ΤΕΛΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ!!

Τι θα πρέπει να κάνουμε για να τερματίσου με τη 

ΤΡΟΚΟΚΡΑΤΙΑ

Ο ΤΣΑΚΝΗΣ ΞΕΦΤΙΛΙΣΕ το μνημονιακό φερέφωνο του ΣΚΑΪ

  

Στη δημόσια αντιπαράθεση του Νίκου Μπογιόπουλου με τον Μπάμπη Παπαδημητρίου παρενέβη ο δημοφιλής τραγουδιστής και στιχουργός Διονύσης Τσακνής, εκτοξεύοντας βαρείς χαρακτηρισμούς κατά του σχολιαστή του ΣΚΑΙ., ποιο γνωστού και ως "κ.Μπάμπη"... 

Ο οποίος από την αρχή της κρίσης ξεχώρισε ως συνεργάτης της τρόικα και την Γερμανών στην Ελλάδα, όπως και το κανάλι του, φυσικά.  «Ο χαρακτηρισμός καραγκιόζης είναι από επιεικής έως απαλός σα χάδι», αναφέρει χαρακτηριστικά ο τραγουδοποιός για τον Μπάμπη Παπαδημητρίου και μεταξύ άλλων τον κατηγορεί ότι...

έχει αναλάβει εργολαβικώς να υπερασπίζεται την κρίση την ώρα που έχει πάρει διαζύγιο από την κοινωνία και τις καθημερινές αγωνίες ενός ολόκληρου λαού.

Αφορμή για τον «πόλεμο» δηλώσεων αποτέλεσε άρθρο του Μπογιόπουλου στo enikos.gr για τις τοποθετήσεις του Μπάμπη Παπαδημητρίου σχετικά με τη Χρυσή Αυγή, στο οποίο αντέδρασε άμεσα και έντονα ο σχολιαστής του ΣΚΑΪ χαρακτηρίζοντας τον πρώην αρθρογράφο του Ριζοσπάστη «μικρό, άνανδρο και συκοφάντη».

«Καταλαβαίνω τώρα γιατί το ΚΚΕ αποφάσισε να απαλλαγεί από τον Χατζηαβάτη της πίσω σελίδας», κατέληγε η εμετική παρατήρηση του "κ.Μπάμπη" για τον απολυθέντα Μπογιόπουλο και ακολούθησε η «πύρινη» απάντηση του Τσακνή που αναλυτικά έχει ως εξής:

"Κι εσύ λάμπεις Μπάμπη μου!

Και λάμπεις διά των απόψεών σου, που είτε διατυπώνεις στις στήλες της εφημερίδας σου, είτε στο δελτίο ειδήσεων που συμμετέχεις καθημερινά. Και στις δύο περιπτώσεις, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως, scripta manennt. Διότι από τότε που υπάρχουν τα... "βίντεα" και ο προφορικός λόγος καταγράφεται.

Ναι λοιπόν, σ' αυτό το δημόσιο "διάλογο", είμαι αυτόκλητος μάρτυρας. Όχι υπεράσπισης βέβαια. Τι ανάγκη έχει η γραφίδα του φίλου και συντρόφου μου από υπερασπιστές.

Μάρτυρας είμαι και με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια της λέξης. Με τα μάτια μου διάβασα αυτά που έγραψες και με τα αφτιά μου σε άκουσα να τα λες. Και δεν ήμουν μόνος. Μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες μάτια και αφτιά μπορούν να το ισχυριστούν.

Και μαζί και με κάποια εκατομμύρια (ναι όπως το διαβάζεις) συνέλληνες, μάρτυρας κι εγώ (υπό την έννοια του θύματος -αν με εννοείς) αυτής της πολιτικής που με τόση θέρμη διαφημίζεις στις καθημερινές σου παρεμβάσεις.

Λάμπεις λοιπόν Μπάμπη μου και επομένως δεν μπορείς να αποφύγεις τους λαϊκούς χαρακτηρισμούς. Κι επειδή δεν μπορείς να βρίσκεσαι ταυτόχρονα σε δύο σημεία (εκτός κι αν έχεις ιδιότητες ηλεκτρονίου), στο studio του σταθμού σου για παράδειγμα και στο καφενείο της γειτονιάς ή στο καθιστικό του άνεργου ή του εργαζόμενου με το δεφτέρι των καθημερινών υπολογισμών ανά χείρας, σου λέω με κάθε ειλικρίνεια πως, ο χαρακτηρισμός καραγκιόζης είναι από επιεικής έως απαλός σα χάδι. Δε διανοείσαι τι ακούς!
 

Ευτυχώς βέβαια για σένα, δεν είσαι μόνος. Και κάποιοι άλλοι συνάδελφοί σου στην άλλη μεριά της Αττικής, ακούν τα ίδια και χειρότερα. Έτσι είναι και μην καμώνεσαι πως τάχα το αγνοείς.

Μπορεί -και είμαι σχεδόν βέβαιος- οι παρέες σου και οι άνθρωποι που εμφορούνται με τις ίδιες με σένα απόψεις, να σε συγχαίρουν ή να σε χτυπούν φιλικά στην πλάτη για το θάρρος και τη ρηξικέλευθη τάχα αρθρογραφία σου. Δεν ανήκουμε όμως στην ίδια Ελλάδα. Εμείς, καμιά δεκαριά εκατομμύρια δηλαδή, ανήκουμε στην Ελλάδα της κρίσης με τις γνωστές συνέπειές της κι εσείς (μια δράκα ανθρώποι) αυτοί που τη δημιουργήσατε ή (όπως στην περίπτωσή σου) αναλάβατε εργολαβικώς να υπερασπιστείτε δημόσια. Δικαίωμά σας (τρόπος του λέγειν). Και δικαίωμά μας και να σας κρίνουμε και να σας χαρακτηρίζουμε και να σας ανατρέψουμε σε τελευταία ανάλυση.

Κανένας δε σε στοχοποιεί. Αν όμως θεωρείς τον εαυτό σου στόχο, ψάξε στις δημόσιες παρεμβάσεις σου. Δες το διαζύγιο που έχεις πάρει απ' τις καθημερινές αγωνίες ενός ολόκληρου λαού και πάψε να προκαλείς. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο είσαι υπερβολικά αντιπαθής.

Και για να τελειώνουμε. Δε νομιμοποιούμαι με κανένα τρόπο να απαντήσω εκ μέρους του ΚΚΕ. Σου λέω όμως, ως καθημερινός αναγνώστης του Ριζοσπάστη, πως είμαστε πάρα πολλοί, που αρχίζαμε την ανάγνωση της εφημερίδας απ' την τελευταία σελίδα, όπου αρθρογραφούσε ο Νίκος Μπογιόπουλος.

Αυτά (προς το παρόν).

Πού βρίσκονται και τι κάνουν τώρα τα μέλη της «17Ν» που αποφυλακίστηκαν

  

