Τρίτη, 11 Οκτωβρίου 2011
Σημίτης, τα βαμπίρ τραγουδούν ακόμα ...
Το πιο αποτελεσματικό όπλο του νεοφιλελευθερισμού είναι η αποβλάκωση που έχει επιφέρει, η υποβάθμιση του δημόσιου λόγου κυρίως μέσω των ΜΜΕ σε επίπεδο πριν απ' την αλφάβητο. Λες και, -λέγε-λέγε-λέγε- η ανθρωπότητα να έχασε τη μνήμη της, να ξεφορτώθηκε γνώσεις, φιλοσοφία, επιστήμη και να μπορεί να συζητά ωσάν τα βασικά να 'ναι τα αταβιστικά της, τα αρχετυπικά της ή το πολύ τα γκλαμουριάρικα νεαντερταλιανά της. Λόγου χάριν ο ανταγωνισμός! μια έννοια που εκλαμβάνουν ως χρήσιμη ακόμα και άνθρωποι καλών προθέσεων. Σου λένε, πρέπει μια επιχείρηση να 'ναι ανταγωνιστική, έτσι θα αντέξει. Ας αντιπαρέλθουμε το κόστος της ανταγωνιστικότητας για τους μισθούς κι ας δεχθούμε ότι προσπορίζεται την ισχύ της από άλλους παράγοντες. Αν λοιπόν η ανταγωνιστικότητα βοηθήσει μια επιχείρηση να αντέξει (κατ' αρχήν) αυτό σημαίνει ότι (στη συνέχεια) θα την οδηγήσει να κατισχύσει μιας άλλης ανταγωνιστικής επιχείρησης. Κι αυτό θα συνεχίζεται ώσπου να 'ρθει η σειρά της «δικιάς μας» να φαγωθεί από μιαν άλλη που με τη σειρά της θα φαγωθεί από μιαν επόμενη - ζούγκλα κανονική. Ωσπου μια νέα τάξη μονοπωλιακή να επικρατήσει και να επιβληθεί επί όλων μόνη της ή με συμμάχους, τραστ. Κι όμως τριάντα χρόνια η συζήτηση έχει εφιαλτικά περιχαρακωθεί γύρω από έννοιες όπως ο ανταγωνισμός, ενώ κάθε άλλη συζήτηση...
για εναλλακτικές οικονομικές πολιτικές έχει εξ ορισμού εξορισθεί ου μην και στιγματισθεί. Αν αυτό δεν είναι αποβλάκωση...
Ως πότε μία χώρα μπορεί να ζει με τη σπάθη του Δαμοκλή πάνω απ' το κεφάλι της;
Το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό, είναι επείγον.
Δεν μπορεί κάθε μέρα
μα κάθε μέρα να περιμένει ένας ολόκληρος λαός, μια ολόκληρη κοινωνία ποιο κομμάτι του ουρανού θα πέσει στο κεφάλι της, ποια κεραμίδα
θα φάει εσένα ή τον διπλανό σου, ποια τάξη, ποια ομάδα, ποιον κλάδο θα πάρει ο χάρος.
Δεν μπορεί μια χώρα ολόκληρη, ένας λαός ολόκληρος να ζει διαρκώς με την αγωνία του «ξαφνικού θανάτου» μερικών
μέσα στον «αργό θάνατο» όλων.
Ποια κοινωνία μπορεί να αντέξει συνεχώς, δυο χρόνια τώρα, αλλά και για πολλά απ' τα ερχόμενα έτη το σπαθί του Δαμοκλή πάνω απ' το κεφάλι της, φάσγανο και φάουσα
ζαριά, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει
και κορώνα γράμματα,
σήμερα την έβγαλες, αύριο ίσως όχι.
Δεν γίνεται να λειτουργήσει μια κοινωνία σε συνθήκες διαρκούς νευρικής κρίσης
δεν μπορεί να κοιτάς τις σφαίρες προσπαθώντας να μαντέψεις ποια γράφει πάνω της το όνομά σου,
το όνομα της γυναίκας σου - αίφνης άνεργη,
το όνομα του παιδιού σου
να φεύγει για την Αυστραλία.
Δεν γίνεται!
