Σύνορα το ΝΑΤΟ δεν γνωρίζει

γράφτηκε στον Τοιχο about 11 hours ago -  1 Comments

12-2-2016

του Γιάννη Λαζάρου

Το ΝΑΤΟ δεν κάνει περιπολίες. Δεν είναι άλλωστε ο ρόλος του αυτός. Το ΝΑΤΟ υπερασπίζεται με πολεμικά μέσα τα κράτη-μέλη του όποτε αυτά ζητάνε την βοήθειά του πατώντας στην "αμυντική προστασία" των εδαφών. Στην προκειμένη περίπτωση την βοήθεια δεν την επέβαλλε η Ε.Ε αλλά η ελληνική κυβέρνηση. "Ελάτε να μάς φυλάξετε τα σύνορα γιατί εμείς μόνο τις τράπεζες ξέρουμε να φυλάμε", θα έλεγε ο Τσίπρας αν είχε το θάρρος μια φορά να πει αυτό που σκέφτεται πριν να κάνει αυτό που σκέφτονται άλλοι γι' αυτόν.

Η εθνική κυριαρχία και η υποχώρηση των συνόρων από εκεί που μέχρι σήμερα θεωρητικά είχαν τραβηχτεί με συνθήκες και συμφωνίες και άλλα τέτοια κουραφέξαλα, έλαβαν τέλος. Όπως και η θεωρία ότι η Ε.Ε είναι μία Ένωση ισόνομων κρατών έλαβε τέλος από την στιγμή που μόνο η Γερμανία θα έχει την διοίκηση όλων των επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Δηλαδή, δεν είναι το ΝΑΤΟ που έχει την διοίκηση αλλά η Γερμανία και δεν φυλάει τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε το ΝΑΤΟ αλλά η Γερμανία που ως γνωστόν έχει αποδείξει με το οικονομοπολιτικό εξοντωτικό σχέδιο της ότι είναι εναντίον της Ελλάδας και με τις τελευταίες συμφωνίες της ότι είναι αδερφοποιτό κράτος με την Τουρκία.

Ποιος επέλεξε να είναι η Γερμανία ο συνδετικός κρίκος κανείς δεν μάς το έχει πει. Εμείς ως Έλληνες έχουμε μάθει πλέον να ενημερωνόμαστε για τα βασιλικά διαγγέλματα κι αν τυχόν αντιμιλήσει κανείς την ταμπέλα την έχουν έτοιμη: "Αντιδημοκρατική, αντιευρωπαϊκή, φασίζουσα γνώμη". Αυτή όμως η απόφαση την διοίκηση να την έχει η Γερμανία απλά επιβεβαιώνει ότι η Γερμανία φυλάει τα σύνορα του προτεκτοράτου της, δηλαδή της Ελλάδας.

Η δύναμη του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο θα διοικείται από Γερμανούς και συνολικά θα έχει 57 πλοία, που θα βρίσκονται μόνιμα στη Μεσόγειο. Η κύρια δράση της θα είναι μεταξύ Λέσβου, Χίου, Αγαθονησίου, Φαρμακονησίου και των τουρκικών ακτών για να εντοπίζει διακινητές. Δηλαδή θέλουν να μάς κάνουν να πιστεύουμε ότι το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να βρει μέσω των τεχνολογιών που έχει τους διακινητές προσφύγων και μεταναστών από την ξηρά της Τουρκίας και θα πρέπει να αναπτυχθεί με στόλο λες και είναι έτοιμο να εξαπολύσει επίθεση ενάντια στην Ρωσία.

Επίσης το ΝΑΤΟ επειδή υπερασπίζεται εδάφη των κρατών-μελών του διά πυρός και σιδήρου τι ακριβώς θα κάνει με τις βάρκες που μεταφέρουν πρόσφυγες; Θα τους μαζεύει εν πλω στο κατάστρωμα δικών του πλοίων ή της Frontex και θα τους γυρίζει πίσω στην Τουρκία;  Θα παρακολουθεί με 57 πλοία απλά τους διακινητές επί μονίμου βάσεως; Όχι. 
Το λένε ξεκάθαρα: Θα τους αναχαιτίζει. Ως λαός που συνορεύει με την Τουρκία γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει "αναχαίτιση". Σημαίνει εικονική μάχη μερικές φορές και με αληθινά πυρά. Και ποιος θα είναι αυτός που ξέρει ότι οι "αναχαιτισμένοι" θα επιστρέφουν στην Τουρκία και δεν θα τους τακτοποιεί στον πάτο του Αιγαίου; 
Θα κάνει έλεγχο ποιος; Η Frontex της Γερμανίας ή το ελληνικό λιμενικό που θα παίρνει διαταγές από τον Γερμανό διοικητή; Αλήθεια πώς είναι τόσο σίγουρη αυτή η Ε.Ε ότι η Τουρκία που έχει βαρύ παρελθόν, παρόν και μέλλον στην καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων ότι δεν θα φορτώνει σε βάρκες με το ζόρι πρόσφυγες για να τους "αναχαιτίζει" το ΝΑΤΟ μεσοπέλαγα; Ποιος θα τους δει; Το ραντάρ και ο δορυφόρος που χειρίζεται...το ΝΑΤΟ;

Ο μόνιμος σταθμός του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και όλος αυτός ο στόλος που θα πλέει θυμίζει περισσότερο ετοιμασία για αλλαγές στον χάρτη και όχι φύλαξη της Ε.Ε από άμαχους πρόσφυγες. 
Οι γκρίζες ζώνες εξαφανίζονται, η κυριαρχία από την πλευρά της Ελλάδας τελειώνει και όλο το φιλοευρωπαϊκό πολιτικό μέτωπο της Ελλάδας χειροκροτεί που για πρώτη φορά από το 1945 το ΝΑΤΟ πραγματοποιεί τέτοια επιχείρηση...παρακολούθησης. 
Το γελοίο του πράγματος είναι ότι αφού φυλάνε τόσο δραστικά τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε για ποιο λόγο οι φράκτες στα εσωτερικά της σύνορα συνεχίζουν να σηκώνονται αφήνοντας τελευταία την Ελλάδα να μην μπορεί να σηκώσει φράκτη σε κανέναν, αφού όπως είπε πολύ "προφητικά" πριν μήνες ο Τσίπρας αναφερόμενος στο Αιγαίο: "Δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα". Έτσι κάποιοι τότε τού το σφύριξαν στο αφτί και τα κατάφερε στην εντέλεια να μην υπάρχουν και ούτε να υπάρξουν ξανά.

Κοντά στην ώρα μηδέν...

11-2-2016

Εδώ και καιρό ζούμε τις συνέπειες της ανυπαρξίας πολιτικής από την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ανυπαρξία πολιτικής που σιγά-σιγά και σταθερά μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Ποια είναι αυτή:...

του ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Η χώρα έχει απομονωθεί με την κατάληψη των τελωνείων στα σύνορα με όλες τις όμορες χώρες και έχει παραλύσει από τα δεκάδες μπλόκα αλλά και από την γενική απεργία όλων ανεξαρτήτως των κλάδων της κοινωνικής ζωής, ενώ οι αγρότες με τα εκατοντάδες τρακτέρ ανακοίνωσαν την απόφασή τους να κατεβούν στην Αθήνα, στην πλατεία Συντάγματος.

Είναι φανερό ότι φτάσαμε πλέον στην ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ ανεξάρτητα από τις κινήσεις της Κυβέρνησης που προς το παρόν παρακολουθεί αδρανής τις εξελίξεις αδύναμη, σαν να μην υπάρχει.

Σήμερα για πρώτη φορά αποφάσισε να βγει από τη νάρκη της αλλά αντί να δώσει κάποια λύση εκτονώνοντας την κατάσταση, δήλωσε ότι δεν θα επιτρέψει την κάθοδο των τρακτέρ στην Αθήναπροσπαθώντας έτσι να... αποτρέψει την σύγκρουσή της με τους αγρότες που όπως φαίνεται αυτή τη φορά είναι αποφασισμένοι για όλα, αφού τους έχουν φτάσει στο σημείο να παλεύουν για τα πλέον στοιχειώδη δικαιώματά τους. Μια σύγκρουση για την οποία αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση. Ο «διάλογος» που προτείνει τώρα είναι στάχτη στα μάτια των αγροτών, αφού τις αποφάσεις δεν τις παίρνει η κυβέρνηση αλλά οι Θεσμοί.

