Ελλάδα: Οδύνη δίχως τέλος

9-11-2016

Δεν υπάρχει πια καμία απολύτως δυνατότητα κοινοβουλευτικής, ειρηνικής άμυνας των Ελλήνων – ενώ περιττεύουν οι αναλύσεις και οι διαπιστώσεις, αφού μοιάζουν πια με νεκροψία και όχι με συνταγές ανάρρωσης του ασθενούς.

.

«Εάν περιμένει κανείς ότι η χώρα θα σωθεί από μία επόμενη κυβέρνηση-υποχείριο, απλά και μόνο με την αλλαγή του «μίγματος πολιτικής», όπως συνέβαινε όλο το προηγούμενο διάστημα μετά την επιβολή των μνημονίων, τότε απλά αυταπατάται – αφού φαίνεται πλέον ολοκάθαρα πως δεν υπάρχει καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον, υπό τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Το μόνο που θα συμβεί θα είναι η πλήρης απώλεια των περιουσιακών στοιχείων τόσο του κράτους, όσο και των Πολιτών του, τα οποία θα δημευθούν ουσιαστικά, αφού θα εξαγορασθούν σε εξευτελιστικές τιμές – ενώ, όταν ολοκληρωθεί η ληστεία, η Ελλάδα θα επανέλθει μεν σε πορεία ανάπτυξης, χωρίς όμως καμία ωφέλεια για τους «ιθαγενείς», οι οποίοι θα μετατραπούν σε σκλάβους χρέους των δανειστών τους στο διηνεκές.

Θα «μεταλλαχτούν» δηλαδή σε εξαθλιωμένους, φθηνούς εργάτες μίας κατεχόμενης χώρας, η οποία θα ευημερεί μεν, αλλά όχι για τους ίδιους – με εξαιρέσεις φυσικά, ανάλογες με αυτές που παρατηρήθηκαν στην εποχή της τουρκοκρατίας, όπου ορισμένοι κατάφερναν να επιβιώνουν, ακόμη και να πλουτίζουν, με διάφορα τεχνάσματα«.

.

Ανάλυση

Ανήκοντας κανείς στους φιλελεύθερους οικονομολόγους οφείλει να αποσαφηνίζει τις θέσεις του, επειδή συχνά παρανοούνται – τονίζοντας πως ο φιλελευθερισμός δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, όπως ο σοσιαλισμός και η αληθινά αναθεωρητική αριστερά δεν έχουν καμία σχέση με τον κρατισμό.

Ο νεοφιλελευθερισμός (έτσι όπως έχει δυστυχώς εξελιχθεί μετά το 1980, όπου επικράτησε η σχολή του Σικάγο), στις οικονομικά ισχυρές χώρες, είναι πλέον συνώνυμος με το «μονοπωλιακό καπιταλισμό» – όπου σχεδόν όλοι οι επιχειρηματικοί κλάδοι, συμπεριλαμβανομένης της άμυνας, της παιδείας, της υγείας, της εσωτερικής ασφάλειας όπως οι φυλακές κοκ. «οφείλουν» να ανήκουν στους ιδιώτες.

Κάποια στιγμή λοιπόν δημιουργούνται πολυεθνικά τέρατα, τα οποία μονοπωλούν την αγορά, ενώ πληρώνουν μηδαμινούς φόρους εκμεταλλευόμενα τις φορολογικές οάσεις – με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται με τους φόρους που λείπουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι Πολίτες, να μειώνονται τα εισοδήματα τους, να περιορίζεται το κοινωνικό κράτος κοκ.

Εκτός αυτού, οι πολυεθνικές μονοπωλιακές επιχειρήσεις «χειραγωγούν» την πολιτική, με στόχο την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων – ενώ εκβιάζουν με το μέγεθος τους (too big to fail) ή/και με τις επενδυτικές τους δυνατότητες τα κράτη, αυξάνουν τις τιμές πώλησης τους (ειδικά στις κοινωφελείς επιχειρήσεις που εξαγοράζουν) κοκ.

Στις οικονομικά αδύναμες χώρες τώρα ο νεοφιλελευθερισμός επιβάλλεται με την πολιτική λιτότητας, με τα μνημόνια, με τις διατλαντικές συμφωνίες κοκ. – με στόχο αφενός μεν τη λεηλασία τους, αφετέρου την υποταγή τους στις πρακτικές του. Παράδειγμα η TiSA, μέσω της οποίας επιδιώκεται η απαγόρευση της εθνικοποίησης κοινωφελών επιχειρήσεων που έχουν προηγουμένως ιδιωτικοποιηθεί – καθώς επίσης μία σειρά άλλων πραγμάτων.

Φυσικά ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός χρησιμοποιεί ως θρησκεία του (η θρησκεία στα οικονομικά είναι συνώνυμη με το δογματισμό) το αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς – η οποία δήθεν ρυθμίζει αυτόματα τα πάντα χωρίς κανένα λάθος, αρκεί να μην επεμβαίνει το κράτος στη λειτουργία της. Δηλαδή την «πεφωτισμένη ιδιοτέλεια» του Adam Smith, σύμφωνα με τον οποίο μέσα στο σύστημα του καπιταλισμού ένα άτομο που δρα για το ατομικό του συμφέρον, προωθεί νομοτελειακά και το συμφέρον της κοινότητας .

Εν τούτοις έχει τεκμηριωθεί πλέον πως αυτά που ίσχυαν στην εποχή του A. Smith έχουν πάψει να ισχύουν σήμερα, μεταξύ άλλων λόγω του μεγέθους των επιχειρήσεων – ενώ το αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς κάνει πάρα πολλά λάθη, όταν δεν ελέγχεται από κανέναν,λειτουργώντας ως εκ τούτου ασύδοτα.

Ειδικά όσον αφορά το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο αύξησε τη δύναμη του μετά τη δημιουργία χρημάτων από το πουθενά εκ μέρους του, κατασκεύασε την παγίδα του χρέους (άρθρο), ενώ αποθρασύνθηκε μετά την κατάργηση του νόμου που διαχώριζε τις επενδυτικές από τις καθαρά τραπεζικές δραστηριότητες (Glass-Steagall), η ελεύθερη αγορά δεν είναι καθόλου σε θέση να λειτουργήσει – οπότε χωρίς τη ρύθμιση του/της από τα κράτη, τελικά θα καταστρέψει τον πλανήτη.

Στα πλαίσια αυτά, ανήκουμε σε εκείνους τους φιλελεύθερους οικονομολόγους που δεν συμφωνούν με την ασύδοτη αγορά – θεωρώντας πως τα κράτη πρέπει να επεμβαίνουν ρυθμιστικά στη λειτουργία της, ενώ ειδικά σε περιόδους ύφεσης οφείλουν να λαμβάνονται δημοσιονομικά μέτρα (κρατικές επενδύσεις, φορολογικές ελαφρύνσεις κλπ.).

