Η επέτειος μιας κοροϊδίας

11-7-2016

by diaxeiristis

Το προεκλογικό δημοψήφισμα του Τσίπρα και η απάτη του περήφανου «ΟΧΙ»

Του Νικόλα Δημητριάδη από το ιστολόγιο psorokostena.gr 

Έκλεισε ένας χρόνος από το προεκλογικό δημοψήφισμα του Τσίπρα. Έναν χρόνο πριν, το 62% των πολιτών που προσήλθαν στις κάλπες, άκουσε την κυβέρνησή του και αρνήθηκε να αποδεχτεί τα δύο έγγραφα που κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25/6/2015, δηλαδή το «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» (Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού) και το «Preliminary Debt sustainability analysis» (προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους). Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και ειπώθηκαν πολλά. Για την «κωλοτούμπα» του Τσίπρα και το τρίτο μνημόνιο, για ταcapital control (που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει, καθώς δεν σχετίζονται με το λεγόμενο «bank run», αλλά είναι μια άσχετη απόφαση που πήρε πραξικοπηματικά ένα πρωινό ο Στουρνάρας), για τους «μενουμευρωπαίους» και τους «δεθελαμαλλαμενουμευρωπαίους» και άλλα πολλά.

Πάντως, το μόνο πράγμα στο οποίο δεν έχουν δίκιο οι επικριτές του Σύριζα είναι η περίφημη… «κωλοτούμπα». Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε καμία κωλοτούμπα: ο Τσίπρας ήταν σαφής: Το «ΟΧΙ» δεν σήμαινε σε καμία περίπτωση ρήξη με τους δανειστές. Η συμφωνία (δηλαδή το μνημόνιο) θα γινόταν ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Ο σκοπός του δημοψηφίσματος ήταν να χρησιμοποιηθεί ως όπλο κατά τη διαπραγμάτευση, ώστε να καταφέρει η κυβέρνηση να κλείσει μια πιο συμφέρουσα συμφωνία (δηλαδή μνημόνιο). Αυτά τα επαναλάμβαναν διαρκώς τα μέλη της κυβέρνησης, σε κάθε ευκαιρία. Δεν μπορεί, λοιπόν, να τους κατηγορήσει κανείς για κωλοτούμπα. Το μόνο που μπορούμε να τους ψέξουμε, ίσως, είναι ότι δεν τα καταφέρανε στη διαπραγμάτευση. Από την άλλη, βέβαια, υπήρχαν και οι διάφοροι καταστροφολόγοι, όπως η Τρέμη και ο Πρετεντέρης και ο Μπογδάνος που έλεγαν πράγματι ότι το «ΟΧΙ» ισοδυναμούσε με ρήξη. Αν πιστέψουμε αυτούς, τότε όντως υπήρξε κωλοτούμπα, διότι αντί για ρήξη ο Τσίπρας υπέγραψε μνημόνιο. Αλλά ποιος πιστεύει τα βοθροκάναλα της διαπλοκής, ε;

Θα μπορούσε βέβαια να υποθέσει κάποιος ότι τα πράγματα οδηγήθηκαν εκεί διότι, τελικά, το δημοψήφισμα δεν ήταν δα και κανά σπουδαίο διαπραγματευτικό χαρτί. Δεν βοήθησε την κυβέρνηση όσο φανταζόταν. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, επίσης, ότι η καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας με τα capital control αποτέλεσε πολύ πιο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί, στα χέρια των δανειστών αυτή τη φορά. Αλλά για να κάνουμε τέτοιες σκέψεις θα πρέπει πρώτα να έχουμε απεξαρτηθεί από την επικοινωνιακή τηλε-πολιτική. Θα πρέπει να αρχίσουμε να κρίνουμε τις κυβερνήσεις με βάση την πολιτική που εφαρμόζουν και όχι με βάση τις ατάκες των υπουργών τους και τις μπαρούφες των τηλεμαϊντανών τους.

Εν τέλει το δημοψήφισμα και τα capital controls είχαν έναν και  μοναδικό σκοπό: να υποχρεώσουν τους ψηφοφόρους του Τσίπρα να αποδεχθούν το μνημόνιο, χωρίς να έχουν τύψεις. Το πιστωτικό γεγονός (capital controls) λειτούργησε ως φόβητρο(κόφτε την πλάκα μάγκες, τα πράγματα είναι σοβαρά) ενώ το δημοψήφισμα λειτούργησε ως φύλλο συκής (τα βάλαμε με τα θηρία και πέσαμε αντρίκεια). Και κάπως έτσι, οι ζαλισμένοι από τις απανωτές σφαλιάρες ψηφοφόροι πήγαν τον Σεπτέμβρη και δώσανε στην κυβέρνηση λίγο ακόμα χρόνο ζωής.

Ο Σύριζα και οι Ανέλ, λοιπόν, αποφάσισαν συνειδητά να προκαλέσουν πιστωτικό γεγονός και να διαλύσουν ακόμα περισσότερο την οικονομία της χώρας, προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία. Ήταν ένα ακόμα επικοινωνιακό τρυκ για να κερδηθούν οι εκλογές του Σεπτεμβρίου. Αυτό και τίποτε άλλο. Η μεγαλειώδης συγκέντρωση του ΟΧΙ, την προηγουμένη του δημοψηφίσματος ήταν απλώς μια προεκλογική συγκέντρωση των ΣΑΝΕΛ. Βέβαια, το επικοινωνιακό αυτό τρυκ κόστισε στη χώρα κάποια δισεκατομμυριάκια ευρώ, δηλαδή κόστισε, μεταξύ άλλων, κάποια λουκέτα σε μαγαζιά, κάποιες χιλιάδες άνεργους, κάποιες χιλιάδες οικογένειες που βρέθηκαν στον δρόμο. Αλλά δε βαριέσαι, με αυτά θα ασχολιόμαστε;. Άλλωστε… «και οι άλλοι τα ίδια θα έκαναν». Οπότε κομπλέ. Ας αράξουμε στις καρεκλίτσες μας, ας φάμε κανά φράγκο απ’ το δημόσιο ταμείο, ας διορίσουμε κανάν φίλο μας να τρώει κι αυτός  – έτσι, στην υγειά των κορόιδων.

Πέρα από τον Σύριζα, όμως, το δημοψήφισμα υπήρξε και το κύκνειο άσμα της μεταπολιτευτικής Αριστεράς. Η Αριστερά, εκούσα-άκουσα, στήριξε τον Σύριζα, και στην επιχείρηση κατάληψης της εξουσίας, και στην προεκλογική απάτη, και στη συνολική πολιτική αντίληψή του. Την ώρα του κυβερνητικού Βατερλώ, λοιπόν, το δημοψήφισμα εμφανίστηκε ως σανίδα σωτηρίας – μια ευκαιρία να αποστασιοποιηθεί η Αριστερά από τον Σύριζα και να διασωθεί από την επερχόμενη κατάρρευση. Ματαίως. Η ιδεολογική, κοινωνική και, εν τέλει, ταξική ταύτιση της μεταπολιτευτικής Αριστεράς με το καφενείο του Τσίπρα είναι πολύ πιο ισχυρή από μια πρόσκαιρη επικοινωνιακή μπαρούφα… Έτσι, ενώ χρησιμοποιήθηκε από τον Σύριζα ως –περίπου– κλακαδόρος, η Αριστερά επιμένει να υποδεικνύει το δημοψήφισμα ως κάποιο σπουδαίο, τάχα, αντιστασιακό γεγονός. Κατάπιε αμάσητο τον εκβιασμό του Τσίπρα και σήμερα, ένα χρόνο μετά, έχει μείνει να μας λιβανίζει με τη συμμετοχή της στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του «όχι» και το περήφανο επαναστατικό 62% (που με κάποιο μαγικό τρόπο, έναν μήνα μετά, έγινε… 2%).

