Ο Μήτσος ο ΠΑΣΟΚΟΣ και τα κορόιδα οι Έλληνες!

Ο Μήτσος ο ΠΑΣΟΚΟΣ 
και τα κορόιδα οι Έλληνες!













του ΣΤΑΘΗ

Ο Μήτσος ο ΠΑΣΟΚΟΣ είναι σήμερα 65-66 χρονώ.

Από νέος πρασινοφρουρός, εξ ου και το παρανόμι, αλλά με νου και γνώση.

Δεν σπατάλησε τις δυνάμεις του, εκεί στη δεκαετία ’75-’85, όπως εμείς οι υπόλοιποι στις αφισσοκολλήσεις, τα αμφιθέατρα και τις στρατολογήσεις, πιο μπασμένος στην πιάτσα ο Μήτσος, εργατόπαιδο άλλωστε, έχτιζε μεθοδικά τα «κονέ του»! 

Κόλλαγε πού και πού και καμμιά αφίσσα για να ‘χει μούτρα να δει τον Λαλιώτη, τσακωνόταν και με τους Κνίτες για να ‘χει να το λέει, αλλά κυρίως ο Μήτσος ο ΠΑΣΟΚΟΣ ήτανε «κώλος (όπως απεδείχθη) και βρακί» με τους τοπάρχες του ΠΑΣΟΚ καθώς και «σταθερή βάση» για τους «πρωτοκλασσάτους» του κινήματος, καταπώς είχαν ήδη αρχίσει να αποκαλούνται τα ανώτερα στελέχη της πράσινης ανάπτυξης (του κόμματος)…

Με όλα αυτά, όταν το ΠΑΣΟΚ πήρε την εξουσία το 1981, ο Μήτσος ο ΠΑΣΟΚΟΣ ήταν απ’ τους πρώτους που διορίσθηκαν σε κρατική Βιομηχανία -κάργα φέρελπι εκείνη την εποχή για την οικονομία.

Ο Μήτσος έπιασε δουλειά εργάτης, δαγκωτό ΠΑΣΚΕ και, βεβαίως, συνέχισε τον χαβά του με τα «κονέ».

Από εργατομικροαστική οικογένεια του Βύρωνα ο Μητσάρας, είχε ο πατέρας του μια ταβέρνα, άρχισε ο Μήτσος να δουλεύει ο ίδιος το μαγαζί – να ξεκουραστεί κι ο γέρος, δούλευε έως αργά τη νύχτα, πήγαινε το πρωί στην κρατική Βιομηχανία για… ύπνο! 

Ω, ναι! κανόνισε με τα κονέ του ο δουλευταράς μας να σκάει μύτη το πρωί, να χτυπάει κάρτα, 6.15′, κι ύστερα να την πέφτει σε μια κόζι γωνίτσα έως τις 12.00.

Στις 12.00 ξύπνημα και φρέσκος φρέσκος καφεδάκι με τα άλλα τα παιδιά, εκτιμήσεις πώς πάει το «κίνημα» και, πάνω απ’ όλα, κονέ! Κατά τις 2.00 χτύπαγε κάρτα ο Μήτσος
μια βόλτα απ’ το κόμμα και τους μεγάλους, σπίτι, φαγάκι κι ύστερα δουλειά στο ταβερνάκι

Αρχισε να φτιάχνεται οικονομικώς ο Μήτσος, και κοινωνικώς; παράγων! Διόρισε κι ένα ανηψάκι του (κι αργότερα άλλο ένα) στην ίδια κρατική (την έρμη) Βιομηχανία, η οποία στο μεταξύ είχε αρχίσει να πηγαίνει κατά διαβόλου.

Οχι λόγω Μήτσου μόνον, αλλά και λόγω ανωτέρας βίας, ήγουν προς χάριν των ιδιωτών αντιπροσώπων που έφερναν στη χώρα προϊόντα σαν αυτά που παρήγαγε η εγχώρια παραγωγή.

Επί Μητσοτάκη ο Μήτσος απολύθηκε. Αποζημιώθηκε -δεν είχε ακόμα τότε περικόψει τις αποζημιώσεις το ΠΑΣΟΚ, αλλά η απόλυση, απόλυση!

Ανέβηκε ο δικός μας στα κάγκελα και μαζί του κι εμείς, κνίτες, πρώην ρηγάδες, καλοκάγαθοι ΠΑΣΟΚΟΙ, αναρχικοί, όλοι για του Μήτσου το ψωμί -κάναμε όλοι το σωστό, έπεσε ο Μητσοτάκης,  επαναπροσελήφθη ο Μήτσος (πήρε κι αύξηση), ψυχορραγούσε η βιομηχανία, ούτε για ύπνο δεν πήγαινε πλέον σε δαύτην ο Μητσάρας, άλλος τού χτύπαγε την κάρτα, βελτίωσε τα «κονέ» του, έγινε εκσυγχρονιστής, είχε και τις πληροφορίες του -έσπρωξε τα λεφτά του στο χρηματιστήριο σε κάτι μετοχές ΕΠΕΡΑ, βγήκε εγκαίρως με τα λεφτά του δεκαπλασιασμένα, έκλεισε την ταβέρνα του γέρου του, άνοιξε ρεστοράν, πήρε και σπίτι απ’ την Εργατική Κατοικία -παρ’ ότι η οικογένεια είχε σπίτι, απ’ τα παλιά μάλιστα του Βύρωνα, όμως «κονέ» ο Μήτσος, κάπως τα μπουρδούκλωσε, κάπως τα βόλεψε, άλλωστε πανταχού υπάρχοντες οι «σύντροφοι», ο Μήτσος, όχι μόνον πήρε σπίτι τζαμπέ, αλλά και ουδέποτε κατέβαλε το γλίσχρο τίμημα που του αναλογούσε γι’ αυτήν την παροχή -«άσ’ τους να κουρεύονται»…

Καπάκι ιδιωτικοποιείται η βιομηχανία που (δεν) δούλευε ο Μήτσος ο ΠΑΣΟΚΟΣ τα 33 συναπτά έτη που πήγαινε εκεί για ύπνο, και βρίσκεται ο Μητσάρας συνταξιούχος με 2.500 ευρουδάκια σύνταξη στην τσέπη, βρέξει-χιονίσει.

Σήμερα ο Μήτσος ο πρώην πρασινοφρουρός είναι πρώην εκσυγχρονιστής, φανατίλα με τον Γιωργάκη, κάτοχος Μη-Κυβερνητικής-Οργάνωσης, γνωστός ιδιοκτήτης γευσιγνωστικού εστιατορίου και κονομημένος.

Οταν μεθάει βρίζει τον λαό, οι κοπρίτες, μαζί τα φάγαμε, του φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, σιχτιρίζει την Αριστερά που δεν έχει προτάσεις για τίποτα, ο γιος του δεν θέλει ούτε να τον δει και οι περισσότεροι απ’ όσους αντάμωσε στη ζωή του λένε γι’ αυτόν: «χέσ’ τον τον μαλάκα».

Νομίζω ότι και η Ελλάς ευγνωμονούσα αυτό το επίγραμμα θα χαράξει επιτύμβιο στον τάφο του Μήτσου: «Χέσ’ τον τον Μαλάκα»…
Αναρτήθηκε από ΦΟΙΒΟΣ
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Κινήματα,  Περιοδικό Ρήξη φ. 83

Εδώ είναι Βαλκάνια


του Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη που κυκλοφορεί
Η ανάταξη της χώρας περνάει μέσα από τη βαλκανική συνεργασία
Ακόμα κι αν λάβουμε υπόψη τις πραγματικές προθέσεις της Τρόικας και της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας, το πρόσταγμα της αποικιοποίησης, και της εκποίησης που αντιπροσωπεύει η νέα συμφωνία, θα δυσκολευτούμε πολύ να κατανοήσουμε το γιατί οι Γερμανοί επιμένουν να επιβάλουν έναν τόσο σκληρό υφεσιακό κύκλο πάνω στην Ελλάδα.
Η μανία τους δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνον μέσα στα πλαίσια του στενού οικονομικού συμφέροντος. Στο κάτω-κάτω της γραφής, θα μπορούσαν να επιβάλουν τους αποικιακούς τους όρους, συνδυάζοντάς τους με μια αναπτυξιακή στρατηγική, χρυσώνοντας έτσι το χάπι για ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας –πράγμα που ήδη έχουν ζητήσει διάφορες φωνές του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, μεταξύ των οποίων και ορισμένα γερμανικά συνδικάτα. Κι όμως! Οι Γερμανοί και η Τρόικα είναι ανένδοτοι, παρ’ όλο που γνωρίζουν και οι ίδιοι –ή εξαιτίας αυτού!– πως ο υφεσιακός κύκλος που επιβάλλουν στην Ελλάδα δυναμιτίζει κάθε πρόγραμμα διάσωσης, όσο σκληρό κι αν είναι αυτό με τα δημοσιονομικά της χώρας. Η υφεσιακή θηλειά, που σφίγγουν στον λαιμό μας μεθοδικά οι Γερμανοί και οι εντεταλμένοι της Τρόικας, μπορεί να ερμηνευθεί μόνον στα πλαίσια μιας γεωπολιτικής ανάλυσης της ευρύτερης στρατηγικής που έχει υιοθετήσει η νέα, υπό διαμόρωση, γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη.
Πριν από μερικούς μήνες, μια επιτροπή αγώνα Ελλήνων φοιτητών του Βερολίνου επισκέφθηκε τον Κ. Σημίτη σε εκδήλωση στην οποία μιλούσε, καταγγέλλοντας τον για τις εγκληματικές ευθύνες του ιδίου στην όξυνση της διαφθοράς στην Ελλάδα. Τότε, ο πολύς Κόν Μπεντίτ τους είχε απαντήσει ότι ναι μεν έχουν κάθε δικαίωμα να καταλογίζουν ευθύνες στην πολιτική ελίτ, αλλά ένα μεγάλο μερίδιο της ευθύνης φέρουν και οι ίδιοι, ο ελληνικός λαός, γιατί είχε τη θέση που είχε έναντι της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και της δαιμονοποίησης των Σέρβων καθ’ όλη την διάρκεια της δεκαετίας του 1990.
Ο Κον Μπεντίτ εξέφρασε πολύ παραστατικά, όσο κανείς άλλος, την ουσία της γερμανικής εκδικητικότητας έναντι των Ελλήνων. Γιατί οι Γερμανοί αντιμετωπίζουν τους Έλληνες, στα πλαίσια της ευρύτερης στρατηγικής αποικιοποίησης των Βαλκανίων, που με συνέπεια υπηρετούν από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Όταν, και αφού μόλις είχαν ενωθεί, αξίωσαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τη δορυφοροποίηση των παραδοσιακά φιλογερμανικών χωρών της Σλοβενίας και της Κροατίας.
Μέσα στην παγκόσμια οικονομική κρίση, τα Βαλκάνια αποκτούν ξανά ιδιαίτερο ρόλο για τη Γερμανία. Αυτή τη στιγμή, η Γερμανία είναι δεύτερη σε εξαγωγές χώρα του πλανήτη. Έχει ξεπεράσει την Ιαπωνία, και ακολουθεί τον κινέζικο κολοσσό. Εντούτοις, στα πλαίσια του ανταγωνισμού με την Κίνα, ασθμαίνει σκοντάφτοντας σε δύο τρία πολύ ουσιαστικά μειονεκτήματα. Το κυριότερο είναι ότι η Γερμανία διαθέτει γερασμένο πληθυσμό, και φθίνει δημογραφικά, ενώ η Κίνα διαθέτει ακόμα μεγάλα αποθέματα νεαρής, ανειδίκευτης εργατικής δύναμης στην κινεζική ύπαιθρο.
Γι’ αυτόν τον λόγο, η Γερμανία πρέπει να διατηρεί «ζωτικά αποθέματα» φθηνής εργατικής δύναμης, μέσω της δορυφοροποίησης των χωρών της Κεντρικής-Ανατολικής Ευρώπης, από την Τσεχία και την Πολωνία, μέχρι την Κροατία, τη Σλοβακία και τη Σλοβενία, και βέβαια, τα νότια Βαλκάνια. Δεύτερον, θα πρέπει να αποτρέψει κάθε δυνάμει αυτόνομη αντισυσπείρωση στο εσωτερικό της Ευρώπης, η οποία θα μπορούσε να απειλήσει την ευρωπαϊκή της ηγεμονία. Ο παράγοντας Βαλκάνια εμπλέκεται και στα δύο.
