ΚΑΝΑΔΑΣ: Μασόνοι προωθούν το τσιπάρισμα των παιδιών «για την ασφάλειά τους»


Το Πρόγραμμα Αναγνώρισης Παιδιών (Child Identification Program) φτάνει στο Milestone
Αν και ηλικίας μόνο τεσσάρων και μισό χρόνων, το NorthwesternMasoniCh.I.P. έχει επιτύχει μια πολύ αξιόλογη επίτευξη. Στην Έκθεση CLE που πραγματοποιήθηκε την εβδομάδα 10 με 13 Αυγούστου 2011 στο Θάντερ Μπέι του Οντάριο το πρόγραμμα καταχώρησε το 5000ο παιδί. Ο Εθελοντής Συντονιστής για την οργάνωση, Craig Wolverton, περιέγραψε αυτό το επίτευγμα ως "μια πραγματική απόδειξη για τη συνεπή βάση των εθελοντών που δίνουν ανιδιοτελώς το χρόνο τους για να παρέχουν αυτή την υπηρεσία στους πολίτες του Βορειοδυτικού Οντάριο".
Ο Wolverton συνέχισε επισημαίνοντας "το πρόγραμμα Εντοπισμού Παιδιών προσφέρεται δωρεάν χωρίς χρέωση σε όλα τα παιδιά. Είμαστε μια μη κερδοσκοπική ομάδα και να προσφέρουμε αυτή την υπηρεσία σε όλες τις κοινωνίες στα Βορειοδυτικά. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να έχουμε μια συνολική επαρχιακή παρουσία και αυτό το ορόσημο είναι πολύ σημαντικό. "Το 5000ο καταχωρημένο παιδί ήταν η Brianna Hyslop, κόρη του Scott και της Paula Hyslop από το Θάντερ Μπέι. Η Brianna παρακολουθούσε την έκθεση με τον αδελφό και την αδελφή της, καθώς και τους παππούδες της, Paul και Fay Morriseau. Ο πατέρας της, ο Scott ​​Hyslop δήλωσε ότι «ερχόμαστε στην CLE κάθε χρόνο, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που έχουμε χρησιμοποιήσει αυτό το πολύ χρήσιμο πρόγραμμα. Μας προσφέρει ηρεμία (ως γονείς)αν συμβεί κάτι έκτακτο σε ένα από τα παιδιά μας. Για να ξέρετε, μπορούμε να δώσουμε την ψηφιακή πληροφορία σε οποιαδήποτε υπηρεσία της αστυνομίας και σε λίγα δευτερόλεπτα οι προσωπικές πληροφορίες μπορούν να μεταδοθούν σε όλους τους οργανισμούς σε όλο τον κόσμο μέσω του Amber Alert. Αυτό είναι σημαντικό".
Δείτε το παρακάτω βίντεο:
Παρόμοιο περιστατικό είχαμε και στις ΗΠΑ. - Σχετικό άρθρο ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ:
Οι μασονικές στοές δείχνουν ιδιαίτερη προθυμία στην προώθηση του τσιπαρίσματος στα παιδιά, ‘για το καλό των παιδιών’ βέβαια και ‘για να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας’. Σε συνεργασία μάλιστα με τις τοπικές αρχές και την αστυνομία.
Για την επαρχία του Maine των ΗΠΑ, υπάρχει το πρόγραμμα ‘MECHIP.ORG’ το οποίο έχει σκοπό την ‘ταυτοποίηση’ και ‘προστασία’ του παιδιού, στην σημερινή εποχή ‘όπου τόσα παιδιά εξαφανίζονται’. ….Το πρόγραμμα προσφέρεται δωρεάν από τους μασόνους, για κάθε οικογένεια στο Maine που ενδιαφέρεται. Βλέπε:http://www.mechip.org/
Υπάρχουν και τα «Μασονικά Προγράμματα Ταυτοποίησης Παιδιού», (‘Masonic Child Identification Programs’) ή με τα αρχικά ‘CHIP’ (!), τα οποία αποτελούν (κατά την wikkipedia) μια ‘φιλανθρωπική πρωτοβουλία' των μασονικών Στοών της Βόρειας Αμερικής, στο να βοηθήσουν στον εντοπισμό εξαφανισμένων παιδιών. Τα προγράμματα που υποστηρίζονται είναι στελεχωμένα από εθελοντές από τις στοές, από ανθρώπους του νόμου και οδοντίατρους. Βλέπε: http://www.mainemason.org/grandlodge/chip.asp
Τα προγράμματα CHIP δίνουν στους γονείς την ευκαιρία να δημιουργήσουν έναν σετ με υλικό αναγνώρισης για το παιδί τους, δωρεάν. Το σετ περιλαμβάνει μια κάρτα δακτυλικών αποτυπωμάτων, μια φυσική περιγραφή, ένα βίντεο, δισκέτα ηλεκτρονικού υπολογιστή ή DVD του παιδιού, ένα οδοντικό αποτύπωμα, καθώς και ένα δείγμα DNA. Ο σκοπός του πακέτου είναι να παρέχει σημαντικές πληροφορίες στο κοινό και στις αστυνομικές αρχές σε περίπτωση που ένα παιδί εξαφανιστεί.
Το πρόγραμμα έχει επαινεθεί από το Εθνικό Κέντρο για τα Εξαφανισμένα και Κακοποιημένα Παιδιά.


Το φιτίλι έχει ανάψει

Αναρτήθηκε από  Χωρίς σχόλια
Η εφαρμογή των δεσμεύσεων που απορρέουν από τη νέα δανειακή σύμβαση ολοκληρώνει την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, την περιθωριοποίηση τεράστιου μέρους της ελληνικής κοινωνίας και υποθηκεύει το μέλλον τουλάχιστον της επόμενης γενιάς. Οι ασύλληπτης βιαιότητας «ρυθμίσεις» στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, το επερχόμενο νέο «τσεκούρι» στις συντάξεις και η σχεδιαζόμενη κατάργηση του εφάπαξ συνεχίζουν το ανηλεές σφυροκόπημα του ελληνικού πληθυσμού, και έπεται συνέχεια.
Στην Ελλάδα αρχίζουν πλέον να διαμορφώνονται δύο μεγάλες κοινωνικές ομάδες: οι άνεργοι και αυτοί που εργάζονται μεν, αλλά το εισόδημά τους δεν επαρκεί για την κάλυψη ούτε των βασικών τους αναγκών. Οι δημεύσεις ακίνητης περιουσίας λόγω της υπέρμετρης φορολόγησής της από το κράτος και της αδυναμίας αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων λαμβάνουν ήδη τη μορφή χιονοστιβάδας. Η Ελλάδα μετατράπηκε σε τριτοκοσμική χώρα με συνοπτικές διαδικασίες.
Ο υποσιτισμός παιδιών και η αναζήτηση τροφής στα σκουπίδια ακόμα και από μέχρι πρότινος μεσοαστούς δεν επιτρέπει σε κανέναν πολιτικό, όσο πωρωμένος από την εξουσία και αποξενωμένος από την πραγματικότητα κι αν είναι, να ισχυρίζεται ότι «έσωσε τη χώρα».
Ότι η πολιτική του Μνημονίου έχει αποτύχει και κυριολεκτικά εκτέλεσε την ελληνική οικονομία και κοινωνία το παραδέχονται ακόμα κι αυτοί που επικαλούμενοι τον εκβιασμό των δανειστών υπερψήφισαν τα μέτρα. Κι όμως, συνεχίζουν να εφαρμόζουν το πρόγραμμα. Πρόκειται πλέον για έγκλημα εκ προμελέτης των ξένων με συνεργό την ανικανότητα ή και το δόλο κάποιων από το εγχώριο πολιτικό σύστημα.
Το ερώτημα είναι τι γίνεται από δω και πέρα. Τα μεγέθη προβλέπουν μόνα τους το μέλλον. Οι επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο και η τάση προβλέπεται να παραμείνει ανοδική. Οι «νεόπτωχοι» μετριούνται σε εκατομμύρια.
Η ύφεση είναι αβυσσαλέα. Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, τον Ιούνιο ετοιμάζονται νέα μέτρα ύψους 11,5 δις ευρώ για τη διετία 2013-2014. Αυτή η παράνοια μόνο ένα πράγμα προοιωνίζεται: κοινωνική έκρηξη. Τα σημάδια είναι ήδη εμφανή εδώ και πολύ καιρό. Οι κυβερνώντες, όμως, επιμένουν είτε να τα αγνοούν είτε να τα υποβαθμίζουν. Κι όμως. Όταν η κυβέρνηση αναγκάζεται να κάνει σύσκεψη για να σχεδιάσει πώς θα παραστούν οι υπουργοί στις εκδηλώσεις για την εθνική επέτειο δίχως να υποστούν επιθέσεις και προπηλακισμούς από πολίτες, θα έπρεπε να καταλάβουν ότι το επόμενο στάδιο θα είναι να μην κινδυνεύουν μόνο στις δημόσιες εμφανίσεις τους, αλλά ενδεχομένως από γενική ανάφλεξη.
Ενας άνθρωπος που έχει χάσει την εργασία του και δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του, ένας άστεγος που του έχει πάρει η τράπεζα το σπίτι και δεν έχει ένα κεραμίδι να βάλει την οικογένειά του από κάτω, ένας πεινασμένος που ψάχνει στα σκουπίδια για να φάει, ένας συνταξιούχος που δεν έχει να πληρώσει τα φάρμακά του και καταδικάζεται σε «ευθανασία» από το Μνημόνιο, όταν βλέπουν τους πολιτικούς να κουνούν το δάχτυλο και να τους λένε ότι αν δεν πάρουμε τα μέτρα θα πτωχεύσουμε, σκέφτονται τρόπους για να αντιδράσουν σε αυτό τον εμπαιγμό. Προφανώς περνούν πολλά πράγματα απ’ το μυαλό τους. Ετσι γίνεται όταν κάποιος βρίσκεται σε απόγνωση. Οσο προχωρά η εφαρμογή των μέτρων, όλο και περισσότεροι εξωθούνται σε αυτή την κατάσταση. Και σε όλους αυτούς αρχίζει να περνά το ίδιο πράγμα από το μυαλό. Αν σε αυτά προσθέσεις μία ανθρωποκτονία κάθε δύο ημέρες, δεκαοχτώ ληστείες το 24ωρο και έντεκα κλοπές ανά ώρα, είναι προφανές ότι η κατάσταση δεν είναι βιώσιμη. Είναι λάθος να περιμένει κάποιος ότι μια κοινωνία που κακοποιείται διαρκώς δεν θα αντιδράσει. Αν ξαφνικά ξεσπάσει κάτι βίαιο, ουδείς θα δικαιούται να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε ή ότι δεν το περίμενε…
Πηγή: Περιοδικό «Επίκαιρα»

Η ολέθρια διετία του ΠΑΣΟΚ

Ηολέθρια διετία της Κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου - Ο λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ και του απερχόμενου αρχηγού του, διέλυσε κυριολεκτικά, τον τόπο.

Θυμηθείτε πως εξελίχθηκαν τα πράγματα την τελευταία διετία και πως φθάσαμε στην παρούσα κρίση.

Όλα άρχισαν προ τριών περίπου ετών, με τον λαϊκισμό που επέδειξε το ΠΑΣΟΚ έναντι της Κυβερνήσεως της Νέας Δημοκρατίας.

Ο κ. Παπανδρέου πολέμησε την... κυβέρνηση Καραμανλή κατά τρόπο αδυσώπητο. Την υπονόμευσε σε όλα τα επίπεδα.

Έβαλε στόχο να την ρίξει πρόωρα από την εξουσία και τελικώς το πέτυχε.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 2009, υπό τις διαρκείς απειλές του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ ότι θα έριχνε την Κυβέρνηση Καραμανλή κατά την προεδρική εκλογή, ο τότε Πρωθυπουργός ανακοίνωσε την διενέργεια πρόωρων εκλογών στις 4 Οκτωβρίου 2009.

Συνεχής κατήφορος

Από την ημέρα εκείνη ο τόπος εισήλθε σε κατήφορο.

Επί 2,5 χρόνια οι Έλληνες δεν ακούσαμε μια θετική είδηση. Όλα ήταν και εξακολουθούν να είναι αρνητικά.

Η αρχή έγινε με την δημοσιονομική εκτροπή, την οποία υποτίθεται ότι “ανακάλυψε” ο κ. Παπανδρέου αφού έγινε Πρωθυπουργός.

Δοθέντος όμως ότι προεκλογικώς είχε διαβεβαιώσει ότι “λεφτά υπάρχουν”, έχασε πολύτιμο χρόνο χωρίς να λάβει μέτρα.

Έτσι το πρόβλημα του ελλείμματος μετεξελίχθηκε σε αδυναμία δανεισμού, με συνέπεια στις αρχές του 2010 η χώρα να φθάσει στα πρόθυρα χρεωκοπίας.

Η εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδος εντός ολίγων μηνών από τις 150 στις 500 μονάδες βάσης, ήταν αποτέλεσμα των τραγικών λαθών του κ. Παπανδρέου.

Ως πρωθυπουργός ο κ. Παπανδρέου έφερε την χώρα στο επίκεντρο της παγκοσμίου επικαιρότητας και στο στόχαστρο των διεθνών αγορών.

Αντί να κάνει με σιωπηρό τρόπο ότι επιβάλλετε για να διορθώσει την κατάσταση που παρέλαβε, διέσυρε την Ελλάδα διεθνώς.

Την χαρακτήριζε ως χώρα όπου ανθεί η διαφθορά και όπου τίποτε δεν λειτουργεί σωστά, διαβεβαιώνοντας ότι με την δική του πολιτική όλα επρόκειτο να διορθωθούν.

Αλλά οι ξένοι – κυρίως οι αγορές – ενδιαφέρονταν πρωτίστως για την δανειακή αξιοπιστία της χώρας.

Ρωτούσαν λοιπόν τον Πρωθυπουργό πως είναι δυνατόν να περιορίσει τα δημοσιονομικά ελλείμματα χωρίς απολύσεις στον δημόσιο τομέα και εκείνος απαντούσε ότι “υπάρχουν άλλοι τρόποι”.

Για λόγους λαϊκισμού, ο κ. Παπανδρέου επέτεινε αντί να περιορίσει την δυσπιστία των ξένων.

Κατά την ολέθρια αυτή διετία, ο αριθμός των ανέργων στην χώρα μας αυξήθηκε κατά 500 χιλιάδες άτομα.

Εκτινάχθηκε σε τέτοιον βαθμό διότι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε να θίξει την εκλογική του πελατεία που συνίστατο στους πάσης φύσεως κρατικοδίαιτους.

Τα σπασμένα του δημοσίου εκλήθη να πληρώσει ο ιδιωτικός τομέας.

Αντί να μειωθούν τα ελλείμματα του πρώτου, η Κυβέρνηση επέδραμε φορολογικά κατά του ιδιωτικού τομέα. Έτσι μέσα σε μια διετία η οικονομία παρέλυσε.

Το ότι η ύφεση έφθασε στο 7% ετησίως, οφείλεται στο πείσμα της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να μην περιορίσει τον δημόσιο τομέα. Ήταν και αυτό προϊόν του λαϊκισμού.

Ασύδοτη προπαγάνδα

Οι φορολογικές επιδρομές και ο διωγμός της ιδιωτικής πρωτοβουλίας συνεχίσθηκαν ακόμη και όταν κατέστη πασίδηλο ότι προκαλούσαν ζημιά στην οικονομία.

Οι της τρόικας ζητούσαν απεγνωσμένα να δρομολογηθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές, αλλά οι αμετανόητοι λαϊκιστές του ΠΑΣΟΚ ανθίστατο.

Πέρυσι οι εκπρόσωποι της τρόικας πρότειναν ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και εκποίησης περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, αλλά ο κ. Παπανδρέου απάντησε ότι “δεν θα εκποιηθεί σπιθαμή ελληνικής γης”.

Η χώρα ήταν ένα βήμα προ της χρεωκοπίας, οι ξένοι πρότειναν λύσεις ώστε αυτή να αποφευχθεί, αλλά ο λαϊκισμός δεν επέτρεπε να δρομολογηθούν οι λύσεις.

Κάποιοι προτιμούσαν να επέλθει η καταστροφή, παρά να ληφθούν μέτρα που δεν θα άρεσαν στον απληροφόρητο ελληνικό λαό.

Οι λαϊκιστές είχαν πείσει την κοινή γνώμη ότι θα πωλούνταν ακόμη και αρχαιολογικοί χώροι! Ενώ η τρόικα απλώς ζητούσε να εκποιηθούν ανεκμετάλλευτα περιουσιακά στοιχεία που δεν υπήρχε λόγος να ανήκουν στο δημόσιο.

Ο λαϊκισμός δεν είχε αρχή και τέλος. Άρχισε με το “λεφτά υπάρχουν”.

Προχώρησε με τον πρωτοφανή διασυρμό της χώρας από τα χείλη του ίδιου του Πρωθυπουργού.

Συνέχισε με την άρνηση λήψης μέτρων πραγματικής εξυγίανσης του δημοσίου, για να μη θιγεί η εκλογική πελατεία του ΠΑΣΟΚ.

Έφθασε στο απόγειο με την αντίσταση που προέβαλε η Κυβέρνηση σε ότι θετικό πρότεινε η τρόικα.

Και κατέληξε στην χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου, που επισφραγίσθηκε με το “κούρεμα” του χρέους.

Ο λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ και του απερχόμενου αρχηγού του διέλυσε τον τόπο.


Διαβάστε περισσότερα εδώ: http://apneagr.blogspot.com/2012/03/blog-post_16.html#ixzz1pGkDInZD


Βία και τρομοκρατία: Η "δημοκρατία" της μνημονιακής εξουσίας

Από το φθινόπωρο του 2009 η χώρα και η κοινωνία οδηγούνται στην καταστροφή, μέσα από μια συντονισμένη και συστηματικώς ασκούμενη ΒΙΑ, που προσλαμβάνει τις μορφές της οικονομικής, της κοινωνικής και της ψυχολογικής βίας. Πρόκειται κυριολεκτικώς για μια μεθοδευμένη πολεμική επιχείρηση, την οποία εξαπέλυσαν τα ξένα και εγχώρια συμφέροντα, με πολιτικούς «εκτελεστές» τα κομματικά υποχείρια, τα οποία συμβολοποίησαν και επισημοποίησαν την πλήρη υποταγή τους με τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου. Με τη σειρά της, η κυβέρνηση αυτή αποτέλεσε «ευτυχές προϊόν» της πολιτικής βίας που άσκησαν τα τραπεζικά - κερδοσκοπικά κέντρα και το επιτελείο του Δ Ράιχ στο πολιτικό σύστημα της διακυβέρνησης.

Όσοι ερμηνεύουν υποκριτικώς τις αντιδράσεις, την οργή, την απόγνωση των πολιτών σαν βία θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η διαμαρτυρία και η αποδοκιμασία δεν συνιστούν βία. Αντίθετα, ΒΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΝ, ΑΔΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙ-ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, που στερούνται πολιτικής και κοινωνικής νομιμοποίησης.

Παραδείγματα τέτοιου είδους βίας είναι η βίαιη και αυθαίρετη αφαίρεση του μισθού, της σύνταξης, βία αποτελούν οι απολύσεις που γίνονται χωρίς καμιά θεσμική προστασία. Τη βία υπομένουν οι πρώην επαγγελματίες που προσφεύγουν στα συσσίτια, οι νεόπτωχοι, οι άστεγοι. Βία υφίστανται οι συνταξιούχοι που δεν μπορούν πλέον να βρουν ούτε φάρμακα...

Μήπως με βίαιο, αντιδημοκρατικό και άδικο τρόπο δεν έγινε η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, του κατώτερου μισθού, της διαιτησίας; Βία δεν αποτελεί το γεγονός ότι διαλύεται το Δημόσιο, ότι απολύονται χιλιάδες υπάλληλοι όχι επειδή γίνεται ορθολογική ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού, αλλά διότι «περισσεύουν κεφάλια», σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των «τροϊκανών»;

Βία και ιδεολογική τρομοκρατία: Αυτό είναι το δίπτυχο του μοντέλου της «Δημοκρατίας του Μνημονίου». Ο ελληνικός λαός, οι πολίτες υβρίζονται, εκβιάζονται, απειλούνται, τρομοκρατούνται κυριολεκτικώς από τους ίδιους τους πολιτικούς υπηρέτες του Μνημονίου και από τους μηχανισμούς προπαγάνδας των Μ Μ Ε.

Ασκείται μια μορφή ψυχολογικού πολέμου η οποία ακολουθεί πιστά τις αρχές της αμερικανικής σχολής. Σύμφωνα με αυτή, ο αιφνιδιασμός, ο εκφοβισμός, η απελπισία συνιστούν βασικούς όρους για να μην μπορεί ο πολίτης να εκλογικεύσει και να αντιδράσει στην κρίση με ορθολογικά επιχειρήματα αλλά να υποταγεί πλήρως και να αποδεχθεί ΤΑ ΝΟΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ που προσδίδουν στις λέξεις-συνθήματα οι ασκούντες την ιδεολογική αυτή τρομοκρατία.

Γι' αυτό και φράσεις-κλειδιά, όπως «επάνοδος στη δραχμή», «χρεοκοπία», «έξοδος από την Ευρωζώνη», «απώλεια των περιουσιακών στοιχείων», θα χρησιμοποιηθούν σ' αυτό το πλαίσιο της άσκησης ΣΥΜΒΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα.

Η στρατηγική των μνημονιακών συμφερόντων αποβλέπει στην παθητική παράδοση και υποταγή της κοινωνίας. Στην επικράτηση μιας σιωπής νεκροταφείου. Ο πρώτος στόχος της διεθνούς κερδοσκοπίας και του Δ' Ράιχ ήταν η ενσωμάτωση και η υποταγή του συστήματος διακυβέρνησης, των φορέα του δικομματισμού - στόχος που επετεύχει στο ακέραιο. Τώρα θα πρέπει να εξουθενωθεί και να χειραγωγηθεί μια ολόκληρη κοινωνία να υποκύψει στη μοίρα της και να ψηφίσει αδιαμαρτύρητα στις εκλογές τα κόμματα του Μνημονίου «για να αποφύγει τη χρεοκοπία και την επάνοδο στη δραχμή».

Οι εκδηλώσεις αποδοκιμασίας κατά των πολιτικών και των φερέφωνών τους εκφράζει ακριβώς αυτό το συνολικό αδιέξοδο. Είναι ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και οργής. Οι πολίτες που καταφεύγουν στις αποδοκιμασίες είναι στη συντριπτική πλειοψηφία καθημερινοί άνθρωποι, που για πρώτη φορά στη ζωή τους εκδηλώνουν την απόγνωσή τους με τους τρόπους αυτούς.

 Οι πολιτικο-οικονομικοί μηχανισμοί της αυτοτέλειας, της βίας, της τρομοκράτησης και της εξαθλίωσης των πολιτών, οι μηχανισμοί της προπαγάνδας, αντί να ζητούν και «τα ρέστα», ας αντιληφθούν ότι η κατάσταση πλέον οριακή. Και ότι οι ευθύνες είναι αποκλειστικά δικές τους.

Πηγή: Μενέλαος Γκίβαλος - "Επίκαιρα" 

"Αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα."


Ολόκληρη η συνέντευξη του Αδαμάντιου Πεπελάση απο το ΜΟΝΟ #2  
του Κώστα Καραβίδα
Την ημέρα που η Αθήνα υποδεχόταν το χιόνι, συναντήσαμε τον Αδαμάντιο Πεπελάση στο καταφύγιο του στη Φιλοθέη. Διαπρεπής οικονομολόγος, χρόνια καθηγητής σε αμερικανικά πανεπιστήμια και με μακρά θητεία στη διοίκηση τραπεζών, είχε το προνόμιο να διατελέσει συνεργάτης και φίλος όλων σχεδόν των πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης. Τους έζησε όλους από... κοντά, τους συμβούλευσε και συγκρούστηκε μαζί τους.


Ο ίδιος αρνήθηκε τη θέση του βουλευτή επικρατείας που του πρότεινε τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο στενός φίλος του, Α. Παπανδρέου. Η μαρτυρία του 90χρονου σήμερα διανοούμενου οικονομολόγου έχει διπλή σημασία. Αφενός, ξεκαθαρίζει το νέο οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Αφετέρου, στο δεύτερο μέρος της κουβέντας μας, καταθέτει ενώπιον της ιστορίας, τις κρίσεις του για τις πολιτικές προσωπικότητες που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική κακοδαιμονία μας. 


Ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς δεν προέρχεται από έναν αριστερό διανοούμενο με την κλασική έννοια του όρου, αλλά από έναν φιλελεύθερο που βρισκόταν πολύ κοντά αλλά και τόσο μακριά από τα δώματα της εξουσίας. Η συνέντευξη ποταμός που μας παραχώρησε, σε μεγάλο βαθμό είναι απολογητική αλλά και απολογιστική. Αποδομεί εκ των έσω τον μύθο που περιέβαλλε τα πρόσωπα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, απευθύνοντας ένα δριμύ κατηγορώ με βαρύτατους χαρακτηρισμούς στους δυο μοιραίους της οικογένειας Παπανδρέου με την οποία συνδεόταν φιλικά μέχρι λίγα χρόνια πριν. Τα ερωτήματα που ..
θέτει είναι αμείλικτα και δεν γίνεται να μείνουν αναπάντητα. 



Εσείς δεν υπήρξατε ποτέ ένας τυπικός οικονομολόγος. Πάντα υπήρχε η διάσταση του πολιτισμού στη σκέψη και τη δράση σας. Οι άνθρωποι των καιρών μας βλέπουν ως ασυμβίβαστες αυτές τις δυο ενασχολήσεις, την οικονομία και τον πολιτισμό. Πώς συμβιβάζεται το προφίλ του οικονομολόγου με τις πολιτιστικές αγωνίες;


Νομίζω ότι αυτή η διάσταση της προσωπικότητάς μου αφενός με ζημίωσε προσωπικά, αλλά αφετέρου με βοήθησε στην κατανόηση και την ερμηνεία των κοινωνικών παραμέτρων στα οικονομικά. Οι οικονομολόγοι ποτέ δεν είχαν σχέση με τις τέχνες και τα γράμματα και όσοι είχαν τέτοιες ευαισθησίες ήταν πάντα εξαιρέσεις. Ο Κέινς, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχεις για την οικονομική θεωρία του, ζούσε χάριν της τέχνης. Και ο Άνταμ Σμιθ, αν τον διαβάσεις προσεκτικά, θα δεις ότι μιλάει για την αγωνία του ανθρώπου να κατανοήσει τους λόγους της ύπαρξής του. Πόσο μάλλον ο Μαρξ. Νομίζω ότι το μοντέλο του παραδοσιακού οικονομολόγου, όπως το γνωρίσαμε από τον 19ο αιώνα και που αναζητούσε τους τρόπους παραγωγής και αύξησης του πλούτου με τις λιγότερες δυνατές θυσίες, έχει τελειώσει.

Ο νέος οικονομολόγος που υπαινίσσεστε τι χαρακτηριστικά θα έχει;


Ο νέος οικονομολόγος που τώρα αναδύεται σιγά σιγά, όχι στην Ελλάδα όμως, θα πρέπει να βρει τις απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα: Πως συμβιβάζεται η άνοδος της κοινωνικής δυσχέρειας με την αύξηση του πλούτου; Γιατί σήμερα που ο κόσμος παράγει περισσότερο υλικό πλούτο από ποτέ, τα νοσοκομεία όμως είναι γεμάτα από δυστυχισμένους ανθρώπους; Αυτό είναι το στοίχημα για τους νέους οικονομολόγους. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη δέσμιοι μιας πίστης στο ψεύτικο όραμα της Μεταπολίτευσης, να κάνουμε εύκολα και γρήγορα λεφτά.

Υφίσταται σήμερα μια τέτοια τάση σε κάποια πανεπιστήμια ή οικονομικές σχολές;


Υφίσταται, αλλά ακόμη μόνον ως τάση. Στο Λονδίνο, το Warwick, τα πανεπιστήμια της Ανατολικής Αμερικής και πολλά άλλα στις ΗΠΑ αρχίζουν και δημιουργούν έδρες που προσελκύουν νέους καθηγητές που ειδικεύονται σ’ αυτή την κατεύθυνση. Είναι μια ελπίδα αυτή η τάση, αλλά δεν ξέρω που θα καταλήξει. Σημασία έχει να ενσφηνωθεί γερά στην καρδιά της οικονομικής θεωρίας αυτή η κοινωνική διάσταση.

Βλέπετε να προδιαγράφεται συνολικότερα το τέλος μιας εποχής;


Νομίζω ότι το τέλος εποχής θεωρητικά έχει ήδη επέλθει. Διότι η εποχή αυτή που πρόσφερε τεράστιο πλούτο, υλικά αγαθά και την ωραία ιδέα της προόδου και της ανάπτυξης, πρόσφερε παράλληλα και τον ανθρώπινο πόνο.

Και κυριάρχησε το άγριο μοντέλο του Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγο.


Ο Φρίντμαν και η σχολή του ήταν μια πολύ αυστηρή και έντιμη ανάγνωση της αμερικανικής οικονομίας της εποχής. Όμως σε αυτή την ανάλυση δεν υπήρχαν τα ουμανιστικά στοιχεία που σήμερα τα θεωρούμε απαραίτητα νια μια ανθρώπινη και αποτελεσματική οικονομική δραστηριότητα. Ο Φρίντμαν ήταν μεγάλος δάσκαλος. Εμάς δεν μας έφταιξε κανένας Φρίντμαν. Στη Μεταπολίτευση δεν πήραμε τον δρόμο ούτε του φιλελευθερισμού ούτε του νεοφιλελευθερισμού. Πήραμε το δρόμο του ελευθερισμού. Για τη λεηλασία του πλούτου από φιλελεύθερους και σοσιαλιστές στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο Φρίντμαν ούτε ο Μαρξ. Δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν στοχαστή ή συγγραφέα με βάση τα αισθήματα που προκαλεί σήμερα. Εγώ λέω στους φιλελεύθερους, φανταστείτε να μην είχε γεννηθεί ο Μαρξ. Πόσο φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος.Η δαιμονοποίηση της θεωρίας είναι μεσαιωνική πρακτική, είτε προέρχεται από αριστερά είτε από δεξιά.

Ο Μαρξ βλέπουμε σήμερα να επικαιροποιείται εκατέρωθεν. Γίνεται επιλεκτική χρήση του και από τους φιλελεύθερους και από τους μαρξιστές διανοούμενους.


Ο Μαρξ ήταν δυτικός διανοούμενος και προχώρησε την οικονομική και κοινωνική σκέψη λίγο πιο πέρα. Εάν ο Μαρξ δεν πέσει στα χέρια ανόητων ανθρώπων, εκατέρωθεν όπως σωστά το είπατε, στον νέο κόσμο έχει σοβαρό λόγο η παρουσία του. Τα τελικά συμπεράσματα και οι υποθέσεις του Μαρξ βασίζονται στην ερμηνεία και στη διάσταση της ανθρώπινης αγωνίας για ζωή. Κάτι που δεν αφορά βέβαια τους οικονομολόγους από τα MIT και τα Harvard. Κάποτε ο οικονομολόγος, έως και τον Β’ Παγκόσμιο, ήταν η έκφραση της αγωνίας, ο διανοούμενος της κοινωνίας. Μετά όμως, όταν ο πλούτος επέπεσε με τεράστιους γδούπους επί της κοινωνίας, μεταλλάχθηκε.






Και τώρα έχουμε τους τραπεζίτες στην εξουσία.


Ναι, υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους τραπεζίτες. Στην Ευρώπη και την Αμερική οι τραπεζίτες δεν έχουν γίνει θεσμοί, ενώ στην ιστορία μας, συνήθως, ο τραπεζίτης έπαιζε ρόλο θεσμικό που δεν ήταν εύκολο ή επιθυμητό για την πολιτική εξουσία να τον αφαιρέσει. Βέβαια, εγώ δεν νομίζω ότι ο τραπεζίτης Παπαδήμος θα μας βγάλει από την περιπέτεια, γιατί κυρίως βλέπει αυτά που λέγαμε πριν. Όμως στη δική μας περίπτωση δεν είναι καθόλου οικονομικό το ζήτημα. Πώς να τους εξηγήσεις ότι το υψηλότερο ΑΕΠ δεν μας ενδιαφέρει αν δεν συνεπάγεται πραγματική ανάπτυξη, αν δεν σκεφτόμαστε δηλαδή την ποιότητα και το περιεχόμενο του.

Μπορούσαμε να αποφύγουμε το Μνημόνιο;

Ναι, ναι, ναι…Το πιστεύω αν και δεν έχω τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ όμως να καταθέσω τη διαίσθησή μου από την εξέταση του θέματος. Ό,τι λέω είναι προσωπικές εντυπώσεις. Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε χίλια δυο δείγματα της ανεπάρκειάς του να κυβερνά μια χώρα, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν μπορώ να το τεκμηριώσω πλήρως, αλλά εν μέρει το τεκμηριώνω. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται π πολιτική συμπεριφορά του; Εμένα δεν με καλύπτει η ερμηνεία ότι ήταν μόνο ανοησία και απερισκεψία. Μπορεί να ήταν και ανοησία, αλλά δεν ήταν μόνο. Υποψιάζομαι ότι έγιναν ανταλλαγές. Ο Γ. Παπανδρέου είπε πολλά ψέματα. Ο πατέρας του που ήταν μάστορας στο ψέμα αλλά ήξερε πώς να δουλέψει το μαστοριλίκι του, δεν άφησε τέτοια ίχνη να τον ακολουθούν. Και ρωτώ και απαιτώ μια πολιτική απάντηση: Γιατί τέτοιο τρέμουλο να αποκοπούμε από τη ρωσική ενεργειακή πολιτική; Ήταν ανάγκη να τορπιλίσουμε τα δυο σημεία της ρωσικής πολιτικής που ήταν γι’ αυτούς σημαντικά;  Ύστερα, η πρεμούρα με το Ισραήλ. Γιατί τέτοια επιμονή; Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι η πρώτη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είχε για υπουργό εξωτερικών έναν άγνωστο και ανόητο Έλληνα της Αυστρίας που έλεγε ψέματα ότι έχει πάρει το ντοκτορά του; Την ώρα του Μνημονίου, θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την κακή πολιτική που ακολουθούσαμε δεκαετίες, χωρίς να περάσουμε στο ΔΝΤ. Δηλαδή, φέρε τώρα το δάνειο, κάλυψε τις ανάγκες σου και άσε τους άλλους να χτυπιούνται. Τα επιτόκια στην αγορά ήταν ακόμη ευνοϊκά.Προσπαθήσαμε να δανειστούμε από αλλού;  Ή μήπως με δηλώσεις περί διεφθαρμένου λαού στρώναμε τον δρόμο μας;

Είναι πολύ σοβαρό αυτό που καταθέτετε. Δηλαδή γνωρίζοντας τι σημαίνει για τον τόπο αυτή η πολιτική επιλογή ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε με τέτοια επιπολαιότητα;


Ναι, έκανε ό,τι έκανε αδιαφορώντας για τον τόπο. Τι μεσολάβησε; Το χρήμα; Δεν θέλω να το πιστέψω. Γνωρίζω τον χαρακτήρα του ανθρώπου από παιδί δυο χρόνων. Η μαμά του και η γιαγιά Σοφία Μινέικο, μια αγία γυναίκα κατά τ’ άλλα, τον μεγάλωσαν με την ιδέα ότι είναι πρώτος. Παιδάκια όταν έπαιζαν με τον γιο μου και τις παρέες των φίλων τους στην Αμερική, που μέναμε στον ίδιο δρόμο, η Μαργαρίτα επέβαλλε τον Γιώργο ως αρχηγό της παρέας. Εμείς που ειρωνευόμαστε τον Γιωργάκη, δεν ξέραμε τι λέγαμε. Από αυτόν το βρήκαμε. Και όχι τυχαία. Το είχε επεξεργαστεί. Εγώ δεν μιλώ «καρατζαφέρεια» διάλεκτο, αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν Παπανδρέου ή Παπαδήμο να λέει είμαι εδώ για να σώσω την πατρίδα μου. Είναι υποκρισία αισχίστου είδους.



Η έξοδος από τo ευρώ τι σημαίνει;


 Όταν άρχισε αυτή η οδυνηρή δημόσια συζήτηση για το ενδεχόμενο να βγούμε από το ευρώ, είχα πει ότι θα ισοδυναμούσε με τη μικρασιατική καταστροφή. Και πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι με ειρωνεύτηκαν. Τότε λειτούργησα σαν παραδοσιακός αναλυτής, με δεδομένα που δεν ίσχυαν στην περίπτωσή μας. Είσαι λοιπόν ο πρώτος που το ακούς δημόσια. Ύστερα από τις γκανγκστερικές πιέσεις που ασκούνται πάνω μας και επειδή προβλέπω τι σημαίνει η «επιτυχία» των προγραμμάτων της τρόικας, εύχομαι η ελληνική κυβέρνηση να πει επιτέλους ένα όχι. Όσο περνάει ο καιρός και βλέπω πώς γίνεται η διαπραγμάτευση, πείθομαι ότι δεν θα μας πετάξουν έξω, γιατί δεν τους συμφέρει. Αν αρχίσει το ξήλωμα του ευρώ, και εμείς θα ταλαιπωρηθούμε, αλλά και οι συνέπειες για την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία θα είναι τεράστιες. Η Ε.Ε δεν είναι σε θέση τώρα να σχεδιάσει και να παρακολουθήσει μια τέτοια εξέλιξη. Άρα, ας βγει η κυβέρνηση και να πει ότι δεν δέχεται αυτά τα μέτρα, γιατί αυτά που ζητάνε είναι όσα μας βοήθησαν να έχουμε μια κοινωνία κακή μεν, αλλά λειτουργική. Αν ήμουν Κουτρουμάνης θα έδινα ένα χαστούκι στον Τόμσεν! Και τι θα γινόταν δηλαδή αν θύμωνε ο πρωθυπουργός και τον έδιωχνε; Δεν μπορούμε να πληρώσουμε ένα τέτοιο ανθρώπινο και ηθικό κόστος. Ακόμα και να μας έδιωχναν από το ευρώ, που το θεωρώ απίθανο, τι θα γινόταν χειρότερο από σήμερα; Καταλαβαίνουμε τι γίνεται τώρα στην ψυχή των νέων; Τι εθνική υπερηφάνεια και κολοκύθια να αισθανθούν; Πώς να μην μισήσουν την οργανωμένη κοινωνία και την οργανωμένη οικονομική δραστηριότητα;

Η χρεοκοπία τι θα σημαίνει πρακτικά για την καθημερινότητα του πολίτη; 


Η χρεοκοπία ασφαλώς είναι ένας μοχλός πίεσης, αλλά πολλά πράγματα στον κοινωνικό βίο δεν είναι ανάγκη να συμβούν για να υποστείς την επίδρασή τους. Αν φοβόμαστε τη χρεοκοπία είναι περίπου σαν να έχει γίνει. Έτσι λοιπόν εγώ λέω τώρα καλύτερα να παίξουμε αυτό το σενάριο και να υποστούμε την όποια κύρωση. Είτε κάνουμε τώρα όλα όσα μας λένε είτε όχι, βλέπω ότι αρχές του καλοκαιριού ο τόπος αυτός θα παραδέρνει κοινωνικά. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλιώς, διότι μέσα σε λίγα χρόνια μια κοινωνία μικροεμπόρων μικροεπιχειρηματιών και μικροκαλλιεργητών έγινε κοινωνία καταναλωτών.

Πώς κρίνετε τη στάση του ελληνικού λαού; Αδράνεια ή ωριμότητα;


Ούτε ωριμότητα είναι ούτε αδράνεια. Πιστεύω ότι δούλεψαν πολύ καλά τα τεχνάσματα για τη συνενοχή. Πειστήκαμε από τον Τόμσεν και την τρόικα ότι δεν γίνεται αλλιώς. Σ’ αυτό συνέβαλε και ο Παπανδρέου που επί ενάμιση χρόνο έλεγε αυτά. Έρχεται τώρα και ο Παπαδήμος και πιο έγκυρα και πιο πειστικά επαναλαμβάνει τα ίδια και χειρότερα.

Τα τελευταία χρόνια προσέχετε με περισσότερο ενδιαφέρον τον λόγο που επιχειρεί να αρθρώσει η Αριστερά. Ποια γνώμη έχετε γι’ αυτή;


Προσωπικά έχω ρομαντικούς δεσμούς με την Αριστερά, παρότι δεν ήμουν ποτέ αριστερός. Μόνο όταν ήθελα να ενοχλήσω τον πατέρα μου και τους προύχοντες του χωριού αγόραζα και επιδείκνυα τον Ριζοσπάστη, σαν ερχόταν το τρένο από την Αθήνα. Και ο διάολος να με πάρει αν καταλάβαινα τι λέει ο Ριζοσπάστης. Το 1940 το καλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού ήταν σ’ αυτό το χώρο, του ΕΑΜ. Όποιος Έλληνας ήξερε να διαβάζει δυο γράμματα ήταν εκεί. Αργότερα όμως οι πολλαπλές ηγεσίες άφησαν μετέωρο αυτόν τον κόσμο και τον έσυραν σε πικρίες. Με τον Χαρίλαο όμως είχαμε μια ωραία σχέση. Δυστυχώς σήμερα η Αριστερά στον τόπο μας δεν προσφέρει την υπηρεσία που πρόσφερε κάποτε το ΕΑΜ. Εγώ λοιπόν φιλικά λέω στο ΚΚΕ να πάνε στη Λατινική Αμερική να ακούσουν πώς μιλάνε εκεί οι κομμουνιστές, τι λόγο αρθρώνουν. Από το ΚΚΕ δεν έχω ελπίδα να δουν τον κόσμο όπως είναι. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι ο Τσίπρας και ο Κουβέλης έχουν δημιουργήσει προσδοκίες. Μακάρι! Όμως δεν βλέπω ένα σύγχρονο και εφαρμόσιμο πρόγραμμα αριστερής κατεύθυνσης. Δεν βλέπω κάποια προσωπικότητα στην Αριστερά που να μπορεί να διατυπώσει θέσεις με την καθαρότητα ενός Ηλιού. Αν είχαμε σήμερα μια άλλη Αριστερά, σύγχρονη και κινούμενη παράλληλα με τα προβλήματα του τόπου, θα ήταν πολύ αλλιώτικα. Κι αυτό είναι μια κακή στιγμή για την ελληνική πολιτική ζωή.

Ποιες είναι οι βαθύτερες διαστάσεις της κρίσης; 


Μια κρίση του μεγέθους της σημερινής δεν μπορεί ποτέ να είναι μόνον οικονομική. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, στο βάθος των πραγμάτων δεν είναι οικονομική. Βεβαίως έχει οικονομική διάσταση. Όμως, το ζήτημα εδώ δεν ήταν ότι φτιάχτηκαν πολλά σπίτια και δεν πουλιούνται. Κάπου αλλού βρίσκεται η αιτία, αλλά εκεί δεν την αναζητάμε, γιατί δεν μας συμφέρει, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα ερωτήματα. Εγώ το λέω και ξαφνιάζονται οι φίλοι μου, ότι το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι οικονομικό, είναι πρωτίστως κοινωνικό και πολιτιστικό.

Αυτό θα πει ότι τη ρίζα της παθογένειας πρέπει να την αναζητήσουμε στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν. Εσείς που ζήσατε από κοντά σχεδόν όλους τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας από τη Μεταπολίτευση και πέρα, πώς θα κατανέματε, καταθέτοντας ενώπιον της ιστορίας, τις ευθύνες των προσώπων για το σημερινό αδιέξοδο;

Έχω πει και παλιότερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία που δεν είχε ούτε ο Καποδίστριας, ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Βενιζέλος. Όταν πήρε την εξουσία το 1981, είχε μαζί του τον λαό, είχε ικανούς ανθρώπους να τον υποστηρίζουν, είχε την ανοχή της κοινωνίας, αλλά και χρήμα από τις Βρυξέλλες. Και επιπλέον είχαμε πιστέψει ότι το σπουδαίο μυαλό του ήταν το μέλλον της σκέψης για τον τόπο. Από αυτή την άποψη είναι τεράστια η ευθύνη του για το σημερινό κατάντημα. Τώρα πια με αφορμή τον Ανδρέα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην πολιτική δεν φτάνει η πρόθεση ούτε η αντίληψη. Θέλει και προσωπικό θάρρος.






Δεν είχε ο Ανδρέας προσωπικό θάρρος;


Δεν το εφάρμοσε ποτέ. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο Ανδρέας πήγε στην Αμερική και σε όλη την διάρκεια του πολέμου και μετά, γύρω στο ’60, ήταν στα πανεπιστήμια και δίδασκε, μάθαινε, έβλεπε. Δηλαδή η ανωτάτη παιδεία δεν ήταν μια κουβέντα γι αυτόν. Ήταν βίωμα. Τότε στην Αμερική η εκπαίδευση ήταν οργιές μπροστά απ’ ό,τι στην Ευρώπη. Λοιπόν εγνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τι έπρεπε να κάνει στην οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Και τι έκανε; Σε τίνος χέρια τα άφησε;  Αν δεις ποιοι ήταν υπουργοί παιδείας στις πρώτες κυβερνήσεις και τι θεσμικά μορφώματα κατασκεύασαν θα καταλάβεις πολλά!


 Πώς το ερμηνεύετε αυτό;

Αυτό που θα σου πω είναι για μένα η ερμηνεία της συνολικής αποτυχίας του Παπανδρέου. Γιατί όταν μιλάμε για αποτυχία κάποιου πρωθυπουργού εννοούμε συγκριτικά των όσων μπορούσε να κάνει. Ο Ανδρέας σε πολλές περιόδους της πρωθυπουργίας ή της πολιτικής του ζωής δεν ενδιαφερότανε. Δεν του καιγότανε καρφάκι. Ήτανε μέσα στη διαδικασία της καλοζωίας και της καλοπέρασης. Ο καλός πρωθυπουργός και ηγέτης όμως πρέπει να έχει και κάτι από τη στόφα του ορθόδοξου μοναχού. Του ανθρώπου που όλα τα βάζει στην άκρη και τον ενδιαφέρει μόνον πώς θα πάει η χώρα μπροστά. Και αυτά δεν συνέβησαν στην περίπτωση του Ανδρέα. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα κατηγορούσα κάποιον για τις ερωτικές του υπερβολές. Όμως ο Ανδρέας έκανε όσα έκανε για να καλύψει την πολιτική απραξία του. Όταν είμαστε στην Αμερική δεν ήθελε να ακούσει τη λέξη Ελλάδα, δεν του άρεσε. Ποτέ δεν δέχτηκε την πρόσκληση των Ελλήνων φοιτητών και νεαρών καθηγητών να πάμε τη Μεγάλη Παρασκευή στον επιτάφιο. Ποτέ δεν ήρθε στο προξενείο στη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα πείτε, τι επιχειρήματα είναι αυτά. Αυτά καθαυτά δεν αποδεικνύουν τίποτα. Αλλά σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για τον άνθρωπο που αργότερα θα κυβερνούσε τη χώρα.
Οι σχέσεις σας μαζί του πότε κλονίστηκαν; 


Θα σας δώσω για την ιστορία ένα παράδειγμα διάλυσης των ηθών από αυτά που ήταν συνήθη. Ένας από τους πρωιμότερους και σοβαρότερους λόγους διάρρηξης των σχέσεων αγάπης και εμπιστοσύνης με τον Ανδρέα ήταν ότι με πίεζε, αυτός και το περιβάλλον του, να υπογράψω ένα απαράδεκτο δάνειο το 1964 στην εταιρία ΒΟΚΤΑΣ, που παρήγε τότε κοτόπουλα. Βίαιοι καβγάδες με τον Ανδρέα και το δάνειο δεν δόθηκε. Ήμουν υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας με διοικητή τον Βγενόπουλο. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, χαμογελάω. Του έλεγα ότι όσο κι αν σου προκαλεί γέλωτα, προστατεύω κι εσένα. Τι μου είπε;  Εσύ δεν έχεις καταλάβει ότι είσαι εκεί για να υπηρετείς τα συμφέροντα της οικογένειας Παπανδρέου.

Του το είχαν επισήμαιναν άνθρωποι τότε; Παρατηρήσεις δεχόταν;


Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Ανδρέας, ήρθαμε μαζί από το ίδιο σχολειό και κάναμε υποτίθεται την ίδια δουλειά. Μπορώ να πω ανεπιφύλακτα ότι τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Λοιπόν όταν του έκανες κριτική, δεν ήθελε να ακούσει. Ή άκουγε εσένα που θα πήγαινες να του μιλήσεις και σου έλεγε ποιος ο τάδε;  Ξέρεις τι λέει για σένα;  Και άρχιζε μια ιστορία για να δημιουργήσει χώρο δυσπιστίας σε ό,τι προσπαθούσα να του πω. Όχι, ο Ανδρέας δεν έδειξε τη σοφία και το ήθος για έναν άνθρωπο που βρέθηκε στη θέση να διοικεί έναν λαό.






Ποια είναι η κληρονομιά που άφησε στον τόπο ο Ανδρέας; 


Πολλοί έλεγαν, εγώ θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ γιατί μου φέρνει ψωμί και παρατήστε με. Ο Ανδρέας τελικά είχε προσδεθεί στην ιστορία ότι δίνει λεφτά στους μη προνομιούχους και τους βάζει στην εξουσία. Και αυτή θα πουν οι υποστηρικτές του ήταν η μεγάλη του προσφορά. Αλλά έγινε τόσο άτσαλα και χυδαία που ακυρώνεται. Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα με ιστορικούς υπολογισμούς έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα.




Ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος πώς θα μείνει στην ιστορία;


Πείτε ό,τι θέλετε για τον Καραμανλή και εγώ έχω πει πολλά. Και τον κατηγόρησα και όταν ήμουν διοικητής της τράπεζας ότι δημιούργησε βιομηχανίες και οικονομικές δραστηριότητες που δεν μπορούσαν να σταθούν παρά μόνο για λίγα χρόνια. Όμως, από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζω ότι κατόρθωσε τότε να δαμάσει και να ελέγξει τον βαθμό καθυστέρησης της διοίκησης και του κράτους. Με ποιους θα το έκανε; Πέντε ανθρώπους είχε άξιους και πάλι καλά που έφτιαξε κυρίως τα αγροτικά εργοστάσια και τις βιομηχανίες στο βορρά και κινήθηκε η οικονομία. Η ιστορία θα τον αποτιμήσει θετικά επιπλέον για την ένταξή μας στην ΕΟΚ, παρά του Ανδρέα τη διαφωνία. Κάποια φορά μας κάλεσε ο Έβερτ στο κτήμα του. Ο Καραμανλής με πάθος όλο το βράδυ σταύρωνε τον Έβερτ για το πως θα κλείσει ο προϋπολογισμός. Δεν θέλω ούτε μια δραχμή έλλειμμα του φώναζε.

Γιατί απέτυχε ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη;


Γιατί δεν ήταν εκσυγχρονισμός. Η οχταετία Σημίτη ήταν κάτι αλλιώτικο. Ο εκσυγχρονισμός του δεν επιδέχεται ορισμού. Δεν εκσυγχρόνισε σχεδόν κανέναν από τους μεγάλους θεσμούς.Και η οικονομία αφέθηκε ελεύθερη να συνεχίσει τον δρόμο που είχε πάρει πριν και συνέχισε μετά. Σε ποιον τομέα μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο; Σε ποιον τομέα έγινε παραγωγικότερη η οικονομία;Δεν υπήρξε σε αυτόν τον εκσυγχρονισμό ένα περιεχόμενο που να δονεί την ψυχή των πολιτών. Το να γίνονται καταγγελίες και να λέει ο Σημίτης πήγαινε στον εισαγγελέα, δεν είναι πολιτική. Τι πάει να πει αυτό; Κανένα από τα νέα οικονομικά ήθη που εισήχθησαν δεν συντονιζόταν με τις βασικές δημοκρατικές αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, του αυτόματου ελέγχου των λειτουργιών της οικονομίας κ.λπ. Τι από αυτά συνέβη; Άλλο παράδειγμα. Ξέρεις μπορεί να πληγωθεί πολύ κανείς κοιτάζοντας εκείνη την περίοδο λίγο πριν και λίγο μετά, που μιλούσαμε για ισχυρή Ελλάδα.Που ήταν αυτό το πράγμα; Μόνο στη γλώσσα όσων τα έλεγαν. Διότι όταν μιλάς για την ισχυρή οικονομία πρέπει να γνωρίζεις και ο Σημίτης δεν γνώριζε. Άλλο να γνωρίζεις ακαδημαϊκά τα οικονομικά, με στενή τεχνοκρατική αντίληψη και άλλο να αντιλαμβάνεσαι την ροή και την μεταβολή των οικονομικών ως ένα φαινόμενο που επηρεάζει και επηρεάζεται από τη ροή της κοινωνικής ζωής. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα όλων των πολιτικών μας. Ίσως γιατί αυτό το ύφος τους ταίριαζε επειδή εμπεριείχε πολλή επίδειξη και ναρκισσισμό. Αλλά η οικονομία έχει τους δικούς της κανόνες και τη δικιά της διαδρομή. Κι αυτό δεν το καταλαβαίνουν. Όταν ένα βράδυ στο σπίτι του Αντώνη Σαμαράκη είπα στον Σημίτη γιατί άφησες τον Παπαντωνίου, που εγώ με τον Γιάννο ήμουν φίλος και του κήρυξα πόλεμο, να λέει αυτές τις ανοησίες, μου λέει: Διαμαντή είναι δυνατόν να γράφεις ότι ακόμη έχουμε ξύλινα πόδια και να μη βλέπεις την ευημερία γύρω μας;  Εγώ του μιλούσα ως οικονομολόγος και εκείνος απαντούσε σαν λογιστής. Και δεν νομίζω ότι με κορόιδευε.


Για τον Βενιζέλο, σήμερα πια, τι γνώμη έχετε;


Τον Βενιζέλο τον πλήρωσα ακριβά. Και τώρα που απολογούμαι δεν έχω καλά επιχειρήματα. Ήμουν ένας από τους έξι διανοούμενους το 2007 που δεν κρατιόμασταν και τον στηρίξαμε. Σήμερα θα σου πω όμως, αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα. Πρώτα απ’ όλα δεν καταλαβαίνει πολλά από τα πράγματα που γίνονται σήμερα στον διεθνή οικονομικό χώρο και είναι υπουργός οικονομικών. Στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να περνάει τις εξετάσεις. Θα μου πεις είναι καλύτερος από τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχόΐδη. Φαντάσου πού έχει φτάσει το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού.




Από πού να περιμένουμε την ελπίδα;


Φοβάμαι. Πολλοί άνθρωποι και αγαπημένοι φίλοι μου, δεν μπορούν να αποφύγουν τον εναγκαλισμό με το ονειρώδες. Εγώ όμως δεν βλέπω πώς θα επανέλθει η κοινωνική ηρεμία σ’ αυτόν τον τόπο. Με βασανίζει αυτή η απαισιόδοξη σκέψη. Κάναμε λάθη, ναι. Σε αυτό το παιχνίδι της Ευρώπης έπρεπε να τηρήσουμε τους κανόνες και εμείς εσκεμμένα και με κομπασμό και υπερηφάνεια δεν το κάναμε. Κι όλα αυτά αληθινά, ελεεινά και τρισάθλια. Αμαρτήσαμε ναι, αλλά όχι κι έτσι. Οι κύριοι στις Βρυξέλλες αφού ήξεραν ότι λειτουργούσαμε έτσι γιατί μας άφηναν τόσα χρόνια; Γιατί δεν μας νουθέτησαν, δεν μας συγκράτησαν; Οι πολιτικοί διέφθειραν περαιτέρω την κοινωνία μας και τώρα μια διεφθαρμένη κοινωνία αρνείται να κάνει αυτό που πρέπει. Αυτά έπρεπε να πει ο Πάγκαλος. Τα φάγανε, ναι, αλλά μαζί όχι. Με διέφθειρες, με έμαθες πώς να έρχομαι σε σένα όταν χρειάζομαι κάτι, να αναζητώ το βόλεμα και τώρα τι θέλεις από μένα;


Η μεγαλύτερη ανησυχία σας ποια είναι;


Αν στο πω θα γελάσεις. Όχι εσύ. Ο αναγνώστης μας… Φοβάμαι για το έθνος! Ο Γιάννης Σακελλαράκης, ένας διαπρεπής αρχαιολόγος που, για ευνόητους λόγους, δεν έγινε ποτέ καθηγητής στην Ελλάδα, ήταν δεμένος με τούτα τα χώματα. Ο αναγνώστης σου θα αναρωτηθεί τι θα πει, στα 2012, δεμένος με τα χώματα. Δεν ξέρω. Ό, τι καταλαβαίνει ο καθένας. Μου έλεγε ο Γιάννης, ρε συ Διαμαντή τόσα χρόνια σκάβω και ανακαλύπτω όλα αυτά τα ευρήματα. Ξέρεις πού καταλήγω; Ίδιοι μασκαράδες ήταν κι αυτοί όπως κι εμείς, αλλά ήταν και κάτι άλλο. Είχανε ψυχή. Αυτό εννοώ λέγοντας ότι φοβάμαι για το έθνος. Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται.Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά.
Πηγή : http://www.lifo.gr/

Τον τσάκισε ο Καμμένος και εκλιπαρεί τους εκδότες!

ΚΛΟΤΟΥΜΠΑ- ΕΧΕΙΣ ΧΕΣΤΕΙ ΠΑΝΩ ΣΟΥ ΕΕΕ... 

http://nonews-news.blogspot.com



Από εχθές το πρωί ο αρχηγός της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς ξεκίνησε τα τηλέφωνα στους εκδότες ζητώντας τους να «θάψουν» τον Καμμένο και τον νέο του πολιτικό φορέα. Με δέλεαρ τη χρηματοδότηση στα στεγνωμένα ΜΜΕ, ζητά από εκδότες και...καναλάρχες τους οποίους καλεί ο ίδιος προσωπικά, να… εξαφανίσουν την κίνηση Καμμένου και να συκοφαντήσουν τις όποιες πρωτοβουλίες του. Ο Αντώνης Σαμαράς βλέποντας το ρεύμα που έχουν οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και την απήχηση στο δεξιό ακροατήριο, με κίνδυνο να του στερήσουν πολύτιμες ψήφους απαιτεί από το μιντιακό κατεστημένο να… λιώσουν τον Καμμένο μέχρι να καταστεί στα μάτια της κοινής γνώμης, ανεύθυνος και επικίνδυνος!
enimerosi24.gr

Άνανδρος ο Ανδρουλάκης...

http://nonews-news.blogspot.com/





Αντεπίθεση από τη Λούκα. Για το μεν Μιμη Ανδρουλάκη, που την χαρακτήρισε καθηγητριουλα ,"χωρίς πολιτικό μυαλό", απάντησε πως "οι άνανδρες επιθέσεις προδίδουν ... αδυναμια και πανικό".
Για δε το Προβοπουλο, είπε πως "στην συνάντηση που επικαλείται (με Παπανδρέου και Παπακωνσταντινου ) δεν είχε μιλήσει για διψήφιο έλλειμμα".
"Δηλαδή λέει ψέματα ο κύριος Προβοπουλος", ρώτησε η Σταη. Και η Κατσέλη χωρίς να πάρει πίσω αυτά που ειπε, πρόσθεσε: Στην συνάντηση εκείνη , μιλησαμε και συμφωνήσαμε για μετρα που επρεπε να παρθουν. Άλλωστε ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός ηταν γνωστός και ήδη το ΠΑΣΟΚ στο προεκλογικό του πρόγραμμα , εκανε συγκεκριμενες προτάσεις για μέτρα.
Τελος για το "λεφτά υπάρχουν", έδωσε για πολλοστή φορά την ίδια απάντηση: Δεν ειπώθηκε αυτό από τον Παπανδρέου, με την έννοια που του προσέδωσαν οι πολιτικοί του αντιπαλοι. Αναφερόταν στα λεφτά που υπάρχουν από την φοροδιαφυγή...