ΚΑΜΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ

(Σάββ. 06/12/14 - 12:15)

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΚΕΦΑΛΑΙΟ» (06/12) ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΙΚΗ ΖΟΡΜΠΑ

*Κύριε Λαφαζάνη εκπροσωπείτε την πιο αριστερή τάση του ΣΥΡΙΖΑ. Θέλω να σας ρωτήσω ευθέως για κάτι που είναι απορία πολύ κόσμου: Επιδιώκετε να ανατρέψετε το αστικό καθεστώς;

Εκείνο που επιδιώκουμε να ανατρέψουμε , κυρία Ζορμπά, και δυστυχώς αυτό ενοχλεί βαθύτατα το αστικό σύστημα της χώρας μας, είναι το τροϊκανό – μνημονιακό νεοαποικιακό καθεστώς, που έχει επιβληθεί εδώ και χρόνια στον τόπο μας και έχει τη συναίνεση του συνόλου σχεδόν των αστικών δυνάμεων. Και αυτήν την ανατροπή την ορίζουμε από τη σκοπιά ριζοσπαστικών προοδευτικών και δημοκρατικών μετασχηματισμών στην πατρίδα μας που θα έχουν σοσιαλιστικό ορίζοντα.

*Οι αντίπαλοί σας φοβούνται ότι η τάση που εκπροσωπείτε δεν θα σεβαστεί σε βάθος χρόνου τη λειτουργία του κοινοβουλευτικού πλαισίου.

Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί. Το κοινοβουλευτικό πλαίσιο το έχουν στην κυριολεξία κατασπαράξει τα αστικά πολιτικά κόμματα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα οποία έχουν μετατρέψει σε κουρελόχαρτο τόσο τον Κανονισμό της Βουλής, όσο και το Σύνταγμα. Στη χώρα μας, δυστυχώς, έχει επιβληθεί μια τροϊκανή δικτατορία με την πρόθυμη συναίνεση του εγχώριου αστικού κατεστημένου, το οποίο χρησιμοποιεί το κοινοβούλιο ως φύλλο συκής. Αντίθετα η Ριζοσπαστική Αριστερά όχι μόνο θα στηρίξει πλήρως τις δημοκρατικές κοινοβουλευτικές λειτουργίες, αλλά και θα αναβαθμίσει τη Βουλή για να λειτουργήσει με ένα όσο το δυνατόν πιο ουσιαστικό δημοκρατικό περιεχόμενο, κάτω από το συνεχή κοινωνικό έλεγχο και τη συμμετοχή των πολιτών, πρωτίστως του κόσμου της εργασίας.

*Πυκνώνουν οι φωνές που λένε ότι αργά η γρήγορα ο ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγηθεί σε διάσπαση στην περίπτωση που επιχειρήσει σύγκλιση με το Κέντρο. Το βρίσκετε πιθανό;

Αυτό που δεν βρίσκω καθόλου πιθανό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατευθυνθεί προς το Κέντρο. Το ‘’Κέντρο’’ ήταν πάντα η ‘’άχρωμη και άοσμη’’ διαχείριση του συστήματος, η οποία στις μέρες μας γίνεται με τον πιο ακραίο νεοφιλελεύθερο μνημονιακό προσανατολισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει αυτό που αναφέρει ρητά το όνομα του: Ριζοσπαστική Αριστερά.

*Μιλάτε επιμόνως για την ανάγκη ενός εναλλακτικού σχεδίου. Τι σκέφτεστε ότι πρέπει να περιλαμβάνει: Μονομερείς κινήσεις; Δημοψήφισμα; 

Αυτό που συνεχώς τονίζω είναι ότι θα εφαρμόσουμε πλήρως, με συνέπεια και μέχρι τέλους, το Πρόγραμμα μας. Όσο το Πρόγραμμα μας θα έχει τη λαϊκή έγκριση και την έμπρακτη αγωνιστική στήριξη της λαϊκής πλειοψηφίας, εμείς δεν πρόκειται να κάνουμε πίσω. Δεν πρόκειται να υποκύψουμε σε πιέσεις, σε εκβιασμούς και κινδυνολογικά διλήμματα για να ακυρώσουμε τις δεσμεύσεις μας. Να είστε βέβαιοι ότι η Ελλάδα με κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρόκειται να γίνει Κύπρος του Ν. Αναστασιάδη και της κυπριακής δεξιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και θα έχει και ως κυβέρνηση, πρώτα και πάνω από όλα, ως αδιαπραγμάτευτες αρχές, την αξιοπρέπεια της χώρας, την επιβίωση του λαού μας και το μέλλον της νεολαίας μας.