Τα Βαλκάνια, και ιδιαίτερα η Σερβία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Ελλάδα είναι συμπληρωματικές δυνάμεις, οικονομικά και γεωπολιτικά. Επίσης, έχουν πάνω-κάτω παρόμοια μεγέθη – γεγονός που θα επέτρεπε μια ισότιμη συνεργασία. Εάν υπήρχε η πολιτική βούληση, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα δυνάμει περιφερειακό υποσύστημα στη Νοτιο-ανατολική Ευρώπη, που θα μπορούσε να εγγυηθεί την ανεξαρτησία στις μικρές δυνάμεις που θα το συναπαρτίζουν. Η προοπτική αυτή απετράπη μόνο από καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, όπως ήταν η διαίρεση της Ευρώπης σε Δύση και Ανατολή κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Γι’ αυτό και μόλις αυτή έπαψε να υφίσταται, αμέσως αναγεννήθηκαν οι δυναμικές της βαλκανικής συνεργασίας, την οποία μπόρεσε και απέτρεψε μόνον η γερμανική επιμονή για τη διάλυση της ευρύτερης περιοχής, και η συστηματική υποδαύλιση των ενδοβαλκανικών ανταγωνισμών από τις μυστικές ή τις φανερές υπηρεσίες της Δύσης. Ασφαλώς, εδώ οι ευθύνες των βαλκανικών αρχουσών τάξεων είναι τεράστιες, καθώς δεν αντιλήφθηκαν το πραγματικό διακύβευμα των ενδοβαλκανικών ανταγωνισμών, και έπεσαν στην παγίδα, βγάζοντας τα μάτια με τα ίδια τους τα χέρια. Τώρα, η περιοχή αναδιοργανώνεται ως ένα μωσαϊκό αποικιοποιημένων προτεκτοράτων.
Από την άλλη, η Ελλάδα στην Ευρώπη, δίχως τα Βαλκάνια, είναι καταδικασμένη να πάει άκλαυτη, σαν το σκυλί στο αμπέλι. Τα μεγέθη της δεν της επιτρέπουν μια αυτόνομη πορεία, και είναι μαθηματικά βέβαιη η δορυφοροποίησή της στην ισχυρή παραγωγική δύναμη της Ευρώπης, η παρασιτική προσκόλληση στο άρμα των ισχυρών. Όπως και έγινε, και η ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας και η είσοδος στο ευρώ σφραγίστηκε από την κατάρρευση του παραγωγικού ιστού και του εμπορικού μας ισοζυγίου, δημιουργώντας την ελλειμματική τρύπα η οποία μας βύθισε στο θανατηφόρο σπιράλ που βιώνουμε σήμερα.
Αυτή τη σωτήρια, για τις μικρές βαλκανικές χώρες, έλξη και ροπή προς την συνεργασία θέλουν να αποτρέψουν οι Γερμανοί με την πολιτική τους. Το σχέδιο έχει δύο μεγάλες φάσεις. Πρώτον, ήταν η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ο στραγγαλισμός της Σερβίας μέσω του εμφυλίου πολέμου και των νατοϊκών βομβαρδισμών. Το σχέδιο πέτυχε ολοκληρωτικά, και σήμερα η Σερβία ακόμα μετράει τις πληγές της επίθεσης που δέχτηκε. Το δε ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου, είναι το βασικό εργαλείο εκβιασμού που ασκούν οι Δυτικοί, αποτελώντας έναν, οιονεί μοχλό αναζωπύρωσης της κρίσης.
Η δεύτερη πράξη του βαλκανικού δράματος έγκειται στον οικονομικό πόλεμο που δέχεται σήμερα η Ελλάδα. Έναν πόλεμο, για τον οποίον οι Γερμανοί φιλοδοξούν να έχει τις ίδιες συνέπειες με αυτόν της Γιουγκοσλαβίας, δίχως τις βόμβες και τις επεμβάσεις: την διάλυση της χώρας, την εκποίηση των υποδομών της, και εντέλει τον κατακερματισμό. Εξ ου και οι ειδικές οικονομικές ζώνες, στη Θράκη ή την Κρήτη, και οι νομοθετικές πράξεις λεηλασίας και υποδούλωσης, οι οποίες περνούν από τη Βουλή με ρυθμό πολυβόλου.
Και, βεβαίως, στο όλο σχέδιο, μαζί με τη Γερμανία, έχει κεντρικό ρόλο η Τουρκία. Ως τοπική δύναμη που εγγυάται ειρήνη, σταθερότητα και, αφού ολοκληρωθεί το ξεπούλημα και η οικονομική διάλυση της περιοχής, έναν νέο κύκλο οικονομικής ανάπτυξης, στον οποίον θα κάνουν παιχνίδι τα επιχειρηματικά μεγαθήρια και όχι οι ντόπιες δυνάμεις. Ήδη, οι δύο χώρες χορεύουν εδώ και χρόνια μαζί αυτό το βαλς – και αρκεί κανείς να μελετήσει το χρονικό αυτοανακήρυξης της Ανεξαρτησίας του Κοσόβου, για να δει τη συνέργεια του γερμανικού και του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών στην «εφεύρεση» αυτού του νέου κράτους, στην προσπάθεια που γίνεται για να αποκτήσει πολιτικά στηρίγματα και ενεργή οικονομική ζωή.
Ο ελληνικός λαός, όπως πολύ σωστά επισημαίνει και ο Κον Μπεντίτ, είχε διαγνώσει ορθώς τους κινδύνους που μας έζωσαν εκείνη την τρομερή άνοιξη του 1999, όταν διαδοχικά, παραδώσαμε τον Οτσαλάν στους Τούρκους, λες και ήμασταν τουρκική επαρχία, και αργότερα, όταν ζήσαμε τους εγκληματικούς βομβαρδισμούς της Σερβίας και τη μεταβολή της Θεσσαλονίκης σε στρατόπεδο του ΝΑΤΟ. Κι όμως, αρκούσε το φθινόπωρο του Χρηματιστηρίου, η «φιλία των σεισμών» με την Τουρκία, εμπνευστής της οποίας ήταν ο Γ. Παπανδρέου, και οι Ολυμπιακοί του 2004, για να παρασυρθούμε σε μια θανάσιμη ευρωπαϊκή αυταπάτη. Τόσο, ώστε σήμερα να απελπιζόμαστε από αυτήν την δραματική επιστροφή στις βαλκανικές μας πραγματικότητες που επιβάλλει η γεωγραφία και η γεωπολιτική.
Ωστόσο, δίχως τη βαλκανική μας γέφυρα, η Ευρώπη δεν πρόκειται επ’ ουδενί να μας αντιμετωπίσει διαφορετικά. Γι’ αυτό η επίγνωση της βαλκανικής μας πραγματικότητας αποτελεί πραγματικό θεμέλιο μιας στρατηγικής εξόδου της Ελλάδας από την κρίση, και είναι πραγματικό δυστύχημα που αυτή η διάσταση δεν έχει γίνει συνείδηση στον αντιμνημονιακό χώρο.
Ούτως ή άλλως, η βαλκανική συνεργασία θα γίνει πραγματικότητα. Το ζήτημα είναι αν θα γίνει υπό τα σκήπτρα του γερμανικού και του τουρκικού ιμπέριουμ, ή αν θα προλάβουν οι λαοί να την οικοδομήσουν προς το συμφέρον και την ελευθερία τους.
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:


