Στον δρόμο ο λαός, πρωτοπόροι οι αγρότες!

by diaxeiristis13-2-2016

Της Κίνησης Πολιτών Άρδην

Οι μαζικότατες και καθολικές κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών, με πρωτοπορία τους αγρότες, καταδεικνύουν πως ο ελληνικός λαός το έχει χωνέψει καλά πλέον: Όσοι υπόσχονταν την επιστροφή της ευημερίας με ψέματα, αντί για αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας, της περνούν χειρότερα δεσμά και απειλούν να ολοκληρώσουν την κρίση με εξελίξεις που θέτουν σε αμφισβήτηση την ίδια την ακεραιότητα της χώρας μας (προσφυγικό, έξωση από το Σένγκεν, συγκυριαρχία του Αιγαίου, Κυπριακό)!

Αν όμως η ελληνική κοινωνία και ο ελληνικός λαός είχαν βουτηχτεί αμέσως μετά το καλοκαίρι στο σοκ και την απελπισία του φιάσκου, σήμερα ο ελληνικός λαός βρίσκεται και πάλι αγανακτισμένος στους δρόμους.

Αυτή τη νέα, βαθύτερη, αγανάκτηση, απέναντι στο πολιτικό σύστημα -γιατί πλέον δεν υπάρχουν κόμματα που να μπορούν να εξαπατήσουν τον λαό, η τελευταία μεγάλη απάτη ήταν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ- εκφράζουν οι νέες μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις.

Αυτό εκφράζουν οι κινητοποιήσεις των αγροτών, που καταγγέλλουν ότι τα νέα μέτρα τούς απειλούν με εξαφάνιση, γεγονός που θα έχει ως συνέπεια την κατάρρευση της αγροτικής παραγωγής, την υπονόμευση της διατροφικής αυτοδυναμίας και την ερήμωση της ελληνικής υπαίθρου και θα καταφέρουν ένα οριστικό πλήγμα στη βιωσιμότητα των ακριτικών περιοχών της χώρας.

Ή μήπως το νέο ασφαλιστικό δεν πλήττει κυρίως τους νέους εργαζόμενους όλων των κλάδων και τους ελεύθερους επαγγελματίες, ενισχύοντας έτσι τη μαζική φυγή τους στο εξωτερικό;

Εν τέλει, είναι βέβαιο πως οι περικοπές θα επεκταθούν στο σύνολο των συντάξεων. Απλώς η κυβέρνηση φέρνει σταδιακά τα μέτρα, για να αποφύγει  τη δημιουργία πανεθνικού μετώπου εναντίον της.

* * *

Οι αγρότες, μια συμπαγής κοινωνική δύναμη, που βρίσκεται σε όλη την περιφέρεια της χώρας, ένα από τα τελευταία παραγωγικά της κομμάτια, μπαίνοντας στην πρωτοπορία των αγώνων προσφέρουν μια ανάσα αισιοδοξίας και ελπίδας σε έναν λαό κουρασμένο και απελπισμένο από τα έξι χρόνια των μνημονίων και του αδιεξόδου. Παράλληλα, με τη νέα πνοή που προσφέρουν στο κίνημα του ελληνικού λαού, προσανατολίζουν την αγανάκτηση προς τα βαθύτερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή το μεγάλο παραγωγικό και αναπτυξιακό έλλειμμα ενός παρασιτικού συστήματος που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια.

Γιατί, δεν μπορείς να ανορθώσεις την οικονομία χτυπώντας τα τελευταία παραγωγικά της κομμάτια. Αντίθετα, έπρεπε να προφυλάσσεις και να ενισχύεις σαν κόρη οφθαλμού την αγροτική, τη βιοτεχνική και τη βιομηχανική παραγωγή της χώρας.

Ποιοι όμως θα το κάνουν αυτό; Οι μπαρόβιοι των Εξαρχείων και της πλατείας Κολωνακίου; Πλέον όλοι το έχουν καταλάβει: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι καταστροφική. Παραδίδει τα πάντα στους ξένους, εξοντώνει τις λαϊκές τάξεις και την οικονομία, προσχωρεί ανοιχτά στον νεοθωμανισμό (μέχρι και τηλεοπτική άδεια υποσχέθηκε ο Τσίπρας στους Τούρκους και δέχτηκε ήδη κοινές περιπολίες στο Αιγαίο, υπό ΝΑΤΟϊκό ένδυμα), ξεπατώνει το σύστημα εκπαίδευσης, διογκώνει τα κρούσματα κακοδιοίκησης και λεηλασίας με τους διορισμούς των ημετέρων, επιβάλλει το ψεύδος και την προπαγάνδα.

Πρέπει να φύγουν, να φύγουν τώρα, προτού η καταστροφή ολοκληρωθεί και καταστεί μη αντιστρέψιμη. Σε διαφορετική περίπτωση, η Ελλάδα θα καταντήσει ένα βαλκανικό προτεκτοράτο υπό καθεστώς λεηλασίας, στην εξωτερική περιφέρεια της Ευρώπης, ενώ δίπλα στους Αμερικανογερμανούς κυριάρχους θα έχουν προστεθεί και οι νεοθωμανοί.

Βρισκόμαστε πολύ κοντά στο σημείο 0 της κατάρρευσης. Και η διάσωση της κοινωνίας ταυτίζεται με την σωτηρία της πατρίδας. Ποτέ άλλοτε το δίλημμα «αντίσταση ή εξαφάνιση» δεν υπήρξε τόσο πραγματικό για τον ελληνικό λαό. Και πρώτο βήμα γι’ αυτό είναι το παλλαϊκό αίτημα: «Να φύγουν τώρα από την εξουσία»

Ανδρείκελα και αγροτοπατέρες παίζουν το ΤΕΛΟΣ τους…

ΣΆΒΒΑΤΟ, 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2016

Η εξέγερση των αγροτών δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Δείχνει, καθαρά και ξάστερα, ότι ΟΛΗ η Ελλάδα κοχλάζει από ΟΡΓΗ εναντίον αυτής της κυβέρνησης της «αριστερής» ΑΠΑΤΗΣ… 
Με αιχμή την εξέγερση των αγροτών, οι πάντες έχουν ΞΕΣΗΚΩΘΕΙ: Ένα βροντερό παλλαϊκό ΜΕΤΩΠΟ οργής ρέει ασυγκράτητο σε όλη την Ελλάδα… Αυτή η βροντή της ρέουσας ΟΡΓΗΣ καταγράφει τελεσίδικα και το ΤΕΛΟΣ αυτής της κυβέρνησης.

ΤΙΠΟΤΑ πλέον δεν μπορεί να σώσει την παρασιτική αλητεία των αριστερών ανδρεικέλων: …Διανύουν τον επιθανάτιο ρόγχο τους… 

Αποκαλύπτοντας τόσο την βροντώδη ανοησία τους, όσο και τον πανικό τους. 

Βλακεία στο τετράγωνο και πανικός: Ο «αριστερός» απατεωνίσκος, Κατρούγκαλος, να παραδίδει μαθήματα «πολιτικής αγωγής» στους αγρότες: «Η μαγκούρα του Γκόρτσου δεν είναι σύμβολο Δημοκρατίας. Είναι σύμβολο μικροπολιτικής». 

Ο ταχυδακτυλουργός μικροπολιτικάντης μας λέει ότι η κάθοδος του λαού στο δρόμο και η γροθιά του (μαγκούρα), δηλαδή η λαϊκή ΕΞΕΓΕΡΣΗ και ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, η κορυφαία πράξη της πραγματικής Δημοκρατίας, είναι μικροπολιτική!!! 

Και τι είναι πολιτική; Η ΑΠΑΤΗ της «αριστερής» κυβέρνησης, η δωσίλογη κακουργία της, το ΟΝΕΙΔΟΣ της υποταγής της στους τοκογλύφους… 

Το άλλο εκσυγχρονιστικό κατακάθι, ο Τόσκας, που έχει γλείψει όλες τις κατουρημένες ποδιές και του ΝΑΤΟ, απέδωσε τη «βροντή της οργής» των αγροτών σε ακροδεξιούς υποκινητές: Όπως όλοι οι προγενέστεροι «στρατάρχες» του δωσιλογισμού και της καθεστωτικής αχρειότητας. 