Βεβαίως μια σύγκρουση όποιας μορφής και με όποια αποτελέσματα θα είναι πλήγμα δεινό σε μια καταρρέουσα χώρα. Και είναι βέβαιο ότι θα μας οδηγήσει όχι μόνο σε βαθύτερη κρίση αλλά παράλληλα και σε μια ακόμα βαθύτερη αλλαγή της ψυχολογίας του Ελληνικού Λαού, ο οποίος πιστεύω ότι συνειδητοποιεί πλέον σε ευρύτατη κλίμακα την ορθότητα των προβλέψεων και των θέσεών μας για το αδιέξοδο στο οποίο μας έχει οδηγήσει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Η διχαστική δήλωση του κ. Τσίπρα που μας χωρίζει σε καλούς και κακούς Έλληνες αποδεικνύει ότι έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα. Αφού για κείνον «κακοί» προφανώς είναι η Δεξιά κι όμως την ίδια στιγμή ο ίδιος και η κυβέρνησή του έχουν αναδειχθεί σε αρχιερείς της Νεοφιλελεύθερης Δεξιάς πολιτικής που εφαρμόζουν κατ’ εντολήν των ξένων Θεσμών. Και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουν ακριβά οι ίδιοι την ολέθρια πλάνη τους. Δεδομένου ότι ο Ελληνικός Λαός έχει την αρετή να μην υποτάσσεται τελικά. Και έχει έρθει πλέον η ώρα αυτή του «τελικά», η ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ που είναι η γενικευμένη σύγκρουση της Κυβέρνησης με τον Ελληνικό Λαό του οποίου η αιχμή είναι σήμερα οι Έλληνες αγρότες στο σύνολό τους και η απόφασή τους να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους.

Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα, όπου η ίδια η ζωή ανάγκασε τους Έλληνες να συγκροτήσουν ένα ανθρώπινο ακέφαλο μεν όμως ενιαίο μέτωπο πάλης. Η δύναμη που εκπέμπει ο παλλαϊκός ξεσηκωμός του Λαού όλων των κλάδων με επί κεφαλής τους αγρότες είναι τόσο μεγάλη που είναι κρίμα (ακόμα και στην περίπτωση που η Κυβέρνηση και οι Θεσμοί υποχωρήσουν κάπως) να έχουν ως κέρδος λίγα ψιχία. Ο Λαός μας δεν αξίζει μια τέτοια εξέλιξη που σε βάθος χρόνου θα τον οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη κρίση.

Αντίθετα αν με την απελπισία αλλά και τη θέληση που τον οδηγούν σ’ αυτόν τον γενικό ξεσηκωμό είχε φροντίσει να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν ως μια ενιαία δύναμη και με κοινούς στόχους στρατηγική τακτική αλλά και προοπτική, θα μπορούσε να κερδίσει πολλαπλάσια.

Γιατί είναι οι ίδιες οι διεθνείς δυνάμεις που μας αναγκάζουν να έχουμε όχι τρεις ή τέσσερις αλλά μόνο δύο εθνικές πολιτικές. Την πολιτική που ακολουθεί τις εντολές των Θεσμών και την πολιτική που υποστηρίζει τη σύγκρουση με τους Θεσμούς.

Δυστυχώς η συγκρότηση αυτού του Ενιαίου Μετώπου Πάλης που δεν θα διαπραγματευόταν απλώς για λίγα ψίχουλα παραπάνω αλλά θα είχε ως στόχο την κατάκτηση των ουσιαστικών δικαιωμάτων του Ελληνικού Λαού δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.

Γι’ αυτό το λόγο η ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ δεν έχει φτάσει μόνο για την Κυβέρνηση αλλά κυρίως για τον Λαό. Και αυτή είναι η μεγάλη Τραγωδία.

Αθήνα, 10.2.2016

Πηγή: http://www.mikistheodorakis.gr/el/politics/1403/?nid=5201

Τα κοράκια πυλώνες της Οικονομίας

γράφτηκε στον Τοίχο 2 months ago -  1 Comments

11-2-2016

Γιάννης Λαζάρου

Η νέα εποχή που ήρθε έφερε μαζί της εκτός από τους υπηρέτες της και νέες συνθήκες επιβίωσης ή μάλλον μια καινούρια οικονομία που την γράφουν από την αρχή και διαδίδεται από τους υποτακτικούς της Ε.Ε.

Αν μέχρι σήμερα γνωρίζατε την παραγωγή γενικά ως μέσο κίνησης της οικονομίας για το κέρδος εργαζόμενων και εργοδοτών, ξεχάστε το.  Στη νέα εποχή δεν υπάρχει παραγωγή οιασδήποτε μορφής, πρωτογενής, δευτερογενής κ.λπ. Υπάρχει μόνο το κέρδος που απομυζά η καθεστηκυία τάξη από τους υποτελείς αρπάζοντας όποια περιουσία τους απέμεινε.

Η αρπαγή περιουσίας ιδιωτικής ή δημόσιας βαφτίστηκε από τον υπεύθυνο υπουργό Σταθάκη ως δευτερογενής αγορά. Δήλωσε στο επίσημο προπαγανδιστικό μέσο "Αυγή" επί λέξη: "Θα επιμείνουμε μέχρι τέλους ώστε τα στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας να μην αποτελέσουν αντικείμενο της δευτερογενούς αγοράς που ανοίγει".

Η πρωτογενής αγορά που εξαφάνισαν οι κυβερνώντες στην Ελλάδα έρχεται να αντικατασταθεί από μια δευτερογενή αγορά που θα κερδίζει από το ξεπούλημα των επιχειρηματικών δανείων και από τους πλειστηριασμούς του σπιτιού σου. Αυτό βάφτισε αγορά ο Σταθάκης και μάλιστα τόνισε πως έχει στόχο μια νέα βιώσιμη ανάπτυξη από την δευτερογενή αυτή αγορά.

Βιώσιμη για ποιόν; Για τους κυνηγημένους; Για τους άνεργους; Ποια είναι η ανταγωνιστικότητα στην οποία αναφέρεται και ποια είναι η στρατηγική επένδυση που θα φέρει έστω ένα μεροκάματο σε έναν Έλληνα;

Η δευτερογενής αγορά του Σταθάκη είναι μια γκιλοτίνα που δεν θα αφήσει ούτε πρώτη κατοικία χαρίζοντας ουσιαστικά υπερκέρδη σε διεθνή κοράκια που λυμαίνονται την παγκόσμια αγορά και είναι ουσιαστικά υπεύθυνα για τις οικονομικές κρίσεις κρατών σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις.

Μια ακόμη κοροϊδία στις ίδιες δηλώσεις του Σταθάκη είναι το οτι κλειδί για την ανάκαμψη, είναι η επένδυση στην στρατηγική της υψηλής προστιθέμενης αξίας δραστηριοτήτων που θα χρησιμοποιεί το πλεονέκτημα το οποίο διαθέτει η χώρα με το υψηλό ποσοστό νέων πτυχιούχων στο οποίο μπορεί να στηριχθεί η ανάκαμψη.

Μεγάλα λόγια που γεμίζουν σελίδες εφημερίδων και τηλεοπτικό χρόνο. Λόγια που περνάνε στο ντούκου οι άμεσα ενδιαφερόμενοι (λαός) χωρίς αντίδραση. Γιατί κάποιος πρέπει να θυμίσει στον Σταθάκη πως οι νέοι πτυχιούχοι έχουν ξενιτευτεί ή ψάχνουν μετά μανίας για μια δουλίτσα καταλήγοντας στα ντελίβερυ για μεροκάματο.

Τα μεγάλα λόγια συμπληρώθηκαν από το ότι για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, θα ενισχυθούν σημαντικά οι εξαγωγικές επιδόσεις. Ο αγώνας επιβίωσης των εξαγωγικών εταιριών στην Ελλάδα είναι άγνωστος για τον Σταθάκη με όλη αυτή την φοροεπιδρομή αλλά και τα capital controls, όπως και μια ατελείωτη σειρά παλινωδιών που στραγγαλίζουν τους επιχειρηματίες. Αν ο Σταθάκης ευνοεί το μοίρασμα των πακέτων σε ημέτερους τότε ναι θα αναπτυχθούν πάλι όλες οι οικονομίας της λαμογιάς.

Το κρεσέντο του υπουργού της αριστεράς στην συνέντευξη ήταν; "Προβλέπεται να υπάρχει το κίνητρο για επτά χρόνια σταθερού φορολογικού περιβάλλοντος για αυτές που επιθυμούν να επενδύσουν μακροχρόνια". 

Τα κοράκια λοιπόν θα έχουν σταθερό φορολογικό περιβάλλον για εφτά χρόνια ενώ οι Ελληνικές επιχειρήσεις που δεν έχουν κόκκινα δάνεια θα φορολογούνται βάση αξιολόγησης των δανειστών. Ως γνωστόν η φορολογία στην Ελλάδα είναι αλληλένδετη με την αξιολόγηση του κουαρτέτου. Πολύ απλά ο Σταθάκης θα κλείσει και τις τελευταίες Ελληνικές εταιρίες που δεν θα πέσουν στα χέρια των κορακιών.

Για μια ακόμη φορά με λόγια αλλά και με τις πράξεις τους αποδεικνύουν πως όλα αυτά ούτε δεν θα λέγονταν σε πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών γιατί θα γέλαγαν. Στην καθημερινότητά μας γελάει μαζί μας ο κάθε Σταθάκης αερολογώντας αλλά και εφαρμόζοντας παράλληλα τις εντολές των προϊσταμένων του για το ξεπούλημα των πάντων.

Είναι η Ευρώπη, Τσίπρα

γράφτηκε στον Τοίχο 20 days ago -  3 Comments

11-2-2016

του Γιάννη Λαζάρου 

Το ότι απευθύνθηκε στον Τσίπρα η παραφρασμένη ρήση «είναι η εφαρμογή, ανόητε» το ένιωσε και το τελευταίο μπρόκολο στην υφήλιο. Το έδειχνε η χαιρεκακία στο στυγνό πρόσωπο του φασίστα Σόιμπλε αλλά και η γλώσσα του σώματος του κατά τα άλλα αξιοπρεπούς πρωθυπουργεύοντος διορισμένου υπαλλήλου του ιδίου φασίστα στην αποκαλούμενη ακόμη Ελλάδα. 

Κάτι έπρεπε να απαντήσει και το κουρδιστό λούτρινο της αριστεράς, έτσι αφού αερολόγησε μέσα στον εξευτελισμό του ζήτησε περισσότερη Ευρώπη. Θα μπορούσε βέβαια στα πλαίσια της διπλωματίας να απαντήσει ως ελεύθερος άνθρωπος πολύ απλά παραφράζοντας κι αυτός την παράφραση του ναζιστή: «Είναι η Ευρώπη, ανόητε».

Ως ελεύθερος και σκεπτόμενος θα μπορούσε να του θυμίσει την ανοιχτή πληγή του πλανήτη που ονομάζεται Ευρώπη. Μια πληγή που αιώνες τώρα δεν αφήνει σε ησυχία τον οποιονδήποτε λαό από την Ασία μέχρι την Αφρική και την Νότια Αμερική μόνο και μόνο για το κέρδος. Από όπου και να την πιάσεις την «πολιτισμένη» Ευρώπη βρωμάει σαπίλα και αίμα. Πουλώντας «πολιτισμό» και Θεό, σκότωσε λεηλάτησε διέλυσε και σκλάβωσε λαούς και ηπείρους. 

Αν ήθελε και για να μην μπλέξει με την αιματοβαμμένη ιστορία της Ευρώπης θα μπορούσε να προσθέσει στην παράφραση το «Είναι η Ευρώπη και ειδικά η Γερμανία, ηλίθιε». Να του κάνει μια ανασκόπηση με λίγα λόγια για την πορεία και τα θέλω αυτής της χώρας από τον Α' παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα. Να του θυμίσει πόσο αίμα και πόνος στον βωμό της κυριαρχίας ενός λαού που κάθε λίγο και λιγάκι σκοτώνει, σφάζει, λεηλατεί. διότι θέλει τον πλούτο για πάρτη του. Όλον τον πλούτο, όλων των λαών. Αυτή ήταν είναι και θα είναι η πολιτική της Γερμανίας έστω κι αν σήμερα ο ναζίστας Σόιμπλε αντί για την σβάστικα φοράει γραβάτα. 

Αντ' αυτού ζήτησε περισσότερη Ευρώπη. Δεν χόρτασαν θάνατο οι Ευρωπαίοι στην Ελλάδα, δεν χόρτασαν δυστυχία, θέλουν κι άλλα συνεπικουρούμενοι από στρατιές Ευρωπαϊστών ελληνόφωνων ανδρείκελων. Αν ήταν θέμα πολιτικής ή ιδεολογίας θα μπορούσες να τους αντιπαλέψεις. Όμως δεν είναι τίποτε από αυτά. είναι απλά θέμα δουλοπρέπειας και ραγιαδισμού. Είναι θέμα κουκουλοφορίας. Τόσο απλά όπως έδιναν τους αγωνιστές την περίοδο της Ναζιστικής κατοχής, έτσι σήμερα συντάσσονται με τα Ευρωπαϊκά κόμματα (ναι, υπάρχουν) στην Ελλάδα και προσκυνάνε τους πάντες για το τομάρι τους. 

Η Ελλάδα δεν μπορεί να καυχηθεί πως τα τελευταία διακόσια χρόνια υπήρξε ανεξάρτητο κράτος, όμως όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν και τα προσχήματα που κρατούσαν τόσον οι εξουσιαστές όσο και οι εντόπιοι εντολοδόχοι. Οι λόγοι ήταν πολλοί, από την χρησιμοποίηση του στρατού της (λέγε με ΑΝΤΑΝΤ) μέχρι και την εκμετάλλευση της γεωστρατηγικής θέσης. Από την στιγμή που εξέλειπαν οι λόγοι αυτοί τα προσχήματα δεν έχουν θέση στο αλισβερίσι κατακτητών και υπόδουλων. 

Είναι ο έβδομος χρόνος που ο κάθε «πολιτισμένος» Ευρωπαίος βγαίνει και λοιδορεί ένα λαό που μπορεί να ζήσει και να μεγαλουργήσει όπως κάθε λαός άλλωστε, αν δεν έχει στο κεφάλι του κεχαγιά ή θεσμούς όπως τους αποκαλεί ο Τσίπρας. 

Ποια Ευρώπη, ρε Τσίπρα; Αυτή που σου δίνει δώρο ένα Μικελάντζελο και σφάζει ανελέητα έναν λαό; Αυτή που θέλει να έχει ρυθμό η δυστυχία που σπέρνει και ξεχνιέται με ένα Βιενέζικο βάλς; Αυτή που μπορεί να πουλήσει και δέκα εκατομμύρια δολάρια  την δυστυχία της Γκέρνικα αποτυπωμένη σε ένα καμβά; 

Ποια Ευρώπη ρε Τσίπρα; Αυτή που μεγαλούργησε στην Αλγερία; Αυτή που ταύτισε την ομορφιά ενός Εντελβάις με το αίμα αδικοχαμένων; Αυτή που έσφαξε τους Σέρβους συνεπικουρούμενη από την πέραν του Ατλαντικού κορασίδα της;  

Ποια Ευρώπη ρε Τσίπρα; Αυτή που με βασιλείες ή αυτοκρατορίες από Ναπολέοντες μέχρι Χιτλεράδες δεν αφήνει ανάσα ποτέ για κανέναν λαό; 

Αυτά φυσικά δεν μπορεί να τα σκεφτεί ένα δουλικό. Γι αυτό και μέσα στον συρφετό της πανευρωπαϊκής δουλικότητας υπήρξε και ένας Ντα Βίντσι και οι όμοιοί του, ένας Θερβάντες και οι όμοιοί του και πάει λέγοντας. Στο τέλος η πλειοψηφία των άχρηστων αιμοδιψών  αυτούς πουλάει χωρίς να καταλαβαίνει ποτέ την αξία τους. Όπως ακριβώς πουλάς εσύ και οι όμοιοί σου αυτό που δεν θα καταλάβετε ποτέ. Την Πατρίδα.

Ποια πολιτική χειραφέτησης σε μια νεοφιλελεύθερη Ευρώπη;

Του Αντρέ Τοζέλ:

11-2-2-16 | από Σύνταξη

ΔΙΕΘΝΗ

Δημοσίευση: Φύλλο 241 

         

Συνεχίζουμε για τέταρτη εβδομάδα την παρουσίαση της συζήτησης μεταξύ του αντιπροέδρου της Βολιβίας και Ευρωπαίων διανοουμένων, που πραγματοποιήθηκε φέτος στην έδρα του Γαλλικού Κ.Κ. στο Παρίσι, με εκτενή αποσπάσματα της παρέμβασης του Αντρέ Τοζέλ. Ο Αντρέ Τοζέλ, γεννημένος το 1941, είναι φιλόσοφος και πανεπιστημιακός. Ξεκινώντας τη δράση του ως μέλος της προοδευτικής πτέρυγας της καθολικής νεολαίας, επηρεάστηκε από τον Αλτουσέρ και, το 1968, οργανώθηκε στο μαοϊκό ρεύμα. Το 1972 εντάχθηκε στο Γαλλικό Κ.Κ., από το οποίο αποχώρησε δώδεκα χρόνια αργότερα. Επαναπροσέγγισε την οργανωμένη πολιτική δράση μέσω του Μετώπου της Αριστεράς το 2012. Σαν πανεπιστημιακός και συγγραφέας ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη σκέψη του Σπινόζα και του Γκράμσι. Από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει δεκάδες βιβλία του. Διεύθυνε, μεταξύ άλλων, το Κέντρο Ιστορίας των Συστημάτων Σύγχρονης Σκέψης (Παρίσι) και το Κέντρο Ερευνών Ιστορίας των Ιδεών (Νίκαια). Συμμετέχει εδώ και χρόνια στο κίνημα λαϊκής εκπαίδευσης.

Η παρέμβαση του Αντρέ Τοζέλ στη συζήτηση με τον Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα

Ο Τοζέλ, στο επίκεντρο της προβληματικής του οποίου είναι πάντα η πολιτική της χειραφέτησης, ξεκινά την παρέμβασή του εξηγώντας γιατί ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Βολιβία «ενώ στη δική μας ήπειρο η προοπτική της χειραφέτησης μοιάζει να σβήνει και οι Αριστερές βρίσκονται σε πορεία εξαφάνισης». Αναφέρεται στον πρωτότυπο χαρακτήρα ενός πολυεθνικού κράτους στην καρδιά της Λατινικής Αμερικής και στα μέχρι σήμερα επιτεύγματά του, τονίζοντας: «Όλα αυτά μοιάζουν να ιχνογραφούν ένα σοσιαλισμό του 21ου αιώνα που, για την Ευρώπη, παραμένει μέχρι στιγμής μακρινό όνειρο». Αμέσως μετά όμως υπογραμμίζει ότι «δεν μπορούμε, παρ’ όλα αυτά, να ζητούμε από τη βολιβιάνικη εμπειρία αυτό που δεν μπορεί να μας προσφέρει – δηλαδή την κατανόηση αυτής καθαυτής της δικής μας ιστορικής κατάστασης». Και περνά απευθείας στην αποτίμηση του παρελθόντος που «μας έφερε στη σημερινή κρίση η οποία διαπερνά την καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση».

Καταστροφή του κράτους πρόνοιας

Η ευρωπαϊκή οικοδόμηση ξεκίνησε υποχρεώνοντας τα εθνικά κράτη να απεμπολήσουν σταδιακά μια σειρά δικαιώματα και κυριαρχικά προνόμια προκειμένου να ενταχθούν σε ένα πλαίσιο συντονισμού εθνικών κρατών που τα ενώνει το ίδιο κοινωνικό συμβόλαιο [ΣτΜ: το οποίο αναγκάστηκαν να συνάψουν οι άρχουσες τάξεις με τα λαϊκά κινήματα, παραχωρώντας κράτος πρόνοιας και δικαίου]. Όσο διάρκεσε αυτός ο συμβιβασμός, οι λαϊκές μάζες δεν ένιωθαν ότι η ευρωπαϊκή οικοδόμηση είναι εχθρός τους. Την αντιμετώπιζαν περισσότερο ως ένα θεσμό που γενικεύει το κράτος πρόνοιας. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του ανατολικού μπλοκ, θεωρήθηκε ότι αυτό το καθεστώς κράτους πρόνοιας θα συνεχιζόταν υπό σοσιαλδημοκρατική ηγεμονία. Αποδείχτηκε ότι αυτή ήταν μια εσφαλμένη πεποίθηση. Εκείνη ακριβώς την περίοδο εξαπολύθηκε μια «παθητική επανάσταση» υπό νεοφιλελεύθερη ηγεμονία, προετοιμασμένη καιρό πριν από ένα δίκτυο θεωρητικών, πολιτικών και επιχειρηματιών. Η καταστροφή του κράτους πρόνοιας έγινε ακριβώς ο μεταβατικός στόχος τους, η υλοποίηση του οποίου ήταν απαραίτητη για να επιβληθεί το βασίλειο των ελεύθερων συναλλαγών και της ανταγωνιστικότητας, ο θρίαμβος μιας αρπακτικής χρηματοπιστωτικής οικονομίας, η εξάλειψη των κοινωνικών δικαιωμάτων και των δημόσιων υπηρεσιών, το ξερίζωμα των κοινών αγαθών και της αλληλεγγύης.

Μορφές κυριαρχίας και ηγεμονίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Η ευρωπαϊκή οικοδόμηση που έγινε Ευρωπαϊκή Ένωση αποδείχτηκε ότι είναι ο ένοπλος βραχίονας αυτής της νεοφιλελεύθερης παθητικής επανάστασης. […] Η Ευρωπαϊκή Ένωση –ούτε κράτος, ούτε ομοσπονδία– θρονιάστηκε ως διακυβέρνηση που ελέγχει και προσανατολίζει σε μια όλο και πιο νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση την πολιτική των κρατών μελών. Μπόρεσε έτσι να διευρυνθεί και να μετατρέψει αυτή τη διεύρυνση σε μια σχεδόν αυτοκρατορική διείσδυση στην ανατολική Ευρώπη, ώστε να συγκροτηθεί ως υποϊμπεριαλιστική δύναμη στο πλάι των ΗΠΑ – που είναι οικονομικός ανταγωνιστής, αλλά αναγνωρίζονται ως πολιτικός και πολιτιστικός κυρίαρχος. […] Στη διάρκεια της βαθιάς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση δεν δίστασε ούτε μπροστά στον κίνδυνο να ενισχύσει τις εσωτερικές ανισότητες μεταξύ του Βορρά και του Νότου της. Η επιδιωκόμενη και εξυμνηθείσα συνομοσπονδιοποίηση αποδείχτηκε ότι είναι μια μορφή εσωτερικής περιφερειακής κυριαρχίας του Βορρά πάνω στο Νότο (τα PIGS), ενώ στο Βορρά έδωσε μορφή σε μια εθνική ηγεμονία – αυτή της Γερμανίας. Το δημόσιο χρέος κατέστη μέσο ολοκληρωτικής άσκησης εξουσίας – που δεν δίστασε να μετατρέψει την Ελλάδα σε έθνος φτωχοποιημένο και ταπεινωμένο, σε προτεκτοράτο.

Βαθιά κρίση της γαλλικής Αριστεράς

Είναι με βάση τα παραπάνω προαπαιτούμενα μιας ευρωπαϊκής λευκής τρομοκρατίας που πρέπει να κατανοήσουμε τη σχεδόν εξαφάνιση της καθεστωτικής Αριστεράς, όπως και τα διαδοχικά (και σήμερα αναμεμειγμένα) συναισθήματα ανημπόριας, οργής και ιδεολογικής σύγχυσης που κυριάρχησαν στους πληθυσμούς και κανοναρχούν την κοινή λογική τους. […] Η Αριστερά διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη. Έχει σχεδόν καταστραφεί. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ολοκλήρωσε την ενσωμάτωσή του στη νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, διαδικασία που ξεκίνησε την περίοδο του Μιτεράν, και σήμερα λειτουργεί ως λάιτ φράξια του μεγάλου και ενιαίου νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού κόμματος. […] Το Κομμουνιστικό Κόμμα υποβαθμίστηκε σε μια ισχνή οργάνωση με ένα μικρό εκλογικό κεφάλαιο σε επίπεδο δήμων και σε ορισμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις. Ταλαντεύεται δίχως επιτυχία ανάμεσα στην ελπίδα ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα ξαναγίνει σοσιαλιστικό, και στην επιδίωξη ενός Μετώπου της Αριστεράς που κατέληξε να ξαναγίνει εκλογικό καρτέλ. Η άκρα Αριστερά είναι ικανή για αναλύσεις, αλλά δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει επαφή με τις μισθωτές μάζες και τα τεράστια στρώματα πρεκάριων που γεννήθηκαν μέσα στα 20 τελευταία χρόνια. […]

Αναζητείται η μίνιμουμ σύνθεση που θα συναρθρώσει τις αντιστάσεις

Ένας κόσμος που είχε σαφή ορόσημα καταρρέει, κι ένας άλλος γεννιέται, χωρίς καμιά σαφήνεια ως προς το μέλλον του, στα πλαίσια μιας μη αναστρέψιμης «οργανικής κρίσης» (με την γκραμσιανή έννοια) που μπορεί να οδηγήσει σε αυτοκαταστροφή. Η αίσθηση της αδυναμίας δεν εμποδίζει μονάχα τη σύγκλιση των αντιστάσεων: εμποδίζει κυρίως την κατανόηση των μετασχηματισμών του κόσμου που οδήγησαν στη δίχως προηγούμενο ιστορική ήττα του σύγχρονου κινήματος. Αυτή η αδυναμία είναι που εμποδίζει τις όλο και πολυπληθέστερες θεωρητικές κριτικές του νεοφιλελευθερισμού και του νεοκαπιταλισμού να καταλήξουν σε μια μίνιμουμ σύνθεση, ικανή να δώσει νόημα στις διάφορες αντιστάσεις και να τις συναρθρώσει σε μια πραγματικά πληθυντική και μαζική δύναμη κρούσης. […]

- See more at: http://www.e-dromos.gr/adre-tozel/#sthash.Fj9RWklW.dpuf

Η κοινωνία θέτει τις δικές της «κόκκινες γραμμές»

11.02.2016 | από Σύνταξη

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δημοσίευση: Φύλλο 298 - 06/2/2016

         

Ο λαϊκός παράγοντας επανέρχεται στο προσκήνιο καθορίζοντας τις πολιτικές εξελίξεις

του Βασίλη Ξυδιά

Καθώς η αντίδραση της κοινωνίας κλιμακώνεται το ερώτημα είναι μέχρι πού μπορεί να φτάσουν τα πράγματα. Μέχρι πού μπορούν να το πάνε οι εξαγριωμένοι αγρότες και οι άλλες αγανακτισμένες επαγγελματικές ομάδες, που βλέπουν πλέον πως η εφαρμογή του μνημονίου δεν τους κάνει απλώς φτωχότερους, αλλά τους καταστρέφει ολοσχερώς· τους στερεί την επαγγελματική και κοινωνική τους υπόσταση.

Είναι σαφές ότι σ’ αυτήν τουλάχιστον τη φάση ο κοινωνικός ξεσηκωμός δεν μπορεί να απαντήσει ούτε στο γενικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας, ούτε στο πρόβλημα της παραγωγικής της ανασυγκρότησης. Δεν είναι ένα κίνημα θετικής διεξόδου, ούτε από πολιτική, ούτε από κοινωνική ή αναπτυξιακή άποψη. Είναι όμως ξεκάθαρα ένα κίνημα αντίστασης. Είναι η κοινωνία που εισβάλλει αναπάντεχα στο πολιτικό προσκήνιο, θέτοντας εμπόδιο στη συντελούμενη μνημονιακή καταστροφή τις δικές της «κόκκινες γραμμές», πραγματικές αυτή τη φορά.

Επιφυλάξεις

Είναι όντως έτσι; Αναρωτιούνται οι απαισιόδοξοι. Πόσο ισχυρές είναι αυτές οι κοινωνικές «κόκκινες γραμμές»; Ας πάρουμε, φερ’ ειπείν, τους αγρότες που είναι η αιχμή του λαϊκού ξεσηκωμού. Πόσο απαλλαγμένα είναι τα αγροτικά μπλόκα και γενικότερα ο αγροτικός κόσμος από τα παλιά «διεκδικητικά» στερεότυπα και από πιθανές αυταπάτες για «εφικτές βελτιώσεις» στα κυβερνητικά σχέδια; Μήπως η επιρροή των παλαιών αγροτοσυνδικαλιστών με την κομματική νοοτροπία και την εξυπναδίστικη διαπραγματευτική λογική οδηγήσει τελικά σε υποχώρηση, με κάποια ίσως ανταλλάγματα (π.χ. περί τα τέλη Φεβρουαρίου που οι αγρότες οφείλουν κανονικά να επιστρέψουν στα χωράφια τους); Και μήπως η παρουσία χρυσαυγιτών ή δεξιών εκτρέψει τελικά την κατάσταση; Πόση είναι, τέλος πάντως, η επιρροή των νέων, μη εξαρτημένων από κόμματα στελεχών; Μπορούν αυτοί, και σε ποιο βαθμό, να δώσουν άλλη δυναμική στα πράγματα;

Εύλογα ερωτήματα, τα οποία όμως δεν μπορούν να απαντηθούν από «εξωτερικούς παρατηρητές». Όσοι έχουν τέτοιες απορίες, αν δεν είναι προσχηματικές, θα πρέπει να μπουν οι ίδιοι μέσα στον χορό για να δούνε εκ των ένδον πώς κανείς χορεύει. Στο κάτω κάτω ακόμα και ο πιο απαισιόδοξος οφείλει να παραδεχθεί πως, ως τώρα τουλάχιστον, το κίνημα δεν έχει πέσει σε χοντρές παγίδες. Αντιθέτως, έχει δείξει δείγματα ωριμότητας και σταθερότητας. Για παράδειγμα, είναι εντυπωσιακή η ομοφωνία με την οποία οι εκπρόσωποι των μπλόκων έχουν αποφύγει να πέσουν στην παγίδα του δήθεν «διαλόγου», στην οποία ήθελε να τους παρασύρει η κυβέρνηση. Κι είναι επίσης εντυπωσιακή η ψυχραιμία και η αποφασιστικότητα με την οποία κινήθηκαν τους πέντε αυτούς μήνες μετά τον εκλογικό θρίαμβο των μνημονιακών δυνάμεων, ώστε να φτάσουμε σήμερα σ’ έναν πραγματικά καθολικό αγροτικό ξεσηκωμό, με μια τέτοια κοινωνική αποδοχή που δεν είχαν ποτέ οι αγροτικές κινητοποιήσεις στο παρελθόν. Θα πρέπει αυτό να πιστωθεί στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, νεότερες ή παλαιότερες, που χειρίστηκαν ώς τώρα τα πράγματα.

Περιεχόμενο και σκοπός του αγώνα

Υπάρχουν και σκοτεινά σημεία· δεν υπάρχει αμφιβολία. Το πρώτο και το πιο σημαντικό αφορά το περιεχόμενο και τον ίδιο τον στόχο της κινητοποίησης. Κι ας δεχτούμε εδώ ότι το περιεχόμενο δεν μπορεί για την ώρα να είναι άλλο από την άρνηση των μνημονιακών μέτρων. Θα ήταν ευχής έργο αν υπήρχαν κάποια κομμάτια του αγροτικού κινήματος που να θέτουν το ζήτημα μιας εναλλακτικής στρατηγικής ή άμεσων πρωτοβουλιών για την ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα, αλλά είναι σαφές ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Ακόμα κι αν υπάρχουν τέτοια στοιχεία, δεν μπορούν ακόμα να δώσουν το στίγμα τους στον πολιτικό αγώνα. Κρατάμε, λοιπόν, την εκκρεμότητα και εστιάζουμε στην απόρριψη των μέτρων που διαλύουν τον σημερινό αγρότη παραγωγό.

Πόσο αποφασισμένοι είναι οι αγρότες των μπλόκων να επιμείνουν στην απόρριψη αυτών των μέτρων μέχρι τέλους; Οι ίδιοι δηλώνουν ομόφωνα, με όλους τους τρόπους, ότι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Και δείχνουν όντως πειστικοί στη δήλωσή τους αυτή. Φαίνεται, όμως, πως υπάρχουν αρκετοί που το λένε αυτό με ειλικρίνεια μεν, έχοντας όμως την ελπίδα πως η κυβέρνηση τελικά κάπου θα υποχωρήσει. Σφάλλουν προφανώς. Δεν έχει γίνει ακόμα σε όλους σαφές ότι η κυβέρνηση, ακόμα κι αν το ήθελε, δεν μπορεί να υποχωρήσει. Δεν της αφήνει αυτό το περιθώριο η συμφωνία που υπέγραψε, και οι επίτροποι που την επιτηρούν.

