Eθνικές εκλογές στη Συρία, τα ΜΜΕ κι η Δύση, που τις απαιτούσε, σιωπούν!

14-4-2016

Από το "PRESS-GR"

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας - http://nikosklitsikas.gr/

Σήμερα ο λαός της Συρίας στις κάλπες, για να εκλέξει τους 250 βουλευτές του "Λαϊκού Συμβουλίου" (Βουλή) της χώρας.

Οι δρόμοι της Δαμασκού κι όλων των πόλεων της μαρτυρικής Συρίας, γεμάτοι με αφίσες και προεκλογικό υλικό των υποψηφίων και των πολιτικών κομμάτων.

Εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη βαρύτητα σ' αυτές τις εκλογές, που δεν δίστασε καθόλου να τις προκηρύξει ο πρόεδρος Bashar Al Assad, όταν πιεστικά τις απαιτούσε η δύση, ακόμη κι από τη Ρωσία με τον ιδιαίτερο ρόλο της στην περιοχή, είναι ο πενταετής πόλεμος με δολοφόνους μισθοφόρους της "αραβικής άνοιξης" (2011) και οι συνομιλίες στη Γενεύη.

Περισσότεροι από 12.000 υποψήφιοι, για μια θέση στα 250 έδρανα της Συριακής Βουλής (Λαϊκό Συμβούλιο), αναζητούν την ψήφο προτίμησης των πολιτών.

Η ψηφοφορία θα διεξαχθεί κανονικά σε όλη την επικράτεια της χώρας, με εξαίρεση την Ράκα (Καλλινίκη) και την Ιντλίμπ, που ακόμη είναι υπό τον έλεγχο των τρομοκρατών.

Δύο είναι οι βασικοί πολιτικοί σχηματισμοί που θα αναμετρηθούν αύριο: το "Εθνικό Προοδευτικό Μέτωπο" και το "Λαϊκό Μέτωπο για την Αλλαγή κι Ελευθερία".

Στο "Εθνικό Προοδευτικό Μέτωπο" συμμετέχουν 10 κόμματα και διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί. Τα βασικά κόμματα είναι το Σοσιαλιστικό Κόμμα Μπάαθ (του προέδρου Άσαντ), το Κομμουνιστικό Κόμμα Συρίας και το Εθνικό Κόμμα Συρίας. Στις τελευταίες εκλογές κέρδισε 168 έδρες, από τις 250 και την απόλυτη πλειοψηφία.

Η πολιτική, ιδεολογική διαφοροποίηση μεταξύ των δύο βασικών συνασπισμών, της πλειοψηφίας ("Εθνικό Προοδευτικό Μέτωπο") και της αντιπολίτευσης ("Λαϊκό Μέτωπο για την Αλλαγή κι Ελευθερία"),συνίσταται στο οικονομικό πρόγραμμα: σοσιαλιστική οικονομία (Άσαντ) κι ελεύθερη αγορά η αντιπολίτευση.

Συνοπτικά η Βουλή της Συρίας σήμερα:

Σύμφωνα με τις εκλογές του 2012:

     Εθνικό Προοδευτικό Μέτωπο

     Λαϊκό Μέτωπο για την Αλλαγή κι Ελευθερία

     Ανεξάρτητοι βουλευτές

* Θα πρέπει να σημειωθεί πως εκλέγονται πολλοί ανεξάρτητοι βουλευτές στη Συρία (όπως η αντιπολιτευόμενη τον Άσαντ Maria Saadeh: Ο Άσαντ δεν είναι δικτάτορας...), κυρίως λόγω των μεμονωμένων υποψήφιων από θρησκευτικές (Ελληνορθόδοξοι, καθολικοί, ελληνοκαθολικοί...), αλλά και εθνικές μειονότητες, όπως αυτή των Αρμενίων. Αυτοί οι ανεξάρτητοι βουλευτές, προτιμούν τις ψήφους των διαφόρων κοινοτήτων, από την ένταξή τους σε πολιτικά κόμματα.

** Κανένας βουλευτής της Συρίας, κυβερνητικός ή αντιπολιτευόμενος, δεν συμμετείχε στους στρατούς των "μετριοπαθών" ή "σκληρών" δολοφόνων-μισθοφόρων, που αιματοκύλισαν τη χώρα για πέντε (5) χρόνια.

Η ένοχη σιωπή της δύσης για την αυριανή εκλογική διαδικασία, είναι η ίδια ένοχη σιωπή μ' αυτή της απελευθέρωσης της Παλμύρας.

Πρόβαλαν, απαίτησαν εκλογικές διαδικασίες, αλλά δεν θα είναι παράξενο να επικοινωνήσουν πως δεν έπρεπε να γίνουν εκλογές.

Ακόμη κι η πιο στενή σύμμαχος της "πολιτισμένης" δύσης, η Σαουδική Αραβία, εκεί όπου η "βουλή" διορίζεται από τον παιδόφιλο μονάρχη-δικτάτορα -με εξουσιοδότηση του Θεού-, εκεί όπου η γυναίκα είναι αντικείμενο κι απαγορεύεται να οδηγεί αυτοκίνητο ή να κυκλοφορεί χωρίς τον σύζυγό της, απαιτούσε να διεξαχθούν εκλογές στη Συρία...

Μια νέα ήττα για τη δύση των αποικιοκρατών...

Πως θα μπορούσε να είναι πολιτικός αντίπαλος του προέδρου Άσαντ, ο εκλεκτός της Γαλλίας, ο ιμάμης της Αλ Κάιντα και καταζητούμενος Moaz al-Khatib, αλλά μόνιμος θαμώνας στο προεδρικό μέγαρο του πλασιέ εμπόρων όπλων Ολάντ;

(Νοέμβρης 2012), ανακοινωθέν της Γαλλικής Προεδρίας για τη συνάντηση στο Προεδρικό Μέγαρο, του "σοσιαλιστή" Ολάντ, με τον ιμάμη Moaz al-Khatib. Ο οποίος την περίοδο της ενδο-αραβικής σύγκρουσης Ιράκ-Κουβέιτ, ξεσπάθωσε με κηρύγματα εναντίον των δυτικών και υπέρ του Osama bin Laden και της Αλ Κάιντα, αλλά το “δικτατορικό καθεστώς Άσαντ” του έδωσε χάρη κι έφυγε από τη Συρία.

Ο ιμάμης της Αλ Κάιντα, Moaz al-Khatib, που στην επίσημη συνάντηση με τον Ολάντ, τα ΜΜΕ εμφάνιζαν ως σεΐχη Moaz al-Khatib, άνθρωπο της “συναίνεσης” και του “δημοκρατικού διαλόγου”, που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον “δικτάτορα”, αλλά δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Συρίας. Σήμερα είναι στέλεχος των ομίλων Shell, με εργασιακό αντικείμενο το leasing πετρελαίου και φυσικού αερίου...

Ένας άλλος "άσσος" της δύσης, είναι ο πολέμαρχος Zahran Alloush.

Κωνσταντινούπολη, 17 Απρίλη 2015: Ο "πολέμαρχος" Zahran Alloush, μόνιμος θαμώνας του Ερντογάν...

Ο ανωτέρω κύριος Zahran Alloush (μην σαν "εντυπωσιάζει το κοστούμι χωρίς γραβάτα, όπως θα διαπιστώσουμε παρακάτω), προοριζόταν από τους "πολιτισμένους" ευρωπαίους ηγέτες, να ενοποίησει τους "μετριοπαθείς εξεγερμένους", με συντονισμό Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ, Τουρκίας, Ισραήλ...

 Ας τον δούμε στη μάχη "εκδημοκρατισμού" της Συρίας:

Ο "πολέμαρχος" Zahran Alloush, είναι και φανατικός αναγνώστης της "Hello Kitty", εκτός από "ισλαμιστής"...

Εδώ τον συναντάμε σε μια τυχαία συνάντηση με τον αρχηγό του ισλαμικού κράτους...

Το νέο πουλέν της δύσης, είναι ο "μετριοπαθής" Kamal Labwani, ο οποίος πρόσφατα επισκέφθηκε επισήμως το Ισραήλ (14 Φλεβάρη 2016:  "Jerusalem Post"), για συνομιλίες και προετοιμασία της μετά Άσαντ εποχής...

Πως θα μπορούσε να είναι αντίπαλος του Άσαντ, αυτός ο Kamal Labwani, ο οποίος κάλεσε το Ισραήλ να βοηθήσει την πτώση του προέδρου Άσαντ;

Φωτορεπορτάζ από την προεκλογική καμπάνια στη Συρία, που κανένα ΜΜΕ δεν αναφέρει:

Οι 7 ανεξάρτητοι υποψήφιοι Αρμένιοι στο Χαλέπι...

Οι τρεις ανεξάρτητοι υποψήφιοι Αρμένιοι στη Δαμασκό...

Οι εκλογές στη Συρία αναδεικνύουν και το μεγαλείο της δημοσιογραφικής πορνείας!

Ποιος θα είναι ο νικητής αυτής της εκλογικής αναμέτρησης;

Ο λαός της Συρίας, που δέχεται ιμπεριαλιστική επίθεση πέντε (5) χρόνια, Αντιστάθηκε και νίκησε!

► Άμεση Αποκατάσταση των Διπλωματικών Σχέσεων με τη Συρία – Άρση του Εμπάργκο κατά του λαού της Συρίας

- Hafez Al Assad: «Τούρκος στρατιώτης σε ελληνικό έδαφος, σημαίνει επίθεση εναντίον της Συρίας»!

► Zητούμε συγγνώμη από τον αγωνιζόμενο Συριακό λαό που στάθηκε πάντα στο πλευρό του Ελληνικού λαού…
► Δεν χαριζόμαστε σε κανέναν! Συνεχίζει να στηρίζει τους NATOϊκούς τρομοκράτες ο ΣΥΡΙΖΑ;

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Εθνικό πρόγραμμα

14-4-2016

Προηγείται η αποδοχή του ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει, πως η πολιτική της υποτέλειας δεν αποδίδει, ότι τα μνημόνια δεν είναι η λύση και πως πρέπει να υποστούμε σήμερα τις συνέπειες, αφού αύριο θα είναι πολύ πιο επώδυνες – ηχητικό

.

«Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει γιατί αυτή η κυβέρνηση συνηθίζει πρώτα να υπογράφει μνημόνια και στη συνέχεια να διαπραγματεύεται – όταν όλοι οι υπόλοιποι στον πλανήτη κάνουν ακριβώς το αντίθετο.Εκτός αυτού, γιατί συνεχίζει το «παιχνίδι της όρνιθας», τη θεωρία των παιγνίων, αφού δεν έχει απολύτως κανένα όπλο στη διάθεση της, οπότε είναι καταδικασμένη να χάσει – επειδή σπάνια εκβιάζεις απειλώντας με τη δική σου αυτοκτονία» (πηγή).

.

Άποψη

Δυστυχώς συνηθίζουμε κάθε φορά, μετά από σωρεία λαθών που μας οδηγούν σε νέα αδιέξοδα, να ισχυριζόμαστε πως τη δεδομένη στιγμή δεν υπάρχουν άλλες λύσεις – άρα αυτό που μας απομένει είναι η πιστή εφαρμογή των μνημονίων των δανειστών, τα οποία όμως ανέκαθεν διαστρεβλώνουμε.

Εν προκειμένω με την έννοια πως αποφεύγουμε συστηματικά τις σωστές διαρθρωτικές αλλαγές (εξυγίανση τωνΘεσμών, καταπολέμηση της πολιτικής διαφθοράς, της διαπλοκής και του πελατειακού κράτους, κατάργηση της γραφειοκρατίας, σταθερό και ανταγωνιστικό φορολογικό σύστημα, φιλικό επιχειρηματικό πλαίσιο κοκ.),επικεντρωνόμενοι στην υπερβολική άνοδο των φόρων – με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς τα δημόσια χρέη, καθώς επίσης τα ιδιωτικά (έχουν υπερβεί ήδη τα 330 δις € από σχεδόν αμελητέα πριν την κρίση), λόγω των οποίων δεν πρόκειται ποτέ να διενεργηθούν επενδύσεις, οπότε να ακολουθήσει η ανάπτυξη.

Εάν αναρωτιόμαστε τώρα γιατί δεν επενδύουν οι ξένοι, τότε αγνοούμε το βασικότερο επιχειρηματικό κανόνα – σύμφωνα με τον οποίο κανένας δεν τοποθετεί τα χρήματα του εκεί που προβλέπει με ασφάλεια ότι θα ζημιωθεί. Ειδικότερα, σε μία χώρα που δεν είναι πλέον ανταγωνιστική, οπότε δεν μπορεί να εξάγει, ενώ ταυτόχρονα η ζήτηση στο εσωτερικό της καταρρέει – αφού μειώνονται συνεχώς τα εισοδήματα, καθώς επίσης η αγοραστική τους αξία λόγω των φόρων. Πόσο μάλλον όταν προβλέπονται εσωτερικές αναταραχές και εξεγέρσεις, αλλαγή του νομίσματος, πολιτικό χάος, χρεοκοπία κοκ.

Σε μία τέτοια περίπτωση, ακόμη και όταν μπορεί κάποιος να αγοράσει σε εξευτελιστικές τιμές επιχειρήσεις, ακίνητα ή οικόπεδα δεν το κάνει – αφενός μεν επειδή υπολογίζει πως θα συνεχιστεί η καθοδική πορεία των τιμών, αφετέρου λόγω του ότι δεν προβλέπει κέρδη από την επένδυση του, αλλά ζημίες.

Όταν βέβαια οι τιμές φτάσουν στο ναδίρ, ενώ η χώρα θα έχει μετατραπεί σε μία ειδική οικονομική ζώνη χαμηλού εργατικού κόστους, χωρίς καμία απολύτως δυνατότητα ανάκτησης της εθνικής της κυριαρχίας,τότε οι ξένοι θα επενδύσουν – εκμεταλλευόμενοι το φυσικό, υπόγειο, ιστορικό και λοιπό πλούτο της πατρίδας μας, τον οποίο δεν μπορέσαμε ποτέ να εκτιμήσουμε.

Εάν το είχαμε κάνει, τότε δεν θα εκλέγαμε το 2009 αυτόν που μας υποσχέθηκε ότι «λεφτά υπάρχουν» – αλλά είτε θα μηδενίζαμε μόνοι μας το χρέος μας (ανάλυση), είτε θα επιλέγαμε τη χρεοκοπία, αντί να οδηγηθούμε στο ΔΝΤ. Το ίδιο ισχύει επίσης για τη σημερινή κυβερνητική επιλογή μας – για αυτούς που ενώ υποσχέθηκαν την εύρεση μίας ριζικής λύσης ή τη ρήξη, μας οδήγησαν στην παγίδα του δημοψηφίσματος, στο κλείσιμο των τραπεζών, στο χειρότερο μνημόνιο όλων των εποχών, καθώς επίσης στο ξεπούλημαολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, μέσω του οποίου θα λεηλατηθεί τελικά η ιδιωτική περιουσίατων Ελλήνων.

Περαιτέρω, πάντοτε υπήρχαν και υπάρχουν λύσεις για την Ελλάδα, αρκεί να εκπονηθεί ένα δικό της πρόγραμμα. Οι λύσεις βέβαια αυτές, όταν καθυστερούν και δεν υιοθετούνται έγκαιρα, είναι συνεχώς πιο επώδυνες – έχουν δηλαδή μεγαλύτερο υλικό και ανθρώπινο κόστος. Στα πλαίσια αυτά, η λιγότερο οδυνηρή λύση σήμερα για την Ελλάδα είναι εν πρώτοις η επίσημη αποδοχή της χρεοκοπίας της – η οποία είναι πλέον πέραν κάθε αμφιβολίας.

Ειδικότερα, τόσο το δημόσιο, όσο και το ιδιωτικό χρέος της πλησιάζουν έκαστο στο 200% του ΑΕΠ. Εάν δε συνυπολογίσει κανείς το ασφαλιστικό, το οποίο το 2012 υπολογιζόταν στο 475% του ΑΕΠ (πηγή), τις χρεοκοπημένες τράπεζες, την απώλεια των περιουσιακών μας στοιχείων (καταθέσεις, τιμές ακινήτων), καθώς επίσης την καταστροφή του παραγωγικού μας ιστού, τότε έχουμε καταρρίψει κάθε προηγούμενο ρεκόρ υπερχρέωσης και κυλιόμενης πτώχευσης στην παγκόσμια ιστορία.

Στη συνέχεια, αφού η χώρα μας αποδεχθεί επίσημα τη χρεοκοπία της, οφείλει να προβεί σε στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης (ανάλυση) – αφενός μεν επειδή δεν μπορεί να την εγκαταλείψει μονομερώς (η συμμετοχή στο ευρώ είναι αμετάκλητη, οπότε προϋποθέτει την έξοδο από την ΕΕ που θεωρείται πως διαρκεί δύο χρόνια), αφετέρου λόγω του ότι, αποκλεισμένη εντελώς από τις αγορές, θα αντιμετώπιζε θανατηφόρα προβλήματα (άρθρο μας).

Σε μία τέτοια περίπτωση, η Ελλάδα πιθανότατα θα εκβιαζόταν από την ΕΚΤ, με το σταμάτημα της παροχής ρευστότητας στο τραπεζικό της σύστημα – παρά το ότι πρόκειται για μία άκρως παράνομη ενέργεια (άρθρο), όπως είχαμε τονίσει όταν έκλεισε τις τράπεζες μας. Εν τούτοις, δεν έχουμε άλλη λύση, από το να αναλάβουμε το ρίσκο, ειδικά αφού η ρευστότητα στη χώρα μας είναι ελάχιστη και οι καταθέσεις ανύπαρκτες – ενώ υπάρχει η δυνατότητα εθνικοποίησης των τραπεζών, για να είναι λιγότερο καταστροφικές οι συνέπειες του εκβιασμού της ΕΚΤ.

Η επόμενη ενέργεια μας είναι η διαπραγμάτευση μίας μεγάλης διαγραφής του δημοσίου χρέους με την ευρωπαϊκή Τρόικα – κάτι που είναι δυνατόν να συμβεί «αναίμακτα» μέσω της ΕΚΤ, εάν αγόραζε και πάγωνετα ομόλογα μας σταδιακά, κάθε φορά που κάποια θα καθίσταντο ληξιπρόθεσμα.

Αμέσως μετά η διαγραφή ή το πάγωμα μέσω κάποιας «κακής τράπεζας» (bad Bank) ενός αντίστοιχα μεγάλου μέρους εκείνου του ιδιωτικού χρέους που είναι αδύνατον να πληρωθεί – με την ταυτόχρονη μεταφορά των ενυπόθηκων κόκκινων δανείων στην ίδια ή σε κάποια άλλη επίσης κρατική τράπεζα, για να διακανονισθούν ορθολογικά, χωρίς να γίνουν βορά των κερδοσκόπων οι Έλληνες.

Έτσι θα μπορούσε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα του δημοσίου και ιδιωτικού μας τομέα – οπότε να μπορούν να δανείζονται και οι δύο τομείς, να ακολουθήσει η ανάπτυξη, καθώς επίσης να εξυπηρετούνται τα εναπομείναντα χρέη.

Εάν βέβαια παραμείνει ανένδοτη η Τρόικα, παρά το ότι πλέον ακόμη και το ΔΝΤ τάσσεται υπέρ της γενναίας διαγραφής χρέους (εμείς εννοούμε πάντοτε ονομαστική), τότε δεν μπορούμε παρά να υποστούμε τις όποιες συνέπειες, μένοντας σταθεροί στη θέση μας – έχοντας τη βεβαιότητα ότι κάνουμε το σωστό, πως δεν υπάρχει άλλη λύση, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των χρεών μας, ειδικά τα ιδιωτικά, δεν οφείλονται σε εμάς, αλλά στην λανθασμένη (εάν όχι σκόπιμα) πολιτική των μνημονίων που μας επιβλήθηκε (ανάλυση).

Φυσικά θα πρέπει προετοιμασθεί άμεσα ένα αναλυτικό σχέδιο εκτάκτου ανάγκης, για το χρονικό διάστημα μετά τη στάση πληρωμών – όπου με τα όποια πρωτογενή πλεονάσματα μας θα διενεργούνταν δημόσιες επενδύσεις, αφού δεν θα πληρώναμε καθόλου τόκους και χρεολύσια, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών μας θα διατηρούταν θετικό, οι τράπεζες θα λειτουργούσαν μόνο με τα χρήματα που ήδη κυκλοφορούν, θα επιταχυνόντουσαν οι πραγματικές διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία μας κοκ.

Παράλληλα, απαιτείται επίσης ένα σχέδιο επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα, εάν μας αναγκάσουν με κάποιο τρόπο να το υιοθετήσουμε – σε καμία περίπτωση όμως η κυκλοφορία ενός παράλληλου νομίσματος ή υποσχετικών πληρωμής (IOU), παρά το ότι είναι η κρυφή επιθυμία της Γερμανίας (θέλει να διεξάγει το πείραμα), αφού αυτό θα σήμαινε πως θα συνεχίζαμε τα ίδια λάθη, επιλέγοντας «μεσοβέζικες» λύσεις που απλά καθυστερούν την καταστροφή επιδεινώνοντας την.

Ολοκληρώνοντας, φυσικά δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστεί ένα αναλυτικό σχέδιο στη μικρή έκταση ενός άρθρου. Εν τούτοις, σε γενικές γραμμές αυτό θα όφειλε να είναι το εθνικό μας πρόγραμμα, κυρίως όμως να βρούμε κάποια στιγμή το θάρρος να παραδεχτούμε το αυτονόητο: το ότι η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει, πως η πολιτική των υποκλίσεων και της υποτέλειας δεν αποδίδει, ότι τα μνημόνια δεν είναι η λύση αλλά το πρόβλημα, καθώς επίσης πως πρέπει να υποστούμε σήμερα τις οδυνηρές συνέπειες της πτώχευσης – αφού αύριο θα είναι πολύ πιο επώδυνες.

Μοναδική εξαίρεση θα ήταν ίσως ο μονεταρισμός των χρεών ολόκληρης της Ευρωζώνης από την ΕΚΤ, έτσι ώστε να ακολουθήσει η δημοσιονομική και πολιτική ένωση της – κάτι που δεν είναι απίθανο, οπότε δεν θα έπρεπε να λείπουμε, αλλά εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί. Ακολουθεί η σημερινή συζήτηση του κ. Βιλιάρδου με τον κ. Σαχίνη, σχετικά με την επικαιρότητα – σε συνθήκες έντασης όμως, αφού η κυβέρνηση κάνει ξανά τα ίδια λάθη με το 2015, προσπαθώντας να εκβιάσει την Ευρώπη με την αυτοκτονία της χώρας και με το μεταναστευτικό.

.

Analyst Team

ΡΩΣΣΙΑ: Η ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

Πέμπτη, 14 Απριλίου 2016

Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Όταν το 2003, ο τότε Ισραηλινός πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν διακήρυξε ότι η Νεοσυντηρητική Ιμπεριαλιστική Συμμαχία των ΗΠΑ είχε ήδη κατακτήσει το Ιράκ και ότι ήταν καιρός να βαδίσουν εναντίον της Λιβύης, της Συρίας και του Ιράν... μάλλον λογάριαζε, βέβαια, χωρίς τον ξενοδόχο!

Κι αυτός δεν είναι άλλος από το αιώνιο φάντασμα της Ρωσσίας που πλανιέται πάλι πάνω από την κατεχόμενη Ευρώπη...

Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι η έννοια της Ρωσσίας και των Ρώσσων ως αντιπροσωπευτική του Άλλου - εκτός από «εμάς τους Δυτικούς», δηλαδή - ήταν ευρέως διαδεδομένη στην βικτωριανή Αγγλία του 19ο αιώνα.Ήταν η εποχή του «Μεγάλου Παιχνιδιού» -του ανταγωνισμού μεταξύ Βρετανίας και Ρωσσίας για την επιρροή και τα λάφυρα σε μια λωρίδα της Ασίας που εκτείνεται από την ινδική υπο-ήπειρο μέχρι την Μαύρη Θάλασσα.

Οι βρετανικές απόψεις, αναπόφευκτα, μετανάστευσαν και πέρα ​​από τον Ατλαντικό, στην Αμερική.

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Αμερικανοί άρχισαν να βλέπουν τους εαυτούς τους ως «καλούς» σε έναν μανιχαϊστικό αγώνα απέναντι στους κακούς ​​Ρώσσους.

Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 –το τέλος του γιγαντιαίου ουτοπικού σχεδίου που διηύθυνε η Μόσχα τα τρία τέταρτα σχεδόν του αιώνα– φάνηκε να καθησυχάζει τα ψυχροπολεμικά αντανακλαστικά για την Ρωσσία. Καθώς το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε προς τα ανατολικά, ώστε να περιλάβει τελικά τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Βαλτικής στα σύνορα της Ρωσίας, υπήρξε μέχρι και μια αποδεκτή εικόνα του μπεκρή Μπόρις Γιέλτσιν ως ...καλόκαρδου δημοκράτη αμερικανικού τύπου.

Όλοι πίστευαν ότι η Ρωσσία είναι «μια χώρα που καταρρέει», όπως το έθεταν πολλά πρωτοσέλιδα ρεπορτάζ ανά τον κόσμο.

Δεκαπέντε χρόνια πριν, για παράδειγμα, το Atlantic δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ με τίτλο «Η Ρωσσία έχει ξοφλήσει», που μιλούσε για την «ασταμάτητη κατρακύλα μιας κάποτε μεγάλης δύναμης προς την κοινωνική καταστροφή» και τελικά «την αφάνεια». 

Αυτές τις μέρες, η Ρωσία αποδεικνύει ότι καθόλου «ξοφλημένη» δεν είναι ως γεωπολιτικός παράγοντας, αφ' ότου κατέλαβε την Κριμαία και εξόπλισε τους φιλορώσσους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία. Αντίθετα, η αποφασισμένη και μέχρι στιγμής επιτυχημένη υποστήριξη της Ρωσίας στον Μπασάρ αλ-Άσσαντ στη Συρία, και η διαμορφούμενη συμμαχία της με την Κίνα, που βασίζεται σε μια ιστορική ενεργειακή συμφωνία, υποδηλώνουν ένα έθνος που αποτελεί πλέον καθοριστικό παίκτη στην παγκόσμια σκηνή.

Ίσως η περίεργη ιδέα ότι «το δράμα φθάνει στο τέλος του», όπως συμπέραινε πρόωρα το ρεπορτάζ του Atlantic για την ρωσσική ιστορία, είναι στην πραγματικότητα μια επιθυμία του συλλογικού υποσυνείδητου των Δυτικών, ένας ευσεβής πόθος.

Η Δύση άρχισε να ανησυχεί ξανά με την άνοδο του ισχυρού Πούτιν –που τον είδε, ίσως δικαίως, ως συνδυασμό ηγέτη με αρετές του τσαρικού και του σοβιετικού παρελθόντος μαζί. Έτσι βγήκαν ξανά τα αισθήματα αποστροφής προς την Ρωσσία.

Και τώρα, ενάμιση αιώνα μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο, η σύγκρουση που προέκυψε αναζωπύρωσε τους αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς αφορισμούς για τη Ρωσσία.

Όμως, η Ρωσσία, είναι κάτι παραπάνω από «μια σκοτεινή αντιδυτική δυναμη» ή ένα «βενζινάδικο», όπως την είχε χαρακτηρίσει ο Γερουσιαστής Μακέιν. Τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της χώρας είναι αναμφίβολα τα σημαντικότερα περιουσιακά στοιχεία της Ρωσσίας. Η Ρωσσία είναι ο σημαντικότερος εξαγωγέας φυσικού αερίου στον κόσμο και κατέχει τα μεγαλύτερα τέτοια αποδεδειγμένα αποθέματα στον πλανήτη. Αλλά το Κρεμλίνο χρησιμοποιεί επιδέξια τον θησαυρό των ορυκτών καυσίμων για την επίτευξη των γεωπολιτικών στόχων του, όπως στην πρόσφατη μεγάλη συμφωνία μεταφοράς φυσικού αερίου μέσω αγωγών προς την Κίνα.

Η μετα-σοβιετική μείωση του πληθυσμού της Ρωσσίας έχει σταματήσει. Χάρη στη μετανάστευση από τα πρώην σοβιετικά κράτη, την αύξηση των γεννήσεων από το ναδίρ τους το 1999 και την πτώση του δείκτη θνησιμότητας, ο συνολικός πληθυσμός της Ρωσσίας σήμερα εκτιμάται επισήμως ότι έχει αυξηθεί περισσότερο από ένα εκατομμύριο τα τελευταία πέντε χρόνια. Για πρώτη φορά στην μετα-σοβιετική εποχή, η Ρωσία βλέπει πλέον περισσότερες γεννήσεις από θανάτους». 

[Πηγή: Paul Starobin,nationalinterest.org]

Η Συρία αποδείχθηκε μια εξαιρετικά ευνοϊκή αρένα για την Ρωσσία, στην οποία το Κρεμλίνο με υπομονή, σταθερότητα και έξυπνη αποτίμηση των αντιπάλων του ενίσχυσε την διαπραγματευτική του θέση απέναντι στην Δύση.

Ο Λευκός Οίκος αντιλαμβάνεται τι διακυβεύεται, αλλά βρέθηκε ελλιπώς προετοιμασμένος για να διαχειριστεί τον ρόλο της Ρωσσίας στις εξελίξεις και προτίμησε να συνεργαστεί.

Η Μόσχα δεν κρύβει ότι βομβάρδισε θέσεις ισλαμιστών που ενισχύει η Ουάσιγκτων, ούτε ότι στήριξε τους Κούρδους αντάρτες του YPG. Είναι ένα παλιό παιχνίδι για τους Ρώσσους. Η τσαρική κυβέρνηση έπαιζε το κουρδικό χαρτί συνεχώς για να εξασθενήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία από τα τέλη του 19ου αιώνα.

«Αυτό που μπορεί να δώσει η Ρωσσία στους Κούρδους σήμερα είναι η υπόσχεση ενός ενιαίου Κουρδικού κράτους από την Ροζάβα στην Συρία έως το βόρειο Ιράκ. πράγματι, η στηριζόμενη από την Ρωσσία επίθεση των κυβερνητικών δυνάμεων στο Χαλέπι έχει δώσει την δυνατότητα στο YPG να κινηθεί, πέραν της περιφέρειάς του στην βορειοδυτική Συρία, ανατολικά προς την Αζάζ κατά μήκος των τουρκικών συνόρων» (Ruthless and Sober inSyria, της Reva Bhalla, Geopolitical Weekly, 16/02/2016).

Και η Ρωσσία γνωρίζει όχι μόνο πώς να εκνευρίσει την Τουρκία, αλλά και να την κάνει να καταρρεύσει μόνο και μόνο στην προοπτική της κουρδικής απειλής.

Ναύτες του ρωσσικού Στόλου της Βαλτικής παίζουν με την Λούσυ, ένα κοριτσάκι δύο χρονών, που έχασε τους γονείς του σε βομβαρδισμό από τους Ναζί το 1941. [Στιγμιότυπο από μια σειρά ανέκδοτων φωτογραφιών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που δημοσίευσε το 2011 το Ρωσσικό Πρακτορείο Ειδήσεων].

Πιθανόν, κανένα άλλο έθνος δεν έχουν επιχειρήσει τόσο πολύ οι Δυτικοί να παρουσιάσουν ως καρικατούρα, να υποτιμήσουν, να υπονομεύσουν, να πολεμήσουν, εν τέλει, όσο την Ρωσσία.

Ο λόγος για αυτή την μακραίωνη αγωνία απέναντι στην Ρωσσία είναι ότι παραμένει μια παγκόσμια δύναμη, που είναι αδύνατον να αγνοηθεί από τους Επικυρίαρχους.

Αλλά ένα έθνος δεν είναι κάτι που μπορούμε να υποτιμήσουμε, αν δεν μας αρέσει. Η θέση «η Ρωσσία είναι καταδικασμένη» είναι εξωπραγματική. Η Ρωσσία δεν πρόκειται ποτέ να εξαφανισθεί, όσο κι αν οι επικριτές της προβάλλουν υπερβολικά τα προβλήματά της ή αδυνατούν να τα τοποθετήσουν στην σωστή τους διάσταση.

Η Ρωσσία θα εξακολουθήσει να είναι σημαντική, είναι η άλλη Ευρώπη: η παλιά Μοσχοβία, η Αγία Ρωσσία των Τσάρων, η Σοβιετική Ένωση, η νέα Ρωσσική Ομοσπονδία του Πούτιν είναι πάντα το ίδιο πρόσωπο, έχει την ίδια εντελέχεια, όπως λέει ο Φερνάντ Μπρωντέλ, που χάνεται στα βάθη του χρόνου.

Είναι η χώρα της απεραντοσύνης που απέκρουε τους επιδρομείς της Ασίας, είναι η κόρη του Βυζαντίου που αγάπησε πραγματικά την ελληνορθόδοξη χριστιανική θρησκεία –και μισήθηκε γι' αυτό από την Δύση-, είναι η Μεγάλη Ρωσσία που γνώρισε την έκρηξη του πνεύματος του 19ουαιώνα και άναψε τον δαυλό της επερχόμενης Επανάστασης, είναι η χώρα που έκανε το μεγάλο επαναστατικό πείραμα των αιώνων χάρη στο τεράστιο ουμανιστικό θρησκευτικό της υπόβαθρο, που πραγματοποίησε την βιομηχανική της επανάσταση σε χρόνο ρεκόρ και που έστειλε πρώτη τον άνθρωπο στο διάστημα.

Η αντιπαλότητα μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσσίας είναι κάτι παραπάνω από γεωπολιτικό ή οικονομικό ζήτημα. Πιο πολύ αντανακλά τις αντιθετικές κοσμοθεωρήσεις τους με βάση τον πνευματικό τους χαρακτήρα.

Με δεδομένο ότι μεγάλοι Ρώσσοι διανοητές όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο Μπερντιάεφ και ο Σολζενίτσιν αναλύουν την διαφορά μεταξύ Δύσης και Ρωσσίας ως θεμελιωδώς «πνευματική», μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί η σύγκρουση αυτή θα συνεχιστεί και γιατί η αισιοδοξία μεταξύ των δυτικών πολιτικών κύκλων για την πιθανότητα μιας υπάκουης Ρωσσίας, πλήρως ενσωματωμένης στην «παγκόσμια κοινότητα», διήρκεσε τόσο λίγο.

Ο Γερμανός ιστορικός και φιλόσοφος Όσβαλντ Σπένγκλερ (OswaldSpengler, 1880-1936), στο χρησμοειδές έργο του «Η Παρακμή της Δύσης» θεωρεί τους Ρώσσους εγγενώς ανταγωνιστικούς της Μηχανής γιατί έχουν διαμορφωθεί από την απεραντοσύνη της γης τους.

Ο τύπος της ρωσσικής ψυχής συλλαμβάνει τον χαρακτήρα του απείρου διαφορετικά από την «Φαουστική» ψυχή των Δυτικών. Μια Υψηλή Κουλτούρα αντανακλά την ψυχή αυτή, είτε στις τέχνες είτε στις φυσικές επιστήμες.

Η ψυχή του ρωσσικού λαού. Πίνακας του Ρώσσου ζωγράφου Μιχαήλ Νέστερωφ (1916)

Μέσα στην παρακμή της Δύσης –που σήμερα μεταφράζεται σε παρακμή των ΗΠΑ- ο Σπένγκλερ υπαινίσσεται ότι ο επόμενος παγκόσμιος πολιτισμός θα είναι ρωσσικός. Ο Νικολάϊ Μπερντιάεφ (Nikolay Berdyaev,1874-1948) στην μελέτη του The Russian Idea επιβεβαιώνει τις προβλέψεις του Σπένγκλερ: «Υπάρχει κάτι στην ρωσσική ψυχή που αντιστοιχεί στο υπερφυσικό μέγεθος, το απροσδιόριστο, την απεραντοσύνη της ρωσσικής γης, μια πνευματική γεωγραφία που αντιστοιχεί στην φυσική. Στην ρωσσική ψυχή υπάρχει ένα είδος απεραντοσύνης, απροσδιόριστου, μιας προδιάθεσης για το άπειρο, όπως αυτό υποδηλώνεται από τις μεγάλες πεδιάδες της Ρωσσίας.

Ο δυτικός φιλελευθερισμός, ο ρασιοναλισμός, ακόμα και οι πιο επίμονες προσπάθειες του διαλεκτικού ματεριαλισμού των μπολσεβίκων, δεν μπόρεσαν μέχρι τώρα να καταστρέψουν, μόνο να απωθήσουν, τις έννοιες αυτές –συνειδητές ή ασυνείδητες- που καθορίζουν τι σημαίνει να είσαι "Ρώσσος"».

Ο Σπένγκλερ μίλησε για την μεσσιανική αποστολή της Ρωσσίας, που ακόμα δεν έχει εκπληρώσει τον ιστορικό της ρόλο.

Όπως και να αποκαλείται προς τα έξω η Ρωσσία –μοναρχική, μπολσεβίκικη ή δημοκρατική-, υπάρχει μια εσωτερική –αιώνια- Ρωσσία που ξεδιπλώνεται και της οποίας ο πνευματικός χαρακτήρας την τοποθετεί σε μια πορεία αντίθετη προς εκείνη της Δύσης.

Αυτό που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν οι ρεβανσιστές, φανατικοί, νεοφιλελεύθεροι υποστηρικτές της χρηματοπιστωτικής παγκοσμιοποίησης είναι ότι, το να υποτιμά κανείς το ιστορικό παρελθόν των κρατών-εθνών καταλήγει ιδεοληπτική φαντασίωση. Ο ρωσσικός πολιτισμός, αν και διαφορετικός, είναι αναντίρρητα ευρωπαϊκός και η πραγματική πρόκληση για την Δύση μετά το 1990 ήταν η συνεργασία μεταξύ όλων των ταυτοτήτων που σφυρηλάτησαν οι αιώνες του ευρωπαϊκού παρελθόντος. 

Αντί, όμως, να ανοίξει ο δρόμος για μια Ευρωπαϊκή Πολιτεία από τον Ατλαντικό ώς τα Ουράλια, η Δύση επέλεξε σαν υπνωτισμένη να γίνει σπόνσορας των σιωνιστικών σχεδίων για την «νέα Μέση Ανατολή» και το Eretz Israel, υποταγμένη συγχρόνως στο νεοναζιστικό μονοκρατορικό όραμα της Γερμανικής Μπουμπαλάνδης. Υπέγραψε έτσι, με τα ίδια της τα χέρια, την ιστορική καταδίκη της για την οριστικοποίηση της οποίας ο χρόνος έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα.

ΠΗΓΗ

Οι ανίκανοι βυθίζουν τη χώρα

13-4-2016

Η δήθεν εξέγερση του Τσίπρα θα στοιχίσει 500 εκατ. έως 1 δισ. στους φορολογούμενους

Του Γιάννη Ξένου από τη Ρήξη φ. 122

Μετά την πολυδιαφημισμένη συζήτηση στη Βουλή για τη διαφθορά, που εξελίχθηκε σε μέγα φιάσκο για την κυβέρνηση, αφού, και στον μόνο τομέα που πίστευε ότι υπερείχε από την αντιπολίτευση, αποδείχθηκε η γύμνια της, και μετά τη φαρσοκωμωδία «Γιαν Φαμπρ», η κυβέρνηση ζητούσε εναγωνίως μία επικοινωνιακή ρελάνς. Το προηγούμενο Σάββατο, λοιπόν, ο Τσίπρας, πάνω στην τσαντίλα του που τίποτα δεν πάει όπως το είχε «σχεδιάσει», θυμήθηκε τον προ 12ης Ιουλίου εαυτό του και την έπεσε στους «οικονομικούς δολοφόνους» του ΔΝΤ.
Για τριάντα έξι ώρες, μέχρι η Λαγκάρντ να του απαντήσει με μια ειρωνική και προσβλητική και για τη χώρα επιστολή, ο Τσίπρας (και ο Σύριζα) θύμισε τον περσινό εαυτό του, του δήθεν σκληρού διαπραγματευτή, και δώστου τα τηλεφωνήματα σε Μέρκελ, Ολάντ, Μπάιντεν κ.λπ. για να τους μεταφέρει τα «φοβερά» λεγόμενα του Τόμσεν. Το αποτέλεσμα της μίνι «εξέγερσης» είναι ανάλογο της μέχρι τώρα διακυβέρνησης του Τσίπρα: η Μέρκελ την Τρίτη, 5 Απριλίου, συναντήθηκε με τη Λαγκάρντ (που είχε μαζί της και τον Τόμσεν για να είναι σαφές το μήνυμα ότι τον στηρίζει απόλυτα) και αποφάσισαν ότι το ΔΝΤ πρέπει να παραμείνει πάση θυσία στην Ελλάδα. Επανέλαβαν ότι κούρεμα χρέους δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει και παρεμπιπτόντως ανέφεραν ότι κάποια στιγμή μπορεί να γίνει ελάφρυνση του χρέους. Άλλωστε αυτά είπε την ίδια μέρα στη Γερμανία και ο Σταθάκης, που ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τη θέση Σόιμπλε ότι το ελληνικό χρέος μέχρι το 2022 είναι απολύτως ρυθμισμένο και δεν χρειάζεται να γίνει καμιά παρέμβαση.
Συμπεραίνουμε, επομένως, ότι ο Τόμσεν ενόχλησε τόσο τον Τσίπρα γιατί στον διάλογό του με τη Βελκουλέσκου αναφέρει ότι το 2018 το πρωτογενές πλεόνασμα δεν μπορεί να είναι 3,5% του ΑΕΠ, αλλά να μειωθεί στο 1,5%, δηλαδή να γλιτώσει η χώρα περίπου 3,5 δισ. ευρώ και ότι η συζήτηση για τη ρύθμιση του χρέους πρέπει να ξεκινήσει στα μέσα Απριλίου!
Στο πρακτικό μέρος της σύγκρουσης, η κυβέρνηση ζήτησε «ανακωχή» με το ΔΝΤ με την πρόταση που κατέθεσε την Τετάρτη 6 Απριλίου για μέτρα 1,8 δισ. ευρώ από έμμεσους φόρους την επόμενη τριετία. Στα μέτρα αυτά περιλαμβάνονται:
• αύξηση του Φόρου Κατανάλωσης σε βενζίνη, ντίζελ και αέριο
• αύξηση της φορολογίας σε καπνικά προϊόντα και οινοπνευματώδη
• αύξηση στο τέλος ταξινόμησης και αύξηση φορολογίας στα μεταχειρισμένα οχήματα.
• αύξηση του ειδικού τέλους στην κινητή τηλεφωνία και επιβολή τέλους σe συνδρομητική τηλεόραση
• επιβολή τέλους περίπου 10 λεπτών στις τραπεζικές επιταγές
• τέλος διανυκτέρευσης στα ξενοδοχεία, ανάλογα με τα «αστέρια» και αύξηση της φορολογίας στα τυχερά παιχνίδια.
Πέρα απ’ αυτούς τους έμμεσους φόρους, στην πρόταση της ελληνικής πλευράς έχουμε ακόμα δύο ενδιαφέροντα στοιχεία, τις «νέες παρεμβάσεις στους συντελεστές του ΕΝΦΙΑ προκειμένου να αυξηθούν τα έσοδα από τα ακίνητα», δηλαδή ο ΕΝΦΙΑ όχι μόνο δεν θα καταργηθεί, αλλά θα γίνει ακόμα πιο σκληρός. Δεύτερον, η περικοπή δαπανών του Δημοσίου μέσω της μείωσης των αμυντικών δαπανών κατά 100 εκατ. ευρώ (αντί 500 εκατ. ευρώ, όπως αναφέρει ο προϋπολογισμός, με την κυβέρνηση να επικαλείται την εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων στην προσφυγική κρίση) και την αυστηρή εφαρμογή του κανόνα «μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις» στο Δημόσιο, προκειμένου να μειωθεί η μισθολογική δαπάνη. Το τελευταίο είναι ισχυρό πλήγμα για την κυβέρνηση, γιατί ήθελε το 2016 να χαλαρώσει αυτή η αρχή προκειμένου να κάνει προσλήψεις στην εκπαίδευση1 (κυρίως) και σε άλλους τομείς.
Δεν ήθελε πολύ μυαλό για να εκτιμήσει κανείς ότι οι Γερμανοί και οι λοιποί Ευρωπαίοι στη διαμάχη Ελλάδα-ΔΝΤ θα συντάσσονταν με το ΔΝΤ και αφού η κατάληξη της «εξέγερσης» ήταν βέβαιη, το ερώτημα είναι γιατί ο Τσίπρας τράβηξε το σκοινί με αποτέλεσμα να χειροτερεύσει κατά τι τη θέση της χώρας; Μια εξήγηση είναι ότι έστησε πάλι το γνωστό κόλπο, ότι «έπεσε μαχόμενος». Ότι τα έβαλε με τους «οικονομικούς δολοφόνους» του ΔΝΤ, αλλά αυτοί οι άκαρδοι δεν υποχώρησαν, άρα είναι αναπόφευκτο να ψηφίσουμε μέχρι το Πάσχα νέα δέσμη μέτρων συνολικού ύψους 5,4 δισ. ευρώ. Έτσι τα εναπομείναντα στελέχη του και τα κομματικά ραδιόφωνα και εφημερίδες θα έχουν να λένε και να γράφουν για μια δυο εβδομάδες ότι «τουλάχιστον αυτοί το παλεύουν».
Το συνολικό πακέτο μέτρων 5,4 δισ. ευρώ που προτείνει η κυβέρνηση είναι για την τριετία ’16-’19 και θα προέρχεται κατά 1,8 δισ. από αλλαγές στο φορολογικό, 1,8 δισ. στο ασφαλιστικό και 1,8 δισ. έμμεσους φόρους και περιστολή δαπανών. Αλλά και αυτή η πρόταση είναι δύσκολο να περάσει, μιας και το ΔΝΤ, που βγήκε ενισχυμένο από την αντιπαράθεση, ζητά με μεγαλύτερη επιμονή μείωση κύριων συντάξεων, μείωση στους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων και περαιτέρω «φιλελευθεροποίηση» των εργασιακών σχέσεων. Είναι αβέβαιο αν η κυβέρνηση θα διατηρήσει την ελάχιστη ανοχή από την ελληνική κοινωνία από τη νέα φορολογική λαίλαπα που αναμένεται μετά το Πάσχα.

Η πραγματική οικονομία βουλιάζει

Η κατάσταση στην οικονομία από την επιβολή των κάπιταλ κοντρόλ είναι αποπνιχτική. Το τρίμηνο Ιανουαρίου – Μαρτίου είχαμε νέο ρεκόρ στα λουκέτα επιχειρήσεων, αφού αυξήθηκαν κατά 78% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο πέρυσι. Το τρίμηνο έκλεισαν 9.812 επιχειρήσεις, ενώ άνοιξαν μόλις 5.988 επιχειρήσεις. Για πρώτη φορά τα λουκέτα είναι περισσότερα κατά σχεδόν 4.000 από τις ενάρξεις επιχειρήσεων. Η ίδια τραγική εικόνα ως προς τη δανειοδότηση των επιχειρήσεων, τον Φεβρουάριο του 2016 δόθηκαν μόλις 291 εκ. ευρώ ως δάνεια σε επιχειρήσεις εκ των οποίων οι μικρές (μέχρι 250 χιλ.) ήταν μόλις 23 και οι μεσαίες (από 250 χιλ έως 1 εκατ.) 61. Το 2015 τον ίδιο μήνα οι δανειοδοτήσεις προς επιχειρήσεις έφτασαν τα 408 εκατ. ευρώ και το 2014 τα 937 εκατ. ευρώ για να μη γυρίσουμε στο μακρινό 2011, που τα νέα δάνεια τον Φεβρουάριο ξεπερνούσαν τα 3 δισ.! Τα επιτόκια με τα οποία δανείζονται οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι τρεις φορές πάνω από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά.
Οι καταθέσεις, παρά τα κάπιταλ κοντρόλ, συνεχίζουν να μειώνονται, τον Φεβρουάριο μειώθηκαν κατά 550 εκ. ευρώ και διαμορφώθηκαν στα 121,7 δισ. ευρώ, μειωμένες κατά 19 δισ. ευρώ σε σχέση με την ίδια περίοδο πέρισυ, ενώ με την νέα φοροεπιδρομή που έρχεται αναμένεται να μειωθούν κι άλλο. Γι’ αυτό και τα κάπιταλ κοντρόλ ήρθαν για να μείνουν, παρότι ο Τσίπρας πολλές φορές είχε επαναλάβει ότι θα είναι προσωρινά, το πιθανότερο είναι να παραμείνουν για χρόνια, καθώς με το υπάρχον κλίμα, αν αρθούν οι περιορισμοί στις αναλήψεις, οι τράπεζες  θα καταρρεύσουν μέσα σε λίγες μέρες. Φτάσαμε να παρατηρούνται φαινόμενα μαυραγοριτισμού, αφού πέρα από τη γνωστή ιστορία με τα 500ευρα που επιτήδειοι τα «σπάνε» κρατώντας 20-30 ευρώ, παρατηρείται και νέος τρόπος συναλλαγής, αγοράζουν μετρητά, πληρώνοντας με καταθέσεις. Παράδειγμα, για να λάβει κάποιος 5.000 ευρώ μετρητά μεταβιβάζει μέσω τραπέζης έως και 5.500 ευρώ. Για κερασάκι, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, μόνο το 2015 αυξήθηκαν κατά 7 δισ. ευρώ. Με τέτοιες συνθήκες επανέρχονται τα σενάρια για ανάγκη νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, οι οποίες δεν διαθέτουν άλλα ενέχυρα και αναγκαστικά η ανακεφαλαιοποίση θα γίνει με κούρεμα καταθέσεων. Υπενθυμίζουμε πως οι τράπεζες ξεπουλήθηκαν άρον άρον τον Νοέμβριο σε ξένα φαντς για να μην προχωρήσουν σε κούρεμα καταθέσεων.
Η οικονομία και η κοινωνία βουλιάζει εξαιτίας της καταστροφικής διαχείρισης των Σύριζα-Ανέλ και οι ανίκανοι που περιφέρονται στο Μαξίμου έχουν διάθεση για «στημένες κόντρες» με το ΔΝΤ.

Σημειώσεις
1. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της εκπαιδευτικής ιστοσελίδας www.alfavita.gr, που αν και υποτίθεται αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση, παραμύθιαζε όλο το προηγούμενο διάστημα τους εκπαιδευτικούς ότι έρχονται 13.000 προσλήψεις στην εκπαίδευση με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.

Μεταλλάξεις και μαθήματα περί δημοσιογραφικής δεοντολογίας…

13-4-2016

Κάποιοι έχουν εγκαταλείψει τα αγωνιστικά μετερίζια… Βεβαίως το να στέκεσαι όρθιος, ακλόνητος στο χρόνο, σε τέτοιες εποχές τρομοκρατικά ισοπεδωτικές και καταιγιστικά οπισθοδρομικές, δεν είναι και τόσο εύκολο. Θέλει μεγάλο κουράγιο, γενναιότητα και προπαντός Πίστη στις Ιδέες και τις Αξίες, Πίστη στον Άνθρωπο…

Κατανοούμε, συνεπώς, το ΓΙΑΤΙ πολλοί λιγοψυχούν και λυγίζουν… 

Αυτό, όμως που είναι ασυγχώρητο, αν και αυτό κατανοητό, είναι ΟΧΙ το «σπάσιμο» (αυτό είναι ανθρώπινο), αλλά η κουτοπόνηρη μετάλλαξη… 

Μετάλλαξη που εκφράζεται είτε με τη ΣΙΩΠΗ πάνω στα ζητήματα ζωής και θανάτου που μας κατακλύζουν καθημερινά, είτε με τη διακριτική προσχώρηση στις απόψεις εκείνων τους οποίους έφτυνες μέχρι χθες, είτε με τη δόλια …υιοθέτηση των κροκοδείλιων δακρύων του «ανθρωπισμού»: Του «ανθρωπισμού» των ληστών και δημίων της ανθρωπότητας… 

Μετάλλαξη που χρησιμοποιεί για τη συγκάλυψή της τα γνωστά κουτοπόνηρα τεχνάσματα των «άλλοθι», αυτά που χρησιμοποιεί και η βιομηχανία των ΜΜΕ: Χρησιμοποιούμε, δηλαδή, κάποια ΓΕΝΙΚΑ κείμενα αριστερών για να θολώσουμε τα νερά και να επικαλύψουμε τη σκανδαλώδη ΣΙΩΠΗ μας πάνω στα μεγάλα στρατηγικά ζητήματα της εποχής μας, ζητήματα που μέχρι χθες τα είχαμε στην πρώτη γραμμή… 

Αυτά που μέχρι χθες τα είχαμε στην πρώτη γραμμή εξαφανίζονται και αρχίζουν να προβάλλονται αστικές ειδησούλες και δειλά-δειλά αντίθετες απόψεις από αυτές που μέχρι χθες είχαμε… 

Ακόμα, γινόμαστε και θαυμαστές των πράξεων της «λεπρής καμαρίλας» των εργατοπατέρων της δημοσιογραφίας: Γίνανε και αυτοί διδάκτορες της «δημοσιογραφικής δεοντολογίας» και μας διδάσκουν το τι είναι «είδηση», το τι είναι «σχόλιο», το τι είναι «ψευδείς ειδήσεις»… 

Ξέχασαν το σπουδαιότερο: Ότι όλο το σύστημα της δημοσιογραφίας παράγει και αναπαράγει ψεύδη ασύστολα, αλλοιώνοντας και πλαστογραφώντας άγρια την πραγματικότητα… 

Θα έπρεπε, λοιπόν, η ΕΣΗΕΑ που το παίζει εισαγγελέας, με το σκεπτικό της «ψευδούς είδησης» να διαγράψει τους ΠΑΝΤΕΣ και τους εαυτούς της, μια και συμμετέχει σε συγκροτήματα παραγωγής ψευδών ειδήσεων… 

Αλήθεια ο Ψυχάρης και οι κορυφές του λαμπρακιστάν, όπως και του μπομπολιστάν, γιατί μένουν στο απυρόβλητο: Βιομηχανία παραγωγής ψευδών ειδήσεων δεν είναι;;; 

Να θυμίσουμε ότι όλα αυτά τα συγκροτήματα είχαν φέρει στο παρελθόν, ΨΕΥΔΩΣ, τον Ερντογάν στην Αθήνα (σε πρωτοσέλιδο); 

Δεν είδαμε τους γραφειοκράτες εργατοπατέρες της ΕΣΗΕΑ, που τώρα μας διδάσκουν τα περί «ψευδών ειδήσεων», να εξεγείρονται για τέτοια χοντρά κρούσματα ψευδών ειδήσεων, να εξεγείρονται εναντίον των δικών τους αφεντικών… 

ΤΩΡΑ με τις εισαγγελικές τους επιλεκτικές πολιτικές διώξεις θυμήθηκαν τη «δημοσιογραφική δεοντολογία» και αυτά τα περί «ψευδών ειδήσεων»… 

Και βρήκαν υποστηρικτές κάποιους πρώην ορκισμένους «εχθρούς»… 
  Στο παρακάτω άρθρο  σκιαγραφούμε τη διαλεκτική του συμβιβασμού και της καθεστωτικής ενσωμάτωσης:Το πώς, δηλαδή, οι παλιές σου ανατρεπτικές Ιδέες και Αξίες αρχίζουν να ξεθωριάζουν και να γίνονται ενοχλητικές, ενοχικά απωθητικές. 

Όταν θέλεις να είσαι αρεστός στα κυρίαρχα περιβάλλοντα…

Η «δημοσιογραφική φιλοσοφία» έχει δύο χαρακτηριστικά τα οποία την εντάσσουν και την ενσωματώνουν στο κυρίαρχο καθεστώς: 
α). Την τυπική, στατική και φορμαλιστική λογική: Αυτή εξ ορισμού είναι η λογική του αστικού καθεστώτος. β). Το χαρακτηριστικό των δημοσίων σχέσεων, δηλαδή της «ατομικής προβολής» που υλοποιείται πρακτικά στο να γίνω αρεστός στο περιβάλλον μου…

Ο συμβιβασμός ενός ανθρώπου και η ενσωμάτωσή του στο κυρίαρχο περιβάλλον ξεκινάει με το να προσπαθεί να γίνει αρεστός σε αυτό το κυρίαρχο (καθεστωτικό) περιβάλλον. 

Το κυρίαρχο, βεβαίως, περιβάλλον δεν είναι μονοσήμαντο, δηλαδή μόνο των καθαρόαιμων καπιταλιστών, των κυρίαρχων «νταβάδων» και των δεξιών πολιτικών τους εκφραστών… 

Το κυρίαρχο περιβάλλον είναι πολυεδρικό: στους κόλπους του υπάρχουν όλα τα χρώματα της ίριδας και ιδιαίτερα τα χρώματα της σημερινής «αριστεράς», η οποία αποτελεί τον «οργανικό διανοούμενο» των νεοταξικών ιδεολογημάτων και «αξιών». 

Και αυτό το «αριστερό περιβάλλον» σε επίπεδο ιδεών, προπαγανδιστικών μύθων και ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ είναι πολλαπλά δόλιο και κυρίαρχο, διότι είναι μασκαρεμένο και λειτουργεί με αντικαπιταλιστικές και αντικαθεστωτικές ομοβροντίες (κούφιες). 

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την πιο κραυγαλέα απόδειξη τού τι εστί αυτό το «αριστερό περιβάλλον»… 

Εδώ δοκιμάστηκε κυβερνητικά η «αριστερά» και έδειξε το πρόσωπό της. 

Αποτελεί, όμως, θανάσιμη αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι και τα «αριστερά περιβάλλοντα» ΕΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΑ είναι διαφορετικά: Απλώς έχουν το πλεονέκτημα της ΜΗ δοκιμασίας… 

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ δεν διαφέρουν. Στα σοβαρότερα ζητήματα (εθνικά, κοινωνικά, πολιτικά κ.λπ) έχουν ΚΟΙΝΕΣ Ιδέες και «Αξίες». Αυτές που παράγει και επιβάλλει η πλανητική, χρηματιστηριακή εξουσία: Η Νέα Τάξη… 

Το να θέλουμε, συνεπώς, να είμαστε αρεστοί σ’ αυτά τα κυρίαρχα και πολυεδρικά αστικά περιβάλλοντα (και της «αριστερής» ΑΠΑΤΗΣ), αυτό αποτελεί το πρώτο βήμα και της δικής μας ενσωμάτωσης. 

Να γιατί πολλοί αριστεροί γραφιάδες δεν καταπιάνονται ΠΟΤΕ με τα πολύ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ προβλήματα της Παγκοσμιοποίησης. Μιλούνε γενικά και αφηρημένα εναντίον του καπιταλισμού και της εξουσίας των αστικών κομμάτων, εναντίον των Μνημονίων και της «αριστερής» αλητείας που μας κυβερνά, αλλά καταπίνουν κορυφαία και συγκεκριμένα ζητήματα: Τον «προσφυγικό» εφιάλτη, τα παιχνίδια της «τρομοκρατίας», τα «Σύμφωνα Συμβίωσης», τα προπαγανδιστικά νοσήματα της Νέας Τάξης («αντιρατσισμούς» και CIA), το εμπόριο «ανθρωπισμού» και «φιλαμθρωπίας», όλο αυτό το «αριστερό» παρακμιακό τέλμα και πολλά άλλα… 

Οι αριστεροί αρθρογράφοι για να μην γίνουν δυσάρεστοι στα «αριστερά» τους περιβάλλοντα τα καταπίνουν ΟΛΑ αυτά και σιγά-σιγά ασπάζονται τις κυρίαρχες «αριστερές» ιδέες: Τις νεοταξικές… 

Θα εξαιρέσουμε μόνο το Στάθη. Αυτός ως ανοικτό, καλλιτεχνικό και ατίθασο πνεύμα που είναι, έστω δειλά και διακριτικά θίγει και αυτά τα ζητήματα: Γι αυτό έχει κατηγορηθεί και ως «εθνικιστής»… 

Ο Στάθης ρίχνει συχνά κάποιες τουφεκιές και στα «εθνικά» ζητήματα και στα «Σύμφωνα Συμβίωσης» και στο «Προσφυγικό»: «Το προσφυγικό – ένα πρόβλημα που, αν δεν αντιμετωπισθεί αμέσως, θα οδηγήσει την κοινωνία σε διάλυση και την πατρίδα σε διαμελισμό».  

Όταν, λοιπόν, καθορίζεσαι από το περιβάλλον σου, μοιραία ασπάζεσαι και την κυρίαρχη ιδεολογία, τα «αξιώματα» και τη ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ αυτού του περιβάλλοντος… 

Οι παλιές σου ανατρεπτικές Ιδέες και Αξίες αρχίζουν να ξεθωριάζουν και να γίνονται ενοχλητικές, ενοχικά απωθητικές. Στην αρχή νιώθεις ένοχος γι αυτό, αλλά σιγά-σιγά εξοικειώνεσαι και ξεπερνάς τις ενοχές σου: Έχεις ήδη ενσωματωθεί… 

Είναι να μη βρέξεις τα παπούτσια σου…

Όταν αρχίσεις να βρέχεις τα παπούτσια σου, να μπαίνεις, δηλαδή, στο δρόμο του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης, τότε ο πάτος δεν έχει τέλος… 

Σε αυτούς, λοιπόν, όσο ακόμα είναι καιρός και η αμυχή δεν έχει γίνει γάγγραινα, να θυμίσουμε τους παρακάτω στίχους του Καβάφη: 

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, 
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον 
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις…»

ΠΡΟ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΩΝ…

13/4/2016 

Του ΣΤΑΘΗ*

Όταν ο κ. Τσίπρας υπέγραφε πέρσι το καλοκαίρι αυτά που υπέγραψε, πίστευε ότι θα μπορούσε σήμερα να μην υπογράψει αυτά που του ζητούν να υπογράψει; Προς τι λοιπόν τώρα ο ψευτοκαβγάς; μόνον για το θεαθήναι μιας χαμένης υπόθεσης!

Μήνες τώρα ο επικεφαλής του αντι- ΣΥΡΙΖΑ κωλυσιεργεί για να μη φανεί πόσο γυμνός ήταν από την πρώτη στιγμή – τη στιγμή που γονάτισε.  Ο κ.Γιώργος Παπανδρέου και ο κ. Αντώνης Σαμαράς έθεσαν τη χώρα υπό καθεστώς ανωτέρας βίας – καθεστώς το οποίο νομιμοποίησε ο κ. Τσίπρας, αποτελειώνοντας τη διαδικασία καθήλωσης των Ελλήνων σε αισχρά δεσμά. Προς τι λοιπόν οι

ψευτοπαλικαρισμοί όταν ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να φορολογήσει ούτε καν τον νόμιμο τζόγο (μιλάμε για 1,5 δισ) και αντιθέτως τρέχει να ληστέψει χήρες και ανάπηρους;

Δεν ξέρει ο κ. Τσίπρας ότι την αισχρή συμφωνία που πρέπει να υπογράψει τώρα, αν την υπογράψει τον Ιούλιο , όσα σήμερα στην οικονομία παραπατάνε και παραμιλάνε, θα σωριασθούν κάτω ξέπνοα; Σε ποιους πουλάει τρέλα; Ξεπουλάει το λιμάνι στην COSCO  και υποδέχεται τους Κινέζους καρχαρίες στο Μαξίμου, όπως οι βλαχοσυμπέθεροι του περασμένου αιώνα τους πρίγκιπες του Μεγάλου Δουκάτου της Κρακοβίας. Κυνηγάει

ο κ. Πρωθυπουργός να βγάλει την ψυχή απ΄ τους ξεψυχισμένους και τα 35 δισ του πακέτου Γιούνκερ μνέσκουν και χάσκουν. Μάχεται , λέει, κατά της διαπλοκής ο επικεφαλής του κ. Καρανίκα και πρώτης γραμμής υπουργοί που πάνε και συντρώγουν στο Χίλτον με απαστράπτοντες κι απαστράπτουσες εκπροσώπους των ντόμπερμαν της δημοσιογραφίας. Και την

ίδια ώρα οι δικοί του βαλέδες στον Τύπο , αλλά και πλείστοι όσοι βουλευτές και στελέχη  του ΣΥΡΙΖΑ , προσπαθούν να επιβάλουν άκρα του τάφου σιωπή σε όσους διαμαρτύρονται για τους τάφους που ανοίγονται παντού γύρω μας. Δεν θα πάει μακριά αυτή η ιστορία. Οι ανάλγητοι που παίζουν με τη ζωή του κοσμάκη θα φύγουν νύχτα. Κι ορισμένοι απ αυτούς δεν θα έχουν σπίτι να πάνε να κοιμηθούν τα βράδια. Αν κλέψουν τα σπίτια του κοσμάκη , αν πετσοκόψουν κι άλλο μισθούς και συντάξεις, αν κάνουν το Ασφαλιστικό τέτοιο τέρας που θα τρόμαζε και τη Θάτσερ, αν συνεχίσουν να ξεπουλάνε τους πόρους της πατρίδας , όπως ξεπούλησαν τις ιδέες τους, δεν θα έχουν από πού να φύγουν.

Αυτοί που φταίνε για τους καρκινοπαθείς  στην εικοσάμηνη αναμονή και για τα παιδιά στην ασιτία, είναι άχθος αρούρης και η γη δεν θα τους αντέχει.

Ο κ. Τσίπρας εστράφη κατά των τάξεων, των εργαζόμενων τάξεων. Οι πολίτες πληρώνουν ένα απάνθρωπο χρέος που δεν δημιούργησαν οι ίδιοι. Και το πληρώνουν με έναν τρόπο, που καθιστά τους ίδιους σκλάβους και την πατρίδα άθυρμα. Η Τουρκία κατουράει στο Αιγαίο γκρίζες ζώνες και η Ελλάδα χλευάζεται και από τους έσχατους και αίσχιστους , εκείνους που στήνουν φράχτες στα σύνορά μας και πάνω τους κρεμάνε σφαχτάρια τους πρόσφυγες.

Οι Έλληνες πρέπει να ανασυγκροτηθούμε. Η νίλα που ζούμε απλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Οι άνθρωποι κατ΄ αντίδρασιν αρχίζουν να βγαίνουν στους δρόμους και τις πλατείες. Απέναντι τους υπάρχει πανέτοιμο ένα όλο και πιο αυταρχικό σύστημα κρατών, με ένα όλο και πιο ενδυναμούμενο σύστημα παρακρατικών μηχανισμών.

Οι αναδυόμενοι δικτάτορες χρειάζονται όλο και λιγότερο τους χατζατζάρηδες. Για λεμονόκουπες τους έχουν. Στην υπόθεση της Ελλάδας προσπάθησαν να αποδείξουν ότι ο λαός (και συνεπώς οι λαοί) είναι σε αδιέξοδο, ότι μπορούν να εκλέγουν είτε ανδρείκελα (ευθύς εξαρχής) των Δυνατών, είτε μαριονέτες.

Στους λαούς απομένει να αποδείξουν το αντίθετο , αλλιώς ο πόλεμος , η οικονομική δικτατορία και η πολιτική ολιγαρχία θα τους αφανίζουν έναν – έναν…  

*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr τη Δευτέρα 11 Απριλίου 2016