Το φιλικό Grexit με συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή είναι η μόνη λύση

Δευ, 13/04/2016 

Το μαρτύριο της σταγόνας που μας επιβάλλουν οι δανειστές για την παροχή ρευστότητας με το σταγονόμετρο σε αντάλλαγμα την επιβολή ολοένα και σκληρότερων μέτρων λιτότητας,  οδηγεί την ελληνική οικονομία σε τραγικά αδιέξοδα. Ήδη η αγορά έχει αποστεωθεί από ρευστότητα και αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται καθημερινά. Τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο η χώρα μας υποχρεούται να αποπληρώσει χρέη ύψους  11 δις (και 19 δις για ολόκληρο το 2016.

Με το δεδομένο αυτό, σε συνδυασμό και με την απόφαση για το Brexit της Μ.Βρετανίας, είναι πολύ πιθανό, προς τα τέλη Ιουλίου,  το ελληνικό δημόσιο και  οι ελληνικές τράπεζες να μη διαθέτουν ρευστότητα και η χώρα να βρεθεί σε πλήρες αδιέξοδο. Στην περίπτωση αυτή,  το τελευταίο που μας χρειάζεται είναι το λεγόμενο Grexident,  η απότομη δηλ. αναγκαστική στάση πληρωμών λόγω έλλειψης ρευστότητας, η οποία θα  μας οδηγήσει είτε σε παράδοση άνευ όρων σε ακραία σκληρές απαιτήσεις των δανειστών, ή σε μια άναρχη έξοδο χωρίς σχέδιο έξοδο από το ευρώ με  συνακόλουθο πανικό και πιθανές τραγικές οικονομικές και γεωπολιτικές προεκτάσεις.

Γι αυτό οφείλουμε να έχουμε έτοιμες εναλλακτικές λύσεις για την άρση του αδιεξόδου.  Πολύ φοβάμαι ότι το σχέδιο ενός Grexident βρίσκεται μέσα στους σχεδιασμούς του Βερολίνου και αυτό διαφαίνεται από συνδυαστικές πληροφορίες και ενέργειες.

Με ρεαλισμό και γνώμονα το συμφέρον της χώρας, μια μέση εφικτή, έξυπνη λύση είναι η συντεταγμένη, προσωρινή ή μόνιμη, έξοδος της χώρας από το ευρώ. Η πρόταση αυτή παραμένει στο τραπέζι από το ίδιο το κέντρο της σημερινής καταστροφής, το Βερολίνο, που στην περίπτωση του φιλικού Grexit  μας προικοδοτεί με 50 δις και στήριξη του νέου εθνικού μας νομίσματος με εγγυημένη υποτίμησή του μέχρι 25%, καθώς κα με αναδιάρθρωση και επιμήκυνση των δανειακών μας υποχρεώσεων.

Το φιλικό αυτό Grexit, η συντεταγμένη και όχι άναρχη μετάβαση στη δραχμή, με νοικοκύρεμα και αναπτυξιακή κατεύθυνση της οικονομίας, μπορεί να συνυπάρξει με τη χρήση του ευρώ όπως γίνεται σε πολλές χώρες της ΕΕ αλλά και εκτός αυτής, όπως μεταξύ άλλων, η Πολωνία, Τσεχία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία, Ισραήλ, κλπ.

Για την ίδια πρόταση έχουν τοποθετηθεί  πολλοί διαπρεπείς οικονομολόγοι και ειδικότερα ο Χανς Βέρνερ Ζιν, ο κορυφαίος Γερμανός οικονομολόγος και πρώην σύμβουλος της Αγκέλας Μέρκελ. Με το προσωρινό Grexit, θα αποφευχθεί το φαινόμενο ντόμινο που μπορεί να οδηγήσει στη διάλυση της ευρωζώνης, κάτι που το Βερολίνο δεν πρόκειται να δεχτεί αμαχητί.

Σήμερα, η  αντίσταση στις Βερολινέζικες συνταγές της ακραίας λιτότητας, διογκώνεται παντού. Όμως, αν η πολιτική αυτή ανατραπεί από την  Ελλάδα, θα πέσουν τα προκεχωρημένα "φυλάκια" του Βερολίνου σε Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και αλλού και στο τέλος το ίδιο κεντρικό "κάστρο" των Μερκελ-Σόιμπλε. Στην περίπτωση αυτή, το δάγκωμα του θηρίου στην Ελλάδα πριν ξεψυχήσει θα είναι πολύ οδυνηρό.

Οι διεθνείς γεωπολιτικές ισορροπίες αλλάζουν με τις χώρες των BRICS, να ισχυροποιούνται στη διεθνή σκακιέρα. Οι ΗΠΑ, επιθυμούν μια ισχυρή Ευρώπη ως προμαχώνα απέναντι στη Ρωσία, αλλά όχι μια πανίσχυρη Γερμανία. Και κάθε άλλο παρά αδιαφορούν για την πιθανή απώλεια της χώρας μας από τη δική της σφαίρα επιρροής.

Στη σημερινή χρονική συγκυρία, το προσωρινό Grexit και η συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή, με παράλληλη χρήση του ευρώ και έλεγχο στη διακίνηση κεφαλαίων, είναι  ένα βελούδινο διαζύγιο, που δε θα τραυματίσει τη χώρα μας, εφ' όσον υπάρχει αμοιβαία συνεννόηση και κατανόηση και ληφθούν έγκαιρα τα κατάλληλα μέτρα. Είναι πολύ προτιμότερο από "κολοτούμπες", την επιβολή ακραίων συνταγών λιτότητας που οδηγούν σε απέραντη φτωχοποίηση, μόνιμη οικονομική εξάρτηση και καταστροφή, όπως και από τους ισχυρούς γεωπολιτικούς κινδύνους από ένα άναρχο Grexit.

Στα περιθώρια του παρόντος σύντομου άρθρου δεν μπορεί να γίνει διεξοδική ανάλυση ζητημάτων του χρέους και άλλων πολυποίκιλων θεμάτων που έχουμε παρουσιάσει σε μελέτες, βιβλία και άρθρα μας, όπως και στο πιο πρόσφατο πρόγραμμα των 26 σημείων για τη συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή που διαφέρει από την επικίνδυνη άναρχη μετάβαση.

Επισημαίνονται εδώ, βασικές αρχές του φιλικού Grexit όπως, η υποτίμηση  της δραχμής κατά 25%, η προστασία των καταθέσεων και των δανειοληπτών  σε αναλογία 1: 1, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, το νοικοκύρεμα της οικονομίας, η στοχευμένη ανάπτυξη, η ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης με αντιμετώπιση της ανεργίας και της φτώχειας, η πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η εξυγίανση της δημόσιας διοίκησηw με επιβολή κανόνων αξιοκρατίας και αποτελεσματικότας κλπ..

Η αρχική περίοδος χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή για τον έλεγχο του πληθωρισμού, Γι΄αυτό, απαιτείται διαχειριστική σύνεση με έκδοση χρήματος που δε θα ξεπερνά ένα ορισμένο μέγεθος σε επίπεδα της τάξης του 15-20% του ΑΕΠ, σύμφωνα με τους γνωστούς δείκτες Μ2. Απαραίτητη προϋπόθεση, είναι οι αυστηροί έλεγχοι στη διακίνηση κεφαλαίων, με απαγόρευση της εξαγωγής συναλλάγματος χωρίς εύλογη αιτιολογία.

Επί μέρους ζητήματα που θα προκύψουν, μπορεί να αντιμετωπιστούν κατά περίπτωση σύμφωνα με οργανωμένο σχέδιο. Τα μέτρα αυτά με πολλά άλλα ,μπορούν να οδηγήσουν σε ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, σε μια αναπτυξιακή τροχιά για την ανατροπή του μνημονίου της φτώχειας, της ανεργίας και της υποτέλειας, του απόλυτου οικονομικού αδιεξόδου.  

Το Μνημόνιο, ας το εκλάβουμε ως ένα τρανταχτό χαστούκι, ως ένα χρήσιμο μάθημα για να μην επαναλάβουμε τα δικά μας τραγικά λάθη του παρελθόντος και να βγούμε από την πλαστή ευημερία της εύφορης κοιλάδας των δανεικών που μας οδήγησε στην υποτέλεια και η ανευθυνότητα. Απαράβατη προϋπόθεση είναι, η χώρα να κυβερνάται, με την αίσθηση του μέτρου και του δικαίου, με αποτελεσματικότητα, ικανότητα και εντιμότητα, από τους άριστους και όχι τους αρεστούς.

Ίσως κάπου μας χρειαζόταν ο Γερμανός μας. Αλλά όχι οι Γερμανοί με κατοχική προοπτική. Η ανατροπή του μνημονίου με συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή, προσωρινή ή μόνιμη, με αυτοδύναμη ανάπτυξη και νοικοκύρεμα του κράτους, με εθνική αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη, είναι σήμερα η πλέον εφικτή και αποτελεσματική επιλογή που δεν επιφέρει γεωπολιτικούς κινδύνους. Το προσωρινό βελούδινο διαζύγιο με προσωρινό ή μόνιμο φιλικό Grexit και συνύπαρξη διπλού νομίσματος ευρώ και δραχμής, είναι η μόνη λύση στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε και το κάνουμε πράξη, τόσο το καλύτερο για τη χώρα.

- See more at: http://www.drachmi5.gr/politiki-apopseis/filiko-grexit-me-syntetagmeni-metavasi-sti-drahmi-einai-i-moni-lysi#sthash.GnQaw2K6.dpuf

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΤΟΧΗΣ!!

Ποια κυρίαρχη κυβέρνηση; Οι δανειστές προειδοποιούν να μην κατατεθούν τα δυο νομοσχέδια!

13-4-2016

Share Tweet 0 Σχόλια e-mail

ΔΝΤ ΚΑΙ ΜΟΣΚΟΒΙΣΙ ΑΔΕΙΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ

Τουλάχιστον … «οπερέτα» μπορεί να χαρακτηριστεί η εικόνα υπουργών να διαμηνύουν σε συνέντευξη που μεταδόθηκε ζωντανά από την κρατική τηλεόραση ότι είναι «κυρίαρχη κυβέρνηση» και λίγες ώρες μετά οι δανειστές να τους τραβούν το αυτί!

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο άδειασε τον κ. Τσακαλώτο, καθώς κύκλοι από την Ουάσινγκτον προειδοποίησαν την Αθήνα να μην καταθέσει κανένα νομοσχέδιο αν δεν υπάρξει συμφωνία με τους Θεσμούς, αλλιώς θα θεωρηθεί μονομερής ενέργεια, ενώ αργά το βράδυ, o Ευρωπαίος Επίτροπος Μοσκοβισί κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος με δηλώσεις του στη Le Monde. 

Νωρίτερα, το απόγευμα της Τρίτης 12 Απριλίου, στη συνέντευξη Τύπου του οικονομικού επιτελείου, ο κ. Τσακαλώτος είχε αναγγείλει ότι θα φέρει στη Βουλή άμεσα τα νομοσχέδια για το ασφαλιστικό και το φορολογικό.

Είναι η δεύτερη φορά που οι δανειστές «τρίζουν τα δόντια» στην κυβέρνηση: Υπενθυμίζεται ότι στις 17 Δεκεμβρίου είχε αποσυρθεί με συνοπτικές διαδικασίες το λεγόμενο «παράλληλο πρόγραμμα» με το οποίο διαφωνούσε η τρόικα.

Την ίδια στιγμή, το ΔΝΤ επιμένει ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και καλεί την Ευρώπη να ξανασκεφτεί τη στάση της. 

Το Ταμείο, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Reuters, σημειώνει σε προσχέδιο μνημονίου ότι το χρέος της Ελλάδας χρειάζεται ελάφρυνση.

Σε αυτή την έκθεση, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Reuters, το ΔΝΤ καλεί τους Ευρωπαίους να αναλάβουν δράση για να δοθεί ελάφρυνση του χρέους στην Ελλάδα.

Ακόμη επαναλαμβάνει τις ίδιες προβλέψεις για πρωτογενές έλλειμμα 0,5% φέτος, πλεόνασμα 0,25% το 2017 και πρωτογενές πλεόνασμα 1,5% το 2018.

Ζητά επίσης μετ’ επιτάσεως να επιτραπεί η πώληση των «κόκκινων δανείων» και όχι μόνο. Θέλει να πωλούνται σε hedge funds.

Read more: http://www.newsbomb.gr/oikonomia/news/story/687383/poia-kyriarxi-kyvernisi-to-dnt-proeidopoiei-na-min-katatethoyn-ta-dyo-nomosxedia#ixzz45fiEpF6N

Φοροδιαφυγή μέσω offshore

13-4-2016

Η ίδρυση μίας τέτοιας εταιρίας σε οποιονδήποτε φορολογικό παράδεισο του πλανήτη είναι πια πανεύκολη, αφού γίνεται ηλεκτρονικά – ενώ υπάρχουν λεπτομερείς κατάλογοι των υπηρεσιών που προσφέρονται, αναρτημένοι στο διαδίκτυο

.

Ο τρόπος, με τον οποίο κάποιος μπορεί να αποφύγει τη φορολόγηση των περιουσιακών του στοιχείων μέσω μίας παράκτιας εταιρείας (offshore), δεν είναι τόσο δύσκολος όσο ακούγεται. Ειδικότερα, όποιος έχει αγοράσει προϊόντα από ένα διαδικτυακό κατάστημα, έχει τη δυνατότητα να ιδρύσει μέσα σε λίγα μόλις λεπτά μία εταιρεία, σε έναν φορολογικό παράδεισο – η οποία προσφέρεται ακόμη και σε ιστοσελίδες τύπου «Web Shops». Ακριβώς όπως ένα προϊόν (παράδειγμα) που αγοράζει κανείς ορισμένες φορές τοποθετώντας το απλά στο καλάθι εμπορευμάτων – μαζί με τους διευθυντές, τους μετόχους και τον ανώνυμο τραπεζικό λογαριασμό!

Το κόστος ίδρυσης, συμπεριλαμβανομένων των επιβαρύνσεων (τελών) για το πρώτο έτος, υπολογίζεται στα 790 € στις Σεϋχέλλες και στη Μπελίζε, στα 990 € στον Παναμά (πηγή), από 1.090 έως 1.199 € στις βρετανικές Παρθένες Νήσους (παράδειγμα) και στην Ανγκουίλα, καθώς επίσης 4.200 € στη Σιγκαπούρη. Ο τραπεζικός λογαριασμός, ανώνυμος φυσικά, κοστίζει από 320 € στη Λετονία και 750 € στο Γιβραλτάρ, έως 1.700 € στη Σιγκαπούρη – ενώ ένας διευθυντής (Director) ή ένα μέτοχος, πίσω από τους οποίους κρύβεται ο πραγματικός ιδιοκτήτης που δεν φαίνεται πουθενά, περί τα 350 € έκαστος.

Μεταξύ του ιδιοκτήτη και του διευθυντή υπογράφεται φυσικά μία σύμβαση, η οποία εγγυάται πως ο διευθυντής θα ενεργεί μόνο μετά από συμφωνία με τον ιδιοκτήτη – ενώ πρέπει κανείς να αποφασίσει τον τύπο του γραφείου, τον οποίο προτιμάει. Οι τιμές εδώ κυμαίνονται μεταξύ 400 € και 1.800  € – όπου η απλούστερη μορφή περιορίζεται σε μία ταχυδρομική διεύθυνση, ενώ η ακριβότερη συμπεριλαμβάνει μία εταιρική πινακίδα, έναν αυτόματο τηλεφωνητή με εκτροπή σε κάποιο κινητό ή μία γραμματέα/τηλεφωνήτρια για πολλές εταιρείες μαζί (τιμοκατάλογος υπηρεσιών).

Εάν θέλει τώρα κανείς να ενημερωθεί για περισσότερες λεπτομέρειες, τις οποίες δεν βρίσκει στην ιστοσελίδα, οι μεσάζοντες παρέχουν προσωπικές συνομιλίες μέσω ειδικών τηλεφωνικών συνδέσεων (hotlines) και διαδικτυακών καναλιών συζητήσεων (chat). Όσον αφορά τα ιδρύματα, όπως στην περίπτωση του Παναμά, τα οποία προτείνονται συνήθως για μεγάλες κληρονομιές, είναι λίγο πιο ακριβά – ενώ μπορεί να απευθυνθεί κανείς σε ένα δικηγορικό γραφείο στο Λιχτενστάιν, το οποίο θα σχεδιάσει ενδεχομένως ένα ίδρυμα στη Μπελίζε, με έναν ανώνυμο τραπεζικό λογαριασμό στην Κύπρο ή στη Λετονία (η οποία έχει πάρει πλέον πολλούς πελάτες της Μεγαλονήσου, μετά την υπαγωγή της στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, έχοντας φορολογικό συντελεστή 15% και 0% για Holdings – πηγή).

.

Το καθεστώς των Offshore

Περαιτέρω, η ίδρυση μίας offshore ή ενός ιδρύματος είναι νόμιμη, η φορολογία μηδενική και η δήλωση τους στην εφορία της χώρας διαμονής αποτελεί επιλογή του ιδιοκτήτη της – ενώ κανένας δεν μπορεί να πληροφορηθεί ποιός βρίσκεται πίσω από την εταιρεία, εκτός εάν διαρρεύσουν στοιχεία, όπως στην περίπτωση του Λουξεμβούργου ή του Παναμά. Από τον ανώνυμο λογαριασμό της δε, μπορεί κανείς να προβεί σε αναλήψεις μετρητών χρημάτων ή σε αγορές, χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος.

Βέβαια, η κατοχή μίας offshore δεν σημαίνει αυτόματα πως ο ιδιοκτήτης της φοροδιαφεύγει – αφού συνήθως εξυπηρετεί στη βελτιστοποίηση των φορολογικών του επιβαρύνσεων, έτσι όπως αυτή επιτρέπεται από τους νόμους. Άλλωστε, εάν τα κράτη δεν ήθελαν να υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες, θα τις είχαν απαγορεύσει – κάτι που φυσικά δεν το κάνουν, επειδή οι πολιτικοί, καθώς επίσης οι επιχειρηματίες που τους χρηματοδοτούν, έχουν οι ίδιοι ανάγκη και χρησιμοποιούν αυτού του είδους τις «διευκολύνσεις».

Όσον αφορά τώρα τους μεγάλους ομίλους, όπως η Apple, η Starbucks, η Amazon κλπ, διαθέτουν ένα ολόκληρο δίκτυο τέτοιου είδους εταιρειών, μέσω του οποίου μεταφέρουν δισεκατομμύρια κέρδη και κεφάλαια, έτσι ώστε να μην πληρώνουν καθόλου φόρους – ενώ οι τρόποι που χρησιμοποιούν περιγράφονται σε ένα ανάλογο άρθρο μας .

Το γεγονός αυτό σημαίνει δυστυχώς ότι, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καθώς επίσης τα αντίστοιχα νοικοκυριά, καλούνται να αναπληρώσουν τους διαφυγόντες φόρους – με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς οι φορολογικοί συντελεστές τους, να μειώνονται οι συντάξεις τους και να περιορίζεται το κοινωνικό κράτος.

Την ίδια στιγμή οι κυβερνήσεις απαιτούν φορολογική συνείδηση από τα μεσαία και χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, τα οποία δεν έχουν τη δυνατότητα ή τις γνώσεις για να χρησιμοποιήσουν τέτοιου είδους τεχνάσματα – ενώ παράλληλα ελέγχουν αυστηρά τα σουβλατζίδικα και τα υπόλοιπα δύστυχα φορολογικά υποζύγια, κατηγορώντας τα για φοροδιαφυγή, χωρίς φυσικά να ψηφίζουν νόμους που θα εμπόδιζαν την αποφυγή της φορολογίας από τους εισοδηματικά ισχυρούς.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει επίσης με εκείνες τις μικρές χώρες, οι οποίες δεν διαθέτουν τέτοιου είδους παραδείσους ή/και χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές του ύψους αυτών της Κύπρου, της Λετονίας ή της Ιρλανδίας – πόσο μάλλον μηδενικούς, όπως το Λιχτενστάιν ή το Μονακό, το οποίο λέγεται πως βρίσκεται πλέον στο στόχαστρο των ερευνητών δημοσιογράφων της ICIJ που έφερε στο φως το σκάνδαλο του Παναμά. Εντός της Ευρωζώνης πάντως υπάρχουν πολλές χώρες που εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες που τους παρέχει η φορολογική νομοθεσία – κυρίως η Ολλανδία, η βασίλισσα της φοροδιαφυγής, το Λουξεμβούργο και η Γερμανία .

.

Το μέγεθος της αγοράς και οι μέθοδοι των υπεράκτιων εταιρειών 

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται το ελάχιστο (σκούρο μπλε) και μέγιστο (ανοιχτό) ύψος των περιουσιακών στοιχείων που βρίσκονται σε φορολογικούς παραδείσους ανά τον πλανήτη, σε τρισεκατομμύρια δολάρια – καθώς επίσης η εξέλιξη τους, από το 2004 έως το 2010 (σήμερα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα). Είναι περίπου ίσα με το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ – ένα μέγεθος κυριολεκτικά εξωπραγματικό, εάν σκεφθεί κανείς ότι ένα μεγάλο μέρος τους τοποθετείται μοχλευμένο, πολλαπλασιασμένο τεχνητά δηλαδή στα διεθνή χρηματιστήρια,παράγοντας τεράστια κέρδη.

.

.Συνεχίζοντας, εάν αγοράσει κανείς μέσω του διαδικτύου μία offshore στις Σεϋχέλλες με έναν ανώνυμο λογαριασμό στη Λετονία ή στην Κύπρο, χωρίς διευθυντή και μετόχους, κοστίζει περίπου 1.150 € με ανανέωση 690 € ετήσια (πηγή)- ενώ θα διαπιστώσει από τον αύξοντα αριθμό της εταιρείας του πως στις Σεϋχέλλες, με πληθυσμό μόλις 90.000 ανθρώπους, είναι καταχωρημένες πάνω από 125.000 offshore.

Τα ιδρυτικά έγγραφα στέλνονται ταχυδρομικά, συμπληρώνονται από τον ιδιοκτήτη και επιστρέφονται στο μεσάζοντα – ενώ μετά από ελάχιστες ημέρες λαμβάνεται η επίσημη κατοχύρωση της εταιρείας μέσω τηςDHL, από την οποία δεν μπορεί κανένας να βρει τον πραγματικό της μέτοχο.

Βέβαια, οι περισσότεροι δεν ιδρύουν τις εταιρείες αυτές διαδικτυακά, αλλά με τη βοήθεια μεγάλων τραπεζών, όπως διαπιστώθηκε από την υπόθεση του Παναμά – οι οποίες διαχειρίζονται τα καταπιστεύματα, τα ιδρύματα και γενικότερα τις offshore εκείνων των πλουσίων πελατών τους, η περιουσία των οποίων υπερβαίνει πάντοτε το 1 εκ. $, αφού διαφορετικά δεν τις συμφέρει.

Ο κίνδυνος εν προκειμένω επικεντρώνεται στους εκάστοτε διαχειριστές – οι οποίοι κάποιες φορές, όταν συγκρούονται με την τράπεζα/εργοδότη τους, υποκλέπτουν τα εσωτερικά στοιχεία των πελατών, στέλνοντας τα στις κρατικές υπηρεσίες ή στα Wikileaks. Όλοι γνωρίζουν τις υποθέσεις με τα κλεμμένα CD στη Γερμανία, τις λίστες της HSBC που δόθηκαν στην Ελλάδα κοκ. – γεγονότα που έχουν οδηγήσει στην απομάκρυνση πολλών πλουσίων από την  Ελβετία, από το Λιχτενστάιν και το Λουξεμβούργο, με προορισμό τη Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ κοκ.

Περαιτέρω, οι φοροφυγάδες με μεγάλους μαύρους λογαριασμούς επιλέγουν τα ιδρύματα – τα τραστ όπως συνήθως ονομάζονται. Τα τραστ αυτά ιδρύουν με τη σειρά τους νέα ή συμμετέχουν σε εταιρείες ταχυδρομικής θυρίδας – με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα αδιαπέραστο πλέγμα συμμετοχών, το οποίο είναι αδύνατον να ερευνήσει κανείς. Αυτό που θεωρείται εν προκειμένω μεγάλο πρόβλημα είναι η μεταφορά των χρημάτων σε αυτά τα τραστ – τα οποία είτε καταθέτονται ως ίδια κεφάλαια τους, είτε επενδύονται σε ακίνητα, σε μετοχές κοκ.

Για τη μεταφορά χρησιμοποιούνται εξειδικευμένες τράπεζες, δήθεν χρηματιστηριακοί σύμβουλοι, δικηγόροι ή άλλου είδους μεσάζοντες και συχνοί ταξιδιώτες – ενώ είναι εφικτή ακόμη και όταν υπάρχουν έλεγχοι στη διακίνηση των κεφαλαίων, παράνομα ή νομότυπα μέσω ναυτιλιακών και άλλων εταιρειών που έχουν διεθνή παρουσία και γραφεία στην εκάστοτε χώρα, με δαπάνες εγχωρίου προσωπικού κοκ.

Τέλος, για τέτοιου είδους «κατασκευές» υπάρχει ένας καταμερισμός εργασίας μεταξύ του «οικογενειακού γραφείου» (Family Office), το οποίο διαχειρίζεται τα περιουσιακά στοιχεία, καθώς επίσης των δικηγόρων ή των άλλων εξωτερικών συνεργατών – όπου, όταν το «οικογενειακό γραφείο» καθορίζει τη στρατηγική, οι τράπεζες ανήκουν στους συνεργάτες του, οι οποίοι την εφαρμόζουν στην πράξη.

.

Η CPI και η ICIJ

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται ορισμένοι φορολογικοί παράδεισοι εκτός Ευρώπης ανά τον πλανήτη,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, πρέπει κανείς να ταξιδέψει σε οποιονδήποτε από αυτούς για να ιδρύσει μίαoffshore ή για να μεταφέρει χρήματα – αφού έχουν γραφεία σε πολλές χώρες, κυρίως στη Γενεύη, στο Λονδίνο, στην Ολλανδία και αλλού, καθώς επίσης τοπικούς αντιπροσώπους σε πολλά άλλα κράτη, οι οποίοι υπόσχονται πλήρη εχεμύθεια και φυσικά δεν διαφημίζονται για να μην κινήσουν την προσοχή των Αρχών.

.

.

Περαιτέρω, όσο πιο πολλοί συμμετέχουν στη διαδικασία, τόσο πιο επικίνδυνο είναι να αποκαλυφθεί – ειδικά μετά την ίδρυση της ICIJ το 1997, ένα εγχείρημα του κέντρου δημόσιας ακεραιότητας (Center for Public Integrity – CPI), το οποίο όμως φαίνεται να αποφεύγει το μεγαλύτερο φορολογικό παράδεισο των Η.Π.Α.(Delaware), για λόγους που μπορεί εύκολα να υποθέσει κανείς.

Το CPI είναι ένας κοινωφελής οργανισμός στις Η.Π.Α., ο οποίος έχει ως αντικείμενο την καταπολέμηση της κατάχρησης εξουσίας, της διαφθοράς, καθώς επίσης της παράβασης καθήκοντος εκ μέρους των ισχυρών δημοσίων και ιδιωτικών Θεσμών – ενώ είναι γνωστός από την πολυετή σύγκρουση του με τα λόμπι της βιομηχανίας καπνού, όπου έδωσε πολλά κρυφά έγγραφα των συγκεκριμένων επιχειρήσεων στη δημοσιότητα.

Ο οργανισμός χρηματοδοτείται από μία σειρά ιδρυμάτων (!), μεταξύ των οποίων τα «Knight Foundation» και «Ford Foundation» – ενώ ο G. Soros του δώρισε συνολικά πάνω από 1 εκ. $ από το 2000 έως το 2002. Με την ίδρυση της ICIJ, η οποία αποκάλυψε την υπόθεση του Παναμά εξυπηρετώντας προφανώς άλλες σκοπιμότητες (άρθρο), ο οργανισμός ήθελε να επεκτείνει τις δραστηριότητες του σε ολόκληρο τον πλανήτη, με τη βοήθεια των ερευνητών δημοσιογράφων (ανάλυση) – ενώ στο κλειστό αυτό κλαμπ μπορεί να γίνει κανείς μέλος, μόνο μετά από ειδική πρόσκληση του.

Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ICIJ είναι το ονομαζόμενο «Offshore Leak» από το 2013, όπου δόθηκαν στη δημοσιότητα 130.000 λογαριασμοί υπεράκτιων εταιρειών από 170 χώρες (προηγούμενο γράφημα) – ενώ έλαβαν μέρος 100 δημοσιογράφοι από 60 περίπου κράτη (πηγή). Σε σχέση με την Ελλάδα βρέθηκαν 130 εταιρείες, εκ των οποίων μόνο οι 4 ήταν γνωστές στο δημόσιο.

