Σφοδρή κριτική τη Μόσχας εναντίον του Ρόιτερς για την επίθεση με χημικά

“Παραποιημένη είδηση”, λένε

5-4-2017

Σφοδρή κριτική τη Μόσχας εναντίον του Ρόιτερς για την επίθεση με χημικά: “Παραποιημένη είδηση”, λένε

GROTHIA.GR: ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΩΝ ΛΕΥΚΩΝ ΚΡΑΝΩΝ ΤΗΣ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΓΕΟΡΓΕ ΣΟΡΟΣ KATAΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΟΛΟΙ ΟΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΟΥΦΑ ΕΙΔΗΣΗΣ!!
ΠΗΓΗ
Το Ρωσικό υπουργείο Αμύνης με ανακοίνωση του διαψεύδει κατηγορηματικά τις πληροφορίες που μετέδωσε το πρακτορείο Ρόιτερς, σύμφωνα με τις οποίες ρωσικά αεροσκάφη βομβάρδισαν την κατοικημένη περιοχή Χαν Σειχούν στην επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας, μεταδίδει το ρωσικό πρακτορείο Ria Novosti.

«Τα ρωσικά αεροσκάφη δεν πραγματοποίησαν κανένα πλήγμα στην κατοικημένη περιοχή Χαν Σεϊχούν της επαρχίας Ιντλίμπ» δηλώνει κατηγορηματικά το ρωσικό υπουργείο, αναφερόμενο με αιχμηρές διατυπώσεις στο Ρόιτερς.
«Το βρετανικό πρακτορείο, αφού μετέδωσε ότι στον βομβαρδισμό με χημικά της περιοχή Χαν Σειχούν πήραν μέρος ρωσικά αεροσκάφη, κατάφερε να εξαπατήσει και την αρχική πηγή αυτής της είδησης, το βρετανικό ‘Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων’, το οποίο δεν είχε μεταδώσει τίποτα παρόμοιο».

Το ρωσικό Υπουργείο Αμύνης, στην ανακοίνωση του επισημαίνει πως δεν είναι πρώτη φορά που το Ρόιτερς αναλαμβάνει «μια τέτοια πρωτοβουλία» μετάδοσης «παραποιημένων αντιρωσικών ειδήσεων» γεγονός που προκαλεί «μόνο βαθιά λύπη»

Το ρωσικό πρακτορείο Ria Novosti κάνει αναφορά στο τηλεγράφημα που είχε μεταδώσει το βρετανικό πρακτορείο, επισημαίνοντας ότι μετέδωσε επικαλούμενο το «Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», ότι «ρωσικά αεροσκάφη είτε αεροσκάφη της συριακής κυβέρνησης» έπληξαν με χημικά όπλα την πόλη Χαν Σεϊχούν , στην επαρχία Ιντλίμπ. Μάλιστα το ρωσικό πρακτορείο επισημαίνει ότι στην αρχική είδηση, το ‘Παρατηρητήριο’, το μόνο που έκανε ήταν να υποθέσει ότι τα πλήγματα κατάφεραν αεροσκάφη χωρίς να κάνει καμία αναφορά σε χώρα στην οποία μπορεί να ανήκαν τα αεροσκάφη.

Στη συνέχεια πάντως το πρακτορείο Ρόιτερς, μετέδωσε, επικαλούμενο το πρακτορείο Ria Novosti, με επείγον τηλεγράφημα του την είδηση για την διάψευση του Ρωσικού Υπουργείου Αμύνης, επισημαίνοντας στο τηλεγράφημα του ότι «πιστεύεται πως την επίθεση με χημικά αέρια πραγματοποίησαν μαχητικά της συριακής κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον 58 άτομα στην νοτιοδυτική επαρχία Ιντλίμπ, σύμφωνα με μαρτυρίες του Συριακού Παρατηρητηρίου και ιατρικού προσωπικού»>

Στο μεταξύ εκπρόσωπος του κυβερνητικού συριακού στρατού, σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορείο Tass, δήλωσε στο αραβόφωνο τηλεοπτικό δίκτυο Sky News Arabia, ότι ο συριακός στρατός “δεν κάνει και δεν έκανε χρήση χημικών όπλων” στην Συρία

Αρνείται και η Δαμασκός

Υψηλόβαθμος αξιωματικός του συριακού στρατού απέρριψε τις πληροφορίες ότι ο στρατός εξαπέλυσε επίθεση με τοξικό αέριο εναντίον περιοχής που τελεί υπό τον έλεγχο των ανταρτών στη βορειοδυτική επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας.

«Αυτό δεν συνέβη και δεν θα συμβεί ποτέ, ούτε τώρα και ούτε πριν», δήλωσε ο αξιωματικός του στρατού στο κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua υπό τον όρο της ανωνυμίας.

Η ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΙΚΗ αντιπολίτευση κατηγόρησε τη συριακή Πολεμική Αεροπορία ότι βρίσκεται πίσω από την επίθεση.

Όμως ο υψηλόβαθμος σύρος αξιωματικός, που ζήτησε να μην κατονομασθεί, είπε πως οι αντάρτες είναι εκείνοι που χρησιμοποιούν τοξικά αέρια εναντίον αμάχων για να ενοχοποιήσουν τον συριακό στρατό.

Ο αξιωματικός υποστήριξε επίσης πως οι αρχικές εκτιμήσεις δείχνουν πως στην Ιντλίμπ ανατινάχθηκε μια αποθήκη χημικών όπλων που ανήκει στους αντάρτες.

Τα μνημόνια οδηγούν στην πλήρη απαξίωση

Από Κώστας Λαπαβίτσας -

31/03/2017

0

Η έξοδος από το ευρώ για πάρα πολλούς αποτελεί θέμα ταμπού που δεν πρέπει καν συζητείται. Για τον κύριο Κώστα Λαπαβίτσα το εθνικό νόμισμα αποτελεί αναγκαιότητα για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.

Ο καθηγητής Οικονομικών στο School of Oriental and African Studies του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και πρώην βουλευτής Ημαθίας, μιλώντας στον Κώστα Κετσιετζή και στο insider.gr αναφέρει ότι αν η χώρα παραμείνει στον ίδιο δρόμο, τότε θα συνεχίσει να κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Ο ίδιος δεν διστάζει να κάνει λόγο για «οικονομολογικό κατεστημένο» στα πανεπιστήμια και τους φορείς χάραξης οικονομικής πολιτικής. Προειδοποιεί ωστόσο, πως η έξοδος από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα είναι το πρώτο βήμα και ότι η Ελλάδα χρειάζεται ριζικές και δομικές αλλαγές στην οικονομία της.

Γιατί όχι στο ευρώ και ναι σε ένα εθνικό νόμισμα;

Η απάντηση θα έπρεπε να είναι προφανής, μετά από επτά χρόνια αδιέξοδης πορείας.  Το ναι σε εθνικό νόμισμα προκύπτει από όσα έχουμε ζήσει μέσα στο ευρώ μέχρι σήμερα. Στην ουσία χάσαμε είκοσι χρόνια. Είμαστε πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Η πορεία αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει πραγματικά προς το καλύτερο, επειδή δεν πρόκειται να υπάρξει γρήγορη ανάπτυξη.

Η χώρα θα συνεχίσει να κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στο μέλλον. Αν θέλουμε να υπάρξει ταχύρρυθμη ανάπτυξη, νέες θέσεις εργασίας, άνοδος του εισοδήματος και οικονομική και κοινωνική ευρωστία, πρέπει να κοιτάξουμε την άλλη πορεία που σημαίνει καταρχήν να φύγουμε από το ευρώ.

Πολλοί και επιφανείς οικονομολόγοι διαφωνούν με αυτή την άποψη. Γιατί συμβαίνει αυτο;       

Με συγχωρείτε πάρα πολύ και ήρθε η ώρα να τελειώσει αυτό το πράγμα. Η πλειοψηφία των οικονομολόγων εκτός Ευρώπης ξέρουν καλά ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει φύγει από το ευρώ εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Το ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει στο ευρώ είναι κάτι το οποίο καλλιεργείται επισταμένως στη χώρα μας από το -ας το ονομάσουμε- οικονομολογικό κατεστημένο στα πανεπιστήμια και τους φορείς χάραξης οικονομικής πολιτικής.

Είναι κάτι που υποστηρίζεται επίσης από ορισμένους οικονομολόγους της ΕΕ οι οποίοι συμφωνούν και αυτοί με την κατεύθυνση του ελληνικού οικονομικού κατεστημένου.

Αν όμως ρωτήσετε οικονομολόγους εκτός ΕΕ θα δείτε ότι επικρατεί η άποψη πως η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει φύγει εδώ και καιρό. Μάλιστα η άποψη αυτή έχει αρχίσει να κερδίζει έδαφος και εντός της Ευρωζώνης.

Οι οικονομολόγοι που καταλαβαίνουν τις βασικές παραμέτρους της κίνησης των σημερινών οικονομιών απορούν με την επιμονή της Ελλάδας να παραμένει στην ΟΝΕ.

Είναι απορίας άξιο αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας. Η πεισματική παραμονή σε ένα νομισματικό σύστημα που έχει εμφανώς καταστρέψει την οικονομία μας. Μιλάμε για απίστευτο πράγμα ιστορικά.

Διαβάζοντας το σχέδιό σας φαίνεται ότι το να φύγουμε από το ευρώ είναι απλά το πρώτο βήμα. Κάνετε λόγο για μια ριζική αλλαγή του τρόπου λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας. Κάτι τελείως εκτός ελεύθερης αγοράς με κεντρικό σχεδιασμό.

Χαίρομαι που το θέτετε έτσι γιατί εμείς πάντα αντιμετωπίζαμε το θέμα της εξόδου από το ευρώ ως ένα πρώτο βήμα για τις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται η χώρα, η ελληνική οικονομία και η κοινωνία.

Η άλλη πλευρά είναι αυτή που μονίμως δημιουργούσε την εικόνα στον λαό ότι είμαστε «δραχμιστές» ή ότι άλλη ανοησία φαντάζονταν και ότι θέλαμε να πάμε την Ελλάδα πίσω. Έλεγαν επίσης ότι νομίζαμε πως αν αλλάξει το νόμισμα όλα θα γίνονταν με μαγικό τρόπο καλύτερα. Πράγμα το οποίο ούτε εγώ ούτε κάποιος άλλος από αυτούς με τους οποίους έχω συνεργαστεί μέσα στα επτά χρόνια της κρίσης έχουμε ποτέ πει. Πάντα λέγαμε και είμασταν ξεκάθαροι ότι η χώρα μας έχει ένα σωρό προβλήματα οικονομικά τα οποία όμως δεν μπορεί να επιλύσει μέσα στο ευρώ. Γιατί το ευρώ δεν είναι μόνο ένα νόμισμα είναι μια σειρά θεσμών με σκληρή νεοφιλελεύθερη λογική.

Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι βεβαίως η έξοδος η οποία μπορεί να λειτουργήσει ως ο καταλύτης για περαιτέρω σημαντικές αλλαγες.  Θέλω να τονίσω ότι αυτό δεν είναι «εκτός ελεύθερης» αγοράς, ούτε απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό. Πραγματικά δεν αντιλαμβάνομαι από πού προκύπτουν όλα αυτά. Εμείς προτείνουμε πρόγραμμα στο οποίο ο δημόσιος τομέας θα πρέπει να λειτουργήσει ως ατμομηχανή της οικονομίας γιατί ο ιδιωτικός είναι τσακισμένος από τα χρέη και τη γενικότερη πίεση της κρίσης. Αλλά προσβλέπουμε στην τόνωση του ιδιωτικού τομέα με σημαντικές μεταρρυθμίσεις.

Ποιες πρέπει να είναι αυτές οι σημαντικές αλλαγές;

Είναι δύο χαρακτηριστικά τα οποία κάνουν και την έξοδο ξεκάθαρη ως προς τον χαρακτήρα της. Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι το εξής: Η ελληνική οικονομία αυτή τη στιγμή χρειάζεται τόνωση της ζήτησης. Η υπερσυγκέντρωση της οικονομικής πολιτικής στην πλευρά της προσφοράς αποτελεί τραγικό σφάλμα. Η Ελλάδα πνίγεται από τη μονομερή συγκέντρωση της οικονομικής πολιτικής στην πλευρά της προσφοράς.

Η χώρα χρειάζεται εσπευσμένα τόνωση της ζήτησης. Είναι το πρώτο πράγμα που μπορεί να γίνει βγαίνονται από το ευρώ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν θα πρέπει να πιάσουμε 3,5% πλεόνασμα το 2018 το οποίο και μόνο που συζητιέται στη χώρα μας ως σοβαρή προοπτική είναι ένδειξη ότι έχουμε χάσει κάθε μέτρο.  Όταν δεν βγαίνουν να διαμαρτυρηθούν ομαδικά οι οικονομολόγοι για την προοπτική να δεσμευθεί μια χώρα στην κατάσταση της δικιάς μας σε τέτοια πλεονάσματα σημαίνει ότι πλέον μάλλον δεν αντιλαμβάνονται τι γίνεται.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει η Ελλάδα είναι η τόνωση της ζήτησης, την οποία μπορεί να πετύχει βγαίνοντας από το ευρώ και αποκτώντας επιπλέον εργαλεία οικονομικής πολιτικής. Δηλαδή, δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής, μεγαλύτερη ελευθερία στη δημοσιονομική πολιτική, δυνατότητα άσκησης καλύτερης πιστωτικής πολιτικής και ούτω καθ’ έξης.

Το δεύτερο πράγμα που θα πρέπει να γίνει είναι η ριζική – δομική αλλαγή της ελληνικής οικονομίας. Η περίφημη παραγωγική ανασυγκρότηση. Θέλω να το τονίσω αυτό γιατί έχουμε ένα σωρό πολιτικά κόμματα τα οποία επιδιώκουν να παραμείνει η χώρα μας μέσα στο πλαίσιο των μνημονίων, αλλά φαντάζονται ότι θα βρουν ένα έξυπνο τρόπο για να κάνουν τα μνημόνια να λειτουργήσουν υπέρ της ελληνικής οικονομίας. Έχουμε πολλούς που πιστεύουν ότι θα βρουν κάποιο «εθνικό σχέδιο» που θα μεταμορφώσει σε παραγωγική κατεύθυνση την ελληνική οικονομία, πάντα μέσα στην ΟΝΕ.

Ο κ. Μητσοτάκης, για παράδειγμα, υπόσχεται ότι θα μειώσει τους φόρους και ταυτόχρονα θα πετύχει τους στόχους του μνημονίου για πλεονάσματα. Παράλληλα θα πετύχει και δυναμική παραγωγική ανασύνταξη της οικονομίας με «μεταρρυθμίσεις». Αυτά τα πράγματα απλώς δεν γίνονται. Οι μνημονιακοί στόχοι είναι σκληροί γιατί πηγάζουν από το τεράστιο χρέος. Η μόνη παραγωγική ανασυγκρότηση που τα μνημόνια επιτρέπουν είναι η συντριβή του εισοδήματος της εργασίας σε αναμονή του ξένου επενδυτή που θα βγάλει κέρδη. Αυτό όμως δεν είναι παραγωγική ανασυγκρότηση. Είναι παράδοση της χώρας.

Η έξοδος από το ευρώ επιτρέπει στοχευμένη πολιτική παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Επιτρέπει δηλαδή πολιτική που θα βοηθήσει καταρχήν τη βιομηχανία, το πιο αδύναμο κομμάτι της ελληνικής οικονομίας, να σταθεί στα πόδια της. Θα το πετύχει εν μέρει μέσω της υποτίμησης που θα δώσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, αλλά και μέσω πιστωτικής και οικονομικής πολιτικής που θα στηρίξει και τη βιομηχανική και την αγροτική παραγωγή.

Αυτός είναι ο τρόπος για να πετύχουμε την αλλαγή στη δομή της ελληνικής οικονομίας που αυτή τη στιγμή είναι άρρωστη. Έχουμε υπερδιόγκωση των υπηρεσιών, όπως γνωρίζετε, και συρρίκνωση των άλλων τομέων. Δεν θα αλλάξει αυτή η δομή κατεβάζοντας τους μισθούς και περιμένοντας τον ξένο επενδυτή, όπως επιτάσσει η μνημονιακή λογική.

Βεβαίως προτείνουμε βαθιά τομή και βεβαίως είναι ένα φιλόδοξο σχέδιο. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος για να στηθεί ξανά η Ελλάδα στα πόδια της.

Πέρα από τους δημοσιονομικούς στόχους οι Θεσμοί πιέζουν για δομικές μεταρρυθμίσεις που πολλοί συνάδελφοι σας θεωρούν ότι είναι απαραίτητες να γίνουν. Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;

Ήδη σας έδωσα μια απάντηση με τα προηγούμενα. Θα σας πω όμως και το εξής. Ο τρόπος που αυτό συχνά λέγεται είναι εξόχως προσβλητικός για τον ελληνικό λαό. Τι υπονοεί το επιχείρημα; Ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες είναι κατ’ ουσία άχρηστοι, ανίκανοι. Δεν μπορούν μόνοι τους να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους και χρειάζονται τα μνημόνια, δηλαδή τον ξένο δανειστή και επιτηρητή, ο οποίος επειδή είναι πονόψυχος, αλλά και πιο τίμιος και ικανός από εμάς, θα έρθει να μας βάλει σε τάξη.

Σε απλά ελληνικά, θα έρθει ο Γερμανός, ο Γάλλος και ο Ολλανδός, που φυσικά είναι ικανοί, και θα μας διορθώσουν. Αυτό το πράγμα δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ελληνική ιστορία και δεν πρόκειται να υπάρξει τώρα. Τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα πρέπει μόνοι μας να τις κάνουμε και να μην τις περιμένουμε από κανέναν επιτηρητή.

Οι δομικές αλλαγές τις οποίες επιδιώκουν τα μνημόνια κυρίως μεταφράζονται σε μια: Η συρρίκνωση των εισοδημάτων. Φτωχαίνω δηλαδή το ελληνικό εργατικό δυναμικό και υποτίθεται δημιουργώ δυνατότητες κερδοφορίας για τον ξένο, ή τον Έλληνα επενδυτή. Ούτε αυτό υπάρχει στη διεθνή εμπειρία. Είναι μια κατασκευή που προέρχεται από κακά εγχειρίδια των οικονομικών της ανάπτυξης.

Ο στόχος που πραγματικά επιδιώκει ο δανειστής μέσω των μνημονίων είναι να εξασφαλίσει με κάποιο τρόπο την αποπληρωμή των δανείων. Παράλληλα θέλει να μη του δημιουργεί η Ελλάδα προβλήματα δημιουργώντας ξανά ελλείμματα. Από κει και πέρα δε νοιάζεται.

Δεν πρόκειται να σταθεί ξανά η ελληνική οικονομία στα πόδια της με αυτό τον τρόπο. Είναι ο δρόμος για τη συρρίκνωση της χώρας και για την πλήρη απαξίωσή της.

*Πηγή: insider.gr

Υπογεννητικότητα: Η μνημονιακή λαίλαπα συρρικνώνει τον πληθυσμό

Από Δέσποινα Σπανού -

31/03/2017

0

Την 8η Μαρτίου κάθε χρόνου όλοι θυμούνται τα δικαιώματα των γυναικών, θυμούνται τη μόρφωση και τα προσόντα τους που δεν αναγνωρίζονται, την προσφορά στην οικογένεια που δεν αναγνωρίζεται, τη μειωμένη συμμετοχή τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων και πολλά άλλα, συνοδευόμενα πάντα από βαρύγδουπες δηλώσεις έκφρασης θαυμασμού!!!

Αυτά όλα εξαντλούνται τη συγκεκριμένη ημέρα!

Μετά όλα λησμονούνται. Συνεχίζεται η ίδια αντιλαϊκή πολιτική και τα αντιλαϊκά μέτρα, που μειώνουν μισθούς, συντάξεις, αυξάνει την ανεργία!!

Οι γυναίκες, φυσικά, είναι τα πρώτα θύματα αυτής της πολιτικής. Η ανεργία στις γυναίκες κυμαίνεται στο 28% (στους άνδρες είναι 19%), οι αμοιβές τους στον ιδιωτικό τομέα είναι τουλάχιστον 15% πιο χαμηλές από τις αντίστοιχες των ανδρών συναδέλφων τους, ενώ το ποσοστό των μακροχρόνια ανέργων γυναικών φτάνει το 62%.

Η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων αφορά σε μεγάλο βαθμό τις γυναίκες. Τα όποια κατοχυρωμένα με νόμο δικαιώματα (προστασία μητρότητας κ.λπ.) αποτελούν ουσιαστικά παρελθόν αφού ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα όταν μια γυναίκα μείνει έγκυος, κατά κανόνα εξαναγκάζεται σε απόλυση.

Το Κράτος Πρόνοιας αποδομείται συνεχώς. Παιδικοί σταθμοί χωρίς οικονομική επιβάρυνση για τους γονείς, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών, δεν υπάρχουν. Συνεπώς, μια γυναίκα ακόμα κι αν βρει εργασία αντιμετωπίζει και το πρόβλημα της φύλαξης και φροντίδας των παιδιών της.

Οι εκκλήσεις λοιπόν για την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας που γίνονται πολύ συχνά σήμερα από κράτος και εκκλησία, χωρίς να αντιμετωπισθούν τα μεγάλα σημερινά οικονομικά προβλήματα και οι μνημονιακές πολιτικές αποτελούν απλά υποκρισία!

Η υπογεννητικότητα και ειδικότερα το δημογραφικό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που υπονομεύει το μέλλον του ελληνικού λαού με τεράστιες συνέπειες.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 2016 ο μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 75.000 άτομα και αυτό αποδίδεται στην υπογεννητικότητα και τη μετανάστευση στο εξωτερικό λόγω κρίσης.

Τεράστιο είναι και το πρόβλημα συνολικής γήρανσης του πληθυσμού.

Ο πληθυσμός ηλικίας 0-14 ετών ανήλθε στο 14,4% του συνολικού πληθυσμού έναντι 64,3% του πληθυσμού 15-64 ετών και 21,3% του πληθυσμού 65 ετών και πάνω.

Επίσης, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα σε αμβλώσεις στην Ευρώπη και η τρίτη στον κόσμο με 250.000 ετησίως, δηλαδή υπερδιπλάσιες από τις γεννήσεις.

Η μετανάστευση, επίσης, είχε σαν αποτέλεσμα μέχρι σήμερα πάνω από 400.000 νέοι άνθρωποι να έχουν φύγει στο εξωτερικό. Το «κύμα φυγής» συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Με βάση τα στοιχεία της Eurostat μέχρι το 2080 θα έχει μειωθεί ο πληθυσμός της Ελλάδας κατά 3,5 εκατομμύρια κατοίκους και την επόμενη 20ετία θα μειωθεί κατά 1 εκατομμύριο!

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, αν συνεχισθούν οι ίδιες οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές, το 2050 ο πληθυσμός της Ελλάδας θα υποχωρήσει στα 7,5 εκατομμύρια!

Οι μνημονιακές πολιτικές, λοιπόν, οι οποίες επηρεάζουν όλους τους τομείς, ουσιαστικά οδηγούν στην εξαφάνιση αυτού του λαού.

Δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα σε μια χώρα, όταν δεν υπάρχει νέα γενιά.

Δεν θα υπάρχει παραγωγή, δεν θα υπάρχει δημιουργία, δεν θα υπάρχει κοινωνική ασφάλιση (οι ασχολούμενοι με την κοινωνική ασφάλιση χαρακτηρίζουν το φαινόμενο «babyboom») δεν θα υπάρχει μέλλον!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τα μνημονιακά κόμματα συνολικά, αυτά υπόσχονται για τον τόπο. Επεξεργάζονται τη μεγαλύτερη καταστροφή που έχει υπάρξει ποτέ και έχουν ακέραια την ευθύνη γι αυτό. Ο Ελληνικός λαός θα επιτρέψει την ολοκλήρωση αυτής της καταστροφής;

*Αναδημοσίευση από την κυριακάτικη KontraNews (26/3).

**Η Δέσποινα Σπανού είναι υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου και μέλος της Π.Γ. της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑ.Ε.)

Οι Τσιριμώκοι των ημερών μας βεβηλώνουν και το μνημείο του Ν. Μπελογιάννη

31-3-2017

Της Τ. Γ.

Αν ο Λουντέμης είχε γνωρίσει τον Τσίπρα, ίσως γι αυτόν να 'χε γράψει πως "ειπώθηκαν τόσα ψέματα που ντράπηκαν τα ίδια, μιας και δεν ντρέπονταν τα στόματα που τα 'λεγαν".

Το όνειδος της αριστεράς, το πλυντήριο των νεοφιλελέ πολιτικών, 'κείνος που με τη στάση του έκανε να φαίνεται μύθος, το ήθος της αριστεράς, αυτός που απ' όλες τις προεκλογικές δεσμεύσεις του το μόνο που πραγμάτωσε ήταν "η συμμαχία με το διάβολο", προς ίδιον πάντα όφελος, αφού μαγάρισε την Καισαριανή, πήγε σήμερα να βεβηλώσει και το μνημείο του Ν. Μπελογιάννη.

Αραγε την ώρα που ξεστόμιζε πως "ο Ν. Μπελογιάννης έγινε σύμβολο του αγώνα για την ειρήνη και τη δημοκρατία", διόλου δε συλλογίστηκε τί συμβολίζει ο ίδιος στο νου και την ψυχή κάθε έντιμου ανθρώπου;

Κι όταν κοιτούν κατάματα την ιστορία, όπως μας πληροφόρησε ο κ. πρόεδρος της βουλής, με ποιο τρόπο εμπνέονται απ' τους αγωνιστές οι Τσιριμώκοι των ημερών μας;

Ρητορικά ερωτήματα που απλά προσπαθούν να δώσουν διέξοδο στην οργή μας...

Μα όσες επισκέψεις κι αν κάνουν σε τόπους ιερούς, την δική τους ανίερη συμπεριφορά δεν μπορούν να σκεπάσουν ... Οσες αναφορές κι αν κάνουν στην μεγαλοσύνη γνήσιων αγωνιστών, την δική τους ουτιδανότητα δεν μπορούν να καλύψουν...

Τουναντίον πιότερο φαίνεται η δική τους γύμνια, πιότερο κραυγάζει η δική τους αναξιοπρέπεια...

Σχετικά από το αρχείο μας:

1.Αφιέρωμα στον Νίκο Μπελογιάννη
2. Νίκος Μπελογιάννης: 100 χρόνια

Ο Μπελογιάννης δεν μαγαρίζεται.

Το αίμα του Μπελογιάννη είναι το λίπασμα για να ξημερώσουν μέρες «στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων».

Κανείς διαπραγματευτάκος δεν μπορεί να κοντύνει τον Μπελογιάννη.

Τον άνθρωπο που δεν διαπραγματεύτηκε, ποτέ, τίποτα.

Τον κομμουνιστή που – όπως έγραφε ο Ελιάρ – ήταν, είναι και θα παραμένει παντοτινό σύμβολο επειδή ακριβώς «δε θυσίασε τίποτα απ’ την τιμή και την ελπίδα μας….».

(από τον Real FM – Νίκος Μπογιόπουλος)

http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κάποιοι δεν σέβονται ούτε τους Έλληνες πολίτες, ούτε την πατρίδα

Ούτε την ιστορία, ούτε τον εαυτό τους. 

Εγώ θα συνεχίσω να σέβομαι το ΟΧΙ μας και να τηρώ τον λόγο

 μου.

Σήμερα ο κ.Σκουρλέτης κατήγγειλε τον εαυτό του, που θα ψηφίσει Ναι στο ξεπούλημα καί της ΔΕΗ, όσο-όσο, στα "βαποράκια συμφερόντων". Θα το κάνει, λέει, από...σεβασμό στη...δημοκρατία και τη...συλλογικότητα. Μια νέα παρεοκρατία, προσώπων προ πολλού ξεπουλημένων, δίνει το δικό της αγώνα παραμονής στην εξουσία.

Η Δημοκρατία βρίσκεται στο ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος κι όχι στα ξετσίπωτα Ναι του Καθεστώτος.

Η συλλογικότητα δεν είναι ούτε ομερτά ούτε συνενοχή στο έγκλημα.

Θα υπερασπιστούμε το ΟΧΙ μας απέναντι στα Ναι τους. Και θα μπούμε μπροστά για να αποτρέψουμε και να ανατρέψουμε καί αυτό το ξεπούλημα, όπως σήμερα και κάθε Τετάρτη μπαίνουμε μπροστά αποτρέποντας τους παράνομους πλειστηριασμούς.

Όταν ο Τσίπρας έλεγε «εθνικό έγκλημα» την πώληση της ΔΕΗ

31-3-2017

Βίντεο] 

(Συνέπεια ενός πολιτικού απατεώνα)

«Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η ΔΕΗ θα ξεπουληθεί», έλεγε ο Τσίπρας

Τα λόγια της Μαλβίνας Κάραλη και η Σάτιρα της είναι ακόμη επίκαιρα στις μέρες μας, 

γεγονός που καθιστά την Μαλβίνα ως την Πρώτη Αγανακτισμένη Ελληνίδα

Η πώληση μονάδων της ΔΕΗ, που όπως φαίνεται, συμπεριλαμβάνεται στους όρους για να κλείσει η αξιολόγηση, έχει προκαλέσει αντιδράσεις σε κυβέρνηση και κόμμα.
Και όχι άδικα, αν σκεφτεί κανείς τι αγώνα είχαν δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπας για το δημόσιο χαρακτήρα της ΔΕΗ.

Αξίζει να θυμηθεί κανείς και να θυμηθεί και ο Αλέξης Τσίπρας τα όσα έλεγε το καλοκαίρι του 2014, στο Αμύνταιο, από όπου χαρακτήριζε «εθνικό έγκλημα που πρέπει να αποτραπεί» το νομοσχέδιο της τότε κυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου, ενώ καλούσε τους πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, «να συγκροτήσουν ένα παλλαϊκό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο».  


Όλη η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο ΑΗΣ-Αμυνταίου-Φιλώτα της ΔΕΗ:
 
(Συνέπεια ενός πολιτικού απατεώνα)

http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/

Πούτιν σε Αμερικάνο δημοσιογράφο: «Πώς τολμάτε να μιλάτε για Ανθρώπινα Δικαιώματα;

31-3-2-17

Πούτιν σε Αμερικάνο δημοσιογράφο: «Πώς τολμάτε να μιλάτε για Ανθρώπινα Δικαιώματα;

Ο δημοσιογράφος του CNBC κατα τη διάρκεια του Αρκτικού Forum  ρώτησε τον Πούτιν για «πολιτικές παρεμβάσεις» στην εκλογική διαδικασία των ΗΠΑ, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πρόσφατες διαδηλώσεις στη Μόσχα.

Ο Πούτιν δεν εντυπωσιάστηκε:
Θα συνεχίσετε να μιλάτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όλη την ώρα μιλάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και μόλις αναφέρατε επίτηδες αυτές τις διαδηλώσεις στη Μόσχα και σε άλλες πόλεις της Ρωσίας.

Τι γίνεται με τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Τολμάτε να μιλάμε γι αυτά εσείς; Πως μπορείτε να μιλάτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Θέλετε να μιλάτε εσείς για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μονόπλευρα, και μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις, και στη συνέχεια δεν θέλετε τα ανθρώπινα δικαιώματα να υπάρχουν για τους άλλους ανθρώπους.

Δεν έχει κανένα νόημα. Δεν είναι δίκαιο. Δυστυχώς, βλέπουμε αυτή την υποβάθμιση του διεθνούς δικαίου στην πράξη. Πρέπει να το διορθώσετε αυτό. Μπορούμε να το κάνουμε μαζί αυτό; Ναι μπορούμε. Ας εργαστούμε σε αυτό μαζί.

Ο άνθρωπος με το τρίφυλλο

31-3-2017

του Γιάννη Λαζάρου

Τα έπεα και οι πράξεις του απίθανου υποτακτικού των Γερμανών είναι τέτοια και τέτοιες, που ούτε ένας άνθρωπος σε βαριά μαστούρα δεν θα έκανε. Οι τελευταίες ικμάδες λογικής εκτελέστηκαν στην εκδήλωση για τα εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη όπου σύσσωμος ο συρφετός των χαραμοφάηδων με ένα γαρύφαλλο στο χέρι πήγαν άρον- άρον ο καθείς για τους δικούς του σκοπούς.

Αφού και οι αλαλάζοντες «ζει, ζει, ο Μπελογιάννης ζει»  δεν έχουν καταλάβει πως όχι απλά δεν «ζει» αλλά τον σκότωσαν διαχρονικά οι ίδιοι, τότε όλος αυτός ο συρφετός βρίσκει εύφορο έδαφος για τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που πίστευε και γι' αυτά που εκτελέστηκε ο Μπελογιάννης. 

Με το να αναλύσεις αυτά που είπαν οι πανηγυράκιδες  με πρώτο βιολί το διορισμένο στην πρωθυπουργία υβρίδιο της πολιτικής, θα προσβάλλεις νήπια που δεν περπατάνε ακόμη, όμως το γιατί αλλά και η πίκρα πλανάται ακόμη στον εγκέφαλο λίγων οι οποίοι δεν ενδίδουν στην σκουληκιασμένη κατάσταση που επέβαλαν οι «τιμώντες» τον Μπελογιάννη. 

Όλα στην κιμαδομηχανή στην υπηρεσία των αφεντικών που «τίμησαν» τον Μπελογιάννη. Δεν τους φτάνει η απόλυτη κατοχή με την επιβολή στην πολιτική σκηνή ό,τι πιο σάπιου γέννησε αυτή η κοινωνία, θέλουν να τα πετάξουν όλα στον σκουπιδοτενεκέ, θέλουν όλα να εξευτελιστούν. Ο ρόλος του υπαλλήλου των Γερμανών πρωθυπουργού στον εξευτελισμό της αριστεράς και των αξιών της είναι ενεργός ακόμη με καταπληκτικά αποτελέσματα τουλάχιστον στην Ευρώπη. Πρέπει και τα σύμβολα να εκμηδενιστούν. Πρέπει όλα να γίνουν ρημαδιό στο μυαλό των επερχόμενων γενεών. Γιατί; Φοβούνται ακόμη κάτι; Μπορεί ένα σύμβολο σαν το γαρύφαλλο να κάνει ανθρώπους να αντιδράσουν απέναντι στον ολοκληρωτισμό και τα όργανά τους τύπου Τσίπρα; 

Μπορεί ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο να εμπνεύσει ακόμη; Υπάρχει ακόμη θέση στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπων για Μπελογιάννηδες; 

Τα τελευταία πενήντα τουλάχιστον χρόνια το «ζει» χρησιμοποιήθηκε περισσότερο ως άλλοθι για την ενδοτικότητα απέναντι στην λαίλαπα της απολιτίκ πολιτικής χρησιμοποιούμενο πιο πολύ ως συγκινησιακό μέσο για τους σκοπούς του κάθε χρήστη. Άσχετα αν αυτό αφορούσε τον Μπελογιάννη ή το Πολυτεχνείο ή όποια μορφή και αγώνα μπορεί στο παρελθόν να ενέπνεε. Τι μπορεί να εμπνεύσει σήμερα το «ζει» από χρήστες τύπου Κατρούγκαλων, παπάδων με ράσα, Βούτσηδων, Τσίπριδων, Δραγασάκηδων, Λεβέντηδων, Κουτσουμπαίων (εδώ χρειάζεται βαριά μορφή ναρκωτικού για την ανάλυση); 

Πώς αφού «ζει» ο Μπελογιάννης τουλάχιστον ουδείς από τους χρήστες δεν αγαπά την Ελλάδα όχι όσο ο ίδιος ομολόγησε στην απολογία του αλλά μια στάλα έτσι για να υπάρχει  στον ορίζοντα; 
Πώς γίνεται να σε σκοτώνουν για τη λευτεριά και ο σκλαβωμένος να φωνάζει πως «ζεις» ψωνίζοντας με πλαστικό χρήμα που του επέβαλαν οι κατακτητές το πανό που έχει τη μορφή σου με το γαρύφαλλο; 

Αυτοί που πρόδωσαν και εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη είναι από τότε στην πρώτη γραμμή εξουσίας, εξ' άλλου γι' αυτό τον εκτέλεσαν για να μην γίνει αυτός και οι ιδέες του εξουσία. Εκείνο που παραμένει ανεξερεύνητο είναι το αν η μαστούρα που τους διακατέχει προέρχεται από την γλύκα της ή από την επιθυμία να ξεχνάνε κατά περιόδους τα εγκλήματα που διαπράττουν απέναντι σε λαούς. 

Η περίπτωση των άνοων που μαζεύτηκαν να «τιμήσουν» τον Μπελογιάννη δεν εμπίπτει σε καμία από τις προαναφερθείσες κατηγορίες διότι απλά εκτελούν και εντολές εκτός από ανθρώπους. 

Θα ισχυριστεί κάποιος πως αφού δεν είναι μαστουρωμένοι τα κάνουν όλα εν πλήρη συνειδήσει. Ναι, αλλά εν πλήρη συνειδήσει λειτουργεί ο έχων συνείδηση. Αυτοί τα κάνουν εν πλήρη ασυνειδησία αφού στερούνται συνείδησης. 

Η έλλειψη συνείδησης έσπειρε πολύ πόνο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, πόνο που αν ο Μπελογιάννης «ζούσε» θα ήταν άγνωστος. Η φυσική εξόντωση του Μπελογιάννη (λέγεται και εκτέλεση) ενέπνευσε για το ο «Μπελογιάννης ζει» και γέμισε τις καρδιές πολλών ανθρώπων με ελπίδα για το αύριο. 

Τελικά αυτές δεν ήταν καρδιές, ήταν καφενεία με ανοιγμένα παράθυρα να φύγουν τα ντουμάνια, αφού για μια ψιλοβόλεψη χώρεσαν και τον Μπελογιάννη και το ΕΣΠΑ και το πλαστικό χρήμα, μα πάνω απ' όλα τους εκφραστές της προδοσίας τους οποίους ο Μπελογιάννης πολέμησε γενναία.- 

http://www.stontoixo.com/

ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ ΑΜΕΣΑ Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε.

31-3-2017

ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΕΕ

Γράφει η Φωτεινή Μαστρογιάννη

Το χάος μπορεί να είναι ευεργετικό και να προκαλέσει αλλαγές (όσο και εάν οι άνθρωποι αντιδρούν στις αλλαγές) αλλά δεν είναι σίγουρο εάν η νέα κατάσταση που θα διαμορφωθεί θα είναι ευεργετική και σε ποιον θα είναι ευεργετική.

Ο Smith (2007) υποστηρίζει ότι θεωρία του χάους είναι η μελέτη του τρόπου που μικρές αλλαγές στα πράγματα, ως έχουν την παρούσα στιγμή, μπορεί να έχουν πολύ σημαντικές συνέπειες για το μέλλον (το πέταγμα της πεταλούδας). Η θεωρία του χάους πλέον συνδυάζεται με τα οικονομικά και με τη διοίκηση επιχειρήσεων. Πιθανόν η θεωρία αυτή να μπορεί να εφαρμοσθεί και σε επίπεδο χωρών και γεωοικονομίας.

Ησίοδος

Στη στρατηγική των συμμαχιών των επιχειρήσεων, κάτι που ίσως να μπορεί να αναχθεί στα κράτη, οι επιχειρήσεις που έχουν περισσότερους πόρους μπορούν ευκολότερα να επιλέξουν συνεργάτες σε σχέση με αυτούς που έχουν λιγότερους (όποιος έχει λεφτά φυσά και τη φλογέρα, σύμφωνα με την ελληνική παροιμία). Στην ΕΕ οι ισχυροί είναι οι χώρες του Βορρά και αυτές είναι που επέλεξαν τη διεύρυνση της με χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και όχι την εμβάθυνσή της.

Όταν όμως οι πόροι και τα συμφέροντα των δύο επιχειρήσεων δεν ταιριάζουν αλλά και υπάρχει διαφορά ισχύος τότε μπορεί να προκληθεί απόσυρση. 

 Το ζούμε αυτό στις ημέρες μας με τη διαφορά ισχύος Βορρά –Νότου στην ΕΕ και την πρόκληση απόσυρσης μέσω της δημιουργίας μίας ΕΕ πολλών ταχυτήτων.

Οι σχέσεις καθορίζονται από συνοχή και από ένταση (στην περίπτωση που υπάρχουν συγκρουόμενοι στόχοι). Η απόσυρση επικρατεί όταν υπερισχύει η ένταση (τα χρέη των χωρών και η ανισομέρεια στην ανάπτυξη έχουν προκαλέσει ένταση στην ΕΕ και πολλές χώρες σκέφτονται την απόσυρση, αρχής γενομένης από τη Βρετανία). 

Θεωρείται ότι όσο μεγαλύτερη συνάφεια στόχων και συνεργασία υπάρχει, τόσο πιο ισχυρή είναι η συνεργασία. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει στη στρατηγική. Εάν δύο επιχειρήσεις συνεργασθούν για την απόκτηση μίας π.χ. μοναδικής γνώσης θα μοιρασθούν τους πόρους τους. 

Εάν όμως για παράδειγμα, η μία επιχείρηση έχει αλλαγή στην ηγεσία της τότε μπορεί η νέα ηγεσία να δει άλλες ευκαιρίες στην αγορά και τότε η επιχείρηση αυτή να αλλάξει τη στρατηγική της (αυτό άλλωστε δεν συμβαίνει με τη γερμανική ηγεσία αυτή τη στιγμή και τη θέση της ως προς την ΕΕ;). Στη θεωρία του χάους αυτό ονομάζεται «παράξενος ελκυστής». Η επίδραση του παράξενου ελκυστή εξαρτάται από τη θέση που έχει η επιχείρηση στην αγορά.

Οι στρατηγικές συμμαχίες αποτυγχάνουν πολλές φορές λόγω ακαταλληλότητας του συνεργάτη αλλά και λόγω άλλων διαφορών όπως είναι π.χ. οι πολιτισμικές. Καθοριστικής σημασίας για την επιτυχία ή μη των στρατηγικών είναι τα διάφορα εμπόδια προσαρμογής και ο βαθμός στον οποίο μπορεί να μεταφερθεί η γνώση.

Σύμφωνα με τη θεωρία του χάους, στον παράξενο ελκυστή το σύστημα δεν μπορεί να επαναλάβει μία συγκεκριμένη συμπεριφορά γιατί έχει «δεθεί» στον χώρο του παράξενου ελκυστή. Με άλλα λόγια μία μέτρια σε όλα της επιχείρηση εάν δημιουργήσει συμμαχία με μία άλλη τότε το αποτέλεσμα θα είναι μία καινούρια επιχείρηση γιατί οι καινούριες συνθήκες την αναγκάζουν να αφήσει πίσω το παρελθόν της.

Οι αλλαγές δεν γίνονται γρήγορα, το αποτέλεσμα είναι βέβαιο και οι εμπλεκόμενοι μπορεί να μη χειριστούν αποτελεσματικά και με επωφελή τρόπο το αποτέλεσμα της συμμαχίας. Όσο πιο γρήγορα οι επιχειρήσεις απορροφήσουν το σοκ της αλλαγής τόσο πιο καλά θα προχωρήσουν στο αρχικό τους σχέδιο αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα βελτιωθεί η απόδοσή τους γιατί μπορεί οι συμμαχίες που έχουν δημιουργήσει οι άλλοι να είναι πιο αποτελεσματικές, με αποτέλεσμα να υπερκεράσουν τη συμμαχία αυτών των επιχειρήσεων.

Φοβάμαι ότι η συμμαχία των χωρών για το δημιούργημα ΕΕ βρίσκεται σε αυτό το στάδιο και πολύ πιθανόν και η Ελλάδα να βρίσκεται σε αυτό όσον αφορά τη σχέση της με την ΕΕ. Οι συμμαχίες άλλων χωρών βλ. ΗΠΑ-Ρωσίας μπορεί να υπερκεράσουν την ΕΕ γιατί το σοκ που προκάλεσε η οικονομική κρίση στην ΕΕ δεν απορροφήθηκε καλά και το αρχικό σχέδιο της έχει αποτύχει. 

Μία πιθανόν τελευταία ευκαιρία, να είναι η εμφάνιση ενός «ελκυστή» υπό τη μορφή νέων ηγεσιών αλλά και μίας νέας πολιτικής και οικονομικής ιδεολογίας στην ΕΕ που θα δημιουργήσει έναν άλλο δυναμισμό και ευχή είναι προς όφελος των λαϊκών σρωμάτων, εκτός βέβαια εάν, όπως όλα δείχνουν, είναι ήδη πολύ αργά.

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Οικονομολόγος, καθ. ΜΒΑ

Ενδεικτική βιβλιογραφία

Baum, J. A. C., Cowan, R., & Jonard, N. (2014). Does evidence of network effects on firm performance in pooled cross-section support prescriptions for network strategy?Strategic Management Journal, 35(5), 652-667.

Shah, R. H., & Swaminathan, V. (2008). Factors influenc-ing partner selection in strategic alliances: The moder-ating role of alliance context. Strategic Management Journal, 29(5), 471-494

Smith, L. A. (2007). Chaos: A very short introduction. Oxford; New York: OxfordUniversity Press

Η Ελλάδα και ένας νέος βαλκανικός άξονας

29 Μαρτίου 2017 

Του Σωτήρη Δημόπουλου από το προσωπικό του ιστολόγιο 

Η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον κρίσιμων επιλογών στην βαλκανική της πολιτική, που μπορούν είτε να την ισχυροποιήσουν, μέσω μιας νέας βαλκανικής συμμαχίας έναντι του νεο-οθωμανικού επεκτατισμού, είτε να την μεταβάλουν σε ευάλωτο στόχο, ταυτοχρόνως, του τουρκο-αλβανικού και του σλαβικού αναθεωρητισμού. Οι, έως τώρα, κινήσεις εκ μέρους της Αθήνας δείχνουν την απουσία μιας μακρόπνοης στρατηγικής, με βάση τα νέα δεδομένα. Αντιθέτως, εκδηλώνεται με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, και χωρίς αντίλογο από την αντιπολίτευση, η μια και μοναδική οδός «σωτηρίας»: η απόλυτη ταύτιση με τα, εικαζόμενα ως, συμφέροντα των ΗΠΑ, ώστε μέσω της εκδούλευσης να προφυλαχθεί η πολλαπλώς απειλούμενη εθνική μας κυριαρχία.

Ως γνωστόν, οι γεωπολιτικές «τεκτονικές» πλάκες καθώς μετακινούνται, ενεργοποιούν στα σημεία τριβής τους ιστορικά ρήγματα, που ως συνέπεια έχουν την εκδήλωση επαναληπτικών συγκρούσεων. Ένα τέτοιο «σημείο» είναι τα Βαλκάνια. Η κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου είχε επιτρέψει την άμεση διείσδυση των ευρωατλαντικού παράγοντα σ’ όλη την βαλκανική ενδοχώρα. Κύριος στόχος της «νέας τάξης πραγμάτων» υπήρξε η δημιουργία μικρών και αδύναμων κρατών, ελεγχόμενων από τα ισχυρά δυτικά συμφέροντα, με παράλληλη εξάλειψη της όποιας ρωσικής παρουσίας. Όπως σύντομα αποδείχθηκε, οι ανησυχίες όσων σχεδίαζαν την νέα Ευρώπη για τη «ρωσική απειλή» ήταν εύλογες, παρά το ότι όταν ξεκινούσαν την εφαρμογή των σχεδίων τους, η Ρωσία του Γιέλτσιν τρέκλιζε τόσο, όσο και ο τότε πρόεδρός της. Γιατί το εσωτερικό δυναμικό της αυτοκρατορίας παρέμενε πάντα ζωντανό και ανέμενε αυτόν που θα έθετε και πάλι τη μηχανή σε λειτουργία. Όπερ και εγένετο! Μάλιστα, η ραγδαία δυτική επέλαση επιτάχυνε τις εξελίξεις στη ρωσική πολιτική σκηνή, καθώς ο εγωισμός της κρατικής ρωσικής ελίτ «πληγώθηκε» από την επονείδιστη αδυναμία της χώρας να αντιταχθεί στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Η Δύση, στην προσπάθειά της να ελέγξει τον βαλκανικό χώρο και να υπονομεύσει τους, εν δυνάμει συμμάχους της Ρωσίας, σλαβικούς λαούς, χρησιμοποίησε τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Αλβανοί, Βόσνιοι μουσουλμάνοι και Τούρκοι έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στη διαμόρφωση του νέου βαλκανικού χάρτη. Οι εξωβαλκανικοί παράγοντες που διαμοίρασαν, προφανώς ιεραρχικά, τα «βαλκανικά ιμάτια» ήταν οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Τουρκία. Οι Αμερικανοί κράτησαν τον στρατηγικό έλεγχο της περιοχής, μέσω της νατοϊκής ομπρέλας, ενώ οι Γερμανοί έπαιρναν το οικονομικό τους μερίδιο, είτε άμεσα, είτε μέσω της Ε.Ε. Όσο για τους Τούρκους, άρπαζαν ό,τι μπορούσαν σε οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και πολιτιστική επιρροή, από την Θράκη μέχρι τη Βοσνία και τις ακτές της Αδριατικής στην Αλβανία. Με την σημαία του μετριοπαθούς Ισλάμ και με την αρωγή «ευαγών» ατλαντικών ιδρυμάτων αλλά και του στενά συνεργαζόμενου μαζί τους Γκιουλέν, η Άγκυρα συγκρότησε ένα πυκνό δίκτυο ελέγχου στα Βαλκάνια. Υπό την ηγεσία του Ερντογάν αυτή η αυξανόμενη επιρροή ήλθε να «κουμπώσει» με το μεγαλεπήβολο όραμα της νεκρανάστασης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Στην ιστορία, ωστόσο, τα σχέδια, όσο και καλά να είναι μελετημένα, κινδυνεύουν να μείνουν ημιτελή, καθώς παρεισφρέουν απρόβλεπτοι, αρχικώς, παράγοντες. Έτσι και το βαλκανικό γεωπολιτικό τοπίο αλλάζει δραματικά και προς άλλες κατευθύνσεις από αυτές που είχαν υπολογισθεί στις αρχές του 1990. Είναι αλήθεια ότι οι ΗΠΑ, ή τέλος πάντως οι κύκλοι που κυριάρχησαν στην εξωτερική τους πολιτική, κατόρθωσαν εντέλει, έχοντας ολοκληρώσει επιτέλους την ουκρανική «πορτοκαλί επανάσταση», να υψώσουν ένα νέο αντιρωσικό παραπέτασμα. Ένα «τείχος» κρατών, το οποίο ξεκινά από την Φινλανδία -που προφανώς επιζητά να αποτινάξει από πάνω της τον υποτιμητικό όρο της φινλανδοποίησης, που της φόρτωσε η πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ-, τις Βαλτικές Δημοκρατίες -που ιδεολογικά μάλλον ζουν με το μισό πόδι στην εποχή του μεσοπολέμου-, την Πολωνία –που δεν έχει διάθεση να αποκηρύξει τον καθολικό συντηρητισμό της-, την διαλυμένη οικονομικά και κοινωνικά Ουκρανία και καταλήγει στην νευρική Ρουμανία.

Όπως ήταν φυσικό, η Μόσχα δεν θα καθόταν με σταυρωμένα χέρια να ολοκληρωθεί η περικύκλωσή της και η αποκοπή της από την Ευρώπη, που είναι και ο πυρήνας της στόχευσης του νέου «τείχους». Εξαπέλυσε μια αντεπίθεση όπου και όπως μπορούσε, ψάχνοντας κυρίως τους αδύναμους κρίκους του αντιπάλου. Και αυτοί ήσαν, όπως αποδείχθηκε πολλοί: αρχικώς, στην Κριμαία και στο Ντονμπάς, στη Συρία και …στα Βαλκάνια. Την ίδια ώρα η Δύση βρίσκεται σε κατάσταση εσωτερικής κρίσης, και οικονομικής και ταυτότητας, ενώ σταδιακά χάνει τη δυνατότητά της να λειτουργήσει με ενιαίο και συμπαγή τρόπο. Αυτό αντανακλάται χαρακτηριστικά στα βαλκανικά δρώμενα. Οι τρεις εξωγενείς παράγοντες που τα είχαν αναλάβει, βρέθηκαν σε μικρή ή μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ τους. Ιδιαίτερα η μεγαλομανία και ο τυχοδιωκτισμός του Ερντογάν τον έφερε σε ευθεία αντιπαράθεση με την Ουάσιγκτον, η οποία αντιλαμβανόταν ότι πλέον δεν μπορούσε να τον εμπιστευτεί. Πολλώ δεν μάλλον που ο «σουλτάνος» ερωτοτροπούσε με τη Ρωσία για τους δικούς του λόγους. Αυτό προκάλεσε σοβαρές δυσλειτουργίες του συστήματος που είχε δημιουργηθεί με τόσο κόπο τα προηγούμενα χρόνια. Η ρήξη μάλιστα Ερντογάν- (φιλοαμερικανού) Γκιουλέν «έσπασε» σε κομμάτια το τουρκικό δίκτυο. Επιπλέον, μετά την ήττα των Δημοκρατικών, που είχαν το πάνω χέρι στον έλεγχο των Βαλκανίων –με την άμεση και συνεχή παρέμβαση του συστήματος Σόρος-, επιτάθηκε η γενική σύγχυση. Τέλος, το ιδανικό της ακμάζουσας Ε.Ε., που αποτελούσε και το δέλεαρ του γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας, έχει ξεθωριάσει ανεπανόρθωτα, ακόμη και για τους φτωχούς Βαλκάνιους. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η όξυνση των υποβοσκουσών έως πρόσφατα αντιθέσεων και εθνικών επιδιώξεων, που καλύπτονταν από την προοπτική της ευρωατλαντικής ενσωμάτωσης. Πλέον, τα σημεία τριβής στον βαλκανικό χώρο είναι αρκετά, και σε γενικές γραμμές γνωστά. Συνοπτικά αναφέρουμε:

Στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη η Σερβική Δημοκρατία, είναι ήδη υπ’ ατμόν για αποχώρηση.

Οι Σέρβοι, εξοπλιζόμενοι από τους Ρώσους, ετοιμάζονται να διεκδικήσουν την περιοχή της Κόσοβσκα Μιτρόβιτσα και τις βόρειες περιοχές του Κοσσυφοπεδίου, όπου κατοικούν ομοεθνείς τους.

Οι Αλβανοί, με τη στήριξη της Τουρκίας, έχουν βάλει μπρος το σχέδιο για την Μεγάλη Αλβανία σε Σκόπια και Σερβία. Ήδη υπάρχει αλβανική κινητικότητα στην κοιλάδα του Πρέσεβο στην νότιο Σερβία, όπου δρα οUCPMB παρακλάδι του UCK.

Στα Σκόπια η αντιπαράθεση των Αλβανών με τους εθνικιστές Σλαβομακεδόνες του Γκρουέφσκι και του VMRO-DPMNE έχει φθάσει στα πρόθυρα του πολέμου, μετά και την άρνηση του προέδρου Ιβανόφ να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνηση στους Σοσιαλδημοκράτες του Ζάεφ, που συνεργάζεται με τα αλβανικά κόμματα.

Ακόμη και στο Μαυροβούνιο, η πορεία του προς τις αγκάλες του ΝΑΤΟ, εν μέσω κατηγοριών για ρωσική ανάμειξη σε απόπειρα δολοφονίας του Τζουγκάνοβιτς, δεν θα είναι ανέφελη και θα επηρεαστεί οπωσδήποτε από τις εξελίξεις.

Τέλος, είναι εξαιρετικά σημαντικές οι πολιτικές αλλαγές στην Βουλγαρία, καθώς μετά την νίκη του, σαφώς φιλορώσου, Ρούμεν Ράντεφ στις προεδρικές εκλογές, ίσως και οι εκλογές της 26ης Μαρτίου, με μια νίκη του σοσιαλιστικού κόμματος, ενισχύσουν τη στροφή «προς ανατολάς». Σε ότι αφορά την Βουλγαρία, πρέπει να ληφθεί υπόψη και η αντιτουρκική στροφή της Σόφιας, μετά την απροσχημάτιστη ανάμειξη της Άγκυρας στην προεκλογική διαδικασία με τη στήριξή της στο κόμμα DOST του Λιούτβι Μεστάν.

Είναι, ως εκ τούτου, ηλίου φαεινότερον ότι ήδη διαμορφώνεται μια νέα εικόνα των Βαλκανίων, όπου υφίσταται η δυναμική συγκρότησης δύο αντίπαλων στρατοπέδων. Στο μεν ένα ανήκουν η Αλβανία, το Κόσσοβο και η Τουρκία. Στο δε άλλο η Σερβία και η Βουλγαρία. Το κλειδί των εξελίξεων, που μπορεί να ανοίξει και τον ασκό του Αιόλου, βρίσκεται στα Σκόπια. Αν οι Αλβανοί κινηθούν εναντίον των Σλαβομακεδόνων, με την ενίσχυση των Αλβανών της Αλβανίας και του Κοσσυφοπεδίου, δεν θα μείνουν αμέτοχοι ούτε οι Σέρβοι ούτε οι Βούλγαροι, ανεξάρτητα από τις σχέσεις που έχουν τώρα με τους σκληροπυρηνικούς ηγέτες του VMRO. Ήδη οι τελευταίοι, έχοντας νοιώσει εγκαταλελειμμένοι από τους επί δυόμιση δεκαετίες χορηγούς τους, βλέπουν την Μόσχα ως καταφύγιο τελευταίας ελπίδας –που δεν θα τους της αρνηθεί καθώς αποτελεί άλλον έναν αδύναμο κρίκο της Δύσης. Αλλά και η Άγκυρα δεν θα μπορεί πλέον να βάζει τα αυγά της σε δυο καλάθια. Ο νεο-οθωμανισμός της εξάλλου εξυπηρετείται μόνον από τον αλβανικό παράγοντα και τους τουρκόφρονες πληθυσμούς στην Βαλκανική.

Για τη Δύση, ασφαλώς, ο κύριος κίνδυνος είναι η ρωσική κάθοδος, οι ρωσικοί αγωγοί φυσικού αερίου και η ακύρωση του σχεδίου περικύκλωσης της Μόσχας. Ενδεικτικές είναι οι σοβαρές ανησυχίες του Βερολίνου και Λονδίνου, που τρέχουν απεγνωσμένα να μαζέψουν ό,τι μπορούν, μέχρι να μπει ο Τραμπ στο «αυλάκι». Θα προλάβουν; Είναι πολύ αμφίβολο, δεδομένων και των δικών τους εσωτερικών ζητημάτων –BREXIT και γερμανικές εκλογές.

Και ερχόμαστε τώρα στην θέση της Ελλάδας απέναντι στην νέα πραγματικότητα που διαγράφεται στα βόρεια σύνορά της, λαμβάνοντας υπόψη την τρέχουσα ισχύ της και κυρίως την ανάγκη αποτροπής της πρωτεύουσας απειλής που είναι, χωρίς αμφιβολία, η τουρκική. Βασικό μέλημα της Αθήνας πρέπει να είναι η δημιουργία συμμαχιών που να τη θωρακίσουν απέναντι στην επεκτατικότητα της Άγκυρας και της συναφούς με αυτήν επιθετικότητα της Αλβανίας. Ως εκ τούτου, αυτό που θα έπρεπε από τώρα να επιδιώξει είναι η συνεννόηση με Βελιγράδι και Σόφια, στην προοπτική ενός μικρού βαλκανικού άξονα. Και εντός αυτού, όσο και αν αυτή τη στιγμή να φαντάζει δύσκολο, θα μπορούσαν να ενταχθούν και τα Σκόπια. Κι αυτό το στοιχείο είναι κομβικό για τα ελληνικά συμφέροντα. Η διάλυση του κράτους αυτού και ο διαμοιρασμός του θα δημιουργήσει, βορείως της Ελλάδος, μια μεγάλη Αλβανία και ένα ορφανό τμήμα που θα ζητήσει υιοθέτηση. Και όσο αφορά τις περαιτέρω βλέψεις της μεγάλης Αλβανίας στον ελληνικό χώρο και το πώς θα λειτουργήσει ομού μετά των δυνάμεων της Τουρκίας ως ασφυκτική μέγγενη προς τον ελληνισμό, δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Ως προς το ορφανό σλαβομακεδονικό πληθυσμό, όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός θα απορροφηθεί από την Βουλγαρία. Και το πιθανότερο είναι ότι, για να πετύχει η υιοθεσία, να εμφανισθεί ισχυρότερος ο «μακεδονισμός», και μάλιστα εντός ενός νέου πανσλαβιστικού τόξου. Θα το επιθυμούσαμε αυτό; Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, μάλλον όχι! Γι’ αυτό είναι λάθος να επιχαίρουμε επειδή στα Σκόπια μπορεί να έχουμε αλβανική απόσχιση. Χωρίς υποχώρηση στα εθνικά μας δίκαια και στην ιστορική μας αλήθεια, και χωρίς να αλλάξουμε γεωπολιτικό προσανατολισμό, είμαστε καταδικασμένοι να κινηθούμε πολυεπίπεδα και αποφασιστικά, γιατί κρίνεται η ίδια η εθνική μας ύπαρξη.

Για το λόγο αυτό, η ελληνική εξωτερική πολιτική οφείλει να κάνει κάτι πολύ περισσότερο από τον ατζέντη ξένων συμφερόντων –ακόμη και στην Υπερκαυκασία(!)- για λίγα ψιχία προσοχής και προστασίας.

http://ardin-rixi.gr/