Πεμ. 17/9/15
Του ΣΤΑΘΗ*
Μετά τη διακυβέρνηση Σημίτη, κατά την οποία η «ισχυρή Ελλάς» δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια φούσκα ψευδούς ευμάρειας, ακολούθησε η διακυβέρνηση Καραμανλή, κατά την οποίαν όλες οι παθολογίες της μεταπολίτευσης έφθασαν σε ένα ζενίθ που έφερε την Ελλάδα στο ναδίρ.
Η υποτέλεια στους ξένους, η διαφθορά, υψηλή και χαμηλή, καθώς και η διαπλοκή έφεραν τη χώρα στο χείλος της αβύσσου. Απισχνασμένη γελάδα η Ελλάδα, ήταν πλέον έτοιμη για σφαχτάρι. Φαίνεται οξύμωρο, αλλά δεν είναι. Διότι η Ελλάδα εξακολουθούσε να είναι μια πλούσια χώρα, που όμως το γάλα της θα έπρεπε να αρμέγεται πλέον με διαφορετικό τρόπο.
Ο καπιταλισμός είχε προσπορισθεί ό,τι μπορούσε να έχει προσπορισθεί, μέσω του πιστωτικού συστήματος (δανείζοντας και χρεώνοντας τους πολίτες), έπρεπε στη συνέχεια να επιστρέψει στην πηγή και να αρπάζει τις υπεραξίες απ’ την παραγωγή. Προς τούτο η παραγωγή θα έπρεπε να αναδιαταχθεί και η λεηλασία της να θεσμοθετηθεί.
Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, το εργαλείο για αυτή τη διαδικασία υπήρχε έτοιμο και ήταν το χρέος. Ανεξαρτήτως της Συνθήκης του Μάαστριχτ (διότι τότε πρώτες-πρώτες θα έπρεπε να έχουν «συλληφθεί» η Γαλλία, η Ιταλία και η Γερμανία), το χρέος ήταν (και είναι) ένα εργαλείο που θα μπορούσε να οδηγήσει τους αδύνατους σε κρίση. Μια κρίση που κι αυτή με τη σειρά της θα ήταν εργαλείο (και έγινε) για τη μετατροπή σειράς χωρών σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, Αποικίες Χρέους, Προτεκτοράτα και Ζωτικούς Χώρους για τις ισχυρότερες δυνάμεις.
Ετσι το 2009, είτε ο κ. Γεωργίου πείραξε τα στατιστικά της ελληνικής οικονομίας (επ’ αυτού θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη) είτε όχι, η Ελλάδα μπήκε σεκρίση δανεισμού, που σύντομα μετατράπηκε σε κρίση χρέους. Ζούσαμε όλοι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, χωρίς καλά-καλά να καταλαβαίνουμε τι μας συνέβαινε. Ουδείς τότε γνώριζε (πλην ίσως των σεισμολόγων) την πολιτική οικονομία που γνωρίζει σήμερα μέγα πλήθος Ελλήνων πολιτών.
Ο Γιωργάκης έβαζε απ’ το Καστελόριζο τη χώρα στον γύψο, πανηγύριζε για το «μεγαλύτερο δάνειο που πήρε ποτέ κράτος» (λες κι επρόκειτο για αγριογούρουνο που θα έτρωγε ο Οβελίξ) και η Ελλάδα άρχιζε την κάθοδο της στον Αδη, με νεκροπομπό κατ’ αρχάς το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια την αντιμνημονιακή, πλην όμως μεταμεληθείσα εγκαίρως, Μαγδαληνή , τη Ν.Δ. του κ.Σαμαρά. Με μια εναλλαγή κυβερνήσεων και κομματικών συμμαχιών, που το μνημόνιο έτρωγε με την ταχύτητα που ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του, η Ελλάδα κατέβαινε στον Αδη με κινηματογραφική ταχύτητα σε ένα σπλάτερ αίματος, το ΑΕΠ μειωνόταν συνεχώς (είμαστε πια στο -30% από το 2009), το χρέος ανέβαινε συνεχώς (και συνεχίζει να ανεβαίνει), η ανεργία εξερράγη μέσα στα σπλάχνα της κοινωνίας , μαγαζιά και μικροεπιχειρήσεις έκλειναν σωρηδόν, με έναν λόγο
η κρίση είχε μπει για τα καλά στη ζωή μας και τη μεταμόρφωνε, όπως εξακολουθεί να διαμορφώνει και τη χώρα σε χώρο λεηλασίας. Εργαλείο η κρίση, πότε νυστέρι και πότε τσεκούρι, ξεπάτωσε το εργατικό δίκαιο, οδήγησε πολίτες στην αυτοκτονία, αποθηρίωσε την εκμετάλλευση και τη μαύρη εργασία, ξεχαρβάλωσε την Υγεία και την Παιδεία, αδυνάτισε την Αμυνα, έθεσε κι ακόμα θέτει σε κίνδυνο την ίδια την αρτιμέλεια της χώρας.
Για να γίνει όλο αυτό το κακό το καθεστώς της Υποτέλειας και της Διαπλοκής εξαπέλυσε εναντίον του λαού την πιο θηριώδη προπαγάνδα. «Τεμπέληδες» και «διεφθαρμένοι» οι Ελληνες, «λαϊκιστές», «κομπλεξικοί», «εθνικιστές» - «μαζί τα φάγαμε» και, εν τέλει. μας φάγανε. Προετοιμασμένη από καιρό για αυτή τη στιγμή της μετάλλαξης η προπαγάνδα, αξιοποίησε όλη την προηγούμενη προεργασία της για να καθηλωθεί ο λαός σε ένα αίσθημα ενοχής ή συνενοχής, σε ένα μούδιασμα, σε μια αποδοχή του κισμέτ που τον βρήκε, σε μια ταπείνωση.
Ομως, η επιβολή των μνημονίων σήμανε έναν «συναγερμό» στο βάθος της ψυχής των Ελλήνων, που αίφνης έβλεπαν ότι αντί για το Σύνταγμα είχαν μνημόνιο. Οτι η Ασυλία της εθνικής περιουσίας πήγαινε περίπατο. Οτι η κολοβή έστω αστική δημοκρατία έμπαινε στον γύψο μιας οικονομικής δικτατορίας. Δεν ήταν μόνο ότι τα μνημόνια αποτύγχαναν (έστω και κατά τη δική τους νεοφιλελεύθερη λογική), δεν ήταν ότι οι εφαρμοστικοί νόμοι έπεφταν ο ένας χειρότερος απ’ τον άλλον πάνω στα κεφάλια μας σαν τις πληγές του Φαραώ, είναι κυρίως ότι
οι Ελληνες (όπως οι Ελληνοκύπριοι με το σχέδιο Ανάν) αισθάνθηκαν ότι απειλείται η ύπαρξή τους, η υπόστασή τους, η ιδιοπροσωπία τους - το πολίτευμά τους, η «πεζούλα» τους, η πατρίδα. Και αντέδρασαν. Με τρεις κορυφώσεις: α)τους Αγανακτισμένους, β) τη στροφή τους προς τα αριστερά και κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ και γ) το μεγαλειώδες δημοψήφισμα του ΟΧΙ σε ποσοστό 62%.
Με την απροσδόκητη αυτή για τις ευρωπαϊκές ελίτ πολιτική συμπεριφορά οι Ελληνες διεμήνυσαν στην Ευρωπαϊκή Ενωση ότι ο σχεδιασμός της τίθεται υπό αμφισβήτηση. Οι εργαζόμενοι και μάλιστα η εργατική τάξη, οι γεωργοί, οι νέοι, οι επιστήμονες έδιναν στο έθνος έναν άλλον εναλλακτικό δρόμο, που μάλιστα κέρδιζε σε κοινωνική υποστήριξη από μέρα σε μέρα. Οι Αγανακτισμένοι βρέθηκαν στο στόχαστρο του καθεστώτος, διότι η υποτελής αστική τάξη (και οι πραιτοριανοί της στον Τύπο και στην ενσωματωμένη διανόηση) έβλεπε σ’ αυτούς τη μαγιά της εξέλιξης στην πολιτική σκέψη, το ζιζάνιο του δημοκρατικού διαλόγου και, πιθανόν, της εξέγερσης. Και είχαν δίκιο! Διότι όντως οι Αγανακτισμένοι λειτούργησαν ως μαγιά για τη στροφή μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος προς τα αριστερά.
(Εδώ είναι απαραίτητη μια σημείωση: εκείνοι που λένε ότι στους κόλπους των Αγανακτισμένων ανδρώθηκε η Χρυσή Αυγή ακυρώνουν εαυτούς όταν λένε επίσης ότι η Χρυσή Αυγή είναι γέννημα του συστήματος. Οι Αγανακτισμένοι ήταν λαός. Και στις συνάξεις του λαού οι αριστεροί μπαίνουν στον διάλογο και στη διακίνηση των ιδεών. Αν άφησαν χώρο σε φασίστες να κάνουν το ίδιο, κακό της κεφαλής τους. Οι άνθρωποι δεν πείθονται με εξορκισμούς, αφορισμούς και κατάρες, αλλά με διάλογο και ιδέες. Οι Αγανακτισμένοι ήταν λαός και στη σύναξη του λαού η υποτελής αστική τάξη έβλεπε τη Νέμεσίν της. Οσοι απ’ τους υπόλοιπους δεν το έβλεπαν αυτό, έβλεπαν την τύφλα τους.) Ενας αγώνας δεν κρίνεται εκ του αποτελέσματός του, μπορεί να αποτύχει και να γίνει σπορά - βρίθει παραδειγμάτων η Ιστορία, απ’ την εξέγερση των Ζηλωτών και την Κομμούνα των Παρισίων, έως την εξέγερση του 1905 στη Ρωσία. Εκείνη που κρίνεται εκ του αποτελέσματός της είναι η διακυβέρνηση.
Αλλά, αν οι Αγανακτισμένοι ήταν σκίρτημα, η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ από τους πολίτες ήταν κίνημα, ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% με το πρόγραμμα του 4% έφθασε την εκλογική του επιρροή στο 36%! Που σημαίνει ότι οι πολίτες ενέκριναν το εν λόγω πρόγραμμα κι όχι κάτι άλλο (όπως του «κοινωνικού» ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων φληναφημάτων που μετέρχεται τώρα η προπαγάνδα ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στο πλέγμα της Υποτέλειας και της Διαπλοκής των μνημονιακών δυνάμεων). Η Ελλάδα σείσθηκε. Η Ευρώπη σείσθηκε.
[Μία ακόμα σημείωση: απ’ το κλίμα αυτό μέσα στον λαό θα μπορούσε να έχει ωφεληθεί, αλλά κυρίως να έχει ενισχύσει ακριβώς αυτόν τον λαό, το ΚΚΕ. Πλην όμως, και μάλιστα σε αντίθεση με την ιστορία του (ΕΑΜ), το ΚΚΕ επέλεξε μια (τροτσκιστική) τακτική που έθετε τον στρατηγικό του στόχο (τον σοσιαλισμό) ως προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητα ενός αγώνα που θα έπρεπε κατ’ αρχάς να λύσει αστικοδημοκρατικά προβλήματα. Μπορεί τώρα το ΚΚΕ να ωφεληθεί απ’ την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, την κρίσιμη στιγμή όμως δεν βοήθησε τον λαό στις προσδοκίες του να μην αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ευτυχήσαμε να δούμε ένα ισχυρό Μέτωπο της Αριστεράς, πολύ πιο χρήσιμο στον λαό απ’ τις επιμέρους δυνάμεις που την απαρτίζουν...]
Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου έδωσαν στην Ελλάδα, και ενώ η κρίση τη μετέτρεπε σε Αποικία Χρέους και Ειδική Οικονομική Ζώνη (και τα δύο), την πρώτη φιλολαϊκή κυβέρνησή της από την εποχή της Κατοχής και του Εμφυλίου. Η Ιστορία έκρουε τις θύρες του Βερολίνου και της Ουάσινγκτον. Και με την Ιστορία αλά μπρατσέτο ο σύντροφος Αλέξης Τσίπρας πήγε να διαπραγματευθεί. Και πήγε απαρασκεύαστος. Με το ενδεχόμενο της ρήξης απροετοίμαστο, με το plan B εκτός νόμου, πήγε ξυπόλητος στα αγκάθια και μόλις τα θηρία το κατάλαβαν μας έφαγαν λάχανο. Δεν πρόδωσε ο Αλέξης, δεν κιότεψε. Πελάγωσε. Και στα υπόλοιπα, επί επτά μήνες, το επιτελείο του στο Μαξίμου, Παππάς-Σαγιάς-Φλαμπουράρης, τα έκανε θάλασσα. Μια θάλασσα μέσα στην οποίαν πνίγηκαν νομοσχέδια όπως για την Ευθύνη των Υπουργών, κατά της Διαπλοκής, υπέρ της Απλής Αναλογικής και άλλα, τα οποία θα χαλύβδωναν τη σχέση του λαού με την κυβέρνηση - ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος...
Αλλά και περί τον «άρτον», προσπάθησε η κυβέρνηση, έφερε τις «εκατό δόσεις», πλην όμως η Κερκόπορτα είχε ήδη ανοίξει στις διαπραγματεύσεις. Εκεί πελαγώσαμε, από ’κει και ύστερα τα λάθη διαδέχονταν λάθη, οικονομική ασφυξία, κάπιταλ κοντρόλ, ο Αλέξης γονάτισε, δέχθηκε να προσχωρήσει στη λογική των μνημονίων, μετά τη μεσοσυμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου έφερε εν τέλει τη συμφωνία Γιούνκερ και σε μια ύστατη προσπάθεια (παραζαλισμένη κι αυτή, όπως στη συνέχεια απεδέχθη) την έθεσε υπ’ όψιν του λαού σε δημοψήφισμα.
Και τότε, στην τρίτη κορυφαία στιγμή τους μέσα σ’ αυτήν την πενταετία της καταισχύνης, οι Ελληνες σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο του ΣΥΡΙΖΑ βροντοφώναξαν «όχι», χωρίς καν να τραυλίζουν «όχι-όχι» ή «ναι μεν αλλά», αλλά ένα ξάστερο και πεντακάθαρο «ΟΧΙ».
Και το πήρε ξανά-μανά πελαγωμένος ο Αλέξης αυτό το «όχι» υπό μάλης, το έκανε «ναι» εν μια νυκτί και γύρισε πίσω σαν δαρμένο σκυλί φέρνοντας προς υπογραφή το τρίτο μνημόνιο. Το τρίτο και χειρότερο. Και το υπερψήφισε στη Βουλή με τη βοήθεια της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ (που νεκρανάστησε), των μεταλλαγμένων σε μνημονιακούς ΑΝΕΛ και του Ποταμιού. Κι έτσι
ο Αλέξης (και οι παρακοιμώμενοι στο Μαξίμου Παππάς-Σαγιάς-Φλαμπουράρης), αγνοώντας το κόμμα του (όπως την ψηφοφορία εναντίον της συμφωνίας στην Κεντρική Επιτροπή), υπερβαίνοντας τα όργανά του και εξαερώνοντας ένα Συνέδριο που ο ίδιος εξήγγειλε, προχώρησε στην υπερψήφιση του νέου μνημονίου, νομιμοποιώντας έτσι την πολιτική των παλαιομνημονιακών δυνάμεων.
Και η Ελλάδα μούδιασε. Εβλεπε τον κ. Τσίπρα να επιβάλλει μνημόνιο, να διασπά το κόμμα του και να διακηρύσσει στην επικράτεια την ηττοπάθεια. «Δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς». Ηττοπάθεια πτωχοπροδρομική - πασπαλισμένη με ολίγον μελό, «17 ώρες αγωνιζόμουν, μάτωσα», ναι, αλλά υπέκυψες. Και παραδέχθηκες την ήττα.
Απ’ όταν γονάτισε ο Αλέξης μιλάει τη γλώσσα εκείνων που γονάτισαν πριν απ’ αυτόν. Και το μέρος της Αριστεράς που τον ακολουθεί χάνει το ηθικό πλεονέκτημα των αριστερών-από-αγιοσύνη, όταν λέει ψέματα με το καντάρι. Ψέματα για ισοδύναμα μέτρα, ψέματα για παρεκκλίσεις που το μνημόνιοαπαγορεύει ρητώς και κατηγορηματικώς, ψέματα παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του. Κι έφθασε η νεομνημονιακή Αριστερά να έχει το ίδιο προεκλογικό πρόγραμμαμε την παλαιοκομματική Δεξιά: το Μνημόνιο. Και να γίνεται έτσι ο σ. Βούτσης, φέρ’ ειπείν, παραλλαγή του κ. Βορίδη.
Κι όσοι λένε ότι η συγκυβέρνηση Αριστεράς - Δεξιάς θα σήμαινε μια«παρά φύσιν»συγκυβέρνηση, λένε ανοησίες, όταν η Αριστερά είναι υποχρεωμένη (από την κυρία Μέρκελ ή όποιον άλλον προσκύνησε) να κυβερνήσει όλο δεξιά! Οι αντιθέσεις της νομιμοποιημένης Δεξιάς και της νεομνημονιακής Αριστεράς περιορίζονται σε μια ανούσια ρητορική - «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» λέει ο κ. Τσίπρας (και το είπε! Ψέματα λέει -για μιαν ακόμη φορά- ότι δεν το είπε. Scripta manent στο τουίτερ του)...
Οπως και να ’χει, η Ελλάδα θα κυβερνηθεί για κάποιο διάστημα ακόμα, όπως κυβερνήθηκε απ’ τον κ. Παπανδρέου και τον κ. Σαμαρά - θα είναι αδύνατον για τον ΣΥΡΙΖΑ που ακολουθεί τον κ. Τσίπρα να αποδεχθεί τα νομοσχέδια που θα κληθεί να υπερψηφίσει στη Βουλή, όπως και το κακό που θα αναγκασθεί να επιφέρει στην κοινωνία - πολλοί αριστεροί βουλευτές εν τέλει θα αποχωρήσουν. Αλλά επ’ αυτού οψόμεθα.
Για όσα όμως ήδη βλέπουμε, η Ενωση αλλάζει επί τα χείρω (και μέσα στον βούρκο της η Ελλάδα βυθίζεται). Δεν αλλάζει προς το καλύτερο η Ενωση, όπως βαυκαλίζονται οι γονατισμένοι, το μόνον που αλλάζει προς το καλύτερο σ’ αυτήν την αμαρτωλή Ευρώπη είναι οι δυνάμεις που διαμορφώνονται (παλιές και νέες) για να την αντιμετωπίσουν. Η εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία των Εργατικών είναι ενδεικτική αυτής της ανάγκης. Ο αγώνας συνεχίζεται. Θα συνεχισθεί και στη χώρα μας. Πολλοί πολίτες θα ξαναπιάσουν το νήμα από ’κει που κόπηκε.
Καλό βόλι στις εκλογές, κυρίες και κύριοι, η Ελλάδα χρειάζεται και τη γνώμη σας και τον αγώνα σας. Οσο είναι σκλαβωμένη η Εργασία, θα είναι σκλαβωμένη η πατρίδα, θα είναι σκλαβωμένος και ο άνθρωπος. Υπέρ του Συντάγματος, των πολιτικών και όλων των ελευθεριών, υπέρ της ταξικής απελευθέρωσης, υπέρ των αδυνάτων, καλό βόλι...
*Δημοσιεύθηκε στο www.enikos.gr την Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015.
Το βασικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ –και το βασικό καταφύγιο αυτών που έστω και απρόθυμα θα τον ξαναψηφίσουν– είναι πως παρά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, ο ίδιος παραμένει όχι μόνο η πλέον άφθαρτη αλλά και η πλέον προοδευτική δύναμη στη χώρα. Μ΄ άλλα λόγια, πως, έστω στο στενό πλαίσιο των μνημονιακών επιταγών, εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες επιλογές για μια κυβέρνηση να κάνει, και μια κυβέρνηση υπό τον Αλέξη Τσίπρα θα τις κάνει πιο φιλολαϊκά και με μεγαλύτερο σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα από οποιονδήποτε άλλον. Στο κάτω κάτω, λέει το επιχείρημα, δεν έγιναν οι συριζαίοι μνημονιακοί σε μια νύχτα. Εκβιάστηκαν. Κι όσο τους αφήνει περιθώριο ο εκβιασμός, το αντιμνημονιακό τους ανάστημα –όσο απέμεινε– θα το υψώνουν. Δεν είναι κάτι τέτοιο καλύτερο από το τίποτα;
