Οι γελωτοποιοί ως επαγγελματίες πολιτικοί

γράφτηκε στον Τοίχο a day ago -  0 Comments

οι Γελωτοποιοί ως Επαγγελματίες Πολιτικοί μπροστά σε μια κάλπικη κάλπη

 

Κλεάνθης Γρίβας 

Και έτσι μας προέκυψαν ανεπάγγελτοι, ανεπαρκείς και ατάλαντοι Γελωτοποιοί, φορείς μιας τουρκο-μπαρόκ «κουλτούρας», με μοναδικό τους προσόν τη «θητεία» τους στον αστερισμό του Κενταύρων και των 15μελών, αποδεικνύοντας ότι ενώ στο AncientRegime κάθε «σοβαρός» άρχοντας είχε στην Αυλή του ένα Γελωτοποιό, στο σύγχρονο Regime του «δήθεν» (που έχει έντονα φεουδαρχικά χαρακτηριστικά) κάθε «σοβαρός» Γελωτοποιός διαθέτει μια Αυλή… 

 Πριν από 162 χρόνια, ο Καρλ Μαρξ σκιαγράφησε με εκπληκτική ακρίβεια το πορτραίτο κάθε (ανεπάγγελτου) επαγγελματία πολιτικού που ισχύει στο διηνεκές. (Κ. Μαρξ, Για τον Πάλμερστον, 22/10/1853) 

«Αυτός που υποκύπτει σε κάθε ξένη επίδραση, ενώ της αντιστέκεται με τα λόγια... Καταφέρνει να συνδυάζει τη δημοκρατική φρασεολογία με τις ολιγαρχικές ιδέες... Έχει την ειδικότητα να φαίνεται πως επιτίθεται όταν υποχωρεί, και πως υπερασπίζεται αυτούς που προδίδει. Ξέρει να χειρίζεται δεξιοτεχνικά έναν επιφανειακό αντίπαλο και να σπρώχνει σε απελπισία έναν υποτιθέμενο σύμμαχο. Ξέρει να παίρνει στην αποφασιστική στιγμή το μέρος του δυνατού απέναντι στον πιo αδύνατο, και να το βάζει στα πόδια αλαλάζοντας όλο θάρρος και στόμφο... Και μέχρι σήμερα, η φιλία του υπήρξε πάντοτε το προμήνυμα σίγουρης καταστροφής...» 

 Όπως είναι γνωστό «όταν το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο βλάκας κοιτάζει το... δάκτυλο». Αλλά όταν το χέρι του Αρτούρο Ούι κάθε κομματικής συμμορίας δείχνει τη διαχείριση της εξουσίας και τα οφέλη της, ο βλάκας εξακολουθεί να ατενίζει το χέρι, ο καιροσκόπος επικεντρώνει τη σωληνοειδή όρασή του στα προνόμια από τη νομή της, και ο εθελότυφλος συνεχίζει να μη βλέπει τίποτε. Και τότε, σημαίνει η Ώρα του Γελωτοποιού… 

Οι επαγγελματίες πολιτικοί, αυτοί οι παράδοξοι Ειδικοί του Τίποτα που επιμένουν να επιβιώνουν παρασιτικά σε μια ταραγμένη εποχή («υψηλής ειδίκευσης», υποτίθεται), έχουν ως κύριο όπλο τους μια διανοητική εμβέλεια και ένα δείκτη νοημοσύνη που τους στερεί (μεταξύ άλλων και) από τη στοιχειώδη αυτοπροστασία που παρέχει στον καθένα η αίσθηση του γελοίου. 

Και στην προσπάθειά τους να αντισταθμίσουν την φοβία που τους διακατέχει από το ενδεχόμενο της απώλειας της διαχείρισης της (μικροκομματικής ή πολιτειακής) εξουσίας, ενεργοποιούν το εργαλείο της μαζικής εξαπάτησης, στηριγμένοι στην Αυλή τους που αποτελείται από πλείστα όσα προσωπικά ανύπαρκτα και ετερόφωτα σαπρόφυτα (από «γιές-μαν» και «γιές-γούμαν») που -από κοινωνικο-πολιτική και ψυχοσεξουαλική άποψη- είναι καθηλωμένα στη βρεφική φάση της «εξέλιξής» τους. 

Θλιβερό το κατάντημα όλων των διαχειριστών της εξουσίας. Και τραγικές οι άμεσες, αλλά κυρίως οι μακροπρόθεσμες συνέπειες της αρχανθρωπικής εισβολής και κυριαρχίας τους στο δημόσιο βίο. 

Ο πολιτικός κανιβαλισμός και η ακόρεστη πείνα για προνόμια που επιβλήθηκε ως τρόπος διαχείρισης της εξουσίας επί 4 δεκαετίες, με στόχο τη μεθοδευμένη, μαζική και συστηματική υπεξαίρεση και διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, καθιστούν όλο και περισσότερο σκοτεινό και δυσοίωνο το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. 

Γιατί κάποτε τα οικονομικά «ελλείμματα» της κλεπτοκρατικής τους δραστηριότητας θα καλυφθούν (όχι φυσικά από εκείνους που τα δημιούργησαν, μετασχηματίζοντας τη λεηλασία των δημόσιων ταμείων σε απόρρητους ιδιωτικούς τραπεζικούς λογαριασμούς). 

Εκείνο που δεν πρόκειται να ξεπεραστεί είναι η πλήρης ανατροπή των πολιτικών, ηθικών και ψυχοδιανοητικών δομών που συνεπάγεται η πολύχρονη συστηματική καταστρατήγηση και διαστροφή της σκέψης και της γλώσσας ενός λαού. 

Η κάθε πληβεία «ελίτ» που διαχειρίζεται την εξουσία (ακολουθώντας τον ιστορικά δοκιμασμένο δρόμο όλων των διαχειριστών της εξουσίας), διέστρεψε το περιεχόμενο των εννοιών και βίασε ανενδοίαστα τις λέξεις, για να εκφράσει μια πραγματικότητα που υπάρχει μόνο στο χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, στην ανορθόλογη διάνοια και την ασταθή κοινωνική της υπόσταση. 

Και μέσα από αυτή τη μεθοδική καταστροφή της γλώσσας, συμβάλλει στην επί δεκαετίες στη μεθοδική αλλοίωση των ψυχοδιανοητικών μας δομών που διευκολύνει την κυριαρχία του Γελωτοποιού και τη μετατροπή των πολιτών σε υπηκόους. 

Αν η έννοια του πολίτη νοηματοδοτείται από την επιθυμία και τη δυνατότητά του να έχει αποφασιστικό λόγο στις αποφάσεις που τον αφορούν και να αντιδρά στην αυθαιρεσία της εξουσίας (σ' αντίθεση με τον υπήκοο που δεν διανοείται και δεν επιθυμεί να αντιδράσει σ' αυτή), τότε οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι σ' ολόκληρη την περίοδο της δικομματικής κλεπτοκρατίας της μεταπολίτευσης (η οποία δεν έπαψε να υφίσταται ούτε στις συνθήκες της κρίσης): 

• Είμαστε πολίτες μόνο όταν και όσο υπερασπιζόμαστε αυτή την ιδιότητα, αντιστεκόμενοι σε κάθε παραβίαση των ορίων και των κανόνων του κοινωνικο-πολιτικού παιχνιδιού από τους Γελωτοποιούς που διαχειρίζονται κάθε φορά την εξουσία. Και 

• Είμαστε δούλοι όσο ανεχόμαστε τους όποιους νεο-βάρβαρους διαχειριστές της εξουσίας να κακοποιούν τη γλώσσα μας, να εμπορεύονται τα οράματά μας, να εμπαίζουν τις ελπίδες και τις αγωνίες μας, να κάνουν πολιτικά πραξικοπήματα (από τα πολύχρωμα ψηφοδέλτια μέχρι τις οβιδιακές μεταμορφώσεις των δημοψηφισματικών «όχι» σε «ναι»), να μας εμπαίζουν διαρκώς («διώχνοντας» τις βάσεις κρατώντας τες ή καταγγέλλοντας τα «μνημόνια», αποδεχόμενοι άλλα επαχθέστερα), να κάνουν «μπίζνες» αδειάζοντας τα δημόσια ταμεία και διογκώνοντας τους ιδιωτικούς τραπεζικούς λογαριασμούς τους. 

Επί 4 δεκαετίες, υποτιμούσαμε το δικαίωμά μας σε μια πολιτική αρχών και, σταδιακά, μετασχηματιστήκαμε σε υπήκοους, παραδίνοντας αδιαμαρτύρητα τη διαχείριση της τύχης μας σε έναν εσμό πολιτικών χωρίς αρχές, σε μια (ημι)ντόπια διαχειριστική Κόζα Νόστρα που ενδιαφέρονταν μόνο για τη διαιώνιση της επικυριαρχίας της στην ελληνική κοινωνία. 

Αρνούμενοι να αναλάβουμε την ευθύνη της ύπαρξής μας εμείς οι ίδιοι, θεοποιούσαμε τον κάθε τυχάρπαστο Γελωτοποιό-«σωτήρα», επιλήσμονες της προειδοποίησης του Samuel Johnnson ότι «πίσω από κάθε σωτήρα βαδίζει ένας δήμιος».

