Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ

Πέμπτη, 17 Μαρτίου 2016

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΗ ΕΥΡΩΠΗ

- Έλληνες, δεν μας αξίζουν κριτές  και καταδίκες! - 

Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Η Πατρίδα μας διέρχεται την μεγαλύτερη κρίση εις την σύγχρονη ιστορία της. Ο Λαός  μας βιώνει την μέγιστη ανέχεια και εθνική ταπείνωση από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους. Ένας Λαός γαλουχημένος από ιδέες, αρχές και αξίες της μακραίωνης ιστορίας του, που κτίστηκαν επάνω εις την αλήθεια και την ανθρωπιά, γεμάτος υπερηφάνεια και σεβασμό για τους αγώνες και τις θυσίες του για την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Μία ελληνική κοινωνία με παραδόσεις, με ήθη και έθιμα, με δική της νομοτέλεια, τον δικό της κόσμο απέναντι εις το φυσικό με αυτοτέλεια, αυτάρκεια και ολιγάρκεια, προπάντων μεστό από ανθρώπινο, πνευματικό.

Με αυτές τις αρετές, ως δύναμη και όπλα, ο Ελληνικός Λαός αντιμετώπισε όλες τις κρίσεις και προκλήσεις της Ιστορίας του. Αν ως Λαός πτωχός, όμως με δικό του και μόνον  μόχθο, εργασία, αυταπάρνηση, υπομονή, ταπεινότητα και στερήσεις αντεπεξήλθε προς όλες τις υποχρεώσεις του απέναντι εις τους δανειστές του. Προερχόμενες από δανεισμό για τον απελευθερωτικό αγώνα  του 1821. Για την απώλεια του πολέμου του 1897 και τις πολεμικές αποζημιώσεις που επεβλήθησαν εις βάρος της Πατρίδας μας και τον νέο δανεισμό. Για το κόστος των απελευθερωτικών  αγώνων  των Βαλκανικών Πολέμων και την αντιμετώπιση της μεγαλύτερης εθνικής απώλειας, της Μικρασιατικής Καταστροφής. Και τέλος λίγο μετά τις συνέπειες του 2ου  Παγκοσμίου Πολέμου και του Εθνικού Διχασμού, όλες αυτές τις μεγάλες θυσίες για την αποκατάσταση των μεγάλων καταστροφών και απωλειών. 

Είμαστε ένας υπερήφανος Λαός, με μεγάλη προσφορά εις την ανθρωπότητα, με δώρα προς αυτήν τον Πολιτισμό και τον Διαφωτισμό. Ουδείς έως σήμερα αμφισβήτησε τις Ιδέες, τις Αρχές και τις Αξίες του Γένους μας, και ουδείς πρόσβαλε την εργατικότητα, την τιμιότητα και την αξιοπρέπεια του αξιοσέβαστου Λαού μας, ο οποίος ανέδειξε τον μεγαλύτερο πολιτισμό εις την Παγκόσμια Ιστορία. 

Η πλήρης ένταξη της χώρας μας εις την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΟΚ) το έτος 1981, ήταν η ανταπόδοση για την συνεισφορά της Πατρίδας μας εις την Ευρώπη και την ανθρωπότητα. Η οποία ένταξη αναμφισβήτητα θα άνοιγε ένα νέο κεφάλαιο για την ανόρθωση και οικονομική ανάπτυξη του Λαού μας, και την ενεργό συμμετοχή αυτού εις το νέο παγκόσμιο στερέωμα. 

Δυστυχώς χρησιμοποιήθηκε ως μεγάλη ευκαιρία από τους ιδιοτελείς και πατριδοκάπηλους εξουσιαστές της Πατρίδας μας. Οι οποίοι συστηματικά καλλιέργησαν εις τους Έλληνες το συναίσθημα του υπηκόου π.χ. «σκλάβου» με τα καχεκτικά «πολιτικά δικαιώματα» και όχι του πολίτη ως άτομο με ολοκληρωμένη πολιτική οντότητα.  Δια της συνεχούς προπαγάνδας εμπέδωσαν τον σκοταδισμό, τον συσκοτισμό, την απόλυτη αποχαλίνωση, τον αγνωστικισμό, την παντελή έλλειψη του γνωσιολογικού για να απολέσει ο Λαός μας την πολιτικώς θεσμισμένη (=έμπρακτη)  ταύτιση του ατομικού και συλλογικού συμφέροντος, που είναι η αναμφισβήτητη πληρότητα της ζωής κάθε ανθρώπου. 

Οι πατριδοκάπηλες εξουσιαστικές ομάδες της μεταπολεμικής περιόδου, και κυρίως μετά το 1981, χρησιμοποίησαν όλα τα πολιτικά «μαγειρέματα» και τις ιδεολογικοποιημένες (αυτ)απάτες της νεότερης γενιάς για να καταλύσουν το «Σύστημα Ιδεών, Αρχών και Αξιών», εις το οποίο στηριζόταν επί χιλιετίες το Ελληνικό Έθνος. Εμπέδωσαν, την αδιαφορία για τα κοινά, την αναξιοκρατία, την φαυλότητα, την διαφθορά, την διαπλοκή, την απραξία, ως νέο «Σύστημα», για να λεηλατούνε και να καταχρώνται ευκόλως, ανενόχλητοι και ατιμώρητοι όχι μόνον τους εθνικούς πόρους, αλλά και τα κοινοτικά κονδύλια και τα τραπεζικά δάνεια τα οποία συνάπτονταν από το έτος 1981 «εις το όνομα του Ελληνικού Λαού». 

Παράλληλα εδώ και δεκαετίες η υπεροπτική, αυθαίρετη, αδιάφορη και εγκληματική συμπεριφορά της Συνταγματικής Αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών και ως επακόλουθα αυτής και των συντεταγμένων λειτουργιών του Κράτους ευρίσκεται σε δυσαρμονία με την ετυμηγορία και τις προσδοκίες του Ελληνικού Λαού. Η συνταγματική αυτή εκτροπή ευθύνεται για την κατάλυση της βαθιάς έννοιας της Δημοκρατίας,  για την έξαρση της διαφθοράς και της διαπλοκής, την ολοκληρωτική διάλυση του Κράτους, της ελληνικής κοινωνίας και την χρεοκοπία της Πατρίδας μας.

Η Ελλάδα που κτίστηκε με αγώνες, θυσίες, αίμα, σεισάχθεια, ιδρώτα και τιμή διαπομπεύεται τώρα ως σκλάβα από  την εγχώρια και εξωχώρια κλεπτοκρατία, τους ενόχους των Μνημονίων της συμφοράς και της εθνικής ταπείνωσης, εις τα παζάρια των χρηματαγορών και των εχθρών της.

Η απροθυμία και ατολμία εκείνων που σιωπούνε να υπερασπισθούν τώρα την Πατρίδα μας έναντι των παράλογων απαιτήσεων και εκβιασμών όλων εκείνων οι οποίοι είναι συνυπεύθυνοι για την χρεοκοπία της χώρας μας και την κατάρρευση του Ελληνικού Λαού, μας οδηγεί  εις τον Πλάτωνα   (Πολιτεία VIII, 551 d-e)  ο οποίος είχε παραδεχθεί, ότι οι ολιγαρχικοί δεν είναι ικανοί να κάνουν πόλεμο «γιατί είναι αναγκασμένοι, ή να οπλίσουν το πλήθος, οπότε θα το φοβούνται περισσότερο από τους εχθρούς, ή να μην το χρησιμοποιήσουν καθόλου». 

Όμως, το μεγαλείο του Ελληνικού Λαού, ο Πολιτισμός μας, είναι υπεράνω των αδυναμιών μας. Εις τα χέρια μας είναι η δυνατότητα να αποδείξουμε, ότι οι Έλληνες ποτέ δεν είμαστε κομπάρσοι της Ιστορίας, ούτε μας αξίζουν κριτές και καταδίκες από τους σύγχρονους «Ιεροεξεταστές» της Ευρώπης.

Έλληνες, αντισταθείτε!

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος διαμένει στην Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.

Κεμάλ, αυτόν τον κόσμο τον άλλαξες

17-3-2016

γράφτηκε στον Τοιχο about 12 hours ago -  0 Comments

Κατερίνα Γκαράνη - Γιάννης Λαζάρου

Το να είσαι εναντίον μιας αιμοβόρας ή άδικης εξουσίας ακόμα και δημοκρατικά εκλεγμένης  είναι σε όλες τις αναπτυγμένες ή αναπτυσσόμενες χώρες πολύ δύσκολο. Το να είσαι όμως εναντίον της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης μιας ανεπτυγμένης Τουρκίας δεν απέχει καθόλου από το να είσαι εναντίον ενός δικτατορικού καθεστώτος υπανάπτυκτης χώρας.

Μετά την σύλληψη των δεκατεσσάρων πανεπιστημιακών με εφόδους που έγιναν στα σπίτια τους από τις τουρκικές αρχές διότι υπέγραψαν δήλωση καταγγέλλοντας τις στρατιωτικές  επιχειρήσεις της Άγκυρας κατά Κούρδων μαχητών, τα πράγματα για τους Τούρκους αντικυβερνητικούς, αριστερούς ή απλά ελεύθερους ανθρώπους έχουν περάσει σε ένα άλλο επίπεδο. Ο χαρακτηρισμός της καταγγελίας των πανεπιστημιακών ως «τρομοκρατική προπαγάνδα» και των πανεπιστημιακών  ως "προδότες της Τουρκίας" από την κυβέρνηση Ερντογάν κάνει επανεκκίνηση των σκληρών καθεστώτων που πέρασαν από την Τουρκία άλλοτε με στρατιωτικές στολές και άλλοτε με κουστούμια. Το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών που τολμά να έχει φιλοκουρδικά αισθήματα είναι έτοιμο να χαρακτηριστεί ως παράνομο και οι βουλευτές του να περάσουν ό,τι πέρασαν και οι αριστεροί της Τουρκίας για ολόκληρες δεκαετίες.

Τώρα που ο Ερντογάν ετοιμάζεται να συλλάβει ακόμη 130 Τούρκους ακαδημαϊκούς ως "υποκινητές τρομοκρατίας" για την αντίδραση τους στην γενοκτονία που έχει ξεκινήσει εναντίον των Κούρδων το τουρκικό κράτος αλλά και εναντίον όποιου κρίνει την εξουσία ή απλά μιλά, στο μυαλό έρχεται ένας παλιός γνώριμος της Ελλάδας. Ο καθηγητής Οικονομικών και διανοούμενος, Μιχρί Μπελί ή όπως έμεινε στην ελληνική νεότερη ιστορία, Καπετάν Κεμάλ. Ένας πολίτης που ξεκίνησε στην εφηβεία του ως Τούρκος εθνικιστής και έφτασε στο άφταστο για τους περισσότερους σημείο να πολεμήσει για την ανεξαρτησία του εθνικού εχθρού του: Την Ελλάδα.

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ

"Η έχθρα που είχε συσσωρευθεί μέσα μου από τη σοβινιστική προπαγάνδα τόσων χρόνων, διαλύθηκε μέσα σ’ εκείνη την εβδομάδα που έζησα στην Αθήνα και είδα καθαρά στα μάτια των Ελλήνων τα φιλικά, τα αδερφικά αισθήματα που έτρεφαν για μας. Οι πρόσφυγες, οι Καραμανλήδες, δάκρυζαν στο άκουσμα της λέξης “Τουρκία”. Τα αισθήματα αδελφοσύνης ανάμεσα σε δυο λαούς που είχαν ζήσει για αιώνες μαζί βάραιναν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.

Την τελευταία μέρα έγινε η αποχαιρετιστήρια συγκέντρωση. Ήχησαν ξανά τα συνθήματα “Ζήτω η Τουρκία” και “Ζήτω η Ελλάδα”. Αυτή τη φορά φώναξα “Ζήτω η Ελλάδα” μ’ όλη μου την καρδιά. Είχα καταλάβει ότι δεν χρειαζόταν να πάψει να υπάρχει η Ελλάδα για να υπάρξει η Τουρκία. Όλοι οι λαοί είναι αδέλφια, αλλά ο Τούρκος και ο Έλληνας είναι ακόμα πιο κοντά ο ένας με τον άλλο". Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Μιχρί Μπελί "Καπετάν Κεμάλ, Αναμνήσεις από τον ελληνικό εμφύλιο".

Ο δρόμος όμως μέχρι να φτάσει στο σημείο που να κρίνει τον άνθρωπο βάση του δικαίου, της ελευθερίας και του δικαιώματος της εθνικής ταυτότητάς του δεν ήρθε ως μάννα εξ ουρανού. 

Γεννήθηκε το 1916 στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης και ήταν γόνος αστικής οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν ένας από τους ηγέτες του τουρκικού πολέμου Ανεξαρτησίας της Ούρφα.  Σπούδασε οικονομικά στο Ροβέρτειο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης και το 1937 μετέβη στις ΗΠΑ για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Μισισίπι.

Αν κι υπήρξε Εθνικιστής στα εφηβικά του χρόνια, ασπάζεται στη συνέχεια τις ιδέες του κομμουνισμού και μέσα από το Κομουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ αγωνίζεται για τα δικαιώματα των καταπιεσμένων μαύρων του Νότου. Το 1940 επέστρεψε στην Τουρκία και μέχρι το 1943 είναι επίκουρος καθηγητής στην σχολή Οικονομικών του Πανεπιστημίου Κωνσταντινούπολης.

Ταυτόχρονα αναμειγνύεται ενεργά στην πολιτική. Εντάσσεται στο παράνομο κομουνιστικό κόμμα της Τουρκίας και το 1942 γίνεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Παράλληλα ιδρύει την Ένωση Προοδευτικής Νεολαίας όπου μέσα από τους κόλπους της γνωρίζει τις πολιτικές διώξεις και τις φυλακές.  Το 1944 συλλαμβάνεται και φυλακίζεται και εξορίζεται για δύο χρόνια.

Το 1946 ενώ ήταν εξόριστος καταφεύγει στην Ελλάδα και τον Απρίλιο του 1947 κατατάσσεται εθελοντικά στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού. Την περίοδο εκείνη οι αγωνιστές του ΔΣΕ αναζητούσαν έναν Τούρκο αριστερό επαρκώς καταρτισμένο που θα αναλάμβανε την πολιτική καθοδήγηση στην περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.

Ο Καπετάν Κεμάλ ανέλαβε την ηγεσία του Τάγματος Οθωμανών το οποίο αποτελούνταν από Πομάκους, Τούρκους και Έλληνες και κατά τη συμμετοχή του στον ΔΣΕ τραυματίστηκε σοβαρά δύο φορές.

Με την λήξη του εμφυλίου πολέμου, ο Μπελί επιστρέφει το 1950 στην Τουρκία όπου και φυλακίζεται την περίοδο 1951 – 1958 ως ηγετικό στέλεχος του Τούρκικου Κομμουνιστικού Κόμματος. Μετά την αποφυλάκισή του άρχισε να γράφει σε διάφορα αριστερά περιοδικά, με το ψευδώνυμο E. Tufekci. Φεύγει από την Τουρκία με το στρατιωτικό πραξικόπημα το 1971 και επιστρέφει το 1974 όπου γίνεται γενικός γραμματέας του Τουρκικού Εργατικού Κόμματος.

Το 1979 πραγματοποιείται απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, από την οποία τραυματίστηκε σοβαρά. Με το πραξικόπημα του στρατηγού Εβρέν το 1980 έφυγε και πάλι από τη χώρα και εγκαταστάθηκε στη Σουηδία, όπου υποστήριξε το Κουρδικό κίνημα μέχρι την επιστροφή του στην Τουρκία το 1992.

Ανήσυχο πνεύμα ακόμα και στα γεράματά του  συμμετείχε στην ίδρυση του Κόμματος της Ελευθερίας και της Αλληλεγγύης (ÖDP) και το 2002 του Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος (SDP). Τη χρονιά αυτή ήταν υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές. Το 2007 παραιτήθηκε, μαζί με άλλα ιδρυτικά μέλη του Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος, και το 2008 συμμετείχε στην ίδρυση του Σοσιαλιστικού Κόμματος των Εργατών (İşçilerin Sosyalist Partisi -Workers' Socialist Party).

 Ένας παγκόσμιος εμφύλιος

Πολλοί θέλουν να υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα το 1944 απελευθερώθηκε. Η μνήμη του πολέμου, που έχει μείνει στην ιστορία ως "εμφύλιος", όσο περνάει ο χρόνος τόσο μοιάζει να μην έχει τελειώσει ποτέ διότι ο αγώνας για την Ελευθερία είναι ένας αγώνας που δεν σταματά και δεν υπογράφει καμία Συμφωνία όσες εκεχειρίες κι αν κηρυχθούν. Όσο στενεύει ο κλοιός από δημοκρατικούς κατακτητές τόσο πιο έντονο γίνεται το αίσθημα ότι ο πόλεμος ποτέ δεν τελείωσε ή τελείωσε βίαια με την βοήθεια των συμμάχων της Δύσης.   

Ο Μιχρί Μπελί ως σύμμαχος εξ Ανατολών και ως τρίτο μάτι σε αυτόν τον "εμφύλιο" ρίχνει ένα άλλο φως σε αυτό που η πλειοψηφία αποκαλεί "μαύρες ημέρες" της νεότερης ελληνικής ιστορίας: 

"Όσα κι αν είναι τα λάθη που έγιναν, ο ελληνικός εμφύλιος, με τα θετικά του και τα αρνητικά του, είναι κομμάτι του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο, που δίνει, αιώνες τώρα, όχι μόνο ο ελληνικός λαός αλλά ολόκληρη η προοδευτική ανθρωπότητα. 

Αυτοί που είχαν κάνει τον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο ενάντια στο ιμπεριαλιστικό μέτωπο, αντιστέκονταν τώρα στην απόπειρα ενός άλλου ιμπεριαλιστικού μετώπου, που είχε έρθει με τις στρατιωτικές του δυνάμεις φορώντας τη μάσκα του συμμάχου για να επιβάλει τη κηδεμονία του, με την υποστήριξη των πλέον αντιδραστικών και προδοτικών δυνάμεων. 

Έτσι, για χρόνια, η καρδιά της παγκόσμιας επανάστασης χτυπούσε στα ελληνικά βουνά. Δεν χάθηκαν μάταια τόσοι άνθρωποι. Ο Μπαλζάκ λέει κάπου: "δεν υπάρχει πιο γόνιμο έδαφος απ’ αυτό που έχει ποτιστεί με το αίμα των ανθρώπων που έπεσαν για να το υπερασπιστούν". Αυτό ισχύει και σήμερα στην Ελλάδα. Αν σήμερα υπάρχει δημοκρατία στην Ελλάδα, αν, για να πάμε λίγο πιο πίσω, στην περίοδο της δικτατορίας, η ελληνική χούντα που εκτελούσε χρέη χωροφύλακα των ίδιων αποικιοκρατικών δυνάμεων, δεν άπλωσε την τυραννία της, στο βαθμό που το έκανε η χούντα της Άγκυρας, αν αναγκάστηκε να καλύψει έστω και λίγο τη δουλικότητά της στον ιμπεριαλισμό και δεν τον υπηρέτησε όσο εκείνη στην Τουρκία, αυτό οφείλεται στις θυσίες του ελληνικού λαού, στη θύμηση εκείνων που χάθηκαν για την ελευθερία. 

Όσοι πολέμησαν στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού, τίμησαν το Ελληνικό Έθνος. Κι εγώ, ως Τούρκος, νιώθω περήφανος και ευτυχής που συμμετείχα σ’ αυτό τον λαμπρό αγώνα, εκτελώντας ένα ταπεινό καθήκον, που πολέμησα σ’ έναν δίκαιο αγώνα, δίπλα στα πιο τίμια, τα πιο γενναία παλικάρια του ελληνικού λαού. Είναι ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα, την περίοδο εκείνη, υπήρξε ένα μέτωπο όπου ο ψυχρός πόλεμος είχε μετατραπεί σε θερμό".

 

Ο Τούρκος, ο κομουνιστής, ο αντάρτης μιλάει για έθνος και ποιος είναι αυτός ο Έλληνας που μπορεί να τα βάλει με έναν "εθνικό εχθρό", έναν μπαρουτακαπνισμένο Τούρκο που έβαλε την ελευθερία του γείτονα και τον πόλεμο για  ανεξαρτησία  από "συμμάχους κατακτητές" της εχθρικής χώρας Ελλάδας πάνω από την τουρκική του εθνικότητα; 

Ο Καπετάν Κεμάλ πέθανε τον Αύγουστο του 2011 αφήνοντας ήσυχο τον Ερντογάν και όσους νέους Ερντογάν ψηφιστούν στηριζόμενοι από το τουρκικό παρακράτος για τα πιθανά πύρινα άρθρα που θα έγραφε αυτές τις ημέρες και γιατί όχι και για το όπλο που θα σήκωνε για ακόμη μια φορά υπερασπίζοντας το δικαίωμα των ανθρώπων να ζουν στην πατρίδα τους ελεύθεροι. Είτε είναι Τούρκοι, είτε Έλληνες, είτε Κούρδοι, είτε ο,τιδήποτε. 

Μας ενώνει ο νεοθωμανισμός και ο… Κεμάλ

Στη φωτογραφία  δεξιά ο Κεμαλιστής δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρης με τον Τούρκο Πρωθυπουργό

17-302016

Του Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη φ. 121

Τα δύο πρακτικά αποτελέσματα του κοινού υπουργικού συμβουλίου Ελλάδας – Τουρκίας στη Σμύρνη ήταν, βέβαια, η σύναψη συμφωνίας για την ακτοπλοϊκή σύνδεση της Σμύρνης με τη Θεσσαλονίκη και μια αντίστοιχη για τη σιδηροδρομική σύνδεση της ελληνικής συμπρωτεύουσας με την Κωνσταντινούπολη. Ο οικονομικός αντίκτυπος αυτών των συμφωνιών πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων, κάτι γενικόλογες αναφορές στην ενίσχυση της τουριστικής συνεργασίας και των εμπορικών συναλλαγών.
Στην πραγματικότητα, μεσοπρόθεσμα, τα έργα θα μεταβάλουν τη χώρα μας σε έναν μεσοσταθμό στην πορεία των τουρκικών προϊόντων προς την Ευρώπη – πράγμα που παραπλεύρως θα ενταφιάσει και οποιαδήποτε προοπτική για την ελληνική παραγωγική ανασυγκρότηση, καθώς το φτηνό κόστος των τουρκικών προϊόντων θα τινάξει στον αέρα τον ανταγωνισμό.
Και, κατά δεύτερο λόγο, υπάρχει και ένα ζήτημα που αρχίζει και τίθεται με το λιμάνι –το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, παραμένει αποκλεισμένο σε ό,τι αφορά στα επιβατικά του δρομολόγια από τα… ελληνικά νησιά! Το γεγονός ότι αναβαθμίζεται ως κόμβος λοτζίστικ των τουρκικών μεταφορών δεν συνεπάγεται άραγε την ενίσχυση της τουρκικής υποψηφιότητας που έχει κατατεθεί για την εξαγορά του;
Η διείσδυση των τουρκικών συμφερόντων στη συμπρωτεύουσα (όπως και σε ολόκληρη τη Βόρειο Ελλάδα), όπως και οι εν λόγω συμφωνίες, ψήνονται εδώ και καιρό.
Ιδιαίτερο ρόλο σε αυτές έχει παίξει ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, από την πρώτη στιγμή της εκλογής του στο τιμόνι της πόλης. Μάλιστα, σε ό,τι αφορά τις πρόσφατες συμφωνίες, πριν από μερικές εβδομάδες είχε διοργανώσει φιέστα, με αφορμή την επίσκεψη αντιπροσωπείας από τον Δήμο της Σμύρνης, με ατζέντα παρόμοια με αυτήν του διακυβερνητικού συμβουλίου της Σμύρνης! Αυτό για όποιον πιστεύει τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, που σε κάθε ευκαιρία ισχυρίζεται ότι ασκεί ανεξάρτητη (sic!) διπλωματία των πόλεων, αποδεσμευμένη από κάθε κρατική μεθόδευση –ιδίως αποδεσμευμένη τάχα από τον… νεοθωμανισμό.
Σε αυτήν, ο δήμαρχος Σμύρνης είχε δηλώσει μάλιστα, υπό το επιδοκιμαστικό βλέμμα του δημάρχου Θεσσαλονίκης, ότι «τις δύο πόλεις ενώνει ο Κεμάλ», προσθέτοντας ότι η συνεργασία των δύο πόλεων έχει προοπτική στους κλάδους του τουρισμού, των μεταφορών, αλλά και των κατασκευών.
Προφανώς, η αναφορά του δημάρχου Σμύρνης στον Κεμάλ (σφαγέα των προγόνων ενός μεγάλου ποσοστού των Θεσσαλονικέων – ας μην το ξεχνάμε) δεν έγινε τυχαία. Αυτά τα πρωτοφανή, για το διπλωματικό πρωτόκολλο σχόλια (φανταστείτε τι θα συνέβαινε στο σενάριο επιστημονικής φαντασίας που θα ήθελε τον Γιάννη Μπουτάρη να μνημονεύει τον… Νικηταρά τον Τουρκοφάγο κατά την επίσημη επίσκεψή του στη Σμύρνη, παρ’ όλο που δεν είναι το ίδιο, μιας και ο Σταματελόπουλος έκανε μια επανάσταση, ενώ ο Κεμάλ διέπραξε πολλαπλές γενοκτονίες) δεν έγιναν τυχαία. Ούτε και η υπόμνηση με την οποία άρχισε τον λόγο του, ότι η οικονομία της Τουρκίας είναι εξαιρετικά ισχυρή, η οποία χαρακτηρίζεται μάλλον ανοίκεια για επίσκεψη φιλίας, καθώς δεν συνηθίζεται στο πλαίσιό της να ξεκινάει ο φιλοξενούμενος την προσφώνησή του με την υπόμνηση της ισχύος του.
Το μήνυμα ήταν σαφές –και αυτό επισφραγίζει και τον πολιτικό χαρακτήρα των ελληνοτουρκικών συμφωνιών. Κατ’ αρχάς, είναι σαφές πως, για τους Τούρκους αξιωματούχους, οικονομική συνεργασία και αποδοχή των τουρκικών θέσεων πάνε πακέτο: Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, αυτό σημαίνει ότι η παρουσία των Τούρκων τουριστών στην πόλη συνδέεται άμεσα με το αν οι αρχές της θα αποδεχθούν την επίσημη τουρκική αφήγηση για το παρελθόν της. Εξ άλλου, η συντριπτική πλειοψηφία των επισκέψεων από τη γειτονική χώρα γίνεται στο πλαίσιο του λαϊκού προσκυνηματικού τουρισμού, καθώς οι τουρίστες αποτείνουν φόρο τιμής στο υποτιθέμενο σπίτι του Κεμάλ. Γι’ αυτό εξ άλλου οι Τούρκοι αφήνουν κατά μέσο όρο πολύ λιγότερα χρήματα (γύρω στα 67 €/ημέρα, σύμφωνα με στοιχεία των ξενοδόχων της πόλης), σε σχέση με τους Κύπριους ή τους Ρώσους  – ενώ μιλάμε για μια μορφή τουρισμού που χαρακτηρίζεται από πολύ χαμηλότερη υπεραξία σε σχέση με άλλες, όπως είναι ο συνεδριακός τουρισμός.
Και, την ίδια στιγμή, βέβαια, γινόμαστε χαλί για να μας πατήσουν, υποχωρώντας σε κάθε τουρκική αξίωση. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο στο κυβερνητικό επίπεδο, όπου η ελληνική κυβέρνηση δέχθηκε να μετάσχει στο Ανώτατο Ελληνοτουρκικό Συμβούλιο, την ίδια στιγμή που η Τουρκία παροχετεύει συστηματικά πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα μας με σκοπό να εγκλωβιστούν εδώ, αλλά και μεθοδεύει τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Έχει να κάνει και στο τοπικό επίπεδο: Ο Γιάννης Μπουτάρης έκοψε τρεις φορές την προσπάθεια της παράταξης «Μένουμε Θεσσαλονίκη» να καταθέσει ψήφισμα καταγγελίας για τις σφαγές στο Βόρειο Κουρδιστάν (Νοτιοανατολική Τουρκία), λέγοντας ευθαρσώς ότι αυτό δεν αρέσει στους ομολόγους του της Σμύρνης και θα δημιουργήσει πρόβλημα στην προσέγγιση μεταξύ των δύο πόλεων.
Αν αυτό δεν αποτελεί έμπρακτη απόδειξη ότι η πόλη τελεί ήδη υπό καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας, τότε τι άλλο θα ήταν; Αυτά, για να λάβουμε μια πρόγευση το τι σημαίνει η αναζωπύρωση της ελληνοτουρκικής επαναπροσέγγισης από την κυβέρνηση Τσίπρα…

Βαρντάρσκα – Σκόπια.

17-3-2016

Γνωρίζετε ότι ο Ο Ο.Η.Ε

 απο το 1993 έχει

 αναγνωρίσει τα Σκόπια με

 την ονομασία

 VARDARSKA;;; 

Γιατί το ελληνικό κράτος

 το αγνοεί;;;

Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια από τον Απρίλιο του

 1993 όταν ο ΟΗΕ αποφάσισε για την ονομασία των 

Σκοπίων. Παρακαλούμε θερμά να ενημερώσετε όλους

 τους φίλους σας!…

Η ονομασία που αποφασίστηκε τότε για το κρατίδιο

 των Σκοπίων ήταν Fyrom ή στα Ελληνικά Πρώην 

Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία Της Μακεδονίας και η

 απόφαση (σας παραθέτουμε στο τέλος του άρθρου)

 έλεγε ότι το όνομα θα είναι προσωρινό μέχρι την 

κοινή αποδεκτή λύση του ονόματος από τις χώρες 

Ελλάδας και Fyrom.

Φυσικά οι γείτονες μας σλάβοι δεν αποδέχτηκαν ποτέ

 επίσημα αυτό το όνομα και από τότε χρησιμοποιούν

 μόνο την ονομασία Macedonia – Μακεδονία για την

 ονομασία του κρατιδίου τους.

Από τότε μέχρι και σήμερα πάρα πολλές χώρες έχουν

 αναγνωρίσει το ψευδοκράτος των Σκοπίων ως

 Μακεδονία όπου μέσα σε αυτές ήταν η Αμερική αλλά

 και η Ρωσία που έσπευσε από τις πρώτες χώρες να

 αναγνωρίσουν το ψευδοκράτος .

Παραθέτουμε πως η Ρωσία πριν λίγα χρόνια απέσυρε

 την αναγνώρισή της και δήλωσε ότι θα αναγνωρίσει 

το κράτος των Σκοπίων με την ονομασία που θα

 βρουν κοινά αποδεκτή Ελλάδα και Σκόπια.

Παράλληλα μέσα σε αυτές τις χώρες που 

αναγνώρισαν το ψευδοκράτος των Σλάβων ως

 Μακεδονία ήταν και κάποιες Αφρικανικές χώρες που

 ακόμα οι άνθρωποι εκεί τρώνε φύλλα από τα δέντρα

 και δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορία ή κάποιες

 Σκανδιναβικές χώρες που οι άνθρωποι τους εκεί 

κλαίνε χωρίς λόγο, λόγο της κατάθλιψης που μαστίζει

 αυτές τις χώρες.

Έτσι αποφασίσαμε και εμείς πρώτα ως Έλληνες να 

κάνουμε την δικιά μας αναγνώριση για το κρατίδιο των

 Σλάβων και καλούμε όλους τους Έλληνες να πράξουν

 το ίδιο από εδώ και στο εξής.

Καλούμε όλους όσους ασχολούνται με το διαδίκτυο η

 οπουδήποτε αλλού όταν κάνουν οποιαδήποτε

 αναφορά στο Κρατίδιο των Σκοπίων να το

 αναγράφουν η να το προφέρουν ως σύνθετη λέξη

 Vardarska-Skopia όταν το χρησιμοποιούν σε 

λατινικούς χαρακτήρες ή στα Ελληνικά να το

 αναγράφουν η να το προφέρουν Βαρντάρσκα –

Σκόπια.

Το μήνυμα είναι ένα και πρέπει να το στείλουμε παντού.

Η αλήθεια είναι μία και πρέπει να τη μάθουν όλοι.

Η Μακεδονία ήταν και θα είναι μία.

Η Μακεδονία ήταν και θα είναι Ελληνική!

Το έγγραφο ήταν στα Αγγλικά και έγινε σε απευθείας μετάφραση από την Google.

Δείτε την απόφαση του ΟΗΕ…

Το μακρύ ζεϊμπέκικο του (αυτο)διασυρμού

ΠΈΜΠΤΗ, 17 ΜΑΡΤΊΟΥ 2016

ΣΤΑΘΗΣ

Κι έτσι «φθάσαμε ως εδώ», ναλιάζονται οι πρόσφυγες στις λάσπες της Ειδομένης.
Στην Ειδομένηδεν υπάρχει ελληνικό κράτος, υπάρχειπαρακράτος των ΜΚΟ. Με τις οποίες ο κ.Τσίπρας και ο μισός ΣΥΡΙΖΑ έχει διττή σχέση. Από τη μια τις κατηγορεί ότι χρηματίζονται κι από την άλλη εγκρίνει (διά της χρησιμοποίησής τους) τον χρηματισμό τους. Διότι και σε αυτό το θέμα ο κ. Τσίπρας «δεν μπορεί να κάνει αλλιώς». Από τη μια

ο κ. Πρωθυπουργός παραδέχεται, υπαινίσσεται και εν τέλει δηλώνει ότι για τον «χάρτη εισόδου προσφύγων» στη FYROM υπεύθυνες (πιθανόν να) είναι ορισμένες ΜΚΟ. Δεν καταλαβαίνει (γιαμιαν ακόμα φορά) ο κ. Πρωθυπουργός ότι με τη δήλωσή του αυτή ομολογεί πως το παρακράτος των ΜΚΟ είναι κράτος εν κράτει! Ομολογεί, επίσης, ότι το ελληνικό κράτος δεν διαθέτει ούτε «μάτια», ούτε «αυτιά» σε έναν χώρο όπου εκ των πραγμάτων ανάμεσα στους αμνούς δρουν και προβατόσχημοι λύκοι - των τζιχαντιστών, των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών κι άλλων ενδιαφερομένων. Στην Ειδομένη (κι όχι μόνο) η Ελλάδα είναι ένα ξέφραγο αμπέλι μες στις λάσπες. Από την άλλη
ο κ. Τσίπρας «δεν μπορεί να κάνει αλλιώς» με τις ΜΚΟ, διότι οι μισοί Συριζαίοι (κι απ’ αυτούς οι μισοί καλοπροαίρετα) πιστεύουν ότι οι ΜΚΟ παράγουν έργο αγαθό, ενώ οι υπόλοιποι είναι ανακατεμένοι (έκπαλαι) με ΜΚΟ που απορροφούν και διαχειρίζονται πολλά φράγκα - πρόκειται για κατ’ επάγγελμα ανθρωπιστές και επί χρυσίω ιδεολόγους.
Οι ΜΚΟ παίρνουν κατευθείαν χρήματα από την Ενωση (που παρακάμπτει το ελληνικό κράτος ως αναξιόπιστο) και ορισμένες απ’ αυτές παίρνουν χρήματα και από το ελληνικό κράτος (που τις θεωρεί αξιόπιστες). Τσίρκο. Που σηματοδότησε η υπόθεση Ρόντου, καθώς και σειρά άλλων υποθέσεων που αφορούν σε κατάχρηση εκατομμυρίων ευρώ για απίθανους λόγους, όπως η κατασκευή... λέμβων στην... Αβησσυνία.
Προφανώς, η εικόνα της Ειδομένης και δεν «τιμά την Ελλάδα», ούτε ατιμάζει την Ευρώπη. Διαχείριση των «παράπλευρων απωλειών» ενός πολέμου γίνεται, και γίνεται απ’ τα θηρία που τον έχουν εξαπολύσει. Και μάλιστα με τον πιο ιταμό τρόπο - με τηνπαραοικονομία
που έχουν στήσει γύρω απ’ τον ανθρώπινο πόνολαθρέμποροι ψυχών και σοβαροφανείς Ευρωπαίοι ηγέτες από κοινού. Μια ιταμή υπόθεση, την οποίαν η ελληνική κυβέρνησηυπηρετεί-παρακολουθεί με τον πιο οικτρό τρόπο και τα πιοεπικίνδυνα αποτελέσματα. Η FYROM μας κλείνει τα σύνορα κατάμουτρα, η Ενωση το εγκρίνει, ο κ. Τσίπρας λέει και για αυτόψέματα (επειδή και για αυτό τον έπιασαν κορόιδο) και ο κ.Μουζάλας δεν έχει πρόβλημα με τους Τούρκους χωροφύλακες στα ελληνικά νησιά, παρ’ ότι η Τουρκία θα είχε κάποιο προβληματάκι με Ελληνες αστυφύλακες στις δικές της ακτές. Τσίρκο.
Η κυβέρνηση αυτή κάθε μέρα δεν ξέρει τι της ξημερώνει! Πέρα από τις προγραμματισμένες κεραμίδες που της πέφτουν στο κεφάλι (φέρ’ ειπείν στις «διαπραγματεύσεις» με την Τρόικα), της έρχονται καθημερινώς κατακέφαλα και κεραμίδες από τις δηλώσεις ή τα έργα των υπουργών ή άλλων στελεχών της κυβέρνησης ή του ΣΥΡΙΖΑ.
Λέει όσα είπε για τις ΜΚΟ ο κ. Τσίπρας, τις χαϊδεύει ο κ.Κυρίτσης (ο βουλευτής εκείνος που κατά την ορκωμοσία του είχε δηλώσει πως κάποτε είχε κατουρηθεί - δεν ενθυμούμαι τον λόγο, αλλά για να θέλει ο εν λόγω βουλευτής να πληροφορήσει το πανελλήνιο ότι είχε κατουρηθεί κάποτε, κάποιος σοβαρός λόγος θα ήταν). Ο ίδιος και ο αυτός κ. Κυρίτσης βρήκε την παρόλα Μουζάλα (για τη «Μακεδονία») «εντελώς ασήμαντη». Αλλο, προφανώς, ήθελε να πει, πιθανόν κάτι το αποδραματοποιητικό, αλλά δεν ήξερε πώς να το πει και έτσι το είπε! βγάζοντας «ασήμαντες» τις κουβέντες ενός υπουργού -ασήμαντον και τον ίδιο! Παρ’ ότι
για αυτές τις ασημαντότητες τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα έγιναν μαλλιά κουβάρια μεταξύ τους (και ο ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό του). Η κυβέρνηση φθίνει (εκτός των άλλων, πάει με μια παραίτηση υπουργού κάθε τρεις και λίγο), διότι ο κ. Τσίπρας «τοιαύτους επέλεξε αρχιερείς». Επί παραδείγματι ο κ. Μουζάλας, δεν «φταίει» αυτός. «Μακεδονία» ονομάζει τα Σκόπια όταν ομιλεί κατ’ ιδίαν και με τους φίλους του, «Μακεδονία» τα είπε και δημοσίως, δύο φορές. Εξις δευτέρα φύσις. Το
ότι στη συνέχεια ζήτησε συγγνώμη δείχνει απλώς πόσο «ασήμαντη» ήταν η δήλωσή του. Τέτοια που ο κ. Καμμένος να θέσει δίλημμα «ή εγώ ή αυτός», δίλημμα και για τον μισό ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί τον κ. Καμμένο «ψεκασμένο» και «λαϊκιστή», ένα αναγκαίο κακό, προκειμένου η κυβέρνηση Τσίπρα να κάνει εν τέλει το καλό, που μπορεί να κάνει μια Αριστερά με Δεξιά πολιτική. Τσίρκο. Τιμημένη
Ειδομένη όπως είπε, άλλο θέλοντας να πει ο διαρκώς αριστεύων κ. Μπαλτάς. Ο άνθρωπος που πιστεύει ότι η επανάσταση του 1821 γέννησε το ελληνικό έθνος κι όχι ότι το ελληνικό έθνος έκαμε την επανάσταση του 1821 (και καμιά εικοσαριά πριν απ’ αυτήν)! Μία επανάσταση αγνώστου μητρός. Που πριν να κάμει εκείνους που την έκαμαν Ελληνες, οι ίδιοι ήταν Πετσενέγκοι (ή Πατσινάκες, θα σας γελάσω). Ομως ούτε ο κ. Μπαλτάς «φταίει» για τη φαιδρότητα τέτοιων απόψεων, αφού τη φαιδρότητα αυτή τη θαυμάζει ο κ. Τσίπρας. Την υγειά μας να ’χουμε ως την επόμενη κεραμίδα που θα αμολήσει ο κ. Μπαλτάς ή ο κ. Μουζάλας, ως τα επόμενα «γεμιστά» της κυρίαςΦωτίου, ως τα επόμενα μέτρα Τρύφωνος και τις επόμενες αμετροέπειες Κουρουμπλή για την παχυσαρκία των δικηγόρων, τις κουτοπονηριές Κατρούγκαλου, την πρόοδο του κ. Καρανίκα στηνκαριέρα-που-είναι-χολέρα και όλα τα υπόλοιπα
που διασύρουν καθημερινώς την Αριστερά.
Διότι αυτή η κυβέρνηση διασύρει καθημερινώς την Αριστερά. Οχι την Αριστερά της κυρίας Τζάκρη και του κ. Φάμελλου, αλλά την Αριστερά που ψήφισαν οι Ελληνες και τους βγήκε νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε αυτή την κυβέρνηση υπάρχουν ανόητοι, ερασιτέχνες, αυτάρεσκοι, ακόμα και ιδιοτελείς, αν αυτό ήταν εκείνο που τη χαρακτηρίζει. Τη χαρακτηρίζει όμως το γονάτισμα, ηυποταγή. Η εξάρτηση από την Τρόικα και η εκτέλεση των εντολών της. Απ’ αυτό προκύπτουν
τα δεινά κι όχι απ’ την ανοησία και το ελλιποβαρές ορισμένων (αναπόφευκτο άλλωστε, αν και στη σύνθεση αυτής της κυβέρνησης υπερβαίνει το ανεκτό). Γι’ αυτό και η κυβέρνηση των εντολοδόχων της Τρόικας παρουσιάζει κόπωση, ανικανότητα, φθοράκαι ελλοχεύουσα επικινδυνότητα.
Στηρίζεται πλέον μόνο σε εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι «στο τέλος κάτι καλό θα κάνει», σε εκείνους που επωφελούνται απ’ το έργο της (πλούσιοι οι μεν, λιγούρια οι δε) και σε εκείνους που πιστεύουν ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι χειρότερος απ’ τον κ. Τσίπρα - δίκιο έχουν, αλλά η πολιτική Τσίπρα είναι που οδηγεί στον κ. Μητσοτάκη. Και
πάντως, το ποιος είναι χειρότερος δεν μας λύνει το πρόβλημα. Αυτή η λογική συνιστά έναν ακόμα διασυρμό της Αριστεράς. Η Αριστερά εκλήθη από τον λαό για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της και όχι για να του εξηγεί γιατί δεν μπορεί να το εφαρμόσει. Κι αυτό
είναι ο μεγαλύτερος αυτοδιασυρμός. Το ίδιο πεισιθάνατος με τον (αυτο)διασυρμό της υποταγής…

 ΠΗΓΗ: 
http://www.enikos.gr/stathis/377324,To-makry-zeimpekiko-toy-aytodiasyrmoy.html

O αντισυστημικός πολιτικός λόγος σε αδιέξοδο

16.03.2016 | από Σύνταξη

ΓΝΩΜΕΣ

Δημοσίευση: Φύλλο 303 - 12/3/2016

         

Του Γιάννη Ραχιώτη

Πρόσφατα τα δύο πολιτικά σχήματα που κατά τη γνώμη μας δεν ανήκουν στο πολιτικό κατεστημένο, η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δημοσίευσαν πολιτικά κείμενα. Η ΛΑΕ δημοσίευσε «πολιτική διακήρυξη» και οι βασικές της συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ και το ΣΕΚ, δημοσίευσαν επίσης κείμενα πολιτικών κατευθύνσεων. Το ΝΑΡ τιτλοφόρησε το δικό του Συμβολή στην Τρίτη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΣΕΚ Πολιτική Απόφαση της συνδιάσκεψής του.

Πριν από οποιαδήποτε κριτική, θέλουμε να υπογραμμίσουμε την εκτίμησή μας για τα στελέχη και των δύο χώρων. Πρόκειται για ανθρώπους αποδεδειγμένα ανιδιοτελείς, που αρνήθηκαν την ενσωμάτωση στο κατεστημένο, καίτοι αρκετοί, ιδίως της ΛΑΕ, είχαν τις ευκαιρίες. Τα στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με μεγάλο προσωπικό κόστος, συμμετέχουν επί δεκαετίες τώρα κυριολεκτικά σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση.

Όμως ο πολιτικός λόγος που παράγουν, ακόμη και αν συμφωνεί κάποιος σε όλα τα επιμέρους σημεία του, είναι απογοητευτικός.

Κατ’ αρχήν εντυπωσιάζει η αδυναμία τους να εκφραστούν με ένα συνοπτικό – περιεκτικό τρόπο. Η ΛΑΕ χρειάστηκε οκτώ πυκνογραμμένες σελίδες για να διατυπώσει(;) το πολιτικό στίγμα της, το ΝΑΡ επτά, το ΣΕΚ… μόλις τρεις, γιατί περιορίστηκε σε σχολιασμό των τρεχουσών εξελίξεων στο γνωστό υπεραισιόδοξο κλίμα (από τη μια όλοι οι αντίπαλοι είναι σε κρίση, από την άλλη βαθαίνει η ριζοσπαστικοποίηση των μαζών παγκοσμίως).

Εντυπωσιάζει, επίσης, η απόλυτη αδυναμία συνθετικής σκέψης: Και τα τρία κείμενα δεν καταφέρνουν να προσδιορίσουν το -κατά την κρίση των συντακτών τους- κεντρικό πολιτικό ζήτημα της εποχής. Αρκούνται σε εν σειρά παραθέσεις πληθώρας εκτιμήσεων και ποικίλων στόχων. Με τις περισσότερες εκτιμήσεις, αν τις διαβάσει κάποιος, δεν θα διαφωνήσει, αλλά και δεν θα μπορέσει να διακρίνει τι θεωρούν ως το κεντρικό ζήτημα προς επίλυση. Οι διάφοροι στόχοι αιωρούνται μεταξύ απροσδιόριστων χρονικών σημείων του εγγύς, του απώτερου και του απροσδιόριστου μέλλοντος.

Τρίτον, είναι φανερή η έλλειψη αγωνίας η αδιαφορία -εν τέλει- για μια ρεαλιστική πρόταση για το μέλλον της χώρας και των εργαζομένων στρωμάτων που ζουν εδώ. Στις αναζητήσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαίνεται να προέχει η προσπάθεια οριοθέτησης κάθε επιμέρους συνιστώσας από τους όμορους χώρους. Στο κείμενο της ΛΑΕ παρατίθεται μια τεράστια λίστα «δεσμεύσεων» εν είδει κυβερνητικού προγράμματος συνδυασμένη με «αιτήματα». Εμφανής είναι η προσπάθεια οι «δεσμεύσεις» και τα «αιτήματα» να είναι ελκυστικά για το ευρύτερο δυνατό ακροατήριο, ενώ τίθενται «διακριτικά» τα θέματα που φοβίζουν και μπορεί να εμποδίσουν την πολυσυλλεκτικότητα.

Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε την παράθεση παρατηρήσεων και την αναζήτηση αντιφάσεων. Οι συντάκτες τους ξέρουν ότι δεν πρόκειται να διαβαστούν από αυτούς στους οποίους υποτίθεται ότι απευθύνονται. Το ξέρουν από προηγούμενα ανάλογα που έχουν εκδώσει οι ίδιοι. Δεν φταίει η έλλειψη προβολής τους από τα μεγάλα ΜΜΕ. Τώρα πια όλα βρίσκονται στο Διαδίκτυο. Απλώς δεν προκαλούν ενδιαφέρον. Δυστυχώς προορίζονται να χρησιμοποιηθούν μόνο ως αναφορά σε εσωκομματικές διαδικασίες και αυτό όχι για πολύ καιρό.

Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι απλές και σαφείς θέσεις για τη διέξοδο από την κρίση, προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Θέσεις που να αντέχουν στην κριτική και να πείθουν ότι συνιστούν λύση, όχι υπεκφυγές. Δεν μπορούμε να υποθέσουμε οποιαδήποτε ρεαλιστική πρόταση διεξόδου από την κρίση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση χωρίς ανάκτηση της κρατικής κυριαρχίας και της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Αυτό πρέπει να γίνει το κεντρικό σημείο του αντισυστημικού πολιτικού λόγου. Σε απλά ελληνικά σημαίνει αποχώρηση από τις δυτικές ολοκληρώσεις, οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές. Η ανεξαρτησία της χώρας δεν μπορεί να είναι κάποιο από τα ποικίλα μέτρα που θα έπρεπε να πάρει μια προοδευτική κυβέρνηση. Είναι το σημείο εκκίνησης. Χωρίς ανάκτηση της δυνατότητας λήψης αποφάσεων, διοίκησης των ενόπλων δυνάμεων, διαχείρισης του εθνικού μας πλούτου και των παραγωγικών μας δυνατοτήτων, οποιαδήποτε υπόσχεση για φιλολαϊκά μέτρα, άλλη πορεία κ.λπ. είναι απλώς πολιτική απάτη.

To πολιτικό κατεστημένο απορρίπτει αυτήν τη θέση. Η δεξιά του πτέρυγα γιατί αντιστρατεύεται το «ανήκομεν εις την Δύσιν», η αριστερή γιατί αντιστρατεύεται τον «Ευρωπαϊσμό». Σε κάποιους στην Αριστερά φαντάζει εθνικιστική και σε άλλους σαν παραίτηση από την ταξική πάλη. Δεν πρόκειται για σύμπτωση στόχων με την αστική τάξη. Η ελληνική αστική τάξη, στο σύνολό της, ήταν και είναι υπέρ της διατήρησης της χώρας ως μαριονέτας του δυτικού συστήματος. Αποσκοπούσε και συνεχίζει να αποσκοπεί στα περιθώρια κερδοσκοπίας που αφήνει η ληστεία της χώρας από τις δυτικές δυνάμεις. Παρόμοια συμπεριφέρθηκαν και εξακολουθούν να συμπεριφέρονται και οι αστικές τάξεις σε όλες τις εξαρτημένες-περιθωριοποιημένες χώρες. Μόνο τα λαϊκά στρώματα έχουν συμφέρον από μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα. Όσον αφορά την ταξική πάλη, μπορεί να υπάρξει πεδίο ταξικής σύγκρουσης έξω από συγκεκριμένο έδαφος και συγκροτημένη κοινωνική δομή; Η ταξική πάλη δεν διεξάγεται σε απροσδιόριστους τόπους ούτε σε διαλυμένες οικονομίες όπου όλοι σκέφτονται τη μετανάστευση. Έχει έννοια μόνο σε υπαρκτές, κυρίαρχες κρατικές υποστάσεις.

Αν κάποιοι πιστεύουν ότι αλλού βρίσκεται η λύση για τη μακρόχρονη κακοδαιμονία μας, ας το θέσουν καθαρά, χωρίς υπεκφυγές για δημοψηφίσματα κ.λπ. Το μόνο που δεν μας χρειάζεται είναι η υπεράσπιση της «ασφάλειας» της υποτέλειας απέναντι στους κινδύνους της ανεξαρτησίας.

Αυτονόητο είναι ότι μια πολιτική που θα θέσει ως κεντρικό ζήτημα την αποχώρηση από τις δυτικές ολοκληρώσεις για την ανάκτηση της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της χώρας, απαιτεί τον κατάλληλο φορέα υλοποίησης, δηλαδή ένα μέτωπο οργανώσεων και προσώπων που θα ταυτίζονται στην προτεραιότητα αυτού του στόχου, άσχετα αν πιστεύουν ότι στη συνέχεια πρέπει λ.χ. πρώτα να γίνει τροποποίηση του Συντάγματος και μετά να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες ή αντιστρόφως. Και, τέλος, πρέπει να προταθεί στην ελληνική κοινωνία μια ομάδα ανθρώπων που να πείθει ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά. Η συντήρηση στον αντισυστημικό χώρο ηγετικών ομάδων για χρόνο ανάλογο με αυτόν που άλλοι βασιλεύουν, ούτε μας τιμά ούτε είναι αποτελεσματική. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά ότι είναι πάντα ο κατάλληλος για οποιαδήποτε πολιτικό σχέδιο και για οποιαδήποτε συγκυρία.

- See more at: http://www.e-dromos.gr/o-antisysthmikos-politikos-logos-se-adiexodo/#sthash.Uofw7aW7.dpuf

SOS! Κίνδυνος αφανισμού της χώρας!!

ΤΕΤΑΡΤΗ 16 Μαρτίου 2016

Δεν είσαι προσκοπάκι σε ΜΚΟ αλλά πρωθυπουργός της χώρας και την οδηγείς στον αφανισμό

Ο κ. Μουζάλας, για να δικαιολογήσει τον έλεγχο που θα κάνουν τούρκοι αξιωματικοί στα ελληνικά νησιά, δήλωσε επί λέξει:...

του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ

«Καταλαβαίνω ότι ο Τούρκος στα νησιά ακούγεται κάπως, αλλά είναι μια διεθνής πρακτική και διεθνώς η χώρα από την οποία επιστρέφονται οι μετανάστες, θέλει να έχει έναν αξιωματικό που θα βεβαιώνει ότι επιστρέφονται αυτοί οι οποίοι ήρθαν....όλοι καταλαβαίνουν ότι με αυτήν την πρακτική δεν αμφισβητείται η εθνική μας κυριαρχία εκτός βέβαια από τους αντιπολιτευόμενους και τους κακοπροαίρετους»!

Και επειδή η Τουρκία “θέλει”, πρέπει να θέλουμε κι εμείς; Όταν μια χώρα αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία, όταν δεν δέχεται το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, όταν έχει καταλάβει την Κύπρο και βλέπει γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, εμείς απλώς θα...

υλοποιούμε τις θελήσεις της, επειδή αυτό είναι διεθνής πρακτική; Δεν μας τα λέει καθόλου καλά ο κ. Μουζάλας.

Αλλά, δεν φτάνει που η κυβέρνηση έχει απέναντί της όλη την αντιπολίτευση, τους αγρότες, τους ανέργους, τους μικρομεσαίους, τους επιστήμονες, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, τώρα απέκτησε, χάρις τον κ. Μουζάλα και άλλη μια ομάδα που την αντιπολιτεύεται, τους κακοπροαίρετους! 

Αυτό, εάν συμβαίνει, είναι μια πολύ άσχημη εξέλιξη, διότι αυτή η ομάδα είναι η πολυπληθέστερη, ειδικώς στην Ελλάδα. Καλοπροαίρετο δύσκολα να βρεις εδώ στο ρωμαϊϊκο, κυρίως μετά το 2010. Όλοι δείχνουν κακοπροαίρετοι πλέον. Οι καλοί βρίσκονται είτε στα μοναστήρια, σε κανένα ξωκλήσι, ή στους γιατρούς χωρίς σύνορα. Σύνολον 2%. Όλο το υπόλοιπο είναι εκ των πραγμάτων κακοπροαίρετο. Οι κυβερνήσεις όμως δεν εκλέγονται για να εφαρμόζουν τις διεθνείς πρακτικές, που είναι χιλιάδες, δεν είναι μέλη της διεθνούς αμνηστίας, ούτε διοικούν ομάδες εθελοντών. Διοικούν κράτη. Προέχει πάντα το εθνικό συμφέρον για έναν πρωθυπουργό. Η κυρίαρχη βούληση του λαού του. Η προστασία της κρατικής του οντότητας. Τα άλλα έπονται. 

Η Ευρώπη αποφάσισε 

Ολόκληρη ΕΕ και δεν εφαρμόζει διεθνείς πρακτικές, θα το κάνουμε εμείς, με το ένα πόδι στον τάφο; Υπενθυμίζουμε στους υπουργούς της κυβέρνησης, ότι δύο Σύνοδοι Kορυφής, έκλεισαν τα ευρωπαϊκά σύνορα ερμητικά. Παραθέτω την ανακοίνωση αυτολεξί: “Χρειάζονται γενναίες κινήσεις για να κλείσουν οι διαδρομές της παράνομης διακίνησης ανθρώπων και να καταπολεμηθεί το επιχειρηματικό μοντέλο των διακινητών, να προστατέψουμε τα εξωτερικά μας σύνορα... Πρέπει να σπάσει ο δεσμός μεταξύ της εισόδου σε ένα πλοίο και της εγκατάστασης στην Ευρώπη...Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στη συνάντηση της 18-19ης Φεβρουαρίου, αποφάσισε να επανέλθει σε μία κατάσταση όπου όλα τα μέλη του χώρου Σένγκεν εφαρμόζουν πλήρως τον κώδικα συνόρων του Σένγκεν λαμβάνοντας υπόψιν την ιδιομορφία των θαλάσσιων συνόρων και να δώσει τέλος στην ανεξέλεγκτη πρόσβαση. 

Οι υπερβολικές ροές μεταναστών από το διάδρομο των δυτικών Βαλκανίων έχουν πλέον τερματιστεί”. Η ανακοίνωση αυτή λέει πως τα ευρωπαϊκά κράτη εφαρμόζουν την Σένγκεν. Τι λέει η Σένγκεν; Ότι τα εξωτερικά σύνορα ελέγχονται και στα εσωτερικά δεν περνάει κανένας μετανάστης. Μόνον πρόσφυγες με πλήρη δικαιολογητικά, δηλαδή εντελώς ελάχιστοι. Μιλάει πουθενά η σύνοδος για διεθνείς πρακτικές; Όχι. Τι ζητάει λοιπόν ο κ. Μουζάλας; Να φύγουμε από την ΕΕ, που δεν εφαρμόζει διεθνείς πρακτικές; Δεν το ζητάει ευθέως, αλλά το ζητάει η κα Χριστοδουλοπούλου, η οποία κατηγορεί στην εφημερίδα Εποχή τον κ. Τσίπρα, πως συμφώνησε με τους ευρωπαίους και έκλεισε τα σύνορα! Του ζητάει δηλαδή να φύγει από τη Σύνοδο και να γίνει μέλος δικτύου προστασίας μεταναστών. 

Δυστυχώς, ο πρωθυπουργός, δείχνει παγιδευμένος σε ένα κομματικό ιδεολόγημα περί ανοιχτών συνόρων, το οποίο δεν του επιτρέπει να δράσει, σύμφωνα με τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, αλλά και σύμφωνα με το εθνικό συμφέρον. Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για την κυβέρνηση και βρίσκεται ένα βήμα πριν χαθεί εντελώς ο έλεγχος. Τα σύνορα έκλεισαν οριστικά, με απόφαση της Συνόδου. Είναι χαρακτηριστική χθεσινή δήλωση του υπουργού Εξωτερικών της Αυστρίας στην Bild: "…ενόσω δεν το κάνει η Ελλάδα, οι Μακεδόνες αναλαμβάνουν για εμάς τη δύσκολη αποστολή να σταματήσουν το ρεύμα των προσφύγων”. 

Aκόμα και ο Ρέντσι στέλνει καραμπινιέρους στα ελληνοαλβανικά σύνορα, για να τα κλείσει. Και εμείς εδώ μείναμε με τις χαριτωμένες δηλώσεις του κ. Μουζάλα. Νομίζω πως ο πρωθυπουργός πρέπει να δράσει άμεσα, να εφαρμόσει τις αποφάσεις της ΕΕ, να ελέγξει τις εισόδους παράνομων μεταναστών, να σκληρύνει απέναντι στην Τουρκία- και όχι να την καλεί στα νησιά για έλεγχο - και φυσικά να προστατέψει τη ζωή όσων, πολύ κακώς, βρίσκονται παρανόμως σε ελληνικό έδαφος. Διαφορετικά, οι εξελίξεις θα τον προλάβουν.

tvxs