Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΝΑ
Η αλλαγή συνόρων στην Ευρώπη δεν είναι πια ταμπού. Η αρχή έγινε με τη διάλυση της Γιουγκοσλαυίας. Συνεχίστηκε (ή μάλλον συνεχίζεται) με το Ουκρανικό ενώ σταθερά τα τελευταία χρόνια αιωρείται η απειλή της Τουρκίας για τα σύνορά μας...
του ΑΠΟΣΤ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Μια άλλη μορφή-απειλή αλλαγής συνόρων είναι η απαίτηση ανεξαρτησίας περιοχών όπως η Σκωτία και η Καταλονία. Με επιχείρημα την αυτοδιάθεση των λαών. Η επιχείρηση «αλλαγή συνόρων» έχει πάρει...
εξοντωτικές μορφές στη Μ. Ανατολή, μετά τη σχετική αποτυχία της αμερικανόπνευστης «Αραβικής Άνοιξης», ιδίως στην Αίγυπτο, χώρα κλειδί για τον έλεγχο της περιοχής.
Η κινδυνολογία είναι κακός σύμβουλος αλλά δεν μπορούμε και να αγνοούμε το ότι ο πόλεμος έχει ζώσει την περιοχή μας, η Ουκρανία από τη μια πλευρά η Μ. Ανατολή από την άλλη. Ρωσικές πηγές υποστηρίζουν πως ο πόλεμος θα επεκταθεί αργά ή γρήγορα από την Ουκρανία και θα συμπεριλάβει, με κάποια αφορμή, τη χώρα μας.
Ο πρωθυπουργός προ ολίγων ημερών δήλωσε κοφτά στους βουλευτές του ότι αποκλείεται να γίνουν πρόωρες εκλογές. Ο Βορίδης, υπουργός Υγείας, (και ο Τζιτζικώστας) τον αγνόησαν επιδεικτικά και ξανάνοιξαν το θέμα. Επανήλθε (Τζιτζικώστας) η ιδέα κυβέρνησης ενότητας, εθνικής ή όπως αλλιώς ονομαστεί-χωρίς Σαμαρά. Στην Αριστερά πιστεύουν ότι όλα αυτά έχουν στόχο να αποτρέψουν τις αλλαγές που υπόσχεται, προγραμματικά τουλάχιστον, ο ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς οι κατεστημένες – αμαρτωλές, κλεπτοκρατικές οικονομικές και ιδίως πολιτικές- δυνάμεις έχουν σοβαρό λόγο να ανησυχούν. Νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να προκαλέσει απροσδόκητο –και για πολλούς ανέλπιστο-λαϊκό ρεύμα πίεσης για την πάταξη της διαφθοράς και των διεφθαρμένων-ποτέ δεν ξέρεις τι δυνάμεις μπορεί να απελευθερωθούν ξαφνικά. Η κοινωνία δεν εκδηλώνεται αλλά βράζει και μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή ακόμα και για ασήμαντη αφορμή.
Ωστόσο, στο προαναφερόμενο άρθρο για τη συνάντηση Πάπα-Τσίπρα, έγραφα ότι η εσωτερική κατάσταση δεν είναι η μόνη πηγή κινδύνων. Πχ η Μέρκελ το μεσοκαλόκαιρο και άνευ εξηγήσεων συγκάλεσε σύσκεψη των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων χωρίς συμμετοχή της Ελλάδας. Η μόνη γνωστή σοβαρή εκκρεμότητα στην περιοχή είναι το Σκοπιανό. Το ΝΑΤΟ πιέζει αφόρητα να λυθεί το θέμα ώστε στη Σύνοδο της Συμμαχίας τον Δεκέμβριο τα Σκόπια να γίνουν κανονικά μέλος με ένα αποδεκτό από όλους επίσημο όνομα. Το μεσοκαλόκαιρο επίσης ο γγ του ΝΑΤΟ Ράσμουσεν επισκέφθηκε την Αθήνα και, κατά πληροφορίες, «ενημέρωσε» την πολιτική ηγεσία (δεν είδε τον Τσίπρα) ότι η Τουρκία θεωρεί πως η αλλαγή συνόρων στην Ευρώπη δεν είναι πλέον ταμπού και συνεπώς η Συμμαχία δεν πρέπει να ενοχληθεί ούτε να αντιδράσει στην περίπτωση που η Άγκυρα τις επιδιώξει έμπρακτα, εναντίον μας.
Ο Ράσμουσεν, κατά τις ίδιες πληροφορίες, ένιψε τας χείρας του και αποχώρησε. Έκτοτε πλήθος τέτοιου είδους πληροφορίες φθάνουν στους θεσμικά υπεύθυνους της πολιτικής ζωής της χώρας μας, όπως πχ ότι η Τουρκία έχει συγκροτήσει «λόμπι» στις ΗΠΑ με επικεφαλής ισχυρή προσωπικότητα πρώην, υψηλού επιπέδου, αξιωματούχο της αμερικανικής πολιτικής ζωής ώστε να αποσπάσει την ουδετερότητα και των αμερικανών αν κάποια κατάλληλη στιγμή επιχειρήσει να άρει τη συνοριακή ανωμαλία που θεωρεί ότι υφίσταται σήμερα με τη χώρα μας. Τέλος ορισμένοι παρατηρητές εκτιμούν ότι αυτός ο συνεχής (από τα ΜΜΕ) θόρυβος περί Τζιχαντιστών στην Αθήνα, στα νησιά και γενικώς κάπου στην Ελλάδα, δεν είναι απλώς ανόητος αλλά τείνει να δημιουργήσει, με ή χωρίς πρόθεση, κλίμα ότι εκτός από εξωτερικούς κινδύνους μπορεί να αντιμετωπίσουμε και εσωτερικά προβλήματα…. αν πχ η Ελλάδα επιδείξει εμμονή και «αδιαλλαξία» στο θέμα των Σκοπίων ή σε άλλα ζητήματα που ενδιαφέρουν τη Συμμαχία.
Αν όλα αυτά είναι απλώς απειλές και πιέσεις ή αν μπορεί να μετατραπούν σε πραγματικότητα μόνο οι θεσμικά αρμόδιοι μπορούν να εκτιμήσουν-όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια. Πάντως εξορκισμοί κατά του διαβολικού ιμπεριαλισμού και του Νατοϊκού εκπροσώπου του επί της γης δεν αρκούν.
Σε ένα τέτοιο ζοφερό κλίμα γίνεται λόγος για εκλογές. Ο Σαμαράς δεν μίλησε, λένε, μόνο για τα Οικονομικά στη Μέρκελ αλλά και, μάλλον κυρίως, για το Σκοπιανό και την απαίτηση του ΝΑΤΟ να λυθεί ως τον Δεκέμβριο. Μπορεί να ενδώσει, δεν θα είναι δα η πρώτη φορά, και από ανένδοτος «εθνικιστής» να ξεχάσει ότι για το Σκοπιανό έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τα ίδια έκανε με το Μνημόνιο. Μπορεί να κάνει ή να οδηγηθεί σε εκλογές, δεν εξαρτάται απολύτως από αυτόν όπως δείχνει η παρέμβαση Βορίδη. Είπαμε και παλιότερα ότι ισχύει για όλους πως με τα Εθνικά θέματα ίσως δεν κερδίζεις εκλογές αλλά αυτά μπορεί να γίνουν ο νεκροθάφτης σου. Κάτι που ισχύει απολύτως για τον Κ. Καραμανλή μιας και το «βέτο» του Βουκουρεστίου τον υποχρεώνει να «μιλήσει», έτσι ή αλλιώς, αποκαλύπτοντας το πραγματικό του μέγεθος.
Η Αριστερά δεν μπορεί να λησμονεί ότι η κυβέρνηση Σημίτη πέρασε κυριολεκτικά δια πυρός και σιδήρου με την υπόθεση των Ιμίων, πριν καν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Εκείνη η κυβέρνηση είχε επικεφαλής ένα δεδομένο φίλο της Γερμανίας αλλά βρέθηκε να ευχαριστεί τις ΗΠΑ. Στις μέρες μας ποιος είναι φίλος και ποιος όχι, τρέχα γύρευε. Άλλωστε το γνωστό άσμα «με προδώσαν οι φίλοι μου» έχει διαχρονική αξία.
