Η πατρίδα δεν είναι μόνον το παρελθόν, δεν είναι μόνον όσα ξέρεις για αυτήν, η πατρίδα είναι και τομέλλον.
Και εις ό,τι αφορά το παρελθόν, ο γέγονεν γέγονεν, όμως εξ αυτού του γεγονότος, εξ αυτού τουσυντελεσθέντος πέπρωται να συντελεσθεί και το μέλλον (καθώς επίσης μας διδάσκει η γλώσσα μας με την ποιητική του ανάλογου χρόνου για τα ρήματα, του «τετελεσμένου μέλλοντος»).
Αλλά, αν εκ του παρελθόντος «ερρύει και τα φαύλα και τα κρείττω», αυτό που σήμερα δημιουργούμεεδώ στην Ελλάδα ως παρελθόν του αύριο είναι μόνον φαύλο.
Σήμερα ένας
νεαρός Ελληνας μπορεί να μπει στην αγορά εργασίας (αν ανήκει στο
«τυχερό» 49% και όχι στο
«άτυχο» 51%) με
427 Ευρώ μισθό αν είναι κάτω από 25 ετών και με
476 Ευρώ μισθό αν...
είναι μεγαλύτερος.
Τι μέλλον - δηλαδή τι πατρίδα έχει μπροστά του αυτός ο νέος;
Αν είναι πάλι «τυχερός» και συνεχίσει εργαζόμενος στην ίδια δουλειά, χωρίς να απολυθεί, χωρίς η επιχείρηση που τον απασχολεί να χρεωκοπήσει, χωρίς, χωρίς, χωρίς σε δέκα χρόνια θα βγάζει 650 Ευρώ και ύστερα από δέκα ακόμα (αν δεν του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι) θα βγάζει 750-800 Ευρώ.
Θα είναι δηλαδή μετά είκοσι έτη εργασίας στο ίδιο επίπεδο μισθού που διεκτραγωδούσαμε ήδη όταν, πριν από πέντε χρόνια, αρχίζαμε να ομιλούμε για τη «γενιά των 700 Ευρώ» - μάλιστα με φρίκη, επειδή διαπιστώναμε ότι εκείνη η γενιά ήταν η πρώτη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που οι προδιαγραφές και οι προοπτικές της για το μέλλον ήταν χειρότερες από των γονέων τους.
Μιλούσαμε τότε με απόγνωση για μια γενιά που της αφαιρείται από χέρι η ελπίδα του καλύτερου
του «άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρωνες».
Τώρα, μόλις πέντε χρόνια μετά, πήγαμε ακόμα πιο πίσω, πριν από την εποχή του Ντίκενς, κι ακόμα πιο πριν, πριν από τη βιομηχανική επανάσταση, σήμερα δεν μπορούμε πια να μιλάμε για εργάτες, αλλά γιακολίγους, για σκλάβους. Αυτοί που επί τριάντα χρόνια ευφημισμών και παρασιωπήσεων μας γάνωναν το μυαλό ότι «εργατική τάξη» δεν υπάρχει, εν τέλει τα κατάφεραν να την «εξαφανίσουν», όχι επειδή η εργατική τάξη έπαψε επί στιγμήν έστω να υπάρχει, όχι επειδή συρρικνώνονταν (αντιθέτως, όλα αυτά τα χρόνια διευρύνονταν), αλλά διότι την υποβάθμισαν
σε επίπεδο σκλάβων, στον πάτο της τροφικής αλυσίδας του καπιταλισμού.
Πώς θα ζήσει ένας εργαζόμενος, όταν ξεκινάει τον εργασιακό του βίο με 427 ή 476 Ευρώ και όταν στην εργασιακή του ακμή θα βγάζει 650-700 Ευρώ;
Πώς θα κάνει οικογένεια; πώς θα αναθρέψει παιδιά; πώς;
Ποιοι πολιτικοί ηγέτες αφαίρεσαν από τους νέους το μέλλον τους, δηλαδή την πατρίδα τους; Κι όσοι διέπραξαν τέτοιο έγκλημα, δεν διέπραξαν εσχάτη προδοσία;
Αν η πονηρία του κ. Σημίτη με τη δημιουργική λογιστική, η αβελτηρία του κ. Καραμανλή με την υποταγή του στους «νταβατζήδες», η ανοησία του κ. Παπανδρέου με την αιχμαλωσία της χώρας και την υποταγή της στην Τρόικα δεν συνιστούν καταστροφή του μέλλοντος των νέων, δηλαδή καταστροφή της πατρίδας, τι συνιστούν; Στην πολιτική το λάθος είναι χειρότερο από έγκλημα.
Κι αν το έγκλημα (είτε ως εσκεμμένο λάθος είτε ως ασύγγνωστο) έχει ως αποτέλεσμα τη δήωση και τη λεηλασία της πατρίδας, σαν να έχασε πόλεμο μάλιστα με βαριά ήττα, τι έγκλημα είναι; πταίσμα ή πλημμέλημα;
Eίναι σκαστή εσχάτη προδοσία!
Και τα κλισέ τύπου Ντόρας κι άλλων, ότι δηλαδή «ουδείς είναι πιο πατριώτης απ’ τον άλλον», προσωπικώς τα ακούω βερεσέ. Δεν πρόκειται περί καλλιστείων πατριωτισμού, αλλά περί πολιτικής που (όπως πάντα) κρίνεται εκ του αποτελέσματος.
Και το αποτέλεσμα της πολιτικής των κυβερνήσεων Σημίτη - Καραμανλή - Παπανδρέου - Παπαδήμου είναιαπτό: η Ελλάδα ευρέθη και είναι υπό Κατοχήν!
Ενας από τους λόγους που πολλοί προπαγανδιστές του συστήματος προσπαθούσαν να εξορίσουν όλα αυτά τα χρόνια τη λέξη «πατριώτης» απ’ το πολιτικό λεξιλόγιο, ένας από τους λόγους που ταύτιζαν οι πονηροίτον πατριωτισμό με τον εθνικισμό ήταν για να μην μπορούμε σήμερα να μιλήσουμε για «εθνική προδοσία».
Αλλά τι είναι τα 427 Ευρώ μισθός και η υπακοή, η υποταγή στις Υπαγορεύσεις της Τρόικας; Δεν είναιαποκοπή των πολιτών απ’ την ελευθερία τους; Δεν είναι ταξική κατοχή των Δυνατών πάνω στο συνανήκειν όλων; Δεν είναι κατάλυση του Αυτεξούσιου του Λαού; Κι αν δεν είναι όλα αυτά εσχάτη προδοσία, τι είναι;
«Oυ μόνον επ’ άρτω ζήσηται άνθρωπος» έλεγε ο Απόστολος Παύλος, θέλει κι άλλα: πολιτισμό, ελπίδα, έρωτα, σκοπό, ιδανικά, ιδέες, πόσω μάλλον αν αυτά τα άθλια 427 Ευρώ δεν φθάνουν ούτε για τον«άρτον».
Και δεν είναι αυτό εσχάτη προδοσία;
* Ηρόστρατος
Ο Ηρόστρατος ήταν αρχαίος Έλληνας παροιμιώδης εμπρηστής από την Έφεσο.
Προκειμένου όπως είχε δηλώσει να μείνει το όνομά του στην Ιστορία έφθασε στο σημείο να πυρπολήσει το 356 π.Χ. το περίφημο Αρτεμίσιο δηλαδή τον Ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσο. Οι Εφέσιοι συνέλαβαν αυτόν και τον θανάτωσαν και απαγόρευσαν τη μνεία του, η οποία όμως διατηρήθηκε στηλιτεύοντας πάντα την ανόσια πράξη του.
Κατά ιστορική έρευνα αναφέρεται πως την ίδια νύκτα της πυρπόλησης αυτής γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος.
Γραφει ο Μάνος Μ.
