Ο Τσίπρας φιλούσε υπέροχα

γράφτηκε στον Τοιχο about 9 hours ago -  0 Comments

ΔΕΥΤΕΡΑ 25-1-2016

της Κατερίνας Γκαράνη

Ο σχολιασμός για τους οπαδούς του Σύριζα στην επετειακή ομιλία της πρωτοδεύτερης φοράς αριστεροδεξιάς θα περιοριστεί στο ότι είναι τακτοποιημένοι. Αυτό όμως που ενδιαφέρει αυτούς που δεν αφήνουν λακκούβες σιέλου βλέποντας τον ακροδεξιά στηριζόμενο "αριστερό" ευρωλάγνο ηγέτη στο πόντιουμ, είναι το τι είπε για όσους δεν έχουν ανιψιό στην Κούλουρη για να τους τακτοποιήσει.

Ο πρωθυπουργός των τακτοποιημένων πολιτών απείλησε ότι ή θα εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που του επιβάλλει ο Σόιμπλε στο ασφαλιστικό ή το ασφαλιστικό θα γκρεμιστεί. Όμως, αυτός θα το γκρεμίσει και δεν θα γκρεμιστεί από μόνο του  όπως δεν πτώχευσαν από μόνα τους τα δημόσια νοσοκομεία όταν τους πήρε με διαταγή τα αποθεματικά, όπως επέβαλλε από την πίσω πόρτα capital controls πετώντας από πάνω του την καυτή πατάτα του "ΟΧΙ" του δημοψηφίσματος (που ύπουλα κήρυξε εν μέσω διαπραγματεύσεων) για να λέει ότι αναγκάστηκε να πει ΝΑΙ για να μην γκρεμιστεί το τραπεζικό σύστημα. Το είδος της πολιτικής σχολής του Τσίπρα είναι επιθετική οπισθοχώρηση. Νιώθει ο φίλαθλος περήφανος με τις θεαματικές τρίπλες του παίκτη ο οποίος έχει δώσει το παιχνίδι από την προηγούμενη ημέρα. Κανείς δεν κατάλαβε ότι "τα άρπαξε" με την λασπωμένη φανέλα που πλασάρει στο γήπεδο.

Όταν ακούς πολιτικό να λέει ότι "θα κάνει τα πάντα για να στηρίξει το ύψος των συντάξεων" να είσαι σίγουρος ότι την σύνταξη που ήξερες χαιρέτα την. Κι αυτό φάνηκε όταν θυμήθηκε την Επανάσταση του Λαού και υποσχέθηκε ότι θα υπερασπιστεί τα χαμηλά στρώματα. Αυτό σημαίνει ότι ως σίγουρο έχει τα 360 ευρώ που είναι η σύνταξη του ΟΓΑ και όλες από εκεί και πάνω θεωρούνται υψηλές για την οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα εξαιτίας των υπογεγραμμένων Μνημονίων και όχι λόγω της "καμμένης γης" που έδινε η μία κυβέρνηση στην άλλη επί δεκαετίες. Η Μνημονιακή πολιτική είναι μία ανεξαρτήτως ποιος θα είναι αυτός που θα εφαρμόζει τις εντολές. Ορθώς του υπενθύμισε  ο Σόιμπλε σε παγκόσμια τηλεοπτική κάλυψη ποια είναι η δουλειά του κάθε μνημονιακού πρωθυπουργού: "Εφαρμογή".

Ο εν λόγω πρωθυπουργός των τακτοποιημένων πολιτών της Ελλάδας χρησιμοποίησε τερτίπια αριστερίστικα του τύπου "δεν θα βάλουμε στο ίδιο σακί τους μεγαλοδικηγόρους με τους νέους εργαζομένους και τα μπλοκάκια". Άρα αυτό που θέλει είναι να φτωχοποιήσει τους πάντες και να βάλει κόφτη στους νέους εργαζομένους, δικηγόρους, μηχανικούς, γιατρούς και λοιπούς ότι για την υπόλοιπη ζωή τους δεν πρέπει να ξεπερνάει ετησίως το εισόδημά τους τα 5.000 ευρώ για να μην γίνουν "μεγαλοδικηγόροι", "μεγαλογιατροί", "μεγαλοεπαγγελματίες" κ.λπ. και τους χαρατσώσει.

Την φτωχοποίηση όμως όλης της μεσαίας τάξης του ιδιωτικού τομέα (το δημόσιο θα το τελειώσει ο επόμενος πρωθυπουργός) την ξεστομίζει και όταν ως εναλλακτική για να μην μειωθούν οι κύριες συντάξεις ξαναβάζει στο τραπέζι την αύξηση εισφορών για ένα υπερταμείο το οποίο θα ξεκινήσει με 3 δις έλλειμμα και με δημόσια υγεία η οποία δεν μπορεί να καλύψει ούτε την μοριακή εξέταση του ιού της γρίπης δωρεάν για τους ασθενείς. 

Οι εισφορές θα ανέβουν χωρίς το κράτος να παρέχει απολύτως τίποτε στον ασφαλισμένο. Η αναγκαστική κατάρρευση του συστήματος είναι μεθοδευμένη. Η αύξηση εισφοράς που θέλει η κυβέρνηση σημαίνει λουκέτο ή αναγκαστικό χρέος σε κάθε μεσαία επιχείρηση που έχει απομείνει. Πρέπει να ανοίξει ο δρόμος για το φιλελεύθερο πρόγραμμα του Μητσοτάκη όπου η ιδιωτική ασφάλεια θα μπει στο παιχνίδι ως το μόνο που μπορεί να σώσει τον Έλληνα ασθενή και μελλοντικό συνταξιούχο και θα παρέχεται αποκλειστικά στους κατοίκους των Βορείων Προαστίων που σήμερα χλευάζει ο "λαϊκός" Τσίπρας από το "αριστερό" πόντιουμ.

Ο Τσίπρας δεν ήρθε πριν ένα χρόνο στην εξουσία ούτε για να σχίσει μνημόνια, ούτε για να χτυπήσει κανένα χέρι στο τραπέζι της Ε.Ε,  αντιθέτως ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος με το κατάλληλο κόμμα την κατάλληλη στιγμή. Ένα χρόνο μετά την διακυβέρνησή του λέει ξεκάθαρα αυτό για το οποίο διορίστηκε: Με την καραμέλα του "λαϊκού" σπρώχνει προς τα κάτω την ήδη ρημαγμένη μεσαία τάξη. Να την κάνει ένα στρώμα, που με τα δικά του λόγια λέγεται "λαϊκό" αλλά με την γλώσσα της αλήθειας λέγεται φτωχό.

Ανοίγει δρόμο για το επόμενο στάδιο διακυβέρνησης της χώρας που θα έχει απέναντί της μόνο δύο κοινωνικά στρώματα. Το πριν και μετά Τσίπρα χαμηλό και το μετά Τσίπρα υψηλό. Για το κάτω στρώμα θα υπάρχουν οι φτωχές κοινωνικές παροχές, όπως οι πολυκατοικίες άστεγων οικογενειών που ήδη εγκαινιάζονται στην Αττική, για περίθαλψη τα ιατρεία της γειτονιάς  που θα σου καλύπτουν ένα ράμμα, ένα χάπι υπέρτασης και μπορεί κι ένα εμβόλιο, κάρτα σίτισης από το Ανθρωπιστικό Ταμείο Γιούνεκρ  ενώ  μισθός και σύνταξη θα είναι στα όρια του κατώτατου εισοδήματος φτώχειας που ανά έτος θα πέφτει για να φτάσει στα 200 ευρώ το μήνα ανά άτομο όπως πιλοτικά πραγματοποιείται με το Επίδομα Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος που θέσπισε η Τρόικα.  Ειδικά με την εισροή νέων εργατικών χεριών προσφύγων και μεταναστών η προσφορά θα είναι μεγαλύτερη της ζήτησης με αποτέλεσμα να πέσουν οι τιμές του μεροκάματου.

Ο Τσίπρας ξεκαθάρισε στην επετειακή του φιέστα ότι το δίλημμα πλέον είναι ταξικό βαπτίζοντας τον Μητσοτάκη ως τον αντίπαλό του. Αλλά αυτό στην ουσία δεν είναι δίλημμα αλλά παραδοχή σε έναν με τον ζόρι φτωχοποιημένο και από την "αριστερά" λαό ότι είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα στην φιλελεύθερη ναζιστική Ε.Ε της Αριστεράς και στην φιλελεύθερη ναζιστική Ε.Ε της Δεξιάς. 

Μάλλον ήρθε η ώρα του αγώνα που ποτέ δεν δώσαμε

Δευτέρα, 25 Ιανουαρίου 2016

Κάθε νίκη, θα έχει σημασία στρατηγική  

Το βάφτισαν «κίνημα της γραβάτας». Και το ονοματάκι μπορεί να πουλά στα ημερήσια δελτία παραπληροφόρησης, αλλά η επιλογή δεν ήταν τυχαία, και η στόχευση είναι πολύ πιο δόλια απ όση δολιότητα μπορεί να παράξει ακόμη και το πλέον διεστραμμένο μυαλό…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης με ζητούμενο την αποκαθήλωση και του τελευταίου ίχνους «δικαιώματος» από ένα κράτος που αποκοινωνικοποιείται ανεξέλεγκτα, το να εισέρχονται καινούριες κατηγορίες του πληθυσμού στον αστερισμό των αγώνων, είναι ελπιδοφόρο για όποιον πιστεύει σ αυτούς τους αγώνες, και ταυτόχρονα ανησυχεί όλους εκείνους που επένδυσαν την προσωπική και πολιτική τους δουλοπρέπεια στην κοινωνική απάθεια και τον ωχαδερφισμό.

Είναι ταυτόχρονα μια πρόκληση που οφείλει να ενεργοποιήσει τη στρατηγική σκέψη των πρωταγωνιστών, στη βάση μιας πενταπλής στόχευσης:

• Να παραμείνουν στους αγώνες οι «νεοεισερχόμενοι»…
• Να συντονίσουν τη δράση τους με τη μαχητική στάση των περιστασιακά αγωνιζόμενων…
• Να ανακόψουν κάθε πιθανότητα συμβιβασμού και υπαναχώρησης από συνδικαλιστικές ηγεσίες πρόθυμες να συνδιαλλαγούν…
• Να εμπνεύσουν και να επανενεργοποιήσουν την κοινωνία που... έχει βυθιστεί σε μια παρατεταμένη παράλυση…
• Να προκύψουν νίκες ικανές να συνεγείρουν, να αφυπνίσουν, να ριζοσπαστικοποιήσουν.

Κάθε νίκη, θα έχει σημασία στρατηγική, πριν απ όλα γιατί το βρώμικο πακέτο μέτρων που επιτέλους κάποιους αφύπνισε, αποτελεί από μόνο του μέρος μιας μακροχρόνιας στρατηγικής επιδίωξης του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.

Δεύτερον γιατί κάθε νίκη που θα προκύψει, θα είναι αντικειμενικά, αποτέλεσμα ανυποχώρητου αγώνα, ενός αγώνα που δεν δόθηκε τα πέτρινα χρόνια της μνημονιακής Κατοχής, και πρέπει επιτέλους να δοθεί.

Τρίτον γιατί η όποια νίκη ενδεχομένως προκύψει, δε θα είναι αποτέλεσμα αμυντικής τακτικής μιας επαγγελματικής κατηγορίας, αλλά ή θα είναι απότοκος μιας επιθετικής δέσμης αιτημάτων ή απλούστατα δε θα προκύψει από πουθενά.

Τέταρτον γιατί η όποια νίκη προκύψει, θα συνιστά στρατηγική αναδίπλωση των Κατοχικών και της ελληνόφωνης δουλοπρέπειας, και ως τέτοια μπορεί να επιβληθεί αποκλειστικά και μόνο ως αποτέλεσμα συντονισμένης κοινωνικής και πολιτικής δράσης που θα θορυβήσει.

Ας το πούμε λοιπόν ξεκάθαρα, εκείνο που τολμήσαμε πρώτοι και μόνοι, να βροντοφωνάξουμε από την πρώτη στιγμή:

Η Κατοχή και τα ελληνόφωνα ανδρείκελά της, δεν τρέμουν το «κίνημα της γραβάτας» μόνο… Δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να ανησυχούν από τις κινητοποιήσεις των αγροτών μόνο… Έχουν συσσωρευμένη εμπειρία από τη βρώμικη πρακτική του κοινωνικού αυτοματισμού και σύντομα θα τον ενεργοποιήσουν στοχεύοντας:

• Πρώτον: Να κάμψουν την αγωνιστική διάθεση όλων αυτών που αποφάσισαν να βγουν στο δρόμο διεκδικώντας. Και…
• Δεύτερον: Να «διευκολύνουν» μέσω αυτού τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε υπαναχωρήσεις ανίερες και τελικά σε ξεπούλημα των προσδοκιών.

Αυτό που τρέμουν λοιπόν, είναι την πιθανότητα του συντονισμού των αγώνων. Τρέμουν την πιθανότητα διεύρυνσης της βεντάλιας των αιτημάτων, με αιτήματα πολιτικής ανατροπής. Τρέμουν τη δυναμική που θα στοχεύσει ευθέως στην ανατροπή του κατοχικού στάτους. Τρέμουν την πιθανότητα ανακοπής των δουλοπρεπών υποχρεώσεων που έχουν αναλάβει μέσα από την πολιτική και προσωπική τους ταπείνωση.

Αυτό που τρέμουν σε τελευταία ανάλυση είναι, αυτή την εποχή που τα βαρέα οχήματα των αγροτών βρίσκονται στους δρόμους, και ενώ οι κοινωνικοί σύμμαχοι στη συντηρητική διαχείριση έχουν και αυτοί αφήσει τα γραφεία και το ζεστό τους περιβάλλον…

• Τρέμουν την πιθανότητα να ξεσπάσει μέσα στις πόλεις ένα κίνημα πραγματικής αντίστασης με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, εφοριών και τραπεζών, που ενώ θα αναστείλει την υλοποίηση των κατοχικών δεσμεύσεων, θα διευρύνει τα πολιτικά του αιτήματα σε κατεύθυνση συνολικότερων ανατροπών που θα απειλούν ευθέως την ακραία νεοφιλελεύθερη μανέστρα.

• Τρέμουν λοιπόν ένα κίνημα που θα αφυπνίσει την κοιμώμενη Αθήνα, που θα συμβάλει στη ριζοσπαστικοποίηση των κινητοποιούμενων, που θα ενεργοποιήσει το ντόμινο σε ολόκληρη την Ευρώπη.

• Τρέμουν την πιθανότητα να κατακρημνιστεί η επιδίωξή τους να ευνουχίσουν το μεγαλείο των αγώνων, μέσα από τον κατεξευτελισμό των σφετεριστών της «αριστερής» ταυτότητας.

Κι εκεί ακριβώς είναι που πρέπει να στοχεύσει η πολιτική απάντηση. 

Σε στοχευμένους κλιμακούμενους αγώνες, συντονισμένους και ικανούς να απειλήσουν αυτό που πραγματικά ενοχλεί, με καθαρό αριστερό πρόσημο που θα τους ακυρώνει τη δόλια πολιτική επιδίωξη, και θα συμβάλει στο ριζοσπαστισμό της κοινωνίας.

Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τα ιδεολογήματα και ας στρωθούμε στον επιτελικό σχεδιασμό της δουλειάς. Η ζωή και οι εξελίξεις αποδεικνύουν, ότι οι ξένες συμμορίες με την πολιτική που υλοποιούν τα ντόπια ανδρείκελα, δε στοχεύουν να πάρουν τα πάντα από αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτε, αλλά από κείνους που έχουν πράγματα να χάσουν.

Αυτοί λοιπόν αποφάσισαν να κινητοποιηθούν. Κι αυτό που χρειάζεται είναι να στηριχτεί αυτός ο αγώνας και από κείνους που σιωπηλά έχασαν, δουλειές, μισθό και σύνταξη.

Η ζωή και η ιστορία, δε δίνει άπειρες δυνατότητες. Και αυτές που δίνονται, κανείς δεν έχει δικαίωμα να τις προσπερνά. Ας γίνουν λοιπόν μια ώρα αρχύτερα το φυτίλι για τη φωτιά που καθυστερήσαμε να ανάψουμε.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ!

                                             ΔΕΥΤΕΡΑ 25 /1/2016 

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*  

Ήταν μια ατέλειωτη χρονιά, όπως συνήθως γίνεται όταν οι στιγμές είναι ιστορικές. Η 25 Ιανουαρίου 2015 έφερε την ελπίδα βαθιάς κοινωνικής αλλαγής και την προσδοκία πληρέστερης προσωπικής ζωής. Η χαρά αποτυπώθηκε έντονα στα πρόσωπα τη βραδιά εκείνη. Ένα χρόνο αργότερα κυριαρχεί η απογοήτευση και οθυμός. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη στις διαπραγματεύσεις, υπέγραψε το Τρίτο Μνημόνιο κι εφαρμόζει την πολιτική που κατακεραύνωνε από το 2010 και μετά.  

Υπάρχουν βέβαια και οι επίσημες διακηρύξεις, ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε, έγινε μια υποχώρηση, θα δοθούν κι άλλες μάχες μέχρι την τελική νίκη. Η κυβερνητική πλευρά ισχυρίζεται ότι η Αριστερά συνεχίζει τον αγώνα με οποιουσδήποτε όρους. Ο πικρός συμβιβασμός καμιά φορά είναι αναπόφευκτος, όπως τουΛένιν στο Μπρεστ Λιτόβσκ το 1918 με τους Πρώσους στρατοκράτες για να σωθεί η Ρωσική Επανάσταση. Ο λαός το λέει διαφορετικά, για τη μυλωνού και τον άντρα της …  

Η πανωλεθρία που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ από τους δανειστές είναι αναντίρρητη. Υπάρχουν μόνο δύο ερωτήματα: γιατί συνέβη και ποια θα είναι η πορεία των πραγμάτων από δω και πέρα.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνάντησε λυσσαλέα αντίδραση από το ευρωπαϊκό κατεστημένο, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος της αποτυχίας του και φυσικά δεν έγινε κανένα πραξικόπημα, όπως διατείνονται διάφοροι. Ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε κατά κράτος γιατί είχε παντελώς λάθος στρατηγική. Πίστεψε ότι, αν διαπραγματευόταν «σκληρά», ο κίνδυνος οικονομικής και πολιτικής αναταραχής στην Ευρώπη θα ήταν τόσο μεγάλος που οι δανειστές θα έκαναν πίσω. Το ευρώ κινδύνευε περισσότερο από την Ελλάδα, παρά η Ελλάδα από το ευρώ. Με «σκληρή» στάση θα μπορούσε να πετύχει τον «αξιοπρεπή συμβιβασμό» χαλαρώνοντας τη λιτότητα κι ελαφρύνοντας το χρέος. Ο εμπνευστής της μεγαλοφυούς αυτής στρατηγικής ήταν ο κ.Βαρουφάκης, αλλά σάρκα και οστά πήρε από τον κ. Τσίπρα, με τον κ. Δραγασάκη να εγγυάται αποφυγή τυχόν «παρεκτροπών».  

Ακόμη και τώρα εντυπωσιάζει το παιδαριώδες του σκεπτικού. Η ασυμμετρία στη διαπραγματευτική ισχύ των δύο πλευρών ήταν όντως πολύ μεγάλη, μόνο που ήταν κατά της Ελλάδας. Δεν ήταν βέβαια άοπλη η χώρα μας, αλλά για να έχει ελπίδα χρειαζόταν ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα περιλάμβανε την έξοδοαπό το ευρώ, έχοντας παράλληλα προετοιμάσει τον λαό. Ακριβώς δηλαδή αυτό που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε πάση θυσία να αποφύγει.  

Ακούγονται πολλά στα ΜΜΕ για «μυστικά σχέδια» εξόδου από την ΟΝΕ, διπλά νομίσματα,παράλληλα τραπεζικά συστήματα, εφόδους στο Νομισματοκοπείο και άλλα ευτράπελα. Στην πραγματικότητα η τότε κυβέρνηση όχι απλώς δεν είχε δουλεμένο εναλλακτικό σχέδιο, αλλά δεν ήθελε καν να ακούσει σχετικά. Το σχέδιο δεν είναι κάτι που μπορεί ο Υπουργός των Οικονομικών να αρθρώσει σε τρεις σελίδες, αφού μιλήσει με δυο ερευνητές. Πόσο μάλλον να επιτελεστεί με χαρτονομίσματα που ανήκουν σε άλλους και των οποίων οι αριθμοί είναι προσημειωμένοι.  

Δεν υπήρξε ποτέ σχέδιο εξόδου από το ευρώ. Ένα τέτοιο σχέδιο θα απαιτούσε πρώτα-πρώτα τη λύση τουμακροικονομικού προβλήματος της αλλαγής νομίσματος με μια σειρά συνεκτικών λογικών βημάτων. Θα έπρεπε μετά τα βήματα αυτά να δουλευτούν τεχνοκρατικά ώστε να γίνουν εφαρμόσιμη οικονομική πολιτική. Τέλος, θα έπρεπε να εξεταστούν οι γεωπολιτικές επιπτώσεις και να υπάρξει προετοιμασία του ελληνικού λαού.  

Τα ηγετικά στρώματα του ΣΥΡΙΖΑ πάθαιναν σύγκρυο και μόνο στη σκέψη της εξόδου από την ΟΝΕ. Προτίμησαν τη χρονοτριβή και τις ατέρμονες συναντήσεις τη στιγμή που οι δανειστές είχαν κλείσει τηστρόφιγγα της ρευστότητας. Αναπόφευκτα φτάσαμε στους κεφαλαιακούς ελέγχους και τις κλειστές τράπεζες. Είναι ιστορική τιμή για τον ελληνικό λαό ότι σε εκείνες τις συνθήκες είπε όχι σε νέο μνημόνιο στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Ο κ. Τσίπρας, συνειδητοποιώντας την κατάρρευση της στρατηγικής του και αντικρύζοντας το φάσμα εξόδου από το ευρώ, έσπευσε να παραδοθεί. Κατόπι υποσχέθηκε ισοδύναμα και «παράλληλα προγράμματα», συμπορεύτηκε με όλο το πολιτικό κατεστημένο καλλιεργώντας το φόβο της δραχμής και κέρδισε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.  

Σήμερα η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση που θα επιδεινωθεί καθώς το Τρίτο Μνημόνιο αυξάνει τη φορολογία και απειλεί μισθούς και συντάξεις. Όταν τελειώσει η ύφεση, οι ρυθμοί ανάπτυξης θα είναι φτωχοί δεδομένου ότι δεν υπάρχει σοβαρή προοπτική επενδύσεων, οι τράπεζες είναι πια σε ξένα χέρια και μάλιστα κερδοσκόπων, και η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στα πρόθυρα νέας κρίσης. Η Ελλάδα μπήκε για τα καλά σε τροχιά ιστορικής παρακμής, με τις κοινωνικές αντιθέσεις να διευρύνονται και τη νεολαία να φεύγει στο εξωτερικό.  

Η κυβέρνηση Τσίπρα θα διαπιστώσει το 2016 ότι ο νόμος της βαρύτητας δεν έχει καταργηθεί στην πολιτική και ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός τελικά πληρώνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον παίρνει μέτρα κατά των λαϊκών στρωμάτων και η αντίδραση είναι εντονότατη, ιδίως γιατί ο λαός πιστεύει ότι του είπαν ψέματα. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αγρότες βράζουν από θυμό. Οι δανειστές δεν πρόκειται να κάνουν καμία διευκόλυνση στον κ. Τσίπρα, ούτε στο θέμα της αξιολόγησης, ούτε στο θέμα του χρέους. Αν προστεθεί και το μεταναστευτικό, το μείγμα γίνεται εκρηκτικό.  

Με νέο αρχηγό η ΝΔ θα επιχειρήσει να βρει καινούργιο μήνυμα για το εκλογικό σώμα που ήδη μετακινείται. Δεν θα είναι εύκολο φυσικά διότι ο κ. Μητσοτάκης έχει βεβαρημένο παρελθόν και είναι αμετανόητα μνημονιακός, αλλά είναι γεγονός ότι υπάρχει νέος αέρας στην αντιπολίτευση. Το πρόβλημα είναι ότι η ΝΔ δεν έχει πραγματική εναλλακτική πρόταση για τη χώρα και την κοινωνία.  

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις καταμετρούν πολύ μεγάλα ποσοστά του εκλογικού σώματος που πλέον αντιλαμβάνονται ότι η εθνική ανασυγκρότηση είναι αδύνατη χωρίς έξοδο από το ευρώ και ολική μεταρρύθμιση της οικονομίας και της κοινωνίας. Όλα δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός αναζητά και πάλι πειστική εναλλακτική πρόταση και πολιτικό φορέα εμπιστοσύνης. Είναι το φινάλε στην τραγική αποτυχίατου ΣΥΡΙΖΑ.

*Πηγή: http://costaslapavitsas.blogspot.gr/

http://www.iskra.gr/index.php

«ΕΥΡΩΖΩΝΗ, ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ»

ΔΕΥΤΕΡΑ 25/1/2016 

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ  

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΙΣΗ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΣΤΟ ΔΙΗΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΜΑΧΩΜΕ (17/1)     

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες

Έχει μεγάλη αξία σήμερα, μετά τα έξι χρόνια εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών στη χώρα μας, που ξεκίνησαν το 2010 από το ΠΑΣΟΚ, συνεχίστηκαν από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και εφαρμόζονται σήμερα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, να δούμε εν συντομία τα στάδια και την εξέλιξη αυτού του αγώνα, τα συμπεράσματα, που είναι χρήσιμο να βγάλουμε και κυρίως ποια είναι σήμερα τα καθήκοντα του εργατικού, αλλά και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας.

1. Εμείς από την πρώτη στιγμή ως μια βασική συνδικαλιστική, αυτόνομη ταξική συνιστώσα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, εκτιμήσαμε ότι η οικονομική κρίση στη χώρα μας δεν είναι απλά μια δημοσιονομική κρίση, αλλά μια βαθιά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και μια προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί η χώρα μας - ο αδύνατος κρίκος ΕΕ- ως πειραματόζωο με στόχο την ανατροπή όλων των εργασιακών, κοινωνικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και την διεύρυνση και παγίωση των πολιτικών της λιτότητας και των νεοφιλελευθερων εμμονών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Ο σκοπός ήταν και είναι προφανής: η μεγιστοποίηση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, ντόπιου και διεθνούς και η εγκαθίδρυση και στο «επίσημο» ευρωπαϊκό πεδίο των συνθηκών εργασίας των χωρών της Ασίας και του επιπέδου ζωής και των δικαιωμάτων των χωρών του ανατολικού τμήματος της Ευρώπης, μετά την κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και του «υπαρκτού» σοσιαλισμού.

Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προφανώς καθοδηγούμενη και από διεθνή οικονομικά και πολιτικά κέντρα, προσπάθησε να διχάσει την εργατική τάξη, λέγοντας ότι η κρίση είναι πρόβλημα των αυξημένων δημοσίων δαπανών και άρα με μια μείωσή τους θα οδηγούσε στο ξεπέρασμά της και γι’ αυτό το λόγο ξεκίνησε με μεγάλες περικοπές των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, λέγοντας μάλιστα ότι περικόπτονται αυτές για να αυξηθούν οι αποδοχές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.