Το κρίσιμο, από την άποψη αυτή, είναι να συνειδητοποιήσει όλος ο αγροτικός κόσμος, όπως και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, πως η διάλυση της αγροτιάς, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των ελεύθερων επαγγελματιών και της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας δεν είναι μια ατυχής παρενέργεια των μνημονίων, αλλά είναι ένας από τους βασικούς τους σκοπούς. Είναι ο κύριος στόχος και η απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε επανεκκίνηση της ανάπτυξης στη χώρα προς την κατεύθυνση που τη φαντάζεται το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Κι αυτό θέτει τους αγρότες και όλη την κοινωνία μπροστά σ’ έναν μακρόχρονο αγώνα αντοχής, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση θα βρίσκεται στα πράγματα.

Μορφές δράσης

Κι έτσι ερχόμαστε στο δεύτερο σκοτεινό σημείο, που αφορά τις μορφές του αγώνα. Η αίσθηση ότι η κυβέρνηση, πιεζόμενη, μπορεί τελικώς να υποχωρήσει, οδηγεί και σε αντίστοιχες μορφές αγώνα, που ακόμα κι αν μοιάζουν ακραίες, παραμένουν κατά βάση διεκδικητικές και δεν μπορούν να έχουν την απαιτούμενη διάρκεια. Τέτοια είναι, για παράδειγμα, η περίπτωση του μπλοκαρίσματος των δρόμων γενικώς και αορίστως· μορφή αγώνα κληρονομημένη από το αμαρτωλό παλαιοσυνδικαλιστικό παρελθόν. Νομίζουν ίσως αυτοί που την υιοθετούν πως μπλοκάροντας κάποιες από τις λειτουργίες της κοινωνίας ασκούν πίεση στην κυβέρνηση. Αλλά, όπως είπαμε, τι πίεση να νιώσει ο Τσίπρας (και ο κάθε Τσίπρας) από τα αγροτικά τρακτέρ, όταν τον έχουν ήδη λιώσει τα γερμανικά… Πάντσερ;

Ενδιαφέρουσα από την άποψη αυτή και σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση υπήρξε η τακτική που ακολούθησαν οι αγρότες στο μπλόκο του Ισθμού. Άνοιξαν κατ’ επανάληψη τα διόδια, αφήνοντας τον κόσμο να περνάει δωρεάν. Φαίνεται όμως ότι η κλιμάκωση των πραγμάτων έφερε στην επιφάνεια κλασικά αντανακλαστικά, κάνοντας το μπλόκο του Ισθμού να επιστρέψει στις παλαιότερες μεθόδους του γνωστού μπλοκαρίσματος. Εδώ λειτουργεί ακόμα η αδράνεια, δυστυχώς.

Δεν παύουν όμως να υπάρχουν και ενθαρρυντικά δείγματα. Τις προάλλες, Τετάρτη 3/2, οι αγρότες στο Άργος, την Ιεράπετρα κ.ά. μετέφεραν τη δράση τους στο κέντρο των πόλεων, προβαίνοντας σε καταλήψεις τραπεζών (συμβολικές προς ώρας), που θέτουν στο στόχαστρο τους ηθικούς αυτουργούς και τους τελικούς ωφελούμενους από την καταστροφή. Έξυπνη κίνηση! Ενδιαφέρον έχει επίσης η απόφαση που έλαβαν την Τετάρτη οι λογιστές και φοροτεχνικοί στο Οικονομικό Επιμελητήριο Αθηνών για αποχή από την υποβολή δηλώσεων. Αυτό ακριβώς χρειάζεται! Μορφές απεργίας και πολιτικής ανυπακοής που δεν μπλοκάρουν τις αναγκαίες λειτουργίες της κοινωνίας (κυκλοφορία, μεταφορές, εκπαίδευση, υγεία κ.λπ.) αλλά εκείνες που αφορούν την άσκηση της πολιτικής εξουσίας, τον σκληρό πυρήνα της Διοίκησης και την εφαρμογή των μνημονίων (π.χ. εισπρακτικοί μηχανισμοί).

Ξεπερνώντας τα στερεότυπα

Όπως έγραφε ο Δημήτρης Κοδέλας στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου, «στην κρίσιμη αυτή καμπή έχει σημασία τα περιεχόμενα και οι μορφές να είναι τέτοια ώστε: α) να δημιουργούν ενότητα στους αγωνιζόμενους αγρότες και στα διαφορετικά μπλόκα, β) να καλλιεργούν την ενότητα με τις υπόλοιπες πληττόμενες κοινωνικές τάξεις, περιορίζοντας τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που επιδιώκει η κυβέρνηση, γ) να διατηρούν/αυξάνουν τη μαζική συμμετοχή και την πραγματική συμμετοχή και δημοκρατία, δ) να εμβαθύνουν την συζήτηση γύρω από το παραγωγικό ζήτημα και τη διέξοδο της χώρας». (Ο αγώνας επιβίωσης των αγροτών μπορεί να ανοίξει δρόμους, ΔτΑ φ. 297, 30/1/2016, σελ. 6-7). Τα πράγματα δεν είναι απλά, ακόμα κι αν παραβλέψουμε για την ώρα το δ΄ σημείο. Η αδράνεια από τις παλαιές αντιλήψεις και συνήθειες είναι ισχυρή. Οι δυσκολίες μεγάλες.

Παρ’ όλα αυτά φαίνεται πως το κίνημα είναι ζωντανό, αυθεντικό και σε μεγάλο βαθμό ακηδεμόνευτο. Και μέρα με τη μέρα αποκτά συνείδηση των προβλημάτων και αναζητά λύσεις. Πέντε μόλις μήνες μετά την εκλογή μιας πανμνημονιακής Bουλής ο λαϊκός ριζοσπαστισμός αναδεικνύεται και πάλι σε πρωταγωνιστικό πολιτικό παράγοντα, παρ’ όλους τους περιορισμούς, τις αντιφάσεις και τις ανακολουθίες του. Όπως το 2011 στις πλατείες. Όπως τον Ιούλιο του 2015 με το δημοψήφισμα. … Και δεν αποκλείεται να είναι αυτός ο λαϊκός παράγοντας που θα καθορίσει άμεσα τις πολιτικές εξελίξεις επιτείνοντας αποφασιστικά το κυβερνητικό αδιέξοδο.

- See more at: http://www.e-dromos.gr/h-koinonia-8etei-tis-dikes-ths-kokkines-grammes/#sthash.sG2lfRxi.dpuf

Ξεμένοντας από χρήμα, από συμμάχους, από άλλοθι (και από κορόιδα)

11-2-2016

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΑΚΗ

Η κυβέρνηση ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη πορεία της. Και το κάνει πολύ γρήγορα. Αυτό το λαϊκιστικό αριστερό-δεξιό συνοθύλευμα, φρόντισε να φάει τα ψωμιά του πριν ακόμη τα πιάσει στα χέρια του.

Η κυβέρνηση αυτή λοιπόν μετα τις εκλογές του Σεπτεμβρίου πίστευε στις γρήγορες λύσεις. Έχουμε ψηφίσει το δικό μας Μνημόνιο, βάζουμε τον κ. Τσακαλωτο, τον κ. Κατρουγκαλο, τον κ. Σταθακη να δέχονται ότι μας ζητάνε, κλείνουμε την αξιολόγηση τον Νοέμβριο άντε το πολύ Δεκέμβριο, παίρνουμε την μείωση του χρέους μέχρι τον Φλεβάρη και μετά καβάλα στην Ανάπτυξη κατακτούμε τις λεωφόρους του μέλλοντος μένοντας στην κυβέρνηση μέχρι τα βαθιά γεράματα…

Ο Αντώνης με τα λόγια,
κτίζει Ανώγεια και Κατώγεια…

Κάπως έτσι την πάτησαν και αυτοί. Και μαζί τους και εμείς.

Σήμερα η κυβέρνηση έχει οδηγήσει την χώρα σε δεινή θέση . Στην κόψη του ξυραφιού. Η οικονομία βυθίζεται, οι αντοχές εξαντλήθηκαν. ...
Η κοινωνία έχει στραφεί ομόθυμα εναντίον της κυβέρνησης, στο εξωτερικό οι σύμμαχοι έχουν αρχίσει να κτυπούν απλώς την πλάτη στο στυλ εκείνου του Φινλανδού με το «Κάλο κουράγιο Έλληνες», οι Σκοπιανοί αναδεικνύονται σε συνοριοφύλακα της …Ευρώπης την ώρα που ο κ. Μουζαλας με τον Πάνο Καμμενο προσπαθούν να βρουν τρόπο μετατροπής της Ελλάδας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μερικών εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών. Αυτών που πριν λίγους μήνες ο κ. Καμμενος ονόμαζε «λάθρο»…

Όμως η κυβέρνηση ξέμεινε πια από ακροατήριο και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της. Ακόμη και εκείνοι που πιάστηκαν κορόιδο, πιστεύοντας καλόπιστα ότι η Αριστερά, δεν μπορεί, με τις ευαισθησίες που έχει θα τα καταφέρει να μας κάνει πιο εύπεπτο το Μνημόνιο, αρχίζουν να συνέρχονται.

Γιατί πολύ απλά η κυβέρνηση αυτή του Αλέξη Τσιπρα και του Πάνου Καμμενου δείχνει ότι δεν μπορεί. Το μόνο που καταφέρνει μέχρι τώρα είναι να εφευρίσκει άλλοθι για να εξηγεί τις αποτυχίες της και την σήψη της.

Παρακολουθούμε την συζήτηση («Θα τους πηδήξουμε» έγραφε γνωστός αρθρογράφος) για την διαπλοκή, που υπονομεύει την κυβέρνηση, για τα κανάλια που δεν την αφήνουν να πιάσει το μάξιμουμ της απόδοσης της κλπ.

Αλήθεια τι εμποδίζει την κυβέρνηση να βάλει τάξη; Να τιμωρήσει όσα “εγκλήματα» έχουν διαπράξει οι καναλάρχες και οι εκδότες; Γιατί περιορίζεται σε απειλές; Κάποιοι είπαν ότι είναι μια μορφή εκβιασμού. Μην μιλάς γιατί θα σε κλείσουμε. Δεν φαίνεται να πιάνει το κόλπο, αλλα εδώ φαίνεται ότι υπάρχουν κάποιες σατανικές σκέψεις.

Αφήστε τους να μας πολεμάνε, θα είναι το άλλοθι μας στα τελευταία κορόιδα που έχουν απομείνει. Οι καναλάρχες φταίνε για όλα, φταίνε που δεν σκίσαμε πέρυσι τα Μνημόνια, φταίνε που υπογράψαμε το ολόδικο μας Μνημόνιο, φταίνε που δεν εφαρμόζουμε όσα συμφωνήσαμε με τον Σόιμπλε.

Τα κάναμε σκατά, σας χώσαμε στο Τρίτο Μνημόνιο, σας φορτώσαμε 2-3 δις ακόμη αλλά φταίνε οι καναλαρχες.

Όταν χαθούν όλες οι επιλογές και το μόνο που θα απομένει θα είναι το Κουγκι των εκλογών, όπως υπέδειξε ο κ. Καμμενος στον συνεταίρο του, θα είναι τουλάχιστον ένα προεκλογικό επιχείρημα. Να διώξουμε τους καναλάρχες που υπονομεύουν την Μνημονιακή κυβέρνηση μας.

Μόνο που στην μπαρουταποθήκη πάνω θα καθόμαστε εμείς…

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Τσίπρας: Κοροϊδία δίχως όρια…

11-2-2016

Είναι να γελά κανείς όταν ακούει τον Τσίπρα και τα «αριστερά» ανδρείκελα, να χαρακτηρίζουν τα Μέσα Ενημέρωσης «συστημικά» και τον εαυτό  τους «αντισυστημικό»!!! Η «αριστερή» κυβέρνηση που έχει υπογράψει το Μνημόνιο των διεθνών μαφιόζων του χρήματος, το Μνημόνιο του 4ου Ράιχ, δηλαδή του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ του σύγχρονου φασισμού, είναι εκτός συστήματος!!!

Συστημική είναι μόνο η διαπλοκή!!! 

Οι εγχώριοι «νταβάδες» είναι συστημικοί, αλλά η «αριστερή» κυβέρνηση η οποία εκτελεί τις εντολές των διεθνών «νταβάδων είναι …αντισυστημική!!! 

Τέτοιες γελοίες ανοησίες μας αραδιάζει ο Τσίπρας, άκρως αποκαλυπτικές των αδιεξόδων της κυβέρνησής του, αλλά και του πανικού του… 

Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Έτσι και ο Τσίπρας πιάνεται από τη διαπλοκή και τα ΜΜΕ: Αυτά είναι ο «συστημικός» εφιάλτης που έχει κηρύξει πόλεμο στην «ανισυστημική» κυβέρνηση!!! 

Ο Τσίπρας και η βατραχοπαρέα του, η «αριστερή» κυβερνητική αλητεία, μάς δουλεύουν χοντρά και με «αντισυστημική» έπαρση… 

Εκτελούν τις χαριστικές βολές των νέων αποικιοκρατών εναντίον της Ελλάδας και του λαού της, και ταυτόχρονα σηκώνουν τα «αντισυστημικά» λάβαρα εναντίον των «συστημικών» εγχώριων «νταβάδων» της προπαγάνδας. 

Προσπαθούν να αξιοποιήσουν τις αντιθέσεις, που λόγω της κρίσης έχουν οξυνθεί, στο εσωτερικό του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, για να ξεφύγουν από τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ που ως κυβέρνηση διαπράττουν και για να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό. 

Μέσα στο ίδιο σύστημα διαπλοκής είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και κάθε κυβέρνηση. Απλώς η «αριστερή» κυβέρνηση επιχειρεί να αλλάξει τους συσχετισμούς της διαπλοκής ΥΠΕΡ της, δηλαδή να κατασκευάσει και τους δικούς της «νταβάδες»: Μια διαπλοκή στα «αριστερά» μέτρα της… 

Μοιραία, συνεπώς, συγκρούεται με κάποιους «νταβάδες»: Ο καυγάς είναι για το πάπλωμα… 

Και αυτήν την εσω-συστημική σύγκρουση η κυβέρνηση,ταχυδακτυλουργικά, την αναγάγει σε σύγκρουση ανάμεσα στα «συστημικά» ΜΜΕ με την «αντισυστημική» κυβέρνηση, ανάμεσα στη διαπλοκή με την «επαναστατική» κυβέρνηση που θέλει να καταργήσει τη διαπλοκή… 

Τα δωσίλογα «αριστερά» παράσιτα που εκτελούν με μοχθηρία και δολιότητα τις εντολές του πλανητικού ιμπεριαλιστικού ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (4ο Ράιχ), μας το παίζουν και …διώκτες της διαπλοκής!!! 

Τέτοιος ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ και τέτοια φρενοβλάβεια ΑΠΑΤΗΣ… 

ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ 

Υ.Γ. Αλήθεια τι «αντισυστημικό» έχει ψηφίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και δεν το γνωρίζουμε;

Δοσίλογοι των μνημονίων κατά Αγροτών!

Κόψτε μας στα δύο

γράφτηκε στον Τοιχο about 14 hours ago -  1 Comments

ΤΕΤΑΡΤΗ 10-2-2016

του Γιάννη Λαζάρου

Ας βάλουμε λίγο στην άκρη τις κομματικές υποκινήσεις που κρύβονται πίσω από την έξαρση των αγροτών. Αυτή την στιγμή μέχρι και το τελευταίο χαλικάκι της χώρας έχει καταλάβει ότι η κυβέρνηση πρέπει να περάσει τον μεγάλο σκόπελο, που λέγεται αγρότες,  γι' αυτά που θα αρχίσουν να επιβάλλονται στην χώρα το πολύ σε έξι μήνες σε όλους μας ανεξαιρέτως. 

