Γεωπολιτικές ισορροπίες

Νίκος Φακιολάς

Σε αυτό το σημείωμα γίνεται προσπάθεια ΄προφητικού΄ εφησυχασμού των συμπατριωτών μας για την πιθανότητα ΄θερμού΄ επεισοδίου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας με αφορμή την παρενόχληση των ερευνών για τον προσδιορισμό της ποσότητας υδρογονανθράκων από σχετική εταιρεία εντός της Κυπριακής ΑΟΖ.

Την έρευνα διεξάγουν πολυεθνικές μετά από παραχώρηση του Κυπριακού κράτους και ευελπιστούν να ιδιοποιηθούν το μεγαλύτερο μέρος των κοιτασμάτων. Η Τουρκία δεν είναι αντιμέτωπη με την Κύπρο, ούτε θορυβήθηκε από τη σθεναρή στάση της Ελλάδας και, όπως φαίνεται η ηγεσία της άρχισε να υπαναχωρεί και να ζητάει υποκριτικά συγνώμες. Η Τουρκία, και καλό είναι να το καταλάβει έγκαιρα ο λαός της, αντιμετωπίζει τη  δυσφορία των χωρών της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. όπου ανήκουν οι περισσότερες εταιρείες πετρελαιοειδών και είναι πανίσχυρες. Δεν πρόκειται να επιτρέψουν στην Τουρκία να τις εμποδίσει να ολοκληρώσουν το στόχο τους.

Η εμπλοκή της Τουρκίας στις ΑΟΖ θα φέρει δυσκολίες και δεν την εμπιστεύονται οι πολυεθνικές, ενώ ελέγχουν απόλυτα την Κυπριακή και Ελληνική οικονομία και τις κυβερνήσεις αυτών.  Η Τουρκική κυβέρνηση με την ισχυρή κατασκοπευτική της μηχανή και τη διπλωματική της δεινότητα είναι αδύνατο να μην  κατανοεί αυτή την πραγματικότητα, αλλά χρειάζεται την ένταση με την Ελλάδα ή άλλες γειτονικές χώρες για να δικαιολογήσει κατασταλτικά μέτρα στο εσωτερικό της, να αντιμετωπίσει την απειλή των Κούρδων της ανατολικής Τουρκίας, της Συρίας, του Ιράκ και άλλων μειονοτήτων. Όσο έχει σοβαρά εσωτερικά προβλήματα θα διαιωνίζει εικονικά την ένταση με τις άλλες γειτονικές χώρες που θα κλιμακώνεται ανάλογα με τις ανάγκες της και οι αμυντικοί μηχανισμοί των άλλων χωρών κάθε φορά αναγκαστικά για καλό και για κακό θα οργανώνονται και θα κινητοποιούνται να αντιμετωπίσουν τις αδικαιολόγητες απειλές.

Οι έρευνες στην Κυπριακή ΑΟΖ θα προχωρήσουν και θα ολοκληρωθούν, αν αποδειχτεί ότι συμφέρουν οικονομικά τις πολυεθνικές εταιρείες που θα αναλάβουν την εξόρυξη υδρογονανθράκων και αναμένεται να οικειοποιηθούν το μεγαλύτερο μέρος του κέρδους.  Από την πλευρά της Ελληνοκυπριακής ηγεσίας γίνεται σαφές ότι από τους υδρογονάνθρακες της Κυπριακής ΑΟΖ θα επωφεληθεί και η γνήσια Τουρκική κοινότητα, αν συνεργαστεί.

Οι συμμαχίες της Κύπρου με την Ελλάδα, την Αίγυπτο και το Ισραήλ ισχυροποιούν τις επιδιώξεις γενικά της Δύσης. Δημιουργείται στην Ανατολική Μεσόγειο ένα ισχυρό και φιλικό τόξο προς τη Δύση  που μπορεί να ενισχύσει την ενεργειακή αυτάρκεια της, να υποστηρίξει τους πολιτικούς της στόχους και να εξυπηρετήσει την αντίθεση της προς τα ισλαμικά καθεστώτα της περιοχής. Το Ισραήλ κυρίως, ως παραδοσιακός σύμμαχος των Η.Π.Α., εγγυάται αυτή την προοπτική. Η Ε.Ε., η Η.Π.Α. και το Ν.Α.Τ.Ο έχουν την ευκαιρία να προβληθούν τις χώρες του τόξου ως εγγυητές της ασφάλειας, της δημοκρατίας  και της ειρήνης στην περιοχή. Η κατασκευή, διέλευση και προστασία αγωγών υδρογονανθράκων από τη Μ. Ανατολή προς την Ε.Ε. διευκολύνεται με τη συνεργασία Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ κι εξασφαλίζεται η επάρκεια ενεργειακών αποθεμάτων για πολλές Δυτικές χώρες.

Συγχρόνως, οι χώρες του Μεσογειακού αυτού τόξου και οι αντίπαλες τους είναι αναγκαστικά οι καλύτεροι πελάτες της πολεμικής βιομηχανίας της Δύσης, υποχρεώνονται να κάνουν νέες παραγγελίες. Εξυπηρετούν θαυμάσια την παραγωγή και διακίνηση πολεμικού υλικού.  Η απειλή περιφερειακών εχθροπραξιών είναι μια ισχυρή δικαιολογία για την αγορά πολεμικού υλικού από όλες τις χώρες. Για πόσο μπορεί η Τουρκία ή οι άλλες χώρες να πετάξουν τα μαχητικά αεροπλάνα τους χωρίς τη διάθεση ανταλλακτικών από τη Δύση. Οι φραστικές καταδίκες των Τουρκικών προκλήσεων ή οι εθνικιστικές κορώνες εναντίον τους κρίνονται σαν υποκριτικές. Έχουν πολλά πιο ουσιαστικά εργαλεία να επιβάλουν τη θέληση τους.

Οι λαοί, επιπλέον, παραμερίζονται και  δεν νομιμοποιούνται να προβάλλουν καμιά αντίθεση. Εύκολα χειραγωγούνται και παρασύρονται με το πρόσχημα της εδαφικής ακεραιότητας κάθε χώρας και της προστασίας των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.  Οι γνήσιοι εκπρόσωποι του λαού είναι και αυτοί εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο εθνικής αξιοπρέπειας  και κοινωνικής δυστοκίας ή  εξαθλίωσης.

Τα περισσότερα ΜΜΕ κάθε χώρας, παγιδεύονται, προσφεύγουν σκόπιμα ή από επιπολαιότητα σε επιδερμικές γεωπολιτικές αναλύσεις και αποτρέπουν τους λαούς από την ενασχόληση τους με τα ουσιαστικά πολιτικά και κοινωνικά τους προβλήματα.

Είναι φανερό πόσοι στόχοι εξυπηρετούνται ταυτόχρονα από τέτοιες τεχνητές εντάσεις. Ελπίζουμε οι σκέψεις αυτές να είναι έγκυρες και να συνθέτουν έτσι μια διαφορετική και ρεαλιστική ερμηνεία των γεγονότων που αποφορτίζει το γενικευμένο κλίμα του υποτιθέμενου πολεμικού σκηνικού στη  χώρα μας.

Ο Νίκος Φακιολάς, Δρ.κοινωνιολογίαςτ. Δ/ντής Ερευνών ΕΚΚΕ, Παν/κός από ΔΡΑΧΜΗ ΠΕΝΤΕ ΑΣΤΕΡΩΝ

- See more at: http://www.drachmi5.gr/politiki-apopseis/geopolitikes-isorropies#sthash.Djkz0bGz.dpuf

Όταν,O Πανος Καμμενος αποκάλυπτε τους μιζαδορους

των εξοπλισμών… που σήμερα “ανακαλύπτουν”  όλοι, σιγά σιγά.

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΜΜΕ ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ

Η κρίση των ελληνικών ΜΜΕ είναι πολύπλευρη. Αν μιλούσαμε με ιατρικούς όρους, θα τα χαρακτηρίζαμε πολυτραυματίες σε κρίσιμη κατάσταση.

Πρώτον, απειλείται η ύπαρξη πολλών από τα εναπομείναντα, καθώς βρίσκονται σε

δεινή οικονομική θέση. Σ’ αυτή τους την κατάσταση δεν υπολογίζουμε τις οφειλές τους (τέλος χρήσης συχνοτήτων, ασφαλιστικές εισφορές, φορολογικές υποχρεώσεις των μητρικών ομίλων ή των ίδιων των δημοσιογραφικών οργανισμών κ.ά.). Γι’ αυτό και οι επιχειρήσεις ΜΜΕ επιβιώνουν κυρίως με τον τραπεζικό δανεισμό, υποστηρίζοντας σε αντάλλαγμα τη μνημονιακή πολιτική, ενίοτε με σφοδρότητα. 

Δεύτερον, ένα σημαντικό τμήμα του κοινού των παλιών μέσων έχει μετατοπιστεί προς το διαδίκτυο (ιδιαίτερα προς τα κοινωνικά μέσα) είτε σε νέες μορφές τηλεόρασης όπως η δορυφορική.

Τρίτον, η αναξιοπιστία του συνόλου των μέσων αλλά κυρίως των παραδοσιακών, είναι εξαιρετικά υψηλή στο κοινό. Βεβαίως ο όρος αξιοπιστία είναι πολυσύνθετος, καθώς πέρα από το πώς αντιλαμβάνεται κάποιος την έννοια, εξαρτάται και σε ποια πτυχή των μέσων αναφέρεται: τη θεματολογία τους, την ιδεολογικο-πολιτική τους ταυτότητα, ιδιαίτερα στην τρέχουσα συγκυρία, το ύφος τους, τους ιδιοκτήτες τους; Σε κάθε περίπτωση, τα στοιχεία είναι συντριπτικά και κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τη δεινή θέση των ΜΜΕ και στο ζήτημα της αξιοπιστίας τους.

Αυτό το δείχνει πλήθος ερευνών. Ενδεικτικά, το έχει δείξει η έρευνα της MRB φέτος τον Μάρτιο, οι έρευνες του Ευρωβαρόμετρου, αλλά και η έρευνα της Public Issue που είδε χτες το φως της δημοσιότητας. Αν σταθούμε μόνο στις έρευνες του Ευρωβαρόμετρου, βλέπουμε ότι σε μια δεκαετία κατέρρευσε πλήρως η, ήδη προβληματική, αξιοπιστία των ΜΜΕ. Το 2003 το 50,9% των Ελλήνων δεν εμπιστευόταν την τηλεόραση. Το 2013 αυτό το ποσοστό ανέρχεται στο 84%. Η δυσπιστία προς τον Τύπο αυξάνει από 48,1% (2003) σε 74% (2013), στο ραδιόφωνο από 41,1% (2003) σε 65% (2013) και στο διαδίκτυο μειώνεται από 61% (2006) σε 46% (2013). Εν ολίγοις, τα μέσα που γνωρίζουν τη μεγαλύτερη αναξιοπιστία είναι αυτά που στον δημόσιο λόγο περικλείονται στον κύκλο της διαπλοκής. Σ’ αυτό συνέβαλε τόσο η κρίση όσο και η πολύτροπη, ακόμα πριν από την κρίση, κριτική των ΜΜΕ, στην οποία τα ίδια τα πολιτικά κόμματα έχουν πρωταγωνιστήσει.

Γι’ αυτό είναι ενδιαφέρον ότι στο ζήτημα της αξιοπιστίας, η μοίρα των ΜΜΕ συνδέεται άρρηκτα με αυτήν του πολιτικού συστήματος. Η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, από 41% το 2003 μειώνεται σε 10% το 2013 (87% δεν την εμπιστεύονται), αντιστοίχως στο Κοινοβούλιο από 47,1% μειώνεται σε 12% (86% δεν το εμπιστεύονται) και στα πολιτικά κόμματα από 44,4% πέφτει στο 4% (94% δεν το εμπιστεύονται).

Φυσικά είναι ενδιαφέρον το ερώτημα αν, παρ’ όλη την αναξιοπιστία τους, τα ΜΜΕ καταφέρνουν να πείθουν το κοινό. Το ζήτημα είναι επίσης σύνθετο. Παρ’ όλη την αναξιοπιστία τους, τα παλιά ΜΜΕ εξακολουθούν να ορίζουν τη δημόσια θεματολογία, αλλά και μεγάλο μέρος της θεματολογίας στο διαδίκτυο. Καταφέρνουν ακόμα να ορίσουν και τον τρόπο κατανόησης αυτών των θεμάτων, ανεξαρτήτως της πολιτικής στάσης του κοινού εκτός μέσων. Ετσι, ένα μέρος του κοινού συμμορφώνεται, ένα άλλο τμήμα προσχωρεί στη λογική της αντιπολίτευσης και ένα τρίτο απαιτεί η τελευταία να «νερώσει το κρασί της» ή τούμπαλιν να το κάνει αυτό η κυβέρνηση και η διαπλοκή. Σε κάθε περίπτωση, η μοίρα του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ είναι κοινή. Και τα δύο βρίσκονται υπό κατάρρευση, με τα μέσα να έχουν μικρό προβάδισμα, να ’ναι κάτι σαν προάγγελος. Η ίδια, δημοκρατική, αλλαγή είναι ζωτικά αναγκαία και στα δύο συστήματα.

Συντάκτης: Γιώργος Πλειός

Καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών

Πηγή: efsyn.gr

HΠΑ και Ρωσία διαλύουν την Τουρκία

15 Νοεμβρίου 2014

                         και χαράσσουν νέα σύνορα στη Μ. Ανατολή

Τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήξουμε, θα έλεγα για πολλά χρόνια καθαρίσαμε.

Όπως όλα δείχνουν, αυτόν τον χειμώνα πιθανόν να συμβούν όσα δεν συνέβησαν τα τελευταία εκατό χρόνια.

Οι σημαντικές εξελίξεις όσον αφορά τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου, σε συνάρτηση με τα όρια που τείνει να αγγίξει η ευρωζώνη, οδηγούν στα άκρα μια σειρά από συμπεριφορές και πολιτικές κινήσεις των αρχηγών των χωρών που εμπλέκονται σε όλο αυτό το σκηνικό.

Στο επίκεντρο είναι η χαοτική κατάσταση στη Συρία, η οποία μετατρέπεται σε τυφώνα που είναι έτοιμος να καταπιεί ολόκληρη την περιοχή, από την Τουρκία μέχρι τη Σαουδική Αραβία.

Η απόφαση για ανατροπή του Άσαντ έχει εμπλέξει όλες τις γύρω χώρες, οι οποίες απειλούνται με διάλυση. Όλα δείχνουν ότι μετά από 100 χρόνια από τη συμφωνία Σάικς-Πικό (Sykes-Picot Agreement), οδεύουμε σε μια νέα συμφωνία, η οποία θα καθορίζει νέα κράτη με νέα σύνορα.

Οι αποφάσεις για την προώθηση μιας σειράς ενεργειών φαίνεται να έχουν παρθεί στα μέσα του 2012, μετά από επανασχεδιασμό των χώρων επιρροής ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ.

Τι είναι αυτό, όμως, που οδήγησε στο να έρθουν αντιμέτωποι Γερμανία και Τουρκία με τις ΗΠΑ;

Ποια είναι τα στοιχεία που διαμορφώνουν τις επιλογές Ρώσων και Αμερικάνων στην ευρύτερη περιοχή τόσο της Ευρώπης όσο και της Α. Μεσογείου και της Μ ανατολής;

Ίσως διαφορετικοί παράγοντες να είναι αυτοί που ώθησαν τις δυο μεγάλες δυνάμεις να σταθούν συνεργαζόμενες, με μια λογική λυκοφιλίας, φυσικά, απέναντι στην ΕΕ όχι των Ευρωπαίων αλλά των Γερμανών.

1) Η δυνατότητα παραγωγής ενέργειας από σχιστόλιθο, γεγονός που οδήγησε για πρώτη φορά στην ιστορία τις ΗΠΑ σε ενεργειακή αυτονομία. Μάλιστα άλλαξε και ο νόμος για να μπορούν να κάνουν εξαγωγή σε τρίτες χώρες.

2) Ο εντοπισμός μεγάλων ποσοτήτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και

3) Η προσπάθεια της Γερμανίας να υποσκελίσει όλες τις υπόλοιπες χώρες μέσα στη ΕΕ ώστε να γίνει η μοναδική χώρα που θα έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο, μετατρέποντας την ΕΕ σε Γερμανική ΕΕ.

Όντας, πλέον, αυτάρκεις ενεργειακά οι ΗΠΑ αποδεσμεύονται από την ανάγκη διατήρησης, με κάθε τρόπο, του «Status Quo» της Μ Ανατολής, οπότε μπορούν να ρίξουν τις δυνάμεις τους στην προσπάθεια για μεγαλύτερο έλεγχο της ανατολικής Ασίας, δηλαδή της περιοχής με την μεγάλη αγορά και τον μισό σχεδόν πληθυσμό της γης.

Παράλληλα να προχωρήσουν στον επανασχεδιασμό των συνόρων με όρους φυλετικούς, θρησκευτικούς, διαμορφώνοντας κράτη πιο ομογενή, πλην όμως θα πρέπει να στηθούν από την αρχή, γεγονός που σημαίνει τεράστιες επενδύσεις.

Μια χαλάρωση της παρουσίας, όμως, στην περιοχή θα δημιουργούσε πρόβλημα ανασφάλειας στο Ισραήλ. Τόσο τα πυρηνικά του Ιράν, όσο και τα χημικά της Συρίας θα έπρεπε να βγουν από τη μέση, με στόχο τον καθησυχασμό του Τελ Αβίβ.

Με την αλλαγή της ηγεσίας και των προσανατολισμών της Τεχεράνης, καθώς και με το γεγονός της χρήσης των χημικών στη Συρία (όχι τυχαία) και φυσικά τον θάνατο εκατοντάδων δεκάδων αθώων, παρακολουθήσαμε να ικανοποιούνται και οι δυο όροι που σίγουρα έθεσαν οι Ισραηλινοί για μια τέτοια εξέλιξη.

Ένας ακόμα παράγοντας σοβαρός ο οποίος, σίγουρα, τέθηκε στο τραπέζι ήταν και η ΧΑΜΑΣ, που από ότι φαίνεται το μέλλον της γίνεται όλο και πιο αβέβαιο.

Ο εντοπισμός των υδρογονανθράκων στην Α. Μεσόγειο είναι σίγουρα ο επόμενος σημαντικότατος παράγοντας που επηρεάζει τη διαμόρφωση των χωρών στη νέα εποχή που έρχεται.

Ταυτόχρονα, με την υπογραφή των μνημονίων ξεκινάει και αναμόχλευση του ζητήματος της ύπαρξης των υδρογονανθράκων και ω του θαύματος, όσα δεν έγιναν από τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο που μιλούσαν για τα πετρέλαια της Ελλάδας, έγιναν σε 4 χρόνια.

Είναι γεγονός ότι η Γερμανία μπορεί να φρόντισε να ευνουχίσει τους εταίρους της από οικονομικής πλευράς, με στόχο φυσικά τη επικυριαρχία της έναντι όλων, δεν έπαψε όμως να είναι εξαρτημένη ενεργειακά από τη Ρωσία κατά κύριο λόγο και να αισθάνεται όπως στη εποχή του Χίτλερ.

Τι πιο λογικό για τη χώρα που δεν έμαθε ποτέ από διπλωματία αλλά μόνο να δείχνει τα μπράτσα της, να προσπαθήσει εντελώς άγαρμπα, να αρπάξει με τίτλους κυριότητας μεγάλα κομμάτια της Ελλάδας και της Κύπρου, προσανατολιζόμενη φυσικά στη διάλυση των δυο χωρών. Σταθερός εταίρος της, βέβαια, σε κάθε βρωμοδουλειά στη περιοχή της Μεσογείου εδώ και δεκαετίες, η Τουρκία.

Θα ήταν, όμως, παράλογο να πει κανείς ότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία θα άφηναν τη Γερμανία να γίνει ο κυρίαρχος της Ευρώπης, μιας Ένωσης λαών και παραγωγικών δυνάμεων, που σε πληθυσμό ξεπερνάει Ρωσία και ΗΠΑ μαζί.

Έτσι βλέπουμε την αλλαγή της στάσης των ΗΠΑ απέναντι στον Ασαντ, όπου αποφασίστηκε η μη ανατροπή του, ενώ παράλληλα μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο της σύστασης του ενιαίου και ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους, ως ένα από αυτά που πρόκειται να διαμορφωθούν στην περιοχή.

Καταλύτης, επίσης, για την διάλυση των δεδομένων κρατών είναι και το Ισλαμικό κράτος, το οποίο φτιάχτηκε και ενισχύθηκε από τους Αμερικάνους προκειμένου να συγκροτηθεί η μεγάλη κοινότητα των σουνιτών της περιοχής, αλλά και για να χρησιμοποιείται σήμερα ως ο μπαμπούλας στην περιοχή και να δικαιολογούνται οι ελεύθερες παρεμβάσεις των Αμερικάνων.

Σε αυτό, φυσικά, ενισχυτικό ρόλο, έρχονται να παίξουν οι σφαγές, μια πρακτική που φέρνει στη συνείδηση των λαών της Δύσης εικόνες από τον Μεσαίωνα.

Η μεγαλύτερη αντίθεση πολιτισμών που θα μπορούσε να υπάρξει βγαίνει μπροστά από τη μια με τους Κούρδους, όπου πρωτοστατεί η γυναίκα το σύμβολο της γονιμότητας και της ζωής, και με τους τζιχαντιστές από την άλλη, με τις σφαγές και τους αποκεφαλισμούς, σύμβολα της πιο απεχθούς πράξης που σηματοδοτούν το θάνατο.

Την ίδια στιγμή μπαίνουν σε εφαρμογή τα σχέδια της διάλυσης της σημερινής Τουρκίας, η οποία ονειρεύεται χαλιφάτα, σε μια εποχή όμως που άρχισε ήδη η αντίστροφη μέτρηση για την οικονομίας της και τη συνοχή της. Κομμάτια της σημερινής Τουρκίας θα απαρτίζουν τους νέους κρατικούς σχηματισμούς με κυρίαρχο εκείνο του Κουρδικού.

Αυτό είναι και το γεγονός που αναφέρω σε άρθρο μου τον Μάρτιο με θέμα «Άρχισε η κάμψη της Γερμανίας – Από την Τουρκία στην Ουκρανία» που κάνει τη Γερμανία να ανοίξει το μέτωπο στη Ουκρανία, ελπίζοντας να βάλει απέναντι Ρωσία και ΗΠΑ, μια πράξη όμως που τη φέρνει να πέσει η ίδια στο λάκκο που άνοιξε, αφού σήμερα καλείται να παρακολουθεί την επιτάχυνση της οικονομικής της πτώσης.

Οι τελευταίες εξελίξεις, λοιπόν, δεν είναι κάτι το ανερμήνευτο ή το ουρανοκατέβατο.

Η Τουρκία σιγά σιγά ανοίγει τις πόρτες για να μπουν οι άνεμοι της διάλυσής της.

Ο Ερντογάν αντιλαμβανόμενος τα όσα πρόκειται να συμβούν, προσπαθεί να συσπειρώσει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι κάτω από θρησκευτικό μανδύα.

Από τη μια προσπαθεί να τα έχει καλά στο εσωτερικό με τους Κούρδους, από τη άλλη βλέπει να απομονώνεται στη ευρύτερη περιοχή και η μόνη επιλογή που του μένει είναι η συνεργασία και ενίσχυση των τζιχαντιστών.

Στην Κομπανί οι Αμερικάνοι, ενισχύοντας σπασμωδικά τους Κούρδους, δυναμώνουν το Κουρδικό κίνημα στη Τουρκία που βλέπει την Άγκυρα να ενισχύει τους μακελάρηδες των ομοεθνών τους. Στη ουσία οι Αμερικάνοι έδωσαν στα χέρια του Ερντογάν μια βραδυφλεγή βόμβα που δεν ξέρει που να τη εναποθέσει.

Από τη άλλη, η Γερμανία φαίνεται αδύναμη πλέον να αντιδράσει, με κορυφαία στιγμή την πρόσφατη επίθεση στα χρηματιστήρια από τα αμερικανικά κεφάλαια, τα οποία καταβρόχθισαν σε μερικές ώρες αρκετό κομμάτι από τα θύματα της οικονομική πολιτικής του Βερολίνου, δίνοντας του να καταλάβει ποιος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Φυσικά ακόμα δεν έχουν παραδοθεί τα όπλα και θα δούμε αρκετές προκλήσεις, όπως η περίπτωση με τα Σκόπια, όπου οι Γερμανοί προσπαθούν ακόμα να δείξουν ότι μπορούν να διαμορφώνουν τους όρους του παιχνιδιού, βασιζόμενοι και στους εν Ελλάδι Γκαουλάιτερ, αλλά και πάλι είναι πολύ λίγοι.

Παράλληλα, η Τουρκία θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ρήγματα στις σχέσεις του μετώπου, κάτι που πιστεύει ότι θα προκληθεί με τις αυθαιρεσίες της στην περιοχή της Κύπρου αλλά και στο Αιγαίο.

Η αποφασιστικότητα όμως των Αμερικάνων πλέον απέναντι στη Γερμανία και την Τουρκία εξελίσσεται με σφοδρότητα, όπου έρχεται να αρπάξει τα κομμάτια της ΕΕ που ετοίμασε το Βερολίνο για τον εαυτό του, κάτι που φάνηκε, όπως προανέφερα, με την αρπαγή μεγάλων μεριδίων τραπεζών στην πρόσφατη κρίση των χρηματιστηρίων.

Τη ίδια στιγμή Ο Μενέντεζ θυμήθηκε ότι η Τουρκία κατέχει παράνομα το 40% της Κύπρου.

Σε όλο αυτό το σκηνικό δεν λείπει φυσικά και η στοχοποίηση των ΜΜΕ της Δύσης στο πρόσωπο του Ερντογάν, του μοναδικού και ίσως του τελευταίου πολιτικού, ο οποίος μπορεί να κρατήσει ενωμένη την Τουρκία, με την ταύτισή του, ούτε λίγο ούτε πολύ, με τον Χίτλερ και τον Μπιν Λάντεν.

Το τραγελαφικό πάντως της όλης υπόθεση για άλλη μια φορά φέρνει ελληνική σφραγίδα, όπου η Γερμανοπροσανατολισμένη στο σύνολο της Ελληνική πολιτική ηγεσία αναγκάζεται, αφού τη σέρνουν από το μανίκι, να συνεργάζεται με το Ισραήλ, το οποίο βλέπει στη Ελλάδα τον πιο σίγουρο σύμμαχο για τη εξαγωγή του αερίου στην ΕΕ.

Ούτως ή άλλως πάντως για τη Ελλάδα η συνεργασία με Κύπρο, Αίγυπτο, Ισραήλ, ΗΠΑ και Ρωσία είναι μονόδρομος, κάτι που κατανοεί ο Ερντογάν και θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ρήγματα, φοβερίζοντας και απειλώντας. Το πρόβλημα, δυστυχώς, γι αυτόν είναι ότι ο γκρίζος λύκος της Άγκυρας έχει πιαστεί στο δόκανο και είναι βαριά λαβωμένος.

Το ξέρει καλά ότι αν θα είχε απέναντι μόνο την Ελλάδα, θα του ήταν εύκολα διαχειρήσιμη η κρίση. Το πρόβλημα είναι ότι πρωταρχικά έχει απέναντι τις ΗΠΑ και τη Ρωσία.

Θανάσης Παπαδημητρίου

[www.tribune.gr]

Εκλογές και ισχυρή εντολή ζήτησε ο Τσίπρας από την Ισπανία

Με βάση την εκτίμηση ότι βρισκόμαστε «στο κατώφλι μιας ιστορικής αλλαγής στην Ελλάδα», ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας μιλώντας στο ιδρυτικό συνέδριο του Podemos («Μπορούμε») στην Ισπανία, ζήτησε εκλογές και ισχυρή εντολή διαπραγμάτευσης από τον ελληνικό λαό, υπογραμμίζοντας ότι το κόμμα του «δεν πρόκειται να αποδεχτεί καμία συμφωνία ερήμην του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα καμία συμφωνία με το δημόσιο χρέος στο ράφι».

Για τον λόγο αυτό, συνέχισε ο κ. Τσίπρας, «δεν δεχόμαστε και δεν δεσμευόμαστε σε προαπαιτούμενα περικοπών και λιτότητας, τα οποία ανατροφοδοτούν την υπερχρέωση, δεν δεχόμαστε και δεν δεσμευόμαστε στον παραλογισμό των νέων φόρων, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να εισπραχθούν,δεν δεχόμαστε και δεν δεσμευόμαστε στον παραλογισμό των νέων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις από την 1η Ιανουαρίου 2015, που θα στείλουν την οικονομία πίσω στην ύφεση».

Η πρωτοκαθεδρία του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και η συνεχής άνοδος του Podemos στην Ισπανία οδήγησαν τον κ.Τσίπρα να τονίσει ότι «είναι πια ξεκάθαρο πως μαζί μπορούμε (podemos) να κάνουμε πράξη σύντομα – και θα το κάνουμε – το μέχρι χθες ακατόρθωτο, να αλλάξουμε τη πορεία της Ευρώπης, να σταματήσουμε την καταστροφική λιτότητα,να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη».

«Ο Νότος θα γράψει ιστορία»
Κάθε μέρα που περνά, ανέφερε ο κ. Τσίπρας,το λαϊκό κίνημα στις χώρες μας, με τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην Ελλάδα και το Podemos στην Ισπανία, γίνεται το αντίπαλο δέος στη νεοφιλελεύθερη, γερμανικής κοπής, ηγεμονία στην Ευρώπη. Τώρα πια, δήλωσε, ο χρόνος μέτρα αντίστροφα και ο φόβος έχει περάσει στην άλλη πλευρά.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, είπε ότι βρίσκεται «ένα βήμα πριν από την ιστορική ευθύνη της διακυβέρνησης με το λαό, για το λαό και αύριο έρχεται η δική σας σειρά», ενώ προέβλεψε ότι τα χρόνια που έρχονται ο Νότος, η ευρωπαική περιφέρεια θα ξαναγράψει την ιστορία της Ευρώπης.

Μαζί, είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, θα αλλάξουμε και την πολιτική ατζέντα. Θα προωθήσουμε τις τρεις προϋποθέσεις. Το τρίπτυχο για ν” ανασάνει η Ευρώπη τον αέρα της ανάπτυξης, με άμεσο τερματισμό της λιτότητας, με «ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος», για την οργανωμένη αναδιάρθρωση των χρεών της Ευρωζώνης, με «ευρωπαϊκό New Deal» δημοσίων επενδύσεων, αυτοτελή και ισχυρή ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.

«Εκλογές τώρα»
Ζητάμε εκλογές, κατέληξε στην ομιλία του ο κ. Τσίπρας «γιατί θέλουμε ισχυρή εντολή διαπραγμάτευσης από τον ελληνικό λαό. Γιατί σήμερα η αναξιόπιστη και ανυπόληπτη κυβέρνηση Σαμαρά αντί να διαπραγματευτεί υποκύπτει στους όρους της τρόικας, μήπως και την πείσει να εκδώσει το εισιτήριο Βρυξέλλες-Αθήνα.

»Παραδίδεται αμαχητί για να έρθει η τρόικα στην Αθήνα αλλάζοντας και νόμους που μόλις πριν από λίγες μέρες η ίδια έχει ψηφίσει», κατέληξε ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

 naftemporiki

ΕΚΤΑΚΤΟ: Αντισυνταγματικός ο ΕΝΦΙΑ!

Αποφαση – κόλαφος της ολομέλειας του ΣτΕ. Και όμως ο Στουρναρας έγινε και προεδρος της ΤτΕ…

Posted by olympiada στο Νοεμβρίου 14, 2014

Με την αποφαση 4003/14, η ολομέλεια του ΣτΕ κρίνει ως αντισυνταγματική την επιβολή του ΕΝΦΙΑ. Το σημαντικό όμως ειναι οτι οτι το ΣτΕ μπήκε στην ουσία του θέματος και τεκμηρίωσε την αποφαση λέγοντας το αυτονόητο: Οι αντικειμενικές αξίες ειναι υψηλότερες απο τις εμπορικές. Τοσο απλά.
Δίνει μαλιστα προθεσμία 6 μηνών στον Χαρδούβελη να αναθεωρήσει την δομή.
Και εδω προκύπτει μείζον θεμα για τον Στουρναρα, ο οποίος εσκεμμένα έφερε αυτο το μόρφωμα, γνωρίζοντας οτι ειναι παράνομο. Και η κυβερνηση τον επέλεξε για προεδρο της ΤτΕ!
Πως το ήξερε; Απο το ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ που είχαμε αποκαλύψει πριν την ψήφιση του ΕΝΦΙΑ. Την επιστολή Προκόπη Παυλοπουλου στον Στουρναρα όπου τον προειδοποιούσε για την αντισυνταγματικότητα του μορφώματος του. 
Η επιστολή περιείχε ακριβως τα στοιχεια που χρησιμοποίησε το ΣτΕ για να τεκμηριώσει την αποφαση.

Προς τον
Υπουργό Οικονομικών
κ. Γιάννη ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ

Αθήνα, 1 Νοεμβρίου 2013

Κύριε Υπουργέ,
Στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσης, που αφορά το προσχέδιο νόμου περί «Ενιαίου Φόρου Ακινήτων» (εφεξής «ΕΝ.Φ.Α.»), εκθέτω τις απόψεις μου σχετικά με πτυχές αφενός ενδεχόμενης αντισυνταγματικότητας των διατάξεών του. Και, αφετέρου, ενδεχόμενης παραβίασης διατάξεων του ευρωπαϊκού δικαίου αλλά και του δικαίου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).
. Εκ προοιμίου διευκρινίζω ότι οι απόψεις μου αυτές ξεκινούν από την αφετηρία της απόφασης της Ολομελείας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1972/2012. Δηλαδή της απόφασης που έκρινε και την συνταγματιοκότητα του «προγόνου» του «ΕΝ.Φ.Α.», ήτοι του «ΕΕΤΗΔΕ» (κατ’ άρθρο 53 του ν. 4021/2011).
Α. Υπενθυμίζω ότι στην ως άνω, εξαιρετικά κρίσιμη εν προκειμένω, απόφασή του το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε μόνο κατ’ οικονομία ως συνταγματικώς ανεκτές βασικές πτυχές του «ΕΕΤΗΔΕ». Με την έννοια ότι η συνταγματικότητα αυτή στηρίζεται, κατά βάση, στο ότι το «ΕΕΤΗΔΕ» θεσμοθετήθηκε ως έκτακτο μέτρο εντελώς περιορισμένης χρονικής διάρκειας, ήτοι για τα έτη 2011 και 2012. Συγκεκριμένα, κατά το σκεπτικό no 16 της προαναφερόμενης απόφασης ΣτΕ 1972/2012: «Περαιτέρω, το ΕΕΤΗΔΕ δεν αποτελεί, κατά τα ανωτέρω γενόμενα δεκτά (βλ. σκ.8), νέο πάγιο φόρο επί της ακίνητης περιουσίας, αλλά, όπως προκύπτει από τις επί μέρους ρυθμίσεις του άρθρου 53 του ν. 4021/2011 και την οικεία αιτιολογική έκθεση, έκτακτο μέτρο για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων για το έλλειμμα του 2011 και την επίτευξη των αντιστοίχων στόχων για το 2012. Συνεπώς και εξ αυτού του λόγου, ήτοι του εκτάκτου χαρακτήρος της επίδικης φορολογικής επιβαρύνσεως, ο νομοθέτης, ο οποίος πάντως, κατά τα εκτεθέντα στην προηγουμένη σκέψη, έχει ευρεία διακριτική ευχέρεια κατά τον καθορισμό των διαφόρων μορφών φορολογικών επιβαρύνσεων, δεν ήταν υποχρεωμένος, θεσπίζοντας τον εν λόγω έκτακτο φόρο, να ακολουθήσει τις μορφές και τις αρχές που έχει χρησιμοποιήσει σε άλλες περιπτώσεις φορολογίας της ακίνητης περιουσίας».
Β. Εξ αντιδιαστολής, από την ίδια αυτή απόφαση συνάγεται σαφώς ότι ο «ΕΝ.Φ.Α.», ως φορολογική επιβάρυνση διαρκείας, πρέπει να υπακούει σ’ όλες εκείνες τις αρχές της φορολογίας, οι οποίες καθιερώνονται, δεσμευτικώς για το νομοθέτη, πρωτίστως από τις διατάξεις του άρθρου 78 του Συντάγματος.
. Υπό τα ως άνω δεδομένα αρκετές διατάξεις του προσχεδίου νόμου περί «ΕΝ.Φ.Α.» εμφανίζονται συνταγματικώς προβληματικές, ως μη συμβατές κυρίως με τις διατάξεις των άρθρων 4 παρ. 1, 5, 17, 20 και 78 του Συντάγματος, καθώς και με τις διατάξεις του ευρωπαϊκού δικαίου και του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, όπως προκύπτει από τα εξής:
Α. Ο «ΕΝ.Φ.Α.» επιβάλλεται, κατ’ ουσία και κατ’ αποτέλεσμα, χωρίς ουσιαστική σύνδεση όχι μόνο με το συνολικό εισόδημα του ιδιοκτήτη αλλ’ ακόμη και με το παραγόμενο από την ιδιοκτησία αυτή, lato sensu, εισόδημα. Είναι όμως προφανές ότι, υπό τα δεδομένα αυτά, «αποστασιοποιημένος» και από την εν γένει φοροδοτική ικανότητα του υποκειμένου του συγκεκριμένου οικονομικού βάρους αλλά και από την έναντι αυτού οικονομική σημασία του βαρυνόμενου ακινήτου, ο «ΕΝ.Φ.Α.» οδηγεί, εν τέλει, και στην οικονομική απομείωση της πληττόμενης ακίνητης ιδιοκτησίας. Οδηγεί, δηλαδή, σ’ ένα είδος έμμεσης δήμευσης του ακινήτου -αφού ο ιδιοκτήτης του ωθείται, εμμέσως πλην σαφώς, ακόμη και στο ν’ απαλλαγεί από το ακίνητό του λόγω αδυναμίας ανταπόκρισης στα φορολογικά βάρη που του αναλογούν- και, κατά λογική ακολουθία, στην οικονομική «τήξη» του πυρήνα του δικαιώματος στην ιδιοκτησία. Τούτο όμως φαίνεται ν’ αντιβαίνει, μεταξύ άλλων:
1. Προς τις διατάξεις των άρθρων 17 και 18 του Συντάγματος, δεδομένου ότι ο «ΕΝ.Φ.Α.» θίγει τον ίδιο τον πυρήνα του δικαιώματος στην ιδιοκτησία, μέσω της σταδιακής, νομοτελειακής, αποδυνάμωσης της οικονομικής της αξίας.
2. Προς τις διατάξεις του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Και τούτο διότι οι διατάξεις αυτές, μέσ’ από την ερμηνεία τους από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, επιβάλλουν την αρχή σύμφωνα με την οποία η περιουσία, ως αμάλγαμα εμπραγμάτων και ενοχικών δικαιωμάτων, δεν επιτρέπεται να εξανεμίζεται υπό τη «δαμόκλειο σπάθη» φορολογικών βαρών που από τη μια πλευρά αποδυναμώνουν την φοροδοτική ικανότητα του υποκειμένου του φόρου, παραβιάζοντας την αρχή της αναλογικότητας μεταξύ φορολογικού βάρους και φοροδοτικής διαθεσιμότητας. Και, από την άλλη πλευρά, ουσιαστικά απομειώνουν την περιουσία του υποκειμένου του φόρου σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τίθεται σε κίνδυνο η ίδια η επιβίωσή του. Συνακόλουθα, λοιπόν, η προς αυτή την κατεύθυνση ερμηνεία κι εφαρμογή της ΕΣΔΑ οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο «ΕΝ.Φ.Α.» φαίνεται να πλήττει, στο πλαίσιο της ελληνικής έννομης τάξης, και:
α) Τη γενική ρήτρα της αξίας του ανθρώπου, κατά τις διατάξεις του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος. Και τούτο διότι η αδυναμία εξασφάλισης ενός «ελάχιστου επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης» συνεπάγεται την ευθεία προσβολή της αξίας του ανθρώπου.
β) Τη γενική ρήτρα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, κατά τις διατάξεις του άρθρου 5 παρ. 1 του Συντάγματος. Και τούτο διότι δίχως τα στοιχειώδη οικονομικά εφόδια της περιουσίας καθενός καθίσταται, στην πράξη, αδύνατη η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του μέσ’ από την ελεύθερη συμμετοχή του στην οικονομική και κοινωνική ζωή.
γ) Τις βασικές αρχές που καθιερώνουν οι διατάξεις του άρθρου 25 του Συντάγματος. Συγκεκριμένα δε:
γ1) Την κατ’ άρθρο 25 παρ. 1 του Συντάγματος αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου, αφού η αρχή αυτή δεν νοείται δίχως την δυνατότητα του καθενός να επιβιώσει υπό όρους κοινωνικής δικαιοσύνης.
γ2) Την κατ’ άρθρο 25 παρ. 1 αρχή της αναλογικότητας, αφού η, εντέλει, επιβάρυνση της ιδιοκτησίας και, κατ’ αποτέλεσμα, της περιουσίας καθενός δεν είναι επιτρεπτό να θυσιάζεται, με κάθε τίμημα, στο βωμό επίτευξης αμιγώς δημοσιονομικών στόχων.
γ3) Την κατ’ άρθρο 25 παρ. 2 και 4 αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης. Και τούτο διότι η, μέσ’ από τις στοιχειώδεις επιταγές της κοινωνικής αλληλεγγύης, συνεισφορά του καθενός προϋποθέτει την δυνατότητά του να έχει στη διάθεσή του περιουσιακά στοιχεία, ικανά να συμβάλουν στην επίτευξη του σκοπού αυτού, αφού όμως προηγουμένως διασφαλίζονται οι minimum όροι της προσωπικής του επιβίωσης υπό συνθήκες στοιχειώδους αξιοπρέπειας.
Β. Ο «ΕΝ.Φ.Α.» φαίνεται να έρχεται σ’ αντίθεση προς τις διατάξεις του Συντάγματος που εγγυώνται την αρχή της ισότητας. Και συγκεκριμένα:
1. Της κατ’ άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος αρχής της αναλογικής ισότητας, η οποία σημαίνει ίση μεταχείριση ουσιωδώς όμοιων καταστάσεων αλλά και άνιση μεταχείριση ουσιωδώς ανόμοιων καταστάσεων. Και τούτο π.χ. διότι ο καθορισμός ενιαίας τιμής ζώνης για τον υπολογισμό του «ΕΝ.Φ.Α.» αγνοεί, στην πράξη, τη διαφορά που υφίσταται ως προς την πραγματική οικονομική αξία ακινήτων, τα οποία εντάσσονται άνευ όρων στην ίδια ζώνη.
2. Της κατ’ άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος αρχής της συμμετοχής καθενός στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις πραγματικές οικονομικές του δυνάμεις. Και τούτο διότι, όπως εκτενώς εξηγήθηκε, η επιβολή του ουδόλως συνδέεται αφενός με την εν γένει φοροδοτική ικανότητα του βαρυνόμενου. Και, αφετέρου, με την πρόσοδο την οποία παράγει το βαρυνόμενο ακίνητο.
Γ. Ο «ΕΝ.Φ.Α.» φαίνεται να έρχεται σ’ αντίθεση προς τις διατάξεις του άρθρου 20 παρ. 1 του Συντάγματος, οι οποίες κατοχυρώνουν το δικαίωμα αίτησης και παροχής οριστικής και προσωρινής δικαστικής προστασίας. Και τούτο διότι:
1. Η όλη δομή του «ΕΝ.Φ.Α.», οδηγεί στο συμπέρασμα πως η επιβολή του βασίζεται ουσιαστικά σε νομοθετικώς θεσπιζόμενο τεκμήριο ως προς τη βάση υπολογισμού του. Προς την κατεύθυνση αυτή συνηγορεί και το γεγονός ότι ο «ΕΝ.Φ.Α.», όπως προεκτέθηκε, ουδόλως συνδέεται τόσο με το γενικό εισόδημα του φορολογουμένου όσο και με την εκ του βαρυνόμενου ακινήτου αποκτώμενη πρόσοδο. Όμως, τέτοιου είδους τεκμήρια σχετικά με τη φορολογία αντιτίθενται, τουλάχιστον κατ’ αρχήν, όχι μόνο προς την κατά τις διατάξεις του άρθρου 4 παρ. 5 αρχή της ισότητας ενώπιον των δημόσιων βαρών. Αλλά και προς το κατά τις διατάξεις του άρθρου 20 παρ. 1 δικαίωμα αίτησης και παροχής δικαστικής προστασίας, οριστικής και προσωρινής.
2. Όπως παγίως δέχεται και η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας (βλ. π.χ. τις αποφάσεις 2065/1988, 2443/1989, 1192/1990, 2919/1999, 3284/2000, 1576/2002, 1340/2003 κλπ.), η θέσπιση τεκμηρίων σχετικά με τον προσδιορισμό της φορολογητέας ύλης δυσχερώς συμβιβάζεται με τις απαιτήσεις των διατάξεων του άρθρου 20 παρ. 1, οι οποίες καθορίζουν το περιθώριο ελευθερίας του διαδίκου για αίτηση και παροχή δικαστικής προστασίας. Ως εκ τούτου, τέτοια τεκμήρια μόνον ως επικουρική μέθοδος προσδιορισμού της φορολογητέας ύλης είναι συνταγματικώς ανεκτά. Και μόνον εφόσον:
α) Πρώτον, αποφεύγεται πλήρως η διαμόρφωση πλασματικής φορολογητέας ύλης, ιδίως μέσ’ από τη διαμόρφωση του τεκμηρίου υπό συνθήκες που εγγυώνται τη συμφωνία του με τα δεδομένα της κοινής πείρας, λόγω της σταθερότητας της αποδεικτικής του βάσης και της αβίαστης συναγωγής των συμπερασμάτων, πάνω στα οποία στηρίζεται.
β) Δεύτερον, εν πάση περιπτώσει ο φορολογούμενος διαθέτει τη δυνατότητα αμφισβήτησης του τεκμηρίου γενικώς, ιδίως δε μ’ επίκληση των ιδιαίτερων συνθηκών που συνθέτουν τα δεδομένα της προσωπικής του κατάστασης.
3. Με βάση όμως τα όσα ήδη εκτέθηκαν ως προς τον «ΕΝ.Φ.Α.», το τεκμήριο στο οποίο ερείδεται ως προς τον προσδιορισμό της φορολογητέας ύλης που επιτρέπει την επιβολή του δεν ανταποκρίνεται πλήρως στα, κατά τ’ ανωτέρω, επιβαλλόμενα από τις εγγυήσεις των διατάξεων του άρθρου 20 παρ. 1 χαρακτηριστικά αναφορικά με την ακώλυτη παροχή δικαστικής προστασίας. Πραγματικά:
α) Ο «ΕΝ.Φ.Α.» στηρίζεται στη συνεκτίμηση αντικειμενικών παραγόντων, οι οποίοι αναφέρονται περιοριστικώς. Γεγονός που σημαίνει ότι αποκλείεται ο συνυπολογισμός, ως προς τον προσδιορισμό της φορολογητέας ύλης, άλλων κρίσιμων παραγόντων συνδεόμενων με την πραγματική αξία του ακινήτου, όπως είναι π.χ. η πραγματική -πέραν της αντικειμενικής- αξία του.
β) Συνακόλουθα, υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο «ΕΝ.Φ.Α.» στηρίζεται, κατ’ ουσία, σ’ ένα οιονεί αμάχητο τεκμήριο, το οποίο αν δεν αποκλείει πλήρως, σίγουρα περιορίζει υπερμέτρως τα όρια του δικαστικού ελέγχου, κατά τρόπο που θίγει τον ίδιο τον πυρήνα του δικαιώματος αίτησης και παροχής δικαστικής προστασίας κατ’ άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος (αλλά και, περαιτέρω, κατ’ άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ).
​Είναι αυτονόητο ότι είμαι στη διάθεσή σας για περαιτέρω διευκρινίσεις αναφορικά με τις απόψεις, τις οποίες σας προεξέθεσα.
Μ’ εκτίμηση

Προκόπης Παυλόπουλος

Σχετικά με τις διαφημίσεις

Διαδώστε το!

Στην Ισπανία της ΕΛΠΙΔΑΣ ο Τσίπρας: Αλλάζει η Ν.Ευρώπή!

Στην ευρωπαϊκή πρωτοπορία /// Στο σφυρί τα σπίτια στο 30% της αξίας

Στην ευρωπαϊκή πρωτοπορία

Στην Ισπανία και την Ιταλία βρίσκεται από χθες ο Αλ. Τσίπρας. Στην Ισπανία για να συναντηθεί με την ισπανική Αριστερά και να παραστεί στο συνέδριο των Podemos. Οι Podemos, που προήλθαν από το κίνημα των πλατειών, για όσους δεν παρακολουθούν τις κοινωνικές διεργασίες στον ευρωπαϊκό Νότο, ήταν η έκπληξη των ευρωεκλογών και είναι ήδη, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η πρώτη πολιτική δύναμη στην Ισπανία. Στην Ιρλανδία προηγείται το Σιν Φέιν, που μετέχει μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Podemos και τη Linke στην Ευρωομάδα της Αριστεράς. 

Τα χρόνια της μοναξιάς του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη είναι μακρινό παρελθόν. 

Στην Ιταλία, όπου ο Αλ. Tσίπρας θα μιλήσει στο συνέδριο του Transform, η κυβέρνηση Ρέντζι, αντιμέτωπη με την ογκούμενη αντίδραση των συνδικάτων, αναγκάζεται να κάνει πίσω σε κρίσιμες "μεταρρυθμίσεις" εις βάρος των εργαζομένων. 

Την ίδια ώρα η Ευρώπη της μερκελικής συνταγής σπαράσσεται από τις αντιθέσεις μεταξύ χωρών και θεσμών, αντιθέσεις που έχουν δημιουργηθεί ή παροξυνθεί λόγω της πολιτικής που ακολουθείται. 

Την ίδια ώρα στην Ελλάδα η κυβέρνηση τρέχει με τις δόσεις και τον ΕΝΦΙΑ... 

Το δίπολο είναι σαφές. 

Από τη μία πλευρά έχουμε τη συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, που αδυνατεί να υπερασπιστεί ακόμα και το φύλλο συκής των 100 δόσεων, το μόνο που απέμεινε από τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού. 

Μια κυβέρνηση "καρπαζοεισπράκτορα" της τρόικας, η οποία υποτίθεται ότι θα διαπραγματευτεί και θα δώσει λύσεις. 

Από την άλλη πλευρά έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ και το αυξανόμενο διεθνές κύρος του Αλ. Τσίπρα να βρίσκονται στο επίκεντρο ευρύτερων διεργασιών για μια μεγάλη πολιτική αλλαγή και αλλαγή προσανατολισμού στην Ευρώπη με τερματισμό της εγκληματικής πολιτικής της λιτότητας που διαλύει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και την ίδια την Ε.Ε. 

Οι πολίτες βλέπουν, κρίνουν και σύντομα θα αποφασίσουν.

=======================

Στο σφυρί τα σπίτια στο 30% της αξίας  

Πλειστηριασμοί με συνοπτικές διαδικασίες (fast track) 
από το νέο έτος, ακόμη και για την πρώτη κατοικία 

Νομοσχέδιο - μπουλντόζα από το υπ. Δικαιοσύνης

Τη χαριστική βολή στις αξίες των ακινήτων και ουσιαστικά κατασχέσεις σπιτιών για όσους αδυνατούν να ανταποκριθούν στις δανειακές υποχρεώσεις τους που δημιουργήθηκαν σε περιόδους "φούσκας" δίνει η κυβέρνηση με νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης. Λίγο μετά το "χτύπημα" του ΕΝΦΙΑ και ενώ δεν έχει ανανεώσει την προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς, ο υπουργός Χ. Αθανασίου έδωσε στη δημοσιότητα νομοσχέδιο το οποίο ορίζει ότι τα σπίτια που κατάσχονται -όλα ανεξαιρέτως- θα βγαίνουν σε πλειστηριασμό εντός 8 μηνών (αντί 3,5 ετών σήμερα) στα δύο τρίτα της αντικειμενικής τους αξίας. Αν ο πλειστηριασμός δεν είναι επιτυχής, θα βγαίνουν στο 50% της αξίας και ακολούθως στο ένα τρίτο!

Πέραν των άλλων, προφανώς αυτός είναι και ένας μηχανισμός για να πέσουν σύντομα οι τιμές όλων των ακινήτων σ' αυτό το επίπεδο.

Ανίκανη & Εθελόδουλη Ηγεσία!

ΤΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΣΑΜΑΡΑΣ ΚΑΙ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ???

Μέσα στον ορυμαγδό των εκρήξεων του πολέμου κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, τις επελάσεις των μαχητών στα υψώματα του ΕΝΦΙΑ και των κόκκινων δανείων, τις εφόδους για την κατάληψη των οχυρών της κοινοβουλευτικής εξουσίας, η (ούτως ή άλλως αλλεργική στα εθνικά θέματα) καθεστωτική ειδησιογραφία κάνει ό,τι μπορεί για να περιθωριοποιήσει την κρίση που ανοίγεται στις εφαπτόμενες του ελληνισμού θάλασσες...

του ΘΑΝΑΣΗ ΤΖΙΟΥΜΠΑ

Στην Κύπρο, η τουρκική προκλητικότητα σπάει από τη μεριά της την πράσινη γραμμή για να εισβάλει στο ελεύθερο τμήμα με μια αρμάδα, την ίδια στιγμή που κλείνει γεωτρύπανο από τους φίλους της Αζέρους για...

να κάνει πράξη τις διεκδικήσεις της. Στο Αιγαίο, ο 25ος Μεσημβρινός (η οριογραμμή που δείχνουν τα αγάλματα του Κεμάλ) έχει μετατοπιστεί μάλλον ανατολικότερα, έξω από το Σούνιο. 

Η Τουρκία έχει επιλέξει τη στρατηγική της μεταβολής της σε μεγάλη ναυτική δύναμη. Και το κάνει πρώτα στο πολιτικό επίπεδο, με την προβολή ναυτικής ισχύος, χωρίς καν να περιμένει την απόκτηση των πολεμικών μέσων που θα της χάριζαν έναν συντριπτικό συσχετισμό στο πεδίο.
 

Ο νεοθωμανισμός συμπεριφέρεται ως ισχυρότερος από ό,τι στην πραγματικότητα είναι, τη στιγμή που το αντίστροφο συμβαίνει με τις ελληνικές κυβερνήσεις του νεοραγιαδισμού: συμπεριφέρονται ως πιο αδύναμες από αυτό που θα μπορούσαν να αντιπαρατάξουν σε μια πολιτική αποτροπής.
Οι ηγεσίες του ελληνικού λαού έχουν αναγάγει σε μοναδικό εθνικό και ταξικό θέμα τη διευθέτηση του δημόσιου χρέους, αναλώνουν επικοινωνιακά τα σούρτα φέρτα στο προεδρικό μέγαρο για την κατάκτηση ευνοϊκής θέσης εκκίνησης στην επικείμενη εκλογική κούρσα, που να βρεθεί χρόνος για τα άλλα θέματα;
 

Κι οι ένοπλες δυνάμεις; Παρατημένες από τις πολιτικές ηγεσίες, υποφέρουν από τη χαμηλή διαθεσιμότητα των πολεμικών μέσων (όταν ακόμη και η προμήθεια των αναγκαίων ανταλλακτικών για τα ρωσικής κατασκευής συστήματα περιλαμβάνεται στα θύματα της αντιπαράθεσης στην Ουκρανία), σε μια χώρα που μοιάζει να αντιμετωπίζει κάθε κρίση με τον ίδιο τρόπο που υφίσταται τη γερμανική επικυριαρχία και το μνημόνιο: την αδράνεια, την παθητικότητα, την αναμονή του αναπόφευκτου. Λησμονήσαμε αυτό που λένε οι γείτονες και «φίλοι» μας: Αν δεν έχεις διάθεση να πληρώσεις τον δικό σου στρατό, τότε θα αναγκαστείς να πληρώσεις ξένο, κατοχικό στρατό.
 

Αλλά το κύριο πρόβλημα της ελληνικής αποτροπής δεν είναι η αδυναμία των ενόπλων δυνάμεων, είναι η έλλειψη βούλησης για αποτροπή. Και, βέβαια, δεν είναι βούληση αποτροπής οι ασκήσεις του στόλου στον … Αργοσαρωνικό, όταν τα τουρκικά πλεούμενα αλωνίζουν ανενόχλητα στην ΑΟΖ της Κύπρου και στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Όταν η αποστολή πολεμικών σκαφών στην Κύπρο γίνεται για εσωτερική κατανάλωση, έχοντας δώσει σε κάθε ενδιαφερόμενο τη διαδρομή του υποβρυχίου Πρωτεύς, μην τυχόν και γίνει καμιά στραβή, όταν η φρεγάτα που υποτίθεται ότι θα αντικαταστούσε την τορπιλάκατο Καβαλούδης στην περιοχή περιμένει ακόμη την εντολή απόπλου!
 

Όταν μια χώρα έχει αυτήν τη στάση, πώς περιμένει ότι θα δημιουργήσει τους διπλωματικούς συσχετισμούς που θα πολλαπλασιάσουν την ισχύ της στρατιωτικής αποτροπής; Η Τουρκία των Ερντογάν – Νταβούτογλου, σε συνεννόηση προφανώς με τις ΗΠΑ, αποκομίζει τα ανταλλάγματα της στάσης της στη συριακή κρίση. Η Ελλάδα των Σαμαρά- Βενιζέλου εκλιπαρεί για μια καλή κουβέντα, εισπράττοντας (τι πρωτότυπο) τη μια καρπαζιά μετά την άλλη.
 

Ίσως, βέβαια, κάπου βαθιά στην ψυχή του λαού, ηχούν τα λόγια του τραγουδοποιού: «Δεν είναι οικόπεδο που το καταπατούνε / ούτε και μούρλα εθνική που επιστρέφει / είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε / και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει». Κι αν αυτή η ανάγκη αποκτήσει όνομα, τότε η Κύπρος θα είναι κοντά μας, κι όλη η πατρίδα θα είναι το σπίτι μας.

ΑΡΔΗΝ