Και το βραβείο Γκαίμπελς πάει στον..

     Και καλά. Τα μνημονιακά-εργολαβικά κανάλια και οι ''έγκριτοι'' δημοσιογράφοι, το καταλαβαίνουμε. Παλεύουν για το παντεσπάνι τους!    
     Εμείς οι υπόλοιποι όμως;

     Το blog αναρωτιέται, αν όσοι πέφτουμε στην παγίδα της αρνητικής προπαγάνδας των ΜΜΕ, προτιμούσαμε τον Γιάννο για υπουργό Οικονομικών ή το ΧριστοΔουλάκι, ή το Στουρνάρι, ή την ΑλογοΣκούφια, ή τον ΒεληΓκίκα, ή τον Χοντρό Χυδαίο, ή τον δωσίλογο γιο του μαυραγορίτη και συνεργάτη των Γερμανών της Κατοχής, που βρίσκεται σήμερα στο Ειδικό Δικαστήριο (εδώ ταιριάζει απόλυτα το ''αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα'', αφού αν είχε οδηγηθεί ο πατέρας μαυραγορίτης στο δικαστήριο, θα είχε γλυτώσει μάλλον ο γιός που εξελίχτηκε κι αυτός σε συνεργάτη των Γερμανών της Νέας Κατοχής),
     ..αν θα προτιμούσαμε λοιπόν όλους αυτούς απ' τον σημερινό, λίγο ''νάρκισσο'' είναι η αλήθεια και λίγο εξαντρίκ,  υπουργό των Οικονομικών.
     Πού εκείνη η βρωμιά και η ανηθικότητα εκείνων και πού η λίγη εκζήτηση και το κάποιο ''ύφος'' του σημερινού, ''ύφος'' που στο κάτω-κάτω τα π@πάρια του Σόϊμπλε (αν έχει ακόμα) και των ευρωπαίων ''εταίρων'' τσακίζει!

     Το blog αναρωτιέται επίσης αν όσοι από εμάς γκρινιάζουμε με τα δίμηνα πεπραγμένα τούτης της κυβέρνησης,
     ..θεωρούμε ότι πέρσι τέτοιον καιρό οι προοπτικές μας ήταν καλύτερες.
     Αν δηλαδή είμασταν  σε καλύτερη μοίρα ως καρπαζοεισπράχτορες και ''τα καλά δουλάκια'' των τοκογλύφων και των Εταίρων της Ενωμένης εταίρας, 
     ..ή σήμερα που είμαστε τα ''κακά παιδιά'' και αυτοί που γυρεύουν ν' ανακατέψουν την κόλαση!

     Το blog δεν αναρωτιέται για την ευπείθεια του λαού και την τάση του προς χειραγώγηση,
     ..αφού είναι ο ίδιος λαός που μόλις πριν δυό μήνες και με το ένα πόδι στον τάφο,
     ..έδωσε ένα ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ συνολικό 40% σε ΝΔ, ΠαΣοΚ, Ποτάμι και ΓΑΠ!

     Να υπενθυμίσουμε μόνον προς τους διαγωνιζόμενους για τα βραβεία Γκαίμπελς πως η λάσπηκολλάει πρώτα στα χέρια αυτών που την ρίχνουν.
     Κι αν μάλιστα, όπως συμβαίνει με αυτούς, η λασπη αυτή είναι ανακατεμένη με περιττώματα,
     ..τότε με τα λασπωμένα μ' αυτήν την λάσπη χέρια,
     ..ό,τι και να φας,
     ..σκ@τά θα μυρίζει!..

Τίς πταίει;.

  (Το 1874 δημοσιεύεται στην εφημερίδα ''Καιροί'' άρθρο του Χαρίλαου Τρικούπη με τίτλο ''Τις πταίει''. Σε αυτό ο Τρικούπης καταδεικνύει ως υπεύθυνο για την πολιτική κρίση που διέρχεται ο τόπος τον βασιλιά Γεώργιο Α΄.Ως τότε ίσχυε η λεγόμενη''θεωρία του κηπουρού'':ο Βασιλιάς μπορούσε να διορίσει πρωθυπουργό όποιον ήθελε, ακόμα και τον κηπουρό του. Το άρθρο οδήγησε στην ''Αρχή της δεδηλωμένης''. Η αρχή της δεδηλωμένης είναι όρος του Συνταγματικού Δικαίου και ορίζει ότι η κυβέρνηση οφείλει να έχει τη ''δεδηλωμένη'' εμπιστοσύνη της Βουλής.)

     Για άλλη μιά φορά οι ομοιότητες μετά από σχεδόν ενάμιση αιώνα, σοκάρουν.
     Ποιός, ή ποιοί παίζουν σήμερα τον ρόλο του βασιλιά, και ποιοί των κηπουρών, είναι φανερό και στον πιό αδαή για τα πολιτικά ζητήματα της χώρας.
     Το κολάζ της φωτογραφίας αποτυπώνει τέλεια την κακοδαιμονία που μας έφερε εδώ.
     Κι ας μην μπερδευόμαστε, δεν είναι τα συγκεκριμένα πρόσωπα (ή έστω μόνο τα συγκεκριμένα) που εκπροσωπούν το κακό. Αυτά είναι ας πούμε τα πιό πρόσφατα ''κραγμένα'', τα πιό δαχτυλοδεικτούμενα τελευταίως.

     Η διαπλοκή, η ανάμειξη δηλαδή των ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων, υπογείως και αφανώς με την πολιτική,
     ..αναδεικνύοντας ως ''επιφανείς'' πολιτικούς ανθρώπους ''του σωρού'', και προωθόντας τους με την δύναμη του χρήματος και την χειραγώγηση των μαζών μέσω των ιδιωτικών τους ΜΜΕ, σε θέσεις ύψιστης εξουσίας, είναι αυτό που βλέπουμε στο κολάζ αυτό.
     Όταν ντεμέκ νομικοί, ντεμέκ δημοσιογράφοι μετατρέπονται σε ντεμέκ πολιτικούς, που γίνονται όμως αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί και πρωθυπουργοί,
     ..σε τί άλλο από δουλίτσες τού μέντορά τους θα εξελιχθούν; 
     
     Το ολικό όμως ξεβράκωμα γίνεται τώρα με την αποκάλυψη (σιγά μη δεν το ξέραμε!) και τηςδιεθνούς διαπλοκής που δρα στην χώρα μας.
     Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ''εμμονή'' του χερ-Καροτσάκι, αλλά και του φον-Σούλτς στο να εξακολουθεί να συμβουλεύει (με τις προηγούμενες κυβερνήσεις απαιτούσε) με ποιό κόμμα πρέπει να γίνει συγκυβέρνηση και με ποιό όχι;
     Και τί σύμπτωση!
     Το κόμμα που όλοι αυτοί οι ''ατσαλάκωτοι'' παλιάνθρωποι επιθυμούν για συγκυβέρνηση,
     ..είναι το κόμμα της εικονιζόμενης παραδουλεύτρας!
     Είναι το κόμμα που θα μπορούσε να εκβιάζει διαρκώς με πτώση μιά κυβέρνηση που θα προσπαθούσε να περπατήσει έναν άλλο πιό ίσιο δρόμο! 
     Είναι το κόμμα-συνέχεια της καταστροφικής πορείας τριανταπέντε ετών διαπλοκής.
     Το κόμμα-Δούρειος Ίππος. Το κόμμα-5η φάλαγγα.

     Αντίθετα το μικρότερο κόμμα που στηρίζει σήμερα την κυβέρνηση, τους είναι ανεπιθύμητο, τους είναι ενοχλητικό.
     Που σημαίνει ότι βαδίζει σωστά!
     Που σημαίνει ότι κάτι όλοι μαζί κάνουν σωστό για τον ελληνικό λαό!

     Να άλλο ένα ασφαλές κριτήριο, για το τί πάει σωστά και τί λάθος σ' αυτή τη χώρα:
     Η συμπάθεια,
     ..ή η απαρέσκεια της διεθνούς διαπλοκής!..

Η αποδέσμευση από την ΕΕ αναγκαίος όρος για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση

     Γράφει ο Στωικός

Η πρόταση διεξόδου από την  κρίση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, συνδέεται άμεσα
 με τις σχέσεις 

της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την οποία είναι οργανικό μέλος
από το 1981.Το ερώτημα που ευθέως τίθεται και λόγο των πρόσφατων εξελίξεων,
είναι: μπορεί να υπάρξουν

 φιλολαϊκές εξελίξεις μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρώ,
 ή το λαϊκό κίνημα 

πρέπει να αναζητήσει λύσεις έξω από το ευρωενωσιακό αυτό πλαίσιο;

Οι τρεις περίοδοι

Για να δώσουμε θετική ή αρνητική απάντηση στο ερώτημα αυτό, θα πρέπει να κάνουμε
 μια σύντομη 

αναδρομή στην περίοδο συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΟΚ – ΕΕ από την ένταξη της
ως σήμερα.

Την περίοδο αυτή, μπορούμε να την χωρίσουμε σε τρεις περιόδους.

• Από το 1981 ως το 1992 ( υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ)
• Από το 1992 ως το 2002 (ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ)
• Από το 2002 ως σήμερα, αν και στο μεσοδιάστημα μεσολάβησε η μεγάλη 
• οικονομική κρίση, 
• η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει ιδιαίτερο κεφάλαιο.
• Την πρώτη περίοδο (1981 – 1992) θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε
• και ως περίοδο της αθωότητας.

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, χαιρετίστηκε από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις,
ως μεγάλη πολιτική

και οικονομική επιτυχία και συνοδεύτηκε από υποσχέσεις, ότι η Ελλάδα,
 ως μέλος της ΕΟΚ θα έλυνε

 με επιτυχία τα οικονομικά της προβλήματα. Ήταν η εποχή που ο Πρόεδρος
 της ΕΔΗΚ Γ. Μαύρος, 

υποστήριζε με θέρμη την ένταξη της Ελλάδας σε μια αγορά 300 εκατ. κατοίκων,
η οποία θα απορροφούσε τις ελληνικές εξαγωγές και ειδικότερα τα αγροτικά 
μας προϊόντα  Μέσα στην ΕΟΚ 

οι Έλληνες θα τρώνε με χρυσά κουτάλια μας υπόσχονταν οι αστικές πολιτικές
 δυνάμεις της εποχής.
Υπήρχε βέβαια και ο ισχυρός αντίλογος, καθώς από τη δεκαετία του 60 ακόμη
 το ΚΚΕ είχε 

προειδοποιήσει τον ελληνικό λαό, ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ, θα
επέφερε σημαντικό 

πλήγμα στην ελληνική βιομηχανία και την αγροτική παραγωγή της χώρας.
Οι κομμουνιστές, αλλά 

και στελέχη της ΕΔΑ όπως ο Η. Ηλιού, είχαν χαρακτηρίσει την ΕΟΚ ως λάκκο των
 λεόντων, δίνοντας

 έτσι το στίγμα της πολεμικής θέσης της κομμουνιστικής και ευρύτερης Αριστεράς,
 στην προοπτική 

παράδοσης της ελληνικής οικονομίας στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο.
Αλλά και το ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου, με τα μικροαστικά ριζοσπαστικά του
 χαρακτηριστικά, είχε

 πάρει και αυτό αρνητική θέση στην προοπτική ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ,
προβάλλοντας το γνωστό 

– και κλεμμένο από το ΚΚΕ σύνθημα – «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
Σύνθημα το οποίο σαν 

κυβέρνηση εγκατέλειψε για να το αντικαταστήσει με τους γνωστούς αστερίσκους
 στις ανακοινώσεις 

των κοινοτικών θεσμικών οργάνων.
Ενθερμος υποστηριχτής της Ελλάδας στην ΕΟΚ, υπήρξε τότε το ΚΚΕ (εσ), το οποίο
προπαγάνδιζε 

τις γεμάτες αυταπάτες θέσεις, ότι σε μια δημοκρατική Ευρώπη, είναι δυνατή η ειρηνική
 συνύπαρξη 

του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου και των εργαζομένων, ή ότι οι εργαζόμενοι
 με την πάλη τους

 θα μπορούσαν να μετατρέψουν την ΕΟΚ των μονοπωλίων σε ΕΟΚ των εργαζομένων.
Θέσεις 

τις οποίες συναντάμε και σήμερα, ειδικά στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Γενικότερα όμως η δεκαετία του 80, μπορεί να χαρακτηριστεί σαν η «ειρηνική περίοδος» 

της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΟΚ, καθώς τότε δεν είχε αποκαλυφθεί ο αντιδραστικός

 της χαρακτήρας. Ακόμα και όταν οι αγρότες πετούσαν την παραγωγή τους στις χωματερές,
επειδή 

οι ευρωπαϊκή αγορά ήταν κλειστή γι΄ αυτά, κανείς, ή σχεδόν κανείς δεν είχε αντιληφθεί
 τι επρόκειτο 

να ακολουθήσει. Λίγο οι κοινοτικές αποζημιώσεις για το θάψιμο της αγροτικής παραγωγής, 

λίγο τα μεσογειακά προγράμματα που άρχισαν να εφαρμόζονται από το 1987, όλα συνέβαλαν 

στον εφησυχασμό και την ενίσχυση των αυταπατών της ελληνικής κοινωνίας.
Καθοριστικός όμως παράγοντας για τη διατήρηση του «ειρηνικού» χαρακτήρα της εποχής,
 αποτέλεσε

 ο τότε συσχετισμός δυνάμεων σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Η ύπαρξη
της Σοβιετικής Ένωσης

 και της σοσιαλιστικής κοινότητας στην Ευρώπη, λειτουργούσε αποτρεπτικά σε σχέδια
 εφαρμογής 

επιθετικών πολιτικών, σε βάρος των λαών της Δ. Ευρώπης, από το πολυεθνικό κεφάλαιο.
 Οι ηγετικοί

 πολιτικοί και οικονομική κύκλοι της ΕΟΚ την εποχή εκείνη, επεδίωκαν να έχουν την στήριξη
και την 

συμπάθεια των εργαζομένων της Δύσης, στον πολύμορφο πόλεμο που, από κοινού
με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, είχαν εξαπολύσει κατά της Σοβιετικής 'Ενωσης
 και της σοσιαλιστικής κοινότητας.
Όταν ο παράγοντας αυτός εξέλειψε, τότε και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο απελευθερώθηκε
και έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο.

Η περίοδος 1992 – 2002. Όταν άνοιξαν οι πύλες της κόλασης.

Το 1999 – 2000 εξελίσσονται τα δραματικά γεγονότα στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής
Ευρώπης 

που οδήγησαν στη διάλυση της σοσιαλιστικής κοινότητας. Ηταν μια αλλαγή – με όποια έννοια
 μπορεί

 να δώσει κάποιος στη λέξη αυτή – κοσμοϊστορικών διαστάσεων που άλλαξε τις γεωπολιτικές

 ισορροπίες στον πλανήτη. Όπως απλά λέει και ο λαός, το αντίπαλο δέος στον καπιταλισμό,
 έπαψε να υπάρχει.
Τη νέα αυτή κατάσταση εκμεταλλεύτηκαν οι ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές ελίτ,
και προχώρησαν

 στο νέο σχεδιασμό της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Οικονομικής
Κοινότητας.
Απόρροια των εξελίξεων αυτών ήταν η συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία τέθηκε σε ισχύ το
 Γενάρη του 1992, και σηματοδότησε την επίθεση σε βάρος των ευρωπαϊκών λαών
στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης πλέον και την οικονομική διείσδυση στις πρώην
 σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης.
Οι νέες πολιτικές και οικονομικές προτεραιότητες, οι οποίες πήραν τη μορφή
της νεοφιλελεύθερης
 ρύθμισης, δεν αποτελούσε επιλογή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, όπως ισχυρίζονταν και
 συνεχίζουν να ισχυρίζονται δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά είχε
 στρατηγική στόχευση. Ήταν η απάντηση του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου στην
 «πετρελαϊκή» κρίση του 1973, που σηματοδότησε την εξάντληση

 και το τέλος της κεϊνσιανής ρύθμισης των καπιταλιστικών οικονομιών και την απαρχή
της νεοφιλελεύθερης ρύθμισης στις ΗΠΑ του Ρέιγκαν και στην Αγγλία της Θάτσερ το 1979,
για να ακολουθήσουν με χρονική υστέρηση οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης
 Συμπυκνωμένα αν θέλουμε να δούμε το θέμα, 

η νεοφιλελεύθερη ρύθμιση, προσβλέπει στη βίαιη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης,
όπως αυτή διαμορφώθηκε ιστορικά μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Στην έννοια αξία της
 εργατικής δύναμης, εκτός

από το μισθό, συμπεριλαμβάνουμε και τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση, τη δημόσια υγεία
και δημόσια

 παιδεία. Πρόκειται για φορείς που έμμεσα ή άμεσα συμβάλουν στην αναπαραγωγή
της εργατικής δύναμης, ώστε αυτή να είναι ικανή να λειτουργήσει σε μακροπρόθεσμη
 βάση.
Η βίαιη αυτή επίθεση κατά του εργαζόμενου ανθρώπου, την πρώτη παραγωγική δύναμη
της κοινωνίας, συνιστούσε ωμή και κυνική ομολογία, ότι ο καπιταλισμός – ιμπεριαλισμός
 ενίσχυε τα αντιδραστικά του χαρακτηριστικά, κοινό γνώρισμα των κοινωνιών που
 βρίσκονται στη φάση της ιστορικής τους παρακμής.
Στην Ελλάδα, η στρατηγική αυτή επιλογή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, εφαρμόστηκε
 με διακυμάνσεις, σε συνάρτηση με το επίπεδο της ταξικής πάλης, της ικανότητας
δηλαδή των εργαζομένων να αντιδρούν στις κυβερνητικές πολιτικές.
Την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ (1990 – 1993) σημειώθηκε
 μια σφοδρή επίθεση στις εργασιακές κατακτήσεις, με αιχμή τις μεγάλες ανατροπές
στη φορολογία, την κοινωνική ασφάλιση (νόμοι Σιούφα), και τους μισθούς –
 βρισκόμαστε στην αλήστου μνήμης εποχή του 0% + 0% = 14% - ενώ μια πρώτη
προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ απέτυχε, κυρίως λόγω της αντίδρασης
 ανταγωνιστικών συμφερόντων προς το συγκεκριμένο εγχείρημα.
Ο κύκλος των ιδιωτικοποιήσεων, ξεκίνησε ουσιαστικά την περίοδο του ΠΑΣΟΚ
 και πάλι από τον ΟΤΕ, 

για να ακολουθήσουν στη συνέχεια όλοι οι μεγάλοι δημόσιοι Οργανισμοί. Η δε πολιτική
των ιδιωτικοποιήσεων συνεχίστηκε με αμείωτους ρυθμούς, ανεξάρτητα αν στη
κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ ( 1993 – 2004), ή η ΝΔ που το διαδέχτηκε.

Την περίοδο 1990 – 1993 ολοκληρώνεται και η περιβόητη «απελευθέρωση» του
τραπεζικού συστήματος, η οποία στηρίχθηκε σε μελέτη εργασίας που είχε εκπονήσει
το 1987 ομάδα υπό τον τότε γενικό γραμματέα του υπουργείου Οικονομίας Θ. Καρατζά,
με υπουργό τον Κ.Σημίτη. Η ώρα της ιδιωτικοποίησης του τραπεζικού συστήματος
της χώρας, είχε σημάνει.
Στις εργασιακές σχέσεις, έχουμε τα πρώτα δειλά βήματα το 1992 (κατοχύρωση της
 μερικής απασχόλησης

 στον αναπτυξιακό νόμο 1892), ενώ επί ΠΑΣΟΚ προωθούνται τα Τοπικά Σύμφωνα
 Απασχόλησης, που παράκαμπταν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Ευτυχής συγκυρία για το σύστημα της εποχής αυτής, ήταν, ότι η ελληνική οικονομία,
 μετά από την ύφεση της περιόδου 1989 – 1993, από το 1994 εισέρχεται σε μια
 περίοδο μακράς οικονομικής ανάπτυξης, η οποία ολοκληρώθηκε το 2007.
 Ανάπτυξη, η οποία υποβοηθήθηκε και από ευνοϊκούς διεθνείς παράγοντες, όπως 

οι τιμές του πετρελαίου, οι οποίες είχαν μειωθεί σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα.

Αναμφίβολα ρόλο στην οικονομική ανάπτυξη, έπαιξαν και να περίφημα κοινοτικά
πακέτα στήριξης,

 μέσω των οποίων χρηματοδοτήθηκαν τα μεγάλα έργα υποδομής της συγκεκριμένης
περιόδου. 

Η κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, του αερολιμένα της Αθήνας, η ζεύξη Ρίου – Αντιρρίου,
 εντάσσονται 

στο σχέδιο εκσυγχρονισμού του ελληνικού καπιταλισμού, ο οποίος μέχρι τότε διέθετε
 απαρχαιωμένες υποδομές. 

Οι συμβάσεις όμως που υπογράφηκαν, ήταν κυριολεκτικά αποικιοκρατικές, καθώς
όλα τα μεγάλα

έργα παραδόθηκαν στους εργολάβους κατασκευαστές, μηδέ εξαιρουμένων και των
 αυτοκινητοδρόμων, 

οι οποίοι ιδιωτικοποιήθηκαν. Ορισμένες μάλιστα συμβάσεις, όπως η κατασκευή
ης Αττικής Οδού, ξεπέρασε 

τα όρια του σκανδάλου, καθώς οι εργολάβος (όμιλος Μπόμπολα), συμμετείχε στην
κοινοπραξία με λιγότερο από το 10% του κεφαλαίου, ενώ του παραχωρήθηκε η εκμετάλλευση
 του έργου για τα επόμενα 25 χρόνια.
Οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου (συμπεριλαμβανομένων και των κατασκευών)
τη συγκεκριμένη περίοδο διαμορφώθηκαν στα επίπεδα του 25% του ΑΕΠ, καθώς πολλές
μεταποιητικές επιχειρήσεις εκσυγχρόνισαν τον μηχανολογικό τους εξοπλισμό. Δεν
παρατηρήθηκε ως τόσο παραγωγική επέκταση, δεν δημιουργήθηκαν δηλαδή νέες παραγωγικές
 μονάδες, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις, ενώ την ίδια περίοδο, 

η εισαγωγική διείσδυση από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τόσο σε μηχανολογικό
εξοπλισμό, όσο και σε καταναλωτικά εμπορεύματα, συνεχιζόταν. Επίσης, παρά την
 μηχανολογική αναβάθμιση στον μεταποιητικό τομέα της οικονομίας, η συμμετοχή της
 βιομηχανικής παραγωγής και της γεωργίας στη συνολική οικονομική δραστηριότητα,
μειώνεται σταθερά προς όφελος του τριτογενή τομέα (υπηρεσίες), οι οποίος συμμετέχει στη
 διαμόρφωση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος με ποσοστά που ξεπερνούν το 75%.
 Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό, ότι η αστική στατιστική εντάσσει τους κλάδους των
 επικοινωνιών και των μεταφορών στον τομέα των υπηρεσιών, ενώ αντίθετα η μαρξιστική
 πολιτική οικονομία τους θεωρεί παραγωγικούς τομείς.
Η κερδοσκοπία τέλος, η οποία στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, έχει αποκτήσει
ενδημικά χαρακτηριστικά, εκδηλώνεται τόσο στην παραγωγική σφαίρα της οικονομίας
 με συνεχείς αυξήσεις στις τιμές των ειδών διατροφής, όσο και στο χρηματοπιστωτικό τομέα
 – αγορές μετοχών και ομολόγων – και την αγορά ακινήτων, όπου και δημιουργήθηκε φούσκα,
 η οποία όταν έσκασε οδήγησε στην κατάρρευση των τιμών των ακινήτων.
Κάνοντας μια αποτίμηση της περιόδου αυτής, θεωρούμε ότι ενισχύθηκε ο καπιταλιστικός
χαρακτήρας της οικονομίας, καθώς έχουμε απόλυτη και σχετική αύξηση της εργατικής
 τάξης στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό. Από την άλλη επιταχύνθηκε η κεφαλαιοκρατική
συσσώρευση, κυρίως μέσω των εξαγορών και συγχωνεύσεων επιχειρήσεων.
 Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ, στο τέλος του 2000, σε ένα σύνολο 17.500 επιχειρήσεων
με τη νομική μορφή των Ανωνύμων Εταιριών και των ΕΠΕ, μόλις το 1% απασχολούσε
το 38% του εργατικού δυναμικού, συγκέντρωνε το 42% του Ενεργητικού και το 83% των
καθαρών, μεταφορολογημένων κερδών, ενώ το υπόλοιπο 99% των επιχειρήσεων μοιραζόταν
 όλα τα άλλα. Ο μονοπωλιακός χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας, είναι ευδιάκριτος.
Η θέση όμως του ελληνικού καπιταλισμού, σαν του αδύνατου κρίκου της ευρωζώνης
δεν άλλαξε, κάτι που θα διαπιστωθεί περίτρανα την περίοδο της οικονομικής κρίσης.


Η μετά το 2002 περίοδος. Η οικονομική κρίση.

Πολύ μεγάλη συζήτηση έχει γίνει στην Ελλάδα για τον χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης
 που ξεκίνησε το 2008 και συνεχίζεται ως και σήμερα.
Η επίσημη αστική άποψη χαρακτηρίζει την κρίση ως κρίση χρέους και την αποδίδει στο
 γεγονός, ότι από τις αρχές του 2010 τα επιτόκια δανεισμού των κρατικών ομολόγων
εκτοξεύτηκαν στα επίπεδα του 16% και του 20%, γεγονός που έκανε απαγορευτικό
το δανεισμό για το ελληνικό δημόσιο. Και από τη στιγμή που το ελληνικό κράτος δεν
 μπορούσε να εξυπηρετήσει το χρέος του προς τους ντόπιους και ξένους δανειστές
, ο μόνος δρόμος ήταν η υπογραφή του γνωστού μνημονίου και της δανειακής σύμβασης
 με ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ.
Από την πλευρά της η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2010, απέδωσε την εκτίναξη των
επιτοκίων των κρατικών ομολόγων στη δημοσιονομική κατάρρευση που σημειώθηκε
το 2009 ( ως το Σεπτέμβρη του 2009 κυβέρνηση ήταν η ΝΔ), με αποτέλεσμα το
δημοσιονομικό έλλειμμα – μετά από πολλές αναθεωρήσεις – να εκτοξευτεί στο 15,4%
του ΑΕΠ και το κρατικό χρέος στο 120% του ΑΕΠ.
Επομένως, αν κάποιος ευθύνεται για την κρίση και τα μνημόνια που ακολούθησαν,
 δεν είναι ούτε το εκμεταλλευτικό κοινωνικό σύστημα, ούτε η διεθνής οικονομική κρίση,
 αλλά η ανεύθυνη και ανίκανη κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία οδήγησε τη χώρα σε
δημοσιονομικό εκτροχιασμό.
Πολύ βολική και πολύ «ουδέτερη» άποψη για τους απολογητές του συστήματος.
Εκείνο, το οποίο προσπαθούν να αποκρύψουν και να το απωθήσουν στο περιθώριο
της δημόσιας συζήτησης, είναι, ότι η οικονομική κρίση, ακριβώς λόγω της συμμετοχής
 της χώρας στην ΕΕ και την ΟΝΕ, βρήκε την ελληνική οικονομία πολύ αδύνατη
 και εξασθενημένη με αποτέλεσμα να την πλήξει καθοριστικά.
Τι εννοούμε όταν λέμε, ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και την ΟΝΕ, εξασθένησε
την οικονομία της;
Την 1/1/1992 καταργούνται οι τελωνειακοί έλεγχοι και η επιβολή δασμών μεταξύ των
 χωρών της ΕΕ, με αποτέλεσμα να επιταχυνθεί η εισαγωγική διείσδυση κοινοτικών
εμπορευμάτων και υπηρεσιών προς τη χώρα μας. Στα χέρια των κυβερνήσεων,
είχε απομείνει πλέον η χάραξη της δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής, αλλά
και αυτή προσωρινά.
Το 1997, έχουμε νέο διπλό χτύπημα. Με την εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας –
προέβλεπε ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα των χωρών μελών δεν μπορεί να ξεπερνά
το 3% του ΑΕΠ – η δημοσιονομική πολιτική τίθεται υπό τον έλεγχο των Βρυξελών.
 Από τότε βέβαια τα πράγματα χειροτέρεψαν, γιατί με νεότερες κοινοτικές οδηγίες
απαιτούν οι κρατικοί προϋπολογισμοί να κατατίθενται προς έγκριση από τα θεσμικά
όργανα της ΕΕ, σε περίπτωση που σημειωθούν παρεκκλίσεις από τους στόχους να
 λαμβάνονται μέτρα μέσα στο έτος εκτέλεσης κλπ.
Την ίδια χρονιά, οι χώρες οι οποίες προετοιμάζονται να ενταχθούν στην ΟΝΕ,
είναι υποχρεωμένες να ακολουθήσουν πολιτική σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών
– με άνω και κάτω απόκλιση 1,5% - ως προς την ενιαία νομισματική μονάδα, το Γιούρο,
 το οποίο στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Ευρώ.
Με λίγα λόγια, από το 1992 ως το 1997 καταργούνται όλοι οι μηχανισμοί που είχαν
 στα χέρια τους οι ελληνικές κυβερνήσεις, για να προστατέψουν την εσωτερική αγορά
από τους ξένους ανταγωνιστές. Η ελληνική αγορά έμοιαζε πλέον με ανοχύρωτη πόλη.
 Αυτό όμως δεν ίσχυε και αντιστρόφως. Με δεδομένη την ασθενή παραγωγική
βάση και την χαμηλή παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας, η τελευταία δεν
αποτελούσε απειλή για τις άλλες ευρωπαϊκές αγορές, με αποτέλεσμα η μικρή ελληνική
 αγορά να κατακλιστεί από ευρωπαϊκά εμπορεύματα, ενώ η μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά
 παρέμεινε ερμητικά κλειστή για τις ελληνικές εξαγωγές.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτά που αδυνάτησαν την ελληνική οικονομία.
Το εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας
 ( ηλεκτρική ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, καύσιμα, τράπεζες) στερούσε από
τις ελληνικές κυβερνήσεις τη δυνατότητα να εφαρμόσουν και τον στοιχειώδη οικονομικό
 προγραμματισμό, και ειδικά σε περιόδους κρίσης, να ακολουθήσουν αντικυκλικές πολιτικές.
Η ελληνική οικονομία αδυνάτησε και από τις καταστρεπτικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν
στον αγροτικό τομέα, που είχε σαν αποτέλεσμα, η χώρα μας, η οποία μέχρι την ένταξη
 στην ΕΟΚ είχε θετικό αγροτικό ισοζύγιο, μετά την ένταξη αυτό να μετατραπεί σε αρνητικό
 και δίπλα στην πολιτικοστρατιωτική να προστεθεί και η διατροφική εξάρτηση της χώρας.
Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν, η διεθνής οικονομική κρίση, να βρει ευάλωτη την
ελληνική οικονομία και να την κτυπήσει καθοριστικά. Μάλιστα τα αρνητικά σημάδια,
 είχαν φανεί πριν την εκδήλωση της κρίσης. Θυμίζουμε απλώς, ότι το ισοζύγιο τρεχουσών
 συναλλαγών της χώρας, το μεν 2007 παρουσίασε έλλειμμα ίσο με το 12,5% του ΑΕΠ,
 το οποίο το 2008 ανέβηκε 13,5% του ΑΕΠ.

Τότε οι αστοί αναλυτές ωρύονταν ότι θα πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα ενίσχυσης
 της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, ενώ σφύριζαν αδιάφορα μπροστά
στο γεγονός, ότι η ισοτιμία Ευρώ / Δολαρίου τη συγκεκριμένη περίοδο είχε διαμορφωθεί
 στο 1,35. Και πως μπορούσε μια ασθενής οικονομία, όπως η ελληνική, να απορροφήσει
τις συνέπειες του ισχυρού Ευρώ, που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού
 τραπεζικού κεφαλαίου;

Με όσα αναφέραμε, επιδιώξαμε να τεκμηριώσουμε την άποψη, ότι η κρίση είναι
κατά βάση παραγωγική, η οποία μεταλλάχθηκε σε δημοσιονομική και κρίση χρέους
. Ότι η ελληνική οικονομία βρέθηκε χωρίς αντιστάσεις μπροστά στη διεθνή κρίση,
 λόγω της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ.

Το πολιτικό πρόβλημα

Από το 2010, με την είσοδο της Ελλάδας στο καθεστώς το μνημονίων, η χώρα βρίσκεται
 σε μεταίχμιο.
Το κύριο χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης περιόδου, είναι η μαζική κινητοποίηση
του λαού, η οποία εκδηλώθηκε με ιδιαίτερα δυναμικό τρόπο το χρονικό διάστημα 2010
– 2012. Ο κύριος λόγος που το κίνημα αυτό πέρασε σε ύφεση μετά τις εκλογές του Ιούνη
του 2012, ήταν η έλλειψη ενός διεκδικητικού προγράμματος που θα αμφισβητούσε
 τις πολιτικές εξαθλίωσης του λαού και θα έθετε στην ημερήσια διάταξη το αίτημα
να σπάσουν τα δεσμά της πολιτικοστρατιωτικής εξάρτησης της χώρας από το διεθνή
 ιμπεριαλισμό. Εξάρτηση, η οποία βάθυνε και εντάθηκε την περίοδο εφαρμογής των
μνημονιακών πολιτικών.
Και οι συνθήκες για την προώθηση ενός τέτοιου προγράμματος πάλης, ήταν ευνοϊκές.
 Η λαϊκή συνείδηση την περίοδο αυτή ριζοσπαστικοποιήθηκε με γρήγορους ρυθμούς,
ενώ το σύστημα εξουσίας της αστικής τάξης άρχισε να εμφανίζει ρωγμές.
Είχε σημάνει η ώρα το κόμμα της εργατικής τάξης να μπει επικεφαλής ενός παλλαϊκού
 κινήματος υπεράσπισης του βιοτικού επιπέδου του λαού από τις καταστροφικές
πολιτικές λιτότητας και την προώθηση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος αλλαγών στην
οικονομία και την κοινωνία, με αίτημα αιχμής την έξοδο της Ελλάδας από την
 Ευρωπαϊκή Ένωση. Είχε σημάνει η ώρα της συγκρότησης του κοινωνικοπολιτικού μετώπου
που θα στηριζόταν στην πλατιά συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα καταπιεζόμενα
στρώματα της ελληνικής κοινωνίας που θα υλοποιούσε τους φιλόδοξους αυτούς στόχους.
Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. Με κύρια ευθύνη της ηγεσίας του ΚΚΕ,
 η οποία όχι μόνο υποτίμησε τις δυνατότητες ανάπτυξης ενός μαζικού, ενωτικού κινήματος
 αντίστασης ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας, όχι μόνο κράτησε αρνητική και καταγγελτική
στάση απέναντι στο αυθόρμητο κίνημα που αναπτύχθηκε τη συγκεκριμένη περίοδο,
 αλλά αρνήθηκε να καταθέσει μεταβατικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση σε φιλολαϊκή
 κατεύθυνση, παραπέμποντας την επίλυση του πολιτικού και οικονομικού προβλήματος
της χώρας στη σοσιαλιστική επανάσταση! Η πολιτική αυτή στάση ήταν βαθιά επιζήμια 
για το λαϊκό κίνημα, καθώς, ενώ είχαν 
δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις να περάσει στην επίθεση, βρέθηκε σε άμυνα και
 οπισθοχώρηση χωρίς πολιτικό και ιδεολογικό προσανατολισμό.

Από τη στιγμή που το αυθόρμητο αυτό κίνημα, δεν ήταν δυνατό να συναντηθεί με την
επαναστατική γραμμή πάλης – γιατί δυστυχώς δεν υπήρξε επαναστατική πρόταση
διεξόδου από την κρίση - και να αποκτήσει συνείδηση του ρόλου του, ως κίνημα
ρήξης και ανατροπής του πλαίσιου της λιτότητας και του καθεστώτος της εξάρτησης,
 στράφηκε προς άλλες κατευθύνσεις με ένα δυναμισμό και μια τυφλή ορμή, που
κυριολεκτικά σάρωσε όλο το παλιό πολιτικό σκηνικό και κονιορτοποίησε το δικομματισμό
 της μεταπολίτευσης. Κραταιά κόμματα του παρελθόντος, όπως το ΠΑΣΟΚ
καταποντίστηκαν και τείνουν να εξαφανιστούν από τον πολιτικό χάρτη, ενώ η ΝΔ
υποβιβάστηκε σε «μεσαίο» κόμμα. Το ΚΚΕ το οποίο όλη αυτή την περίοδο φυγομαχεί
από την πραγματικότητα, τιμωρήθηκε με την απώλεια μεγάλου μέρους της πολιτικής
 και εκλογικής του επιρροής. Το κενό αυτό ήρθαν να το καλύψουν δυνάμεις που
 μέχρι τότε κινούνταν στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής. Ο ΣΥΡΙΖΑ με βερμπαλιστικά
 αντιμνημονιακά συνθήματα, εκτοξεύτηκε από το 4% στο 17%, στο 27% και σήμερα
στο 36%, γεγονός που του επέτρεψε να σχηματίσει κυβέρνηση. Νέα κόμματα,
όπως η ΔΗΜΑΡ, οι ΑΝ.ΕΛ, η Χρυσή Αυγή και το Ποτάμι δημιουργούνται εκ του
μηδενός, για να εξαφανιστούν στη συνέχεια, όταν αποκαλύφθηκε ο ρόλος τους ως
 εφεδρείες του συστήματος – περίπτωση ΔΗΜΑΡ - ή να επιβιώσουν οριακά όταν
άρχισαν να υποχωρούν τα θολά αντιμνημονιακά συνθήματα και να έρχεται στην
επιφάνεια ο ταξικός, αστικός τους χαρακτήρας (ΑΝ.ΕΛ). Αντίθετα, η φασιστική
Χρυσή Αυγή, η οποία λειτουργούσε και συνεχίζει να λειτουργεί σαν εγκληματική
 οργάνωση, εμφανίζει αξιοσημείωτη σταθερότητα και ανθεκτικότητα, κάτι που
θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο ευρύτερου προβληματισμού.

Η λαϊκή συνείδηση εμφανίζεται σήμερα να έχει σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
 και να αναζητά εναγωνίως διέξοδο από τη ζοφερή πραγματικότητα των τελευταίων πέντε
 χρόνων άγριας λεηλασίας της ζωής των λαϊκών στρωμάτων.
Όσο όμως οι αιτίες που οδήγησαν το λαό να σπάσει τα φράγματα και τις σταθερότητες
 του παρελθόντος, παραμένουν και συνεχίζουν να επενεργούν στο κοινωνικό περιβάλλον
– το σκληρό πλαίσιο των πολιτικών λιτότητας που βυθίζει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων
 – ο λαϊκός παράγοντας δεν πρόκειται να εφησυχάσει, παρά το γεγονός, ότι, ελλείψει
 επαναστατικής πρότασης διεξόδου από την κρίση, εναποθέτει τις ελπίδες του, πότε στο
 ένα και πότε στο άλλο κόμμα της αστικής διαχείρισης. Η πολιτική αστάθεια και η ρευστότητα
θα συνεχιστούν και την επόμενη περίοδο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, είτε θα δοθεί ριζοσπαστική απάντηση στην κρίση, είτε η λύση που
θα υπάρξει θα είναι αντιδραστική.
Παρά το γεγονός ότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος, οι προϋποθέσεις συγκρότησης του
κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης σε αντιμονοπωλιακή – αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση,
παραμένουν και σήμερα ευνοϊκές και μπορούμε να πούμε μοναδικές.

Η συγκρότηση όμως του μετώπου, προϋποθέτει ανάλογες πρωτοβουλίες από το κόμμα
της εργατικής τάξης, την ανώτερη πολιτική συνείδηση του οργανωμένου λαϊκού κινήματος.
Κατά τραγική όμως ειρωνεία, η ηγεσία του κόμματος, με διάφορες προφάσεις, τις οποίες
 επενδύει με ιδεολογικά και πολιτικά – υποτίθεται – επιχειρήματα, αρνείται να αναλάβει
τις ιστορικές της ευθύνες και να τεθεί επικεφαλής ενός παλλαϊκού κινήματος αντίστασης
 και ανατροπής της σημερινής πολιτικής και κοινωνικής ισορροπίας δυνάμεων. Ένα κίνημα
που θα θέσει ως άμεσο αίτημα την αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση,
 ενώ παράλληλα θα καταθέσει πρόγραμμα ώριμων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών
με σαφή κατεύθυνση το σοσιαλισμό.
Έτσι διαμορφώνεται η κατάσταση σήμερα και ο καθ’ ένας καλείται να συμβάλει με τον
 προβληματισμό του και τη δράση του στη διαμόρφωση των όρων και των συνθηκών
προοδευτικής και ριζοσπαστικής εξόδου από την κρίση προς όφελος του εργαζόμενου λαού.

http://ergatikosagwnas.gr

Πάνος Καμμένος στον enikos για Σούλτς και Σκάνδαλα Εξοπλιστικών

Μήπως ήρθε η ώρα για παράλληλο νόμισμα;

Γιώργος Δουδούμης

ΤΡΙΤΗ 17/03/2015 

Πέντε χρόνια γεμάτα ζούμε την οικονομική κρίση, η οποία έχει περάσει από διάφορες φάσεις με διαφορετικούς υπουργούς Οικονομικών να κονταρομαχούν εναντίον των ομολόγων τους των εταίρων μας της Ευρ. Ένωσης. Επίσης, λίγες μόνον φορές στην μεταπολεμική Ιστορία της χώρας ζήσαμε τόσο γρήγορες εναλλαγές στον πρωθυπουργικό θώκο. Σαν χθες μας φαίνεται που εγκατέλειπε τροχάδην ο Κ. Καραμανλής ο νεώτερος την πρωθυπουργική καρέκλα για να ακολουθήσουν εν σειρά ο Γ. Παπανδρέου ο νεώτερος, ο Λ. Παπαδήμος, ο Αντ. Σαμαράς, λίαν προσφάτως ο Αλ. Τσίπρας και κάποιοι μιλούν ήδη για νέες εκλογές. Ροντέο θυμίζει η ελληνική πολιτική σκηνή με ατίθασο άλογο την οικονομία.

Ένας φαύλος κύκλος αρνητικών επιπτώσεων, που ξεκίνησε με το δημοσιονομικό έλλειμμα και το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών σε συνδυασμό με το μεγάλο και συνεχώς αυξανόμενο εξωτερικό χρέος, οδήγησε σε χιλιάδες πτωχεύσεις δημιουργώντας εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων, μερικές χιλιάδες των οποίων οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία. Η σωτηρία των τραπεζών έγινε αυτοσκοπός. Ό, τι χρήμα είχε απομείνει το μάζεψε ο καινούργιος δυνάστης που ακούει στο όνομα «χρηματοπιστωτικός παράγων». Η ελληνική οικονομία ξέμεινε από ρευστότητα και ό, τι ρευστό εισπράττεται από το κράτος είναι νέα δανεικά προκειμένου να πληρώσουμε τοκοχρεολύσια προηγουμένων δανεικών και να συντηρηθούμε έτσι εντός του ευρωσυστήματος, που όμως δεν μας είχε υποσχεθεί τέτοια μοίρα.

Όταν η Ελλάδα έγινε γρήγορα-γρήγορα το δέκατο μέλος της Ε.Ο.Κ. κάποιοι νόμισαν ότι αυτό ήταν αρκετό. Να χωθούμε «στον σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης. Ήδη το πρώτο έτος της συμμετοχής μας στην διαβόητη σήμερα «ευρωπαϊκή οικογένεια», το 1981, είχε κλείσει για πρώτη φορά με έλλειμμα και το αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο μας, αλλά προφανώς το μήνυμα δεν είχε γίνει κατανοητό ή καλύτερα δεν συνέφερε κάποιους να γινόταν κατανοητό. Αυτοί όμως που ζούσαν τότε και είχαν την ευθύνη έχουν σήμερα πεθάνει και οι τότε αγέννητοι ενδεχομένως να αναρωτιούνται προς τι η «παρελθοντολογία». Απάντηση : Από τα λάθη του χθες μαθαίνεις να αποφεύγεις λάθη που θα έκανες στο μέλλον.

Σήμερα πρέπει να δούμε για άλλη μια φορά την αλήθεια κατάματα. Ωραίες λύσεις δεν υπάρχουν. Παραμονή στο ευρώ, με μειωμένη ανεργία, με σκισμένα τα μνημόνια, χωρίς μεταρρυθμίσεις, χωρίς ιδιωτικοποιήσεις, με κουρεμένο χρέος κ.λ.π. , κ.λ.π. μπορούμε να δούμε μόνο στον ύπνο μας. Οι έχοντες δυνατότητα να παράσχουν «χείρα βοηθείας» και δυνάμενοι να δείξουν αλληλεγγύη και να βοηθήσουν έτσι να βγούμε, έστω αργά – αργά, από τον οικονομικό βούρκο, δεν δείχνουν διατεθειμένοι να το πράξουν στηριζόμενοι στο άλλοθι που τους παρέχεται από τη δική μας την αφροσύνη, την αμετροέπεια και την ασχετοσύνη.

Εφόσον λοιπόν δεν είμαστε σε θέση να εξασφαλίσουμε τα αναγκαία ευρώ χωρίς περαιτέρω απώλεια αξιοπρέπειας, είναι ίσως η ύστατη ώρα να καθιερώσουμε την κυκλοφορία ενός παράλληλου νομίσματος (ας το πούμε ευρωδραχμή) εντός της Ελλάδος (με ή χωρίς τη συναίνεση των εταίρων μας), ώστε με αυτόν τον έμμεσο τρόπο άτοκου εσωτερικού δανεισμού να εξασφαλιστεί η απαραίτητη ποσότητα χρήματος που θα επιτρέψει την οικονομική επιβίωση της χώρας. Εφόσον η δια νόμου ισοτιμία του νέου νομίσματος, της ευρωδραχμής, που θα κυκλοφορεί παράλληλα με το ευρώ μόνο εντός της Ελλάδος θα είναι ένα προς ένα (δηλ. μια ευρωδραχμή θα ισούται δια νόμου με ένα ευρώ), ο κίνδυνος υποτίμησης δεν θα υφίσταται, όπως έχει δείξει άλλωστε και το παράδειγμα των ευρωπαϊκών χωρών, τα νομίσματα των οποίων έχουν κλειδώσει εδώ και χρόνια με σταθερή ισοτιμία προς το ευρώ (π.χ. Βουλγαρία, Βοσνία & Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο). Με αυτόν τον τρόπο και ρευστότητα εξασφαλίζεται, και στην ευρωζώνη παραμένουμε, και αποφεύγεται επιστροφή σε εγχώριο νόμισμα που θα οδηγούσε σε υποτιμήσεις με σπειροειδείς αρνητικές συνέπειες και διασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία της αγοράς.

Τυχόν νομικίστικοι ισχυρισμοί που ενδεχομένως να προβληθούν όσον αφορά την κυκλοφορία άλλου νομίσματος εντός της ευρωζώνης, θα μπορούν να ξεπεραστούν βαφτίζοντας τις ευρωδραχμές «κουπόνια» και προκειμένου να αποφευχθεί η εμπλοκή της Τράπεζας της Ελλάδος αυτά θα μπορούν να εκδοθούν από κάποια ουδέτερη, μη νομισματική, Υπηρεσία

Η λύση αυτή θα είναι προσωρινή για λίγα χρόνια και η ποσότητα που θα κριθεί αναγκαία να κυκλοφορεί για να καλύψει το υπάρχον έλλειμμα σε ευρώ θα αυξομειώνεται αυστηρά και μόνο ανάλογα με τις αυξομειώσεις της κυκλοφορίας ευρώ στην Ελλάδα.       Θα καλύπτει δηλαδή για ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα (π.χ. μέχρι το 2018 ή 2019) αυστηρά μόνο αυτό το έλλειμμα σε ευρώ που θα είναι αναγκαίο προκειμένου να μην υφίσταται κρίσιμο ταμειακό κενό.

Θαρσείν χρη!

Γεώργιος Ε. Δουδούμης Pontos News., Ενημερωση του Σαρωνικού

- See more at: http://www.drachmi5.gr/politiki-apopseis/mipos-irthe-i-ora-gia-parallilo-nomisma#sthash.OI8LqYjp.dpuf

Κρούγμαν : Ο Τσίπρας δε θα προδώσει τους ψηφοφόρους του

και δε θα κερδίσει ποτέ την εκτίμηση της ελίτ του Νταβός

ΤΡΙΤΗ 17/03/2015 

Οι δανειστές της Ελλάδας κάνουν λάθος που περιμένουν ότι η νέα κυβέρνηση θα προδώσει τους ψηφοφόρους που την εξέλεξαν και θα υποχωρήσει από τις θέσεις της, όπως έγινε τα προηγούμενα πέντε χρόνια, υποστηρίζει ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν.Όπως προειδοποιεί σε άρθρο του στους NYT, η δυναμική είναι τελείως διαφορετική αυτήν τη φορά και η αποτυχία να γίνει αυτό αντιληπτό μπορεί να οδηγήσει σε μια χωρίς λόγο καταστροφή.

«Αυτό που ζητάει η Ελλάδα, αν και οι Γερμανοί ψηφοφόροι πιθανότατα δεν το γνωρίζουν αυτό, δεν είναι μια νέα ένεση χρημάτων. Το μόνο που βρίσκεται στο τραπέζι είναι η μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος, δηλαδή η μείωση των πληρωμών για τόκους του υφιστάμενου χρέους. Και μας έχουν πει συχνά όπως όλοι καταλαβαίνουν ότι ο επίσημος στόχος για το πλεόνασμα, στο 4,5% του ΑΕΠ, είναι παράλογος και ανέφικτος. Οπότε, στην πραγματικότητα η Ελλάδα ζητάει μόνο να αναγνωριστεί η πραγματικότητα που υποτίθεται ότι όλοι κατανοούν» γράφει ο κ. Κρούγκμαν.

Γιατί λοιπόν φουντώνουν και πάλι οι διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους δανειστές; Σύμφωνα με τον κ. Κρούγκμαν γιατί αυτό «που κατανοούν όλοι» δεν εξηγήθηκε ποτέ στους ψηφοφόρους των ευρωπαϊκών κρατών του Βορρά. Επιπλέον, γιατί οι δανειστές έχουν συνηθίσει να περιμένουν ότι οι κυβερνήσεις των χρεωμένων κρατών θα εγκαταλείψουν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις στο όνομα της υπευθυνότητας και αναμένουν από τη νέα ελληνική κυβέρνηση να ταπεινωθεί.

«Αλλά όπως είπα, η δυναμική είναι πολύ διαφορετική αυτήν την φορά» τονίζει ο κ. Κρούγκμαν.Όπως επισημαίνει ο ίδιος, επικαλούμενος την παρατήρηση του δημοσιογράφου Matthew Yglesias, οι πολιτικοί των μικρών κρατών συνήθως εμφορούνται από προσωπικά κίνητρα να αποδεχτούν τις απαιτήσεις της τρόικας ακόμα και αν είναι ενάντια στα συμφέροντα των κρατών τους:

«Κανονικά θα πίστευε κανείς πως η καλύτερη επιλογή για έναν πρωθυπουργό είναι να προσπαθήσει να κάνει αυτά που θα τον βοηθήσουν να επανεκλεγεί. Όσο δυσοίωνες και αν είναι προοπτικές, αυτή είναι η κυρίαρχη στρατηγική. Αλλά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ενοποίησης, πιστεύω ότι οι ηγέτες των μικρών κρατών βρίσκονται σε μια κάπως διαφορετική κατάσταση. Αν εγκαταλείψουν το γραφείο τους έχοντας κερδίσει την εκτίμηση της ελίτ του Νταβός, υπάρχουν πολλές θέσεις στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή στο ΔΝΤ ή σε άλλους οργανισμούς για τις οποίες μπορεί να είναι κατάλληλοι ακόμα και αν τους απεχθάνονται οι συμπατριώτες τους. Στην πραγματικότητα, το να είναι εντελώς απεχθείς θα ήταν ένα συν. Η απόλυτη εκδήλωση αλληλεγγύης προς τη “διεθνή κοινότητα” είναι να κάνουν ό,τι θέλει εκείνη, ακόμα και έναντι μαζικής αντίστασης από το εγχώριο πολιτικό σώμα».

Ωστόσο, σημειώνει ο κ. Κρούγκμαν, μια αυθεντική αριστερή κυβέρνηση, σε αντίθεση με μια δεξιά, είναι πολύ διαφορετική, όχι γιατί οι πολιτικές που θέλει να εφαρμόσει είναι τρελές και επιθετικές, αλλά γιατί οι αξιωματούχοι της δεν θα κερδίσουν ποτέ την εκτίμηση της ελίτ του Νταβός.Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα βρεθεί ποτέ σε συμβούλια τραπεζών, δεν θα γίνει πρόεδρος της BIS ή Ευρωπαίος επίτροπος. Ο Γιάννης Βαρουφάκης δεν θέλει να φοράει γραβάτες, το οποίο συνειδητά ή ασυνείδητα είναι ένας τρόπος να δηλώσει οπτικά πως δεν θα παίξει το συνηθισμένο παιχνίδι, υποστηρίζει ο νομπελίστας οικονομολόγος.

Οι νέοι Έλληνες ηγέτες θα επιτύχουν ή θα αποτύχουν, σε προσωπικό επίπεδο, με βάση το τι θα συμβεί στην Ελλάδα. Δεν θα υπάρξουν δώρα παρηγοριάς για μια συμβατική αποτυχία, καταλήγει ο κ. Κρούγκμαν.

Πηγή: Euro2day

- See more at: http://www.drachmi5.gr/ellada/kroygman-o-tsipras-de-tha-prodosei-toys-psifoforoys-toy-kai-de-tha-kerdisei-pote-tin-ektimisi#sthash.GfZENjaD.dpuf

Λαπαβίτσας στη Bild: Να αποχωρήσουμε ομαλά από το ευρώ

 

ΤΡΙΤΗ 17/03/2015 

Η Ευρώπη να κουρέψει όλο το χρέος

Διονύσης Μαρίνος

Σταθερός στην άποψή του ότι η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει από το ευρώ και να λειτουργήσει με νέο εθνικό νόμισμα, ενώ παράλληλα η Ευρώπη να κουρέψει το χρέος, παρέμεινε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Λαπαβίτσας μιλώντας στη γερμανική εφημερίδα Bild.

Μάλιστα, κάνει λόγο για «ομαλή» αποχώρηση, έτσι ώστε να μην δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα. Λάβρος εμφανίστηκε, δε, για την Ευρωζώνη λέγοντας: «Ήταν ένα ιστορικό λάθος. Σχετίζεται άμεσα με την γερμανική πολιτική των μισθών. Η Ευρωζώνη δεν έφερε τα οφέλη του γερμανικού λαού, με την πιθανή εξαίρεση της απασχόλησης. Τα εισοδήματα, οι πραγματικοί μισθοί και οι συνθήκες εργασίας επί 15 χρόνια έχουν μείνει σε κακό σημείο. Πρέπει να ρωτήσουμε τι σήμαινε για τις ασθενέστερες χώρες η Ευρώπη. Για την Ελλάδα συνεπάγεται την έξοδο από πέντε χρόνια βασανιστηρίων».

Για το πώς θα μπορέσει να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ τόνισε: «Πρώτον, η πολιτική λιτότητας πρέπει να κλείσει. Αυτή η πολιτική που έχουμε ακολουθήσει τα τελευταία πέντε χρόνια και η οποία έχει αποτύχει. Επιπλέον, είδαμε ότι ήταν αδύνατο να υπάρξει ευθυγράμμιση της πολιτικής στη ζώνη του ευρώ. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ. Αυτό πρέπει να γίνει, όμως, σε συμφωνία με την ΕΕ. Να γίνει ομαλά, δίχως αναταραχή. Να μην πέσει αίμα στο χαλί».

Το τίμημα της Ευρώπης 

Όσο για την... τιμή της Ευρώπης για το Grexit, ο κ. Λαπαβίτσας τονίζει: «Η τιμή της εξόδου μας είναι ένα κούρεμα. Έτσι, η έξοδος θα γίνει με μεθοδικό τρόπο. Η ΕΚΤ πρέπει να στηρίξει τη συναλλαγματική ισοτιμία και τις ελληνικές τράπεζες. Το κόστος θα είναι αμελητέο. Η Ελλάδα μπορεί να βγει από το ευρώ και να εξακολουθεί -αναγκαστικά- να παραμένει μέλος της ΕΕ. Φυσικά θα υπάρξει μια περίοδος προσαρμογής, μια φάση με δύο νομίσματα το τοπικό, αλλά σταδιακά το νέο νόμισμα μπορεί να κυριαρχήσει».

Σε ερώτηση για το πότε βλέπει να αρχίσει να ανακάμπτει η ελληνική οικονομία, ο κ. Λαπαβίτσας τόνισε: «Σε λίγους μήνες. Θα υπάρξει σύντομα μια ισχυρή ζήτηση. Θα υπάρχει μια πτώση των τιμών, κατά πάσα πιθανότητα περίπου 15% με 20%, που θα ήταν απαραίτητη. Αλλά όταν αρκεί να συμβούν δύο πράγματα: ένα Grexit με συναίνεση και ένα κούρεμα του χρέους. Αν υπάρχει μια νομισματική μεταρρύθμιση αυτού του μεγέθους, η οικονομία ανακάμπτει πολύ γρήγορα».

Πλήρες κούρεμα 

Εξειδικεύοντας την άποψή του γι' αυτό που πρέπει να κάνει η Ευρώπη προς την Ελλάδα, αναφέρει τα εξής: «Η προϋπόθεση για την έξοδο του ευρώ είναι ένα πλήρες κούρεμα. Αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει η Ευρώπη για την Ελλάδα θεσπίστηκε από τη ζώνη του ευρώ. Μια έξοδος χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους θα ήταν καταστροφή. Επιπλέον, ένα κράτος με διαφορετικό νόμισμα δεν είναι δυνατό να πληρώνει το χρέος του σε ευρώ. Η Ελλάδα έχει βιώσει την καταστροφή, μια δομική κρίση. Αυτό έχει κάνει η Ευρωζώνη και η Τρόικα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Αλλά πρέπει να βγούμε από τον φαύλο κύκλο με πολιτισμένο τρόπο».

Ρωσία και Κίνα

Όταν ρωτήθηκε για το αν η Ελλάδα θα πρέπει να στρέψει τα νώτα της προς την Κίνα και τη Ρωσία, ο κ. Λαπαβίτσας απάντησε: «Αν η Ελλάδα αναδιαρθρώσει τις δομές της, θα πρέπει, φυσικά, να επανεξετάσει τις διεθνείς της σχέσεις. Οι ελληνικές αρχές δεσμεύθηκαν κατά κύριο λόγο τον πληθυσμό της και όχι σε μια ευρωπαϊκή αφηρημένη ιδέα. Αν θα πρέπει να μεριμνήσουμε για τις διεθνείς σχέσεις μας, θα πρέπει να το κάνουμε».

Για τον Βαρουφάκη

Τέλος σε ερώτηση για τον Γιάνη Βαρουφάκη είπε: «Τον Γιάνη τον ξέρω πολύ καιρό. Εκπροσωπούμε ένα διαφορετικό μέρος του πολιτικού φάσματος. Ο Γιάνης είναι σε δύσκολη θέση. Η δουλειά του είναι σαν μια ηλεκτρική καρέκλα. Έχει προσπαθήσει να κάνει την αλλαγή πολιτικής που απαιτεί ο ελληνικός λαός, και την ίδια στιγμή να αντιμετωπίσει τα προβλήματα εντός της ζώνης του ευρώ. Προσπάθησε να σπάσει τη λιτότητα και να αλλάξει την πορεία εντός της ζώνης του ευρώ - και αυτό είναι αδύνατο ».

Πηγή: Λαπαβίτσας στη Bild-iefimerida.gr

- See more at: http://www.drachmi5.gr/ellada/lapavitsas-sti-bild-na-apohorisoyme-omala-apo-eyro-na-min-staxei-aima-sto-hali#sthash.thpe1Qlh.dpuf

ΓΕΡΜΑΝΟΡΑΓΙΑΔΕΣ

Του ΣΤΑΘΗ* 

Είμαι υπέρ της επιστροφής στη δραχμή. Και πιο συγκεκριμένα στα 8δραχμα όπως εκείνο (του 480 π. Χ) που βρέθηκε στη Σικελία κι αξίζει σήμερα 120.000 ευρώ! Αυτό είναι επιστροφή στη δραχμή – να του ‘ρθει του Σόιμπλε ο ουρανός σφοντύλι. Διότι ως γνωστόν, όταν εμείς φυσάγαμε τη δραχμή, το τάλαντο (τους δαρεικούς οι γραικύλοι) και τα υπέρπυρα, οι πρόγονοι του Σόιμπλε συναλλάσσονταν με βελανίδια –Καλημέρα σας! Κατά τα άλλα πέρασα μαύρο Σαββατοκύριακο, έβλεπα στον ύπνο μου ότι είχα πάει εκδρομή με την κυρία Παναρίτηκαι μαζεύαμε λουλουδάκια, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, αν μάλιστα νομίζει κι ότι είναι αριστερός, χάος, το ‘χει το χούι μας. Ισως να φταίει που κατ’ αυτάς παλεύει η άνοιξη με τον χειμώνα με αποτέλεσμα μιαν κάποια αμφιθυμία για την αμφισημία των πραγμάτων.

Όπως και να ‘χει οδεύομεν προς την 25^η Μαρτίου και θα πρότεινα να μην εορτάσουμε φέτος την εθνικολαϊκιστική μας επέτειο, μπορεί να κακοφανεί του χερ Σόιμπλε και του φον Σταύρου των (άνω) Ποταμών. Ίσως θα έπρεπε να εορτάσουμε (με την αυτοκριτική μας) τη σφαγή της Τριπολιτσάς και να ζητήσουμε συγγνώμην απ’ τον Μέτερνιχ για τις τρέλες που κάναμε τότε.

Δυστυχώς μαζί με τους Έλληνες που ξεσηκώθηκαν το 1821 (παρ’ ότι δεν ήξεραν ότι ήταν Ελληνες, τους το έμαθε η κυρία Ρεπούση μετά) ήρθαν κι έφαγαν το κεφάλι τους στα ματωμένα αυτά κωλοχώματα και χιλιάδες Γερμανοί εθελοντές. Όντως, απ’ τους φιλέλληνες οι περισσότεροιήταν Γερμανοί, και οι περισσότεροι απ’ τα παιδιά του διαφωτισμού και του ρομαντισμού που σκοτώθηκαν τότε στην επαναστατημένη Ελλάδα ήταν επίσης Γερμανοί. Βεβαίως, μετά το (ατελές) τέλος της Επανάστασης οι Γερμανοί ήταν και πάλι που πλακώσανε στην Ελλάδα – οι Βαυαροί – και την έκαναν κράτος εξ υπαρχής υποτελές, ας

όψεται ο Κολοκοτρώνης, αρχηγός άλλωστε του Ρωσόφιλου κόμματος (όπως μας υπενθυμίζει με νόημα ο Άδωνις) – άσε που ήταν κι αξιωματικός του Αγγλικού στρατού στα Επτάνησα (όπως μας υπενθυμίζει πάλι με νόημα ο Άδωνις). Τραγωδία, φίλες και φίλοι μου! ούτε έναν ήρωα της προκοπής δεν μπόρεσε να βγάλει αυτός ο τόπος, εκτός κι αν ήταν χίτης και γερμανοτσολιάς να πέφτει υπέρ Βέρμαχτ στον Μελιγαλά.

Εδώ βεβαίως γίνονται ορισμένες συγχύσεις και ο φον Σταύρος μπερδεύει τους φουστανελάδεςμε τους γερμανοτσολιάδες. Ως προς τις Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις. Απορεί ο φον Σταύρος πως «φόρεσε φουστανέλα» ο Υπουργός Δικαιοσύνης και σκέφτηκε να βάλει την υπογραφή του ώστε να διεκδικηθούν οι αποζημιώσεις για το μαρτυρικό Δίστομο!

Τι λαϊκισμός είναι αυτός! Φρίξον, Ηλιε! Φρίξον Ζήμενς και βάστα, Ρόμελ. Και ο κυρ φον Σταύρος πήρε τ’ όπλο του! Κι άρχισε σαν τον πιο βρομερό ρατσιστή το τροπάρι του για τους ψεκασμένους! Όμως ρατσιστής ο κυρ Σταύρος; Όχι! απλώς οι άλλοι είναι εθνολαϊκιστές, φαιοκόκκινοι, εθνομπολσεβίκοι και ψεκασμένοι. Ξέρει ο κ. Θεοδωράκης! Με εφόδια δυο φωτογραφίες με τον κ. Σημίτη κι άλλες δύο με τον Γιωργάκη απέκτησε η αμορφωημιμάθειά του το δικαίωμα να αποκαλεί όποιους Έλληνες γουστάρει ψεκασμένους και λαϊκιστές ή ό,τι άλλο γουστάρει. Έχει παραβρωμίσει η δουλειά μ’ αυτό το πεμπτοφαλλαγγίτικο μαύρο μέτωπο που προσπαθεί να σπάσει το ηθικό των πολιτών με όχημα την αναθεώρηση της ιστορίας και την ιδεολογική τρομοκρατία. Μια εκδρομή είχε πάει η Βέρμαχτ στο Δίστομο κι εξ ουρανού εκθεμελιώθηκε η Κάνδανος. Δίαιτα έκανε η πείνα στην κατοχή και οι ναζί εκτελούσαν τους κομμουνιστές και τους πατριώτες, διότι ήταν λαϊκιστές. Θα έλεγα – α να χαθείτε, σούργελα, αλλά θα ήταν πολύ φαιοκόκκινο.

Μακάρι να ‘τανε φουστανελάς ο Υπουργός Δικαιοσύνης, παλιοαγράμματε και μακάρι εσύ να προσκύναγες τα άπλυτα ποδάρια και τα γουρνοτσάρουχα των φουστανελάδων, που άγιασε την ανάσα τους το μπαρούτι και φάγανε τον τρόμο με το καντάρι, για την ελευθερία σου.

Ψαρά, ρε! Μεσολόγγι, ρε! Χίος, Μανιάκι, ρε! Σκοτωμένον τον φίλησε τον Παπαφλέσσα οιμπραήμ! Ποτάμια τα αίματα, όχι σαν το δικό σου το Ποτάμι με τα ψέματα...  

*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' τη Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015 -ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ "ΙΣΚΡΑ"

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΕ ΟΡΙΑΚΟ ΣΗΜΕΙΟ

ΕΝΑ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (15/3) ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΔΗΜ. ΓΚΑΤΣΙΟ. 

Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:

ΕΡ: Τον περασμένο Οκτώβριο είχατε δηλώσει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «θα καταργήσει το μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς του νόμους σε μία νύχτα και με μία νομοθετική πράξη, έτσι όπως πραξικοπηματικά μας το επέβαλαν». Τι μεσολάβησε κ. υπουργέ και η δήλωση αυτή τελικά λησμονήθηκε; Η ωμή πραγματικότητα ήταν πιο ισχυρή από τα προεκλογικά «θέλω» του κόμματος ή θεωρείτε ότι η κυβέρνηση έκανε πίσω σε πολλές από τις δεσμεύσεις της, όταν βρέθηκε απέναντι στους δανειστές;

ΑΠ: Δήλωση δική μου ότι θα καταργήσουμε το μνημόνιο σε μία νύχτα δεν υπάρχει, παρά μόνο ως πλήρη παραμόρφωση των όσων κατά καιρούς έχω πει. Προσωπικά, μάλιστα, πάντα τόνιζα ότι τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι θα πρέπει να καταργηθούν από μια κυβέρνηση που θα συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ όχι «πραξικοπηματικά» σε μία νύχτα, όπως ψηφίστηκαν από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, αλλά με κανονικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες , με σεβασμό στη Βουλή και πλήρη τήρηση του Κανονισμού της και του Συντάγματος. Ήδη πρώτη πράξη της νέας κυβέρνησης μας ήταν να σταματήσει αμέσως την εφαρμογή του μνημονίου, εφαρμογή που βρισκόταν σε εξέλιξη. Τα μέτρα λιτότητας και των φόρων τα οποία ήταν έτοιμη να εφαρμόσει η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πετάχτηκαν μετεκλογικά στον κάλαθο των αχρήστων. Η δέσμευση μας για πλήρη κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων ισχύει στο ακέραιο και αυτή η δέσμευση μας, παρά τις μεγάλες μετεκλογικές δυσκολίες και τους ωμούς έξωθεν εκβιασμούς, θα εφαρμοστεί πλήρως το επόμενο διάστημα. Η πλήρης κατάργηση των μνημονίων είναι θέση ταυτότητας για τον ΣΥΡΙΖΑ και προϋπόθεση για μια νέα συνεπή προοδευτική και αναπτυξιακή πορεία και προοπτική της χώρας.

EΡ: Υπάρχει για την κυβέρνηση σενάριο πρόωρων εκλογών ή δημοψηφίσματος για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, εάν οι διαπραγματεύσεις οδηγηθούν σε αδιέξοδο;

AΠ: Το μόνο σενάριο που υπάρχει για την κυβέρνηση είναι να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αντιμετωπίσει την κυνική γερμανική αδιαλλαξία, την οποία ακολουθούν και οι πιο αντιδραστικοί κύκλοι της ΕΕ, προκειμένου να εφαρμόσει πλήρως, με τη μεγαλύτερη δυνατή συνέπεια και σταθερότητα το ριζοσπαστικό πρόγραμμα της. Επιδιώκουμε οι διαπραγματεύσεις να καταλήξουν σε θετική συμφωνία. Εμείς δεν πρόκειται να αποδεχθούμε συμφωνία με τους λεγόμενους εταίρους που να ακυρώνει στην πράξη το προοδευτικό αντινεοφιλελεύθερο προγραμματικό μας προσανατολισμό. Σε κάθε περίπτωση οι προγραμματικές μας δεσμεύσεις θα υλοποιηθούν μέχρι το τέλος και αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν οι πάντες στην ΕΕ.

ΕΡ: Πόσο νερό θα ρίξει στο κρασί της η Αριστερή Πλατφόρμα, δεδομένης της ανατροπής των προεκλογικών εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ και της αποδοχής όρων, που μπορεί να χαρακτηριστούν ακόμα και μνημονιακοί.

AΠ: Η Αριστερή Πλατφόρμα πρέπει να ξέρετε ότι δεν είναι ένα άτυπο κόμμα μέσα στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, η Αριστερή Πλατφόρμα αντιπροσωπεύει μια τάση στον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία εδράζεται σε συγκεκριμένες ιδεολογικές παραμέτρους και η οποία κινείται με πλήρη σεβασμό στις καταστατικές αρχές του κόμματος. Όπως γνωρίζετε πολύ καλά η Αριστερή Πλατφόρμα κατέθεσε τις δικές της ιδιαίτερες απόψεις για τις αποφάσεις του eurogroup στην πρόσφατη Κεντρική Επιτροπή του κόμματος και οι οποίες με ένα πολύ συνοπτικό τρόπο τέθηκαν σε ψηφοφορία. Σας διαβεβαιώ, λοιπόν, ότι η Αριστερή Πλατφόρμα δεν έχει ρίξει καθόλου νερό στο κρασί της. Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, δίνει μια μεγάλη μάχη για να απεμπλακεί η χώρα από κάθε μορφής νεοαποικιακές κηδεμονίες και δεν πρόκειται να εφαρμόσει μνημόνια και μνημονιακούς όρους. Η μάχη που δίνει η Αριστερά στη χώρα μας και για τη χώρα μας είναι άνιση και έχουμε φτάσει σε οριακά σημεία. Στην οριακή φάση που βρισκόμαστε χρειάζεται να επιδείξουμε τη μέγιστη δυνατή αποφασιστικότητα και τόλμη , κόβοντας όλες τις γέφυρες για ένα πισωγύρισμα που θα ήταν καταστροφή. Τόλμη και βήματα μπροστά είναι οι μόνες επιλογές που υπάρχουν όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά και για τη χώρα.

EΡ: Πώς αξιολογείτε τις επιδόσεις του υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Βαρουφάκη, στις διαπραγματεύσεις;

ΑΠ: Οι διαπραγματεύσεις δεν είναι προσωπική υπόθεση του Γ. Βαρουφάκη και πολύ κακώς γίνονται συχνά αντιληπτές με αυτόν τον τρόπο από πολλά μέσα ενημέρωσης. Οι διαπραγματεύσεις με την ΕΕ δεν είναι προσωπικό μονόπρακτο, όσο και αν ο Γ. Βαρουφάκης δίνει έντονα το προσωπικό του χρώμα, αλλά κινούνται σε ένα πλαίσιο όπου την πρώτη ευθύνη γι αυτές έχει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και τα κυβερνητικά όργανα. Από κει και πέρα οι διαπραγματεύσεις αυτές βρίσκονται σε εξέλιξη. Τα πρώτα αποτελέσματα τους συζητήθηκαν στην κοινοβουλευτική ομάδα και την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, όπου είχα την ευκαιρία να καταθέσω και να εκφράσω τις ιδιαίτερες απόψεις μου. Οι διαπραγματεύσεις, όμως συνεχίζονται και έχουν πάρει τη μορφή ενός θρίλερ, με την πλευρά της Γερμανίας να κινείται σε τακτικές που θυμίζουν τις κακές στιγμές της. Αυτές τις ώρες όλοι μας οφείλουμε να στηρίξουμε πλήρως και με όλες μας τις δυνάμεις την κυβέρνηση για να μπορέσει να σταθεί όρθια και να μείνει αμετάθετη στην προάσπιση και υλοποίηση της βούλησης που εξέφρασε ο ελληνικός λαός με την ψήφο του και τους αγώνες του, καθώς για την κυβέρνηση δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

ΕΡ: Έχετε πει ότι για να πετύχει μία διαπραγμάτευση πρέπει να είναι στο τραπέζι και το σενάριο εξόδου από την Ευρωζώνη. Όμως, κάτι τέτοιο δε συνέβη. Θα έπρεπε να είχε τεθεί σε εφαρμογή ένα τέτοιο πλάνο;

ΑΠ: Για να πετύχει μια διαπραγμάτευση χρειάζονται πολλά πράγματα. Αυτή η φάση που διανύουμε είναι πολύ λεπτή και κρίσιμη και σε κάθε περίπτωση δεν είναι η πιο κατάλληλη για να διατυπώσω δημόσια ιδιαίτερες απόψεις μου, σχετικά με την ευρωζώνη. Εκείνο που θα ήθελα όμως να υπογραμμίσω με έμφαση αυτήν την ώρα είναι ότι οι διαπραγματεύσεις δεν διεξάγονται ποτέ σε ερμητικά κλειστά δωμάτια ή και γύρω από πολυτελή τραπέζια. Οι διαπραγματεύσεις γίνονται με τους λαούς στο προσκήνιο και στη βάση συσχετισμών που διαμορφώνονται έξω από τις κλειστές αίθουσες. Τούτες τις ώρες έχει τεράστια σημασία για την έκβαση της προσπάθειας η παρουσία του λαϊκού παράγοντα με την ανάπτυξη μεγάλων λαϊκών αγώνων στη χώρα μας καθώς και η παρουσία στο προσκήνιο ενός μεγάλου κινήματος αλληλεγγύης ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς που θα υποβοηθήσει τη διαμόρφωση ενός πλατιού ενιαίου μετώπου. Ενός μετώπου το οποίο θα διεκδικεί την ήττα των πολιτικών λιτότητας και νεοφιλελεύθερης λεηλασίας σε Ελλάδα και Ευρώπη.

EΡ: Σωστά δόθηκαν, κατά την άποψή σας, τα έξι (6) επιπλέον ευρώ ημερησίως, ως τροφείο, στους εργαζόμενους της ΔΕΗ, όπως προβλέπεται στη νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας;

ΑΠ: Προσωπικά δεν είχα καμία απολύτως ανάμειξη στη συζήτηση και διαπραγμάτευση της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που διαμορφώθηκε και υπογράφθηκε από τη διοίκηση της ΔΕΗ και τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Η Συλλογική αυτή Σύμβαση ήταν έτοιμη πριν αναλάβω εγώ θέση υπουργικής ευθύνης και δεν μπορούσα να έχω κανέναν άλλο ρόλο από το να σεβαστώ το τελικό αποτέλεσμα της, στο πλαίσιο των αδιαπραγμάτευτων αρχών μας για τις ελεύθερες, χωρίς κυβερνητικές παρεμβάσεις, συλλογικές διαπραγματεύσεις. Κάθε άλλη δική μου επιλογή νομίζω θα ήταν άκρως βλαπτική και μάλλον αντιδημοκρατική, ενώ θα προκαλούσε πολύ περισσότερα προβλήματα από όσα θα γύρευε , υποτίθεται, να λύσει. Από κει και πέρα όλοι οφείλουμε να αντιληφθούμε σε αυτόν τον τόπο ότι ο ελεύθερος ακηδεμόνευτος ταξικός συνδικαλισμός, μαζί με την πλήρη ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της προάσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, με τους οποίους μπορούμε να οικοδομήσουνε μια νέα προοπτική για την πατρίδα μας. Τα κυβερνητικά διατάγματα είναι πάντα εύκολα. Το δύσκολο είναι να θητεύουμε ως κοινωνία στη δημοκρατία.

ΕΡ: Μπορεί να καλυφθεί, και με ποιο τρόπο, το οικονομικό κενό που έχει δημιουργηθεί στη ΔΕΗ από την εκτόξευση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς  την  Επιχείρηση πάνω από τα 2 δις ευρώ;

AΠ: Η ΔΕΗ ως δημόσια επιχείρηση που παραμένει η μεγάλη ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας υπέστη μεγάλα πλήγματα από τις μνημονιακές πολιτικές και δοκιμάζεται σκληρά από τα σκληρά νεοφιλελεύθερα δόγματα στο χώρο της ενέργειας και τις επιλογές ιδιωτικοποίησης της, οι οποίες ευτυχώς ακυρώθηκαν οριστικά. Παρά τις δοκιμασίες, όμως και τα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΔΕΗ στέκεται όρθια και παραμένει κερδοφόρα. Πιστεύουμε ότι η ανασυγκρότηση της ΔΕΗ, στην οποία θα προχωρήσουμε γρήγορα το επόμενο διάστημα, θα της δώσει τη δυνατότητα να παίξει πολύ πιο ουσιαστικά τον στρατηγικό αναπτυξιακό της ρόλο στην οικονομία για μια προοδευτική διέξοδο από την κρίση.

ΕΡ: Εάν η Κομισιόν ανάψει πράσινο φως για την πώληση του ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη εταιρία Socar, εσείς θα συμφωνήσετε;   

ΑΠ: Θα επαναλάβω για μία ακόμη φορά ότι περιμένουμε την τελική απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανταγωνισμού, τυπική ή άτυπη, προκειμένου να καθορίσει και η κυβέρνηση μας την τελική θέση της για τον ΔΕΣΦΑ. Σε κάθε περίπτωση θα κινηθούμε με γνώμονα το εθνικό και λαϊκό συμφέρον και φυσικά με τις αρχές με τις οποίες πορευόμαστε στο χώρο της ενέργειας.  

 *Δημοσιεύεται στον ''ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ'' την Κυριακή 15 Μαρτίου 2015 ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΪΣΚΡΑ"