ιδιο­κτη­σί­ας, με με­γά­λη και ανοι­χτή συ­ζή­τη­ση για το πρό­γραμ­μα και το πο­λι­τι­κό σχέ­διο, για τη μορφή συ­γκρό­τη­σης και τις ορ­γα­νω­τι­κές αρχές, για τη σχέση με την κοι­νω­νία και τα κι­νή­μα­τα. Χωρίς μια τέ­τοια συ­ζή­τη­ση, η ανα­γκαία αυ­το­κρι­τι­κή θα είναι μια απλή δή­λω­ση καλών προ­θέ­σε­ων χωρίς ου­σια­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο.   

Όλα αυτά όµως θα γί­νουν σε ναρ­κο­θε­τη­µέ­νο έδα­φος αν τώρα δεν κερ­δί­σου­µε αυτή την πρώτη µάχη. Για οποια­δή­πο­τε τάση, ορ­γά­νω­ση ή ρεύµα, για οποιο­δή­πο­τε πο­λι­τι­κό σχέ­διο, προ­έ­χει τώρα να πε­τύ­χου­µε την εκλο­γι­κή - πο­λι­τι­κή νίκη που µας ανα­λο­γεί, να χα­λά­σου­µε το σε­νά­ριο της απο­κα­τά­στα­σης της µνη­µο­νια­κής πο­λι­τι­κής στα­θε­ρό­τη­τας, να κρα­τή­σου­µε ανοι­χτή την προ­ο­πτι­κή της άµε­σης ανα­σύ­ντα­ξης του κι­νή­µα­τος και της Αρι­στε­ράς.

Για την κα­τάρ­γη­ση των µνη­µο­νί­ων και την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, για την πο­λι­τι­κή και κι­νη­µα­τι­κή προ­ε­τοι­µα­σία για τη ρήξη µε την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε., για ένα µε­τα­βα­τι­κό πρό­γρα­µµα ρήξης µε το σύ­στη­µα, για να ανοί­ξου­µε το δρόµο για το σο­σια­λι­σµό. 

Κεντρική Προεκλογική Συγκέντρωση της Λαϊκής Ενότητας

Επτά σύντομα σημεία για τις εκλογές

• ΤΕΤΑΡΤΗ 16-9-2015 2015

• Κατηγορία ΠΟΛΙΤΙΚΗ
• Διαβάστηκε 878 φορές

Δημήτρης Μητρόπουλος

 .

  

Η ζημιά που έκανε και κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλη. Εμπεδώνει ότι το να είσαι αποικία της Ε.Ε. είναι μονόδρομος. Ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που υπαγορεύει η Τρόικα είναι μονόδρομος. Αυτό το "πράγμα" δεν είναι αριστερά.

2. Αυτά ακριβώς είναι και τα κρίσιμα επίδικα για την αφετηρία μιας φιλολαϊκής διεξόδου. Η ανατροπή του καθεστώτος της αποικίας χρέους και η παραγωγική-κοινωνική ανασυγκρότηση και η ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών με την υιοθέτηση μέτρων που θα μειώνουν την ταξική ανισότητα.

3. Η άμεση εμπειρία έδειξε ότι η αφετηρία για αυτά είναι η έξοδος από την ευρωζώνη και η έξοδος από τη χρεομηχανή (παύση πληρωμών και ακύρωση - διαγραφή χρέους). Η ύπαρξη ή όχι εναλλακτικής εξαρτάται από αυτές τις ρήξεις. Δεν είναι απλά αλλαγή νομίσματος, είναι ρήξεις με το σύγχρονο ιμπεριαλισμό.

4. Για να γίνουν αυτά χρειάζεται ένα μεγάλο μέτωπο. Στο δημοψήφισμα ζήσαμε τη λύσσα του συστήματος γύρω από ένα ενδεχόμενο όχι σε μια συμφωνία. Δεν τους αντιμετωπίζεις απλά με διάλογο στα τηλεοπτικά πάνελ. Οι παραπάνω ρήξεις θα αντιμετωπίσουν πόλεμο από το σύστημα εντός και εκτός. Χρειάζεται ενότητα δυνάμεων, μέτωπο και οργάνωση.

5. Η Λαϊκή Ενότητα με βάση τα σημερινά δεδομένα και μετά από 5 χρόνια ολιγωριών και εγκληματικών λαθών μη δημιουργίας αυτού του μετώπου είναι ότι πιο κοντινό ως ένας αρχικός πυρήνας του. Με βάση το πρόγραμμά της και τις δυνάμεις που καταρχήν συσπειρώνει. Οι σύντροφοι εξ αριστερών που υποβαθμίζουν την ανάγκη συσπείρωσης πάνω στους καταρχήν 2 άξονες (ευρωζώνη, χρέος) αυτής της ρήξης, λαθεύουν και δε βλέπουν το μέγεθος της σύγκρουσης. Ένα δημοψήφισμα συνάντησε λύσσα. Αυτά θα συναντήσουν πόλεμο.

6. Τα πολιτικά, οργανωτικά και επικοινωνιακά προβλήματα της Λαϊκής Ενότητας είναι υπαρκτά. Όμως όσοι ήταν large με το επικοινωνιακό αρχηγοκεντρικό παρεάκι του Τσίπρα ή με τον ΣΥΡΙΖΑ της εποχής Κουβέλη και τους ξινίζει ο Λαφαζάνης και ο Λαπαβίτσας μάλλον κάπου μας δουλεύουν... Και μένα επικοινωνιακά μου άρεσε περισσότερο το μπλουζάκι και η μηχανή του Βαρουφάκη, όμως ξέρω ότι οι συγκρούσεις για τις οποίες έγινε λόγος παραπάνω δε γίνονται με επικοινωνιακές πορδές, αλλά με ιδέες, πρόγραμμα, απόψεις, οργάνωση. Ε και σε αυτά ο Λαφαζάνης είναι παράδεισος σε σχέση με τους άλλους...