Αυτό ως ένα βαθμό λειτούργησε στην ελληνική κοινωνία, στην αρχή, υποβοηθούμενο και από τη στάση της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος στον ιδιωτικό τομέα, όπου ουσιαστικά αναγνώριζε ότι αυτή ήταν η αιτία και άρα και κάποια από τα μνημονιακά μέτρα θα έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί από παλιότερα.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: είχαμε μια βίαιη εσωτερική υποτίμηση με αποτέλεσμα την ραγδαία αύξηση της ανεργίας, τη μείωση των μισθών και συντάξεων, την περικοπεί κοινωνικών παροχών και δικαιωμάτων, το κλείσιμο επιχειρήσεων, την ισοπέδωση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, την ενίσχυση του αυταρχισμού και την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Οι ταξικές δυνάμεις μέσα στο εργατικό κίνημα πρόβαλαν την ανάγκη του συντονισμούόλων των δυνάμεων της κοινωνίας που πλήττονταν από τις μνημονιακές πολιτικές. Τότε παλέψαμε για τον συντονισμό των συνδικάτων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και την κοινή δράση τους με τους φορείς των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και εμπόρων, με τους επιστημονικούς και επαγγελματικούς φορείς και ήμασταν η δύναμη αυτή που πρωτοστάτησε για τη συνάντηση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος με το κίνημα των «αγανακτισμένων» και των πλατειών.

Αυτή η δράση οδήγησε σε μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις, που είχαν ως αποτέλεσμα την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας μετά το 2012. Το γεγονός αυτό, ενώ κατά βάση ήταν θετικό, γιατί για να έχουν οι μαζικοί αγώνες αποτέλεσμα και να μπορούν να κινητοποιήσουν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, πρέπει να είναι ορατή και η πολιτική διέξοδος, αντέκρουσε στο ότι άρχισε να καλλιεργείται και από τα πάνω, αλλά και από το βαθμό συνειδητότητας του ίδιου του κινήματος, η λογική της ανάθεσης και της αναμονής. Το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε μεν πολιτική εναλλαγή, αλλά αλλαγή πολιτικής να μην έχουμε. Αντίθετα, μετά την μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, να έχουμε την εφαρμογή και αυτών των πολιτικών που τα προηγούμενα χρόνια δεν μπόρεσαν να εφαρμοστούν.

Παρόλα αυτά, η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του δεν δικαίωσε της άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, οι οποίες εγκλωβισμένες στο δογματισμό και τον σεχταρισμό τους, δεν μπόρεσαν να «πιάσουν» το νήμα και τις ανάγκες των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων και να διατυπώσουν μια πειστική εναλλακτική πολιτική διέξοδο, που θα συσπείρωνε τα στρώματα της κοινωνίας που πλήττονταν από τις μνημονιακές πολιτικές σε ένα μεγάλο ρεύμα κοινωνικής ανατροπής.

Αυτή η προοπτική είναι και σήμερα το ζητούμενο, μετά και την πρόσφατη εμπειρία της κυβερνητικής αποτυχίας και της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί σε συνθήκες, όπως είναι νομίζω ακόμα οι σημερινές, κρίσης δηλ. της πολιτικής ηγεμονίας της αστικής τάξης, οι εργαζόμενες τάξεις δεν μπορούν να στοχεύουν σε τίποτα λιγότερο από την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας.

Άρα και το αίτημα για κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να επαναδιατυπωθεί με σύγχρονους όρους, από άλλες πολιτικές δυνάμεις και με ένα συνεκτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα τομών και αλλαγών σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, με ορίζοντα τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας, παίρνοντας υπόψη την πρόσφατη εμπειρία και κυρίως την αναγκαιότητα πολιτικής διεξόδου στην συνεχιζόμενη μνημονιακή καταστροφή, αλλά και στους λαϊκούς και κοινωνικούς αγώνες που αναπτύσσονται.

2. Η εξαετής εμπειρία της αντιμνημονιακής πάλης και της ανάπτυξης των αγώνων της εργατικής τάξης και των άλλων πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων απ' τις βάρβαρες μνημονιακές πολιτικές,ανέδειξε την αναγκαιότητα της επιλογής των κατάλληλων κάθε φορά μορφών πάλης, του συντονισμού των κοινωνικών αγώνων και της πολιτικοποίησης των αιτημάτων τους.

Λένε οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες του συνδικαλιστικού κινήματος, ιδιαίτερα της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ ότι “τι άλλο θα θέλατε να κάναμε, αφού κάναμε 42 γενικές απεργίες και χιλιάδες κλαδικές”.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι ποσοτικό.

Πώς να αντιπαρατεθείς νικηφόρα απέναντι σ' αυτές τις αντεργατικές πολιτικές:

- Όταν απέναντι στην λογική του μονόδρομου των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών δεν προβαλλόταν ένας άλλος, εναλλακτικός και ριζοσπαστικός δρόμος ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής και της κυριαρχίας του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του, που θα έδινε όραμα, προοπτική και ελπίδα στον κόσμο της εργασίας;

- Όταν η ηγεσία συνδικαλιστικού κινήματος και της ΓΣΕΕ δικαιολογούσε τα μνημόνια και το διαχωρισμό των εργαζόμενων μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα;

- Όταν απέναντι στον μνημονιακό οδοστρωτήρα επέλεγε, αντί ενός σχεδίου γενικής αντιπαράθεσης και αποφασιστικού αγώνα διάρκειας, την απλή διαμαρτυρία, πολλές φορές χωρίς τη θέλησή της, απλά για εκτόνωση της δυσαρέσκειας και της διαμαρτυρίας;

- Όταν τάσσονταν υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου, μαζί με το ντόπιο και ευρωπαϊκό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, δηλαδή με όλους τους ταξικούς αντιπάλους των εργαζομένων.

- Όταν δεν υπήρχε ο συντονισμός όλων των δυνάμεων της εργασίας, με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται μεμονωμένη κλαδικοί αγώνες, πολλές φορές μαζικοί, με διάρκεια και αποφασιστικότητα, που όμως κατέληγαν όλοι στην ήττα και την απογοήτευση;

- Όταν την πρωτοβουλία των κινήσεων πάντα την είχαν οι κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα το σύνολο σχεδόν των γενικών απεργιακών κινητοποιήσεων να γίνονταν την ημέρα που συζητιούνταν ή ψηφίζονταν τα διάφορα νομοσχέδια στη βουλή, να εξαγγέλλονται γι' αυτό το λόγο την τελευταία στιγμή, χωρίς ένα σχέδιο προετοιμασίας, ενημέρωσης, συμμετοχής των εργαζομένων και κλιμάκωσης των κινητοποιήσεών τους;

- Όταν δεν υπήρχε πολιτική βούληση και δεν αναλαμβάνονταν πρωτοβουλίες συντονισμού του αγώνα του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος με τα μεσαία στρώματα, τους επαγγελματοβιοτέχνες και τους εμπόρους, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες, στρώματα δηλ. που πλήγηκαν ιδιαίτερα ή ακόμα και καταστράφηκαν κατά τη μνημονιακή περίοδο και που σήμερα δέχονται το τελειωτικό τους χτύπημα με το ασφαλιστικό, το φορολογικό, τα “κόκκινα” δάνεια και τους πλειστηριασμούς;

- Όταν ακόμα και δυνάμεις που θέλουν να λέγονται ταξικές και να μονοπωλούν τον ταξικό – αγωνιστικό προσανατολισμό μέσα στο κίνημα, όπως οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, επέλεξαν τον μοναχικό τους δρόμο, σαμποτάροντας την ανάγκη οικοδόμησης ενός ευρύτερου εργατικού και κοινωνικού μετώπου για να μπει ένα φρένο στην καταστροφή; Ακόμη και χθες στο μεγάλο συλλαλητήριο ενάντια στο ασφαλιστικό, δεν συμμετείχαν, ενώ οι δυνάμεις του στο δημόσιο και σε άλλους χώρους το ψήφισαν, φαινόταν ότι το στήριζαν και κάποια στιγμή μεσοβδόμαδα, με άνωθεν κομματική εντολή, αποσύρθηκαν και ανακοίνωσαν ξεχωριστό συλλαλητήριο στις 23/1/2016, που κατά την άποψή μου θα πρέπει να ανακοινωθεί και να συνδιοργανωθεί απ' όλο το συνδικαλιστικό κίνημα.

3. Στη σημερινή συγκυρία, όπου το θέμα του ασφαλιστικού θα κυριαρχήσει, καθοριστικό ρόλο θα παίξουν τα μεσαία στρώματα, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι επιστήμονες και οι αγρότες, στρώματα και κλάδοι κατεστραμμένοι, στους οποίους με το 3ο μνημόνιο επιχειρείται να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα.

Ο συντονισμός της δράσης του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος μ' όλα αυτά τα στρώματα και τις κοινωνικές ομάδες, μπορεί να δώσει νικηφόρους αγώνες, να επιδιώξουμε και να πετύχουμε ναΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ.

Η θετική έκβαση του αγώνα για το ασφαλιστικό είναι σίγουρο ότι θα τροφοδοτήσει πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας και θα συμβάλει καθοριστικά στην έκβαση του αγώνα στα ανοιχτά μέτωπα που έχουμε μπροστά μας, που είναι οι πλειστηριασμοί και τα “κόκκινα” δάνεια, οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τα εργασιακά και οι ομαδικές απολύσεις, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας κλπ.

Οι μεθοδεύσεις κατ' απαίτηση των δανειστών για την αλλαγή της συνδικαλιστικής νομοθεσίας για των περιορισμό των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, με κύρια αιχμή τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας να την νομιμοποίηση της ανταπεργίας.

Κατά συνέπεια η γενική απεργία που έχει εξαγγελθεί για τις 4 Φλεβάρη 2016 πρέπει να πάρει παλλαϊκά χαρακτηριστικά και να αποτελέσει το επόμενο βήμα με στόχο την κλιμάκωση των αντιδράσεων και των κινητοποιήσεων με στόχο να μην κατατεθεί στη βουλή!

Είναι ανάγκη όμως να επισημάνουμε ότι παρά την πείρα που είναι συσσωρευμένη σχετικά με τις μορφές πάλης, πολλές φορές αυτές απολυτοποιούνται.

Οι καταλληλότερες μορφές πάλης είναι αυτές που ανταποκρίνονται στις κάθε φορά ανάγκες και δυνατότητες και κυρίως είναι αυτές που μπορούν να δώσουν αντοχή, συνέχεια, διάρκεια και προοπτική και να εξασφαλίζουν τη μεγαλύτερη δυνατή μαζικότητα. Η απολυτοποίηση της απεργίας, και μάλιστα πολλές φορές χωρίς απεργούς, είναι αποτέλεσμα αδυναμίας του συνδικαλιστικού κινήματος και όχι ενός αγωνιστικού και ταξικού προσανατολισμού.

Στη διάρκεια της προηγούμενης μνημονιακής περιόδου νικηφόρες ήταν αυτού του είδους οι κινητοποιήσεις (βλ. τον αγώνα κατά της αξιολόγησης των ΔΥ, τον αγώνα των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων κλπ) πολύ περισσότερο που σήμερα με την υψηλή ανεργία και το φόβο των απολύσεων, τη διεύρυνση της ελαστικής εργασίας και την περικοπή των μισθών, δυσκολεύονται πολλά τμήματα των εργαζομένων και δεν αντέχουν την επιπλέον, λόγω απεργιών, περικοπή των μισθών τους.

4. Ένα άλλο στοιχείο που έγινε συνείδηση τα προηγούμενα χρόνια και που σήμερα ισχύει ακόμη πιο πολύ, πέρα από την αναγκαιότητα του συντονισμού των αγώνων σε πανεργατικό και παλλαϊκό επίπεδο, είναι η απαραίτητη πολιτικοποίηση της δράσης και των αγώνων και η σύνδεση των επιμέρους αιτημάτων της εργατικής τάξης με την πάλη για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και όσων τις υπηρετούν, γιατί συνεχίζει να ισχύει το γεγονός ότι η επίλυση και των επιμέρους κλαδικών ή άλλων προβλημάτων των εργαζομένων, προσκρούει στην μνημονιακή απαγορευτική λογική, όπου το επιμέρους συναρθρώνεται με το γενικό και αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο που δεν επιτρέπει επιμέρους υποχωρήσεις, γιατί μπορεί να οδηγήσουν στο συνολικό του ξήλωμα αυτών των πολιτικών.

Πρέπει να επιμείνουμε λοιπόν στην πολιτικοποίηση των αιτημάτων του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος και στην ανάγκη του περάσματος από μια αμυντική λογική που επικρατεί – να συγκρατήσουμε κάτι απ' αυτά που μας επέμειναν - σε μια επιθετική γραμμή διεκδίκησηςανατροπής της λιτότητας, αυξήσεων για τους εργαζόμενους, επαναφοράς εργατικών δικαιωμάτων, επαναρρύθμισης της “αγοράς” εργασίας και μείωσης του ωραρίου εργασίας χωρίς μείωση αποδοχών και δικαιωμάτων.

Όμως δεν μπορούμε να δώσουμε πειστικές απαντήσεις και κυρίως διέξοδο και προοπτική στους αγώνες αν δεν συνδέσουμε τα επιμέρους προβλήματα με την ανάγκη εφαρμογής ενός προγράμματος αναβάθμισης της διεθνούς θέσης της χώρας, διακοπής της εξυπηρέτησηςενός άδικου, παράνομου, ταξικού και επονείδιστου δημοσίου χρέους, διαγραφής, τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του, διαγραφής κατά περίπτωση και ρύθμισης του ιδιωτικού χρέους,εθνικοποίησης και εργατικού-κοινωνικού έλεγχου του τραπεζικού συστήματος, παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας σε όφελος του λαού και αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, σε όφελος των εργαζομένων και των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων.

Η εμπειρία όμως του πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησης της χώρας μας από το ΣΥΡΙΖΑ, κατέρριψε όλες τις αυταπάτες ότι δηλ. μπορεί να συμβαδίζει ένα ριζοσπαστικό, προοδευτικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση με την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ και την ευρωζώνη ή ότι μπορεί να υλοποιηθεί αυτό χωρίς την οργάνωση του λαού και την αποφασιστικότητα της σύγκρουσης με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έξοδό της από αυτή, εφόσον δεν γίνεται αλλιώς.

Απέναντι λοιπόν στην κατάσταση που βιώνει ο ελληνικός λαός δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τηνοργάνωση της αντίστασης του ελληνικού λαού και των συνδικάτων ενάντια στα νέα ακόμη πιο βάρβαρα μέτρα που έρχονται. Σήμερα μπορεί να κυριαρχεί αμηχανία, μπορεί να φαίνεται δύσκολο να κινητοποιηθεί ο κόσμος, μετά την απογοήτευση και το αίσθημα ηττοπάθειας που επικρατεί, όμως επειδή θα ζήσει νέες περιπέτειες είναι σίγουρο ότι θα έχουμε και νέες κοινωνικές εκρήξεις.

Το εργατικό κίνημα και η Αριστερά πρέπει να συμβάλλουν στην οργάνωση της λαϊκής αντίστασης μέσα από τη συγκρότηση παντού, σ' όλες τις συνοικίες, τις πόλεις, τα χωριά και τους χώρους δουλειάς, Λαϊκών Επιτροπών Αντίστασης. Αποτελεί χρέος μας να δώσουμε σ' αυτούς τους αγώνες μια νέα πολιτική προοπτική και διέξοδο, που να συμπυκνώνεται στην ανάγκη της εφαρμογής ενός νέου προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, σε όφελος του λαού και του τόπου, για την αντιμετώπιση της ανεργίας και για την αποκατάσταση της διεθνούς θέσης της χώρας στη βάση της ισοτιμίας και της δικαιοσύνης.  

http://www.iskra.gr/index.php

ΑΥΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ!

ΔΕΥΤΕΡΑ 25 1/2016  

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ, ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΛΑ.Ε, ΣΤΟ liberal.gr KAI ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ      

Ο Παν. Λαφαζάνης, επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας, έδωσε συνέντευξη στην ιστοσελίδα liberal.gr και στον Θανάση Μαύριδη.  

Ολόκληρη η συνέντευξη έχει ως εξής:        

ΕΡ:Βρεθήκατε εκτός Βουλής. Τη μία ημέρα ήσασταν η μία από τις δύο κυρίαρχες απόψεις στο κυβερνητικό κόμμα και την άλλη ήσασταν εκτός Βουλής...  

ΑΠ: Είμαστε εκτός Βουλής, αλλά η αίσθηση που έχω είναι ότι παίζουμε έναν πολιτικό ρόλο σαν να είμαστε στη Βουλή και μάλιστα με ισχυρή παρουσία. Υπάρχει ένα παράδοξο. Είμαστε το μόνο κόμμα που ασκεί πραγματική αντιμνημονιακή αντιπολίτευση με έντονη δράση στην κοινωνία και βρισκόμαστε εκτός Βουλής.  

ΕΡ: Είναι και το ΚΚΕ αντιμνημονιακό...  

ΑΠ: Το ΚΚΕ δεν είναι ακριβώς αντιμνημονιακό. Το ΚΚΕ λέει ότι το δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο είναι πλαστό και ότι η λύση στην ελληνική πραγματικότητα είναι η «σοσιαλιστική επανάσταση». Εμείς θέλουμε να απαντήσουμε στο κεντρικό διακύβευμα των ημερών που είναι η ακύρωση των μνημονίων. Να μπει η χώρα σε μία αντιμνημονιακή τροχιά, στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος. Αυτό είναι βασική προϋπόθεση για να έχουμε την οποιαδήποτε θετική εξέλιξη, στον τόπο και η οποία μπορεί να έχει σοσιαλιστικό ορίζοντα. Το ΚΚΕ δεν βλέπει την ανάγκη αυτής της άμεσης αντιμνημονιακής διεξόδου, όπως δεν βλέπει και την έξοδο από την Ευρωζώνη, η οποία είναι καταστροφή, κατά τον κ. Κουτσούμπα.  

ΕΡ: Ενώ εσείς;  

ΑΠ: Εμείς θεωρούμε την έξοδο από την Ευρωζώνη μαζί με την εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού προγράμματος ως τη μόνη διέξοδο για τη χώρα.  

ΕΡ: Η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν κρύβει ακόμη και εθνικούς κινδύνους;  

Νομίζω ότι τους μεγαλύτερους εθνικούς κινδύνους τους περνάμε τώρα που είμαστε μέσα στην Ευρωζώνη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εθνικός κίνδυνος από το να καταστραφεί μία χώρα οικονομικά και κοινωνικά και αυτό γίνεται τώρα με τα μνημόνια. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλοι κίνδυνοι. Κοιτάξτε τι γίνεται στην Κύπρο. Υπάρχουν πιέσεις για να επαναφερθεί ως λύση μία εκδοχή του σχεδίου Ανάν και μάλιστα μέσα στο 2016. Να θυμίσουμε ότι το σχέδιο Ανάν έχει απορριφθεί από τον λαό με δημοψήφισμα. Πάει να γίνει στην Κύπρο ό,τι ακριβώς έγινε και με το δημοψήφισμα στην Ελλάδα. Το δημοψήφισμα που έγινε στην Ελλάδα έβγαλε «όχι» και μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε «ναι». Το σχέδιο τύπου Αναν, όμως, που θα επιχειρήσουν να εφαρμόσουν στην Κύπρο, σημαίνει παράδοση της Κύπρου στην Τουρκία.  

ΕΡ:Και θα αποτραπεί αυτό με την έξοδό μας από την Ευρωζώνη;  

ΑΠ: Λέω ότι πάρα το γεγονός ότι είμαστε στην Ευρωζώνη έχουμε εθνικούς κινδύνους σαν κι αυτόν που διατρέχει η Κύπρος με το σχέδιο Ανάν. Η παραμονή μας στην Ευρωζωνή δεν παρέχει κανενός είδους ειδική ασφάλεια στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται να έρθει η Γερμανία για να μας προστατεύσει, ό,τι και να συμβεί στα εξωτερικά μας σύνορα. Αυτό το οποίο υποτίθεται ότι θα έκανε η Ευρωζώνη ήταν ότι θα μας παρείχε οικονομική ασφάλεια, με την έννοια ότι θα είχαμε μία πορεία σύγκλισης με τις υπόλοιπες πιο ανεπτυγμένες χώρες. Δυστυχώς, όμως, η Ευρωζώνη κάθε άλλο παρά διασφαλίζει αυτή την σύγκλιση. Το αντίθετο, αυτή η γερμανική οικονομική φυλακή, αυτό το νομισματικό Ράιχ είναι από τους βασικούς λόγους για τους οποίους η χώρα έχει μπει σε μία καταστροφική οικονομική πορεία με άγνωστο τέλος.  

ΕΡ: Όταν φύγατε από την κυβέρνηση είπαν ότι έφυγαν οι ακραίοι κι ύστερα ήρθε ο συμβιβασμός. Πιστέψατε ποτέ ότι θα είχαμε αυτές τις εξελίξεις;  

ΑΠ: Είχα πάντα ζωηρές επιφυλάξεις για το αν και κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να τηρήσει ως κυβέρνηση τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν δύο γραμμές, οι οποίες βρισκόντουσαν σε σύγκρουση μεταξύ τους. Διαφωνούσα με τον Αλέξη Τσίπρα και την ηγετική ομάδα σε πάρα πολλά θέματα. Κυρίως όμως επέμενα στο ότι δεν θα μπορούσαμε να καταργήσουμε το μνημόνιο μέσα στην Ευρωζώνη. Πίστευα ότι από την πρώτη στιγμή έπρεπε να κατατεθεί στις διαπραγματεύσεις από την ελληνική πλευρά η εναλλακτική προοπτική της εξόδου από την Ευρωζώνη ως βιώσιμη επιλογή για την χώρα. Και έλεγα ότι χωρίς αυτή την εναλλακτική πρόταση, την οποία και έπρεπε βεβαίως να την εννοούμε, οι διαπραγματεύσεις θα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Θα γινόμασταν όμηροι των πιστωτών και στο τέλος θα μας επέβαλλαν την θέλησή τους και με τον χειρότερο τρόπο. Αυτή ήταν η άποψή μου. Και πριν γίνουμε κυβέρνηση ακόμη. Αλλά αυτή η άποψη δεν γινότανε δεκτή.  

Αναθάρρησα όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να πάμε σε δημοψήφισμα, μετά από το ναυάγιο της πρότασης των 47 σημείων. Ήρθε από τις Βρυξέλλες και πρότεινε ο ίδιος δημοψήφισμα πάνω στην πρόταση Γιούνκερ. Δεν πίστευα ότι μετά από το δημοψήφισμα και το “όχι” του ελληνικού λαού οι πιστωτές θα κάνανε πίσω. Το θεωρούσα σχεδόν αδύνατο. Κατά συνέπεια θα ακολουθούσαμε αναγκαστικά μία πορεία εκτός Ευρωζώνης, εφόσον δεν θέλαμε να υποκύψουμε. Δυστυχώς δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα. Το “όχι” πράγματι υπήρξε, αλλά κατά πρωτοφανή τρόπο, που είναι για να γραφτεί στο βιβλίο Γκίνες, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, που έφερε το δημοψήφισμα, από την άλλη κιόλας μέρα του ''ΟΧΙ'', έκανε μία τρομακτική στροφή, υπέκυψε, συνθηκολόγησε στην ουσία, σε μία πρόταση που ήταν χειρότερη κι από την πρόταση Γιούνκερ.  

ΕΡ: Τι μεσολάβησε;  

ΑΠ: Δεν μπορώ να το εξηγήσω δεν μπορώ να το καταλάβω. Η ουσία είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας γύρισε την πλάτη στην λαϊκή ετυμηγορία και επέλεξε τον γερμανικό δρόμο.  

ΕΡ: Ο κ. Βαρουφάκης υπηρέτησε, κατά την γνώμη σας, την εντολή για μία σωστή διαπραγμάτευση;  

ΑΠ: Δεν θέλω να σχολιάσω ειδικά τον Γιάννη τον Βαρουφάκη. Αυτή την στιγμή είναι εκτός κυβέρνησης. Ασκεί με τον τρόπο του την δική του κριτική στο κυβερνητική έργο και στο μνημόνιο. Αυτό που μπορώ να πω σήμερα και που έχει μία σημασία είναι ότι τελικά την ευθύνη για την διαπραγμάτευση την είχε ο Αλέξης ο Τσίπρας. Ο Γιάννης Βαρουφάκης είχε μία πάρα πολύ στενή συνεργασία με τον Τσίπρα, όπως είναι ευνόητο και εύλογο και δεν μπορεί να έκανε κινήσεις που να μην ήταν γνωστές στον πρωθυπουργό. Κι αν δεν ήταν άμεσα γνωστές γινότανε γνωστές εκ των υστέρων. Επομένως, έπαιρνε ο πρωθυπουργός την ευθύνη για τους χειρισμούς του Γιάννη του Βαρουφάκη.  

Αυτό που χρειάζεται, ίσως, να υπογραμμίσω είναι ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης δεν πήρε ποτέ θέση κατά του ευρώ. Κι ούτε υποστήριξε άμεσα ή έμμεσα την θέση να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Πάντοτε ήταν υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Δεν θεωρούσε ότι μπορούσε να βρεθεί λύση με μία πορεία εκτός Ευρωζώνης. Κι αυτή ήταν μία βασική διαφωνία δική μου με τον Γιάννη Βαρουφάκη. Και φυσικά με τον Αλέξη Τσίπρα.  

Δεν πιστεύω ότι ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε ποτέ σοβαρά ως θέμα την έξοδο από την Ευζωζώνη. Δεν θέλω να διαψεύσω κανέναν, εγώ όμως και με βάση την επαφή που είχα με τον Τσίπρα και τις πάρα πολλές συγκρούσεις που είχαμε μεταξύ μας για την Ευρωζώνη και το ευρώ, δεν διέκρινα ούτε μία στιγμή ότι ο Αλέξης ο Τσίπρας ήταν διατεθειμένος να ανοίξει την θεματολογία εξόδου από την Ευρωζώνη. Όχι μόνο ο Τσίπρας, αλλά και η περί αυτόν ομάδα. Ήταν προσηλωμένοι στο ευρώ. Φανατικά προσηλωμένοι στο ευρώ. Αδικαιολόγητα φανατικά προσηλωμένοι στο ευρώ. Το ευρώ είναι ένα νόμισμα. Είναι μέσο. Δεν είναι αυτοσκοπός, όπως έγινε για τον Τσίπρα και την ομάδα του.  

ΕΡ: Ξέρατε για το σχέδιο Χ ή το μάθατε κι εσείς από την συνέντευξη του κ. Βαρουφάκη;  

ΑΠ: Δεν ήξερα κάτι σχετικά και το λέω ειλικρινώς. Δεν ήξερα παρά το γεγονός ότι είχα πολύ στενή συνεργασία με τον Αλέξη Τσίπρα σε όλη εκείνη την περίοδο και είχα κι ένα οικονομικό υπουργείο. Δεν ήξερα και αν με ρωτάγατε θα σας έλεγα τότε ότι δεν πίστευα ότι υπήρχε σχέδιο Β, ούτε σχέδιο Χ, ούτε σχέδιο Ζ, ούτε οποιοδήποτε εναλλακτικό σχέδιο το οποίο θα αμφισβητούσε την μία, μοναδική και καθαρή επιλογή, εκείνη της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Τώρα! Δεν θέλω να διαψεύσω τον Γιάννη τον Βαρουφάκη και να πω ότι δεν είναι ειλικρινές αυτό που ισχυρίζεται. Υπάρχει ενδεχόμενο να είχε συζητηθεί και συμφωνηθεί κάτι τέτοιο, σε έναν άλλο κύκλο μεταξύ Τσίπρα και Βαρουφάκη. Εμένα αν μου το λέγατε τότε θα το αρνιόμουν, επειδή ακριβώς ήμουν ήδη σε συνεχή σύγκρουση με τον Αλέξη Τσίπρα για το θέμα του ευρώ και της εξόδου από την Ευρωζώνη. Ουδέποτε μου είχε κάνει λόγο για ένα τέτοιο σχέδιο. Δεν μου είπε, ας πούμε, κοίταξε να δεις, εντάξει δεν έχω σχέδιο εξόδου από την Ευρωζώνη, έχω όμως σχέδιο για παράλληλο νόμισμα ή για ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών. Αυτό δεν μου το είχε πει ποτέ. Από την άλλη δεν θέλω να αμφισβητήσω τον Γιάννη τον Βαρουφάκη. Μπορεί να υπήρχε ένα σχέδιο που να μην ήταν γνωστό σε εμένα ή στα θεσμικά κυβερνητικά όργανα  

ΕΡ: Θα σας έχουν ρωτήσει πολλοί άνθρωποι για το θέμα του νομισματοκοπείου.  