Ανίκανη, λοιπόν, να κάνει την οποιαδήποτε αυτοκριτική, η μεταπολιτευτική Αριστερά ακολουθεί κατά πόδας τον Σύριζα στην επερχόμενη κατάρρευση. Σε αυτό μοιάζει και με πολλούς άλλους ψηφοφόρους των Σύριζα-Ανέλ: Μη μπορώντας να δεχθούν ότι εξαπατήθηκαν, μην αντέχοντας να παραδεχθούν ότι τους κορόιδεψαν και τους χρησιμοποίησαν με τον χειρότερο τρόπο, προτιμούν να κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα και να στηρίζουν ακόμη την εγκληματική αυτή κυβέρνηση. Το μοναδικό τους επιχείρημα; Το εξής: «δηλαδή προτιμάς να έρθει ο Μητσοτάκης;». Δυστυχώς, με την πολιτική που εφαρμόζει ο Σύριζα, σπρώχνει τον ελληνικό λαό να κάνει ακριβώς αυτό: να προτιμήσει τον Μητσοτάκη. Και αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο…

ΣΥΡΙΖΑ : Γυρίζουμε Σελίδα

 (Ή όταν ο Κλικλής, υποδύεται τον Περικλή)

11-7-2016

Του Γ. Σιώζου 

Προ ημερών ,από το Μουσείο της Ακρόπολης ο Πρωθυπουργός κος Τσίπρας, εκφώνησε τον δικό του Επιτάφιο για τον Λαό και τη Χώρα. 

Η "Αξιολόγηση" επιτέλους τελείωσε, η χώρα με την εκταμίευση της δόσης των 7,5 δις Ευρώ, μπαίνει σε τροχιά ανάπτυξης!!! Μέγα επίτευγμα, βρισκόμαστε προ των πυλών ενός νέου "Χρυσού Αιώνα".

7,5 Δις. Κολοσσιαίο ποσό και συνάμα μιά κακότεχνη Ταχυδρακτυλουργία. 

Από τα 7,5 δις τα 5,7 ποτέ δεν θα έρθουν στην χώρα, μιας και κατευθύνονται για την πληρωμή τόκων και χρεολυσίων. 

Μόνο 1,8 δις θα διατεθεί για την πληρωμή ιδιωτών προμηθευτών του δημοσίου, όταν το συνολικό ποσόν που οφείλει το δημόσιο προς αυτούς, ανέρχεται στα 6 δις Ευρώ. 

Αλλά ο Σύγχρονος Περικλής συνεχίζει ακάθεκτος. 

Πετύχαμε να ανοίξουμε την συζήτηση για την μείωση του Δημοσίου Χρέους. 

Και κάπως πιο χαμηλόφωνα, μετά 2018. 

Αλλά πριν Αλέκτωρ φωνήσαι, έρχεται η κα Λαγκάρτ και το διαψεύδει, χωρίς να διαψεύδεται. 

Ο καταιγισμός των επιτυχιών συνεχίζεται. 

Η Κυβέρνηση κατάφερε να πληρώνει κρατηθείτε, το 15% του ΑΕΠ!!! σε Τοκοχρεολύσια. 

Ας αναλύσουμε λοιπόν αυτή την επιτυχία, προκειμένου να κατανοήσουμε το μέγεθος της δυστυχίας για τον Λαό και τη Χώρα. 

Με το ΑΕΠ να ανέρχεται στα 180 δις περίπου - ένα ΑΕΠ που βαίνει διαρκώς μειούμενο, με αποτέλεσμα το χρέος να αυξάνει και ως ποσοστό του ΑΕΠ αλλά και σε απόλυτους αριθμούς - το 15 % αντιστοιχεί σε 27 δις Ετησίως. 

Αν δε συνυπολογίσουμε και ένα άλλο επίτευγμα της Κυβέρνησης, το πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ ως 2018 ήτοι 6 δις Ευρώ που θα προέλθει από περικοπές συντάξεων και δαπανών του Δημοσίου, το επίτευγμα καθίσταται συγκλονιστικό. 

Συγκλονιστικό, γιατί σε ένα ετήσιο προϋπολογισμό, που προσδοκά έσοδα 60 δις Ευρώ, τα μισά θα πηγαίνουν για την εξυπηρέτηση του Χρέους. 

Τα 20 - 25 δις για δαπάνες μισθών και συντάξεων του Δημοσίου και τα υπόλοιπα; για την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική πολιτική, τις δημόσιες επενδύσεις κ.α.!!! 

Και το Κερασάκι στην Τούρτα. Όταν δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι αυτής της σκληρής και έντονα ταξικής Δημοσιονομικής πολιτικής, προβλέπεται ο κόφτης. 

Ο Αυτόματος κόφτης. 

Χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του αρμόδιου υπουργού οικονομικών, χωρίς απόφαση του κοινοβουλίου, απλώς με την έκδοση ενός προεδρικού διατάγματος, θα επιβάλλονται περικοπές για την επίτευξή τους. 

Ακόμη και η Αστική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, στο εκτελεστικό απόσπασμα των "Εταίρων" Δανειστών. 

Η Κυβέρνηση "Πρώτη φορά Αριστερά" μετατρέπει τη χώρα σε Μπανανία, καμαρώνοντας για τις μπανανόφλουδες που κομίζει μετά από "σκληρή διαπραγμάτευση" ως τρόπαιο. 
Πώς θα επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι που έχουν τεθεί και πώς θα προκύψει πρωτογενές πλεόνασμα; 

Μα φυσικά με την αύξηση της άμεσης και έμμεσης Φορολογίας (ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ) και με περικοπές μισθών και συντάξεων (Επικουρικό, ΕΚΑΣ). 

Μιά Ελλάδα, κυριολεκτικά απ' τα κόκαλα βγαλμένη. 

Μιά ανάπτυξη που θα προέλθει με την υιοθέτηση άκρως υφεσιακών μέτρων!!! 

Εάν και κανείς δεν είδε Γλάρους στα βουνά, αυτή η Κυβέρνηση και αυτός ο "Λαμπρός" Πρωθυπουργός βλέπει και στα μαντριά κατάρτια. 

Και η ανάπτυξη συνεχίζεται.

  
Με σταθερούς πυλώνες το 27% της ανεργίας. Την κατακόρυφη αύξηση των ελαστικών μορφών εργασίας που υπερβαίνουν πλέον των σταθερών. Το τσάκισμα του Εργατικού Μισθού, την εκποίηση της Δημόσιας περιουσίας και την παράδοση της ιδιωτικής στα κεφάλαια "γύπες". 

Την φοροαποφυγή μέσω φορολογικών παραδείσων και την φοροαπαλλαγή του μεγάλου κεφαλαίου. 

Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας ανατίθεται πλήρως στην Ιδιωτική πρωτοβουλία. 

Η "αδογμάτιστη" και καινοτόμα σκέψη του κου Τσίπρα, αντλεί διδάγματα από το παρελθόν. 

Θα μας σώσουν τα "Ξύλινα Τείχη". Πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης το "δαιμόνιο" Εφοπλιστικό Επιχειρείν. 

Κάτω στον Πειραιά, αλλά όχι στα Καμίνια, εκεί που είχαν σύναξη τα εφοπλιστικά Σαΐνια, το μεγαλείο της Σκουριάς του Νεοελληνικού κράτους, σφυρηλατήθηκε και από το Ματσακόνι του Μεταμοντέρνου "Μαρξιστή" Τσίπρα. 

Σημαίες ευκαιρίας οι Έλληνες εφοπλιστές, σημαία ευκαιρίας η Αριστερά που προβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Κοσμοπολίτικο το Εφοπλιστικό κεφάλαιο, κοσμοπολίτης ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κος Τσίπρας. 

Διατήρηση και επέκταση των φοροαπαλλαγών του Εφοπλιστικού Κεφαλαίου. 

Κραυγαλέο παράδειγμα η φορολόγηση με το τονάζ που διαθέτουν τα πλοία των εφοπλιστικών Εταιριών και όχι με τον τζίρο που πραγματοποιούν. 

Με στοιχεία που επικαλείτο ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν Αξιωματική Αντιπολίτευση, το σύνολο των Εφοπλιστών είχε πληρώσει φόρους λιγότερους, από το ποσό που εισπράχθηκε από τα παράβολα των μεταναστών προκειμένου να νομιμοποιηθούν στη χώρα μας. 

Με νόμο του κου Σταθάκη "Εφοπλιστής γαρ" άντε και καθηγητής, απάλλαξε από κάθε φορολογία ακόμη και τις μεταβιβάσεις πλοίων. 

Αν δεν είναι αυτοί "Αριστεροί" για φίλημα, τότε ποιοί είναι; 

Ο ΣΥΡΙΖΑ τους εξασφαλίζει νέα κούρσα στη δημόσια περιουσία (βλέπε Λάτσης Ελληνικό), και αδιατάρακτη πειρατεία (βλέπε Βαρδινογιάννης Πειραιώς) του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος. 

Πάμπλουτοι οι Έλληνες εφοπλιστές και η Χώρα, Πτωχή πλην Τίμια. 

Της Αρκεί να κυματίζει η Ελληνική Σημαία στα πέρατα της οικομένης και να μην παίρνει μία.

Οι παραγωγοί του λαϊκισμού τον ανάγουν σε σκιάχτρο…

11-7-2016

 
Ο πιο μοχθηρός λαϊκισμός: 
«Παράδεισος η ΕΕ»! 
«Θα τρώμε με χρυσά κουτάλια»...
Ο όρος «λαϊκισμός» μας καταδυναστεύει εδώ και δεκαετίες: Το κυρίαρχο σλόγκαν του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο πήρε παραληρηματική διάσταση στα χρόνια του πασοκικού εκσυγχρονισμού (σημιτισμός). 
Πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Στάθης στο σημερινό του άρθρο: 
«Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, από την εποχή του πρώτου διδάξαντος κ. Σημίτη, μια λέξη πλανάται σαν φάντασμα πάνω απ’ το κεφάλι μας (κι ενίοτε μέσα), η λέξη λαϊκισμός. 

Γενικώς το σμήνος των λέξεων που χρησιμοποιούν τα όρνια είναι μεγάλο (διακύβευμα, αφήγημα, πρόσημο κ.τ.λ.), αλλά η λέξη λαϊκισμός ξεχωρίζει πρώτη μακράν, και κατά τη διάρκεια, και κατά τη συχνότητα, και κατά το εύρος της χρήσης. 
Με τη σημερινή διαστροφή των εννοιών, ο λαϊκισμός δεν προσάπτεται τόσον εναντίον των πολιτικών, όσον εναντίον των πολιτών. Δεν είναι δηλαδή δημαγωγός ο εκάστοτε Κλέων ο Βυρσοδέψης, αλλά το θύμα του, ο Μήτσος ο φουκαράς». 

Λόλα, να ένας Λαϊκισμός, Λόλα…

ΣΤΑΘΗΣ

Όταν ο λαόςξινίζει το παντεσπάνι της Μαρίας Αντουανέτας, είναιλαϊκιστής.

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, από την εποχή του πρώτου διδάξαντος κ.Σημίτη, μια λέξη πλανάται σαν φάντασμα πάνω απ’ το κεφάλι μας (κι ενίοτε μέσα), η λέξη λαϊκισμός.

Γενικώς το σμήνος των λέξεων που χρησιμοποιούν τα όρνια είναι μεγάλο (διακύβευμα, αφήγημα, πρόσημο κ.τ.λ.), αλλά η λέξηλαϊκισμός ξεχωρίζει πρώτη μακράν, και κατά τη διάρκεια, και κατά τη συχνότητα, και κατά το εύρος της χρήσης.

Με τη σημερινή διαστροφή των εννοιών, ο λαϊκισμός δεν προσάπτεται τόσον εναντίον των πολιτικών, όσον εναντίον τωνπολιτών. Δεν είναι δηλαδή δημαγωγός ο εκάστοτε Κλέων ο Βυρσοδέψης, αλλά το θύμα του, ο Μήτσος ο φουκαράς.

Η αποστροφή που νιώθει για τον λαό η κυρίαΜπακογιάννη, φερ’ ειπείν, εκφράζεται με τη λέξη λαϊκισμός, την οποίαν η εν λόγω πολιτικός έχει εκστομίσει περισσότερον πάσης άλλης λέξης και υπεράγαν κάθε άλλου πολιτικού. Για την κυρία Μπακογιάννη ασφαλώς ο λαϊκισμός υπήρξε από την εποχή του Κάιν και θα υπάρχει και μετά τη Δευτέρα Παρουσία. Λογικόν. Αλλωστε ως τώρα λαϊκιστές έχουν διατελέσει ο Σόλων, ο Αγης και ο Κλεομένης, οι αδελφοίΓράκχοι, ο Ιησούς Χριστός, ο Ρομπέν των Δασών, ο Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, ο Τολστόι και ο Λένιν. Η ιστορία της

ανθρωπότητος θα ήταν μια ιστορία λαϊκισμού, αν δεν έβαζε τον λαϊκισμό στη θέση του ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης ή ο κ.Κουβέλης ή ο κ. Λεβέντης. Διότι μπορεί η κυρία Μπακογιάννη να είναι η βασίλισσα στη χρήση της λέξης λαϊκισμός, αλλά ουδέν μέλος της ορδής και του εσμού που συναπαρτίζουν την ελίτ του πολιτικού μας συστήματος, δεν παραλείπει να επιδεικνύει τις επιδόσεις του στη χρήση αυτής της λέξης. 

Κυρίες και κύριοι, η λέξη λαϊκισμός είναι από μόνη της ένατσίρκο. 
Είναι ματζούνι για κάθε ασθένεια, είναι γλειφιτζούρι, πιπίλα και καραμέλα (στις βαριές περιπτώσεις είναι και υπόθετο). Λαϊκιστής μπορεί να ‘ναι ο κομμουνιστής, μπορεί να ‘ναι και ο φασίστας –πράγμα πολύ βολικό
για τους πονηρούς που, πάνω στην αποδόμηση και τη σύγχυση χτίζουν το δικό τους σύστημα εξουσίας, υποσύστημα εκείνου του απολυταρχισμού προς την εγκαθίδρυση του οποίου κινείται η παγκόσμια ολιγαρχία. Ετσι, το 52% των Βρετανών είναι λαϊκιστές, κατά τη διάγνωση Κουμουτσάκου, το 62% των Ελλήνων είναι λαϊκιστές κατά τη διάγνωση Καρανίκα, οι Αγανακτισμένοι στη Μαδρίτη ήταν λαϊκιστές, το ίδιο και οι Αγανακτισμένοι στην Αθήνα, ο Παπαφλέσσαςήταν λαϊκιστής και η Μπουμπουλίνα το ίδιο. 
Γενικώς, όταν δεν μπορείς να αλλάξεις λαό, αυτός ο λαός είναι λαϊκιστής. Όταν μάλιστα του έχεις αλλάξει τα φώτα στη λιτότητα, την ανεργία και τη λεηλασία, τότε μπορείς να τον λες και διεφθαρμένο ή τεμπέλη, ώστε σε ένα ωραίο μείγμα με όσους ο ίδιος έχεις σπρώξει στην ακροδεξιά, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό, να συναπαρτίζουν ως λαός τον υπ’ αριθμόν Ένα Εχθρό του Λαού!Διότι αν ο λαός δεν είναι εχθρός του λαού, ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι; 
Οσον πιο ξεκομμένη απ’ τον λαό είναι αυτή η χυδαία ελίτ (των σμπίρων που υπηρετούν τους Δυνατούς), τόσον πιο αυτάρεσκες μπαρούφες λέει. Όπως ο κ. Ρέντσι, όστις απεφάνθη ότι «η Βρετανία φεύγει, η Ευρώπη πρέπει να γίνει πιο ανθρώπινη» - δηλαδή αν η Βρετανία έμενε, η Ευρώπη θα μπορούσε να συνεχίσει μισάνθρωπη. 
Το ίδιο και ο κ. Φλαμπουράρης. Βγήκε από τη σιωπή με την οποία συμμετείχε στην κατακρεούργηση του Ασφαλιστικού, στην εκποίηση της χώρας για τα επόμενα 99 έτη, στους Κόφτες και τα συναφή βδελύγματα, για να μας πει ότι αν δεν αλλάξουν αυτοί που μας τα έκαναν όλα αυτά (πάντα με την υποστήριξη και του ιδίου) η Ευρώπη δεν θα αποκτήσει ποτέ ανθρώπινο πρόσωπο (σαν του κ.Κατρούγκαλου λόγου χάριν). Με δύο λόγια
ο ΣΥΡΙΖΑ που κατηγορήθηκε σφόδρα για λαϊκισμό, αντιμετωπίζει σήμερα ως λαϊκιστές εκείνους που εξαπάτησε. Για τον κ. Πολάκη, για παράδειγμα, όποιος δεν θεραπεύεται με το φάρμακο Βελουχιώτης απ’ τον καρκίνο, είναι λαϊκιστής. Κάνει φασαρία και διαταράσσει την κοινή ησυχία αντί να εκδημήσει ήσυχα, ευγνώμων και πολιτισμένα. 
Είναι προφανές ότι το θεώρημα του λαϊκισμού δεν εξηγεί τίποτα, είναι όμως η λυδία λίθος της προπαγάνδας ότι δεν πρέπει να αλλάζει τίποτα. Λένε, ήδη την επαύριον του Βρετανικού δημοψηφίσματος, πολλοί ότι η Ευρώπη (η Ενωση) ή θα αλλάξει ή θα διαλυθεί – και οι περισσότεροι καταλήγουν σε αυτό το συμπέρασμασωστά – στη βάση της λογικής και της ηθικής. 
Πότε όμως η Ενωση λειτούργησε στη βάση της λογικής ή τηςηθικής; Η Ενωση δεν υπήρξε ποτέ κάτι που απέτυχε και τώρα διαλύεται ή που θα μπορούσε να αλλάξει. Η Ενωση ήταν και είναι ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο τα κράτη – μέλη κάνουν πόλεμο με τους λαούς – μέλη. Ταξικό πόλεμο (κι ενίοτε διακρατικό). Αυτός
ο πόλεμος των κρατών εναντίον των λαών χάριν των Δυνατών, υπήρχε και πριν από την Ενωση σε επίπεδο εθνών, όμως στο πλαίσιο της Ενωσης διεξάγεται πιο αποτελεσματικά. Πάντα εναντίον των λαών. Ο…λαϊκισμός των οποίων 
είναι αφόρητος για τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, τουςΛυκανθρώπους των τραπεζών και τους ορνιθοκέφαλους του ματωμένου κέρδους. Ένα έθνος έφυγε (αν αφεθεί να φύγει) από την Ενωση, δεν έφυγε για να φτιάξει έναν κόσμο καλύτερο, έφυγε ίσως για να σωθεί από το γενικό ναυάγιο ή για να ναυαγήσει μόνο του. Ή εν τέλει έφυγε με την ελπίδα ότι πιθανόν να «ξανακυβερνήσει τα κύματα». Όμως, παρά ταύτα 
η Ενωση έφαγε ένα βαρύ χτύπημα. Και σε εθνικό επίπεδο (κατά τον εκγερμανισμό), και σε ταξικό επίπεδο (κατά την αποθηρίωση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης), και σε κοινωνικό επίπεδο (κατά τον εκφασισμό των αστικών δημοκρατιών). Δημιουργούνται νέες συνθήκες και διαμορφώνονται νέες αντιθέσεις. Απέναντι στις οποίες, και για όσο η Αριστερά δεν μπορεί να οργανώσει εφικτές λύσεις, ο λαός θα παραμένει
εκτεθειμένος στις ορέξεις εκείνων που τον κανιβαλίζουν για λαϊκιστή, διεφθαρμένο, τεμπέλη, μαζί τα φάγαμε και άλλα συναφή δυσώδη.

Το Brexit μπορεί να αποδειχθεί μια ρηγμάτωση της Ενωσης, διαχειρίσιμη με νέους όρους και συσχετισμούς, ή μιαιστορικών διαστάσεων αλλαγή στην πορεία των πραγμάτων. Το ερώτημα και στις δύο εκδοχές αφορά σε μια Αριστερά που καιστις δύο περιπτώσεις, μπορεί να εκμεταλλευθεί (κι όχι μόνον να ερμηνεύει) τις εξελίξεις

υπέρ των λαών που χειμάζονται…

 ΠΗΓΗ: 
http://www.enikos.gr/stathis/396446,Lola-na-enas-Laikismos-Lola.html

Καταρχάς πρέπει να τοποθετήσουμε τα πράγματα όρθια, διότι με τη δόλια «διαστροφή των εννοιών» το αστικό καθεστώς, ιδιαίτερα με τη μοχθηρή μορφή του νεοφιλελευθερισμού, έχει τοποθετήσει τα πράγματα με το κεφάλι προς τα κάτω. 

Πρώτη αποκατάσταση της πραγματικότητας. 

Ο «λαϊκισμός» είναι πολιτική ιδεολογία, δηλαδή η «θεωρία και η Πράξη» των κομματικών υποκειμένων, του κράτους, των πνευματικών ελίτ, γενικά των ελίτ της εξουσίας. 

Η μήτρα του λαϊκισμού, δηλαδή οι υλικοί όροι, είναι η μικροαστική τάξη: Ο κοινωνικός χώρος μέσα στον οποίο αμβλύνονται οι αντιθέσεις των δύο βασικών κοινωνικών τάξεων… 

Η θεωρητική και ιδεολογική έκφραση αυτού του χώρου, δηλαδή της άμβλυνσης και εξαφάνισης των κοινωνικών αντιθέσεων είναι η αφετηρία του λαϊκισμού. 

Θεωρητική επεξεργασία, Ιδεολογία και Πρακτική του αστικού καθεστώτος!!! 
Ο λαϊκισμός υπήρξε ένα από τα προνομιακά ιδεολογικά και πολιτικά οχήματα του κεφαλαίου και των εξουσιών του, με στόχο: Την κοινωνική, ιδεολογική και πολιτική αποχρωμάτωση των αντιθέσεων, την αντικατάσταση των ταξικών εννοιών με υπερταξικές, τη διάλυση των ταξικών διαφορών μέσα στη γενική έννοια «λαός». 

Ο λαός δεν παράγει το λαϊκισμό, αλλά βομβαρδίζεται, «παρασύρεται» ή εξαπατάται από το λαϊκισμό, όπως και από κάθε άλλη νόθα ιδεολογία. 

Οι ιδεολογίες παράγονται ΟΧΙ από τους λαούς, αλλά από τους εκφραστές των ποικίλων οικονομικών και κοινωνικών συμφερόντων: Από το ιδεολογικό και πολιτικό οικοδόμημα μιας κοινωνίας, ιδιαίτερα το κυρίαρχο… 

Όταν, συνεπώς, κατηγορούνται οι λαοί σαν «λαϊκιστές», σαν «εθνικιστές» κ.λπ, αυτό αποτελεί μια δόλια διαστροφή της πραγματικότητας: Η πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω… 

Δεύτερη αποκατάσταση της πραγματικότητας. 
Το πρώτο δόλιο αναποδογύρισμα της πραγματικότητας οδηγεί σε μια άλλη δολιότητα: Στη μετάθεση του «λαϊκισμού», του «εθνικισμού» και κάθε ιδεολογικής κατασκευής, από του παραγωγούς (θύτες) στα θύματα: στο λαό. 

Έτσι με αυτό το τέχνασμα επικαλύπτεται και αποκρύπτεται η μήτρα του λαϊκισμού και κάθε ιδεολογικής κατασκευής.Επικαλύπτεται και αποκρύπτεται τούτο: Ότι ο λαϊκισμός, όπως και κάθε άλλο τρομοκρατικό σκιάχτρο («εθνικισμός», «ρατσισμός», «φασισμός», κ.λπ) είναι ιδεολογήματα που παράγονται από του δουλοκτήτες για τους δούλους τους, που παράγονται από το κεφάλαιο και τα επιτελεία του για να βομβαρδίζουν τους λαούς, να τους χειραγωγούν και να τους εξαπατούν, για να τους τρομοκρατούν… 

Είναι, συνεπώς, ο νεοφιλελευθερισμός ο ΜΕΓΑΣ παραγωγός και κατασκευαστής του λαϊκισμού… 

Και η μεγάλη διαστροφή και ΑΠΑΤΗ είναι τούτη: Ο νεοφιλελευθερισμός και τα προπαγανδιστικά του ιερατεία (πολιτικά, δημοσιογραφικά και πνευματικά), ενώ παράγουν και κατασκευάζουν αυτά τα ιδεολογήματα του λαϊκισμού, ενώ είναι ο ίδιος (νεοφιλελευθερισμός και το υπηρετικό του προσωπικό) ποτισμένος και «μουλιασμένος» με λαϊκισμό, εμφανίζεται σαν εχθρός του λαϊκισμού. 

Είναι η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, όπως και κάθε κυρίαρχο ιδεολόγημα των οικονομικών και πολιτικών εξουσιών, που αντιμετωπίζει το λαό σαν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ Εκμετάλλευσης για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων και των μακάβριων επιδιώξεών του χρήματος. 

Είναι αυτές οι ελίτ της εξουσίας που κολακεύουν το «αντικείμενό» τους (λαός), ξύνοντας τα ταπεινά του ένστικτα ή δημαγωγώντας ασύστολα, προκειμένου να τον χειραγωγήσουν… 

Ακριβώς, αυτή η ιδεολογική και πολιτική διαδικασία και πράξη (κολακείας των ενστίκτων, δημαγωγίας και χειραγώγησης του αντικειμένου-λαός) είναι ο λαϊκισμός. 

Αυτήν την ιδεολογική και πολιτική διαδικασία (λαϊκισμός) ο νεοφιλελευθερισμός και ο σύγχρονος πλανητικός φασισμός, την έχουν αναγάγει σε «επιστήμη». Έτσι ενώ είναι παραγωγοί και οι ίδιοι υστερικοί λαϊκιστές, μας παραμυθιάζουν ασύστολα και λαϊκιστικά, εμφανιζόμενοι σαν «εχθροί» του λαϊκισμού, υψώνοντας έτσι το λαϊκισμό και σε τρομοκρατικό σκιάχτρο !!! 

Είναι να γελά κανείς, λοιπόν, όταν ακούει την Ντόρα, το Σταύρο Θεοδωράκη και όλα τα ανδρείκελα και τα πολιτικά μορμολύκεια του 4ου Ράιχ, όλα αυτά τα κατακάθια της λαϊκίστικης μοχθηρίας του νεοφιλελευθερισμού, να αναθεματίζουν το λαϊκισμό και να στιγματίζουν κάθε πράξη λαϊκής ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στο δικό τους λαϊκισμό και αμφισβήτησης του 4ου Ράιχ, σαν «λαϊκισμό»!!!

Συμφωνημένη Έντιμη Εσχάτη Προδοσία

11-7-2016

γράφτηκε στον Τοίχο about a year ago -  7 Comments

Ευρωπαϊκό Υπερυπουργείο Οικονομικών ήταν κρυμμένο πίσω από τις 5μηνες διαπραγματεύσεις "ρήξης" της κυβέρνησης-Παραδίνουν τα πάντα πριν το τέλος της Ελλάδας ως χώρα

Ξενοφώντας Ερμείδης

Το σοκ των Ελλήνων του μεροκάματου και των ήδη κατεστραμμένων Ελλήνων μετά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής και την πρώτη γεύση των εξαγγελιών των νέων φόρων, είναι μεγάλο. Είναι πλέον κατανοητό ακόμα και σε όσους δεν ήθελαν μέχρι τις τελευταίες εξελίξεις να πιστέψουν ότι η Ελλάδα βρισκόταν κάτω από το 2ο Μνημόνιο (ό,τι κι αν έλεγε το κυβερνητικό επιτελείο),  ότι οι δανειστές αυτό που απαιτούσαν, τελικά το κατάφεραν. Οι μνημονιακοί όροι να γίνουν νόμοι του κράτους μετά την ψήφιση της επικείμενης Συμφωνίας από την ελληνική βουλή.

Όμως, στις πλάτες του ελληνικού λαού παιζόταν ένα παιχνίδι που ήταν γνωστό στον κ. Τσίπρα και που με την στάση του και την εμμονή του για πολιτική ευρωπαϊκή λύση, έρχεται να πάρει σάρκα και οστά.

Δεν ήταν η Σύνοδος Κορυφής αυτή που θα έπρεπε να απασχολεί τους Έλληνες πολίτες σήμερα, αλλά η κρυφή Σύνοδος Κορυφής που πραγματοποιήθηκε (εντελώς τυχαία) μία ημέρα πριν την συμμετοχή της Ελλάδας στην τελευταία διαπραγμάτευση.

Πρόκειται για την Σύνοδο που έγινε κεκλεισμένων των θυρών, αποτέλεσμα της οποίας ήταν μία έκθεση 27 σελίδων φτιαγμένη από τον πρόεδρο της Κομισιόν Γιούνκερ, τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, Σουλτς, τον επικεφαλής της ΕΚΤ, Ντράγκι, τον προεδρεύοντα της Ε.Ε, Τουσκ και τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ, Ντάισελμπλουμ. Να σημειώσουμε ότι η 27σελιδη έκθεση δόθηκε στους αρχηγούς κρατών, που πήραν μέρος στη Σύνοδο Κορυφής. Άρα, ο κύριος Τσίπρας ήταν γνώστης της έκθεσης πριν μπει για την "διαπραγμάτευση" με τους δανειστές. Είχε συναντηθεί πριν με τον Τουσκ και τον Γιούνκερ.

Ομοσπονδιακή Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση

Η έκθεση είναι το προσχέδιο της Ομοσπονδιακής Ευρωπαϊκής Κυβέρνησης, δηλαδή το πρώτο και σημαντικότερο στάδιο της ολοκλήρωσης της Ε.Ε. Σύμφωνα με την Deuche Welle (που ποτέ δεν γράφει κάτι που δεν είναι εγκεκριμένο από την γερμανική κυβέρνηση) η έκθεση διακηρύσσει ότι στόχος των ηγετών της Ε.Ε είναι η μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσιών στις Βρυξέλλες.  Αυτό σημαίνει ότι η εθνική κυριαρχία των μελών-κρατών της Ε.Ε δεν θα έχει πλέον καμία ισχύ, αφού όλα θα περνάνε πρώτα από τα χέρια των Θεσμών των Βρυξελλών.

Το σχέδιο έχει τρεις φάσεις. Στην πρώτη φάση θα γίνει η εμβάθυνση της τραπεζικής ένωσης στηρίζοντας τις τράπεζες που θα αποφασίσουν οι Θεσμοί ποιες θα επιβιώσουν και θα γίνουν παραμάγαζα της ΕΚΤ. Δεν θα είναι καθόλου παράξενο αν η ονομασία της ΕΚΤ αλλάξει στο άμεσο μέλλον σε Ευρωπαϊκή Ομοσπονδιακή Τράπεζα, στα πρότυπα της Αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας, που ως γνωστόν είναι αυτή που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις ανάλογα με τα συμφέροντα των μετόχων της. Σε αυτή την πρώτη φάση οι Θεσμοί θα έχουν τον πρώτο λόγο για την Οικονομία των κρατών-μελών. Θα απαγορεύεται η αλλαγή των ποσοστών του ΦΠΑ να γίνεται από την εθνική κυβέρνηση με το αιτιολογικό ότι αυτό θα επιδρούσε στην οικονομία της υπόλοιπης ευρωζώνης. Εδώ να θυμηθούμε την πρόταση των Θεσμών προς την ελληνική κυβέρνηση με τους δύο συντελεστές ΦΠΑ (13% και 23%) που επέμειναν και κατάφεραν με την πρόταση της Ελλάδας για τον τρίτο συντελεστή του 6%, να μεταφερθούν άκρως αναγκαία καταναλωτικά αγαθά κατευθείαν στο 23%.  Όταν λοιπόν, οι συντελεστές γίνουν δύο, τότε τα περισσότερα αγαθά θα είναι 7% παραπάνω για να φτάσουν το 13% και 10% πιο πάνω για να καταλήξουν στο 23%.

Εγκληματούσαν συνειδητά 5 μήνες 

Γι' αυτό όμως που πρέπει να δώσει εξηγήσεις στον ελληνικό λαό ο κ. Τσίπρας είναι η δεύτερη φάση της έκθεσης των 5 Ευρωπαίων τεχνοκρατών. Το σχέδιο προβλέπει υπερυπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης με έναν προϋπολογισμό που να ζητά μεταρρυθμίσεις από τα μέλη-κράτη και να παρεμβαίνει στην εθνική οικονομία και πολιτική των κρατών-μελών, έτσι ώστε να εξουδετερώνει δήθεν "οικονομικά σοκ". 

Ο κύριος Τσίπρας πριν ένα μήνα γνώριζε για την έκθεση των 5 και είχε ενημερώσει τους ευρωπαϊκούς λαούς μέσω άρθρου* ότι η Ε.Ε των δύο ταχυτήτων με πρωτεργάτες την Γερμανία και την Γαλλία έχουν βάλει στόχο να διαχειρίζονται με υπερυπουργό Οικονομικών τις εθνικές οικονομίες. Σε εκείνο το άρθρο ο κ. Τσίπρας είχε κατηγορήσει την Ευρώπη της πρώτης ταχύτητας βάζοντας κόκκινη γραμμή ότι αυτό δεν θα το επικροτήσει διότι είναι αντιδημοκρατικό. Όμως ο κ. Τσίπρας τράβηξε τις διαπραγματεύσεις τόσο ώστε συμπτωματικά η Σύνοδος Κορυφής με θέμα την πορεία της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και η Έκθεση των 5 να συμπέσουν την ίδια ημέρα. Στην Σύνοδο Κορυφής με θέμα την κρίση της Ελλάδας έπεσε και ένας φάκελλος με το σχέδιο της Ευρώπης για την αποφυγή άλλης κρίσης στην Ε.Ε σαν αυτή της Ελλάδας. 

Φτάνουμε λοιπόν, στο ζουμί της όλης ιστορίας. Στην τρίτη και τελική φάση η έκθεση των 5 αφήνει προς συζήτηση στους ισχυρότερους ηγέτες (Γερμανία-Γαλλία-Αγγλία) να αποφάσισουν για την τροποποίηση των Συνθηκών της Ε.Ε. Ένα είναι το θέμα εργασίας για τους ηγέτες της Ε.Ε μέσω της έκθεσης: Οι Συνθήκες της Ε.Ε. να τροποποιηθούν έτσι ώστε μετά την ισχύουσα νομισματική ένωση να οδηγηθεί η Ε.Ε στην πολιτική ένωσή της. Σημαντικό ρόλο για την αλλαγή των συνθηκών της ΕΕ παίζει η συνειδητά απούσα Μ. Βρετανία η οποία έχει πάρει πάνω της τις αλλαγές των Ευρωπαϊκών συνθηκών ασκώντας δήθεν βέτο στην ΕΕ. Αυτές τις ημέρες ο κ. Κάμερον συναντιέται με τα υπόλοιπα μικρότερα κράτη ενημερώνοντάς τα για τις επικείμενες αλλαγές.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι εθνικές κυβερνήσεις θα είναι ανάλογες των σημερινών παρέδρων των κοινοτήτων της Ελλάδας, που ναι μεν εκλέγονται ως αιρετοί αλλά ο μοναδικός τους ρόλος είναι να διαχειρίζονται κονδύλια ως υπάλληλοι των Δημάρχων και οι τελευταίοι ως υπάλληλοι της κάθε κυβέρνησης. Χωρίς δικό τους προϋπολογισμό και μόνο μέσω κρατικών και ευρωπαϊκών ενισχύσεων μπορούν να διοικούν. Με νόμο-εντολή η σημερινή κυβέρνηση παίρνει τα αποθεματικά των Δήμων, με νόμο-εντολή το ίδιο θα μπορεί να κάνει και η Ε.Ε στην Ελλάδα όταν θα κρίνει ότι χρειάζεται τα χρήματα για ανάγκες άλλων κρατών ή για την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιακής Τράπεζας.

Τα γνωστά μέχρι σήμερα ευρωπαϊκά κονδύλια δεν θα είναι τίποτε άλλο από ενίσχυση της Κυβέρνησης της Ε.Ε προς τις επαρχίες της κράτη. Ανάλογες με τον πληθυσμό και ανάλογες με τις αναπτύξεις που αυτή  θα αποφασίζει ως "επένδυση"  στην Επαρχία-Κράτος.

Βαρουφάκης: Το "καλό παιδί" της Ε.Ε

Η αριστερή κυβέρνηση διέπραξε κυριολεκτικά εθνική προδοσία. Προσχεδιασμένα μετάβαλλε τους παρατηρητές-δανειστές ως Θεσμούς διότι αυτός ο προσδιορισμός έκανε τους οικονομικούς εγκληματίες οικείους πολιτικούς εταίρους του ελληνικού λαού. 

Επίσης, από την πρώτη στιγμή ζητά επίμονα πολιτική λύση και όχι διαπραγμάτευση μόνο για το χρέος. Η πολιτική λύση μπορεί να δοθεί μόνο από μία Ευρωπαϊκή Ηγεσία, η οποία θα μπορεί να σβήσει το χρέος της επαρχίας - Ελλάδας όταν θα έχει στα χέρια της την εθνικής της κυριαρχία με νόμους, συμφωνίες και νέες Συνθήκες της Ε.Ε. 

Ο κ. Βαρουφάκης έδρασε ως εντεταλμένος της ηγεσίας της Ε.Ε και όχι ως Έλληνας εκλεγμένος πολιτικός. Πριν η έκθεση των 5 βγει στην δημοσιότητα ο ίδιος πρότεινε την εκχώρηση της συλλογής των εσόδων του Κράτους σε μια Ανεξάρτητη Αρχή Φόρων και Τελών. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι μνημονιακοί φόροι που πληρώνουν οι Έλληνες και όλα τα αποθεματικά που μάζεψαν άρον-άρον από τους δημόσιους φορείς θα ελέγχονται και θα χρησιμοποιούνται ανάλογα με τις διαθέσεις αυτής της "Αρχής". 

Δεύτερον, ο κ. Βαρουφάκης έκανε το πρώτο βήμα για το σχέδιο των 5 τεχνοκρατών της Ε.Ε, βάζοντας ως ελληνική πρόταση η "Ανεξάρτητη" Αρχή να έχει κάθε δικαίωμα να επεμβαίνει στους προϋπολογισμούς του Κράτους κάνοντας ακόμα και οριζόντιες περικοπές στα ελληνικά Υπουργεία, όποτε θέλει. Ακόμα και κάθε ημέρα. Δηλαδή, ανάλογα με το πόσο ανεβαίνει ή κατεβαίνει το κέδρος της ΕΚΤ αυτή να παρεμβαίνει για δήθεν λόγους αστάθειας και να κλέβει τα λεφτά των Ελλήνων. 

Μείναμε Ευρώπη-Χάσαμε Ελλάδα

Δυστυχώς, η αριστερή κυβέρνηση δεν απογοήτευσε μόνο τους Έλληνες αλλά ευχαρίστησε το Ευρωπαϊκό Μέτωπο "Μένουμε Ελλάδα", που ζητούσε με πλήρη επικοινωνιακή κάλυψη όλων των ΜΜΕ, την άνευ όρων υπογραφή Συμφωνίας με την Ε.Ε. 

Δυστυχώς έπρεπε να φτάσει μια αριστερή κυβέρνηση να κάνει το δυσκολότερο έργο της φιλελεύθερης τραπεζικής Ένωσης, γνωστή ως Ε.Ε, για την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας όλων των κρατών-μελών, με πρώτη την Ελλάδα.

Φτάνοντας λοιπόν, λίγο πριν το τέλος αυτής της τραγική κωμωδίας της Ελληνικής Κρίσης που ξαφνικά ξέσπασε στην Ελλάδα το 2010, μαθαίνουμε ότι ποτέ δεν υπήρχε πραγματική Κρίση. Ήταν ένα από τα καλύτερα σενάρια που έχουν γραφτεί για ένα και μόνο λόγο: Την ολοκλήρωση της Ε.Ε ως ένα καθαρά φεντεραλιστικό Κράτος με πρώτη επαρχία την Ελλάδα που θα βρει την πολιτική λύση που ζητά από δημοκρατικά εκλεγμένους πολιτικούς της Ευρώπης, με "λαγό" τον εκλεγμένο δημοκρατικά Γιούνκερ, που ο Σύριζα ως αντιπολιτευόμενο τότε κόμμα, έδωσε μάχες υπέρ του. 

Για την στήριξη στον Γιούνκερ θα έρθει και το πρώτο πακέτο ανάπτυξης στην Επαρχία Ελλάδα ύψους 35 δις. Αυτό, βέβαια, δεν θα το διαχειρίζεται ουδείς εκλεγμένος από το λαό, αλλά η "Αρχή" που ο κύριος Βαρουφάκης πρότεινε ως μόνη λύση, μετά βέβαια από την λύση που μόνο η ηγέτιδα Μέρκελ μπορεί να δώσει τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ε.Ε.

Επειδή η κυβέρνηση θα συνεχίζει να κοροϊδεύει τους ψηφοφόρους της ευχαριστώντας τα μάλα τους δήθεν αντικυβερνητικούς "Μένουμε Ελλάδα", η απάντηση σε οποιαδήποτε αμφιβολία είναι η δήλωση μετά την Σύνοδο Κορυφής του υπουργού Επικρατείας, κ. Παππά, στο Euronews: "Το ζήτημα του κρατικού χρέους της Ελλάδας είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα στο οποίο πρέπει να δοθεί ευρωπαϊκή λύση". 

Το εθνικό έχει μετατραπεί σε ευρωπαϊκό. Αυτό σημαίνει ότι η ευρωπαϊκή λύση θα δοθεί αφού πρώτα εκχωρηθεί με Συμφωνία πλήρως, νόμιμα και συνταγματικά η εθνική κυριαρχία της χώρας.

Η μέρα που ο λαός έγινε κυβέρνηση - Για_τρία_εικοσιτετράωρα

11-7-2016

Σαν σήμερα, πέρσι, 3 Ιουλίου 2015 στην Πλατεία Συντάγματος, στην Αθήνα έγινε αυτό που περιγράφει η παραπάνω φωτογραφία!

Εκατοντάδες χιλιάδες λαού κατέκλυσαν το Σύνταγμα στην Συγκέντρωση υπέρ του ΟΧΙ,  σε μία συγκέντρωση που πέρασε σε μαζικότητα τις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων του 2011 αλλά και αυτές του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981! Οι τράπεζες ήταν κλειστές, οι όποιες καταθέσεις στον αέρα, παρόλα αυτά ο λαός είχε μιλήσει και είχε πει ένα μεγάλο ΟΧΙ στους δανειστές!

Κεντρικός ομιλητής ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, που τότε ΔΕΝ θα υπόγραφε Μνημόνια. Για όσους τον ακούγαμε προσεκτικά ήταν φανερό πως ήταν πιο πίσω από το πνεύμα των συγκεντρωμένων. μίλαγε για διαπραγμάτευση όταν οι δανειστές μας απειλούσαν και ο λαός του ΟΧΙ μίλαγε για ρήξη!

Απλά ελπίζαμε ότι αυτός ο λαός θα τον παρασύρει......

Πέρσι, τέτοια μέρα ο λαός ανέλαβε την εξουσία και ας είχε την διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Ανατριχιάζουμε βλέποντας τον λαό του ΟΧΙ τότε στο Σύνταγμα....

Ανατριχιάζουμε όταν βλέπουμε το παρακάτω βίντεο, με χιλιάδες Αθηναίους στην στάση του Μετρό στο Σύνταγμα θυμωμένους με τα ΜΜΕ που έκαναν στυγνή τρομοκρατική προπαγάνδα υπέρ του ΝΑΙ, να βρίζουν τους δημοσιογράφους-όργανα των καταπιεστών του λαού!

Αυτός ο λαός, ο λαός του ΟΧΙ προδόθηκε από τον Τσίπρα και την ομάδα του. Σήμερα στην μεγάλη του πλειοψηφία είναι απελπισμένος και φαινομενικά παραδομένος. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει...Δεν σε προδίδουν κάθε μέρα, τόσο στεγνά!

Ακόμα και αν μέρος του ακολούθησε τον Τσίπρα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου το έκανε από απελπισία και σήμερα με την εφαρμογή των μνημονίων τον εγκαταλείπει και περιμένει πειστική, εναλλακτική, ριζοσπαστική πρόταση.

Αυτός ο λαός, ο περήφανος, ο λεύτερος, ο λαός του ΟΧΙ, σύντομα θα αναλάβει πάλι τα ηνία της χώρας και αυτή τη φορά ΟΡΙΣΤΙΚΑ!

anemosantistasis

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Τα παράσιτα της Μεταπολίτευσης

13-6-2016

   

Kαταδικασμένοι στη λήθη

Του Γ.Κ., από τη Ρήξη, φ. 123, που κυκλοφορεί

Τα παράσιτα του ΣΥΡΙΖΑ το έκαναν και πάλι το θαύμα τους! Κολλημένα σαν βδέλλες στην εξουσία, απομυζούν την τελευταία ικμάδα του ελληνικού λαού, υπογράφοντας το πιο καταστροφικό μνημόνιο που μεταβάλλει τη χώρα, οριστικά, τελεσίδικα, σε προτεκτοράτο. Δεσμεύουν τις μελλοντικές κυβερνήσεις και τον ελληνικό λαό μέχρι τρίτης γενεάς τουλάχιστον. Παράλληλα, μέσα από την προσφυγική κρίση, επιταχύνουν την υποταγή της χώρας στην Τουρκία και το ΝΑΤΟ, ενώ ανοίγουν τον δρόμο για την ισλαμοποίηση που ακολουθεί.
Τους ζούμε εδώ και σαράντα χρόνια σε όλη τη μεταπολίτευση. Πάντα παράσιτα. Ξεκίνησαν, εξαργυρώνοντας πανάκριβα την όποια συμμετοχή τους στο αντιδικτατορικό κίνημα –όπου και εκεί με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρονταν, βλέπε την καταγγελία του Πολυτεχνείου από τον Δρακόπουλο του ΚΚΕεσ. και την Πανσπουδαστική– και έγιναν ισόβιοι βουλευτές, αιώνιοι συνδικαλιστές, καθηγητές πανεπιστημίων, μεγαλοδημοσιογράφοι, επιχειρηματίες. Με τη συμβολή και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, κατέστρεψαν τα πανεπιστήμια και την εκπαίδευση, στρέφοντας τους φοιτητές και τους νέους στη λογική του εύκολου πτυχίου (του «πολιτικού πέντε») και των αντιγραφών, ενώ υπονόμευσαν καθοριστικά την άμυνα της χώρας ως προς τη συμμετοχή του λαού στον στρατό.
Διείσδυσαν μέσα από διαφόρους διαύλους στη νέα εξουσία του ΠΑΣΟΚ – ποιος από τους παλιούς δεν θυμάται τον Λαλιώτη, τον Ευθυμίου και τη «Γραμματεία Νέας Γενιάς» όπου συνωστίζονταν οι «αριστεροί αγωνιστές»; Και έκτοτε λειτουργούσαν ως το think tank του ΠΑΣΟΚ σε όλη τη μεταπολίτευση.
Η Σοβιετία, η… Ρουμανία και η Ανατολική Γερμανία έπαψαν να υπάρχουν, έμειναν όμως τα ορφανά τους… καθώς και ο Μπόμπολας ή ο Κόκκαλης – εξάλλου, ο τελευταίος, μαζί με τη Ζήμενς, φρόντισε να ανταμείψει και τους συντρόφους του ενιαίου Συνασπισμού στην περιβόητη διακομματική μοιρασιά της κυβέρνησης Τζαννετάκη.
Από το 1990 και μετά, ξεσάλωσαν, παίζοντας σε όλα τα ταμπλό. Παρασιτώντας σε όλα τα κινήματα, έγιναν και «αντιπαγκοσμιοποιητικοί», έχοντας προηγουμένως ψηφίσει το Μάαστριχτ, και τάχθηκαν «ενάντια» στους Ολυμπιακούς, αφού πρώτα, το 1996, είχαν συμμετάσχει στη διεκδίκησή τους. Πάντα δίπλα στον Σημίτη, –Λιάκος, Τσουκαλάς, Αναγνωστοπούλου–, έχοντας αλώσει όλα τα «ιδρύματα» των Τραπεζών και των εφοπλιστών, τασσόμενοι υπέρ του Σχεδίου Ανάν και της Ρεπούση, έφθασαν μέχρις εδώ.
Όταν ο παρασιτικός εκσυγχρονισμός μπήκε στην επιθανάτια κρίση του, ανέλαβαν τα κατεξοχήν παράσιτα της μεταπολίτευσης, που επιβίωσαν δολιχοδρομώντας μέσα από όλες τις κρίσεις και τις καταρρεύσεις, να προσφέρουν την τεχνογνωσία τους, το παρασιτιλίκι στην αποθέωσή του, ολοκληρώνοντας την καταστροφή της χώρας. Ως πρωταθλητές της παρασιτικής ενσωμάτωσης θα αναλάμβαναν και την τελευταία πινελιά στον πίνακα του δράματος.
Όμως νιώθουν κατά βάθος πως δεν έχει πλέον άλλες πιρουέτες διαφυγής, η Damnatio memoriae τους περιμένει. «Σκατόψυχοι»… σε απλά ελληνικά.