7. Το ερώτημα στην επόμενη βουλή είναι αν θα υπάρχει κοινοβουλευτικά αριστερή αντιμνημονιακή εναλλακτική ή όχι. Αν η "Εθνική Ελλάδος του Μνημονίου" (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΑΝΕΛ-ΠΟΤΑΜΙ κλπ) θα έχει αντίπαλο. Αν στη λογική του μονόδρομου υπάρξει αντίσταση. Και αν αυτή η δύναμη χρησιμοποιηθεί για αγώνες και κινήματα, δίχως τα οποία η φοροληστεία, η φτώχεια, ο φασισμός και η ανεργία θα τσακίζει τα επόμενα χρόνια αλλά και δίχως τα οποία μέτωπο δε φτιάχνεται. Γιατί αν κατασπαταληθεί απλά στα πάνελ και στο κοινοβούλιο ο μονόδρομος θα έχει νικήσει.

Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΛΠΙΔΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 16-9-2015

Του ΠΑΣΧΟΥ ΛΑΖΑΡΙΔΗ*

Ας ξεκινήσουμε ανάποδα. Συνήθως ηλογική του μικρότερου κακού ευνοεί διαχρονικά έναν από τους δύο διεκδικητές της εξουσίας. «Δε με εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ (σ.σ. παλιότερα το ΠΑΣΟΚ) αλλά τον ψηφίζω γιατί η ΝΔ είναι χειρότερη». Αν ξεπεράσουμε το αναμφισβήτητο γεγονός ότι τα πέντε τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν χειρότεροι και καλύτεροι, αλλά ίδιοι και απαράλλακτοι (μιας και το μνημόνιο δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο), η ίδια λογική σήμερα χρησιμοποιείται από την ανάποδη. «Ψηφίζω Λαϊκή Ενότητα (κι ας μη με πείθει)» γιατί αν δεν πάει καλά, θα χαθούν και οι λιγοστές τελευταίες ελπίδες».

Γιατί; Μα γιατί η Λαϊκή Ενότητα προέκυψε κατά βάση ως άρνηση της «αποστασίας» του ΣΥΡΙΖΑ από το αντιμνημονιακό και αντινεοφιλελεύθερο στρατόπεδο. Η αποτυχία της να στεριώσει πολιτικά και κοινοβουλευτικά θα σημαίνει επιβράβευση στον Τσίπρα, επιδοκιμασία της πρωτόγνωρης προδοσίας του 62% του ΟΧΙ, αποδοχή του μνημονιακού μονόδρομου. Θα σημάνει επίσης ότι το συμπαγές μνημονιακό μπλοκ των 222 βουλευτών και των κομμάτων τους που ψήφισαν μνημόνιο στην προηγούμενη Βουλή, κατά την επόμενη Βουλή μένουν ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο. ΤοΚΚΕ θα προπαγανδίζει τη λαϊκή εξουσία, ενώ η ναζιστική Χρυσή Αυγή θα προσπαθεί να αναδειχθεί σε αντιμνημονιακή αντιπολίτευση.

Παρά τα λεγόμενα της Λαϊκής Ενότητας, το ΟΧΙ ηττήθηκε. Δηλαδή όχι απλώς ηττήθηκε.Εξευτελίστηκε, βιάστηκε, τσαλαπατήθηκε. Υπέστη τέτοια σοκαριστική ήττα που δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη πολιτική ιστορία. Και ακριβώς επειδή η απογοήτευση, η κατάθλιψη και η απελπισία χτυπήσαν κόκκινο, η «λύση» της Λαϊκής Ενότητας μοιάζει οικτρά μειοψηφική.

Δεν φταίει ούτε ο αντιεπικοινωνιακός Λαφαζάνης, ούτε η Ζωή με τις φανατικές συμπάθειες και τις φανατικότερες αντιπάθειες. Διαμορφώνεται από το μνημόνιο Τσίπρα και μετά ένα ταβάνι στη λαϊκή συνείδηση. «Δεν γίνεται τίποτα», «δίκιο είχαν Πασόκοι και Δεξιοί», «είμαστε σε μονόδρομο», «τα μνημόνια δεν καταργούνται», «θα μας τσακίσουν αν πάμε διαφορετικά», «ίδιοι είναι δεξιοί και αριστεροί» κοκ. Για να σπάσει το ταβάνι θέλει δουλειά πολλή, ανάκτηση της χαμένης τιμής, αξιόπιστη πρόταση, δοκιμασία, αυτοκριτική.

Και ακριβώς επειδή το μνημόνιο Τσίπρα χτύπησε πρώτα το αγωνιστικό φρόνημα και την πεποίθηση ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, και μετά την τσέπη και τα κοινωνικά δικαιώματα, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να φαντάζει φαβορί για την πολιτική κυριαρχία. Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθήσει άμεσα και γρήγορα το δρόμο φθοράς του ΠΑΣΟΚ. Οι προηγούμενοι διαχειριστές κάηκαν επειδή υπήρχε εναλλακτικός διαχειριστής. Σήμερα δεν υπάρχει.

Και η Λαϊκή Ενότητα; Δεν είναι εναλλακτικός διαχειριστής; Όχι γιατί η πολιτική ρήξης με την Ευρωζώνη δεν είναι μέρος μιας εναλλακτικής διαχείρισης. Είναι τομή και μάλιστα εν δυνάμει επαναστατική. Δεν είναι δηλαδή –με αστικούς όρους- διαχειρίσιμη.

Η Λαϊκή Ενότητα αντικειμενικά καταδικάζεται σε χαμηλή πτήση, γιατί πέρα από τις υποκειμενικές αδυναμίες (που είναι κάμποσες), έχει να αντιπαλέψει τον ουρανό που έπεσε στο κεφάλι των Ελλήνων. Το χτύπημα ήταν ακόμη συντριπτικότερο για τους αριστερούς. Το μέγεθος της ήττας είναι τέτοιο που συμφιλιώνει τον βασανιζόμενο με το βασανιστή του, τον απαχθέντα με τον απαγωγέα του. Και οποιαδήποτε πρόταση επιχειρεί να σηκώσει εκ νέου το μπαϊράκι της εναλλακτικής θα έχει να αναμετρηθεί με τη σφαλιάρα που τα ξημερώματα της 13^ης Ιουλίου έπεσε μεγαλοπρεπώς στο σβέρκο μας. Με τη συντριβή, την απογοήτευση, την απελπισία, την αίσθηση ανικανότητας, την αναδίπλωση.

Τούτων δοθέντων, η Λαϊκή Ενότητα δεν παλεύει ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, στη ΝΔ και στα μνημονιακά κόμματα. Παλεύει ενάντια στην διαμορφωμένη μέση συνείδηση. Και αντικειμενικά δεν πείθει. Γιατί το έργο είναι πολύ δυσκολότερο από αυτό που είχε μπροστά της η εύκολη, δημαγωγική, ρηχή και χωρίς κόστος αντιμνημονιακή ρητορεία που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Σήμερα οι ρήξεις που απαιτούνται είναι πραγματικές και βαθιές, δεν είναι παπάτζες που πετιούνται ως συνθήματα στον αέρα.

Γιατί λοιπόν να υποστηρίξει κανείς τη Λαϊκή Ενότητα, ξέροντας ότι απευθύνεται εις ώτα μη ακουόντων, δηλαδή σε ανθρώπους ηττημένους, απογοητευμένους, καραβοτσακισμένους;

Γιατί η Λαϊκή Ενότητα, το «κόμμα που μας έλαχε», είναι η τελευταία ελπίδα πριν τη μεγάλη νύχτα του τρίτου (και τέταρτου και πέμπτου) μνημονίου. Και αν σε όλα τα προηγούμενα μνημόνια υπήρχε στο πίσω μέρος του κεφαλιού η προσδοκία ότι θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και κάτι θα αλλάξει, τώρα δεν υπάρχει ελπίδα καμιά. Τυχόν αποτυχία της Λαϊκής Ενότητας είναι λευκή επιταγή για τα ακόμη χειρότερα που ετοιμάζονται. Είναι επιβράβευση των νεοφώτιστων ιεραπόστολων του ΤΙΝΑ (Thereisnoalternative) και επιβεβαίωση ότι τα μνημόνια ήταν μονόδρομος. Η Αριστερά συνολικά θα ζήσει έτσι κι αλλιώς μια μακρά περίοδο πέτρινων χρόνων, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατοχυρωθεί ως κεντροαριστερός πόλος του νέου δικομματισμού, αλλά με απόλυτη νεοφιλελεύθερη πολιτική και οι λαϊκές αντιστάσεις θα ψαλιδιστούν από την απουσία πολιτικών υποκειμένων.

Αν δεν πετύχει η Λαϊκή Ενότητα, ο ήδη αρνητικός συσχετισμός θα γίνει χειρότερος. Από την άποψη αυτή, το δίλημμα «με ή χωρίς τη Λαϊκή Ενότητα στη νέα περίοδο» είναι κατά πολύ σημαντικότερο από το αν αυτός που θα εφαρμόσει ως πρωθυπουργός το μνημόνιο «θα έχει μουστάκι και θα μιλά σαν ταρίφας ή θα είναι επικοινωνιακός με αριστερό παρελθόν».

*Πηγή: antapocrisis.gr

ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

ΜΕΓΑΛΗ, ΖΩΝΤΑΝΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 16/9/15 

"Το ΟΧΙ θα νικήσει". Αυτό βροντοφώναξαν οι συγκεντρωμένοι στη μεγάλη κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της Λαϊκής Ενότητας στην Αθήνα, το βράδυ της Τρίτης (15/9), με την ατμόσφαιρα να πάλλεται από το αγωνιστικό φρόνημα ιδιαίτερα της νεολαίας, η οποία έδωσε τον τόνο και τον παλμό στην συγκέντρωση με τα πανώ και τα συνθήματά τους.

Οι χαιρετισμοί από τους Π. Λαφαζάνη και Μ. Γλέζο και η ομίλια της Ζ. Κωνσταντοπούλου δίνουν ισχυρή ώθηση στη μεγάλη προσπάθεια της Λαϊκής Ενότητας, μέχρι τις κρίσιμες εκλογές της ερχόμενης Κυριακής, οι οποίες διεξάγονται σε ένα κλίμα έντονης τεχνητής πόλωσης ανάμεσα στους δύο συνεταίρους στην ψήφιση των μνημονίων και αυτοανακηρυγμένους μονομάχους Τσίπρα και Μεϊμαράκη.

Ειδικά η μαχητικότητα και η αγωνιστικότητα των συγκεντρωμένων, διαψεύδει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τις κάλπικες δημοσκοπήσεις και τους κύκλους του μνημονιακού κατεστημένου, οι οποίοι ματαίως επιχειρούν να παρουσιάσουν τις εκλογές, περίπου ως περίπατο των μνημονιακών κομμάτων. 

Την εκδήλωση άνοιξε με τον χαιρετισμό του, ο επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας Παναγ. Λαφαζάνης, ο οποίος ανέφερε ότι η ΛΑΕ φιλοδοξεί να γίνει ένα μέτωπο για την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, την παραγωγική ανάπτυξη, την κοινωνική δικαιοσύνη,ενάντια στη λιτότητα, τη φορολεηλασία των μικρομεσαίων στρωμάτων, το ξεπούλημα της χώρας και την εθνική υποτέλεια, υπογραμμίζοντας ότι "το δίλημμα την Κυριακή των εκλογών είναι με τη ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ για μια αντιμνημονιακή προοδευτική πορεία ή Μνημόνια της ληστείας που θα εφαρμόζει η ΝΔ μαζί με ένα καινούργιο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ που έχει, πλέον, γίνει μεγάλη ΔΗΜΑΡ και ακολουθεί μια παρακμιακή πορεία ραγδαίας Πασοκοποίησης" (κλικ εδώ για να διαβασετε ολόκληρο το χαιρετισμό).

Στην ομιλία της, η Ζωή Κωνσταντοπούλου είπε ότι " ο λαός μας έχει ανεξίτηλα γραμμένη στην ιστορία του την αντίσταση. Ο λαός καλείται για άλλη μια φορά με αποφασιστικότητα να γράψει ιστορία, να αντισταθεί και να δώσει μαθήματα αξιοπρέπειας και ανιδιοτέλειας (...) Απ' αυτήν εδώ την πλατεία ας τους στείλουμε το μήνυμα ότι τα σχέδιά τους θα αποτύχουν γιατί ο λαός δεν τρώει κουτόχορτο και δεν καταπίνει αμάσητη την προπαγάνδα της διαπλεκόμενης μιντιοκρατίας". Μάλιστα, απευθυνόμενη προς τους συγκεντρωμένους ρώτησε:" Τελικά πρέπει να το πληρώσουμε το χρέος", για να λάβει την πάνδημη απάντηση "ΟΧΙ". 

Σε άλλο σημείο της ομιλίας της, η Ζωή Κωνσταντοπούλου τόνισε:  "Ο συνδυασμός που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το πρόθυμο σύστημα Μαξίμου έτοιμο και ικανό για όλα, ακόμα για διάλυση της αριστεράς για λίγη ακόμα εξουσία, ακόμα και για την παράδοση της εξουσίας στα χέρια των δανειστών".

Από την πλευρά του, ο Μανώλης Γλέζος απηύθυνε παλλαϊκό προσκλητήριο προς τους συγκεντρωμένους, ώστε το μήνυμα αντίστασης της Λαϊκής Ενότητας να φτάσει σε κάθε σπίτι μέχρι την Κυριακή που θα ανοίξουν οι κάλπες. 

Η συγκέντρωση ολοκληρώθηκε με την παρουσίαση από την εξέδρα των ομιλητών, όλων των υποψηφίων στις εκλογικές περιφέρειες της Α' και Β' Αθηνών και του υπολοίπου Αττικής καθώς και με τους υποψηφίους στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. 

ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΝΕΑ ΒΑΡΚΙΖΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 16/9/15 - 20:55

ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΠΡΟΔΙΔΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΛΙΠΟΤΑΚΤΟΥΜΕ. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟ "ΟΧΙ" ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Χαιρετισμό απηύθυνε ο επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας Παναγ. Λαφαζάνης κατά την μεγάλη κεντρική προεκλογική εκδήλωση της Λαϊκής Ενότητας το βράδυ της Τρίτης (15/9) στην Ομόνοια, ο οποίος έχει ως εξής:

Δημοκράτες και δημοκράτισσες,Φίλες και φίλοι,Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Χαιρετίζω θερμά τη μεγάλη και αγωνιστική παρουσία σας στην πρώτη κεντρική συγκέντρωση της Λαϊκής Ενότητας στην Αθήνα.

Χαιρετίζω ιδιαίτερα τη γεμάτη πάθος συμμετοχή της νεολαίας στη συγκέντρωσή μας. Μια συμμετοχή που μας γεμίζει αισιοδοξία και ελπίδα.

Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ γεννήθηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες.

Μοιάζει, όμως, να έρχεται από πολύ μακριά. Από τις καλύτερες αριστερές ριζοσπαστικές αγωνιστικές, πατριωτικές, διεθνιστικές και δημοκρατικές παραδόσεις του λαού μας.

Πηγαίνει, επίσης, πολύ μακριά: στον αγώνα για μια Ελλάδα χωρίς μνημόνια και υποδούλωση. Για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, κυρίαρχη, δημοκρατική, προοδευτική και σοσιαλιστική με τους εργαζόμενους και το λαό στην εξουσία.

Η ΛΑΕ γεννήθηκε με το αλύγιστο ΟΧΙ που είπαμε στη Βουλή στο τρίτο μνημόνιο. Γεννήθηκε για να κρατήσει ζωντανό το μεγάλο λαϊκό και νεανικό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, ενάντια στο ΝΑΙ της παράδοσης, της αναξιοπρέπειας, της ήττας και της ταπείνωσης.

Το ΟΧΙ αυτό του λαού και της νεολαίας δεν ηττήθηκε. Όπως δεν ηττήθηκαν τα μεγάλα ΟΧΙ στηνεξάρτηση, την εκμετάλλευση και την αδικία που είπε ο λαός μας στην ιστορική του διαδρομή.

Με τα ΟΧΙ κρατηθήκαμε όρθιοι ως λαός και ως χώρα και όχι με τα ΝΑΙ της υποταγής.

Η ΛΑΕ γεννήθηκε για να συνεχίσει το ΟΧΙ της 5ης Ιούλη. Το ΟΧΙ της νεολαίας και της ελπίδας.

Η ΛΑΕ γεννήθηκε για να συνεχίσει και θα συνεχίσει αυτό το ΟΧΙ μέχρι την τελική νίκη.

Φίλες και Φίλοι,

Μπορεί μια ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να διέψευσε τις ελπίδες του λαού μας και να γύρισε την πλάτη στους μεγάλους ενωτικούς αγώνες μας, στις ριζοσπαστικές δεσμεύσεις μας και στα οράματά μας.

Μπορεί μια ομάδα στην ηγεσία της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ να ακολούθησε κατά πόδας και με τα ίδια επιχειρήματα το βρώμικο παιχνίδι που έπαιξαν το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου και τοΠΑΣΟΚ και το 2012 ο Αντώνης Σαμαράς και η ΝΔ σε βάρος του τόπου και του λαού.

Μπορεί μια ομάδα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να συνθηκολόγησε και να παραδόθηκε ταπεινωτικά, υπογράφοντας το τρίτο μνημόνιο.

Μπορεί μια ομάδα στην ηγεσία της κυβέρνησης να παρέδωσε το ΟΧΙ και τους αγώνες μας στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε.

Εμείς, όμως, ο αριστερός προοδευτικός αγωνιζόμενος λαός, νέα Βάρκιζα δεν υπογράψαμε, δεν παραδεχόμαστε ούτε θα υπογράψουμε.

Δημοκράτες και δημοκράτισσες,

Δεν παραδινόμαστε, δεν προδίδουμε, δεν συνθηκολογούμε, δεν λιποτακτούμε, δεν κάνουμε πίσω.

Συνεχίζουμε. Συνεχίζουμε με τη Λαϊκή Ενότητα. Και συνεχίζουμε πιο αποφασιστικά, πιο ενωτικά. Με μεγαλύτερο πείσμα και αισιοδοξία.

Δεν είμαστε, όπως λένε οι αντίπαλοί μας το κόμμα της δραχμής. Για μας το νόμισμα δεν είναι φετίχ ούτε αυτοσκοπός, αλλά μέσο και εργαλείο.

Εμείς φιλοδοξούμε να γίνουμε το ταξικό πατριωτικό αντιμνημονιακό μέτωπο για την εργατική τάξη και το λαό.

Είμαστε το μέτωπο για την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών. Το μέτωπο για τηνπαραγωγική ανάπτυξη. Το μέτωπο για την κοινωνική δικαιοσύνη. Το μέτωπο ενάντια στη λιτότητα και τη φορολεηλασία των μικρομεσαίων στρωμάτων. Το μέτωπο ενάντια στο ξεπούλημα της χώρας και την εθνική υποτέλεια.

Άλλοι είναι που έχουν μετατρέψει το ευρώ σε θρησκεία, σε σκληρό ταξικό πρόγραμμα, σε άγριο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο και κοινωνικό οδοστρωτήρα.

Φίλες και φίλοι,

Το δίλημμα των εκλογών δεν είναι Τσίπρας ή Μεϊμαράκης.

Οι δύο αυτοί συνέταιροι στην ψήφιση του μνημονίου θα είναι από τη Δευτέρα μαζί. Μαζί στην κυβέρνηση, με κολαούζους το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ.

Το δίλημμα την Κυριακή των εκλογών είναι με τη ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ για μια αντιμνημονιακή προοδευτική πορεία ή Μνημόνια της ληστείας που θα εφαρμόζει η ΝΔ μαζί με ένα καινούργιοΣΥΡΙΖΑ. Ένα μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ που έχει, πλέον, γίνει μεγάλη ΔΗΜΑΡ και ακολουθεί μια παρακμιακή πορεία ραγδαίας Πασοκοποίησης.

Μην πιστεύετε τις δημοσκοπήσεις. Η Λαϊκή Ενότητα θα είναι πανίσχυρη στις κάλπες. Και ισχυρή Λαϊκή Ενότητα σημαίνει την κατάρρευση των μνημονίων και των μνημονιακών στηριγμάτων τους. Με μια ισχυρή Λαϊκή Ενότητα, η μνημονιακή συναίνεση και τα ίδια τα μνημόνια θα γίνουν αμέσως παρελθόν.

Όλοι και όλες για τη νίκη. Τη νίκη της Λαϊκής Ενότητας. Τη νίκη της νεολαίας, του λαού μας και της Ελλάδας.

ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

Λ. Λαζόπουλος: Λειτουργεί συνειδητά ως κοινός απατεώνας

Από ΒΑΘΥ , ΤΕΤΑΡΤΗ 16-9-2015

Του Γιώργου Αλεξάτου

Θρασύτατη αθλιότητα του Λαζόπουλου, η προσπάθειά του να ταυτίσει τη Λαϊκή Ενότητα με τη Χρυσή Αυγή, λέγοντας πως και οι δύο είναι υπέρ της δραχμής. Ξέρει πολύ καλά ο γελωτοποιός του βασιλέως τη σαφέστατη δήλωση του Μιχαλολιάκου:
"Η Ελλάδα δεν έχει επιλογή αυτή την στιγμή.
Για την Ελλάδα υπάρχει μόνο ευρώ και με σκληρούς όρους".

Την ξέρει, αλλά ποντάρει στο ότι μπορεί να μην την ξέρει μεγάλο μέρος του τηλεοπτικού του κοινού. Λειτουργεί, έτσι, συνειδητά ως κοινός απατεώνας, ξεγελώντας τον κόσμο, υποτιμώντας το κοινό του, και ως θλιβερός λασπολόγος σε βάρος ενός αριστερού κόμματος.

Το χαρακίρι το έκανε μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 16/9/2015

Γράφει ο mitsos175

Τη γνώμη μου για τη ΛΑΕ την έχω πει. Εν τούτοις υπάρχουν μερικές κατηγορίες που απευθύνουν οι εναπομείναντες στο ΣΥΡΙΖΑ και που με κάνουν έξαλλο, διότι δείχνουν όχι μόνο έλλειψη λογικής αλλά και κακοήθεια μια νοοτροπία φασιστική. Μέμφονται το Λαφαζάνη, ότι έριξε τάχα την κυβέρνηση κι ότι μαχαίρωσε δήθεν τον "αγωνιστή" πρωθυπουργό.

Αυτά είναι τρίχες. Ο κόσμος έδωσε μια σαφέστατη εντολή στο ΣΥΡΙΖΑ: Δεν θέλουμε μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά του δεν έλαβε καθόλου υπόψη τη γνώμη των πολλών, παραδόθηκε ξεπουλώντας τα πάντα την πιο κρίσιμη στιγμή. Το χαρακίρι το έκανε μόνος του, όταν προκήρυξε το δημοψήφισμα με σκοπό να δημιουργήσει άλλοθι, για να γλυτώσει τις ευθύνες του δικού του εγκλήματος και να μετριάσει το πολιτικό κόστος. Ευτυχώς οι εργαζόμενοι είπαν ΟΧΙ ξεμπροστιάζοντας τους ρεφορμιστές.

Όταν είδε πως αρκετοί βουλευτές του προτίμησαν να μείνουν συνεπείς στις προεκλογικές τους υποσχέσεις, κατέφυγε σε εκλογές, πριν εφαρμοστούν τα όσα ψήφισε με το συνέταιρο του τη ΝΔ. Διότι γνωρίζει ότι από τη Δευτέρα των εκλογών θα σταλεί ο ΕΝΦΙΑ που υποσχέθηκε πως τάχα θα καταργούσε. Θα μπουν νέα χαράτσια, θα μειωθούν περαιτέρω οι συντάξεις, οι μισθοί, απολύοντας ταυτόχρονα μαζικά ανθρώπους.

Κανένας αγώνας δεν έγινε αυτούς τους επτά μήνες κατά των τοκογλύφων παρά μια επικοινωνιακή προσπάθεια να διασωθούν τα πολιτικά τους τομάρια. Ας μας πουν μια κίνηση που έκαναν για να γίνει ρήξη, έστω μια πράξη. Εκτός από παχιά λόγια, ξέπλυναν τους απατεώνες της δεξιάς ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΧΑ, άφησαν σε καίρια πόστα τους σκληρότερους οπαδούς του μνημονίου, ψήφισαν για πρόεδρο τον Παυλόπουλο, ακριβώς για να συνεχίσουν περνούν τα Προεδρικά Διατάγματα, όπως γίνονταν με τον προηγούμενο, άφησε το μνημόνιο ανέπαφο. Ας μας πει ένα νόμο του μνημονίου που κατάργησε, μια αύξηση που έδωσε, ένα χαράτσι που σταμάτησε. Εκτός από πασαλείμματα συνέχισε την πιο αντιδραστική πολιτική. Ποιός λοιπόν πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο; Αυτός που έμεινε πιστός στα όσα είπε πριν, ή αυτός που άλλαξε τελείως μόλις έκαστε στην καρέκλα; Αποστάτης είναι ο Τσίπρας.

Το χειρότερο, μπλέκουν τους πρόσφυγες στην προπαγάνδα τους ξεπερνώντας ακόμα και τα φίδια του ναζισμού. "Αν βγούμε από την ΕΕ τέσσερα εκατομμύρια πρόσφυγες θα μείνουν στην Ελλάδα"! ξεστόμισε κάποιος κωμικός. Δεν ξέρω, αν το είπε για αστείο, πάντως μεγαλύτερο ψέμα από αυτό δεν υπάρχει. Ας ρωτήσουν τους ίδιους τους πρόσφυγες, τους απελπισμένους, τους κυνηγημένους και τους φτωχούς, όχι μόνο γιατί έφυγαν - είναι προφανές - αλλά γιατί έρχονται σε μια χρεοκοπημένη χώρα κι αν έχουν την πρόθεση να παραμείνουν.

Ακριβώς γιατί είμαστε μέσα στην ΕΕ φυλακίζουμε τα θύματα του Καπιταλισμού και του Ιμπεριαλισμού, εμποδίζοντας αθώους και συνάμα εξαθλιωμένους να φτάσουν εκεί που επιθυμούν. Ακριβώς διότι υπογράψαμε συνθήκες με κρυφούς όρους, δημιουργήσαμε οι ίδιοι αυτή την κατάσταση, ώστε να εξολοθρεύονται γυναικόπαιδα κι αδύναμοι στα νερά του Αιγαίου. Οι δε ισχυροί της Ευρώπης θεωρούν τις συνθήκες "φτερό στον άνεμο" των δικών τους πολιτικών σκοπιμοτήτων. Έτσι τα Γερμανικά σύνορα ανοιγοκλείνουν ανάλογα, αν η Καγκελάριος θέλει να δείξει πυγμή ή να πείσει ότι έχει αισθήματα, δεν είναι απλό καρχαριοειδές, όλα για να πάρει ψήφους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του διάλεξε να είναι με το Κεφάλαιο. Μόνος του έκανε την επιλογή να δεχθεί την υποτέλεια για να κονομήσει, να φάει κι αυτός από το μέλι της εξουσίας. Οι συμμορίες αν και κάνουν τα ίδια, πολεμούν ενίοτε και μεταξύ τους. Δεν είναι τυχαίο που βγαίνουν οι βρωμιές του κάθε ρεφορμιστή τώρα, για να ξεπλυθούν όλοι μαζί μετά τις εκλογές, όταν αγκαλιασμένοι κλέφτες πλιατσικολόγοι και προδότες, θα μοιράζουν τις καρέκλες των υπουργείων. Όταν ο Αλέξης θα φιλά το μύστακα του Βαγγέλη, κάνοντας την οικουμενική κυβέρνηση κατ εντολή των Γερμανών, να δω τότε τι θα λένε όσοι ψήφησαν το ΣΥΡΙΖΑ.

Πιστεύω πως ο κόσμος θα ψηφίσει κατά της πολιτικής του αφανισμού του. Τόσο το ΚΚΕ όσο κι η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά θα ενισχυθούν θεαματικά. Όμως το σύστημα αλλάζει με άλλο τρόπο, με Αγώνες με Αντίσταση και με Επανάσταση. .

ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Στη Βαρσοβία και όχι στην Αθήνα θα σταματήσει η προέλαση του ευρώ

• Τρίτη, 15 Σεπτεμβρίου 2015 12:41
• Γράφτηκε από τον  Σχέδιο Β

Του Μάθιου Λιν

Δεν υπάρχει πιο φτωχή συζήτηση από αυτήν που έχουν επιβάλει ΝΔ και Σύριζα, με τη συνδρομή των κατεστημένων ΜΜΕ και των εντεταλμένων διανοούμενων, στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο και γενικότερα. Η χώρα και ο δημόσιος διάλογος, η σκέψη όντως έχουν μπει στο γύψο. Ο ορίζοντας εξαντλείται στις συντεταγμένες των προγραμμάτων λιτότητας (μνημονίων) και της πάση θυσία παραμονής στην Ευρωζώνη, παρόλο που τα γεγονότα δείχνουν ότι ο ζουρλομανδύας αυτός καταστρέφει την οικονομία και υπονομεύει τη δημοκρατία, ρίχνοντας την εργαζόμενη πλειοψηφία στον Καιάδα , στερώντας της μέσα άμυνας που έχει κατακτήσει σε πολύχρονους αγώνες, ενώ παρέχει απόλυτα πλεονεκτήματα στην ολιγαρχία του πλούτου. Είναι η αιχμή του δόρατος του “πολέμου κατά των φτωχών”, όπως αναφέρουν πολλές έγκυρες μελέτες. Το άρθρο που ακολουθεί δεν μπορεί να καταταχθεί σε μια προοδευτική/αριστερή αμφισβήτηση, όμως έχει μια ορισμένη αξία διότι περιγράφει μια άλλη κατάσταση σχετικά με την Ευρωζώνη που αποδομεί την κυρίαρχη αφήγηση του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου περί μονόδρομου. Και διότι δίνει χρήσιμες πληροφορίες και τροφή για σκέψη εν όψει των εκλογών της Κυριακής και μετά από αυτές.

Άλλη μία εβδομάδα αρχίζει και άλλη μία ελληνική κρίση προβάλλει στον ορίζοντα. Φαίνεται σαν μόλις χθες που οι αγορές αγωνιούσαν εάν η χώρα θα τα κατάφερνε τελικά να βάλει τέλος στο αξιοθρήνητο πείραμά της να μοιράζεται το ίδιο νόμισμα με τη Γερμανία και τη Γαλλία ή εάν θα γινόταν κάποιος συμβιβασμός την τελευταία στιγμή που θα συνέχιζε την παρωδία αυτή για μερικούς ακόμη μήνες.

Τώρα, με τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου και χωρίς σαφή νικητή πιθανώς, η κωμωδία είναι έτοιμη να ξεκινήσει ξανά. Οι επενδυτές θα μπορούσαν να συγχωρεθούν για το συντονισμό όλης αυτής της υπόθεσης και να επιστρέψουμε στις συνήθεις ανησυχίες, αν κανείς θα πληρώσει 60 στερλίνες για το στιλό της Apple ή ποιο δράμα κρύβεται για την οικογένεια Κρόλεϊ στα νέα επεισόδια της σειράς “Ο πύργος του Ντάουντον”.

Ωστόσο, έρχονται εκλογές που πραγματικά αφορούν το μέλλον του κοινού νομίσματος -- μόνο που αυτές δεν γίνονται στην Ελλάδα, αλλά στην Πολωνία. Όταν αυτή χώρα εκλέξει νέα κυβέρνηση τον επόμενο μήνα, ο πιθανός νικητής , το Κόμμα του Νόμου και της Δικαιοσύνης, θα τερματίσει οριστικά την επιλογή ένταξης της Πολωνίας στο ευρώ, κάποτε στο μέλλον. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα ήταν πάντα, ως οικονομία, πολύ μικρή και χαοτική για να έχει σημασία , με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για την Ευρωζώνη. Η Πολωνία, όμως, από κοινού με τις άλλες αναδυόμενες οικονομίες της Ανατολικής Ευρώπης, γυρνάει την πλάτη της στο ευρώ και αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό ζήτημα.

Το ποιο κόμμα θα επικρατήσει στις ελληνικές εκλογές μένει να το δούμε. Μετά την παράδοση στους Γερμανούς και στους υπόλοιπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και μετά τη συμφωνία να επιβληθεί ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα σε μια οικονομία που ήδη έχει συρρικνωθεί πάνω από 25% , ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας διασπάθισε μεγάλο μέρος της υποστήριξής του. Σήμερα φαίνεται να απέχει πολύ από την αυτοδυναμία και θα πρέπει να σχηματίσει κάποιον συνασπισμό για να προωθήσει τις αυξήσεις φόρων και τις περικοπές δημόσιων δαπανών που αποτελούν το τίμημα του τελευταίου δανείου. Η ελληνική οικονομία είναι πιθανόν να μην επιβιώσει από αυτό το νέο πακέτο λιτότητας. Έχει ήδη συρρικνωθεί όσο περίπου οι ΗΠΑ στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Οι έλεγχοι στην κίνηση των κεφαλαίων και το πολιτικό χάος , αναμενόμενα, δεν συντελούν στην αναζωογόνηση της οικονομικής μεγέθυνσης. Η ανεργία αυξάνεται ανελέητα και το 50% των νέων που είναι άνεργοι φαίνεται ότι θα είναι μακροχρόνια εκτός εργασίας με αποτέλεσμα να μην αποκτήσουν ποτέ τις δεξιότητες που είναι αναγκαίες για να βρουν δουλειά.

Ωστόσο, σε τελευταία ανάλυση, η Ελλάδα είναι μια σχετικά μικρή χώρα, με μόλις 11 εκατομμύρια κατοίκους. Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της ισοδυναμεί με το 2% της ζώνης του ευρώ και συνεχώς μειώνεται καθώς η παραγωγή της συρρικνώνεται. Ένα έτος σημαντικής αύξησης της οικονομικής μεγέθυνσης – που σημαίνει πάνω από 2% αύξηση του ΑΕΠ-- στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης θα μπορούσε να υπερκαλύψει την απώλεια της Ελλάδας όσον αφορά το συνολικά παραγόμενο προϊόν. Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως εάν η Αθήνα εγκαταλείψει τελικά το ευρώ, αυτό δεν πρόκειται να μετρήσει και πολύ για το νόμισμα.

Η Πολωνία αποτελεί μια πολύ διαφορετική περίπτωση. Όταν δημιουργήθηκε το ευρώ με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όλα τα μέλη της ΕΕ δεσμεύτηκαν να ενταχθούν κάποτε στο κοινό νόμισμα, εκτός από τη Βρετανία και τη Δανία, οι οποίες διαπραγματεύτηκαν ένα καθεστώς εξαίρεσης. Όταν οι μεγάλες χώρες της Ανατολικές Ευρώπης εντάχθηκαν στην ΕΕ , όλες δεσμεύτηκαν να ενταχθούν στο ενιαίο νόμισμα. Ορισμένες –λίγες-- από τις μικρότερες ήδη το έκαναν. Η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Λετονία και η Λιθουανία έχουν ενταχθεί στην Ευρωζώνη. Όμως, με συνολικό πληθυσμό μικρότερο των 12 εκατομμυρίων κατοίκων, καμιά από αυτές δεν έχει το ειδικό βάρος ώστε να επηρεάζει τα πράγματα.

