ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

15/12/15 

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Παρά τα όσα λέγονται και παρά τις προκλήσεις/προβοκάτσιες, όπως η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, η εποχή των διαπραγματεύσεων φαίνεται να πλησιάζει στη Συρία. Οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς» ισλαμιστές, εγκαταλείπουν και παραδίδουν τα εδάφη ή τις πόλεις που κατέχουν, πχ τη Χομς, είτε επειδή κάθε περαιτέρω αντίσταση θα ήταν μάταιη είτε επειδή έχουν προηγηθεί συνεννοήσεις για το προσεχές μέλλον.

Η καταγραφή των γεγονότων ως αυτή τη στιγμή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι παράλληλα με τις απόπειρες συνεννόησης υπάρχουν και άλλες που σπρώχνουν στη δημιουργία μιας παγκόσμιας κρίσης με άμεση αντιπαράθεση Ρωσίας-ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Ενδεικτικά αναφέρουμε την υπερπληθώρα Ρωσικών και Δυτικών ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων στη ζώνη περί τη Συρία, τη βόμβα στο ρωσικό αεροπλάνο με περισσότερους από 200 τουρίστες στην Αίγυπτο, την πολύνεκρη επίθεση στο Παρίσι και την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από την Τουρκία. Αθροιστικά, τα γεγονότα δημιουργούσαν κλίμα εχθρότητας των Ευρωπαίων πολιτών για τους μουσουλμάνους άρα ευνοϊκό κλίμα για βομβαρδισμούς στη Συρία και ωθούσαν τη Ρωσία σε άμεση βίαιη αντίδραση ώστε να δημιουργηθεί παγκόσμια κρίση όπως εκείνη της Κούβας τη δεκαετία του 60. Η Ρωσία κερδίζει τις μάχες επί του εδάφους στη Συρία αλλά αν η Τουρκία υποχρέωνε τον Πούτιν σε ταπεινωτική υποχώρηση (όπως ο Χρουστσώφ στην κρίση της Κούβας) τότε το Κρεμλίνο θα έχανε τον πόλεμο. Τελευταία απόπειρα πίεσης, ως τώρα, ήταν η «πληροφορία» ότι η Τουρκία θα κλείσει τα Στενά σε αντίποινα για τις ρωσικές κυρώσεις εναντίον της. Η «πληροφορία» αποσύρθηκε διακριτικά και ο Πούτιν δήλωσε ότι ευελπιστεί πως δεν θα χρειαστεί χρήση πυρηνικών εναντίον της τρομοκρατίας. Μόνο βλάκες δεν κατάλαβαν, δεν συσχέτισαν τα δυο αυτά πράγματα και δεν εννόησαν τη ρωσική απειλή. Από αυτή την αναμέτρηση βγήκε χαμένος ο Ερντογάν. Ο Πούτιν τον κατήγγειλε προσωπικά ότι από τη μια χρηματοδοτεί τους τρομοκράτες και από την άλλη εισπράττει ουκ ολίγα από το εμπόριο λαθραίου πετρελαίου που διευθύνει ο γιος του συναλλασσόμενος με τους Τζιχαντιστές.

Τώρα, στην πράξη, οι δυο πλευρές, η Συμμαχία υπό τις ΗΠΑ συν η Τουρκία και η Συρία-Ρωσία-Ιράν-Χεζμπολά έχουν αποδυθεί, ενόψει διαπραγματεύσεων, σε αγώνα δρόμου ποιος θα κατέχει τις κρίσιμες περιοχές (πχ τη συνοριακή ζώνη Τουρκίας-Συρίας) ώστε να έχει βαρύνοντα λόγο στην τελική συμφωνία. Εξ αρχής, όπως πάντα, σημασία έχει η λεία του πολέμου και η μοιρασιά της, πως θα αναδιαταχθεί η ευρεία Μ. Ανατολή, ποιος θα πάρει τι και ποιος θα εξοστρακιστεί. Ο Άσαντ είναι η νομιμότητα και γι’ αυτό η λύσσα να εκδιωχθεί ώστε στην αναμπουμπούλα που θα ακολουθήσει να χαρεί η αγέλη των λύκων που ανέκαθεν νέμονταν την περιοχή.

Η Ρωσία έχει δώσει την αίσθηση ότι επικρατεί στρατιωτικά και προπαγανδιστικά στο Συριακό και συνεπώς τείνει να ανατραπεί στη διεθνή Κοινή Γνώμη η εντύπωση πως οι ΗΠΑ είναι η μοναδική Υπερδύναμη και ο Κόσμος είναι μονοπολικός. Αν η Ρωσία ανακτήσει τη θέση της ΕΣΣΔ ως η άλλη Υπερδύναμη, ως Συμβασιλέας, οι ΗΠΑ θα έχουν δεχθεί βαθύ πλήγμα με ανυπολόγιστες συνέπειες γεωπολιτικές, πολιτικές και οικονομικές. Οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις που θέλουν καλές σχέσεις με τη Ρωσία θα ενισχυθούν, το ΝΑΤΟ θα αποδυναμωθεί, η γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ θα καταρρεύσει. Αντίστροφα, αν το τελικό αποτέλεσμα (στο Μεσανατολικό) προκύψει από συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας, ο νέος διπολισμός θα έχει θύματα τους συνεργάτες των Αμερικανών. Οι Αγγλογάλλοι θα μείνουν εκτός νυμφώνος και η Τουρκίαδεν θα προλάβει ούτε να γλύψει τα πατώματα για τίποτα ψίχουλα από τα συντρίμμια της νέο-οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το Ιράν θα είναι ισχυρός νέος παίκτης ενώ η σταθερότητα του σαουδαραβικού καθεστώτος, κύριου χρηματοδότη των Τζιχαντιστών, θα κινδυνεύσει σοβαρά. Οι Τζιχαντιστές θα χάσουν(και τη ζωή τους) σε κάθε περίπτωση και η τύχη των Κούρδων παραμένει ασαφής.

Στη Συρία η κάθε πλευρά βομβαρδίζει πρωτίστως τους μαχητές/συμμάχους των αντίπαλων με στόχο να τους εξουθενώσει/εξαφανίσει ώστε ο ρόλος τους στις διαπραγματεύσεις να είναι αμελητέος. Όταν κριθεί ότι η κατάσταση δεν μπορεί πια να αλλάξει ουσιαστικά επί του εδάφους τότε θα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις, για τη διευθέτηση των «κεκτημένων», όπου τα «σαλόνια» αναδιαμορφώνουν όσα κερδήθηκαν με αίμα. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στις χώρες της Δύσης δεν είναι παράπλευρη συνέπεια, ούτε είναι παράπλευρες απώλειες τα θύματα. Δεν υπάρχει μέτωπο και μετόπισθεν ούτε αθώοι άμαχοι. Σε κάθε πόλεμο τα μέτωπα και τους κανόνες ορίζει ο αντίπαλος σύμφωνα με τις δυνατότητές του.