«Μετά τη θεοποίηση του Στάλιν, η βραδινή προσευχή κατέστη περιττή», σάρκαζε ο Μπέρτολτ Μπρέχτ. Μετά τη θεσμοποίηση της ξύλινης κομματικής γλώσσας των Γελωτοποιών, ο πολιτικός λόγος αποδείχθηκε περιττός. Όμως, τί μπορεί να είναι μια κοινωνία χωρίς πολιτικό λόγο, εάν όχι ένα άθυρμα ανιστορικών (και ανιστόρητων) ανθρωποειδών που στερούνται οποιασδήποτε προοπτικής; 

Ο κοινωνικός και πολιτικός ορίζοντας μας είναι σκοτεινός, «το μέλλον (μας) έχει πολλή ξηρασία». Και δυστυχώς, δεν φροντίσαμε για αποθέματα νερού. Τώρα «είναι πολύ αργά να σώσεις το κεφάλι σου, όμως υπάρχει ακόμα καιρός για να εξευτελιστείς, για να καταντήσεις να πιστεύεις στα μάγια και στο διάβολο, για να πιστεύεις τα πάντα και να συναινείς. Ακόμα και τούτη τη στερνή ώρα». (Jan Kott, Σαίξπηρ ο σύγχρονός μας) 

Αφήνoντας πίσω του «παλιοσίδερα και το υπόκουφο κοροιδευτικό γέλιο των γενεών» (Τ. Μπορόφσκι), ο εσμός των ιδιόμορφων «θιάσων ποικιλιών» που διαγκωνίζονταν για τη συμμετοχή τους στη διαχείριση της εξουσίας σε όλη την –ολέθρια- μεταπολιτευτική περίοδο, ενισχύθηκε και «ανανεώθηκε» με ένα κομματικό σχηματισμό ο οποίος επί δεκαετίες φυτοζωούσε στο όριο του 3% για να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και ο οποίος τώρα παίζει τη «Γκόλφω» διακηρύσσοντας με στόμφο ότι ερμηνεύει τον «Βασιλιά Ληρ».

Υπό την ηγεσία ενός ατάλαντου και ανεπαρκούς επαγγελματία πολιτικού που τώρα αρχίζει να συνειδητοποιεί πανικόβλητος ότι ποτέ δεν υπαγόταν στην αρμοδιότητα της πολιτικής κριτικής. Γιατί ήταν και είναι ένας αξιολύπητος Γελωτοποιός. Ο οποίος (θυμηθείτε): 

«υποκύπτει σε κάθε ξένη επίδραση, ενώ της αντιστέκεται με τα λόγια... Καταφέρνει να συνδυάζει τη δημοκρατική φρασεολογία με τις ολιγαρχικές ιδέες... Έχει την ειδικότητα να φαίνεται πως επιτίθεται όταν υποχωρεί, και πως υπερασπίζεται αυτούς που προδίδει. Ξέρει να χειρίζεται δεξιοτεχνικά έναν επιφανειακό αντίπαλο και να σπρώχνει σε απελπισία έναν υποτιθέμενο σύμμαχο. Ξέρει να παίρνει στην αποφασιστική στιγμή το μέρος του δυνατούαπέναντι στον πιo αδύνατο, και να το βάζει στα πόδια αλαλάζοντας όλο θάρρος και στόμφο... Και μέχρι σήμερα, η φιλία του υπήρξε πάντοτε το προμήνυμα σίγουρης καταστροφής...» (Κ. Μαρξ) 

Grivas info

Κοινός εργασιακός μεσαίωνας

Γράφτηκε στον Τοιχο about 11 hours ago -  2 Comments

Η κυβέρνηση Τσίπρα αγγελιοφόρος του Γιούνκερ - Άνεργοι και πρόσφυγες σε ένα κοινό ευρωπαϊκό τσουβάλι- Η Γερμανία "κλείνει" για τους οικονομικούς μετανάστες.

 

Μαρία Τσολακίδη

Ο υπουργός Εργασίας, κ. Κατρούγκαλος, μάλλον έχει τον ρόλο του διαβιβαστή των Βρυξελλών και όχι του εκπροσώπου της κυβέρνησής του. Στην συνάντηση που είχε με την ΓΣΕΕ ο υπουργός ούτε λίγο, ούτε πολύ, ξεκαθάρισε ότι τα εργασιακά θα αλλάξουν σύμφωνα με το υπογεγραμμένο Μνημόνιο και τόνισε ότι σκοπός της κυβέρνησης είναι να αναγάγει το εθνικό εργασιακό σε ευρωπαϊκό. "Πρόθεση της κυβέρνησης είναι το εργασιακό να μην αποτελέσει απλώς διμερές θέμα μεταξύ της χώρας μας και των δανειστών, αλλά ευρωπαϊκό", τόνισε ο υπουργός.

Κάπου στην μέση της ομιλίας του άφησε μία αιχμή που ίσως είναι η σημαντικότερη από όλες για το εργασιακό που μπαίνει σε ισχύ από το 2016: Ο υπουργός υποστήριξε ότι το μνημόνιο δεν περιέχει ποιες θα είναι οι ρυθμίσεις στον τομέα αυτό, προβλέπει απλώς να ληφθούν υπόψη οι καλές ευρωπαϊκές πρακτικές. Έτσι, ουδείς γνωρίζει τι ξημερώνει με το 2016 για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα αλλά το σίγουρο είναι ότι θα είναι ευρωπαϊκών προδιαγραφών.

 Γιούνκερ και Κατρούγκαλος επικοινωνούν με μέντιουμ

Τι σύμπτωση κι αυτή. Την ίδια στιγμή που  κ. Κατρούγκαλος μιλούσε  για ευρωπαϊκό εργασιακό θέμα ο πρόεδρος της Κομισιόν, κ. Γιούνκερ, στο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικαλιστικών Οργανώσεων (ΕΣΣΟ) το οποίο διεξάγεται στο Παρίσι, έκανε πρόταση για κοινή εργασιακή νομοθεσία σε όλα τα μέλη-κράτη της Ε.Ε, την οποία θα υποβάλλει προς συζήτηση-ψήφιση την Άνοιξη του 2016. Συμπίπτουν και οι ημερομηνίες κυβέρνησης-Βρυξελλών.

Επειδή στην πολιτική δεν υπάρχουν συμπτώσεις η ελληνική κυβέρνηση παίζει τον ρόλο που της έχουν δώσει οι δανειστές να προτείνουν ως δικές τους ιδέες αυτά που οι Βρυξέλλες έχουν βάλει σκοπό να υλοποιήσουν. Η καταλληλότερη χώρα για ένα ακόμη πείραμα, το εργασιακό αυτή την φορά, είναι η Ελλάδα.

Ο κ. Γιούνκερ στην πρότασή του νοιάστηκε ξαφνικά για τους αδυνάτους. Ο άκρως συντηρητικός, φιλελεύθερος και φεντεραλιστής πολιτικός ξαφνικά είδε ότι υπάρχει μία ανωμαλία στα εργασιακά με πρώτη και κύρια αδικία τις συμβάσεις αορίστου χρόνου, την τάση σύναψης συμβάσεων ορισμένου χρόνου, μικρής και πολύ μικρής διάρκειας, και την μερική απασχόληση.

Το χαμόγελο που ίσως σχηματίστηκε στα χείλη όσων εργαζομένων άκουσαν τον κ. Γιούνκερ να τους υπερασπίζεται πάγωσε όταν δήλωσε: "Εμείς, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θα προτείνουμε την Άνοιξη του 2016 έναν πυλώνα ελάχιστων κοινών εργασιακών δικαιωμάτων, ένα προστατευτικό δίχτυ στην αγορά εργασίας". 

Ολοκληρώνοντας την "φιλοεργατική" του ομιλία, ο κ. Γιούνκερ έκανε την μεγάλη παρένθεση και αυτή δεν ήταν άλλη από το προσφυγικό θέμα.  509 σύνεδροι από 90 συνδικαλιστικές οργανώσεις 39 χωρών, περιλαμβανομένων των 28 της ΕΕ που συμμετέχουν στο 13ο συνέδριο της ΕΣΣΟ άκουσαν τον κ. Γιούνκερ μέσα σε λίγα λεπτά να μιλά για "ελάχιστα κοινά εργασιακά δικαιώματα" και να γυρίζει την κουβέντα στους πρόσφυγες αναφωνώντας "Καλωσορίζω τους πρόσφυγες!". Αντί εύλογων ερωτημάτων από τους Ευρωπαίους συνδικαλιστές ο κ. Γιούνκερ καταχειροκροτήθηκε με την φράση του αυτή διότι η φιλανθρωπία πουλάει στις ημέρες της κατάντιας.

Πίσω από όλα πάλι η Γερμανία

Πώς συνδέονται το ευρωπαϊκό εργασιακό που θέλει να προτείνει η ελληνική κυβέρνηση με τον κ. Γιούνκερ που ήδη το ανακοίνωσε και με το προσφυγικό θέμα; Την απάντηση για άλλη μια φορά την δίνει το Βερολίνο. Η Γερμανία έχει ήδη κλείσει 1,000,000 εργατικά χέρια με το προκάλυμμα της ανθρώπινης αλληλεγγύης που δείχνει στους πρόσφυγες και στους μετανάστες εξ ανατολών. Σύριοι πρόσφυγες και μετανάστες από το Αφγανιστάν και το Ιράκ μέχρι τον ερχόμενο Αύγουστο θα πάρουν το άσυλο και βέβαια μια θέση εργασίας στις τιμές που θα ορίσουν "τα ελάχιστα κοινά εργασιακά δικαιώματα" που ανακοίνωσε ήδη ο κ. Γιούνκερ.

Η Γερμανία όμως έχει ένα πρόβλημα συσσωρευμένο και το λύνει ναζιστικά, όπως γνωρίζει πολύ καλά να κάνει άλλωστε. "Κλείνει" τα σύνορά της καταρχάς για οικονομικούς μετανάστες από τα Βαλκάνια. Ασφαλείς χώρες προέλευσης κηρύσσει η γερμανική κυβέρνηση την Αλβανία, το Κοσσυφοπέδιο και το Μαυροβούνιο για την επιτάχυνση των διαδικασιών εξέτασης αιτήσεων και απέλασης, στο πλαίσιο γενικευμένης μεταρρύθμισης των κανόνων χορήγησης ασύλου για ορισμένες κατηγορίες αιτούντων προκειμένου το Βερολίνο να ανταποκριθεί καλύτερα στην προσφυγική κρίση.

