AVE Ομπάμα!

Απαγορεύσαμε τις διαδηλώσεις για την επίσκεψή σου

15-11-2016

ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΙΤΗ, ΠΟΥ ΞΥΛΟΦΟΡΤΩΣΕ ΤΟΥΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΛΙΝΤΟΝ, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΣΙΠΡΑ 
Σε μια χειρονομία δουλοπρέπειας απέναντι στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση Τσίπρα απαγόρευσε ουσιαστικά τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας το διήμερο της επίσκεψης Ομπάμα.

Ο χάρτης της απαγορευμένης, για τους διαδηλωτές, ζώνης που ανακοίνωσε η ΕΛΑΣ είναι ακριβές αντίγραφο εκείνου που είχε ισχύσει κατά την επίσκεψη Κλίντον, το 1999, όταν η κυβέρνηση Σημίτη αντιμετώπισε τους διαδηλωτές με ωμή καταστολή. 

Η απαγόρευση συγκεντρώσεων δεν καλύπτει μόνο τα σημεία που πρόκειται να επισκεφθεί ο Αμερικανός πρόεδρος (Προεδρία Δημοκρατίας, Μέγαρο Μαξίμου, Ίδρυμα Νιάρχου) και τους δρόμους που θα διανύσει, αλλά περιλαμβάνει ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας, συμπεριλαμβανομένης της Βουλής και της αμερικανικής πρεσβείας. 

Η απαγόρευση συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων, μέσα στον τριήμερο γιορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αποτελεί πρόκληση για τα δημοκρατικά αισθήματα του ελληνικού λαού. 

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να επαίρεται ότι, απ' όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις μετά τη χούντα, είναι εκείνη που συνέβαλε όσο καμία άλλη στην προσπάθεια να καμφθούν τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του ελληνικού λαού και να εξαγνιστεί ο αμερικανικός παράγοντας. 

Προκαλούν πραγματική αποστροφή οι δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων και οι τοποθετήσεις του φιλοκυβρνητικού Τύπου που εμφανίζουν τον Ομπάμα, αυτόν τον “δολοφόνο με αγγελικό πρόσωπο”, περίπου σαν περιστερά της ειρήνης και “σωτήρα” της Ελλάδας. 

Μαζί με τον Κ. Σημίτη, ο Αλ. Τσίπρας έβαλε τα γυαλιά στους παραδοσιακά ατλαντικούς ηγέτες της ΝΔ. 

Επί της ουσίας της επίσκεψης, οι προσδοκίες που καλλιεργεί η κυβέρνηση είναι σκέτος “σανός” προς κατανάλωση από τα αφελέστερα υποζύγια του ατλαντισμού. 

Για το καυτό πρόβλημα του χρέους, ο Μπαράκ Ομπάμα δεν έχει να μας προσφέρει παρά ρητορικές πομφόλυγες, καθώς το θέμα εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τους Γερμανούς, άντε και τους Γάλλους, ενώ ο επισκέπτης μας ετοιμάζεται να παραδώσει τη σκυτάλη στον (μεταξύ των άλλων, γερμανικής καταγωγής) Ντόναλντ Τραμπ. 

Το μεγάλο ερώτημα δεν είναι “τι θα πάρουμε” από τον Μπαράκ Ομπάμα (αυτό, λίγο πολύ, το ξέρουμε), αλλά τι θα μας ζητήσει και τι θα του δώσει η κυβέρνηση Τσίπρα. 


Στο οικονομικό πεδίο, πέραν του πλιάτσικου των ιδιωτικοποιήσεων, που ασφαλώς ενδιαφέρει και τα αμερικανικά κεφάλαια, το ΔΝΤ, όπου οι Αμερικανοί ασκούν καθοριστική επιρροή, είναι εκείνο που ζητάει επίμονα περαιτέρω ακρωτηριασμό συντάξεων με άμεση κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, ομαδικές απολύσεις και αντισυνδικαλιστική νομοθεσία. 

Στα εξωτερικά θέματα, αν κρίνουμε από ρεπορτάζ του αστικού Τύπου, θα πιέσει για μια “λύση” του Κυπριακού στα πρότυπα του σχεδίου Ανάν, για νέες διευκολύνσεις στις αμερικανικές επιδρομές στη Μ. Ανατολή, κυρίως με πτήσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών και για ευθυγράμμιση με την αμερικανική γραμμή στις κυρώσεις έναντι της Ρωσίας. 

Με δυο λόγια, ο Μπαράκ Ομπάμα δεν έχει να μας προσφέρει παρά δηλητηριασμένα φρούτα, εμπλέκοντας βαθύτερα την Ελλάδα στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς στην περιοχή μας. 

Ως εκπρόσωπος της πιο φονικής, πολεμικής μηχανής του πλανήτη, ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ανεπιθύμητος σ' αυτή τη χώρα, που έχει υποφέρει τα πάνδεινα, στη νεώτερη ιστορία της, από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους. Αυτό θα διαδηλώσουν οι δημοκρατικοί πολίτες το ερχόμενο διήμερο, σπάζοντας τον κλοιό των αστυνομικών απαγορεύσεων. 

Α.Θ. 
Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016 

ΠΗΓΗ: 
http://www.iskra.gr/

Η «ΒΟΜΒΑ» ΤΡΑΜΠ

14-11-2016

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ντόναλντ Τραμπ ονομάζεται, λοιπόν, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ. Νίκησε τη Χίλαρι Κλίντον, παρ' όλο που αυτή πήρε οριακάπερισσότερους ψήφους στο σύνολο της χώρας. Οι ψηφοφόροι οι Αμερικανοί δεν είναι ''αντισυστημικοί''. Κάθε άλλο. Υπέρ του καπιταλισμού τάσσονται. Στις συνθήκες όμως της οικονομικής κρίσης έχουν υποστεί βίαιη πτώση του βιοτικού τους επιπέδου. Τάχθηκαν λοιπόν αυτή την φόρα κατά του πολιτικού τους συστήματος όχι επειδή είναι ''αντισυστημικοί'', αλά επειδή θέλουν καλύτερη και δικαιότερη κατανομή του πλούτου που παράγει η χώρα τους. Αυτό εξέφρασαν και με την ψήφο τους.

Κρίνουν και πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μας- ότι το πολιτικόσύστημα των ΗΠΑ αδιαφορεί για τους πολίτες της πλανητικής αυτής υπερδύναμης. Η βάση τόσο των πολιτών που στηρίζουν το Δημοκρατικό Κόμμα όσο και εκείνων που υποστηρίζουν το Ρεπουμπλικανικό προσπάθησαν να κάνουν ...''αντισυστημικές εξεγέρσεις'' εντός του υφιστάμενου συστήματος! Στο Δημοκρατικό Κόμμα αυτή η στάση των ψηφοφόρων εκπροσώπησε ο Μπέρνι Σάντερς. Το πάλεψε πολύ γερά εναντίον της Κλίντον, αλλά τελικά έχασε τη μάχη. Νίκησε η απολύτως ''συστημική'' Χίλαρι. Αντιθέτως, στους Ρεπουμπλικανούςεκπροσώπησε την ''κομματική πειθαρχία'' ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος σάρωσε 16 συνολικά ανθυποψηφίους του και πήρε το χρίσμα του κόμματος του. Αυτό του επέτρεψε να κατατροπώσει τη Χίλαρι Κλίντον σε επίπεδο εκλεκτόρων, παίρνοντας τελικά 306 εκλέκτορες σε σύνολο 548, έναντι 242 της Κλίντον, κερδίζοντας σε τριάντα πολιτείες. Όταν ο το αμερικάνικο αντίστοιχο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, οι Δημοκρατικοί, προσχωρούν πλησίστιοι στον νεοφιλελεύθερισμό και στην αντιδραστική πολιτική που αυτό συνεπάγεται, λογικό και αναμενόμενο να καλύπτει το κενό αυτό η λαϊκίστικη Δεξιά.

Αυτό συνιστά μάθημα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επιτρέπει στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να αποφασίσει αυτός, ο αρχιεπίσκοπος (!), ποιος θα είναι υπουργόςΠαιδείας και καθαιρεί τον ανεπιθύμητο γι' αυτό Νίκο Φίλη, τα πράγματα πάνε πολύ στραβά. Και μιλάμε για τον Νίκο Φίλη που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ...''αριστεριστής''! Δεν μπορεί όμως η Αριστερά των ΗΠΑ, της Ευρώπης ή της Ελλάδας να αφήνει αναπάντητους τους φόβους της εργατικής τάξης ότι οι μετανάστες θα της φάνε τις δουλειές, επειδή δέχονται να παίρνουν χαμηλότερους ή και πολύ χαμηλότερους μισθούς. Ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης αυτή ακριβώς η στάση της Αριστεράς προκαλεί τη γέννηση ρατσιστικών φαινομένων στην ίδια την εργατική τάξη - πόσω μάλλον στα μεσαία στρώματα.