Για τις μεγάλες χώρες η κατάσταση είναι διαφορετική. Με ένα συνολικό πληθυσμό 60 εκατομμυρίων, η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Τσεχία έχουν μέγεθος, αν τις πάρουμε όλες μαζί, ίσο μ' αυτό της Βρετανίας ή της Γαλλίας. Το εάν θα ενταχθούν ή όχι στην Ευρωζώνη μπορεί να έχει σοβαρό αντίκτυπο.

Από τον επόμενο μήνα, η ένταξή τους θα καταστεί όλο και περισσότερο απίθανη. Οι κοινοβουλευτικές εκλογές στην Πολωνία πιθανώς θα έχουν ως αποτέλεσμα την άνοδο στην κυβερνητική εξουσία του δεξιού κόμματος Νόμος και Δικαιοσύνη. Ήδη το κόμμα αυτό έχει κερδίσει την προεδρία της χώρας , στις αρχές του 2015, με τον Αντρέι Ντούντα. Και όσον αφορά το ευρώ έχει συγγενικές θέσεις μ' αυτές του Νάιτζελ Φάρατζ. Την τρέχουσα εβδομάδα, ο Ντούντα δήλωσε μετ' επιμονής ότι αν ποτέ εντασσόταν η Πολωνία στην Ευρωζώνη, αυτό θα έπρεπε να είναι αποτέλεσμα δημοψηφίσματος: και υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να ψηφίσει οποιαδήποτε χώρα την ένταξη στο ευρώ – γι' αυτό και συνήθως αυτός ο στόχος προωθείται χωρίς να ζητείται η γνώμη των λαών.

Ο Ντούντα είπε επίσης ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει πριν οι μισθοί στην Πολωνία εξισωθούν με τα γερμανικά επίπεδα αμοιβών – και εφόσον η Γερμανία είναι μία από τις πιο παραγωγικές χώρες στον κόσμο, αυτή η τοποθέτηση βάζει τον πήχη όσο πιο ψηλά γίνεται.

Το μοναδικό λογικό συμπέρασμα είναι πως υπό το κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη, η Πολωνία δεν πρόκειται να ενταχθεί στην Ευρωζώνη. Τελεία και παύλα. Η Τσεχία δεν είναι λιγότερο τσουχτερή ως προς αυτό το ζήτημα: η τελευταία δημοσκόπηση έδειξε ότι το 70% είναι αντίθετο στην ένταξη της χώρας στο ευρώ. Παρομοίως, η Ουγγαρία έχει θέσει ακόμη πιο αυστηρούς όρους ακόμη και για να εξετάσει την ένταξη στο ευρώ.

Αυτά όλα έχουν μεγάλη σημασία. Εν μέσω της κρίσης στην Ευρωζώνη και με τις οικονομικές διακυμάνσεις στην Κίνα, ο αδιάκοπος εκσυγχρονισμός της Ανατολικής Ευρώπης εύκολα παραβλέπεται. Αυτές οι χώρες μοιάζουν με χελώνες παρά με λαγούς – αλλά όπως όλοι ξέρουμε, τελικά στον αγώνα δρόμου κέρδισε τελικά η χελώνα και όχι ο λαγός.

Στην Ουγγαρία σημειώθηκε οικονομική μεγέθυνση της τάξης του 3,6% το περασμένο έτος και η πρόβλεψη για το τρέχον έτος είναι ίδια. Το χρηματιστήριό της εύκολα ξεπέρασε τις επιδόσεις άλλων αναδυόμενων αγορών το τρέχον έτος, με αύξηση 20% μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου, ενώ άλλες αναπτυσσόμενες οικονομίες συντρίβονται. Στην Τσεχία ο ρυθμός οικονομικής μεγέθυνσης το τρέχον έτος κυμαίνεται πάνω από το 3% και το πρώτο τρίμηνο σημείωσε μεγέθυνση άνω του 4%.Η πολωνική οικονομία θα σημειώσει επέκταση κατά άλλο ένα 3,2% το τρέχον έτος – ήταν η μόνη μεγάλη οικονομία που γλίστρησε μέσα από τη χρηματοπιστωτική κρίση χωρίς ύφεση.

Το ακόμη πιο αξιοσημείωτο είναι ότι οι μεγάλες πόλεις αυτών των χωρών ξεπερνούν πλέον σε οικονομικές επιδόσεις τη Δυτική Ευρώπη – μια πρόσφατη μελέτη του Ινστιτούτου Bruegel αποκάλυψε ότι η Βαρσοβία και η Πράγα είναι πλέον πλουσιότερες από ό,τι η Βιέννη, βάσει του κατά κεφαλήν εισοδήματος, επίσης πλουσιότερες από τη Ρώμη, τη Λισαβόνα και τη Μαδρίτη. Ιδίως η Πολωνία σταδιακά εδραιώνεται ως μια μεγάλη δύναμη μέσα στην ευρωπαϊκή οικονομία. Είναι ήδη ίση με την Ισπανία. Με τις τρέχουσες τάσεις, σύντομα μπορεί να είναι πιο σημαντική από την Ιταλία και δεν αποκλείεται η πιθανότητα να ξεπεράσει τελικά και τη Γαλλία.

Τα νομίσματα δεν είναι και πολύ διαφορετικά από τις εταιρείες. Είτε επεκτείνονται είτε υποχωρούν. Το ευρώ δημιουργήθηκε για να αμφισβητήσει την ισχύ του δολαρίου και για να δημιουργήσει μια κυρίαρχη δύναμη στις παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου. Εάν στην πορεία μερικές μικρές και όχι τόσο επιτυχείς οικονομίες μείνουν στο περιθώριο , αυτό δεν μετράει και πολύ. Όταν, όμως, μεγάλες και επεκτεινόμενες οικονομίες του γυρνούν την πλάτη, η κατάσταση είναι διαφορετική.

Πηγή: βρετανική εφημερίδα “Telegraph”, 10/9/ 2015.

Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνο
υ