Οι αγρότες ήταν πάντα η τελευταία τάξη για όλους τους Έλληνες, ακόμα κι αν κυκλοφορούσαν με Καγιέν ή πήγαιναν στα μπουρδελομάγαζα της επαρχίας ξοδεύοντας χιλιάδες ευρώ κάθε βράδυ. Όσα λεφτά και να είχε ο αγρότης για όλους τους υπόλοιπους ήταν αυτό που ήθελαν να αποφύγουν ως χαρακτηρισμό. Ήταν ο κρίμα, ο αγράμματος, ο δεξιών πεποιθήσεων, το λαμογάκι, αυτός που μύριζε κοπριά και τυρί και που τα ελληνικά του έμοιαζαν με μουγκανητά παρά με γλώσσα. Ήταν αυτός που ένιωθε άβολα στην παρέα όταν η συζήτηση γυρνούσε στις οικονομικές αναλύσεις και στην κουλτούρα του νεοευρωπαϊσμού.  

Ήταν αυτός που δεν τελείωσε το σχολείο, που το πανεπιστήμιο είναι ταξίδι στην Σελήνη ακόμη και σήμερα, που η ζωή του κινούταν μεταξύ χωραφιού και καφενείου, που μέσω πολλών ψήφων της οικογενείας  κατάφερνε να βολέψει τα παιδιά του από το '80 και μετά μέσω των κατά τόπους βουλευτών σε δημόσια υπηρεσία. Ήταν το εργαλείο της κομματικής δημοκρατίας για όλους τους άλλους που ψήφιζαν κόμματα και διοριζόταν πάντα ως γραμματείς και διευθυντές κρατικών υπηρεσιών!

Ο αγρότης και κτηνοτρόφος ήταν ο μαλάκας της ελληνικής κοινωνίας. Το εύκολο παράδειγμα για όλες τις υπόλοιπες τάξεις όταν ερχόταν η ώρα να ψαχτούμε πού πήγαν τα λεφτά από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και πόσα έτρωγαν οι αγράμματοι αγρότες όταν η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου άρχισε να κάνει φυσιολογικό την επιδότηση για χωματερές και για πεταμένο γάλα  αφού η ΕΟΚ χρηματοδοτούσε το πλάνο καταστροφή της ελληνικής αγροτικής οικονομίας. 

Το επάγγελμα αγρότης και κτηνοτρόφος για τους Έλληνες ήταν η μεγαλύτερη κατάρα που θα μπορούσε να δώσει ο πατέρας στο παιδί του. 

Ωραία μέχρι εδώ, ο αγρότης ήταν το κωλόπαιδο και όλοι οι άλλοι ήταν οι έντιμοι, πτυχιούχοι, κυριλάτοι, αριστερόστροφοι πολίτες που δεν έκαναν ούτε ένα κακό στην πατρίδα. Φτάσανε σοβαροί πολιτικοί και αναλυτές τις τελευταίες ημέρες να γράφουν με παχιά γράμματα σε άρθρα όλων των εφημερίδων ότι από την αγροτική οικονομία μόνο το 10% αντιστοιχεί στο ΑΕΠ άρα δεν χρειάζονται οι αγρότες στην Ελλάδα εφόσον δεν συμφέρουν αφού μπορούμε να εισάγουμε φτηνά προϊόντα και έτσι να εξαφανίσουμε αυτή την τάξη που μάς γυρίζει αιώνες πίσω, μάς στοιχίζει μέσω ΟΓΑ ενώ η Ευρώπη και ο πολιτισμός είναι μπροστά και πρέπει να τον ακολουθήσουμε.

Φτάσαμε στο σήμερα όπου η κυβέρνηση με εντολή της Ε.Ε θέλει να εξαφανίσει την τάξη των αγροτών και οι αγρότες θέλουν να δώσουν την τελευταία τους μάχη μπαίνοντας στην Αθήνα. Άγνωστο αν οι κομματοσυνδικαλιστές τους θα τούς τραβήξουν πίσω ή θα τους αφήσουν να κάνουν την είσοδο στην πρωτεύουσα διότι ΜΑΤ, αστυνομίες και χημικά τους αγρότες δεν πρόκειται να τους σταματήσουν.

Οι νόμοι που επικαλείται η επαρχιώτισσα κυβερνητική εκπρόσωπος όταν βλέπει την τάξη της καταγωγής της να οδεύει εναντίον των ανακτόρων της είναι για την "χαμηλή" τάξη των αγροτών ανέκδοτο. Διότι το χωράφι και το κοπάδι έχει κανόνες και δεν έχει νόμους. Η κυβέρνηση μαζί με τους φιλοευρωπαϊστές όλων των κομμάτων έχει καταστρατηγήσει τους  βασικούς κανόνες επιβίωσης και αξιοπρέπειας, σεβασμού της ύπαρξης εκατοντάδες φορές. Όχι μόνο οι αγρότες πρέπει να καταλάβουν την Αθήνα και το βουλευτικό ανάκτορο αλλά να το κάνουν μαντρί για αγελάδες που σίγουρα θα προσφέρουν πολύ περισσότερα από ό,τι προσέφεραν 40 χρόνια όλα τα "ζώα" που έπιαναν έδρα βελούδινη για το κωλαράκι τους και όταν βρίσκουν τα δύσκολα φωνάζουν την αστυνομία να τους προστατέψει.

Εμείς οι υπόλοιποι αφού δεν έχουμε τα ανάλογα κότσια που έχει αυτή η χαμηλή και για πέταμα τάξη των αγροτών, αν δεν μπορούμε να τους συνδράμουμε καλό θα ήταν να το βουλώσουμε και να κάνουμε υπομονή όσο κι αν τα μπλόκα καθυστερούν την ρουτίνα μας. 

Η ελληνική αστυνομία έχει ήδη φτιάξει στρατηγικό σχέδιο άμυνας φύλαξης των Αθηνών. Οι καρικατούρες της αριστερής λαμογιάς συγκρίνουν τα τρακτέρ που θα εισβάλλουν στην Αθήνα με τα τανκς των συνταγματαρχών της χούντας.  Έφτασαν να μιλάνε οι δοσίλογοι των Μνημονίων και για κίνδυνο ανατροπής της δημοκρατίας. Ποιοι; Αυτοί που κυβερνάνε με το 17% του εκλογικού σώματος της Ελλάδας!

Κι όμως  αυτή η εισβολή μοιάζει πιο πολύ με το ντου των κολίγων στα Ανάκτορα του Τσάρου Νικόλαου και της βρωμοπαρέας του. Θυμίζει εκείνα τα "ζώα" της Ρωσίας που ήταν το παράδειγμα προς αποφυγή εκείνης της άρχουσας τάξης. 

Τόσα χρόνια γίναμε όλοι μας εκείνη η άρχουσα τάξη, που όταν πέθαιναν χιλιάδες αγρότες σε ράντζα νοσοκομείων (διότι ο αγρότης μόνο στο νοσοκομείο επιτρεπόταν να μπει όταν τα βιβλιάρια του δημοσίου είχαν ελευθέρας σε σουίτες ιδιωτικών κλινικών) ο δικός μας κόσμος δεν είχε την αγωνία της απόγνωσης. Εκείνοι θα πάλευαν τους καρκίνους ήσυχα στα ντιβάνια των σπιτιών τους λόγω των χημικών λιπασμάτων που τους επέβαλλαν να ρίχνουν στο χωράφι τους οι επιστήμονες! Θα έπρεπε να παλεύουν τις χρόνιες καρδιοπάθειες λόγω ραντισμάτων κάνοντας χωράφι και πίνοντας μόνο νερό παρακαλώντας η ανακοπή να μην έρθει πριν το θερισμό και την συγκομιδή.

Εκείνες τις εποχές εμείς πίναμε καφέ στο κυριλέ Κολωνάκι της κάθε επαρχίας και μεγαλούπολης κάνοντας σχέδια πώς θα γίνουμε μικροί τσάροι,  δημοκράτες της πορδής και αριστεροί του κώλου που θα φυτεύαμε τους σπόρους της αλλαγής και της ευημερίας χωρίς όμως να λερώσουμε τα χέρια μας με χώμα. 

Κόψτε μας την έπαρση,  λοιπόν, όπως κόβετε τα στάχια και σηκώστε την ψηλά, διότι τις παντιέρες της επανάστασης δικαίωμα έχουν να τις σηκώνουν μόνο όσοι αναμετρήθηκαν με τα πραγματικά ζόρια, κι εμείς δεν ζοριστήκαμε ακόμη τόσο για να καταλάβουμε την χρόνια υποτίμησή σας  αλλά ούτε αξίζουμε να σάς ακολουθήσουμε.