από την εφημερίδα Αυγή
Οι ρυθμίσεις για το γάλα, τα φάρμακα και τα ταξί είναι σημαντικές. Παρ 'ότι καθεμιά θίγει ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα, έχουν ως κοινό παρονομαστή τους τη μνημονιακή εύνοια προς τα μεγάλα πολυεθνικά συμφέροντα. Το προβαλλόμενο δέλεαρ είναι ότι το άνοιγμα των αγορών στον ανταγωνισμό θα ρίξει τις τιμές υπέρ του καταναλωτή. Η διεθνής και η ελληνική εμπειρία όμως έχουν αποδείξει ότι, ακόμη κι αν σε πρώτο στάδιο πέσουν οι τιμές, ξαναπαίρνουν την ανιούσα όταν, με τη διάλυση της εγχώριας παραγωγής, εγκαθιδρυθούν συνθήκες ανεξέλεγκτου μονοπωλιακού καθεστώτος.
Αυτή τη φορά η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν συνεχώς αυξανόμενο αριθμό βουλευτών της περιφέρειας, ορισμένοι από τους οποίους έσπασαν τη σιωπή τους και συστήνονται στο εθνικό ακροατήριο. Προειδοποιούν ότι δεν θα ψηφίσουν τη ρύθμιση για το γάλα. Δείχνουν να πιέζονται από την επαρχία, η οποία αντελήφθη τελευταία την κρίση, αλλά τώρα τη βιώνει επώδυνα. Το χωριό, λοιπόν, συναντά την πόλη, ο αγρότης νιώθει την αγωνία επιβίωσης του άνεργου και του επισφαλώς εργαζόμενου της πόλης. Με δεδομένο ότι τώρα δεν αποδίδει ο εκβιασμός, ο Σαμαράς (με διαλυμένο το ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου) είναι αναγκασμένος να αναζητήσει κάποια θεαματική κίνηση, ώστε να ξεγελάσει ή να κάμψει τις αντιδράσεις. Δεν αποκλείεται να έχει προσυμφωνήσει κάποια όρια "υποχωρήσεων", αφού ήταν κυβερνητική η επιλογή να τεθεί προς ψήφιση η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η κυβέρνηση θα έχει υποστεί ισχυρό πλήγμα στην παραδοσιακή σχέση πελατειακής εκπροσώπησης της υπαίθρου.
Ο σκληρός πυρήνας του πολυνομοσχεδίου αφορά τις εργασιακές σχέσεις και τις τράπεζες. Οι ρυθμίσεις και πάλι ευνοούν τα μεγάλα συμφέροντα εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος και των εργαζόμενων τάξεων. Η εσωτερική υποτίμηση, με την κατάρρευση των μισθών και των συντάξεων, καθώς και η ιδιωτικοποίηση των τραπεζών, συγκροτούν την ουσία της ταξικής τροϊκανής επίθεσης. Το ποιος θα ελέγχει τις τράπεζες ισοδυναμεί με το είδος και την ποιότητα της ανάπτυξης. Ζήσαμε τα καταστροφικά επίχειρα της τραπεζοκεντρικής ανάπτυξης. Κινδυνεύουμε να επανέλθουμε στον ίδιο φαύλο κύκλο "ανάπτυξης".
Είναι ώρα οι βουλευτές να ξεπεράσουν τη στενή παραταξιακή αναφορά τους και να συμπεριφερθούν κατά συνείδηση, ανταποκρινόμενοι στην αξίωση των πολιτών. Να μην υποκύψουν στους εκβιασμούς, να μην υποβαθμίσουν τα προβλήματα, να μην ενδώσουν σε προαποφασισμένες κινήσεις υποχώρησης, να αποδείξουν ότι διαθέτουν στοιχειώδη πολιτική αυτονομία. Οι δυνάμεις που έχουν στοιχηθεί γύρω από το μέτωπο του εκβιασμού είναι ισχυρές και, σε τελική ανάλυση, αμφισβητούν το δικαίωμα και την ικανότητα της πολιτικής να αποφασίζει με βάση το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή χωρίς να μετατρέπεται σε υπηρέτρια του μεγάλου κεφαλαίου.