*Αποκαλείτε τις αγορές “μαντρόσκυλα”. Μπορεί η χώρα να ζήσει χωρίς αυτές;

Όταν λέμε αγορές, για να συνεννοηθούμε ομιλούμε για το χρηματιστικό κεφάλαιο και μάλιστα για τα πιο επιθετικά τμήματα του, που είναι οι διεθνείς επενδυτικές τράπεζες και τα κερδοσκοπικά funds των μεγάλων πλανητικών χρηματιστικών κέντρων. Οι χώρες, σε αυτόν τον απειλούμενο πλανήτη, μπορούν και πρέπει να ζήσουν χωρίς την απληστία των αγορών , οι τελευταίες , όμως, δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς τις υποταγμένες στην κερδοσκοπία χώρες. Στην Ελλάδα με κυβέρνηση της Αριστεράς η πολιτική και η δημοκρατία θα αποκτήσουν το αυθεντικό νόημα τους. Η πολιτική και η δημοκρατία θα τεθούν πάνω από τις τράπεζες και τις αγορές και ο κυρίαρχος ελληνικός λαός θα αποφασίζει ο ίδιος για το μέλλον της χώρας και όχι τα διεθνή χρηματιστικά κέντρα.

*Πώς φαντάζεστε τη λειτουργία του Χρηματιστηρίου με εσάς στην Κυβέρνηση; ή πρέπει να ρωτήσω εάν θα λειτουργεί καν;

Με κυβέρνηση της Αριστεράς στο τιμόνι, ένα είναι βέβαιο. Θα είναι αδύνατο να συμβεί η χρηματιστηριακή ληστεία του 1999-2000 με τις κυβερνητικές προτροπές για χρηματιστηριακό τζόγο και τις γνωστές ‘’φούσκες’’ και ‘’πυραμίδες’’.

*Τάσσεστε υπέρ της κρατικοποίησης των τραπεζών. Αυτό δε θα σας φέρει σε αντίθεση με την Ε.Ε;

Η Ε.Ε προωθεί ως βασική της κατεύθυνση την ιδιωτικοποίηση των τραπεζών. Αυτό , όμως, συνιστά πολιτική επιλογή των κατεστημένων κέντρων της ΕΕ και όχι θεσμική υποχρέωση των κρατών – μελών. Πέραν αυτού, είναι βέβαιον ότι μια αντιμνημονιακή προοδευτική Ελλάδα και οι επιλογές της δεν θα είναι καθόλου αρεστές στα κατεστημένα των Βρυξελλών , αλλά και του Βερολίνου. Δεν νομίζω όμως ότι αρέσει και στον ελληνικό λαό το σημερινό κατάντημα της χώρας μας υπό τη δεσποτεία των κυρίαρχων της Γερμανικής ΕΕ. Όπως η Ελλάδα έτσι και η Ευρώπη χρειάζεται κι αύτη μια μεγάλη προοδευτική αλλαγή

*Πού αποδίδετε το ενδυνάμωμα των συναινετικών φωνών εντός του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί σας ενοχλούν τόσο; 

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείτε με αυτό που λέτε ‘’συναινετικές φωνές’’ στο ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως θα έλεγα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει όσο ποτέ ανάγκη το ριζοσπαστικό προσανατολισμό του γιατί αυτός που μας έφερε στην αξιωματική αντιπολίτευση, αυτός θα μας οδηγήσει και στη νίκη και με το ριζοσπαστισμό μας θα αντέξουμε στις πιέσεις και θα εφαρμόσουμε το Πρόγραμμα μας.

*Με ποιους θα κυβερνήσετε εάν απορρίπτετε ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι ,ΝΔ την ώρα που το ΚΚΕ απορρίπτει εσάς;

Το λαϊκό ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ συνεχώς διευρύνεται και καλπάζει. Ο λαός μας καταλαβαίνει την κρισιμότητα των περιστάσεων και θα δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να εφαρμόσει το ριζοσπαστικό προοδευτικό του πρόγραμμα διεξόδου και ανασυγκρότησης. Με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι προκοπή δεν γίνεται. Σε συνεργασία με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι το μόνο που είναι σίγουρο είναι η μνημονιακή αιχμαλωσία. Αυτό που χρειάζεται είναι η συνεργασία των αριστερών δυνάμεων . Όσον αφορά το ΚΚΕ μην αποκλείεται να δώσει ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

*Ο Μ. Γλέζος έχει μιλήσει στο παρελθόν για έναν “αναγκαστικό εσωτερικό δανεισμό, για εισοδήματα πάνω από ένα όριο” στην περίπτωση που η διαπραγμάτευση με την Ε.Ε οδηγηθεί σε ναυάγιο. Συμφωνείτε;

Δεν σχολιάζω ποτέ δημοσίως συντρόφους μου και πολύ περισσότερο τον Μανώλη Γλέζο, μια εμβληματική προσωπικότητα όχι μόνο για την Αριστερά αλλά και για την Ελλάδα. Από κει και πέρα μπορώ να σας διαβεβαιώσω κατηγορηματικά ότι ο  ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ούτε έχει καμία απολύτως σκέψη για αναγκαστικό δανεισμό. Αντίθετα, όπως ξέρετε, έχουμε καταθέσει πρόταση για αποζημίωση των ομολογιούχων φυσικών προσώπων που υπέστησαν αναγκαστικό κούρεμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα προασπίσει και εγγυάται πλήρως τις καταθέσεις όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, ενώ όπως έχουμε διαβεβαιώσει θα ακυρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ, έναν φόρο δημευτικό για τις μικρομεσαίες ακίνητες ιδιοκτησίες.

Σάββατο 06 Δεκεμβρίου 2014      ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ISKRA

Ν.Παππάς: Δεν θα συναινέσουμε στην παράταση του βίου της κυβέρνησης

6 Δεκεμβρίου, 2014 - 23:07

«Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας και να γλιτώσει τις εκλογές η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ»τονίζει ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αλέξη Τσίπρα, Νίκος Παππάς, μιλώντας στην εφημερίδα «το Χωνί».

«Ό,τι και να κάνουν,δεν τους βγαίνουν τα ”κουκιά”. Δεν τους σώζουν τα μαξιλαράκια της αποστασίας. Με τίποτα» δηλώνει χαρακτηριστικά, σημειώνοντας ότι «τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν πει ξεκάθαρα ”όχι” στην εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή».

Αναφερόμενος στα περί συνεννόησης για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και το ενδεχόμενο συμφωνίας για μεταγενέστερη ημερομηνία εκλογών, ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αλέξη Τσίπρα υπογραμμίζει ότι «δεν πρόκειται να συναινέσουμε στην παράταση της ζωής αυτής της κυβέρνησης ούτε κατά μία ημέρα. Θεωρούμε την πολιτική της βλαπτική για τον τόπο».

Παράλληλα, απορρίπτει την όποια συζήτηση περί κυβερνητικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑμε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, και ΠΟΤΑΜΙ, σημειώνοντας πάντως ότι «οι ΑΝΕΛ είναι διαφορετική περίπτωση. Ο  κ. Καμμένος τηρεί μία έντιμη και σθεναρή στάση» σχολιάζει και προσθέτει ότι  «οι σειρήνες του μνημονίου δεν σταματούν  το τραγούδι τους ούτε λεπτό».

Ομάδα ασφαλιτών στη Στουρνάρη και Πατησίων

από τον κόκκινο 105,5

Ομάδα κουκουλοφώρων ασφαλιτών στη Στουρνάρη & Πατησίων

Νίκος Ρωμανός-Τα γεγονότα 2008-2014, και τα πορίσματα

ωνία

Με τι βαρύνεται το ελληνικό κράτος

-

Γύρω στις 9 μ.μ της έκτης Δεκεμβρίου 2008, ο αστυνομικός Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί 

και σκοτώνει, δια "ασήμαντον αφορμή", τον δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στην συμβολή 

των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου. Μαζί με τον Γρηγορόπουλο βρίσκεται ο συμμαθητής και στενός 

φίλος του Νίκος Ρωμανός, επίσης δεκαπέντε χρονών τότε. Σύμφωνα με την μητέρα του Ρωμανού,

 ο Γρηγορόπουλος πέθανε στα χέρια του. Ο Ρωμανός απαθανιτίζεται ανάμεσα σ' αυτούς που σηκώνουν

 το φέρετρο του Γρηγορόπουλου και προσέρχεται στη δίκη του Κορκονέα, ξεκάθαρα οργισμένος. 

Για την μητέρα του Ρωμανού, "από εκεί ξεκίνησαν όλα". Ο πατριός του δηλώνει: "Ο Νίκος Ρωμανός,

 μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου, δεν είχε καμία σχέση με το παιδί που γνωρίζαμε έως τότε. Ήρθε 

μια φορά στην Αμφισσα, χωρίς να καταθέσει. Στο δικαστήριο τον διακατείχε θυμός, ήταν σε μεγάλη 

σύγχυση και νευρικότητα. Είχε μέσα του οργή και φόβο". Είναι η πρώτη φορά που ο Ν. Ρωμανός εκτίθεται 

στην ασύμμετρη προς την "πρόκληση" κρατική βία, με ψυχικά αποτελέσματα που δεν είναι δυνατό 

να εκτιμηθούν, ούτε καν από ειδικούς στις τραυματικές εμπειρίες.

- Την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013, ο Νίκος Ρωμανός, δηλωμένος πλέον αναρχικός, συλλαμβάνεται,

 μαζί με τρία άλλα άτομα,  για απόπειρα ένοπλης ληστείας στην Αγροτική Τράπεζα και στο Ταχυδρομικό 

Ταμιευτήριο του Βελβεντού Κοζάνης. Από την επιστολή των ίδιων των τεσσάρων από τον Κορυδαλλό,

 όπου κρατούνταν, διαφαίνεται ότι η ληστεία ήταν ερασιτεχνικά σχεδιασμένη σε βαθμό σχεδόν κωμικό: 

"Κατά τη διάρκεια της διαφυγής μας, μία σειρά από ατυχή γεγονότα και λανθασμένους χειρισμούς, 

οδήγησαν στην έκθεση τόσο του οχήματος μας, όσο και στην κατεύθυνσή μας στην αστυνομία. 

Λόγω του αστυνομικού κλοιού που σχηματίστηκε αυτόματα, ο σύντροφος που οδηγούσε το διαμορφωμένο

 εξωτερικά σαν ασθενοφόρο βαν, αναζητούσε διεξόδους διαφυγής για την ομάδα που έκανε τις ληστείες.

 Στην προσπάθειά του αυτή, έκανε το λάθος να περάσει τρεις φορές από όχημα των μπάτσων, 

με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ύποπτος. Ακολούθησε καταδίωξη και μετά, λόγω άγνοιας της περιοχής στην

 οποία κατέληξε, έφτασε σε τέσσερα αδιέξοδα στους χωματόδρομους των ορυχείων, με αποτέλεσμα στο 

τελευταίο να περικυκλωθεί και να μην έχει πια κανένα ουσιαστικό περιθώριο διαφυγής."

- Κωμική όμως δεν είναι η αντιμετώπιση και των τεσσάρων από την ΕΛ.ΑΣ, που τους σπάζει κυριολεκτικά

 στο ξύλο, και ενώ δεν έχει τραυματιστεί κανείς από τις πράξεις τους, ούτε έχει απειληθεί η ζωή 

ή η σωματική ακεραιότητα κανενός. Η ΕΛ.ΑΣ μάλιστα δημοσιοποιεί τις φωτογραφίες τους, με εμφανή 

τη χρήση photoshop για να αποκρυφθεί το εύρος της σωματικής κακοποίησης στην οποία τους 

έχει υποβάλλει, για μια ακόμα φορά "καθ' υπερβολήν" προς το αδίκημα (ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης

 Νίκος Δένδιας δικαιολογεί το photoshop ως απόπειρα να κρατηθούν τα πρόσωπα των

 "υπερεγκληματιών" αναγνωρίσιμα). Είναι η δεύτερη φορά που ο Νίκος Ρωμανός αντιμετωπίζει 

την συντριπτικά ασύμμετρη βία του αστικού κράτους, αυτή τη φορά στο δικό του σώμα.

- Τον Νοέμβριο του 2013, ξεκινά η δίκη έξι κατηγορουμένων για την απόπειρα ένοπλης ληστείας 

στο Βελβεντό. Το βούλευμα του κατηγορητηρίου αποφαίνεται ότι από 16 χρονών, ο Νίκος Ρωμανός

 είναι ενταγμένος στην τρομοκρατική οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς (ΣΠΦ).

- Τον Σεπτέμβριο του 2014, ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου επισκέπτεται

 τις Φυλακές Αυλώνα για να βραβεύσει, μεταξύ άλλων, τον Νίκο Ρωμανό για την επιτυχία του, 

ως κρατούμενου, στις πανελλαδικές εξετάσεις. Ο Ρωμανός αρνείται το βραβείο, ύψους 500 ευρώ.

- Τον Οκτώβριο του 2014, το δικαστήριο που δικάζει τους έξι συνολικά κατηγορούμενους για την

 απόπειρα ληστείας του 2013, αποφαίνεται ότι κανένας τους δεν βαρύνεται με συμμετοχή στην ΣΠΦ,

 κάνοντας αποδεκτή την εισαγγελική πρόταση να τους δικάσει για ποινικό αδίκημα και όχι σύμφωνα 

με τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Καταδικάζονται όμως στην ανώτατη δυνατή ποινή για το αδίκημα 

και χωρίς την αναγνώριση κανενός ελαφρυντικού, παρά την εισαγγελική εισήγηση για αναγνώριση 

ελαφρυντικών. Ο εισαγγελέας έδρας Νίκος Πεπόνης είχε σημειώσει στην αγόρευσή του: "Πρώτη φορά 

βλέπω ληστεία που να αφήνουν τους ομήρους ελεύθερους, κατά δε την καταδίωξη, ενώ είχαν το επάνω

χέρι διαθέτοντας βαρύ οπλισμό, ούτε πυροβόλησαν τους αστυνομικούς που τους καταδίωκαν ούτε

 χρησιμοποίησαν τον όμηρο σαν ασπίδα για να διαφύγουν..."

Ο Νίκος Ρωμανός καταδικάζεται σε κάθειρξη 15 ετών και 11 μηνών, καθώς απορρίπτεται επίσης και το 

ελαφρυντικό της "μετεφηβικής ηλικίας" του.

- Τον Νοέμβριο του 2014, ο Νίκος Ρωμανός ξεκινάει απεργία πείνας, με αίτημα να του επιτραπεί να 

παρακολουθήσει μαθήματα στη σχολή στην οποία πέτυχε (γεγονός για το οποίο υπήρχε η απόφαση 

να βραβευτεί), αλλά στην οποία, μετά την ανεξήγητα εύκολη απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού

 (ο οποίος, σε αντίθεση με τον Ρωμανό, βαρύνεται για σωρεία ανθρωποκτονιών), του απαγορεύτηκε

 η πρόσβαση από τις σωφρονιστικές αρχές.

- Χθες, 28 Νοεμβρίου 2014, κατά την 19η μέρα της απεργίας πείνας του, αναφέρθηκε ότι η εισαγγελεία

 εξέδωσε διαταγή αναγκαστικής σίτισής του, κάτι που σύμφωνα με την Παγκόσμια Ιατρική Ένωση 

αποτελεί μορφή βασανιστηρίου και δεοντολογικά κολάσιμη, εφόσον συμμετέχουν γιατροί, πρακτική.

- Σήμερα, ο 21 ετών Νίκος Ρωμανός διανύει την εικοστή μέρα απεργίας πείνας, και έχουν εκφραστεί 

ήδη σοβαρές ανησυχίες για τη ζωή του, καθώς οι καρδιακοί του σφυγμοί έχουν φτάσει στους

 170 το λεπτό, σύμφωνα με τον δικηγόρο του, και κινδυνεύει πλέον άμεσα με καρδιακή ανακοπή. 

Πριν κατέλθει σε απεργία πείνας, ο Ρωμανός κατονόμασε τους άμεσους υπεύθυνους του τυχόν θανάτου 

του ως εξής:

"Υπεύθυνο για κάθε μέρα απεργίας πείνας, και ό,τι συμβεί από εδώ και μπρος, είναι το συμβούλιο 

της φυλακής που αποτελείται από τον εισαγγελέα Νικόλαο Ποιμενίδη, τη διευθύντρια Χαραλαμπία 

Κουτσομιχάλη, καθώς και την κοινωνική λειτουργό."

Συνοψίζοντας

- ο Νίκος Ρωμανός βαρύνεται με την συμμετοχή σε δύο αποτυχημένες ληστείες τράπεζας, ενώ έχει 

καταγραφεί ότι, μαζί με τους συγκρατουμένους του, απέφυγαν κάθε χρήση σωματικής βίας εναντίον 

ομήρων και αστυνομικών, αν και είχαν τα περιθώρια να την ασκήσουν, και συνεπώς ότι κανείς 

άνθρωπος δεν τραυματίστηκε ή σκοτώθηκε (ούτε κινδύνευσε έμπρακτα η σωματική του ακεραιότητα) 

εξαιτίας της πράξης του, η οποία, στο μεταξύ, ουδεμία βλάβη στο λαϊκό συμφέρον δεν περικλείει,

 καθώς οι τράπεζες δεν αποτελούν λαϊκή ιδιοκτησία αλλά μέσο καταπίεσης και εκμετάλλευσης 

των λαϊκών στρωμάτων και όπλο των δυναστών τους.

- το κράτος της Ελληνικής δημοκρατίας βαρύνεται με

α. την εν ψυχρώ δολοφονία του στενού φίλου του Νίκου Ρωμανού, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, 

από αστυνομικό του, μπροστά στα μάτια του πρώτου και ενώ και οι δύο ήταν ανήλικα παιδιά

β. την ψυχική κακοποίηση του ανήλικου Νίκου Ρωμανού, που υπέστη χωρίς αμφιβολία τραυματικό σοκ

γ. την βαριά σωματική κακοποίηση, πέντε χρόνια μετά, του Νίκου Ρωμανού από την ΕΛ.ΑΣ χωρίς

 να συντρέχει κανένας λόγος για αυτή

δ. τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων αυτής της βαριάς κακοποίησης ως "τρόπαιο" κρατικής

 "επιτυχίας"

ε. την σκληρότατη καταδίκη του χωρίς αναγνώριση κανενός ελαφρυντικού, παρά την πρόδηλη

 παρουσία σοβαρών ελαφρυντικών, περιλαμβανομένης της στάσης απέναντι στην ανθρώπινη ζωή, 

το νεαρό της ηλικίας, την απουσία πρότερου ποινικού μητρώου και τη σημασία για τη διαμόρφωση 

της προσωπικότητας της τραυματικής εμπειρίας αναίτιας κρατικής βίας του 2008

στ. Την παραβίαση του ανθρώπινου δικαιώματός του ως κρατουμένου να λαμβάνει άδεια από

 την φυλακή για να παρακολουθεί πανεπιστημιακά μαθήματα

ζ. Τον εξαναγκασμό του, ως συνέπεια, σε μια δυνητικά θανατηφόρα απεργία πείνας

η. Την παραβίαση της βασικής ιατρικής δεοντολογίας παγκόσμια και την εντολή χρήσης του

 βασανιστηρίου της αναγκαστικής σίτισης σε βάρος του.

Με όρους αστικού δικαίου, συνεπώς, με όρους "κράτους δικαίου" από τον 18ο αιώνα και μετά, το κράτος 

της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι ένοχο:

- Συντριπτικής ασυμμετρίας στην άσκηση βίας κατά προσώπων

- Βάρβαρης και κτηνώδους αντιμετώπισης ποινικών κρατουμένων, χωρίς την τήρηση ούτε των 

προσχημάτων του διεθνούς δικαίου

- Ανοιχτού ρεβανισμού και τρομοκρατίας των θυμάτων της δικής του πρότερης τρομοκρατίας σε βάρος 

αθώων.

Η τιμωρία των στελεχών και μηχανισμών αυτού του κράτους για τα κατά συρροή εγκλήματά τους 

επαφίεται κατά την κρίση μου στον επαναστατικό λαό και την επαναστατική δικαιοσύνη 

της λαϊκής εξουσίας, και αποτελεί υψηλή ηθική υποχρέωσή της. Το ίδιο, συνεπώς, και η διατήρηση 

της μνήμης αυτών των εγκλημάτων έως ότου είναι υλικά εφικτή η απόδοση τιμωρίας στους ενόχους των.

Πηγή: leninreloaded.blogspot.gr

Κρίση και μέλλον της παγκόσμιας Αριστεράς

Του Ετιέν Μπαλιμπάρ: 

ΔΙΕΘΝΗ

Στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου ξεκινήσαμε την παρουσίαση μιας σημαντικής συνάντησης μεταξύ του αντιπροέδρου της Βολιβίας Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα και Ευρωπαίων διανοούμενων, που πραγματοποιήθηκε πριν λίγους μήνες στο Παρίσι. Σήμερα παρουσιάζουμε μεγάλο μέρος της παρέμβασης του φιλόσοφου Ετιέν Μπαλιμπάρ, που πυροδότησε ένα ζωηρό διάλογο με τον Λινέρα και τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Θα συνεχίσουμε την παρουσίαση αυτής της ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας διεθνούς συζήτησης και στα επόμενα φύλλα του Δρόμου με παρεμβάσεις άλλων συμμετεχόντων.

Ο Ετιέν Μπαλιμπάρ ήταν μαθητής του Λουί Αλτουσέρ και συνεργάστηκε μαζί του, μεταξύ άλλων στη συγγραφή του βιβλίου «Να διαβάσουμε το Κεφάλαιο». Έχει διδάξει σε γαλλικά και αμερικανικά πανεπιστήμια και έχει γράψει μια σειρά βιβλία, πολλά μεταφρασμένα και στα ελληνικά. Ο Μπαλιμπάρ ξεκινά την παρέμβασή του διευκρινίζοντας ότι δεν συνομιλεί με τον Λινέρα αντιμετωπίζοντάς τον ως αντιπρόεδρο της Βολιβίας, αλλά ως «σύντροφο και σπουδαίο μαρξιστή διανοούμενο της εποχής μας». Αναφέρει έπειτα ότι σήμερα δεν υπάρχει ανάμεσα στους συμμετέχοντες μια κοινή σκοπιά από την οποία εξετάζονται τα πράγματα, αλλά ακριβώς αυτή η ετερογένεια είναι που δίνει περιεχόμενο στο διάλογο και τον καθιστά γόνιμο. Τονίζει ότι η αμοιβαία «επέμβαση» στα ζητήματα της ευρωπαϊκής και της λατινοαμερικάνικης αριστεράς αποτελεί αναγκαία συνθήκη για ένα πραγματικό διεθνισμό που θα συσσωματώνεται με το μαρξισμό. Ο Μπαλιμπάρ ολοκληρώνει το πρώτο μέρος της παρέμβασής του αναφερόμενος στις σύγχρονες μορφές της παγκοσμιοποίησης, συμπληρώνοντας τη σχετική ανάλυση του Λινέρα. Αμέσως μετά περνά σε μια ακόμη πιο «επιθετική» συζήτηση, ξεκινώντας από την κατάσταση της παγκόσμιας Αριστεράς. Εδώ δημοσιεύεται το δεύτερο μέρος της τοποθέτησής του (οι υπότιτλοι είναι της σύνταξης).

 Πλέον, η «παλιά» ευρωπαϊκή Αριστερά δεν υφίσταται καν

[…] Το δεύτερο σημείο για το οποίο θα ήθελα να μιλήσω αφορά στην Αριστερά και στις Αριστερές. Θα πάω ακόμα πιο μακριά από τον Λινέρα: Η αριστερά στην Ευρώπη όχι μόνο είναι σε ύφεση, όπως και η ίδια η ήπειρος, αλλά, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές και υλιστές, πρέπει να πούμε ότι δεν υπάρχει πια διόλου σαν πολιτική δύναμη, διανοητική και στρατηγική συνάμα – με εξαίρεση κάποια απομεινάρια και κάποιες απόπειρες αξιέπαινης ανανέωσης, οι οποίες όμως είναι φοβερά σκόρπιες και διαιρεμένες από την άποψη των στόχων τους και της αντίληψής τους για τον κόσμο.

Από μια πλευρά αυτό είναι καλό, επειδή αυτό που αποκαλούμε «Αριστερά» στην Ευρώπη, μέσα σε όλο τον πλουραλισμό των ιστορικών δομών της, ήταν οργανικά συνδεδεμένο με κοινωνικά μορφώματα που δεν υπάρχουν πια, με δομές της εξουσίας και της αντεξουσίας που σήμερα παρουσιάζουν διαρροές κι από τα πάνω κι από τα κάτω, με τρόπους κοινωνικοποίησης και ανθρώπινης αλληλεγγύης που πλέον δεν λένε τίποτα στις νέες γενιές, με δημοκρατικά κι επαναστατικά ιδεώδη που, είμαι πεπεισμένος, περιέχουν έναν πυρήνα αήττητης αλήθειας, αλλά των οποίων τη φρασεολογία και την εφαρμογή πρέπει να επανεξετάσουμε ολοκληρωτικά. 

Από την απόγνωση, σε μια διαφορετική Ευρώπη

Αυτό το παρελθόν η ιστορία πρέπει να το κάνει tabula rasa. Ή, καλύτερα, πρέπει να εφεύρουμε νέες μορφές οργάνωσης, κινητοποίησης κι ακτιβισμού, σύμφωνα με την κριτική σκέψη και τη σύγχρονη εμπειρία μας στην Ευρώπη κι αλλού. Και, ακριβώς, μέρος αυτής της εμπειρίας μας είναι και η απόγνωση που μας προσάπτεις [ΣτΜ: απευθύνεται προσωπικά στον Λινέρα]. Διότι η απόγνωση είναι το αβυσσαλέο χάσμα ανάμεσα στην παλιά γλώσσα και τη νέα πραγματικότητα, είναι συγκεκριμένα το interregnum [ΣτΜ: μεσοβασίλειο/μεσοδιάστημα] του Γκράμσι.

Είναι αλήθεια πως η απόγνωση δεν είναι καλός σύμβουλος: μπορεί να οδηγήσει στο χειρότερο, για παράδειγμα στο φασισμό, όπως είδαμε να συμβαίνει σ’ άλλες εποχές. Εξ ου και η σπουδαιότητα του να αναλύσουμε σε βάθος την προέλευσή της και να εφεύρουμε μια νέα γλώσσα του μέλλοντος για εμάς, τους Ευρωπαίους που σήμερα έχουμε το καθήκον να ξαναφτιάξουμε την Αριστερά – όχι σαν μια Αριστερά εθνική, αλλά σαν μια Αριστερά πανευρωπαϊκή, δηλαδή διεθνική ή ακόμα πολυεθνική, ή και πολυφυλετική, στην Ευρώπη και για την Ευρώπη. Εννοείται, μια Ευρώπη εντελώς διαφορετική από αυτήν που συγκροτείται ή, ορθότερα, που αποσυγκροτείται σε όλες τις πρωτεύουσες της ηπείρου. Άρα μια Ευρώπη εναλλακτική, μια Ευρώπη της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης. 

Ούτε η λατινοαμερικάνικη αριστερά πάει καλύτερα

Σ’ αυτό το σημείο έχουμε σίγουρα κάτι να μάθουμε από τη Λατινική Αμερική, απ’ όπου ήρθαν πολλά ιστορικά παραδείγματα ενέργειας και φαντασίας. Με την προϋπόθεση να εξασκήσουμε, ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση, το κριτικό μας πνεύμα. Διότι η λατινοαμερικάνικη Αριστερά δεν μου φαίνεται στ’ αλήθεια σε καλύτερη θέση από την ευρωπαϊκή: αρκεί να παρατηρήσουμε την κρίση του λεγόμενου «επαναστατικού λαϊκισμού», και κυρίως την τραγική μεταστροφή των προσδοκιών που είχε προκαλέσει η νίκη του Λούλα στην Βραζιλία.

Αναμφίβολα, εκεί δεν έχουν ξεχαστεί εντελώς σήμερα οι στόχοι μείωσης των ανισοτήτων. Όμως οι εθνικές –ή μάλλον αυτοκρατορικές– φιλοδοξίες οδήγησαν στην πλέον καταστροφική για το περιβάλλον του τόπου και του πλανήτη καπιταλιστική ανάπτυξη που παρατηρείται σήμερα στον κόσμο. Είναι, λοιπόν, σύμπασα η λεγόμενη «παγκόσμια» αριστερά που οφείλει να αναθεωρηθεί και να ανοικοδομηθεί μέσα από την ανταλλαγή ιδεών, στόχων και εμπειριών. 

Οικουμενικότητα και δημοκρατία

Αυτό με οδηγεί σε κάποιες τελευταίες παρατηρήσεις σχετικά με ένα τρίτο σημείο: οικουμενικότητα και δημοκρατία. Όπως κι εσύ [ΣτΜ: απευθύνεται πάλι προσωπικά στον Λινέρα], τις θεωρώ έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες. Το ζήτημα του οικουμενικού δεν είναι απλό. Ποτέ δεν ήταν, από τον καιρό ακόμα του Διαφωτισμού ή του διεθνιστικού κομμουνιστικού σχεδίου. Η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση δεν το απλοποιεί, υπό το πρόσχημα ότι δεν θα υπάρχει παρά μόνο ένας κόσμος: αντίθετα, το περιπλέκει, επειδή δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ή απλά να ιεραρχήσουμε τις «κύριες» και τις «δευτερεύουσες αντιθέσεις» στα πλαίσια αυτού του κόσμου.

Αρχικά, ας πούμε ότι η οικουμενικότητα έχει μια όψη εκτατική και μια εντατική, κι ας μην είναι αυστηρά διαχωρισμένες. Η εκτατική σκοπιά, αυτό που εμείς οι κομμουνιστές αποκαλούσαμε παλιότερα διεθνισμό, είναι σήμερα ο πλανητικός και οικολογικός κοσμοπολιτισμός που θέλουμε να οικοδομήσουμε, όπως πολύ καλά το λες, γύρω από μια σταδιακή μεταστροφή της κυριαρχίας της ανταλλακτικής αξίας πάνω στην αξία χρήσης – υπό τον όρο να βρούμε τα όργανα για την κυκλοφορία τους. Το πιο σημαντικό όμως, για να καταλήξουμε πολιτικά τη συζήτησή μας, είναι η εντατική οικουμενικότητα, δηλαδή το ζήτημα της ισότητας για την οποία μιλάει το βιβλίο σου, το επίδικο της δημοκρατίας εντέλει. Κοινωνική δημοκρατία, δημοκρατία της κυβέρνησης για άντρες και γυναίκες από άντρες και γυναίκες, συμμετοχική δημοκρατία που βιώνεται μέσα από τους ίδιους τους αγώνες. 

Νέες μορφές δημοκρατίας

Η συνεισφορά της βολιβιανής εμπειρίας μου φαίνεται ανεκτίμητη, ακόμα κι αν όλες οι κοινωνιολογικές και ανθρωπολογικές αναφορές διαφέρουν από τη δική μας ιστορία, επειδή αυτή η εμπειρία εισήγαγε και θεωρητικοποίησε –σε μεγάλο βαθμό χάρη σ’ εσένα– έναν πλουραλισμό που συγκροτεί τη δημοκρατία, που δεν είναι απλά ένας πλουραλισμός απόψεων και κοινωνικών συνθηκών στα πλαίσια ενός ίδιου «ηγεμονικού ιστορικού μπλοκ», αλλά ένας πλουραλισμός των ίδιων των δημοκρατικών μορφών.

Ζούμε στη Γαλλία, στην Ευρώπη, κι αλλού επίσης, μια βαθιά και μη αναστρέψιμη κρίση των αυστηρά κοινοβουλευτικών (κι ολιγαρχικών) θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερβεί την αντιπροσώπευση, ούτε τη ρυθμιστική λειτουργία των πολιτικών συγκρούσεων που αυτή επιτρέπει. Ξέρουμε πού οδηγούν τα μοναδικά κόμματα, όσο δημοφιλή κι αν είναι. Αυτό σημαίνει όμως ότι η «αντιπροσώπευση» δεν διασφαλίζει καμία δημοκρατική λειτουργία αν δεν ολοκληρωθεί από άλλες δημοκρατικές μορφές και, κατά κάποιο τρόπο, απορροφηθεί από αυτές.

Συγκεκριμένα, αναφέρομαι σε συμμετοχικές και αγωνιστικές μορφές, ή και συγκρουσιακές: τέτοιες μορφές βλέπουμε να επανεμφανίζονται παντού στον κόσμο, τόσο στο Βορρά όσο και στο Νότο, εκεί που καίει η φλόγα της αγανάκτησης και ξυπνά ο πόθος για χειραφέτηση. 

Για το κράτος

Ωστόσο, η ανάγνωση των πιο αξιόπιστων αναλύσεων για την κατάσταση στη Βολιβία, των δικών σου ή εκείνων του Φερνάντο Μαγιόργκα, μου δίνει να καταλάβω ότι το πρόβλημα είναι πάντα το ίδιο – δηλαδή: Τι να κάνουμε το κράτος, και τι να κάνουμε με το κράτος;

Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορούμε να το προσπεράσουμε, συμπεριλαμβανομένης της συγκέντρωσης των μέσων για να διασφαλίσουμε την αποτυχία της ψευδοκυριαρχίας των παγκοσμιοποιημένων χρηματοπιστωτικών αγορών. Είναι όμως επίσης σαφές πως δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι το κράτος, όσο «διευρυμένο» και «ενιαίο» κι αν είναι, όπως το λες μαζί με τον Χέγκελ και τον Γκράμσι, αποτελεί από μόνο του όργανο της δημοκρατίας. Δεν είναι καν το επίδικο αυτό. Το πρόβλημα είναι το ίδιο και σ’ εμάς, ή θα είναι αύριο, και θα διογκωθεί από το γεγονός ότι πραγματικά δεν γνωρίζουμε μια μη εθνική ή μετα-εθνική μορφή-κράτος. […]

Μετάφραση-Επιμέλεια: Σοφία Χατζηλάμπρου, Ερρίκος Φινάλης

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

- See more at: http://www.e-dromos.gr/balibar-krisi-kai-mellon-paskosmias-aristeras/#sthash.QFpiwxRF.dpuf