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ έχει προκαλέσει πανικό στους Γερμανούς, οι οποίοι ήταν βέβαιοι ότι θα νικούσε η Χίλαρι Κλίντον. ''Οι Αμερικανοί το έκαναν πραγματικά – εξέλεξαν έναν ''κήρυκα του μίσους'' ως πρόεδρο τους'', έγραψε την Πέμπτη η ναυαρχίδα της γερμανικής Δεξιάς, η εφημερίδα Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε, η οποία συνέχιζε: '' Έτσι αποκάλεσε τον υποψήφιο Τραμπ με ασυνήθιστη οξύτητα και πιθανόν εντός της διευρυμένης πεποίθησης... Όμως η πλειοψηφία των Αμερικανών δεν ενδιαφέρθηκε για τις προειδοποιήσεις από την Ευρώπη και τις συστάσεις από το Χόλιγουντ. Έθεσαν έτσι ολόκληρες πρωτεύουσες στην κατάσταση σοκ''. Το πρωτοσέλιδο άρθρο υπογράφει ο ένας εκ των τεσσάρων εκδοτών της Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε. Πρωτοσέλιδο είναι και το άρθρο του εκδότη της σοσιαλδημοκρατικής εφημερίδας Ντι Τσάιτ, του Γιόζεφ Γιόφε, το οποίο αρχίζει ως εξής: ''Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι καμιά φυσιολογική μετακίνηση της πολιτικής τεκτονικής, αλλά ένας σεισμός ισχύος 8,5 ρίχτερ, ο οποίος θα συνταράξει την Αμερική και ολόκληρο τον κόσμο''. Προς το τέλος του το άρθρο αυτό αναφέρει: ''Παρόλα αυτά, εμείς πρέπει να πιστέψουμε ότι το Σύνταγμα των ΗΠΑ θα θέσει υψηλά εμπόδια σε αυτόν τον μεγαλομανή Μουσολίνι (!). Αυτό κρατάει οπωσδήποτε από 229 χρόνια. Έχει απογοητεύσει όλους τους σφετεριστές της εξουσίας... Θα απογοητεύσει επίσης και τον κλόουν του τρόμου, τον Τραμπ;'', αναρωτιέται ο εκδότης της σοσιαλδημοκρατικής εφημερίδας. Ομολογούμε ότι στα 35 χρόνια που διαβάζουμε συστημικά το Γερμανικό Τύπο είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τους Γερμανούς να αποκαλούν ένα νεοεκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ ''κήρυκα του μίσους'', ''σφετεριστή'' ή μεγαλομανή Μουσολίνι''.

Ταυτόχρονα όμως δείχνει η στάση αυτή και κάτι άλλο. Είναι η πρώτη φορά που δουλόφρονες, φραστικά ως προς τους Αμερικανούς, Γερμανοί τολμούν να βγάλουν τέτοια γλώσσαθρασύτητας προς τις ΗΠΑ! Είναι φανερό ότι για μια ακόμη φορά η Γερμανία ετοιμάζεται να αναστατώσει τον κόσμο ολόκληρο!

*Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ την Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΒΔΕΛΛΕΣ

 ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ «ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ»!

14-11-2016

ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΝΑ ΜΕΤΩΠΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Ο Γραμματέας του Π.Σ της ΛΑ.Ε Παν. Λαφαζάνης επισκέφθηκε την Παρασκευή (11/11) και το Σάββατο (12/11) τη Ρόδο.

Ο Παν. Λαφαζάνης μαζί με τοπικά στελέχη της ΛΑ.Ε περιόδευσαν την Παρασκευή το πρωί στην πόλη της Ρόδου, όπου συνάντησαν τη θερμή υποδοχή των πολιτών και των επαγγελματιών της πόλης, οι οποίοι σε σημαντικό βαθμό εκδήλωναν την ευρεία υποστήριξή τους στον αγώνα και τις θέσεις της ΛΑ.Ε.

Ο Παν. Λαφαζάνης την Παρασκευή το μεσημέρι έδωσε στο Δημαρχείο της πόλης συνέντευξη Τύπου, ενώ συνεντεύξεις έδωσε, επίσης, στο κρατικό ραδιόφωνο και σε τοπικές τηλεοράσεις.

Το βράδυ της Παρασκευής πραγματοποιήθηκε με επιτυχία και με τη συμμετοχή πολλών πολιτών που για πρώτη φορά προσέγγιζαν τη ΛΑ.Ε, ανοικτή πολιτική συγκέντρωση στη Ρόδο με ομιλητή τον Παν. Λαφαζάνη.

Το Σάββατο ο Παν. Λαφαζάνης και τα τοπικά στελέχη της ΛΑ.Ε περιόδευσαν στον Αρχάγγελο, όπου έτυχαν εντυπωσιακής υποδοχής και θερμών εκδηλώσεων από τους πολίτες και τους επαγγελματίες.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΒΔΕΛΛΕΣ

Ο Γραμματέας της ΛΑ.Ε στις τοποθετήσεις του στη Ρόδο τόνισε μεταξύ άλλων:

«Ο λεγόμενος ψευδεπίγραφος “ευρωπαϊσμός” της ευρωζώνης και της ΕΕ μαζί με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έχουν περιέλθει σε βαθιά κρίση και σε αποτελμάτωση, προκαλώντας σε όλη την Ευρώπη και τον πλανήτη πρωτοφανείς κοινωνικές ανισότητες, μεγάλη ανεργία, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, εκτεταμένη φτώχεια και εξαθλίωση, πολέμους και καταστροφή του περιβάλλοντος.

Η Αριστερά σήμερα, πρέπει να καταφέρει να ριζοσπαστικοποιηθεί και να περάσει στην αντεπίθεση, εάν δεν θέλουμε να δούμε να εκμεταλλεύονται αυτήν την κρίση του ψευδεπίγραφου ευρωπαϊσμού και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης νεοσυντηρητικές, ακροδεξιές, πολύ πιο αυταρχικές και ανορθολογικές δυνάμεις.

Αυτό σημαίνει, ότι η Αριστερά πρέπει να απεξαρτηθεί από την ευρωπληξία και τις αυταπάτες της αγοραίας “παγκοσμιοποίησης”, η οποία αντιπροσωπεύει, ίσως, τον πιο επιθετικό και καθολικό ιμπεριαλισμό που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι η Αριστερά θα επαναθεμελιωθεί με ταξικούς, κινηματικούς και πολιτικούς όρους για να εμβαθύνει, ξεπερνώντας μεγάλα λάθη του παρελθόντος, σε ένα ρεαλιστικό εναλλακτικό σχέδιο και βιώσιμο πρόγραμμα οικονομικοκοινωνικώνμετασχηματισμών, που θα έχουν ως συνέπεια μια αποδοτική οικονομία, και μια δίκαιη και αλληλέγγυα κοινωνία.

Η ελληνική κυβέρνηση και η συνολικά παρηκμασμένη μνημονιακή πολιτικοοικονομική τάξη πραγμάτων της χώρας μοιάζουν όλο και περισσότερο ως αραχνιασμένα απολιθώματα και ως πολιτικές βδέλλες που ρουφάνε κάθε ικμάδα αυτού του τόπου και πίνουν κυριολεκτικά το αίματου ελληνικού λαού.

Η κυβέρνηση, με τη συναίνεση και της μνημονιακής αντιπολίτευσης και μπροστά στην παταγώδη αποτυχία και του τρίτου μνημονιακού προγράμματος, οδεύει ολοταχώς σε τέταρτο μνημόνιο.

Το τέταρτο μνημόνιο διαμορφώνεται ως απαίτηση κυρίως του ΔΝΤ και με άλλοθι κάποιες ρυθμίσεις και αόριστες υποσχέσεις κοροϊδία για το αβίωτο και επονείδιστο χρέος που καλπάζει.

Αυτό το τέταρτο μνημόνιο θα δίνει τη χαριστική βολή στις κύριες συντάξεις, τις εργασιακές σχέσεις, τα λαϊκά εισοδήματα, τα σπίτια και ακίνητα των νοικοκυριών και μικρών επιχειρήσεων κλπ.

Σήμερα η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός δεν έχουν καμία άλλη επιλογή από την άμεση έξοδο από την ευρωζώνη και τη σύγκρουση και ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη ΕΕ, στη βάση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος που θα περιλαμβάνει τη διαγραφή του χρέους, την αποτελεσματική διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου, τη διαγραφή των χρεών των πιο αδύνατων νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών, τη διακοπή των ιδιωτικοποιήσεων και την ανάκτηση των δημόσιων στρατηγικών επιχειρήσεων, τη στήριξη των μικρών και πολύ μικρώνεπιχειρήσεων και της μικρομεσαίας αγροτιάς, την επαναφορά των εργασιακών κατακτήσεων και την ενίσχυση μισθών και συντάξεων».

ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΘΑ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΤΟ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Τέλος, ο Παν. Λαφαζάνης τόνισε ότι «σήμερα είναι πιο αναγκαίο και πιο επείγον από ποτέ να διαμορφωθεί το πιο πλατύ και αγωνιστικό πολιτικό, κινηματικό, κοινωνικό και εκλογικόμέτωπο όλων, χωρίς εξαίρεση των αριστερών, ριζοσπαστικών, πατριωτικών, δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Αυτό το μέτωπο των αντιμνημονιακών δυνάμεων είναι βέβαιον ότι θα αλλάξει αμέσως με την εμφάνισή του το πολιτικό σκηνικό, θα αποκτήσει γρήγορα πολιτική και κοινωνική δυναμική και είναι δυνατόν σε πρώτη φάση να αναδειχθεί σε δεύτερη πολιτική δύναμη, υποσκελίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, με ορατό στόχο να αναδειχθεί σε κυβέρνηση για μια ριζοσπαστική αντιμνημονιακή πορεία της χώρας.

Όσες δυνάμεις του ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού χώρου δεν συμβάλλουν αυτήν την ώρα στη μεγάλη αντιμνημονιακή συμπαράταξη που έχει ανάγκη ο τόπος, χρεώνονται με μεγάλη ευθύνηαπέναντι στο λαό και την Ελλάδα».

http://www.iskra.gr/index.php

Ελλάδα και ΗΠΑ, βίοι παράλληλοι

14-11-2016

Μετά την αποτυχία του πρωθυπουργού να τηρήσει τις υποσχέσεις του, κατ’ αναλογία με τον πρόεδρο Obama, η Ελλάδα πρέπει να βρει μία άλλη λύση – ένα επόμενο κίνημα, το οποίο να είναι σε θέση να την απελευθερώσει από τη γερμανική κατοχή, καθώς επίσης να μην την εξευτελίζει..

«Δεν υπάρχουν πια Έλληνες που να τοποθετούνται υπέρ των μνημονίων, θεωρώντας ότι αποτελούν πράγματι λύση στα προβλήματα της χώρας– αλλά μόνο κάποιοι ανόητοι, οι οποίοι δεν διακρίνουν άλλη δυνατότητα, τουλάχιστον όσον αφορά τη χρηματοδότηση του δημοσίου.

Κανένας πάντως δεν θέλει νέα δανεικά έναντι ενός τέταρτου οδυνηρού μνημονίου που πιθανότατα θα συνοδεύεται από ένα παράλληλο νόμισμα ή από την «κατοχική δραχμή» χωρίς κανένα αντίκρισμα – αφού θα έχει ήδη λεηλατηθεί η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία μας«..

Ανάλυση

Πριν από οκτώ χρόνια οι Αμερικανοί εξέλεξαν τον πρόεδρο Obama, επειδή ήταν ένας νεαρός πολιτικός, μη διαβρωμένος από το σύστημα – ενώ τους είχε υποσχεθεί πως θα περιορίσει τις στρατιωτικές δαπάνες, αποσυρόμενος από τα διεθνή πεδία μαχών, στηρίζοντας παράλληλα τα μεσαία και κατώτερα εισοδηματικά στρώματα. Ουσιαστικά είχε τοποθετηθεί υπέρ ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού, στη θέση του μονοπωλιακού καπιταλισμού και του άκρατου νεοφιλελευθερισμού– ενός δίκαιου πολιτεύματος για την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας.

Εν τούτοις τους απογοήτευσε οικτρά και δεν τήρησε τις υποσχέσεις του, ενώ οδήγησε τις Η.Π.Α. σε νέες περιπέτειες, πιθανότατα επηρεαζόμενος από την κυρία Clinton –  ιδίως στη Λιβύη, όπου ανέτρεψε το καθεστώς ανοίγοντας το δρόμο στην ISIS και βυθίζοντας τη χώρα στην αναρχία. Κυρίως όμως στη Μέση Ανατολή, όπου προκάλεσε μία τεράστια ανθρωπιστική/γεωπολιτική καταστροφή και ένα μεταναστευτικό χάος – δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία στη Ρωσία να εισέλθει δυναμικά στη διεθνή σκηνή.

Εκτός αυτού δημιούργησε ανόητα μεγάλες εστίες πυρκαγιάς αφενός μεν στην Ουκρανία, αφετέρου στην Αίγυπτο – όπου στηρίχθηκε το τρομοκρατικό καθεστώς των αδελφών Μουσουλμάνων. Παράλληλα τεκμηριώθηκε η διαφθορά του ιδρύματος Clinton κατά τη διάρκεια που η πρώην πρώτη κυρία ήταν υπουργός εξωτερικών – αφού εισέπραξε μέσω αυτού χρήματα από διάφορα επιχειρηματικά λόμπι, καθώς επίσης από κράτη όπως η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Τουρκία, αποφεύγοντας να πληρώνει φόρους.

Τέλος, διπλασίασε το δημόσιο χρέος στα 20 τρις $, προσθέτοντας όσο όλοι οι υπόλοιποι πρόεδροι σε 220 χρόνια (!), ενώ έδωσε την ευκαιρία στη Γερμανία να απομυζεί αχόρταγα τις άλλες χώρες εταίρους της, με αποτέλεσμα να διεκδικεί την ανεξαρτησία της από τις Η.Π.Α., μέσω της ηγεμονίας της στην ΕΕ – όταν ταυτόχρονα παράγει τεράστια πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, εις βάρος ολόκληρου του υπόλοιπου πλανήτη.

Ως εκ τούτου, οι Αμερικανοί μάλλον καταψήφισαν την κυρία Clintonκαι τον κ. Obama , παρά ψήφισαν τον κ. Tramp – ο οποίος δαπάνησε τα μισά χρήματα στην προεκλογική του εκστρατεία, ενώ δεν στηρίχθηκε καν από το κόμμα του.

Ακόμη περισσότερο, επέλεξαν το νέο πρόεδρο χωρίς να έχει ένα σαφές οικονομικό πρόγραμμα – εκτός από το ότι θα μειώσει τους φόρους στο 15% (γεγονός που θα ωφελήσει προφανώς τη μεσαία και ανώτερη εισοδηματική τάξη, αφού η ανώτατη δεν πληρώνει καθόλου), θα αυξήσει τις δημόσιες επενδύσεις, θα επιδιώξει την επιστροφή κεφαλαίων στη χώρα του περιορίζοντας το φόρο στο 10%, ενώ θα εμποδίσει τη μεταφορά των θέσεων εργασίας στο εξωτερικό (είτε επιβάλλοντας δασμούς στις εισαγωγές, είτε κυρώσεις σε εκείνες τις χώρες που υποτιμούν σκόπιμα τα νομίσματα τους για να στηρίξουν τις εξαγωγές τους).

Το βασικότερο όλων ήταν πάντως το ότι, ο κ. Trump υποσχέθηκε πως θα κάνει την Αμερική ξανά μεγάλη – ότι λοιπόν θα την οδηγήσει στην πρώτη θέση, από την τέταρτη που βρίσκεται σήμερα, σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα (γράφημα). Λογικά επομένως ανησυχούν οι βασικοί της ανταγωνιστές – πριν από όλους η Γερμανία που, έχοντας εκμεταλλευθεί την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, λόγω της οποίας διατηρείται ανταγωνιστικά χαμηλή η ισοτιμία του δικού της ευρώ, ευρίσκεται στην πρώτη θέση, με σημαντικά πλεονάσματα απέναντι στις Η.Π.Α., στη Μ. Βρετανία κοκ.

Επεξήγηση γραφήματος: Οι καλύτερες χώρες του πλανήτη (κριτήρια).