Για το Βίο και την Πολιτεία αυτού του «αριστερού» υπουργού διαβάστε εδώ: 
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2015/08/blog-post_570.html 

Θα επισημάνουμε μόνο την πάγια, προφανώς και συνειδητή, ηλιθιότητα, αυτών των υποπροϊόντων της καθεστωτικής γλίτσας: Καθιστούν τη Χρυσή Αυγή και την ακροδεξιά γενικότερα, το πολιτικό υποκείμενο της λαϊκής εξέγερσης… 

Αυτό αποτελεί μια μελετημένη στρατηγική των κυβερνητικών ανδρεικέλων, ιδιαίτερα από το Σαμαρά και μετά: Να επιδοτούν πολιτικιά το σκιάχτρο της Χρυσής Αυγής, να κατασκευάζουν τη μεγάλη απειλή και αφού ξεπλένονται οι ίδιοι, μετά να το παίζουν «προστάτες» της «δημοκρατίας»: Του κατοχικού καθεστώτος… 

Τα βήματα του Σαμαρά ακολουθεί, με μεγαλύτερο ζήλο και υστερία, η «αριστερή» κυβέρνηση και ο Τσίπρας: ΕΠΙΔΟΤΟΥΝ και διαφημίζουν τη Χρυσή Αυγή, την καθιστούν τον πολιτικό πυροδότη και καθοδηγητή των λαϊκών εκρήξεων… 

Σε αυτό το καθεστωτικό παιχνίδι πέφτουν και πολλοί αρθρογράφοι της αριστεράς… 

Στρατηγική, που οι επαγγελματίες «αντιφασίστες» και «αντιρατσιστές» την έχουν αναγάγει σε επιστήμη. Διαβάστε εδώ: 
http://resaltomag.blogspot.gr/2016/02/blog-post_6.html 

Τέτοιες «αντιφασιστικές» ψυχώσεις, αν δεν είναι επαγγελματικές είναι ηλίθιες και παίζουν το παιχνίδι των νέων αποικιοκρατών: Παιχνίδι που ξεπλένει το φασισμό του 4ου Ράιχ και διευκολύνει τα εγχώρια δωσίλογα ανδρείκελά του, να μας εμφανίζονται σαν «προστάτες» της δημοκρατίας… 

Είναι, βεβαίως, απορίας άξιον, πώς αυτοί οι αρθρογράφοι δεν διακρίνουν ΠΟΤΕ τα διασπαστικά παιχνίδια του ΚΚΕ. 

Και στην ΕΞΕΓΕΡΣΗ των αγροτών υπάρχουν πολλά τέτοια διασπαστικά παιχνίδια των αγροτοπατέρων, τύπου Μπούτα του ΚΚΕ, κλ.π. 

Εναγωνίως, διακριτικά αλλά και με πονηράδα (τα παράσιτα της γραφειοκρατίας εδώ αριστεύουν) επιχειρούν οι αγροτοπατέρες («κομμουνιστικής» γραφειοκρατίας) να εκτονώσουν και να διασπάσουν το ΚΙΝΗΜΑ των αγροτών, όπως και κάθε ρωμαλέο και αυθεντικό κίνημα. 

Δεν θα μιλήσουμε, ακόμα, γι αυτήν την ελεεινή προδοτική τακτική, σε μια ώρα που εξέγερση των αγροτών κορυφώνεται… 

Απλώς θα υπογραμμίσουμε τούτο: Πέρασε η εποχή που οι Μπούτες και CIA μπορούν να καθορίσουν τα γεγονότα… 

Το ΤΕΛΟΣ τους παίζουν και αυτοί…

Η Δεξιά καταργεί τη λογική και η Αριστερά τον εαυτό της

13.02.2016 | από Στέλιος Ελληνιάδης

ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ

Δημοσίευση: Φύλλο 298 - 6/2/21015

         

Όταν μπεις στο σύστημα για τα καλά, δεν θέτεις ερωτήματα που οι απαντήσεις τους μπορεί να αμφισβητήσουν την πορεία σου και τις επιλογές σου. Προχθές, σε ένα στρογγυλό τραπέζι στο BBC, ένας από τους συμμετέχοντες, από μια «δεξαμενή σκέψης», υποστήριζε με κατηγορηματικό τρόπο ότι είναι λάθος να προσπαθούμε να αποδώσουμε ευθύνες στη Δύση για τις δράσεις των καμικάζι του Ισλαμικού Κράτους. Η Δύση δεν έχει καμία ευθύνη, ούτε τους προκάλεσε ούτε τους υπέθαλψε, έλεγε με στόμφο. «Η μόνη αλήθεια είναι ότι οι ισλαμιστές μισούν το δυτικό τρόπο ζωής, γι’ αυτό μας επιτίθενται με τρομοκρατικές ενέργειες». Τελεία και παύλα. Με βεβαιότητα και χωρίς περιθώρια για αντίκρουση. Και, πράγματι, κανένας από τους συνομιλητές του δεν αντέδρασε, γιατί αυτή είναι η θέση που οφείλει να έχει κάθε δυτικός αξιωματούχος ή πολίτης που απολαμβάνει τα αγαθά της ευημερίας, το δυτικό «τρόπο ζωής». Δηλαδή, δεν υπάρχει προηγούμενο που οδηγεί στο επόμενο. Οι στοιχειώδες κανόνες της λογικής δεν ισχύουν στην προπαγάνδα. Δεν υπάρχει σύνδεση των σημερινών γεγονότων με τα προηγούμενα, η πραγματικότητα αρχίζει από το σημείο που συμφέρει εμάς, που ταιριάζει στη δική μας αφήγηση. Αυτοί οι προπαγανδιστές δεν έχουν ακούσει για το αίτιο και το αιτιατό. Όλη η φαιά ουσία, από τον Πυθαγόρα και τον Αριστοτέλη μέχρι τον Καντ, τον Έγελο και τον Μαρξ, απουσιάζει από τη σύγχρονη πολιτική σκέψη της δυτικής ηγεμονικής κουλτούρας. Και δεν εξεγείρει ούτε τους Ευρωπαίους διανοούμενους αυτός ο τρόπος θεώρησης των πραγμάτων που διαπνέει τη «λογική» των αρχουσών τάξεων και των υποτακτικών τους. Αφήστε τα αίτια. Τα θέμα δεν είναι να βρούμε πώς φτάσαμε ως εδώ και πώς θα διορθώσουμε τις γενεσιουργές αιτίες. Το θέμα είναι ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα και τα σπασμένα θα τα πληρώνει εσαεί ο εργαζόμενος, ο μικρός και ο μεσαίος κι όταν πρόκειται για λαούς και χώρες οι αδύναμοι και ενδοτικοί, αλλά και οι απείθαρχοι και ανυπότακτοι. Γι’ αυτό μην κοιτάτε πίσω από τα Μνημόνια. Εφαρμόστε τα χωρίς να γυρίζετε πίσω το κεφάλι, γιατί εάν το κάνετε κινδυνεύετε να πάθετε χειρότερα, σαν τη γυναίκα του Λοτ που έγινε στήλη άλατος.

Δεν υπάρχουν ευθύνες των διοικήσεων, των κυβερνήσεων, των τραπεζιτών, των ολιγοπωλίων, των εντολοδόχων. Ευθύνες έχουν μόνο οι πολίτες. Οι φτωχότεροι πρώτοι, αλλά κι αυτοί που βελτίωσαν τους όρους ζωής τους, που είχαν συντάξεις, που είχαν δουλειά, που είχαν επιχειρήσεις, που αγόραζαν αυτοκίνητα και έφτιαχναν εξοχικά ή ανακαίνιζαν το πατρικό τους σπίτι στο χωριό, που διασκέδαζαν και πήγαιναν ταξίδια στο εξωτερικό, που πλήρωναν φόρους, που έπαιρναν δάνεια, που σπούδαζαν παιδιά, ό,τι δηλαδή θεωρείται θεμιτό και ενταγμένο στο σύστημα. Απλά, στη διαρκή αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ολίγων, δεν γλιτώνει κανένας. Χαμένοι και οι λεγόμενοι νοικοκυραίοι, οι ευκατάστατοι, γιατί κι αυτοί δεν έχουν την ισχύ να προστατεύσουν τους εαυτούς τους από τους δανειστές και τους ολιγάρχες. Γιατί, σύμφωνα με τους ισχυρούς και τα φερέφωνά τους, η κρίση δεν συνδέεται ούτε με τον καπιταλισμό, ούτε με τον τοκογλυφικό δανεισμό, ούτε με τη διεφθαρμένη άρχουσα τάξη, ούτε με τους πολιτικούς-μαριονέτες, ούτε με τους προνομιούχους που στείλανε τη λεία των δισεκατομμυρίων στο εξωτερικό. Φταίει ο έμπορας που είχε ένα μαγαζί με ρούχα στην Πατησίων αντί να είναι υπάλληλος στο Mall, ο αγρότης που έχτισε δεύτερο όροφο για την κόρη του και οι νεαροί που πίνανε καφέ στις καφετέριες με το χαρτζιλίκι τους. Πράγματα που επίσης είναι απολύτως συμβατά με το σύστημα. Ούτε έχει σημασία που οι πολίτες παροτρύνονταν πιεστικά από τις τράπεζες για εύκολα δάνεια, που υφίσταντο πλύση εγκεφάλου από τα τηλεοπτικά κανάλια και τα περιοδικά λάιφσταϊλ των ιδίων ιδιοκτητών για το κοινωνικά απαραίτητο καταναλωτικό αξεσουάρ ή που πείσθηκαν με το καλό ή με το άγριο ότι αυτός ο τρόπος ζωής είναι μονόδρομος κι όποιος παρεκκλίνει ζει αποκλεισμένος και δυστυχής. Όλοι οι εργαζόμενοι, νομοταγείς και μη, στο ίδιο τσουβάλι, εξωθούνται τώρα να παραδώσουν στους επικυρίαρχους ό,τι απέκτησαν αυτοί και οι γονείς τους, με μια καθολική και άγρια αφαίμαξη διαρκείας, για μερικούς μέχρι θανάτου.