Πιστεύουμε δηλαδή στη μικτή οικονομία, στη χρυσή μεσότητα κατά κάποιον τρόπο, όπου οι κοινωφελείς (παιδεία, υγεία, άμυνα, ηλεκτρισμός, ύδρευση, εσωτερική ασφάλεια, κεντρική τράπεζα κλπ), οι στρατηγικές (αεροδρόμια στα σύνορα κα.), καθώς επίσης οι μονοπωλιακές κερδοφόρες επιχειρήσεις (τυχερά παιχνίδια κλπ.), πρέπει να ανήκουν στο κράτος – ενώ όλες οι υπόλοιπες στους ιδιώτες, οι οποίοι όμως πρέπει να ελέγχονται πολύ αυστηρά από το Κράτος Δικαίου και τους υπόλοιπους Θεσμούς. Προφανώς δε, χωρίς να εμποδίζεται η λειτουργία τους από τα μη ορθολογικά φορολογικά, γραφειοκρατικά, περιβαλλοντικά και λοιπά δημόσια συστήματα.

Το βασικό επιχείρημα βέβαια των νεοφιλελεύθερων είναι πως τα κράτη είναι διεφθαρμένα, οι πολιτικοί διαπλέκονται, είναι δημαγωγοί που προωθούν το κομματικό τους συμφέρον κοκ. – οπότε πρέπει όλα να ανήκουν στους ιδιώτες που (δήθεν) δεν έχουν τέτοια ελαττώματα. Με απλά λόγια πως όταν πονάει το κεφάλι, πρέπει να το κόβεις, παρά το ότι έτσι ο άρρωστος πεθαίνει.

Εμείς όμως θεωρούμε αντίθετα ότι, η μοναδική προστασία των ανθρώπων απέναντι στην οικονομική εξουσία είναι η Πολιτική – η οποία, όταν δεν ανταποκρίνεται στο λειτούργημα της, πρέπει να υποχρεώνεται να το κάνει από τους ίδιους τους Πολίτες, με τελικό στόχο τους την άμεση δημοκρατία.

Η σημερινή Ελλάδα και η πολιτική λιτότητας

Περαιτέρω, υπό τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην Ελλάδα, ειδικά μετά την πρωτοφανή κυβίστηση της «αριστεράς» που αποτελούσε το ύστατο ανάχωμα των Πολιτών, είναι προφανώς δύσκολο να αμυνθεί κανείς απέναντι στην σφοδρή επίθεση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού – ο οποίος χρησιμοποιεί ως όπλα αιχμής την πολιτική λιτότητας και τα εξοντωτικά μνημόνια, εκμεταλλευόμενος τις αδυναμίες της χώρας λόγω της υπερχρέωσης της, των θεσμικών της ελλειμμάτων, της πολιτικής διαφθοράς και ανικανότητας, του κομματικού κράτους, του ενδοτισμού, της γεωπολιτικής της ανασφάλειας κοκ.

Πόσο μάλλον όταν το ασφαλιστικό καταρρέει και οι κοινωφελείς επιχειρήσεις είναι επίσης υπερχρεωμένες, όπως στο παράδειγμα της ΔΕΗ με επισφάλειες που υπερβαίνουν τα 2,5 δις € – ενώ στα πλαίσια του PSI έχουν αποδεχθεί ορισμένες το αγγλικό δίκαιο στα ομόλογα τους, παρά το ότι δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος.

Ακόμη περισσότερο όταν έχει αφελληνισθεί εντελώς ο χρηματοπιστωτικός τομέας της χώρας, με αποκλειστική ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης – ενώ οι τράπεζες έχουν μετατραπεί σε επιθετικά κερδοσκοπικά κεφάλαια (hedge funds) διαχείρισης κόκκινων δανείων, με αμέτρητες κατασχέσεις και πλειστηριασμούς προ των πυλών. Οι μεγάλες εκκρεμότητες δε παραμένουν: οι εγγυήσεις δηλαδή του δημοσίου που ευχόμαστε να μην κληθούν ξανά οι Έλληνες να τις πληρώσουν, καθώς επίσης η ανάγκη νέων κεφαλαίων εκ μέρους τους.

Ακόμη λοιπόν και αν τεκμηριώσει κανείς πως οι ιδιωτικοποιήσεις των κοινωφελών επιχειρήσεων είναι καταστροφικές, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της Γερμανίας που τις εθνικοποιεί ξανά, έχοντας διαπιστώσει πως το κόστος για τους Πολίτες της ήταν τεράστιο, ενώ κάτι ανάλογο ισχύει επίσης για τις συμπράξεις του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα, δεν πρόκειται να επιτύχει τίποτα – πολύ περισσότερο επειδή οι Έλληνες έχουν πια συνθηκολογήσει, επιλέγοντας τη συλλογική αποχαύνωση.

Απλούστατα, με το κράτος σε άθλια κατάσταση, με τον ιδιωτικό τομέα να καταρρέει, καθώς επίσης με τους Πολίτες να σιωπούν όπως τα πρόβατα, έστω αιτιολογημένα , δεν έχει κανένα νόημα η τεκμηρίωση του ότι, ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός θα αποβεί καταστροφικός για την πατρίδα μας – όποιο από τα κόμματα εξουσίας και αν αναλάβει τη διαχείριση του, κατ’ εντολή των κατ’ επίφαση δανειστών.

Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται ξανά από το γράφημα που ακολουθεί – στο οποίο φαίνεται η αρνητική σχέση μεταξύ των μέτρων ισοσκέλισης του προϋπολογισμού (λιτότητα) και της ανάπτυξηςστις χώρες της Ευρωζώνης. Ειδικότερα, στον οριζόντιο άξονα καταγράφεται το μέγεθος της δημοσιονομικής εξυγίανσης (μετρούμενο με τις αλλαγές στα διαρθρωτικά ισοζύγια κάθε χώρας για την περίοδο 2011-2013), ενώ στον κάθετο τα δεδομένα σχετικά με την αθροιστική αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ. Η αρνητική κλίση της (γαλάζιας) γραμμής παλινδρόμησης τεκμηριώνει ότι, το βάθος της κρίσης ήταν ανάλογο με την αυστηρότητα των μέτρων λιτότητας. Από το γράφημα συμπεραίνεται λοιπόν ότι, η πολιτική λιτότητας προκαλεί μία πολύ ισχυρή ύφεση – αφού η αύξηση των δημοσιονομικών μέτρων κατά 1% του ΑΕΠ, μειώνει την ανάπτυξη κατά 1,9% (μέσος όρος). Πρόκειται εδώ για τον εσφαλμένο πολλαπλασιαστή του ΔΝΤ, όπως το ίδιο παραδέχθηκε – με την Ελλάδα στο απόλυτο βάθος του γκρεμού.