*****
Από πότε οι φόροι γίνανε τιμωρία για όσους έχουν παιδιά;
Από πότε μία κυβέρνηση μπορεί να στήνει στους πολίτες παγίδες σαν τον τελευταίο απατεώνα, όπως αυτή η κομπίνα με τους «εφέδρους» δημόσιους υπαλλήλους τους οποίους εμ στέλνει στην εφεδρεία, εμ κλέβει απ' την ίδιαν τους την αποζημίωση, που θα πάρουν όταν εν τέλει απολυθούν, τα λεφτά που χρειάζεται για να τους πληρώνει στο μεταξύ τους γλίσχρους μισθούς τους;
Πού (ξανα)ακούσθηκε να σου πληρώνουν τον μισθό σου από τα ίδια σου τα δεδουλευμένα;
Ποιοι εγκέφαλοι σκέφτονται τέτοια πράγματα; τι είναι ο λαός; εχθρός στα απέναντι χαρακώματα
τη μια μέρα να τον φυσουνίζουν με χημικά οι μπάτσοι και την άλλη να του ρίχνει όλμους τα νέα μέτρα κατά ριπάς και κατά βούλησιν ο Βενιζέλος ή όποιος άλλος τυχάρπαστος σκεφθεί να βάλει καθάρσιο στις τυρόπιττες για να αυξήσει τα έσοδα των Βεσπασιανών;..
Δεν μπορεί, δεν γίνεται μια χώρα να ζει συνέχεια με το κεφάλι στον πάγκο του χασάπη, δεν μπορεί κάθε πρωί να πιάνει δουλειά η γκιλοτίνα
και να απολύεται φέρ' ειπείν από τη Λυρική Σκηνή η κυρία Κωνσταντίνα Στ., ετών 31, η οποία πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας (κι όμως άριστη στη δουλειά της) - μαζί της να
απολύονται ακόμα 250 ψυχές, κι όμως ο Μπενύτο να ανοίγει και δεύτερο Γραφείο, να προσλαμβάνει και νέους συμβούλους.
Δεν γίνεται να τρώνε οι κυβερνώντες του φτωχού τ' αρνί, ζητώντας απ' τον κ. Πέτρο Βλ., υπερήλικα και βαρειά άρρωστο, χαράτσι για ένα παλιοχώραφο - είκοσι χρόνια χέρσο, επειδή κάποιος καρεκλοκένταυρος του το βγάζει... οικοδομήσιμο.
Το δίλημμα του γέροντα είναι: να πάρει τα φάρμακά του ή να φάει; Διότι και τα δύο δεν μπορεί...
...κι εσείς, ω θρασείς, του λέτε ότι «μαζί τα φάγατε» και φέρε μας τώρα χαράτσι. Και γρήγορα, πριν να πεθάνεις!
Και πιστεύετε με όλα αυτά ότι δεν θα σας πάρει ο διάολος;
Λιμνάζουν 15 δισ. Ευρώ αναπορρόφητα στα ΕΣΠΑ και σεις ζητάτε από έναν πατέρα τριών ανήλικων, καρδιοπαθή με δύο εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς, που ζει στην Αντίπαρο 143 Ευρώ
εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης σε ποιον; στον κοτερούχο, που ο καρδιακός τού φυλάει την έπαυλη; στον φοροφυγά που δίνει τα 143 Ευρώ που καλείται να πληρώσει ο φουκαράς για ένα σούσι
σαν αυτά που τρώει ο Γιωργάκης
όταν είναι στενοχωρημένος (που υποδούλωσε την Ελλάδα στους Τοκογλύφους);
Και πιστεύετε ότι με όλα αυτά και άλλα μύρια όσα κακά δεν θα
σας πάρει ο διάολος; Οτι δεν θα σας πάρει ο διάολος με τις πέτρες; με τα γιαούρτια, τα αυγά και τις λεμονόκουπες;
Θα σας πάρει, και θα σας σηκώσει! (χωρίς ελικόπτερο)...
Τρίτη, 11 Οκτωβρίου 2011
Με τον Μπένι τα βάζω, με τον Μπένι τα
βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;
Με τίτλο μυθιστόρημα ξεκινάω, μάλλον θα έπρεπε να τον κουρέψω κατά 60%.
Όπως όλοι μας γνωρίζουμε από την επίσημη προπαγάνδα περασμένων μηνών το κούρεμα, η στάση πληρωμών, η χρεοκοπία (πες την όπως θέλεις) είναι η απόλυτη καταστροφή για την χώρα.
Έτσι μέχρι τον Νοέμβριο ας ετοιμαστούμε για την νέα επιτυχία της κυβέρνησης που θα μας σώσει άλλη μια φορά δια της απόλυτης καταστροφής.
Εξ αρχής βέβαια ήταν κάτι πιο σίγουρο από το σίγουρο ότι το χρέος της Ελλάδας δεν θα μπορούσε να είναι διαχειρίσιμο. Πολύ περισσότερο όταν στο ήδη χρέος προσθέτεις νέο χρέος δανειζόμενος.
Τι πέτυχε η Ελλάδα αποφεύγοντας να κάνει αυτό που σχεδιάζεται για τώρα πριν από 1,5 χρόνο;
Πρώτον. Κατάφερε περίπου 70 δις να τα κάνει ενυπόθηκα δάνεια με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τα κουρέψει ή αν δεν μπορέσουμε να τα πληρώσουμε να μας πάρουν...
δημόσια περιουσία, Μεγάλη επιτυχία.
Δεύτερον. Καταφέραμε να βάλουμε το περίστροφο εκεί που ξέρουμε δίνοντας την ευκαιρία στις τράπεζες να οργανωθούν και να φροντίσουν να μειώσουν τους κινδύνους.
Τρίτον. Σώσαμε την Ελλάδα (να λέμε και κανένα ανέκδοτο, να ευθυμήσουμε λιγάκι).
Και για να μην ξεχνιόμαστε. Το παραμύθι και οι εκβιασμοί των περασμένων μηνών έχουν δράκο και μάλιστα με όνομα και επώνυμο.
Δεν είναι μόνο ο Γιωργάκης ο αντιεξουσιαστής και οι λοιποί υπάλληλοι της τρόικας που παριστάνουν τους υπουργούς και ενίοτε τους αντιπρόεδρους. Είναι και τα πρόβατα ή κότες που παριστάνουν τους βουλευτές.
Είναι και τα ΜΜΕ. Που στην πλειοψηφία τους έπαιξαν τον χειρότερο ρόλο στην παραπλάνηση των πολιτών.
Σε πολλά μπλογκ από την πρώτη στιγμή που ήρθε το μνημόνιο στην Ελλάδα είχαν επισημάνει και το αδιέξοδο του εγχειρήματος, και το γεγονός ότι τα νούμερα δεν έβγαιναν οπότε η χρεοκοπία ήταν ζήτημα χρόνου όπως και το γεγονός ότι υπάρχει μια δανειακή σύμβαση που δεν έφτασε ποτέ στην βουλή και με την οποία εκχωρούμε την εθνική μας κυριαρχία και την ασυλία που μας προσφέρει αυτή.
Όπως, επίσης, σε αυτά τα μπλογκ τονίστηκε το γεγονός της μετατροπής των ομολογιακών δανείων σε ανυπόθηκα δάνεια.
Άρα όλοι ήξεραν και μας δούλευαν.
Το κούρεμα ήταν σχεδιασμένο από την αρχή και είχε επισημοποιηθεί πέρυσι τον Μάρτιο με την τότε επιτυχία της κυβέρνησης. Απλά ο σχεδιασμός ήταν για το 2013. Απλά άλλαξαν τα δεδομένα και έρχεται πιο νωρίς.
Τι ωραία. Θα γυρίσω στο 2004. Τότε που είχα δουλειά, κανονικό μισθό και καλύτερη αγοραστική δύναμη.
Λες να ξαναδούμε και τον Ρουσόπουλο να τρέχει να κρυφτεί για να μην αναγκαστεί να βγει φωτογραφία με το νορβηγικό συγκρότημα που είχε κερδίσει τη Eurovision;
Ο Μπένι είπε ότι έχει καρδιά και σκέφτεται συνεχώς τους πολίτες. Αλήθεια λέει. Μας σκέφτεται συνεχώς υπολογίζοντας τι νέα μέτρα να μας βάλει.
Με όλα αυτά τα μέτρα η κυβέρνηση θα πετύχει έναν στόχο. Θα εκλείψουν οι κλοπές μετρητών. Που να βρει ο κλέφτης χρήματα. Πλέον θα κλέβουν κανένα ψωμάκι, καμιά κατσαρόλα με μισοβρασμένες φακές ή καμιά τηλεόραση για να βλέπουν εις διπλούν τον Μπένι (στην μία θα φτύνουν και στην άλλη θα πετάνε αυγά).
Ζούμε στην Ελλάδα του 2011. Οι μισθοί του δημοσίου είναι του 2004. Η ανεργία του 1950. Το βιοτικό επίπεδο του 1945. Τα εργασιακά δικαιώματα του 1812. Η εθνική κυριαρχία του 1786. Η αγοραστική δύναμη του 1930. Η ακρίβεια του 2012.
Ζούμε σε μια πολυχρονική Ελλάδα που θέλοντας να γίνει Δανία ξεπέρασε την Ινδία και κατέληξε πασοκονεοδημοκρατική Ελλάδα.
Το θλιβερό και συνάμα εγκληματικό (το έχω ξαναγράψει) είναι ότι αυτός ο θίασος που παριστάνει την κυβέρνηση ενώ γνώριζε ότι θα πάμε στην χρεοκοπία δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν αυτήν την έρημη χώρα.
Για να μπορέσεις να επιβιώσεις σε τέτοια κατάσταση χρειάζεται να έχεις παραγωγή. Αντί να υπάρχει μια τεράστια προσπάθεια να στηθεί μια παραγωγική βάση κάθονται και μας παρουσιάζουν τις αποτυχίες σε σώσιμο της χώρας.
Πως το είπε ο Κεφαλογιάννης στην Βασούλα; Θα σε πλακώσω στο ξύλο; Και η Βασούλα του είπε «σκάσε ρε μ@λάκ@»;
Πόσο δίκιο έχουν και οι δύο. Οι πολιτικοί μας (και οι μεγαλοδημοσιογράφοι – παπαγαλάκια, για να μην ξεχνιόμαστε) μάλλον πρέπει να σκάσουν και το ξύλο θα έρθει έπειτα από τις πέτρες του Γιωργάκη.
Οσονούπω φτάνει μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ το ασφάλιστρο σπιτιού (γνωστό ως χαράτσι). Το ασφάλιστρο βλακείας το πληρώνουμε καθημερινώς.
Οι μισθοί είναι μια φούσκα που δημιουργήθηκε την δεκαετία του 2000. Ο Μπένι είναι μια φούσκα που δημιουργήθηκε την δεκαετία του ΄90.
Ενώ την φούσκα, κατά Μπένι, των μισθών την ξεφουσκώνουμε, την φούσκα των τραπεζών συνεχίζουμε να την φουσκώνουμε.
Σοσιαλιστικό κόμμα είναι αυτό που παίρνει χρήματα από μισθωτούς, συνταξιούχους και άνεργους και τα δίνει στους τραπεζίτες.
Αναρτήθηκε από Greki
Μικρός Φωκίων-
Τρίτη, 11 Οκτωβρίου 2011
Γράμμα στο γιο μου
Γράφει ο Σταύρος Κουμπιάς
Παιδί μου,
Ξέρω πως τώρα που αρχίζεις τη ζωή σου, βλέπεις γύρω σου την καταχνιά, ενώ περίμενες την άνοιξη.
Ξέρω πως νοιώθεις οργή γι’ αυτούς που σου εξασφάλισαν ανασφάλεια και φόβο στην αρχή της ζωής σου.
Ξέρω το παράπονο σου γιατί να ζεις σ’ αυτήν την παρακμή.
Ξέρω πως δεν αντέχεις την αδικία, το παράλογο, την απληστία και την κοροϊδία.
Ξέρω πως δεν συγχωρείς αυτούς που έκαναν και κάνουν τα ίδια λάθη συνειδητά και σκόπιμα, υποθηκεύοντας το μέλλον σου.
Ξέρω πως περίμενες τουλάχιστον μια συγγνώμη απ’ αυτούς που σου.....
είπαν ψέματα.
Ξέρω πως δεν πιστεύεις ότι θα υπάρξει τιμωρία.
Ξέρω πως δεν πιστεύεις πια τα μεγάλα λόγια, από όλους.
Ξέρω πως ψάχνεις στηρίγματα.
Ξέρω πως η κοινωνική αδικία σε πληγώνει.
Ξέρω πως μιλάς ψιθυριστά και μυστικά με τους φίλους σου γι’ αυτούς που δεν φταίνε.
Ξέρω πως ψάχνεις και μπορείς να ξαναβρείς πρότυπα και αναφορές.
Ξέρω πως την αμφισβήτηση και την ανασφάλεια μπορείς να τα κάνεις δύναμη δημιουργίας για σένα και τους γύρω σου.
Ξέρω πως θέλεις να φύγεις.
Ξέρω πως προσπαθείς να έχεις το κεφάλι ψηλά.
Ξέρω πως είσαι νέος και δυνατός.
Ξέρω πως μπορείς να τα καταφέρεις.
Ένα πράγμα μόνο τολμώ να σε συμβουλεύσω, παιδί μου. Φρόντισε να μπορείς να ορίζεις τον εαυτό σου, μάθε γράμματα και μην αδικήσεις κανένα.
Σου εύχομαι να μη χρειασθεί να στείλεις ένα τέτοιο γράμμα στο δικό σου παιδί.
Σε φιλώ,
Ο πατέρας σου
*Ο Σταύρος Κουμπιάς είναι καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών και πρώην Πρύτανης.
