Μάτωσαν τη σάτιρα

Η ελευθεροτυπία, η επιθετική δημοσιογραφία, η πολιτική σάτι­ρα, η αιχμηρή γελοιογραφία πνί­γηκαν στο αίμα στο Παρίσι, στην πιο αιματηρή τρομοκρατική επίθεση που έχει δεχθεί η χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Το μακελειό με δώδεκα νεκρούς - δέ­κα δημοσιογράφους και δυο αστυνο­μικούς - και πέντε τραυματίες μέχρι στιγμής, έγινε στα γραφεία της γαλλι­κής εφημερίδας «Charlie Hebdo», της ιστορικής σατιρικής εφημερίδας που έχει αφήσει το απο­τύπωμά της στον παγκόσμιο Τύπο με τα ιδιαίτε­ρα επιθετικά και κατά πολλούς προκλητικά πρωτοσέλιδά της. 

 

Πρωτοσέλιδα που άγγιζαν με ιδι­αίτερα τολμηρό τρόπο θέματα ταμπού, από την Ακροδεξιά και τον θρησκευτικό φανατισμό, από τους μουσουλμάνους μέχρι τους καθολικούς, τους εβραίους και τους ορθόδοξους.

Ανάμεσα στους νεκρούς από τα πυρά των κουκουλοφόρων με τα Καλάσνικωφ είναι και τέσσερις από τους πιο σημαντικούς Ευρωπαί­ους σκιτσογράφους, και συγκεκριμένα ο σκιτσογράφος και διευθυντής έκδοσης Σαρμπκαι οι Καμπού, Τινιούς και Ζορζ Βολινσκί.

 

Η επίθεση των κουκουλοφόρων με τα Καλάσ­νικωφ ήταν πολύ καλά σχεδιασμένη και εκτελέστηκε σε χρόνο «ντε τε», παρά το γεγονός ότι τα γραφεία της εφημερίδας φρουρούνταν από αστυνομικούς. 

Οι εκτελεστές, σύμφωνα με τον γαλλικό Τύπο, γνώριζαν ακριβώς τι ώρα κάθε Τε­τάρτη γίνεται σύσκεψη της συντακτικής ομάδας και γνώριζαν πολύ καλά ποιους θα δολοφονή­σουν.

Οι πληροφορίες που υπάρχουν συνδέουν την τρομοκρατική επίθεση με φανατικούς ισλαμιστές αφού ο ένας από τους μαυροντυμένους κουκουλοφόρους φέρεται να φώναξε «Αλλάχ Ακμπάρ» («Ο Αλλάχ είναι μεγά­λος») και «Σκοτώσαμε τη ‘’Charlie Hebdo’’». Εκδο­χή που δεν απέχει από την πραγματικότητα κα­θώς η σατιρική εφημερίδα έχει προκαλέσει την οργή των φανατικών μουσουλμάνων τουλάχι­στον τρεις φορές με σκίτσα για τον Μωάμεθ που χαρακτηρίστηκαν «βλάσφημα».

 

Η σατιρική εφημερίδα ιδρύθηκε το 1969 και από την πρώτη στιγμή τα ιδιαίτερα τολμηρά πρωτοσέλιδά της έγιναν «κόκκινο πανί» για τη συντη­ρητική γαλλική κοινή γνώμη. 

Είναι χαρακτηρι­στικό ότι ο πρώτος τίτλος της εφημερίδας ήταν «Hebdo harakiri», τίτλο που ο τότε διευθυντής Φρανσουά Καβανά υποχρεώθηκε να αλλάξει σε «Charlie Hebdo», όταν με αφορμή ένα ιδιαίτερα προκλητικό εξώφυλλο για τον θάνατο του Ντε Γκωλ η έκδοση της εφημερίδας απαγορεύθηκε, οπότε αναγκάστηκαν να αλλάξουν τίτλο για να εκμεταλλευθούν ένα παραθυράκι του νόμου.

 

Η προκλητική, επιθετική και χωρίς ταμπού αντιμετώπιση των μεγάλων πολιτικών και κοι­νωνικών θεμάτων παρέμεινε το χαρακτηριστικό της εφημερίδας, παρά τις απειλές που δεχόταν συνεχώς η συντακτική ομάδα. 

Απειλές που τα τελευταία χρόνια έγιναν όλο και πιο επιθετικές, όταν οι σκιτσογράφοι της εφημερίδας έπιασαν στο... πενάκι τους τον Μωάμεθ αλλά και τη γαλ­λική Ακροδεξιά.

 

Οι φανατικοί ισλαμιστές έβαλαν για πρώτη φορά στο στόχαστρο τη σατιρική εφημερίδα το 2006, όταν η «Charlie Hebdo» αναδημοσίευσε 12 σκίτσα του προφήτη Μωάμεθ τα οποία είχαν αρχικά δημοσιευθεί στην εφημερίδα της Δανίας «Ιγ1ΐ3ηά5-Ρο5ΐθη» και είχαν προκαλέσει βίαιες δι­αδηλώσεις σε πολλές μουσουλμανικές χώρες.

Πέντε χρόνια μετά, το 2011, τα γραφεία της «Charlie Hebdo» δέχθηκαν επίθεση με βόμ­βες μολότοφ, μετά την ειδική έκδοση με τίτλο «Charlie Hebdo» (παραπέμποντας στη Σαρία, τον ισλαμικό νόμο), στην οποία εμφανιζόταν ως αρ­χισυντάκτης ο Μωάμεθ. 

Το 2012, η εφημερίδα δημοσίευσε και πάλι σατιρικά σκίτσα με τον Μω­άμεθ, παίρνοντας με τον τρόπο αυτόν θέση στη θύελλα αντιδράσεων που είχε προκαλέσει στις τάξεις των φανατικών μουσουλμάνων η προβο­λή της ταινίας «Innocence of Muslims». 

Η τελευ­ταία πρόκληση για τους φανατικούς ισλαμιστές ήταν τον Ιανουάριο του 2013 όταν η σατιρική εφημερίδα εξέδωσε ειδικό τεύχος 64 σελίδων με σκίτσα και πάλι για τη ζωή του Μωάμεθ.

 

Η τακτική της εφημερίδας είχε προκαλέσει και ενστάσεις ανάμεσα στον δημοσιογραφικό κόσμο αφού αρκετοί ήταν εκείνοι που διερωτώντο εάν για λόγους κυκλοφοριακούς η «Charlie Hebdo» επαναλαμβάνεται και καταφεύγει στην εύκολη πρόκληση.

 

Κανείς, όμως, δεν μπορού­σε ποτέ να σκεφθεί ότι η απάντηση στη σάτιρα, στα τολμηρά, ακόμα και «βλάσφημα» για κά­ποιους εξώφυλλα, θα μπορούσε να είναι το αι­ματοκύλισμα, η στυγνή δολοφονία.

topontiki.gr

Πως παίρνει αυτοδυναμία ο ΣΥΡΙΖΑ

του Γιώργου Δελαστίκ – «Επίκαιρα»

Καταλυτικός παράγοντας τα κόμματα που μένουν εκτός βουλής
Οι πάντες, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουάριου. Αυτό είναι το βέβαιο. Το κρίσιμο ερώτημα όμως, με ποιο κόμμα θα συμμαχήσει για να κυβερνήσει στην πιθανότατη περίπτωση που δεν έχει αυτοδυναμία, δεν μπορεί να απαντηθεί πριν από τις εκλογές. Με δεδομένη τη δικαιολογημένη άρνηση του ΚΚΕ να συμπράξει σε μια κυβέρνηση που θα έχει σημαία της το «ναι στο ευρώ», «ναι στην ΕΕ», «ναι στο ΝΑΤΟ», 


γιατί αυτό θα αναιρούσε τον αριστερό του χαρακτήρα, η μοναδική ρεαλιστική προοπτική σχηματισμού μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης θα ήταν ο σχηματισμός κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αυτό προϋποθέτει όμως να κατορθώσουν οι ΑΝΕΛ να μπουν στη Βουλή, κάτι που αυτή τη στιγμή δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί προεξοφλημένο. 
 
Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου έχει αντιληφθεί την τεράστια πολιτική σημασία που θα είχε γι' αυτή να πετάξει τους ΑΝΕΛ έξω από τη Βουλή και έχει εστιάσει την προσπάθειά της στον στόχο αυτό. 
Καταφέρει αλλεπάλληλα πλήγματα στους ΑΝ ΕΛ, οι οποίοι όμως αντέχουν.
Όλες σχεδόν οι δημοσκοπήσεις τούς δείχνουν να παίρνουν πάνω από 3% και κάτω από 4%. 
Αν αυτό επιβεβαιωθεί και στην κάλπη, ο σχηματισμός αντιμνημονιακής κυβέρνησης θα είναι γεγονός. 

Η σημασία των ΑΝΕΛ

Πέρα από το καθοριστικό στοιχείο του σχηματισμού ή μη αντιμνημονιακής  κυβέρνησης  το οποίο είναι το κορυφαίο ζητούμενο σήμερα, η κοινοβουλευτική επιβίωση των ΑΝΕΛ έχει και μια πολύ βαθύτερη σημασία.

Οι ΑΝΕΛ είναι ένα γνήσια δεξιό και ταυτόχρονα γνήσια αντιδεξιό κόμμα. 
Το μοναδικό αντιμνημονιακό κόμμα στον χώρο της Δεξιάς. 
Με δεδομένο ότι και τα τέσσερα κόμματα που διεκδικούν τους ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς -το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου, το ΚΙΔΗΣΟ (Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών) του Γιώργου Παπανδρέου, το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη και η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη- είναι και τα τέσσερα μνημονιακά ως το μεδούλι, οι ΑΝΕΛ είναι το μοναδικό εκτός Αριστερός κόμμα που είναι αντιμνημονιακό.

Έχει τεράστια πολιτική σημασία, λοιπόν η συνέχιση της κοινοβουλευτικής ύπαρξης των ΑΝΕΛ ώστε να μην ταυτιστούν μι την υποδούλωση του Μνημονίου όλοι ο κεντρώοι και οι δεξιοί ψηφοφόροι και παραμείνουν αντιμνημονιακοί μόνο οι αριστεροί.

Το εκλογικό σύστημα

Ανεξάρτητα όμως από τις επιθυμίες του καθενός, από τη στιγμή που το ποσοστό των ΑΝΕΛ παρουσιάζει διαρκή μείωση σε κάθε εκλογική αναμέτρηση (10,61% το Μάιο του 2012, που έγινε 7,51 % τον Ιούνη του 2012 και 3,46% στις φετινές ευρωεκλογές), πλησιάζοντας επικίνδυνα το 3%, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε και το ενδεχόμενο οι ΑΝΕΛ να μην μπουν στη Βουλή.
Μοναδική περίπτωση τότε να σχηματιστεί αντιμνημονιακή κυβέρνηση είναι να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδυναμία. 
Eίvαι αυτό εφικτό ή ανήκει στη σφαίρα του αδύνατού; 
Με ποιο ποσοστό, δηλαδή, κερδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ την αυτοδυναμία;

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό απαιτείται μια σύντομη ματιά στο ισχύον εκλογικό σύστημα, το οποίο είναι αρκετά  ιδιόμορφο και πρωτότυπο στο ζήτημα της  αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος.

Δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο η διαφορά που θα έχει το πρώτο κόμμα από το δεύτερο. Και μία και μόνη ψήφος αν είναι διαφορά τους, το πρώτο κόμμα θα έχει τουλάχιστον... 50 έδρες περισσότερες από το δεύτερο! 
Δεν έχει επίσης καμιά απολύτως σημασία πόσα κόμματα θα μπουν στη Βουλή. 
Θεωρητικά μιλώντας, μπορεί και... δέκα (!) κόμματα να μπουν στο Κοινοβούλιο και το πρώτο κόμμα να έχει αυτοδυναμία.

Ο καθοριστικός παράγοντας για την αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος στο ισχύον εκλογικό σύστημα είναι το άθροισμα των ποσοστών όλων των κομμάτων που θα μείνουν... εκτός  Βουλής! 
Όσο υψηλότερο είναι αυτό το ποσοστό των κομμάτων που μένουν εκτός Βουλής τόσο χαμηλότερο ποσοστό απαιτείται να πάρει το πρώτο κόμμα για να κερδίσει την αυτοδυναμία!

Για να δούμε πόσες έδρες παίρνει το πρώτο κόμμα αρκεί να πολλαπλασιάσουμε το ποσοστό του επί το 250 και το γινόμενο να το διαιρέσουμε με το συνολικό ποσοστό των κομμάτων που μπαίνουν στη Βουλή. 
Αυτός ο μαθηματικός τύπος  μας δίνει τις έδρες του κάθε κόμματος. 
Ειδικά για το πρώτο κόμμα, το οποίο παίρνει το «μπόνους» των 50 επιπλέον εδρών, βγάζει αυτοδυναμία όταν ο παραπάνω τύπος τού δώσει 101 έδρες, στις οποίες προστίθενται επιπλέον οι 50 του «μπόνους».

Το ποσοστό που απαιτείται

Εφαρμόζοντας τα παραπάνω, θα εκπλαγεί κανείς όταν διαπιστώσει πόσο χαμηλό είναι το ποσοστό που απαιτείται για την αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος, όταν το... εξωκοινοβούλιο είναι ισχυρό! 
Οι αριθμοί είναι όντως εντυπωσιακοί.

Ας αρχίσουμε με συγκεκριμένα παραδείγματα. 
Στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 τι ποσοστό θα έπρεπε να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ για να έχει αυτοδυναμία; 
Η απάντηση μάλλον εκπλήσσει. 
Από τη στιγμή που τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα είχαν πάρει 6%, η αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ θα εξασφαλιζόταν με... 38%!

Αν τα αποτελέσματα των εκλογών όμως ήταν ταυτόσημα με εκείνα των βουλευτικών του Μαΐου του 2012, όταν τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα είχαν συγκεντρώσει το πρωτοφανές ποσοστό του 19% (τον Μάιο του 2012 το εξωκοινοβούλιο είχε αναδειχθεί... πρώτο κόμμα με 19,02% και δεύτερη η ΝΔ με 18,85%!), αν ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαινε πρώτο κόμμα θα του αρκούσε ποσοστό... 32,7% για να κατακτήσει την αυτοδυναμία! 
Ούτε καν 33% και θα σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση. 
Απίστευτο!

Αν, τέλος, τα αποτελέσματα των εκλογών για το Ευρωκοινοβούλιο φέτος ήταν υποθετικά αποτελέσματα βουλευτικών εκλογών επειδή το εξωκοινοβούλιο πήρε 17,12%, ο ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα θα πετύχαινε αυτοδυναμία με ποσοστό 33,5%! 
Πρόκειται, δηλαδή, για εκλογικά αποτελέσματα απολύτως εφικτά για τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό την προϋπόθεση όμως ότι σημειώνουν εξαιρετικές επιδόσεις αθροιστικά όσα κόμματα μείνουν εκτός Βουλής.

Αυτό όμως δεν είναι καθόλου συνηθισμένο. 
Στις δεκατρείς φορές  που έγιναν βουλευτικές εκλογές από το 1974 ως και το 2009, τις έντεκα φορές τα κόμματα που πήραν κάτω από 3% συγκέντρωσαν όλα μαζί κάτω από 5% (από 2,16% ως 4,93%) και μόνο δύο φορές οριακά πάνω από το 5% (5,11 % το 1981 και 5,23% το 1996). 
Τι θα γίνει στις 25 Ιανουάριου θα το δούμε αφότου κλείσουν οι κάλπες. 
Ειδικά στο θέμα αυτό κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη, αφού μιλάμε για πολύ μικρά κόμματα.

Μικρός οδηγός

Ο μαθηματικός τύπος που προαναφέρθηκε δίνει τις έδρες κάθε κόμματος αναλόγως του ποσοστού των ψήφων του στις εκλογές της 25ης Ιανουάριου. 
Σαν έναν μικρό πρακτικό οδηγό, πάντως, μπορούμε να δώσουμε το εύρος της διαφοράς εδρών που θα πάρει το πρώτο κόμμα αναλόγως του ποσοστού που θα πάρουν συνολικά τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα.

Ας υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει ένα 35% των ψήφων. 
Βγάζει ή όχι αυτοδυναμία με το ποσοστό αυτό; 
Πολύ δύσκολα, είναι η απάντηση! 
Ιδού η απόδειξη: 
αν τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα πάρουν, ως συνήθως, γύρω στο 5%, ο ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα με 35% θα πάρει μόνο 142 έδρες. 
Αν το εξωκοινοβούλιο πάρει 10%, πάλι δεν αρκεί το 35% του πρώτου ΣΥΡΙΖΑ για αυτοδυναμία, καθώς τότε παίρνει 147 έδρες. 
Πρέπει να κινηθούμε στη σφαίρα των απίθανων εκλογικών αποτελεσμάτων, να ξεπεράσουν, δηλαδή, τα μικρά κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής συνολικά το 13% για να πιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ με 35% τις 151 έδρες. 
Στο 15% των εξωκοινοβουλευτικών το 35% του ΣΥΡΙΖΑ δίνει 153 έδρες, ενώ στο 20% (κάτι σαν τον Μάιο του 2012 δηλαδή) το 35% δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ 159 έδρες και υπεράνετη αυτοδυναμία.

Το ίδιο ποσοστό, δηλαδή, το 35% που είναι απολύτως εφικτό, δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ, βάσει των παραδειγμάτων που προαναφέραμε, από 142 έως 159 έδρες! 
Ούτε μία ούτε δύο, αλλά... δεκαεφτά ολόκληρες έδρες διαφορά! 
Από μεγάλη υστέρηση για την αυτοδυναμία έως άνετη αυτοδυναμία! 
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και ακόμη πιο εντυπωσιακό ότι αυτή η θεμελιώδης πολιτική διαφορά καθορίζεται από τα πιο μικρά κόμματα που δεν θα μπουν καν στο Κοινοβούλιο, που δεν θα εκλέξουν όλα τους μαζί ούτε καν έναν και μοναδικό βουλευτή!

Κυριολεκτικά σατανικό αυτό το εκλογικό σύστημα που έφτιαξε το ΠΑΣΟΚ και συνέχισε η ΝΔ. 

tsak-giorgis

ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ - Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

Το τρομοκρατικό χτύπημα των φανατικών ισλαμιστών στο Παρίσι αλλάζει τα πολιτικά δεδομένα στην Ευρώπη, επιταχύνει τις εξελίξεις σχετικά με την αντιμετώπιση των τζιχαντιστών και ενισχύει τις κοινωνικές δυνάμεις που απαιτούν επιστροφή στο εθνικό πλαίσιο...

του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ

Η σοβαρή σύγκρουση του Ισλάμ με τον δυτικό κόσμο έχει την αφετηρία της στην ιρανική επανάσταση στα τέλη του 70. Μέχρι τότε, η υφέρπουσα σύγκρουση παρέμενε αδρανής, διότι η παρουσία της ΕΣΣΔ και...

της μαοϊκής Κίνας και η δυναμική ακόμα παρουσία των χωρών του Τρίτου Κόσμου, με καθεστώτα που είχαν εθνικό χαρακτήρα ή καθεστώτα φίλα προσκείμενα στην ΕΣΣΔ και την Κίνα, έθετε το φανατικό Ισλάμ στο περιθώριο.

Στην μεταπολεμική εποχή προείχε για τους μουσουλμανικούς λαούς της Ασίας και της Αφρικής η δημιουργία πολιτικών καθεστώτων στα πλαίσια της λογικής του εθνικού κράτους, τα οποία όμως σύντομα μετατρέπονταν σε στρατιωτικές δικτατορίες καθώς δεν υπήρχαν οι κοινωνικές προϋποθέσεις  για μια αστική επανάσταση. Τα παραδείγματα της αλγερινής επανάστασης, της Αιγύπτου με τον Νάσερ, της Λιβύης με τον Καντάφι, του Ιράκ με τον Σαντάμ Χουσεϊν και της Συρίας με τον Άσαντ είναι χαρακτηριστικά.

Ωστόσο, η πτώση της ΕΣΣΔ και του Μάο, καθώς και η παρακμή των καθεστώτων αυτών, άλλαξε τη στάση και του δυτικού κόσμου απέναντι στο Ισλάμ. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, προκειμένου να κυριαρχήσουν γεωστρατηγικά στις ισλαμικές περιοχές και να πάρουν στα χέρια τους τα πλούσια κοιτάσματα των εδαφών τους  εκμεταλλεύτηκαν αυτήν την στρατηγική τους υπεροχή και ουσιαστικά κήρυξαν πόλεμο στα καθεστώτα αυτά, με στόχο την τοποθέτηση ελεγχόμενων από τη Δύση κυβερνήσεων.

Για την επίτευξη του σκοπού αυτού χρησιμοποιήθηκαν δυνάμεις του φανατικού Ισλάμ, οι οποίες εξοπλίστηκαν και βοήθησαν στην ανατροπή των στρατιωτικών καθεστώτων. Εν τέλει οδηγηθήκαμε στους δύο πολέμους στο Ιράκ, που άλλαξαν οριστικά το τοπίο, καθιστώντας τις μουσουλμανικές χώρες στόχο της Δύσης, σε μια τεράστιας σημασίας ιστορική στροφή, που είχε το χαρακτήρα σταυροφορίας. Αυτή τη φορά όχι με όπλο την εξάπλωση του χριστιανισμού, αλλά την εξάπλωση της δημοκρατίας.

Ωστόσο, βασική αρχή της σύγχρονης πολιτικής φιλοσοφίας, είναι η αρχή της μη ανάμιξης στα εσωτερικά των κρατών. Ο Καντ έχει δώσει με σαφήνεια αυτό το περίγραμμα διεθνών σχέσεων, τονίζοντας ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα επέμβασης σε άλλο κράτος, ακόμη και στην περίπτωση όπου το κράτος αυτό έχει διεφθαρμένη κυβέρνηση ή καταπιέζει τους πολίτες του. Η αρχή της μη επέμβασης είναι αρχή απαράβατη για το σύγχρονο διεθνές δίκαιο.

Η επέμβαση της Δύσης, με στόχο την ανατροπή των καθεστώτων αυτών, άνοιξε το δρόμο για την ενίσχυση του φανατικού Ισλάμ. Έκτοτε ο πόλεμος μεταξύ μουσουλμανικού και χριστιανικού κόσμου είναι διαρκής. Δυστυχώς, οι λαοί αυτοί, καθώς μάλιστα στην θρησκευτική τους παράδοση ενυπάρχει ο πόλεμος ως τρόπος διάδοσης των αρχών του Μωάμεθ, υποχρεώθηκαν από τις βίαιες επιθέσεις της συνασπισμένης Δύσης να συσπειρωθούν γύρω από τις πιο ακραίες και επιθετικές τάσεις του Ισλάμ και να τις ενισχύσουν. Η ισλαμική τρομοκρατία είναι προϊόν αυτών των εξελίξεων.

Η ίδια η παγκοσμιοποίηση τέλος δημιούργησε το κατάλληλο έδαφος για την ανάπτυξη του φανατικού Ισλάμ, καθώς η ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων και κεφαλαίων συνοδεύτηκε από την ελεύθερη διακίνηση προσώπων. Ο δυτικός κόσμος παραδόθηκε έτσι ανίσχυρος σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα, καθώς αμφισβητήθηκε ριζικά ο εθνικός χαρακτήρας των δυτικών κρατών.

Το δολοφονικό χτύπημα των ισλαμιστών στο Παρίσι θα έχει σοβαρές πολιτικές συνέπειες και θα είναι μάλλον η απαρχή μιας σοβαρής πολιτικής μεταστροφής στην Ευρώπη, που θα χαρακτηρίζεται από την ενίσχυση του ρόλου του εθνικού κράτους και την αποδυνάμωση των κοινοτικών θεσμών. Επιστρέφουμε  έτσι ολοταχώς προς τον προστατευτισμό και το εθνικό πλαίσιο. Δύο ισχυρά ρεύματα οδηγούν προς αυτήν την εξέλιξη: η σύγκρουση μεταξύ Ισλάμ και Δύσης και η βαθιά και παγκόσμια οικονομική κρίση που υποχρεώνει τις δυτικές οικονομίες σε λήψη μέτρων προστασίας του εμπορίου και της παραγωγής, ενώ οξύνει επίσης και τις αντιθέσεις μεταξύ των κρατών.

Η Γαλλία θα είναι η χώρα που ο λαός της θα απαιτήσει όχι μόνο ενίσχυση των εθνικών θεσμών και του ρεπουμπλικανικού καθεστώτος, αλλά θα ανατρέψει και τις διαδικασίες οικονομικής ενοποίησης, καθώς ήδη έχει απορρίψει τις διαδικασίες πολιτικής ενοποίησης.

Η ισλαμική τρομοκρατία και η δολοφονία των Γάλλων δημοσιογράφων θα είναι ο καταλύτης αυτών των πολιτικών εξελίξεων.

TVXS

ΤΟ ''ΠΛΗΘΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ ΒΟΣΚΗΣ'' ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Το ερώτημα αν η Αριστερά θα «προσαρμοστεί» στις απαιτήσεις της άρχουσας ελίτ δεν είναι μια αποκλειστικά ελληνική υπόθεση. Τίθεται συνολικά για όλη την Ευρώπη, για όλη την κοινωνία, την Αριστερά και τη Δεξιά. Τα παραδοσιακά κόμματα παρακμάζουν, αναδύονται καινούργιες δυνάμεις. Οι έως χθες ελεγχόμενοι οπαδοί έχουν μεταβληθεί ή μετατρέπονται ταχέως σε «πλήθος ελευθέρας βοσκής», ότι πιο επικίνδυνο για οποιοδήποτε καθεστώς. Μειώνονται οι ουδέτεροι και αδιάφοροι, αυξάνονται οι δραστήριοι, πιεσμένοι οι μεν και οι δε από την ανάγκη, τη «λιτότητα», τη φτώχεια. Αλλά και όσοι έχουν ακόμα ψωμί, βούτυρο, ίσως και μαρμελάδα, προβληματίζονται επειδή φοβούνται ότι στους σημερινούς πένητες βλέπουν το μέλλον τους.

Η αποτυχία του Συστήματος βαρύνει όλους, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις. Οι μεν για τις πράξεις τους οι δε για παραλείψεις, ανικανότητα, συγκάλυψη, βόλεμα, συνενοχή. Οι ρυθμοί (της απόρριψης) είναι διαφορετικοί αλλά η ροπή είναι διακριτή και αναπότρεπτη σε όλη την Ευρώπη-στη Γερμανία πεθαίνουν στους δρόμους αλλά το κρύβουν, ελέγχοντας τα ΜΜΕ, όπως εδώ σιωπούν για τις χιλιάδες αυτοκτονίες.

Απόλυτη και χωρίς επιστροφή είναι η καταδίκη των ιστορικών κομμάτων της Αριστεράς, κομμουνιστικών αλλά και των σοσιαλιστικών/σοσιαλδημοκρατικών που συμπεριφέρθηκαν ωςγενίτσαροι του νεοφιλελευθερισμού.

Με βραδύτερους ρυθμούς αποσυντίθεται η παραδοσιακή δεξιά, διότι ήλεγχε επί μακρόν το σύνολο της κρατικής μηχανής και ενσωμάτωσε πλήρως τους σοσιαλιστές, κερδίζοντας χρόνο. Αλλά νέες δυνάμεις αναδύονται και εδώ, διαφορετικές από τη γονική καταγωγή της παραδοσιακής δεξιάς. Το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό, αριστερά και δεξιά, αδυνατεί να αντιληφθεί και να αποδεχθεί τις αλλαγές.

Η πιο εμφανής και ενδιαφέρουσα περίπτωση, στα δεξιά, είναι το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, όπου μπορούμε να μιλάμε κυριολεκτικά για (πολιτική) πατροκτονία. Η Λεπέν μετατρέπει ένα παραδοσιακό ρατσιστικό ακροδεξιό κόμμα σε μια γκωλικού τύπου παράταξη (το μεγαλείο της Γαλλίας) και διεκδικεί την εξουσία. Ο δεξιός πρωθυπουργός Ούρμπαν της Ουγγαρίας περιφρονεί, κατά περίπτωση, τις εντολές των Βρυξελλών/Βερολίνου, αδιαφορεί για τις κατηγορίες περί φασισμού. Μόνο βραδύνοες θα εκπλαγούν από την ταχεία ή βραδύτερη μετάλλαξη της Χρυσής Αυγής σε «κλασικό» κόμμα της δεξιάς, ώστε να καλυφθεί το υπαρκτό κενό στα δεξιά του φάσματος.

Με δυο λόγια: Η άρχουσα ελίτ πριόνισε την κοινωνική/οικονομική της βάση με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση και αποσύνθεση των κομμάτων που την εξυπηρετούσαν παραδοσιακά. Στην Ελλάδα η διαδικασία οξύνθηκε και επιταχύνθηκε λόγω της έντασης των πολιτικών «λιτότητας». Μαζί με την επέλαση της διαταξικής δυστυχίας εγκαταλείφθηκαν και οι καθιερωμένες ως τώρα αξίες, της Πατρίδας, του Έθνους, του Ήθους. Ρεμούλα και Παγκοσμιοποίηση επικράτησαν. Οι Παγκοσμιοποιημένες ελίτ έπεισαν για το τέλος των Ιδεολογιών αλλά τους γύρισε μπούμεραγκ μόλις τέλειωσε και η ευημερία. Διότι ο κόσμος αναζητά πλέον λύσεις όχι με βάση δεσμευτικές Ιδεολογίες (αφού τέλειωσαν!) αλλά με κριτήριο τις ανάγκες του. Μπορεί να κάνει λάθος επιλογή. Αλλά επειδή δεν έχει ιδεολογικά (δηλαδή ηθικά, οραματικά) δεσμά, μπορεί χωρίς τύψεις και δισταγμούς να υποστηρίξει άλλους-πολύ περισσότερο αν νομίζει ότι «βλάπτουν και οι τρεις τη Συρία το ίδιο», έλεγε ο Καβάφης.

Η Αχίλλειος πτέρνα της (ιστορικής) Αριστεράς, το βάθος της ήττας της, είναι ακριβώς ότι έχει υποκύψει στο ιδεολόγημα για το τέλος των Ιδεολογιών, έχει λησμονήσει πως η Ιδεολογία είναι ο μόνος συνεκτικός κρίκος, ικανός να μετατρέψει το « πλήθος ελευθέρας βοσκής» σε πολιτικά συγκροτημένο σύνολο, σε λαό με στόχους και όραμα. Χωρίς αυτά η Αριστερά δεν διαφέρει από ένα σύνηθες κόμμα. Μπορεί να συλλέγει ψήφους αλλά όχι πίστη. Εκτός αν μετατρέψει το Κράτος σε κτήμα της-αλά ΠΑΣΟΚ ή παλαιότερα το λεγόμενο «κράτος της δεξιάς»- διόλου ελκυστική προοπτική. Αλλά δοκιμασμένη συνταγή …αποτυχίας.

Τα πράγματα έσπρωξαν «το πλήθος ελευθέρας βοσκής», πιεζόμενο από τη φτωχοποίηση, να σπάσει πόρτες και παράθυρα, να εισβάλλει ασυγκράτητο στον περίκλειστο χώρο Αριστεράς και Δεξιάς. Σε άλλες περιπτώσεις, (Γκρίλο, Ποδέμος, ευρωσκεπτικιστές) δημιούργησε εκ του μηδενός καινούργια σύνολα. Οι άρχουσες ελίτ χλευάζουν περί ασυναρτησίας αιτημάτων (πχ Γκρίλο) ή ουρλιάζουν περί φασισμού σε συγχορδία με στελέχη της παραδοσιακής Αριστεράς, ανίκανα να διαχωρίσουν τις ανάγκες του κόσμου από την ηγεσία των ακροδεξιών μορφωμάτων. Προφανώς η εισβολή ξεβόλεψε πολλούς, νόμιζαν ότι αν βάλλουν τις παλιές ετικέτες στον κόσμο, όλα θα επανέλθουν στην τάξη. Βαθιά νυχτωμένοι βαθύτερα γελασμένοι.

Η Αριστερά θέλει δεν θέλει, το καταλαβαίνει ή όχι, δεν μπορεί, δεν το επιτρέπουν τα πράγματα να μιμηθεί παλαιά πρότυπα, δεν έχει γνωστά μονοπάτια. Όλα, σχεδόν τα πάντα, γίνονται από την αρχή σε περίπου άγνωστο έδαφος. Κάθε πράξη ή παράλειψη συγκροτεί «εκ του μηδενός» την Αριστερά, στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, εξ υπαρχής. Ο τελικός στόχος είναι ότι η Αριστερά πρέπει να είναι υπόθεση του καθενός. Γιατί αλλιώς δεν θα είναι κανενός.

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

2015, ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ

Του ΒΕΝΙΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ*  

Ήρθε η ώρα η Ελλάδα να γυρίσει σελίδα στέλνοντας στα αζήτητα τοπολιτικό προσωπικό που οδήγησε στην κρίση, στα μνημόνια και στη λιτότητα. Που όχι μόνο δεν μείωσε το χρέος της χώρας αλλά το αύξησε, και συνάμα οδήγησε στη φτώχεια, στην ανεργία και στην εκποίηση της εθνικής περιουσίας, καταρράκωσε το κοινωνικό κράτος, αποδόμησε τις εργασιακές σχέσεις και εξανέμισε τις οικονομίες των μεσοστρωμάτων που χρειάστηκαν τρεις γενιές για να γίνουν. Ήρθε η ώρα να φύγουν.  

Βεβαίως δεν θα φύγουν εύκολα. Είναι ισχυρά τα συμφέροντα που έχουμε απέναντί μας, και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο. Αυτό που κινεί τον κόσμο σήμερα είναι το κινούμενο χρήμα, που παράγει χρήμα με απλές ηλεκτρονικές εγγραφές συσσωρεύοντας σε ελάχιστες τσέπες χρήμα από τον ιδρώτα και το αίμα δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη.

Η δημοκρατία περιορίζεται σε εκλογές μεταξύ προεπιλεγμένων υποψηφιοτήτων, αποδεκτών (ή υποδειγμένων) από τα μεγαλοσυμφέροντα, χωρίς καμία δυνατότητα ελέγχου από τον πληθυσμό. Και γι’ αυτό οι ελληνικές εκλογές αποκτούν παγκόσμια σημασία. Αν ένα πειραματόζωοξυπνήσει και τσινήσει, δεν θα ταραχθεί ο ύπνος των υπολοίπων;  

Στις εκλογές θα υπάρχει πόλωση και πολύ βρώμικος πόλεμος εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η κυβερνητική προπαγάνδα δε φαίνεται να μπορεί να ανατρέψει το κλίμα: Ο φόβος του αύριο πιάνει όλο και λιγότερο όταν το σήμερα είναι δυσβάσταχτο. Όλο και περισσότεροι θα προτιμήσουν αυτούς που δεν έχουν ακόμα δοκιμαστεί παρά αυτούς που έχουν αποτύχει, και μάλιστα παταγωδώς.  

Πάμε λοιπόν για μια αριστερή κυβέρνηση. Που πολλά εμπόδια θα έχει να αντιμετωπίσει, και της οποίας το κύριο ατού, εκτός από τη διεθνή συμπαράσταση, θα είναι η συσπείρωση και ηενεργοποίηση του κόσμου που πλήττεται από τη λιτότητα – η απλή ψήφος δεν αρκεί.

Γι’ αυτό χρειάζεται να καταστήσει σαφές, μεταξύ άλλων:  

- Ότι δεν είναι η ωραιοποιημένη συνέχεια του συστήματος αλλά αποτελεί ρήξη με το παρελθόν, ως προς την πρακτική και τα πρόσωπα, ότι δεν θα υποδεχτεί όσους προστρέχουν όπου φυσάει ο αντιμνημονιακός άνεμος, αναζητώντας καρέκλες και πολιτική παρθενορραφή.  

- Ότι όχι απλώς θα εξασφαλίσει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, αλλά θα αποκαταστήσει τιςεργασιακές σχέσεις και το σεβασμό στον ιδρώτα του καθενός.  

- Ότι θα χτυπήσει τον παρασιτισμό, τα κυκλώματα, τα λαδώματα και τα φακελάκια, ότι το Δημόσιοδεν θα είναι αγελάδα για άρμεγμα από τον κάθε επιτήδειο αλλά υπηρέτης του πολίτη, ότι όποιος κάνει σωστά τη δουλειά του δεν θα θεωρείται ηλίθιος. 

- Ότι θα υπάρξει δημοσιότητα και διαφάνεια, απαιτώντας την από όλους αλλά ξεκινώντας να την εφαρμόζει από τα δικά της στελέχη.  

- Ότι για κάθε πτυχή του προγράμματός της θα ζητάει τη γνώμη αυτών που επηρεάζονται και θα είναι σε θέση να διορθώνεται από τις παρεμβάσεις των από κάτω.  

Εγγύηση επιτυχίας δεν υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα είναι υπό δοκιμασία. Έχει αδυναμίες: στην κοινωνία αυτήν γεννήθηκε και όχι στη γυάλα, μέσα στις γραμμές του κρύβονται και ιδιοτέλειες, και προσωποπαγή κυκλώματα, και καταπατήσεις των δημοκρατικών κανόνων, και γραφειοκρατικά φαινόμενα. Όμως έχει και ισχυρά αντισώματα: το φρόνημα των αγωνιστών της, το αίσθημα δικαίου που τους διακατέχει, την προσήλωση στις δημοκρατικές λειτουργίες, στη διαφάνεια και στη λογοδοσία, και την υπεράσπιση αυτών των αξιών. Κοντολογίς, την αίσθηση της συλλογικότητας.  

Η Ιστορία διδάσκει ότι συνήθως η εξουσία αλλοιώνει τις αγνές προθέσεις των κατόχων της: οι ήττες της Αριστεράς που θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποφευχθούν οφείλονται σε λαθεμένη διαχείριση της νίκης. Σήμερα ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι το κόμμα να μεταβληθεί σε εξάρτημα της αριστερής κυβέρνησης. Πρέπει, αντίθετα, το κόμμα να στηρίζει την κυβέρνηση ελέγχοντάς την. Και ο λαός επίσης: χωρίς έλεγχο, κάθε στήριξη είναι εύθραυστη.  

* Ο Βένιος Αγγελόπουλος είναι μέλος της Κ.Ε του ΣΥΡΙΖΑ

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ''Δρόμο της Αριστεράς'' (04/01/15) ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

Τα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στη διαπλοκή

ΣΥΡΙΖΑ Τα 7 άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης

Αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ δίνουν οι ξένες δημοσκοπήσεις

“ 156 έδρες ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός βουλής το κόμμα Βενιζέλου ”

• Εκτύπωση 
• E-mail

 Μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου προβλέπει η Oxford Economics.

Κατά την Oxford Economics, ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε τροχιά διασφάλισης αυτοδυναμίας με 156 έδρες. Όπως προσθέτει στην ανάλυσή της η Oxford Economics, ένα ποσοστό της τάξης του 36% θεωρείται εύλογο και εφικτό για μια κυβέρνηση που μάχεται τη λιτότητα.

Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις 20 τελευταίες δημοσκοπήσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας στην Ελλάδα δεν απέχουν πάρα πολύ από το εν λόγω ποσοστό.  

Συγκεκριμένα στις ξένες δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει 35%, η ΝΔ 25%, η Χρυσή Αυγή 9%, το ΚΚΕ 5%, το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών 5%, το Ποτάμι 4%, ο Ανεξάρτητοι Έλληνες 3% και το ΠΑΣΟΚ μένει εκτός βουλής. 

ΑΠΟ PERIODISTA

Σαμαράς-Βενιζέλος: Οι τελευταίες ημέρες…

Λίγες ημέρες μείνανε για αυτήν την κυβέρνηση των άθλιων και θλιβερών ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ: Ο ελληνικός λαός με την ψήφο του θα τους στείλει στα σκουπίδια της ιστορίας. Ο πανικός οδηγεί τα ανδρείκελα σε τέτοιες ανακλαστικές κινήσεις που προκαλούν και εξοργίζουν περαιτέρω το λαϊκό αίσθημα, που γιγαντώνουν την ΟΡΓΗ: Σκάβουν και βαθαίνουν οι ίδιοι το λάκκο τους…

Η στρατηγική της οξύτατης κινδυνολογίας και καταστροφολογίας, επιλογή πανικού του Σαμαρά, ΟΧΙ μόνο δεν μπορεί να επιφέρει κανένα εκλογικό κέρδος, αλλά αντίθετα …πριμοδοτεί την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ… 

Ο ελληνικός λαός δεν τρομάζει πλέον μπροστά σε τέτοιες ακροδεξιές ψυχώσεις κινδυνολογίας και πόλωσης: Έχει ζήσει την απάτη τους, σε υστερικό βαθμό τα τελευταία χρόνια… 

Το σπουδαιότερο, όμως, είναι άλλο: Για να τρομάξεις πρέπει να έχεις κάτι να χάσεις και ο ελληνικός λαός δεν έχει να χάσει πλέον ΤΙΠΟΤΕ, εκτός από το φορτίο των δωσίλογων ληστών και δημίων του… 

Η ακροδεξιά και τρομοκρατική κινδυνολογία του Σαμαρά δεν λειτουργεί σε ένα λαό που ο ίδιος και η κυβερνητική του συμμορία έχουν ισοπεδώσει και καταστρέψει σε τέτοιο βαθμό και τόσο μοχθηρά… 

Αντίθετα λειτουργεί σαν μπούμερανγκ, ακόμα και στο χώρο και το «αίσθημα» των κεντροδεξιών ψηφοφόρων… 

Στο Βενιζέλο τα χαρακτηριστικά των επιθανάτιων σπασμών του παίρνουν μορφές παραληρηματικών βρυχηθμών και ναρκισσιστικής φρενοβλάβειας. 

 

Έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές ότι ο βασιλιάς Ήλιος ωχριά μπροστά του… 

Παραληρεί υψώνοντας το «ΕΓΩ» του σαν τη μόνη πραγματικότητα, ταυτίζοντας τον εαυτό του με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, διατυμπανίζοντας ότι θα παραμείνει ο ρυθμιστής και «εγγυητής» της κυβερνητικής «σταθερότητας» και με τα νέα πολιτικά δεδομένα (νίκη του ΣΥΡΙΖΑ!!!) και πολλά άλλα φαιδρά… 

Αυτός ο σατράπης-ανδρείκελο του 4ου Ράιχ σου κάνει σμπαράλια το νευρικό σύστημα, αν τον πάρεις και στο ελάχιστο στα σοβαρά… 

Κανένας άνθρωπος με σώας τας φρένας (εκτός από κάποια εναπομείναντα ιδρυματικά μέλη του ΠΑΣΟΚ) δεν μπορεί να αντέξει την έπαρση της μπουρδολογίας και του ψεύδους του, τον αποτρόπαιο αμοραλισμού του, τη στραταρχική του αυθάδειας και την αχαλίνωτη μοχθηρία του… 

Γι αυτόν τον «Ρασπούτιν» της κυβερνητικής συμμορίας έχουμε γράψει πάρα πολλά, δεν αντέχουμε άλλο… 

Βενιζέλος: Η εσχατιά της παραφροσύνης 

 

Τους ανθρώπους που παραφρονούν τους αντιμετωπίζεις με συμπόνια και οίκτο: Αποτελούν θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της κακουργηματικής θηριωδίας των εξουσιών της… 

Το Βενιζέλο δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσεις με τα ίδια κριτήρια. Η δική του παραφροσύνη είναι ταυτόσημη με την καθεστωτική βαρβαρότητα. Είναι η βαρβαρότητα της επαρμένης δωσίλογης κακουργίας. 

Η παραφροσύνη του Βενιζέλου είναι προϊόν της σύγκρουσης ανάμεσα στο αχαλίνωτο, νοσηρό και στραταρχικό ΠΑΘΟΣ για εξουσία και ηγεμονία με την πραγματικότητα που τον εξαφανίζει. 

Η διάσταση αυτή ανάμεσα στις αβυσσαλέες βοναπαρτιστικές φιλοδοξίες του με την πραγματικότητα που τις κονιορτοποιεί, τον οδηγεί στην παραφροσύνη. 

Για τον Βενιζέλο η μόνη πραγματικότητα είναι το ναρκισσιστικό ΥΠΕΡ-ΕΓΩ του. Σήμερα η πραγματικότητα των πολιτικών μας πραγμάτων γκρεμίζει αυτήν την ονειρική, ναρκισσιστική του αυθάδεια: Η παραφροσύνη το μοιραίο επακόλουθο… 
Η πραγματικότητα και η ιστορία τιμωρούν αμείλικτα εκείνους που τις χλευάζουν… 

Αυτού του είδους οι παράφρονες αποκτούν μια ξεχωριστή «ιδιότητα» της ευφυΐας: Να διακρίνουν στους άλλους ακριβώς τα στοιχεία του χαρακτήρα που οι ίδιοι έχουν και να τα περιγράφουν με «χειρουργική» ακρίβεια. 

Λέει ο Βενιζέλος για πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που τον εγκατέλειψαν: 

«Ο τυχοδιωκτισμός από ένα σημείο και μετά υπονομεύει και την ευφυΐα σου. Δεν υπάρχει πιο προοδευτικό αγαθό από την αξιοπρέπεια, αυτό που σε καθιστά πραγματικά προοδευτικό είναι το βαθύ αίσθημα αξιοπρέπειας, κοινωνικής, πολιτικής, θεσμικής αξιοπρέπειας». 

Δεν υπάρχει πιο άριστος ορισμός των χαρακτηριστικών του Βενιζέλου από αυτόν που δίνει ο ίδιος: Περί «τυχοδιωκτισμού», «αξιοπρέπειας», «προοδευτικότητας» κ.λπ…

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΡΕΣΑΛΤΟ 

Φυσικά δεν έχει το γνώθι σαυτόν. Δεν θα μπορούσε να το έχει…

ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ Η ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ - ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ -

Η Γαλλία σε συναγερμό μετά από την δολοφονική επίθεση στο Παρίσι. Αστυνομία και Ένοπλες Δυνάμεις έχουν κινητοποιηθεί στο υψηλότερο επίπεδο... 

Έχει τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο Vigipirate το οποίο προβλέπει δράσεις για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Επί της ουσίας το σχέδιο αυτό βρίσκεται σε...

μόνιμη ισχύ από το 2007,όταν η απειλή της τρομοκρατίας στην Γαλλία αξιολογήθηκε ως “σοβαρή και μόνιμη”. Από την στιγμή της δολοφονικής επίθεσης στο Παρίσι ,το σχέδιο άρχισε να εφαρμόζεται στο “κόκκινο” επίπεδό του που προβλέπει γενική κινητοποίηση και επιφυλακή. 
Σ΄ όλη την Γαλλία κι όχι μόνο στο Παρίσι φρουρούνται και παρακολουθούνται στενά ΜΜΕ, πολυκαταστήματα,χώροι λατρείας,μέσα μαζικής μεταφοράς.

Πριν από την τραγωδία, ο Υπουργός Εσωτερικών Bernard Cazeneuve είχε ήδη ανακοινώσει την αύξηση του επιπέδου επαγρύπνησης κατά της τρομοκρατικής απειλής στη Γαλλία, μετά από μια επίθεση σε ένα αστυνομικό τμήμα στο Joue-les-Tours από ισλαμιστές. 

 
30 χρόνια αντιμετώπισης της τρομοκρατικής απειλής 
Το 1978, ενώ η Ευρώπη αντιμετώπιζε ένα κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων η Γαλλία προχώρησε στην δημιουργία ενός κεντρικού συστήματος συναγερμού . 
Το 1995, μετά από επιθέσεις ισλαμικών οργανώσεων από την Αλγερία το σχέδιο παίρνει το όνομα Vigipirate . 
Από το 2003 έως το 2014, το Vigipirate αποτελούνταν από 4 επίπεδα, που κυμαίνονταν από “κίτρινο” ως “κόκκινο” . 
Τον Φεβρουάριο του 2014, έναν νέο σχέδιο Vigipirate τίθεται σε εφαρμογή πιο απλό με μόνο δύο επίπεδα συναγερμού. 
Αυτό το σχέδιο έχει τεθεί σε εφαρμογή με την χρησιμοποίηση και στρατιωτικών δυνάμεων. 
ΠΗΓΗ: Le Figaro

ON ALERT

«ΣΥΜΒΟΛΟ ΕΛΠΙΔΑΣ» ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΛΕΕΙ ΤΟ «ΣΠΙΓΚΕΛ»

(Πέμ. 8/1/15 - 09:30)

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Καταπέλτης χλευασμού των απόψεων που κυκλοφορούν στη Γερμανία η αριστερή σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα «Ταγκεστσάιτουνγκ» του Βερολίνου αναφορικά με την Ελλάδα: «Δεν θα γίνει κομμουνισμός»! Στον υπότιτλό της η εφημερίδα φαίνεται να το διασκεδάζει ακόμη περισσότερο: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εισαγάγει τον σοσιαλισμό με τα ''λεφτά μας'' έπειτα από νίκη του στις εκλογές; Δεν φαίνεται. Παρά τους φόβους, η επιτυχία του θα ήταν ευκαιρία για τη χώρα»! Οσο και αν η συγκεκριμένη εφημερίδα -η «ΤΑΖ», όπως την αποκαλούν οι Γερμανοί- απευθύνεται σε ένα αριστερούτσικο ειδικό κοινό της γερμανικής πρωτεύουσας, μάλλον «κεραμίδα» θα χτύπησε κατακούτελα τους αναγνώστες της διαβάζοντας αυτό το άρθρο. Πόσω μάλλον που το υπέγραφε ο αρχισυντάκτης της, ονόματι Κλάους Χίλενμπραντ, ο οποίος ήταν ακάθεκτος: «Η Ευρώπη στον γκρεμό, το κοινό νόμισμα μπροστά στην εξαφάνισή του, η Ελλάδα προ της εισαγωγής του κομμουνισμού - σενάρια σαν αυτά θα τύχουν μεγάλης δημοσιότητας τις επόμενες εβδομάδες.

Οι αριστεροί θα τρίβουν τα χέρια τους ενώπιον της επικείμενης νίκης του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα, ενώ για πολλούς συντηρητικούς θα έρχεται πιο κοντά η παρακμή της Δύσης», γράφει φροντίζοντας να παρηγορήσει αμέσως τους δεξιούς. «Ο σοσιαλισμός όμως δεν θα εισαχθεί στην Αθήνα το 2015. Επίσης δεν τίθεται καν σε συζήτηση η αποχώρηση της Ελλάδας από την ΕΕ ... Ο ΣΥΡΙΖΑ θα διατηρήσει το ευρώ, επιμένει όμως σε ένα κούρεμα του χρέους για τη χώρα του», επισημαίνει και εξηγεί στους Γερμανούς τι θέλει να κάνει το κόμμα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης που φιλοδοξεί να σχηματίσει κυβέρνηση στα τέλη του μήνα.

Ο Αλέξης Τσίπρας «θέλει να αυξήσει τους φόρους για τους πλούσιους, να συρρικνώσει τον στρατιωτικό προϋπολογισμό και να εισαγάγει έναν λιτό κατώτατο μισθό. Αυτό είναι καλή σοσιαλδημοκρατία, τίποτα όμως περισσότερο από αυτό», υπογραμμίζει. Αναφερόμενος στο θέμα του κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, ο αρχισυντάκτης της «ΤΑΖ» γράφει: «Είναι προβλέψιμο ότι η Γερμανία θα παίξει τον ρόλο του φρένου και πρέπει να φοβόμαστε ότι θα ανασυρθεί με ταχυδακτυλουργικό τρόπο η εικόνα των ανίκανων ''χρεοκοπημένων Ελλήνων'', οι οποίοι ''με τα λεφτά μας'' θέλουν να κάνουν σοσιαλισμό»! Στο ίδιο πνεύμα, αλλά σαφώς πιο βαθύ είναι το άρθρο του Γιάκομπ Αουγκσταϊν στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Ντερ Σπίγκελ», του εβδομαδιαίου περιοδικού με το κατά πολύ μεγαλύτερο πολιτικό κύρος στη Γερμανία.

Από τον υπότιτλο κιόλας αντιλαμβάνεται κανείς την κριτική ματιά του αρθρογράφου: «Όταν ένας λαός πάει σε εκλογές, είναι η στιγμή της αξιοπρέπειας της δημοκρατίας. Υπάρχει και η περίπτωση που ο λαός θα μπορούσε να ψηφίσει Αριστερά, όπως στην Ελλάδα. Τότε διαμαρτύρεται το κεφάλαιο και η αξιοπρέπεια των εκλογών δεν αξίζει πλέον ούτε ένα ευρώ»! Από την αρχή του άρθρου του ο γιος του ιδρυτή του «Σπίγκελ» βάζει το δάχτυλο στον τύπο των ήλων: «Ποιος είναι κυρίαρχος στη δημοκρατία; Ο λαός ή το κεφάλαιο; Δεν τίθεται θέμα, θα έλεγε κανείς. Η δημοκρατία διαφέρει από τη δικτατορία μέσω των εκλογών. Η Δύση είναι υπερήφανη γι' αυτές. Υπάρχει και η περίπτωση που ένας λαός απειλεί να ψηφίσει Αριστερά.

Τότε θυμώνει η δημόσια και δεξιά τηλεόρασή μας για τη δημοκρατία των Ελλήνων: ''Θέλουν πάλι να ψηφίσουν!''. Και ωρύεται η εφημερίδα ''Μπιλντ'': ''Η Ανγκελα Μέρκελ δεν πρέπει να το επιτρέψει αυτό!''», γράφει ο αρθρογράφος του περιοδικού «Ντερ Σπίγκελ». «Προφανώς πρέπει να έχει κανείς τις δυνατότητες για να του επιτρέπεται η δημοκρατία - και οι Έλληνες είναι χρεοκοπημένοι! Επομένως, ας αφήσουν τις εκλογές ήσυχες εκεί που κάθονται! Τι αλαζονεία!», τονίζει με ιδιαίτερη έμφαση. «Η δημοκρατία στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της ευρωκρίσης έχει προσλάβει αυταρχικό χαρακτήρα», επισημαίνει και συνεχίζει την ανάλυσή του: «Το 2011, ο τότε πρόεδρος της Κομισιόν της ΕΕ, Μανουέλ Μπαρόζο, είπε ότι οι αγορές είναι ανυπόμονες, ενώ ''η δημοκρατία είναι πολύ αργή''. Αυτό ρίχνει το βάρος του πολύ στην ήπειρό μας».

Δεν διστάζει ο Γερμανός αρθρογράφος να πει κατάμουτρα τη γνώμη του στους συμπατριώτες του, έχοντας πλήρη επίγνωση πόσο προκλητική είναι: «Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει σύμβολο ελπίδας της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Ex oriente lux (εξ Ανατολής το φως, στα λατινικά)»! Ο Γιάκομπ Αουγκσταϊν υπογραμμίζει ότι ο Αλέξης Τσίπρας «δεν θέλει να βγει από την ΕΕ και το θέμα του ευρώ δεν το θέτει καν σε συζήτηση». Ύστερα από αυτά «γιατί αφήνει κανείς τους Έλληνες να υποφέρουν; Ως τιμωρία για τις αμαρτίες του παρελθόντος; Ως τρομακτικό παράδειγμα για άλλα κράτη που χρωστούν; Για να μπορεί η Ανγκελα Μέρκελ να λέει στους ψηφοφόρους της ότι δεν δίνει καθόλου γερμανικά χρήματα στους τεμπέληδες Νοτιοευρωπαίους;», αναρωτιέται.

*Δημοσιεύθηκε στο ''ΕΘΝΟΣ'' την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015 ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

 

ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

 ΟΠΩΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΟ 1953

(Τρ. 06/01/15 - 20:35)

ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΑΝΣ-ΒΕΡΝΕΡ ΖΙΝ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ (IFO) ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

Διεθνή διάσκεψη για το ελληνικό χρέος εισηγείται ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (Ifo) του Μονάχου Χανς-Βέρνερ Ζιν, ο οποίος ωστόσο επαναλαμβάνει ότι η Ελλάδα θα αποφύγει νέα χρεοκοπία μόνο εάν αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, ενώ υποστηρίζει ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι από τους λίγους Έλληνες πολιτικούς οι οποίοι έχουν αντιληφθεί τη φύση του προβλήματος.

Υπάρχει μόνο ένας δρόμος για την Ελλάδα και αυτός οδηγεί έξω από την Ευρωζώνη, δηλώνει ο κ. Ζιν στην οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt». «Έχουμε μπροστά μας μια επιπλέον κρατική χρεοκοπία με ένα ισχυρό, ανοιχτό ή κρυμμένο κούρεμα χρέους, του οποίου θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια όλο και περισσότερα δάνεια και κουρέματα χρέους, εάν η χώρα δεν επαναφέρει την ανταγωνιστικότητά της μέσω μιας εξόδου από το ευρώ και μιας υποτίμησης του νομίσματός της», δηλώνει ο κ. Ζιν και προσθέτει ότι ένα «Grexit» δεν θα ήταν εύκολο.

Σε ό,τι αφορά τον Αλ. Τσίπρα, ο Γερμανός οικονομολόγος αναφέρει ότι είναι «από τους λίγους Έλληνες πολιτικούς, οι οποίοι έχουν αντιληφθεί τη φύση του προβλήματος και για αυτό είναι διατεθειμένοι να τολμήσουν». Το γεγονός ότι ο Αλ. Τσίπρας βάζει και πάλι στο τραπέζι τιςελληνικές διεκδικήσεις αποζημιώσεων έναντι της Γερμανίας ανήκει, όπως λέει ο κ. Ζιν, στις «πολλές όχι ευχάριστες πτυχές της υπόθεσης».

Αναφερόμενος στην διεθνή διάσκεψη για το ελληνικό χρέος, ο Χανς-Βέρνερ Ζιν επισημαίνει ότι υπάρχουν ιστορικά πρότυπα, στα οποία λειτούργησε αυτό και υπενθυμίζει ότι μια από τις προϋποθέσεις για το γερμανικό οικονομικό θαύμα ήταν η παραίτηση από τις απαιτήσεις των Αμερικανών και Βρετανών δανειστών στην Συμφωνία χρέους του Λονδίνου του 1953. Διευκρινίζει πάντως ότι η Γερμανία έλαβε τότε, συμπεριλαμβανομένου και του Σχεδίου Μάρσαλ, μόνο 20% του ΑΕΠ της, ενώ η Ελλάδα, με τα φανερά και τα κρυφά κουρέματα χρέους του 2012, ήδη έχει διαγράψει 76% του ΑΕΠ.

Ο επικεφαλής του Ifo κάνει λόγο για άμεση ανάγκη δράσης σε κάθε περίπτωση, διότι η κατάσταση στην Ελλάδα χειροτερεύει εδώ και χρόνια. «Η ελληνική οικονομική κατάσταση είναιδυσβάσταχτη για τον πληθυσμό και τα συνεχιζόμενα νέα δάνεια είναι δυσβάσταχτα για την διεθνή κοινότητα», συνεχίζει ο κ. Ζιν και προσθέτει ότι η Ελλάδα έχει σήμερα διπλάσιο αριθμό ανέργωναπό ό,τι τον Μάιο του 2010. Τότε αποφεύχθηκε η έξοδος της χώρας από το ευρώ κατά παράβαση του άρθρου 125 της Συνθήκης για την ΕΕ μέσω δημοσίων δανείων της διεθνούς κοινότητας.

«Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έζησε μια καθίζηση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 30% σε σχέση με το επίπεδο πριν από την κρίση, ότι παραμένει ακόμη μίλια μακριά από την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της σε ό,τι αφορά τις τιμές», τονίζει και προσθέτει ότι οιελληνικοί μισθοί είναι δύο φορές υψηλότεροι από ό,τι οι πολωνικοί. Επιπλέον, επισημαίνει, μετά την χρεοκοπία του 2012, η χώρα συνεχίζει να δημιουργεί «τεράστια ελλείμματα», τα οποία «με κόπο και πολλά τρικ έπρεπε να ωραιοποιηθούν» από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αν και η ΕΚΤπροσπάθησε το παν για να πιέσει τους τόκους για τα ελληνικά ομόλογα.

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

ΜΕ ΤΑ ΜΟΛΥΒΙΑ ΜΑΣ ΜΕΣΙΣΤΙΑ…

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Ήταν ένα από τα πρωτοσέλιδα του «Charlie Hebdo». Έγραφε: «Η αγάπη πιο δυνατή από το μίσος».

Αλλά ο φασισμός – ο ισλαμικός, ο χριστιανικός, ο άθεος, ο παγανιστικός – ο κάθε λογής φασισμός, θα έχει πάντα άλλη άποψη. Διαφορετικά δεν θα ήταν φασισμός.

Ο ταλιμπανισμός είναι το σιαμαίο αδερφάκι του «πολιτισμένου» ιμπεριαλισμού. Έχουν και οι δυο το θράσος να δολοφονούν στο όνομα της «δικαιοσύνης» και την ίδια ώρα να κατηγορούν τους άλλους ότι δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή.

Δεν πρόκειται για «πόλεμο των πολιτισμών». Πρόκειται για αιμοσταγή συνύπαρξη ταλιμπανισμών που ο ένας θρέφει τον άλλον, τον συντηρεί, τον αναπαράγει.

Ο ταλιμπανισμός δεν έχει θρησκεία. Δεν έχει χρώμα. Δεν έχει υπηκοότητα. Αλλά έχει λόγο ύπαρξης: Ανατράφηκε στη θερμοκοιτίδα των πιο αδίστακτων συμφερόντων και γεννήθηκε για να τα υπηρετήσει με τα πιο αιμοδιψή μέσα.

Ναι, η αγάπη μπορεί να γίνει πιο δυνατή από το μίσος. Υπό μια προϋπόθεση: Απέναντι στους Φρανκενστάιν και στα δημιουργήματά τους, να ορθωθεί ο πραγματικός ουμανισμός. Που θα τους τιμωρήσει. Και θα τους εξαλείψει.

Με μια κουβέντα: «Ο πραγματικός ουμανισμός, η αληθινή αγάπη των ανθρώπων, προϋποθέτουν το μίσος για τους εχθρούς της ανθρωπότητας».

  * Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015 ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