Περαιτέρω, αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς δεν είναι οι Η.Π.Α. αλλά η Ελλάδα – όπου οι Έλληνες ουσιαστικά καταψήφισαν την πολιτική των μνημονίων τον Ιανουάριο του 2015, ενώ επέλεξαν έναν νεαρό πολιτικό από ένα μη διεφθαρμένο ακόμη κόμμα, με κριτήριο τις τότε υποσχέσεις/δεσμεύσεις του. Έπραξαν δηλαδή όπως οι Αμερικανοί το 2008, όπου οδήγησαν τον κ. Obama στην εξουσία – με τα ίδια δυστυχώς αποτελέσματα, παρά το ότι του έδωσαν και δεύτερη ευκαιρία το Σεπτέμβρη, συγχωρώντας του μία από τις μεγαλύτερες ίσως προδοσίες στην παγκόσμια ιστορία (αντιστροφή του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ).

Σε κάθε περίπτωση, οι Έλληνες δεν επέλεξαν την αριστερή πολιτική, αφού θεωρούν πως είναι αδύνατον να υιοθετηθεί από μία και μοναδική χώρα στον πλανήτη – γεγονός που τεκμηριώθηκε από την αποτυχία της αριστερής πλατφόρμας της κυβέρνησης να εισέλθει στη Βουλή, παρά το ότι είχε συμπεριφερθεί έντιμα, αρνούμενη να επικυρώσει την προδοσία και το τρίτο μνημόνιο. Κατά την άποψη μας πάντως, το πολίτευμα που προσελκύει τους περισσότερους Έλληνες είναι επίσης ο δημοκρατικός σοσιαλισμός – η ελεύθερη, μικτή οικονομία δηλαδή, με κοινωνικό πρόσωπο.

Ανάγκη αλλαγής

Συνεχίζοντας, μετά την οικτρή αποτυχία του πρωθυπουργού να τηρήσει τις υποσχέσεις του, κατ’ αναλογία με τον πρόεδρο Obama, είναι σήμερα φανερό το ότι, η Ελλάδα πρέπει να βρει μία άλλη λύση – ένα επόμενο κίνημα, το οποίο να είναι σε θέση να την κάνει εάν όχι ξανά μεγάλη, τουλάχιστον να την απελευθερώσει από την κρίση, από την ντροπή , από τη γερμανική κατοχή, καθώς επίσης από την παγίδα του χρέους, στην οποία δυστυχώς οδηγήθηκε.

Η ανάγκη μίας τέτοιας αλλαγής στην πατρίδα μας είναι ασφαλώς άμεση – πριν ακόμη λεηλατηθεί και οδηγηθεί ακούσια στην «κατοχική δραχμή». Δεν υπάρχει άλλωστε η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με το ότι, η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει παρά το ότι έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος από μία ακόμη κυβέρνηση των μνημονίων, η οποία της προξένησε νέες ζημίες πάνω από 50 δις €, εξευτελίζοντας την ξανά διεθνώς.

Η βεβαιότητα μας οφείλεται κυρίως στο ότι, η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα η οποία ακόμη και σήμερα, με τα κριτήρια της ίδιας έρευνας που τοποθετεί τη Γερμανία στην πρώτη θέση και τις Η.Π.Α. στην τέταρτη, βρίσκεται στην 26η θέση μεταξύ όλων των χωρών παγκοσμίως πριν από το Μεξικό, τη Μαλαισία, τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία, τη Ν. Αφρική κλπ.

Για να μπορέσει όμως να τα καταφέρει σήμερα η Ελλάδα, θα πρέπει να εξασφαλισθούν άμεσα οι απαραίτητες προϋποθέσεις – πριν από κάθε τι άλλο η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους, αφού έχει καταστεί πλέον μη βιώσιμο χωρίς να φταίει τόσο η ίδια , όσο το ΔΝΤ. Άλλωστε χωρίς αυτή τη διαγραφή, είναι αδύνατον να δρομολογηθούν πια όλα εκείνα τα μέτρα, τα οποία απαιτούνται για την αναβίωση της ελληνικής οικονομίας – μεταξύ των οποίων τα εξής:

(α) Η μείωση της φορολογίας στο 15%, έτσι ώστε να είναι ανταγωνιστική με τις γύρω χώρες – οπότε να πάψουν να μεταναστεύουν οι υγιείς επιχειρήσεις στο εξωτερικό, να εξυγιανθούν οι υφιστάμενες παύοντας να έχουν ζημίες, να διενεργηθούν επενδύσεις στον εξαγωγικό μας κλάδο, στον οποίο συμπεριλαμβάνεται ο τουρισμός κοκ.

Υπενθυμίζουμε εδώ ξανά πως η μείωση της φορολογίας βοηθάει κυρίως τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις – αφού οι μεγάλες, καθώς επίσης τα υποκαταστήματα των πολυεθνικών στην Ελλάδα, δεν πληρώνουν σχεδόν καθόλου εκμεταλλευόμενες τους φορολογικούς παραδείσους, καθώς επίσης τις διάφορες άλλες δυνατότητες αποφυγής φόρων .

(β)  Η στήριξη του τραπεζικού τομέα από το κράτος με νέα κεφάλαια, έτσι ώστε να είναι σε θέση αφενός μεν να χρηματοδοτήσει την πραγματική οικονομία, αφετέρου να ρυθμίσει τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια του ιδιωτικού τομέα – με τη μετατροπή των ενυπόθηκων σε Leaseback, όπου αυτοί που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν τις δόσεις να διαμένουν με ενοίκιο στα σπίτια τους, με το πάγωμα μέρους των επιχειρηματικών δανείων για κάποιο χρονικό διάστημα με πολύ χαμηλά επιτόκια, με διαγραφές όπου αιτιολογούνται κοκ.

Με τον τρόπο αυτό οι ελληνικές τράπεζες δεν θα αφελληνισθούν μετατρεπόμενες σε κερδοσκοπικά κεφάλαια, ενώ το κράτος θα μπορέσει αργότερα να πουλήσει τη συμμετοχή του στον ιδιωτικό τομέα, ως οφείλει – αφού οι μόνες επιχειρήσεις που πρέπει να έχει στην ιδιοκτησία του είναι οι κοινωφελείς, οι στρατηγικές και οι μονοπωλιακές κερδοφόρες (όπου δυστυχώς ξεπουλήθηκε ο ΟΠΑΠ).

Το σημαντικότερο, θα ανακτηθεί η πιστοληπτική ικανότητα του ιδιωτικού μας τομέα, αφού θα έχει αποκατασταθεί προηγουμένως, μέσω της διαγραφής, η αντίστοιχη του δημοσίου – οπότε, μεταξύ άλλων, όπως η δημιουργία νέων χρημάτων από το πουθενά χωρίς την οποία η ανάπτυξη είναι ουτοπική , θα μπορούμε να συμμετέχουμε στα προγράμματα της ΕΚΤ, αυξάνοντας επί πλέον τη ρευστότητα στην οικονομία μας.

(γ)  Η στήριξη ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων από το δημόσιο, έτσι ώστε να μην ξεπουληθούν σε εξευτελιστικές τιμές – μεταξύ των οποίων της ΔΕΗ, για να μπορέσει να διαγράψει εκείνες τις απαιτήσεις της που δεν μπορεί να εισπράξει, λόγω της πολιτικής των μνημονίων (περί τα 2,5 δις €).

(δ)  Η παροχή επενδυτικών κινήτρων στις εξαγωγικές επιχειρήσεις, έτσι ώστε να εκμεταλλευτεί η Ελλάδα τη ζήτηση των άλλων χωρών – αφού η εγχώρια έχει καταρρεύσει, λόγω των μειώσεων των εισοδημάτων των Ελλήνων. Επίσης στη ναυτιλία, στην οποία οι Έλληνες εφοπλιστές κατέχουν την πρώτη θέση παγκοσμίως – γεγονός που θα λειτουργούσε επί πλέον προς όφελος του διεθνούς εμπορίου και των εξαγωγών μας.

(ε)  Η αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, με στόχο κυρίως την καταπολέμηση της ανεργίας, καθώς επίσης την άνοδο της εγχώριας ζήτησης – έτσι ώστε να επιλυθεί ταυτόχρονα το πρόβλημα του ασφαλιστικού μας συστήματος, πριν καταρρεύσει.

(στ) Η θέσπιση κινήτρων για την επιστροφή των καταθέσεων από το εξωτερικό, καθώς επίσης από τα σπίτια και τις θυρίδες – ποσόν που υπολογίζεται πάνω από 100 δις €, οπότε θα εξυγιαίνονταν αυτόματα οι τράπεζες μας. Φυσικά προϋποθέτει την ως άνω στήριξη του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος, έτσι ώστε να πεισθούν οι καταθέτες πως οι αποταμιεύσεις τους θα είναι ασφαλείς – καθώς επίσης τη διαγραφή μέρους των χρεών του δημοσίου, αφού διαφορετικά δεν πρόκειται να εμπιστευθεί κανένας τη χώρα.

(ζ)  Η έκδοση εθνικών ομολόγων, ενδεχομένως με εγγύηση την περιουσία του ΤΑΙΠΕΔ, για τη μετατροπή του χρέους που θα απέμενε μετά τη διαγραφή σε εσωτερικό – οπότε να περιορισθεί ο κίνδυνος μίας επόμενης χρεοκοπίας, ο οποίος συνήθως οφείλεται στον εξωτερικό δανεισμό.

Συνεχίζοντας, προφανώς απαιτείται παράλληλα η δρομολόγηση των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών, οι οποίες φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με τις μειώσεις των μισθών – ενώ επιγραμματικά είναι η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και της διαπλοκής, η αύξηση της αποδοτικότητας του δημοσίου, η υιοθέτηση ενός απλού φορολογικού συστήματος, η εξυγίανση των Θεσμών , ένα λειτουργικό επιχειρηματικό πλαίσιο κοκ.

Βέβαια, θα πρέπει να επιλυθεί προηγουμένως το πολιτικό και κοινωνικό μας πρόβλημα –  αφού, εάν οι Πολίτες δεν εμπιστευθούν το κράτος τους, πόσο μάλλον εάν συνεχίσουν να το μισούν όπως συμβαίνει σήμερα, θεωρώντας το υπεύθυνο για όλα τα δεινά τους, τότε δεν υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα για το μέλλον.

Επίλογος

Περαιτέρω, εάν οι κατ’ επίφαση δανειστές μας δεν εγκρίνουν τα παραπάνω σε ένα νέο κίνημα που θα έχει το θάρρος να τα απαιτήσει, μαζί με της γερμανικές επανορθώσεις , τότε θα πρέπει να αποτολμήσει η χώρα μας τη στάση πληρωμών  πριν ακόμη οδηγηθούμε σε ένα τέταρτο οδυνηρό μνημόνιο που πιθανότατα θα συνοδεύεται από ένα παράλληλο νόμισμα ή από την «κατοχική δραχμή», χωρίς κανένα αντίκρισμα αφού θα έχει ήδη λεηλατηθεί η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία μας.

Φυσικά η στάση πληρωμών οφείλει να δρομολογηθεί εντός της Ευρωζώνης (ανάλυση), αναλαμβάνοντας το ρίσκο να μας επιβάλλουν τότε οι Ευρωπαίοι την έξοδο μας από το κοινό νόμισμα – παρά το ότι δεν έχουν απολύτως κανένα δικαίωμα και εκτός του ότι προϋποθέτει αρκετούς μήνες διαπραγματεύσεων. Σε μία τέτοια περίπτωση και υπό την προϋπόθεση της διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων ήπια και σωστά, η Ελλάδα ασφαλώς θα τα κατάφερνε – αφού διαθέτει τον απαραίτητο πλούτο, ενώ το βασικό της πρόβλημα είναι η κακοδιαχείριση του.

Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει είτε με τον ένα τρόπο, είτε με τον άλλο – αρκεί να υπάρξει μία ικανή και έντιμη κυβέρνηση, την οποία να μπορούν να εμπιστεύονται όλοι οι Πολίτες. Χωρίς την ύπαρξη μίας τέτοιας κυβέρνησης, θα ήταν ασφαλώς αιθεροβάμων αυτός που θα πίστευε ότι, μπορεί να επιτευχθεί η διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους, να προβεί εναλλακτικά η χώρα σε στάση πληρωμών διαπραγματευόμενη σωστά το μέλλον της, καθώς επίσης να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα εξυγίανσης της.

Πόσο μάλλον ότι μπορούν να επιστρέψουν οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες, να πουληθούν ομόλογα σε ιδιώτες ή να βοηθήσουν όλοι μαζί οι Έλληνες στην επανεκκίνηση της οικονομίας τους κοκ. – παρά το ότι τα οφέλη τους θα ήταν τεράστια, τόσο σε εθνικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Ως εκ τούτου, το πρόβλημα της χώρας μας είναι κυρίως πολιτικό και δευτερευόντως κοινωνικό (παιδεία) – με το οικονομικό, από το οποίο εξαρτάται το εθνικό, να ακολουθεί στην τρίτη μόλις θέση.

http://www.analyst.gr/2016/11/14/ellada-kai-ipa-vioi-paralliloi/2/

Οι επαγγελίες του Τραμπ συνιστούν ευθεία απειλή για την πανίσχυρη ολιγαρχία του χρήματος

14-11-2016

Οι επαγγελίες του Τραμπ συνιστούν ευθεία απειλή για την πανίσχυρη ολιγαρχία του χρήματος

ΠΗΓΗ
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Το είδαμε στο ελληνικό και στο βρετανικό δημοψήφισμα, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Η αντισυστημική ψήφος είναι συνήθως βουβή. Ακολουθεί υπόγειες διαδρομές. Ειδικά όταν προέρχεται από μικρομεσαίους νοικοκυραίους με μάλλον συντηρητική ιδεολογία που δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν πολιτικό θόρυβο, όπως οι δεδηλωμένοι αριστεροί και οι αμφισβητίες των κοινωνικών κινημάτων.

Παρόλα αυτά, τόσο οι δημοσκόποι όσο και τα κατεστημένα Μίντια δεν έμαθαν το μάθημά τους. Συνέχισαν να διαβάζουν τα γεγονότα λες και βρισκόμαστε στο 2006. Γι’ αυτό και συνεχώς διαψεύδονται παταγωδώς, γεγονός που συρρικνώνει περαιτέρω την ήδη μειωμένη αξιοπιστία τους. Δεν τους είναι, άλλωστε, εύκολο να χωνέψουν το γεγονός ότι το μέχρι πριν μερικά χρόνια χειραγωγημένο ακροατήριό τους έχει περιέλθει σε κατάσταση εκλογικής ανταρσίας εναντίον των αρχουσών ελίτ.

Πριν 10 χρόνια θα ήταν αδιανόητο ο Σάντερς, ένας σοσιαλιστής από το μικρό και ασήμαντο Βερμόντ, να διεκδικούσε επί ίσοις όροις το χρίσμα των Δημοκρατικών από την Κλίντον. Και βεβαίως θα ήταν αδιανόητο ένας τύπος όπως ο Τραμπ να έπαιρνε το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών και πολύ περισσότερο να εκλεγόταν πρόεδρος.

Όπως προαναφέραμε δεν πρόκειται για αμερικανική ιδιοτροπία. Το Brexit μπορεί να πάτησε στον παραδοσιακό βρετανικό ευρωσκεπτικισμό, αλλά πήγασε από την ίδια μήτρα που τροφοδοτεί ακροδεξιά και αριστερά κινήματα, τα οποία τείνουν να αλλάξουν τον πολιτικό χάρτη σ’ όλη τη Δύση.

Στην Ελλάδα των Μνημονίων η εκλογική επιρροή του άλλοτε πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε σε μονοψήφιο ποσοστό, ενώ η ΝΔ αγωνίζεται να ξεπεράσει το 30%! Ο ΣΥΡΙΖΑ, που μια ζωή αγωνιζόταν να υπερβεί το 3% για να εισέλθει στη Βουλή, αναδείχθηκε πρώτο κόμμα και κυβερνά. Η Χρυσή Αυγή, που έπαιρνε 0,3%, σήμερα είναι σταθερά τρίτο κόμμα.

Στην άλλοτε πρωταθλήτρια του ευρωπαϊσμού Ιταλία πρώτη δημοσκοπικά δύναμη είναι το Κίνημα του Γκρίλο που έχει στη σημαία του την έξοδο από το ευρώ. Στην Αυστρία με την ισχυρή σοσιαλδημοκρατική παράδοση Πρόεδρος Δημοκρατίας πιθανότατα θα εκλεγεί ο υποψήφιος της ακροδεξιάς. Στη Γαλλία πρώτο κόμμα κατά πάσα πιθανότητα θα έλθει το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν. Από το πουθενά έχουν γίνει κεντρικοί πολιτικοί παίκτες στην Ισπανία το αριστερό κίνημα Ποδέμος και στη χώρα της Μέρκελ το ξενοφοβικό-ευρωφοβικό κόμμα “Εναλλακτική για τη Γερμανία”.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε παραθέτοντας και άλλα παρόμοια. Αυτό που έχει σημασία, όμως, είναι να υπογραμμισθεί το γεγονός ότι η παραδοσιακή πολιτική ηγεμονία του διδύμου κεντροδεξιά-κεντροαριστερά όχι μόνο αμφισβητείται αλλά και απειλείται με κατάρρευση.

Τα μικρομεσαία στρώματα, που στρέφουν μαζικά την πλάτη στις παραδοσιακά κυρίαρχες πολιτικές παρατάξεις, δεν έχουν, βεβαίως, προσβληθεί από κάποιου είδους ιδεολογικό ιό που τα ωθεί στα άκρα. Η κύρια αιτία που αμφισβητούν την κατεστημένη τάξη πραγμάτων είναι ότι αυτή περισσότερο ή λιγότερο ανατρέπει τις σταθερές του βίου τους σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του δυτικού κόσμου.

Αναμφισβήτητα, οι μεγαλύτερες ή μικρότερες αλλαγές στο πολιτικό χάρτη των δυτικών χωρών είναι προϊόν των τεκτονικών αλλαγών που συνεχίζει να προκαλεί στις δυτικές κοινωνίες η οικονομική κρίση του 2008. Η κρίση, όμως, δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι αυθεντικό προϊόν της απληστίας της ολιγαρχίας του χρήματος.

Η ανισοκατανομή του πλούτου έχει προσλάβει τρομακτικές διαστάσεις. Σύμφωνα με την εφημερίδα New York Times, στη δεκαετία του 1990 το 1% των Αμερικανών προσποριζόταν το 45% της αύξησης του ΑΕΠ. Στη οκταετία του Μπους (2000-08) το 45% έγινε 65% και στην οκταετία του Ομπάμα εκτοξεύθηκε στο 93%!

Η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά εδραίωσαν τη μακρόχρονη πολιτική ηγεμονία τους στο άρρητο κοινωνικό συμβόλαιο, με βάση το οποίο εξασφάλιζαν στα μικρομεσαία στρώματα ευημερία και Κοινωνικό Κράτος, ή ένα συνδυασμό των δύο. Από ένα χρονικό σημείο και πέρα, όμως, συνέκλιναν και λειτούργησαν σαν όχημα και για την παγκοσμιοποίηση και κατ’ επέκτασιν για την εφαρμογή της ατζέντας του (νεο)φιλελευθερισμού.

Με τον τρόπο αυτό, όμως, ροκάνισαν το κλαδί που στηρίζονται. Για μία περίοδο η ευημερία συντηρήθηκε με δημόσιο δανεισμό, αλλά πλέον η πραγματικότητα έρχεται με δύναμη στην επιφάνεια με τη μορφή της λιτότητας. Η πραγματικότητα είναι ότι με όργανο τις πολιτικές ελίτ η ολιγαρχία του χρήματος το έχει παραξηλώσει. Για την ακρίβεια, με κυνισμό αποδομεί τα αμορτισέρ που μεταπολεμικά όχι μόνο διατήρησαν την κοινωνική ειρήνη, αλλά και τροφοδότησαν μία πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη.

Αν και η οικονομική πολιτική του απερχόμενου προέδρου μετρίασε την κρίση στις ΗΠΑ, ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού δυσκολεύεται και εκεί να επιβιώσει αξιοπρεπώς. Δεν πρόκειται μόνο για τις μειονότητες και τους παραδοσιακά περιθωριοποιημένους. Η παγκοσμιοποίηση πετάει έξω από το “τρένο” μικρομεσαίους λευκούς νοικοκυραίους και ειδικά την παραδοσιακή λευκή εργατική τάξη που έχει πληγεί καίρια από την αποβιομηχάνιση.

Η εκλογή Τραμπ είναι το προϊόν αυτής ακριβώς της κατάστασης. Μία ματιά στον εκλογικό χάρτη των ΗΠΑ δείχνει ότι η Χίλαρι ψηφίσθηκε κατά κανόνα από την ανώτερη τάξη και τα μεσαία στρώματα που έχουν ενσωματωθεί στο πλαίσιο του οικονομικού φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Επίσης, από τις μειονότητες (μαύροι, ισπανόφωνοι, μουσουλμάνοι κ.α.) που φοβήθηκαν από την αντιμεταναστευτική ρητορική του υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων. Και οι δύο αυτές κατηγορίες ζουν περισσότερο στην ανατολική και στη δυτική ακτή, οι οποίες και βάφτηκαν γαλάζιες (Δημοκρατικοί). Αντιθέτως, οι ενδιάμεσες Πολιτείες βάφτηκαν κόκκινες (Ρεπουμπλικάνοι).

Όταν ο Τραμπ αναρωτιόταν γιατί το iphone να φτιάχνεται στην Κίνα και όχι στις ΗΠΑ, άγγιζε ευαίσθητες χορδές δεκάδων εκατομμυρίων Αμερικανών που άμεσα ή έμμεσα έχουν πληγεί από την αποβιομηχάνιση. Ήταν προεκλογικό “πυρηνικό” όπλο η υπόσχεσή του ότι θα επιβάλλει δασμούς 35% στα εισαγόμενα για να υποχρεώσει σε επαναπατρισμό τις αμερικανικές επιχειρήσεις, που έχουν μεταφέρει τα εργοστάσιά τους σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους και ανύπαρκτων εργασιακών δικαιωμάτων.

Προς την ίδια κατεύθυνση λειτούργησε και η ρητορική του για λήψη δραστικών μέτρων εναντίον του μεταναστευτικού ρεύματος. Η μαζική είσοδος μεταναστών παροξύνει το ένστικτο αυτοσυντήρησης κοινωνιών που ήδη νοιώθουν ότι απειλούνται με φτωχοποίηση. Γι’ αυτά τα τμήματα του πληθυσμού, ο ανταγωνισμός από τη φθηνή εργασία των μεταναστών βιώνεται σαν πρόσθετη απειλή. Γι’ αυτό και ως αντίδραση στις ΗΠΑ επικρατεί ένα αίσθημα νοσταλγίας για τις παλιές καλές ημέρες. Αντιστοίχως, στην Ευρώπη ενισχύεται η τάση παλινδρόμησης στο εθνικό κράτος.

Οι επαγγελίες του Τραμπ συνιστούν όχι απλώς φρένο στην παγκοσμιοποίηση, αλλά και ευθεία απειλή για την πανίσχυρη ολιγαρχία του χρήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι σύσσωμο σχεδόν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τα μεγάλα Μίντια και όλα τα παρακλάδια του αμερικανικού και διεθνούς κατεστημένου στήριξαν με πάθος τη Χίλαρι.

Ταυτοχρόνως, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να γελοιοποιήσουν και να αποδομήσουν ηθικά τον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και η ηγεσία του ίδιου του κόμματός του όχι μόνο προσπάθησε να τον σαμποτάρει στην κούρσα για το χρίσμα, αλλά και όταν το κέρδισε αρκετά μέλη της έφθασαν στο σημείο να ταχθούν υπέρ της Κλίντον!

Αν και ο Τραμπ ξεκίνησε να διεκδικήσει την προεδρία μάλλον χαζοχαρούμενα, στην πορεία εξέφρασε την απόγνωση και την οργή των μικρομεσαίων λευκών νοικοκυραίων. Σ’ αυτό συνέβαλλαν αποφασιστικά με τις επιθέσεις τους οι αντίπαλοί του. Είναι από τις ειρωνείες της ιστορίας ότι ένας δισεκατομμυριούχος έφθασε να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ, υποστηρίζοντας ότι η παγκοσμιοποίηση είναι επιλογή των αρχουσών ελίτ και όχι φυσική εξέλιξη.

Αυτός ακριβώς, άλλωστε, είναι και ο κοινός παρονομαστής του με τις θέσεις του Σάντερς. Μπορεί οι δύο τους να έχουν μεγάλες διαφορές (π.χ. στα ζητήματα της φορολογίας, του συστήματος υγείας και της μετανάστευσης), αλλά αμφότεροι αμφισβήτησαν το “ιερό” δόγμα της ολιγαρχίας του χρήματος.

Όσο οι άρχουσες ελίτ συνειδητοποιούν ότι χάνουν τον πολιτικό έλεγχο μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας τόσο καταφεύγουν με αντιδημοκρατικές πρακτικές. Σερβίρουν νέου τύπου “αριστοκρατικές” αντιλήψεις, με σκοπό να αμφισβητήσουν την ικανότητα του λαού να αποφασίζει για κρίσιμα ζητήματα. Το είδαμε στην περίπτωση του Brexit, το ξαναβλέπουμε στην εκλογή Τραμπ.

Στην πραγματικότητα, αμφισβητούν τον πυρήνα της αστικής δημοκρατίας, η οποία, στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, τείνει να μετατραπεί σε κέλυφος. Οτιδήποτε αμφισβητεί τη δέσμη των κυρίαρχων θέσεων χαρακτηρίζεται λαϊκισμός, απαξιώνεται και εξοβελίζεται. Είναι ενδεικτικό ότι γνωστός Έλληνας φιλελεύθερος καθηγητής έφθασε στο σημείο να χαρακτηρίσει τους ψηφοφόρους του Τραμπ «ψεκασμένους».

Είναι τέτοια η περιφρόνηση που επιδεικνύουν οι άρχουσες ελίτ προς το πόπολο και έχει γίνει τέτοια κατάχρηση στην πλύση εγκεφάλου, που έχει φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα. Όταν τα κατεστημένα Μίντια υποστηρίζουν με πάθος κάτι, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αντανακλαστικά υιοθετεί την αντίθετη θέση.

Είναι αληθές ότι η προεκλογική μάχη Τραμπ-Κλίντον είχε πολλές “βρώμικες” πτυχές. Από την άλλη πλευρά, όμως, ήταν, ίσως, η πρώτη φορά που σε μία αμερικανική προεκλογική εκστρατεία μπήκαν στο τραπέζι τα πιο κρίσιμα ζητήματα. Μέχρι τώρα, η γενικευμένη ενοχοποίηση του κράτους ήταν κοινός παρονομαστής. Ο Τραμπ δεν ποντάρισε σ’ αυτό το χαρτί. Για την ακρίβεια, έβαλε στην άκρη τα περισσότερα από τα στερεότυπα της προεκλογικής ρητορικής των Ρεπουμπλικάνων, όπως η θρησκεία, η οπλοκατοχή κλπ.

Όπως προαναφέραμε εστίασε στο χαρτί της αντιπαγκοσμιοποίησης και της ανάσχεσης του μεταναστευτικού ρεύματος, συνδέοντας και τα δύο με τη διάχυτη οικονομικοκοινωνική ανασφάλεια της “βαθιάς Αμερικής”. Στην πραγματικότητα, ο Τραμπ υπερέβη την παραδοσιακή διαχωριστική γραμμή Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι. Ανέδειξε έναν άλλο διαχωρισμό που αναδύεται από τα σπλάχνα της αμερικανικής κοινωνίας και παραπέμπει σε μία νέα κοινωνικοταξική πραγματικότητα.

Συνεπής με τη στρατηγική του, δεν προσπάθησε να επεκταθεί, αλιεύοντας ψήφους από προνομιακά ακροατήρια των Δημοκρατικών, όπως είναι οι μειονότητες. Αντιθέτως, απευθύνθηκε με σχεδόν απόλυτο τρόπο στη λευκή “βαθιά Αμερική”. Απευθύνθηκε στους Αμερικανούς που η παγκοσμιοποίηση πετάει έξω από το τρένο και τους οποίους η Κλίντον αποκάλεσε ωμά «θλιβερούς ανθρώπους». Σ’ αυτούς που οι Δημοκρατικοί δεν προσφέρουν καμία προοπτική, επειδή τους αντιμετωπίζουν σαν τα αναπόφευκτα θύματα της “προόδου”.

Μόνο ο χρόνος θα δείξει εάν ως πρόεδρος ο Τραμπ θα παραμείνει έστω και μερικώς πιστός στην προεκλογική ατζέντα του. Δύσκολο, επειδή έχει απέναντί του σύσσωμες τις άρχουσες ελίτ των ΗΠΑ και της διεθνούς ολιγαρχίας του χρήματος. Είναι ενδεικτικός ο απαξιωτικός τρόπος που τον αντιμετώπισε προεκλογικά το ευρωιερατείο και τα κατεστημένα ευρωπαϊκά Μίντια.

Από την άλλη πλευρά, είναι εξίσου δύσκολο να μετατραπεί ολοσχερώς στο αντίθετό του. Το πιθανότερο είναι ότι θα αναζητήσει ένα βιώσιμο συμβιβασμό. Μένει, ωστόσο, να αποδειχθεί εάν κι αυτό ακόμα θα καταστεί δυνατό. Όπως, όμως, και εάν εξελιχθούν τα πράγματα, το σημαντικό είναι ότι το λαϊκό κύμα που τον έστειλε στην προεδρία δεν πρόκειται να εκτονωθεί όσο παραμένουν σε ισχύ και ενισχύονται οι αιτίες που το τροφοδοτούν.

Η εκλογή Τραμπ αναπόφευκτα θα φουσκώσει τα πανιά και των πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη που έχουν στραφεί εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της μαζικής μετανάστευσης. Ο ενθουσιώδης τρόπος, με τον οποίο υποδέχθηκαν το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών είναι ενδεικτικός προθέσεων πολιτικής αξιοποίησης, αλλά και αντανακλά τη διάχυτη εντύπωση πως έχουν τον καιρό μαζί τους.

Το ερώτημα για το πώς ο Τραμπ θα πολιτευθεί ως πρόεδρος δεν αφορά μόνο τα εσωτερικά ζητήματα. Αφορά και τον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Ο Τραμπ έπαιξε ρητορικά με τον παραδοσιακό απομονωτισμό που έχει ακόμα απήχηση στη λαϊκή βάση ειδικά των Ρεπουμπλικάνων.

Στην πραγματικότητα, όμως, προωθεί ένα διαφορετικό δόγμα εξωτερικής πολιτικής από το αντιρωσικό νεοψυχροπολεμικό πνεύμα που κυριαρχεί σ’ όλο σχεδόν το αμερικανικό κατεστημένο γι’ αυτά τα θέματα. Η Χίλαρι, μάλιστα, ήταν η σκληροπυρηνική εκπρόσωπος αυτού του πνεύματος, σε σημείο που να μην είναι αδικαιολόγητη η εκτίμηση πως εάν είχε εκλεγεί θα επανερχόταν σε πρώτο πλάνο ακόμα και το ενδεχόμενο θερμής σύγκρουσης με τη Μόσχα.

Ως υποψήφιος, ο Τραμπ πήγε ανάποδα στο ρεύμα. Τάχθηκε υπέρ της εξομάλυνσης των σχέσεων και της συνεργασίας με τη Ρωσία, αναγνωρίζοντας ότι έχει και αυτή θεμιτά συμφέροντα. Όπως προκύπτει από την αρνητική θέση του για την παγκοσμιοποίηση, το κύριο μέτωπό του θα είναι εμπορικού και όχι γεωπολιτικού χαρακτήρα. Θα αφορά πρωτίστως την Κίνα, αλλά δεν αποκλείεται να επηρεάσει και τις αμερικανογερμανικές σχέσεις.

Η νίκη του Τραμπ, πάντως, εκ των πραγμάτων υποβαθμίζει την πολιτική σημασία της επικείμενης επίσκεψής του Ομπάμα. Έχοντας σηκώσει μεγάλο μέρος της προεκλογικής εκστρατείας της Χίλαρι, εάν είχε εκλεγεί η υποψήφια των Δημοκρατικών ο απερχόμενος πρόεδρος θα παρέμενε παίκτης με μεγάλη επιρροή και στη νέα κυβέρνηση.

Αν και μένει να δούμε τα πρώτα δείγματα γραφής του νέου προέδρου, από μόνη η εκλογή του διασαλεύει την επικρατούσα τάξη πραγμάτων και στην ΕΕ. Αυτό, σε συνδυασμό με το Brexit και άλλες ανεπιθύμητες για το ευρωιερατείο εξελίξεις, ενδέχεται να προκαλέσει κάποιες ρωγμές στη γερμανική Ευρώπη. Με αυτή την έννοια, ενδεχομένως να δημιουργεί κάποια ελπίδα στην Ελλάδα. Μόνο ο χρόνος θα δείξει

http://grothia.gr/

«Τσουνάμι» αλλαγών και στην Ευρώπη:

ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ Ο ΒΟΥΛΓΑΡΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΕΒΛΑΨΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Μ.Μπορίσοφ, τέλος στην Βουλγαρία - Νίκη του φιλορώσου υποψηφίου και στην Μολδαβία

    

14-11-2016του Γιάννη Πετρίδη

Παραιτείται ο, πλέον "συστημικός" και πιστός στο σύστημα Βερολίνου, Βρυξελλών και Ουάσιγκτον επί προεδρίας Μ.Ομπάμα, πρωθυπουργός της Boυλγαρίας ο Μπόϊκο Μπορίσοφ, ο οποίος τότσα δεινά προκάλεσε στην βουλγαρικό λαό και τόση ζημιά έκανε στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα ακυρώνοντας τον αγωγό πετρελαίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και φυσικά τον Saouth Stream.

Οπως ήδη έχει δημοσιεύσει το pronews.gr από χθες, οM.Μπορίσοφ, άλλοτε επικεφαλής της βουλγαρικής μαφίας, πρώην μποξέρ στο επάγγελμα, ανακοίνωσε ότι θα υποβάλει την παραίτησή του μετά τη νίκη του απόστρατου της Αεροπορίας της Βουλγαρίας, Ρούμεν Ράντεφ των Σοσιαλιστών έναντι της υποψήφιας του κυβερνώντος κόμματός του GERB στις κάλπες των προεδρικών εκλογών.

Η δήλωσή του ήλθε μετά τη δημοσιοποίηση των exit poll των ινστιτούτων Alpha Research και Gallup International, βάσει των οποίων ο 53χρονος Ράντεφ, πρώην επικεφαλής της Πολεμικής Αεροπορίας, συγκεντρώνει ποσοστό 58,1- 58,5% των ψήφων έναντι 35,3-35,7% για την Τσέτσκα Τσάτσεβα.

«Η Δημοκρατία νίκησε σήμερα την απάθεια και τον φόβο» δήλωσε ο φίλα προσκείμενος στη Μόσχα Ράντεφ λίγο μετά τη δημοσίευση των exit poll στο κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο.

Ο Μπόικο Μπορίσοφ, ο οποίος βρίσκεται στη εξουσία από το 2009, είχε ήδη προαναγγέλλει ότι θα παραιτηθεί σε περίπτωση αποτυχίας της Τσέτσκα Τσάτσεβα.

«Εναπόκειται στους πολίτες να αποφασίσουν: εάν επιθυμούν μια πολιτική κρίση, θα την έχουν» δήλωσε ο ίδιος, καθώς προσήλθε χθες το πρωί να ψηφίσει σε εκλογικό κέντρο της Σόφιας. Η θητεία του έληγε το 2018.

Ποιος να ξεχάσει τους διθύραμβους Γ.Παπανδρέου, στον Μ.Μπορίσοφ όταν τον επισκέφθηκε το 2010 στην Σόφια και από κοινού διέλυσαν τον South Stream και τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και τις πομφόλυγές του για την "πράσινη ανάπτυξη" και "την προστασία του περιβάλλοντος στο πλαίσιο της συνεργασίας τους στο στρατηγικό τομέα της ενέργειας" (με αυτή την αφορμή ακυρώθηκε ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη)..

Η παραίτησή Μπορίσοφ οδηγεί στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών ενώ η θητεία του οδήγησε την χώρα και τους πολίτες στην έσχατη εξαθλίωση. Εικοσιέξι χρόνια μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, η Βουλγαρία έχει κατρακυλήσει σε μια άνευ προηγουμένου παρακμή, και ο λαός της στην πείνα.

Το σάπιο κατεστημένο που κυριαρχούσε στην περιοχή τόσα χρόνια μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, και τους πολέμους που ακολούθησαν σε Βοσνία και Κοσσυφοπέδιο, κατεδαφίζεται..  

Την ίδια στιγμή και στην Μολδαβία  νίκη με 52,98% των ψήφων, πήρε ο πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Μολδαβίας Igor Dodon.

Πρόκειται για μεγάλες νίκες των φιλορωσικών παρατάξεων και στην Βουλγαρία και στην Μολδαβία. Η πρώτη έχει αντίκτυπο, κυρίως στο ενεργειακό τοποίο (ο Ράντεφ έχει υποσχεθεί να βάλει την Βουλγαρία στο δίκτυο αγωγών φυσικού αερίου South Stream) και στην Μολδαβία, η Μόσχα δημιουργεί πίσω από την φιλοναζιστική Ουκρανία ένα ακόμα τείχος από το οποίο το καθεστώς του Κιέβου δνε πρόκειται να υπερπηδήσει.

« Θα βελτιώσουμε σημαντικά τις σχέσεις της Μολδαβίας και της Ρωσίας, διότι αυτή η  σχέση είναι πολύ σημαντική για τους κατοίκους της χώρας», δήλωσε ο Μολδαβός πρόεδρος πριν από τις εκλογές.

Η αλλαγή στις ΗΠΑ σαρώνει υπό την μορφή πολιτικού "τσουνάμι" ολόκληρη την Ευρώπη...

http://www.pronews.gr/portal

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΨΕΥΤΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ!

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ: Δέσμευση τραπεζικών λογαριασμών για 870.000 φορολογούμενους ( Λαμόγια και απατεώνες διεθνούς εμβέλειας...)

13-11-2016

Ο φαύλος κύκλος της υπερφορολόγησης έχει γονατίσει εκατοντάδες χιλιάδες φορολογούμενους, οι οποίοι προστίθενται στον κατάλογο των οφειλετών του δημοσίου ο οποίος ήδη φιλοξενεί περίπου τον μισό πληθυσμό της χώρας. Κάθε μήνας που περνάει, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία αυξάνουν κατά ένα δισεκατομμύριο ευρώ.

Βάσει των μνημονιακών επιταγών, η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων καταφεύγει στη μαζική επιβολή αναγκαστικών μέτρων –κυρίως δεσμεύσεις τραπεζικών λογαριασμών και κατασχέσεις υπέρ τρίτων- προκειμένου να επιτύχει τους στόχους που έχουν μπει με το μνημόνιο. Ήδη, αναγκαστικά μέτρα έχουν επιβληθεί σε τουλάχιστον 770 χιλιάδες φορολογούμενους ενώ για να επιτύχει τον στόχο της, η ΓΓΔΕ προγραμματίζει να επιβάλλει αναγκαστικά μέτρα σε τουλάχιστον 100.000 οφειλέτες ακόμη μέχρι το τέλος του χρόνου.

Ο φαύλος κύκλος, δεν θα σπάσει ούτε το 2017, έτος κατά το οποίο θα κυριαρχήσουν και πάλι τα νέα φορολογικά μέτρα. Έρχεται κατακόρυφη αύξηση φορολογικών επιβαρύνσεων –ταυτόχρονα με την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών- για χιλιάδες επαγγελματίες ενώ και οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι θα υποστούν τις συνέπειες από την πλήρη ενεργοποίηση της νέας φορολογικής κλίμακας υπολογισμού του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων αλλά και της εισφοράς αλληλεγγύης. ...
Η αύξηση των φορολογικών επιβαρύνσεων, θα φέρει ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών που έχουν ξεπεράσει τα 90 δις. ευρώ αλλά και αναγκαιότητα για λήψη ακόμη περισσότερων αναγκαστικών μέτρων.

Όσοι –ειδικά επαγγελματίες- έρχονται αντιμέτωποι με τα αναγκαστικά μέτρα της αγοράς, ουσιαστικά βγαίνουν εκτός αγοράς. Η εφορία, δια του αρμόδιου δικαστικού τμήματος, δεν προχωρά σε άρση της δέσμευσης του τραπεζικού λογαριασμού παρά μόνο αν αποπληρωθεί ολόκληρο το ποσό της οφειλής. Μόνο υπό εξαιρετικά ειδικές συνθήκες μπορεί η εφορία να επιτρέψει τη μερική άρση της δέσμευσης και αυτό προκειμένου να πληρωθούν εξαιρετικά επείγουσες υποχρεώσεις (μισθοδοσίες, ιατρικές δαπάνες κλπ). Όσοι έρχονται αντιμέτωποι με τα εισπρακτικά μέτρα, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ρυθμίσουν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές τους. Ωστόσο, με τη μοναδική διαθέσιμη λύση αυτή τη στιγμή να είναι οι 12 δόσεις, οι δόσεις που προκύπτουν είναι υπέρογκες και η τήρηση της ρύθμισης εξαιρετικά δύσκολη.

Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από τότε που η κυβέρνηση εξήγγειλε –και μάλιστα για δεύτερη φορά καθώς αντίστοιχο μέτρο είχε ανακοινωθεί και το 2015- ότι θα παρέμβει στον Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων για να αποτρέψει τους πλειστηριασμούς κύριας κατοικίας από δημόσιους φορείς. Προς το παρόν, η διάταξη δεν έχει έρθει στη Βουλή και πλέον θα κληθεί να τη διαχειριστεί η καινούργια αναπληρώτρια υπουργός που ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο των δημοσίων εσόδων.

enikonomia.gr

http://oimos-athina.blogspot.gr/