Η εξαφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού, που ακόμη αναζητείται επανέφερε στην επικαιρότητα την «17 Νοέμβρη». Δώδεκα χρόνια μετά από την εξάρθρωση της οργάνωσης, κάποια από τα μέλη της αποτελούν ακόμη φόβητρο, όπως ο Ξηρός η εξαφάνιση του οποίου δημιουργεί ανησυχία για πιθανό νέο τρομοκρατικό χτύπημα. Αλλοι όμως από εκείνους που είχαν καθίσει τότε στο εδώλιο πλέον έχουν αποφυλακιστεί και τράβηξαν διαφορετικούς δρόμους.
Η Κυριακάτική Ελευθεροτυπία αναζήτησε την πορεία των μελών της «17Ν» από τη στιγμή που βγήκαν από το κελί και άφησαν πίσω τους τη φυλακή. Αλλοι επέστρεψαν στις παλιές τους δουλειές και άλλοι απέτυχαν στη σχετική προσπάθεια. Από τους 19 αρχικώς κατηγορούμενους για συμμεοχή στην τρομοκρατική οργάνωση, στη φυλακή βρίσκονται ακόμη πέντε. Ανάμεσά τους ο «αρχηγός» Αλέξανδρος Γιωτόπουλος και ο Δημήτρης Κουφοντίνας που δεν μιλάνε μεταξύ τους και περνούν τις ημέρες τους διαβάζοντας. Οι δρόμοι που ακολούθησαν όσοι αποφυλακίστηκαν, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας:
Κωνσταντίνος Τέλιος: Δάσκαλος και ποιητής
Ο «Μάρκος» της «17 Νοέμβρη» έως τη σύλληψή του το 2002 ήταν δάσκαλος δημοτικού. Υστερα από την αποφυλάκισή του προσπάθησε να επιστρέψει στη διδασκαλία, αλλά η αίτησή του απορρίφθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Στον ελεύθερο χρόνο του γράφει ποιήματα. Σύμφωνα με τις καταθέσεις, συμμετείχε μεταξύ άλλων στη μεγάλη κλοπή πολεμικού υλικού από το Συκούριο.
Θωμάς Σερίφης: Παντρεμένος με δημοσιογράφο
Εμεινε στη φυλακή για περίπου τέσσερα χρόνια. Το 2010 παντρεύτηκε δημοσιογράφο μεγάλης εφημερίδας, με την οποία απέκτησε παιδί. Το παλιό του επάγγελμα ήταν οδηγός λεωφορείου, σήμερα απασχολείται περιστασιακά σε καφετέριες ως σερβιτόρος.
Παύλος Σερίφης: Ο συνταξιούχος
Είναι ελεύθερος από το 2005. Ζει με τη σύζυγό του στο Γαλάτσι, έχει τρία παιδιά και είναι πια συνταξιούχος του Δημοσίου. Ηταν το μέλος της «17Ν» που επειδή τραυματίστηκε σε τροχαίο και απέκτησε μόνιμη αναπηρία στο αριστερό του χέρι δεν συμμετείχε επιχειρησιακά στα χτυπήματα. Σήμερα αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας.
Νίκος Παπαναστασίου: Ο κεραμοποιός
Επέστρεψε στην τέχνη που ασκούσε και πριν συλληφθεί. Μόλις αποφυλακίστηκε άνοιξε κεραμοποιείο. Είναι 61 χρονών και έχει δύο παιδιά από δύο γάμους.
Κώστας Καρατσώλης: Ο μεσίτης
Ο 47χρονος ζει στην Αθήνα και έχει δύο παιδιά. Μέχρι να συλληφθεί εργαζόταν ως μεσίτης διαμερισμάτων και οικοπέδων. Πριν από περίπου τρία χρόνια που αποφυλακίστηκε προσπάθησε και επέστρεψε στον ίδιο χώρο.
Σωτήρης Κονδύλης: Ο οικογενειάρχης
Ο 53χρονος που φέρεται να συμμετείχε σε εκτελέσεις της «17Ν» είναι πατέρας δύο παιδιών. Πριν τη σύλληψή του εργαζόταν σε γνωστή εταιρεία ζυθοποιίας στην Αθήνα, τώρα εργάζεται σε μάντρα με οικοδομικά υλικά.
Βασίλης Ξηρός: Σκιτσογράφος και κτηνοτρόφος
Από το καλοκαίρι του 2011 που αποφυλακίστηκε ο μικρότερος αδερφός του Χριστόδουλου Ξηρού ζει είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στο πατρικό τους στη Χαλκιδική, όπου ασχολείται συχνά με την κτηνοτροφία. Ασχολείται και με το σκίτσο, ένα από τους τρόπους με τους οποίους περνούσε την ώρα του στη φυλακή.
Πάτροκλος Τσελέντης: Ο φούρναρης
Μέχρι να συλληφθεί εργαζόταν σε ναυτιλιακή εταιρεία. Στον Κορυδαλλό πέρασε αμέτρητες ώρες στους φούρνους των φυλακών, με τη δουλειά του να του χαρίζει νωρίτερα την ελευθερία. Σήμερα ζει στο Ελληνικό.
Διονύσης Γεωργιάδης: Ο μουσικός
Ο 37χρονος ασχολείται ακόμη και σήμερα με τη μουσική- έχει κάνει σχετικές σπουδές. Ο ρόλος του στην οργάνωση ήταν περιφερειακός για αυτό και έμεινε μικρό διάστημα στη φυλακή. Τώρα βοηθά τον πατέρα του στο επιπλοποιείο που έχει.
Φωτογραφία: Eurokinissi  ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ (ΔΙΑΔΩΣΕΤΟ)

Aν αληθεύουν αυτά Άδωνη Γεωργιάδη τρέχα να κρυφτείς...Όλο το σόι “χωμένο” στην Κτηματολόγιο Α.Ε.

ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ...

Η… πεθερά του μπουμπούκου και άρα μητέρα της Ευγενίας Μανωλίδου, η Αγγελική Πουλάκου, σχεδόν 60 ετών γιαγιά η οποία προσελήφθη χωρίς προκύρηξη ως ιδιαιτέρα του Προεδρου της Κτηματολόγιο Α.Ε. 70αρη Χρήστου Γούλα.

Δεν της έφθανε όμως αυτό, ήθελε να προσλάβει και τη… νύφη της, τη γυναίκα δηλαδή του γιου της και αδελφού της Ευγενίας. Και έτσι προσελήφθη και αυτή στο Κτηματολόγιο.
Κατά σύμπτωση είναι η κόρη του πρώην Υπουργού της ΝΔ, Απόστολου Ανδρεουλάκου.
Και ο κατάλογος συνεχίζεται. Προσελήφθη στο Κτηματολόγιο και ο Νίκος Γεωργαντάς ο οποίος παρουσιάζει εκπομπή στο Τηλε-Άστυ για το χρηματιστήριο. Επίσης, τα τελευταία δύο χρόνια έχουν έρθει πάνω από δέκα στελέχη του ΛΑΟΣ, στο Κτηματολόγιο προσωπικές επιλογές του Άδωνη Γεωργιάδη για να πλαισιώνουν…την πεθερά του.
Εθνικό Κτηματολόγιο είναι αυτό ή Μπουμπουκολόγιο;
Μπουμπούκο, το θέμα αυτό έρχεται στη Βουλή. Μόνο που είναι πολύ πιο σοβαρό από αυτό που έφερες εσύ στο Κοινοβούλιο. Ξεκίνησες το τρέξιμο;
Αυτά και όχι μόνο στο pressmme όπου όλες οι αναρτήσεις είναι αφιερωμένες στο θέμα αυτό.Για να δούμε Παπαγιάννη ,θα το πας μέχρι τέλους,ή θα αρχίσεις να αφαιρείς πάλι αναρτήσεις,σιγά σιγα.
Περιμένουμε.

(ΠΗΓΗ: http://voltairosnews.blogspot.gr/)
http://skandalistis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_1028.html

Οι Μύθοι του Ευρώ

του Μωϋσή Λίτση

Η συζήτηση για την παραμονή ή όχι της χώρας μας στο ευρώ, έχει για τα καλά ανοίξει αν και δεν λείπουν ακόμη οι μανιχαϊστικές προσεγγίσεις στο ζήτημα ή η προβοκατόρικη διάθεση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, που ως ενδεχόμενη νέα κυβέρνηση, θα βρεθεί είτε το θέλει, είτε όχι μπροστά στο δίλημμα.

 Το θέμα άλλωστε της παραμονής ή όχι στο ευρώ έχει πάψει να είναι ταμπού και σχετική συζήτηση έχει αρχίσει ακόμη και στη Γαλλία. Προ ημερών ο Κύπριος οικονομολόγος νομπελίστας Χρήστος Πισσαρίδης, θερμός μέχρι προ τίνος οπαδός του ευρώ, ζήτησε την εγκατάλειψη του εγχειρήματος, προειδοποιώντας για μία χαμένη γενιά.

 Αντί να αντιμετωπίζεται το ευρώ με όρους «παράδεισου-κόλασης» ας δούμε κατά τη γνώμη μου ορισμένους μύθους που συνόδευσαν τη δημιουργία του ευρωπαϊκού κοινού νομίσματος και την ελληνική ένταξη σε αυτό το 2001.

-

Μύθος Πρώτος:

-

Παραμονές της εισόδου της χώρας μας στο ευρώ, ένα από τα κυριότερα επιχειρήματα για τα οφέλη που θα έφερνε η νέα εποχή, ήταν η…μείωση του δημόσιου χρέους. Ή σωστότερα η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, του εξωτερικού δημόσιου χρέους, το οποίο μέχρι τότε ήταν κυρίως σε δολάρια και άλλα ξένα νομίσματα και επηρεαζόταν άμεσα από τις συνεχείς υποτιμήσεις της δραχμής. Χρειαζόντουσαν δηλαδή όλο και περισσότερες δραχμές για να αγοραστούν τα δολάρια για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους και με δεδομένη τη συνεχή διολίσθηση του εθνικού νομίσματος, η επιβάρυνση γινόταν όλο και μεγαλύτερη.

Αφού το χρέος θα γινόταν πλέον σε ευρώ, το οποίο γινόταν αυτόματα εθνικό μας  νόμισμα, περιοριζόταν, έλεγαν, το βάρος εξυπηρέτησης του χρέους, το οποίο θα γινόταν πλέον ολόκληρο σε ευρώ: σε ένα σταθερό νόμισμα με το οποίο κλείδωνε πλέον η ισοτιμία της δραχμής, εξέλιξη που εγγυόταν πλέον τη νομισματική και κατ’ επέκταση οικονομική σταθερότητα.

Τι στην πραγματικότητα συνέβη; To δημόσιο χρέος δηλαδή τα ομόλογα που κατά καιρούς εξέδιδε το ελληνικό δημόσιο για τις χρηματοδοτικές του ανάγκες, βρισκόταν ήδη από το 1999-έτος δημιουργίας του ευρώ ως «εικονικού» αρχικά νομίσματος, πριν τεθούν σε κυκλοφορία τα νέα χαρτονομίσματα και κέρματα το 2002-σε ξένα χέρια.

Διαβάζουμε σε δελτίο του Investment Research & Analysis Journal του Απριλίου 1999. « Όσον αφορά στη διάρθρωση του συνολικού χρέους του Ελληνικού Δημοσίου, βάσει των τελευταίων διαθεσίμων στοιχείων της 31ης Μαρτίου 1999, το εσωτερικό χρέος ανερχόταν στο 77,8% και το εξωτερικό στο 22,2%. Το εσωτερικό χρέος συνίστατο σε ομόλογα(70,5%), έντοκα γραμμάτια(16,6%) και δάνεια της Τράπεζας της Ελλάδος(12,9%), ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος των ομολόγων ανήκει σε ξένους επενδυτές. Ο εξωτερικός δανεισμός έχει συναφθεί κατά 26,5% σε γιεν, κατά 25,4% σε δολάρια, κατά 19,5% σε μάρκα, κατά 16% σε ευρώ(σ.σ. το ευρώ λειτουργούσε ήδη ως νόμισμα, παράλληλα με την κυκλοφορία των εθνικών νομισμάτων), 4% σε ελβετικά φράγκα και σε διάφορα άλλα νομίσματα(8,3%). Η σύνθεση του συνολικού δανεισμού στο α’ τρίμηνο του 1999, αφορούσε κατά 85,7% εσωτερικό χρέος και κατά 14,3% εξωτερικό χρέος. Είναι φανερό ότι η πολιτική των οικονομικών αρχών έχει προσανατολιστεί προς τη επιμήκυνση της διάρκειας του εσωτερικού χρέους με την προγραμματιζόμενη π.χ. έκδοση των 20ετών ομολόγων. Το σκεπτικό αυτής της στάσης στηρίζεται στην προοπτική μείωσης των επιτοκίων-λόγω υιοθέτησης του ευρώ-με αποτέλεσμα να επιτευχθούν ευνοϊκότερες πληρωμές τόκων στο μέλλον».

Αντί λοιπόν η ένταξη στο ευρώ να διευκολύνει την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, «συσκότισε» την πραγματικότητα-γνωστά τα λογιστικά μαγειρέματα και τα παιχνίδια με swaps με ανάμειξη της Goldman Sachs- προκειμένου το πρόβλημα να μετατεθεί για μία δεκαετία αργότερα…

Η ένταξη στο ευρώ  και η πρωτοφανής μείωση επιτοκίων που έφερνε, χρησιμοποιήθηκε μάλιστα ως άλλοθι, για ακόμη μεγαλύτερη υπερχρέωση της χώρας αλλά και των νοικοκυριών. Η Ελλάδα από «ψωροκώσταινα» γινόταν υποτίθεται «ισχυρή», εισερχόταν σε μία περίοδο «πρωτοφανούς σταθερότητας» και το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα εγγυότανε ότι η εποχή των δύσκολων και ακριβών δανείων έχει περάσει… Όλοι θυμόμαστε με τι ζήλο οι τράπεζες προσπαθούσαν να μας πείσουν να πάρουμε κάθε είδους δάνειο, με αιχμή του δόρατος τα στεγαστικά και την εκπλήρωση του ελληνικού ονείρου για σπίτι στα… βόρεια προάστια ή ένα διαμέρισμα.

Δεν θα υπήρχαν πλέον μεγάλες συναλλαγματικές διακυμάνσεις και «ρίσκα», όπως γινόταν επί δραχμής με τα περιβόητα «συμφέροντα» δάνεια σε γεν και αργότερα επί ευρώ σε ελβετικό φράγκο, ενώ οι όποιες μεταβολές στα επιτόκια, υποτίθεται θα ήταν πλέον πιο προβλέψιμες, αφού τη νομισματική πολιτική θα καθόριζε πλέον η «αξιόπιστη» ΕΚΤ σε αντίθεση με την υπό σφικτή… κυβερνητική κηδεμονία Τράπεζα της Ελλάδος.

Ενδεικτική του κλίματος της προ ευρώ εποχής, ήταν διαφήμιση τον Μάρτιο του 2001, την οποία αλίευσα σε οπισθόφυλλο αφιερώματος της εφημερίδας Ελευθεροτυπία , αναζητώντας στο αρχείο μου κάποιο παλιό δημοσίευμα. Πρόκειται για διαφήμιση της Εθνικής Τράπεζας, με τίτλο «ΕΥΦΟΡΙΑ» που μιλούσε για «Δάνειο Εύκολοι Φόροι». Δάνειο που χορηγούνταν σε ευρώ-η χώρα είχε ακόμη κάτι μήνες για να ενταχθεί πλήρως στο κοινό νόμισμα-απευθυνόταν σε φυσικά πρόσωπα, «με ιδιαίτερα χαμηλό και ανταγωνιστικό επιτόκιο, σταθερό ή κυμαινόμενο», με «μεγάλη διάρκεια αποπληρωμής». Το δάνειο αποσκοπούσε στην πληρωμή φυσικά των οφειλών στην εφορία ή Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης. «Και η εφορία γίνεται «ευφορία»», όπως χαρακτηριστικά έγραφε η διαφήμιση.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος από 151,9 δισ. ευρώ το 2001(χρονιά ένταξης στο κοινό νόμισμα) έφθασε στα 355,7 δισ. ευρώ το 2011. Από 104,7% του ΑΕΠ έφθασε στο 170,6% του ΑΕΠ, βοηθούσης και της τρόικας που με το… λάθος πολλαπλασιαστή του ΔΝΤ, όχι μόνο δεν ελάφρυνε το ελληνικό χρέος, αλλά το αύξησε προς δόξαν της σωτηρίας του ευρώ(!).

Το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάστηκε δηλαδή σε λιγότερο από μία δεκαετία και μάλιστα σε περίοδο που το ΑΕΠ αναπτυσσόταν με 4% κατά μέσο όρο. Ανάπτυξη που  όχι μόνο δεν προκαλούσε καμία ανησυχία στους σημερινούς κέρβερους της δημοσιονομικής ορθοδοξίας στην Ευρώπη, αλλά προβάλλονταν ως μία ακόμη απόδειξη των πλεονεκτημάτων του ευρώ, το οποίο κατάφερε να μεταμορφώσει την «φτωχή» μέχρι πρότινος Ελλάδα σε ισχυρή με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης οικονομία.

-

Ας περάσουμε στο δεύτερο μύθο.

-

Το ευρώ αντικατέστησε τη δραχμή με βάση την κλειδωμένη ισοτιμία των 340,1 δραχμών ανά ευρώ. Πολλοί  θυμόμαστε τους πρώτους μήνες της διπλής κυκλοφορίας, τότε που οι τιμές σε δραχμές π.χ. στη λαϊκή μεταφραζόταν σε ευρώ και χρειαζόντουσαν στρογγυλοποίηση, προς αποφυγή των πολύπλοκων υπολογισμών στις νέες δεκαδικές υποδιαιρέσεις(λεπτά) του ευρώ. Με άλλα λόγια το ευρώ από την πρώτη στιγμή, ιδίως μετά το τέλος του πρώτου τριμήνου της διπλής νομισματικής κυκλοφορίας, άρχισε να αποκτά δική του οντότητα. Να γίνεται ένα διαφορετικό νόμισμα, όχι μόνο όσον αφορά τις παραστάσεις των νέων κερμάτων και χαρτονομισμάτων που αντικαθιστούσαν τη δραχμή και τα άλλα εθνικά νομίσματα, αλλά νομισματική μονάδα αυτή καθεαυτή.

Από το κατοστάρικο στο…ευρώ

Χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα είναι το φιλοδώρημα που δίναμε πολλοί για το καθάρισμα των… τζαμιών του αυτοκινήτου μας, όπου το παλιό κατοστάρικο αντικαταστάθηκε από το κέρμα του ενός ευρώ, η αξία του οποίου ήταν τρεις φορές πάνω του κέρματος που συνήθως βρισκόταν εύκαιρο στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου για τέτοιες δουλειές…

Η δημιουργία του ευρώ προκάλεσε πληθωριστικές πιέσεις, ανατιμήσεις, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες. Αποτελούσε ένα από τα μείζονα θέματα συζήτησης τα πρώτα χρόνια, με ορισμένους να προτείνουν την έκδοση χαρτονομίσματος του ενός και των δύο ευρώ, η οποία υποτίθεται θα διευκόλυνε το να πέσουν οι τιμές…

Από τη νομισματική σταθερότητα, βρεθήκαμε μπροστά σε ανατιμήσεις που έπρεπε να αντιμετωπιστούν με… εσωτερική υποτίμηση και αποπληθωρισμό. Η υποτιθέμενη σήμερα πτώση τιμών λόγω έλλειψης ζήτησης, έχει εξελιχθεί σε… ανέκδοτο, αφού όσο και αν πέσουν οι τιμές, με σφαγή των εισοδημάτων(κατά μέσο όρο 40%), ανεργία στα ύψη(27%), ένα εκατομμύριο εργαζόμενους που πληρώνονται αν και όποτε…, και στόχο μέσο μισθό τα 300 ευρώ, η όποια μείωση δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε καν στις βασικές ανάγκες του μέσου Έλληνα.

-

 Είναι όμως το ευρώ κοινό νόμισμα;

-

Το ερώτημα μοιάζει ρητορικό. Με το ίδιο ευρώ μπορείς να αγοράσεις προϊόντα και υπηρεσίες, στην Αθήνα, το Βερολίνο ή τη Μαδρίτη και μάλιστα χωρίς συναλλαγματικό κόστος-αν και οι συναλλαγματικές διαφορές αντικαταστάθηκαν από αλμυρές προμήθειες για όσους στέλνουν εμβάσματα σε ευρώ από το ένα κράτος μέλος στο άλλο. Η αγοραστική αξία βέβαια του κάθε ευρώ ανταποκρίνεται στις οικονομικές δυνατότητες που παρέχει κάθε χώρα μέλος.

Πέραν αυτού όμως τίποτα άλλο κοινό δεν έχει το ευρώ. Η υποτιθέμενη κοινή οικονομική και νομισματική πολιτική, είναι κοινή στα… λόγια, ενώ τα τελευταία χρόνια της κρίσης είναι πλέον όλο και περισσότερο σαφές πως κουμάντο στην ευρωζώνη κάνει η Γερμανία.