Η Γερμανία προτιμά αυτούς που δεν έχουν πού να γυρίσουν από αυτούς που έχουν καλύβα και ένα κομμάτι ψωμί να φάνε στο τόπο τους. Με έναν απίστευτο τρόπο εξισώνει τους οικονομικούς μετανάστες φτωχών ευρωπαϊκών χωρών με τους πρόσφυγες πολέμου. Για να μην φανεί ότι κλείνει τα σύνορα στους οικονομικούς μετανάστες μειώνει το ποσό οικονομικής βοήθειας έτσι ώστε να γίνει η χώρα λιγότερο ελκυστική για όσους θέλουν να ζητήσουν εργασία στην Γερμανία. Να μην ξεχνάμε ότι η Μ. Βρετανία έχει απειλήσει την Ε.Ε με έξοδό της από την Ε.Ε  θέλοντας να αλλάξουν οι συνθήκες της εφόσον θέλει να απελάσει  οικονομικούς μετανάστες  της Ε.Ε αν αυτοί μείνουν άνεργοι για πάνω από 6 μήνες.

Πιο δεξιοαριστερά δεν γίνεται

Αν δεν το έχει καταλάβει ακόμη η ελληνική κυβέρνηση αυτή την στιγμή με τις εξαγγελίες περί "εργασιακού ευρωπαϊκού προβλήματος" του κ. Κατρούγκαλου συμβάλλει όσο καμία άλλη χώρα στην απόπειρα ενός νέου εργασιακού μεσαίωνα που τα συνδικάτα των κρατών-μελών δεν θα μπορούν να υπερασπιστούν κανένα δικαίωμα που είναι παραπάνω από το κοινό εργασιακό καθεστώς που ανακοινώνει η Κομισιόν με εντολές του Βερολίνου. 

Αυτό μάλιστα γίνεται την στιγμή που η κυβέρνηση προσπαθεί από τη μία άκρη του πλανήτη μέχρι την άλλη να κάνει ελκυστική την χώρα για επενδύσεις με 1,5 εκατομμύριο εγγεγραμμένους ανέργους και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες να έχουν "κολλήσει" εξαιτίας του Βερολίνου στην Ελλάδα. Το κοινό ευρωπαϊκό προσφυγικό πρόβλημα και το κοινό ευρωπαϊκό εργασιακό πρόβλημα συγκλίνουν επικίνδυνα στο να φθάσουν όλοι οι εργαζόμενοι, μετανάστες, πρόσφυγες και μη, να δουλεύουν για το "κοινό ελάχιστο μεροκάματο" που συγκλίνει με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα που έχει μπει σε ισχύ στην Ελλάδα με τον φερετζέ της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και στους άνεργους. 

Κυβέρνηση υπαλλήλων

Η ειρωνεία είναι ότι την ερχόμενη εβδομάδα ο κ. Κατρούγκαλος θα έχει συνάντηση με το γενικό διευθυντή της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, η οποία, βάσει μνημονίου, αποτελεί τον θεσμικό σύμβουλο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. 

Η γελοιότητα είναι ότι στις 12 Οκτωβρίου ο Ελληνας υπουργός θα παρουσιάσει στην Επιτροπή Απασχόλησης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τις απόψεις της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτές δηλαδή που ανακοίνωσε ήδη ο πρόεδρος της Κομισιόν η ελληνική κυβέρνηση τα παρουσιάζει ως δικές της προτάσεις.  

Η μεγάλη προδοσία είναι ότι ο κ. Κατρούγκαλος θα ζητήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Απασχόλησης να έχει χαρακτήρα συνολικής εποπτείας της διαπραγμάτευσης για τα εργασιακά. Να γίνει ο 5ος Θεσμός, κάτι που έκανε ήδη ο πρωθυπουργός με τη δική του επιστολή στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Όσο κι αν ο κ. Ντάισελμπλουμ κάνει τον ανένδοτο σε μια τέτοια προοπτική, το να παίρνει αποφάσεις το Ευρωκοινοβούλιο αντί της μαριονέτας ελληνικού θα έλυνε εντελώς τα χέρια της Γερμανίας για μια κοινή κυβέρνηση της Ευρώπης αφού έχει τόσα πολλά κοινά ευρωπαϊκά προβλήματα αλλά και τόσα κοινά ευρωπαϊκά εφιαλτικά οράματα.

«ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ»: ΜΕΤΩΠΟ Ή ΚΟΜΜΑ;

ΠΕΜΠΤΗ 1-10-2015

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ

Ο εσπευσμένος τρόπος δημιουργίας της «Λαϊκής Ενότητας» δεν έδωσε τον αναγκαίο χρόνο για όσμωση απόψεων μεταξύ διαφόρων συλλογικοτήτων στο χώρο των αντιμνημονιακών δυνάμεων για τη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα που θα μπορούσε εν δυνάμει να «στεγάσει» όλες τις αντιμνημονιακές (αριστερές, ριζοσπαστικές, πατριωτικές, δημοκρατικές) δυνάμεις. Ωστόσο κάτω από τη πίεση του χρόνου έγινε ένα μεγάλο βήμα με τη δημιουργία της «Λαϊκής Ενότητας», στην οποία ήδη συμμετέχουν πολλές συλλογικότητες ευρέως φάσματος, ενώ συγκροτήθηκαν ήδη προσωρινά όργανα (Πολιτικό Συμβούλιο και Γραμματεία), καθώς και εκατοντάδες τοπικές και κλαδικές επιτροπές ΛΑΕ σε όλη τη χώρα.

Ήλθε λοιπόν η στιγμή και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, τα οποία ασφαλώς δημιουργούν πρόσθετες δυσκολίες, να προχωρήσουμε τόσο σε αναλυτική διατύπωση των προγραμματικών θέσεων της ΛΑΕ, όσο και στην αποσαφήνιση του οργανωτικού πλαισίου συγκρότησης και λειτουργίας της. Παρ' ότι στην «Ιδρυτική Διακήρυξη» είναι σαφές ότι πρόκειται για «μετωπικό» σχήμα, απουσιάζει η αναλυτική αναφορά για τον τρόπο εσωτερικής οργάνωσης και λειτουργίας. Ασφαλώς η κεκτημένη αριστερή «κουλτούρα» των συλλογικοτήτων που συμμετέχουν στην ΛΑΕ, διευκόλυνε να λυθούν επείγοντα οργανωτικά ζητήματα της εκλογικής μάχης. Ωστόσο είναι καιρός να προσδιορίσουμε το οργανωτικό πλαίσιο της συνεργασίας, ώστε να ενισχυθεί η δυναμική του εγχειρήματος, τόσο σε οργανωτικό, όσο κυρίως σε πολιτικό και κινηματικό επίπεδο.

Ειδικότερα εκτός από τον πολυπληθή αριθμό «συλλογικοτήτων» (πολιτικών οργανώσεων) που συμμετέχουν στο εγχείρημα, χρειάζεται να λάβουμε υπ' όψιν, ότι στις επιτροπές βάσης της ΛΑΕ έχει ενταχθεί σημαντικός αριθμός μελών που δεν είναι ενταγμένοι σε καμιά από τις «συλλογικότητες» την ΛΑΕ. Επίσης υπάρχει άμεση ανάγκη ανάδειξης οργάνων με δημοκρατικές διαδικασίες σε όλα τα επίπεδα (από κάτω προς τα πάνω), καθώς και σε βοηθητικές επιτροπές (τμήματα). Όλα αυτά απαιτούν τη διατύπωση οργανωτικών αρχών στα πλαίσιο ενός κανονισμού ή καταστατικού της ΕΛΕ.

Το κρίσιμο ζήτημα που προκύπτει είναι πως θα συναρθρωθούν οι αυτοτελείς οργανώσεις (συλλογικότητες), με τους ανένταχτους/τες πολίτες-μέλη, καθώς την εφαρμογή δημοκρατικών διαδικασιών ανάδειξης οργάνων, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της κινηματικής δράσης. Δηλαδή χρειάζεται να βρούμε τη «χρυσή τομή» ανάμεσα στη «δημοκρατική λειτουργία» του νέου πολιτικού φορέα και στην «αποτελεσματικότητα δράσης». Ωστόσο υπάρχει μια ακόμα παράμετρος που αφορά το στρατηγικό στόχο της ΛΑΕ ο οποίος επηρεάζει το οργανωτικό σχήμα. Η μορφή συγκρότησης της θα πρέπει να διευκολύνει τη συσπείρωση ευρέως κοινωνικού φάσματος δυνάμεων που έχουν ζωτικό συμφέρον από την επίλυση της «κυρίαρχης αντίθεσης» («μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» δυνάμεων), ενώ για την επίλυση της «βασικής αντίθεσης» (εργασίας και κεφαλαίου), είναι ζήτημα που αφορά πρωτίστως την εργατική τάξη η οποία παρ' ότι είναι πολυπληθέστερη είναι πολιτικά διασπασμένη. Η επίλυση της «κυρίαρχης αντίθεσης» ανοίγει αντικειμενικά το δρόμο για την επίλυση και της «βασικής». Κατά συνέπεια οι εναλλακτικές επιλογές συγκρότησης της ΛΑΕ είναι δύο: είτε ως «πολυκομματικός» φορέας, είτε ως «πολυτασικό» κόμμα.

Πριν αξιολογήσουμε την πρόσφατη εμπειρία μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ από πολυκομματικό φορέα των «συνιστωσών», σε ενιαίο «πολυτασικό» κόμμα, θα ήταν χρήσιμο να δούμε έστω και συνοπτικά, συγκεκριμένες ιστορικές εμπειρίες του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, στη συγκρότηση και λειτουργία «μετωπικών» σχημάτων και την αξιοποίηση των διδαγμάτων διαλεκτικά και όχι μεταφυσικά, στις σημερινές συνθήκες.

Ιστορικές εμπειρίες συγκρότησης «Μετώπου» αριστερών, ριζοσπαστικών, πατριωτικών, προοδευτικών δυνάμεων

Α. Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΕΑΜ 

Η συγκρότηση του «Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου» (ΕΑΜ) το 1941, έγινε ως γνωστόν με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και τη συμμετοχή του «Σοσιαλιστικού Κόμματος», της «Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας» και του «Αγροτικού Κόμματος». Βασικός κορμός των δυνάμεων του ΕΑΜ και των «θυγατρικών» του οργανώσεων (ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, Εθνική Αλληλεγγύη, Εργατικό-ΕΑΜ και ΟΠΛΑ) ήταν το ΚΚΕ, το οποίο διατηρώντας την αυτοτελή οργανωτική του συγκρότηση και λειτουργία, περνούσε την εξωστρεφή πολιτική του δράση κυρίως μέσω του ΕΑΜ, έχοντας κομματικούς «πυρήνες» σε όλα τα επίπεδα και εξασφαλίζοντας την ενιαιομετωπική δράση και την οργανωτική συνοχή του «Μετώπου». Στην ΚΕ του ΕΑΜ και στα διάφορα σώματα (πανελλαδικές και περιφερειακές συνδιασκέψεις) συμμετείχαν εκπρόσωποι όλων των ΕΑΜικών κομμάτων, ενώ από τις χιλιάδες απλά μέλη του ΕΑΜ, μόνο ένα μέρος ήταν μέλη του ΚΚΕ (στην απελευθέρωση το ΕΑΜ είχε γύρω στα 2 εκατ. μέλη από τα οποία 450.000 ήταν και μέλη του ΚΚΕ). Στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες, υπό τον ηγεμονικό (πολιτικό και οργανωτικό) ρόλο του ΚΚΕ, το συγκεκριμένο «Μέτωπο» λειτούργησε αποτελεσματικά, ανεξάρτητα από τις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις.

Β. Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΕΔΑ 

Η συγκρότηση της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) έγινε το 1951 με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και τη συμμετοχή του «Σοσιαλιστικού Κόμματος» (Γιαν.Πασαλίδης), του «Αγροτικού Κόμματος» (Κ.Γαβριηλίδης), του «Ριζοσπαστικού Κόμματος» (Μ.Κύρκος), καθώς ανένταχτες προσωπικότητες της αριστεράς (Στ.Σαράφης, Μ.Αυγερόπουλος, κά). Το ΚΚΕ μετά τον εμφύλιο σημαντικό μέρος των ηγετικών του στελεχών ήταν σε φυλακές και εξορίες και μέρος στις Ανατ. Χώρες, ενώ διατηρούσε παράλληλα παράνομες οργανώσεις στην Ελλάδα. Με τη δημιουργία της ΕΔΑ τα μέλη του ΚΚΕ εντάχτηκαν στις γραμμές της και με μορφή «κομματικών πυρήνων» συμμετείχαν σε όλα τα όργανα, ενώ περνούσαν την εξωστρεφή πολιτική του δράση κυρίως μέσα από την ΕΔΑ. Το 1956 αποφασίστηκε η μετατροπή της ΕΔΑ σε ενιαίο κόμμα, ενώ το 1958, μετά τη μεγάλη εκλογική νίκη της ΕΔΑ (24,6%), το ΚΚΕ αποφάσισε τη διάλυση των παράνομων οργανώσεων και τη διάχυση των μελών του μέσα στην ΕΔΑ. Αυτή η επιλογή εκτιμήθηκε μεταγενέστερα από την ηγεσία του ΚΚΕ ως σοβαρό λάθος, διότι οδήγησε σε ουσιαστική αυτοδιάλυση του, με σοβαρές πολιτικές και ιδεολογικές παρενέργειες, οι οποίες έγιναν ιδιαίτερα εμφανείς με την επιβολή της δικτατορίας του '67.

Γ. Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ 

 Στα τέλη της δεκαετίας '80, στην προσπάθεια υπέρβασης της διάσπασης των αριστερών δυνάμεων στη χώρα, ξεκίνησαν προσπάθειες συγκρότησης ενός νέου «μετωπικού» αριστερού σχήματος. Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ (Χ.Φλωράκη) έγινε συνάντηση με την ΕΑΡ (Λ.Κύρκο) για δημιουργία «μετωπικού» φορέα της Αριστεράς. Στην πρωτοβουλία προσχώρησαν η ΕΔΑ (Α.Λεντάκης), η «Νέα Πορεία» (Ν.Κωνσταντόπουλος), η ΕΣΠΕ (Στ.Παναγούλης), το ΚΟΔΗΣΟ (Χ.Πρωτόπαπας), το «Αγροτικό Κόμμα» (ένα μέρος), καθώς και ανένταχτες προσωπικότητες της ευρύτερης αριστεράς (Μ.Δρετάκης, Απ.Λάζαρης, Στ.Γιώτας, Ρ.Κακλαμανάκη, κά).

Στις εκλογές Ιουνίου '89, ο «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου» έλαβε 13,2% και άνοιξε ο δρόμος για ουσιαστική παρέμβαση της Αριστεράς στην πολιτική ζωή της χώρας. Ωστόσο η κρίση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και εν συνεχεία η εσωτερική κρίση στο ΚΚΕ, οδήγησαν σε αποχώρηση του ΚΚΕ από το ΣΥΝ (1991), με παραμονή ωστόσο μεγάλου μέρους των στελεχών και μελών του στο ΣΥΝ, οι οποίοι ίδρυσαν την πολιτική «Κίνηση Νέας Αριστεράς». Ο ΣΥΝ προχώρησε σε πανελλαδικό σώμα και στην εκλογή ΚΠΕ με πολυκομματική εκπροσώπηση. Ωστόσο στο συνέδριο του 1992 αποφασίστηκε η μετατροπή του ΣΥΝ σε ενιαίο πολυτασικό κόμμα. Μια επιλογή που αργότερα αξιολογήθηκε ως βεβιασμένη διότι δεν είχαν αποσαφηνισθεί θεμελιώδεις στρατηγικοί προσανατολισμοί, οι οποίοι διαφάνηκαν με αφορμή τη Συμφωνία του Μαάστριχτ, ενώ υπήρχαν και μεγάλες ασάφειες στο ρόλο και στη λειτουργία των τάσεων. Στις εκλογές Σεπτέμβρη '93, ο ΣΥΝ δεν μπήκε στη Βουλή. Ωστόσο με την αλλαγή ηγεσίας επέστρεψε το 1995, χωρίς ωστόσο να ξεφύγει λόγω της αμφίσημης πολιτικής του φυσιογνωμίας, από τα όρια της κοινοβουλευτικής πολιτικής επιβίωσης, ως τις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Δ. Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Στις αρχές δεκαετίας 2000 με πρωτοβουλία του ΣΥΝ, δημιουργήθηκε ο «Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς», με πρώτο άτυπο βήμα, τη διεύρυνση των ψηφοδελτίων του ΣΥΝ στις εκλογές 2000. Η συνεργασία πήρε επίσημο χαρακτήρα στις εθνικές εκλογές και ευρωεκλογές του 2004, με δημιουργία «μετωπικού» σχήματος «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ). Τα ενθαρρυντικά αποτελέσματα οδήγησαν στην επίσημη συγκρότηση πολυκομματικού φορέα, ο οποίος στις εκλογές 2007 πέτυχε ενίσχυση των δυνάμεων του, ενώ έκανε αισθητή την παρουσία του στο κοινωνικό πεδίο. Στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπούνταν όλες οι «συνιστώσες» (συλλογικότητες), οι αποφάσεις παίρνονταν με βάση την αρχή της μέγιστης δυνατής «συναίνεση», ενώ οι τοπικές επιτροπές είχαν πολυκομματική σύνθεση.

Ωστόσο με το ξέσπασμα της κρίσης και την αντιμνημονιακή στάση και αγωνιστική παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ, πέτυχε στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 να γίνει εκτίναξη της πολιτικής του επιρροής στο 26%. Ταυτόχρονα υπήρξε έντονη πίεση από τη βάση (μεγάλος αριθμός ανένταχτων) αλλά και αναστοχασμοί στην ηγεσία, για υπέρβαση του ΣΥΡΙΖΑ των «συνιστωσών» και τη δημιουργία ενιαίου πολυτασικού ΣΥΡΙΖΑ. Στην πανελλαδική συνδιάσκεψη (Δεκέμβρης '12) συγκροτήθηκε σε ενιαίο κόμμα, ενώ στο πρώτο ιδρυτικό συνέδριο (2013) ολοκληρώθηκε η διαδικασία μετεξέλιξης από πολυκομματικό σε πολυτασικό φορέα, με αποκλίνουσες ωστόσο στρατηγικές στοχεύσεις μεταξύ πλειοψηφίας και μειοψηφίας, κυρίως στο θέμα τα συμμετοχής της χώρας στην ευρωζώνη.

Από την άλλη το υφιστάμενο «δημοκρατικό έλλειμμα» (απουσία ουσιαστικού ρόλου της κομματικής βάσης στις επιλογές της ηγεσίας), με τη μετατροπή του σε κόμμα αντί να κλείσει διευρύνθηκε. Ο προεδρο-κεντρικός χαρακτήρας του νέου κόμματος και η συμπεριφορά της ηγετικής ομάδας να αγνοεί συστηματικά τα θεσμικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ (ΚΕ και ΠΓ), οδήγησαν ιδιαίτερα μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας το Γενάρη '15, σε ουσιαστική αποξένωση της ηγεσίας από το κομματικό σώμα, με αποκορύφωμα τη συμφωνία με τους «θεσμούς» και την υπογραφή του Γ' Μνημονίου. Στις κρίσιμες επιλογές, ούτε η ΚΕ, ούτε η ΠΓ, ούτε τα στελέχη, ούτε και μέλη του κόμματος ρωτήθηκαν ποτέ, κατά παράβαση των αποφάσεων του Συνεδρίου και του Καταστατικού, για ΣΥΡΙΖΑ «κόμμα των μελών» του.!

Προκύπτουν κατά συνέπεια κρίσιμα ερωτήματα; Α) πως και με ποιες ασφαλιστικές δικλείδες, θα αποτρέπεται η παραχάραξη της βούλησης των μελών και των αντιπροσωπευτικών οργάνων; Β) κάτω από ποιες προϋποθέσεις ένας «μετωπικός» φορέας μπορεί να μετεξελίσσεται σε ενιαίο πολιτικό κόμμα (πολυτασικό ή μη); Ασφαλώς το ζήτημα δεν είναι απλά οργανωτικό αλλά πρωτίστως πολιτικό, διότι τα οργανωτικά σχήματα ως πολιτικά υποκείμενα, εξυπηρετούν κατά προτεραιότητα πολιτικούς στόχους. Τα συγκεκριμένα ερωτήματα, όσο και οι ιστορικές εμπειρίες από τη δημιουργία αριστερών «μετωπικών» σχημάτων στην Ελλάδα, αποκτούν με αφορμή τη δημιουργία της «Λαϊκής Ενότητας» μια επικαιρότητα. Από τη σωστή απάντηση των ερωτημάτων στις σημερινές συνθήκες, θα εξαρτηθεί «εν πολλοίς» και η μελλοντική πορεία της ΛΑΕ.

Ε. Η ''ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ'',  ''ΜΕΤΩΠΟ'' Ή ΚΟΜΜΑ 

Η «Λαϊκή Ενότητα» δημιουργήθηκε ως «Μέτωπο» αντιμνημονιακών (αριστερών, ριζοσπαστικών, πατριωτικών, δημοκρατικών) δυνάμεων και ως τέτοιο θα πρέπει να προχωρήσει τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον. Πρώτον, διότι οι «συλλογικότητες» που συμμετέχουν επιθυμούν κατά κανόνα τη διατήρηση της οργανωτικής, πολιτικής και ιδεολογικής τους αυτοτέλειας. Δεύτερον, το «μετωπικό» σχήμα διευκολύνει ένταξη νέων «συλλογικοτήτων» στο εγχείρημα και τρίτον, διότι ο «στρατηγικός στόχος» για επίλυση της «κυρίαρχης αντίθεσης» αντί της βασικής, ενδιαφέρει όλες τις συλλογικότητες του «μετώπου». Κατά συνέπεια ο «κοινός τόπος» σε πολιτικό επίπεδο είναι η «Προγραμματική Διακήρυξη» και οι προγραμματικές θέσεις προϊόν συλλογικών αποφάσεων. Σε οργανωτικό επίπεδο η ΛΑΕ ως «μετωπικός» (πολυκομματικός) φορέας θα πρέπει να εξασφαλίζει την αντιπροσωπευτική και αναλογική εκπροσώπηση στα κεντρικά όργανα (Πολιτικό Συμβούλιο και Γραμματεία), ενώ οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται με βάση την αρχή της ομοφωνίας ή τουλάχιστον της μέγιστης δυνατής συναίνεσης. Επίσης πρέπει να διασφαλίζεται η συλλογικότητα και ο σεβασμός των αποφάσεων και να καταπολεμούνται φαινόμενα παραγοντισμού, αρχηγισμού και γραφειοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Η «Λαϊκή Ενότητα» πρέπει να είναι ανοικτή στην ένταξη και άλλων αντιμνημονιακών «συλλογικοτήτων», με βάση ορισμένα κριτήρια (πολιτικής αξιοπιστίας και κινηματικής παρουσίας) και όχι μόνο φραστικών αντιμνημονιακών διακηρύξεων. Η στελέχωση των οργάνων σε όλα τα επίπεδα, πρέπει να γίνεται με δημοκρατικές διαδικασίες και αξιοκρατικά κριτήρια. Ο κανόνας της περιορισμένης σταυροδοσίας στη διαδικασία εκλογής των οργάνων, μπορεί να διασφαλίσει την πλουραλιστική εκπροσώπηση των «συνιστωσών» (συλλογικοτήτων). Για μεγαλύτερη διασφάλιση της πλουραλιστικής εκπροσώπησης θα πρέπει να προηγούνται διαδικασίες διαβούλευσης και συναίνεσης, ώστε να λαμβάνονται υπόψη οι διαθεσιμότητες και η δυνατότητα αποτελεσματικής προσφοράς. Αναλυτικότερες ρυθμίσεις μπορούν να γίνουν στα πλαίσια ειδικού κανονισμού ή του καταστατικού.

ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ 

Η διαφορά με όλες τις άλλες «συλλογικότητες» που συμμετέχουν στη ΛΑΕ, είναι ότι το «Αριστερό Ρεύμα» (ΑΡ), είχε ως τώρα χαρακτήρα «τάσης», αρχικά στο ΣΥΝ και αργότερα στο ΣΥΡΙΖΑ. Στις νέες συνθήκες, με τη «μετωπική» συγκρότηση της ΛΑΕ, θα πρέπει να συγκροτηθεί σε αυτοτελή πολιτικό οργανισμό και συγκεκριμένα σε πολιτικό κόμμα. Μια τέτοια εξέλιξη θα έχει θετικά αποτελέσματα τόσο για τη ΛΑΕ, όσο και για τις στρατηγικές στοχεύσεις που επιδιώκει ως συλλογικότητα. Η συγκρότηση του ΑΡ σε κόμμα, με οργανωτική, πολιτική και ιδεολογική αυτοτέλεια, με καταστατικό, μέλη, εσωτερική κομματική ζωή, εκλεγμένα όργανα, συλλογική λειτουργία και έχοντας ως στρατηγική επιδίωξη το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, θα ενισχύσει αντικειμενικά (αριθμητικά και πολιτικά) τη ΛΑΕ και την αποτελεσματική της δράσης. Είναι προφανές ότι η εξωστρεφής του παρέμβαση, θα περνάει βασικά μέσα από τη ΛΑΕ, χωρίς να αποκλείεται σε εδικές περιπτώσεις, η αυτοτελής παρουσία του ως πολιτικού κόμματος.

Ασφαλώς οι παράλληλες διαδικασίες «κόμματος» και «μετώπου», θα «φορτώνουν» σε πρόσωπα και όργανα πρόσθετα καθήκοντα και συνεδριάσεις, που συνεπάγονται πρόσθετο κόπο και απώλεια χρόνου. Ωστόσο οι συγκεκριμένες διαδικασίες θα είναι εξ' αντικειμένου περιορισμένες (σε κρίσιμα ζητήματα) αφού η πλατιά πολιτική δράση θα περνάει από τη ΛΑΕ. Από την άλλη το αποτέλεσμα της «θυσίας» χρόνου θα προσμετράται θετικα από πλευράς συνοχής και αποτελεσματικής δράσης της ΛΑΕ. Σε κάθε περίπτωση, όπως έχει δείξει και η ιστορική εμπειρία των «μετωπικών» σχημάτων, το κρισιμότερο ζήτημα δεν είναι «αυτό καθ' εαυτό» το οργανωτικό, αλλά οι πολιτικές επιλογές και η επιτυχής ενεργοποίηση των κοινωνικών δυνάμεων που το «μέτωπο» εκφράζει για την υπεράσπιση και την προαγωγή των ζωτικών τους συμφερόντων. Η δημιουργία από τις δυνάμεις του «Αριστερού Ρεύματος», ενός κόμματος «πυλώνα» στα πλαίσια της ΛΑΕ, θα συμβάλλει αποφασιστικά στην προώθηση των επιδιώξεων της, ενώ θα αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη για τη σοσιαλιστική προοπτική και για ένα ελπιδοφόρο μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.

ΑΠΟ ΤΗΝ 'ΙΣΚΡΑ"

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ (Του Κ.Λαπαβίτσα)

ΠΕΜΠΤΗ 1-10-2015

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Ο πραγματικός νικητής των πρόσφατων εκλογών ήταν η αποχή. Το επιβεβαιώνει μια γρήγορη ματιά στον παρακάτω πίνακα, που δείχνει τον αριθμό όσων ψήφισαν, καθώς και το ποσοστό τους στους εγγεγραμμένους στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας:    

Σεπτέμβριος 2015		Ιανουάριος 2015
	Ψήφισαν	Αποχή	Ψήφισαν	Αποχή
Επικράτεια	5.431.850	43,43%	6.330.356	36,38%
Α’ Αθηνών	253.687	46,72%	290.796	40,24%
Β’ Αθηνών	911.296	36,70%	1.047.825	27,18%
Α’ Πειραιώς	103.624	47,59%	120.936	39,46%
Β’ Πειραιώς	153.562	43,43%	182.666	32,77%
Υπόλοιπο Αττικής	296.239	36,14%	346.085	25,40%
Α’ Θεσσαλονίκης	309.148	40,10%	356.081	30,75%
Β’ Θεσσαλονίκης	185.794	35,09%	210.544	25,96%
Αχαΐας	164.320	40,75%	190.463	31,46%
Ηρακλείου	158.579	36,89%	181.210	27,77%
Λάρισας	153.064	38,85%	173.784	30,66%

Με δεδομένη την αποχή, τα ποσοστιαία αποτελέσματα των εκλογών είναι παραπλανητικά. Δεν υφίσταται «θρίαμβος» του ΣΥΡΙΖΑ, παρά την κυριαρχία του στο Κοινοβούλιο. Στην πράξη, όλα τα κόμματα που συμμετείχαν και στις δύο εκλογές του 2015 σημείωσαν απώλειες, και ο ΣΥΡΙΖΑ τις μεγαλύτερες.  

Το σημαντικότερο ποιοτικό στοιχείο της αποχής, όμως, ήταν η μεγάλη της αύξηση σε εκλογικές περιφέρειες με έντονο λαϊκό χαρακτήρα. Οι χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις ήταν οι Β’ Αθηνών και Πειραιώς, όπου η αύξηση της αποχής ήταν σαφώς μεγαλύτερη από ότι στις αντίστοιχες Α’. Εντυπωσιακή ήταν η αύξηση της αποχής και στο Υπόλοιπο Αττικής.  

Το λαϊκό στοιχείο του Λεκανοπεδίου έδειξε μεγάλη απροθυμία να ψηφίσει. Η αποχή του σφράγισε την υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ, τη στασιμότητα του ΚΚΕ και την αδυναμία της ΛΑΕ να μπει στη Βουλή.

H EΠΙΜΟΝΗ ΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΧΗΣ

Η μεγάλη αποχή δεν ήταν μεμονωμένο και περιστασιακό γεγονός. Υπάρχει επίμονη τάση αποχής ήδη από το 2009, όπως φαίνεται στο σχεδιάγραμμα

Κατά τη διάρκεια της κρίσης οι ψηφοφόροι έχουν φανεί βαθιά απογοητευμένοι με το πολιτικό σύστημα. Η υποχώρηση της αποχής τον Ιανουάριο του 2015 ήταν η εξαίρεση που οφειλόταν στον τότε ενθουσιασμό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Επέστρεψε δριμύτερη όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε ανακόλουθος και μέρος του συστήματος.

Το ελληνικό εκλογικό σώμα έχει γίνει ακόμη πιο απογοητευμένο και απορριπτικό προς τα υπάρχοντα κόμματα. Η αδυναμία ουσιαστικής εκπροσώπησης συμβαδίζει με τη γενικότερη υποχώρηση των κοινωνικών αγώνων και φυσικά με την εκτίναξη της ανεργίας που λειτουργεί ως φόβητρο. Η απλή καθημερινή παρατήρηση δείχνει ότι η απομάκρυνση από την πολιτική ζωή είναι εντονότερη στο λαϊκό στοιχείο και ιδιαίτερα στη νεολαία.    

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Καθοριστικό στοιχείο των εκλογών ήταν επίσης η αδυναμία της Λαϊκής Ενότητας να μπει στη Βουλή. Πριν την αναλύσουμε, ας δούμε τα αποτελέσματα με μεγαλύτερη λεπτομέρεια:

      

Εκλογική Περιφέρεια	Ποσοστό	Ψήφοι
Κέρκυρας	5,05%	2.717
Βοιωτίας	4,47%	2.825
Χανίων	4,00%	3.154
Ζακύνθου	3,90%	785
Β' Πειραιώς	3,77%	5.664
Α' Αθηνών	3,58%	8.892
Λασιθίου	3,49%	1.355
Αχαΐας	3,48%	5.575
Κεφαλληνίας	3,36%	725
Μεσσηνίας	3,34%	3.130
Λευκάδας	3,33%	458
Μαγνησίας	3,32%	3.342
Ημαθίας	3,16%	2.505
Β' Αθηνών	3,13%	27.952
Λέσβου	3,12%	1.695
Φθιώτιδας	3,10%	2.772
Κυκλάδων	3,07%	1.983
Σάμου	3,05%	722
Κορινθίας	3,02%	2.381

  Χειρότερες επιδόσεις ΛΑΕ (κάτω από 2%)  

Εκλογική Περιφέρεια	Ποσοστό	Ψήφοι
Ροδόπης	1,23%	744
Γρεβενών	1,41%	314
Ξάνθης	1,44%	829
Έβρου	1,58%	1.329
Τρικάλων	1,82%	1.459
Σερρών	1,86%	2.071
Κιλκίς	1,92%	1.052
Καρδίτσας	1,94%	1.435

Πηγή: Στοιχεία Υπουργείου Εσωτερικών  

Τα χειρότερα αποτελέσματα (όπως Ροδόπη, Γρεβενά και Ξάνθη), αλλά και τα καλύτερα (όπως Κέρκυρα, Βοιωτία και Χανιά), παρατηρήθηκαν σε επαρχιακές περιφέρειες. Αυτό σημαίνει ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο η περιορισμένη αναγνωρισιμότητα της ΛΑΕ, η έλλειψη χρημάτων, οι οργανωτικές αδυναμίες και η δυσκολία να σχηματιστούν ψηφοδέλτια σε ολόκληρη την επικράτεια. Όπου οι υποψήφιοι ήταν ήδη βουλευτές με εντοπιότητα, προβολή και ιστορία αγώνων στην τοπική κοινωνία, οι αρνητικοί παράγοντες περιορίστηκαν σημαντικά.  

Η βαθύτερη πραγματικότητα της αποτυχίας της ΛΑΕ διαφαίνεται όμως στο αποτέλεσμα του Λεκανοπεδίου, όπου οι επιδόσεις ήταν μεν από τις καλύτερες του κόμματος/μετώπου, αλλά τελείως αναντίστοιχες με το χαρακτήρα της περιοχής. Το λαϊκό στοιχείο του Λεκανοπεδίου προτίμησε να στραφεί προς την αποχή.    

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ 

Η κύρια αιτία της αποτυχίας της ΛΑΕ ήταν η απουσία συνεκτικών προγραμματικών προτάσεων. Παρουσιάστηκε ως συνεχιστής του Όχι του δημοψηφίσματος και αυθεντικός εκφραστής της αντιμνημονιακής πάλης, χωρίς όμως να θέτει στην κρίση του λαού ένα πρόγραμμα οικονομικής ανάταξης και κοινωνικής αλλαγής. Ένα τέτοιο πρόγραμμα αναγκαστικά θα απαιτούσε και έξοδο από τη νομισματική ένωση. Η ΛΑΕ μίλησε υπέρ της εξόδου, αλλά δεν εξήγησε ποτέ επαρκώς τα απαιτούμενα βήματα πιστεύοντας ότι έτσι θα καταλαγιάσει τις ανησυχίες των ψηφοφόρων. Το σφάλμα αποδείχθηκε ολέθριο.  

Όταν ξέσπασε ο αναμενόμενος «πόλεμος της δραχμής» από πλευράς του ελληνικού κατεστημένου, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, γρήγορα κόλλησε η ρετσινιά των «δραχμιστών», που μάλιστα δεν είχαν ούτε καν σχέδιο για το πώς θα γίνει η μετάβαση στο νέο νόμισμα. Στη βάση αυτή ήταν αδύνατον να αποκτήσει αξιοπιστία η ΛΑΕ.  

Η έλλειψη αξιοπιστίας έγινε ακόμη χειρότερη καθώς το δημόσιο πρόσωπο της ΛΑΕ δεν απέπνεε φρεσκάδα και σιγουριά. Στο θέμα του προγράμματος μάλιστα ήταν χαρακτηριστική η έλλειψη βεβαιότητας και η τάση στρογγυλέματος. Σταδιακά επανεμφανίστηκε ακόμη και η ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να υπάρξει αντιμνημονιακή πορεία για την Ελλάδα μέσω απλής «σύγκρουσης» με την ΟΝΕ, ή γενικώς με περισσότερη «δημοκρατία». Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό γιατί φυσικά τα λαϊκά στρώματα έχουν πάρει πλήρως το μάθημα μετά τη μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Ή θα ειπωθούν καθαρές κουβέντες, ή η λαϊκή ψήφος θα μείνει στο σπίτι της.    

ΚΑΙ ΤΩΡΑ;

Μετά τις εκλογές οι οιωνοί για την ελληνική οικονομία και κοινωνία είναι δυστυχώς κακοί. Το τρίτο Μνημόνιο θα φέρει βαρύτατους φόρους, μείωση των συντάξεων και ιδιωτικοποιήσεις με όρους εθνικής υποτέλειας. Η συρρίκνωση της ζήτησης θα οδηγήσει σε ύφεση το 2015-16, αυξάνοντας την ανεργία και συμπιέζοντας τους μισθούς. Όσο για το χρέος, αν υπάρξει κάποια αναδιάρθρωση, αυτή θα πάρει τη μορφή επιμήκυνσης και ίσως μείωσης των επιτοκίων με πολύ περιορισμένα αποτελέσματα. 

Στο πλαίσιο αυτό, η κοινωνική πραγματικότητα θα σκληρύνει κι άλλο, με επιδείνωση της φτώχειας και εντονότερη μετανάστευση της νεολαίας. Όσοι όμως φαντάζονται μια επανάληψη της μανιακής πίεσης προς την κοινωνία, όπως αυτής του 2011-13, πέφτουν έξω. Η μεγάλη προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας στις βάρβαρες συνθήκες του ευρώ έχει ήδη συντελεστεί, κυρίως με την κατάρρευση των μισθών. Η δημοσιονομική πορεία είναι βέβαια επισφαλής, αλλά τα ελλείμματα δεν έχουν καμία σχέση με τις ακραίες καταστάσεις του 2009-10. Οι εξωτερικές συναλλαγές, επίσης, παρά τη συστηματική αδυναμία των εξαγωγών, έχουν περιέλθει σε σχετική ισορροπία λόγω την συντριβής των εισαγωγών.  

Ο ελληνικός αστισμός, μετά από μια κατά μέτωπο επίθεση στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, έχει δημιουργήσει συνθήκες όπου μπορεί να υπάρξει κάποια κεφαλαιακή συσσώρευση εντός της ΟΝΕ, αρκεί φυσικά να μη συμβεί νέα παγκόσμια κρίση. Αυτό δεν σημαίνει ότι η παραμονή της Ελλάδας στην ΟΝΕ είναι πλέον εγγυημένη. Η ανάπτυξη μετά το 2016 θα είναι χαμηλή και ασταθής, η ανεργία θα παραμείνει εξαιρετικά υψηλή, το Κοινωνικό Κράτος θα συνεχίσει να είναι ερείπιο, ο κρατικός μηχανισμός θα γίνει ακόμη πιο αναποτελεσματικός και διεφθαρμένος. Αλλά κάπως θα κινηθεί η οικονομία, ενώ είναι πιθανόν να ανακάμψει και η κερδοφορία. Για μια ιστορικά αποτυχημένη κοινωνική τάξη, χωρίς κανένα όραμα για τη χώρα της και έτοιμη να αποδεχθεί οποιαδήποτε απαίτηση των ισχυρών της ΕΕ, αυτά είναι επιτυχίες…  

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαχειριστεί την κοινωνική και εθνική σήψη για όσο του το επιτρέψει η αποδιάρθρωση της Νέας Δημοκρατίας και η ακόρεστη δίψα της δικής του ηγετικής ομάδας για εξουσία. Αλλά το πολιτικό σύστημα θα απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο από τα λαϊκά στρώματα. Η Βουλή, της οποίας το επίπεδο έχει γίνει ακόμη χαμηλότερο, καθώς πλέον περιλαμβάνει και φαιδρά κόμματα, θα απομακρυνθεί κι άλλο από την πραγματικότητα της κοινωνίας.  

Ουσιαστική αντιπολίτευση μπορεί να υπάρξει μόνο εκτός Βουλής, πράγμα που απαιτεί την επαναθεμελίωση της ελληνικής Αριστεράς. Χρειάζεται ολοκληρωμένη πρόταση προς την ελληνική κοινωνία, αξιόπιστο πολιτικό προσωπικό, δημοκρατική πρακτική και νέες οργανωτικές μορφές. Το αίτημα της οικονομικής και κοινωνικής αλλαγής παραμένει ζωντανό. Ας ανοίξει λοιπόν η συζήτηση.

 ΑΠΟ ΤΗΝ "ΙΣΚΡΑ"

 

ΤΣΙΠΡΑΣ Ο ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 30/9/2015

Του ΣΤΑΘΗ*

Το πρόβλημα δεν είναι τα αγγλικά του κ. Τσίπρα, αντιθέτως η πρόοδός του στην εκμάθηση αυτής της γλώσσας τα τελευταία χρόνια είναι αξιοθαύμαστη εν σχέσει με το εγγύς παρελθόν, όταν την κατείχε πολύ λιγότερο.

Ούτε είναι μεγάλο πρόβλημα τα όσα είπε ο Ελληνας Πρωθυπουργός - τι άλλα και πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να έχει πει σε έναν χώρο που πρυτανεύουν ή οι κοινοτοπίες ή, αντιθέτως, η ευρηματικότητα και το χιούμορ (διότι οι κρίσιμες αποφάσεις αλλού προετοιμάζονται, αλλού και λαμβάνονται). Τα σκηνικά

αυτά είναι απλώς ένα σόου για επικοινωνιακή κατανάλωση απ’ τις μάζες, παραστάσεις άλλοτε με σοβαρά, άλλοτε με ευτράπελα και πάντα με συμβολισμούς, για να έχει και η προπαγάνδα (απ’ το βάθος) να λέει. Και να διαμορφώνει την κοινή γνώμη.

Το ουσιώδες, κατά τη γνώμη μου, πρόβλημα του κ. Τσίπρα και της εμφάνισής του στο εν λόγω σόου είναι ότι πλέον υπερεκτιμά τον εαυτόν του. Νομίζει ότι μπορεί να τα κάνει όλα. Κι αυτό τον οδηγεί σε μια «άγνοια κινδύνου» που μπορεί να ’χει κωμικά αποτελέσματα (όπως με τον κ. Κλίντον) ή τραγικά αποτελέσματα (όπως με την προσυπογραφή του Μνημονίου). Η αλήθεια

είναι ότι ως τώρα ο κ. Τσίπρας έχει πηδήξει πέντε-έξι φορές απ’ την Ακρόπολη, έχει σταθεί όλες όρθιος και μια-δυο φορές έχει βρει κι από ένα γεμάτο πορτοφόλι. Ο Αλέξης έχει πλέον σημειώσει αρκετές επιτυχίες (κατά τον σχεδιασμό του) και φαίνεται να έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου.

Μετέστρεψε το κόμμα του από αντιμνημονιακό σε μνημονιακό, το διέσπασε, απαλλάχθηκε από ιδεολογίες και κοσμοθεωρίες περί σοσιαλισμού, υπέγραψε την διά των Μνημονίων μεταμόρφωση της χώρας σε προτεκτοράτο, διέστρεψε το «όχι» σε «ναι», νομιμοποποίησε τη δεξιά κι ακροδεξιά πολιτική, υιοθέτησε την απολιτική ρητορική του «νέου» κατά του «παλιού» και (με όλα αυτά) κέρδισε τις εκλογές! Πρόκειται περί εποποιίας. Πώς όμως

τα κατάφερε όλα αυτά ο κ. Τσίπρας; Φοβίζοντας τον λαό, λέγοντας ότιδεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Ενδυόμενος ταυτοχρόνως και το πιο πτωχοπροδρομικό μελό, ενός Κούρκουλου εν είδει Διγενή Ακρίτα που πάλεψε στα μαρμαρένια αλώνια, ώσπου το τερέν έγινε κινούμενη άμμος και μας κατάπιε. Εμάς και τις ελπίδες μας. «Δεν γινόταν αλλιώς» - ο λαός δεν είναι χαζός, είδε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (προσωποποιημένος στον κ. Τσίπρα) παραιτήθηκε, παραιτήθηκε κι αυτός. Ο κ. Τσίπρας

με το «δεν γίνεται αλλιώς» του είχε ενσταλάξει το δέος, τον φόβο.

Κι έτσι στη χώρα μας η «πολιτική του σοκ και του δέους» ολοκληρώθηκε. Το σοκ που προκάλεσε η Δεξιά με την επιβολή των Μνημονίων έδωσε τη θέση του στον φόβο που προκάλεσε η Αριστερά με την αδυναμία της να τα ανατρέψει.

Κατά συνέπεια, ο κ. Τσίπρας διατρέχει  τώρα την Εσπερία ως ο ηγέτης ενός φοβισμένου λαού.

Μιας Αριστεράς που γονάτισε κι ενός λαού που φοβήθηκε (όταν την είδε να γονατίζει). Είναι λοιπόν φυσιολογικό παρεπόμενο να δίνει τώρα ο κ. Τσίπρας στη Νέα Υόρκη την εικόνα ενός «Ηγεμόνος εκ Δυτικής Λιβύης» όχι τόσον εις όσα αφορούν τα αγγλικά του (που ήταν «ελληνικά», ήγουν κινέζικα για όλους τους άλλους), όσον

για τη γκροτέσκ αυταρέσκεια εκείνων που υπερτιμούν τον εαυτόν τους. Διότι όλη η ελληνική αντιπροσωπεία στη Μέκκα των Μεγάλων Μαχαιριών θύμιζε έναν τρεμάμενο (πλην όμως υπερφίαλο) συρφετό παρακοιμώμενων που προσπαθούν να αδράξουν τα «τρία λεπτά με τον Ομπάμα», να καταλάβουν τιτους λένε τα Λόμπυ και να μην κάνουν άλλες γκάφες - μια εικόνα

του «νέου» απολιθωμένου στο «παλιό», με την κυρίαΑγγελοπούλου να κανοναρχεί τα κομιλφώ της φάρσας. Από δω ο Μονοκράτωρ και Σεβαστοκράτωρ των αιχμαλωτισμένων, ό,τι προαιρείσθε, κύριε Πρόεδρε!

Και την ίδια στιγμή ο σκιώδης (για την ώρα) Υπερπρωθυπουργός κ.Μάαρτεν Φερβέι εκινείτο στην Αθήνα από Υπουργείου εις Υπουργείον κι έψαχνε και ρωτούσε κι έβλεπε. Και υπολόγιζε, κατέγραφε και όριζε. Και τούτο να κάνετε και κείνο να μην αφήνετε. Και γέλαγε και χρούμαζε και απειλούσε κι έδερνε. Οκύριος και κύριος Μάαρτεν Φερβέι ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών,

ενώ την ίδια και πάλι ώρα ο Πλανητάρχης στην Ουάσινγκτον επεφύλασσε μιαν ακόμα ταπείνωση στον φτωχό μας Καισαρίωνα: πήγαινε να κάτσεις στο ίδιο τραπέζι με τους Σκοπιανούς (τους Μακεδόνες με το όνομα) και κοίτα να τα βρεις μαζί τους. Με σκυμμένο κεφάλι και στάχτη στα μαλλιά, ενδεδυμένος φθηνά ρούχα ηθοποιού απήλθε ο θλιβερός Δημήτριος, σαν κατάλαβε ότι η παράσταση έλαβε τέλος. «Στην άλλη παράσταση θα τα πάω πολύ καλύτερα» έλεγε και ξανάλεγε. Ελεγε...

ΥΓ.: Και για όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν: ως FYROM παρίσταται κανονικά στον ΟΗΕ η γείτων κι όχι ως Μακεδονία (όπως αυτήν τη φορά κανόνισαν οι ΗΠΑ να γίνει). Αυτό όφειλε να είναι προετοιμασμένηνα προασπισθεί η χώρα μας, όχι να βρεθεί προ τετελεσμένου και να «αποχωρήσει υπερήφανη» για την κορυφή της κανέλας...

*Δημοσιεύθηκε στο www.enikos.gr την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015.

Κάθε σχόλιο περιττεύει...

Από ΒΑΘΥ , Τετάρτη, 30 Σεπτεμβρίου 2015 

Του Γιώργου Αλεξάτου

Ο πρώτος είναι ο αριστερός πρόεδρος του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορρέα. Εκλέχτηκε πρώτη φορά το 2006, έχοντας πάρει μόλις 23% στον πρώτο γύρο.

Το 2008 η βαθιά δημοκρατική συνταγματική μεταρρύθμιση που προώθησε εγκρίθηκε από το 64% του λαού.

Ο Κορρέα επανεξελέγη πρόεδρος το 2009 με 52% και το 2013 με 57%.

Για τον δεύτερο κάθε σχόλιο περιττεύει...

Αλέξης πασοκοποίησε μεθοδικά τον ΣΥΡΙΖΑ

Όχι δάκρυα για τον Ξυδάκη

ΤΕΤΑΡΤΗ 30-9-2015

by diaxeiristis

Του Μάνου Στεφανίδη από την ιστοσελίδα Ανοιχτό Παράθυρο

Για μερικούς ανθρώπους η φάτσα τους είναι η τιμωρία τους. Δεν είμαι ρατσιστής, ελπίζω. Είμαι φυσιογνωμιστής. Τον βομβάρδισα με προτάσεις και αυτόν και τον πρωθυπουργό του, ούτε καν μου απάντησαν. Τους έστειλα προτάσεις πολιτισμού που δεν στοιχίζουν τίποτε αλλά μπορούν να απογειώσουν την εικόνα της χώρας διεθνώς. Αλλά δεν πιστεύουν ούτε στον πολιτισμό, ούτε στην παιδαγωγική δυνατότητα, αλλά και ούτε στους εκπροσώπους του, βέβαια. Ο πρόσφατος ανασχηματισμός το απέδειξε περίτρανα. Δεν είναι μόνο γραφειοκράτες, είναι και ατάλαντοι. Και βέβαια δεν έχουν σχέση με τον πολιτισμό, ούτε καν με τη διαχείρισή του. Για αυτούς, ο πολιτισμός, όπως και όλα τα άλλα άλλωστε, είναι αναβαθμοί για τη κατάκτηση, τη χρήση αλλά και τη κατάχρηση της εξουσίας.

Και όμως, σήμερα που η Ελλάδα είναι, καλώς ή κακώς, στο ειδησεογραφικό επίκεντρο της υφηλίου, χάνουμε μοναδική ευκαιρία να μην τρελάνουμε την υφήλιο με γεγονότα υψηλής επικοινωνιακής δύναμης, δηλαδή με πολιτισμό. Θα μπορούσαν τα μουσεία μας, οι ορχήστρες μας, οι ταινίες μας, τόσα ταλέντα που παραμένουν άγνωστα και ανεκμετάλλευτα να πυροδοτήσουν μέσα στη παρακμή μια μικρή, καλλιτεχνική αναγέννηση. Τους οργάνωσα έκθεση σύγχρονης ελληνικής τέχνης μέσα στο σημαντικότερο γερμανικό ίδρυμα, το Altes Museum του Βερολίνου. Τους πρότεινα το παλιό μουσείο της Ακρόπολης, στον ιερό βράχο, που η Μενδόνη το ήθελε αποθήκη (sic) να καταστεί υποδειγματικό μουσειακό Ιερό στο οποίο κάθε δυο χρόνια θα εκτίθενται συμβολικά δυο τρία αριστουργήματα (πχ. ένας κούρος, μια φιγούρα του Giacometti και ένα τόρσο του Rodin),συμβολικό αφιέρωμα στους πολιτισμούς του κόσμου και προσκύνημα για όλη την ανθρωπότητα. Τους πρότεινα ένα όραμα και εισέπραξα παγερή αδιαφορία.

Ο Ξυδάκης υπήρξε έμμεσα μαθητής μου (όπως εξ άλλου και η Ζαχαροπούλου) όταν εκείνος έκανε ρεπορτάζ κι εγώ έγραφα επιφυλλίδες στη Καθημερινή μετά από πρόσκληση του Αντώνη Καρκαγιάννη. Μετά, ως τεχνοκριτικός κατ” αποκοπήν, έγινε ανταγωνιστής μου φτάνοντας στο σημείο, ο ζηλιαρούλης, να με διαγράψει από την AICA (Εταιρεία Ελλήνων Τεχνοκριτών) ως αντιπρόεδρός της. Προς τιμήν του τώρα με αποκαθιστά ο νέος της πρόεδρος, καθηγητής Εμμανουήλ Μαυρομμάτης. Ο Ξυδάκης, αν και εραστής της δραχμής, δεν πήγε με τον Λαφαζάνη γιατί βέβαια ξέρει το συμφέρον του. Η συνεχής τηλεοπτική του έκθεση όμως έπληξε ανεπανόρθωτα το όνομα που είχε κάνει ως επιφυλλιδογράφος της Καθημερινής. Ήταν τότε που τον ενέπνεε η στήλη μου «Το Γυάλινο Μάτι» στην Ελευθεροτυπία. Μόνο που αυτός περιοριζόταν σε λυρικές γενικότητες αναφερόμενος στον πολιτισμό και την πολιτική του, χωρίς ποτέ να θίγει την εξουσία και τους εκπροσώπους της. Όμως η κριτική πρέπει πάντοτε να γίνεται ad hominem. Αλλιώς καταντάει ευχολόγιο και κήρυγμα. Θα μου πείτε βέβαια πως μόνο όταν γράφεις έτσι, γίνεσαι υπουργός. Και θα σας απαντήσω πως πολύ γρήγορα έτσι και ξεγίνεσαι. Επειδή αυτό που τελικά μένει είναι κάποια κείμενα και συγκεκριμένες στάσεις. Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις και μήντια-σαγανάκι.

ΥΓ. 1. Το λέμε εδώ και 25 χρόνια: Δεν βιώνουμε κρίση αλλά κάτι πολύ δυσμενέστερο. Βιώνουμε παρακμή. Κρίση και μάλιστα ανθρωπιστική ζούν στη Συρία, το Αφγανιστάν, κλπ.

Και κάποια ερωτήματα: Τελικά πήρε το πτυχίο του ο υπουργός Παιδείας Φίλης; Μιλάει καμία ξένη γλώσσα ο ίδιος ή ο υπουργός Εξωτερικών Ξυδάκης; Η ικανότητα του Αλέξη να επιλέγει τους πιο κατάλληλους είναι μοναδική. Η νέα -λέμε τώρα- κυβέρνηση αποτελείται από δημοσιογραφικούς και από γραφικούς τύπους, αποκλειστικά. Ακόμη και Τέρενς έχει στους κόλπους της πλην Φίλη και Ξυδάκη του αξιοδάκρυτου. Άλλα κόλπα! Ο επικοινωνιακός Αλέξης φαίνεται να έχει μεγάλη εκτίμηση στα γιουσουφάκια της επικοινωνίας. Στο Παιδείας πάντως έχουμε τον απόλυτο συμβολισμό και συγχρόνως την τέλεια ερμηνεία για την χρόνια κατάντια της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης: Έναν αιώνιο φοιτητή σε ρόλο υπουργού Παιδείας με υφυπουργό – υφιστάμενο έναν πρώην Πρύτανη- εκπρόσωπο εκείνου του ακαδημαϊκού κατεστημένου που συναλλάσσεται με τις κομματικές νεολαίες και τους φοιτητοπατέρες. Έξοχο! Ρε Αλέξη έχεις μεγάλα κέφια – παρά τη κούραση της 17ωρης διαπραγμάτευσης.

ΥΓ. 2. Δύση …Κάπως έτσι τελειώνει η Αριστερά που πίστεψα 40 χρόνια τώρα. Με τον Αλέξη σε προγραμματική συμφωνία με τους καμμένους και σε πλήρη ανατροπή των διαφορών ανάμεσα σε Αριστερά και Δεξιά. Με τον Αλέξη υποστηρικτή μιας καινούριας αναξιοκρατίας-μετριοκρατίας και προτεζέ των Αμερικανών. Με τον Αλέξη σε ρόλο αριστερού ψάλτη σε δεξιό σαρανταλείτουργο. Χτες έζησα τη τελευταία ήττα του ΕΑΜ. Την τελική ήττα της γενιάς μου απο μια νεότερη γενιά απαράτσνικων και γραφειοκρατών τρελαμένων για εξουσία. Ποιοι ξεπουλάνε πιο εύκολα; Οι έμπειροι ή οι άπειροι; Ο Αλέξης πασοκοποίησε μεθοδικά τον ΣΥΡΙΖΑ με κατρούγκαλους και ξυδάκι για να νοστιμήσει η σαλάτα.

Ακούω μετά από πάρα πολύ καιρό τη «Ρωμιοσύνη» με την ξύλινη φωνή του Γρηγόρη θυμάμαι τα 20 μου χρόνια και κλαίω βουβά. Για τα λάθη μου, για τα λάθη μας, για το άγος των εργολάβων που υποδύονται τους αριστερούς. Καιρός ήταν…

Να μην κλαίω μόνο για γυναίκες. Να μη πενθώ μόνο έρωτες …

*Ο Μάνος Στεφανίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής του ΕΚΠΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΡΗΞΗ"