ΤΟ 61% ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ



Εκτύπωση
Του ΝΙΚΟΥ ΠΕΡΠΕΡΑ*
Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε, σε πολλούς, η είδηση για την τεράστια κερδοφορία που ανακοίνωσαν για το Α' εξάμηνο του έτους οι τέσσερις λεγόμενες «συστημικές» ελληνικές τράπεζες. Αυτές που – κατά τα άλλα – οι κυβερνώντες ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτήριζαν περίπου ως ...αναξιοπαθούσες, ενώ μιαενδεχόμενη χρεοκοπία τους θα ισοδυναμούσε, όπως έλεγαν, περίπου με καταστροφή της χώρας, αν όχι με έναν νέο ...κατακλυσμό του Νώε!
Να, όμως που με βάση τα επίσημα αποτελέσματα Α΄ εξαμήνου του 2013 έχουμε τα εξής κέρδη:
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
344 εκατ. ευρώ
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
3,5 δισ. ευρώ
Eurobank
44 εκατ. ευρώ
ALPHA Bank
2,7 δισ. ευρώ
Δικαιολογημένα θα σκέφτεται τώρα ο κάθε αναγνώστης: Ποιός μάγος Χουντίνι έβαλε το χέρι του και εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης υπάρχουν τέτοια κέρδη για τις τράπεζες;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ωστόσο, θαύματα στην εποχή μας – τουλάχιστον τέτοια – δεν γίνονται. Αντίθετα, το χέρι τους το έβαλαν άλλοι, πολύ πιο ανθρώπινοι. Ειδικότερα:
Καταρχήν η Ε.Ε. και το ΔΝΤ σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση και ειδικότερα με το υπουργείο Οικονομικών, την Τράπεζα της Ελλάδος και τις διοικήσεις των μεγάλων ελληνικών τραπεζών, διαμόρφωσαντο νέο τοπίο στο χώρο του τραπεζικού συστήματος. Έτσι εν μέσω των – σκανδαλωδών εν πολλοίς - εξαγορών και συγχωνεύσεων στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν οι τέσσερις συστημικές τράπεζες:
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: εξαγόρασε την First Business Bank
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: εξαγόρασε τις: Νέα Αγροτική, Millennium, Γενική, καθώς και τα καταστήματα των Κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα: Κύπρου, Λαϊκής, Ελληνικής
Eurobank: εξαγόρασε τις: Νέα Proton, Νέο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο
ALPHA Bank: εξαγόρασε την Εμπορική Τράπεζα
Οι τράπεζες, λοιπόν, αυτές όχι μόνο γιγαντώθηκαν, αλλά και τα σχέδια αναδιάρθρωσής τους που εκπονήθηκαν και τα οποία περιλαμβάνουν μεγάλες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και τις θέσεις εργασίας άνοιξαν νέους ορίζοντες κερδοφορίας, σε βάρος βέβαια των χιλιάδων εργαζομένων που δουλεύουν στο τραπεζικό σύστημα. Πιο συγκεκριμένα:
Έχουν ήδη ξεκινήσει να υλοποιούνται τα σχέδια εθελουσίας εξόδου, οι τραπεζοϋπάλληλοι από 1/07/2013 αμείβονται με τη νέα συλλογική σύμβαση εργασίας που προβλέπει μείωση των αποδοχών τους. Καταργείται το επίδομα ισολογισμού. Ταυτόχρονα σχεδιάζεται μείωση του αριθμού των καταστημάτων.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στο χώρο των τραπεζών εργάζονται (με βάση τα στοιχεία της ΟΤΟΕ 31/12/2012) περίπου 55.000. Στόχος είναι να μειωθεί το προσωπικό κατά 20%με 25% κατά περίπτωση μέσα στην ερχόμενη τριετία.
Συμπέρασμα: Οι «αναξιοπαθούσες» τράπεζες, με αφορμή την κρίση και τα μνημόνια και γιγαντώθηκαν και μείωσαν «εργατικό κόστος», όπως συνηθίζουν να ονομάζουν την αμοιβή εργασίας, αυξάνοντας τα κέρδη τους.
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΞΕΝΑ ΚΟΛΥΒΑ
Από τη στιγμή που ξεκίνησε η κρίση το 2008 οι τράπεζες άρχισαν να αποσπούν από τις διαδοχικές κυβερνήσεις δεκάδες δισεκατομμύρια ως κρατικές ενισχύσεις για την ανακεφαλαιοποίησή τους και τη στήριξή τους με αντάλλαγμα μάλιστα προνομιούχες μετοχές , οι νέοι κάτοχοι των οποίων (δηλαδή το κράτος και όλοι εμείς που φορολογεί αγρίως) δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, συνεπώς δεν μπορούν να παρεμβαίνουν στην πολιτική των τραπεζών, ενώ αφήνουν ανέγγιχτους τους μεγαλοϊδιοκτήτες τους να συνεχίζουν απτόητοι το θεάρεστο έργο τους της κερδοσκοπίας. Με τον τρόπο αυτό, άνοιξε ο τρελός χορός των αφειδών ενέσεων ρευστότητας προς τις τράπεζες από το ελληνικό Δημόσιο χωρίς αυτό να αποκομίζει κανένα όφελος ούτε για τα κρατικά ταμεία, αλλά ούτε καν για την πραγματική οικονομία, τις επιχειρήσεις και τους πολίτες, παρότι όλα αυτά επικαλούνταν ως πρόσχημα οι κυβερνώντες και τα διάφορα παπαγαλάκια τους για να προπαγανδίσουν την όλη επιχείρηση: «σωτηρία των τραπεζών». Ας δούμε, λοιπόν, με αριθμούς τι μας στοίχισε αυτό το «σώσιμο», που οδήγησε να δηλώνουν σήμερα τεράστια κέρδη οι τράπεζες:
- Με το νόμο 3723/2008 θεσπίζεται η χρηματοδότηση των τραπεζών συνολικού ποσού 28 δισ. ευρώ.
- Με το νόμο 3845/2010, γνωστότερος ως 1ο μνημόνιο, χορηγούνται άλλα 15 δισ. ευρώ στις τράπεζες.
- Με το νόμο 3864/2010 χορηγούνται άλλα 10 δισ. ευρώ στα τραπεζικά ιδρύματα.
- Με το νόμο 3872/2010 δίνονται επιπλέον 25 δισ. ευρώ στις τράπεζες.
- Με το νόμο 3965/2011 χορηγούνται επιπρόσθετα άλλα 30 δις. ευρώ στις τράπεζες.
Συνολικά λοιπόν μέχρι το τέλος του 2011 είχε θεσπιστεί με νόμους να χορηγηθούν στις τράπεζες 108 δισ. ευρώ για τη σωτηρία τους!
Υπενθυμίζουμε ότι από το πρώτο μνημόνιο το δημόσιο έχει δανείστηκε από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ συνολικά το ποσό των 110 δισ. ευρώ. Δηλαδή τα λεφτά του πρώτου μνημονίου, για τα οποία μάτωσε ο λαός, σχεδόν όλα παραχωρήθηκαν για την στήριξη των τραπεζών, ενώ με το 2ο μνημόνιο (Ν.4046.2012), με το οποίο ξαναματώνει ο ελληνικός λαός, συμφωνήθηκε να δοθούν – και δόθηκαν - άλλα 75 δισ. ευρώ!
Δηλαδή συνολικά η σωτηρία των τραπεζών κόστισε 183 δισ. ευρώ. Αξίζει να σημειώσουμε ότι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της χώρας το 2011 ήταν 215,088 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή το κόστος διάσωσης των τραπεζών αντιστοιχεί στο 85% του ΑΕΠ του 2011!
Από την άλλη, σύμφωνα με πρόσφατη δήλωση του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, το συνολικό χρέος της χώρας, ύστερα από συνεχή, μνημόνια και «κουρέματα» έχει φτάσει αισίως στα 302 δισ. ευρώ. Δηλαδή το 61% του δημόσιου χρέους δημιουργήθηκε για να διασωθούν οι τράπεζες! Αν δηλαδή δεν δανειζόμασταν αυτά τα 183 δισ. ευρώ για να σωθούν οι τράπεζες και τις αφήναμε να πτωχεύσουν, όπως έκανε, για παράδειγμα, η Ισλανδία, τότε το δημόσιο χρέος της χώρας, στη χειρότερη περίπτωση, θα ήταν 119 δισ. ευρώ - πολύ κοντά στο 50% του ΑΕΠ - σχετικά εύκολα διαχειρίσιμο και χωρίς να επιβληθούν μνημόνια. Δεν θα χρειαζόταν επίσης τα «κουρέματα» των αποθεματικών Ασφαλιστικών Ταμείων και των Νοσοκομείων, που κατείχαν κρατικά ομόλογα, με αποτέλεσμα τώρα να δρομολογούνται νέες περικοπές στις συντάξεις, τα επικουρικά, τα εφάπαξ, τα προνοιακά επιδόματα, 25αρια για κρεβάτι στα δημόσια νοσοκομεία, κλείσιμο κλινικών κ.λπ.
ΚΟΡΩΝΙΔΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Δεν ισχύουν, λοιπόν, όλα αυτά που ακούγονται από αυτούς (αστοί πολιτικοί, ΜΜΕ, ακαδημαϊκοί οικονομολόγοι) που στήριξαν και στηρίζουν τα μνημόνια, ότι με τις δανειακές συμβάσεις και τα επαχθή μέτρα των μνημονίων σώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις, η χρηματοδότηση των δημόσιων υπηρεσιών και η εν γένει λειτουργία του κράτους. Αντίθετα, με όλα αυτά, ο λαός λεηλατήθηκε. Εκείνοι που σώθηκαν είναι οι καπιταλιστές που είδαν το «εργατικό κόστος»να μειώνεται δραματικά ενισχύοντας την κερδοφορία τους, που εφορμούν για να αρπάξουν κοψοχρονιά τις δημόσιες επιχειρήσεις και τα «φιλέτα» της ακίνητης δημόσιας περιουσίας. Αυτές που σώθηκαν φυσικά, πριν απ' όλους, είναι οι τράπεζες που αύξησαν το ελληνικό δημόσιο χρέος και τα δανεικά θα πληρώνονται από τους Έλληνες εργαζόμενους φορολογούμενους με ιδρώτα και αίμα μέχρι και το 2040 και 2050, ενώ αυτές παράλληλα θα απειλούν με κατασχέσεις ακόμη και της πρώτης κατοικίας των εξαντλημένων από τα αντιλαϊκά μέτρα οικογενειών με τα «κόκκινα» δάνεια.
Και γιατί οι τράπεζες; Μα γιατί είναι η κορωνίδα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, καθώς αυτό «λαδώνει» τις μηχανές για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για την επικράτηση των μονοπωλίων. Επίσης δεν πρέπεινα ξεχνάμε τη συμβολή των τραπεζών στη διατήρηση του πολιτικού συστήματος. Το στήριξαν ακόμη και με (θαλασσο)δάνεια που χορήγησαν στα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν – και όχι μόνο. Το στήριξαν και μέσω δανείων προς τα διάφορα συγκροτήματα της ενημέρωσης, που έχουν αναλάβει εργολαβικά να αποπροσανατολίσουν το λαό και να τον πείσουν πόσο ...ευτυχής πρέπει να είναι, ακόμη και με την ανεργία να φτάνει επίσημα στο 28%, με μισθούς και συντάξεις πείνας, με παιδεία και υγεία στο ναδίρ, με τεράστια αύξηση της φορολογίας (έφτασαν να φορολογούν ακόμη και τα μπαϊρια, δηλαδή την ακαλλιέργητη γη στα κατσάβραχα και να μελετούν νέα χαράτσια, όπως το «σεισμόσημο»)! Είναι επίσης οι τράπεζες που έδωσαν και δίνουν άξια στελέχη – υπηρέτες του συστήματος, όπως ο πρώην πρωθυπουργός και ο πολυπράγμων νυν υπουργός Οικονομικών, που, εκτός όλων, είχε χρηματίσει και Διοικητής του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου...
*Πηγή: "Εργατικός Αγώνας", 12/10/2013, όπου δημοσιεύτηκε με τον τίτλο "Ο λαός ματώνει για να κερδοσκοπούν οι τραπεζίτες".

ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ: ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ




Η ΤΕΡΑΤΟΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ*
Η Χρυσή Αυγή (εφεξής ΧΑ) επωάστηκε στο συνολικό κλίμα των τελευταίων χρόνων, ως η αντιδραστική – νεοναζιστική απάντηση στην κρίση της αγοραίας κοινωνίας μας. Και χρειάστηκε, μετά τη σωρεία των εγκλημάτων της εγκληματικής (κατά την κυβέρνηση) αυτής οργάνωσης, της συμμορίας κατ' άλλους, η δολοφονία ενός νέου αντιφασίστα, για να ξυπνήσει η κυβέρνηση και να συλλάβει τον αρχηγό και ανώτερα στελέχη των νεοναζί.
Το γεγονός αυτό είναι κατ' αρχήν θετικό. Δηλαδή η κυβέρνηση έπραξε αυτό που όφειλε να είχε κάνει: Εφάρμοσε «τον νόμον». Τώρα θέλει να παρουσιάζεται ως προστάτης της νομιμότητας και της Δημοκρατίας. Αλλά: Πρώτον, οι ευθύνες της είναι δεδομένες, επειδή άφησε το τέρας του νεοναζισμού να επωάζεται ανενόχλητο. Και δεύτερο, δεν εγκατέλειψε οριστικά την ιστορικά αβάσιμη, προπαγανδιστική «θεωρία των δύο άκρων».
Με βάση τους υπάρχοντες νόμους, εξάρθρωσε μέρος της εγκληματικής οργάνωσης. Θα προχωρήσει στην ολοκληρωτική εξάρθρωση; Και αν ψηφίσει κάποιο νέο τρομονόμο για να νομιμοποιήσει τα μέτρα της, θα τον διατηρήσει για να τον στρέψει, αν χρειαστεί, προς την αντίθετη κατεύθυνση;
Η ΧΑ είναι γέννημα της κρίσης. Είναι η ακραία φασιστική απάντηση, από τη σκοπιά μέρους της κυρίαρχης τάξης, στη σημερινή κρίση. Αλλά η ΧΑ ψηφίστηκε από 400.000 πολίτες και αντιπροσωπεύεται στη Βουλή με 18 «βουλευτές».
Πώς έφτασε λοιπόν η ελληνική κοινωνία,η χώρα που δημιούργησε το μεγαλύτερο αντιστασιακό κίνημα στην κατοχή εναντίον των ναζί, να ψηφίσει, με αυτό το ποσοστό, τους νοσταλγούς της ναζιστικής θηριωδίας;
Πρώτη, αντικειμενική αιτία της ανόδου του νεοναζισμού, είναι η κρίση της ιδιόμορφα αγοραίας κοινωνίας μας, συγκεκριμένη, τοπική περίπτωση της μεγαλύτερης στην ιστορία παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.
Κατά μια αφελή, δήθεν μαρξιστική άποψη, η κρίση οδηγεί στην επανάσταση. Αλλά ο Λένιν προειδοποιούσε: Η οικονομική κρίση δεν οδηγεί αναπόφευκτα στην επανάσταση. Μπορεί να συνεχίσει να εξελίσσεται σε μια κατάσταση αποτελμάτωσης και σήψης. Η ιστορία εδικαίωσε με τον πιο τραγικό τρόπο τον Λένιν: Η κρίση της δεκαετίας του '30, εξέθρεψε τα τέρατα του φασισμού και του ναζισμού. Και σήμερα, εποχή κρίσης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, άρχισαν να έρπουν, αλλού αραιότερα και αλλού πιο πυκνά, τα δηλητηριώδη φίδια του ρατσισμού και του νεο-ναζισμού.
Η ΧΑ είναι πολιτικό κόμμα. Ταυτόχρονα, οργάνωση δολοφόνων. Οι δύο όψεις είναι αλληλένδετες και συνυπεύθυνες.
Στην αρχή δειλά, στη συνέχεια όλο και περισσότερο φανερά η ΧΑ διακήρυσε τη ναζιστική της ιδεολογία. Ταυτόχρονα παρουσιαζόταν ως «αντισυστημική» δύναμη. Στην ουσία, αντιδραστικά πατριωτική, απατηλά λαϊκιστική, ρατσιστική. Εν τέλει, υπηρέτης με τα δικά της μέσα, του συστήματος. Η προπαγάνδα τους είχε όμως απήχηση στα πιο καθυστερημένα, πολιτικά ανώριμα, εξαθλιωμένα στρώματα, όπως και στα κατεστραμένα από τη μνημονιακή πολιτική μικροαστικά στρώματα.
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ;
Ένας απλός (απλοϊκός) συλλογισμός, οδηγεί σε ένα τραγικό συμπέρασμα: H κρίση και η εκποίηση του κοινωνικού πλούτου και της χώρας, είχε ως συνέπεια μία «ενστικτώδη» αντίδραση: Την απονομιμοποίηση των αστικών κομμάτων στη συνείδηση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού.
Αλλά η απαξίωση των κομμάτων των υπεύθυνων για την κρίση, σε προκατειλημμένες ή ανώριμες συνειδήσεις, γενικεύεται με ένα άλμα χωρίς λογική: Όλοι ίδιοι είναι! Ο δρόμος προς τον εθνικισμό, τον αντιδραστικό πατριωτισμό, το ρατσισμό, οριακά το νεο-ναζισμό, είναι πλέον ανοικτός. Ο παραδοσιακός δεξιός που δηλώνει ότι δεν θα ψηφίσει Σαμαρά, θα ψηφίσει πιθανόν ΧΑ. Η κοινωνία μας καταρρέει. Οι άνθρωποι, και ειδικά οι νέοι χωρίς μέλλον, αναζητούν ένα στήριγμα. Μια ελπίδα.
Γιατί όμως η ΧΑ εμφανίζεται στα μάτια των οπαδών της ως φορέας κάποιου μέλλοντος; Ως δύναμη κοινωνικής ανασυγκρότησης; Εδώ, μαζί με τον οικονομικό, υπεισέρχεται καθοριστικά και ο παράγων της ιδεολογίας.
Ας σκιαγραφήσουμε, όσο επιτρέπει ο χώρος, τα κρίσιμα σημεία της ιστορίας της χώρας μας στα τελευταία 70 χρόνια.
Με την είσοδο των ναζιστικών στρατευμάτων, η βασιλική οικογένεια και μέρος του πολιτικού προσωπικού της κυρίαρχης τάξης, διέφυγαν στη Μέση Ανατολή. Στόχος: Nα σωθούν και να προετοιμάσουν, ως εντολοδόχοι των Άγγλων, την επιστροφή τους στην περίπτωση ήττας του άξονα. Λιποτάκτες και ριψάσπιδες, συνεργάστηκαν με τους Άγγλους για να χτυπήσουν το δημοκρατικό – αντιστασιακό κίνημα των Eλλήνων στρατιωτών της Μέσης Ανατολής.
Την ίδια εποχή, το ΚΚΕ υπήρξε ο πρωτεργάτης και οργανωτής της Εθνικής, δηλαδή της Λαϊκής Αντίστασης, εναντίον των τριών κατακτητών. Το αντιστασιακό κίνημα της χώρας μας ήταν, αναλογικά με τον πληθυσμό, το μεγαλύτερο της κατακτημένης Ευρώπης. Τι έκανε και την ίδια περίοδο η ηγεσία των αστικών κομμάτων; Οι μεν, δραπέτευσαν. Οι δε, λούφαξαν. Άλλοι συνεργάστηκαν: Έγιναν όργανο του κατακτητή. Φυγάδες και μη, δημιούργησαν ασήμαντες οργανώσεις (ΕΔΕΣ, ΕΟΚ κ.λπ.) με σαφή αντι-ΕΑΜικό, αντικομμουνιστικό χαρακτήρα. Αποκορύφωμα: Τα Τάγματα Ασφαλείας που δολοφονούσαν, απαγχόνιζαν, βίαζαν, λεηλατούσαν, μαζί με τους ναζί. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα είχε αρχίσει με πρωτοβουλία της κυρίαρχης τάξης, πριν από την απελευθέρωση.
Οι πολιτικοί φυγάδες επανήλθαν μαζί με τους Άγγλους ως «απελευθερωτές». Σήμερα είναι γνωστό ότι ο Τσώρτσιλ (οι Άγγλοι) είχαν αποφασίσει να εξοντώσουν το λαϊκό – δημοκρατικό κίνημα. Δεν πέρασαν τρεις μήνες από την απελευθέρωση και οι Άγγλοι και τα όργανά τους εγκαινίασαν τον πόλεμο κατά της Αριστεράς (Δεκέμβρης '44). Μετά τη «συμφωνία» (;) της Βάρκιζας, κράτος και παρακράτος άρχισαν συστηματικά την εξόντωση των αγωνιστών. Οι φυλακές γέμισαν από κατοχικούς. Οι καταδίκες και οι εκτελέσεις των αγωνιστών ήταν η εκδίκηση της μαύρης Ελλάδας εναντίον του ΕΑΜικού αναγεννητικού κινήματος.
Έτσι, κράτος και παρακράτος προετοίμασαν τον εμφύλιο. Οι δοσίλογοι νίκησαν με τα όπλα και τη βοήθεια των Άγγλων και των Αμερικανών. Η χρεωκοποημένη αστική τάξη επανήλθε στην εξουσία με τα ξένα όπλα και τα δολάρια.
Έτσι εγκαινιάστηκε το καθεστώς της υποτέλειας: Η δουλική εξάρτηση και ταυτόχρονα ένα τρομοκρατικό καθεστώς μαύρης αντίδρασης, πολιτικής και ιδεολογικής. Αλλά, παρά την τρομοκρατία και τις εκτελέσεις που συνεχίζονταν χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου (θυμηθείτε τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, τον τραγικό Πλουμπίδη) με τις φυλακές και τους τόπους εξορίας γεμάτους από αγωνιστές, με το Μακρονήσι (νέο Παρθενώνα) και τη Γυάρο, η Αριστερά δεν λύγισε.
Εμψυχωμένη από τα ανθρωπιστικά ιδανικά της Αντίστασης και του Σοσιαλισμού, αποδεκατισμένη, με ένα μεγάλο μέρος των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού στις χώρες του σοσιαλισμού, όχι μόνο διατήρησε ακμαίο το φρόνημα και το ηθικό της ανάστημα, αλλά αναδείχθηκε, με το σχήμα της ΕΔΑ, σε αξιωματική αντιπολίτευση. Ακόμα, μπόρεσε, παρά την τρομοκρατία, να ηγεμονεύσει στο χώρο των γραμμάτων και του πολιτισμού, προνομιακό πάντοτε χώρο της ουμανιστικής Αριστεράς.
Αρχές δεκαετίας του '60. Το ένα «άκρο», το καθεστώς της υποτέλειας, της αντίδρασης, του σκοταδισμού και του αντικομμουνισμού. Στο άλλο άκρο, το πατριωτικό, δημοκρατικό κίνημα.
Η δικτατορία ήταν η απάντηση του καθεστώτος της υποτέλειας (γραικύλων και ξένων) στο αναγεννητικό κίνημα της Αριστεράς. Επτά χρόνια με φυλακές, εξορίες και δολοφονίες και με τον πολιτισμικό σκοταδισμό του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Αλλά αντίθετα με τον σοφό Κένταυρο της αρχαιότητας, ο γελοίος Κένταυρος του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» δεν κατέκτησε τις συνειδήσεις των πολιτών. Όμως οι προοδευτικές ιδέες, υπό διωγμόν, ήταν δύσκολο να φτάσουν στις λαϊκές μάζες και προπαντός, στο λαό της υπαίθρου.
Και ήλθε το τέλος της χούντας, η λεγόμενη Μεταπολίτευση, ένας άνεμος ελευθερίας και αισιοδοξίας και μια σχετικά ομαλή πολιτική ζωή. Πέρασαν από τότε σχεδόν σαράντα χρόνια.
Η Ελλάδα «αναπτύχθηκε»! Η σχετική ευμάρεια συνοδεύτηκε από νέες ιδέες και νέες μορφές πολιτισμού: Κοσμοπολιτισμό, γνωσιολογικό σχετικισμό, το χυδαίο αστικό υλισμό, τον ηθικό και πολιτικό σχετικισμό. Ταυτόχρονα, μεγάλα έργα, ρεμούλα, μίζες, πλουτισμός των απατεώνων. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αλλά η βρωμιά του προχωρεί και στο υπόλοιπο σώμα.
Και μετά δεν «ήλθαν οι μέλισσες»! Ενέσκηψε η καταστροφή. Η κρίση, η πείνα και οι αυτοκτονίες. Και το παρακράτος που περνούσε μια περίοδο χειμέριας νάρκης στα σκοτεινά υπόγεια της κοινωνίας, ξύπνησε.
Η ΧΑ είναι η τερατογένεση που προέκυψε από τη σύμφυση των καταλοίπων του παρακράτους, των πολιτικών και βιολογικών αυτογόνων της αντίδρασης, των ακροδεξιών νοσταλγών της δημοκρατίας, των κατεστραμμένων από την κρίση μικροαστικών στρωμάτων και εκείνων που δεν είχαν την πολιτική και πολιτισμική ωριμότητα για να διακρίνουν τα αίτια της κρίσης. Πώς θα μπορούσαν τα λαϊκά στρώματα να γίνουν μέτοχοι ενός αναγεννητικού λαϊκού πολιτισμού στις μεταπολεμικές συνθήκες της ανοιχτής ή συγκαλυμμένης βίας, της κυριαρχίας των ιδεολογικών μηχανισμών της αστικής τάξης και των αντικειμενικών δυσκολιών για τη διάδοση των ιδεών της Αριστεράς;
Aλλά, όλοι οι ψηφοφόροι της ΧΑ δεν είναι νεοναζί. Όσοι ψήφισαν ΧΑ έχουν προσωπικές ευθύνες. Αλλά ας μη χαρίσουμε τους παρασυρμένους στην εγκληματική οργάνωση.
Και η Αριστερά; Θα βρει τη δύναμη να ξεπεράσει τις καταγωγικές αγκυλώσεις της; Να γίνει ο διαφωτιστής και οργανωτής ενός πλατιού πολιτικού και πολιτισμικού αιτήματος αναγέννησης της χώρας.
Σήμερα διακυβεύεται το μέλλον μιας ακόμη γενιάς. Αν χαθεί και αυτή η ευκαιρία, μια νέα περίοδος βαρβαρότητας θα κυριαρχήσει στη χώρα μας. Η Αριστερά οφείλει να γίνει δύναμη και οργανωτής ενός πλατιού αντιφασιστικού κινήματος. Την ίδια στιγμή πρέπει να πρωτοστατήσει, σύμφωνα με την παράδοση της Αριστεράς, σε ένα κίνημα σωτηρίας του ελληνικού λαού. Ειδικά να πρωτοστατήσει στις κινήσεις αλληλεγγύης στα θύματα της κρίσης. Αλλά οι κρίσεις θα αναπαράγονται όσο θα υπάρχει καπιταλισμός.
Η Αριστερά λοιπόν οφείλει να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν, να ανασυγκροτηθεί ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά με στρατηγικό στόχο, το σοσιαλισμό.
Τα προηγούμενα σημεία δεν αποτελούν στάδια μιας γραμμικής εξελικτικής πορείας. Αποτελούν στιγμές, με την εγελιανή και τη μαρξιστική έννοια του όρου, μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας, με σημεία ρήξεων, στην πορεία προς τον στρατηγικό στόχο: το σοσιαλισμό.
*Πηγή: Εφημερίδα "ΠΡΙΝ" (6/10/13)

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ


ΑΝΤΩΝΗ ΝΤΑΒΑΝΕΛΛΟΥ*
Η κυβέρνηση Σαμαρά προχώρησε σε μια (όπως ήλπιζε) ελεγχόμενη αποκαθήλωση της Χ.Α., για δύο βασικούς λόγους: Αφενός, υποχρεωτικά, για να αποφύγει το «πάντρεμα» του αντιφασιστικού κινήματος με το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα πολύ επικίνδυνο ανατρεπτικό ρεύμα. Αφετέρου, κατά επιλογή, ελπίζοντας να «κοντύνει» εκλογικά το ρεύμα της Χ.Α.,για να κρατήσει ζωντανές τις ελπίδες της ΝΔ να αναδειχθεί πρώτο κόμμα, αν και όταν στηθούν οι κάλπες.
Κανείς δεν δικαιούται σήμερα να ξεχάσει ότι η διόγκωση της Χρυσής Αυγής ήταν τμήμα του «σχεδίου» αυταρχικής-αντιδημοκρατικής μετατόπισης της μεγάλης αντιμνημονιακής κοινωνικής πλειοψηφίας, μέσα από τη γενικότερη στροφή προς τα δεξιά του κράτους και της δημόσιας ζωής, μέσα από την επιδίωξη της κυβέρνησης, της τρόικας και των ΜΜΕ να συγκροτήσουν ένα μαζικό αντεργατικό, αντικινηματικό, αντιαριστερό πολιτικό ρεύμα.
Ακριβώς γι’ αυτό, η επιτυχία των σημερινών σχεδιασμών του Σαμαρά έχει κρίσιμες προϋποθέσεις:
Προϋποθέτει να αφήσει η Αριστερά την πρωτοβουλία στα χέρια των κυβερνητικών επιτελείων. Η επίκληση του «συνταγματικού τόξου» και της «ομαλότητας», ως όρου για την αντιμετώπιση των νεοναζί, πρέπει να απορριφθεί με σαφήνεια και καθαρότητα από όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, η συντριβή της Χ.Α. πρέπει να συνδεθεί άμεσα με την απαίτηση για συντριβή όλων των τμημάτων του κρατικού μηχανισμού που την στήριξαν: δηλαδή με την αναγκαία «εκκαθάριση» στην αστυνομία, στο στρατό, στο δικαστικό σώμα, στην εκκλησία, στους εφοπλιστές και τραπεζίτες που τη χρηματοδότησαν.
Και αυτό το καθήκον δεν μπορεί να το αναλάβει κανείς πέραν της Αριστεράς, που πρέπει να κινηθεί αυτόνομα και επιθετικά, στηριγμένη στη δύναμη των πολιτικών αποκαλύψεων και την οργή που δικαίως προκαλούν στον κόσμο…
Η επιτυχία του σχεδίου του Σαμαρά προϋποθέτει, επίσης, τη διάσπαση μεταξύ του αντιφασιστικού πολιτικού αγώνα με τον κοινωνικό-αντιμνημονιακό αγώνα. Γιατί η ανεργία, η μαζική φτώχεια και η απελπισία δημιουργούν το έδαφος για τη συγκρότηση των νεοναζί.
Γιατί, κυρίως, αν ο αντιδραστικός συνασπισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αφεθεί απερίσπαστος να ανανεώσει τη δυναμική του –με το πρόσχημα του περιορισμού της Χ.Α.– τότε η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θα δεχθεί τα νέα χτυπήματα που ετοιμάζει το Μνημόνιο 3.
Ακριβώς γι’ αυτό –και σε απόλυτη σύνδεση με τα αιτήματα συντριβής της Χ.Α.– όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν να πρωτοστατήσουν στην αναγέννηση της απεργιακής δυναμικής, που, στις αρχές Σεπτέμβρη, δημιούργησε το ξεκίνημα της απεργίας της ΟΛΜΕ.
Οι «ευκαιρίες» δεν θα λείψουν: η κοινωνική αντίσταση είναι παρούσα στους πανεπιστημιακούς, τα νοσοκομεία βράζουν, το νέο κύμα απολύσεων στους ΟΤΑ έρχεται.
Η εικόνα είναι απολύτως ανάλογη στον ιδιωτικό τομέα: π.χ. είναι κοινό μυστικό ότι στις τράπεζες ετοιμάζεται ένα μαζικό κύμα απολύσεων, ενώ μεγάλες επιχειρήσεις κλείνουν με ρυθμό, πλέον, πολυβόλου.
Η προετοιμασία ενός μεγάλου απεργιακού κύματος, με την προοπτική της γενικής πολιτικήςαπεργίας για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων, είναι η μοναδική τακτική που μπορεί να υπερασπίσει τον κόσμο μας από τη λαίλαπα που ήδη αντιμετωπίζει και από τα χειρότερα που έρχονται.
Σε αυτό το μέτωπο, η μέχρι τώρα στάση του ΠΑΜΕ (στην ΟΛΜΕ, στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ) ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη: η απόρριψη της κλιμάκωσης και του συντονισμού των απεργιακών αγώνων, έστω και αν γίνεται με την επίκληση «καθαρότερου» πλαισίου και «καλύτερης» προετοιμασίας, είναι απαράδεκτη στάση μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία.
Και στο βάθος όλων αυτών προκύπτει το ζήτημα της πολιτικής προοπτικής. Αργά ή γρήγορα θα αποδειχθεί στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων ότι η «υπόσχεση» των Σαμαρά-Βενιζέλου δεν είναι άλλη από την πολυετή παράταση της μνημονιακής δυστυχίας. Αν αυτός ο παράγοντας μείνει αναπάντητος, τότε στρώνεται το έδαφος για τις πιο αντιδραστικές εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένης της ανασύνταξης των νεοναζί μετά τη σημερινή «περιπέτεια».
Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) οφείλουν να παρουσιάσουν συγκεκριμένες πολιτικές απαντήσεις για το πώς μπορεί –εδώ και τώρα– να νικήσει ο κόσμος της εργασίας. Το σύνθημα της «κυβέρνησης της Αριστεράς» δεν αναδείχθηκε τυχαία ως η μαζική έκφραση των ελπίδων του κόσμου της αντίστασης στις εκλογές του 2012.
Ασφαλώς θα πρέπει να ενισχυθεί: να συνδυαστεί με ένα σαφές και ιεραρχημένο «μεταβατικό»πρόγραμμα στόχων και αιτημάτων.
Να συνδεθεί με μια σταθερότερη έκφραση ενότητας στη δράση πλατύτερων αριστερών δυνάμεων.
Να στηριχθεί σε ένα αυθεντικό δίκτυο κοινωνικών οργανώσεων όπως οι Λαϊκές Επιτροπές.
Να ενταχθεί με σαφήνεια στο σχεδιασμό μια εργατικής νίκης, με ορίζοντα τη σοσιαλιστική απελευθέρωση.
Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για να φράξουμε πραγματικά το μέλλον στους Μιχαλολιάκους και στους Κασιδιάριδες, στους Φαήλους και στους Λαζαρίδηδες, στους Σαμαρά και Βενιζέλο.
Η ραγδαία πόλωση της εποχής πρέπει να οδηγήσει κάθε πλευρά σε ουσιαστικές καιμακρόχρονες επιλογές, που θα ανατρέψουν τα μέχρι σήμερα ειωθότα…
*Πηγή: rptoject.gr, 8/10/13
Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΩΜΑΛΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ


alt

ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΟΣΟ ΠΟΤΕ ΜΙΑ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ, ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΜΕ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ
Το Σάββατο (12/10/13) το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε στο Πέραμαμεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση, την οποία ακολούθησεαγωνιστική πορεία η οποία πέρασε μέσα από τους κεντρικούς δρόμους του Περάματος, ενώ ενδιάμεσα έκανε συμοβολική στάση έξω από την κεντρική πύλη της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης του Περάματος:
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, παρευρέθηκε  στην αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία στο Πέραμα και στη διάρκεια της πορείας έκανε στους δημοσιογράφους την παρακάτω δήλωση:
«Οι εργαζόμενοι του Περάματος και όλου του Πειραιά είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι να σταματήσουν το φασισμό και να κόψουν το δολοφονικό χέρι του στις γειτονιές τους.
Είναι γι΄αυτό ενωμένοι και αποφασισμένοι να συμβάλουν για να απαλλάξουν, ταυτόχρονα, τηχώρα από την τρόικα και τα μνημόνια και την κυβέρνηση που τα υπηρετεί.
Ευρύτερα ο λαός μας, σε αυτές τις κρίσιμες ώρες, όλο και περισσότερο ενώνεται γύρω από τοθεμελιώδες αίτημα μιας μεγάλης αντιφασιστικήςαντιμνημονιακής και δημοκρατικής ανατροπής που θα δώσει ανάσα και ελπίδα στη χώρα, ανοίγοντας δρόμους εθνικής ανεξαρτησίας, διεξόδου και προοδευτικής ανασυγκρότησης
ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Στη συνέχεια ο Παναγ. Λαφαζάνης απάντησε σε σειρά από ερωτήσεις που του υποβλήθηκαν.
Σε ερώτηση για τη σχέση της σημερινής αντιφασιστικής εκδήλωσης στο Πέραμα με τα προβλήματα της περιοχής και τον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ για την προοδευτική ανατροπή, ο Παναγ. Λαφαζάνης υπογράμμισε:
"Η σημερινή αντιφασιστική εκδήλωση έχει στο επίκεντρο τα μεγάλα προβλήματα τουΠεράματος και της ευρύτερης περιοχής.
Στο κέντρο της σημερινής μας διαμαρτυρίας είναι η έρημη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, οι χιλιάδες και χιλιάδες που δούλευαν στη Ζώνη, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Παύλος Φύσσας και έμειναν άνεργοι. Στο κέντρο της σημερινής διαδήλωσης είναι τα υποστελεχωμένα καιυποβαθμισμένα σχολεία του Περάματος, οι πεινασμένοι μαθητές, οι οικογένειες ανέργων που δεν έχουν τίποτα, η πλήρης απουσία υποδομών υγείας και οι χιλιάδες ανασφάλιστοι. Για μας δεν υπάρχει γενικός και αόριστος αντιφασισμός έξω από τα εργατικά-λαϊκά προβλήματα που απαιτούν άμεση απάντηση. Ο αγώνας μας κατά του νεοναζισμού και του νεοφασισμού είναι απόλυτα συνυφασμένος με το κεντρικό μας μέτωπο, που είναι μέτωπο ενάντια στην τρόικα, ταμνημόνιατο νεοφιλελευθερισμό και την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου για μια προοδευτική ανατροπή στη χώρα με σοσιαλιστικό ορίζοντα. Με κανένα τρόπο οι αντιφασιστικές εκδηλώσεις δεν σημαίνουν υποστολή του αντιμνημονιακού προοδευτικού αγώνα μας για να φύγει η κυβέρνηση Σαμαρά. Αντίθετα μέσα από τις αντιφασιστικές διαμαρτυρίες θέλουμε να αναβαθμίσουμε, να κάνουμε πιο ουσιαστικό, πιο ενωτικό και ευρύ μέσα στο λαό και επομένως πιο δυναμικό καιαποτελεσματικό τον αγώνα για να απαλλάξουμε τη χώρα από την τρόικα, τα μνημόνια και τηνκυβέρνηση που τα υπηρετεί."
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΛΜΑ
Απαντώντας σε άλλη σχετική ερώτηση ο Παναγ. Λαφαζάνης τόνισε:
«Αυτή η συγκυρία, με τα πλήγματα που δέχτηκε η ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής αλλά και τις ακόμα πιο οδυνηρές εξελίξεις σε οικονομικό-κοινωνικό επίπεδο, δίνει τη δυνατότητα στηνΑριστερά να περάσει στην αντεπίθεση, να προχωρήσει σε βαθύτερη και ουσιαστικότερη ριζοσπαστικοποίηση και να κάνει ένα νέο άλμα στην επιρροή της και τη συμβολή της στην ανάπτυξη μεγάλων ενωτικών ταξικών αγώνων με επίκεντρο τα οξύτατα εργατικά-λαϊκά προβλήματα και την προοδευτική ανατροπή.
Η Αριστερά, ιδιαίτερα σε αυτή τη φάση, έχει την ευκαιρία να κατακτήσει την αυθεντική ηγεμονία, ως η μόνη γνήσια  ανατρεπτική δύναμη εναλλακτικής προοπτικής,μέσα στα πλατιά εργατικά-λαϊκά στρώματα, ακόμα και σε αυτά που παρακολούθησαν εκλογικά τη Χρυσή Αυγή και σήμερα προβληματίζονται από τις εξελίξεις.
Αυτή η ηγεμονία και το νέο άλμα επιρροής της Αριστεράς στα πιο πλατιά εργατικά – λαϊκά στρώματα, αυτή η νέα νικηφόρα πολιτική και κινηματική αριστερή αντεπίθεση για να επιτευχθεί χρειάζεται πολλές προϋποθέσεις. Χρειάζεται κυρίως την ικανότητα ανάληψης ενωτικών πρωτοβουλιών στον αριστερό χώρο, στην ανάπτυξη ενωτικών αγώνων και στην υιοθέτηση ενόςριζοσπαστικού και συνεκτικού προγράμματος που θα αμφισβητεί σε βάθος τονεοφιλελευθερισμό και τον καπιταλισμό, τους εκβιασμούς και τα διλήμματα τωνευρωατλαντικών οργανισμών.
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ
Στη συνέχεια απαντώντας σε ερώτηση του newsbomb.gr για τα όσα είπε σε συνέντευξή του στα ΝΕΑ ο Ν.Δένδιας, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δήλωσε:
«Τα όσα ανέφερε ο κ. Δένδιας περί ακραίων στελεχών στον ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγουν, δυστυχώς, τηνεπικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων.
Αυτή η θεωρία των δύο άκρων, η οποία επιχειρεί, περίπου, να εξομοιώσει, στο όνομα της βίας, τηΧρυσή Αυγή με την Αριστεράυπονομεύει ευθέως τη Δημοκρατία και οδηγεί τη χώρα σεανώμαλες εξελίξεις.
Τα ακραία στοιχεία υπάρχουν στην παράταξη της ΝΔ, τα γνωρίζει άριστα ο κ. Ν.Δένδιας και είναι αυτά που δίνουν τον τόνο και την κατεύθυνση στην πολιτική της κυβέρνησης.
Έχουμε μια κυβέρνηση που καταστρέφει οικονομικοκοινωνικά τον τόπο και δυστυχώς θέτει σε κίνδυνο το μέλλον του με τις επικίνδυνες θεωρίες των δύο άκρων, των οποίων εμπνευστής καιαρχιτέκτονας είναι ο κύριος πρωθυπουργός, αλλά δυστυχώς τις ακολουθεί και ο υπουργόςΔημόσιας Τάξης, του οποίου ο ρόλος έπρεπε να ήταν πολύ διαφορετικός
ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ Η ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΙΣ ΤΡΟΪΚΑΝΕΣ-ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ
Σε ερώτηση για το κατά πόσο θα μπορούσαν να υπάρξουν μνημονιακές εκδοχές πολιτικής πιο ήπιες και με στοιχειώδη σεβασμό στη δημοκρατία, ο Π. Λαφαζάνης, τόνισε τα εξής:
Δεν νομίζω ότι μπορεί να μιλήσει κανείς πειστικά για ένα "ήπιο" μνημόνιο και γι΄αυτό δεν υιοθετείκανείς στην Αριστερά μια τέτοια αντίληψη. Είναι σίγουρα αυταπάτη αλλά και στο βαθμό που θα μπορούσε να υπάρξει δεν θα αναχαίτιζε, την επιδείνωση της κατάστασης.
Η πραγματικότητα είναι ότι αν μια κυβέρνηση αποδέχεται την κηδεμονία της τρόικας και τηλογική των μνημονίων, τότε οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια από το κακό στο χειρότερο. Και στην παρούσα φάση σε νέα και πιο βάναυσα μέτρα.
Αυτό είναι το αδιέξοδο της κυβέρνησης Σαμαρά.
Όπως όλοι είδαμε, η τρόικα (δηλαδή η ΕΕ κατά κύριο λόγο) «έφτυσε» στην κυριολεξία την πρόταση της κυβέρνησης για μια ελάχιστη έστω μείωση του ΕΦΚ στο πετρέλαιο θέρμανσης. Την ίδια ώρα ο Μάριο Ντράγκι εκ μέρους της ΕΚΤ προεξοφλεί νέο πακέτο χρηματοδότησης της Ελλάδας, πράγμα που σημαίνει νέο μνημόνιο.
Εφόσον, λοιπόν, η εμμονή στην τρόικα και τις μνημονιακές συνταγές συνεπάγεται νέα μέτρα και επιδείνωση της οικονομικοκοινωνικής κατάστασης, μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί να περάσει παρά μόνο με ωμό αυταρχισμό, με άγρια καταστολή και ένα είδος κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού και ως εκ τούτου γίνεται απόλυτα αναγκαία για τους κυβερνώντες η θεωρία τωνδύο άκρων.
Επομένως το θέμα είναι να ηττηθεί ο Α. Σαμαράς και η ομάδα του στη ΝΔ και μαζί τους να ηττηθούν και να ανατραπούν συνολικά οι τροϊκανές-μνημονιακές συνταγές που έχουν ως αναγκαστικό επακόλουθο τον αυταρχισμό, την επινόηση της θεωρίας των άκρων για να πληγεί ηΑριστερά και την άγρια καταστολή των κοινωνικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων. Το θέμα είναι να απαλλαγεί η χώρα πλήρως και οριστικά από την τρόικα, τα μνημόνια και τιςνεοφιλελεύθερες πολιτικές, προκειμένου να ακολουθήσει ένα νέο δρόμο εκδημοκρατισμού,μετασχηματισμών και ρήξεων σε προοδευτική κατεύθυνση και με σοσιαλιστικό ορίζοντα.
Είναι προφανές, λοιπόν , ότι αν αυτή είναι η επίκαιρηθεμελιώδης και βασική πρόκληση για τον τόπο, τότε αυτή καθορίζει και τις βασικές πολιτικές προτεραιότητες και συμμαχίες τηςΑριστεράς στη συγκυρία.


Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, με ή χωρίς Μνημόνιο


Το χρέος της χώρας και η εσωτερική υποτίμησηΤο χρέος της χώρας και η εσωτερική υποτίμηση
“ Η κατάσταση δεν επιδέχεται καμίας επιδιόρθωσης για όσο διάστημα η ελληνική οικονομία παραμένει εντός του διπλού κύκλου τής "παγίδας ρευστότητας" και της "παγίδας του χρέους". Και, κυρίως, για όσο διάστημα εφαρμόζονται αυτές οι πολιτικές. ”
Του Γιώργου Σταθάκη
Κυριακή, 13 Οκτωβρίου 2013 14:33
Τον Μάιο του 2014 θα δοθεί η τελευταία ευρωπαϊκή δόση του Μνημονίου. Για δύο ακόμα χρόνια θα δίνονται μικρές δόσεις από το ΔΝΤ. Το χρονοδιάγραμμα του σημερινού χρέους υποδηλώνει ότι το 2014 και το 2015 κορυφώνεται η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, καθώς προβλέπονται 28 και 14 δισ. ομολόγων που λήγουν μαζί με τους τόκους δανείων. Στη συνέχεια, υπάρχει ομαλή ροή από το 2016 μέχρι το 2047, για 30 δηλαδή χρόνια, με μέση ετήσια πληρωμή της τάξης των 8 δισ., με εξαίρεση κάποιες μεμονωμένες χρονιές που αυξάνεται, στη δεκαετία 2030-2040.

Το χρηματοδοτικό κενό του 2014 και 2015 υπολογίζεται σε 11 δισ. και αυτό θα απαιτήσει νέα χρηματοδότηση, εάν θεωρήσουμε δεδομένο ότι η έξοδος στις αγορές που οραματίζεται η κυβέρνηση στα τέλη του 2014, έστω και για 4-5 δισ., είναι αμφίβολη. Με ή χωρίς Μνημόνιο, η νέα χρηματοδότηση μπορεί να πάρει πολλές μορφές, ανάλογα με την πολιτική συγκυρία: χρηματοδότηση από τον μηχανισμό τού ESM, ρευστότητα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ανανέωση ομολόγων με μεταγενέστερη λήξη. Το πιο κρίσιμο είναι η απομείωση του χρέους, που επίσης έχει διάφορες παραλλαγές, από το κούρεμα μέχρι την επιμήκυνση από τα 30 στα 50 χρόνια.

Τώρα πια ο απολογισμός του Μνημονίου είναι αποκαλυπτικός. Στα 4 χρόνια ο βασικός μνημονιακός στόχος ήταν η δημοσιονομική προσαρμογή κατά 20% του ΑΕΠ και η ισοσκέλιση του προϋπολογισμού. Αυτό προέκυψε από τις τεράστιες περικοπές των δημοσίων δαπανών και παρά την αύξηση της φορολογίας σε μικρή μείωση των φόρων και εισφορών. Με μια λέξη, ενδεικτικά, το 2009 το Ελληνικό Δημόσιο είχε 110 δισ. δαπάνες και 80 δισ. έσοδα, άρα 30 δισ. έλλειμμα, από τα οποία 12 δισ. ήταν τόκοι, με ΑΕΠ 230 δισ. Σήμερα έχει 75 δισ. δαπάνες και 75 δισ. έσοδα, με 6 δισ. τόκους, έστω εικονικούς, και με ΑΕΠ 180 δισ.

Ο δεύτερος στόχος του Μνημονίου ήταν η περικοπή των μισθών κατά 40% σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, που επίσης επιτεύχθηκε. Ο τρίτος μνημονιακός στόχος ήταν η λεγόμενη "αναπτυξιακή ατζέντα" του Μνημονίου, που ήταν οι ιδιωτικοποιήσεις, η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και οι διαρθρωτικές αλλαγές. Αυτές απέτυχαν πλήρως να κινητοποιήσουν επενδύσεις και, συνεπώς, η βαθιά ύφεση που προκάλεσε η δημοσιονομική προσαρμογή δεν βρήκε αντίβαρο. Εν πολλοίς, πρόκειται για το συνδυασμένο "λάθος" των τριών στόχων του Μνημονίου, που εξομολογείται πλέον, μάλλον υποκριτικά, το ΔΝΤ.

Με το τέλος του Μνημονίου τα αποτελέσματα είναι οικτρά. Το μεγαλύτερο πρόγραμμα "διάσωσης οικονομίας" που έχει γίνει ποτέ και δέσμευσε 240 δισ. δεν επέλυσε κανένα από τα βασικά προβλήματα που οδήγησαν στην κρίση χρέους της Ελλάδας. Το δημόσιο χρέος από 120% του ΑΕΠ το 2009 είναι στο 170%, κατά κοινή ομολογία, εξώφθαλμα μη βιώσιμο. Το οικονομικό και κοινωνικό κόστος της προσαρμογής, η ύφεση και η ανεργία που θα φθάσουν το 30%, είναι οι χειρότερες επιδόσεις δυτικής οικονομίας από το 1929 μέχρι σήμερα, σε καιρό ειρήνης. Το τραπεζικό σύστημα, παρά τα 78 δισ. άμεσες ενισχύσεις και πολλά δισ. δανεισμού, παραπαίει και αδυνατεί να σταθεροποιηθεί.

Η κυβέρνηση προσανατολίζεται πλέον στη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών, με ή χωρίς Μνημόνιο. Το τελευταίο εξάλλου δεν θα το αποφασίσει αυτή. Με τον προϋπολογισμό που κατέθεσε ολοκληρώνει το πακέτο μέτρων του Νοεμβρίου 2012, με τα μέτρα των 4,5 περίπου δισ. Οι περικοπές αφορούν κυρίως την υγεία. Με μικρές αλχημείες προσθέτει άλλο 1 δισ. και ελπίζει να χρησιμοποιήσει το αποθεματικό των 2,5 δισ. για να αποφύγει νέα μέτρα. Ανεβοκατεβάζει τα χρέη του Δημοσίου σε φορείς και ιδιώτες. Προσθέτει ή αφαιρεί κατά το δοκούν τις ευρωπαϊκές επιστροφές χάριν της εμφάνισης ισχυρού πλεονάσματος. Προσδοκά ότι η ύφεση θα συγκρατηθεί λόγω των ΕΣΠΑ και κάποιων ασθενικών ιδιωτικοποιήσεων.

Μετά η στρατηγική της κυβέρνησης παραμένει η ίδια. Η οικονομική πολιτική θα συνεχίσει να επικεντρώνεται στις ιδιωτικοποιήσεις και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την αναζήτηση κάποιων επενδυτικών πεδίων. Μόνο που η κατάσταση δεν επιδέχεται καμίας επιδιόρθωσης για όσο διάστημα η ελληνική οικονομία παραμένει εντός του διπλού κύκλου τής "παγίδας ρευστότητας" και της "παγίδας του χρέους". Και, κυρίως, για όσο διάστημα εφαρμόζονται αυτές οι πολιτικές.

ΠΗΓΗ: avgi.gr