Συμπερασματικά λοιπόν, το να περιμένει κανείς πως η χώρα μας θα επιστρέψει σε μία βιώσιμη πορεία ανάπτυξης, με τη σημερινή ή με την επόμενη κυβέρνηση, όταν επιβάλλονται συνεχώς νέα δημοσιονομικά μέτρα, αποτελεί το άκρον άωτο της ανοησίας – για να μην χρησιμοποιήσουμε το σωστό όρο που λογικά προσβάλλει τους ιθαγενείς.

Επίλογος

Με κριτήριο τα παραπάνω είναι εμφανές ότι, δεν υπάρχει πια καμία απολύτως δυνατότητα κοινοβουλευτικής, ειρηνικής άμυνας των Ελλήνων – παρά το ότι δεν πρέπει να χάνει κανείς ποτέ την αισιοδοξία και την ελπίδα του για ένα καλύτερο μέλλον.

Στα πλαίσια αυτά, όλες οι πολιτικές και οικονομικές συζητήσεις περί συστημάτων διακυβέρνησης, είναι κενές πρακτικού νοήματος – ενώ περιττεύουν επίσης οι αναλύσεις και οι διαπιστώσεις, αφού μοιάζουν πια με νεκροψία και όχι με συνταγές ανάρρωσης του ασθενούς.

Ολοκληρώνοντας, έχουν πέσει πια οι «τίτλοι τέλους», με νέα αφετηρία την παλαιότερη επιδεινωμένη: μία οδύνη δίχως τέλος.Εκτός εάν βέβαια οι Έλληνες αντιδράσουν κάποια στιγμή συλλογικά, έστω στην άκρη του γκρεμού – επιλέγοντας ένα οδυνηρό τέλος που είναι συνήθως συνώνυμο με την ανατολή της ελπίδας.

http://www.analyst.gr/

Το Καρτέλ, το δολάριο και ο στρατός

10/08/2015

από Analyst Team

8-11-2016

Εάν συνενώσουν πολλές χώρες τις δυνάμεις τους, όπως η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν, αρνούμενες να πληρώνουν πλέον φόρο προστασίας και υποτέλειας, τότε η αυτοκρατορία θα καταρρεύσει – μαζί με τη στρατιωτική της πτέρυγα

.

«Το διεθνές τραπεζικό καρτέλ χρηματοδοτεί τον αμερικανικό στρατό, ενώ ο αμερικανικός στρατός προστατεύει τα οικονομικά συμφέροντα του τραπεζικού καρτέλ. Πρόκειται για έναν αυτόματο μηχανισμό, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί μόνο για εκείνο το χρονικό διάστημα που είναι εξασφαλισμένη η παγκόσμια κυριαρχία του δολαρίου – του τρίτου «θεμελιώδη λίθου» του αμερικανικού νεοφιλελεύθερου συστήματος.

Σύμφωνα με διάφορους υπολογισμούς, το 90% της αξίας, της ισοτιμίας καλύτερα του δολαρίου, προέρχεται από τον αμερικανικό στρατό (A. Fits) – ο οποίος χρησιμοποιείται διεθνώς από τις Η.Π.Α. για την καταναγκαστική επιβολή του δολαρίου, ως το ισχυρότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.

Με απλά λόγια, ο αμερικανικός στρατός αποτελεί το βαριά οπλισμένο χέρι του διεθνούς καρτέλ των τραπεζών – ολοκληρώνοντας το τρίπτυχο της παντοδυναμίας των Η.Π.Α.» (A. Fit με παρεμβάσεις).

Άρθρο

Όταν ο πρόεδρος των Η.Π.Α. το 1971 (Nixon), κατάργησε μονομερώς τον κανόνα του χρυσού, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα νομίσματα είχαν αντίκρισμα σε δολάρια, ενώ το δολάριο ήταν συνδεδεμένο με το χρυσό, η υπερδύναμη αύξησε τη στρατιωτική της ισχύ σε πολύ μεγάλο βαθμό – αφενός μεν για τη στήριξη του δολαρίου παγκοσμίως, αφετέρου για την επικράτηση του χρηματοπιστωτικού της συστήματος διεθνώς.

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα στηρίχθηκε επίσης από την ιδιωτική κεντρική τράπεζα της χώρας, από τη Fed, η οποία ανήκει στις μεγάλες τράπεζες – ενώ το διεθνές τραπεζικό καρτέλ αποτελείται ουσιαστικά από τις αμερικανικές Bank of America, JP Morgan Chase, Citigroup και Wells Fargo, από τη γερμανική Deutsche Bank, από τη γαλλική BNP, καθώς επίσης από τη βρετανική Barclays.

Οι παραπάνω τράπεζες τώρα ανήκουν κυρίως σε οκτώ οικογένειες: στιςGoldman Sachs, Kuhn Loeb, Rockefeller, Lehman, Rothschild,Warburg, Lazard και Israel Moses Sieff – με τις οποίες είναι στενά συνδεδεμένες οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες Exxon Mobil, Shell, BP και Chevron Texaco.

Όλοι οι παραπάνω, οι οποίοι αποκαλούνται συνοπτικά «Τραπεζικό Καρτέλ», αποτελούν τους κύριους μετόχους σχεδόν όλων των 500 μεγαλυτέρων εισηγμένων εταιρειών της Wall Street – ενώ το Καρτέλ δεν έχει μεν επίσημη μορφή, αλλά όλα του τα μέλη εκπροσωπούνται από μία διεθνή επιτροπή, με την ονομασία «Financial Stability Board»(FSB).

Μέσω τώρα των υπουργών οικονομικών των ισχυρότερων χωρών του πλανήτη, των G7, καθώς επίσης των κεντρικών τραπεζιτών τους, η επιτροπή του Καρτέλ (FSB), σε διασκέψεις που οργανώνει σε σχέση με την χρηματοπιστωτική ασφάλεια, δίνει τις κατευθύνσεις όσον αφορά την ενίσχυση των χρηματοπιστωτικών συστημάτων – με στόχο τη σταθερότητα τους.

Ειδικά όσον αφορά τους πολέμους που διεξάγονται παγκοσμίως, οφείλουμε να γνωρίζουμε πως είναι εξαιρετικά προσοδοφόροι για το Καρτέλ – αφενός μεν επειδή τα μέλη του κερδίζουν από την επί πιστώσει πώληση όπλων και στις δύο πλευρές, ενώ στη συνέχεια από τους τόκους και τα χρέη τους (διασώσεις μέσω του ΔΝΤ κλπ.), αφετέρου από την ανοικοδόμηση τους.

Έχουν λοιπόν κάθε λόγο να πυροδοτούν τέτοιους πολέμους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη – διατηρώντας ταυτόχρονα σε ετοιμότητα τόσο τον αμερικανικό στρατό, όσο και τις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α.

Περαιτέρω, ένας από τους σημαντικότερους οργανισμούς που ελέγχει το Καρτέλ είναι η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS), με έδρα την Ελβετία – η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών, η οποία γνωρίζει τα πάντα στο σημερινό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Υπενθυμίζουμε πως ιδρύθηκε το 1930, με στόχο να επιβλέψει τις γερμανικές πληρωμές (επανορθώσεις), στα πλαίσια της συνθήκης των Βερσαλλιών – ενώ, εκτός από τις υπηρεσίες που προσφέρει στις άλλες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη, ήταν υπεύθυνη για την τήρηση της συμφωνίας του Bretton Woods. Φυσικά έως το 1971, όπου ο τότε πρόεδρος των Η.Π.Α. την κατάργησε, αρνούμενος να εξαργυρώσει τα δολάρια των άλλων χωρών με χρυσό – γεγονός που σημαίνει ότι, πρακτικά κήρυξε τη χρεοκοπία της χώρας του.

Η BIS με τη σειρά της συνεργάζεται τόσο με την Παγκόσμια Τράπεζα, όσο και με το ΔΝΤ – η βασική υπευθυνότητα του οποίου είναι η είσπραξη των χρημάτων που αρνούνται να πληρώσουν οι χώρες που χρεοκοπούν, κατ’ εντολή του διεθνούς τραπεζικού καρτέλ. Λειτουργεί δηλαδή ως ένας μπράβος των διεθνών τοκογλύφων  ο οποίος φυσικά δεν έχει στόχο τη διάσωση των υπερχρεωμένων χωρών αλλά, αντίθετα, τη στυγνή λεηλασία τους – με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο.

.

Οι μέθοδοι του Καρτέλ

Η μέθοδος, με την οποία λειτουργεί το Καρτέλ, είναι ουσιαστικά εξαιρετικά απλή: Οι Η.Π.Α. εισάγουν πολύ περισσότερα εμπορεύματα, από όσα εξάγουν – οπότε τα δολάρια που τυπώνουν φεύγουν από το εσωτερικό της χώρας, με κατεύθυνση τις άλλες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη (οπότε, μεταξύ άλλων, αποφεύγεται η υποτίμηση τους και ο πληθωρισμός).

Επειδή τώρα οι Η.Π.Α. αρνούνται από το 1971 και μετά να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους με χρυσό, οι υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες είναι υποχρεωμένες να επενδύουν τα δολάρια που εισπράττουν και δεν ξοδεύουν (συναλλαγματικά αποθέματα) σε ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου, καθώς επίσης σε άλλα χρηματοπιστωτικά προϊόντα.

Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι ένα κυριαρχούμενο από την υπερδύναμη παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο της επιτρέπει να ζει εις βάρος όλων των υπολοίπων κρατών – ενώ, για να μην διακινδυνεύσει τον ανταγωνισμό από ένα άλλο νόμισμα, κατασκεύασε το ευρώ , σε μία περιοχή προτεκτοράτο της, στην Ευρώπη, το οποίο ανήλθε πολύ γρήγορα στη δεύτερη θέση.

Συμπερασματικά λοιπόν, η άρνηση των Η.Π.Α. να εξοφλούν τα συνεχή ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών τους με χρυσό, υποχρεώνει τα άλλα κράτη να επενδύουν τα πλεονάσματα του ισοζυγίου τους σε δολάρια, στα αμερικανικά ομόλογα (γράφημα) – οπότε ουσιαστικά να τα δανείζουν πίσω στο υπουργείο οικονομικών της υπερδύναμης, με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς τα δημόσια χρέη της..

Επεξήγηση: Κύριοι κάτοχοι κρατικών ομολόγων των ΗΠΑ (Μάρτιος 2000 – Σεπτ. 2014). Η αριστερή στήλη σε δις δολάρια Αμερικής..

Ολοκληρώνοντας, το σύστημα είναι ουσιαστικά αυτόματο, μπορεί δηλαδή να διαιωνίζεται για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα – επειδή, εάν μία κεντρική τράπεζα, όπως για παράδειγμα η κινεζική, αποφάσιζε να πουλήσει τα ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου, θα ήταν σαν να σαμποτάριζε την οικονομία της χώρας της, λόγω της ραγδαίας τότε πτώσης των τιμών τους..

Ο φόρος υποτέλειας

Φυσικά όλες οι κεντρικές τράπεζες, καθώς επίσης τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των χωρών που δανείζουν καταναγκαστικά τις Η.Π.Α., γνωρίζουν πως επενδύοντας τα χρήματα τους σε αμερικανικά ομόλογα μπορεί να τα χάσουν – επειδή η Fed «τυπώνει» συνεχώς δολάρια, εξασθενίζοντας αντίστοιχα τα συναλλαγματικά της αποθέματα.

Εν τούτοις, συνειδητοποιούν πως, εάν πάψουν να επενδύουν σε ομόλογα, τότε η αξία των αποθεμάτων τους σε δολάρια θα μειωνόταν ραγδαία – λόγω  της εξτρεμιστικής υποτίμησης που θα προκαλούσε κάτι τέτοιο στο δολάριο. Η συνείδηση αυτού του  κινδύνου φέρνει σε δύσκολη θέση τις περισσότερες κυβερνήσεις – ενώ εμποδίζει την κατάρρευση του δολαρίου, το οποίο θα γκρέμιζε μαζί του το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, οπότε και το διεθνές τραπεζικό Καρτέλ.

Ως εκ τούτου συνεχίζεται η ζήτηση τόσο για τα αμερικανικά δολάρια, όσο κι για τα ομόλογα του δημοσίου, παρά το ότι η αξία τους μειώνεται συνεχώς στο παρασκήνιο – γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, οι ζημίες από τις επενδύσεις αυτές αποτελούν ένα είδος φόρου υποτέλειας στην Αυτοκρατορία.

Σε κάθε περίπτωση το σύστημα σήμερα, μετά από 45 σχεδόν χρόνια λειτουργίας του, βασίζεται στη βία – αφού το Καρτέλ στέλνει τον αμερικανικό στρατό, ο οποίος δαπανά το 40% περίπου του παγκόσμιου μιλιταριστικού προϋπολογισμού, σε όλες εκείνες τις περιοχές, οι οποίες απειλούν τα συμφέροντα του, κυρίως δε το δολάριο. Όπως έχει αναφερθεί δε,

«Η επικράτηση του δολαρίου είναι αυτή που εξασφαλίζει την οικονομική επικράτηση των Η.Π.Α., θέτοντας στη διάθεση τους μία θεωρητικά απεριόριστη αγοραστική δύναμη – μέσω της οποίας μπορούν να διατηρούν στρατιωτικές δυνάμεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, οπότε να επιβάλλουν τις συναλλαγές με δολάρια για όλα τα σημαντικά προϊόντα. Κυρίως δε στον τομέα της ενέργειας (πετροδολάρια), ελέγχοντας απολυταρχικά την υφήλιο«.

Με απλά λόγια, η ηγεμονία του δολαρίου επιτρέπει στις Η.Π.Α. σπατάλες τεραστίου μεγέθους, κυριολεκτικά εξωπραγματικές, οι οποίες επιτρέπουν την παγκόσμια παρουσία του αμερικανικού στρατού – ο οποίος με τη σειρά του στηρίζει την ηγεμονία του δολαρίου.

.

Οι απειλές    

Παρά το ότι οι Η.Π.Α. διαθέτουν μία τεράστια, απολύτως ετοιμοπόλεμη στρατιωτική μηχανή, καθώς επίσης εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες σε ολόκληρο τον πλανήτη, η διατήρηση της ηγεμονίας τους, οπότε του Καρτέλ, απαιτεί συνεχώς μεγαλύτερες προσπάθειες. Ένα από τα πλέον γνωστά παραδείγματα ήταν το Ιράκ, ο τότε πρόεδρος του οποίου (S. Hussein), το 2000, δήλωσε πως δεν θα αποδεχόταν πλέον δολάρια, για την πληρωμή του πετρελαίου που εξήγαγε.

Παρά το ότι δε η αξία του ευρώ μειωνόταν, ανακοίνωσε πως θα δεχόταν μόνο αυτό ως μέσο διεθνών συναλλαγών, θεωρώντας το δολάριο ως «το νόμισμα του εχθρού» – γεγονός που δρομολογήθηκε το 2002, με αποτέλεσμα να υποτιμηθεί το δολάριο. Ένα χρόνο αργότερα, το 2003, με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση του 2001 στη Νέα Υόρκη, οι Η.Π.Α. εισέβαλλαν στο Ιράκ – οπότε η απειλή εναντίον του δολαρίου «εξοντώθηκε».

Ένα επόμενο παράδειγμα αποτελεί η Λιβύη, ο ηγέτης της οποίας (Gaddafi) προσπάθησε να ιδρύσει μία κρατική κεντρική τράπεζα, καθώς επίσης να μην εξάγει πλέον πετρέλαιο σε δολάρια – με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί.

Το Μάρτιο του 2001, ένα μόλις μήνα μετά τις εσωτερικές αναταραχές στη χώρα, οι οποίες προκλήθηκαν από την επισιτιστική κρίση λόγω των κερδοσκοπικών τοποθετήσεων των τραπεζών (!), οι «επαναστάτες» που ανέλαβαν τη διοίκηση ανακοίνωσαν την ίδρυση μία εταιρείας που θα είχε την εποπτεία της εξόρυξης πετρελαίου – καθώς επίσης το κλείσιμο της κεντρικής τράπεζας.

.

Επίλογος

Πολλές άλλες χώρες θέλουν να αποφύγουν πλέον το τραπεζικό καρτέλ, καθώς επίσης την οπλισμένη πτέρυγα του – πρόσφατα η Ρωσία, σε συνεργασία με την Κίνα, ενώ προηγουμένως, το 2007 το Ιράν, με αποτέλεσμα τις γνωστές κυρώσεις εναντίον του.

Η Ρωσία ανακοίνωσε επίσης τη δημιουργία ενός συστήματος συναλλαγών (PRO 100 System), το οποίο θα είναι ανεξάρτητο από το τραπεζικό Καρτέλ – αντιμετωπίζοντας τη σφοδρή επίθεση των Η.Π.Α., μέσω της Ουκρανίας και των κυρώσεων που της επιβλήθηκαν από τη Δύση.

Εν τούτοις, θεωρείται πολύ δύσκολο να απειληθεί η ηγεμονία του δολαρίου, γεγονός που συμπεραίνεται και από την Ευρώπη – όπου η Γερμανία προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί με τη βοήθεια της Ευρωζώνης και του ευρώ. Η αιτία είναι το ότι, εάν καταρρεύσει το δολάριο, τότε θα διαλυθεί η αμερικανική αυτοκρατορία – συμπαρασύροντας μαζί της το Καρτέλ.

Εάν όμως συνενώσουν πολλές χώρες τις δυνάμεις τους, όπως η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν εναντίον της ηγεμονίας του δολαρίου, αρνούμενες να πληρώνουν πλέον φόρο προστασίας και υποτέλειας στις Η.Π.Α.,τότε η Αυτοκρατορία θα καταρρεύσει – μαζί με το τραπεζικό Καρτέλ και τη στρατιωτική της πτέρυγα.

Βιβλιογραφία: Buergender, GF

http://www.analyst.gr/

ΗΠΑ Oι «αφανείς υποψήφιοι»

8-11-2016  από Σύνταξη

Δημοσίευση: Φύλλο 332 - Του δρόμου της αριστεράς

Αποσιωπούνται ακόμη και από αντισυστημικά ΜΜΕ

Γράφει ο Ορέστης Σταμόπουλος

Σήμερα Τρίτη διεξάγονται οι 58ες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, στις οποίες θα συμμετάσχουν δύο υποψήφιοι που φιλοδοξούν να ανέβουν στο «θρόνο» του κοσμοκράτορα. Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι οι υποψήφιοι δεν είναι μόνο δύο; Και, από αυτούς που γνωρίζουν όντως την ύπαρξη των υπόλοιπων, πόσοι είναι σε θέση να καταθέσουν κάτι πιο συγκεκριμένο για αυτούς;

Είναι γνωστό ότι το αμερικάνικο εκλογικό σύστημα είναι ακραιφνώς δικομματικό και γι’ αυτό ακραία αντιδημοκρατικό. Για την ακρίβεια, είναι έτσι σχεδιασμένο και θεσμοθετημένο ώστε να προωθεί τα δύο πανίσχυρα, από κάθε άποψη, κόμματα, και συνακόλουθα τους υποψηφίους τους. Το Δημοκρατικό και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα μονοπωλούν το ενδιαφέρον τόσο των δημοσιογράφων όσο και των πολιτών…

Υπάρχουν όμως και άλλα κόμματα, που καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα. Μεταξύ αυτών, το Πράσινο Κόμμα, το Φιλελεύθερο Κόμμα, το Αμερικανικό Κόμμα Ελευθερίας, το Κόμμα της Αμερικής, το Κόμμα για το Σοσιαλισμό και την Απελευθέρωση, το Κόμμα Ειρήνης και Ελευθερίας, το Κόμμα της Απαγόρευσης, το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΗΠΑ, το Κόμμα Βετεράνων της Αμερικής, το Παγκόσμιο Κόμμα Εργατών κ.ά.

Τα κυριότερα από αυτά είναι το Πράσινο Κόμμα και το Φιλελεύθερο Κόμμα: με ιδεολογία οικολογική και κοινωνικά ευαίσθητη το πρώτο, οικονομικά και κοινωνικά φιλελεύθερη το δεύτερο. Το Πράσινο Κόμμα κατεβάζει ως υποψήφια την Τζιλ Στάιν, γιατρό και πολιτική ακτιβίστρια, και το Φιλελεύθερο Κόμμα τον Γκάρι Τζόνσον, επιχειρηματία και πρώην κυβερνήτη του Νέου Μεξικού. Οι ίδιοι είχαν εκπροσωπήσει τα κόμματά τους και στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, παίρνοντας βέβαια ισχνά ποσοστά, της τάξης του 0,4% και του 1% αντίστοιχα. Αυτή τη φορά όμως οι (καθόλου αδιάβλητες…) πρόσφατες δημοσκοπήσεις δίνουν γύρω στο 2% στην Στάιν και γύρω στο 7% στον Τζόνσον.

Οι φιλοδοξίες των Πράσινων

Οι Πράσινοι επιδιώκουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση, μια επιθετική πολιτική για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και φυσικά την περικοπή των στρατιωτικών δαπανών των ΗΠΑ – που αυτή τη στιγμή κυμαίνονται κοντά στο 50% του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού, ήτοι 610 δισεκατομμύρια δολάρια! Επίσης η υποψήφιά τους συχνά μιλά για την ανάγκη ενός «Πράσινου New Deal» που θα αυξήσει δραστικά τις θέσεις απασχόλησης και θα προωθήσει μια ανάπτυξη βασισμένη στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ακόμα, υπόσχεται αύξηση της φορολογίας των επιχειρήσεων, του χρηματιστικού κεφαλαίου (βλέπε Wall Street) και των πλουσίων, ενίσχυση των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και «λουκέτο» στην πλειοψηφία των 700(!) αμερικανικών βάσεων ανά την υφήλιο.

Οι Πράσινοι φιλοδοξούν να κερδίσουν ψήφους από ένα μεγάλο κομμάτι των δυσαρεστημένων οπαδών του φιναλίστ στην κούρσα για το χρίσμα των Δημοκρατικών, Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος τελικά υιοθέτησε την υποψηφιότητα της Κλίντον… Στον αγώνα αυτό έχουν διαρκώς απέναντί τους τη συντριπτική πλειοψηφία των συστημικών ΜΜΕ, που διαρκώς «προειδοποιούν» για την «απειλή για το μέλλον της ανθρωπότητας» σε περίπτωση επικράτησης του Ντόναλντ Τραμπ. Έτσι, κανείς δεν ξέρει πόσοι τελικά από τους απογοητευμένους υποστηρικτές του Σάντερς θα αντέξουν τις πιέσεις στις «φωνές» περί χαμένης ψήφου και θα στηρίξουν στην κάλπη την Τζιλ Στάιν και τους Πράσινους.

Προληπτική θωράκιση του συστήματος

Αξίζει να τονιστεί ότι η επιτροπή που είναι υπεύθυνη για τους όρους των τηλεοπτικών προεδρικών συζητήσεων (debates) έχει θέσει ως προϋπόθεση για να προσκληθεί σε αυτά κάποιος τρίτος υποψήφιος το διόλου δημοκρατικό όριο του… 15%. Όπερ σημαίνει ότι πρέπει να έχει «πιάσει» αυτό το όριο σε πέντε(!) από τις δημοσκοπήσεις που διενεργούνται σε παναμερικανικό επίπεδο. Αν κάποιος θεωρεί απροκάλυπτα αυταρχικό μέτρο το όριο του 10% που ισχύει για την είσοδο κάποιου κόμματος στην τουρκική εθνοσυνέλευση, τι άραγε θα έπρεπε να σκεφτεί για αυτό το αμερικάνικο θεσμικό τερατούργημα;

Είναι απορίας άξιο γιατί τα διεθνή και εγχώρια αντισυστημικά μέσα δεν αφιερώνουν τον δέοντα χώρο σε δυνάμεις που ιδεολογικοπολιτικά είναι πιο κοντά σε αυτά. Αντιθέτως αναλώνονται, στην καλύτερη περίπτωση, στην υποστήριξη του αυτοαποκαλούμενου φιλελεύθερου σοσιαλδημοκράτη Μπέρνι Σάντερς και, στη χειρότερη, στην κριτική υποστήριξη της Χίλαρι Κλίντον – δηλαδή της εκλεκτής των χαρτογιακάδων της Wall Street, των διευθυντών σχεδόν όλων των συστημικών ΜΜΕ, του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και του εβραϊκού λόμπι…

Σύμφωνα με κάποιους αναλυτές, σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση, δεδομένων των χτυπητών ανεπαρκειών των δύο συστημικών υποψηφίων, υπήρχαν οι δυνατότητες μια τρίτη υποψηφιότητα –είτε από τα αριστερά του συστήματος, είτε από το νεοφιλελεύθερο κέντρο– να αποκόμιζε ένα σεβαστό, ίσως και διψήφιο ποσοστό. Αυτό δεν διαφαίνεται ωστόσο ότι θα συμβεί, επειδή ένα πέπλο ένοχης αποσιώπησης απλώνεται διαχρονικά πάνω από τους «αφανείς υποψηφίους».

«Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις το σωστό»

Με αυτό το σύνθημα κατεβαίνει ως ανεξάρτητος υποψήφιος για το προεδρικό αξίωμα ο Ρεπουμπλικάνος Έβαν Μακ Μάλιν. Χάρη στο εκλογικό σύστημα που έχει φτιαχτεί έτσι ώστε να παρεμποδίζει ανεξάρτητες υποψηφιότητες, ο Μακ Μάλιν θα ανταγωνιστεί την Κλίντον και τον Τραμπ σε μόλις 13 πολιτείες. Το «πρόβλημα» είναι ότι τουλάχιστον σε μία από αυτές, τη Γιούτα, μπορεί να έρθει πρώτος – κι έτσι να εμποδίσει τη συγκέντρωση του απαραίτητου αριθμού εκλεκτόρων από όποιον κερδίσει σε επίπεδο ΗΠΑ! Άλλη μία «αφανής» υποψηφιότητα η οποία δείχνει τις δυνατότητες που υπήρχαν και απεμπόλησε μεταξύ άλλων και ο Σάντερς, όταν αποφάσισε να στοιχηθεί πίσω από την Κλίντον. Σε αντίθεση με τον Σάντερς, όμως, ο Μακ Μάλιν δεν αποκλείεται το βράδυ των εκλογών να συζητιέται σε όλο τον κόσμο: το Σύνταγμα των ΗΠΑ ορίζει ότι εάν ο νικητής δεν διαθέτει 270 εκλέκτορες, τον πρόεδρο των ΗΠΑ τον ορίζει το Κογκρέσο – το οποίο δικαιούται να επιλέξει και τον τρίτο κατά σειρά υποψήφιο!

Θνησιγενής η νέα κυβέρνηση, αλλά θανατηφόρα

ΤΡΊΤΗ, 8 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 2016

ΣΤΑΘΗΣ

Οργίασαν στο διαδίκτυο τρόλεϋ ολόκληρα από τρολ του ΣΥΡΙΖΑ, ψέγοντας σεξιστικά (αληθινά ή κατά φαντασίαν) σχόλια κατά της νέας Υπουργού Εργασίας, κυρίας Αχτσιόγλου. Αμάν πια! Οταν η κυβέρνηση αυτή, όπως και οι προηγούμενες, γαμάνε τους συνταξιούχους, επιτρέπεται να γράψουμε κάτι ή θα είναι σεξιστικό;
Νομίζω ότι στους Ελληνες είναι παγερά αδιάφορα τα όποια σεξιστικά σχόλια για την Υπουργό,
αλλά είναι θέμα ζωής και θανάτου ότι η κυρία Αχτσιόγλου μαζί με τον προϊστάμενό της κ. Κατρούγκαλο γάμησαν τους συνταξιούχους, τους μισθωτούς, το ασφαλιστικό κι εν γένει την εργασία χωρίς αιδώ και έλεος.
Επιτέλους με τα ήσσονα που συσκοτίζουν τα μείζονα. Το ερώτημα είναι αν κάποιοι βλάκες κάνουν σεξιστικά σχόλια για την κ. Αχτσιόγλου ή αν η κ. Αχτσιόγλου έχει γαμήσει την εργασία και τους ανθρώπους της εργασίας πατόκορφα;
Κατά τα άλλα, η νεόκοπη υπουργός (που στο μεταξύ γενναία-γενναία έσβησε όσα αριστερούλικα έλεγε πριν) στις εναρκτήριες δηλώσεις της υπεραμύνθηκε(!) του εργασιακού πολιτισμού τον οποίον η κυβέρνησή της και η ίδια ανασκολοπίζουν!!Πουλάνε τρέλα, δεν εξηγείται αλλιώς.
Λόγου χάριν, ο Τσίπρας κάκιζε την 48μελή -ή μήπως μικρότερη;- κυβέρνηση Σαμαρά και ο ίδιος σχηματίζει 49μελή! Πετάει στα σκυλιά τον κ. Φίλη για να κατευνάσει την Εκκλησία και στη θέση του βάζει τον κ. Γαβρόγλου, ο οποίος έχει ακόμα πιο δεξιές θέσεις απ’ τον προκάτοχό του!
Βάζει ο Τσίπρας υπουργό τον κ. Γαβρόγλου, που, ειρήσθω εν παρόδω, είναι υπέρ της αξίωσης της FYROM να αποκαλείται Μακεδονία και από δίπλα τού κοτσάρει τον Ζουράρι!! Πουλάνε τρέλα! (Οσο για σένα, έρμε Ζουράρι, τι είδους τρέλα θα πουλάς στον εαυτό σου στον ίδιο στάβλο με τους ανθρώπους του Σόρος;)
Και αν ο κ. Γαβρόγλου δηλώνει ότι δεν θα κάμει καμιά αλλαγή στην πολιτική Φίλη, γιατί διασύρθηκε ο Φίλης; Και αν ο κ. Γαβρόγλου δεν θα κάμει καμιά αλλαγή στην εν λόγω πολιτική, γιατί τον βρίζει ήδη ο κ. Λιάκος; Οσο για τον νέο υπουργό, τον κ. Γαβρόγλου, νταμπλ αμορφωσιάς και ψευτιάς με τη μία. «Πείτε μου μια χώρα στην Ευρώπη, όπου υπάρχει το μάθημα των θρησκευτικών και διδάσκεται όπως στη χώρα μας. Μία». Διδάσκεται σε όλες. Διδάσκεται σε όλες η δογματική της κάθε θρησκείας, όπως επίσης και η θρησκειολογία σε ορισμένες. Το
αυτονόητο: αν ένα μάθημα (όπως εδώ τα θρησκευτικά) διδάσκεται με λάθος τρόπο, το λάθος δεν διορθώνεται με το να μη διδάσκεται. Δύσκολο να το καταλάβουμε; Μάλλον. Αν είναι κανείς οπαδίτης ή φανατικός, μάλλον.
Αν κάτι κυρίως βασανίζει αυτήν τη χώρα πολλά χρόνια τώρα, είναι ο οπαδικός τρόπος σκέψης. Τον οποίον τροφοδότησε ο δικομματικός μονοκομματισμός και τώρα επανατροφοδοτεί ο νέος δικομματισμός. Μαύρο ή άσπρο; Φίλης ή Ιερώνυμος; Ούτε με τη μία παθογένεια ούτε με την άλλη. Για το όνομα του Θεού επιτέλους! Είναι υποχρεωμένος ο κάθε πολίτης
να υποστηρίζει ή Γεωργιάδη ή Πολάκη; Να κάθεται να κλαίει τη συμφορά που τον βρήκε με τον Πολάκη, για να μη τον βρει (εκ νέου) η συμφορά Γεωργιάδης (στην επιστροφή του οποίου ανοίγει δρόμο ο κ. Πολάκης); Πόση ακόμα τρέλα θα καταναλώσουμε;
Αυτός ο ανασχηματισμός ξεκίνησε με τη χειρότερη σημειολογία που έχει να παρουσιάσει ανασχηματισμός εδώ και πολλά χρόνια - ή, όπως παρατήρησε η θεία Φωτούλα, «απ’ όλους αυτούς τους υπουργούς μου άρεσαν περισσότερο οι δυο τσολιάδες. Κλαρίνο όμως τα έρμα τα παιδάκια τα βασανίζουν»! Αντιθέτως, η κυβέρνηση κύμβαλα αλαλάζοντα - το καθένα στη γλώσσα του, άλλο του Ινστιτούτου Λεβίκι άλλο του Ιδρύματος Λάτση, κι άλλα άλαλα άραθα και μάραθα.
Στο τέλος του σημερινού σημειώματος θα ήθελα να σταθώ ιδιαιτέρως στη στάση του κ. Φίλη. Με τις απόψεις του εις όσα αφορούν την εθνική ταυτότητα δεν συμφωνώ, όπως δεν συμφωνώ και με το πολιτεύεσθαι που επέδειξε (αλαζονείες περί «ηθικού πλεονεκτήματος» και άλλα). Επίσης θεωρώ επαίσχυντον (πλην όμως συχνά επαναλαμβανόμενον) τον τρόπο που τον έφαγε ο Τσίπρας (για να κατευνάσει ή και, πιθανόν, να ξεγελάσει τον Ιερώνυμο). Εκείνο που με προβληματίζει είναι ο τρόπος αποχώρησης Φίλη. Φεύγοντας ομίλησε για σχέδιο «δολοφονίας χαρακτήρων» και για «οργάνωση συμβολαίου θανάτου» εναντίον του (διά της εκπομπής Παπαχελά - Ιερώνυμου). Δολοφονία που, εν τέλει, ο Τσίπρας διέπραξε και ο Φίλης απήλθε ακέφαλος.
Ομως, ως «κομματικός στρατιώτης» που λέει ό,τι είναι, ο κ. Φίλης, δεν γνωρίζω τι είναι προτιμότερο: να φύγει διαμαρτυρόμενος με μεγάλες φωνές για την (δική του) αλήθεια, ή σιωπώντας αξιοπρεπώς «να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται» από την κομματικότητά του;
Διότι δεν είναι και λίγο να κατηγορείς για «δολοφόνο» τον αρχηγό και πρωθυπουργό σου. Μάλιστα την «επομένη των δραματικών γεγονότων», ενώ ως την προηγουμένη θορυβούσες μεν, σιωπούσες δε. Διότι ο κ. Φίλης δεν παραιτήθηκε, αποπέμφθηκε. Κι αν είναι αξιοπρεπές το ότι δεν δέχθηκε κάποια συμβιβαστική συνδιαλλαγή (όπως ο πανταχόθεν λοιδορούμενος κ. Σκουρλέτης), πόσο αξιοπρεπείς είναι οι προγενέστερες απειλές (ώστε να μην αντικατασταθεί) και οι μεταγενέστερες καταγγελίες (αφού αντικαταστάθηκε);
Οπως και να έχει, ο κ. Φίλης το «Συμβόλαιο θανάτου»εναντίον του το είδε, το «Συμβόλαιο θανάτου» εναντίον της Ελλάδος, όταν το συνυπέγραφε, δεν το έβλεπε; Ή μήπως
το τρίτο μνημόνιο είναι καλύτερο απ’ τα δυο προηγούμενα; Μήπως το τρίτο μνημόνιο βελτίωσε κάτι σε κάτι ή απλώς έδωσε συγχωροχάρτι στα δύο προηγούμενα; Οι αυτοκτονίες που συνεχίζονται δεν είναι «Συμβόλαια θανάτου»; Η πείνα των παιδιών και η ανεργία, τι είναι; Ομως, πρώην σύντροφε Φίλη, αν τώρα εσένα σ’ έκαναν στην άκρη νωρίς, αν έγινες μια «παρένθεση» πριν καν το καταλάβεις, τα ίδια θα πάθουν και οι σύντροφοί σου. «Ο κόσμος φέτος περνάει καλύτερα από πέρσι», λέει ο αξιοθρήνητος κ. Πολάκης, ενώ για τον Τσίπρα η ανάκαμψη έχει αρχίσει από το Πάσχα! Συνεπώς, μην οδύρεσαι
μοναχός για αυτά που σε βρήκαν (πολύ λιγότερα απ’ όσα έκανες), σε λίγο θα οδύρεσθε όλοι μαζί...
Δυστυχώς, όχι για όσα μας κάνετε, αλλά για όσα θα πάθετε. Περί τα οποία, ποσώς... 
 ΠΗΓΗ: 
http://www.enikos.gr/stathis/418817,8nhsigenhs-h-nea-kyvernhsh-alla-8anathfora.html

Εχθροί του Λαού - Οι Δικαστές εναντίον της Κοινωνίας;

8-11-2016

Την Πέμπτη, 3 Νοεμβρίου το πρωΐ, το Ανώτατο Δικαστήριο της Μεγάλης Βρετανίας αποφάνθηκε ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να θέσει σε εφαρμογή το Άρθρο 50 ώστε να ξεκινήσει η έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με το επιχείρημα ότι χρειάζεται η προσφυγή της στο κοινοβούλιο. Οι τρεις δικαστές που κατέληξαν στην ανατρεπτική για το δημοψήφισμα απόφαση για το Brexit ήταν οι πλέον υψηλόβαθμοι σε Αγγλία και Ουαλλία. Από το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ένα μέρος των βρετανικών μέσων ενημέρωσης αποφάσισε να ασκήσει το δικό τους προνόμιο: να επιτεθεί στους δικαστές που βρίσκονταν πίσω από την απόφαση, η οποία αψηφούσε 14,7 εκατομ. Βρετανούς ψηφοφόρους και πυροδοτούσε μια συνταγματική κρίση. Πρωτοσέλιδα βρετανικών εφημερίδων εμφανίστηκαν με βαρείς χαρακτηρισμούς, όπως “Εχθροί του Λαού”, για τους τρεις δικαστές.
Το γεγονός αυτό,όπως και η πρόσφατη απόφαση του ελληνικού Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) υπέρ των “νταβατζήδων” του τηλεοπτικού κατεστημένου, που καθιστά απαγορευτική κάθε αλλαγή στον χώρο της ενημέρωσης, αποτελούν δύο ακόμα ισχυρές ενδείξεις ότι στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει παγιωθεί μια σαφής αντιλαϊκή νοοτροπία στον χώρο της Δικαιοσύνης, που “χορεύει” μόνο στον ρυθμό των ευρω-ελίτ.
Σε όλα τα δημοψηφίσματα που έχουν γίνει, οι ευρωπαϊκοί λαοί απέρριψαν τις Συνθήκες και επιταγές της Ε.Ε., παρ' όλα αυτά η Δικαιοσύνη έκανε τα στραβά μάτια όταν η λαϊκή βούληση καταστρατηγήθηκε προκλητικά.
Στην χώρα μας η δικαιοσύνη δεν έκανε τίποτα ουσιαστικό για να εμποδίσει την σωρεία των αντισυνταγματικών νόμων, μέτρων και χαρατσιών που επέβαλαν τα μνημόνια και οι συνεργαζόμενες ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι σήμερα.
Αποφάσεις που καταλύουν την δημοκρατία, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και καταστρέφουν τις οικονομικές δομές κρίνονται ως “νόμιμες” και μόνο όταν πρόκειται για τα μισθολογικά τους προνόμια ή τα συμφέροντα της ελίτ αντιδρά το δικαστικό κατεστημένο.
Πολλοί, μάλιστα, έντιμοι δικαστές, που επιχείρησαν να ταχθούν υπέρ των λαϊκών δικαίων και να προστατεύσουν το εισόδημα και την κατοικία των πολιτών, αντιμετώπισαν διώξεις ή υποχρεώθηκαν σε παραίτηση.
Όπως ξεκινάει το άρθρο της η βρετανική Daily Express:

“σήμερα η χώρα αυτή αντιμετωπίζει μια κρίση εξίσου σοβαρή με την σκοτεινή εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο Τσώρτσιλ, στον γνωστό λόγο του της 4ης Ιουνίου 1940 στη Βουλή των Κοινοτήτων, διακήρυττε: «Θα πολεμήσουμε [τους χιτλερικούς] στη γη και στη θάλασσα, θα πολεμήσουμε στον αέρα, θα πολεμήσουμε στις ακτές, στους κάμπους και στους δρόμους· δεν θα παραδοθούμε ποτέ»”.

Φαίνεται ότι, όπως λένε οι αγγλικές εφημερίδες, η Ευρωπαϊκή Ένωση γρήγορα μετατρέπεται σε δυστοπική επικράτεια για όσους δεν θα προλάβουν να αποδράσουν απ' αυτήν εγκαίρως.

(Μας το έστειλε για να το αναρτήσουμε φίλος του blog, έγκριτος νομικός, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του)
Πηγή "Πύλη των Φίλων"