Λαζόπουλος: Ο «μαέστρος» που αναπαλαιώνει την καπιταλιστική παρακμή

Δύο ακόμα παλιά κείμενα για το Λαζόπουλο. Το πρώτο γραμμένο το Μάιο του 2008 και το δεύτερο τον Οκτώβριο του ιδίου χρόνου

Η ΑΣΤΙΚΗ ιδεολογία προσπαθεί αδιάκοπα και με κάθε τρόπο να ναρκώσει την κοινωνία με ανοσοποιητικές ουσίες. 
Η σκανδαλολογία είναι ένα τέτοιο ανοσοποιητικό θεραπευτικό μέσο. Φετιχοποιεί τα άτομα και εμφανίζει την κοινωνική σήψη και διαφθορά ως έργο ατομικό.

 Έτσι οι ευθύνες αναζητούνται στα «κακά» πρόσωπα, στους «ανέντιμους» και όχι στην οικονομική και κοινωνική οργάνωση και στους θεσμούς. Δηλαδή το αίτιο αναζητείται στο σύμπτωμα και το σύμπτωμα μετατρέπεται σε αίτιο. 

Σε ιδεολογικό επίπεδο, η γλώσσα της σκανδαλολογίας λειτουργεί σαν εμβόλιο: Ομολογεί τα τυχαία και πιο κραυγαλέα ελαττώματα του συστήματος και των θεσμών του για να συγκαλύψει καλύτερα τα βασικά ελαττώματα. Δηλαδή με μικρές δόσεις από το αναγνωρισμένο κακό ανοσοποιεί το σύστημα και το προστατεύει από τον κίνδυνο μιας γενικευμένης αμφισβήτησής του. Ο ιδεολογικός, συνεπώς, καθαρτήριος λόγος καταλύει κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή πέρα από το επιφανειακά ορατό, οργανώνει έναν κόσμο χωρίς εσωτερικές αντιφάσεις και ταξικές οριοθετήσεις. 

Έτσι, ο αφηρημένος καταγγελτικός λόγος (σκανδαλοθηρικός και ηθικολογικός) ταριχεύει την καπιταλιστική σήψη και αναπαλαιώνει τα υλικά της. Καταγράφει και καταγγέλλει εξωτερικά συμπτώματα της σήψης για να αποκρύψει την ολική σήψη της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Ένας «μάγος» αυτού το λόγου είναι ο Λάκης Λαζόπουλος.Ομολογουμένως μεγάλος μάστορας. Είναι «προφήτης» των «Νέων Ιδεών» και «αξιών» της πλανητικής καπιταλιστικής φιλοσοφίας (παγκοσμιοποίηση-Νέα Τάξη), καταγγέλλοντας τα κραυγαλέα συμπτώματα της καπιταλιστικής σήψης και «βλακείας» (αυτά τα οποία καταγγέλλουν πλέον όλοι οι ιεροκήρυκες της Νέας Εποχής), ταυτόχρονα, όμως, υιοθετώντας και όλα τα νέα κυρίαρχα ιδεολογήματα και τις «πρακτικές» ισοπέδωσης και πολτοποίησης ιδεών και συναισθημάτων, εθνών και λαών, πολιτισμών και ανθρώπων… 

Ο Λάκης παράγει ένα ιδεολογικό κουρκούτι με αλήθειες, ψέματα και παραπλανητικά, λαϊκίστικα τρικ. Είναι το πολυπολιτισμικό χωνευτήρι. Αποκαλύπτει εξωτερικά συμπτώματα της σήψης, της βλακείας και των νεοταξικών εγκλημάτων πασίγνωστα σε όλους (έτσι γίνεται αποδεκτός και πουλάει), και ταυτόχρονα προπαγανδίζει την νεοταξική φιλοσοφία: εξυγιαντικούς μύθους, τους μύθους του «αντιρατσισμού» και του «αντιεθνικισμού», ηθικολογικά κλισέ και πολλά άλλα. 

Σπάει κάποιες πυώδεις φουσκάλες της πλανητικής και καθεστωτικής βαρβαρότητας για να μας ποτίσει πιο αποτελεσματικά με το δηλητήριο των Νέων, ισοπεδωτικών Ιδεολογημάτων. Μηχανή που αλέθει τη σκέψη, το συναίσθημα και το πολιτικό κριτήριο… 

Μερικά παραδείγματα: 

Πρώτο: Σατιρίζει την κραυγαλέα ηλιθιότητα (εμπόριο των κοπράνων του συστήματος) για να μας πλασάρει τη «νέα» εκλεπτυσμένη και ύπουλη βλακεία των «νέων» μπαρόβιων «επαναστατών» ή κουκουλοφόρων, που συμπυκνώνεται στο νεοφιλελεύθερο δόγμα του:«Να είσαι ο εαυτός σου»!!! 

Δεύτερον: Αποκαλύπτει την ηλιθιότητα του κατεστημένου πολιτικού κόσμου και ιδιαίτερα του Γιωργάκη, για να προπαγανδίσει την επιχρυσωμένη ηλιθιότητα των Τσίπριδων. Πλασάρει και προπαγανδίζει δηλαδή έντεχνα και συστηματικά τη νέα, ακόμα πιο διαβρωτική (γιατί είναι ύπουλη) βλακεία, των τηλεοπτικών, πολιτικών κατασκευασμάτων, κατασκευάσματα τα οποία λουστράρει με τα χρώματα των «Νέων Ιδεών»!!! 

Τρίτον: Καταγγέλλει, ορθότατα, τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο οποίος συμπλέει με τα αμερικανικά εγκλήματα και την ίδια ακριβώς στιγμή επαινεί τη συγκέντρωση των «παιδιών» του ΣΥΡΙΖΑ στα Σκόπια με ομοϊδεάτες Σκοπιανούς. Μόνο που ξέχασε να μας πει ότι αυτό που ζητούσαν αυτά τα «παιδιά» ήταν ακριβώς αυτό που θέλουν οι «εγκληματίες» Αμερικανοί: Τα ίδια ιδεολογικά κλισέ βγαίνανε και από τη δική τους φαρέτρα. Για τον «εθνικισμό» των Σκοπίων και τον πλανητικό «εθνικισμό» διαδήλωναν, στο όνομα του «αντιεθνικισμού»!!! ή Μήπως ο Λάκης αγνοεί ότι ο «αντιεθνικισμός» είναι η άλλη όψη του «εθνικισμού», ιδεολογήματα που τα χρησιμοποιεί το κεφάλαιο κατά το δοκούν; Ή μήπως δεν γνωρίζει ότι αυτά τα ιδεολογήματα αποτελούν σήμερα τα κεντρικά ιδεολογικά όπλα στη φαρέτρα του διεθνούς κεφαλαίου και ιδιαίτερα των πλανηταρχών; 

Εδώ, όμως, υπάρχει και άλλη μπαμπεσιά. Όταν καταγγέλλεις τον οικουμενικό πατριάρχη για σύμπλευση με τους Αμερικανούς, οφείλεις να πεις και για τους άλλους τους ανθρώπους της Εκκλησίας που αγωνίζονται εναντίον των Αμερικανών και της Νέας Τάξης και έχουν στηλιτεύσει το ρόλο του Πατριαρχείου. Όταν επικαλύπτεις αυτές τις αλήθειες τότε απλά είσαι ένας μπαμπέσης προβοκάτορας που εμπορεύεσαι τα αντιαμερικανικά αισθήματα κατά του πατριάρχη και συνδέεις ολόκληρη την ελληνική Εκκλησία εντέχνως (αυτό σηματοδοτεί η καταγγελία κατά του Βαρθολομαίου) με το ρόλο του πατριαρχείου, δηλαδή με τον αμερικανισμό: Φαιός λαϊκισμός!!! 

Και ακόμα, γιατί αφήνεις στο απυρόβλητο το δικό μας Αρχιεπίσκοπο που δηλώνει υποταγή στον Βαρθολομαίο; Αντίθετα τον επαινείτε όλοι οι «προφήτες» των «νέων», «αριστερών» Ιδεών!!! 

Οι μισές αλήθειες είναι χειρότερες από το ψέμα. Και είναι ακόμα πιο αποκρουστικό και ύπουλο αυτές τις μισές αλήθειες να τις χρησιμοποιείς για να προπαγανδίσεις τους σύγχρονους δωσίλογους… 
Αυτά τα λίγα προς το παρόν 

Βρίσκεται εδώ: 
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2374 
Και το επόμενο, εδώ: 
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2751 

Λαζόπουλος: Ένα επαίσχυντο καρύκευμα 

Όταν διαθέτει κανείς το κουράγιο να παρακολουθήσει τις εκπομπές του Λαζόπουλου νοσταλγεί την άγνοια του ανθρώπου των σπηλαίων. Στις εκπομπές του Λαζόπουλου βρισκόμαστε μπροστά σε ένα διαπαιδαγωγημένο φιλισταίο που το κεφάλι του είναι ένας σκουπιδοτενεκές όπου μέσα το καθεστώς ρίχνει τα τσόφλια και τα κατάλοιπα των ποικίλων υποπροϊόντων του. 
Αυτό, όμως, που σου προκαλεί εμετό είναι το ξύγκι, το χρυσοπληρωμένο ξύγκι, που κατακάθεται κάτω από την επιδερμίδα των εξεζητημένων διαστροφών του: πολιτικών και ψυχολογικών. 
Γιατί εκείνο που είναι πιο αληθινό και πιο σταθερό, ορατό και δια γυμνού οφθαλμού, είναι το σκουληκίσιο στριφογύρισμά του μπροστά στο χρήμα και σε αυτούς που το κατέχουν. Ένας σκουληκοσατιρολόγος του τηλεοπτικού θεάματος που στριφογυρίζει, σαν σκουλήκι, γύρω από τις επιθυμίες του οικονομικού «νταβά» του, που γλιστράει, κολλάει, μαζεύεται και απλώνεται ανάλογα με τις ανάγκες και τα πολιτικά παιχνίδια των αφεντικών του. Και προκαλεί τη σιχασιά του σκουληκιού… 
Αυτός, λοιπόν, ο κύριος που δημόσια και κραυγαλέα έχει πουληθεί για χρήμα, μας παραδίδει μαθήματα πολιτικού ήθους και ηθικής. Τις ακαθαρσίες του σκουπιδοτενεκέ του μας τις πλασάρει σαν αξίες της ζωής. Και κάποια χαζοχαρούμενα του καναπέ, με φάτσες «στιγματισμένες» από την ανυπαρξία εγκεφάλου και αισθητικής, χειροκροτούν, υστερικά, τα «ξερατά» του «ειδώλου»… 
Ποιος θα περίμενε πριν από κάποιες δεκαετίες όταν ανθούσε η σκέψη, το συναίσθημα, η Τέχνη, το Θέατρο και η Σάτιρα, βελονιασμένα από τις κοινωνικές εντάσεις της εποχής, ότι θα φτάναμε σήμερα να χειροκροτούμε τις ακαθαρσίες και τους διατεταγμένους «λακέδες» του μεγάλου κεφαλαίου; Τέτοια ισοπέδωση! 
Και τέτοια πώρωση κυνισμού! Πώρωση διαστροφής που διαλαλεί, χωρίς καμία συστολή, ότι εκτελεί, σε διατεταγμένη υπηρεσία, τις εντολές του αφεντικού του. 
Γιατί η εκπομπή του, με καλεσμένο τον Τατούλη, ήταν προμελετημένη και διατεταγμένη. Μόνο οι απελπιστικά αφελείς μπορεί να μην αντιλήφθηκαν ότι το όλο σκηνικό ήταν στημένο από τους «νταβάδες», με «εκτελεστές» του υπάλληλους των «νταβάδων». 
Ένα θέατρο κακόγουστο παίχτηκε πάνω στο σενάριο που παίζεται καθημερινά από τα ΜΜΕ. 
Ένα θέατρο που, επικαλύπτοντας όλα τα ουσιώδη και δραματικά προβλήματα της συγκυρίας, στριφογύριζε γύρω από τους επιλεγμένους «προσωπικούς» στόχους των κέντρων αποδόμησης του πολιτικού σκηνικού. 
Ένα θέατρο που μείωνε προσβλητικά τα «πρόσωπα» των «στόχων» και ανύψωνε, σε τεράστιες πολιτικές και ηθικές αξίες, τους πολιτικάντηδες, τύπου Τατούλη και Τσίπρα, τα «αγαπημένα» τέκνα του κατεστημένου, τα διατεταγμένα «στρατιωτάκια» τους. 
Και το «ντεκόρ» των διαλόγων ήταν στημένο. Να μην υπερβαίνει τα όρια, αλλά να λέει τα πάντα με πλάγιο και ύπουλο τρόπο. Μελετημένη η παράσταση. Γιατί στις θεατρικές παραστάσεις το πλάγιο και ύπουλο υπονοούμενο λειτουργούν διαβρωτικά στο κοινό και όχι το κραυγαλέο. 
Μελετημένη η παράσταση και από την πλευρά προβολής και ηρωποίησης του Τατούλη. Μας παρουσιάστηκε με αυτά τα διαρκεί «εγώ», σαν ο βράχος της πολιτικής εντιμότητας και ο κήρυκας των «νέων», εξυγιαντικών και καθαρτήριων, ιδεών: Μια νέα έκδοση του δασκάλου του, Μητσοτάκη, αυτού του αρχάγγελου της «κάθαρσης»!!! 

Έχει ο καιρός γυρίσματα και η πολιτική κυλίσματα. Σήμερα το «καθαρτήριο» γρανάζι είναι ο Τατούλης. Ο άνθρωπος του συγκροτήματος που έδωσε ομηρικές μάχες να μη μετακινηθούν από το υπουργείου Πολιτισμού οι ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΙ, εφόρου ζωής, άνθρωποι του Συγκροτήματος και «συμβούλευε» τους καλλιτέχνες να επιδοτούνται από το Συγκρότημα για να παράγουν …καλλιτεχνικό προϊόν!!! 
Αυτός, λοιπόν, ο τύπος, με τη φιλοσοφία της επιδοτούμενης σκέψης και τέχνης, μπολιασμένος μέχρι το μεδούλι με τον μητσοτακισμό και τους κυβερνητικούς θώκους, μας εμφανίζεται, σήμερα, σαν «ήρωας» της πολιτικής αναγέννησης και ηθικής. Να κομπορρημονεί, με αβανταδόρο τον άλλο επιδοτούμενο και διατεταγμένο, για πολιτικές και ηθικές αξίες:Αυτές των «νταβάδων». 
Μόνο τα «εγώ» που ξεστόμισε, όλο «εγώ» και «εγώ» έλεγε, αποτελούν το πιο αλάθευτο κριτήριο του παρακμασμένου ανδρός. 
Μα τόσο ηλίθιο περνούν τον ελληνικό λαό; 

 Διαβάστε και εδώ: 
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9896

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΡΕΣΑΛΤΟ"

ΔΗΜΟΣΚΟΠΙΣΕΙΣ Η ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥΣ ΩΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΤΙΣ ΚΑΝΕΙ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΕΣ

 Μυθολογία και πραγματικότητα - Πόσο έξω θα πέσουν αυτή τη φορά;

17/09/2015

Οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, μέχρι και τρεις ημέρες πριν τις εκλογές παρουσιάζουν ως ντέρμπι την πρωτιά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Πόσο μέσα θα πέσουν; Τα στοιχεία δείχνουν ότι θα πέσουν για ακόμη μία φορά έξω και το πιθανότερο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει άνετη επικράτηση έναντι της ΝΔ με ποσοστό που θα κυμαίνεται από 3% έως 5%.

 

Από το 2009 οι εταιρείες δημοσκοπήσεις πέφτουν συνεχώς έξω και μάλιστα με τεράστιες διαφορές. Ακόμη και στην εκλογική αναμέτρηση τότε, του Οκτωβρίου του 2009, οι αναλυτές δεν μπόρεσαν να προβλέψουν την ήττα της ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ με τη διαφορά να είναι της τάξεως των περίπου 12 μονάδων. Έκτοτε του πήρε και του σήκωσε…

 

Το τελευταίο δε τρανταχτό παράδειγμα, που υποτίθεται πώς ήταν και μία πιο εύκολη δουλειά για τους δημοσκόπους απ’ ότι οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου που έφερναν και πάλι ως ντέρμπι τη ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ και τελικώς το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα έπιασε σχεδόν 37% αφήνοντας πίσω το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά με 28%, ήταν το δημοψήφισμα.

 

Όλες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν στο δημοψήφισμα πως θα υπάρξει ίσως και επικράτηση του «ΝΑΙ» έναντι του «ΟΧΙ», εμφάνιζαν δηλαδή και πάλι μία οριακή διαφορά, αλλά τελικώς έπεσαν έξω μόνο… 22 μονάδες.

 

Η αναξιοπιστία των δημοσκοπήσεων έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος και πιο σημαντικός είναι πώς χρησιμοποιούνται ως ένα πολιτικό-προπαγανδιστικό εργαλείο με στόχο να παραπλανούν τους πολίτες και να τους κατευθύνουν εκεί που θέλουν. Αυτό γίνεται γιατί όλες οι μεγάλες εταιρείες δημοσκοπήσεων ελέγχονται από το σύστημα που θέλει την άσκηση μιας συγκεκριμένης πολιτικής σε βάρος των πολιτών.

 

Οι εντολείς δε των δημοσκοπήσεων είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων ΜΜΕ τα οποία είναι διαπλεκόμενα και ο κόσμος του έχει γυρίσει την πλάτη, αντιλαμβανόμενος τα παιχνίδια που παίζουν σε βάρος του. Θα φέρουμε και πάλι ως παράδειγμα το δημοψήφισμα. Η προπαγάνδα που έπαιξε από τα ΜΜΕ της διαπλοκής ήταν πρωτοφανής. Φάνηκε όμως τελικά πώς είχε τα αντίθετα αποτελέσματα.

 

Σε αυτό το σημείο έρχεται ο δεύτερος λόγος που οι δημοσκοπήσεις είναι πλέον αναξιόπιστες. Οι πολίτες θεωρούν εκ των πραγμάτων πώς τα ευρήματα, όπως τα ονομάζουν οι δημοσκόποι, θα «μαγειρευτούν» για να δώσουν το αποτέλεσμα που θέλει το… σύστημα προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα του. Συνεπώς, όταν ερωτώνται δίνουν εσκεμμένα λάθος απαντήσεις ή δεν απαντούν καθ’ όλου.

 

Υπάρχει και κάτι ακόμη. Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις είναι τηλεφωνικές και μάλιστα τα τηλέφωνα που γίνονται από τις εταιρείες είναι σε σταθερά. Ποιος σήμερα βρίσκεται πάνω από ένα σταθερό τηλέφωνο για να απαντήσει στους δημοσκόπους; Ελάχιστοι ή ακριβέστερα οι πιο μεγάλη σε ηλικία. 