«Σώσαμε τους ανθρώπους, όχι τις τράπεζες»

Posted by      από το περιοδικό (ΑΡΔΗΝ)
Συνέντευξη με τον πρώην υπουργό Οικονομικών της Αργεντινής, Ρομπέρτο Λαβάνια
Δημοσιεύουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον πρώην υπουργό Οικονομικών της Αργεντινής, Ρομπέρτο Λαβάνια, ο οποίος κατόρθωσε να βγάλει την Αργεντινή από την τρομακτική κρίση, το 2002. 
Ο σκοπός μας δεν είναι να κάνουμε μηχανιστικούς παραλληλισμούς ανάμεσα στις δύο χώρες. Γνωρίζουμε ότι οι δύο χώρες έχουν πολύ διαφορετικά προβλήματα, τόσο σε ό,τι αφορά το κοινωνικό-πολιτικό περιβάλλον όσο και, κυρίως, σε ό, τι έχει σχέση με το γεωπολιτικό. Εκείνο που θέλουμε να τονίσουμε είναι πως, όταν η πολιτική ηγεσία ενδιαφέρεται πρωτίστως για τα προβλήματα του λαού της και για την εθνική ανεξαρτησία της χώρας της, ψάχνει να βρει εναλλακτικές λύσεις που να τα εξυπηρετούν και δεν υποκύπτει ασυζητητί στις αρπακτικές διαθέσεις των δανειστών της. Και, επίσης, μπορεί κανείς να πει ΟΧΙ στο ΔΝΤ και την Ε.Ε. χωρίς να έρθει η συντέλεια του κόσμου. Γιατί, όπως λέει και ο Ρομπέρτο Λαβάνια, «όταν κάποιος βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση, όπως ήταν η Αργεντινή το 2001, πρέπει να ξέρει να αλλάζει τα δεδομένα».
Ρήξη
Ο Αργεντινός πρώην υπουργός Οικονομικών, Ρομπέρτο Λαβάνια, είναι ο βασικός πρωταγωνιστής της ανόρθωσης της Αργεντινής, που είχε βυθιστεί σε μια τρομακτική οικονομική κρίση πριν από δέκα χρόνια. Τη στιγμή που ανέλαβε το υπουργείο, τον Απρίλιο του 2002, το πέσο μόλις είχε υποτιμηθεί κατά 70%, η χώρα είχε κηρύξει στάση πληρωμών, το ιδιωτικό χρέος ξεπερνούσε τα 72 δις ευρώ, ο πληθωρισμός πλησίαζε το 125% ετησίως, η ανεργία είχε εκτιναχθεί, οι μικροκαταθέτες είχαν καταστραφεί και οι κοινωνικές συγκρούσεις είχαν προκαλέσει τον θάνατο πάνω από 30 ανθρώπων σε όλη τη χώρα. Αυτός ο πρώην πρέσβης στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίζει άμεσα να αρνηθεί τη «βοήθεια» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και των χρηματιστικών αγορών.
Ποιες είναι οι μεγάλες ομοιότητες ανάμεσα στην αργεντίνικη κρίση του 2001-2002 και την ελληνική κρίση;
Στο οικονομικό επίπεδο, όλα μοιάζουν. Η Αργεντινή είχε καθιερώσει την ισοτιμία ανάμεσα στο δολάριο και το πέσο, η Ελλάδα είναι δεμένη με το ευρώ, χάνοντας έτσι τον έλεγχο πάνω στο νόμισμά της. Μια σταθερή ισοτιμία, που συνδέει χώρες υψηλής παραγωγικότητας με άλλες των οποίων η ανταγωνιστικότητα είναι χαμηλή, δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει κρίση. Η Ελλάδα διανύει ήδη τον τέταρτο χρόνο ύφεσης, το ίδιο υφίστατο και η Αργεντινή. Το δημοσιονομικό έλλειμμα, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, η ιλιγγιώδης πτώση του ΑΕΠ, ο δανεισμός, η έκρηξη της ανεργίας… όλα τα μακρο-οικονομικά δεδομένα είναι παρόμοια. Αντιθέτως, η κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας είναι πολύ καλύτερη από της Αργεντινής εκείνη την εποχή. Εξ άλλου, στο θεσμικό επίπεδο, η Αργεντινή ήταν μια χώρα απομονωμένη ενώ η Ελλάδα ανήκει στο ισχυρότερο οικονομικό σύνολο του κόσμου.
Πώς βγάλατε την Αργεντινή από το χάος;
Από τη στιγμή που ανέλαβα το υπουργείο, τον Απρίλιο του 2002, αποφάσισα να αλλάξω ριζικά τον τρόπο σκέψης μας για έξοδο από την κρίση. Τον επόμενο μήνα, βρέθηκα στην Ουάσινγκτον για να συναντήσω τους ιθύνοντες του ΔΝΤ και να τους εξηγήσω ότι οι σχέσεις μας θα επηρεάζονταν. Από την αρχή του οικονομικού μαρασμού, το 1998, μας είχαν ήδη επιβληθεί δύο προγράμματα του Ταμείου για ένα συνολικό ποσό 51 δισ. ευρώ. Και τα δύο αποδείχτηκαν παταγώδεις αποτυχίες ενώ κάποιες φωνές υποστήριζαν να ζητήσουμε ένα τρίτο δάνειο για περίπου 17 δις επιπλέον.
Δεν θέλησα να ακολουθήσω αυτό τον δρόμο και εξήγησα στο ΔΝΤ πως δεν θέλαμε πλέον άλλο δάνειο και πως θα βγαίναμε μόνοι μας από την κρίση. Το μόνο πράγμα που ζήτησα ήταν μια μερική επιμήκυνση αποπληρωμής όλων των χρεών. Δεσμεύτηκα επίσης να πληρώσουμε τους τόκους των δανείων και ένα μέρος του κεφαλαίου. Όχι όμως όλο και όχι άμεσα. Αυτή η τοποθέτηση ήταν απλά αδιανόητη για το ΔΝΤ, καθώς διακηρύσσαμε τη θέλησή μας να καθορίσουμε εμείς οι ίδιοι την οικονομική μας πολιτική. Χρειάστηκε να τους εξηγήσω τρεις φορές την τοποθέτησή μου μέχρι να την κατανοήσουν. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, σταματήσαμε να στηρίζουμε οικονομικά τις τράπεζες, πράγμα που μας υποχρέωνε να κάνουμε το ΔΝΤ, απαιτώντας μάλιστα να ιδιωτικοποιήσουμε την Κεντρική Τράπεζα. Καθώς, όμως, είχαμε βγει από το παιχνίδι, το Ταμείο δεν διέθετε πλέον μέσο πίεσης πάνω στην Αργεντινή!
Εργαστήκατε λοιπόν ενάντια στη θέληση του ΔΝΤ και των κυριότερων πιστωτών σας;
Η έξοδος από τις κρίσεις πρέπει να γίνει μακριά από τους δρόμους που χαράζει το ΔΝΤ. Αυτός ο θεσμός προτείνει πάντα το ίδιο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, που συνίσταται στο να μειωθούν τα χρήματα που δίνουμε στους ανθρώπους –οι μισθοί, οι συντάξεις, τα κοινωνικά επιδόματα, καθώς και τα μεγάλα δημόσια έργα που δημιουργούν θέσεις εργασίας– προκειμένου να εξοικονομηθούν χρήματα για να πληρωθούν οι δανειστές. Είναι παράλογο. Μετά από 4 χρόνια κρίσης, δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να εισπράττουμε χρήματα από τους ίδιους ανθρώπους. Και αυτό ακριβώς είναι που θέλουν να επιβάλουν στην Ελλάδα! Να μειώσουν τα πάντα για να τα δώσουν στις τράπεζες. Το ΔΝΤ έχει μεταβληθεί σε έναν οργανισμό επιφορτισμένο με το καθήκον να προστατεύει τα χρηματιστικά συμφέροντα. Όταν κάποιος βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση, όπως ήταν η Αργεντινή το 2001, πρέπει να ξέρει να αλλάζει τα δεδομένα.
Κατά τη γνώμη σας, τα προγράμματα λιτότητας και σταθερότητας δεν είναι απαραίτητα αλλά αυτά επιβάλλουν στην Ελλάδα…
Είναι λάθος, διότι τα δάνεια που έχουν δοθεί κινδυνεύουν να μην αποπληρωθούν ποτέ, ενώ το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας είναι, σήμερα, μεγαλύτερο από τη στιγμή της πρώτης ένεσης ρευστότητας. Πρόκειται για τα ίδια αιώνια λάθη. Ο χρηματο-πιστωτικός τομέας είναι εκείνος που επιβάλλει την αντίληψή του σε όλο τον κόσμο. Προτιμούν να διασώζουν τις τράπεζες παρά τους ανθρώπους που έχουν στεγαστικά δάνεια να αποπληρώσουν. Το πρώτο πράγμα που κάναμε εμείς ήταν να επιμηκύνουμε τον χρόνο αποπληρωμής για τους χρεωμένους ιδιοκτήτες. Τότε, οι υπάλληλοι του ΔΝΤ μας είπαν ότι παραβιάζαμε τους βασικούς νόμους του καπιταλισμού! Ξεχνούσαν όμως ότι άνθρωποι κατεστραμμένοι οικονομικά παύουν να καταναλώνουν, πράγμα που υποθηκεύει την επανεκκίνηση μέσω της ανάπτυξης.
Αντί να πληρώνει τις τράπεζες, η Ελλάδα θα έπρεπε να επενδύσει στην παιδεία, τις επιστήμες και την τεχνολογία, να χρηματοδοτήσει τις υποδομές και να αυξήσει έτσι κάπως την παραγωγικότητα, έστω και στους τομείς των υπηρεσιών ή του τουρισμού.
Θα πρέπει να έχετε πολλούς εχθρούς ανάμεσα στους τραπεζίτες…
Με απεχθάνονται! Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να μας χτυπήσουν την πόρτα για να μας δανείσουν χρήματα, 48 ώρες ακριβώς μετά την ολοκλήρωση της αναδιάρθρωσης του χρέους μας, το 2005! Όμως, εγώ αρνήθηκα αυτές τις ιδιοτελείς προσφορές και τους απάντησα ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στις χρηματιστικές αγορές πριν το 2014, γιατί δεν τις είχαμε πλέον ανάγκη. Γιατί το 2014; Γιατί, απλούστατα, τότε το χρέος μας θα ανέρχεται στο 30% του ΑΕΠ, στο μισό σε σχέση με τα ευρωπαϊκά κριτήρια του Μάαστριχτ! Πιστεύω ότι μία χώρα σαν την Αργεντινή δεν πρέπει να είναι διαρκώς παρούσα στη χρηματιστική αγορά. Υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος να αυξήσει και πάλι το χρέος της. Το πρόβλημα είναι ότι οι ίδιοι οι τραπεζίτες είναι εκείνοι που θεωρούν θετικό για την εικόνα μιας χώρας να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές. Είναι φανερό ότι, αν πουλούσα ντομάτες, θα μου άρεσε να τρώνε όλοι ντομάτες! Αυτοί πουλάνε χρήμα.
Μετάφραση: Χριστίνα Σταματοπούλου
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:


  «Αναδιάρθρωση χρέους»: Οι νέες αλυσίδες της κατοχής μας

Εντείνονται οι συζητήσεις και οι έσω-καθεστωτικές εντάσεις γύρω από την «αναδιάρθρωση του χρέους». Αυτό που αποκρύπτεται επιμελώς είναι το ουσιώδες: Ότι η κρίση του συστήματος (καπιταλισμός) είναι αδιέξοδη και θα οδηγήσει όχι μόνο στη χρεοκοπία τις κοινωνίες και τους λαούς (αν δεν αντιδράσουν δυναμικά), ΟΧΙ μόνο θα ξεκληρίσει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και πολλές ισχυρές οικονομικές μονάδες και τράπεζες. 
Η λεγόμενη «αναδιάρθρωση του χρέους» είναι μια ύστατη προσπάθεια
να διασωθεί ΣΥΝΟΛΙΚΑ το σύστημα με την «ελεγχόμενη» χρεοκοπία κάποιων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και τραπεζών.
  
«Αναδιάρθρωση» σημαίνει καταστροφή μέρους του κεφαλαίου.


Αναδιάρθρωση σημαίνει ότι μέρος των κρατικών χρημάτων αποπληρωμής του χρέους μένουν στα κρατικά ταμεία και δίνονται στους καπιταλιστές για επενδύσεις. Έτσι, λένε, θα έρθει ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας… 

Η «αναδιάρθρωση», συνεπώς, ζημιώνει, πρωτίστως, τις τράπεζες που διαχειρίζονται ομόλογα, αφού γίνεται υποτίμηση των ομολόγων. 

Να, γιατί οι εκπρόσωποι των τραπεζών με επικεφαλής το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας θεωρούν καταστροφή της καπιταλιστικής οικονομίας την αναδιάρθρωση. 

Φυσικά για τον ελληνικό λαό ό,τι και να γίνει είναι το ίδιο καταστροφικό. 

 


Εδώ ο καυγάς είναι το πώς με διαχειριστικές πολιτικές το καθεστώς του κεφαλαίου θα ξεπεράσει την κρίση του με λιγότερες απώλειες. 

Δεν ξεπερνάει την κρίση του ΜΟΝΟ με τη χρεοκοπία των λαών και το ξεζούμισμά τους. Χρειάζεται και να ξεκινήσει μια κάποια παραγωγική δραστηριότητα, που σημαίνει ότι ένα μέρος του χρέους δεν θα πληρωθεί και θα διοχετευτεί σε επενδύσεις. 

Με πιο απλά λόγια: Πρέπει να χάσουν και οι τράπεζες για να σωθεί το σύστημα. 

Αναζητούν, λοιπόν, ένα «μείγμα» πολιτικής για την αναδιάρθρωση, ελεγχόμενη οπωσδήποτε, με τις λιγότερες απώλειες για το κεφάλαιο, ανεξάρτητα αν κάποιοι καπιταλιστές χάσουν. 

Εδώ ακριβώς εκφράζονται και διατυπώνονται οι αντιθέσεις: Οι αντιτιθέμενες μερίδες του κεφαλαίου τοποθετούνται ανάλογα με τα συμφέροντά τους είτε υπέρ είτε κατά της αναδιάρθρωσης και με κριτήριο το πόσο λιγότερα ή περισσότερα θα χάσουν από την απαξίωση του κεφαλαίου που θα επέλθει από μια τέτοια απόφαση. 

Η αναδιάρθρωση αποτελεί το διαλεκτικό συμπλήρωμα της «ελεγχόμενης πτώχευσης»: Μαζί με την ολοκληρωτική λεηλασία και χρεοκοπία του ελληνικού λαού και το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας, καταστρέφονται και κάποιες καπιταλιστικές οικονομικές μονάδες για να διασωθούν οι ισχυρότερες πολυεθνικές και το σύστημα. 

Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι αναπόφευκτη. Αποτελεί την επακόλουθη και συμπληρωματική φάση του Μνημονίου. 

Το Μνημόνιο ήταν το στάδιο της προετοιμασίας το οποίο έδινε τον αναγκαίο χρόνο στα αρπακτικά του κεφαλαίου να προετοιμαστούν για το επόμενο στάδιο: Την «αναδιάρθρωση». 

Στο διάστημα αυτό του «μνημονιακού χρόνου» και μέσα στο πλαίσιο της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», ντόπιοι και ξένοι δανειστές εξασφάλισαν τα λεφτά τους, εισέπραξαν τα επιπλέον τοκογλυφικά και τελικά πέταξαν από πάνω τους τα «σκουπίδια» του ελληνικού χρέους. 

Έτσι σήμερα δεν έχουν κανένα πρόβλημα, σε ένα σχέδιο γενικότερης διευθέτησης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, να προωθούν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους… 

Βεβαίως, σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός είναι ξεγραμμένος και καταδικασμένος να ζήσει σε καθεστώς είλωτα. Μέχρι να γίνει η αναδιάρθρωση θα υφίσταται τα πάνδεινα στο όνομα της «σωτηρίας». 

Όταν γίνει η αναδιάρθρωση, με όποια μορφή κι αν γίνει (επιμήκυνση του χρέους, διαγραφή μέρους του χρέους) θα συνεχίσει να υφίσταται τα πάνδεινα, αυτή τη φορά με το «επιχείρημα» ότι η χώρα «χρεοκόπησε». 

ΟΙ διαχειριστικές αντιθέσεις και πολιτικές των αρπακτικών και των πολιτικών τους υπαλλήλων δεν αφορούν τον ελληνικό λαό. 

Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί, ούτε πρέπει να πέσει στο πολιτικό δόκανο αυτών των διαχειριστικών αντιθέσεων που ΟΛΕΣ προωθούν την τελική εξόντωσή του. 

Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να οργανώσει τις δικές του μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις και τις δικές του ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ μέσα από ένα οργανωμένο, πλατύ, δυναμικό και συνειδητό λαϊκό ΚΙΝΗΜΑ. 

Η ΕΞΟΥΣΙΑ του λαού βρίσκεται και οργανώνεται στο ΔΡΟΜΟ… 
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑΝ ΤΗ ΡΟΔΟ ΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ


“η χώρα με τους καταλληλότερους πρωθυπουργούς, τα καταλληλότερα κόμματα και τους καταλληλότερους πολιτικούς έφτασε στο λαμπρό σημείο που βρίσκεται σήμερα. Τώρα πάλι προειδοποιούν τον λαό ότι πρέπει να προσέξει. Πρέπει να μην χάσει την σοφία του και δεν εμπιστευτεί το επιτυχημένο και φερέγγυο πολιτικό σύστημα που λειτουργεί δημοκρατικά εδώ και σαράντα χρόνια”
Πραγματικά σκέφτομαι πόσο τυχερός λαός ήμαστε που πάντα, σε κάθε δύσκολη στιγμή στην ιστορία μας, εμφανίζονται κάποιοι μεγάλοι Έλληνες για να σώσουν την πατρίδα μας.
Στην σημερινή εποχή μάλιστα πρέπει να παραδεχθούμε ότι είμαστε πολύ τυχεροί. Τόσους πολλούς σωτήρες, ταυτόχρονα, δεν νομίζω να έχει δει ποτέ στην ιστορία της, η χώρα μας. Μάλιστα είμαστε διπλά τυχεροί, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είναι έμπειροι σωτήρες, αφού μας σώζουν συνεχώς τα τελευταία 40 χρόνια. Πραγματικά πρόκειται για σώσιμο κατ’ εξακολούθηση.
Μάλιστα η κατάσταση για τους ηρωικούς σωτήρες δυσκολεύει από… την στιγμή που ο οι ιθαγενείς κάτοικοι δεν αντιλαμβάνονται ποιο είναι το καλό τους και αντιδρούν στη σωτηρία τους. Μάλιστα μιλάμε για τόσο βαρβάρους που ενώ θέλουν να τους σώσουν και να τους πουν και ένα τραγούδι, αυτοί δεν θέλουν ούτε να σωθούν αλλά ούτε καν να ακούσουν το τραγούδι. Απολίτιστοι που ενώ προσπαθείς να τους συμπαρασταθείς και να τους παρηγορήσεις με τραγούδια, αυτοί έχουν το θράσος να βρίζουν, να ζητούν φαγητό για τα παιδιά τους που λιποθυμούν από την πείνα, να ζητούν δουλειές για να επιβιώσουν, να ζητούν ελεύθερη πατρίδα, εθνική ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια, δημοκρατία και άλλες σαχλαμάρες συγνώμη… υπερβολές. Όμως τι μπορεί να περιμένει κανείς από ιθαγενείς υπερβολικούς και απολίτιστους;
Βέβαια αν ο αφιλοκερδής λαϊκός τραγουδιστής έχει παράπονα, τι να πει ο άλλος αφιλοκερδής; …ο μεγάλος στοχαστής. Ο άνθρωπος που προσπαθούσε να σώσει τη χώρα πριν ακόμα αναλάβει πρωθυπουργός και οι καχύποπτοι τον κατηγορούσαν για υπόγειες διαβουλεύσεις. Ο ταλαίπωρος που είχε γυρίσει δυο-τρεις φορές τον πλανήτη για να συναντηθεί με κάθετοκογλύφος συγνώμη… τραπεζίτη και οι αχάριστοι ιθαγενείς τον έβριζαν κι από πάνω. Δυστυχώς όταν ο λαός δεν έχει κουλτούρα και πνευματικό επίπεδο αυτά συμβαίνουν.
Τώρα πάλι, τα δύο κόμματα που κυβερνούν τα τελευταία 40 χρόνια, εξηγούν στους άξεστους τις τεράστιες ιδεολογικές διαφορές που έχουν και αυτοί οι στούρνοι δεν μπορούν να τις διακρίνουν …δεν μπορούν να τις δουν. Τους εξηγούν ότι μετά τις εκλογές δεν θέλουν να συγκυβερνήσουν και οι καχύποπτοι δεν μπορούν να το πιστέψουν, αλλά δεν μπορούν και να το καταλάβουν. Δεν καταλαβαίνουν πώς καταφέρνουν και συγκυβερνούν πριν τις εκλογές και δεν θα μπορέσουν μετά; Αν οι ανόητοι ιθαγενείς δεν αντιλαμβάνονται τις ιδεολογικές διαφορές, τις αντιθέσεις, την υψηλή πολιτική, μετά φταίνε τα κόμματα που τους αντιμετωπίζουν σανηλίθιο συγνώμη… λαό με σοφία;
Ακόμα και ο “ατίθασος” αρχηγός, τους εξηγεί ότι αντιστέκεται και οι αργόστροφοι δεν το αντιλαμβάνονται. Ο “δημοκράτης” αρχηγός τους τονίζει ότι δεν συγκυβερνά και οι ανόητοι δεν το βλέπουν. Ο νηφάλιος” αρχηγός που απλά για να μην οξύνει την κατάσταση ακολούθησε πολιτική “Στρίβειν διά του αρραβώνος” σε κάποιες ασήμαντες υποθέσεις όπως Τράπεζας της Ελλάδος Τ3 – Τ10, ΕΛΣΤΑΤ, Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, δηλώσεις Στρος Σκαν για υπόγειες διαβουλεύσεις, κ.λπ και οι φαντασιόπληκτοι πιστεύουν τον Καμμένο.
Μετά οι ανυπόμονοι ιθαγενείς έχουν και το θράσος να ζητούν εκλογές. Τους εξηγεί, ο υπομονετικός αρχηγός, ότι δεν κοιμάται με το ημερολόγιο και αυτοί οι κακόπιστοι βγάζουν το συμπέρασμα, ότι κοιμάται με τα τσαρούχια.
Πώς όμως να περιμένει κανείς από ανθρώπους χαμηλής νοημοσύνης να καταλάβουν από υψηλή πολιτική; Όπως για παράδειγμα, να μην ψηφίζεις το μεσοπρόθεσμο, αλλά να ψηφίζεις τον εφαρμοστικό νόμο που ουσιαστικά είναι η κωδικοποίηση στην εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου. Δεν καταλαβαίνουν πώς αλλάζεις πολιτική; …πώς μέσα σε μερικούς μήνες άλλαξαν τα δεδομένα και κινδυνεύει η χώρα; …πώς ενώ πριν τρεις μήνες ήταν όλα καλά, ξαφνικά κινδυνεύει με καταστροφή;
Τόσα χρόνια εκθειάζανε τους ιθαγενείς για τις μαλακίες συγνώμη… σοφές επιλογές τους στις εκλογές. Τόσα χρόνια εκθειάζανε τους ευκολόπιστους συγνώμη… ώριμους πολίτες, που πάντα επέλεγαν σωστά τον καταλληλότερο να τους κυβερνήσει.
Άλλωστε η χώρα με τους καταλληλότερους πρωθυπουργούς, τα καταλληλότερα κόμματα και τους καταλληλότερους πολιτικούς έφτασε στο λαμπρό σημείο που βρίσκεται σήμερα. Τώρα πάλι προειδοποιούν τον λαό ότι πρέπει να προσέξει. Πρέπει να μην χάσει την σοφία του και δεν εμπιστευτεί το επιτυχημένο και φερέγγυο πολιτικό σύστημα που λειτουργεί δημοκρατικά εδώ και σαράντα χρόνια.
Όμως αφού τόσα χρόνια τους αντιμετωπίζουν σαν μαλάκες συγνώμη – αν και τους το έχουν πει ευθαρσώς οι ίδιοι – πλησιάζει η στιγμή που θα κάνουν την βλακεία και θα στείλουν στον αγύριστο όλους τους κατ’ εξακολούθηση σωτήρες. Ήδη οι ιθαγενείς κάτοικοι, στα πρόσφατα γεγονότα, τους έδειξαν τη Ρόδο, σύντομα ολόκληρος ο ελληνικός λαός θα τους δείξει και το πήδημα.
apneagr
Posted by at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)