Λέγεται δε πως συνολικά υπάρχουν 6.500 Offshore εταιρίες (πηγή) που έχουν σχέση με τη χώρα μας – ενώ μέσω αυτών το κράτος χάνει ετήσια 6 δις € φόρους (πάνω από δύο ΕΝΦΙΑ). Μέρος του δικτύου προώθησης εγγράφων της ICIJ είναι η ελληνική εφημερίδα «Τα Νέα» (πηγή), η οποία ανήκει στο δημοσιογραφικό οργανισμό ΔΟΛ – ο βασικός μέτοχος του οποίου ερευνάται από την κυβέρνηση, ενώ φέρεται να είναι ιδιοκτήτης κάποιας Offshore (πηγή).

.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας υπενθυμίζουμε πως όταν τα κράτη υπερχρεώνονται ή πτωχεύουν, οι Πολίτες τους ενοχοποιούν συνήθως την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, εγκαλώντας την για ανεπάρκεια, για ανικανότητα και για διαφθορά – ενώ οι διαμαρτυρίες τους μετατρέπονται σε όπλο της αντιπολίτευσης, η οποία προσπαθεί με τη βοήθεια του να ανέλθει στην εξουσία: για να «ηρεμήσουν τα πλήθη» και να επαναληφθεί το έργο, με άλλους ηθοποιούς.

Συχνά οι Πολίτες δεν κατανοούν, επειδή δεν ενημερώνονται σωστά και αντικειμενικά, πως οι βασικοί υπεύθυνοι, οι οποίοι βέβαια «υπηρετούνται έμμισθα» τόσο από την εθνική, όσο και από τη διεθνή πολιτική, είναι αφενός μεν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αφετέρου οι πολυεθνικές επιχειρήσεις – οι οποίες, με τη μέθοδο της νόμιμης φοροδιαφυγής, μειώνουν τα φορολογικά έσοδα του δημοσίου σε επικίνδυνο βαθμό, χρεοκοπούν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αυξάνουν την ανεργία και οδηγούν τα κράτη σε αδιέξοδα. Συχνά πολεμούν επίσης μεταξύ τους, «καρφώνοντας» η μία την άλλη ή τις λιγότερο ισχυρές, με αποκαλύψεις φορολογικών σκανδάλων κοκ.

Στη συνέχεια, στα πιο αδύναμα κράτη, όπως η Ελλάδα, εισβάλλει το ΔΝΤ, στην περίπτωση της Ευρωζώνης μαζί με την ευρωπαϊκή Τρόικα (Κομισιόν, ΕΚΤ, ESM), αποτελειώνοντας την καταστροφή – ένα μέρος της οποίας είναι η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας από τους εντολείς του, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από το χρηματοπιστωτικό τέρας, καθώς επίσης από τα αχόρταγα πολυεθνικά μεγαθήρια.

.

Υστερόγραφο: Σε σχέση με τη δικηγορική εταιρία «Mossack-Fonseca» του Παναμά, από την οποία «κλάπηκαν» τα δεδομένα των πελατών της, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι, ο πατέρας του ενός ιδρυτή, ο Ε. Mossack, ήταν κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου στρατιώτης των SS – μέλος της πλέον αιμοχαρούς ομάδας «Νεκροκεφαλές», από τους οποίους προέρχονταν οι ομάδες περιφρούρησης των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, μεταξύ των οποίων του Άουσβιτς.

Ο «κύριος» αυτός μετανάστευσε το 1948 μαζί με την οικογένεια του στον Παναμά – όπου ο γιός του και συνιδρυτής της δικηγορικής εταιρείας εργαζόταν για τη CIA, σύμφωνα με τους Times του Ισραήλ (πηγή). Εύλογα λοιπόν υποθέτει κανείς ότι, πίσω από το σκάνδαλο ευρίσκονται οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. – πολύ περισσότερο αφού δεν βρέθηκαν σημαντικοί αμερικανοί στα δεδομένα της εταιρίας (πηγή).

.

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΗΤΑΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ!

Τετάρτη, 13 Απριλίου 2016

ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΙΔΗΣΗ: Ο ΠΑΛΙΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Ο ΠΡΩΗΝ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΟΤΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΗΤΑΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ!

Ο κ. Mervyn King, πρώην Διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας. Η εικόνα είναι από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

Σε μια δήλωση που έκανε την 1η Μαρτίου στο μεγάλης επιρροής site του London School of Economics στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Λόρδος Mervyn King, πρώην Διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, επιβεβαίωσε ότι η οικονομική κρίση που πλήττει την Ευρώπη από το 2009 είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα μιας 
"εσκεμμένης" πολιτικής πράξης. 

Ήταν ιδιαίτερα επικριτικός για τις καταστροφικές οικονομικές στρατηγικές τηςΕΕ στις Βρυξέλλες και είπε ξεκάθαρα ότι, προκειμένου να ελευθερωθούν οι πιο αδύναμες χώρες-μέλη της ΕΕ από το συνδυασμό των στραγγαλιστικών μέτρων λιτότητας και της υψηλής ανεργίας από τα οποία πάσχουν, θα πρέπει να διαλυθεί η ευρωζώνη. 

Επικαλούμενος το παράδειγμα της Ελλάδας, όπου το ποσοστό ανεργίας είναι σήμερα σχεδόν 25 % , ο Mervyn King περιγράφει όσα έχουν συμβεί τα τελευταία 7 χρόνια ως "αποκρουστικό" παράδειγμα της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ στις Βρυξέλλες.

 Πρόσθεσε δε ότι, για τις φτωχότερες χώρες της ευρωζώνης, τα μακροπρόθεσμα οφέλη από την διάλυση του ευρώ και την επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα, αντισταθμίζουν το βραχυπρόθεσμο κόστος.

O επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής των Βρυξελλών  προέβλεψε την ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική κρίση το 2001

Ο Romano Prodi, επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής των Βρυξελλών 1999-2004 

Εικόνα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 

Αλλά ο Mervyn King δεν είναι ο πρώτος επίσημος υψηλού επιπέδου που επιβεβαιώνει ότι η οικονομική δυσπραγία της Ευρώπης έχει επιβληθεί στους πολίτες της σκόπιμα...

Σε ένα άρθρο του στους Financial Times,το οποίο πέρασε σχεδόν απαρατήρητο το 2001, ο τότε πρόεδρος της Κοινοτικής Επιτροπής της ΕΕ, Ρομάνο Πρόντι, δήλωσε ότι ήταν βέβαιος ότι «το ευρώ θα μας υποχρεώσει να εισαγάγουμε ένα σύνολο από νέα "εργαλεία" οικονομικής πολιτικής».

«Είναι πολιτικά αδύνατο να τα προτείνω τώρα», συνέχισε. "Αλλά κάποια μέρα θα υπάρξει μια κρίση και θα δημιουργηθούν νέα "εργαλεία" »

Από την εισαγωγή του στις παγκόσμιες χρηματαγορές το 1999, οι παρατηρητές έχουν επανειλημμένα επισημάνει ότι το ευρώ ήταν εσφαλμένο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμη και ο αρχιτέκτονάς του ο Jacques Delors, τελικά παραδέχθηκε ότι αυτό το νόμισμα ήταν καταδικασμένο από την αρχή, δηλώνοντας ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες επέλεξαν να κάνουν τα στραβά μάτια στις θεμελιώδεις αδυναμίες και ανισορροπίες των οικονομιών των κρατών μελών.

Αν δούμε υπό το ιστορικό πρίσμα τη δήλωση Ρομάνο Πρόντι το 2001, ασφαλώς, είναι πλέον σαφές γιατί το έκαναν αυτό.

Με λίγα λόγια, η οικονομική κρίση στην Ευρώπη έχει δημιουργηθεί σκόπιμα για να δώσει την δυνατότητα στην ευρωπα:ική ελίτ των Βρυξελλών να την χρησιμοποιήσει ως το σκεπτικό για να φέρει νέους νόμους που ωθούν το οικοδόμημα (της Ε.Ε.) πιο κοντά σε μια πολιτική δικτατορία, πράγμα που επεδίωκαν πάντα. 

Η ΕΕ των Βρυξελλών είναι ανίκανη να μεταρρυθμιστεί

Σε όλη την Ευρώπη, ανώτεροι αξιωματούχοι έρχονται όλο και περισσότερο στο αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι η ΕΕ των Βρυξελλών δεν είναι σε θέση να μεταρρυθμιστεί. Το πιο πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι όσα ακολούθησαν την πρόσφατη παραίτηση του John Longworth από τη θέση του ως γενικός διευθυντού των ισχυρών βρετανικών Επιμελητηρίων του επιχειρηματικού ομίλου Εμπορίου.

Μετά τη λήψη της απόφασης να παραιτηθεί από τη θέση του για να μπορέσει να μιλήσει ελεύθερα για το θέμα του επικείμενου δημοψηφίσματος της Βρετανίας σχετικά με το Brexit από την ΕΕ, ο Longworth περιγράφει ανοιχτά το κατασκεύασμα των Βρυξελλών ως "ανίκανο για ουσιαστική μεταρρύθμιση". Κατηγορώντας τον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον ότι προσπαθεί να ενσπείρει τον πανικό στον βρετανικό λαό ώστε να ψηφίσει υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε., είχε προβλέψει ότι η Βρετανία θα μπορούσε να έχει ένα λαμπρό οικονομικό μέλλον αν εγκαταλείψει την Ευρωπαΐκή Ένωση. 

Λόγω της θεμελιωδώς αντιδημοκρατικής δομής της - η Επιτροπή της ΕΕ που κατέχει όλη την εκτελεστική εξουσία και το Κοινοβούλιο της ΕΕ και τα χρησιμοποιεί απλώς ως ένα φύλλο συκής - η ΕΕ των Βρυξελλών πρέπει να απορριφθεί δημοσίως από τους πολίτες της, να διαλυθεί , και τελικά αντικατασταθεί από ένα πραγματικά δημοκρατικό σύστημα εκπροσώπησης: 

Μια Ευρώπη για το Λαό, από το Λαό .

 Ωστόσο, μέχρι να συμβεί αυτό, οι 500 εκατομμύρια πολίτες της Ευρώπης θα εξακολουθούν να υπόκεινται στην οικονομική δικτατορία, την εκτεταμένη ανεργία, και ένα πολιτικό μοντέλο στο οποίο η δημοκρατία γίνεται όλο και περισσότερο ένα πολίτευμα του παρελθόντος.

ΠΗΓΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Η δολοφονία της ελπίδας

12-4-2016

Πρόκειται για το μεγαλύτερο έγκλημα της κυβέρνησης, το οποίο επισφραγίσθηκε ανεύθυνα από εκείνα τα κόμματα που ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, καταδικάζοντας την Ελλάδα στο θάνατο – στην πλήρη απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας 

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων

.

“Η κατοχή δεν μπορεί να είναι ανθρώπινη. Υπάρχουν επομένως δύο επιλογές: ή αποδέχεσαι την κατοχή και όλες τις μεθόδους που είναι αναγκαίες για την επιβολή της, σκύβοντας πειθήνια το κεφάλι ή, διαφορετικά, την απορρίπτεις εξ ολοκλήρου και όχι μόνο κάποια συγκεκριμένα μέρη της» (Simone de Beauvoir).

.

Ανάλυση

Εύλογα τα ερωτήματα, σχετικά με το γιατί οι Έλληνες έχουν ντροπιάσει την Ευρώπη και τη Δημοκρατία (άρθρο), συμπεριφερόμενοι τόσο παθητικά, καθώς επίσης ανεχόμενοι τόσους εξευτελισμούς – παρά το ότι στο ξεκίνημα της κρίσης, όταν είχαν ακόμη την οικονομική άνεση να αντιδράσουν, καθώς επίσης πάρα πολλές δυνατότητες στη διάθεση τους, διαδήλωναν μαζικά, εγκαινιάζοντας μεταξύ άλλων το «κίνημα της πλατείας» (το οποίο δυστυχώς «γέννησε» υπουργούς της αριστεράς που είναι ντροπή για το χώρο).

Η πρώτη αιτία είναι ασφαλώς ο φόβος τους μετά το περιστατικό στη Marfin, όπου κάηκαν άνθρωποι χωρίς να βρεθούν οι ένοχοι – αν και μάλλον δεν αναζητήθηκαν ποτέ, ενώ όλοι υποθέτουν την προέλευση τους. Η δεύτερη είναι η δύναμη της συνήθειας, η προσαρμοστικότητα της ανθρώπινης φύσης: η οποία είναι θετική από τη μία πλευρά, αφού βοηθάει στην επιβίωση, ενώ αρνητική από την άλλη, επειδή μας οδηγεί στο να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τυχόν βασανιστήρια που μας επιβάλλονται.

Εν προκειμένω το παράδειγμα του βατράχου που έχουμε ήδη αναφέρει, ο οποίος τοποθετείται σε χλιαρό νερό, στη συνέχεια αυξάνεται σταδιακά η θερμοκρασία και δεν αντιδράει αφού τη συνηθίζει, έως ότου τελικά καίγεται, ερμηνεύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την παραπάνω συμπεριφορά των Ελλήνων – οι οποίοι οδηγούνται προς εκείνη ακριβώς την κατεύθυνση, την οποία θέλησαν να αποφύγουν από την αρχή:

Στην έξοδο από την Ευρωζώνη δηλαδή, μέσα από το παράλληλο τραπεζικό σύστημα που ανέφερε χθες ο αντιπρόεδρος, το οποίο θα ακολουθηθεί από ένα δεύτερο νόμισμα για να πληρώνονται αρχικά οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συντάξεις – αφού με τον τρόπο που διαχειρίζεται τα οικονομικά της χώρας η κυβέρνηση, δεν θα έχει άλλη επιλογή στο εγγύς μέλλον.

Κανένας δεν κατανοεί βέβαια γιατί θα πρέπει να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού έχουν δοθεί  εμπράγματες εγγυήσεις στους δανειστές και όχι πριν – επί πλέον της υπογραφής του τρίτου μνημονίου. Δημόσια περιουσία δηλαδή, σημερινής τιμής 50 δις € και αξίας πάνω από 300 δις € – σύμφωνα με την αξιολόγηση του ΔΝΤ από το 2010 (πηγή), χωρίς να υπολογίζονται τα ενεργειακά μας αποθέματα.

Με απλά λόγια, γιατί θα έπρεπε να οδηγηθεί η Ελλάδα στην έξοδο από την Ευρωζώνη και στη χρεοκοπία, αφού προηγουμένως θα έχει λεηλατηθεί, με εξαθλιωμένο το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της – όταν δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος για να συμβεί κάτι τέτοιο. Εύλογα πάντως αδιαφορούν πλέον οι δανειστές για το μέλλον της χώρας και τη δόση των 2 δις €, αφού έχουν πάρει πια τις εγγυήσεις τους – οπότε μπορούν να επιβάλλουν ότι θέλουν, όπως τη μετατροπή της Ελλάδας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών, για να προστατευθεί η Ευρώπη από την εισβολή τους.

Η τρίτη αιτία τώρα, για την οποία θεωρούμε πως δεν θα συγχωρήσουν ποτέ τη σημερινή κυβέρνηση οι Έλληνες,είναι η δολοφονία εκείνης της ελπίδας που η ίδια έκανε «λάβαρο» της προεκλογικής της εκστρατείας – της ελπίδας πως υπάρχει ένας άλλος δρόμος για την έξοδο από την κρίση, μέσω του οποίου θα ανακτούσε την αξιοπρέπεια και την υπηρηφάνεια της η χώρα, μετά τους συνεχείς εξευτελισμούς, καθώς επίσης τις επιθέσεις  που υπέστη επί έξι ολόκληρα χρόνια.

Η ελπίδα αυτή δολοφονήθηκε τη 13η Ιουλίου (άρθρο), όταν η κυβέρνηση υποτάχθηκε στις απαιτήσεις της Γερμανίας – ενός κράτους που δεν έχει ιστορία, αλλά ένα εγκληματικό ποινικό μητρώο. Συμβιβάσθηκε δε χωρίς να σεβαστεί καθόλου το δημοψήφισμα που η ίδια δρομολόγησε – ενώ η δολοφονία της ελπίδας επισφραγίσθηκε ένα μήνα μετά, από τα πέντε μεγάλα κόμματα που τάθηκαν υπέρ του τρίτου μνημονίου, γνωρίζοντας πολύ καλά πως επρόκειτο για τη θανατική καταδίκη της χώρας (με την έννοια πως η ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, είναι συνώνυμη με το θάνατο).

Η τελευταία αιτία είναι η απίστευτη χειραγώγηση των Ελλήνων από ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ, καθώς επίσης από δημοσιογράφους που εκπαιδεύτηκαν στην έδρα του ΔΝΤ – με στόχο να πείσουν όλους τους Πολίτες πως ο μοναδικός δρόμος για τον παράδεισο, είναι αυτός που περνάει μέσα από την κόλαση των μνημονίων.

Όλες οι παραπάνω αιτιολογίες δεν σημαίνουν βέβαια πως οι Έλληνες δεν είναι οι ίδιοι ένοχοι για το αδιέξοδο, στο οποίο οδηγήθηκε η πατρίδα τους – ειδικά επειδή υπάρχει το παράδειγμα της Ισλανδίας, η οποία κατάφερε να ξεφύγει από την κρίση, κλείνοντας στη φυλακή τους ενόχους, ενώ σήμερα πουλάει μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες της, σχεδιάζοντας να μοιράσει τα έσοδα στους Πολίτες της (πηγή).

.

Η δύναμη της Δημοκρατίας

Περαιτέρω, ενώ η Ελλάδα υπέκυψε τελικά στη δικτατορία των αγορών, απογοητεύοντας όλους τους Ευρωπαίους με την ήττα της Δημοκρατίας στη χώρα που γεννήθηκε, η Ισλανδία αντιστάθηκε με επιτυχία, παρά τα πολύ μεγαλύτερα προβλήματα της – αρνούμενη να αναλάβει τα χρέη των τραπεζών της, τα οποία ήταν δεκαπλάσια του ΑΕΠ, αν και είχε απέναντι της πανίσχυρα κράτη (Βρετανία, Ολλανδία, Ευρωζώνη), κυρίως όμως το χρηματοπιστωτικό καρτέλ, το οποίο ήθελε να κοινωνικοποιήσει τις ζημίες του (άρθρο).

Προφανώς οι πιστωτές της Ισλανδίας δεν περίμεναν πως ολόκληρος ο λαός της χώρας, συλλογικά, μαζικά, ενωμένος, με καμία απολύτως διάθεση υποχώρησης θα πλημμύριζε τους δρόμους, χωρίς καμία καθυστέρηση –σταματώντας με συνεχή δημοψηφίσματα όλες τις προσπάθειες της κυβέρνησης και της Βουλής να μεταφέρουν τα χρέη των τραπεζών στο δημόσιο.

Σε πλήρη αντίθεση, οι Έλληνες δεν διανοήθηκαν καθόλου να κατακλύσουν τους δρόμους έξω από τη Βουλή, όταν ψηφιζόταν το τρίτο μνημόνιο ή/και οι νόμοι που το συνοδεύουν – γεγονός που σημαίνει ότι, πράγματι αποτελούν τη ντροπή της Ευρώπης.

Οι συμβιβασμοί τώρα που πρότειναν οι δανειστές της Ισλανδίας και είχε αποδεχθεί το Κοινοβούλιο, ψηφίζοντας τους, δεν έγιναν ούτε στο ελάχιστο αποδεκτοί από τους Πολίτες – μέσω ενός δημοψηφίσματος που το ΟΧΙ έφτασε στο απίστευτο 94%.

Όταν δε η Βρετανία πάγωσε τα περιουσιακά στοιχεία της Ισλανδίας, χρησιμοποιώντας το νόμο περί τρομοκρατίας, ο οποίος την εξομοίωνε με την Al Qaida, οι Πολίτες της χώρας όχι μόνο δεν πτοήθηκαν, αλλά κλιμάκωσαν τις αντιδράσεις τους – χωρίς να δίνουν καμία σημασία στις «προφητείες», σύμφωνα με τις οποίες «θα κατέληγαν» στην Κούβα ή στην βόρεια Κορέα του Βορά. Ρισκάρισαν επίσης τις αγωγές εναντίον τους, οι οποίες κατατέθηκαν στα διεθνή δικαστήρια – ενώ αντιστάθηκαν αποφασιστικά σε όλους τους εκβιασμούς του κοινού μετώπου των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια πως οι Ισλανδοί δεν πλήρωσαν πανάκριβα τους αγώνες που έδωσαν για τη διατήρηση της εθνικής τους ανεξαρτησίας – η οποία κινδύνευε από το απίστευτο ύψος του δημοσίου χρέους τους, λόγω της χρεοκοπίας των τραπεζών τους. Αντίθετα, η ισοτιμία του νομίσματος τους κατέρρευσε, ο πληθωρισμός εκτοξεύθηκε στα ύψη, οι πραγματικοί μισθοί βυθίστηκαν στο ναδίρ, ενώ η πτώση των τιμών στην αγορά ακινήτων έλαβε πρωτοφανείς διαστάσεις.

Από την άλλη πλευρά όμως, υιοθετήθηκαν άμεσα ειδικά προγράμματα ρύθμισης των χρεών των επιχειρήσεων, έτσι ώστε να μην χρεοκοπήσουν, ενώ λίγο αργότερα δρομολογήθηκαν διαγραφές μέρους των οφειλών που αφορούσαν τα ακίνητα – όπου οι τράπεζες υποχρεώθηκαν να «αποσβέσουν» όλα εκείνα τα ποσά των δανείων, τα οποία υπερέβαιναν το 110% της εμπορικής αξίας των ακινήτων.

Για παράδειγμα, εάν κάποιος είχε πάρει δάνειο 200.000 € για την αγορά ενός ακινήτου ίσης αξίας, η εμπορική τιμή του οποίου μειώθηκε στις 100.000 € λόγω της πτώσης των μισθών και εισοδημάτων, στην Ισλανδία διαγραφόταν οι 90.000 € – ενώ τα 110.000 € που απέμεναν διακανονίζονταν, έτσι ώστε να μπορεί ο οφειλέτης να εξυπηρετεί τις δόσεις του.

Δυστυχώς στην Ελλάδα το ακίνητο των 200.000 € μάλλον θα κατασχεθεί, ο ιδιοκτήτης του θα μείνει στο δρόμο, θα πλειστηριαστεί για 50.000 € και ο δύστυχος δανειολήπτης θα παραμείνει με χρέη 150.000 € – χωρίς καμία δυνατότητα εξόφλησης τους, ενώ στο μέλλον θα δημεύονται τυχόν άλλα εισοδήματα του.

Την ίδια στιγμή οι ανόητοι πανηγυρίζουν για τη νέα διάσωση των τραπεζών με δικά τους χρήματα (αφού θα προστεθούν στο δημόσιο χρέος), επειδή διαμορφώθηκε χαμηλότερα από τα 25 δις € που προϋπολογιζόταν – ενώ η συμμετοχή του δημοσίου θα περιορισθεί, λόγω των αυξήσεων κεφαλαίου εκ μέρους των μετόχων των τραπεζών, με τις διοικήσεις τους να παραμένουν σταθερά στη θέση τους, παρά την άθλια κερδοσκοπία που προηγήθηκε (όσον αφορά την αγοραπωλησία μετοχών από τραπεζικούς που προφανώς είχαν εσωτερική πληροφόρηση).

Αντί λοιπόν να συνειδητοποιήσουν πως η προηγούμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ύψους 25 δις € χάθηκε εντελώς, ενώ οι ίδιοι την πλήρωσαν, χαίρονται ανόητα για την επόμενη – μέσω της οποίας διατηρούν την ουτοπία του μη κουρέματος των καταθέσεων τους.

Η διαχείριση της κρίσης

Συνεχίζοντας, στην Ισλανδία καταγράφηκε ρεκόρ διαγραφών, ενώ εφαρμόσθηκαν πιστά όλοι οι οικονομικοί κανόνες, οι οποίοι είναι γνωστοί όσον αφορά την καταπολέμηση των κρίσεων – βασικότερος των οποίων είναι η στάση πληρωμών, έτσι ώστε να ακολουθήσει η διαπραγμάτευση περιορισμού του χρέους, με την οποία ποτέ στην ιστορία δεν συμφώνησαν οι δανειστές, εάν προηγουμένως δεν σταματούσε να πληρώνει η επιχείρηση ή η χώρα, προστατεύοντας παράλληλα τα περιουσιακά της στοιχεία.

Παραδόξως δε, συμφώνησε με τη συγκεκριμένη διαδικασία και το ΔΝΤ, αν και εκ των υστέρων – δανείζοντας στην Ισλανδία το ποσόν των 10 δις $, χωρίς το οποίο θα χρεοκοπούσε κατά τη διάρκεια του χαοτικού πρώτου έτους που ακολούθησε το κραχ του 2008. Σε πλήρη αντίθεση όμως με την Ελλάδα, η Ισλανδία πρόσεξε όσο τίποτα άλλο τις προϋποθέσεις, με τις οποίες ήταν συνδεδεμένο το δάνειο, το μνημόνιο δηλαδή – αφού απέρριψε τα δραστικά, καταστροφικά προγράμματα του ΔΝΤ (άρθρο), έχοντας αναγκασθεί μεν να περιορίσει το κοινωνικό της κράτος, χωρίς όμως να προκαλέσει ζημίες στη βασική του δομή.

Ο εντυπωσιασμός του ΔΝΤ από την επιτυχία του προγράμματος φάνηκε από την πρόταση του στον υπουργό οικονομικών της Ισλανδίας να αναλάβει την υπευθυνότητα της διάσωσης μίας άλλης χώρας: της Ελλάδας. Μία θέση που όμως εκείνος αρνήθηκε, γνωρίζοντας προφανώς πως κανένα πρόγραμμα δεν πετυχαίνει, εάν δεν έχει την πλήρη, συλλογική, μαζική στήριξη του συνόλου των Πολιτών – γεγονός που φυσικά προϋποθέτει την ωριμότητα τους.

Περαιτέρω, σε χρόνο ρεκόρ η Ισλανδία κατάφερε να μετατραπεί σε ένα ζηλευτό πρότυπο, όσον αφορά την αντιμετώπιση κρίσεων – παρά το ότι προηγουμένως είχε θεωρηθεί ως ένα ανατριχιαστικό παράδειγμα προς αποφυγή για εκείνες τις χώρες που θα τολμούσαν να αντιπαρατεθούν με τις αγορές, καθώς επίσης ευρύτερα με το χρηματοπιστωτικό κτήνος.

Ενδιαφέρουσα δε είναι η αιτιολόγηση της θετικής αναθεώρησης της πιστοληπτικής της ικανότητας από την Fitch το 2012 – σύμφωνα με την οποία «ήταν η προσωποποίηση της επιτυχίας της εφαρμογής ανορθόδοξων μεθόδων για την καταπολέμηση της κρίσης«, με την ανεργία πλέον στο 4%, με την υποτίμηση του νομίσματος της στο 25-30%, καθώς επίσης με τον πληθωρισμό να αποτελεί παρελθόν.

Φυσικά κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει την επίθεση των αγορών εναντίον της, όταν κάποια στιγμή κρίνουν πως θα έχει αποτέλεσμα – όχι μόνο επειδή είναι εκδικητικές, αλλά λόγω του ότι δεν θέλουν να υπάρχουν τέτοιου είδους παραδείγματα, τα οποία θα εμπνεύσουν και άλλες χώρες στο μέλλον.

Ολοκληρώνοντας, προφανώς η ύπαρξη ενός εθνικού νομίσματος διευκόλυνε την Ισλανδία, αφού αύξησε τις εξαγωγές της και μείωσε τις εισαγωγές της, προς όφελος του παραγωγικού της ιστού  – παρά το ότι η ραγδαία υποτίμηση της κορώνας περιόρισε σημαντικά το ΑΕΠ σε δολάρια (γράφημα), ενώ επιβάρυνε σε τρομακτικό βαθμό τα εισοδηματικά ασθενέστερα τμήματα του πληθυσμού της.

.

.

Βέβαια η υποτίμηση έγινε πολύ πιο υποφερτή, μετά την απόφαση των δικαστηρίων της Ισλανδίας να χαρακτηρίσουν ως παράνομα (οπότε άκυρα) τα δάνεια σε ξένο συνάλλαγμα – γεγονός που τεκμηριώνει ότι, όλοι οι Θεσμοί σε μία χώρα, ειδικά τα δικαστήρια, πρέπει να λειτουργούν σωστά, για να είναι δυνατή η αντιμετώπιση μίας οικονομικής καταιγίδας.   

Εν τούτοις, το εθνικό νόμισμα δεν ήταν το βασικότερο όπλο της χώρας – αλλά, κυρίως, η συνοχή και η επιμονή του λαού της, ο οποίος δεν δίστασε να βγει στους δρόμους, παραμένοντας αποφασιστικά εκεί, έως ότου να επιβάλλει τη βούληση του στην πολιτική του ηγεσία. Χωρίς να περιμένει λοιπόν να εμφανισθεί ο από μηχανής Θεός ή ο προικισμένος ηγέτης που θα κρατούσε το «λάβαρο της επανάστασης», όπως εμείς οι Έλληνες – παρά το ότι από την Ελλάδα υιοθέτησε την άμεση Δημοκρατία η Ισλανδία.

Στα πλαίσια αυτά είναι εύλογη η συμβουλή του προέδρου της Ισλανδίας, όταν ερωτάται τι πρέπει να κάνουν οι υπερχρεωμένες χώρες του ευρωπαϊκού νότου – σύμφωνα με την οποία «Οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να ακούν τις αγορές, αλλά να αφουγκράζονται τους Πολίτες τους«. Ειδικά όταν, ενώ η Ισλανδία εξόφλησε πρόωρα το ΔΝΤ, η Ελλάδα εκλιπαρεί ξανά γονατιστή για έναν νέο δανεισμό της – ενώ ο αξιοθρήνητος πρωθυπουργός της προκαλεί θλίψη σε όλους τους Ευρωπαίους.

.

Επίλογος

Η Ευρωζώνη πανηγυρίζει, επειδή το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος μειώθηκε στις χώρες της κρίσης, με εξαίρεση τη Γαλλία και την Ιταλία (γράφημα). Στη Γερμανία δε αυξήθηκε επιτέλους (+15%), οπότε αποκαταστάθηκε κάπως η ισορροπία, ενώ τα επιτόκια δανεισμού μειώθηκαν ραγδαία, με τη βοήθεια των προγραμμάτων της ΕΚΤ (άρθρο) – αν και η βασική αιτία είναι το ότι, βυθίζεται στον αποπληθωρισμό.

.

.

Το πώς είναι δυνατόν να πανηγυρίζει βέβαια η Κομισιόν, όταν η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται, τα χρέη επίσης, ενώ η μείωση των μισθών, με την οποία επιτεύχθηκε ο «άθλος», περιορίζει συνεχώς την κατανάλωση και τις επενδύσεις, προκαλεί ύφεση και επιδεινώνει την ήδη δυσχερή θέση του χρηματοπιστωτικού της συστήματος (άρθρο), με τη μία τράπεζα μετά την άλλη να εγγράφει μεγάλες ζημίες, απολύοντας μαζικά προσωπικό, είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς.

Πόσο μάλλον όταν το συνολικό χρέος της Ιρλανδίας είναι εκτός ελέγχου, η Ισπανία παραποιεί συνεχώς τα στατιστικά της στοιχεία, η Ελλάδα και η Πορτογαλία είναι αδύνατον να επιβιώσουν χωρίς την ονομαστική διαγραφή του χρέους τους, ενώ χώρες όπως η Ολλανδία έχουν έναν υπερχρεωμένο ιδιωτικό τομέα – κρύβοντας τα προβλήματα τους κάτω από το χαλί.

Την ίδια στιγμή το ευρώ, στο οποίο είναι κυριολεκτικά εγκλωβισμένες όλες σχεδόν οι χώρες, χρησιμοποιείται για την επιβολή της δικτατορίας των τραπεζών, παράλληλα με την κατάργηση της Δημοκρατίας – ενώ δρομολογείται η δημιουργία του οικονομικού ΝΑΤΟ, μέσω του οποίου τα κράτη της Ευρωζώνης θα γίνουν έρμαιο τόσο των αγορών, όσο και των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων.

Στα πλαίσια αυτά, εύλογα κράτη όπως η Ισλανδία αρνούνται να συμμετέχουν στην ΕΕ, πολύ περισσότερο στην Ευρωζώνη – γνωρίζοντας πλέον πως θα επρόκειτο για την εκούσια καταδίκη των Πολιτών τους σε μία φυλακή, από την οποία θα ήταν αδύνατον ποτέ να αποδράσουν.

Ολοκληρώνοντας η Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει τη σπίθα, η οποία θα έβαζε φωτιά στο απολυταρχικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα της παγκόσμιας ελίτ – εάν φυσικά διέθετε έναν αποφασισμένο, ώριμο λαό.

Πολίτες που δεν θα είχαν την ψευδαίσθηση πως είναι δυνατόν να κερδίσουν τον πόλεμο από τον καναπέ τους,χωρίς να δώσουν καμία μάχη και χωρίς να αντιδράσουν στη συνεχή ληστεία τους – μέσω των υπερβολικών φόρων, των μειώσεων των μισθών και συντάξεων, της πτώσης των τιμών των περιουσιακών τους στοιχείων, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας κοκ.

Το ζητούμενο δεν είναι ασφαλώς η καταστροφή της Ευρωζώνης, αλλά η επιστροφή στις ιδρυτικές της αξίες – στην Ευρώπη των Πολιτών της. Εναλλακτικά, η επάνοδος όλων των κρατών μαζί στην αφετηρία – στην προ ευρώ εποχή δηλαδή, στην οποία δεν κυριαρχούσαν οι αγορές, ενώ η πολιτική είχε την πρωτοκαθεδρία.

.

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Το διαφαινόμενο τέλος του συριακού πολέμου

12-4-2016

… και η επόμενη μέρα στην πολύπαθη χώρα

Του Σωτήρη Δημόπουλου από τη Ρήξη φ. 122

Εξ αρχής είχε γίνει αντιληπτό ότι ο πόλεμος στη Συρία θα μπορούσε να αποτελέσει τον καταλύτη εξελίξεων όχι μόνον για τη Μέση Ανατολή, αλλά και για την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων. Αυτό προέκυπτε για δύο λόγους: Ο πρώτος ήταν η γεωπολιτική θέση της Συρίας στον πυρήνα της Μέσης Ανατολής και ο δεύτερος η ανάμειξη στον συριακό εμφύλιο πολλών ισχυρών εξωτερικών παικτών, σε μια δι’ αντιπροσώπων προώθηση των συμφερόντων τους.
Στην πλημμυρίδα της, κατ’ ευφημισμόν, Αραβικής Άνοιξης, η οποία αποτέλεσε την απόπειρα των ισλαμιστών να αποσπάσουν την εξουσία από τις κοσμικές δυνάμεις, η Συρία ήταν το τελευταίο και το πιο κρίσιμο πεδίο σύγκρουσης. Η μοίρα του Άσαντ φαινόταν προδιαγεγραμμένη, καθώς ο πληθυσμός της χώρας ήταν κατά πλειοψηφία σουνιτικός, ενώ Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Κατάρ εργάζονταν με ζήλο, παρέχοντας κάθε βοήθεια στις αντικαθεστωτικές δυνάμεις. Επιπλέον, η Δύση, η οποία εν μέσω της δικής της οικονομικής κρίσης έψαχνε ευκαιρίες κέρδους, αλλά και κάποια επιβεβαίωση των ιδεολογικών της δογμάτων, συνέδραμε την ισλαμιστική αντεπανάσταση.
Εντούτοις, οι προβλέψεις τους διαψεύστηκαν οικτρά. Πέντε χρόνια μετά, σ’ έναν πόλεμο που έχει στοιχίσει 250 χιλ. ψυχές, η κατάσταση είναι αντεστραμμένη. Ο Άσαντ είναι ακόμη πρόεδρος της Συρίας και οι δυνάμεις του έχουν αρχίσει την προέλασή τους στα εδάφη που είχε καταλάβει το απεχθές Ισλαμικό Κράτος. Για να φθάσουμε εδώ, όμως, συνέβησαν μια σειρά από καθοριστικές εξελίξεις που άλλαξαν τον ρουν του πολέμου.
• Η αναπάντεχη ικανότητα του καθεστώτος Μπάαθ και του ίδιου του Άσαντ να κρατηθούν όρθιοι στη δυτική Συρία, όπου βρίσκεται και το 80% του πληθυσμού της χώρας, υπήρξε η ουσιαστική προϋπόθεση για ό,τι συνέβη στη συνέχεια. Αποδείχτηκε ότι, παρά την πεποίθηση πολλών ξένων αναλυτών, ο συριακός εθνικισμός, που συνενώνει στους κόλπους του πολλές εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες, έχει βαθιές ρίζες.
• Στη Συρία διεξάγεται ένας πόλεμος μεταξύ του σιιτικού τόξου και της σαλαφιστικής εκδοχής του σουνιτικού ισλάμ. Πίσω από τον αλαουίτη Άσαντ συσπειρώθηκαν και πολεμούν δυνάμεις των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, της Χεζμπολάχ του Λιβάνου, των σιιτών του Ιράκ, ακόμη και των σιιτών Χαζάρων του Αφγανιστάν. Επομένως, αυτό που συνέβαινε δεν ήταν δυνατόν να παρουσιάζεται εσαεί ως μια επανάσταση του συριακού λαού κατά ενός αυταρχικού ηγέτη. Πολύ περισσότερο που στις τάξεις των αντιπάλων του βρέθηκε σύσσωμη η «ισλαμιστική διεθνής».
• Διαρκούντος του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, προέκυψε η πολιτική, αλλά και ηθική ήττα της Αραβικής Άνοιξης. Η φρικτή αποκάλυψη του τι έφερνε αυτό που αποκαλείτο «δημοκρατική εξέγερση», έγινε στη Λιβύη –η οποία μετά τον Καντάφι έγινε μια διαλυμένη χώρα–, αλλά και στην Αίγυπτο, όπου οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αποπειράθηκαν να επιβάλουν ένα μεσαιωνικό καθεστώς. Το ίδιο συνέβη και στη Συρία, όταν το Ισλαμικό Κράτος επέβαλε καθεστώς πρωτοφανούς τρόμου και βίας, σε όσες περιοχές κατακτούσε. Όπως ήταν εύλογο, ο φόβος των τζιχαντιστών ενίσχυσε εν τέλει τις δυνάμεις του Άσαντ.
• Η αντοχή του καθεστώτος επέτρεψε να εκδηλωθεί πιο δυναμικά ο κουρδικός εθνικισμός, που ανέτρεψε τον τυχοδιωκτικό σχεδιασμό της Άγκυρας. Εκεί που ο νεοθωμανός Ερντογάν υπολόγιζε ότι θα επέκτεινε τα όρια της τουρκικής επιρροής, οι Κούρδοι εγκαθίδρυσαν τη δική τους εξουσία και, το κυριότερο, έγιναν πολύτιμοι σύμμαχοι της, πελαγωμένης, Ουάσιγκτον.
• Ο Ομπάμα έδειξε απροθυμία να εμπλακεί σε χερσαίες επιχειρήσεις στη Συρία, μετά τα παθήματα-μαθήματα σε Αφγανιστάν και Ιράκ, παρά τις κραυγές των νεοσυντηρητικών. Η Ουάσιγκτον είχε κάθε συμφέρον από την ανατροπή του Άσαντ. Μ’ αυτό τον τρόπο θα εξαφάνιζε τη ρωσική παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο, θα δημιουργούσε νέες διαδρομές μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου από Σαουδική Αραβία και Κατάρ, μέσω Τουρκίας, στην Ευρώπη και θα απέκοβε το Ιράν από τα σύνορα του Ισραήλ. Ο Λευκός Οίκος, όμως, κατανόησε ότι το κουβάρι της Συρίας ήταν πολύ μπερδεμένο και θα απαιτούσε σκληρές θυσίες εκ μέρους των Αμερικανών. Ακόμη, άλλωστε, είναι νωπό το σοκ από το οδυνηρό τέλος του πρέσβη των ΗΠΑ στη Βεγγάζη.
• Το γεγονός, ωστόσο, που έκρινε την πορεία του πολέμου ήταν, το δίχως άλλο, η ρωσική επέμβαση. Ο Πούτιν, με μια κίνηση ματ, έριξε τον βαρύ και σύγχρονο οπλισμό του στο συριακό μέτωπο. Και το έπραξε αυτό κυριολεκτικά την ύστατη στιγμή, όταν ο στρατός του Άσαντ φαινόταν, στις αρχές του φθινοπώρου του 2015, πως δεν θα μπορούσε να κρατήσει άλλο. Τα κτυπήματα της ρωσικής αεροπορίας ήσαν συντριπτικά και κατόρθωσαν να αναχαιτίσουν τόσο τους αντικαθεστωτικούς της ισλαμικής και μετριοπαθούς αντιπολίτευσης, όσο και τους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους. Η Μόσχα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τις διαμαρτυρίες των δυτικών αλλά και της Άγκυρας,επέλεξε να δώσει προτεραιότητα στις περιοχές που γειτνίαζαν με την Τουρκία. Γιατί ακριβώς από εκεί γινόταν η μεταφορά ενισχύσεων σε όπλα και μαχητές. Το ρωσικό σχέδιο προσπάθησε να αποτρέψει η Άγκυρα με την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους. Πράξη που ωστόσο προκάλεσε την εγκατάσταση των συστημάτων S-400 στη Συρία, τα οποία πλέον έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν οτιδήποτε ίπταται σε όλο τον εναέριο χώρο της Συρίας και όχι μόνον.
Έτσι, παρά τις αρχικές αποτυχίες του αδύναμου συριακού στρατού –με ενισχύσεις από Ιρανούς, Λιβανέζους, Ιρακινούς, αλλά και Ρώσους και με ένα καλά οργανωμένο σχέδιο που ακύρωσε τους υπολογισμούς της Τουρκίας στο Χαλέπι και στα Τουρκομανικά Όρη– η Δαμασκός άρχισε να ελέγχει το παιχνίδι. Ταυτοχρόνως, μεγάλες ήταν οι επιτυχίες των Κούρδων στο βορρά, μαζί με τις συμμαχικές αραβικές –μουσουλμανικές και χριστιανικές– δυνάμεις. Οι Κούρδοι, με την επίδειξη των στρατιωτικών τους ικανοτήτων, που πιστοποιήθηκε μετά την ηρωική μάχη στο Κομπάνι, κέρδισαν με το σπαθί τους τη διεθνή αναγνώριση και την αμερικανική υποστήριξη.
Το Ισλαμικό Κράτος βρέθηκε έτσι σε λαβίδα, χωρίς οι σύμμαχοί του να μπορούν να το ενισχύσουν. Η Τουρκία έσκουζε χωρίς να βρίσκει ευήκοα ώτα στο ΝΑΤΟ για να δημιουργήσει την περίφημη ζώνη ασφαλείας, ενώ η Σαουδική Αραβία απειλούσε με επέμβαση, την ώρα που έχει καθηλωθεί στον βρόμικο πόλεμο της Υεμένης.
Έχοντας λοιπόν το πάνω χέρι στα πεδία των μαχών, η Μόσχα έκανε ακόμη μια απρόσμενη κίνηση: Ανακοινώθηκε η αποχώρηση του βασικού όγκου των ρωσικών δυνάμεων από τη Συρία. Το γεγονός αυτό προκάλεσε έκπληξη και απορία, αλλά ήταν μια ακόμη υπολογισμένη κίνηση εκ μέρους του Ρώσου προέδρου, που έχει ως στόχο το αύριο της Συρίας:
• Η αποχώρηση του ρωσικού στρατού αφαίρεσε ένα βασικό επιχείρημα από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης στις ειρηνευτικές συνομιλίες της Γενεύης, που έκαναν λόγο για βομβαρδισμό αμάχων από τη ρωσική αεροπορία.
• Συνιστά ένα μήνυμα ότι η Ρωσία παίζει με όλους τους παίκτες που σέβονται τους κανόνες του παιχνιδιού –αλλά και τα τετελεσμένα του πολέμου– και δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον άξονα Τεχεράνης-Δαμασκού.
• Τέλος, αφαιρεί τη δυνατότητα σε Άγκυρα και Ριάντ να αποτολμήσουν κάποια χερσαία είσοδο σε συριακό έδαφος, υπό το πρόσχημα κάποιας τρομοκρατικής ενέργειας στη Τουρκία.
• Βεβαίως, η Ρωσία διατηρεί στο συριακό έδαφος βασικά οπλικά συστήματα, όπως τους S-400, αλλά και βομβαρδιστικά αεροσκάφη, καθώς και στρατιωτικούς συμβούλους, που παίζουν καταλυτικό ρόλο στις μάχες, όπως συνέβη και στην Παλμύρα, αλλά και στη χριστιανική πόλη Al-Quarytyan.
Οι εξελίξεις τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ δείχνουν ότι τα ψωμιά του Ισλαμικού Κράτους είναι μετρημένα, παρά τις απόπειρες αιφνιδιασμού που επιχειρεί, όπως αυτή ανατολικά της Δαμασκού, ή η χρήση χημικών, τα οποία χρησιμοποίησε στην DeIr ez-Zur. Ουσιαστικά του μένουν ακόμη δύο σημαντικά οχυρά: η Μοσούλη στο Ιράκ και η Ράκκα στη Συρία. Η βέβαιη πτώση τους δεν θα σημάνει, δυστυχώς, και το τέλος της ολέθριας δράσης τους καθώς θα συνεχίσει με επιθέσεις αυτοκτονίας, όπου μπορεί.
Το ερώτημα, ωστόσο, που ήδη τίθεται είναι αν η Συρία, μετά τον πόλεμο, θα πρέπει να παραμείνει ενιαία, να αποκτήσει ομοσπονδιακή μορφή ή να διαχωριστεί σε κρατίδια.
Το ομοσπονδιακό σχήμα φαίνεται ότι έχει υποστηρικτές κυρίως στο κουρδικό στοιχείο. Οι Κούρδοι στη Ροτζάβα και το σημαντικότερο κόμμα τους, αυτό της «Δημοκρατικής Ένωσης», ήδη ανακήρυξαν την ομοσπονδοποίηση. Θεωρούν ότι με την ένωση των καντονιών του βορρά, στα οποία θα συνυπάρχουν δημοκρατικά όλες οι μειονότητες, θα κερδίσουν τα δικαιώματά τους, που στερήθηκαν επί του καθεστώτος Μπάαθ. Την προοπτική αυτή ίσως τη στηρίζουν και οι ΗΠΑ, που έτσι θα έχουν έναν σταθερό σύμμαχο σε μια κομβική περιοχή, σε συνδυασμό μάλιστα με τη δημιουργία ενός επίσης φιλικού ομόσπονδου «Σουνιστάν», στις ανατολικές πετρελαιοπαραγωγές περιοχές της Συρίας. Αλλά κι οι Ρώσοι δεν είναι κάθετα αντίθετοι σε αυτό το ενδεχόμενο, καθώς γνωρίζουν ότι η Συρία με την προηγούμενη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξει. Αντιθέτως, κατ’ αυτόν τον τρόπο θα ενισχυθεί η σταθερότητα στη δυτική Συρία, όπου βρίσκονται και οι ρωσικές βάσεις, ενώ θα έχουν πρόσβαση και στο Κουρδιστάν, με το οποίο παραδοσιακά διατηρούν καλές σχέσεις.
Αντίθετος στην ομοσπονδία είναι ο Άσαντ, που προσδοκά να κρατήσει τη χώρα ενωμένη υπό την εξουσία του, η αντικαθεστωτική αντιπολίτευση, καθώς και η Τεχεράνη, που επιδιώκει τη δημιουργία ενός ενιαίου σιιτικού χώρου μέχρι τον Λίβανο. Αντίθετη είναι βέβαια και η Άγκυρα, που δεν θέλει να δει στα νότια σύνορά της να δημιουργείται ένα οιονεί κουρδικό κράτος, που όχι μόνον θα ενταφιάσει τα νεοθωμανικά όνειρα του Ερντογάν, αλλά θα αναπτερώσει τις ελπίδες και των Κούρδων της Τουρκίας για τη δική τους χειραφέτηση.
Προφανώς, ο δρόμος για τη λήξη του συριακού δράματος είναι ακόμη μακρύς. Όμως, για πρώτη φορά διακρίνεται κάπου στον ορίζοντα το τέλος του. Για να φθάσουμε ως εκεί, βασική προϋπόθεση είναι να βάλουν την υπογραφή τους Ουάσιγκτον και Μόσχα. Αν αυτό συμβεί, θα σημάνει και επισήμως το τέλος της εποχής που άνοιξε με τη συμφωνία Σάικς-Πικώ, την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και είναι βέβαιο ότι αυτό θα έχει αλυσιδωτές συνέπειες σε όλη τη Μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο.