Ρευστοποιείται περαιτέρω το πολιτικό σκηνικό

  Γιώργος Παπαϊωάννου Από την εφημερίδα ο δρόμος της αριστεράς

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

         

Οι πάντες αναζητούν σχέδιο για την «επόμενη μέρα»

Οι ραγδαίες εξελίξεις που συνόδευσαν όλη την πορεία της διαπραγμάτευσης έχουν οδηγήσει ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό σε μεγάλης έκτασης ρευστοποίηση. Οι πολιτικές ταυτότητες και η φυσιογνωμία των κομμάτων επανακαθορίζονται, προγράμματα και σχεδιασμοί τινάζονται στον αέρα, ενώ οι ηγεσίες των κομμάτων βρίσκονται αντιμέτωπες με μεγάλες ρωγμές και ανασυνθέσεις. Κόμματα μεταλλάσσονται ή διαλύονται, διασπάσεις και ίδρυση νέων σχηματισμών είναι στην ημερήσια διάταξη.

Πίσω από την τεχνητή πόλωση για να συγκρατούνται οι δυνάμεις κάθε στρατοπέδου, που και αυτή έχει κοπάσει αρκετά, μια ενιαία παράταξη απλώνεται στο πολιτικό σκηνικό. Μια παράταξη με πρόγραμμα «μένουμε Ευρώπη και ευρώ πάση θυσία – ψηφίζουμε όλα τα προαπαιτούμενα και τα μνημόνια – δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική».

Η παράταξη αυτή όμως περνά ιδιαίτερες δοκιμασίες. Η πρωταγωνιστική της δύναμη, ο ΣΥΡΙΖΑ, σπαράσσεται από μια εσωτερική κρίση που δεν έχει ακόμα κοπάσει. Μεταλλασσόμενος ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίζει μια οξύτατη κρίση στο εσωτερικό του και είναι άγνωστο τι είδους συνέδριο θα κάνει, πότε ακριβώς, με ποια σύνθεση και ποια Κοινοβουλευτική Ομάδα θα προχωρήσει, πώς και με ποια δάνεια από τα υπόλοιπα κόμματα θα στηρίζεται στην διακυβέρνηση. Η μετάλλαξη σε κεντροαριστερό μνημονιακό κόμμα προχωρά ταχύτατα, αλλά δεν πρόκειται να στεγάσει τον ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε. Αποχωρήσεις, παραιτήσεις, πιθανόν και διασπάσεις, είναι στην ημερήσια διάταξη.

Στην εκτός ΣΥΡΙΖΑ Κεντροαριστερά, το Ποτάμι είναι αυτό που τυγχάνει άμεσης στήριξης από ευρωπαϊκά και μιντιακά κέντρα και είναι ο μπαλαντέρ των νέων συνθέσεων που θα προκύψουν. Στεγάζει, άλλωστε, στις γραμμές του ή στα μετόπισθεν, μεγάλο μέρος του δημαρίτικου και σημιτικού προσωπικού που αποτελεί συνδετικό κρίκο για ποικίλες καταστάσεις.

Ο άλλος πόλος, ο κεντροδεξιός, βρίσκεται σε διαρκή κρίση. Ο Σαμαράς παραιτήθηκε, ο Μεϊμαράκης ανέλαβε ως προσωρινή λύση αλλά παρατείνει την παραμονή του στην αρχηγία. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, αφού δίνοντας «μεγαλόψυχα» στήριξη στον Τσίπρα, η Ν.Δ. κερδίζει χρόνο και αναμένει να ξεδιαλύνουν τα πράγματα για να δει πώς μπορεί να ανασυνταχθεί. Οι δελφίνοι είναι αρκετοί και πολλοί παράγοντές της ταξιδεύουν συχνότατα στην Ευρώπη, προσπαθώντας να σχεδιάσουν επόμενα βήματα σε ένα απρόβλεπτο τοπίο.

Αυτές οι δυνάμεις, μαζί με ό,τι έχει απομείνει από το original ΠΑΣΟΚ και τους ΑΝΕΛ που εγκατέλειψαν τις αντιμνημονιακές κορώνες για να… σώσουν κι αυτοί τη χώρα, συγκεντρώνουν τα 230-240 «ναι» στη Βουλή. Δεν κάνουν κάτι άλλο πέρα από το να πρωτοκολλούν ό,τι πουν οι Αρχές επιτροπείας της αποικίας χρέους.

Με καθοριστική τη σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ, συναποτελούν το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και είναι οι εισαγωγείς των «μοντέλων» της ευρωκρατίας και του ΔΝΤ. Αλλά δεν είναι σταθεροποιημένες, βρίσκονται σε κατάσταση ευθραυστότητας και δεν έχουν κανένα διαμορφωμένο σχέδιο για την «επόμενη μέρα». Πρωτοκολλητές, υπό παρακολούθηση διαχειριστές, αναλώσιμοι, και ανά πάσα στιγμή απειλούμενοι με ανατροπή.

Η ρευστοποίηση θα δώσει ζωή σε σχήματα πιο προσαρμοσμένα, πιο συνεργάσιμα, αλληλοτροφοδοτούμενα και ευμετάβλητα. Η ίδια η πραγματικότητα των όρων που επιβάλλονται και τα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν οι δανειστές γι’ αυτό που λέμε «πολιτική ζωή», αλλά και η πραγματικότητα της κοινωνικής και εθνικής καταστροφής, δημιουργούν όρους για σχήματα «εθνικής» συνεννόησης εντός των συστημικών πλαισίων. Ή και πραγματικής, άλλου τύπου, εθνικής συνεννόησης και διεξόδου. Αυτή είναι μια πρόκληση για όσους θέλουν να δοκιμάσουν να κινηθούν έξω από αυτό το πλαίσιο.

Γιώργος Παπαϊωάννου

Σκίτσο: Βαγγέλης Παπαβασιλείου

ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ  

Η καθοριστική σύγκρουση στις εκλογές θα γίνει ανάμεσα στην ευρύτατη μνημονιακή συμπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ/ΝΔ/Ποτάμι/ΠΑΣΟΚ και στη μόνη πραγματική αντιπολίτευση, τη Λαϊκή Ενότητα. Δύο παράγοντες θα κυριαρχήσουν: πρώτον, η αξιοπιστία και, δεύτερον, το πρόγραμμα κοινωνικής και οικονομικής ανάταξης της χώρας.

Η συμπολίτευση αντιμετωπίζει βαθύτατο πρόβλημα αξιοπιστίας γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε παντελώς αναξιόπιστος. Δεν υπάρχει παγκόσμιο προηγούμενο ένα κόμμα της Αριστεράς όχι απλώς να μην εφαρμόζει το πρόγραμμά του, αλλά να υιοθετεί πλήρως το πρόγραμμα του αντιπάλου! Η αξιοπιστία της ΝΔ έχει τραυματιστεί βαρύτατα από τις δεκαετίες διακυβέρνησης και από την πλήρη ανακολουθία του πρώην αρχηγού της, κ. Σαμαρά, στο θέμα των μνημονίων. Το Ποτάμι είναι ένα πολιτικό σύμφυρμα χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Όσο για το ΠΑΣΟΚ, εκεί πλέον έχουμε το ναδίρ της αξιοπιστίας, πρώην πρωθυπουργών, υπουργών, στελεχών και διαπλεκομένων.

Πρόγραμμα φυσικά έχουν τα πέντε κόμματα της συμπολίτευσης: είναι το νέο μνημόνιο που σχεδίασαν και επέβαλαν οι δανειστές. Δεν υπάρχει απολύτως καμία διαφορά ανάμεσα τους στο θέμα αυτό. Απλώς διαγκωνίζονται για το ποιος θα κάνει τις περιβόητες «μεταρρυθμίσεις», ποιος θα μετριάσει τις επιπτώσεις για τους εργαζόμενους και ποιος θα βγάλει «ισοδύναμα» από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού.

Το πρόβλημα είναι ότι το μνημονιακό πρόγραμμα οδηγεί σε πλήρες αδιέξοδο, πράγμα που γνωρίζει ο ελληνικός λαός από την εμπειρία των δύο προηγουμένων μνημονίων. Η λιτότητα, οι ιδιωτικοποιήσεις, η απορρύθμιση των αγορών και η αγριότητα στην αγορά εργασίας μπορεί να βολεύουν τους τραπεζίτες, αλλά δεν δημιουργούν τις συνθήκες ταχύρρυθμης ανάπτυξης που χρειάζεται η χώρα. Με το νέο μνημόνιο η Ελλάδα θα γίνει τελειωτικά μια φτωχή, άνιση, παρηκμασμένη χώρα στις παρυφές της Ευρώπης, όπου η νεολαία θα μεταναστεύει και οι συνταξιούχοι θα παλεύουν να επιβιώσουν. Οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι μια μικρή δράκα πλουσίων και πολλαπλώς διαπλεκομένων που θα θριαμβεύσουν στο μνημονιακό καθεστώς.

Η Λαϊκή Ενότητα πάσχει από τα αναπόφευκτα οργανωτικά προβλήματα μιας παράταξης που στήθηκε σε χρόνο μηδέν και πρέπει αμέσως να συμμετάσχει σε εκλογές. Στα καίρια ζητήματα της αξιοπιστίας και του προγράμματος όμως, έχει τεράστια πλεονεκτήματα απέναντι στη μνημονιακή συμπολίτευση.

Η Λαϊκή Ενότητα έθεσε τις βάσεις της αξιοπιστίας της όταν είχε το θάρρος να πει Όχι στο νέο μνημόνιο, μένοντας πιστή στο Όχι που είπε ο ελληνικός λαός στο δημοψήφισμα. Οι υπουργοί της παραιτήθηκαν και οι βουλευτές της αγνόησαν τον κίνδυνο της μη επανεκλογής τους.  Η Λαϊκή Ενότητα είναι ο συνεπής εκπρόσωπος της αντιμνημονιακής παράταξης στη χώρα μας. Θα προστατεύσει την αξιοπιστία της ως κόρην οφθαλμού: αυτά που υπόσχεται, αυτά θα κάνει.

Η Λαϊκή Ενότητα έχει επίσης το μόνο εφικτό και υλοποιήσιμο πρόγραμμα για τη χώρα σε αντίθεση με το πρόγραμμα των μνημονίων. Πολύ συνοπτικά, το πρόγραμμα στοχεύει μακροπρόθεσμα στηνανάταξη της ελληνικής οικονομίας, με περιορισμό του τομέα των υπηρεσιών και παράλληλη τόνωση της αγροτικής παραγωγής και της μεταποίησης. Αυτός είναι ο δρόμος για ταχύρρυθμη ανάπτυξη που θα είναι υπέρ του κόσμου της εργασίας και κατά του κεφαλαίου. Βραχυπρόθεσμα το πρόγραμμα περιλαμβάνει διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, άρση της λιτότητας, δημόσια ιδιοκτησία και διαχείριση του τραπεζικού συστήματος, δημόσιες επενδύσεις, στήριξη των ιδιωτικών επενδύσεων, καθώς και αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου με απλοποίηση του φορολογικού συστήματος.

Το πρόγραμμα της Λαϊκής Ενότητας θα φέρει βαθύτατες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία και την κοινωνία, αρχής γενομένης από το άρρωστο και εκμεταλλευτικό τραπεζικό σύστημα. Η Ελλάδα χρειάζεται ολοκληρωτική αναδόμηση των τραπεζών σε δημόσια βάση για να στηριχτεί η ανάπτυξη και παράλληλα «σεισάχθεια» στα χρέη των εταιρειών και των νοικοκυριών. Χρειάζεται επίσης ολοκληρωτική αλλαγή σε κεντρικούς τομείς εθνικής σημασίας, όπως η ενέργεια και οι μεταφορές. Χρειάζεται, τέλος, δομικές αλλαγές στον κρατικό μηχανισμό για να δοθεί χτύπημα στη διαπλοκή και να υπάρξει μια νέα σχέση ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα που θα προωθεί  την ανάπτυξη. Η πραγματική μεταρρυθμιστική δύναμη στην Ελλάδα είναι η Λαϊκή Ενότητα, έχοντας στόχο την ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη.

Το ερώτημα που πολύ φυσιολογικά προκύπτει είναι: μπορεί να υλοποιηθεί αυτό το πρόγραμμα, με το οποίο συμφωνεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, εντός της ΟΝΕ; Η ξεκάθαρη απάντηση είναι δυστυχώς όχι, όπως φάνηκε από την ντροπιαστική παλινωδία του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΟΝΕ έχει δικό της πρόγραμμα για την Ελλάδα, που είναι το νέο μνημόνιο. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.

Η Λαϊκή Ενότητα δεν φοβάται να δηλώσει ότι θα θέσει θέμα συμμετοχής της χώρας μας στην ΟΝΕμε στόχο την εφαρμογή του προγράμματός της. Το εθνικό νόμισμα είναι βήμα και εργαλείο για την ανάταξη της χώρας – δεν είναι αυτοσκοπός. Η συντεταγμένη μετάβαση στο εθνικό νόμισμα είναι απολύτως εφικτή, πράγμα που γνώριζε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν ήθελε επ’ ουδενί να εξετάσει με σοβαρότητα γιατί η ηγεσία του ήταν προσκολλημένη στο ευρώ. Ποτέ δεν υπήρξε κυβερνητικό Σχέδιο Β, παρά τα αβάσιμα που αναφέρουν τα ΜΜΕ εκ του πονηρού.

Η μετάβαση περιλαμβάνει μέτρα όπως στάση πληρωμών στο δημόσιο χρέος με στόχο τη διαγραφή του, μετατροπή χρεών, καταθέσεων και μισθών στο νέο νόμισμα με αναλογία 1:1, άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών και εξομάλυνση των κεφαλαιακών και τραπεζικών ελέγχων που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με κρατικές εγγυήσεις, ιεράρχηση των εισαγωγών για να υπάρξει επάρκεια στα φάρμακα, τα τρόφιμα και τα καύσιμα. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη για δελτίο, όπως συχνά και κακόβουλα λέγεται.

Το νέο νόμισμα θα δώσει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να δημιουργεί ρευστότητα μακριά από τα νύχια του κ. Ντράγκι, στηρίζοντας έτσι τις επενδύσεις και την οικονομική δραστηριότητα. Αναμφίβολα το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί στις διεθνείς αγορές, ίσως κατά 15-20% όταν θα φτάσει στη νέα θέση ισορροπίας. Η υποτίμηση θα δώσει ώθηση στην εγχώρια παραγωγή, στη βιομηχανία και στον αγροτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι θα έχουν όφελος γιατί θα τονωθεί η απασχόληση. Από την άλλη θα υπάρξουν αρνητικές επιπτώσεις στο εισόδημα των εργαζομένων και στο κόστος παραγωγής των μικρομεσαίων απαιτώντας κρατική παρέμβαση για τη στήριξή τους.

Η Λαϊκή Ενότητα έχει πλήρη συναίσθηση των δυσκολιών της μετάβασης στο εθνικό νόμισμα. Καταλαβαίνει πολύ καλά όμως ότι δεν πρόκειται να υπάρξει βιβλική καταστροφή, ότι κι αν λένε τα ΜΜΕ ασκώντας τρομοκρατία. Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι περίοδος της μεγαλύτερης δυσκολίας θα κρατήσει μερικούς μήνες και μετά η οικονομία θα αρχίσει να ανακάμπτει. Με κοινωνική συσπείρωση και στιβαρό χέρι στη διακυβέρνηση, οι επιπτώσεις θα είναι διαχειρίσιμες και η Ελλάδα θα περάσει σε ταχύρρυθμη ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη.

Η Λαϊκή Ενότητα είναι η μόνη ελπίδα που απέμεινε στον ελληνικό λαό μετά τη μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι επίσης η πραγματική νέα αρχή για μια άλλη πορεία σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι πρώτες ενδείξεις φανερώνουν πολύ μεγάλη δυναμική και προσδοκία στο εκλογικό σώμα. Αν υπάρξει μεθοδικότητα και αυτοπεποίθηση, η Λαϊκή Ενότητα θα προκαλέσει σεισμό στις επερχόμενες εκλογές.

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

 

ΤΣΙΠΡΑ ΠΟΣΟ ΧΡΕΟΣ ΑΞΙΖΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΣΟΥ;

Tου ΣΤΑΘΗ*  

«Είμαστε η κάθε λέξη του Συντάγματος» είχε πει μια- δυο φορές ο κ.Τσίπρας, και πολλοί, ανάμεσά τους και η αφεντιά μου, είχαμε συγκινηθεί. Όμως στο Σύνταγμα δεν καταγράφεται η λέξη υποτέλεια. Ούτε η λέξη μνημόνιο. Αντιθέτως στο Σύνταγμα καταγράφεται, αναγράφεται και υπογράφεται η υποχρέωση κάθε κυβέρνησης να προασπίζεται και να υπερασπίζεται το δικαίωμα του λαού σε αξιοπρεπή ζωή. Με σύνταξη 390 ευρω και μηνιάτικο 400 ευρω, αξιοπρεπής ζωή δεν υπάρχει. Ούτε καν ζωή – διότι οι αυτοκτονίες συνεχίζονται. Και «στις λέξεις του Συντάγματος που είμαστε» η λέξη αυτοκτονία επίσης δεν περιέχεται, αγαπητέ μου Αλέξη. Ούτε η λέξη μεγαλοστομία, ούτε η λέξη δημαγωγία.

Επίσης στο Σύνταγμα προβλέπεται η προκήρυξη εκλογών εκτάκτως, μόνον σε περίπτωση που προκύψει θέμα μείζονος εθνικής ανάγκης. Ποιό τέτοιο θέμα προέκυψε; Το μνημόνιο; Μα αυτό υπερψηφίσθηκε από το μέρος του ΣΥΡΙΖΑ που προσεχώρησε στην υποτελή πολιτική, όπως επίσης κι απ' όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που ασκούσαν αυτήν την υποτελή πολτική δεκαετίες τώρα. Αν το μνημόνιο συνιστά «ανωτέρα βία», εσύ αγαπητέ μου Αλέξη την επέβαλες. Τί θέλεις τώρα; να την επιβάλλεις καλύτερα; να την επιβάλλεις με άλλους συμμάχους; ελπίζοντας σε τί; να κάνεις το μηνιάτικο των 400 ευρω, 420 σε δέκα χρόνια;

Στο Σύνταγμα υπάρχει, για εμάς που είμαστε οι λέξεις του, και μια άλλη λέξη, φοβερή ως ρομφαία αγγέλου, τρομερή όπως η ανάσα της Νεμέσεως ότι: επαφίεται η τήρησή του στο φιλότιμο των Ελλήνων. Όχι στην ισχύ του Σοϊμπλε, αλλά στο φιλότιμο των Ελλήνων. Το οποίον εξέφρασες μόνον και μόνον και για να τους πεις στο τέλος ότι «δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς». Και τώρα με σημαία την ήττα διεκδικείς τη νίκη!

Δυστυχώς ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν καταλαβαίνει ότι η ομολογία του πως εκβιάσθηκε,

ότι η παραδοχή του πως υπέκυψε στον εκβιασμό,

αυτομάτως τον ακυρώνει, αυτομάτως τον καθαιρεί απ' την πολιτειακή αξία της θέσης του.

Πρωθυπουργός που ομολογεί ότι εκβιάσθηκε και υπέκυψε, αμαυρώνει το πολίτευμα και ατιμάζει τα δικαιώματα του λαού, καθώς

το Σύνταγμα τα προσδιορίζει – απ' την ελευθερία έως τη σίτιση.

Τον τελευταίο καιρό ζούμε πράγματα παράλογα, διότι είναι ανήθικα. Και μωρίας απότοκα. Ο κ. Τσίπρας πήρε όπλο ένα 63% «όχι» απ' τον ελληνικό λαό, το έκανε εν μια νυκτί «ναι» κι έφερε, επιστρέφοντας απ' την Εσπερία, το πιο «ανθρωποφάγο» των μνημονίων. Ακύρωσε έτσι τον εαυτόν του, ακύρωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, ακύρωσε τη λαϊκή εντολή, προσαρτήθηκε στην εξάρτησή του από τις αντιδραστικές δυνάμεις, δίχασε το κόμμα του, πέρασε το μνημόνιο και ύστερα...παραίτηθηκε! Τον κ. Τσίπρα δεν τον «έρριξε» κανείς.

Έπεσε από μόνος του κατηγορώντας μάλιστα για «αποστάτες» όσους δεν υπερψήφισαν μαζί τη Ν. Δ. και το ΠΑΣΟΚ την πολιτική τους υποταγή και τον ηθικό τους εξευτελισμό.

Ο κ. Τσίπρας νομιμοποίησε τα πεπραγμένα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, επανέφερε στην (πολιτική) ζωή τα ανδρείκελα των δανειστών. Κι όμως κατηγορεί για «αποστασία» όσους μένουν πιστοί στο εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Κυνισμός; αρριβισμός; υποκρισία; τυχοδιωκτισμός;

«Πιστεύω διότι είναι παράλογο» έλεγαν οι πούροι καθολικοί, αλλά αυτό αφορά στον Θεό και τις άγνωστες βουλές του, δεν αφορά στο ψωμάκι του κοσμάκη. Το «παράλογο» δεν συνιστά πολιτική, αλλά ψέμα με κοντά ποδάρια. Κι αυτό τρέχει να προλάβει ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ: να αρπάξουν απ' τον λαό όσες ψήφους προλάβουν, πριν να αρχίσουν να καταφθάνουν στα νοικοκυριά οι λυπητερές και τα χαράτσια.

Τόσο φθηνό; τόσο κουτοπόνηρο; Δυστυχώς ναι! Για αυτό και ο κ. Τσίπρας τρέχει στις εκλογές με διαδικασίες φαστ τρακ.

Ούτε καν προεκλογικό πρόγραμμα χρειάζεται να φτιάξει. Έχει πρόγραμμα το μνημόνιο.

Όμως πρόγραμμα το μνημόνιο έχουν και η Ν. Δ. και το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ; Ποιό είναι λοιπόν το επίδικο των εκλογών; αν ο κ. Τσίπρας θα κυβερνήσει με τη Ν.Δ.; ή αν η Ν.Δ. θα κυβερνήσει με τον κ. Τσίπρα; Ακόμα και ο δικομματισμός μονοκομματισμός έβαζε «καλύτερα» διλλήματα! Εκτός κι αν ο κ. Φλαμπουράρης υπηρετεί άλλο μνημόνιο από εκείνο που υπηρετεί ο κ. Βορίδης.

Και λέω «υπηρετεί», διότι το μνημόνιο είναι υπαγόρευση, είναι δικτατορία.

Όταν λοιπόν ο κ. Τσίπρας λέει ότι έκανα λάθη και τελικώς αναγκάσθηκα να αποδεχθώ το μνημόνιο (διότι εκβιάσθηκα και δεν μπορούσα να κάνω αλλοιώς), τί μας ζητά; τιμωρία ή συγχώρεση;

Δεν ξέρω τί έχει πάθει ο Αλέξης, αν τα λέει όλα αυτά ο ίδιος ή αν (ακόμα χειρότερα) του βάζει τις λέξεις στο στόμα ο κ. Παππάς ή όποιος άλλος, αλλά είναι παιδαριώδες να λέει κανείς ότι «επαναστατικότητα είναι η προσγείωση στηνπραγματικότητα»!!! Επαναστατικότητα, καλοί μου άνθρωποι, είναι να αλλάζεις την πραγματικότητα. Να αλλάξεις την πραγματικότητα των 751 Ευρώ και να την κάνεις καλύτερη. Κι όχι χειρότερη, των 400 Ευρώ. Για να την κάνεις μετά (προσφεύγοντας μάλιστα σε εκλογές) ακόμα χειρότερη, των 300 Ευρώ. Άλλωστε,

αγαπητοί μου ρηξικέλευθοι των ευφημισμών (όπως λέγεται στα σαλόνια η μπούρδα) δεν είσθε εσείς που προσγειώνεσθε στη σκληρή πραγματικότητα των γλίσχρων ευρώ, αλλά τα θύματα της πολιτικής σας. Σε αυτούς τους τάλαινες απευθύνεστε και τους λέτε ανόσια πράγματα. Διότι, τί θα πείτε στον γεωργό στις εκλογές; Ο κ. Μάρδας θα του πληρώσει τα πετρέλαια για να καλλιεργήσει; Τί θα πείτε στους ανέργους; ότι θα βρουν δουλειά «στην άλλη ζωή»; Με τί «μούτρα» θα πηγαίνουν οι Συριζαίοι στα χωριά και τις συνοικίες; τί θα λένε για τον ΕΝΦΙΑ; ότι «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς»; ότι μας πιάσανε κώτσους; ότι σας κοροϊδέψαμε; Ότι «άλλαξαν οι συνθήκες» κι έφερε η βροχή, χαλάζι;

Το μνημόνιο έφαγε το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ., το ΛΑΟΣ, τη ΔΗΜΑΡ, τώρα τρώει τους ΑΝΕΛ και ό, τι απόμεινε απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σβήνοντας νεκρανασταίνει τη Ν. Δ. και το ΠΑΣΟΚ, τροφοδοτεί το Ποτάμι κι αφήνει χώρο στη Χρυσή Αυγή. Δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε επιτυχία, κ. Τσίπρα.

Κι όμως! εσύ εξακολουθείς να επαίρεσε! Αισθάνεσαι λες (στο διάγγελμά σου για τις εκλογές) «περήφανος για τη μάχη που έδωσα κι εγώ και η κυβέρνησή μου». Υπερήφανος που υπέκυψες στον εκβιασμό και επειδή «δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς» έφερες το μνημόνιο; υπερήφανος

που ανέλαβες τη θέση του τοποτηρητή, να τρως με στόμα ματωμένο ως άλλος Τυδέας συντάξεις και μισθούς, όνειρα και βίους ανθρώπων;

Τί είδους μέθη σε κάνει να λες ότι «αντέξαμε σε πιέσεις κι εκβιασμούς» την ίδια στιγμή που λες ότι υπέκυψες διότι δεν μπορούσες να κάνεις αλλοιώς; Άντεξες ή υπέκυψες; Η μονά ζυγά δικά σου;

Πόση αμετροέπεια σε διακρίνει, όταν λες ότι «κάναμε την υπόθεση της Ελλάδας παγκόσμια υπόθεση», όταν την έκαμες ακριβώς όπως ήθελαν οι δανειστές: ένα ταπεινωμένο συντρίμμι μπροστά στα μάτια της οικουμένης, προτεκτοράτο κι αποικία χρέους;

Πώς μιλάς για «ένα δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα», τη στιγμή που ενσωματώνεις την εισφορά αλληλεγγύης (σικ) στη φορολογική κόλαση;

Πώς μπορείς να δημαγωγείς ασύστολα όταν λες ότι «ζήτησα απ' τον πρόεδρο του ευρωκοινοβουλίου να αποκτήσει το ευρωκοινοβούλιο, ως θεσμός, με άμεση δημοκρατική νομιμοποίηση, ενεργό ρόλο στο ελληνικό πρόγραμμα», ενώ γνωρίζεις ότι η Ένωση σύρεται απ' τη Γερμανία σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση;

Έρκος οδόντων και φόβο Θεού ή σέβας στους ανθρώπους δεν έχεις όταν λες ότι «δεν θα παραδώσεις ποτέ την ασπίδα των ιδεών μας και των αξιών μας», την ίδια ώρα που εγκαθιστάς γκαουλάιτερ στα υπουργεία; Ταψί είναι αυτή η ασπίδα, για να σιγοτσιτσιρίζουν πάνω της τους Έλληνες οι ανθύπατοι της Τρόικας, οι επίτροποι, οι ελεγκτές και οι κάπο;

Πώς μπορείς να ευτελίζεις με τόση ευκολία τους ποιητές όταν λες ότι «τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα» - ποιές μέρες; των μέτρων που έρχονται; της εργασιακής αγριότητας και της πλήρους απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων; Σε ποιους μιλάς; από ποιον πλανήτη; Aιδώ πάντως δεν θα τον λένε. Λυπάμαι, λυπάμαι βαθειά. Για μας και τα παιδιά μας. Και για την άγνοια κινδύνου που σε χαρακτηρίζει! Διότι τώρα μας ζητάς

να σε εμπιστευτούμε για να διαπραγματευθείς το Χρέος! πώς; όπως διαπραγματεύθηκες τις δανειακές συμβάσεις; Για να ρθεις αύριο και να μας πεις πως ούτε για το Χρέος «μπόρεσες να κάνεις αλλιώς»; Ότι σε εκβίασαν; ότι σε εξαπάτησαν; ότι υπέκυψες, αλλά ότι «κράτησες

την Ελλάδα και τη δημοκρατία στα χέρια σου» και την «σήκωσες ψηλά»; Πόσο ψηλά στο Βάραθρο; και με πόση άβυσσο να ανοίγεται μπροστά της;! Τριακοσίων πενήντα δισεκατομμυρίων για 70 χρόνια ή τετρακοσίων είκοσι δισεκατομμυρίων για 90 χρόνια – πόσο χρέος αξίζει ο λόγος σου;...

*Δημοσιεύτηκε στο enikos.gr τη Δευτέρα 23 Αυγούστου 2015 ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

ΚΡΟΥΓΚΜΑΝ: ΟΙ ΔΥΟ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΩ «ΟΧΙ»

(Δευτ. 29/6/15 

Ο νομπελίστας καθηγητής τάσσεται σαφώς υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Η τρόικα θέλει να συνεχίσει επ' αόριστον την ίδια πολιτική σημειώνει. Μεγάλες οι πολιτικές συνέπειες ενός «ναι».  

Τώρα λοιπόν τα πράγματα είναι σοβαρά: οι ελληνικές τράπεζες έκλεισαν, οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων επιβλήθηκαν. Το Grexit δε βρίσκεται πια πολύ μακριά από αυτό το σημείο – η φοβερή και τρομερή μητέρα όλων των bank run έχει συμβεί ήδη, κάτι που σημαίνει ότι η ανάλυση κέρδους-κόστους από εδώ και στο εξής είναι πολύ πιο ευνοϊκή για το Grexit από ό,τι ήταν πριν.

Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο ότι κάποιες αποφάσεις πρέπει τώρα να περιμένουν μέχρι το δημοψήφισμα.

Θα ψήφιζα όχι, για δύο λόγους. Πρώτον, όσο κι αν η προοπτική μίας εξόδου από το ευρώ φοβίζει τους πάντες – κι εμένα προσωπικά – η Τρόικα αυτή τη στιγμή απαιτεί να συνεχίσει επ' αόριστον το καθεστώς της οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα. Πού είναι η ελπίδα σε κάτι τέτοιο; Ίσως, απλώς ίσως, η προθυμία για την έξοδο να εμπνεύσει μια αναθεώρηση [των όρων], όμως μάλλον όχι. Η υποτίμηση ωστόσο δε θα μπορούσε να προκαλέσει πολύ περισσότερο χάος από αυτό που υφίσταται ήδη [στην Ελλάδα], και θα ανοίξει το δρόμο για μια σταδιακή ανάκαμψη, όπως έχει γίνει πολλές φορές σε πολλά μέρη του κόσμου. Η Ελλάδα δεν είναι τόσο διαφορετική.

Δεύτερον, οι πολιτικές συνέπειες ενός «ναι» είναι βαθιά προβληματικές. Η Τρόικα έπαιξε ξεκάθαρα τον... αντίστροφο «νονό»: έκανε στον Τσίπρα μια προσφορά που δε θα μπορούσε να αποδεχτεί, και το έκανε πιθανότατα εν γνώσει της.

Έτσι, το τελεσίγραφο, ήταν στην πράξη μία κίνηση αντικατάστασης της ελληνικής κυβέρνησης. Ακόμα κι αν δε σου αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι τέτοιο θα πρέπει να είναι αποκρουστικό για οποιονδήποτε πιστεύει στα ιδανικά της Ευρώπης.

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Η απάντηση της κυβέρνησης στον Γιουνκέρ

Share Tweet 0 Σχόλια e-mail

Αιχμηρή απάντηση στον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ δίνουν κύκλοι του Μεγάρου Μαξίμου, διευκρινίζοντας τα σημεία στα οποία σύμφωνα με τον κ. Γιούνκερ η ελληνική κυβέρνηση δίνει λάθος πληροφόρηση.

Η κυβέρνηση απαντά σημείο - σημείο σε όσα υποστήριξε ο πρόεδρος της Κομισιόν:

1. "Δεν υπάρχουν περικοπές συντάξεων" στην πρόταση των θεσμών, υποστηρίζει ο κ. Γιουνκέρ. Δήλωση που προκάλεσε την αντίδραση ακόμα και -του γνωστού για τις απόψεις του- Πήτερ Σπίγκελ: "Συγγνώμη, αυτό δεν είναι αλήθεια", έγραψε, ενώ σε ένα ακόμα tweet σημείωσε ότι "η πρόταση των πιστωτών προβλέπει το κόψιμο του ΕΚΑΣ ως τον Δεκέμβριο του 2019: Αυτό είναι περικοπή συντάξεων ανεξαρτήτως του τι λέει ο Γιουνκέρ".

Η πρόταση της Κομισιόν και βέβαια προβλέπει περικοπή συντάξεων. Πού αλλού οδηγούν άλλωστε τα μέτρα που προτείνουν;

Αυτά είναι:

α. "Σταδιακή εξάλειψη του ΕΚΑΣ για όλους τους συνταξιούχους έως τα τέλη Δεκεμβρίου 2019".

β. Αύξηση των εισφορών υγείας "που πληρώνουν οι συνταξιούχοι σε 6% κατά μέσο όρο, και αυτό θα επεκταθεί στις επικουρικές συντάξεις".

γ. "Όλα τα επικουρικά ταμεία θα χρηματοδοτούνται μόνο εξ ιδίων πόρων", εφαρμογή δηλαδή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, που ουσιαστικά θα εξαφανίσει τις επικουρικές συντάξεις.

δ. "Ένα πρώτο πακέτο μέτρων θα υιοθετηθεί αμέσως, στοχεύοντας στο 1% του ΑΕΠ από την επιπλέον ετήσια εξοικονόμηση από το 2016". Τι σημαίνει 1% στο ΑΕΠ; Περισσότερα από 1,8 δισ. ευρώ το 2016 θα περικοπούν από συντάξεις και ασφαλιστικό σύστημα, προκειμένου να πάνε στην εξυπηρέτηση του χρέους.

ε. Ακόμα, η πρόταση των θεσμών προβλέπει "να υπάρξει ένας πιο στενός σύνδεσμος ανάμεσα στις εισφορές και τις παροχές", δηλαδή και άλλες μειώσεις συντάξεων.

στ. Τέλος, οι θεσμοί ζητούν "να καταργηθούν όλες οι εισφορές υπέρ τρίτων που χρηματοδοτούν τα ασφαλιστικά ταμεία", που συνεπάγεται μείωση των εσόδων των ταμείων πάνω από 7οο εκ. ευρώ ετησίως.

2. Οι θεσμοί, είπε ο κ. Γιουνκέρ, "επιμένουν σε κοινωνικά δίκαια μέτρα". Ποια είναι αυτά τα... κοινωνικά μέτρα:

- Την κατάργηση των επιδοτήσεων για το πετρέλαιο θέρμανσης.
- Την κατάργηση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο κίνησης των αγροτών.
- Τη μείωση του ποσού των 1500 ευρώ και την κατάργηση του ανώτατου ορίου 25% στις κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών για χρέη στην εφορία.
- Την αύξηση του επιτοκίου που εφαρμόζεται στο πρόγραμμα ρύθμισης οφειλών.

3. Ως προς τον ΦΠΑ οι θεσμοί επιμένουν για:

• 23% σε εστίαση και ξενοδοχεία [υποχώρησαν ως προς τα ξενοδοχεία στο 13% μετά από συνεχείς πιέσεις]
• 13% μόνο για τα πολύ βασικά τρόφιμα, την ενέργεια και το νερό
• Κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ σε όλα τα νησιά

4. Ποτέ δεν δόθηκε/δεν υπήρξε τελεσίγραφο. Και όμως, ο πρόεδρος του Eurogroup κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ στις δηλώσεις του σαφέστατα είπε ότι εκπνέει η προθεσμία για την Αθήνα.

5. Να σημειωθεί τέλος ότι αυτή καθ’ αυτή η συμφωνία δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Κάθε μήνα θα υπάρχει αξιολόγηση, ενώ σε πέντε μήνες όλα θα ξαναρχίσουν από την αρχή! Καμιά προοπτική, λοιπόν, δεν διαφαίνεται αν υπάρξει αυτή η συμφωνία, που "ξεχνά" ότι υπάρχει και ένα τεράστιο χρέος προς ρύθμιση. Θα είναι ένα συμβόλαιο μόνιμης και "νόμιμης" ομηρίας της χώρας.

ΠΗΓΗ  

Read more: http://www.newsbomb.gr/politikh/news/story/601587/h-apantisi-tis-kyvernisis-ston-gioynker#ixzz3eUIpxhpZ

Αλέξης Τσίπρας: Αν θέλουν ένα πρωθυπουργό εξευτελισμένο δεν είμαι εγώ

Share Tweet 0 Σχόλια e-mail

«ΘΑ ΑΠΟΔΕΧΘΩ ΤΗΝ ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΣΩ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ. ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΩ ΜΝΗΜΟΝΙΟ» ΤΟΝΙΣΕ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ

Με μια παλικαρίσια δήλωση ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθάρισε ότι σε περίπτωση επικράτησης του ΝΑΙ δεν θα υπογράψει μνημόνιο. Θα σεβαστεί όπως είπε την λαϊκή ετυμηγορία και θα δρομολογήσει τις εξελίξεις με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, τονίζοντας πως ο ίδιος δεν είναι Πρωθυπουργός «παντός καιρού».

Σίγουρος και με ψηλά το κεφάλι ο Αλέξης Τσίπρας έστειλε για άλλη μια φορά ηχηρό μήνυμα ότι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να γίνει μαριονέτα του συστήματος. Παραμένει πιστός μέχρι το τέλος στην υποσχεσή του ότι θα υπηρετήσει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ο Αλέξης Τσίπρας υπογράμμισε πως δεν μπορεί να κάνει πίσω και να υπογράψει μνημόνια. «Αν ο ελληνικός λαός θέλει νέα μνημόνια δεν θα την υπηρετήσουμε αυτή τη λογική» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Τσίπρας.

Η φράση με την οποία έστειλε μήνυμα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό ήταν η ακόλουθη: «Αν ο λαός θέλει έναν ταπεινωμένο και εξευτελισμένο πρωθυπουργό δεν είμαι εγώ, ας διαλέξουν κάποιον άλλο, υπάρχουν πολλοί».

Γι’ αυτό το λόγο ζήτησε ισχυρό «ΟΧΙ» προκειμένου όπως είπε να ενισχυθεί η διαπραγματευτική δύναμη της κυβέρνησης.

Όπως είπε ο κ. Τσίπρας οι διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν και μετά το δημοψήφισμα και εκτίμησε πολλές φορές ότι ο λαός θα επιβιώσει. «Μας κλείσαν τις τράπεζες για να μην πάμε στις κάλπες».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Δημοψήφισμα - Κέρι: Οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν ένα Grexit

Ο Αλέξης Τσίπρας αποκάλυψε το βρώμικο παιχνίδι των δανειστών οι οποίοι πίεζαν την ελληνική κυβέρνηση να λάβει απεχθή μέτρα και να τα παρουσιάσει ως ελληνικές προτάσεις!

Όπως είπε ο κ. Τσίπρας δεν μπορούσε να δεχθεί τελεσίγραφα. «Μου έδωσαν ένα τελεσίγραφο 48 ωρών και τους το επέστρεψα με το λαό».

«Δεν πιστεύω ότι θέλουν να μας πετάξουν έξω από το ευρώ και δεν θα το κάνουν» εκτίμησε ο πρωθυπουργός, τονίζοντας ότι το κόστος ενός Grexit είναι τεράστιο.

Ερωτηθείς σχετικά με το αν οι Έλληνες πουν «όχι» και αν υπάρχει plan b για την χώρα, ο κ. Τσίπρας είπε ότι η κυβέρνηση δεν έχει ως επιλογή την έξοδο από το ευρώ, ωστόσο, τόνισε πως έχει την ευθύνη για την επιβίωση του ελληνικού λαού.

Καθόλη τη διάρκεια της συνέντευξής του ήταν ψύχραιμος ενώ τόνισε πολλές φορές ότι ο λαός θα φτάσει στο δημοψήφισμα παρά τους εκβιασμούς.

ΠΗΓΗ      

Read more: http://www.newsbomb.gr/politikh/news/story/601632/alexis-tsipras-an-theloyn-ena-prothypoyrgo-exeytelismeno-den-eimai-ego#ixzz3eUHYIVmO

Στίγκλιτς: Εγώ ξέρω πως θα ψήφιζα...Στην Ελλάδα

Το άρθρο

 | 29 Ιουν. 2015

  

Την επίθεση της Ευρώπης στην ελληνική δημοκρατία περιγράφει με σκληρή γλώσσα ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόσεφ Στίγκλιτς, σε νέο άρθρο του στο οποίοι ασκεί δριμεία κριτική στην εμμονή των προθεσμιών - τελεσιγράφων προς την ελληνική κυβέρνηση με στόχο εκείνη να γονατίσει και να δεχτεί το απαράδεκτο… όχι απλά λιτότητα αλλά και τιμωρητικές πολιτικές.

«Γιατί, όμως, η Ευρώπη να κάνει κάτι τέτοιο; Γιατί οι ηγέτες της Ευρωπαικής Ένωσης αντιστέκονται στο δημοψήφισμα και αρνούνται να δώσουν μία ολιγοήμερη παράταση στην προθεσμία της 30ης Ιουνίου για την αποπληρωμή της επόμενης δόσης προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Δεν γίνονται όλα στην Ευρώπη για την δημοκρατία;», αναρωτιέται ο αναγνωρισμένος οικονομολόγος. Και απαντά, «το θέμα δεν είναι τα χρήματα».

«Πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες θέλουν να δουν το τέλος του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και της αριστερής του κυβέρνησης. Εξάλλου, είναι εξαιρετικά ενοχλητικό να υπάρχει στην Ελλάδα μια κυβέρνηση που αντιτίθεται με τέτοιο τρόπο σε αυτές τις πολιτικές που έχουν κάνει τόσα πολλά, ώστε να αυξηθεί η ανισότητα σε τόσες πολλές προηγμένες χώρες και η οποία είναι τόσο αφοσιωμένη στον περιορισμό της ανεξέλεγκτης εξουσίας του πλούτου. Φαίνεται ότι είναι πεπεισμένοι ότι μπορούν να ρίξουν την ελληνική κυβέρνηση με το να την εκβιάζουν να αποδεχτεί μια συμφωνία που έρχεται σε αντίθεση με την εντολή την οποία έχει λάβει», εξηγεί ο Τζόσεφ Στίγκλιτς.

Τέλος αφήνει να εννοηθεί πώς εκείνος θα ψήφιζε…

Ολόκληρο το άρθρο:

Η ολοένα και κλιμακούμενη ένταση και η πικρία στην Ευρώπη μπορεί να φαίνεται, σε όσους παρακολουθούν από εξωτερική θέση τις εξελίξεις, ως ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα του πικρού φινάλε της αντιπαράθεσης μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών. Στην πραγματικότητα, οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ήδη ξεκινήσει να αποκαλύπτουν την πραγματική φύση της συνεχιζόμενης διαμάχης σχετικά με το χρέος,  και η απάντηση δεν είναι ευχάριστη: το διακύβευμα είναι τελικά η ισχύς και η δημοκρατία πολύ περισσότερο από τα χρήμα και την οικονομία.

Οπωσδήποτε, τα οικονομικά μέτρα που κρύβονται πίσω από το πρόγραμμα της Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και τα οποία επιβλήθηκαν στην Ελλάδα πέντε χρόνια πριν υπήρξαν ακραία, οδηγώντας σε μια ύφεση της τάξης του 25% στο ΑΕΠ της χώρας. Δε μπορώ να σκεφτώ μια παρόμοια περίπτωση λιτότητας που να έχει οδηγήσει σε τέτοιες καταστροφικές συνέπειες: Για παράδειγμα, το ποσοστό της νεανικής ανεργίας στην Ελλάδα ξεπερνά σήμερα το 60%.

Είναι εντυπωσιακό ότι η Τρόικα έχει αρνηθεί να αποδεχτεί την ευθύνη για ο,τιδήποτε από αυτά ή να παραδεχτεί το πόσο εσφαλμένες υπήρξαν οι προβλέψεις της και πόσο εσφαλμένα αυτά τα μοντέλα. Αλλά αυτό που είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό, είναι ότι οι ευρωπαίοι δεν έχουν ακόμη μάθει κάτι σχετικά. Η Τρόικα ακόμη απαιτεί η Ελλάδα να πετύχει ένα πρωτογενές πλεόνασμα (εξαιρουμένων των πληρωμών τόκων) της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2018.

Οι οικονομολόγοι σε όλο τον κόσμο έχουν καταδικάσει αυτόν τον σκοπό ως τιμωρητικό, γιατί η εξυπηρέτησή του θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε περαιτέρω εμβάθυνση της ύφεσης. Πράγματι, ακόμη κι εάν το χρέος της Ελλάδας αναδιαρθρωθεί πέρα από οποιοδήποτε σημείο μπορούμε να φανταστούμε, η χώρα θα παραμείνει σε ύφεση αν οι ψηφοφόροι δεσμευτούν να υπηρετήσουν το στόχο που έχει θέσει η Τρόικα στο δημοψήφισμα που θα λάβει χώρα την Κυριακή.

Με όρους μετασχηματισμού ενός μεγάλου πρωτογενούς ελλείμματος σε πλεόνασμα, λίγες χώρες έχουν πετύχει, αυτό που πέτυχαν οι έλληνες μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια. Αν και με όρους ανθρώπινου κόστους και πτώσης του επιπέδου της ποιότητας της ζωής το ποσοστό παραμένει δραματικά υψηλό, οι πρόσφατες προτάσεις της κυβέρνησης φαίνεται να είχαν διανύσει ένα μακρύ δρόμο με στόχο να προσεγγίσουν τις απαιτήσεις των δανειστών.

Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι: σχεδόν κανένα μέρος του υψηλού χρηματικού ποσού που δόθηκαν ως δάνειο στην Ελλάδα δεν πήγε στην πραγματικότητα εκεί. Προορίστηκε για την αποπληρωμή δανειστών του ιδιωτικού τομέα -συμπεριλαμβανομένων των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών. Η Ελλάδα πήρε μία εξευτελιστική αμοιβή, αλλά πλήρωσε, την ίδια στιγμή, μεγάλο τίμημα για να την επιβίωση αυτών των τραπεζικών συστημάτων. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και άλλοι «επίσημοι» πιστωτές δε χρειάζονται τα χρήματα που ζητιούνται. Μέσα σε ένα σενάριο «κάνοντας τη δουλειά ως συνήθως» τα χρήματα που εισπράχθηκαν κατά το πιθανότερο θα καταλήξουν να δανειστούν εκ νέου στην Ελλάδα.

Αλλά και πάλι το θέμα δεν είναι τα χρήματα. Είναι για την χρήση «προθεσμιών» που θα αναγκάσουν την Ελλάδα να γονατίσει, να δεχτεί αυτό που είναι απαράδεκτο -όχι μόνο μέτρα λιτότητας, αλλά και άλλες τιμωρητικές πολιτικές.

Γιατί, όμως, η Ευρώπη να κάνει κάτι τέτοιο; Γιατί οι ηγέτες της Ευρωπαικής Ένωσης αντιστέκονται στο δημοψήφισμα και αρνούνται να δώσουν μία ολιγοήμερη παράταση στην προθεσμία της 30ης Ιουνίου για την αποπληρωμή της επόμενης δόσης προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Δεν γίνονται όλα στην Ευρώπη για την δημοκρατία;

Το Γενάρη οι έλληνες πολίτες ψήφισαν για μια κυβέρνηση που είχε δεσμευτεί για τον τερματισμό της λιτότητας. Εάν η κυβέρνηση είχε εκπληρώσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις της, θα είχε ήδη απορρίψει την πρόταση. Αλλά ήθελε να δώσει την ευκαιρία στον ελληνικό λαό να τοποθετηθεί πάνω σε αυτό το τόσο σημαντικό για την μελλοντική ευημερία της χώρας τους ζήτημα. Αυτή η ανησυχία για τη λαϊκή νομιμοποίηση είναι ασυμβίβαστη με τις πολιτικές της ευρωζώνης, που ποτέ δεν ήταν και τόσο δημοκρατικές. Τα περισσότερα μέλη-κυβερνήσεις της δεν επιδίωκαν την έγκριση των λαών τους για την παράδοση της νομισματικής κυριαρχίας τους στην ΕΚΤ. Όταν η Σουηδία το έπραξε, οι σουηδοί είπαν όχι. Αντιλαμβάνονταν ότι η ανεργία θα αυξανόταν εάν η νομισματική πολιτική της χώρας καθοριζόταν από μια κεντρική τράπεζα που μεριμνούσε μονόπλευρα για τον πληθωρισμό (και επίσης ότι δεν θα υπήρχε επαρκής μέριμνα για την χρηματοπιστωτική σταθερότητα). Η οικονομία θα υπέφερε, γιατί το οικονομικό μοντέλο στο οποίο στηρίζεται η ευρωζώνη είχε ως βασική προϋπόθεση τις σχέσεις εξουσίας εις βάρος των εργαζομένων. Και, ασφαλώς, αυτό που βλέπουμε σήμερα, 16 χρόνια μετά την θεσμοθέτηση αυτών των σχέσεων στην ευρωζώνη, βρίσκεται στον αντίποδα της δημοκρατίας: Πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες θέλουν να δουν το τέλος του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και της αριστερής του κυβέρνησης. Εξάλλου, είναι εξαιρετικά ενοχλητικό να υπάρχει στην Ελλάδα μια κυβέρνηση που αντιτίθεται με τέτοιο τρόπο σε αυτές τις πολιτικές που έχουν κάνει τόσα πολλά, ώστε να αυξηθεί η ανισότητα σε τόσες πολλές προηγμένες χώρες και η οποία είναι τόσο αφοσιωμένη στον περιορισμό της ανεξέλεγκτης εξουσίας του πλούτου. Φαίνεται ότι είναι πεπεισμένοι ότι μπορούν να ρίξουν την ελληνική κυβέρνηση με το να την εκβιάζουν να αποδεχτεί μια συμφωνία που έρχεται σε αντίθεση με την εντολή την οποία έχει λάβει.

Είναι δύσκολο να συμβουλεύσουμε τους έλληνες για το πώς θα ψηφίσουν στις 5 Ιούλη. Ούτε η εναλλακτική λύση -έγκριση ή απόρριψη των όρων της τρόικας- θα είναι εύκολη, ενώ και τα δυο ενέχουν υπερβολικό ρίσκο. Ένα ΝΑΙ θα σήμαινε μια χωρίς τέλος ύφεση. Ίσως μια χώρα στα πρόθυρα της εξάντλησης -μια χώρα που έχει ξεπουλήσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία της και της οποίας η νεολαία έχει μεταναστεύσει- θα μπορούσε τελικά να καταφέρει διαγραφή του χρέους της. Ίσως, έχοντας συρρικνωθεί σε μια μεσαίου εισοδήματος οικονομία, η Ελλάδα μπορεί τελικά να καταφέρει να λάβει βοήθεια από την Παγκόσμια Τράπεζα. Αυτά όλα είναι πιθανό να συμβούν την επόμενη ή μεθεπόμενη δεκαετία.

Αντίθετα, το ΟΧΙ θα δώσει τουλάχιστον τη δυνατότητα στην Ελλάδα, μια χώρα με ισχυρή δημοκρατική παράδοση, να πάρει την τύχη της στα δικά της χέρια. Ο ελληνικός λαός μπορεί να έχει την ευκαιρία να σχεδιάσει ένα μέλλον, το οποίο, ίσως,  χωρίς την ευημερία του παρελθόντος είναι πολύ πιο αισιόδοξο από το σημερινό ασυνείδητο βασανιστήριο.

Εγώ ξέρω πως θα ψήφιζα.

Πηγή: project-syndicate.org
Μετάφραση : Αιμιλία Κουκούμα, Αλίκη Κοσυφολόγου / RedNotebook

ΠΗΓΗ Tags 

ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ: «ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ»

Η ΕΕ ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΘΕΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ Β ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ      

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΣΤΗΝ «ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» ΚΑΙ ΤΗΝ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΜΑΛΗ ΚΑΙ ΠΕΤΡΟ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ    

- Αν έπρεπε να πείτε κάτι στους Έλληνες πολίτες υπό τη σκιά ενός Grexit και του πώς αυτό παρουσιάζεται, τι θα του λέγατε;  

ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ: Νομίζω πως το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε στη σύγχρονμη ελληνική Ιστορία είναι μία μεγάλη νίκη του λαού. Χαιρετίζω το κουράγιο, την εξυπνάδα του κόσμου. Ξέρω – και είναι εμφανές σε όλους – πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα ομοιογενές κόμμα, είναι το αποτέλεσμα συνδυασμού ανθρώπων που προέρχονται από διαφορετικούς χώρους, πράγμα πολύ θετικό, παρά τα προβλήματα που ίσως δημιουργεί. Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει θράσος, μου αρέσει αυτό, είναι έτοιμος και έχει πει ρητά πως έχει πρόγραμμα αντιλιτότητας.

Νομίζω πως το πρόγραμμα που έχει παρουσιάσει είναι καλό, συνεπές, έξυπνο. Η θρασύτητά του είχε σαν αποτέλεσμα την άνοδό του. Αντίστοιχο παράδειγμα είναι αυτό του Podemos. Την ίδια στιγμή, σχηματισμοί της ριζοσπαστικής Αριστεράς, στη Γαλλία για παράδειγμα, δεν χαίρουν της ίδιας αποδοχής. Ο κόσμος ψήφισε τους φασίστες.

Δεν είμαι στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είμαι ούτε αριστεριστής να μιλάω για σοσιαλιστικό παράδεισο. Ωστόσο, αν πρέπει να ασκήσω κριτική, θα έλεγα ότι υπήρχε μια αντίφαση στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή. Ενώ έχει σαφές πρόγραμμα αντιλιτότητας, στο θέμα της συμβατότητας με την Ευρωζώνη ήταν συγκρατημένος, αφήνοντας τον κόσμο να πιστέψει ότι ίσως είναι συμβατό. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα γνώριζε πως υπάρχει αντίφαση, ήταν άρα θέμα τακτικής, διότι η πλειονότητα των Ελλήνων έχει αναπτύξει άθλιες ψευδαισθήσεις για την ΕΕ και το ευρώ, από τις οποίες δεν έχουν απαλλαγεί ακόμη. Πρόκειται για φοβερή αφέλεια.  

- Με τη διαμορφωμένη μετεκλογική πραγματικότητα τι θα έπρεπε να γίνει;  

ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ: Προεκλογικά θα μπορούσε να έχει τεθεί σοβαρότερα το θέμα. Θα έπρεπε, μετά την εκλογική νίκη, η κινητοποίηση του κόσμου να έχει κρατηθεί ζωντανή, να συζητά η κυβέρνηση με τους δρόμους, με τον κόσμο. Αν ήμουν στη θέση της κυβέρνησης, μια μέρα μετά την εκλογή μου θα συναντούσα την τρόικα και θα τους έδινα το πρόγραμμά μου, θα έλεγα ότι αυτό θα εφαρμόσω, χωρίς παραχωρήσεις, γιατί στη βάση αυτού εκλέχτηκα και σέβομαι τη Δημοκρατία. Είναι αυτό συμβατό με την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, θα ρωτούσα. Αν μου έλεγαν ναι, θα έμπαινα σε διαπραγματεύσεις για τους όρους. Αν μου έλεγαν όχι, θα διαπραγματευόμουν την έξοδο. Θα έπαιρνα άμεσα μέτρα για να είμαι σε θέση ισχύος στη διαπραγμάτευση, όπως τα capital controls. Αν παίρνουν οι δανειστές μέτρα εναντίον της Ελλάδας, θα έπαιρνα και εγώ μέτρα εναντίον τους. Αυτό είναι plan B. Δεν υπήρχε. Έτσι, η κυβέρνηση πήγε σε διαπραγμάτευση, με τους δανειστές να ζητούν την πλήρη συνθηκολόγηση. Δεν είναι ζήτημα οικονομίας, αλλά πολιτικής. Η ΕΕ και η Ευρωζώνη φτιάχνουν μέτωπα στο παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο σύστημα, που κυβερνάται αποκλειστικά από το παγκόσμιο κεφάλαιο, δεν αποδέχονται καμία παρέκκλιση από τον νεοφιλελευθερισμό. Οποιαδήποτε παρέκκλιση θεωρείται παράνομη και την αντιμάχονται με κάθε μέσο. Οι Έλληνες, ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ, διέπραξαν παρανομία.  

- Άρα δεν σέβονται τη Δημοκρατία;  

ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ: Καθόλου. Η ΕΕ οικοδομήθηκε ώστε να απολεστεί το νόημα της Δημοκρατίας. Η ΕΕ και ο νεοφιλελευθερισμός έχουν τσιμεντοποιηθεί, οτιδήποτε άλλο εκλαμβάνεται ως παράνομο. Ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν είχε δίκιο όταν έλεγε πως το Σύνταγμα είναι υπέροχο, διότι τώρα ο σοσιαλισμός είναι παράνομος στην Ευρώπη. Το εγχείρημα οικοδομήθηκε για να ανατρέψει τον συσχετισμό δυνάμεων μετά την ήττα του ναζισμού το ’45, που ήταν σχετικά πιο προνομιακό για τις λαϊκές μάζες, να δώσει ξανά νομιμοποίηση στην μπουρζουαζία και εξουσία. Αυτό ήταν σαφές και από τη δράση του Ζαν Μονέ. Οι Έλληνες πρέπει να ξέρετε πως η Ευρώπη, στη σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας, δεν έχει φερθεί καλά. Ο βρετανικός στρατός δεν ήρθε για να σας απελευθερώσει, το είχατε κάνει μόνοι σας, ήρθε για να εδραιώσει ένα καθεστώς με τους συνεργάτες των Γερμανών και να καταστρέψει το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Οι Έλληνες ξέχασαν πως αυτή είναι η πραγματική Ευρώπη. Πέρασαν τα χρόνια, μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ. Συζήτησα το θέμα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον ρώτησα γιατί δεν μένει εκτός Ευρώπης. Είχε πει ότι θα δούμε πού συμφωνούμε και πού διαφωνούμε, διότι δεν υπάρχει συνεπής εναλλακτική, ωστόσο η πίεση ήταν μεγάλη και οι Έλληνες είχαν γιγαντιαίες ψευδαισθήσεις. Είχα φίλους που έλεγαν πως η Ελλάδα δεν πρέπει να είναι ένα «βαλκανικό κράτος στην Ευρώπη, αλλά ένα ευρωπαϊκό κράτος στα Βαλκάνια». Πολύ αφελής σκέψη. Μετά το ευρώ, τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα. Καταλαβαίνω πως δεν είναι εύκολο έπειτα από αυτήν την ιστορία να πας πίσω…  

- Τις εβδομάδες που μας πέρασαν είχαμε κάποιες συγκεντρώσεις ενάντια στη λιτότητα και κάποιες συγκεντρώσεις υπέρ της λιτότητας, ενδεδυμένες τον μανδύα του ευρωπαϊσμού. Αυτή η πόλωση κάνει καλό;

ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ: Είναι πιθανό να καταλήξει άσχημα. Δεν ξέρω αν η στρατηγική της ΕΕ είναι να καταστρέψει την Ελλάδα ξεκινώντας από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ελπίδα που δημιούργησε… Θα πήγαινα και ακόμη πιο πέρα. Θεωρώ πως οι Ευρωπαίοι είναι ικανοί για όλα, ακόμη και για ένα φασιστικό πραξικόπημα, όπως συνέβη στην Ουκρανία. Νομίζω πως ο στόχος είναι να καταστραφεί το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα διότι, ακόμη κι αν επιτύχει κατά 10 – 20%, υπάρχει το έδαφος και στις άλλες χώρες που η λιτότητα είναι υπαρκτή να γίνει στροφή προς τη ριζοσπαστική Αριστερά. Θέλουν να σκοτώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, όσο είναι μικρός. Δεν είναι αργά όμως, υπάρχει χρόνος ακόμη και σε περίπτωση αποδοχής μιας πλήρους συνθηκολόγησης και εφαρμογής της λιτότητας να κινητοποιηθεί ο κόσμος με ένα σαφές σχέδιο που θα λέει πως η λιτότητα είναι ταυτόσημη με την Ευρώπη, αλλά υπάρχει εναλλακτική, αυτή της εξόδου.      

Στη συνέχεια ακολουθεί η συνέντευξη του Σαμίρ Αμίν στην Καθημερινή και στον Πέτρο Παπακωνσταντίνου:

«Διατηρώ μακρόχρονους δεσμούς με τον λαό και τον πολιτισμό της Ελλάδας, αλλά δύο φορές στη ζωή μου ένιωσα πραγματικά Ελληνας. Η πρώτη φορά ήταν τον Απρίλιο του 1944 όταν, μικρό παιδί, στο Πορτ Σάιντ, παρακολούθησα την εξέγερση του Ελληνικού Ναυτικού και Στρατού της Μέσης Ανατολής, που ήθελαν να πολεμήσουν τον Αξονα, με έπαθλο μια Ελλάδα της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Η δεύτερη ήταν τον περασμένο Ιανουάριο, όταν ο ελληνικός λαός αψήφησε την ιδεολογική τρομοκρατία των ισχυρών και ανέδειξε μια κυβέρνηση που επαγγέλθηκε το τέλος της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού».

Μ’ αυτά τα λόγια περιγράφει τα συναισθήματά του απέναντι στο ελληνικό δράμα ο Σαμίρ Αμίν. Στα 84 χρόνια του, ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος, που επηρέασε όσοι λίγοι την επιστημονική διαμόρφωση του Ανδρέα Παπανδρέου, βρέθηκε στην Αθήνα για να συμμετάσχει, το περασμένο Σαββατοκύριακο, σε εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Resistance, που διοργάνωσε στη Γεωπονική Σχολή η εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς». Ο Γαλλοαιγύπτιος διανοούμενος δεν μάσησε τα λόγια του αναφορικά με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη στάση της έναντι της Ελλάδας:

«Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι οι ιθύνοντες της Ε.Ε. θα διαπραγματευθούν με καλή πίστη. Βασικός στόχος τους είναι η άνευ όρων παράδοση της αριστερής κυβέρνησης και η παραδειγματική τιμωρία του ελληνικού λαού, ώστε να υπονομευθεί εν τη γενέσει του αυτό το εναλλακτικό υπόδειγμα στον νεοφιλελευθερισμό. Αυτό δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Οπως είπε κάποτε, με κάθε ειλικρίνεια, ο κεντροδεξιός πρόεδρος της Γαλλίας, Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, η ευρωπαϊκή ενοποίηση καθιστά τον σοσιαλισμό παράνομο. Σήμερα, παράνομος στο πλαίσιο της Ε.Ε. είναι όχι μόνο ο σοσιαλισμός, αλλά και ο κεϊνσιανισμός. Ο ελληνικός λαός είναι “παράνομος” στον βαθμό που αμφισβητεί την αχαλίνωτη κερδοσκοπία του χρηματιστικού κεφαλαίου και επιδιώκει κοινωνική δικαιοσύνη. Και μόνο το γεγονός ότι επικεφαλής της Κομισιόν είναι ο Γιουνκέρ, ένας μέτριος δημόσιος υπάλληλος με μοναδικό έργο ζωής τη διαχείριση ενός φορολογικού παραδείσου, του Λουξεμβούργου, αποτελεί ηθικό ναδίρ για τη μεταπολεμική Ευρώπη».

Ωστόσο, ο Σαμίρ Αμίν ασκεί κριτική και στη διαπραγματευτική τακτική της ελληνικής κυβέρνησης. «Δυστυχώς, ο ελληνικός λαός διατηρεί μεγάλες αυταπάτες για το ευρώ και τις δυνατότητες μετεξέλιξης της Ευρωζώνης. Βλέπετε, όμως, ότι ακόμη και μια ισχυρή χώρα όπως η Γαλλία, με μια κατ’ όνομα σοσιαλιστική κυβέρνηση, δεν τολμά να αμφισβητήσει στο ελάχιστο τον εμπεδωμένο νεοφιλελευθερισμό, γεγονός που αφήνει στο ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν τη δυνατότητα να καρπώνεται τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα έπρεπε να αντιληφθεί από την πρώτη στιγμή ότι θα βρισκόταν μπροστά σε έναν ασύμμετρο πόλεμο, με την έννοια ότι οι ισχυροί της Ε.Ε., και ιδιαίτερα η Γερμανία, διαθέτουν συντριπτική υπεροπλία στο οικονομικό πεδίο. Αυτή η ασυμμετρία ισχύος μπορεί να αρθεί μόνο με τη χρήση ασύμμετρων μέσων, εκεί όπου η Ελλάδα διαθέτει σημαντική ισχύ: στο πολιτικό, γεωπολιτικό και ηθικό πεδίο. Η Ελλάδα μπορεί να αντιστοιχεί μόνο στο 2% της οικονομίας της Ευρωζώνης, αλλά έχει πολύ μεγαλύτερο γεωπολιτικό ειδικό βάρος, κι αυτό το καταλαβαίνουν πολύ καλά οι Αμερικανοί.

Επομένως, η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιήσει σε πολύ μεγαλύτερη έκταση το γεωπολιτικό χαρτί, οικοδομώντας σταδιακά σχέσεις και συμμαχίες και εκτός “Τριάδας” (ΗΠΑ - Ε.Ε.- Ιαπωνία), με τις αναδυόμενες δυνάμεις που κερδίζουν έδαφος, ιδίως με Ρωσία και Κίνα. Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε ευθύς εξαρχής να παρουσιάσει στους Ευρωπαίους ένα εθνικό, κυρίαρχο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης στη βάση της λαϊκής εντολής και να αφήσει σε αυτούς να επιλέξουν αν αυτό το σχέδιο θα μπορούσε να υλοποιηθεί εντός της Ευρωζώνης, αναλαμβάνοντας την πλήρη ευθύνη και τους κινδύνους της ρήξης σε αντίθετη περίπτωση».

Ο συνομιλητής μας αναγνωρίζει ότι ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα προκαλέσει σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές αναταράξεις, όπως και τις δυσκολίες διαχείρισης μιας ρήξης, για την οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει λάβει λαϊκή εντολή. Επιμένει, όμως, ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλε, σε κάθε περίπτωση, να διαθέτει ένα επεξεργασμένο και πειστικό Σχέδιο Β για την περίπτωση όπου θα προσέκρουε σε πλήρη αδιαλλαξία των δανειστών. Συστατικά στοιχεία αυτού του σχεδίου θα έπρεπε να είναι οπωσδήποτε ο δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, η αναζήτηση εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης, ενδεχομένως δε και η επιβολή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων μέχρις ότου ηρεμήσει η χρηματοπιστωτική αγορά».

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ ΧΑΟΣ ΦΕΡΝΕΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Ρωτήσαμε τον Σαμίρ Αμίν αν πιστεύει ότι η διεθνής κρίση που ξεκίνησε το 2008 έχει οριστικά ξεπεραστεί στα μεγάλα κέντρα της Δύσης, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

«Δεν συμφωνώ ότι η κρίση ξεκίνησε με την κατάρρευση της Lehman Brothers, το 2008», μας απαντά. «Αυτό που ζούμε είναι μια μακρά, δομική κρίση του παγκόσμιου συστήματος, που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, με την κατάρρευση του συστήματος του Μπρέτον - Γουντς και το πετρελαϊκό κραχ και συνεχίζεται, με εξάρσεις και υφέσεις, ώς τις μέρες μας, όπως δείχνουν τα καχεκτικά ποσοστά ανάπτυξης στα τρία κέντρα (ΗΠΑ - Δ. Ευρώπη - Ιαπωνία).

Από πολλές απόψεις, αυτή η μακρά κρίση ακολουθεί τον κύκλο της προηγούμενης μεγάλης ύφεσης, που ξεκίνησε το 1875. Και τότε, είχαμε μια ανάπαυλα οικονομικής αναζωογόνησης, που δημιούργησε την ψευδαίσθηση της οριστικής υπέρβασης της κρίσης. Μιλάω για την belle epoque του 1890-1914, κάτι αντίστοιχο με τη δεκαετία του 1990, που προηγήθηκε της κατάρρευσης του NASDAQ και του κραχ της Γουόλ Στριτ. Η πρώτη μακρά ύφεση δεν ξεπεράστηκε με τους αυθόρμητους μηχανισμούς της αγοράς, ούτε με ένα νέο οικονομικό παράδειγμα, όπως ήταν το New Deal, αλλά, εν τέλει, μέσα από τεράστιες συγκρούσεις, επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις και δύο παγκόσμιους πολέμους.

Πολύ φοβάμαι ότι και σήμερα, η μακρά κρίση οδηγεί σε μια γεωπολιτική του χάους, με παρατεταμένους πολέμους στην περιφέρεια και επικίνδυνη άνοδο νεοφασιστικών ρευμάτων και μορφών άρνησης της δημοκρατίας στα κέντρα. Το βέβαιο είναι ότι οι εξελίξεις ξεφεύγουν από τον έλεγχο της Τριάδας, καθώς αναδύονται νέα, δυναμικά κέντρα που αμφισβητούν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, με πιο σημαντικό παράδειγμα την ανάδυση της Κίνας».  

ΠΗΓΗ ΙΣΚΡΑ

''Ο ΠΙΣΤΩΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟΣ ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΕ ΤΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΑΝΟΝΙΑ''

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ  

Ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος & Ενέργειας, Παναγιώτης Λαφαζάνης, έκανε τη Δευτέρα (29/6/15) την εξής δήλωση:

«Ουδέποτε χώρα έχει αντιμετωπισθεί από τα ευρωατλαντικά κέντρα εξουσίας με ένα τόσο ωμό και αδίστακτο σχέδιο εξουθένωσης και εκβιασμού όσο η Ελλάδα. Η χώρα μας καταστρέφεται ανηλεώς εδώ και πέντε χρόνια από τα μνημονιακά προγράμματα, ενώ εδώ και πέντε μήνες υφίσταται από τους «θεσμούς» μια άθλια μακιαβελική αντιμετώπιση και ένα αργό βασανιστήριο.

Παλιότερα οι εκβιασμοί εναντίον μικρότερων χωρών λάβαιναν χώρα με τα ιμπεριαλιστικά κανόνια. Τώρα έχουν αντικατασταθεί με τον πιστωτικό στραγγαλισμό και την εξώθηση σε αναγκαστικό κλείσιμο των τραπεζών.

Τούτες τις ώρες της σκληρής δοκιμασίας ο ελληνικός λαός καλείται να μη λυγίσει στους εκβιασμούς και αντίθετα να επιδείξει δύναμη, αντοχή και αγωνιστικό πνεύμα αντάξιο των μεγάλων παραδόσεών του.

Τα βρώμικα μακιαβελικά σχέδια σε βάρος της χώρας και του ελληνικού λαού δεν πρέπει να περάσουν. Αντίθετα χρειάζεται να βρουν απέναντί τους ένα αδιαπέραστο ενωμένο λαϊκό μέτωπο αντίστασης, επιμονής και προοπτικής.

Η χώρα πρέπει να φτάσει ομαλά μέχρι την Κυριακή του δημοψηφίσματος στις κάλπες, προκειμένου ο ελληνικός λαός να διατρανώσει με την ψήφο του ένα πανίσχυρο αγωνιστικό «ΟΧΙ» στις προτάσεις εξόντωσης και εξουθένωσης των παιδιών του.

Για την Ελλάδα δεν είναι καθόλου μονόδρομος η ευρω-υποταγή σε προτάσεις άγριας λιτότητας και στα μνημονιακά προγράμματα συνέχισης και κλιμάκωσης της κατεδάφισης και της λεηλασίας.

Η Ελλάδα δεν είναι ούτε όμηρος ούτε παγιδευμένη. Αντίθετα, διαθέτει, με τη θέληση και τον αγώνα του ελληνικού λαού, πολλούς δρόμους για να αντιμετωπίσει όσους επιμένουν να επιβάλλουν στον τόπο μας νεοαποικιακά δεσμά και ληστρικές πολιτικές.

Το ισχυρό «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού στις κάλπες της Κυριακής θα είναι πρώτα απ' όλα ένα μεγάλο «ναι» σε μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη Ελλάδα, που είναι αποφασισμένη, παρά και ενάντια σε όποιες προσωρινές δυσκολίες, να υπερασπίσει την αξιοπρέπεια, τις δημοκρατικές παραδόσεις και το μέλλον του λαού μας».

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015