ΑΠ: Α, βέβαια!  

ΑΠ: Και ποια είναι η απάντησή σας στα όσα ακούστηκαν;  

Αποτελεί ένα ωραίο κατασκοπευτικό – αστυνομικό στόρι, γαργαλιστικό και με υπερβολική δόση φαντασίας. Μένω έκπληκτος. Εδώ έχουμε ένα είδος κατασκοπευτικού σήριαλ που έχει μέσα από όλα. Έχει νομισματοκοπείο, έχει ΕΥΠ τώρα τελευταία, έχει πρωθυπουργό, έχει έναν υπουργό που αντιδικεί με τον πρωθυπουργό και κάπου δεν τα βρίσκουνε, έχει διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, έχει δισεκατομμύρια, έχει Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Πολλά πράγματα! Αλλά είναι εκτός πραγματικότητας! Είναι ανόητο να πιστέψει κανείς ότι εγώ θα μπορούσα να σκεφτώ να καταλάβουμε το νομισματοκοπείο ή να κάνουμε... ριφιφί! Η έξοδος από το ευρώ ήταν για μένα μία πολιτική επιλογή, όχι μία αστυνομική επιλογή.  

ΕΡ: Ο κ. Στουρνάρας, έχει κάνει κι αυτός δηλώσεις  

ΑΠ: Εντυπωσιακό! Διότι υποτίθεται ότι ένας διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας πρέπει να είναι προσεκτικός. Τον προκαλώ κι από εδώ! Να μας καταθέσει – και πρέπει να το κάνει αλλιώς είναι μέγας συκοφάντης- να μας πει τα στοιχεία και τις πληροφορίες που είχε για να στηρίξει αυτά τα οποία είπε. Ότι εγώ δηλαδή θα μπορούσα να πάω να κάνω κατάληψη του νομισματοκοπείου. Κι ότι προκειμένου να προστατεύσει το νομισματοκοπείο έκανε αυτά που έκανε. Συσκέψεις με πρώην πρωθυπουργούς, με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τα οποία όλα αυτά είναι λειτουργίες παρακράτους παράκεντρου, παραεξουσίας και ξεφεύγουν πλήρως από κάθε αρμοδιότητά του. Αν είχε τέτοιες πληροφορίες έπρεπε αρμοδίως να τις καταθέσει σε αυτούς που είχαν την αρμοδιότητα, σύμφωνα με τον Νόμο, να προστατεύσουν την ασφάλεια και την ακεραιότητα του νομισματοκοπείου. 

Να μας πει και ο πρωθυπουργός την θέση του για το θέμα της ΕΥΠ και με αφορμή αυτά που γράφτηκαν από την ιστοσελίδα του Κούλογλου, ο οποίος είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί να γράφονται αυτά τα πράγματα έτσι. Να μας πει κι αυτός ποιος του έδωσε την πληροφορία.  

ΕΡ: Ως δημοσιογράφος δεν συμφωνώ με την πρότασή σας, οι πηγές προστατεύονται  

ΑΠ: Όταν είναι κανείς δημοσιογράφος πρέπει να μπορεί να στηρίξει αυτό το οποίο λέει. Όταν αναφέρεται ότι ο πρωθυπουργός διέταξε την ΕΥΠ να φυλάσσει το νομισματοκοπείο εμπλέκονται αυτόματα δύο πρόσωπα. Ο πρωθυπουργός και ο διοικητής της ΕΥΠ. Αυτοί δεν πρέπει να πάρουν θέση; Ρωτάω ευθέως τον Αλέξη Τσίπρα. Διέταξε τον διοικητή της ΕΥΠ να φυλάξει το νομισματοκοπείο; Ρωτάω τον διοικητή της ΕΥΠ. Δεν μπορούν να κρύβονται και να σιωπούν. Κι έστειλε ο διοικητής της ΕΥΠ ανθρώπους να φυλάξουν το νομισματοκοπείο; Με ποια αρμοδιότητα το έκανε; Κι ο Προκόπης Παυλόπουλος πρέπει να τοποθετηθεί. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν είναι δυνατόν να τον εμπλέκει ο κ. Στουρνάρας σε μία τέτοια υπόθεση. Να μας πει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Έχει συνομιλήσει με τον κ. Στουρνάρα γι αυτά τα θέματα; Και τι είπαν και τι διαμόρφωσαν; Μαζί διαμόρφωσαν κάποιο ''τείχος''; Απέναντι σε ποιον; Και να μας πουν οι πρώην πρωθυπουργοί που συμμετείχαν στην σύσκεψη. Ποιοι ήταν. Θα πρέπει να τους ονοματίσει ο κ. Στουρνάρας και να πάρουν θέση. Αυτές είναι παραθεσμικές λειτουργίες που θίγουν την καρδιά της Δημοκρατίας.  

ΕΡ: Eμφανιστήκατε, επίσης, ως ρωσόφιλος  

ΑΠ: Δεν είμαι ούτε ρωσόφιλος, ούτε αμερικανόφιλος, ούτε κάτι άλλο. Αγαπάω πάρα πολύ την Ελλάδα. Σε αυτή την χώρα έχουμε μεγαλώσει, πιστεύω στις δυνατότητες του ελληνικού λαού κι αυτό που θέλω να κάνω είναι να υπηρετήσω με όλες μου τις δυνάμεις και με κάθε τίμημα το συμφέρον της χώρας και του ελληνικού λαού. Από αυτή την σκοπιά και μόνο είπα ότι η Ελλάδα χρειαζότανε μια ειδική στρατηγική σχέση με την Ρωσία, στον οικονομικό και στον πολιτικό τομέα. Η ειδική στρατηγική αυτή σχέση είναι ένα αντίβαρο στην εξάρτηση της χώρας μας από την Δύση. Θα μπορούσε αυτή η σχέση να λειτουργήσει εξισορροπητικά, προκειμένου να ασκήσουμε μία πιο ανεξάρτητη εξωτερική και οικονομική πολιτική.  

Δεν το ήθελαν οι Αμερικάνοι. Εμένα με πίεσαν αφόρητα για να μην προχωρήσουμε σε αυτή την σχέση με την Ρωσία και ειδικά στο θέμα του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου, αλλά δεν μπόρεσαν να με εμποδίσουν. Και δεν μπορούσαν να μας κάνουν κάτι που θα ήταν ιδιαίτερα βλαπτικό αν εμείς προχωρούσαμε στον αγωγό. Αν διαμορφώναμε τετελεσμένα γεγονότα θα άλλαζε η σελίδα για την Ελλάδα. Και θα ήταν υποχρεωμένοι να μας δουν διαφορετικά. Και οι Αμερικάνοι και οι Γερμανοί. Δυστυχώς όμως το μνημόνιο έκοψε αυτό τον δρόμο.  

Να επιστρέψουμε στο σήμερα. Η κυβέρνηση δέχεται έντονη κριτική για τους διορισμούς συγγενών στο δημόσιο...  

Δεν είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει μία κυβέρνηση που θέλει να δείξει ένα αξιόπιστο και διαφανές πρόσωπο στην κοινωνία. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο συγγενής είναι άχρηστος, αλλά αυτό δεν αρκεί. Όπως λέμε, η γυναίκα του Καίσαρος δεν φτάνει να είναι τίμια. Πρέπει και να φαίνεται ότι είναι τίμια.  

ΕΡ: Βλέπετε εκλογές;  

ΑΠ: Δεν το αποκλείω το 2016 να είναι και έτος εκλογών. Εγώ δεν βλέπω ότι η κυβέρνηση αυτή έχει μέλλον. Το αντίθετο θα έλεγα. Ενδεχομένως να είναι και θέμα μηνών η ύπαρξή της. Το ασφαλιστικό δεν θα περάσει. Στην κοινωνία, όχι στην Βουλή. Αλλά αν δεν περνάει στην κοινωνία, πως θα περάσει στη Βουλή; Ακόμη κι αν περάσει από την Βουλή, που δεν το βλέπω εύκολο, πως θα το εφαρμόσουν; Θα καταρρεύσει η κοινωνία μας. Δεν θα έχει έσοδα το ασφαλιστικό σύστημα, επειδή θα έχουμε μαζική έξοδο από τα επαγγέλματα και μαζική έξοδο των αγροτών από τα χωράφια. Αυτά είναι εντελώς τρελά! Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει ένα κοινωνικό τείχος απέναντί της, οι βουλευτές δεν θα μπορούν σε λίγο να πηγαίνουν στα σπίτια τους και έχεις τους πιστωτές να λένε από την άλλη ότι αυτά δεν είναι αρκετά! Είπαν μας φέρατε γάτα, εμείς θέλαμε γελάδα. Και πιέζουν για ακόμη περισσότερα μέτρα. Είναι αδιέξοδο. Δεν πρόκειται να βγει η πορεία.  

Θα με ρωτήσετε τι μπορεί να γίνει. Ένα ενδεχόμενο μπορεί να είναι οι εκλογές, το άλλο να πάμε σε ένα πιο διευρυμένο πολιτικό σχήμα, με ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Λεβέντη. Ή να έχουμε και μία Οικουμενική κυβέρνηση με την συμμετοχή και της Νέας Δημοκρατίας κι ίσως με ένα τρίτο πρόσωπο ως πρωθυπουργό. Θεωρώ πολύ πιθανό να έχουμε εξελίξεις. Και σύντομα...  

ΕΡ: Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν αλλάζει τα δεδομένα;  

ΑΠ: Πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν. Ο Μεϊμαράκης φαινότανε πιο συναινετικός απέναντι στην κυβέρνηση και μπορεί ενδεχομένως το κλίμα αυτό να το διαμόρφωνε η Καραμανλική πτέρυγα που τον υποστήριζε ή κάποιοι από τους Καραμανλικούς. Δεν είναι βέβαιος αν ο ίδιος ήταν τόσο πολύ διατεθειμένος να προχωρήσει σε συναινετικά παιγνίδια με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Δεν το ξέρω. Έχω ένα ερώτημα. Από την άλλη πλευρά ο Μητσοτάκης πόνταρε στο ότι θα έκανε στιβαρή αντιπολίτευση στον Αλέξη Τσίπρα κι αυτό του έδωσε πόντους. Δεν ξέρω, όμως, κατά πόσο αυτό θα εκφραστεί στην πράξη . Διότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανήκει στην σκληρή νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό έχει δείξει όλη η πορεία του μέχρι τώρα.  

Γι' αυτό είπα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα είναι αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιπολίτευση θα είναι μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ παρεκκλίνει από την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου. Αλλιώς θα είναι συμπολίτευση και το δεξί χέρι του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα για να εφαρμόσει με συνέπεια το τρίτο μνημόνιο. Κι εκεί που θα εμφανίζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως δήθεν αντιπολίτευση θα είναι περισσότερο για να διατηρεί το μνημονιακό σύστημα κάποια εναλλακτική προς την κοινωνία. Αλλά επί της ουσίας ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν έχει εναλλακτική πρόταση απέναντι στο τρίτο μνημόνιο και δεν θέλει να έχει. Εκτός αν πάμε στην λογική των ισοδυνάμων. Να μην σας κόψω το δεξί πόδι και να σας κόψω το αριστερό. Βλέπω τώρα πως ο Μητσοτάκης που δυσανασχετεί με το ασφαλιστικό της κυβέρνησης. Τι προτείνει; Αν δεν ήθελε μνημόνιο να το καταλάβω. Θα έκανε μία άλλη επιλογή. Αλλά αν λέει ότι το τρίτο μνημόνιο πρέπει να το εφαρμόσουμε, πρέπει να μας πει που θα βρεθούν οι πόροι για τον περιορισμό των ασφαλιστικών δαπανών που προβλέπει το μνημόνιο.  

Δεν είναι ο Μητσοτάκης αντιπολίτευση στον Τσίπρα. Πολιτικά συνεταιράκια είναι. Κι αυτό δείχνει και η πώληση του ΟΛΠ από την κυβέρνηση με την οποία συμφωνεί και πανηγυρίζει ο ''αντιπολιτευόμενος'' Μητσοτάκης. Μέγα σκάνδαλο η πώληση του ΟΛΠ. Μαζί στο σκάνδαλο και στο ξεπούλημα της χώρας Τσίπρας και Μητσοτάκης. Η πώληση αυτή γίνεται με μηδέν τίμημα και με προίκα το ΕΣΠΑ με το οποίο οι Κινέζοι θα κάνουν τις επενδύσεις. Να σας πω και κάτι άλλο. Δεν θα πληρώσουν ούτε καν το ευτελές τίμημα που προσέφεραν. Γιατί; Ο ΟΛΠ είχε σύμβαση με την Cosco για τις προβλήτες 2 και 3. Και με βάση αυτή την σύμβαση η Cosco θα έπρεπε να πληρώνει στον ΟΛΠ ετήσιο μίσθωμα. Τώρα που παίρνει η Cosco τον ΟΛΠ το τίμημα αυτό θα πηγαίνει στον ευατό της και όχι στο δημόσιο. Με τα λεφτά που θα έδινε τα επόμενα χρόνια ως μίσθωμα θα πληρώσει τώρα το ελληνικό δημόσιο για να αγοράσει όλο το λιμάνι του Πειραιά! Είναι αυτές συμφωνίες; Ο Πειραιάς θα γίνει China Town. Λαθρεμπόριο, ασυδοσία, εργασιακός μεσαίωνας, μαϊμού μεταποιητικά προϊόντα.  

ΕΡ: Ποιες πιστεύεται ότι είναι οι σχέσεις της κυβέρνησης με τους Έλληνες ολιγάρχες;  

ΑΠ: Εδώ η κυβέρνηση έχει κάνει έναν μεγάλο συμβιβασμό με την εγχώρια ολιγαρχία και ιδιαίτερα με την διαπλεκόμενη. Κι αυτήν τη στιγμή κάνει και ένα παζάρι για τις άδειες με όλο το τηλεοπτικό στερέωμα. Παζάρι στο οποίο παίζεται ένα παιγνίδι που αφορά τη δυνατότητα η κυβέρνηση να αποκτήσει στήριξη από το τηλεοπτικό καθεστώς της χώρας. Κι εδώ βλέπουμε τον ρόλο που παίζει το επιτελείο του Μαξίμου και ιδιαίτερα ο κ. Παππάς. Είδα με έκπληξη να ορίζει και πόσες άδειες χωράει το ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο. Είναι δυνατόν ένας υπουργός να καθορίζει τον αριθμό των αδειών; Πρέπει να υπάρχει ένα αντικειμενικό, αντιπροσωπευτικό – θεσμικό όργανο που θα κάνει προτάσεις και με βάση μελέτες. Από εκεί και πέρα δεν καταλαβαίνω κάτι. Μπορεί μία κυβέρνηση να παρεμβαίνει σε μία οποιαδήποτε αγορά και να λέει στην Χαλυβουργεία να υπάρχουν 2 επιχειρήσεις, στον άλλο κλάδο 4, σε εκείνον 2. Νομίζει, λοιπόν, κάποιος ότι χωράνε 3 ή 4 άδειες. Και τι τον πειράζει να υπάρξουν 10; Στο τέλος θα μείνουν όσοι αντέξουν. Θα αγωνιστούν, θα ανταγωνιστούν κι όποιος αντέξει.  

ΕΡ: Σας βρίσκω φιλελεύθερο!  

ΑΠ: Όχι! Ομιλώ με τη λογική! Τότε να πούμε ότι κάνουμε μία κρατική τηλεόραση κι ότι είναι αρκετή. Ότι θα έχουμε πλουραλιστική ενημέρωση μέσα από εκεί και τελείωσε! Όταν όμως λες, δεν είμαι εγώ που το λέω, ότι δίνεις άδειες επειδή έχουμε αγορά τηλεοπτική, πως μπορείς να ορίσεις τον αριθμό των αδειών από τα πάνω; Γιατί να ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ μήπως έχει τηλεόραση και κάποιος άλλος, που δεν θα μπορεί να ... επιβιώσει; Για να μην υπάρξει, τάχα, διαπλοκή; Δηλαδή, όσο λιγότερες είναι οι άδειες της τηλεόρασης, τόσο προφυλάσσεται περισσότερο η χώρα από τη διαπλοκή; Aυτό είναι μέγα λάθος και αυταπάτη.  

EΡ: Πως βλέπετε να εξελιχτεί η κατάσταση στην Ελλάδα στα επόμενα χρόνια;  

AΠ: Οι κυρίαρχοι κύκλοι επιλέγουν το μνημονιακό δρόμο για να διατηρήσουν υποτίθεται τη χώρα στο ευρώ.  

Εγώ δεν βλέπω ότι η χώρα μπορεί τελικά να παραμείνει στην Ευρωζώνη όσα μνημόνια και αν εφαρμοσθούν. Είναι αδύνατον αυτό. Ούτε βλέπω ότι η Ελλάδα με τα μνημόνια μπορεί να αποφύγει την χρεοκοπία. Και τα δύο έρχονται. Είναι πλέον θέμα χρόνου. Αντί να αφήσουμε να οδηγηθούν εκεί τα πράγματα κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, με μία οικονομία κατεστραμμένη και μία κοινωνία εξαθλιωμένη, πρέπει να δράσουμε τώρα. Και με δική μας πρωτοβουλία να αναλάβουμε έναν τολμηρό δρόμο εξόδου από την Ευρωζώνη και διακοπής της πληρωμής του χρέους, διεκδικώντας έτσι την διαγραφή του χρέους ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του. Κι' αυτό για να μπορέσουμε να ανασάνουμε και να εφαρμόσουμε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα διεξόδου και ανασυγκρότησης. Αν δεν το κάνουμε αυτό, η χώρα θα φτάσει σε όρια εξαφάνισης και ίσως οι εθνικές συνέπειες να είναι πολύ τραγικές και αμετάστρεπτες.

http://www.iskra.gr/index.php