Πάρτι φοροδιαφυγής από τους πλουτοκράτες (Βίντεο)

Από ΒΑΘΥ , Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου 2013 

Δεν μαθαίνουμε κάτι καινούργιο από το βίντεο που παραθέτουμε. Το ότι η αστική τάξη της Ελλάδας φοροδιαφεύγει, «νόμιμα» τις περισσότερες φορές –είναι χαρακτηριστικό αυτό που ακούσαμε πριν μερικές μέρες απ’ τον Νίκο Μπογιόπουλο, ότι οι καπιταλιστές φοροαπαλλάσσονται ακόμα και από τα …κομμωτήρια των στελεχών τους- είναι γνωστό.

Το να φτάνει όμως και ένας αστός δημοσιολόγος σαν τον Χαρδαβέλα –αυτή την φορά δεν ασχολήθηκε με ούφο και εξωγήινους- να κάνει ρεπορτάζ και να φέρνει στην επιφάνεια οικονομικά στοιχεία που δείχνουν πόσο βάρβαρο, ταξικό, είναι το καθεστώς που ζούμε, δείχνει και το πόσο έχει σαπίσει το πολιτικό σύστημα.

Το ότι υπήρξε ακόμη μεγαλύτερη διεύρυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων στην Ελλάδα, τα τρία τελευταία χρόνια και οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι μας το έδειξαν πριν μέρες και τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή,

Την στιγμή όμως που πάνε να φορολογήσουν ακόμα και τον αέρα που αναπνέουν τα λαϊκά στρώματα, δεν μπορείς να μην εξοργίζεσαι παρακολουθώντας το πάρτυ φοροδιαφυγής των πλουτοκρατών

Μοιράσου το :

πρέπει να είναι κάποιος κτήνος όταν βλέπει τον εαυτό του να λέει αυτά... και να μην έχει τον ανδρισμό να παραιτηθεί

       

Πόσο θ’ αντέξει η Ευρωζώνη;

Πληθαίνουν οι προειδοποιήσεις για αδιέξοδη πορεία. Της Αλίκης Βεγίρη

από την εφημερίδα "δρόμος της αριστεράς"

Καιρό είχαμε να τ’ ακούσουμε, αλλά να που ξαναγύρισε πρόσφατα στο προσκήνιο, όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λοιδόρησε εκ νέου τον κ. Τσίπρα για το αδιέξοδο που πρέπει να αισθάνεται που είχε ποντάρει στο λόμπι της δραχμής, υπονοώντας ότι μετά τις οικονομικές επιτυχίες της κυβέρνησης το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή έχει πάψει οριστικά να υφίσταται αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ανεπανόρθωτα εκτεθειμένο.
Δεν πρόφτασε να το πει και την επόμενη μέρα, θαρρείς για να του πάει κόντρα, εμφανίστηκε ο Wolfang Münchau στους Financial Times να γράφει ορθά-κοφτά ότι «μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ή θα φύγει απ' το ευρώ, ή και τα δυο. Η Ευρωζώνη μπορεί να πεθάνει». Τόσο απλά και τόσο καθαρά. Φυσικά προβλέψεις σε τόσο μεγάλο χρονικό ορίζοντα αντανακλούν περισσότερο την κατάσταση του παρόντος, η οποία αν και εφόσον παραμείνει στην ίδια τροχιά θα οδηγήσει στην επαλήθευση της συγκεκριμένης μακρόχρονης πρόβλεψης. Κι αυτό θέλει να τονίσει ο Münchau. Ότι όσο η γερμανική αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης παραμένει προσκολλημένη στη συνταγή της δημοσιονομικής λιτότητας και της πιστωτικής συρρίκνωσης, τόσο βαθύτερα θα εισέρχεται στο σπιράλ του αποπληθωρισμού και της έκρηξης των χρεών, ιδιωτικών και δημόσιων. Κάτι που αποτυπώνεται πλέον στους αριθμούς.
Το μέσο χρέος των χωρών της Ευρωζώνης έχει περάσει το 90%, ενώ ο μέσος πληθωρισμός για το 2014 προβλέπεται να κυμανθεί στο 1,1%. Για την Ελλάδα, οι προβλέψεις είναι σαφώς χειρότερες, στο -1,7% δίνει τον πληθωρισμό ο ΟΟΣΑ, κι αν κάποιοι χαίρονται βλέποντας τις τιμές να κατεβαίνουν, θα πρέπει να έχουν υπ' όψιν τους ότι την ίδια στιγμή τα χρέη ανεβαίνουν και η οικονομία στομώνει. «Αν η Γερμανία με την τόσο μεγάλη ανταγωνιστικότητα έχει τόσο χαμηλό πληθωρισμό, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες και ειδικά η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληθωρίσουν τις οικονομίες τους σε δραματικό βαθμό, κι αυτό ύστερα από τόσα χρόνια δηλητηριώδους λιτότητας», γράφει ο Βερολινέζος δημοσιογράφος Mathew Rose.
Εκεί γύρω με τον Münchau εμφανίζεται και ο Joseph Stiglitz με άρθρο του στο Social Europe Journal, υπό τον τίτλο Μια ατζέντα για να σωθεί το ευρώ, υπενθυμίζοντάς μας ότι κάθε άλλο παρά έχουμε δέσει το ευρώ ως Ευρωζώνη, πόσο μάλλον σαν Ελλάδα.
Στο ίδιο τέμπο και ο διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας Ignazio Visco, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ιl Messaggero: «Το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα θα παραμείνει σε κίνδυνο αν η Ευρώπη δεν μπορέσει να πιέσει προς στενότερη πολιτική και οικονομική ένωση». Κάτι τέτοιο, όμως, δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα, ο οποίος σκιάζεται από διαιρετικές και αποσχιστικές τάσεις τόσο μεταξύ Βορρά-Νότου, όσο και εντός των κρατών με την άνοδο των ευρωσκεπτικιστών, γεγονός που αναμένεται να αποτυπωθεί με πάταγο στις προσεχείς ευρωεκλογές.
Τον Οκτώβριο, ο διεθνής Ερυθρός Σταυρός, σε μακροσκελή του έκθεση σχετικά με τα ανθρωπιστικά αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης γράφει ότι «η κατάσταση στα 52 κράτη που συνθέτουν την Ευρώπη όχι μόνον δεν σταθεροποιείται, αλλά βαίνει σε καθοδικό σπιράλ. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 18 εκατ. που λαμβάνουν βοήθεια σε τρόφιμα, 43 εκατ. που δεν έχουν αρκετή τροφή στο πιάτο τους σε καθημερινή βάση και άλλα 120 εκατ. που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας».
Τις προάλλες η S&P αποκαθήλωσε το ένα από τα τρία ΑΑΑ στο στέμμα της Ολλανδίας, ενώ η Φινλανδία, φοβούμενη ότι θα υποστεί οσονούπω την ίδια… ατίμωση έσπευσε να ανακοινώσει την εφαρμογή ενός δεύτερου πακέτου λιτότητας, με περικοπές (πού αλλού;) στην κοινωνική πρόνοια, με συγχωνεύσεις σχολείων, κλείσιμο κέντρων περίθαλψης για ηλικιωμένους κ.λπ., νομίζοντας ανοήτως ότι θα γλιτώσει. Από το 2008 μέχρι σήμερα το δημόσιο χρέος της Φινλανδίας αυξήθηκε κατά 20 μονάδες στο 58,3% ενώ η ανταγωνιστικότητα σημείωσε πτώση.

Επιμένει η Γερμανία
Παρά το γεγονός ότι οι θαυματουργές αναπτυξιακές ικανότητες της λιτότητας έχουν στην πράξη ολοσχερώς διαψευσθεί (θυμάστε τις περισπούδαστες θεωρίες της «expansionary austerity» του Alesina και σία, στις οποίες είχαμε αναφερθεί σε παλαιότερο φύλλο;), εν τούτοις η Γερμανία αδυνατεί να αναγνωρίσει το γεγονός και συνεχίζει πεισματικά να το αρνείται, μένοντας ασφυκτικά προσκολλημένη στο «θαύμα» των εμπορικών της πλεονασμάτων και μόνον, ένα θαύμα που όπως διατείνεται θα μπορούσε να συμβεί και στον καθένα αν ακολουθούσε με θρησκευτική προσήλωση το παράδειγμά της. Ναι μεν η κρίση τα αύξησε, ταυτόχρονα όμως κούρεψε κατά πολύ το μερίδιο των γερμανικών εξαγωγών στην παγκόσμια αγορά.
Κι όχι μόνο των γερμανικών, αλλά και ολόκληρης της Ευρωζώνης.
Τελευταία τα γερμανικά πλεονάσματα και η επίδρασή τους στην κακιά μοίρα της υπόλοιπης Ευρωζώνης αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας βρέθηκαν στο στόχαστρο και των επίσημων κύκλων, πέραν των αναλυτών. Από τη μια είχαμε την έκθεση του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, και κατόπιν την απόφαση της Κομισιόν να προβεί σε μια εκ του σύνεγγυς εξέταση της γερμανικής οικονομίας. Πριν από λίγες, δε, μέρες άρθρο στη Wall Street Journal έθετε το ερώτημα για το «πού πήγαν οι αποταμιεύσεις των Γερμανών» για να δώσει την απάντηση ότι μόνο στην περίοδο 2007-2011 χάθηκαν περί τα 600 δισ. ευρώ από τοξικές τοποθετήσεις των γερμανικών τραπεζών, των ασφαλιστικών εταιριών και του χρηματοπιστωτικού τομέα γενικά.
Και ποια ήταν η αντίδραση της Μέρκελ στην εντεινόμενη εξωτερική κριτική; Ίδια κι απαράλλαχτη με την απάντηση του George Bush του νεώτερου στο ερώτημα «γιατί μάς μισούν», που είχε θέσει εν μέσω του πολέμου κατά της τρομοκρατίας: «Απλά μάς ζηλεύουν!».
Μέσα σ' αυτόν, λοιπόν, τον Αρμαγεδδώνα, ο Σαμαράς οραματίζεται επιτυχίες και ανάπτυξη.

Μια ιστορία, απέναντι σε όλα

Ο συγκλονισμός της κοινωνίας δεν βρίσκει έκφραση στο πεδίο της πολιτικής. Του Γιάννη Τσούτσια

 από την εφημερίδα "δρόμος της αριστεράς"

Η τραγωδία της Θεσσαλονίκης, όπου η μικρή Σάρα έσβησε μέσα στις αναθυμιάσεις που βγήκαν από ένα μαγκάλι, συγκλόνισε την κοινωνία και ανέσυρε μνήμες ξεθωριασμένες, προπολεμικές. Έτσι, όμως, συμβαίνει συνήθως. Όταν έρθει η ώρα, ακόμη και μία μονάχα ανθρώπινη ιστορία, αρκεί για να ξεκλειδώσει όλους τους ασκούς των συναισθημάτων, για να ξεχυθούν στους δρόμους, σαν χείμαρρος, οι πολλές ανάλογες πίκρες, για να βγουν στο φώς και στα επιλεκτικά τηλεοπτικά δελτία (διαλύοντας τις συμβάσεις τους), τα αληθινά δεδομένα μιας χώρας, για να έρθουν στο φώς οι πραγματικές συνέπειες της πολιτικής. Έτσι, συμβάν με το συμβάν, απλώθηκε ο συγκλονισμός στη χώρα, πήρε τους απλούς ανθρώπους, σκέπασε τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την τρόικα, σκέπασε τις απεργίες, σκέπασε και τις συνήθεις δραστηριότητες της καθημερινότητας.
Τι κι αν το ξέραμε, το υποπτευόμασταν ή αν το έγραφαν οι στατιστικές; Πάντα η τραγωδία ενός μεμονωμένου ανθρώπου μπορεί να προκριθεί απέναντι σε γεγονότα τεράστιας κλίμακας, να συνταράξει, να τα σηματοδοτήσει, να τα καταστήσει αμετάκλητα υπαρκτά. Κι ας προϋπήρχαν πάμπολλα τα περιστατικά, οι αυτοκτονίες, οι θάνατοι, οι χιλιάδες ανασφάλιστοι, η απέραντη πείνα, οι ασθενείς χωρίς φάρμακα, τα συσσίτια, τα υπόγεια με το κομμένο ρεύμα.
Θα αντιτείνουν οι «πολιτικοί», οι καταμετρητές των δελτίων τηλεθέασης, ότι δεν αρκεί ένας σπινθήρας, ότι η ένταση θα υποχωρήσει. Όμως, στην περίπτωσή μας, ο συγκλονισμός, πρόσκαιρος ή μη, δεν είναι το έλασσον αλλά το μείζον. Δείχνει ότι η κοινωνία δεν είναι απαθής, δεν είναι συγκαταβατική, δεν εθίζεται, όπως λέγεται. Ο κόσμος κάνει βουβά τους λογαριασμούς του.
Συνεχίζει να ψάχνει ένα νέο συλλογικό, ενώ το κύμα αλληλοβοήθειας που ξεδιπλώνεται σ’ ολόκληρη τη χώρα δεν έχει προηγούμενο. Από τα μικρά έως τα πιο μεγάλα, συγκροτείται μια κοινωνία παράλληλη, που υπερβαίνει όλες τις διαχωριστικές και περιλαμβάνει τους πάντες. Ο απόηχος των γεγονότων από την τραγωδία της μικρής Σάρας, εγγράφεται στο πεδίο των συναισθημάτων, του φρονήματος, της κοινωνικής συνείδησης, απέχει από τη μοιρολατρία. Εκεί νοηματοδοτείται το συμβάν, εκεί δίνεται η μάχη, βουβή και υπόγεια.
Εκεί καθορίζεται η τύχη των εξελίξεων, αν αυτές θα μετεγγραφούν στον χώρο του πολιτικού ή όχι. Εκεί κρίνεται και το άμεσο, η προοπτική, αν αυτές οι δυναμικές θα αποτελέσουν εφαλτήριο για μια πορεία αντιστροφής. Έτσι δίνει τη μάχη του ο κόσμος. Χύμα, ασύντακτα, μοναχικά, έκαστος ανάλογα με το κουράγιο του.
Όμως, η μία αυτή ιστορία, ανέδειξε παράλληλα και το αδόκιμο της πολιτικής αντανάκλασής της. Ο κοινωνικός συγκλονισμός αδυνατεί να βρει έκφραση στο πεδίο της πολιτικής. Οι πρακτικές αλληλοβοήθειας δεν μετουσιώνονται σε πολιτική, τίποτα δεν βρίσκει δίοδο στη δημόσια έκφραση, στα πραγματικά γεγονότα. Στην πλειοψηφία τους αυτά, είναι σαν να μην υπάρχουν και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα αδυνατεί να αναχθεί σε κάποιο αντιπολιτευτικό ζητούμενο (όπως πολλοί θα ήθελαν), π.χ. στο ότι «δεν τα βγάζουμε πέρα μ’ αυτούς» ή ακόμη χειρότερα, στο χοντροκομμένο ότι «η λύση θα ’ρθει από την Αριστερά».
Η εμπλοκή του πολιτικού είναι τόσο κραυγαλέα ακυρωμένη, που η απόστασή του από την πραγματική ζωή, ολοένα και μεγαλώνει. Ακριβώς γι’ αυτό, εντείνονται οι φυγόκεντρες τάσεις…
Σήμερα, κοντά στη απάνθρωπη όψη της κρίσης, αναδεικνύεται σε καθοριστικό το ζήτημα της επιβίωσης. Εισβάλλει ως ανάγκη και εγκαθιδρύεται. Συμφύεται με τον ατομισμό, που τροφοδοτεί διάφορες κοινωνικές εκδοχές, όπως τον κοινωνικό αυτοματισμό, το «όλα για την επιβίωση» (δηλαδή, το «όλοι εναντίον όλων»), δένεται με τη μετανεωτερική υπερανταγωνιστική λογική που ομνύει στο αλλοτριωμένο άτομο και εγκαθιστά το αξίωμα ότι «οι ικανότεροι θα επιβιώσουν». Αναπόφευκτα, αυτή η παγερή «θεωρία», μετατρέπει σε αποδεκτή τη διαπραττόμενη νέα εκκαθάριση. Καθένας οφείλει να αντιμετωπίσει το δίλλημα ατομικά και οι πιονέροι της νέας εποχής θα επιβιώσουν.
Ταυτόχρονα, μέσα σ’ αυτό το δηλητηριώδες κλίμα συμβιώνει η απάθεια, συναρτημένη με διάφορες αυταπάτες, όπως, ότι όλα τούτα αποτελούν ακραία συμβάντα της εποχής, αλλά δεν την χαρακτηρίζουν. Γι’ αυτό π.χ., παραμένει ενεργή η εμμονή σε αρχαϊκά συμβόλαια, η λαθραία νοοτροπία, ότι τάχα μπορεί να επιστρέψουμε σε προηγούμενα συλλογικά φαντασιακά, ως εάν η αναζήτηση της προοπτικής να αφορά σε συνταγές από τα παλιά.
Εντέλει, ο βαθύς και καθολικά βιωμένος συγκλονισμός, με αφορμή την τραγική ιστορία του δεκατριάχρονου κοριτσιού, θέτει, έστω δειλά, το ερώτημα της προοπτικής. Μέσα στο ζόφο των ημερών, μέσα στην καταστροφή και τη δυστυχία, και παρά την κοινωνικοπολιτική υποστροφή που ο διπολισμός σιγοντάρει, ένας νέος βιωτικός και επιβιωτικός δρόμος, στηριγμένος στη συλλογική και στην ατομική ευθύνη, θα αναζητηθεί. Για να θεμελιώσει τα πάντα από την αρχή, όχι με τα ίδια και γύρω από τους ίδιους, αλλά στη βάση μιας νέας κοινωνικοποίησης, με οδηγό τη Δημοκρατία (και όχι την Αγορά) και έναν διαφορετικό τύπου εκπροσώπησης, με χειραφέτηση (και όχι κυβερνητισμούς) στην προοπτική μιας νέας πολιτείας. Κι αν όλα αυτά φαντάζουν ακόμη παράταιρα, είναι επειδή επιμένουν να τα παραγνωρίζουν τα κάθε λογής πολιτικά μαγειρεία.