 

Αυτό σημαίνει πώς οι δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να καταγράψουν επαρκώς την εκλογική συμπεριφορά των νέων που βρίσκονται συνεχώς με ένα κινητό στο χέρι και αρνούνται να σηκώσουν το σταθερό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το μεγαλύτερο ποσοστό των αναποφάσιστων το δίνουν να προέρχεται από τις μικρές ηλικίες των ψηφοφόρων.

 

Οι ψηφοφόροι όμως αυτοί είναι που έδωσαν τη νίκη με 10 μονάδες διαφορά στον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου, οι ψηφοφόροι αυτοί είναι που στο δημοψήφισμα έριξαν «ΟΧΙ»

 

Γι’ αυτό και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης «τρέχει» τις τελευταίες ημέρες να προσεγγίσει τη νεολαία γιατί ακριβώς γνωρίζει πώς στο κοινό αυτό η ΝΔ δεν έχει μεγάλη διείσδυση. Από την άλλη στο κοινό αυτό επενδύει και ο Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να συσπειρώσει το κόμμα του.  

 

Συνεπώς, αν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων δεν πάψουν να παίζουν ένα ρόλο προπαγανδιστικό με στόχο να αποπροσανατολίζουν τους πολίτες και δεν εφαρμόσουν νέες μεθόδους για να λαμβάνουν τα δείγματα τους, δεν πρόκειται ποτέ να ανακτήσουν την αξιοπιστία τους και μονίμως θα πέφτουν έξω. Περιμένουνε λοιπόν να δούμε πόσο θα διαψευστούν την Κυριακή.  

Τμήμα ειδήσεων pronews.gr

Από την εξάρτηση στο καθεστώς της αποικίας…

17.09.2015 | από Σπυρος Παναγιωτου

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δημοσίευση: Φύλλο 277 - 12/9/2015

         

Οι γεωπολιτικές αναταράξεις πάνε χέρι – χέρι με τα μνημόνια

Ενώ η προεκλογική περίοδος κυλά χωρίς ενδιαφέρον, συντελούνται διεργασίες που αφορούν την ποιότητα του καθεστώτος αλλά και γεωπολιτικές εξελίξεις που αποκρύβονται εντέχνως. Εξελίξεις δραματικές που θα συνταράξουν τη χώρα, οι οποίες, αν συνυπολογίσουμε και τον γενικευμένο αποπροσανατολισμό μόνο σε βάρος του λαού και του τόπου μπορούν να αποβούν.

Ο κ. Φερβέι και το προτεκτοράτο Ελλάς

Το 3ο μνημόνιο δεν αποτελεί μια απλή συνέχεια των προηγούμενων. Αποτελεί εμβάθυνση ενός ειδικού καθεστώτος, που εγκαθιδρύει νεο-αποικιοκρατικούς όρους όχι μόνο στην οικονομία, αλλά συνολικά στο πολιτικό σύστημα. Η τρόικα δεν αποσύρθηκε αφού είναι παρούσα υπό τετραμερή σύσταση, ο ρόλος που είχε ο κ. Ράιχενμπαχ ως συντονιστής των ομάδων της task force αναβαθμίστηκε αφού αφίχθη ήδη στην Αθήνα ο υπερ-πρωθυπουργός ελεγκτής και εφαρμοστής των τελεσιγράφων που προβλέπει την πλήρη παράδοση της χώρας στην ευρωκρατική επιτροπεία.

Το όνομα αυτού Μάρτιν Φερβέι, Ολλανδός στην καταγωγή, και όπως αναφέρει η εφημερίδα Αγορά (5/9/15), όποια κι αν είναι «η νέα κυβέρνηση θα τεθεί υπό την αυστηρή επιτροπεία των Βρυξελλών. Ο κ. Φερβέϊ θα συγγράφει ουσιαστικά τα νομοσχέδια για όλους τους τομείς δράσης, από τη φορολογία εισοδήματος και την αγορά εργασίας έως την ιατροφαρμακευτική πολιτική και το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας». Μάλιστα ο Σλοβάκος πρωθυπουργός, αναφερόμενος στο τι οικοδομείται στην Ελλάδα, το παραδέχεται ανοικτά: «Ε, ναι, φτιάξαμε ένα προτεκτοράτο. Πού βλέπετε το κακό;»

Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο για να αντιληφθούμε ότι η λαϊκή και εθνική κυριαρχία συρρικνώνονται όλο και περισσότερο, ενώ η ευθυγράμμιση προς ό,τι επιβάλλει η Δύση αποτελεί την κατάληξη διαδικασιών αλλά και επιλογών που γίνονται σε εθελόδουλο πνεύμα.

«Χώρος» χωρίς σύνορα;

Υπάρχουν θαλάσσια σύνορα, υπάρχουν σύνορα ή είμαστε απλά «χώρος» χωρίς σύνορα; Η φράση του Αλ. Τσίπρα ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα κι επομένως δεν μπορεί να υπάρξει προστασία από τα μεταναστευτικά ρεύματα, προκάλεσε όπως ήταν φυσικό μεγάλες αντιδράσεις οι οποίες στη συνέχεια σκεπάστηκαν από τον αχό του περίφημου debate. Όταν όμως ο μέχρι χθες πρωθυπουργός κάνει μια τέτοια δήλωση, ανάλογη η και χειρότερη από το «μηδέν εις το πηλίκιον» του ΓΑΠ, τότε μόνο να παγώνεις μπορείς απέναντι στην ελαφρότητα και την ασχετοσύνη που επιδεικνύει.

Αλλά όχι μόνο αυτό. Σήμερα πλέον ο κ. Τσίπρας δεν αισθάνεται την ανάγκη να φυλάγεται, να μην αναφέρεται σε ό,τι του γράφουν και του εισηγούνται διάφοροι ή στο να δημοσιοποιεί τα θέματα που συζητά με φίλους του. «Πώς να φυλάξεις τα θαλάσσια σύνορα, θα περάσουν οι πρόσφυγες» Το ακούς, το διαβάζεις στα non paper, το αναφέρεις σε μια συζήτηση. Χαλαρά και χωρίς ενοχές. Δεν φυλάγεται γιατί νιώθει ότι έχει ξεφορτωθεί τα ενοχλητικά βαρίδια και αισθάνεται πλέον άνετος.

Βέβαια γνωρίζει καλά ο τ. Πρωθυπουργός ότι υπάρχουν και θαλάσσια σύνορα και δίκαιο της θάλασσας και παραβιάσεις και απειλές και «υποδείξεις» για το μέχρι πού εκτείνεται η ελληνική κυριαρχία… Γνωρίζει πως οι ΗΠΑ θέτουν ζήτημα 25ου μεσημβρινού και συνεκμετάλλευσης μαζί με την Τουρκία του Αιγαίου, υπό την κηδεμονία τους. Γνωρίζει ότι υπαγορεύουν να μη γίνει τίποτα που να ενοχλεί την Τουρκία στο Αιγαίο, πως αντιτίθενται στη χάραξη ΑΟΖ, πως δεν θέλουν δημοσίευση χαρτών και οριοθετήσεων. Γνωρίζει καλά πως η Τουρκία δεν έχει αλλάξει θέση για το casus belli σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, όπως έχουμε κάθε δικαίωμα. Γνωρίζει πως η Τουρκία δεν αναγνωρίζει τα σύνορα και ειδικά τα θαλάσσια και θεωρεί την περιοχή του Αιγαίου ως «γκρίζα ζώνη». Θα έπρεπε να γνωρίζει ότι πολύ εύκολα, υπό το πρόσχημα αντιμετώπισης του μεταναστευτικού, η περιοχή ολόκληρη μπορεί να ανακηρυχτεί σε «γκρίζα ζώνη» υπό διεθνή κηδεμονία και ότι στα νησιά θα τεθεί ζήτημα εθνικής υπόστασης και κυριαρχίας.

Γνωρίζει καλά πως οι συζητήσεις και οι πιέσεις για ένα Σχέδιο Ανάν 2 στην Κύπρο προχωρούν με ταχύ ρυθμό και είναι ζήτημα χρόνου η προώθησή του. Η εγκατάλειψη της Κύπρου και η κατάλυση της κρατικής της υπόστασης θα οδηγήσει σε μια «συνομοσπονδία» αμφίβολης επιβίωσης και σε μια χωρίς δυσκολίες επέκταση της τουρκικής κηδεμονίας και κατοχής.

Γνωρίζει –και αν δεν το γνωρίζει τόσο το χειρότερο για το λαό και τη χώρα– ότι κυκλοφορούν θεωρίες και σχέδια για ρευστοποίηση των συνόρων, για «άνοιγμα» των συνόρων. Όπως κυκλοφορούν και δόγματα περιορισμένης κυριαρχίας και αφαίρεσης της κυριαρχίας που φτάνουν στους διαμελισμούς ή και τη διάλυση χωρών, ιδιαίτερα εκείνων που αντιστέκονται στην παγκοσμιοποιημένη νεοφιλελεύθερη ισοπέδωση. Η κ. Ψαρούδα-Μπενάκη ως Πρόεδρος της Βουλής το είχε αναγγείλει, η Άννα Διαμαντοπούλου ήθελε την αγγλική ως επίσημη γλώσσα, ο ΓΑΠ είχε κάνει λόγο για ρευστά σύνορα. Δεν είναι λογικό να διατυπώνονται «τυχαία» τέτοιες… χαριτωμενιές και να μην αναλογιζόμαστε αν υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό πίσω από αυτές.

Πόσο «αστεία»;

Μα τι γίνεται στη γύρω περιοχή, ώστε να δικαιολογούνται τα «αστεία»; Στον βορρά, κοντινό ή και λίγο πιο μακρινό, τα σύννεφα του πολέμου και του φασισμού πυκνώνουν. Στην Ουκρανία ο πόλεμος είναι στην ημερήσια διάταξη, η περικύκλωση της Ρωσίας και η ένταση κλιμακώνεται αποτελώντας βασικό στόχο των πλέον σκληροπυρηνικών δυνάμεων των ΗΠΑ. Το να εμπλακούν στην κρίση και βαλκανικές περιοχές, δεν μπορεί να αποκλειστεί διόλου.

Ανατολικά, στην Τουρκία, 4 εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες βρίσκονται στα παράλια και διευκολύνονται να περάσουν στην Ελλάδα κι από εκεί ένα μέρος τους να προωθηθεί στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή στην Τουρκία είναι σε πλήρη εξέλιξη ένας πόλεμος ενάντια στον κουρδικό λαό, ολόκληρες περιοχές στο νοτιοανατολικό της τμήμα είναι σε εμπόλεμη κατάσταση, ενώ η εμπλοκή της στον πόλεμο της Συρίας είναι δεδομένη και κλιμακούμενη.

Ο πόλεμος εκεί κλιμακώνεται, η εμπλοκή της Ρωσίας γίνεται πιο ενεργή, βάζοντας διλήμματα και δυσκολίες σε χώρες όπως η Βουλγαρία και η Ελλάδα, για το αν μπορούν ή όχι να επιτρέψουν τη διέλευση αεροπλάνων με ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Συρία. Οι ΗΠΑ αρνήθηκαν κατηγορηματικά αυτήν τη δυνατότητα καταγγέλλοντας πως πρόκειται για ρωσικά όπλα και όχι για ανθρωπιστική βοήθεια. Η Βουλγαρία και η Ελλάδα συμμορφώθηκαν προς τις υποδείξεις. Άλλωστε, η Ελλάδα ψήφισε ξανά την παράταση των κυρώσεων ενάντια στη Ρωσία για την ουκρανική κρίση…

Δεν αναφερόμαστε σε «κλασικές» διαφορές με γείτονες στα Βαλκάνια (πΓΔΜ, Αλβανία, ελληνοτουρκικές σχέσεις) αλλά στις ανοικτές εστίες πολέμου στη γύρω περιοχή. Η Συρία, η Λιβύη, το Ιράκ βρίσκονται υπό διάλυση και διαμελισμό, στην Τυνησία και την Αλγερία οργανώνεται μια επικίνδυνη κλιμάκωση που μπορεί να οδηγήσει σε εμφυλίους πολέμους. Η Χεζμπολάχ έχει εμπλακεί στον πόλεμο στη Συρία, ενώ και ο Λίβανος μπορεί να μπει εύκολα στον κατάλογο του χάους.

Όλα αυτά και άλλα (Ισραήλ, Ιράν, Παλαιστίνη, λοιπός αραβικός κόσμος κ.λπ.) οδηγούν στο συμπέρασμα ότι χρειάζεται μια αναβαθμισμένη γεωπολιτική οπτική και στάση, μια στρατηγική της χώρας που να δημιουργεί δεδομένα ειρήνης, καλής γειτονίας, ανεξαρτησίας, διεξόδου, να απομακρύνει όρους και προϋποθέσεις μιας μεγάλης εθνικής και κοινωνικής καταστροφής. Ο στόχος της ανεξαρτησίας και της κατάργησης του καθεστώτος της αποικίας θα πρέπει να είναι συμπληρωματικός κάθε αγώνα για την κατάργηση των μνημονίων και των αποτελεσμάτων τους. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να αγωνιζόμαστε ενάντια στα μνημόνια ή απλώς για να μετριάσουμε, να λειάνουμε τις συνέπειες των πολιτικών τους, αλλά για να ανατρέψουμε – εξαλείψουμε το καθεστώς αποικίας που επιβάλλουν στη χώρα μας. Και ο στόχος αυτός δεν είναι θέμα οικονομικού ή διεκδικητικού αγώνα, αλλά ενός καθολικού αγώνα διεξόδου της χώρας.

Σπύρος Παναγιώτου από την εφη μερίδα "ο δρόμος της αριστεράς

Έξοδος από το Eυρώ, υποτίμηση, νέες τιμές- μια απάντηση στις τερατολογίες

• 
  
• Διαβάστηκε 1937 φορές
• 
  

,

Κώστας Παπουλής

Του Κώστα Παπουλή

* Το κείμενο γράφτηκε μετά από συζήτηση στην οικονομική επιτροπή του Σχεδίου Β.

Μια από τις τερατολογίες της παράταξης του ευρώ-μονόδρομου και των συνοδοιπόρων του, είναι   και η θέση ότι το κόστος ζωής θα εκτοξευθεί (διπλασιαστεί ή τριπλασιαστεί) με την έξοδο από την ζώνη του ευρώ, εξ αιτίας της υποτίμησης της νέας δραχμής. Πρόκειται για α-νόητη θέση που δεν βρίσκει κανένα επιχείρημα για να στηριχθεί.

Το πρώτο βέβαια ζήτημα που ανακύπτει είναι το εύρος της υποτίμησης. Οι οικονομικές αρχές ενός κράτους προβαίνουν σε μία υποτίμηση για δύο κυρίως λόγους. Είτε για να επανέλθει ισορροπία στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, είτε για τόνωση της οικονομίας, είτε συνήθως και για τα δύο μαζί.

Είναι σαφές ότι το εύρος του εξωτερικού ελλείμματος της χώρας καθορίζει και την απαραίτητη υποτίμηση, πολλές φορές την επιβάλλει, κάτι που δεν μπορεί να γίνει βέβαια σε συνθήκες ενιαίου νομίσματος. Για το 2010 είχαμε υπολογίσει (ο Θ. Μαριόλης, σε συμφωνία και με διάφορους φορείς του εξωτερικού), ότι στο βαθμό που η χώρα προβεί σε στάση πληρωμών, τότε θα είναι αναγκασμένη να κάνει μια υποτίμηση 56,66% ή και περισσότερο, δηλαδή ένα ευρώ θα αντιστοιχεί σε 1,5666 δρχ. Το εξωτερικό έλλειμμα της χώρας τα χρόνια αυτά 2008, 2009, 2010 αντιστοιχούσε σε ιλιγγιώδη νούμερα που προσέγγισαν και το 10-15% του ΑΕΠ και καλύπτονταν με εξωτερικό δανεισμό.

Σήμερα το εξωτερικό έλλειμμα, λόγω της μείωσης των συνολικών (ιδιωτικών και δημόσιων) καταναλωτικών και επενδυτικών δαπανών και της ανάλογης μείωσης των εισαγωγών έχει σχεδόν μηδενιστεί. Η ανεργία όμως είναι τώρα που φτάνει σε ιλιγγιώδη νούμερα. Η υποτίμηση όπως και η δημιουργία ελλειμματικού προϋπολογισμού είναι τα βασικά μέσα οικονομικής πολιτικής για την ανάσχεση της ανεργίας. Η υποτίμηση στην Ελλάδα, μπορεί να δώσει την απαραίτητη αρχική ώθηση για την έξοδο από την ύφεση. Η Ελλάδα λόγω και σκληρού νομίσματος, όπως και λόγω συμμετοχής της στην ΟΝΕ, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο διεθνή ανταγωνισμό με συνέπεια την τραγική υποβάθμισή της στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Κανείς σήμερα -ούτε οι αγορές- δεν θα προεξοφλήσουν μια υποτίμηση της τάξης του 50% , γιατί το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών εμφανίζει ισορροπία. Συνεπώς το εύρος της υποτίμησης θα είναι απόφαση των οικονομικών αρχών της Ελλάδας, οι οποίες όμως θα πρέπει να βάλουν ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, για να εμποδίσουν κερδοσκοπικά παιχνίδια. Θα μπορούσαμε έτσι υπό προϋποθέσεις να δεχτούμε σήμερα, ότι μια κυβέρνηση θα κινηθεί από μια δυνατότητα υποτίμησης που ξεκινάει από το κατώφλι του 20%. Το πόσο προς τα πάνω πρέπει να κινηθεί, εξαρτάται από το σχέδιο οικονομικής της πολιτικής, τις ανάγκες της και την ανάλυση που θα κάνει. Ο Ζιν, λ.χ., ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια υποτίμηση της τάξης του 30%. Για χάριν της συζήτησης, ας δεχτούμε ότι η υποτίμηση που θα αποφασίσει η ελληνική   κυβέρνηση που θα βγάλει την χώρα από το ευρώ θα είναι 25%, δηλαδή ένα ευρώ θα ισούται με 1,25 δρχ.

Αν βέβαια ο εισαγόμενος πληθωρισμός εξ αιτίας της υποτίμησης, ανέβαινε κατά 25%, τότε και μόνο τότε, το κόστος ζωής θα ανέβαινε και αυτό κατά 25%. Όμως αν συνέβαινε αυτό, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να γίνει υποτίμηση μια που το κέρδος της ανταγωνιστικότητας θα μηδενιζόταν αμέσως. Το κόστος ζωής θα ανεβεί κατά 25%, μόνο σε κάποιον που ζει με δραχμές στο εξωτερικό, αλλά όχι εντός της Ελλάδας. Αντίθετα ο πολύς κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό. Στην άγνοια αυτή πατάει και στηρίζεται, η σπέκουλα και η τερατολογία της παράταξης του ευρώ και της Ε.Ε..

Για να επιβεβαιώσει κανείς τα παραπάνω, όπως και τα παρακάτω, αρκεί να γυρίσει το ρολόι 4 χρόνια πριν την είσοδο στο ευρώ. Εκεί μπορεί να κοιτάξει, πόσο ανέβηκε ο πληθωρισμός εξ αιτίας της υποτίμησης της κυβέρνησης Σημίτη. Έτσι μπορεί να καταλάβει ποιος τερατολογεί και ποιος ψάχνει την αλήθεια .

Τα οικονομικά που διδάσκονται στα πανεπιστήμια λένε, ότι ο πληθωρισμός κόστους μετά από μία υποτίμηση εισάγεται στην χώρα κατά κύματα και για να φτάσει να εξατμίσει την υποτίμηση μπορεί να χρειαστεί και 15 χρόνια. Η υποτίμηση δίνει λοιπόν «χρόνο» σε μία οικονομία να ανασυνταχθεί. Για να γίνει κατανοητό αυτό, ας σκεφτούμε ότι ένα κομμάτι του ήδη υπάρχοντος κεφαλαίου είναι εισαγόμενο. Όμως αυτό αντικαθίσταται σιγά-σιγά, έτσι αργά-αργά η υποτίμηση μπαίνει στο κόστος παραγωγής. Π.χ., στην Ελλάδα υπάρχουν τρακτέρ. Για να αντικατασταθούν όλα και να περάσει το σύνολο της επίπτωσης της υποτίμησης στο κόστος παραγωγής στον κλάδο της γεωργίας δεν χρειάζονται λίγα χρόνια.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, μιας υποτίμησης 25%, δηλαδή όπως είπαμε 1 ευρώ=1,25 δραχμές, το πληθωριστικό κύμα θα είναι -με το χειρότερο σενάριο- 4,6% τον 1ο χρόνο, 2,9% τον 2ο, 2,1% τον 3ο, 1,6% τον 4ο, και 1,3% τον 5ο. (βλ: μελέτη Μαριόλη-Κάτσινου, «Επιστροφή σε υποτιμημένη δραχμή, εισαγόμενος πληθωρισμός κόστους και διεθνής ανταγωνιστικότητα, μια μελέτη εισροών-εκροών.») Εδώ έχουν υπολογισθεί αυξήσεις μισθών ανάλογες με τον πληθωρισμό. Αν φυσικά αποφασιστεί να κοπεί χρήμα για να χρηματοδοτηθεί δημόσιο έλλειμμα και δημιουργηθεί μια επιπλέον μικρή πληθωριστική πίεση, αυτό είναι ζήτημα άλλης τάξης, που δεν συνδέεται με τις επιπτώσεις της υποτίμησης στις τιμές.

Σε περίπτωση μιας υποτίμησης 20% είναι 3,7%, 2,4%, 1,7%,1,3% ,1%. Ενώ στην περίπτωση μιας μεγάλης υποτίμησης 50% θα έχουμε αντίστοιχα 9,3%, 6%, 4,3%, 3,2%, 2,6%. Άρα μιλάμε για ένα μονοψήφιο εισαγόμενο πληθωρισμό 4%-9% ως τίμημα της υποτίμησης κατά τον 1ο χρόνο, με το χειρότερο δυνατό σενάριο.

Πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό, ότι οι τιμές δεν θα αλλάξουν το ίδιο για όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες. Το αντίθετο, θα αλλάξουν πολύ ασύμμετρα. Π.χ., οι εκπαιδευτικές υπηρεσίες δεν θα επηρεαστούν, γιατί δεν περιέχουν τίποτα σχεδόν εισαγόμενο. Αντίστροφα, ένα αυτοκίνητο θα ακριβύνει αμέσως. Θα αλλάξει η σύνθεση του καλαθιού της κατανάλωσης, αυξάνοντας την ζήτηση για εγχώρια αγαθά, ενώ συνάμα νέα παραγωγή θα υποκαθιστά τις εισαγωγές.

Κάποιος με τον ίδιο πραγματικό μισθό ή διαθέσιμο εισόδημα σε δραχμές που είχε πριν με ευρώ (χωρίς δηλαδή να λάβουμε υπ’ όψιν ευνοϊκές φορολογικές αλλαγές), μετά από ένα έτος θα αποκτήσει π.χ. μεγαλύτερη αγοραστική δυνατότητα για αγορά εγχώριων τροφίμων, ή για να νοικιάσει ένα σπίτι, την ίδια για να κάνει ένα μάθημα κιθάρας, και μικρότερη για να αγοράσει ένα αυτοκίνητο. Με την ανάκαμψη της οικονομίας θα υπάρξουν δημόσια έσοδα που σε συνδυασμό με την ανάκτηση του εκδοτικού προνομίου, τις αλλαγές στην φορολογία που θα εξυπηρετούν την ανάγκη για τόνωση της εγχώριας ζήτησης και παραγωγής, την σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα και τις μονοπωλιακές τιμές της αγοράς, τις χαμηλές τιμές για τα αναγκαία αγαθά, την αναδιανομή του εισοδήματος, την κατάργηση των χαρατσιών, θα ενισχύσουν σημαντικά την αγοραστική δυνατότητα για την πλειοψηφία. Για ένα μεσοπρόθεσμο διάστημα, μέχρι η Ελλάδα να αποκτήσει ισχυρή παραγωγική βάση, ένα ταξίδι στο εξωτερικό θα παραμένει σχετικά ακριβό. Όμως η ζωή στην Ελλάδα θα είναι εύκολη.

Δεν είναι επίσης απαραίτητο, όλα τα εισαγόμενα αγαθά, να αυξηθούν αναλογικά. Αυτό είναι ζήτημα πολιτικής. Π.χ., 1λτ βενζίνη κοστίζει σήμερα 1,5 ευρώ, από το οποίο ας πούμε ότι το 0,40 είναι η αγορά του προϊόντος από το εξωτερικό, 0,20 κέρδος από μεταπώληση και επεξεργασία και 0,90 ευρώ φόροι. Για να αυξηθεί αναλογικά με την υποτίμηση και να πάει από 1,5 ευρώ σε 1,875 δρχ θα πρέπει όλα να αυξηθούν αναλογικά κατά 25%. Όμως μπορεί μόνο το εισαγόμενο μέρος της τιμής να ανεβεί αναγκαστικά κατά 25%, δηλαδή να γίνει 0,50 δρχ, το περιθώριο κέρδους να μειωθεί σε 0,15 δρχ και οι φόροι να μειωθούν σε 0,65 δρχ και τελικά η συνολική τιμή να γίνει 1,35 δρχ από 1,50 ευρώ. Αυτό θα εξυπηρετήσει την συγκράτηση και του πληθωρισμού, μια που τα καύσιμα μπαίνουν μέσα σε όλα τα προϊόντα. Σε μια φιάλη π.χ. σκληρού αλκοόλ που θέλουμε κιόλας να υποκαταστήσουμε, κατά ένα μέρος τουλάχιστον, με κατανάλωση-παραγωγή ελληνικού τσίπουρου, μπορούμε και να μεγαλώσουμε τους φόρους και αν σήμερα κοστίζει 20 ευρώ 10 το εισαγόμενο μέρος της τιμής, 8 οι φόροι και 2 το κέρδος από την πώληση, να φτάσει τις 27 δρχ, 12,5 το εισαγόμενο μέρος της τιμής λόγω της υποτίμησης, 2 το κέρδος και 12,5 οι φόροι. Το ίδιο σε ένα βαθμό μπορεί να γίνει με τα αυτοκίνητα (αναλόγως κυβισμού) και τα αγαθά πολυτελείας.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η αλλαγή της έμμεσης φορολογίας με υψηλούς φόρους σε αγαθά εισαγόμενα-πολυτελείας και χαμηλούς σε είδη πρώτης ανάγκης, μαζί με τις άλλες φορολογικές αλλαγές, μπορεί να εγγυηθεί την αύξηση της πραγματικής αγοραστικής δυνατότητας για αγαθά ανάγκης που στερούνται, ή αγοράζουν με δυσκολία, τουλάχιστον τα 2/3 της ελληνικής κοινωνίας. Όταν λέμε αγαθά ανάγκης, δεν εννοούμε μόνο την δυνατότητα να αγοράσει κανείς πετρέλαιο, αλλά και να βγει για φαγητό, να πάει στο θέατρο, ή να κάνει διακοπές στο εσωτερικό. Η αγοραστική δυνατότητα θα μειωθεί μόνο για ένα τμήμα της κοινωνίας (που σήμερα πρέπει να είναι πολύ μικρότερο από το 1/3) που έχει την δυνατότητα να καταναλώνει ακριβά και εισαγόμενα αγαθά πολυτελείας και εισπράττει το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος.

Τέλος οι ξένοι, που πουλούν προϊόντα στην ελληνική αγορά δεν αποκλείεται να ρίξουν τις τιμές τους για να συγκρατήσουν τμήμα της αγοράς (ή/και επειδή τα όποια εμπορεύματά μας χρησιμοποιούνται στην παραγωγή δικών τους εμπορευμάτων, θα έχουν χαμηλότερη τιμή σε ξένο νόμισμα). Αυτή είναι μια ενδεχομένως ευνοϊκή παράμετρος που δεν έχει παρθεί υπ’ όψιν στην μελέτη που αναφερθήκαμε. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε ότι οι τιμές στα σουπερ μάρκετ της Γερμανίας είναι πολύ μικρότερες της Ελλάδας.

Όλη λοιπόν η φασαρία περί διπλασιασμού του κόστους ζωής με την οποία η παράταξη του ευρώ και της Ε.Ε. τρομοκρατεί τον ελληνικό λαό έχει την αντιστοιχία της σε έναν εισαγόμενο πληθωρισμό το πολύ 4,6% τον πρώτο χρόνο μετά μια υποτίμηση της τάξης του 25%. Ακόμη και αν η υποτίμηση έφτανε σε μεγάλο ύψος, ο εισαγόμενος πληθωρισμός δεν θα γινόταν διψήφιος. Αξίζει λοιπόν, για την αποφυγή ενός μονοψήφιου εισαγόμενου πληθωρισμού που μπορεί να κινηθεί και σε επίπεδα κάτω από το 5% (και αυτό κατά τον 1ο χρόνο, γιατί μετά μειώνεται σημαντικά) να παραμένει ο ελληνικός λαός δεμένος, ταπεινωμένος, και τσακισμένος από την τρόικα. Να παραμείνει η Ελλάδα μια χώρα ναυτικών γεμάτη ναυαγούς;

Υ.Γ: Αν και δεν είναι του παρόντος, πρέπει να σημειώσουμε ότι ένα κομμάτι της παράταξης του ευρώ-μονόδρομου ισχυρίζεται ότι η ελληνική οικονομία δεν κέρδισε και πολλά πράγματα από την δυνατότητα της συναλλαγματικής πολιτικής που είχε στο παρελθόν. Το να ισχυρίζεται βέβαια κανείς ότι η συναλλαγματική πολιτική δεν παίζει ρόλο στην οικονομική πολιτική θέλει από μόνο του ιδιαίτερη φαντασία και κάποιος μπορεί να τους συγχαρεί αλλά μόνο για την φαντασία τους και τίποτα παραπάνω. Γιατί το ερώτημα δεν είναι τι κέρδισε η ελληνική οικονομία όταν από 1$=30 δρχ, το 1974 έφτασε στο 1$=360 δρχ όταν μπήκε στο ευρώ, αλλά τι θα γινόταν αν από το 1974 έως το 2000 το 1$ παρέμενε στις 30 δρχ. Την απάντηση την έδωσε η ιστορία, όταν ακριβώς η Ελλάδα κατάργησε την συναλλαγματική της πολιτική (ήδη από την εποχή της πολιτικής της σκληρής δραχμής) και εισήλθε με αμετάκλητη ονομαστική ισοτιμία στην ζώνη του ευρώ. Και αν εντός της ζώνης του ευρώ καταποντίσθηκε, τι κέρδισε στις συναλλαγές της με τις χώρες εκτός της ζώνης του ευρώ, όταν το ευρώ από 1ευρώ=0,9$, έφτασε το 1ευρώ=1,6$ το 2008; Τελικά για τους υποστηρικτές της ΟΝΕ, και τους θιασώτες του σκληρού νομίσματος, είναι πολύ θλιβερή η διαπίστωση, ότι η Ελλάδα θα ήταν πολύ καλύτερα αν το 2001 συνέδεε το νόμισμά της με το δολάριο παρά με το ευρώ.

Υπενθυμίζουμε ότι εμείς δεν υποστηρίζουμε απλώς την ανάκτηση των πλεονεκτημάτων και των μέσων της οικονομικής πολιτικής, της δημοσιονομικής, της συναλλαγματικής, της νομισματικής που είναι απαραίτητα για να αναχαιτίσουμε την κρίση, αλλά υποστηρίζουμε και την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα δεσμά του χρέους, όπως και τον μακροχρόνιο οικονομικό σχεδιασμό της ανάπτυξης της χώρας σε σύγκρουση με τα μεγάλα εγχώρια συμφέροντα αλλά και την Ε.Ε.. Άρα, δεν θέλουμε να γυρίσουμε στο «παρελθόν» της δραχμής όπως μας κατηγορούν (που δεν καταλαβαίνει κανείς γιατί δεν είναι και αυτό από μόνο του μια σωτηρία), αλλά να βαδίσουμε προς το μέλλον, δημιουργώντας ένα παράδειγμα για τις εργαζόμενες τάξεις της νότιας Ευρώπης και της Μεσογείου.

Πηγή: Σχέδιο Β

Η προδιαγεγραμμένη συνθηκολόγηση του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ

Πόσο του δίνεις ώσπου να σε ξαναπουλήσει;

17/09/2015

• Πολιτική

Πηγή: Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου–“Unfollow”

Ξετυλίγοντας το κουβάρι της πρωτοφανούς μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και όλων των κινήσεων που προηγήθηκαν και των προσώπων που επελέγησαν, φτάνει κανείς στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για τη λογική κατάληξη ενός, οργανωμένου σχεδίου του Αλέξη Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας του, που βαφτίστηκε για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους «εξάμηνη σκληρή διαπραγμάτευση»…

Πώς θα καταγράψει η Ιστορία το τελευταίο χρονικό διάστημα; Τι ακριβώς (μας) συνέβη; Πώς φτάσαμε στο αριστερό μνημόνιο; Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, η πλειοψηφία των πολιτών αμφιταλαντεύεται ακόμη. Δύο οι επικρατούσες εκδοχές: το τρίτο μνημόνιο είναι το αποτέλεσμα ενός εκβιασμού ή της ανικανότητας της κυβέρνησης και του Αλέξη Τσίπρα. Καλώς ή κακώς, όμως, στην πολιτική δεν υπάρχουν εύκολες εξηγήσεις και μονοσήμαντες απαντήσεις. Και ο μόνος ασφαλής δρόμος για να προσεγγίσεις την αλήθεια είναι η καταγραφή των γεγονότων. Ξετυλίγοντας λοιπόν το κουβάρι της πρωτοφανούς μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, φτάνει κανείς στο συμπέρασμα ότι υπάρχει και τρίτη, σαφώς χειρότερη εκδοχή: να πρόκειται δηλαδή για τη λογική κατάληξη ενός οργανωμένου σχεδίου του Α. Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας του, που βαφτίστηκε για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους «εξάμηνη σκληρή διαπραγμάτευση».

Η ιστορία ξεκινάει πολύ πριν από την κυβερνητική εμπειρία της «πρώτης φοράς αριστερά»: Ο Α. Τσίπρας ανέλαβε την ηγεσία του Συνασπισμού το Φεβρουάριο του 2008 και μετά τις εκλογές του 2009 τέθηκε επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Υπό την προεδρία του, ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε από εκλογική συμμαχία αριστερών κομμάτων και οργανώσεων σε ένα συμπαγές προεδρικό κόμμα. Από το 4,6% του 2009, ο Α. Τσίπρας οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και, έπειτα από ένα αντιμνημονιακό κρεσέντο, στα κυβερνητικά έδρανα.

Σήμερα, έχει περάσει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός που επέβαλε το τρίτο Μνημόνιο εξόντωσης της ελληνικής κοινωνίας. Ως ο πολιτικός ηγέτης που εν μία νυκτί πέταξε στο καλάθι των αχρήστων το ισχυρό «όχι» του δημοψηφίσματος. Είναι εκείνος που, αφού πρώτα διέλυσε το κόμμα του, κατέφυγε σε πρόωρες εκλογές προκειμένου να εφαρμόσει τα μνημονιακά μέτρα. Ο Α. Τσίπρας διαθέτει ομολογουμένως επικοινωνιακό «χάρισμα». Του το αναγνωρίζουν και οι εχθροί του. Στη σύντομη πολιτική διαδρομή του, όμως, όταν κατόρθωσε να μεταμορφωθεί από ένθερμος πολέμιος των μνημονίων σε εγγυητή της υλοποίησής τους, μοιραία η λάμψη του άρχισε να θολώνει.

Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά μετά τις εκλογές του 2012, δείχνει ότι υπήρξε ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο, το οποίο πίσω από τις φραστικές κορόνες περί ανατροπής, έκρυβε τις πραγματικές πολιτικές διαθέσεις του αρχηγού του. Συμβιβασμός με το εγχώριο κατεστημένο και τους ξένους πιστωτές και όχι ρήξη προς όφελος του εργαζόμενου λαού.

Τα πρόσωπα του δράματος

Αυτή η πορεία ασφαλώς και δεν ήταν μοναχική. Ο Α. Τσίπρας φρόντισε από την εκκίνηση της προεδρικής του πορείας να δημιουργήσει γύρω του μια συμπαγή ηγετική ομάδα. Στον πυρήνα της εντάχθηκαν ο Νίκος Παππάς, ο Αλέκος Φλαμπουράρης και ο Γιάννης Δραγασάκης. Στελέχη, που από το 2012 και μετά ανέλαβαν σχεδόν όλες τις ειδικές αποστολές.

Ο Α. Φλαμπουράρης, των πολλών διασυνδέσεων και γνωριμιών με τους ισχυρούς οικονομικούς και επιχειρηματικούς παράγοντες, αναζήτησε και πέτυχε να δημιουργήσει διαύλους επικοινωνίας με τους εκπροσώπους της εγχώριας ολιγαρχίας και να τους καθησυχάσει για τις πολιτικές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ν. Παππάς ανέλαβε να προσεγγίσει απογοητευμένους βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία στη συνέχεια εντάχθηκαν στα ψηφοδέλτια και την κομματική δομή του ΣΥΡΙΖΑ. Το δεξί χέρι του Α. Τσίπρα διαμόρφωσε ταυτόχρονα έναν νέο επικοινωνιακό μηχανισμό, που έριχνε γέφυρες από τον Κουρή μέχρι τον ΔΟΛ και ιστοσελίδες ισχνής απήχησης. Σε αυτόν εντάχθηκαν, επίσης, ο διευθυντής της Αυγής Νίκος Φίλης και μετέπειτα κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, ο δημοσιογράφος Θοδωρής Μιχόπουλος, ο οποίος στη συνέχεια μεταπήδησε στη θέση του υπεύθυνου του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος Γαβριήλ Σακελλαρίδης και ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, που διετέλεσε στην πορεία διευθυντής του πολιτικού γραφείου του πρωθυπουργού. Στελέχη που, όταν χρειάστηκε, στήριξαν πλήρως και σε όλους τους τόνους την πολιτική «κωλοτούμπα» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Γ. Δραγασάκης συνέταξε το οικονομικό-κυβερνητικό πρόγραμμα του κόμματος, έχοντας δίπλα του τους Γιώργο Σταθάκη και Ευκλείδη Τσακαλώτο, οι οποίοι αντιστοίχως έβαλαν πλάτη για τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στο «ρεαλισμό» των μνημονίων. Τα συγκεκριμένα πρόσωπα δημιούργησαν έναν κλειστό κύκλο πραιτοριανών, που κινούσε τα νήματα στο κόμμα και διευρύνθηκε μέσω της προοπτικής της διακυβέρνησης. Όλοι μαζί φρόντισαν να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις, ώστε να διαφυλαχθεί η στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης για παραμονή στην ευρωζώνη με κάθε τίμημα. Ιδού πώς φτάσαμε από «το νόμισμα δεν είναι φετίχ» στο «ευρώ πάση θυσία».

Πίσω από την αντιμνημονιακή ρητορεία Τσίπρα για «κατάργηση με ένα νόμο και ένα άρθρο» και σύγκρουση με τη διαπλοκή, στα ενδότερα του ΣΥΡΙΖΑ και του προεδρικού επιτελείου, προωθούνταν σχέδια, προσεγγίζονταν πρόσωπα και διαμορφώνονταν στρατηγικές οι οποίες στην πορεία αποδείχθηκαν κομβικές για τη μετάλλαξη του κόμματος. Ο Α. Τσίπρας, παραμονές των εκλογών του 2012, άνοιξε τις πόρτες του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σειρά πασοκογενών στελεχών και άλλων προσώπων, που είχαν δώσει πολλαπλές εξετάσεις για την προσήλωσή τους στο σύστημα. Πρώτος των πρώτων, ο Νίκος Κοτζιάς. Ο μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών υπήρξε προσωπική επιλογή του Α. Τσίπρα και διετέλεσε σύμβουλός του από τα τέλη του 2011. Παρότι υπήρξε στέλεχος του ΚΚΕ και μάλιστα από τους θεωρητικούς του Κόμματος, αργότερα βρέθηκε αρχικά στο πλευρό του Θόδωρου Πάγκαλου στο υπουργείο Εξωτερικών και στη συνέχεια του Γιώργου Παπανδρέου.

Ο πασοκικός παράγων

Στο ίδιο διάστημα τα προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ στελέχη που περνάνε το κατώφλι της Κουμουνδούρου πολλαπλασιάζονται με φρενήρεις ρυθμούς. Ανάμεσά τους, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο οποίος στην πορεία ορκίστηκε υπουργός Υγείας, δίνοντας μάχες πρώτης γραμμής προκειμένου να πείσει για την αναγκαιότητα της συμφωνίας την οποία υπερψήφισε και παράλληλα στο υπουργείο χρεώνεται ότι διατήρησε τις προηγούμενες διοικήσεις στα νοσοκομεία και φύτεψε στο μηχανισμό «πασοκανθρώπους».

Ο Αλέξης Μητρόπουλος, που έγινε αντιπρόεδρος της Βουλής και στην κρίσιμη συνεδρίαση για την έγκριση του τρίτου μνημονίου με μαεστρία διεύθυνε τις εργασίες, ψηφίζοντάς το και αυτός. Πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που κατόρθωσε να δημιουργήσει και τάση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ με την επωνυμία «σοσιαλιστική», η οποία μάλιστα αποδείχθηκε καθοριστική προϋπόθεση για να χωρέσουν στον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ και άλλα πρώην «πράσινα» στελέχη που ήθελαν να προλάβουν το τρένο της εξουσίας. Σε αυτή την τάση εντάχθηκαν, μεταξύ άλλων, ο Γιάννης Μιχελογιαννάκης, ο Δημήτρης Τσουκαλάς και ο σημερινός ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος. Στελέχη που, στη σύντομη «αριστερή» διαδρομή τους, ουδέποτε εγκατέλειψαν τις συστημικές αρχές τους.

Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Ανιώνης Κοτσακάς περνά επίσης στον ΣΥΡΙΖΑ και αναλαμβάνει τις επαφές της ηγεσίας με τα μεσαία και τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ σε όλη τη χώρα. Αυτές οι επαφές φέρνουν αποτελέσματα και κορυφαία συνδικαλιστικά στελέχη της ΠΑΣΚΕ, όπως ο Σπόρος Παπασπύρος και ο Νίκος Φωτόπουλος -ο οποίος, βέβαια, πλέον βάζει πλώρη για τη ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη-, επιβιβάζονται στα «βαγόνια» της αμαξοστοιχίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η μαζική είσοδος πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ αρχίζει δειλά-δειλά να αλλάζει και τη φυσιογνωμία του κόμματός σε βάρος των αριστερών χαρακτηριστικών του.

Τον Ιούλιο του 2013, ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιεί το πρώτο του συνέδριο, όπου εγκρίνεται η μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα, η αυτοδιάλυση των συνιστωσών του και η μετατροπή τους σε τάσεις. Ο Α. Τσίπρας, παρότι οι συνιστώσες αποτελούν το πιο ζωντανό και μαχητικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκει τη συγκρότηση ενός κόμματος με συμπαγή γραμμή και κοινό λόγο, μακριά από το ριζοσπαστισμό των συνιστωσών. Στόχος του είναι να απευθυνθεί πλέον σε νέα ακροατήρια, του μεσαίου και του συντηρητικού χώρου, που επιζητούν «σταθερότητα» και «ασφάλεια» και απεχθάνονται επί του παρόντος «ρήξεις» και «ανατροπές». Γνωρίζει ότι μόνο με αυτά θα μπορούσε να επιτευχθεί ο κυβερνητικός στόχος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από αυτοαποκαλούμενο «κόμμα ανατροπής», μεταμορφώνεται βήμα-βήμα, μέρα με τη μέρα, σε συστημικό κόμμα.

Οι ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014 αναδεικνύουν τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα. Ο Α. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ρίχνουν νέα χαρτιά στο τραπέζι. Ο ίδιος γίνεται συνομιλητής του ΣΕΒ και πραγματοποιεί ανοιχτές και κρυφές συναντήσεις με ντόπιους ολιγάρχες. Επισκέπτεται την έδρα του ΔΝΤ και καλείται ως ομιλητής σε διεθνή επιχειρηματικά φόρουμ (Κόμο). Η νέα πορεία του κόμματος αρχίζει να διαγράφεται ξεκάθαρα. Τον Απρίλιο του 2014, ένα μήνα πριν από τις ευρωεκλογές, πραγματοποιείται συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτήν απορρίπτεται από την πλειοψηφία τροπολογία που κατέθεσε η Αριστερή Πλατφόρμα σχετικά με την εκπόνηση σχεδίου που θα προέβλεπε την έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ, σε περίπτωση που ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «εκβιαστεί από το ευρωπαϊκό κατεστημένο» και δεν μπορέσει να εφαρμόσει το προοδευτικό πρόγραμμά της.

Ο κύβος ερρίφθη. Πλέον μόνο το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που γίνεται σημαία του ΣΥΡΙΖΑ, ενισχύει το αντιμνημονιακό προφίλ του κόμματος και διατηρεί τις ισορροπίες στο εσωτερικό του.

Αγκαλιά με το σύστημα

Στο διάστημα που μεσολαβεί από τις ευρωεκλογές μέχρι και τις εθνικές εκλογές του Ιανουάριου, η ηγετική ομάδα επιδίδεται σε ένα μπαράζ προσέλκυσης στελεχών από διάφορους πολιτικούς χώρους, οι οποίοι όμως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: έχουν υπηρετήσει από διάφορα πόστα το σύστημα. Στελέχη, που στην πορεία θα στελεχώσουν το νέο υπουργικό συμβούλιο, το οποίο προέκυψε από την κυβερνητική σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ήταν, νομίζετε, τυχαίο που Τσίπρας και Κομμένος δεν χρειάστηκαν περισσότερο από δύο 24ωρα για να συμφωνήσουν στη στελέχωση της νέας κυβέρνησης;

Ανάμεσα στους πρώτους που προσεγγίζονται είναι ο Γιάννης Πανούσης. Πανεπιστημιακός, πρώην επιστημονικός σύμβουλος του υπουργείου Δημόσιας Τάξης σε θέματα «τρομοκρατίας», και έχοντας περάσει από το ΠΑΣΟΚ και την κυβερνητική ΔΗΜΑΡ, πληροί πολλά από τα στοιχεία που επιζητεί η ηγεσία. Στο κατώφλι της Κουμουνδούρου οδηγείται και με το σύμφωνο νεύμα του πρώην υποδιοικητή της ΕΥΠ Φώτη Παπαγεωργίου, ο οποίος έχει ήδη καταφέρει να αποκτήσει επαφές με τα υψηλά κλιμάκια του κόμματος. Ο Γ. Πανούσης εξαρχής ανέλαβε να συγκρουστεί με όσες φωνές καλούσαν τον Τσίπρα να εφαρμόσει το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν δίστασε ούτε στιγμή να δώσει εντολή για να πέσουν τα πρώτα αριστερά χημικά. Με τις ευλογίες του Μαξίμου ασφαλώς!

Θέση από νωρίς είχε κλείσει και ο μετέπειτα γ.γ. του υπουργικού συμβουλίου Σπύρος Σαγιάς, ο οποίος «κέρδισε» την εμπιστοσύνη των Τσίπρα-Παππά, όταν τους κατέθεσε ένα φάκελο για την υπόθεση των υποβρυχίων, που αφορούσε τις μεθοδεύσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου στη σκανδαλώδη υπόθεση. Με θητεία νομικού συμβούλου δίπλα σε υπουργούς των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ο Σ. Σαγιάς είχε το know how στην κατάρτιση νομοσχεδίων, την οποία και αξιοποίησε στο έπακρο κατά τη σύνταξη του τρίτου Μνημονίου που υπαγόρευσαν οι δανειστές.

Η λίστα των υποψήφιων υπουργών, που δεν προέρχονταν από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ, διευρύνθηκε παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου. Έτσι εντάχθηκε και ο Δημήτρης Μάρδας, έπειτα από πρόταση του Α. Κοτσακά. Ο Δ. Μάρδας είχε μακρά θητεία στο ΠΑΣΟΚ και έφτασε μέχρι τη θέση του γ.γ. Εμπορίου. Λίγους μήνες πριν από τις εκλογές, είχε βρεθεί στο Ποτάμι όπου και ανέπτυξε πλούσια αρθρογραφία υπέρ των μνημονιακών πολιτικών και κατά του προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ. Αποκαλούσε μάλιστα τα στελέχη του «λαϊκιστές της Αριστερός»! Αυτό φυσικά σε τίποτα δεν τον εμπόδισε να αναλάβει αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών.

Άλλη περίπτωση ήταν και ο αναπληρωτής υπουργός Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης, προσωπική επιλογή του Α. Τσίπρα. Ο X. Σπιρτζής ήταν πρόεδρος του ΤΕΕ, υποστηρικτής του Γ. Παπανδρέου στις εσωκομματικές εκλογές του 2007 και είχε ενεργό ρόλο στον προεκλογικό αγώνα του ΠΑΣΟΚ το 2009. Παραμονές των εκλογών του Ιανουάριου, εντάχθηκε στη Ριζοσπαστική Σοσιαλιστική Κίνηση που είχε ιδρύσει το πρώην συνδικαλιστικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Σπύρος Παπασπύρος, η οποία συνεργάστηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, και από εκεί βρέθηκε στην κυβέρνηση… Οι Σπίρτζης και Μάρδας στήριξαν με θέρμη την ψήφιση του μνημονίου και, στην παρούσα προεκλογική περίοδο, έχουν αναλάβει να αντλήσουν ψηφοφόρους από τη δεξαμενή του μεσαίου χώρου.

Ο Νίκος Παρασκευόπουλος, υπουργός δικαιοσύνης, ιστορικά προέρχεται από το ΚΚΕ εσωτερικού, αλλά ήταν πάντα κοντά στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Την περίοδο 1993-1995 υπήρξε σύμβουλος για θέματα ποινικού και σωφρονιστικού δικαίου του τότε υπουργού Δικαιοσύνης του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Κουβελάκη. Βρέθηκε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μετά από κάλεσμα που δέχτηκε από τον ίδιο τον Α. Τσίπρα. Λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση της συμφωνίας με τους δανειστές και σε πλήρη ευθυγράμμιση με την προπαγάνδα τρομοκράτησης που εξαπέλυσε η κυβέρνηση, δήλωνε από το βήμα της Βουλής: «Έχω διαβεβαιωθεί από τους αρμόδιους ότι δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε από το Grexit. Βρισκόμαστε μπροστά σε κατάσταση ανάγκης και καλούμαστε να επιλέξουμε το λιγότερο κακό πρόβλημα»…

Κοινό χαρακτηριστικό των Κοτζιά, Πανούση, Μάρδα, Σπίρτζη, Παρασκευόπουλου ήταν ότι συμμετείχαν στην κυβέρνηση ως εξωκοινοβουλευτικοί, αφού δεν είχαν κατέβει υποψήφιοι στις εκλογές και άρα δεν είχαν να απολογηθούν σε ψηφοφόρους. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τις μαζικές αποχωρήσεις βουλευτών, υπουργών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ, τα συγκεκριμένα πρόσωπα -πλην Πανούση-έβαλαν πλώρη για ένταξή τους στο κόμμα. «Όλη η κυβέρνηση είναι πλέον μέσα στο κόμμα» μας ανέφερε χαρακτηριστικά στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει πλήρη εικόνα.

Ειδική αναφορά χρήζει και η Λούκα Κατσέλη, η οποία διαπραγματεύτηκε όχι μόνο τη δική της θέση αλλά και μεγάλου μέρους των πασόκων που κατέφθασαν.

Πριν από οκτώ μήνες ο Α. Τσίπρας και οι μανδαρίνοι του διαβεβαίωναν ότι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν ότι «επιλέγουν ριζοσπαστική αριστερά». Οι πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, όμως, σύντομα βρήκαν μπροστά τους τα «ορφανά» του ΠΑΣΟΚ. Οι άνθρωποι που έπεσαν σαν «κομήτες» στον ΣΥΡΙΖΑ και από εκεί μεταπήδησαν στην κυβέρνηση της «Αριστερός» είναι πλέον αυτοί που, υπό τις οδηγίες της ηγετικής ομάδας, επιδιώκουν να κερδίσουν τις εκλογές, ώστε να παραμείνουν στην εξουσία για να εφαρμόσουν μνημονιακές πολιτικές. Το νέο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που συνέταξαν οι Δραγασάκης, Τσακαλώτος, Μπαλάφας, Μπαλτάς, Τζανακόπουλος και Βίτσας, καταγράφει τις μνημονιακές υποχρεώσεις του κόμματος και για συμπλήρωμα παρουσιάζει ένα έωλο σχέδιο μιας δήθεν παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Τα οράματα του κοινωνικού και πολιτικού ριζοσπαστισμού που πούλησε ο Τσίπρας στην κοινωνία εγκαταλείφθηκαν ακόμα και φραστικά. Η στροφή στο ρεαλισμό θριάμβευσε ολοκληρωτικά.

Τον Α. Τσίπρα και το στενό πολιτικό περιβάλλον του δεν τους μετάλλαξαν οι κυβερνητικοί θώκοι. Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ, που «έχτισε» αργά αλλά σταθερά ο Τσίπρας, κατέλαβε την εξουσία μεταλλαγμένος. Κι αν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου χρειάστηκε τέσσερα ολόκληρα χρόνια (1981-1985) για να απολέσει πλήρως τα ριζοσπαστικά συνθήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, ελέω και της μνημονιακής περιόδου, χρειάστηκε λιγότερο από ένα μήνα! Στις 20 Φεβρουάριου υπογράφηκε συμφωνία για παράταση του δεύτερου Μνημονίου και μπήκαν οι βάσεις για το τρίτο. Η δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση που ακολούθησε το επόμενο διάστημα ήταν το προπέτασμα καπνού για να πειστεί η κοινωνία ότι δόθηκε μια μάχη. Το δημοψήφισμα επιλέχθηκε από τον πρωθυπουργό και τους στενούς του συνεργάτες με την προοπτική ενός διχαστικού αποτελέσματος που θα τους έλυνε τα χέρια για να υπογράψουν το μνημόνιο. Όταν η κοινωνία ανέτρεψε τις πρωθυπουργικές επιθυμίες, ο Τσίπρας βρήκε συμμάχους στους επικεφαλής των κομμάτων του «Ναι», που ήταν πρόθυμοι να υπογράψουν το σφαγιασμό των λαϊκών στρωμάτων.

Ο Τσίπρας εκβιάστηκε από τους δανειστές επειδή ήθελε να εκβιαστεί. Διότι δεν εκπόνησε κανένα εναλλακτικό σχέδιο ως διαπραγματευτικό όπλο απέναντι τους. Διότι ποτέ μέσα σε αυτούς τους επτά μήνες δεν εκδήλωσε πραγματικές προθέσεις ρήξης. Διότι τελικά ενταφίασε το ριζοσπαστισμό των μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι δεν αξιοποίησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος -που σήμερα προκλητικά διεκδικεί την πατρότητά του- και τη λαϊκή δυναμική που αυτό μπορούσε να γεννήσει. Διότι τελικά είχε προαποφασίσει και σχεδιάσει να επιλέξει τον ρεαλιστικό δρόμο της επώδυνης συνθηκολόγησης…