Πάνω απ’ το θεό

Την ίδια λογική, του παραλογισμού, χρησιμοποιούν όλες οι πολιτικές εξουσίες που κινούνται μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του συστήματος που όλα δήθεν ρυθμίζονται από την «αγορά», η οποία, σύμφωνα με την αξιολόγησή τους, λειτουργεί καλύτερα ακόμα και από το θεό ο οποίος, παρ’ όλη την ευσπλαχνία, τη σοφία και την παντοδυναμία του, δεν καταφέρνει να ρυθμίσει σωστά ούτε το μοίρασμα του πλούτου, ούτε τους χαρακτήρες των ανθρώπων, ούτε το δίκαιο, ούτε τις σχέσεις μεταξύ των κρατών, με αποτέλεσμα ο κόσμος να είναι ένα μπάχαλο το οποίο μόνο οι ολιγάρχες με την «αγορά» μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα κι από το θεό. Η «αγορά», για όσους ασκούν την εξουσία και όσους καρπώνονται τα οφέλη της, είναι ένας τέλειος μετρονόμος που, αν αφεθεί απολύτως ελεύθερος, η ανάπτυξη θα είναι ιδανική και αιώνια. Δεν έχει σημασία που μέχρι σήμερα όσο ισχυρότερος γίνεται ο ρόλος της «αγοράς» τόσο αυξάνονται οι φτωχοί, τόσο πολλαπλασιάζονται οι πόλεμοι, τόσο καταστρέφεται η φύση θέτοντας την ύπαρξη της ζωής σε τεράστιο κίνδυνο και μάλιστα, πλέον, ορατό.

Αυτή τη λογική υιοθέτησαν και οι πάλαι ποτέ αριστερές δυνάμεις. Εγκατέλειψαν την πεποίθηση ότι η αιτία των συμφορών είναι το ίδιο το σύστημα, ότι φταίει η ίδια η «αγορά» που γεννάει από τη φύση της ανισότητες, φτώχεια και κρίσεις, και όχι κάποια μεταφυσική αιτία ή ένας ανίκανος πρωθυπουργός, και εναγκαλίστηκαν τη θέση ότι όσο καλύτερα ζουν οι εργαζόμενοι, υπάλληλοι, εργάτες, αγρότες και ελεύθεροι επαγγελματίες, τόσο περισσότερο υπονομεύουν το σύστημα, ενώ όσο ο πλούτος συγκεντρώνεται σε λιγότερα χέρια τόσο καλύτερα θα πάει η οικονομία και το κράτος. Λογική που κρύβεται πίσω από τη στροφή της Αριστεράς και την ταύτισή της με τη Δεξιά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με παραλλαγές και διαβαθμίσεις ανάλογα με τις τοπικές ιδιαιτερότητες και τη θέση της κάθε χώρας στον επιβεβλημένο διεθνή καταμερισμό που λειτουργεί πάντοτε υπέρ των ισχυρότερων.

Και συχνά αυτή η στροφή ντύνεται με δικαιολογίες, παραπληροφόρηση και υποσχέσεις για ένα (αβέβαιο) καλύτερο μέλλον ύστερα από ένα (βιωματικό) τραγικό παρόν. Αλλά και με απειλές και τρομοκρατία. Ότι εάν δεν συνταχθούμε με τους ισχυρούς, τους επιβήτορες, θα μας καταστρέψουν ολοσχερώς οι δανειστές, γεγονός που νομιμοποιεί την υποταγή στα κελεύσματα των ισχυρών.

Και είναι αλήθεια ότι όποιον αντιστέκεται προσπαθούν να τον βλάψουν ακόμα περισσότερο. Ως γνωστόν, καταστρέφουν ολοσχερώς τις χώρες που δεν έχουν υποταχθεί πλήρως, που δεν έχουν καθεστώτα-μαριονέτες. Έχει, δηλαδή, κανείς να διαλέξει, σύμφωνα με την κυρίαρχη λογική, ανάμεσα σε μια ολοκληρωτική καταστροφή και ένα καθεστώς υποτέλειας και φτώχειας. Δηλαδή, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Πράγμα που θέτει πολλά ζητήματα και ερωτήματα για την Αριστερά, μεταξύ των οποίων και το ζήτημα της κατάλληλης οργανωτικής προετοιμασίας των δικών της δυνάμεων και της κοινωνίας ολόκληρης.

Αριστερές ευθύνες

Έχει ή δεν έχει ευθύνες η Αριστερά γι’ αυτό το αδιέξοδο δίλημμα στο οποίο περιήλθε η χώρα: καταστροφή ή υποτέλεια; Και πώς έφτασε ως εδώ; Θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο; Το προσπάθησε σοβαρά ή επιπόλαια και τυχάρπαστα; Και, από το σημείο που βρισκόμαστε, διαμορφώνουμε έναν άλλο προσανατολισμό για να αποφύγουμε τα βράχια στα οποία μας οδηγούν;

Κατ’ αρχήν, και μόνο ότι η κυβερνητική Αριστερά κόλλησε στην ξέρα και έγινε υποχείριο των κηδεμόνων, αποδεικνύει ότι στραβά αρμενίζαμε. Και ούτε οι δικαιολογίες, οι εξωραϊσμοί, οι κλάψες και οι ανέξοδοι φραστικοί παλικαρισμοί αλλάζουν τη σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα. Ηττηθήκαμε κι εμείς. Και γι’ αυτή την ήττα υπάρχουν ευθύνες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με μια εξαιρετική ιδέα, ενωτική, υποστήριξε μια πολιτική ανατρεπτική, βρήκε μεγάλη απήχηση λόγω κρίσης, αλλά δεν πέρασε ποτέ στην επόμενη φάση, να προετοιμαστεί για τη διακυβέρνηση, να φτιάξει οχυρώσεις για τον πόλεμο και να καταστρώσει σχέδια για την ανασυγκρότηση. Κι αυτό δίνει το δικαίωμα ακόμα και να σκεφτεί κανείς ότι κάποιοι, στην κορυφή, σκόπιμα απέφυγαν την προετοιμασία προκειμένου να είναι αναπόφευκτη η καθολική υποχώρηση και η υποταγή.

Κι έτσι βλέπουμε τον (νέο) ΣΥΡΙΖΑ να εντάσσεται πλέον στην ίδια λογική με τους κυρίαρχους. Ξεχάστε τι έγινε μέχρι χτες, ξεχάστε τι λέγαμε μέχρι χτες, ό,τι έγινε έγινε, αρχίζουμε από το μηδέν κι από σήμερα θα εφαρμόσουμε αυτό που εφαρμόζουν όλοι που έχουν αποδεχτεί την κηδεμονία των ισχυρών. Αγνοούμε τις αιτίες που φτάσαμε ως εδώ και παραβλέπουμε τι συνέβη μέχρι σήμερα με την πολιτικές των Μνημονίων που μας επιβλήθηκαν. Σαν αριστεροί θα εφαρμόσουμε καλύτερα τα Μνημόνια προς όφελος του λαού, με όλα τα προαπαιτούμενα, απορρίπτοντας την προηγούμενη πολιτική μας που η πραγματικότητα επιβεβαίωνε, ότι η λιτότητα και η εκποίηση του δημόσιου πλούτου μόνο καταστροφή μπορούν να επιφέρουν στην Ελλάδα.