Η ΕΛΙΑ... Η ΚΡΕΑΤΟΕΛΙΑ... ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ ΜΙΑΣ ΕΛΕΕΙΝΗΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ

Όποιος είδε  το χθεσινό πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ, μπορεί να εικάσει πως κάτι αληθινά σημαντικό και μεγάλο έλαβε χώρα χθες το βράδυ. Άλλωστε όπως σπεύδει να πληροφορήσει η εφημερίδα, οι «58» έγιναν 3000 και δηλώνουν «Ήρθαμε για να μείνουμε»...

Αυτό ακριβώς όμως είναι το κακό. Διότι αυτοί που πήγαν προχθές βράδυ στη συγκέντρωση για την Κεντροαριστερά έχουν την τάση να μένουν γενικώς. Να μένουν σε καρέκλες, να μένουν σε αξιώματα, να μένουν σε λανθασμένες για τη χώρα αντιλήψεις. Κι αν υπήρχε μια υγιής πολιτική αντίδραση της κοινωνίας των πολιτών θα έπρεπε να είχε ήδη φυσήξει τόσο δυνατός άνεμος ώστε «να τους έχει πάρει και να τους έχει σηκώσει». Οι συμμετέχοντες δεν έπεσαν από τον ουρανό. Ήταν και χθες εδώ. Δυστυχώς και προχθές. Έχουν τον τρόπο τους να...

είναι πάντα «μέσα στα πράγματα» και να διαιωνίζουν ένα παρα – σύστημα εξουσίας, το οποίο διαπλέκεται με συγκεκριμένα συμφέροντα εντός και εκτός συνόρων. 

Ποιο είναι δηλαδή το καινούργιο που μπορούν να φέρουν στη δημόσια ζωή ο Σημίτης και ο Βενιζέλος, οι οποίοι ήταν «πρώτο τραπέζι»; Ποια ελπίδα μπορούν να γεννήσουν ο Γιανίτσης και ο Ψαριανός; Πόσο ελκυστική μπορεί να είναι η κεντροαριστερά του Καμίνη και του Νίκου Χριστοδουλάκη; Γιατί πρέπει να νοιάζει την κοινωνία αν θα έχει κάτι να ψηφίσει στις εκλογές ο Βερνίκος, ο Αλιβιζάτος ή η Σώτη Τριανταφύλλου;

Αν θέλουν να κάνουν ένα κόμμα με αρχηγό τον Γιάννη Στουρνάρα, με γεια τους, με χαρά τους. Ας βγουν ανοιχτά να το πουν και να το δηλώσουν ξεκάθαρα: «Ναι, είμαστε με τους Γερμανούς». Διότι περί αυτού ακριβώς πρόκειται και όλα τα υπόλοιπα πωλούνται στην μηντιακή αγορά ως φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η «παρέα» που βρίσκεται στο επίκεντρο όλων αυτών των διεργασιών ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς είναι η «παρέα της ΟΝΕ». Η παρέα, η οποία πούλησε στην ελληνική κοινωνία το «χάρτινο όνειρο» του ευρώ και σήμερα έχει σύρει τη χώρα σε ένα ιστορικό αδιέξοδο. Θα έπρεπε ο μαζοχισμός της ελληνικής κοινωνίας να βρίσκεται στο «κόκκινο», για να εμπιστευόταν ποτέ τη λύση σε αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα.

Το να βγαίνουν λοιπόν σήμερα και να μας λένε πως «δεν πίνεται το νερό», αυτοί οι οποίοι το «δηλητηρίασαν», είναι απύθμενο θράσος και υποκρισία. Οι καιροί όμως για την Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμοι και το τελευταίο που απαιτούν είναι να δουλευόμαστε μεταξύ μας. Η «παρέα της Ελιάς» είναι η ίδια και απαράλλακτη παρέα.

Η «παρέα» αυτή είναι καλή για τα συμφέροντα των Γερμανών. Η Ελλάδα είναι ώρα να κοιτάξει τα δικά της συμφέροντα. Διότι είναι πλέον ξεκάθαρο πως ο άξονας Βρυξελλών – Βερολίνου αντιστρατεύεται πλήρως τα εθνικά μας συμφέροντα. Και δεν είναι μόνον η «μεγάλη εικόνα» των μνημονίων είναι και οι λεπτομέρειές της. Βέτο της Κομισιόν για την ανάπτυξη της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, βέτο της Κομισιόν στην πώληση του ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη Soccar. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς πως Κομισιόν και Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού δεν ανησύχησαν καθόλου για τον σχηματισμό μονοπώλιου από την Aegean με την απορρόφηση της Ολυμπιακής. Γιατί; Μα, γιατί η Aegean είναι «μαγαζί»¨της Lufthansa. Τόσο απλά. Όταν κερδίζουν οι Γερμανοί, όλα επιτρέπονται. Κι αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει στην Ευρώπη. Αλλά αυτή τη μάχη δεν μπορεί να τη δώσουν ο Στουρνάρας κι ο Σημίτης.

Η αποστολή τους τέλειωσε. Ας βγάλουν τις κουκούλες…

ΥΓ: Προφανώς έγραψα πάνω από 100 λέξεις σήμερα. Αλλά η κοροϊδία ενός ολόκληρου λαού την ώρα που έχει γονατίσει και υποφέρει μέσα σε συνθήκες κατοχής, πρέπει κάποτε να έχει ένα όριο…

ΡΙΖΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ... ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Η πειθαρχική δίωξη που άσκησε ο υπουργός Παιδείας κατά του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, επειδή ο τελευταίος δεν «φρόντισε» να καταστείλει με κάθε τρόπο την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του ιδρύματος, έχει τρεις αλληλένδετες αλλά διακριτές διαστάσεις...

του ΚΩΣΤΑ ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΥ
 

Η πρώτη είναι η πολιτική διάσταση. Είναι πρωτοφανές μια κυβέρνηση προερχόμενη από εκλογές να διώκει για πολιτικούς λόγους έναν εκλεγμένο πρύτανη. Το πιο κοντινό προηγούμενο ανάγεται στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, όταν ο τότε πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Αβροτέλης Ελευθερόπουλος, στην επέτειο της Απελευθέρωσης της πόλης βρήκε το θάρρος να εκφωνήσει, μπροστά στο βασιλιά Γεώργιο Β', έναν πανηγυρικό λόγο δυσάρεστο για το καθεστώς. Η συνέπεια ήταν η παύση του με...
συνοπτικές διαδικασίες. Όσο κι αν ο αυταρχισμός προσλαμβάνει διαφορετικές μορφές, η βαθύτερη ουσία του παραμένει αναλλοίωτη.

Η δεύτερη είναι η νομική διάσταση. Σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 5 του Συντάγματος, τα ΑΕΙ είναι πλήρως αυτοδιοικούμενα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Η έννοια της Αυτοδιοίκησης εμπεριέχει πρώτιστα την εξουσία των ΑΕΙ να αντιμετωπίζουν τις κάθε είδους υποθέσεις τους με δικά τους όργανα, μέσα στο πλαίσιο βέβαια των γενικών και αφηρημένων ρυθμίσεων τις οποίες θεσπίζει ο κοινοβουλευτικός νομοθέτης.

Συνεπώς, η άσκηση από τον υπουργό Παιδείας μιας διοικητικής κατά τη φύση της αρμοδιότητας, όπως η κίνηση πειθαρχικής δίωξης κατά καθηγητή ο οποίος συμβαίνει να έχει εκλεγεί και πρύτανης ενός συγκεκριμένου ΑΕΙ, είναι εμφανώς αντισυνταγματική.

Και η τρίτη είναι η επικοινωνιακή διάσταση. Η συγκυβέρνηση της μνημονιακής υποτέλειας και τα αναιδή δημοσιογραφικά φερέφωνα της διαπλοκής επιχειρούν, μέσω της δίωξης και της επικοινωνιακής προβολής της, να επιρρίψουν στον Θεοδόση Πελεγρίνη την ευθύνη για τη διακοπή της λειτουργίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην πραγματικότητα όμως οι «διαθεσιμότητες» των υπαλλήλων, σε συνέχεια της δραματικής μείωσης της κρατικής επιχορήγησης τα τελευταία χρόνια, καθιστούν αδύνατη τη λειτουργία του.
 

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου οι αντιδράσεις στα κυβερνητικά μέτρα ήταν ηπιότερες και η διδασκαλία στο χειμερινό εξάμηνο άρχισε κανονικά, έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα 41 από τους 46 υπαλλήλους της Τεχνικής Υπηρεσίας του. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν υπάρχει κανείς θερμαστής για να λειτουργήσει το καλοριφέρ(!) και τα μαθήματα «διεξάγονται» κάτω από συνθήκες ψυγείου. Ένα ειδικότερο παράδειγμα είναι ο Τομέας Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής, του οποίου είμαι διευθυντής κατά το τρέχον ακαδημαϊκό έτος. Από τους τέσσερις διοικητικούς υπαλλήλους που είχε κάποτε ο τομέας αυτός, σήμερα, δεν του απέμεινε κανένας, ενώ και για όσους καθηγητές συνταξιοδοτήθηκαν τα τρία τελευταία χρόνια δεν γίνονται (λόγω έλλειψης πιστώσεων) προκηρύξεις θέσεων ώστε να αντικατασταθούν από νέους επιστήμονες. 

Το δημόσιο πανεπιστήμιο, επομένως, καταρρέει υπό το βάρος των μνημονίων και οι απολογητές τους επιχειρούν, ούτε λίγο ούτε πολύ, να ενοχοποιήσουν για την κατάρρευση όσους τολμούν να αντισταθούν στα μνημόνια.

Η πολιτική διαφωνία διώκεται, το Σύνταγμα παραβιάζεται και η αλήθεια διαστρεβλώνεται με τη βοήθεια των Μέσων Μαζικής «Ενημέρωσης»-Επιβολής του συστήματος. Και, βέβαια, όλα αυτά δεν συμβαίνουν για πρώτη φορά, αλλά αποτελούν τη συνέχεια ενός έργου του οποίου γινόμαστε όλοι θεατές στην εποχή των μνημονίων. 

Η ώρα να σηκωθούμε όρθιοι και να αποδοκιμάσουμε με τον πιο έντονο τρόπο τους συντελεστές αυτού του θεάτρου του παραλόγου και του αυταρχισμού είναι τώρα.

Ο Κώστας Χ. Χρυσόγονος είναι καθηγητής Νομικής ΑΠΘ

e-dromos.gr

ΝΑ ΓΙΑΤΙ Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Όταν ο ελεεινός ολετήρας – αυτό το περιφερόμενο υποκείμενο με την ανύπαρκτη εθνική συνείδηση – προθυμοποιήθηκε ν αποτελέσει το Δούρειο Ίππο σε βάρος της χώρας που μίσησε…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Στην οποία όμως έγινε πρωθυπουργός ελέω των πράσινων αυστραλοπιθήκων… Όταν αυτός ο ανεκδιήγητος πολιτικός γκαζοτενεκές, αναφωνούσε το περίφημο: «Να κάνουμε την κρίση ευκαιρία», πολλοί γέλασαν περιοριζόμενοι να σχολιάσουν μόνο την ηλιθιότητα του ανδρός…

Ελάχιστοι συνειδητοποίησαν πως αυτό το περιφερόμενο ανδρείκελο, χρησιμοποιήθηκε ως εκφωνητής υπαγορευμένων συνθημάτων από αυτούς που υπηρέτησε, με στόχο τον ευνουχισμό της πολιτικής σκέψης και της κοινωνικής αντίληψης για όσα έμελλε να ακολουθήσουν.

Και όμως, η μεγάλη αλήθεια που σήμερα ξεδιπλώνεται μπροστά μας με τρόπο εφιαλτικό, ήταν πάντα επιμελώς κρυμμένη πίσω από...

τα λεγόμενα αυτού του αδίστακτου εθνικού μειοδότη.

Η κρίση δεν ήταν παρά ένα πρόσχημα που αξιοποιήθηκε στοχευμένα ως ευκαιρία από το σύστημα και τους πρωταγωνιστές που τη δημιούργησαν, προκειμένου να ανασυνθέσουν το θεσμικό τους οπλοστάσιο σε βάρος των κοινωνιών, αλλά κυρίως σε βάρος των εθνών, υλοποιώντας ευλαβικά τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του Φρανκενστάιν όλων των εποχών... Της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Πρόκειται για μια αλήθεια σκληρή και αδυσώπητη, που ενώ τη βιώνουμε καθημερινά, οι πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος αρνούνται πεισματικά να διαγνώσουν την ύπαρξή της, και το αποτέλεσμα αυτής της απροθυμίας είναι ολέθριο και για τις στρατηγικές επιλογές των ίδιων, αλλά πρωτίστως για τους ίδιους τους λαούς.

Στη χώρα μας αυτές οι αλλαγές διεκπεραιώνονται με δραματικό τρόπο, συνεπικουρούμενο από την παραλυτική δυναμική του δόγματος του «Σοκ και του Δέους», καθιστώντας τις πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης αμήχανες μπροστά στη ροή των εξελίξεων, και την κοινωνία εμβρόντητη μπροστά στην πρωτοφανή και ολομέτωπη επίθεση που δέχεται σε κάθε της βήμα.

Η κρίση λοιπόν που οι ίδιοι δημιούργησαν, συντονισμένα και γενικευμένα, ήταν η ευκαιρία που αναζητούσαν οι χορογράφοι της προκειμένου να δρομολογήσουν τις εξής κορυφαίες τους και κεφαλαιώδεις επιλογές.

• Σε πολιτικό επίπεδο η στόχευση ήταν να μετατραπούν οι εθνικές κυβερνήσεις σε άβουλες μαριονέτες, με εξουσία πραιτοριανού απέναντι στους λαούς, και με αρμοδιότητα απλού διεκπεραιωτή των στρατηγικών επιλογών των χορογράφων.

• Σε γεωπολιτικό επίπεδο η επιδίωξη ήταν να μετατραπούν οι εθνικές επικράτειες σε οικόπεδα συμφερόντων, με αφυδατωμένα ή και παντελώς ακυρωμένα τα χαρακτηριστικά της εθνικής κυριαρχίας, μέσα από ένα εφιαλτικό πρόγραμμα πρωτοφανούς αναδιανομής των διακεκαυμένων και καρποφόρων ζωνών ολόκληρου του πλανήτη.

• Στο επίπεδο των θεσμών ο σχεδιασμός προέβλεπε ένα τριπλό εφιαλτικό χτύπημα, που τροποποιεί εκ θεμελίων τα πάντα στη ζωή. Πιό συγκεκριμένα:

1. Την αναμόρφωση των πάντων προς το χειρότερο, μέσα από ένα εκτεταμένο πρόγραμμα κατάργησης όχι μονάχα κάθε έννοιας προστατευτισμού, αλλά της παγίωσης του στοιχείου του φόβου και της καθολικής ανασφάλειας για ολόκληρη την κοινωνία.
2. Την αφαίμαξη της αρμοδιότητας του θεσμοθετείν από τα εθνικά κοινοβούλια, τα οποία υποβαθμίζονται σε ρόλο πολιτικού κλητήρα, και τη συνολική μεταφορά αυτής της αρμοδιότητας σε υπερεθνικά κέντρα και οργανισμούς, που με αρμοδιότητες υπερεξουσίας, ελέγχουν και κατευθύνουν τα πάντα στον πλανήτη.
3. Την εκτεταμένη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση – μέσα ακόμη και από φαινόμενα πρωτοφανούς κανιβαλισμού – κάθε παράπλευρου μηχανισμού, με στόχο τον απόλυτο έλεγχο των πάντων.

Ας δούμε ένα - δυό ενδεικτικά παραδείγματα για να συνειδητοποιήσουμε επαρκώς που ακριβώς πάει το πράμα.

• Η πρεμούρα του ανεκδιήγητου Λοβέρδου με τη διάλυση του ΕΣΥ και τη δημιουργία του εκτρώματος που ακούει στο όνομα ΕΟΠΥΥ… Αυτή η υπερσυγκέντρωση των ασφαλιστικών ταμείων που συνδυάστηκε και με πρωτοφανή υπερσυγκέντρωση των συνταξιοδοτικών οργανισμών… δεν αποσκοπούσε στην ευρωστία και στην πολυδιαφημισμένη λειτουργικότητα αυτού του «θεριού», όπως σκόπιμα διέδιδαν για να καταστήσουν επικοινωνιακά ελκυστικό το τρισάθλιο έκτρωμά τους.

Αποσκοπούσε αποκλειστικά και μόνο (παράλληλα φυσικά με τα αίσχη και τις σαλταδορίες που αφορούν στις προμήθειες και στο μεγάλο μπαγιόκο με την αγορά των φαρμάκων) στη διασφάλιση μέσω και της απλοποίησης της τεχνικής τους δυνατότητας, να εντάξουν τη ζωή μας σε ένα «κλικ» του υπολογιστή, προκειμένου να διεκπεραιώνουν απλούστερα και αμεσότερα το ράβε ξήλωνε στα όνειρα και τις προσδοκίες των ανθρώπων, πράγμα που ήδη αρχίζουμε να βιώνουμε, και το επόμενο διάστημα οι επιπτώσεις του θα ενταθούν.

• Ποιος δε θυμάται τα μεγάλα λόγια των επικοινωνιολόγων, όταν ξεκίνησε το πανηγύρι με την πρωτοφανή συγκέντρωση των τραπεζικών ιδρυμάτων στα χέρια των ολίγων. Μιλούσαν για ισχυρά ιδρύματα, που θ αντιστέκονται δυνατά και αγέρωχα στα χτυπήματα της κρίσης (δηλαδή των δικών τους πολιτικών)… Μιλούσαν για τη διασφάλιση των συμφερόντων των καταθετών, που τίποτε δε θα μπορεί να κλονίσει την ευρωστία των ευαγών ιδρυμάτων… Μιλούσαν… μιλούσαν… μιλούσαν… και για τι δεν πρωτομιλούσαν.

Και σήμερα που το colpo grosso ολοκληρώθηκε, η φιλολογία της ευρωστίας άρχισε με βήμα ταχύ να υποχωρεί… Οι απειλές για το κούρεμα των καταθέσεων επανέρχονται… Και βεβαίως οι πολιτικές της δήμευσης ακόμη και της μιζέριας των τραπεζικών λογαριασμών, επανέρχεται με τρόπο εφιαλτικό και αφορά πλέον στους πάντες.

Όλη την προηγούμενη περίοδο – και ενώ οι τράπεζες άλλαζαν χέρια – οι ημέτεροι τραπεζίτες καρπώνονταν δισεκατομμύρια, και όλοι εμείς οι αφελείς, τρέχαμε με ένα εκκαθαριστικό και μια ταυτότητα στο χέρι, μοιράζοντας φωτοτυπίες από γραφείο σε γραφείο, προκειμένου να ολοκληρωθεί η data όλων μας, για το μεγάλο πλιάτσικο που μόλις ξεκινά.

Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά, αλλά δεν είναι διόλου τυχαία. Το προπαρασκευαστικό σχέδιο αυτού του εφιαλτικού σχεδιασμού κατά το μάλλον ή ήττον έχει ολοκληρωθεί, και ο Φρανκενστάιν της παγκόσμιας διακυβέρνησης, έχει πλέον μπει για τα καλά στη ζωή μας.

Οι κυρίαρχοι του πολιτικού συστήματος, λειτούργησαν συνειδητά σαν πρόθυμες δουλίτσες στην εξυπηρέτηση αυτού του σχεδίου θανάτου των ανθρώπων, των κοινωνιών και των εθνών, και μαζί τους το ίδιο πρόθυμα στοιχήθηκε και η νεοταξίτικη «Αριστερά», είτε ως «κυβερνώσα» είτε ως παρκαρισμένη και εν αναμονή κυβέρνηση.

Μεγάλες όμως είναι οι ευθύνες και της παραδοσιακής Αριστεράς, που εγκλωβισμένη στο αναμάσημα των δικών της ιδεολογημάτων, αρνήθηκε να δει την αφύπνιση αυτού του επικίνδυνου εφιάλτη.

Αρνήθηκε ουσιαστικά να συνειδητοποιήσει, πως οι ταξικές πολιτικές (που βεβαίως είναι υπαρκτές) και για τις οποίες αρκέστηκε να μιλά και δε σταμάτησε να αναδεικνύει, συσκευάστηκαν σε ένα νέο ακόμη πιο επικίνδυνο θεσμικό πλαίσιο προκειμένου να ασκούνται αποτελεσματικότερα και ακόμη πιο γενικευμένα από τα ανδρείκελα του πολιτικού συστήματος, για λογαριασμό πια των πλανητικά συγκροτημένων συμφερόντων.

Αυτή η ασυγχώρητη ολιγωρία, δεν είναι χωρίς ολέθριες συνέπειες, που πλέον έχουν τροποποιήσει άρδην τη ζωή που ξέραμε, και ο εφιάλτης μόλις ξεκινά.

Η κοινωνία παροπλίστηκε και τα πλήγματα που δέχτηκε η αυτοπεποίθησή της, είναι ισχυρά και δύσκολα αναστρέψιμα…

Οι μηχανισμοί των πραιτοριανών ισχυροποιήθηκαν και η δυνατότητα της παρέμβασής τους πλέον είναι καταλυτική και σε όλα τα επίπεδα…

Η ζωή πισωγύρισε δραματικά… Η ελπίδα τσαλακώθηκε… Οι αγώνες όπως τους ξέραμε δεν εμπνέουν πλέον κανέναν.

Το πολιτικό σύστημα κινήθηκε με φουλ τις μηχανές και χωρίς να χάνει λεπτό από το χρόνο του, έκανε την κρίση ευκαιρία για την πολιτική και θεσμική ενδυνάμωση των δικών του των μηχανισμών, μετασχηματιζόμενο σε ορδή πραιτοριανών στην υπηρεσία του τέρατος της Παγκόσμιας διακυβέρνησης…

Και όλα αυτά, τη στιγμή που η παραδοσιακή Αριστερά μασούσε τσίχλα… ευλογούσε τα γένια της ιδεολογικής της νηφαλιότητας… Αυτοθαυμαζόταν για την επαναληψιμότητα της επαναστατικής της μεγαλοστομίας… Χειροκροτούσε τον εαυτό της για γενικόλογες φλυαρίες ταξικές και διεθνιστικές…

Αλλά δε βρήκε τη δύναμη (και τον εμπνευσμένο ηγέτη) που θα μετέτρεπε την κρίση σε δική της ευκαιρία για την οργάνωση της μεγάλης εξέγερσης… Για το ξέσπασμα του γενικευμένου ξεσηκωμού… Για το γιγάντωμα ενός νέου ΕΑΜ που θα ανέτρεπε οριστικά τα σχέδια του Γολιάθ.

Θυσίασε τη μεγάλη «ευκαιρία» της κρίσης, προκειμένου να διατηρήσει – έτσι πίστευε – άσπιλα και αμόλυντα τα ιδεολογήματά της, αρνούμενη να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην εξέγερση και μέσα από αυτήν στο ριζοσπαστισμό του αγωνιζόμενου λαού, (αρκέστηκε να το επιχειρεί διατυπώνοντας επαναστατικές νουθεσίες) και ουσιαστικά μέσα από  την ατολμία, την πολιτική της απερισκεψία, ενδεχομένως και τα φοβικά της σύνδρομα, μετασχηματίστηκε από δύναμη ανατροπής σε καταλύτη μιας κοινωνίας καθηλωμένης που οδηγείται άβουλη και σαστισμένη στο κρεβάτι του Προκρούστη της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Χρέος όλων είναι πριν αυτή η διαδικασία του ολέθρου ολοκληρωθεί, να αφυπνίσουμε αυτό το κομμάτι των αγωνιστών που οφείλει να απαλλαγεί από τη δυσκαμψία των ηγετών του, και αναδεικνύοντας τους δικούς του αποφασισμένους ηγέτες, να πάρει στα χέρια τις τύχες του τόπου του, πριν μετασχηματιστεί σε χέρσο οικόπεδο από τα όρνεα που σκοτείνιασαν τον ουρανό πάνω από την Ελλάδα.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Όχι στους πλειστηριασμούς ακινήτων των υπερχρεωμένων Ελλήνων

        

       Αυτή η πρωτοχρονιά ίσως μετατραπεί σε πραγματικό εφιάλτη για χιλιάδες οικογένειες στη χώρα μας. Η Τρόικα έχει βάλει στο μάτι τα σπίτια των Ελλήνων και πιέζει ασφυκτικά την κυβέρνηση να δώσει το ΟΚ για να βγουν στο σφυρί χιλιάδες ακίνητα από την 1η Ιανουαρίου 2014. Εάν η κυβέρνηση δεχτεί τους όρους της Τρόικας, χιλιάδες υπερχρεωμένες οικογένειες, αλλά και μικροεπιχειρηματίες, θα βρεθούν κυριολεκτικά στο δρόμο και οι τιμές όλων των ακινήτων θα καταρρεύσουν αφού η αγορά θα πλημμυρίσει από σπίτια προς πώληση.

Μαζί μπορούμε να σταματήσουμε αυτό τον παραλογισμό, αλλά δεν έχουμε πολύ χρόνο. Μέσα στις επόμενες μέρες η κυβέρνηση θα αποφασίσει αν τελικά θα απελευθερωθούν οι πλειστηριασμοί. Αυτή η εξωφρενική απαίτηση της Τρόικας έχει ήδη αναζωπυρώσει αντιδράσεις ακόμη και μέσα στην ίδια την κυβέρνηση και ο Σαμαράς δέχεται πιέσεις απ’όλες τις πλευρές. Αν αρκετοί ψηφοφόροι αντιδράσουμε τώρα που ο Σαμαράς ακόμη σκέφτεται τι θέση θα πάρει στο θέμα, μπορούμε να του αποδείξουμε πως το πολιτικό κόστος αυτής της παράλογης και αντιλαϊκής κίνησης είναι πολύ βαρύ για να το σηκώσει αυτή τη δεδομένη στιγμή.

Ας στείλουμε λοιπόν στον Σαμαρά ένα ξεκάθαρο μήνυμα: πως ο Ελληνικός λαός έχει κάνει υπεράνθρωπους συμβιβασμούς και πως εκείνος οφείλει πλέον να αποδείξει πως μπορεί να διαπραγματευτεί με την Τρόικα για να προστατεύσει τους ευπαθείς και υπερχρεωμένους πολίτεςπου κινδυνεύουν να μείνουν στους δρόμους και να οδηγηθούν οριστικά στο περιθώριο της ζωής.

Υπόγραψε τώρα το ψήφισμα και διάδωσε το στους πάντες. Ας χαράξουμε τα όρια της ανοχής μας ακριβώς εδώ κι ας δημιουργήσουμε ένα τσουνάμι διαμαρτυρίας από κάθε γωνιά της Ελλάδας, τόσο εκκωφαντικό ώστε να είναι αδύνατον να αγνοηθεί! Όταν ξεπεράσουμε τις 120.000 υπογραφές η ΕΚΠΟΙΖΩ θα τις παραδώσει απευθείας στην κυβέρνηση.



Κάνε κλικ εδώ για να υπογράψεις το ψήφισμα και να το διαδώσεις:

  http://www.avaaz.org/el/petition/Ohi_stoys_pleistiriasmoys_akiniton_ton_yperhreomenon_Ellinon_3/?biYwTcb&v=32370  

 

Πώς να επιβιώσετε από καρδιακή προσβολή όταν είστε μόνοι – Κοινοποιήστε το παντού θα σώσετε ζωές!

Τετάρτη, 11 Δεκεμβρίου 2013

Δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι είναι μόνοι όταν υποστούν καρδιακή προσβολή χωρίς βοήθεια, το πρόσωπο του οποίου η καρδιά δεν χτυπάει σωστά και που αρχίζει να αισθάνεται λιποθυμία έχει μόνο περίπου 10 δευτερόλεπτα ακόμα πριν από την απώλεια συνείδησης.

Ωστόσο τα θύματα μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους με το βήχα επανειλημμένα και πολύ δυνατά. Μια βαθιά ανάσα θα πρέπει να λαμβάνεται πριν από κάθε βήχα και ο βήχας πρέπει να είναι βαθύς και παρατεταμένος έτσι ώστε να έχουμε και παραγωγή πτυέλων από βαθιά μέσα στο στήθος.

Μια ανάσα και ο βήχας πρέπει να επαναλαμβάνεται περίπου κάθε δύο δευτερόλεπτα προς τα πάνω μέχρι να φτάσει η βοήθεια ή έως ότου αισθανθείτε την καρδιά να χτυπάει και πάλι κανονικά.

Οι βαθιές ανάσες δίνουν οξυγόνο στους πνεύμονες και ο βήχας κινήσεις που συμπιέζουν την καρδιά να κρατήσει το αίμα που κυκλοφορεί. Η συμπίεση στην καρδιά βοηθά επίσης να ανακτήσει φυσιολογικό ρυθμό. Με τον τρόπο αυτό τα θύματα καρδιακής προσβολής μπορεί να καλέσουν για πρώτες βοήθειες. Ενημερώστε πολλούς άλλους ανθρώπους όσο το δυνατόν γι ‘αυτό σε βλακείες είστε πρώτοι!. Θα μπορούσε να σώσει τις ζωές τους!

Ένας καρδιολόγος λέει εάν ο καθένας που βλέπει αυτή την ανάρτηση αν την μοιραστεί σε 10 άτομα μπορεί να στοιχηματίσετε ότι θα κερδίσει τουλάχιστον μία ζωή.

Αντί αστείας ανταλλαγής πληροφοριών παρακαλώ να συμβάλλετε με τη διαβίβαση των πληροφοριών μπορεί να σώσει τη ζωή ενός ατόμου . γιατί θα ξέρει τι θα κάνει.

http://www.deite-to.com/

ΚΑΤΕΘΕΣΑΝ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗ "ΖΟΥΛΑ" ... Σβήνουν πρόστιμα 1,2 δισ. για λαθρεμπόριο πετρελαίου

Το κόλπο με τις «τριγωνικές» εισαγωγές καυσίμων
Του Κώστα Χαρδαβέλλα

Σάλο προκαλεί στις κοινοβουλευτικές ομάδες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τροπολογία των Στουρνάρα –
Βρούτση που κατατέθηκε την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή και θα συζητηθεί αύριο, σύμφωνα με την οποία:

Σβήνονται αναδρομικά πρόστιμα 1,2 δισ. ευρώ που έχουν επιβληθεί το 2010 και 2011 σε εταιρείες πετρελαιοειδών για τις λεγόμενες «τριγωνικές συναλλαγές για εισαγωγή πετρελαίου». Δηλαδή, αγοράζουμε πετρέλαιο π.χ. από την Ουκρανία και το φέρνουν στην Ελλάδα μέσω Κύπρου για να γλυτώσουν τους υψηλούς φόρους εισαγωγής ξένων προϊόντων στην Ελλάδα.

Το 2010 είχε ψηφιστεί νόμος που απαγόρευε αυτές τις «τριγωνικές συναλλαγές» μέσω «φορολογικών παραδείσων» του εξωτερικού καθώς είχε διαπιστωθεί ότι με τον τρόπο αυτό, εταιρείες εισαγωγών στην Ελλάδα καυσίμου αλλά και άλλων προϊόντων γλύτωναν την καταβολή μεγάλων ποσών για φόρους στο ελληνικό δημόσιο. Είχαμε δηλαδή να κάνουμε με ένα καλά στημένο σύστημα λαθρεμπορίας που ο νόμος του 2010 ήθελε να καταστρέψει.

Τώρα όμως, με την τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή σβήνονται τα πρόστιμα που έχουν επιβληθεί στις εισαγωγικές εταιρείες και στις εταιρείες πετρελαιοειδών στις οποίες έχουν επιβληθεί πρόστιμα συνολικής αξίας 1,2 δισ.

Πάντως οι αριθμοί που παρουσιάζει σήμερα το newsbomb.gr για την προστασία των πλουσίων φοροφυγάδων από το κράτος σοκάρουν. Όχι μόνο δεν τους κυνηγάνε οι κρατικές υπηρεσίες αλλά συχνά κάνουν και τα στραβά μάτια για να τους δώσουν το χρόνο να καλύψουν τις παρανομίες τους. Την ίδια ώρα νέοι φορονόμοι λιώνουν τον απλό πολίτη.

Τρία συγκεκριμένα παραδείγματα για την προστασία των «εχόντων»:

1ο: Την περίοδο 2009 – 2011, 54.246 Έλληνες έβγαλαν στο εξωτερικό 22 δισ. ευρώ. Εντοπίστηκαν από τους ελέγχους 436 «ύποπτες» υποθέσεις. Από αυτές έχουν ελεγχθεί μόνο δύο. Βεβαιώθηκαν και εισπράχθηκαν μόνο 5 εκατ. ευρώ.

2ο: 14.700 μεγαλοοφειλέτες χρωστάνε στο ελληνικό δημόσιο 37 δισ. ευρώ. Από αυτούς 4.025 έχουν συλληφθεί για χρέη 11,3 δισ. και έχουν εισπραχθεί μόνο 305 εκατομμύρια σε δύο χρόνια.

3ο: Πρόσφατη έρευνα του πανεπιστημίου του Σικάγου για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα αποκάλυψε ότι: το 2009 στην Ελλάδα δεν δηλώθηκαν έσοδα 28 δισ. ευρώ. Το αποτέλεσμα ήταν 11,2 δισ. ευρώ η ετήσια απώλεια σε φόρους. Οι νέοι φόροι μέσω των Μνημονίων 2010 – 2014 είναι 30 δισ. ευρώ. Δηλαδή, εάν είχαν δηλωθεί από τους φορολογούμενους όλα τα έσοδά τους μόνο το 2009 η Ελλάδα θα γλύτωνε από τους φόρους που επιβάλουν τα Μνημόνια.

Ποιους καλύπτουν, ποιοι τους καλύπτουν και πως λειτουργεί το σύστημα της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα με την προστασία των πολιτικών, θα αποκαλυφθούν απόψε το βράδυ στις 23:30 στην εκπομπή «Αθέατος Κόσμος» στο Extra 3.

ΠΗΓΗ

Αυτά τα κρύβουν τα κανάλια των νταβατζήδων δημοσίων έργων!

Πάνος Καμμένος: Χάρισαν 3,144 δις € στους εργολάβους που ελέγχουν τα ΜΜΕ με τα χρήματα ΣΟΥ απο τις τράπεζες ΣΟΥ!

       

Το ταγκό κυβέρνησης - δανειστών

Η πρώτη βιάζεται, οι δεύτεροι ροκανίζουν τον χρόνο μέχρι τις ευρωεκλογές και… η πτώση είναι ανά πάσα στιγμή ενδεχόμενη. 

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

από την εφημερίδα " δρόμος της αριστεράς"

Όσο προχωρούν οι μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα και το νέο έτος, που σηματοδοτεί και την ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε. από την Ελλάδα, η κυβέρνηση φαίνεται να προσαρμόζεται στη νέα πραγματικότητα: παρά τις κορώνες «αντίστασης», τις «μπηχτές» κατά της τρόικας και τα «όχι» στα νέα μέτρα, μέχρι και τον ερχόμενο Ιούνιο, ένα μήνα μετά τις ευρωεκλογές, θα πρέπει να «χορεύει» με τον ρυθμό που της επιβάλλουν οι δανειστές. Η εκκολαπτόμενη νέα γερμανική κυβέρνηση έχει καταστήσει σαφές ότι απόφαση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, άρα κάποιας μορφής ελάφρυνση, δεν πρόκειται να ληφθεί μέχρι τον Μάιο. Και το ίδιο πιστεύουν πολλές κυβερνήσεις της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., που δεν θέλουν να «αναστατώσουν» με επιπλέον κόστη τους ήδη βεβαρημένους με λιτότητα ψηφοφόρους των ευρωεκλογών.
Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, που με κάθε ευκαιρία διαμηνύει στην τρόικα ότι δεν υπάρχει περιθώριο για νέα μέτρα, ταυτόχρονα δρομολογεί τη λήψη τους σε «συσκευασίες» αρεστές στους ελεγκτές και κατά το δυνατόν… αόρατες από τους ψηφοφόρους. Διαφημίζει, επίσης, το επίτευγμα του πρωτογενούς πλεονάσματος και προαναγγέλλει μια αισθητή ανάπτυξη εντός του 2014. Γνωρίζει, όμως, πολύ καλά ότι αυτά δεν αίρουν το αδιέξοδο με το χρέος. Και σε συνέντευξή του στη Liberation προσδιόρισε με σχετική ακρίβεια πόσο βαθύ «κούρεμα» χρειάζεται για να υπάρχει η ελάχιστη πιθανότητα επιβίωσης του ελληνικού προγράμματος προσαρμογής. «Ιδανικά, θα πρέπει οι πιστωτές μας, δηλαδή ουσιαστικά τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, να μας κάνουν δώρο το ήμισυ αυτού του χρέους. Ξέρουμε όμως ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει, δεν είναι ρεαλιστικό. Το ταγκό χορεύεται με δύο», είπε στη γαλλική εφημερίδα, αποδεχόμενος πλήρως τον βηματισμό που έχουν επιβάλει οι δανειστές.
Εν ολίγοις, η κυβέρνηση έχει να διαχειριστεί ένα αδιέξοδο τεσσάρων έως επτά μηνών. Το περισσότερο που μπορεί να περιμένει εντός του μήνα είναι η εκταμίευση της δόσης του 1 δισ. ευρώ στο Eurogroup της Δευτέρας ή το αργότερο μέχρι τη σύνοδο κορυφής (20/12), υπό τον όρο ότι θα κλείσει η εκκρεμότητα της συμφωνίας για τις αμυντικές βιομηχανίες. Η τέταρτη αξιολόγηση, από την οποία εξαρτάται μια δόση δανεισμού του 2013 περίπου 5 δισ., θα «γλιστρήσει» αθόρυβα προς το 2014, κι εφόσον η κυβέρνηση εξασφαλίσει ένα minimum συμφωνίας με την τρόικα για τους πλειστηριασμούς ακινήτων και, κυρίως, για το δημοσιονομικό κενό του 2014, για την κάλυψη του οποίου ενδεχομένως θα χρειαστεί συμπληρωματικός προϋπολογισμός. Τον Ιανουάριο λήγουν ομόλογα ύψους 1,8 δισ. και υποθέτει κανείς ότι θα πληρωθούν εύκολα με τη δόση του 1 δισ. και με εκδόσεις εντόκων γραμματίων. Αλλά τι θα γίνει μέχρι τον Μάιο, οπότε έχουμε λήξεις ομολόγων ύψους 4,2 δισ. ευρώ; Τι θα γίνει μέχρι τον Αύγουστο, οπότε προστίθενται λήξεις άλλων 4 δισ.; Το υπουργείο Οικονομικών έχει προγραμματίσει και για το 2014 ένα υπερτροφικό πρόγραμμα εντόκων γραμματίων ύψους 40 δισ. ευρώ, διατυπώνει δειλά (διά του κ. Σταϊκούρα) και τη φιλοδοξία για έξοδο στις αγορές ομολόγων το δεύτερο εξάμηνο του 2014, αλλά αυτός ο σχεδιασμός θα μπορούσε να υπηρετηθεί μόνο από την πολυαναμενόμενη απόφαση για κάλυψη της βιωσιμότητας του χρέους και του χρηματοδοτικού κενού μέχρι το 2016, που όμως δεν αναμένεται πριν τον Ιούνιο.
Στο μεταξύ, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να βομβαρδίζει την ελληνική κοινωνία με μέτρα που θα αδυνατεί να υλοποιήσει και φόρους που θα αδυνατεί να εισπράξει. Υπάρχει ένα τρομακτικό έλλειμμα συγχρονισμού μεταξύ δανειστών και κυβέρνησης, όποιον χορό κι αν υποτίθεται ότι χορεύουν, ταγκό ή τσάμικο. Οι πρώτοι έχουν πολιτικούς λόγους να μη βιάζονται μέχρι τις ευρωεκλογές, η δεύτερη ακριβώς το αντίθετο. Σ’ αυτό το έλλειμμα συγχρονισμού μπορεί ανά πάσα στιγμή να «περδικλωθεί» η κυβέρνηση μέχρι τον Μάιο. Είτε από τον δικό της κακό βηματισμό, είτε από τρικλοποδιά των παρτενέρ της.