Οι επιθέσεις στις ευρωπαϊκές χώρες προκαλούν (ως στόχος ή ως αυτονόητη συνέπεια) φόβο στους πληθυσμούς. Φόβο σίγουρα προκαλούν όχι όμως αυτονόητα και την αναμενόμενη πειθαρχία/συσπείρωση στους επίσημους εκπροσώπους. Οι γαλλικές εκλογές έδειξαν ότι το εκλογικό σώμα αντιδρά όλο και πιο απείθαρχα στις συστημικές ηγεσίες. Αυτές (στις οποίες περιλαμβάνεται και το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς) έχουν τόσο ευτελίσει τη Δημοκρατία και το Ήθος ώστε να μην εισακούονται όταν καταγγέλλουν τη Λεπέν ως κίνδυνο για τη Δημοκρατία (Ρεπουμπλίκ) ενώ η πορεία προς την προλεταριοποίηση φοβίζει περισσότερο από τις βόμβες.

ΥΓ: Τον τελευταίο καιρό δεν γράφω για τα καθ’ ημάς. Έχω ήδη αναφέρει ότι τα εκτός είναι σημαντικότερα και ίσως τα μόνα που μπορεί, εισβάλλοντας στα εσωτερικά μας, να ανατρέψουν τη νοσηρή κατάσταση εντός Αθηνών προς το καλύτερο ή και το χειρότερο, όπως συμβαίνει ως τώρα. Ας αναγνωριστεί, ωστόσο, ότι αυτή η κυβέρνηση, παρότι άπειρη και ασυνάρτητη, επιδεικνύει μοναδική στα χρονικά αποφασιστικότητα, αδίστακτη θα έλεγε κανείς, στην εφαρμογή των ξένων επιταγών.

http://www.iskra.gr/index.php

ΤΡΑΠΕΖΕΣ:ΕΠΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ “ΑΙΧΜΗΣ”

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ “ΚΟΚΚΙΝΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ”

Δευτ. 14/12/15 

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*

Η πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών αποτελεί καθαρό δείγμα γραφής των συμφερόντων που στηρίζει πλέον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εγκαταλείποντας τις εξαγγελίες και δεσμεύσεις προς τον ελληνικό λαό πριν την άνοδο στην εξουσία, έχει σήμερα εξελιχθεί στον καλύτερο υπερασπιστή των τραπεζικών συμφερόντων και μάλιστα των ξένων funds. Πριν προχωρήσουμε στην εξέταση ορισμένων ζητημάτων «αιχμής» της ανακεφαλαιοποίησης και των κόκκινων δανείων, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να υπενθυμίσουμε τι έλεγε ο κ. Τσίπρας στις 30 Μάρτη ’14 στη Βουλή, με αφορμή τη β’ ανακεφαλαιοποίηση από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

«Εμείς δεν πρόκειται φυσικά να αφήσουμε ούτε τις τράπεζες που έχει πληρώσει με το αίμα του ο ελληνικός λαός στα χέρια εκείνων που θέλουν να τον ελέγχουν στο διηνεκές με τα δικά του χρήματα. Αλλά ούτε και τους υπεύθυνους απλώς στα χέρια της λαϊκής περιφρόνησης. Δηλώνουμε από τώρα ότι με κάθε ευθύνη, με σεβασμό στο Σύνταγμα, στους νόμους στην ελληνική δικαιοσύνη, ως κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας του ΣΥΡΙΖΑ, είμαστε αποφασισμένοι και ακλόνητοι. Οι υπεύθυνοι θα καθίσουν στο σκαμνί. Θα δώσουν λόγο για τις υπογραφές και την εμπλοκή τους εκείνοι που διαπράττουν αυτό το έγκλημα εις βάρος των Ελλήνων."

Η ανακεφαλαιοποίηση οικονομικό και πολιτικό «έγκλημα»

1.Η ανακεφαλαιοποίηση αποτελεί διαρκές «μνημονιακό έγκλημα» με σοβαρότατες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες που δεν είναι άμεσα ορατές στον καθημερινό πολίτη. Επιγραμματικά σημειώνουμεότι: α) το δημόσιο έχει συνολική ζημιά 40 δις €, β) τα ασφαλιστικά ταμεία ζημιά 2 δις, γ) χιλιάδες μικρομέτοχοι έχουν υποστεί εξαέρωση αποταμιεύσεων τις οποίες είχαν εναποθέσει σε «σίγουρα χαρτιά», δ) έλεγχος των 4 συστημικών τραπεζών από ξένα επιθετικά funds, ε) αναπόφευκτη μείωση θέσεων εργασίας λόγω των προβλεπόμενων αναδιαρθρώσεων στις τράπεζες, και στ) αρπαγή ακινήτων νοικοκυριών και επιχειρήσεων και αγροτικής γης οφειλετών «κόκκινων δανείων», είτε μέσω πλειστηριασμών είτε με πώληση τους σε χαμηλό τίμημα σε ειδικές εταιρίες που ελέγχονται από «γύπες» των αγορών.

Οι ευθύνες είναι τεράστιες, πολιτικές και ποινικές, που ξεκινούν από τον πρωθυπουργό, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, τους υπουργούς οικονομικών και οικονομίας, τις διοικήσεις θεσμικών φορέων (Τράπεζας Ελλάδος, Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας-ΤΧΣ, Ένωση Ελληνικών Τραπεζών και Χρηματιστηρίου). Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για καταπολέμηση σκανδάλων και κακοδιαχείρισης και τέτοιες επιλογές σε βάρος του δημοσίου να μένουν στο απυρόβλητο.

2.Το τραπεζικό σύστημα εκτός από τον έλεγχο του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των 4 συστημικών τραπεζών από ξένους (Εθνικής, Πειριαιώς, Alpha, Eurobank), περνάει από τις αρχές του 2016 και ηπιστωτική τους πολιτική στον έλεγχο της ΕΚΤ μέσω της «Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ενοποίησης»και των εξειδικευμένων φορέων: α) «Ενιαίου Μηχανισμού Εποπτείας» (SSM), β) «Ενιαίου Μηχανισμού Εκκαθάρισης» (SRM), γ) Οδηγία για την «Αναδιάρθρωση και Εκκαθάριση Τραπεζών» (BRRD) και δ)Οδηγίες για τα «Συστήματα Εγγύησης Καταθέσεων» (DGS). Όλα αυτά με στόχο την ενοποίηση της τραπεζικής και χρηματοπιστωτικής αγοράς της Ευρωζώνης, σε όφελος του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Έτσι μετά την απώλεια του εθνικού ελέγχου της συναλλαγματικής πολιτικής (ευρώ αντί εθνικό νόμισμα), έχουμε πλήρη απώλεια και της πιστωτικής πολιτικής από υπερεθνικά κέντρα, με ότι αυτό συνεπάγεται από πλευράς χρηματοδότησης της οικονομίας και επιλογών αναπτυξιακής πολιτικής. Μιλάμε πάντα για τις 4 συστημικές τράπεζες, οι οποίες ωστόσο ελέγχουν το 96% της τραπεζικής αγοράς.

Οι υποκριτικές και αποπροσανατολιστικές δηλώσεις

3.Η κυβέρνηση αναγνωρίζοντας έμμεσα τη σημαίνει αυτή η εξέλιξη, επιχειρεί να δικαιολογήσει το «έγκλημα», μιλώντας άλλοτε για οφέλη που είχε τάχα το δημόσιο, άλλοτε για «παράλληλο τραπεζικό σύστημα» και άλλοτε για ανεδαφικούς ισχυρισμούς όσων μιλούν για «αφελληνισμό» του τραπεζικού συστήματος. Ειδικότερα ο κ.Τσίπρας, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΡΤ ισχυρίστηκε ότι διατέθηκαν από το ΤΧΣ λιγότερα κεφάλαια για την ανακεφαλαιοποίηση, άρα το δημόσιο εξοικονόμησε πόρους αφού δανείστηκε λιγότερα. Το γεγονός ότι πουλήθηκαν οι μετοχές των τραπεζών σε εξευτελιστικές τιμές, χωρίς καν τιμή εκκίνησης σε συνθήκες ακραίας χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας, με αποτέλεσμα το δημόσιο να χάσει γύρω στα 24 δις, προσποιείται ότι δεν γνωρίζει τίποτα.!

Δεν υπάρχει προηγούμενο, όπου δημοσιευμένοι ισολογισμοί τραπεζών να κάνουν λόγο για συνολικό ύψος ιδίων κεφαλαίων 24,6 δις € (30.9.15), να γίνεται αύξηση κεφαλαίου μετά από 1½ μήνα (19.11.15) και η τρέχουσα αξία τους να αποτιμάται στα 746,9 εκ. €, δηλαδή υποτίμηση κατά 23,9 δις € ή σε ποσοστό -97%. Θα χρειαστούν δέκα χρόνια έσοδα από ΕΝΦΙΑ για να καλυφθεί η απώλεια των 24 δις.!! Από την άλλη το τραπεζικό σύστημα πέρασε στον έλεγχο ξένων «αρπαχτικών» funds, με τη διάθεση μόνο 5 δις € που διέθεσαν στην ανακεφαλαιποίηση. Αυτό ο κ.Τσίπρας και ο κ.Δραγασάκης το θεωρούν «επιτυχημένη ανακεφαλαιοποίση».!

Επίσης ο κ.Δραγασάκης για να αμβλύνει τις εντυπώσεις και την κατακραυγή, μιλάει για «παράλληλο τραπεζικό σύστημα», με πυρήνα την Τράπεζα Αττικής, τις συνεταιριστικές τράπεζες και την υπό δημιουργία Αναπτυξιακή Τράπεζα με πυρήνα το Τ.Π.& Δανείων με το ΕΤΕΑΝ. Πέρα από το γεγονός ότιπρόκειται συγκριτικά για «λιλιπούτεια» πιστωτικά ιδρύματα με πολύ λίγα κεφάλαια, ο ρόλος τους αντικειμενικά θα είναι περιθωριακός στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι το 96% της τραπεζικής αγοράς, όπως ήδη αναφέραμε, ελέγχεται από τις 4 συστημικές τράπεζες.

Τέλος ο κ.Δραγασάκης αμφισβήτησε τον «αφελληνισμό» των τραπεζών διότι το μερίδιο του δημοσίου και των ελλήνων ιδιωτών στην Εθνική και Πειραιώς είναι πλειοψηφικό και ότι υπάρχει εκπρόσωπος του ΤΧΣ σε όλες τις τράπεζες.! Φαίνεται να αγνοεί ότι ο «αφελληνισμός» έχει πολλές μορφές. Εκτός από«μετοχικός», υπάρχει ο «διοικητικός», ο οποίος καθορίζεται από την επιλογή των διοικήσεων με διεθνείς διαγωνισμούς που φωτογραφίζουν ξένους. Επίσης οι εκπρόσωποι του ΤΧΣ θα είναι κι αυτοί επιλογή των ξένων, δεδομένου ότι η διοίκηση του (Εκτελεστική Επιτροπή και Γενικό Συμβούλιο) ορίζεται από την «Επιτροπή Επιλογής» στην οποία πλειοψηφία έχουν οι υπερεθνικοί θεσμοί. Υπάρχει επίσης και ο«πιστωτικός» αφελληνισμός, ο οποίος ισχύει για τις 4 συστημικές τράπεζες, αφού από αρχές του 2016, στα πλαίσια της «Ευρωπαϊκής Ενοποίησης» περνάει στον έλεγχο της ΕΚΤ και των νέων θεσμικών οργάνων της τραπεζικής ενοποίησης. Τέλος υπάρχει και ο «αφελληνισμός» εν τοις πράγμασι. Δηλαδή μια τράπεζα παρ’ ότι είναι ιδιοκτησίας ελληνικών συμφερόντων κατά πόσο λειτουργεί σε όφελος του ελληνικού λαού. Με βάση την εμπειρία της πρώτης μετοχοποίησης, η μεγάλη πλειοψηφία των μετοχών πέρασαν στο ΤΧΣ και έμμεσα στο δημόσιο. Ωστόσο οι τράπεζες ουδέποτε λειτούργησαν με βάση το δημόσιο συμφέρον. Άρα χρειάζεται ουσιαστικός, δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος, για να είναι στην πράξη ελληνικών συμφερόντων.

Η εναλλακτική λύση που προτείνει η «Λαϊκή Ενότητα»

4.Η εναλλακτική λύση που προτείνει η «Λαϊκή Ενότητα» δικαιώνεται από την πορεία των γεγονότων. Μιλάμε για δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών και την ανάκτηση του ελέγχου της πιστωτικής και συναλλαγματικής πολιτικής. Αυτό τα δύο στοιχεία συνδέονται διαλεκτικά μεταξύ τους και έχουν τα εξής πλεονεκτήματα.

Πρώτον, εξασφάλιση από την Κεντρική Τράπεζα της αναγκαίας ρευστότητας στις τράπεζες για χρηματοδότηση της οικονομίας με αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια.

Δεύτερον, δυνατότητα δανεισμού του δημοσίου με χαμηλό επιτόκιο από την Κεντρική Τράπεζα (φορέας δανεισμού τελευταίας καταφυγής) για την κάλυψη των αναπτυξιακών και έκτακτων αναγκών.

Τρίτον, διασφάλιση καταθέσεων και ρύθμιση των «κόκκινων δανείων» (νοικοκυριών και επιχειρήσεων) με λογική γενναίας «Σεισάχθειας». Όλα αυτά προϋποθέτουν μετάβαση στο εθνικό νόμισμα και αποδέσμευση το συντομότερο δυνατό της χώρας από την ευρωζώνη.

5. Η ανάκτηση της συναλλαγματικής και πιστωτικής πολιτικής, καθώς και της δημοσιονομικής, αποτελούν κρίσιμα στοιχεία της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Όσο η κυρίαρχη πολιτική έχει ως άξονα τηνπαραμονή «πάση θυσία» στην ευρωζώνη, δεν υπάρχουν ουσιαστικά περιθώρια για αριστερή πολιτική, ενώ γίνεται προβληματική ακόμα και η ίδια η κρατική συγκρότηση, της χώρας. Η Ελλάδα σταδιακά από «κυρίαρχη χώρα» μετατρέπεται σε έναν «οικονομικό χώρο» ….όπου όπως λέει κι ο ποιητής Αλκαίος … «εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι… όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»…

6. Η ανάκτηση των βασικών μοχλών οικονομικής πολιτικής, αποτελεί προϋπόθεση εξασφάλισης μιας βιώσιμης πορείας εξόδου από την κρίση, με συνακόλουθα στοιχεία τη βαθιά διαγραφή του χρέους, την κατάργηση της λιτότητας, την ανασυγκρότηση της οικονομίας, τη μείωση της ανεργίας, την αναδιανομή του εισοδήματος, την πολιτιστική αναγέννησης, το λαϊκό έλεγχο, τις ριζοσπαστικές αλλαγές στο κράτος, την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, κά.

7. Όλα αυτά προϋποθέτουν την ανάπτυξη ενός ισχυρού κινήματος αντίστασης και ανατροπής των Μνημονιακών μέτρων. Όσο κι αν φαίνεται δύσκολο, ιδιαίτερα μετά τη διάψευση των προσδοκιών από το ΣΥΡΙΖΑ, «η ζωή είναι λεχώνα που …γεννάει ελπίδες», αλλά και μεγάλες δυνατότητες, με τη δραστήρια συμμετοχή των υποκειμένων της ιστορίας …κάθε ξεχωριστού εργαζόμενου και πολίτη, που θίγεται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά και με εκείνες τις συλλογικότητες που παίζουν ρόλο οχήματος ανατροπής για τη μετάβαση σε ένα καλύτερο μέλλον. Η «Λαϊκή Ενότητα» με επίγνωση των δυνατοτήτων της θα κάνει ότι μπορεί για αυτήν την προοπτική.

(*) Το κείμενο αποτελεί βασικά σημεία εισήγησης, στην Ημερίδα του τομέα Οικονομικής Πολιτικής της ΛΑΕ για την «Ανακεφαλαιοποίηση και τα κόκκινα δάνεια» που έγινε στις 11.12.15 στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνας.

http://www.iskra.gr/index.php

Η συμμορία των τεσσάρων του ακραίου νεοφιλελευθερισμού

Δευτέρα, 14 Δεκεμβρίου 2015

Ο Κώστας Σημίτης, ως ένας τυπικός αλλά και σημαντικός δεξιός σοσιαλδημοκράτης της δεκαετίας του '90 σηματοδότησε τον πρόλογο εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα, επιτελώντας ταυτόχρονα ιδεολογική και υλική λειτουργία...

του ΘΕΜΗ ΤΖΗΜΑ

Δυσφημώντας όλη τη λαϊκή, αντιιμπεριαλιστική και κοινωνική παρακαταθήκη του ΠΑΣΟΚ και της μεταπολίτευσης διαμόρφωσαν μαζί με την ομάδα του αλλά και με ένα τμήμα της ανανεωτικής αριστεράς, τους ιδεολογικούς όρους της Ελλάδας του δεξιού “εκσυγχρονισμού” και της απόλυτης εξάρτησης από τον ευρωπαϊσμό και τον ατλαντισμό. Στο υλικό πεδίο πέτυχαν τη γιγάντωση της κερδοφορίας και της πολιτικής επιρροής του μεγάλου κεφαλαίου από τη μια και της...

ακόμα σαφέστερης οργανικής υποταγής του κράτους στις ανάγκες αναπαραγωγής των κυρίαρχων οικονομικών σχέσεων, με ταυτόχρονη υποχώρηση του αναπτυξιακού και κοινωφελούς ρόλου του. 

Όλα αυτά κορυφώθηκαν με την ένταξη στο σκληρό πυρήνα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, στη ζώνη του Ευρώ και σε ό,τι έχει να κάνει με συλλογικό φαντασιακό, δια των Ολυμπιακών του 2004. 

Ο Κώστας Καραμανλής πάτησε στο δρόμο του Κώστα Σημίτη σε ό,τι είχε να κάνει με τις στρατηγικές κατευθύνσεις αλλά κυρίως λεηλάτησε τα δημοσιονομικά του επιτεύγματα, σε μια λογική αυτόματου πιλότου, επιδεινώνοντας εν τέλει όλα τα βασικά μεγέθη. 

Αν ο Κώστας Σημίτης σηματοδότησε τον πρόλογο του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού, ο Γιώργος Παπανδρέου μας έβαλε στο κυρίως μέρος του. 

Από τη μια ισοπέδωσε στο ιδεολογικό επίπεδο οτιδήποτε θύμιζε προοδευτικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, είτε δια των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, είτε και άμεσα δια λαϊκών αγώνων. Καθετί λαϊκό, εργατικό, πατριωτικό και αντιιμπεριαλιστικό στοχοποιήθηκαν ως γενεσιουργικές αιτίες της κρίσης, ενόσω το μεγάλο κεφάλαιο και οι σχέσεις εξάρτησης έμεναν κατ' ουσίαν στο απυρόβλητο. Άλλωστε, η νεοφιλελεύθερη ιδεολογική ηγεμονία εδράζεται ακριβώς στο δίπολο τύψεις και φόβος των μαζών ως τέτοιων και στο δίπολο καριερισμός- κυνισμός των μεμονωμένων ατόμων. 

Στο υλικό επίπεδο οι κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου διασφάλισαν τις βαθιές αφαιρέσεις λαϊκής κυριαρχίας μέσα από την οριστικοποίηση της νεοαποικιακής εξάρτησης, την ισοπέδωση του κοινωνικού και αναπτυξιακού ρόλου του κράτους, προς όφελος του κατασταλτικού και του εργαλειακού ρόλου του, σε σχέση με το μεγάλο και πολύ μεγάλο κεφάλαιο αλλά και τους ξένους πιστωτές. Εν τέλει, την πρώτη φάση μεγάλης αναδιανομής πλούτου εν μέσω κρίσης από τους “κάτω” και τους “μέσα”, προς τους “πάνω” και τους “έξω”, σε συνέχεια της προ κρίσης αναδιανομής, που ξεκίνησε επί Κώστα Σημίτη και συνεχίστηκε επί Καραμανλή. 

Η σημασία των κυβερνήσεων Γιώργου Παπανδρέου είναι ότι διασφάλισε πως αυτή η συνθήκη αναδιανομής υπέρ της ολιγαρχίας δε θα άλλαζε λόγω κρίσης αλλά ότι αντίθετα θα προκρινόταν ως απάντηση στην κρίση. 

Ο Αντώνης Σαμαράς επέτεινε τη νεοφιλελεύθερη επίθεση και την έντυσε με έναν ακροδεξιό κοινωνικό συντηρητισμό. 

Ο Αλέξης Τσίπρας ήρθε για να μας εισάγει στον πυρήνα του “κυρίως θέματος” του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού, στην πλέον σκοτεινή του όψη. Αυτό που κατεξοχήν υλοποιεί η κυβέρνησή του- πέραν της περαιτέρω εσωτερικής- είναι πρώτον η γιγάντωση του κρατισμού υπέρ της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, δεύτερον η οριστική απόσυρση του κράτους από τον κοινωνικό και αναπτυξιακό του χαρακτήρα, τρίτον το επακόλουθο άνοιγμα νέων παρασιτικών αγορών υπηρεσιών υπέρ του ιδιωτικού τομέα και εξαιτίας της υποχώρησης του δημοσίου. Αρκεί να δει κανείς μερικές μόνο, ενδεικτικές κυβερνητικές πολιτικές: 

-το δημόσιο έχασε σχεδόν 40 δις. Ευρώ(!) και δίπλα σε αυτό εξαφανίστηκαν οι μικρομέτοχοι των τραπεζών, προς όφελος του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση. 

-ο κρατικός προϋπολογισμός καλύπτει τον επιχειρηματικό κίνδυνο των ιδιωτικών τραπεζών για το 25% των δανείων που δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Το υπόλοιπο 35% εγκαταλείπεται στις ορέξεις των τραπεζών κατ' ουσίαν. 

-βραχυμεσοπρόθεσμα και στη βάση της αποδόμησης του νόμου Κατσέλη, ανοίγει η αγορά του real estate, η οποία στην Ελλάδα ήταν καχεκτική λόγω της σταθερής και εκτεταμένης μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας. Τα λαϊκά στρώματα, όπως και η μικρή και μεσαία αστική τάξη θυσιάζονται προς όφελος μιας νέας αγοράς, μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου. 

-ο ΑΔΜΗΕ παραδίδεται σε ευρωπαϊκές μόνο- δηλαδή γαλλικές ή γερμανικές- εταιρείες. Τα εγγυημένα δημόσια κέρδη μεταβιβάζονται σε ξένα κράτη ή σε ιδιώτες που προμοτάρονται από αυτά, δηλαδή φεύγουν κατά βάση εκτός χώρας. 

Το ίδιο έγινε και με τα 14 αεροδρόμια. -η σφαγή των συντάξεων από κοινού με την περιέλευση εργαζομένων και επαγγελματιών σε γενικευμένη αδυναμία πληρωμής των ασφαλιστικών ταμείων τους, θα ανοίξει άμεσα μια νέα, ιδιωτική ασφαλιστική αγορά, εξαιτίας ακριβώς της διάλυσης της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, σε συνδυασμό με την ανεργία, επίσημη ή κεκαλυμμένη. -τα δάνεια, επιχειρηματικά και στεγαστικά σε πρώτη φάση και από 15 Φλεβάρη μάλλον και τα στεγαστικά πρώτης κατοικίας, επίσης παραδίδονται στο υπερεθνικό χρηματιστικό κεφάλαιο. 

Άλλη μια νέα, ιδιωτική αγορά υπέρ του πολύ μεγάλου κεφαλαίου ανοίγει εις βάρος όχι μόνο της εγχώριας επιχειρηματικής τάξης- από τους “μέσα” στους “έξω”- αλλά και εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων- από τους “κάτω”, στους “πάνω”. 

Ο Αλέξης Τσίπρας κινείται σαν να είναι το αγαπημένο παιδί του πυρήνα του σημιτικού εκσυγχρονισμού: ολοκληρώνει την ένταξη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στο πλαίσιο του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού και την εξ “αριστερών” ιδεολογικοποίηση της νεοαποικιακής δέσμευσης στον πλέον επιθετικό ιμπεριαλισμό- τον ευρωατλαντικό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σε κάθε φάση νεοφιλελεύθερης επίθεσης στην ελληνική κοινωνία, τη βρώμικη δουλειά την έκαναν πολιτικά πρόσωπα προερχόμενα από το θεωρητικά αντίπαλο χώρο: όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν ο κύριος φορέας πολιτικής εκπροσώπησης των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων, οι Σημίτης και Παπανδρέου, τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ βραχύβια κατέκτησε αυτό το ρόλο, ο Αλέξης Τσίπρας. 

Ένας σύστημα εξουσίας είναι τόσο πιο ολοκληρωμένο και ολοκληρωτικό, όσο – μεταξύ άλλων- κατορθώνει να εντάσσει στο εσωτερικό του και το φαινομενικά αντίπαλο χώρο ή έστω την ηγεσία του, προκειμένου μεταξύ άλλων να εμπεδώνει το αίσθημα του μονόδρομου στο λαό. Αυτός είναι ο βαθύς νεοφιλελευθερισμός του Αλέξη Τσίπρα.

TVXS

ΤΟ ΔΝΤ, O ESM ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ

14/12/15

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Πρώτον: Τον Γενάρη του 2013, ο Αλ. Τσίπρας συναντήθηκε με την ηγεσία του ΔΝΤ στις ΗΠΑ και αμέσως μετά δήλωσε:

«(...) το ΔΝΤ κατανοεί το αυτονόητο, δηλαδή ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει δίχως γενναίο "κούρεμα" χρέους (...) Δεν ζητάμε να μας συμπαθήσουν στο Βερολίνο. Αναζητούμε συμμάχους, αλλά η πολιτική της Γερμανίας είναι καταστροφική. Εδώ (στις ΗΠΑ), μπορούμε να βρούμε συμμάχους για να αποτρέψουμε καταστροφικές πολιτικές».

Ήταν τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ.Τσίπρας «φλέρταραν» με το ΔΝΤ. Ήταν τότε που εμφάνιζαν το ΔΝΤ σαν τον… «καλύτερο φίλο του ανθρώπου». Ήταν τότε που ανάμεσα στη Σκύλλα (ΔΝΤ) και στη Χάρυβδη (ΕΕ) έκαναν επιλογή υπέρ της πρώτης.

Αλήθεια, τότε δεν το ήξεραν ότι το ΔΝΤ είναι κακό πράγμα;…

Δεύτερον: Στις 12 Ιουλίου 2015, στην περίφημη συνεδρίαση των… «17 ωρών», όταν ο κ.Τσίπρας ξεπούλησε τα πάντα, ο πρωθυπουργός θέτοντας τον τόπο σε τροχιά τρίτου Μνημονίου, υπέγραψε τα εξής:

«Τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ που ζητούν χρηματοπιστωτική συνδρομή από τον ΕΜΣ αναμένεται να απευθύνουν, εφόσον είναι δυνατόν, ανάλογο αίτημα και στο ΔΝΤ. Αυτό αποτελεί προϋπόθεση προκειμένου η Ευρωομάδα να συμφωνήσει σχετικά με νέο πρόγραμμα του ΕΜΣ. Επομένως, η Ελλάδα θα ζητήσει τη συνέχιση της στήριξης του ΔΝΤ (παρακολούθηση και χρηματοδότηση) από τον Μάρτιο του 2016».

Τα παραπάνω, η δέσμευση δηλαδή της κυβέρνησης Τσίπρα ότι θα ζητήσει την παραμονή του ΔΝΤ στην Ελλάδα και πέραν του Μαρτίου του 2016 έγιναν νόμος του ελληνικού κράτους.

Ήταν στον νόμο 4334 με τίτλο «Επείγουσες ρυθμίσεις για τη διαπραγμάτευση και σύναψη συμφωνίας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (Ε.Μ.Σ.)» (ΦΕΚ Α' 80/16-07-2015) που πέρασε από την ελληνική Βουλή - αυτολεξεί – η απόφαση της 12^ης Ιουλίου.

Ήταν εκεί που ο κ.Τσίπρας νομοθέτησε την παραμονή του ΔΝΤ στην Ελλάδα.

Αλήθεια, τότε δεν το ήξεραν ότι το ΔΝΤ είναι κακό πράγμα;…

Τρίτον: Ο κ.Τσίπρας, παραμονές του δημοψηφίσματος, έστειλε την περίφημη επιστολή προς τον Ντάισελμπλουμ και προς το Διοικητικό Συμβούλιο του ESM με την οποία αιτήθηκε νέο δάνειο – και στην ουσία νέο Μνημόνιο - για την Ελλάδα.

Στην επιστολή του ο κ.Τσίπρας τόνιζε ότι το αίτημά του υποβλήθηκε για να υπάρξει «στήριξη» της ελληνικής οικονομίας βάσει των όρων «της συνθήκης του ESM».

Μόνο που όποιος έχει διαβάσει έστω και… μισή φορά την συνθήκη του ESM γνωρίζει ότι δεν υπάρχει σελίδα της συγκεκριμένης συνθήκης που να μην μνημονεύεται ότι όποιος σπεύδει στην αγκαλιά του ESMκαταλήγει, ταυτόχρονα, στα νύχια του ΔΝΤ.

Για παράδειγμα, τόσο στο προοίμιο όσο και στις διατάξεις της συνθήκης σύστασης του ESM αναφέρεται ότι: 

• «Ο ESM θα συνεργάζεται πολύ στενά με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για την παροχή οικονομικής βοήθειας. Σε κάθε περίπτωση, η ενεργός συμμετοχή του ΔΝΤ θα επιδιωχθεί, τόσο σε τεχνικό όσο και οικονομικό επίπεδο. Ένα κράτος μέλος της ευρωζώνης που ζητά οικονομική ενίσχυση από τον ESM αναμένεται να απευθύνει ένα παρόμοιο αίτημα προς το ΔΝΤ»(προοίμιο, παράγραφος 6).
• Είναι τέτοια η σχέση του ESM με το ΔΝΤ σε βαθμό που ήδη από το προοίμιο της συνθήκης τα κράτη – μέλη της ΕΕ «αποδέχονται καθεστώς προνομιακού πιστωτή του ΔΝΤ πάνω από τον ESM»(προοίμιο, παράγραφος 10).
• Στο άρθρο 13 της συνθήκης αναφέρεται ότι η εκτίμηση επί του αιτήματος μιας χώρας να ενταχθεί στον ESM «διενεργείται από κοινού με το ΔΝΤ» (παράγραφος 1,β).
• Στη συνέχεια προστίθεται ότι «εάν εκδοθεί απόφαση, σύμφωνα με την παράγραφο 2, το συμβούλιο διοικητών αναθέτειστην Ευρωπαϊκή Επιτροπή - σε συνεργασία με την ΕΚΤ και εφόσον είναι εφικτό, από κοινού με το ΔΝΤ- να διαπραγματευτεί με το ενδιαφερόμενο μέλος του ΕΜΣΜνημόνιο Κατανόησης (ΜΚ)όπου θα περιγράφονται αναλυτικά οι όροι που θα συνδέονται με τη διευκόλυνση χρηματοπιστωτικής συνδρομής» (παράγραφος 3).
• Πάλι στο άρθρο 13 σημειώνεται ότι «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή - όπου αυτό είναι δυνατόν από κοινού με το ΔΝΤ, και σε συνεργασία με την ΕΚΤ - είναι αρμόδια για την παρακολούθηση της συμμόρφωσης με τους όρους οικονομικής πολιτικής που συνδέονται με την οικονομική βοήθεια…»(παράγραφος 7).
• Στο άρθρο 33 τονίζεται με έμφαση: «Ο ESM δικαιούται, για την επέκταση των σκοπών του, να συνεργαστεί, εντός των όρων της παρούσας συνθήκης, με το ΔΝΤ…».

Αυτά ζήτησε ο κ.Τσίπρας. Αυτά υπέγραψε ο κ.Τσίπρας. Αυτά ψήφισε ο κ.Τσίπρας.

Κι όλα αυτά σημαίνουν την εσαεί παραμονή του ΔΝΤ στην Ελλάδα.

Ερώτηση:

Όταν αιτείτο, όταν υπέγραφε κι όταν ψήφιζε, ο κ.Τσίπρας δεν ήξερε ότι το ΔΝΤ είναι κακό πράγμα;…

Όταν κατά την πρώτη 7μηνη διακυβέρνησή του ο κ.Τσίπρας μάζευε με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου όλα τα αποθεματικά από τα ταμεία των κρατικών φορέων για να πληρώνει τοκογλυφικά και δόσεις στο ΔΝΤ, δεν το ήξερε ότι το ΔΝΤ ήταν κακό πράγμα;

Όταν ο κ.Τσίπρας, πριν γίνει πρωθυπουργός και αφότου έγινε πρωθυπουργός, εμφάνιζε το ΔΝΤ σαν τον «αρωγό» της Ελλάδας στο θέμα του χρέους, όταν καθημερινά τα βαποράκια της «πρώτη φορά Αριστεράς» πουλούσαν την προπαγάνδα για το «καλό» ΔΝΤ έναντι του κακού Σόιμπλε, τότε που καλούσαν τον λαό ανάμεσα στην Σκύλλα του ΔΝΤ και στην Χάρυβδη της ΕΕ να εναποθέσει τις ελπίδες του στην… «νεράιδα» του ΔΝΤ, δεν το ήξεραν ότι το ΔΝΤ είναι κακό πράγμα;…

Και κάτι επιπλέον: Ακόμα κι αν το ΔΝΤ, για τους δικούς του λόγους και στο πλαίσιο των αντιθέσεων με τον ευρωενωσιακό ιμπεριαλισμό, φύγει από την Ελλάδα, η χώρα μας, ο λαός μας, δεμένος στο άρμα των Μνημονίων του Γιούνκερ, της Κομισιόν και της εγχώριας χρηματιστικής ολιγαρχίας, θα περνάει καλά; Αυτό ισχυρίζεται ο «αριστερός» Τσίπρας;

Συμπέρασμα:

Κάθε φορά που νέα, σκληρά, αντιλαϊκά μέτρα βρίσκονται προ των πυλών, η κυβέρνηση ανασύρει το παραμύθι της… «σκληρής διαπραγμάτευσης».

Κάθε φορά που τα έχει ξεπουλήσει όλα παριστάνει την «αντιστασιακή» στην προσπάθειά να αποκοιμίσει το λαό με αυταπάτες και με ψευδαισθήσεις.

Κάθε φορά που ξεφτιλίζει την έννοια «Αριστερά» μασκαρεύεται και κορδώνεται, υποδύεται την προστάτιδα των συμφερόντων του λαού για να κερδίσει χρόνο ώστε κατόπιν να σερβίρει σαν «τετελεσμένο γεγονός» και σαν προϊόν «σκληρής διαπραγμάτευσης», τι; Την ικανοποίηση των συμφερόντων των δυναστών του λαού!

Τέτοιο παραμύθι είναι και η «αντιΔΝΤ» στάση του κ.Τσίπρα. Ένα ακόμα.  

*Δημοσιεύθηκε στο enikos.gr 

Ο επικίνδυνος συμπλεγματισμός των εθνομηδενιστών

 Το μόνο που χρειάζεται είναι να τους ταπεινώνουμε σε κάθε τους βήμα

Ο εθνομηδενισμός είναι καινοφανής όρος στην ελληνική γλώσσα που καθιερώθηκε ως ο ορισμός που δηλώνει τον ιστορικό αναθεωρητισμό, την αρνησιπατρία, την αποδόμηση της εθνικής συνείδησης και ταυτότητας στο πλαίσιο της κυρίαρχης παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων... 

του ΑΝΤΩΝΗ ΛΑΜΠΙΔΗ

14-12-2015
Εδώ συναντώνται παραδόξως(;) παραποιημένες παλαιομαρξιστικές αντιλήψεις περί ιστορικού υλισμού και επιδιώξεις υπερεθνικών καπιταλιστικών κέντρων, στο όνομα «της συμφιλίωσης των λαών σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον χωρίς διακρίσεις» και άλλα ηχηρά πομπώδη. 

Όμως, ανομολόγητος σκοπός είναι η δημιουργία μιας ομογενοποιημένης κοινωνίας ανιστορικών και μετέωρων ατόμων, μια εύκολη δηλαδή λεία προς χειραγώγηση. Από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με φύσει συμπλεγματικά άτομα, η...

επιχειρηματολογία κατά των εθνομηδενιστών περιττεύει. Είναι ανάξια λόγου η αντίκρουση των ιδεοληψιών αυτών των ατόμων, γιατί δεν οδηγεί πουθενά. Εξάλλου τους δίνουμε και σημασία, την οποία δεν αξίζουν. 

Πρόκειται για νευρωτικά άτομα με τραυματικές ενδοοικογενειακές εμπειρίες στην παιδική τους ηλικία, οι οποίες ενεγράφησαν στο υποσυνείδητο, και κατά την ενηλικίωση και κοινωνική ανέλιξή τους εκδηλώνονται συνειδητά. Ο φθόνος κατά των γονέων τους πραγματώνεται με το μίσος κατά της πατρίδας, του τόπου όπου γεννήθηκαν. Η ενοχοποίηση καθετί του ελληνικού, η απόρριψη της Παράδοσης και ο χλευασμός των αξιών από τους μηδενιστές –και κατ’ επέκταση κάθε συνεκτικού κρίκου που συνδέει το παρελθόν με το παρόν– αντανακλά τη διάρρηξη δεσμών και συνέχειας αυτών των ατόμων με τους φυσικούς γεννήτορές τους. Είναι δε τέτοιας έκτασης ο νοητικός εκτροχιασμός τους, ώστε κάθε απόπειρα νηφάλιας κριτικής τούς εξαγριώνει, παρεκτρέποντάς τους σε ύβρεις και απαξιωτικές εκφράσεις εναντίον εκείνων που τολμούν να έχουν μια διαφορετική άποψη. Ασκούν απροκάλυπτη τρομοκρατία στους αντιτιθέμενους και θεωρούν ότι κατέχουν το αλάθητο οχυρωμένοι πίσω από έναν υπερφίαλο επιστημονισμό. Νιώθουν όμως ανασφαλείς λόγω του συμπλεγματικού χαρακτήρα τους και προσπαθούν να γαντζωθούν στην εξουσία και να αναρριχηθούν σε θέσεις. 

Έχουν σχηματίσει ιδιότυπες κλίκες αλληλοϋποστήριξης, ιδιαίτερα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, και λειτουργούν ως «think tanks» επιβάλλοντας τις θέσεις τους στην εκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων. Προσπορίζονται και ενθυλακώνουν τεράστια ποσά από χορηγίες οικονομικών κολοσσών και προγράμματα διεθνών οργανώσεων περίεργων συμφερόντων και επιδιώξεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Κέντρο για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (Center for Democracy and Reconciliation in Southeast Europe – CDRSEE), μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση που εδρεύει στην Θεσσαλονίκη – όχι τυχαία. Μια από τις κύριες δραστηριότητές της είναι –όπως οι ίδιοι διατείνονται– να αναθεωρήσει τα εθνοκεντρικά σχολικά μαθήματα Ιστορίας. Ήδη έχει εκδοθεί από ομάδα του εν λόγω Κέντρου «εναλλακτικό εκπαιδευτικό υλικό στα ελληνικά», αποτελούμενο από τέσσερα Βιβλία Εργασίας. Ο ενδιαφερόμενος μελετητής δεν έχει παρά να προσφύγει στον ιστότοπο αυτού του Κέντρου ώστε να διαπιστώσει τις δραστηριότητες, τους στόχους αλλά και τους χρηματοδότες του.1 

Τις μέρες αυτές (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2015), βοηθούσης και της επικίνδυνα διαλυτικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση στα εθνικά θέματα, ο εσμός των αποδομητών-εθνομηδενιστών εμφανίζεται ορμητικός στο προσκήνιο με τη διεξαγωγή Κύκλου Συζητήσεων για την Ιστορία, που πραγματοποιούνται στο Polis Art Café, Πεσμαζόγλου 5 και Σταδίου, στην Αθήνα. Ο Α΄ Κύκλος είχε θέμα «Η θέση της Ιστορίας στο σχολείο και πώς θα την αλλάξουμε», θέτοντας βλακώδη ερωτήματα, όπως: «Είμαστε ελληναράδες ή δυστυχισμένοι που είμαστε Έλληνες;», «Περιούσιος λαός ή βδέλυγμα;», «Κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας ή κακομάθαμε ιστορία;», τα οποία χαρακτηρίζουν το ποιόν και τις προθέσεις των εισηγητών. 

Ο Β΄ Κύκλος, που διεξήχθη στις 8 Δεκεμβρίου 2015, έθεσε και το γελοίο ερώτημα: «Είμαστε άραγε δέσμιοι της πολιτιστικής κληρονομιάς και της παράδοσης ή έχει ωριμάσει η στιγμή αναδιαπραγμάτευσης;».2 

Σε όλους αυτούς τους συμπλεγματικούς περισπούδαστους τύπους απαντά …ο Λεωνής του Γιώργου Θεοτοκά: «Οι εφτά λόφοι του Βυζαντίου, σκοτεινοί, βουβοί, φορτωμένοι με ερείπια Αυτοκρατοριών. Ο φλοίσβος του Κερατίου στην αστροφεγγιά. Και οι ψηλοί ίσκιοι των Αυτοκρατόρων με τις ωραίες γενειάδες και τα χρυσά όπλα, που περνούν αέρινοι απάνω στα Τείχη και σβήνουν μες τη σκιά… Όλα σβήνουν, χάνονται, ξαναγίνονται, ξανασμίγουν και πάλι διαλύονται, ολοένα τα χάνω και ολοένα τα νιώθω που πλησιάζουν να ενωθούν, να γίνουν ένα πράμα, μια μορφή, μια ουσία, κάτι που πάει να γίνει “εγώ”».3 Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. 

________ 

1. cdrsee.org 

2. chronosmag.eu 

3. Γιώργος Θεοτοκάς, Λεωνής, Βιβλιοπωλείον της « Εστίας», 2013 (26η έκδοση), σ. 154-155.

http://www.pontos-news.gr

Η κυβέρνηση της καταστροφής, της σφαγής και του εμπαιγμού…

14-12-2015

Η «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνάει σε αγριότητα και μοχθηρία, σε δωσίλογη κακουργία και σε υστερία εμπαιγμού, κάθε προηγούμενη κυβέρνηση: Ο μέγας άθλος των «αριστερών» ανδρεικέλων… 
Το «ορμητήριο» της επιθετικής, κυβερνητικής φρενοβλάβειας: Το τρίτο Μνημόνιο που ψηφίστηκε τον Αύγουστο και η τεράστια συναινετική ΟΜΟΦΩΝΙΑ. Να θυμίσουμε, για να μην ξεχνούμε. Το ψήφισαν: ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι… Τώρα έρχονται οι μεγάλες σφαγές:

α). Στο Ασφαλιστικό: Ετοιμάζουν κλίμα για κατάργηση της 15ετίας, για ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και στις κύριες συντάξεις(!) κλπ. 

Το μόνο σίγουρο είναι πως το 2016 πρέπει να κοπεί 1,8 δις. από το ασφαλιστικό (συν 500 εκατομμύρια που δεν κόπηκαν φέτος) και πως οι επικουρικές συντάξεις θα γίνουν φιλοδώρημα… 

β). Η δημιουργία του υπερταμείου ΓΕΝΙΚΟΥ ξεπουλήματος όλου του δημόσιου πλούτου προς όφελος των δανειστών και του κεφαλαίου…

γ). Έγινε αποδεκτή η είσοδος στην ελληνική αγορά των εταιρειών – γύπες που θα αρπάξουν τα κόκκινα δάνεια… 

δ). Προώθηση των πλέον αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων (κοινωνικών, εθνικών, πολιτικών), τα «ειδικά» Συμβόλαια Θανάτου του 4ου Ράιχ: Οι χαριστικές βολές που δεν μπορούσαν να εκτελέσουν τα νεοδημοκρατικά και πασοκικά ανδρείκελα… 

Ανάλογο είναι και το δούλεμα της κυβέρνησης προς τον ελληνικό λαό. Τον εμπαίζει αγρίως και ασυστόλως: 
Με θεατρικές παραστάσεις εντός και εκτός Βουλής, στο παλκοσένικο των καναλιών… 

Παραστάσεις που εμφανίζουν, σαν έξοδο σωτηρίας, την καταστροφή της Ελληνικής κοινωνίας και τη ΣΦΑΓΗ του ελληνικού λαού: Τέτοιο αβυσσαλέο θράσος εμπαιγμού μας, το ίδιο και χειρότερο από τους προηγούμενους… 

Παραστάσεις που ανυψώνουν το δωσιλογισμό και τη γλοιώδη υποταγή στους τοκογλύφους και στο 4ο Ράιχ, σε αγωνιστική αρετή και …γενναιότητα: Σε αγώνα εναντίον των συμφερόντων που δεν αφήνουν την κυβέρνηση να κυβερνήσει!!! 

Συχνότατα μας σερβίρει ο Τσίπρας την καραμέλα: «δεν με αφήνουν τα κέντρα συμφερόντων να κυβερνήσω...». 

Τέτοια θηριώδη κοροϊδία. Ουδέποτε κατονόμασε τα «συμφέροντα», πράττει ό,τι αυτά διατάζουν και ιδιαίτερα το κουαρτέτο (οι εντολοδόχοι των συμφερόντων) και το πολυδιαφημιζόμενο κυνήγι των μεγάλων ψαριών της φοροδιαφυγής εξαντλείται στη σύλληψη του καστανά: Εδώ ο εμπαιγμός έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο, έχει υψωθεί σε φρενοβλάβεια… 

Άπειρες είναι οι θεατρικές παραστάσεις της ΑΠΑΤΗΣ και της ΚΟΡΟΙΔΙΑΣ αυτής της «αριστερής» κυβέρνησης, σε όλα τα επίπεδα… 

Όλες οι μορφές της ΑΠΑΤΗΣ και του ΕΜΠΑΙΓΜΟΥ κινούνται πάνω στο γενικό σχήμα: Το ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα που βαπτίζει το κρέας σε ψάρι. 
Έτσι ό,τι πιο μαύρο και αντιδραστικό προωθεί η «αριστερή» κυβέρνηση το βαπτίζει, και με τη χορωδία της μνημονιακής Αντιπολίτευσης (το έτερο σκέλος της κατοχικής υποκριτικής), ως «πρόοδο»!!! 


Παράδειγμα: Το «Σύμφωνο Συμβίωσης» για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια: Όλα τα μνημονιακά κόμματα συναινούν… 

 
Η Βουλή του 4ου Ράιχ 

Και μόνο αυτή η …συντριπτική συναινετική ΟΜΟΦΩΝΙΑ όλων των κατοχικών ανδρεικέλων, όλων των υπαλλήλων του 4ου Ράιχ, αποδεικνύει την …προοδευτικότητα αυτού του νομοσχεδίου για τους ομοφυλόφιλους… 

Ο σκοταδισμός του 4ου Ράιχ, η ΠΑΡΑΚΜΗ και οι στρατηγικές διάλυσης των κοινωνιών, βαπτίζονται «πρόοδος» και «φως»… 

Και ο πάτος δεν έχει πάτο…

http://resaltomag.blogspot.gr/