Ό,τι σαν Αριστερά απορρίπταμε μέχρι χτες μετά βδελυγμίας αποτελεί το πρόγραμμα του νέου ΣΥΡΙΖΑ. Θα εφαρμόσει ακόμα κι αυτά που δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να εφαρμόσει ο συνασπισμός Δεξιάς και Σοσιαλδημοκρατίας. Με την ίδια κινδυνολογία, ότι η μη εφαρμογή της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και του περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας, είναι αποσταθεροποιητικοί παράγοντες που θα προκαλέσουν μεγαλύτερες συμφορές. Οπότε η συντήρηση και η σταδιακή μεγέθυνση των συμφορών είναι προτιμητέα από τη χρεοκοπία, λες και αυτή δεν έχει ήδη συμβεί.

Κι εμείς, όσοι εξοστρακιστήκαμε, τι κάνουμε; Είναι θετικό ότι δεν υποκύψαμε στους εκβιασμούς και δεν βολευτήκαμε στα βουλευτικά και κυβερνητικά πόστα. Αλλά δεν μπορούμε να βγούμε από το λάκκο με τα ίδια μυαλά που μας έφεραν σ’ αυτό το σημείο. Κι αυτή η αλλαγή, η δική μας κι όχι των άλλων, είναι η πιο αναγκαία και η πιο δύσκολη…

Στέλιος Ελληνιάδης

- See more at: http://www.e-dromos.gr/otan-h-dexia-karargei-th-logikh-kai-h-aristera-ton-eafto-ths/#sthash.NuV4uQLg.dpuf

ΓΕΝΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ Η ΛΥΣΗ!!

12-2-2016

    

ΕΙΝΑΙ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΗΛΙΘΙΕ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΗ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΞΕΣΗΚΩΜΟ

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η πραγματικότητα εκδικείται. Επτά μόνο μήνες μετά την ταπεινωτική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ. απέναντι στον “φασισμό” της εποχής μας, εκπροσωπούμενο στην Ευρώπη από το Κουαρτέτο των Δανειστών (1), η ελληνική κοινωνία υποχρεώνεται να ξαναμπεί στον δρόμο της εξέγερσης, που εγκατέλειψε το 2012, για να ακολουθήσει τον ψεύτικο, όπως αποδείχθηκε, ήλιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το κάνει γιατί νοιώθει, βαθιά μέσα της, ότι είναι μόνο έτσι που μπορεί να επιβιώσει.

‘Εκανα το “λάθος” τις προάλλες, να κυττάξω μια στιγμή στα μάτια τη γυναίκα που καθόταν στην είσοδο του μετρό, στον Ευαγγελισμό. Κι εκείνη, διακρίνοντας μια δίοδο μέσα στην απελπισία της, γύρισε και μούπε:

“Είναι έξη μέρες που με έβγαλαν από το σπίτι μου. Πως θα ζήσω;”. Ακόμα πιο φοβερό από αυτό που μούπε, ήταν όμως ο τρόμος στο βλέμμα της.

Αναγκάστηκα να διηγηθώ αυτή τη σκηνή σε μια παρέα που τα κουτσοπίναμε, όταν με έπρηξαν με τους “κινδύνους της ρήξης”. “’Εχετε δίκηο”, τους είπα, “για τους κινδύνους της σύγκρουσης με τους δανειστές, αλλά με συγχωρείτε, εδώ μιλάει η τσέπη. Αυτή τη συζήτηση μπορούμε να την κάνουμε μόνο και μόνο γιατί έχουμε κάτι ακόμα. ‘Ολα όσα λέτε δεν έχουν κανένα νόημα γι’ αυτή τη γυναίκα”. Περίμενα να με κατσαδιάσουν, αλλά αυτοί έσκυψαν το κεφάλι ντροπιασμένοι και δεν είπαν τίποτα.

Αυτή είναι η σημερινή θνήσκουσα Ελλάδα, η χώρα των ηλικιωμένων που τσαλαπατιούνται για λίγα φρούτα και λαχανικά αν βρεθεί κανα Χριστιανός να τα μοιράσει τζάμπα, που μαζεύουν τα υπολείμματα των λαϊκών, που εξαφανίζουν σε μερικά λεπτά το φαί που αφήνω πλάι στον κάδο των σκουπιδιών κοντά στο σπίτι μου (δεν μένω σε φτωχή γειτονιά), που σε παρακαλάνε να τους αγοράσεις κάτι να φάνε, της φίλης μου που της είπαν σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο να πάει να αγοράσει τον γύψο για το πόδι του παιδιού της που εγχειριζόταν. Τα υπόλοιπα που ακούμε, από τους πολιτικούς και τις τηλεοράσεις, είναι απλώς κουραφέξαλα.

Η Ελλάδα υποδουλώνεται και καταστρέφεται ταχύτατα ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες των “σωτήρων” της δανειστών, ΕΕ και ΔΝΤ, Βερολίνου και Ουάσιγκτων.

Η ελληνική γενοκτονία

Θυμίζουμε τα νούμερα, μπας και βρεθεί πάλι κανένας να μας ψέξει για υπερβολές. Η Ελλάδα, ακολουθώντας το “πρόγραμμα διάσωσης” που ξεκίνησε το 2010, έχασε σχεδόν το 30% της οικονομίας της, μια καταστροφή μεγαλύτερη από αυτή που συνέβη στη Γερμανία πριν την άνοδο του Χίτλερ και εξαιτίας της οποίας ανέβηκε ο Χίτλερ, μεγαλύτερη από αυτή που συνέβη το 1929 στις ΗΠΑ με το μεγάλο Κραχ, μεγαλύτερη από τις απώλειες της Γαλλίας ή της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πλησιάζουμε οσονούπω μια δεκαετία διαρκούς ύφεσης, κάτι που συνιστά απόλυτο παγκόσμιο ρεκόρ για τα τελευταία τριακόσια χρόνια που τηρούνται στοιχεία.

Την ίδια ώρα πάνω από το ένα τέταρτο του πληθυσμού είναι στην ανεργία, περιλαμβανομένων των δύο τρίτων των νέων, παρόλο που σήμερα δύσκολα ένας νέος βρίσκει καλύτερη αμοιβή από 200 ευρώ στο “γυράδικο” της γειτονιάς του. Οι επενδύσεις έχουν πέσει στο 45%, εκεί είναι και τα “κόκκινα δάνεια” των δήθεν ζωντανών τραπεζών. Το χρέος τραβάει την ανηφόρα. Κι όλη η χώρα μοιάζει βυθισμένη στον πιο απόλυτο φόβο και ανασφάλεια (δεν συζητάμε εδώ τις άλλες μεγάλες απειλές που πλησιάζουν, από το προσφυγικό και από την προσπάθεια να καταλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, μια καταστροφή που, αν συμβεί, θα αποδειχθεί μεγαλύτερη από αυτή του 1922).

Αποδεχόμαστε, δίκην Ιφιγένειας, την καταστροφή της χώρας μας για να μπορέσει, διαλύοντας την Ελλάδα και εξοντώνοντας τον ελληνικό λαό, να κερδίσει μερικά χρόνια επίπλαστης σταθερότητας το χρηματοπιστωτικό και πολιτικό σύστημα της Ευρώπης.

Πολιτικοί στην υπηρεσία των ξένων

Τι μας λένε τώρα ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, η Φώφη, ο Λεβέντης, ο Θεοδωράκης, με διάφορες ασήμαντες παραλλαγές μεταξύ τους; ‘Οτι πρέπει να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο. Τι μας λέει αυτή η απερίγραπτη “αριστερά”; ‘Οτι πρέπει να προτιμήσουμε “αριστερό”, “ευαίσθητο” δήμιο. (Η μεταστροφή του Τσίπρα, σε εφαρμοστή μιας πολιτικής που θάκανε να κοκκινήσουν ακόμα και ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, δεν έχει πολλά ανάλογα παγκοσμίως. ‘Ισως ένα ήταν η προσχώρηση, πριν 30 χρόνια, του ηγέτη του “σοβιετικού κομμουνισμού” στον φιλοδυτικό φιλελευθερισμό. Βεβαίως κανείς δεν χρειάζεται Κομμουνιστικό Κόμμα ή Σοβιετική ‘Ενωση για να πάει στον καπιταλισμό και γι’ αυτό ο άνθρωπος εξαφανίστηκε μαζί με το κόμμα του. Το ίδιο θα συμβεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν χρειάζεται την “ριζοσπαστική αριστερά” για να εφαρμόσει πολιτική “ριζοσπαστικής, υπερνεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς”!)

Αυτά που λένε οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων στους ‘Ελληνες μοιάζουν σα να κάθεσαι στο ‘Αουσβιτς, να βλέπεις τελευταία φορά τους δικούς σου να τους παίρνουν έναν έναν για τους φούρνους και νάρχεται ο “ομαδάρχης” του στρατοπέδου να σου λέει “εντάξει, σωθήκατε μέχρι τώρα, συνεχίστε να πειθαρχείτε στο πρόγραμμα”.

Πριν από μέρες τράκαρα ένα κυβερνητικό στέλεχος κάπου και με ρώτησε “πως τα βλέπεις τα πράγματα Δημήτρη;” Καλά του λέω, εσύ πας γυρεύοντας, τι θέλεις και με ρωτάς; Τι περιμένεις να σου πω; Δεν ξέρεις ότι είμαι Κασσάνδρα και επίσης ότι η Κασσάνδρα βγήκε σωστή. ‘Ε τα ίδια θα σου πω. ‘Οτι έγινε στην Τροία θα γίνει κι εδώ έτσι που πάτε.

Με κύτταξε αμήχανος και ψέλλισε κάτι για την ανάπτυξη που θάρθει. Κρατήθηκα και τούπα, όσο πιο συγκρατημένα μπορούσα: “Μα αφού το ίδιο το πρόγραμμα που εφαρμόζετε προβλέπει ύφεση, πως εσύ ελπίζεις σε ανάπτυξη;”

Η “Βάρκιζα” του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν είναι όλοι τους έτσι βέβαια. Ο Πρωθυπουργός, ακούω, είναι πολύ πιεσμένος, ότι και να λέει on camera. “Τον είδα πριν από ένα χρόνο και τον είδα και πρόσφατα”, μας διηγείται ένας συνομιλητής του, αρκετά σοκαρισμένος. “Είδα έναν διαφορετικό άνθρωπο. Μου θύμισε τις περιγραφές που διάβασα για το πως ήταν, χρόνια μετά, οι βετεράνοι που γύρισαν από το Βιετνάμ!”

Ο κ. Τσίπρας μπέρδεψε τον Λένιν με τον Μακιαβέλι (ακριβέστερα την ελληνική κουτοπονηριά, για μην αδικούμε και τον Ιταλό φιλόσοφο), την Ιστορία με την πολιτική (στη χειρότερη μάλιστα, πιο “πολιτικάντικη” εκδοχή της), την πολιτική με την επικοινωνία. ‘Οπως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του έτσι κι εκείνος λέει ότι ελπίζει σε μια ελάφρυνση του χρέους μετά την πρώτη αξιολόγηση (η προηγούμενη ελπίδα τοποθετούνταν χρονικά στον περασμένο Νοέμβρη, αλλά ποιός θυμάται πια ημερομηνίες, υποσχέσεις και νούμερα;).

Λένε οι απερίγραπτοι ότι δεξιοί και ακροδεξιοί οργανώνουν τα μπλόκα, όπως πριν τρία χρόνια λέγανε για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι οργανώνει τα γιαουρτώματα των πολιτικών. Μα έχουν χάσει κάθε ίχνος σοβαρότητας; Αν όντως τους παίρναμε στα σοβαρά μια στιγμή, αυτό θα σήμαινε ότι η ελληνική “αριστερά” κατάφερε να στείλει στην ακροδεξιά το λαϊκό κίνημα. Αυτό ασφαλώς θα ήταν πολύ σπουδαίο, πρωτοφανές κατόρθωμα. ‘Η μήπως κι ο Γλέζος, που πήγε και ζήτησε συγγνώμη από τους αγρότες γιατί εμπιστεύτηκε τον Τσίπρα, ο καταδικασμένος τρεις φορές σε θάνατο, είναι κι αυτός ακροδεξιός;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλησε να γίνει το υποκείμενο της Ιστορίας. Απεδείχθη λαθρεπιβάτης στο τραίνο της. Ζαλίστηκε από τον ίλιγγο της απότομης και ξαφνικής ανόδου του, “τρελλάθηκε” από την προοπτική μιας εξουσίας που ούτε να ονειρευτεί δεν μπορούσε. Δεν αναγνώρισε και δεν σεβάστηκε την ίδια τη δύναμη που τον πήρε και τον έφερε στην εξουσία, και που δεν ήταν άλλη από τη γιγαντιαία ενέργεια που εκλύθηκε από την καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας από τα Μνημόνια, από την ανάγκη επιβίωσης και αξιοπρέπειας ενός λαού, ενός έθνους πληγωμένου από τις διαδοχικές προδοσίες “αριστερών” και “δεξιών” ηγετών που εμπιστεύτηκε. Αρνήθηκε να κάνει τη δουλειά που η Ιστορία τον εμπιστεύτηκε, να προετοιμάσει δηλαδή την Ελλάδα για την απαραίτητη για την επιβίωσή της ρήξη με τους Δανειστές. (Αν άλλωστε υπήρχε/υπάρχει κάποια ελπίδα αξιοπρεπούς συμβιβασμού, είναι πάντα όταν ο άλλος ξέρει ότ είσαι αποφασισμένος για όλα. Προτίμησε να πουλήσει, όπως ο Φάουστ, την ψυχή του στον Διάβολο, στη δική μας περίπτωση τον άξονα ΗΠΑ-Βρετανία-Ισραήλ, με την ελπίδα ότι θα τον βοηθήσει να παραμείνει στην εξουσία. Κατάντησε τώρα να λένε τον αρχηγό του “¨ηλίθιο” στα διεθνή φόρουμ κι αυτός να μην απαντάει.

Μπορεί να σωθεί στο σημείο πούφτασαν τα πράγματα; Αυτό θα απαιτούσε να ξαναβρεί τη χαμένη του ψυχή, να ξαναγίνει το εργαλείο εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης και αναγέννησης που μας είπε ότι θέλει να γίνει, να οργανώσει τη ρήξη με τους Δανειστές. Θεωρητικά υπάρχει μια τέτοια δυνατότητα, στην πράξη όμως δεν φαίνεται να έχει την ψυχή, το μυαλό, τους ανθρώπους που θα χρειάζονταν. ‘Εχει “σπάσει” καιρό τώρα μέσα του. ‘Οσο για τις πολιτικές του ικανότητες τι να πει κανείς.;Η αξιοθρήνητη παρουσία των εκπροσώπων του στις συζητήσεις για το αγροτικό μόνο λύπηση προκαλεί σε οποιονδήποτε νοήμονα άνθρωπο. Γι’ αυτό και οι ηγέτες του προβληματίζονται τώρα να πάνε σε εκλογές, ίσως μάλιστα να αλλάξουν και το εκλογικό σύστημα, μια αλλαγή που, στις σημερινές συνθήκες, μόνο αποτέλεσμα θα ήταν να κάνει ακόμα λιγότερο κυβερνήσιμη τη χώρα και να δυσκολέψει πάρα πολύ την δυνατότητα να συγκροτηθεί στο μέλλον αντιμνημονιακή πλειοψηφία.

Ο δρόμος της εξέγερσης

Δεν είναι παράξενο που αγρότες βρέθηκαν τώρα στην πρωτοπορία των κινητοποιήσεων. Αγρότες δεν έκαναν τις δύο μεγάλες επαναστάσεις των Ελλήνων στη νεώτερη εποχή, το 1821 και το 1940-44; Ούτε είναι περίεργο ότι τα ελεύθερα επαγγέλματα επίσης βγαίνουν στο δρόμο. Τα δύο αυτά στρώματα ξέρουν ότι τους πάνε για εκτέλεση και έχουν ακόμα διατηρήσει μια μίνιμουμ οικονομική δύναμη, που τους επιτρέπει να βρουν το κουράγιο για αντίσταση που έχασαν τα πιο εξαθλιωμένα στρώματα του πληθυσμού.

Για να πετύχει όμως ο αγώνας τους πρέπει να πάρει δημοκρατική οργανωτική μορφή, να συνδυαστεί με όλα τα άλλα στρώματα που κινητοποιούνται και να καταλήξει σε ένα πλατύ λαϊκό κίνημα που θα απαιτήσει την άμεση διακοπή του προγράμματος καταστροφής της χώρας, την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, την άμεση διακοπή εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, τη χρησιμοποίηση από την Ελλάδα όλων των νομικών, θεσμικών, πολιτικών και γεωπολιτικών εργαλείων που διαθέτει και δεν χρησιμοποιεί.

Γιατί κανένα αίτημα, όσο λογικό κι αν είναι, οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας ή τάξης, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί στην Ελλάδα όσο παραμένει στο καθεστώς που της έχει επιβληθεί, “υποδούλωσης δια της καταστροφής, καταστροφής δια της υποδούλωσης”, το όλον συνοδευόμενο με τη λεηλασία.

Είναι πολιτικός παραλογισμός αυτό που προτείνουν διάφοροι φίλοι, να προτάξει το αντιμνημονιακό κίνημα, την έξοδο από το ευρώ, αν όχι την ΕΕ. Αντίθετα, η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει και να ασκήσει το σύνολο των δικαιωμάτων που απορρέουν από τη συμμετοχή της στην ευρωζώνη και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και να μπλοκάρει τη λειτουργία τους όπου έχει τη δυνατότητα (δικαίωμα βέτο). Η χώρα όμως πρέπει να είναι ταυτόχρονα έτοιμη να κάνει αυτό που ίσως χρειαστεί, αν οι εταίροι-καταστροφείς της επιμείνουν μέχρι τέλος και την πνίξουν χρηματοδοτικά, δηλαδή να είναι έτοιμη για την εισαγωγή εθνικού μέσου πληρωμών. Εννοείται ότι αν χρειαστεί να πάει στη δραχμή, θα πάρει και το χρέος μαζί της. Να δούμε τότε μπας και θελήσουν διαπραγμάτευση ουσιαστική οι ξένες τράπεζες και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

‘Οπως και γενικότερα, η Ελλάδα οφείλει να είναι έτοιμη για πόλεμο. Βρισκόμαστε σε πόλεμο από το 2010, οικονομικό και ελπίζουμε να παραμείνει μόνο τέτοιος, αν και δεν είναι βέβαιο. Για να σωθεί η χώρα πρέπει να απαντήσει με πόλεμο στον πόλεμο. Το βιοτικό επίπεδο ασφαλώς θα πέσει, ούτως ή άλλως, ότι και να γίνει, θα πέσει πιο κάτω, αλλά τουλάχιστο μπορεί έτσι να υπάρξει μια ελπίδα.

Το έχουμε πλειστάκις και εδώ και χρόνια γράψει. Μια “στρατηγική ρήξης” απαραίτητη για την επιβίωση της χώρας, προϋποθέτει ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα, την οργάνωση συνεταιριστικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης στη σφαίρα της διανομής και της παραγωγής, ένα πολύ ικανό επιστημονικό και διεθνές επικοινωνιακό επιτελείο, την προσπάθεια δημιουργίας μεγάλου ευρωπαϊκού κινήματος, που να αντιλαμβάνεται το “ελληνικό” ως δικό του πρόβλημα, όχι απλά ως πρόβλημα “συμπαράστασης”, την αναζήτηση γεωπολιτικών συμμαχιών σε όλα τα σημεία του ορίζοντα.

Αλλά δεν μπορούν οι δυσκολίες και οι κίνδυνοι της ρήξης να χρησιμοποιούνται αιωνίως ως επιχείρημα για να μη γίνει ποτέ. Η εναλλακτική στη ρήξη είναι η αποδοχή της παθητικής “αυτοκτονίας” της χώρας ή της διολίσθησης σε εσωτερικούς ή εξωτερικούς πολέμους. Είναι η ηθική αυτοκτονία του ελληνισμού.

Αθήνα, 3 Φεβρουαρίου

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

πρώην Γραμματέας του Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών “Σπίθα”

πρώην μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

(1) Χρησιμοποιούμε τον όρο για να υποδηλώσουμε τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του σχεδίου που εφαρμόζεται τώρα στην Ευρώπη, όχι φυσικά γιατί ο Σόμπλε και ο Ντράγκι έχουν την παραμικρή σχέση με τα κοινωνικά κινήματα της άκρας δεξιάς στον μεσοπόλεμο.

http://www.konstantakopoulos.gr/

ΣΧΕΔΙΟ «ΑΝΟΙΞΗ», Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ!

 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Την Άνοιξη είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Κούρδων, το Newroz. Την ερχόμενη Άνοιξη και ενώ ο εμφύλιος την Συρίας θα μπει στην πιο κρίσιμη φάση του καθώς τα συριακά στρατεύματα από τα νότια και οι Κούρδοι από τα ανατολικά θα έχουν «κλείσει» την τουρκική μεθόριο, θα αρχίσει η εφαρμογή του μεγάλου Σχεδίου, «Bahar Planı», δηλαδή «Σχέδιο της Άνοιξης» που θα φέρει τα πάνω κάτω και θα κλονίσει για πρώτη φορά τόσο έντονα συθέμελα την Τουρκία με την ίδρυση κουρδικού κράτους.

Για το σχέδιο αυτό για πρώτη φορά κάνουν αναφορά τα ίδια τα τουρκικά ΜΜΕ, με την επισήμανση ότι αναμένεται κυριολεκτικά εσωτερικός σεισμός στην Τουρκία αν δεν προλάβει να αντιδράσει, καθώς όλοι ετοιμάζονται για την επόμενη φάση της διάλυσης με όλες τις συνέπειες αυτής της εξέλιξης.

Σύμφωνα με πληροφορίες των ίδιων των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, στην περιοχή Kandil στο βόρειο Ιράκ ετοιμάζεται για πρώτη φορά μια τόσο μεγάλη δύναμη Κούρδων ανταρτών που αποτελείται από 10.000 άντρες, που περιμένουν την εντολή για μαζική εισβολή στην Τουρκία. Η εισβολή αυτή θα συνδυαστεί με τις εξελίξεις στην Συρία και με την πλήρη κατατρόπωση των αντιπάλων του συριακού καθεστώτος και την κατάρρευση όλων των αμυντικών γραμμών των Ισλαμιστών και των Τζιχαντιστών.

Ήδη οι ΗΠΑ έχουν διαχωρίσει την θέση τους από τη Άγκυρα στο κουρδικό και για πρώτη φορά έχει ξεσπάσει μια τόσο μεγάλη κρίση στις σχέσεις των δυο χωρών, καθώς η Ουάσιγκτον απαντά με σκληρή γλώσσα στον Ερντογάν για τις απόψεις του για Κούρδους «τρομοκράτες», απορρίπτοντας όλες τις θέσεις του Τούρκου προέδρου.

Από την άλλη μεριά οι Ρώσοι συνεχίζουν να ενισχύουν τους Κούρδους της Συρίας με βαριά οπλικά συστήματα, ενώ και οι Αμερικανοί στηρίζουν με όλα τα μέσα το Κουρδικό PYD.

Στην Άγκυρα επικρατεί μια μεγάλη σύγχυση για το τι πρέπει να γίνει. Πολλοί προτρέπουν την κυβέρνηση για άμεση εισβολή στην Συρία, (φιλοκυβερνητική εφημερίδα Yeni Şafak), αλλά άλλες δυνατές φωνές επισημαίνουν τον κίνδυνο μιας ολοκληρωτικής καταστροφής από μια τέτοια κίνηση.

Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι τρεις πρώην στενοί φίλοι και σύντροφοι του Ερντογάν, ο πρώην πρόεδρος, Αμπντουλάχ Γκιούλ, ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Μπουλέντ Αρίντς και ο πρώην υπουργός Ενέργειας, Hüseyın Çelik, έχουν συνασπίσει μια ομάδα που διαφωνεί με την πολιτική του Ερντογάν και σκέπτεται ακόμα την ίδρυση νέου κόμματος.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, δυστυχώς η ελληνική πλευρά είναι σκανδαλωδώς απούσα και παραπαίε μέσα σε ένα ΝΑΤΟ και μια Ευρωπαϊκή Ένωση που τίποτα πλέον δεν έχει να μας προσφέρει, αντίθετα προσβλέπει στην πλήρη εξόντωση του ελληνικού λαού.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

https://hellasforce.com/

Το λαθρομεταναστευτικό μετατρέπεται σε βόμβα διασποράς για την Ελλάδα

12-2-2016

Το προσφυγικό εξελίσσεται με τρόπο ικανό να βλάψει ανεπανόρθωτα ζωτικά ελληνικά συμφέροντα και να υπονομεύσει τις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας για πολλές δεκαετίες, με προφανείς επιπτώσεις στην οικονομική και ηθική υπόσταση των πολιτών... 

του Δ. Η. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ο συνδυασμός της πρόδηλης πλέον αδυναμίας των αρμοδίων χειριστών να κατανοήσουν το εύρος του προβλήματος και τις υποκρυπτόμενες απειλές με την αμβλύνοια τοπικών αρχόντων που ενθαρρύνουν ή και ανέχονται την οργανωμένη δράση όσων...

επαγγέλλονται και πωλούν "πατριωτισμό" μιαίνοντας την ελληνική σημαία, οδηγεί την κοινωνία και την χώρα σε σκολιές ατραπούς.

Είναι καιρός να εννοήσουν οι πρώτοι, ότι η άσκηση κρατικής πολιτικής δεν εξαντλείται σε ανέξοδες κουβέντες ανά τα καφενεία της Επικράτειας, ούτε σε ατελέσφορη επίδειξη αλτρουϊστικών αισθημάτων, αλλά είναι μια μακρά επίπονη, συχνά μοναχική πορεία στο στέρφο έδαφος που διαμορφώνει ο ανελέητος ρεαλισμός στις διεθνείς σχέσεις και η ανάγκη να υπηρετηθούν τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας.

Όσο για τους δεύτερους-και επειδή διακυβεύονται περισσότερα από τα προφανή- είναι υποχρέωση της συντεταγμένης Πολιτείας, στον βαθμό που ακόμη υπάρχει, αλλά κι όσων κλασαυχενίζονται ότι συγκροτούν τις ποικιλώνυμες ελίτ της χώρας, να τους τραβήξουν το αυτί και να τους στείλουν σπίτια τους ή όπου αλλού τους πρέπει, πριν υπονομεύσουν κάθε δυνατότητα χειρισμών, που  πρέπει να αναληφθούν και να γίνουν, έστω κι απ΄αυτήν την ήκιστα πειστική κι αποτελεσματική ελληνική κυβέρνηση. 

Η ανάμιξη του ΝΑΤΟ στην αντιμετώπιση του προσφυγικού-μεταναστευτικού ζητήματος, όπως συμφώνησαν η καγκέλαριος  Μέρκελ και το Τούρκος πρωθυπουργός Νταβούτογλου, προχθές στην Άγκυρα, συνιστά  μια δραματική εξέλιξη για τα ζωτικά ελληνικά συμφέροντα.

Με δεδομένη την στάση αυστηρής ουδετερότητας που τηρεί το ΝΑΤΟ-και η οποία τελικώς ευνοεί σκανδαλωδώς την αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας-έναντι συμμάχων χωρών που διατελούν εδώ και δεκαετίες σε ένα καθεστώς "ψυχρής ειρήνης", προβάλει η απειλή γενικότερων ανατροπών στον χώρο του Αιγαίου.

Η Τουρκία, αν ισχύσει και επικυρωθεί η συμφωνία Μέρκελ-Νταβούτογλου, θα έχει κάνει ένα αποφασιστικό βήμα επέκτασης της επιρροής της στο Αιγαίο και θα έχει εγγράψει σοβαρές υποθήκες για την συνέχεια…

Τίποτε στην προϊστορία των τριγωνικών σχέσεων Ελλάδος-ΝΑΤΟ-Τουρκίας δεν μπορεί να διασκεδάσει αυτούς τους φόβους. Πολύ περισσότερο όταν είναι πρόσφατη-σε σχέση με τον ιστορικό χρόνο-η εμπειρία από τον τελικό χειρισμό που επιφύλαξε το ΝΑΤΟ στο θέμα της Λήμνου την δεκαετία του ΄80, όταν για πρώτη και μοναδική φορά η Νομική Υπηρεσία της Συμμαχίας, με εντολή του τότε γ.γ λόρδου Κάρινγκτον ασχολήθηκε με το ζήτημα δικαιώνοντας τις ελληνικές απόψεις, πλήν όμως χωρίς απτό αποτέλεσμα…

Ανάλογος κίνδυνος υπάρχει και στα βόρεια σύνορά μας, με τον πρωθυπουργό της π.Γ.Δ.Μ να φτάνει στο σημείο να μας υπόσχεται ότι δεν θα εγείρει εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδας!

Δηλαδή, θα πρέπει να του χρωστούμε και ευγνωμοσύνη που αναγνωρίζει την Χάρτα του ΟΗΕ και τα ανάλογα κείμενα της πρώην ΔΑΣΕ, νυν ΟΑΣΕ, για το απαραβίαστο των συνόρων!

Η Αθήνα, με την αβελτηρία της, διευκολύνει εκείνους στην Ε.Ε που θα ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν ένα απροσάρμοστο, δύστροπο μέλος της, προκειμένου να κατευνάσουν την εσωτερική κοινή γνώμη τους.

Και δυστυχώς, δεν διαθέτουμε την αίσθηση του χρόνου που χαρακτηρίζει τους Κινέζους, όταν ο Μάο υποσχόταν στον σοβιετικό πρωθυπουργό Αλεξέϊ Κοσύγκιν, 10.000 χρόνια αντίστασης, αν έπλητταν την χώρα του!

ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

ΑΥΤΟΣ ΒΛΕΠΕΙ «ΦΩΣ» ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΑΚΟΥΜΕ «ΦΩΝΕΣ»...

12/2/2016      

Του ΣΤΑΘΗ*

Προ ημερών έτυχε να γράφουμε ότι ακόμα κι αν η Ελλάδα ξεκεφαλώσει απ’ αυτήν την κρίση, μια νέα κρίση πιο διευρυμένη, πιθανώς και παγκόσμια, της την έχει στημένη στη γωνία.

Ακόμα κι αν δεν σκάσει η Deutsche Bank σήμερα, θα σκάσει αύριο. Κι αν δεν σκάσει η Deutsche Bank, κάποια άλλη τράπεζα ή φούσκα τραπεζών θα σκάσει. Ομως, στο μεταξύ, οι ζωές των ανθρώπων περνάνε και χάνονται...

Ο καπιταλισμός είναι οι (αλλεπάλληλες) κρίσεις του. Ολοι πλέον το έχουμε εμπεδώσει. Ολοι επίσης γνωρίζουμε ότι η κυρίαρχη αντίθεση του καπιταλισμού είναι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Δευτερεύουσες και επιμέρους αντιθέσεις στον καπιταλισμό υπάρχουν πολλές. Οταν οι δυνάμεις της εργασίας βρίσκονται, ως προς τη δυναμική τους, σε ύφεση ή ακόμα και σε καταστολή (όπως συμβαίνει σήμερα), οι επιμέρους ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις ανθούν και θάλλουν. Παράγοντας

πόλεμο, φτώχεια κι αρρώστιες για τους πολλούς, πλούτο για τους λίγους (σήμερα, πιο λίγους από ποτέάλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία)...

Στο μεταξύ οι ζωές των ανθρώπων περνάνε και χάνονται.

Σήμερα οι κρίσεις του καπιταλισμού οξύνονται και πυκνώνουν, διότι στο στάδιο της ελεύθερης αγοράς που έχει φθάσει, υπάρχει μια αντίφαση: η ελεύθερη αγορά είναι διευθυνόμενη αγορά. Απόδειξη η χειραγώγηση των κρίσεων (από τις δυνάμεις που τις προκαλούν). Για παράδειγμα η κατάρρευση των τραπεζών. Σε αυτήν την περίπτωση, αν μια τράπεζα (ή πολλές μαζί) καταρρεύσει, δεν αφήνεται (απ’ την ελεύθερη αγορά) να γίνει σκόνη, αλλά καλείται το κράτος (από την ελεύθερη αγορά) να κοινωνικοποιήσει τις ζημιές και να αναγκάσει την κοινωνία να απορροφήσει τις παρενέργειες. Εως την

επόμενη κατάρρευση. Προς τούτο οι (αστικές) δημοκρατίες ξηλώνονται. Ανθρωποι χάνουν τις καταθέσεις τους, την ασφάλισή τους, τη δουλειά τους και

στο μεταξύ η ζωή περνάει και χάνεται...

Αυτόν τον καιρό έτυχε να γράφουμε για την μετάλλαξη των δημοκρατιών, κυρίως μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε μετα-δημοκρατίες όλο και πιο αυταρχικές, όπου μέσα από δημοκρατικούς τύπους αναδύεται ο ολοκληρωτισμός των πολιτευμάτων εκείνων που υπηρετούν την ελεύθερη αγορά των Εταιρειών και των Τραπεζών. Παρατηρώντας αυτόν τον εφιάλτη,  

έγραφε χθες η Liberation «Europe le risqué autoritaire», Ευρώπη, κίνδυνος απολυταρχισμού. Είναι καιρός τώρα που όσες Κασσάνδρες μάς προειδοποιούν για τον εκφυλισμό των πολιτευμάτων μέσω εκτροπών που τα εκφασίζουν, πληθαίνουν και πληθύνονται σ’ όλη τη Δύση. Από μέρος του Τύπου, από κόμματα της Αριστεράς, από πλείστα όσα ΑΕΙ, από πλήθη πολιτών βοή

βοώντων εν τη ερήμω. Διότι η κρίση, συν τοις άλλοις, είναι και εργαλείο για τη μετάλλαξη χωρών σε χώρους, εθνών σε πληθυσμούς και λαών σε σκλάβους. Τρανό παράδειγμα η δύστηνος Ελλάς. Μετά την κρίση της ψευδούς ευμάρειας (που μας καταχρέωσε) η κρίση χρέους (που μας κατασκλάβωσε) τείνει να αλλάξει την ίδια τη φύση των ανθρώπων. Είναι εφτά-οχτώ-δέκα

χρόνια τώρα, που σκεφτόμαστε λογαριασμούς, μετράμε δίφραγκα, δεν ξεκεφαλώνουμε με τίποτα και η ζωή μας έχει μετατραπεί σε έναν βραχνά αγωνίας για τα χρέη μας, τη δουλειά μας, το μέλλον των παιδιών, την τύχη της πατρίδας. Και

στο μεταξύ η ζωή περνάει και χάνεται.

Ολα αυτά δεν ήταν ανάγκη να μας συμβούν. Ενα μικρό παράδειγμα. Η τελευταία δόση χρηματοδότησης που πήραμε ήταν της τάξης των 27 δισ. ευρώ. Προηγουμένως, για να πληρώσει η κυβέρνηση Τσίπρα υποχρεώσεις προς τους δανειστές με ίδιους πόρους, μάζεψε όλα τα διαθέσιμα και τα ρέστα (που είχαν απομείνει μετά το PSA Βενιζέλου) από τα Ταμεία και τα έσπρωξε. Από τα 27 δισ. που πήραμε στη συνέχεια, τα 5,7 δισ. πήγαν την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών και τα υπόλοιπα τα ακουμπήσαμε για την εξυπηρέτηση των αλληλοτροφοδοτούμενων πλέον δανείων. Και τα Ταμεία; Γιατί να μην ανακεφαλαιοποιηθούν (έστω κατά 2 δισ.) και τα λεηλατημένα ταμεία; Διότι

η κρίση είναι εργαλείο.

Διότι οι χαμηλοί μισθοί και οι γλίσχρες συντάξεις, η εκποίηση του πλούτου της χώρας και η λεηλασία του λαού της είναι πολιτική επιλογή. Το «λάθος» είναι σχέδιο.

Ελεύθερη αγορά που είναι διευθυνόμενη από τους όλο και πιο ισχυρούς (μια ζούγκλα που ο ισχυρότερος τρώει τον ασθενέστερο) συν αυταρχικές δημοκρατίες που βαδίζουν προς τονολοκληρωτισμό, εκείνον που ο ανταγωνισμός των Εταιρειών επιβάλλει, συν οι κρίσεις που χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για να επιτευχθούν όλα αυτά, δημιουργούν όλα μαζί

μια νέα (όλο και πιο παλιά) πραγματικότητα, μέσα στην οποία οι ζωές των ανθρώπων περνάνε και χάνονται.

Και η Αριστερά;

Προς την Αριστερά στράφηκε ο λαός προ του μεγάλου κινδύνου για τη ζωή του και για την πατρίδα. Με σύνθημα τη σωτηρία της πατρίδας απευθύνθηκε και η Αριστερά στον λαό - εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενα μικρό κόμμα περιέγραψε τη συγκυρία σωστά και για αυτό ο λαός το άκουσε. Πρότεινε τις ανάλογες κι εφικτές λύσεις και για αυτό ο λαός το εμπιστεύθηκε.

Το Μνημόνιο, το χρέος, η αποκατάσταση της εργασίας, η ανάταξη της παραγωγής, ο εκδημοκρατισμός των θεσμών, οι πολεμικές επανορθώσεις και η ενεργοποίηση του λαού υπέρ της νέας φιλολαϊκής διακυβέρνησης ήταν οι εξέχουσες του μετώπου που θα μας έβγαζε απ’ την παγίδα της κρίσης.

Εναν χρόνο μετά, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζουν τα τρακτέρ τανκς και τους αγρότεςυποκινούμενους από ακραία στοιχεία. Για τα οποία η κυβέρνηση δηλώνει: «Σ’ αυτήν τη χώρα (που ένα στα δύο ασθενοφόρα είναι εκτός μάχης) υπάρχουν νόμοι και κανόνες» - δεν πληρώνω, δεν πληρώνω,

αλλά την πληρώνω...

Με τον κ. Κατρούγκαλο να μου τάζει τώρα εκπτώσεις. Αλλά, αν μπορούσε να κάνει αυτές τις εκπτώσεις, γιατί δεν τις έκανε ευθύς εξαρχής, πριν να γίνει του Κουτρούλη ο γάμος; Και γιατί υπ’ όψιν της Τρόικας έθεσε αέρα κοπανιστόν; Και γιατί οι εκπτώσεις αυτές θα κρατήσουν μόνον για τρία χρόνια - τα επόμενα εκατό θα είναι εύκολα; Φοβάμαι ότι

όλα αυτά δεν είναι αρμοδιότητος αριστερόμετρου, αλλά βλακόμετρου. Με τη ζωή μας να περνάει και να χάνεται, πλην όμως αεί διδασκόμενη - μόλις χθες μάθαμε ότι «η Αριστερά δεν είναι τροχονόμος»!! Ως φαίνεται, έχει δίκιο ο κ. Τσίπρας όταν λέει ότι «μετράει τα λόγια του κυριολεκτικά, όταν μιλάει», ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε - μες στη μαυρίλα μας έχουμε και την πλάκα μας. Μαύρη

κι αυτή, πικρή, σαν την πλάκα που κάνει στον κ. Πρωθυπουργό ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος. Ητοι: το παίρνει πάνω του ο κ. Τσίπρας , «δεν μειώνονται οι συντάξεις», τον γειώνει ο κ. Στουρνάρας: «οι συντάξεις στην Ελλάδα είναι υψηλές». Μη σας πω τι λέει ο κ. Σόιμπλε, διότι πάλι θα παλέψει 17 ώρες εναντίον του ο Αλέξης και θα μας έρθει  

κατακέφαλα ο κ. Μητσοτάκης, να ’χουμε να πορευόμαστε με τη ζωή μας να περνάει και να χάνεται...

Γεννήθηκα επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, πήγα σχολείο επί Γεωργίου Παπανδρέου, μπήκα στο Πανεπιστήμιο επί χούντας, αποφοίτησα επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, απολύθηκα απ’ τον στρατό επί Ανδρέα Παπανδρέου, μπήκα στην αγορά εργασίας κι εργάζομαι επί Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Σημίτη του Μικρού, Κωνσταντίνου Καραμανλή του Β’, Γιώργου Παπανδρέου του Β’ και, ως φαίνεται, καλούμαι να συνεχίσω προς τας τελεστάς του βίου μου με Μητσοτάκηδες, Καραμανλήδες καιΠαπανδρέου. Από κρίση σε κρίση, έως τα τρισέγγονά μου να εξοφλήσουν το χρέος. Διότι,

όταν η Deutsche Bank χρωστάει 55 τρισ., πώς να αντέξει η κακομοίρα με εμένα να της χρωστάω 12.000 ευρώ ετησίως για τις επόμενες έξι ζωές μου; Ημουν μειράκιο στην πολιτική όταν ο μακαρίτης Ανδρέας είπε ότι «βλέπει φως στο βάθος του τούνελ». Τώρα το βλέπει και ο κ. Τσίπρας: «βλέπω φως στο βάθος του τούνελ», είπε. Συνεπώς  

πάμε καλά! Τριάντα-σαράντα χρόνια πάμε καλά ακίνητοι. Με τη ζωή μας να περνάει και να χάνεται...  

*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr την Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016