Μπορεί να θεωρείται κοινό ένα νόμισμα, όταν 17 οικονομίες παρουσιάζουν μεγάλη απόκλιση, την οποία μάλιστα οι ιθύνοντες της ευρωζώνης δεν θέλουν καν να μειώσουν; Όταν το κόστος δανεισμού αποκλίνει σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από ότι την εποχή των εθνικών νομισμάτων; Η Γερμανία πληρώνει σήμερα μηδενικά σχεδόν επιτόκια, όταν οι χώρες του νότου έχουν αποκλειστεί από τις αγορές, μετά την αύξηση των επιτοκίων κοντά στο 8%. Μπορεί η ΕΚΤ να δανείζει με ίδιο ποσοστό και στα 17 κράτη μέλη-0,25% μετά την τελευταία μείωση- ωστόσο για την κάθε χώρα μέλος χωριστά το κόστος δανεισμού αυξάνεται, διευρύνοντας την απόσταση από τα θεωρούμενα ασφαλή γερμανικά ομόλογα(βλέπε αύξηση spreads). Για να μην αναφερθούμε στην αδυναμία αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων από χιλιάδες συμπολίτες μας, που έχουν μείνει άνεργοι ή έχουν δει το εισόδημά τους να πέφτει στο ναδίρ.

Το Βερολίνο ήταν ευθύς εξαρχής αντίθετο στην έκδοση κοινών ευρωομολόγων, στη λεγόμενη «αμοιβαιοποίηση» του χρέους και ακόμη περισσότερο στην ανάγκη μεταβίβασης πλεονασμάτων από το βορρά στο νότο. Από τη μια δηλαδή κοινό νόμισμα και από την άλλη ο σώζων εαυτόν σωθήτω, χωρίς καν τη δυνατότητα νομισματικής ευελιξίας που προσφέρει το εθνικό νόμισμα.

Έγραφε ο υποφαινόμενος σε αφιέρωμα της εφημερίδας Ελευθεροτυπία για τον ένα χρόνο του ευρώ(15/01/2000): « Όσον αφορά τις οικονομικές εξελίξεις, το ευρώ ήταν καταλύτης. Καταλύτης ωστόσο για την Ευρώπη των επιχειρήσεων, την Ευρώπη των τραπεζιτών, όχι την Ευρώπη των εργαζομένων, που περιθωριοποιείται όλο και πιο πολύ.

Τι νόημα έχει, αν αύριο τα 16 εκατ. άνεργοι της ΕΕ παίρνουν το επίδομά τους σε ευρώ και όχι σε τοπικό νόμισμα; Θα παραμείνουν στο περιθώριο των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή της Ευρώπης.

Ναι, το ευρώ προκάλεσε συγχωνεύσεις-ρεκόρ στην Ευρώπη, αλλά και οικονομίες κλίμακας χωρίς αύριο για τις στρατιές των υποψηφίων απολυμένων ή «εθελοντών» που εγκαταλείπουν τη δουλειά τους.

Ναι, τα χρηματιστηριακά ταμπλό ανάβουν και δείχνουν πλέον τιμές σε ευρώ, κάνοντας ακόμη πιο άνετη την πρόσβαση του ξένου και ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που μπορεί να αγοράζει μετοχές με την άνεση λαϊκής αγοράς.

Ναι, τα χρηματιστήρια στην Ευρώπη κάλπασαν και φέτος χάρη στον οργασμό συγχωνεύσεων, τις επιθετικές εξαγορές και την ολοένα μεγαλύτερη κυριαρχία των δυνάμεων της αγοράς.(…).

Ξεχάστε την Ευρώπη που ξέρατε, λένε οι τραπεζίτες, για να δείτε ισχυρό ευρώ. Αφήστε κατά μέρος την πολιτική, γίνεται απλοί «κυβερνήτες» πολιτειών, ξεχάστε την παράδοση, σοσιαλιστικές αξίες-που γλίτωσαν ωστόσο την Ευρώπη από την βαρβαρότητα, διατηρώντας την κοινωνική συνοχή της, όχι πάντοτε με επιτυχία.

Αφήστε ελεύθερες τις δυνάμεις της αγοράς, δείξτε μεγαλύτερη ευελιξία, αφήστε το ευρώ να πάει μπροστά για τις επιχειρήσεις, όχι όμως και για τους εργαζόμενους, που με τις μισθολογικές τους απαιτήσεις, την εμμονή τους στο κοινωνικό κράτος κ.λ.π., «αμαυρώνουν» την εικόνα του νέου νομίσματος στην αγορά.

Αν το ευρώ αντί να ενώσει τους πολίτες του, εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες, μπορεί να έχει καταφέρει όντως να γίνει νόμισμα, με αντίκρισμα περισσότερα δολάρια ή γεν στην αγορά.

Δεν θα έχει ωστόσο πετύχει ποτέ το στόχο του. Τη δημιουργία μίας πραγματικά ενωμένης Ευρώπης, μίας πραγματικά συγκλίνουσας Ευρώπης, Βορρά και Νότου, Δύσης και Ανατολής, όχι μόνο σε απόλυτα οικονομικά μεγέθη αλλά επί της ουσίας».

Ελαττωματική αρχιτεκτονική

Σήμερα  όλοι μιλούν για ελαττωματική αρχιτεκτονική του ευρώ-νόμισμα που δημιουργήθηκε χωρίς ενιαία πολιτική εκπροσώπηση(κεντρική κυβέρνηση, ενιαίο προϋπολογισμό κλπ)-κάτι που δυστυχώς, μόνο νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι επεσήμαιναν τα χρόνια της ευρωευφορίας(βλέπε Φρίντμαν), γεγονός που τους κατέτασσε ειδικά στην Ελλάδα στο πάνθεον των αγγλοσαξονικών συνομωσιών για την υπονόμευση του ευρώ. Για μεγάλο μέρος ακόμη και αριστερών, η δημιουργία του ευρώ, ήταν ένα μέσο ι μείωσης του για χρόνια ατλαντικού προσανατολισμού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που θα έβρισκε ευνοϊκότερο πεδίο δράσης στο ανερχόμενο ευρωπαϊκό εγχείρημα και την υποτίθεται λιγότερο «επιθετική» εξωτερική πολιτική της ΕΕ.

Οι ίδιοι αριστεροί γοητεύονται σήμερα από το Ομπάμα και θεωρούν απλά ότι αν η ευρωζώνη ακολουθούσε το παράδειγμα του Αμερικανού προέδρου-έκοβε δηλαδή χρήμα αγοράζοντας ομόλογα έναντι πολλών εκατομμυρίων ευρώ-και  προχωρούσε προς μία περισσότερο «ομοσπονδιακή» λογική, τα πράγματα θα ήταν ίσως καλύτερα.

Η πιο ευέλικτη νομισματική πολιτική των ΗΠΑ, δεν έχει βέβαια ουδόλως μετριάσει τα «δημοσιονομικά» προβλήματα των επί μέρους πολιτειών, που προσχωρούν επίσης σε ανάλογες πολιτικές λιτότητας με τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης, σπρώχνοντας στο περιθώριο ακόμη μεγαλύτερο μέρος του αμερικανικού πληθυσμού.

Η κρίση του ευρώ δεν έχει να κάνει απλά με τις «ατέλειες» της αρχιτεκτονικής του, αλλά είναι μία ακόμη έκφραση της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, όπως αυτή εκδηλώθηκε μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, με επίκεντρο το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.

-

Η υποτιθέμενη  συναλλαγματική σταθερότητα που θα έφερνε το ευρώ, είναι ένας ακόμη βολικός μύθος.

-

Η αρχιτεκτονική του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος προσφέρεται από μόνη της για κερδοσκοπικά παιχνίδια διαρκείας στη διεθνή χρηματαγορά.

Τη δεκαετία του ’90 ήταν ο ευρωπαϊκός μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών, η σχέση των ευρωπαϊκών νομισμάτων με το ισχυρό μάρκο, τα σενάρια περί ΟΝΕ και ένταξης σε αυτήν χωρών με «κακό» παρελθόν όπως η Ελλάδα και η Ιταλία. Η υποτίμηση της στερλίνας και η έξοδος της από τον μηχανισμό το 1992, έκανε διάσημο τον Τζορτζ Σόρος, όλη η δεκαετία ωστόσο χαρακτηρίστηκε από ανάλογα «στοιχήματα».

Το ευρώ προσφέρεται από τη φύση του για  μεγαλύτερα κερδοσκοπικά παιχνίδια από ότι το δολάριο, η ισοτιμία του οποίου επηρεάζεται από τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στις ΗΠΑ. Πριν το ευρώ, έπαιζε για χρόνια αν, πότε και πως θα ενταχθούν οι υποψήφιες χώρες. Μετά ήταν αν το ευρώ θα καταφέρει να τα βγάλει πέρα, με τις αγορές να αναλώνονται στις επικοινωνιακές ικανότητες του πρώτου προέδρου της ΕΚΤ Βιμ Ντουίζενμπεργκ, συγκρίνοντάς τον με τις «αρετές» του τότε προέδρου της Fed Άλαν Γκρίνσπαν. Ύστερα αν θα γίνει ομαλά η μετάβαση από τα εθνικά νομίσματα στο ευρώ που θα κυκλοφορούσε πλέον στις τσέπες εκατομμυρίων καταναλωτών, αργότερα το κατά πόσο θα επηρεαζόταν η ευρωζώνη από τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση και τέλος ήλθε το σενάριο του Grexit, της πιθανότητας ελληνικής εξόδου από το ευρώ, διάλυσης του εγχειρήματος ή μετάλλαξής του, εξάπλωση της κρίσης χρέους κ.λ.π.

Κατάσταση Πολέμου

-

Τελευταίο επιχείρημα των «ευρωλάγνων».

-

Ναι η Ελλάδα ίσως δεν έπρεπε να ενταχθεί στο ευρώ, αλλά η πιθανότητα εξόδου της από αυτό θα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Οι καταθέσεις θα «κουρευτούν» λόγω υποτίμησης της νέας δραχμής. «Δεν θα έχουμε λεφτά για πετρέλαιο και φάρμακα», έλεγαν προεκλογικά αυτοί που προσπαθούσαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο με την πιθανότητα να υπάρξει στροφή προς τα αριστερά στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.

Όσον αφορά τις καταθέσεις-όσοι ακόμη καταφέρνουν να έχουν πέντε δεκάρες στην άκρη-μειώνονται ραγδαία για να τα βγάλει ο κόσμος πέρα. Το «κούρεμα» άνω των 100.000 ευρώ, γίνεται πλέον επίσημη πολιτική της ΕΕ για τη διάσωση τραπεζών, ενώ ήδη δεν έχουμε πετρέλαιο να ζεσταθούμε οι περισσότεροι λόγω οικονομικής αδυναμίας. Όσο για τα φάρμακα, γνωστή η τραγική κατάσταση των νοσοκομείων που επιπλέον κλείνουν…

Η χώρα μας και η κοινωνία  ζουν σε συνθήκες… πολέμου. Η εσωτερική υποτίμηση της τάξης του 40% αποδεικνύεται περισσότερο καταστροφική από την όποια ενδεχόμενη υποτίμηση έφερνε η έξοδος από το ευρώ.

H έξοδος από το ευρώ από μόνη της δεν μπορεί βέβαια να αποτελέσει λύση… διαρκείας, ούτε το εθνικό νόμισμα μπορεί από μόνο του να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις ενός παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο δεν πρόκειται να αλλάξει άμεσα… Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η ελληνική οικονομία-κοινωνία, με τη μεγαλύτερη μείωση ΑΕΠ σε συνθήκες ειρήνης, χρειάζονται έκτακτα μέτρα για την ανόρθωσή της.

Για να μειωθεί η ανεργία ας πούμε στο μισό σε μία τετραετία, ένας φιλόδοξος στόχος μιας μελλοντικής αριστερής κυβέρνησης, δεν αρκούν παζάρια με τη Μέρκελ, ΕΣΠΑ και αμφίσημη στάση απέναντι στο ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, αλλά ένα πρόγραμμα που θα ξέφευγε από τη συνηθισμένη προσέγγιση για τη σχέση ανάπτυξη-επενδύσεις, που θα έθετε άμεσα νέες προτεραιότητες και που θα κινητοποιούσε αμέσως δημόσια κεφάλαια(αφού οι ιδιώτες προτιμούν το ρόλο του ραντιέρη) για την ανάπτυξη υποδομών κλπ, που θα εξασφάλιζαν εν δυνάμει μαζικά θέσεις εργασίας.

Mε άλλα λόγια χρειάζεται ένα πρόγραμμα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, το οποίο για να γίνει πιστευτό, για να αγκαλιάσει όλο και περισσότερο κόσμο, πρέπει να έχουμε κατά νου πολλούς από τους μύθους με τους οποίους «μεγαλώσαμε» τη δεκαετία του ’90. «Το νόμισμα δεν είναι φετίχ» είχε πει προεκλογικά ο Τσίπρας, πολύ δε περισσότερο όταν τα λόγια που συνόδεψαν τη δημιουργία του ευρώ, αποδεικνύονται σήμερα κούφια.

Ο εγκληματίας πολέμου Αριέλ Σαρόν

Τελευταίες λέξεις για τον Σαρόν Ο εγκληματίας πολέμου Αριέλ Σαρόν απεβίωσε τελικά σε ηλικία 86 ετών, μετά από πολλά χρόνια σε κώμα, αλλά ατιμώρητος από οποιαδήποτε δικαιοσύνη για τα εγκλήματά του. Δημοσιεύουμε ένα κείμενο που είχε γράψει λίγες μέρες πριν – και ενώ επέκειτο ο θάνατος του Σαρόν – ο ισραηλινός συγγραφέας Μίκο Πέλεντ   Του Μίκο Πέλεντ Ποτέ δεν κατάλαβα πως μπορεί ο κόσμος να πανηγυρίζει στο άκουσμα των νέων για το θάνατο ενός ανθρώπου. Έτυχε να είμαι στο Ηνωμένο Βασίλειο όταν πέθανε η Μάργκαρετ Θάτσερ και έγινα μάρτυρας των πανηγυρισμών. Οι εκφράσεις χαράς καθώς διαδίδονταν τα νέα του θανάτου της Σιδηράς Κυρίας σε όλη τη χώρα, αρχικά με σόκαρε, καθώς οι άνθρωποι πραγματικά έκαναν πάρτι για να γιορτάσουν το θάνατό της. Καθώς επισκέφτηκα διάφορα μέρη της χώρας, ιδιαίτερα την Ουαλία και την Ιρλανδία, σκέφθηκα ότι όταν πεθάνει ο Αριέλ Σαρόν, μπορεί να δούμε παρόμοια ξεσπάσματα χαράς να λαμβάνουν χώρα. Ο Σαρόν είναι σε κώμα από τον Ιανουάριο του 2006 όταν υπέστη αρκετές εγκεφαλικές αιμορραγίες που τον άφησαν σε κατάσταση φυτού. Αλλά τώρα υπάρχουν νέα ότι τα νεφρά του καταρρέουν και εκφράζονται ανησυχίες στο Ισραήλ ότι υπάρχει πιθανότητα να πεθάνει σύντομα. Μπορεί κανείς να φανταστεί τα μακρά εγκώμια που θα πρέπει να υποστούμε όταν θα έχει αναπαυθεί: «Ένας ήρωας», «ένας μεγάλος ηγέτης», όλα αυτά θα ειπωθούν και πολλά περισσότερα. Ο τύπος θα εξιστορήσει κάθε στρατιωτικό του επίτευγμα, κάθε μάχη που κέρδισε, κάθε εχθρό, τόσο στρατιωτικό όσο και πολιτικό, τον οποίο νίκησε. Θα διατυμπανιστεί η αποφασιστικότητά του ως ισραηλινός ηγέτης και, θα μας πουν, ότι θα τον θυμούνται επειδή έδωσε όλο του το είναι στην πατρίδα του. Στο βιβλίο μου, «Ο γιός του Στρατηγού, το ταξίδι ενός Ισραηλινού στην Παλαιστίνη», αναφέρω αρκετές φορές τον Σαρόν, με την ιδιότητά του ως στρατιωτικό που ήταν βάναυσος, πανέξυπνος και ριψοκίνδυνος, μετά ως υπουργός άμυνας, και τελικά ως πρωθυπουργός. Αλλά το σημαντικό είναι να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους γι’ αυτόν τον άνδρα πριν το αηδιαστικό ξεχείλισμα συλλυπητηρίων, γεμάτο με υποκρισία και ψέματα, που σίγουρα θα ακολουθήσει το θάνατό του. Ο Αριέλ Σαρόν ήταν ένας φιλόδοξος άνδρας. Ήταν κτηνώδης, άπληστος, ασυμβίβαστος και ανέντιμος. Είχε μια ακόρεστη επιθυμία για εξουσία, δόξα και περιουσία. Οι τάσεις του ως ψυχρός, ανελέητος δολοφόνος ήταν εμφανείς από νωρίς στην καριέρα του όταν διοικούσε τη μονάδα 101 του ισραηλινού στρατού στα 1950. Η Μονάδα 101 ήταν μια διαβόητη ταξιαρχία κομάντο με ειδική άδεια να σκοτώνει και να τρομοκρατεί Παλαιστίνιους. Επιχειρούσε κυρίως στη Γάζα, αλλά και σε άλλα μέρη της χώρας και πέρα από αυτή. Η μονάδα 101 ήταν τόσο κτηνώδης στις πρακτικές της, πήρε τόσες αθώες ζωές, που ακόμα και για τα ισραηλινά στάνταρντ θεωρήθηκε ότι το παράκανε και η μονάδα τελικά διαλύθηκε. Ο Σαρόν συνέχισε προαγόμενος σε άλλες διοικήσεις στον ισραηλινό στρατό, κερδίζοντας το όνομα ενός υποσχόμενου διοικητή, και όλοι περίμεναν ότι μια μέρα θα γινόταν ο ανώτατος διοικητής του ισραηλινού στρατού, ή Αρχηγός του Επιτελείου. Αλλά αυτή ήταν μια θέση που ποτέ δεν πήρε, τα κατάφερε καλύτερα. Ο Σαρόν μπήκε στην πολιτική και χρήσθηκε Υπουργός Άμυνας υπό τον πρωθυπουργό Μεναχέμ Μπεγκιν. Με αυτήν του την ιδιότητα καθοδήγησε την ισραηλινή καταστροφική εισβολή στο Λίβανο το 1982. Η εισβολή άφησε αναρίθμητους Λιβανέζους και Παλαιστίνιους νεκρούς, πληγωμένους και εκτοπισμένους. Ο Σαρόν ήταν επίσης πίσω από τις σφαγές που έλαβαν χώρα τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα κοντά στη Βηρυτό, και εδώ και μια ακόμα φορά, ακόμα και για τα ισραηλινά στάνταρντ ο Σαρόν το παράκανε και απομακρύνθηκε από τη θέση του. Παρόλο που ο Σαρόν επικρίθηκε για το ρόλο του στη σφαγή της Σάμπρα και Σατίλα, και αποτράπηκε να υπηρετήσει ως υπουργός άμυνας, παρόλα αυτά συνεχίστηκε η πολιτική του καριέρα και η σφαίρα επιρροής του μεγάλωσε. Ως υπουργός οικιστικών και ανάπτυξης, συνέβαλε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στις ρατσιστικές, αντι-παλαιστινιακές πολιτικές και στη διαφθορά στο υπουργείο του. Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο προϋπολογισμός του υπουργείου ήταν απεριόριστος, ξεπερνώντας ολόκληρο τον προϋπολογισμό άμυνας του Ισραήλ. Χρησιμοποίησε όλο του το βάρος για να πετύχει την αποικιοποίηση και τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων από αυτό που ήταν κάποτε η Δυτική Όχθη. Σίγουρα το πιο παράλογο πράγμα που ειπώθηκε ποτέ για τον Σαρόν ήταν ότι επρόκειτο για έναν άνθρωπο της ειρήνης. Ότι «άφησε» τη Γάζα, και ότι «έδωσε» τη Γάζα πίσω στους Παλαιστίνιους. Ότι το έκανε για την ειρήνη και ως ανταπόδοση το μόνο που εισέπραξε το Ισραήλ ήταν ρουκέτες που εκτοξεύονται από τη Γάζα. Η απεμπλοκή από τη Γάζα ήταν μια κυνική, μονομερής κίνηση. Επέτρεψε στο Σαρόν να βγάλει τους ισραηλινούς εποίκους απ’ τη μέση, να κλείσει τη Γάζα σα φυλακή και να πάρει μερικούς πολιτικούς πόντους από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ήταν μια απάνθρωπη κίνηση που του επέτρεψε να πνίξει περαιτέρω το λαό της Γάζας, λαό τον οποίο ήταν αποφασισμένος να καταστρέψει από νωρίς, στη διάρκεια της βίαιης καριέρας του. Αλλά οι περήφανοι Παλαιστίνιοι δεν θα παραδινόντουσαν και θα λειτουργούσαν ως μια συνεχής υπενθύμιση του αίματος με το οποίο είναι λερωμένα τα χέρια του. Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει για πολύ, σχετικά με τον Σαρόν και τα εγκλήματά του. Καθώς κείτεται πεθαίνοντας, ίσως λίγες μέρες ή λεπτά πριν την τελευταία του πνοή, θα πρέπει όλοι/ες να θυμηθούμε τα θύματά του, τους αμέτρητους νεκρούς, πληγωμένους και εκτοπισμένους, και να θυμίσουμε στον κόσμο ότι αυτός ο άνδρας δεν ήταν ένας ήρωας αλλά ένας εγκληματίας. Καθώς γράφω αυτές τις λέξεις, ο Αριέλ Σαρόν είναι ακόμα ζωντανός, εάν κανείς μπορεί να το πει έτσι, και υπό πολλές έννοιες η κατάσταση στην οποία ζει τώρα, θα μπορούσε να είναι η κόλαση η οποία τόσο πολύ του αξίζει. Πηγή: mikopeled.com Αναδημοσίευση από: intifada.gr [i] Ο Μίκο Πέλεντ, είναι γιος του στρατηγού Μάτι Πελεντ που πολέμησε στον πόλεμο των έξι ημερών αλλά μετά έγινε υπερασπιστής της ειρήνης. Ο Μίκο Πέλεντ επίσης υπηρέτησε στις Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής αλλά μετά έγινε ακτιβιστής για την ειρήνη. Το 1997 η 13χρονη ανιψιά του σκοτώθηκε σε επίθεση αυτοκτονίας Παλαιστίνιου. Αλλά παρόλα αυτά συνέχισε να τάσσεται κατά της κατοχής και υπέρ της ειρήνης, και υποστηρίζει το κίνημα για Μποϊκοτάζ – Απόσυρση Επενδύσεων – Κυρώσεις (BDS). More Sharing ServicesΜοιράσου το Μίκο Πέλεντ  REDNotebook

Ηρωϊκοί παππούδες και γιαγιάδες, κρατάνε ακόμα αυτή τη χώρα – Δύο συγκλονιστικές αληθινές ιστορίες στην Ελλάδα της κρίσης

« Η ελληνική οικονομία και το παραμύθι της ανάπτυξης

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Ιανουαρίου 12, 2014

«Αρχαίοι ανθρώποι της Ανατολής» ξαναζούνε στα χρόνια τα δικά μας…

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

- Γιατρέ μου, πόσο κοστίζουν τα φάρμακα που μου γράφεις;

- Φτηνά είναι μπάρμπα-Γιώργη…

- Αχ! Νάσαι καλά, γιατί έμεινα με ένα εικοσάρικο όλο κι όλο.

- Γιατί βρε μπάρμπα-Γιώργη; Εγώ βλέπω ότι είσαι συνταξιούχος του ΙΚΑ. Πόση σύνταξη παίρνεις;

- Έπαιρνα πολύ καλή σύνταξη. Γύρω στα 800 ευρώ. Όπως ξέρεις όμως μας έχουνε κόψει αρκετά, και τώρα μου δίνουνε περίπου 650.

- Καλά, και δεν σου φτάνουνε 650 ευρώ; Το σπίτι στο χωριό είναι δικό σας, ο μπαξές μπροστά σας πάντα γεμάτος, κι απ’ ότι γνωρίζω εσύ και η κυρά Δέσποινα είστε μονάχα.

- Έτσι όπως τα λες είναι γιατρέ μου,  αλλά…

- Τί αλλά χρυσέ μου άνθρωπε; Τί σας συμβαίνει;

- Άκουσε γιατρέ: Εδώ και ενάμισι χρόνο ο γιός μου είναι άνεργος. Η γυναίκα του το ίδιο . Μου λένε:  ”Πατέρα δεν αντέχουμε άλλο αυτή την κατάσταση. Έχουμε μείνει άφραγκοι. Τα παιδιά μας τα κόψαμε από τα Αγγλικά. Τα ρούχα τους μικραίνουνε και δεν μπορούμε να τους πάρουμε καινούργια. Στο σχολείο δεν έχουμε να τους δώσουμε ούτε πεντάρα! Αποφασίσαμε λοιπόν να φύγουμε για δουλειά στη Γερμανία”.

Από τότε, καλέ μου γιατρέ, κάθε μήνα η σύνταξή μου ολόκληρη πάει κατευθείαν για τις ανάγκες των παιδιών. Να αφήσω τα παιδιά μου να πεινάνε; Και να τα δω να φεύγουνε για τα ξένα; Αδύνατον!

Εγώ και η γριά  όπως-όπως θα τα καταφέρουμε. Να είναι καλά ο μπαξές μας, οι τραχανάδες και τα χρυσά χεράκια της κυρα-Δέσποινας. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί αραίωσαν οι επισκέψεις μας σε σένα, γιατί σε ρωτάω με αγωνία για το κόστος των φαρμάκων, γιατί εξαφανίστηκα από το καφενείο του χωριού; Καταλαβαίνεις τώρα γιατί το ζάχαρό μου τρελάθηκε τελευταία, και η βουβωνοκήλη, που μου είπες να την χειρουργήσω, έχει γίνει διπλάσια ; Με ζυμαρικά και πατάτες, γιατρέ μου, ρεγουλάρεται το ζάχαρο; Και με τί λεφτά να ξεκινήσω για το νοσοκομείο;

Τα παιδιά μου όμως να είναι καλά και τα εγγόνια μου.  Εμείς το ψωμί μας το φάγαμε. Χαλάλι τους η σύνταξή μου ολόκληρη.

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

(Σκηνικό)

Η κλινική εξέταση έχει ολοκληρωθεί. Ασθενής και γιατρός κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλον, και ανάμεσά τους ένα γραφείο γεμάτο από αναρίθμητα κουτιά φαρμάκων και σκορπισμένες παλιές εξετάσεις μέσα σε ξεσκισμένους και βρώμικους από την πολυχρησία φακέλους.

 - Παράσχο , έχω την εντύπωση ότι δεν παίρνεις τα φάρμακά σου κανονικά . Εσύ κιλά δεν έβαλες, και  αλμυρά απ’ όσο ξέρω δεν τρως. Η δύσπνοια, που διαμαρτύρεσαι ότι σε βασανίζει τους τελευταίους δυο μήνες, δεν ερμηνεύεται αλλιώτικα παρά μονάχα με την παραμέληση της θεραπείας.

Με τόσες αρρώστιες που κουβαλάς δεν καταλαβαίνεις ότι πετώντας στην άκρη τα φάρμακα βάζεις σε κίνδυνο την ζωή σου; Ξεχνάς τι πέρασες με την καρδιά σου; Ή μήπως δεν είσαι εσύ με το δύσκολο ζάχαρο, με την ινσουλίνη, με το παλιό εγκεφαλικό, με το μπάϊ πας, με τα δυο πνευμονικά οιδήματα!

 Παράσχο, σε παρακαλώ σύνελθε. Τα φάρμακά σου είναι πράγματι πολλά. Τα έχεις βαρεθεί τόσα χρόνια. Δεν είναι όμως αυτός λόγος για να τα παρατήσεις.

Ο Παράσχος, με σκυμμένο το κεφάλι,  φέρνει τις δυο του παλάμες στο πρόσωπο και βάζει αμέσως τα κλάματα! Τα δάκρυά του ξεχειλίζουν από τα δάχτυλα των χεριών του, μουσκεύουν τα μάγουλα και στάζουνε πάνω στα γόνατά του. Κλάμα με αναφιλητά. Κάποια στιγμή συμμαζεύοντας όλο του το κουράγιο, σκουπίζει τα μάτια του, καθαρίζει το βλέμμα το , και με φωνή σταθερή λέει στον γιατρό.

- Γιατρέ μου, όπως ξέρεις, ως πρώην πυροσβέστης  παίρνω σύνταξη καλή.  1050 ευρώ τον μήνα. Για μένα και την γυναίκα μου, μέχρι τώρα, μας έφταναν και μας περίσσευαν. Ας όψεται όμως η κρίσις:  Όπως σου έχω πει, έχω μια κόρη και έναν γιό. Η κόρη μου είναι χωρισμένη, εδώ και δυο χρόνια, με ένα παιδί και χωρίς δουλειά. Και ο γιος μου άνεργος κι αυτός επί ενάμισι χρόνο, και η γυναίκα του το ίδιο, και με δυο παιδιά στην πλάτη τους!

Άντε  πες μου εσύ τώρα γιατρέ μου,  τι να κάνω; Τις αρρώστιες μου να δω ή τα παιδιά μου; Τα φάρμακά μου να αγοράσω πρώτα ή το ψωμί των εγγονών μου; Να αφήσω τα παιδιά μου να παγώνουνε μέσα στον χειμώνα, και να προτιμήσω την δική μου ζεστασιά; Να μην έχουνε να φάνε ούτε ένα φρούτο τα εγγονάκια μου,  και εγώ να έχω το στομάχι μου γεμάτο; 

Αυτό δεν γίνεται γιατρέ μου. Δεν γίνεται! Η καρδιά μου δεν το βαστάει. Έτσι η γυναίκα μου η κυρά Δάφνη και εγώ πήραμε την απόφαση, εδώ και δυο χρόνια περίπου, και μοιραζόμαστε την σύνταξη  με τα παιδιά μας. Κάθε τέλος του μηνός χωρίζουμε την σύνταξη στα τρία. Πόσο κάνει 1050 ευρώ δια του τρία; 350!  Έ, λοιπόν παίρνουμε τρεις οικογένειες από 350 ευρώ η κάθε μια και ξεκινάμε να περάσουμε τον μήνα μας.

Τι να πρωτοπληρώσω γιατρέ μου με 350 ευρώ; Τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και του ΟΤΕ  ή τα πάμπερς της κυρα-Δάφνης; Το σούπερ μάρκετ ή κανα-χαρτζιλίκι για τα μικρά; Ευτυχώς που μένουμε στο χωριό, και σε σπίτι δικό μας, και μπορώ ακόμα και τα καταφέρνω με το μπαξεδάκι μας.

Τα φάρμακα, όπως καταλαβαίνεις, αναγκαστικά έρχονται τελευταία.  Κι ας είναι από τα απαραίτητα για την υγεία μας. Πάνω απ’ όλα τα παιδιά μας γιατρέ μου. Έτσι μάθαμε από τους γονείς μας, έτσι κάνουμε. Κι ο Θεός ας βάλλει το χέρι Του.

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Με τέτοιους γονείς αυτό το Γένος δεν ξεριζώνεται με καμιά ανθρώπινη δύναμη.

Με τέτοια ζωντανά παραδείγματα θυσίας και αυταπάρνησης δεν πρόκειται να χαθεί ούτε στάλα από την αργόσυρτη πορεία της ιστορικής μας συνέχειας! Και ας λένε οι ”εταίροι” μας ότι στην Ελλάδα θα χαθούνε δύο με τρεις  γενιές. Μπορεί ίσως να χαθούνε τα πορτοφόλια μας τα χοντρά. Οι καρδιές μας όμως όχι!

Οι Φράγκοι τα έχουνε χαμένα μαζί μας. Απορούν και εξίστανται πώς αυτή η ράτσα  με τόσα δεινά, με τόσα βάσανα, με τόση φτώχια, με τόσα αδιέξοδα εξακολουθεί και στέκεται ακόμα στα πόδια της!

Απορούν οι άνθρωποι γιατί απλώς μας μετράνε με τα μέτρα τα δικά τους. Η επαφή τους με τον δικό μας πολιτισμό ήτανε πάντοτε καθαρά ακαδημαϊκή. Ποτέ δεν προχώρησαν σε βιωματική, εμπειρική γνωριμία μαζί του.

Μας λένε ότι είμαστε απρόβλεπτοι εμείς οι Έλληνες.

Έχουνε δίκαιο, αλλά ξέρουνε γιατί;

Εάν η Δύση επιθυμεί πράγματι να μάθει και να διδαχθεί το μεγάλο μας μυστικό, ας ρωτήσει στην Ελληνική ύπαιθρο τις ηρωϊκές γιαγιάδες και τους υπέροχους παππούδες μας!  Τους σύγχρονους εκφραστές και διδασκάλους της Ελληνορθόδοξης Ασκητικής. Αυτής που σώζει.

Φ.Μ (Ιατρός)

Κυβέρνηση χωρίς πολιτικά καύσιμα

Πέτρος Τσάγκαρης 

     

Ύφεση και το 2014, διογκώνονται οι δυσκολίες για ΠΑΣΟΚ-ΝΔ
Καθώς είμαστε στο 2014 έχει ξε­κινήσει η Ελ­λη­νι­κή προ­ε­δρία, τα πράγ­μα­τα για τους από τα πάνω 
δεν είναι κα­θό­λου ρό­δι­να και κα­θό­λου ελεγ­χό­με­να. Η κυ­βέρ­νη­ση και η τρόι­κα βρί­σκο­νται ενώ­πιον
 τρα­γι­κών μα­κρο­οι­κο­νο­μι­κών απο­τε­λε­σμά­των που οι ίδιοι δη­μιούρ­γη­σαν με την πο­λι­τι­κή που επέ­βα­λαν.
 Λένε ότι οι οι­κο­νο­μι­κοί δεί­κτες θα βελ­τιω­θούν το 2014, αλλά αυτά τα έχουν ξα­να­πεί πολ­λά­κις. 
Αντί­θε­τα από τις προ­βλέ­ψεις τους, ήδη πολ­λοί ορ­γα­νι­σμοί προ­βλέ­πουν ότι ούτε το 2014 δεν
 θα υπάρ­ξει καμία ανά­πτυ­ξη: Η Morgan Stanley προ­βλέ­πει μη­δε­νι­κούς ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης, 
η Moody’s προ­βλέ­πει ύφεση 0,5%, ο ΟΟΣΑ βλέ­πει επί­σης ύφεση 0,4%, ενώ ακόμη και το Συμ­βού­λιο 
των Οι­κο­νο­μι­κών Εμπει­ρο­γνω­μό­νων της Μέρ­κελ βλέ­πει ύφεση 1,3%, απο­κλί­νο­ντας κατά 3,5 δισ. από
 τις προ­βλέ­ψεις της τρόι­κας. Ακόμη πιο δυ­σμε­νής είναι η πρό­βλε­ψη της Citi που προ­βλέ­πει ύφεση 1,9% 
για το 2014 και επι­πλέ­ον ύφεση 0,5% και το 2015.
Χωρίς συ­ναί­νε­ση
Ωστό­σο και η κυ­βέρ­νη­ση και η τρόι­κα συ­νε­χί­ζουν στην ίδια γραμ­μή, όχι από πα­ρα­λο­γι­σμό, αλλά από 
συμ­φέ­ρον. Σε οι­κο­νο­μι­κό επί­πε­δο υπάρ­χουν κέρδη δε­κά­δων δισ. ευρώ για τους δα­νει­στές από αυτό 
το διαρ­κές αλι­σβε­ρί­σι δα­νεί­ων και απο­πλη­ρω­μής τους εκ μέ­ρους της Ελ­λά­δας. Κέρ­δος έχει όμως και 
το ελ­λη­νι­κό κε­φά­λαιο, τόσο σε άμεσο επί­πε­δο με την αύ­ξη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας αρ­κε­τών εται­ριών (όσων
 επι­βιώ­νουν τε­λι­κά από τις πα­ρά­πλευ­ρες απώ­λειες του πο­λέ­μου τους) όσο και σε μα­κρο­πρό­θε­σμο 
επί­πε­δο καθώς οι Έλ­λη­νες κα­πι­τα­λι­στές, με αφορ­μή το μνη­μό­νιο, πα­γιώ­νουν την εξα­γω­γή 
με­γα­λύ­τε­ρης υπε­ρα­ξί­ας από τους ερ­γα­ζό­με­νους μέσω της κα­τάρ­ρευ­σης των μι­σθών και των άλλων 
ερ­γα­τι­κών κα­τα­κτή­σε­ων.
Αυτή η πο­λι­τι­κή επι­λο­γή του ευ­ρω­παϊ­κού –και συ­να­κό­λου­θα και του ελ­λη­νι­κού– κε­φα­λαί­ου συ­μπιέ­ζει 
διαρ­κώς προς τη διά­λυ­ση ή την από­λυ­τη με­τάλ­λα­ξη τα κόμ­μα­τα δια­χεί­ρι­σης, όπως τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ,
 που είχαν δη­μιουρ­γη­θεί σε άλλη φάση του κα­πι­τα­λι­σμού έχο­ντας με­τα­ξύ άλλων ως κύρια λει­τουρ­γία 
τους και την εν­σω­μά­τω­ση με­γά­λων τμη­μά­των του λαού εντός του συ­στή­μα­τος. Τα κόμ­μα­τα αυτά, και 
ιδιαί­τε­ρα το ΠΑΣΟΚ, δεν είχαν οι­κο­δο­μη­θεί για να υπη­ρε­τή­σουν μια πο­λι­τι­κή ανοι­κτής κλο­πής του 
ση­με­ρι­νού (μι­σθοί-συ­ντά­ξεις, θέ­σεις ερ­γα­σί­ας), του χθε­σι­νού (ακί­νη­τα) και του αυ­ρια­νού (συσ­σώ­ρευ­ση
 ατέ­λειω­των φόρων) ει­σο­δή­μα­τος των ερ­γα­ζό­με­νων μαζών. 
Εκτός από τη με­γά­λη μάζα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, τα κόμ­μα­τα αυτά έρ­χο­νται σε πρω­το­φα­νή ρήξη με 
με­σο­στρώ­μα­τα. Συ­νο­λι­κά η συ­γκυ­βέρ­νη­ση φαί­νε­ται ότι δεν μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει τη συ­ναί­νε­ση εκεί­νης

 της κρί­σι­μης μάζας κό­σμου που απαι­τεί­ται ώστε να λει­τουρ­γεί μα­κρο­πρό­θε­σμα το σύ­στη­μα. 
Διά­λυ­ση ΠΑΣΟΚ
Αυτή η έλ­λει­ψη συ­ναί­νε­σης φαί­νε­ται πιο ανά­γλυ­φα από το γε­γο­νός ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι και 
οι μι­κρο­με­σαί­οι δεν πλη­ρώ­νουν τους φό­ρους τους σε μα­ζι­κό πια επί­πε­δο: στα τέλη Οκτω­βρί­ου 2013 
τα φυ­σι­κά πρό­σω­πα που χρω­στού­σαν στο κρά­τος (δηλ. είχαν λη­ξι­πρό­θε­σμες οφει­λές) είχαν φτά­σει 
στα 2.695.000 αν­θρώ­πους, δηλ. απο­τε­λού­σαν ένα τε­ρά­στιο πο­σο­στό του οι­κο­νο­μι­κά ενερ­γού 
πλη­θυ­σμού της χώρας. Όμως και ο αριθ­μός των επι­χει­ρή­σε­ων που έχουν λη­ξι­πρό­θε­σμες οφει­λές 
προς το Δη­μό­σιο αυ­ξή­θη­κε με δρα­μα­τι­κό ρυθμό (για την ακρί­βεια κατά 228%!) το πρώτο δε­κά­μη­νο του 
έτους.  Είναι γι’ αυτό το λόγο, εξάλ­λου, που η τρόι­κα δεν απο­δέ­χε­ται την πρό­βλε­ψη του υπουρ­γεί­ου 
Οι­κο­νο­μι­κών, ότι μπο­ρούν να ει­σπρα­χθούν 2,65 δισ. ευρώ από τη νέα φο­ρο­λη­στεία επί των ακι­νή­των.
Αυτή η αδυ­να­μία κάνει το ΠΑΣΟΚ να θε­ω­ρεί­ται ήδη τε­λειω­μέ­νη υπό­θε­ση: Στις δη­μο­σκο­πή­σεις είναι 
έκτο κόμμα (πα­ρό­τι ο αρ­χη­γός του είναι αντι­πρό­ε­δρος της κυ­βέρ­νη­σης και υπ. Εξω­τε­ρι­κών). 
Με­γα­λο­στε­λέ­χη αμ­φι­σβη­τούν ανοι­κτά τις επι­λο­γές της ηγε­σί­ας. Έντε­κα νυν και πρώην βου­λευ­τές και 
υφυ­πουρ­γοί (Σα­χι­νί­δης, Μω­ρα­ΐ­της, Πε­τα­λω­τής κ.ά.) με ανα­κοί­νω­σή τους κα­ταγ­γέλ­λουν τους χει­ρι­σμούς 
της. Κά­ποια άλλα στε­λέ­χη, όπως οι ευ­ρω­βου­λευ­τές Ά. Πο­δη­μα­τά, Μ. Κοππά και Σπ. Δα­νέλ­λης, 
πα­ρα­βρέ­θη­καν στο συ­νέ­δριο της ΔΗΜΑΡ δί­νο­ντας σήμα απο­μά­κρυν­σης, ενώ ο πρώην υπουρ­γός 
Π. Μπε­γλί­της ανα­κοί­νω­σε την προ­σχώ­ρη­σή του στη ΔΗΜΑΡ. 
Έτσι το σχέ­διο των «58» μάλ­λον μένει ως επι­θυ­μία του Πρε­τε­ντέ­ρη και κά­ποιων κύ­κλων του κε­φα­λαί­ου
. Ο ίδιος ο Βε­νι­ζέ­λος δίνει μάχη οπι­σθο­φυ­λα­κής για τον εαυτό του χρη­σι­μο­ποιώ­ντας το κόμμα και 
την κυ­βερ­νη­τι­κή του και πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία με την ακρο­δε­ξιά ηγε­σία της ΝΔ ως ασπί­δα απέ­να­ντι στην 
προ­ο­πτι­κή να διω­χθεί ποι­νι­κά για την υπό­θε­ση των υπο­βρυ­χί­ων.
Κρίση ΝΔ
Όμως και η ΝΔ δεί­χνει ότι χάνει πλέον τη δη­μο­σκο­πι­κή αντο­χή της αφού διέρ­ρη­ξε και αυτή τους ζω­τι­κούς
 δε­σμούς της με την κοι­νω­νι­κή της βάση. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι η ΔΑΚΕ ιδιω­τι­κού τομέα με επι­στο­λή 
της ζή­τη­σε εμ­μέ­σως από τους βου­λευ­τές της ΝΔ να μην υπερ­ψη­φί­σουν τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό. Αμέ­σως 
(ξανα)δια­γρά­φη­κε από το κόμμα ο πρό­ε­δρος της εν λόγω πα­ρά­τα­ξης, και γγ. της ΓΣΕΕ, Ν. Κιου­τσού­κης,
 ο οποί­ος ωστό­σο πέ­ρα­σε στην αντε­πί­θε­ση λέ­γο­ντας ότι «είναι εγκλη­μα­τι­κό για την κοι­νω­νία το μείγ­μα 
αυτής της πο­λι­τι­κής και δεν μπο­ρεί να πάει άλλο».
Αντί­στοι­χες από­ψεις έχουν και πολ­λοί βου­λευ­τές -ει­δι­κά όσοι έχουν εκλο­γι­κή βάση ψη­φο­φό­ρους με μικρή
 και με­σαία ιδιο­κτη­σία. 
Έτσι ο Σα­μα­ράς, πα­ρό­τι κα­τά­φε­ρε να φτά­σει στο βρα­χυ­πρό­θε­σμο στόχο του, την προ­ε­δρία της ΕΕ, έχει
 εξα­ντλή­σει τα πε­ρισ­σό­τε­ρα από τα πο­λι­τι­κά του καύ­σι­μα. Ταυ­τό­χρο­να, την ώρα που γρά­φο­νταν αυτές 
οι γραμ­μές, θα έπρε­πε να απο­φα­σί­σει τι θα κάνει με τον Βε­νι­ζέ­λο και την υπό­θε­ση των υπο­βρυ­χί­ων: 
Θα τον στή­ρι­ζε με την πα­ρου­σία του στη Βουλή ακόμη κι αν αυτό σή­μαι­νε ότι θα χρε­ω­θεί το βαρύ 
πυ­ρο­βο­λι­κό της πα­σο­κι­κής δια­φθο­ράς; Ή θα προ­τι­μού­σε να μην πα­ρα­στεί στη Βουλή, αφή­νο­ντας μόνο
 του τον αρ­χη­γό του ΠΑΣΟΚ ενά­ντια στις ορέ­ξεις όλων. Ό,τι και να έκανε η συ­γκυ­βέρ­νη­ση θα έχει υπο­στεί
 νέα φθορά. 
Προ­ο­πτι­κές
Σε αυτές τις συν­θή­κες η κυ­βέρ­νη­ση προ­σπα­θεί να πε­ρά­σει τη φο­ρο­λο­γι­κή λαί­λα­πα που, με­τα­ξύ άλλων, 
φο­ρο­λο­γεί χω­ρά­φια, επι­τρέ­πει εφό­δους εφο­ρια­κών μέσα στα σπί­τια, εξό­φλη­ση του φόρου ει­σο­δή­μα­τος 
σε τρεις μήνες, αντί σε έξι, πρό­στι­μο 10% αν κά­ποιος κα­θυ­στε­ρή­σει για πάνω από δύο μήνες 
να πλη­ρώ­σει το φόρο του και πολλά άλλα αι­μο­δι­ψή. 
Ο μόνος φόρος στον οποίο κά­νουν διαρ­κώς πίσω οι μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις είναι το 20% που έχει 
απο­φα­σι­σθεί από το 2010 να επι­βάλ­λε­ται στις τη­λε­ο­πτι­κές δια­φη­μί­σεις. Ήδη ο Στουρ­νά­ρας έδωσε
τέ­ταρ­τη ανα­βο­λή για έναν ακόμη χρόνο, επα­να­βε­βαιώ­νο­ντας τη συμ­μα­χία κυ­βέρ­νη­σης και κα­να­λαρ­χών.
 Όμως η μι­ντια­κή προ­πα­γάν­δα δεν αρκεί για να σώσει την κυ­βέρ­νη­ση. Κα­νείς προ­φα­νώς δεν θα θυ­μά­ται 
σε λί­γους μήνες την ελ­λη­νι­κή προ­ε­δρία, όπως ακρι­βώς κα­νείς δεν θυ­μά­ται τη λι­θουα­νι­κή προ­ε­δρία, 
πα­ρό­τι αυτή δεν έχει λήξει ακόμη. Ο μόνος πι­θα­νός λόγος να μεί­νει στην ιστο­ρία η ελ­λη­νι­κή προ­ε­δρία, 
είναι να κα­ταρ­ρεύ­σει η κυ­βέρ­νη­ση κατά τη διάρ­κειά της. 

- See more at: http://www.rp roject.gr/article/kyvernisi-horis-politika-kaysima#sthash.RfQUDnxI.dpuf