Αλήθειες και ψέματα για τη δραχμή

Του Δημήτρη Καζάκη, Οικονομολόγου – Αναλυτή

     

Τι θα γίνει έτσι και επιστρέψου­με στη δραχμή; Προφανώς θα πέσει ο ουρανός να μας πλα­κώσει. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ή θα γυρίσουμε στη λίθινη εποχή. Ακριβώς δηλαδή όπως ήταν πριν αποκτήσουμε το ευρώ. Διό­τι, αν δεν με γελά η μνήμη μου, οι Έλ­ληνες πριν από το ευρώ κατοικούσαν στις σπηλιές και στα δέντρα, φορού­σαν δέρματα, ζεσταίνονταν με κοπρι­ές και έτρωγαν κουκουνάρια. Αφού ποιος δεχόταν τότε την ξεφτιλισμένη...

πληθωριστική δραχμούλα;

   

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικο­νομία επιβίωνε – με όλα τα προβλήματά της – πολύ καλύτερα εκτός ευρώ παρά με το «ισχυρό ευρώ». Είχε διε­θνείς σχέσεις και πριν από το ευρώ, και μάλιστα καλύτερες, με περισσότε­ρες χώρες, και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμι­σμα, δηλαδή τη δραχμή, τη μεταχειρί­ζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότη­τα με διαρκείς υποτιμήσεις, τα αποτε­λέσματα ήταν τα εξής:

   

♦ Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώ­ρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδι­άφορη σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με τη χώρα η κατάσταση της δραχμούλας. Οι εξωτερικές σχέσεις της χώ­ρας ήταν σαφώς πιο εκτεταμένες και πιο πολύπλευρες απ’ ό,τι σήμερα που τρεις χώρες ελέγχουν ουσιαστικά το εξωτερικό εμπόριό της.

   

♦ Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρ­κείς υποτιμήσεις, οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύ­τεροι απ’ ό,τι τη δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας.

   

♦ Χάρη στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και, παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη, δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατη­ρούσαμε τη δραχμή.

   

Αυτά είναι τα γεγονότα. Να θυμί­σουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα έχασε πάνω από 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ. Στη μεταπολίτευση χάρη στις τρεις επίση­μες υποτιμήσεις και την τακτική της διολίσθησης, η δραχμή έχασε το 90% της αξίας της. Καταστράφηκε η οικο­νομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευ­σαν οι εξωτερικές οικονομικές δο­σοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε;

   

Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φρά­γκο, λόγω της ένταξης στη νομισματι­κή Λατινική Ένωση, η οποία διαφημί­στηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το Δημόσιο. Το 1932 η Ελ­λάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχ­μής και υπερδανεισμού σε χρυσές λί­ρες, μια και τότε ανήκε στη νομισματι­κή ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.

   

Δεν υπάρχει «διεθνής λύση»

   

Το ίδιο και αμέσως μετά την απε­λευθέρωση, όταν η Βρετανία επέβα­λε τη συμφωνία του Λονδίνου (1944) στην Ελλάδα, με βάση την οποία η χρυσή λίρα λειτουργούσε ως βασικό γενικό ισοδύναμο της ελληνικής οι­κονομίας. Έτσι φτάσαμε να στοιχίζει ένα καρβέλι ψωμί μερικά εκατομμύ­ρια δραχμές και ο μαυραγοριτισμός να σαρώνει. Αυτή η συμφωνία του Λονδίνου και η έκδοση κατόπιν της στρατιωτικής βρετανικής λίρας για το εσωτερικό της Ελλάδας, σηματοδότη­σε τη δεύτερη περίοδο της κατοχής, τη βρετανική κατοχή.

   

Οι παγκόσμιες κρίσεις του οικονο­μικού στερεώματος της αγοράς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διε­θνές επίπεδο. Εκτός κι αν αποζητάμε εμπόλεμες συρράξεις ανάμεσα στους ισχυρούς, με οικονομικούς ή πολιτι­κούς όρους. Μόνο έτσι ξέρει η παγκό­σμια αγορά να αναζητά διεθνείς λύ­σεις. Αυτό αποτελεί θέσφατο για όποι­ον έχει στοιχειωδώς μελετήσει τις με­γάλες περιόδους παγκόσμιας κρίσης από την εποχή της πρώτης Μεγάλης Ύφεσης του 1873-1896.

   

Η ανάγκη εθνικού νομίσματος, ει­δικά για τις πιο ασθενικές οικονομί­ες, γεννήθηκε ως αδήριτη ανάγκη αντιμετώπισης και θωράκισης των εθνικών οικονομιών από τις παγκό­σμιες κρίσεις και αναταράξεις των αγορών. Εντελώς ενδεικτικά μόνο, θα άξιζε τον κόπο να αναφέρουμε ότι ο Τζον Μέιναρτ Κέινς, που παπαγα­λίζουν ορισμένοι σύγχρονοι idiotus ignoramus με πανεπιστημιακούς τίτ­λους, όταν βρέθηκε σε μια ανάλογη παγκόσμια κρίση χρέους, τι πρότεινε; Όταν, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πό­λεμο, όλα τα εμπόλεμα κράτη βρέθη­καν καταχρεωμένα, κυρίως προς τη μόνη χώρα - πιστωτή που είχε απο­μείνει, τις ΗΠΑ, ο Κέινς ξάφνιασε το αστικό κατεστημένο με δυο καίριες προτάσεις: Αφενός, ισχυρίστηκε ότι τα χρέη είναι αδύνατο να εξυπηρε­τηθούν και, προκειμένου να επιβά­λουν οι εξεγερμένοι λαοί τη διαγρα­φή τους, θα έπρεπε να πειστούν οι ΗΠΑ να προβούν αυτές σε διαγραφή των χρεωστικών τους απαιτήσεων. Αφετέρου, να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας, οι σταθερές ισοτιμίες και το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα, και οι οικονομίες να μεταβούν τάχιστα σε εθνικό νόμισμα που εκδίδει το οικείο κράτος με βάση τις ανάγκες του.

   

Όταν τόλμησε να τα προτείνει αυτά για πρώτη φορά το 1920, αντιμετω­πίστηκε ως «γραφικός» και ανόητος από τους μεγάλους τραπεζίτες και χρηματιστές. Ο μεγαλοχρηματιστής Λέφινγουελ και συνεταίρος του Μόργκαν, όταν πρωτάκουσε τον Κέινς να προτείνει τόσο αιρετικές ιδέες, σχο­λίασε: «Ο Κέινς… φλερτάρει με περί­εργους θεούς και προτείνει να εγκα­ταλείψουμε για πάντα τον χρυσό κα­νόνα και να τον αντικαταστήσουμε με ένα “κατευθυνόμενο” νόμισμα… είναι καλύτερα να έχουμε κάποια σταθερά παρά να παραδώσουμε τις υποθέσεις μας στην ευφυΐα των δημοσιολογούντων οικονομολόγων και των πολιτικών…».

   

Εκεί βρισκόταν το κουμπί. Η αντικα­τάσταση του παγκόσμιου σταθερού νομίσματος με εθνικά «κατευθυνό­μενα» νομίσματα με βάση τις ανάγκες των εθνικών οικονομιών, περιόριζε δραστικά τον έλεγχο από τους μεγά­λους χρηματιστές και τραπεζίτες που λειτουργούσαν στην παγκόσμια αγο­ρά. Κι αυτό ήταν κάτι αδιανόητο. Τι θα συνέβαινε αν γινόταν κάτι τέτοιο; Οι ουρανοί θα άνοιγαν και θα κατέστρε­φαν τους ασεβείς! Μα είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς σταθερό νόμισμα με παγκόσμιο αντί­κρισμα; Θα εξαφανιστεί το διεθνές εμπόριο. Θα χαθούν οι αποταμιεύσεις και κανείς δεν θα θέλει να συναλλάσ­σεται με ένα πληθωριστικό εθνικό νό­μισμα, το οποίο το μόνο που θα κάνει θα είναι να υποτιμάται διαρκώς. Αυτά κι άλλα πολλά, σαν σήμερα, επικαλού­νταν όσοι θεωρούσαν τον Κέινς τρελό, γραφικό και ανόητο που προτείνει τέ­τοια πράγματα.

   

Βέβαια ο Κέινς πίστευε λανθασμένα ότι μπορεί να πείσει τις κυβερνή­σεις και κυρίως τις ΗΠΑ να το κάνουν από μόνες τους, πριν προλάβουν να τους το επιβάλουν οι λαοί. Όπως κά­ποιοι σήμερα πιστεύουν πως μπο­ρούν να πείσουν την Ε.Ε. και την ΕΚΤ να ασκήσουν άλλη πολιτική από αυτήν που ασκούν και να κρατήσουν άλλη στάση από αυτήν που κρατούν.

   

«Ισχυρό ευρώ» και πόλεμος

   

Το κλου της ιστορίας είναι ότι η κρί­ση του 1929 έφερε όλα αυτά που οι πολέμιοι του Κέινς χρέωναν ως δή­θεν αναπόφευκτες συνέπειες των προτάσεων για διαγραφή του χρέους και αποκατάσταση του εθνικού νομί­σματος. Οι λαοί εξεγέρθηκαν τελικά και οι ίδιοι που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν να χάνονται τα χρηματιστικά κέρδη τους, έφεραν τον φασισμό και τον ναζισμό οδηγώντας τον κόσμο στο ολοκαύτωμα του Δευτέρου Παγκοσμί­ου Πολέμου.

   

Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν αφήσουμε τις ίδιες δυνάμεις της ανοι­χτής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιμείνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους και στην κατο­χύρωση του «ισχυρού ευρώ». Κι αυτό ήδη συμβαίνει με τον διορισμό τρα­πεζιτών επικεφαλής δοτών κυβερνή­σεων, όπως έγινε στην Ελλάδα με τον κ. Λουκά Παπαδήμο και στην Ιταλία με τον κ. Μάριο Μόντι.

   

Η επινόηση του ευρώ

   

Ορισμένοι λένε ότι μπορεί η είσο­δος στο ευρώ να ήταν λάθος, αλλά τώ­ρα που μπήκαμε η έξοδος θα ήταν κα­ταστροφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από κάτι τέτοιο. Το ευρώ απο­τελεί μια χρηματοπιστωτική επινόηση που δεν βασίζεται, ούτε απηχεί την πραγματική οικονομία ακόμη και σε επίπεδο ευρωζώνης. Η σταθερότητα του ευρώ εξαρτάται όχι από την πραγ­ματική δυναμική της οικονομίας, αλλά από συγκεκριμένες αξιωματικές πολι­τικές παραδοχές, από ορισμένες υπο­θέσεις εργασίας: 1) Σταθερή νομισμα­τική κυκλοφορία, που δεν επιτρέπει την έκδοση πρόσθετου νομίσματος. 2) Χαμηλά επίπεδα χρέους και κρατικών ελλειμμάτων. 3) Συντονισμός οικονο­μικής και δημοσιονομικής πολιτικής.

   

Η οικονομία όμως δεν κινείται με βάση πολιτικές παραδοχές, και μάλι­στα αξιωματικού χαρακτήρα, αλλά με βάση την αντικειμενική κατάσταση των συναλλαγών και της παραγωγής στην πραγματική οικονομία. Κι αυτή η κατάσταση είναι πάντα κυμαινόμενη σε τέτοιον βαθμό που καμιά σταθε­ρά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όταν μια οικονομία είναι διαρκώς ελλειμ­ματική στο επίπεδο της παραγωγής και των συναλλαγών, όσο κι αν προ­σπαθεί είναι αδύνατο να τηρήσει τις όποιες παραδοχές και αξιώματα. Ό,τι κι αν κάνει.

   

Έτσι και με το ευρώ. Ένα νόμισμα που βασίζεται σε εξωπραγματικά αξιώματα, δεν μπορεί να διασωθεί ενισχύοντας τις υποθέσεις εργασίας πάνω στις οποίες στηρίχθηκε. Είναι αδύνατον. Όσο ενισχύονται οι αξιω­ματικές πολιτικές παραδοχές σε βά­ρος της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας, τόσο περισσότερο θα σπέρνει τη χρεοκοπία, την καταστρο­φή και την ισοπέδωση. Σε βαθμό μά­λιστα πρωτάκουστο για τους λαούς της Ευρώπης.

   

Μέχρι εδώ το παραμύθι περί «λίθινης εποχής»

   

Επομένως η λίθινη εποχή δεν είναι ένα εν­δεχόμενο που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά με την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Άλλωστε στη λίθινη εποχή ζουν ήδη οι πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι της χώρας, αλλά και τα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι που βιώνουν μια κατάσταση όπου είτε βρίσκονται με δουλειά χωρίς μέλλον είτε με μέλλον χωρίς δου­λειά, όπως το 50% και πλέον της νέας γενιάς. Δεν συζητάμε βέβαια για την ανέχεια που έχει ενσκήψει στην πλειονότητα των ελληνικών νοι­κοκυριών. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει η μέση ελληνική οικογένεια μπορούν να συγκρι­θούν μόνο με την κατοχική και την πρώτη μετακατοχική περίοδο.

   

Κι επειδή η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί σε βαθμό ανήκουστο, θα πρέπει να ρωτήσου­με πού βρίσκεται η «κόκκινη γραμμή». Πού πρέπει να φτάσουμε για να πούμε «φτάνει, ως εδώ»; Πόσοι από τους νέους μας πρέπει να με­ταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού; Πόσοι εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης; Πόσοι από τους ηλικιωμένους πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν έχουν ού­τε καν να πληρώσουν για τη θέρμανσή τους; Πό­σα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να ριχτούν στον Καιάδα γιατί καταργείται ακόμη και η πιο στοιχειώδης κοινωνική πρόνοια; Πόσοι θα πρέ­πει να αφήσουν την τελευταία τους αναπνοή σε κάποιο ράντζο ή στα χέρια των δικών τους, γιατί διαλύεται ακόμη και η πρωτοβάθμια Υγεία;

   

Είναι ή δεν είναι η λίθινη εποχή αυτή που ζουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες; Τι έχουν να φοβηθούν οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι επαγ­γελματίες και οι αφανισμένοι μικρομεσαίοι, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι που ζουν κυριολεκτικά στο όριο; Τι έχουν να φοβηθούν όλοι αυτοί από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Μη χάσουν τις (ανύπαρκτες) καταθέσεις τους; Μην και χάσουν ακόμη κι αυ­τά τα λίγα που τους έχουν απομείνει; Μόνο ένας ανόητος ή ένα τυπικό κομματικό στέλεχος μπο­ρεί να πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι δεν οδη­γούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε ολο­καύτωμα ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να διατηρηθεί μια τυχάρπαστη κερδοσκοπική επι­νόηση των τραπεζιτών: το ευρώ.

   

Νέα αρχή να επιβάλει ο ελληνικός λαός

   

Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή προς το συμφέρον της μεγάλης πλειονότη­τας του λαού. Αρκεί να το επιβάλει ο ίδιος και όχι οι καταχτητές του και οι ντόπιοι δωσίλογοι. Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να κερδίσει την ελευθε­ρία του από τους δυνάστες των αγορών και να δι­εκδικήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό είναι το ζουμί της όλης υπόθεσης.

   

Μπορεί ένας λαός σαν τον ελληνικό να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει με ίδιες δυνά­μεις; Ή είναι καταδικασμένος να χρειάζεται πα­τερίτσες, προστάτες και νταβατζήδες; Αυτό είναι το δίλημμα που συνδέεται πρώτα και κύρια με το ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Η τερατολογία που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμι­σμα συνδέεται με την ανάγκη ο λαός να πιστέψει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, ότι, αν και κατοικεί σε μια από τις πιο ευλογημένες χώρες της Ευρώπης, δεν μπορεί να παραγάγει τί­ποτε, δεν έχει τα μέσα για να σταθεί όρθιος με τις δικές του δυνάμεις.

Δεν είναι καινούργια αυτή η προσπάθεια. Λίγο μετά τη ναζιστική κατοχή οι ίδιες δυνάμεις που υπηρέτησαν το καθεστώς κατοχής, πάσχιζαν να πείσουν τον Έλληνα ότι η ανεξαρτησία και η εθνι­κή κυριαρχία είναι ένας μύθος. Ο Γεώργιος Βλάχος της «Καθημερινής», συνεργάτης των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, έγραψε το 1958 ότι το σύνθη­μα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι «κενό ουσίας πυροτέχνημα», ενώ ο διευθυντής του γνωστού συ­γκροτήματος Χρ. Λαμπράκης, που διέπρεψε στην κατοχή, έγραφε την ίδια χρονιά πως «η ανεξαρ­τησία στον σημερινό κόσμο είναι μια ουτοπία…». Στον χορό αυτού του νεοδωσιλογισμού και ονομα­στοί διανοούμενοι της εποχής, όπως ο κ. Γ. Θεοτοκάς, ο οποίος έγραφε ότι η «ιστορική αναγκαι­ότητα» οδηγεί στο ξεπέρασμα των εθνών και στη δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών, γιατί μόνο έτσι μπορεί «να αξιοποιηθεί εντελώς η σύγχρονη τεχνική» και να πραγματοποιηθεί η «σταθερή εξύ­ψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών του κόσμου».

   

Αυθυπαρξία ή υποτέλεια

   

Την εποχή εκείνη, με νωπές τις μνήμες των αγώνων κατά του καταχτητή – παλιού και νέου – για τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία, δεν περνού­σαν εύκολα οι ενδοτισμοί. Έτσι ο Ε. Παπανούτσος απαντώντας στον Θεοτοκά έγραφε: «Ομολογώ πως άμα βάζω στον νου μου πραγματοποιημέ­νο το καθεστώς που προφητεύει ο καλός φίλος με πιάνει φόβος. Μεγάλος φόβος… Ας θυμηθού­με ότι ο Χίτλερ προόριζε την Ελλάδα για τουρι­στικά ταξίδια και για καλλιέργεια της αγριόμεντας…». Πολύ σωστά ο κ. Παπανούτσος διαβλέ­πει τους κινδύνους που συνεπάγονται για την Ελ­λάδα τέτοιες «υπερεθνικές ενώσεις» και σωστά υπογραμμίζει πως η «εθνική μας προσωπικότη­τα, η πολιτική μας παράδοση, το πνεύμα και το ήθος του λαού μας… ένας μόνο σίγουρος τρόπος υπάρχει να διαφυλαχθούν: η αυθυπαρξία, το δι­καίωμα να διαθέτει κανείς τον εαυτό του όπως θέλει, να κυβερνάει αυτός το σπίτι του και όχι οι άλλοι – ας είναι και οι καλύτεροι φίλοι».

   

Αυθυπαρξία ενός λαού χωρίς οικονομική αυτο­δυναμία και εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς. Και αφετηρία για μια τέτοια αυθυπαρξία αποτελεί η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

  

Από το Ποντίκι

Αναρτήθηκε από Greki

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Γιάννης Μηλιός: «Να μην αγοράζουμε το επιχείρημα του αντιπάλου»

milios.jpg

«Η πολιτική του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που ακολουθεί η Ε.Ε. αποτελεί μια ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί» | ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ / ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

07.03.2015, 

Συντάκτης: 

Αντα Ψαρρά

Συναντήσαμε τον Γιάννη Μηλιό στο σπίτι του στην Καστέλλα για μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη, τώρα που τελείωσαν οι παρεμβάσεις και οι εσωκομματικές διαδικασίες. Ο μέχρι πρόσφατα υπεύθυνος της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ βγήκε για άγνωστους λόγους από το κεντρικό ταμπλό του κόμματος και της κυβέρνησης. Ο ίδιος δημοσιοποίησε αναλυτικά την άποψή του, τις διαφωνίες και τις συμφωνίες του για τις διαπραγματεύσεις και την οικονομική πολιτική. Παραμένει πιο ΣΥΡΙΖΑ από ποτέ, όπως έγραψε προ ημερών, ενώ είναι αποφασισμένος, αφήνοντας πίσω το πρόσφατο παρελθόν, να βοηθήσει όπως και όπου μπορεί στην εκτέλεση του προγράμματος. Σχολιάζοντας τις δηλώσεις του νέου γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ για το ότι ο Μηλιός δεν εξέφρασε την επιθυμία να εκλεγεί στην Πολιτική Γραμματεία, μας είπε ότι δεν συνηθίζεται να προτείνει κάποιος τον εαυτό του στα όργανα. «Η αλήθεια είναι ότι δεν προτάθηκα, αυτό είναι ανεξάρτητο από τις προθέσεις μου, αφού δεν ρωτήθηκα. Οσο για την παραφιλολογία περί πικραμένων εκεί που υπάρχει διαφωνία ή κριτική, είναι αστεία». Στη διάρκεια της συνέντευξης φάνηκε καθαρά η δουλειά που μαζί με άλλα στελέχη είχε προεκλογικά κάνει ο Γιάννης Μηλιός πάνω στο οικονομικό πρόγραμμα, με καθαρές προτάσεις και λύσεις, αλλά και με στρατηγικές επιλογές. Τώρα είναι βέβαιος ότι παρ' όλες τις δυσκολίες και τις διαφωνίες το πρόγραμμα θα γίνει κατά το δυνατόν πράξη. 

Ενας ακόμα «Κροίσος» του ΣΥΡΙΖΑ 

Τον Γιάννη Μηλιό είχε χαρακτηρίσει Κροίσο σε «ρεπορτάζ» η εφημερίδα «Παραπολιτικά» την ίδια ημέρα που διεξήχθη υπό την ευθύνη του η ημερίδα για το χρέος (12/12/2014). «Μεζονέτα σε τετραώροφη πολυτελή πολυκατοικία με θέα το Μικρολίμανο και τον Αργοσαρωνικό σε μία από τις ακριβότερες περιοχές του Πειραιά». Τελικά διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για ένα κανονικό διαμέρισμα που διαθέτει ένα γραφείο-πατάρι. Μάλιστα, όταν ο Μανώλης Γλέζος τον είχε επισκεφτεί, δήλωσε ότι ο ίδιος δεν θα μπορούσε να μείνει εκεί, μια και η θέα ενός τοίχου ήταν το μόνο που έβλεπε επί 17 ολόκληρα χρόνια. «Θέλω να πιστεύω -και πιστεύω πραγματικά- ότι ήταν μια από τις γνωστές επιθέσεις του συστήματος Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι δεν είχε να κάνει αυτό με παραπολιτικά και διαρροές μέσα από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ηθελαν να με πλήξουν ως πρόσωπο εμφανίζοντάς με ως Κροίσο, ως έναν άνθρωπο που δεν έχει δικαίωμα να ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και ακόμα περισσότερο για τα συμφέροντα των φτωχών με την έννοια ότι είναι πλούσιος. Είναι μια άθλια προσέγγιση διότι ο άνθρωπος που ασχολείται με την πολιτική κρίνεται από τις απόψεις, τις δράσεις του και τις πρωτοβουλίες που παίρνει». 
 

- Πρωταγωνιστούσατε σε όλα τα διεθνή φόρα πριν από τις εκλογές. Τι συμπεράσματα έχετε βγάλει από τις επαφές στο Λονδίνο και τις άλλες πόλεις; 
Οι επαφές αυτές στην ουσία άρχισαν μετά τις εκλογές του 2012. Μεγάλοι επενδυτές, κυβερνήσεις και ερευνητικά ινστιτούτα ενδιαφέρθηκαν να μάθουν από πρώτο χέρι και όχι από τις πρεσβείες, την τότε κυβέρνηση και τον ελληνικό Τύπο, τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφορά με τις επαφές που είχαμε στην Αθήνα ή αλλού σε σχέση με αυτές του Λονδίνου ήταν ότι οι συναντήσεις αυτές είχαν δημοσιοποιηθεί πριν γίνουν, είχε ενδιαφερθεί ιδιαιτέρως ο Τύπος και επρόκειτο για μεγάλα τραπέζια με εκπροσώπους γνωστών οικονομικών σχημάτων και άλλους. Για παράδειγμα, Ελληνες δικηγόροι που δραστηριοποιούνται στο Λονδίνο κ.λπ. Επομένως, παρότι υπήρχε ρήτρα εχεμύθειας, ήταν λίγο πολύ -και το ξέραμε αυτό- από την αρχή μια ημιδημόσια συζήτηση. Οπως και στις άλλες συζητήσεις που ήταν περισσότερο κλειστές, εμείς παρουσιάσαμε το πρόγραμμα. Επειδή οι άνθρωποι αυτοί κατά τεκμήριο είναι ειδικοί στα ζητήματα των οικονομικών πολιτικών που ασκούν τα κράτη, αλλά και της διεθνούς οικονομίας, μπήκαμε σε τεχνικές λεπτομέρειες αλλά και εκτιμήσεις για το μέλλον και τη συγκυρία της οικονομίας. Από την αρχή ξέραμε, λόγω και του ημιδημόσιου χαρακτήρα, ότι όλα θα γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τη μεριά της τότε κυβέρνησης με ακραία σχόλια. Για να καταλάβουν οι αναγνώστες, ένας είπε ότι άλλα λέμε στους επενδυτές (τα ίδια με όσα λέει και η κυβέρνηση) κι άλλα λέμε στην κοινωνία. Την ίδια στιγμή, ένας άλλος, για τις ίδιες συζητήσεις, έλεγε ότι είμαστε χειρότεροι από τους χειρότερους κομμουνιστές. Βγάλτε άκρη! 
 

- Για ποιο λόγο δεν μπήκατε στο ψηφοδέλτιο και μετά στο νέο κυβερνητικό σχήμα, έστω και εκτός οικονομικού επιτελείου; 
Ηταν επιλογή μου να μείνω εκτός διότι με τα δεδομένα που είχα στη διάθεσή μου, με τις εκτιμήσεις που μπορούσα να κάνω για τα πρόσωπα που θα στελέχωναν την κυβέρνηση, θεώρησα ότι είμαι πιο χρήσιμος στον ΣΥΡΙΖΑ και στη στρατηγική μας να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας και να αλλάξουμε την κοινωνία μη συμμετέχοντας στη Βουλή και στην κυβέρνηση. Ενα κόμμα της Αριστεράς, το ίδιο το κόμμα, τα κοινωνικά κινήματα, η συζήτηση με την κοινωνία από μια θέση που δεν δεσμεύεται από τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση είναι πολύτιμα. Τα αριστερά κόμματα δεν είναι όμοια με τα αστικά, όπως συνηθίσαμε να τα λέμε εμείς οι αριστεροί. Με την έννοια αυτή η οποιαδήποτε κριτική για μας είναι κριτική προωθητική. Υπάρχει ένα καταπληκτικό κείμενο του συντρόφου που μόλις κηδέψαμε (σ.σ. του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου), που λέει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι πετύχαμε το πετύχαμε χάρη στον πλουραλισμό μας, χάρη στον διάλογό μας, χάρη στη δυνατότητά μας να ασκούμε καλόπιστη κριτική έτσι ώστε τα πράγματα, όπως και να πηγαίνουν, καλά, μέτρια ή άσκημα, να πάνε καλύτερα, γιατί πάντα μπορούν να πάνε καλύτερα! Θεωρούσα ότι σε αυτόν τον ρόλο είμαι πολύ χρήσιμος. 
 

- Είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια ότι παραμένετε σταθερός στις απόψεις, στις αρχές και στις θέσεις σας παραμερίζοντας συχνότατα το καλύτερο «πλασάρισμα» στην ιεραρχία. Η μη κατανόηση αυτής της απλής αλήθειας έφερε την ανθρωποφαγία; 
Θα μπορούσα να συμφωνήσω με τη διατύπωση. Πάντα υποστήριζα ότι η ανθρωποφαγία -και στις περισσότερες φορές με ψευδή επιχειρήματα της προσωπικότητας κάποιου που είναι φορέας απόψεων- δεν έχει άλλο σκοπό παρά να ακυρώσει αυτές τις απόψεις χωρίς να συζητηθούν. Αυτό που έχει πάντα σημασία είναι οι απόψεις και λέω στους αντιπάλους, αν έχετε το κουράγιο, συζητήστε και τις απόψεις μας. Αυτό θα μας κρίνει κι αυτό θα μας πάει πιο μπροστά. 
 

- Είχατε πρόσφατα επαφή με τον Αλέξη Τσίπρα, στις διαπραγματεύσεις ή και μετά; 
Δεν συνομιλήσαμε τον τελευταίο καιρό παρά το γεγονός ότι από παλιά -και ειδικά από το 2010 που έγινα υπεύθυνος του οικονομικού προγράμματος- η σχέση, η επαφή και η επικοινωνία μας ήταν πάρα πολύ στενές. Θα πρόσθετα ότι το τελευταίο διάστημα μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι όλα τα ζητήματα της οικονομικής πολιτικής αποτελούν αρμοδιότητα του υπουργού Οικονομικών. 
 

- Δημοσιεύτηκαν στοιχεία για την πλήρη αποφυγή των εφοπλιστών να συμμετάσχουν στην κοινή προσπάθεια. Το πρόγραμμα προβλέπει μέτρα φορολόγησης του ανεξέλεγκτου αυτού πλούτου και αφήνω στην άκρη το ενδεχόμενο κάποιοι από αυτούς να θησαυρίζουν ακόμα και από παράνομη διακίνηση προϊόντων. 
Θεωρώ ότι δεν είναι θέμα μόνο εφοπλιστών, αλλά θέμα ενός ευρύτερου κύκλου δραστηριοτήτων. Δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά θέμα οικονομικών θεσμών και δομών, επιχειρήσεων και χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια εξαιρετική ομάδα φορολογίας στο τμήμα οικονομικής πολιτικής. Θεωρώ ότι κάναμε μια καταπληκτική δουλειά και μάλιστα στην πρώτη δημόσια διαβούλευση οι θέσεις που παρουσιάσαμε τον Μάρτιο του 2013, με εισηγητή τον Αλέξη Τσίπρα, δεν προκάλεσαν παρά μόνο μία κριτική κι έναν διάλογο με τη Ν.Δ. Είχαν δηλαδή θετικά σχόλια από την πληθώρα των φορέων που συμμετείχαν, Οικονομικό και Τεχνικό Επιμελητήριο, Ενωση Εφοριακών, πανεπιστημιακούς, ΕΒΕΑ, ΓΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ και δεκάδες άλλους φορείς. Παρουσιάσαμε ένα φορολογικό σύστημα σταθερό, δίκαιο και διαφανές. Η προσπάθειά μας ήταν να κάνουμε πράξη τη συνταγματική επιταγή «ο καθένας σύμφωνα με τη φοροδοτική του ικανότητα» και να σταματήσουμε τη φορολογική ασυδοσία και την ασυλία μερίδων του μεγάλου πλούτου και του μεγάλου κεφαλαίου. Να σταματήσουμε τις παράνομες δραστηριότητες διακίνησης λαθραίων προϊόντων, τσιγάρων και πετρελαιοειδών, για τις οποίες υπάρχουν ενδείξεις, σύμφωνα με τα όσα μας έλεγαν άνθρωποι των διωκτικών μηχανισμών, ότι έχουν πίσω τους απόλυτα νόμιμους κατά τα άλλα επιχειρηματίες. Το πρόγραμμα αυτό εξακολουθεί να είναι διαθέσιμο στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να περιμένουμε να δούμε τις επόμενες ημέρες με ποιον τρόπο θα αξιοποιηθεί. Την ελληνική σημαία τη χρειάζονται οι εφοπλιστές για να εκπροσωπούνται. Μαζί τους χρειάζεται όμως μια συμφωνία καθαρή με τη μερίδα όσων ισχυρίζονται ότι έχουν πατριωτικά αισθήματα. 

«Το ζήτημα είναι από εδώ και πέρα τι μπορούμε να κάνουμε» | ΕΦ.ΣΥΝ./Μάριος Βαλασόπουλος

 

- Υπάρχουν συγκεκριμένοι σχεδιασμοί στον ΣΥΡΙΖΑ για τρόπους ώστε να ανακουφιστούν σε είδος οι φτωχοί και οι ευάλωτοι αντί για επιδόματα. Είναι αυτό που παλιά λέγαμε να δίνεται ευκαιρία εργασίας αντί για επίδομα ανεργίας; 
Είναι ακριβώς αυτό και στο θέμα της απασχόλησης και στο θέμα της ανθρωπιστικής κρίσης. Είναι πάρα πολύ δύσκολο σήμερα ο κρατικός μηχανισμός να εντοπίσει σωστά όσους έχουν ανάγκη ένα επίδομα, αυτό που λέμε δηλαδή ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Την ίδια στιγμή είναι πολύ πιο εύκολο να επιδοτηθεί το νοικοκυριό που του έχουν κόψει το ρεύμα, το παιδί που πηγαίνει στο σχολείο νηστικό ή ο άστεγος με την επιδότηση ενοικίου. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και οι έκτακτες πολιτικές της αντιμετώπισης της ανεργίας είναι το ενδεδειγμένο. Ελπίζω, μάλλον είμαι σίγουρος, ότι θα επιμείνουμε σε αυτό το πρόγραμμα και θα έχουμε σύντομα κάποια αποτελέσματα. 
 

- Διατυπώσατε ενστάσεις και διαφωνίες για το περιεχόμενο της συμφωνίας. 
Το ζητούμενο δεν είναι να μιλήσουμε για το παρελθόν και τον χαρακτήρα της συμφωνίας. Το ζήτημα είναι από εδώ και πέρα τι μπορούμε να κάνουμε για να ανατρέψουμε το τοπίο που έγινε πολύ δύσκολο και επικίνδυνο μετά από αυτή τη συμφωνία. Το μεγάλο μειονέκτημα για το μέλλον αυτής της συμφωνίας είναι ότι δεν εξασφαλίστηκε άμεση χρηματοδότηση των αναγκών του κρατικού προϋπολογισμού του δημόσιου τομέα. Επομένως, η κυβέρνηση βρίσκεται υπό μια πολύ μεγάλη πίεση και υπάρχει μόνο μια υπόσχεση χρηματοδότησης των αναγκών για την εξυπηρέτηση του χρέους ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο εφόσον υπάρξει συμφωνία στα μέτρα. Αυτό είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Αυτό το οποίο προτείνουμε αλλά έδειξε και η κυβέρνηση ότι έχει σαφή βούληση να κάνει είναι ένα άλμα προς τα μπρος με μέτρα που εντάσσονται στο πρόγραμμά μας από την ανθρωπιστική κρίση, το δίκαιο φορολογικό σύστημα, την καταπολέμηση των έκνομων δραστηριοτήτων, την επαναφορά της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα, τη θεσμική αναμόρφωση του κράτους κ.λπ., που θα δημιουργήσει μια άλλη κατάσταση και θα δημιουργήσει και πόρους για τη χρηματοδότηση του προγράμματός μας, για παράδειγμα μέσα από την καλύτερη διαχείριση των οφειλών των ιδιωτών προς τον δημόσιο τομέα, ώστε αυτοί που πραγματικά μπορούν να πληρώσουν κάτι λιγότερο από αυτό που χρωστάνε να αρχίσουν να το πληρώνουν με κάποια ευεργετικά μέτρα κ.λπ. 
 

- Γράφετε: «Μεταφορικά, αυτό που λείπει και που δυστυχώς μοιάζει να απομακρύνεται με τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου είναι ένα εσωτερικό "μνημόνιο για τον πλούτο", με παράλληλη βελτίωση των όρων ζωής των λαϊκών τάξεων. Ο στόχος να πληρώσει η ολιγαρχία δεν ήταν ποτέ περισσότερο επίκαιρος». 
Είναι βαθιά πεποίθησή μου ότι έτσι θα κινηθεί η κυβέρνηση. Ο Γλέζος αυτό που έκανε είναι το να δείξει ακριβώς -κυρίως προς το εξωτερικό αλλά και προς την εσωτερική ολιγαρχία- ότι μην έχετε ελπίδα πως θα γίνουν κι άλλες υποχωρήσεις. 
 

- Ησασταν μαζί με τον Γιάννη Δραγασάκη από τους πρώτους που υποστήριζαν σθεναρά από τον Φεβρουάριο του 2010 σε μια συνέντευξή σας στον «Ιό» στην «Ελευθεροτυπία» ότι δεν υπάρχει θέμα επιλογής εξόδου από το ευρώ. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να πάρει ένα τέτοιο ρίσκο η σημερινή κυβέρνηση εάν δεν συναινούσε τελικά στη συμφωνία, άσχετα με τα λάθη που επισημάνατε ότι έγιναν στις διαπραγματεύσεις; 
Η Ελλάδα δεν γίνεται να εκδιωχθεί από την Ευρωπαϊκή Ζώνη. Αυτό δεν γίνεται όχι λόγω νομικού κωλύματος αλλά επειδή αυτό θα αποτελούσε καταστροφή όλης της ευρωζώνης. Αυτό θα επανατιμολογούσε αυθόρμητα τον χρηματοπιστωτικό κίνδυνο για τις χώρες που έχουν μεγάλο χρέος και άλλες δυσκολίες όμοιες με της Ελλάδας, όπως είναι η Ιταλία, ακόμα και η Γαλλία. Θα δημιουργούσε εκτίναξη των επιτοκίων, χάος και αδυναμία χρηματοδότησης πλέον αυτού του χάους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επομένως, δεν επρόκειτο να φτάσουμε πουθενά εκεί. Εντούτοις αυτό το κλίμα φόβου και απειλών είναι απειλή πολέμου και όχι πόλεμος. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ πολέμου και απειλής πολέμου και το έχουμε δει και στον πραγματικό πόλεμο αλλά και σε συνθήκες διαπραγμάτευσης όπως είναι αυτές - τρομάζει καταθέτες και επιχειρηματίες στη χώρα μας, επομένως δημιουργεί μια τάση απόσυρσης καταθέσεων. Αυτό είναι ένα συχνό φαινόμενο που έχει εμφανιστεί σε πολλές συγκυρίες και σε πολλές χώρες στον αναπτυγμένο κόσμο, αρχίζοντας από τις ΗΠΑ όταν άλλαξε η κυβέρνηση μετά από 4 χρόνια σκληρής λιτότητας με τον Χούβερ και ήρθε ο Ρούσβελτ. Υπάρχουν μέτρα και πολιτικές πρωτοβουλίες για να αντιμετωπιστεί αυτός ο κίνδυνος. Να μην αγοράζουμε το επιχείρημα του αντιπάλου, δηλαδή της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του Σόιμπλε, λέγοντας ότι η φυγή καταθέσεων οδηγεί νομοτελειακά στην άτεγκτη υποχώρηση και στο bank run, που οδηγούν στο κλείσιμο των τραπεζών και στην πλήρη οικονομική κατάρρευση. Αυτή η αλληλουχία δεν υπάρχει, μπορεί να σταματήσει από το πρώτο στάδιο - δεν συμφέρει κανέναν μέσα ή έξω και γι' αυτό θα σταματήσει. Το επιχείρημα ότι αυτό το έκανε ο Ντράγκι στην Κύπρο είναι λάθος, αγοράζουμε το επιχείρημα του αντιπάλου ξανά. Στην Κύπρο το πρόβλημα ήταν εντελώς διαφορετικό. Δεν υπήρχε πρόβλημα χρεοστασίου αλλά πρόβλημα των τραπεζών που είχαν ήδη βρεθεί στο στάδιο της κατάρρευσης. Δεν μπορούμε επομένως να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. 
 

- Οταν οι πρώην πρωθυπουργοί προχωρούσαν στην υπογραφή μνημονίων, αυτό συνοδευόταν από ολοένα και μεγαλύτερες πολιτικές αυταρχισμού, με αποτέλεσμα τη γιγάντωση του φαινομένου της Ακροδεξιάς, των απόψεων περί εχθρών του έθνους και περί δωσιλογισμού. 
Η πολιτική του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που ακολουθεί η Ε.Ε. αποτελεί μια ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί ανάμεσα σε δύο κινδύνους: Ο ένας είναι ο ηθικός λεγόμενος κίνδυνος, που τυπικά σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει αλόγιστος δανεισμός, ενώ στην πραγματικότητα σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνονται «αλόγιστες» δαπάνες για τον μισθό ή το κοινωνικό κράτος. Επομένως ό,τι βοηθάει τις κατώτερες τάξεις, ακόμα και μέτρα χωρίς κόστος, όπως οι συλλογικές διαπραγματεύσεις ή οι μαζικές απολύσεις, χαρακτηρίζεται σαν ηθικός κίνδυνος. Εν ονόματι αυτού του κινδύνου παίρνονται όλο και περισσότερα σκληρά μέτρα νεοφιλελευθερισμού, περικοπών, συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους κ.λπ. Από την άλλη, υπάρχει όμως και ο πολιτικός κίνδυνος: είτε μια λαϊκή εξέγερση που απονομιμοποιεί το πολιτικό σύστημα είτε πριν από αυτό η ίδια η απονομιμοποίηση του συστήματος των πολιτικών, των κομμάτων, που οδηγεί σε κατάσταση μη κυβερνησιμότητας. Οποιος δηλαδή κι αν είναι στην κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνήσει, μια και συνεχώς ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας εξέγερσης. Ελλοχεύει όμως και ο κίνδυνος της Ακρας Δεξιάς, του φασισμού και ακόμα χειρότερα του ναζισμού. 
 

- Η Αριστερά αποτέλεσε -με όλα τα δεδομένα του ποιοι και γιατί ψήφισαν- τη μοναδική ευκαιρία να μετακινηθεί η κοινωνία σε μια προοδευτικότερη κατεύθυνση όταν ο ναζισμός και η Ακροδεξιά είναι προ των πυλών. Είναι λοιπόν πιο κρίσιμο παρά ποτέ να εκπληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις προσδοκίες του κόσμου, διότι διαφορετικά μπροστά μας θα ξαναβρεθεί το μαύρο. Συμμερίζεστε αυτήν την εκτίμηση; 
Συμμερίζομαι 100% την εκτίμηση αυτή και είναι όπλο στη φαρέτρα της σημερινής κυβέρνησης. Ο ναζισμός και τα τάγματα εφόδου που θέλουν να υποκαταστήσουν βαθμιαία μια αστυνομία δικτατορίας εξουδετερώνοντας κάθε διαφορετικό γιγαντώνονται όταν ακριβώς υπάρχει απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Εχει υποχρέωση λοιπόν πάνω από όλα γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο να εφαρμόσει η κυβέρνηση το πρόγραμμά της και ο πόλεμος βρίσκεται μπροστά μας και θα διαρκέσει. 
 

- Θα τα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ; 
Θα τα καταφέρει γιατί έχει μαζί την πλειοψηφία του λαού και πάνω από όλα αυτό που ονομάζουμε εργαζόμενες τάξεις. Τους άνεργους, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους. Με τη δύναμη όλων αυτών και αν τηρήσει -όπως πιστεύω ότι θα κάνει- το πρόγραμμά του ο ΣΥΡΙΖΑ, όλοι αυτοί αυτοί οι φαινομενικά ακατανίκητοι εχθροί σήμερα θα αποδειχτούν χάρτινες τίγρεις. 

Στο σημείο αυτό η συγκίνηση του συνομιλητή μας ήταν εμφανής και τον πειράξαμε λέγοντας ότι ακολουθεί το παράδειγμα του συγκινημένου Αλέξη Τσίπρα στην προγραμματική του ομιλία. Η συνέντευξη τελείωσε αλλά η διαδρομή του Γιάννη Μηλιού στη νέα προσπάθεια μοιάζει να έχει ακόμα μπροστά της πολλά χιλιόμετρα. 

 ΠΗΓΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - Ο δόλιος μοχλός της Κατοχικής διοίκησης

 που θέλει να συντρίψει την Ελλάδα με χαρτοπόλεμο ευρωνομισμάτων

Σε μία πολύ επικίνδυνη για την Ελλάδα μηχανή μπορεί να εξελιχθεί τελικά το περίφημο «πακέτο Ντράγκι», το οποίο, ας την το ξεχνάμε καθώς έχει σημασία, είχε ανακοινωθεί μόλις μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου... 

 

Ποιος είναι ο κίνδυνος; Είναι το να αποτελέσει το μηχανισμό παροχής χρήματος που θα διοχετευθεί απότομα και μαζικά σε χώρες της Ευρωζώνης προς αντιστάθμισμα και καθησυχασμό έπειτα από... 
μια ενδεχόμενη σκληρή εξέλιξη εις βάρος της Ελλάδας. Στην ουσία, η ΕΚΤ να λειτουργήσει ως μηχανισμός εναντίον της Ελλάδας, ως μηχανισμός ενίσχυσης της Ευρωζώνης την ώρα του σοκ σε ενδεχόμενο ελληνικής εξόδου από το κοινό νόμισμα αν οι Γερμανοί φτάσουν ως εκεί. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, χωρίς βέβαια να ξεχνά κανείς και τον άμεσο πολιτικό εκβιασμό… 

Εκείνο που σήμερα εμφανίζεται ξαφνικά ως ένα σχήμα ποσοτικής χαλάρωσης το οποίο μέχρι τώρα δεν δέχονταν ούτε καν να συζητήσουν στο Βερολίνο, μπορεί να μην είναι τίποτε άλλο από το εργαλείο με το οποίο οι Γερμανοί θα επιχειρήσουν να ελέγξουν πλήρως την κατάσταση αν αποφασίσουν να «πατήσουν το κουμπί» για την Ελλάδα. Διοχετεύοντας χρήμα όχι μόνον θα ηρεμήσουν, ή έτσι τουλάχιστον πιστεύουν, τις αγορές, αλλά και τις χώρες και τους λαούς τους, που, ουσιαστικά, θα έχουν προφανές κίνητρο να αποφύγουν τη μοίρα της Ελλάδας. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία ειδικά για τις επερχόμενες ισπανικές εκλογές του Φθινοπώρου, στις οποίες θα κριθούν πάρα πολλά για το μέλλον της Ευρωζώνης, γεγονός καθοριστικό στο σχεδιασμό του Βερολίνου. 

Στοιχειώδης πολιτικός ρεαλισμός: αν φτάσουμε σε αυτές τις εκλογές με την Ελλάδα να έχει πετύχει στην αμφισβήτηση της λιτότητας, το Βερολίνο αντιμετωπίζει τον πολύ μεγάλο κίνδυνο να ενισχυθούν οι αντίστοιχες τάσεις στο ισπανικό εκλογικό σώμα. Αντιθέτως, αν η Ελλάδα έχει είτε υποταχθεί πλήρως, είτε, πολύ περισσότερο, υποστεί μία έξοδο από το κοινό νόμισμα, όλα αυτά θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά για το ισπανικό εκλογικό σώμα. 

Πολύ περισσότερο αν κάτι τέτοιο συνοδευθεί και από μια έκτακτη άμεση παροχή ρευστότητας μέσα από αυτό το νέο μηχανισμό που δημιούργησε, έπειτα από τόσα χρόνια κρίσης, ξαφνικά τώρα η ΕΚΤ. Μηχανισμό που όπως αποδείχθηκε ήδη, η ευρωπαική… «τράπεζά μας» τον έχει θέσει ξεκάθαρα στην υπηρεσία της πολιτικής και μάλιστα της πιο διχαστικής, αντί να τον αξιοποιήσει προκειμένου να βοηθήσει να κάνουμε βήματα υπέρβασης της κρίσης. 

ΤΟ ΒΗΜΑ

Τσακίστε τους τους τα σχέδια πριν τσακίσουν την πατρίδα

Αυτό το παιχνίδι είναι από χέρι χαμένο, και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει εγκλωβισμένος στις αυταπάτες του, στα σοσιαλδημοκρατικά νεφελώματα και στην επικίνδυνη πολιτική και στρατηγική ατολμία, τότε μοιραία η έκβαση αυτής της αντιπαράθεσης δύο τινά μπορεί να σημαίνει…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το πρώτο είναι, η οριστική χρεοκοπία αυτού που ο κόσμος αντιλαμβάνεται ως «αριστερή» αντίληψη, την οποία συνειδητά καπηλεύτηκε εμφανίζοντας ως τέτοια την πολιτική του ατζέντα. Και η οποία θα δρομολογηθεί μέσα από τον εξευτελιστικό του συμβιβασμό με τις καταστροφικές για τον τόπο πολιτικές που του υπαγορεύουν να ακολουθήσει.

Και το δεύτερο είναι, να οδηγήσει τον τόπο σε πρωτοφανή καταστροφή, μέσα από τους στρατηγικά ερμαφρόδιτους χειρισμούς του, γράφοντας έτσι την πιο μοιραία σελίδα στη σύγχρονη ιστορία της χώρας που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και στον εδαφικό της διαμελισμό.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αφυπνιστεί, διαφορετικά είναι σαν να αποδέχεται και εκ των πραγμάτων να επιβεβαιώνει έναν ύπουλο ρόλο σε βάρος της χώρας που θα κληθεί να παίξει εκ των πραγμάτων, ευνουχίζοντας έτσι τα περί διαπραγμάτευσης διαδραματιζόμενα, σε βολικό σκηνικό που θα κληθεί να καταστήσει πειστικότερες, τις ανεπίτρεπτες στρατηγικές της υποχωρήσεις.

Με συνομιλητή το ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στη χώρα σήμερα δε βρίσκονται σύμμαχοι και εταίροι, αλλά μια συμμορία αδίστακτων μαφιόζων και...

εκβιαστών, και ως τέτοιους οφείλει να τους αντιμετωπίσει τροποποιώντας άμεσα την πολιτική της στρατηγική.

Η απειλή του GREXIT, είναι πλέον ορατή, και η κυβέρνηση οφείλει να τη μετατρέψει από απειλή σε βάρος της χώρας, σε απειλητικό εργαλείο εναντίον των συμμοριών.

Αυτό το εργαλείο θα παραμείνει ημιτελές και επικίνδυνο, αν δε συνδυαστεί με εθνική αποφασιστικότητα για συνολική αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

• Η Ευρωζώνη δεν αποτελεί αυτή καθ εαυτή τη φυλακή αλλά το εργαλείο, το μέσον για την καταδυνάστευση των λαών και των χωρών. Η πραγματική φυλακή είναι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση. 
• Η συμμετοχή σ αυτή ήταν που οδήγησε στον αφανισμό της παραγωγής και της βιομηχανίας και όταν αυτή η καταστροφή ολοκληρώθηκε, ήρθε η μέγγενη του ευρώ, για να κλειδώσει οριστικά την υποτέλεια και την απόλυτη εξάρτηση.

Επομένως…

Η οποιαδήποτε εμμονή σε μια υποτιθέμενη διαπραγμάτευση με τη χώρα πλήρως αφοπλισμένη και καθολικά σμπαραλιασμένη από παραγωγική υποδομή, και με όλα τα όπλα παραχωρημένα στα χέρια εκβιαστών και των μαφιόζικων συμμοριών της Ευρώπης, είναι καταδικασμένη να συντηρεί το καθεστώς της απόλυτης αιχμαλωσίας και να αναπαράγει πολιτικά και εθνικά αδιέξοδα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να αναλάβει άμεση και στοχευμένη πρωτοβουλία με στόχο την άμεση απομυθοποίηση της θλιβερής ευρωλαγνείας που σκόπιμα συντηρείται στην κοινωνική συνείδηση.

Τα πρόσκαιρα ωφελήματα που κάποιες κοινωνικές ομάδες υποτίθεται ότι απόλαυσαν σ αυτή τη διαδρομή της καμουφλαρισμένης υποτέλειας... 

Πρώτον ήταν πληρωμένα με αίμα από την κοινωνία στο σύνολό της… 

Δεύτερον «χρηματοδότησαν» τη συνολική αποδιοργάνωση της χώρας και η καθολική της γύμνια είναι πλέον οφθαλμοφανής… 

Και τρίτον, τώρα που οι μάσκες έπεσαν, όλα αυτά όχι μονάχα παίρνονται πίσω στο πολλαπλάσιο, αλλά τίθεται συνολικά εν αμφιβόλω η ίδια η υπόσταση του τόπου μας.

Αφήστε λοιπόν κατά μέρος τα παραμύθια, την εξαπάτηση, και το σκόπιμο αποπροσανατολισμό του λαού, και αποδεσμεύστε τώρα τη χώρα από τη μέγγενη του αδιέξοδου και διαρκούς εκβιασμού στην οποία την υποβάλουν οι συμμορίες.

Σε διαφορετική περίπτωση η κυβερνητική σας διαδρομή θα καταγραφεί σύντομα ως η πιο μαύρη σελίδα στη νεότερη ιστορία του τόπου.

«ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ»