Γιατί πρέπει, τώρα, να φύγουμε από τις δυτικές ολοκληρώσεις

  του Γιάννη Ραχιώτη

22.05.2017 | από Σύνταξη

ΓΝΩΜΕΣ

Δημοσίευση: Φύλλο 359 - 13/5/2017 του δρόμου της αριστεράς

Αφορμή γι’ αυτές τις γραμμές έδωσε σειρά άρθρων στις φιλόξενες στήλες του Δρόμου που ενώ υποστηρίζουν την πρωταρχική σημασία της ανάκτησης της κρατικής μας κυριαρχίας, ταυτόχρονα ισχυρίζονται ότι πρέπει να παραμείνουμε εντός των μεγάλων δυτικών ολοκληρώσεων, ακόμη και εντός της Ευρωζώνης, παρόλο που αυτές καταστατικά προϋποθέτουν ευρύτατη εκχώρηση κυριαρχίας. Η προφανής αντίφαση δικαιολογείται με τρείς ομάδες επιχειρημάτων:

Πρώτη, αυτή της καταστροφής που θα πάθουμε σε περίπτωση ανάκτησης έστω και μόνο της νομισματικής κυριαρχίας γιατί «δεν έχουμε κράτος εν λειτουργία, έχουμε υποστεί τεράστια καταστροφή, έχουμε επικίνδυνους γείτονες, θα αντιμετωπίσουμε οικονομικό πόλεμο, το χρέος είναι μη βιώσιμο, υπογράψαμε και μνημόνια και το χειρότερο δεν έχουμε ανεξάρτητη πολιτική ηγεσία». Συνοψίζεται στο «πολύ θα το θέλαμε, αλλά δεν γίνεται». Οι συνέπειες της μετατροπής μας σε προτεκτοράτο, η καταστροφή που προκάλεσαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, απότοκο της συμμετοχής μας στις δυτικές ολοκληρώσεις, γίνεται επιχείρημα για την συνέχιση του εγκλωβισμού μας.

Δεύτερη, αυτή του «να δώσουμε τη μάχη από μέσα» για μια «Ευρώπη όπως τη θέλουμε». Δε διευκρινίζεται αν συμπεριλαμβάνεται και κάποιο ΝΑΤΟ «όπως το θέλουμε». Ζητάει να αξιοποιήσουμε το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. για προστασία μας από την Τουρκία. Πρόκειται για την πιο εμβληματική θέση των αλήστου μνήμης ευρωκομμουνιστών, δυτικοευρωπαίων και ντόπιων. Αυτή που τους οδήγησε να υποστηρίξουν την ένταξη των χωρών τους στην τότε ΕΟΚ, μετά να υπερψηφίσουν τη συνθήκη του Μάαστριχτ και, τελικά, τους έστειλε στον πούρο νεοφιλελευθερισμό και την υπεράσπιση της παγκοσμιοποίησης.

Τρίτη, αυτή του χλευασμού της ανάγκης ανάκτησης νομισματικής κυριαρχίας: Όσοι υποστηρίζουν την αποδέσμευση από την Ευρωζώνη είναι «νομισματική αριστερά», «δραχμιστές», «νομίζουν ότι το νόμισμα είναι υπερόπλο που συγκροτεί τον ίδιο το στρατό». Η ελαφρότητα αυτής της ομάδας επιχειρημάτων κυριολεκτικά εκπλήσσει. Πώς, άραγε, φανταζόμαστε την Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος; Με νόμισμα προσαρμοσμένο στη δυναμικότητα των κεντροευρωπαϊκών οικονομιών; Χωρίς κεντρική Τράπεζα; Με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αποφασίζει την ισοτιμία, τη νομισματική κυκλοφορία, τον τρόπο και την έκταση του κρατικού δανεισμού, τους κανόνες λειτουργίας των εμπορικών τραπεζών; Με δικαίωμα της ΕΚΤ επιβάλει capital controls όποτε επιθυμούν οι Γερμανοί; Αυτά -και όχι μόνο- συγκροτούν την νομισματική κυριαρχία και εν τέλει την έννοια του νομίσματος. Δεν πρόκειται απλά για εκτύπωση ντόπιων χρωματιστών χαρτιών…

*** 

Σήμερα, οποιαδήποτε έστω και περιορισμένη προοδευτική εξέλιξη, στην κατεύθυνση της σταθεροποίησης και ανάκαμψης της παραγωγής και της βελτίωσης της θέσης των λαϊκών στρωμάτων, προϋποθέτει κυρίαρχο κράτος, ελεύθερο από τη νομισματική πολιτική της Ευρωζώνης, ελεύθερο από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε., με έλεγχο των επιλογών του στο στρατιωτικό τομέα και την εξωτερική πολιτική, δηλαδή εκτός ΝΑΤΟ. Αναλόγως των δυνατοτήτων που θα υπάρχουν σε κάθε χρονική συγκυρία και των συμπράξεων που μπορεί να επιτευχθούν, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και η αποχώρηση από άλλους οργανισμούς που καθορίζονται από τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις, αλλά και η προσχώρηση σε ενώσεις κρατών και οργανισμούς που δεν απαιτούν εκχώρηση κρατικής κυριαρχίας.

Ειδικά, όμως, για την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ πρέπει να είναι καθαρό ότι είναι κεντρικές συστημικές επιλογές. Η Ε.Ε. είναι ο θεσμικός μηχανισμός επιβολής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στο ευρωπαϊκό έδαφος και το ΝΑΤΟ, ο βασικός στρατιωτικός μηχανισμός των ιμπεριαλιστικών χωρών. Η δράση τους δεν είναι μόνο εξωτερική, είναι ληστρικοί μηχανισμοί και προς τα περιφερειακά τους μέλη. Γι’ αυτό και είναι τουλάχιστον αφελές να αντιμετωπίζεται η παραμονή μας σ’ αυτούς με όρους… αλληλεγγύης, κοινών αξιών, κοινών συμφερόντων, «δημοκρατικού κεκτημένου» κ.λπ.

Οι αυταπάτες της πλειοψηφίας της Αριστεράς περί «Ευρώπης των λαών» την οδήγησε σε ταύτιση με τον ευρωνατοϊκό προσανατολισμό της αστικής τάξης. Μόνο που στους αστούς ήταν σαφές ότι εκχωρούν τη διοίκηση της χώρας, αλλά διασφαλίζουν τα προνόμια και τη θέση τους έναντι του εσωτερικού εχθρού.

Το όποιο προοδευτικό πολιτικό ρεύμα ανασυγκροτηθεί στην Ελλάδα οφείλει να δεσμευτεί για την άμεση καταγγελία των συνθηκών ένταξης στην Ευρωζώνη, στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, επειδή αυτό είναι αναγκαία προϋπόθεση εφαρμογής οποιουδήποτε φιλολαϊκού προγράμματος.

Η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και η ρύθμιση της νομισματικής ισοτιμίας σε επίπεδα ανάλογα της δυναμικότητας της δικής μας οικονομίας –όχι της γερμανικής- είναι αναγκαία για την ανάκτηση της εσωτερικής μας αγοράς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα, ακόμη και σ’ αυτές τις συνθήκες της επιβεβλημένης από τα έξω παραγωγικής συρρίκνωσης, διατηρεί ένα σχετικά υψηλό ΑΕΠ, σημαντική βιομηχανική βάση και την τεχνογνωσία που απαιτείται για την επανεκκίνηση των παραγωγικών κλάδων που τους επιβλήθηκε παύση λειτουργίας από τους μηχανισμούς της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Με δεδομένο ότι ο οικονομικός κύκλος ανά κλάδο κυμαίνεται από μερικούς μήνες μέχρι ένα χρόνο, ένα εθνικό νόμισμα, προσαρμοσμένο στις παραγωγικές μας δυνατότητες, θα οδηγήσει σε γρήγορη αύξηση της εγχώριας παραγωγής και σε αντίστοιχη πτώση των εισαγωγών και συνεπώς σε μείωση της ανεργίας. Χωρίς εθνική νομισματική πολιτική, τα περί παραγωγικής ανασυγκρότησης είναι απλώς φληναφήματα.

Απ’ την άλλη, κανείς μέχρι σήμερα δεν προτείνει ένα μοντέλο που να επιβεβαιώνει την καταστροφολογία γύρω από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Αντίθετα όσες χώρες αποσύνδεσαν το νόμισμά τους από το κλείδωμα με ένα ξένο είδαν σύντομα θετικά αποτελέσματα.

Η έξοδος από το θεσμικό πλαίσιο της Ε.Ε. είναι η αναγκαία συνθήκη για οποιοδήποτε φιλολαϊκό πολιτικό ή οικονομικό πρόγραμμα. Αντινεοφιλελεύθερα μέτρα και ακόμη περισσότερο εθνικοποιήσεις, κρατικός έλεγχος τραπεζών ή περιορισμοί στο ξένο κεφάλαιο, στο ενωσιακό πλαίσιο είναι απλώς παράνομα και η Ε.Ε. έχει πλέον τα εργαλεία να τιμωρεί τους «παραβάτες». Συνεπώς, υποσχέσεις για προοδευτικές πολιτικές στο νομικοπολιτικό πλαίσιο της Ε.Ε. μόνο ως πολιτική απάτη μπορούν να θεωρηθούν. 

*** 

Η γεωπολιτική απειλή που συχνά αναλύεται από τις στήλες του Δρόμου είναι πράγματι υπαρκτή και η υποβάθμισή της θα αποβεί ολέθρια. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να αντιμετωπιστεί στο ΝΑΤΟϊκό πλαίσιο μια απειλή που προέρχεται από ΝΑΤΟϊκή δύναμη. Οι δύο προηγούμενες στρατιωτικές εμπλοκές με την Τουρκία (Κύπρος και Ίμια) που διατηρήθηκαν σε ΝΑΤΟϊκά πλαίσια κατέληξαν σε ταπεινωτικές ήττες και απώλεια εδαφών. Αντίθετα, η εμπλοκή του 1987 που η τότε κυβέρνηση διαχειρίστηκε με αποφασιστικότητα εκτός ΝΑΤΟϊκού πλαισίου, με τη συνδρομή της Βουλγαρίας του Ζίφκοφ και της Συρίας του πατέρα Άσαντ, κατέληξε σε τουρκική υποχώρηση.

Πέρα από τα ελληνοτουρκικά, η απεμπλοκή από την ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων που δίνει σήμερα το διεθνές πλαίσιο που τείνει να διαμορφωθεί. Νέα εμπορικά και χρηματοοικονομικά δίκτυα δημιουργούνται έξω από τον έλεγχο της δύσης παρά τις τεράστιες δυσκολίες και τα προσκόμματα που αντιμετωπίζουν τέτοια εγχειρήματα

Παρά το λουτρό αίματος που συνεχίζει να επιβάλει στον πλανήτη και τις συνεχείς απειλές για πυρηνικό πλήγμα που βαυκαλίζονται ότι θα είναι ατιμώρητο λόγω της αντιπυραυλικής ασπίδας, δύσκολα θα ισχυριστεί κάποιος ότι η παγκόσμια δυτική δικτατορία συνεχίζει αμέριμνη το δρόμο της. Ένας πολυπολικός κόσμος αναδύεται. Η Ρωσία και η Κίνα δείχνουν να αντέχουν την πίεση. Ακόμη και σε μικρότερες χώρες, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και η ανατροπή κυβερνήσεων δεν είναι πλέον περίπατος. Οι δυνατότητες, λοιπόν, για μια ανεξάρτητη πολιτική υπάρχουν, μένει να δούμε αν η ελληνική κοινωνία μπορεί να αναδείξει τα ανάλογα πολιτικά υποκείμενα.

Η Εκδίκηση του Τρίτου Κόσμου

22-05-2017 | από Σύνταξη

ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ

Δημοσίευση: Φύλλο 359 - 13/5/2017 του δρόμου της αριστεράς

Φωτ.: Χάρτης με τους νέους «Δρόμους του Μεταξιού»

Ενώ συντελείται εμφανώς και αφανώς μια παγκόσμια γεωπολιτική αναδιάταξη δυνάμεων και δεδομένων, οι φορείς του παλιού κόσμου προσπαθούν με τα παλιά τους εργαλεία και τις παλιές τους αντιλήψεις όχι μόνο να ερμηνεύσουν τις εξελίξεις, αλλά και να τις εμποδίσουν. Αλλά ενώ η ανάδυση νέων δυνάμεων τους δυσκολεύει όλο και περισσότερο να διατηρήσουν τον έλεγχο στο εξωτερικό, ταυτόχρονα μαστίζονται από εσωτερικές κρίσεις που γίνονται όλο και πιο δυσεπίλυτες. Το πρόβλημα των μέχρι πρότινος κυρίαρχων μητροπόλεων είναι διπλό, εσωτερικό και εξωτερικό με σαφή μεταξύ τους διασύνδεση.

Η κρίση στο εσωτερικό των μητροπόλεων δεν απορρέει μόνο από τις εσωτερικές ανισότητες και αντιθέσεις. Απορρέει και από την ανακατανομή του κόσμου ολόκληρου καθώς η ισορροπία των δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα μεταβάλλεται ραγδαία.

Σε αδρές γραμμές, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους από κοντά (μέχρι πότε, όμως;) προσπαθούν να διατηρήσουν τα κεκτημένα με το σύστημα και τη μέθοδο βάσει της οποίας και γύρω από την οποία οικοδομήθηκαν και κυριάρχησαν παγκόσμια. Της βίαιης επιβολής της θέλησης και των συμφερόντων τους. Αυτή, όμως, η πολιτική σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια «άλλη» πολιτική, την πολιτική της συνδιαλλαγής, της συνύπαρξης και του αμοιβαίου συμφέροντος. Μια πολιτική μη συμβατή με τις κρατούσες πολιτικές ισχύος σε παγκόσμια κλίμακα και γι’ αυτό δύσκολα αντιληπτή και δύσκολα διαχειρίσιμη από τους δυτικούς ηγέτες.

Ενώ οι ΗΠΑ συνεχίζουν να επιβάλλουν την πολιτική τους με τον πιο ακραίο και βάναυσο τρόπο προκαλώντας πολέμους και διαλύοντας ακόμα και φιλικά ή ουδέτερα καθεστώτα, όπως της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας και, σε κάθε περίπτωση, παρεμβαίνοντας απειλητικά, εκβιαστικά και καταναγκαστικά σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου, αυτή η «άλλη» πολιτική αναδύεται ως πιο αποτελεσματική, πιο παραγωγική και, το κυριότερο, πιο ελκυστική για κάθε ενδιαφερόμενο κράτος, για κάθε κοινωνία που αναζητεί λύσεις, για κάθε καθεστώς που προσπαθεί να αξιοποιήσει κάθε νέα δυνατότητα.

Δεν είναι τυχαία αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Δεν είναι απλώς ένα παροδικό επεισόδιο το γεγονός ότι στις ΗΠΑ βρίσκεται σε εξέλιξη μία σοβαρή εσωτερική κρίση, που την εκφράζει με τον πιο παραστατικό τρόπο η εκλογή και η ασύμμετρη πολιτική του Τραμπ. Ούτε είναι αποτέλεσμα μιας κακής διαχείρισης η κρίση στην Ευρώπη, που στο πολιτικό επίπεδο εκφράζεται επίσης πολύ παραστατικά με την άνοδο της άκρας Δεξιάς, την μετάλλαξη μεγάλων τμημάτων της Αριστεράς, τις νεοεμφανιζόμενες ως αντισυστημικές δυνάμεις, την ανεπάρκεια των ηγετικών ομάδων της καθεστηκυίας τάξης και το χαμηλό επίπεδο των εκπροσώπων της, δηλαδή των Ντάισελμπλουμ, Γιούνκερ, Ντράγκι, Ραχόι, Ρέντζι, Κάμερον, Μέι, Ολάντ, Μακρόν κ.λπ.. Είναι χαρακτηριστικό ότι αμέσως όλοι τους επικρότησαν τον βομβαρδισμό στη Συρία από τον Τραμπ, αβασάνιστα και τυφλά.

Στη φάση, λοιπόν, που οι Αμερικάνοι τραβούν την προσοχή του κόσμου με την τεχνητή αναταραχή στην Κορέα, οι Γάλλοι ξοδεύουν ό,τι τους έχει απομείνει από φαιά ουσία στο δίλημμα Λεπέν ή Μακρόν και η πρωθυπουργός της Βρετανίας σέρνει τους ψηφοφόρους σε έκτακτες εκλογές για ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών που ελάχιστα έως καθόλου ενδιαφέρει τους πολίτες μέσα κι έξω από την Αγγλία, στο εσωτερικό όλο και περισσότερων χωρών αναπτύσσονται με ταχύτητα φωτός νέοι προβληματισμοί, νέες αξιολογήσεις, νέοι προσανατολισμοί και διαμορφώνονται νέες αποφάσεις, επιλογές και πολιτικές που, κατά τα φαινόμενα, θα καθορίσουν το μέλλον του κόσμου.

Μόνο εάν δει κανείς τη συνδιάσκεψη δεκάδων ηγετών κρατών που πραγματοποιείται στις 14-15 Μαΐου στο Πεκίνο μέσα από αυτό το πρίσμα, θα μπορέσει να αρχίσει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει στον κόσμο αντικειμενικά και όχι με βάση τα μέχρι σήμερα δεδομένα που φθίνουν ή με βάση τα γνωστά παλιού τύπου σενάρια που είναι πλέον από μικρής εμβέλειας ως πλήρως ανεφάρμοστα γιατί εφεξής δεν θα ανταποκρίνονται στην νέα πραγματικότητα που είναι υπό –σχεδόν νομοτελειακή- διαμόρφωση.

Ο Δρόμος του Μεταξιού

Βασικός διαμορφωτής και εκφραστής της «άλλης» πολιτικής είναι αναμφίβολα η Κίνα. Το βασικό συστατικό στοιχείο αυτής της «άλλης» πολιτικής είναι εντελώς στον αντίποδα του βασικού στοιχείου της μέχρι σήμερα κυρίαρχης δυτικόφρονης πολιτικής του εξαναγκασμού δια της βίας, δηλαδή των κλασικών μεθόδων του ιμπεριαλισμού όπως αυτές εφαρμόστηκαν από τους κονκισταδόρες με τις γενοκτονίες των ιθαγενών, συνεχίστηκαν από τους αποικιοκράτες με τη δουλεία και ολοκληρώθηκαν στη σύγχρονη εποχή με δεκάδες πολέμους, εισβολές και πραξικοπήματα. Κορύφωση αυτής της πολιτικής είναι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος με τον οποίο φαίνεται ότι κλείνει μια ολόκληρη περίοδος του ανθρώπινου πολιτισμού, που η πρόοδος, από τα θαυμαστά καλλιτεχνικά έργα της Αναγέννησης μέχρι το κοινωνικό κράτος στον εικοστό αιώνα, ήταν σε απόλυτη εξάρτηση από την βίαιη ιμπεριαλιστική κυριαρχία επί της γης.

Καθώς βρισκόμαστε σε φάση όξυνσης των αναταράξεων και συγκρούσεων, δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς ακριβώς θα εξελιχθεί αυτή η νέα τιτανομαχία, ανάμεσα στο παλιό και το νέο. Με ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, σαν έσχατο μέσο για να παραταθεί η κυριαρχία του παλιού και να ανασταλεί η ενδυνάμωση του νέου ή με μία συνεχή αναδίπλωση του παλιού και επικράτηση του νέου όχι μόνο με τη διεύρυνση του αριθμού των αναδυόμενων εταίρων, αλλά και την προσχώρηση σ’ αυτό τμημάτων του παλιού που θα διαμελίζεται;

Αυτές τις μέρες, βλέπουμε πιο καθαρά τη διαφορά ανάμεσα στο παλιό και το νέο. Βλέπουμε με τι κατατρίβονται οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι. Οι πρώτοι επιδίδονται σε ανθρωποφαγία μεταξύ τους και οι δεύτεροι δεν μπορούν να λύσουν ούτε τα πιο μικρά προβλήματα, μεταξύ των οποίων το τόσο ασήμαντο σε ευρωπαϊκή και πολύ πιο ασήμαντο σε πλανητική κλίμακα πρόβλημα που λέγεται «Ελλάδα», ούτε καν το πρόβλημα μερικών χιλιάδων προσφύγων από τις χώρες που οι ίδιοι καταστρέφουν. Και βλέπουμε με τι ασχολούνται οι Κινέζοι. Το σχέδιο «Οικονομική ζώνη του δρόμου του μεταξιού και θαλάσσιος δρόμος του μεταξιού του 21οι αιώνα», που εκτείνεται σε 65 χώρες (συνολικό ΑΕΠ 21 τρισ. δολάρια), είναι αναμφίβολα ένα πρωτοφανούς εμβέλειας παγκόσμιο πρόγραμμα συνεργασίας των κρατών που θα βασίζεται σε αμοιβαίες συμφωνίες χωρίς στρατιωτικές βάσεις, βομβαρδισμούς, αποκλεισμούς, κυρώσεις, εκβιασμούς και επιβολή καθεστώτων υποτελών και δουλικών.

Δεν είμαι, βέβαια, σε θέση, να ξέρω εάν οι συνθήκες για μια πολιτική παγκόσμιας συνεργασίας χωρίς κανονιοφόρους είναι τόσο ώριμες όσο πιστεύουν οι Κινέζοι ιθύνοντες. Φαίνεται, όμως, ότι, γι’ αυτούς, η δική τους επιτυχία στο εσωτερικό, το δικό τους πελώριο μέγεθος και η μέχρι σήμερα αποδοτική εφαρμογή επί μέρους στοιχείων αυτής της πολιτικής της ειρηνικής συνεργασίας με αμοιβαίο όφελος στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, αποτελούν χειροπιαστές αποδείξεις για το εφικτό του εγχειρήματος.

Σ’ αυτό συνηγορούν όλες οι εκτιμήσεις που γίνονται από τα διεθνή κέντρα οικονομικών και γεωπολιτικών μελετών, όπως εκείνων που προκύπτουν από τις εκθέσεις της PwC και της HSBC που παρουσιάσαμε προσφάτως στο Περίπτερο Ιδεών. Μαζί με την Κίνα, η Ινδία, η Ινδονησία, η Ρωσία, η Βραζιλία, η Τουρκία, η Νιγηρία και πολλές άλλες χώρες θα καταλάβουν τις περισσότερες θέσεις ανάμεσα στις ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου μέσα στις λίγες επόμενες δεκαετίες, με τις ΗΠΑ στην τρίτη από την πρώτη θέση και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες σε μεγάλη πτώση, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, εάν υπάρχει, να γίνεται ένας μεσαίος παίχτης με την απώλεια ενός πολύ μεγάλου μέρους από το μερίδιο της στην παγκόσμια πίτα.

Η κουρτίνα που σκόπιμα τράβηξαν οι δυτικοί άρχοντες μπροστά από την Κίνα και τις άλλες αναδυόμενες χώρες υποτιμώντας και κοροϊδεύοντας τη δυναμική τους, εμπόδισε τους ίδιους να δουν τα μελλούμενα. Τώρα, καθώς η κουρτίνα σηκώνεται πολύ προσεκτικά αλλά αποφασιστικά από τους «άλλους», Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι τρίβουν τα μάτια τους. Την ώρα που ο Τραμπ ασχολείται με τον Κιμ Γιονγκ Ουν και ο Σόιμπλε με τον Τσακαλώτο, ο Τρίτος Κόσμος, ανομοιογενής και προβληματικός από πολλές πλευρές, ασχολείται με το μέλλον.

Στέλιος Ελληνιάδης

Τα εργοστάσια του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος κατασκευάζουν εκατοντάδες Μακρόν

25-5-2017

Τα εργοστάσια του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος κατασκευάζουν εκατοντάδες Μακρόν
ΠΗΓΗ
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Vice, ο κοινωνιολόγος Alain Accardo ανέλυσε πολύ έυστοχα το φαινόμενο Εμμανουέλ Μακρόν. Περιγράφει τον τρόπο που τα ΜΜΕ «κατασκεύασαν» τον Μακρόν, ποιο είναι το προφίλ των δημοσιογράφων που στρατολογεί το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο, αλλά και το γεγονός ότι, ουσιαστικά, δεν υπάρχει τίποτα το καινούργιο και τίποτα το ιδιαίτερο σχετικά με το αγαπημένο παιδί των μίντια και των ελίτ, που αναρριχήθηκε με πολύ μεγάλη βοήθεια ως την κορυφή της Γαλλικής προεδρίας.

Ο Accardo ξεσκεπάζει έτσι την απάτη – σε βαθμό γελοιότητας – γύρω από το αφήγημα που επιχείρησε να παρουσιάσει τον τραπεζίτη Μακρόν ως έναν αντι-καθεστωτικό υποψήφιο, ενώ στην πραγματικότητα, όχι μόνο είναι η πιο αγαπημένη μαριονέτα του κατεστημένου, αλλά ουσιαστικά ‘κατασκευάστηκε’ από αυτό, προκειμένου να συνεχίσει την πιστή εφαρμογή της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης ατζέντας.
Ακολουθούν τα κυριότερα αποσπάσματα από τη συνέντευξη:

Αντί να βαδίσει τον παραδοσιακό δρόμο ενός κεντροδεξιού ή κεντροαριστερού κόμματος, ο Μακρόν ρίσκαρε και μπήκε στην κούρσα της διεκδίκησης της Γαλλικής προεδρίας ως ένας ανεξάρτητος υποψήφιος, με το κίνημα En Marche!. Τα μίντια του έδωσαν έναν αέρα φρεσκάδας, ότι δεν ανήκει ούτε στη Δεξιά, ούτε στην Αριστερά – πράγμα που στην ουσία δεν είναι κάτι καινοτόμο στο σύγχρονο Γαλλικό πολιτικό κλίμα. Ωστόσο, το αφήγημα έπιασε τόπο.

Τα μίντια έπρεπε να φανεί ότι σέβονται τις αξίες στις  οποίες εδράζεται η Γαλλική Δημοκρατία και το σύνταγμα – Δημοκρατία και κοσμικός χαρακτήρας. Γι’αυτό και θα εμφανίζονται να δίνουν το λόγο σε διαφορετικές φωνές. Θα δοθεί βήμα σε έναν ακροαριστερό υποψήφιο, όπως ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, αλλά το αφήγημα των μίντια θα τον συνδέσει με ηγέτες της άκρας Αριστεράς – όπως ο Ούγκο Τσάβες, για παράδειγμα. Θα έχει την ευκαιρία να δώσει συνέντευξη ο αντι-καπιταλιστής υποψήφιος, Philippe Poutou, αλλά θα παρουσιάζεται πάντα ως ένας ήσσονος σημασίας υποψήφιος χωρίς όραμα. Οι πιο παραδοσιακοί υποψήφιοι που δεν απειλούν το καπιταλιστικό οικοδόμημα παρουσιάζονται θετικά ή ουδέτερα, χωρίς να υποτιμώνται.

Μεμονωμένα, κάθε ένα από αυτά τα σχόλια φαίνεται μικρό και ασήμαντο, αλλά το γεγονός ότι επαναλαμβάνεται τόσο συχνά σε όλα τα μίντια, δημιουργεί τα αφηγήματα γύρω από έναν υποψήφιο ή τις ιδέες του.

Οι δημοσιογραφικοί οργανισμοί προσλαμβάνουν δημοσιογράφους το κοινωνικό υπόβαθρο των οποίων – κοινωνικά, πολιτισμικά, μορφωτικά και ηθικά – ταιριάζει τέλεια με αυτό που ζητάει το παρόν καπιταλιστικό στάτους. Οι άνθρωποι που δουλεύουν στα μίντια προέρχονται κυρίως από τη μεσαία τάξη και έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα, είναι υπέρ του καταναλωτισμού, του ηδονισμού, του φιλελεύθερου ατομισμού και του άνευ όρων ευρωπαϊσμού των Βρυξελλών.

Και όλα αυτά υπόκεινται σε αυτή τη μορφή πολιτικού αναλφαβητισμού – υποβαθμίζουν την ουσία του δημοσιογραφικού ρεπορτάζ το οποίο δεν επικεντρώνεται στην πολιτική, αλλά στις πολιτικές προσωπικότητες. Οι δημοσιογράφοι και οι δημοσκοπήσεις στον τύπο μετατρέπουν την πολιτική ζωή σε μια θεατρική σκηνή, όπου οι προσωπικότητες απλώς συζητούν και αντιπαρατίθενται συνεχώς. Όλες αυτές οι ομιλίες πνίγουν κάθε σοβαρή κριτική απέναντι στο σύστημα.

Ο Γαλλικός λαός έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου με αυτό τον τρόπο για δεκαετίες – είχαμε πάνω από τριάντα χρόνια στέρεης συναίνεσης μεταξύ των κεντρώων δυνάμεων της συντηρητικής Δεξιάς και μιας Δεξιάς μεταμφιεσμένης ως Σοσιαλισμός μέσω του Σοσιαλιστικού κόμματος. Είναι δύσκολο να ξυπνήσει κανείς από αυτή την κατάσταση, αλλά η χώρα αρχίζει να το καταλαβαίνει. Τα μίντια και οι δημοσιογράφοι που δουλεύουν σ’αυτά, το βλέπουν και θέλουν να διασώσουν το σύστημα στο οποίο δουλεύουν. Άρα, είναι λογικό βήμα γι’αυτούς να προωθούν όλους του υποψηφίους που δεν απειλούν πραγματικά το καπιταλιστικό στάτους.

Η προεκλογική εκστρατεία με όρους μάρκετινγκ γύρω από τον Μακρόν, του προσέδωσε μια μοντέρνα εικόνα, με βάση την οποία δεν είναι ούτε Αριστερός, ούτε Δεξιός. Δεν υπάρχει τίποτα το μοντέρνο σ’αυτό – είναι απλά μια καλά δοκιμασμένη λογική από ένα καλά οργανωμένο σύστημα. Είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι αν ο Μακρόν δεν υπήρχε στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, το κατεστημένο θα είχε παραγκωνιστεί και θα είχε υποστεί σημαντικές απώλειες. Υπάρχουν εκατοντάδες από πιθανούς υποψηφίους σαν τον Μακρόν, που διαμορφώθηκαν στις σχολές και στους πολιτικούς οργανισμούς, έτοιμοι να αναλάβουν την ηγεσία της χώρας – καθένας με ελαφρώς διαφορετική «γεύση».

Ο ΡΟΤΣΙΛΝΤ-ΤΟ ΧΡΕΟΣ- & ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΗΣ ΣΙΩΝ

22-5-2017

Ο ΡΟΤΣΙΛΝΤ-ΤΟ ΧΡΕΟΣ- & ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΗΣ ΣΙΩΝ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΡΥΠΑΙΟΣΟμάδα Διεθνών Σχέσεων & Γεωπολιτικής

Ο Παγκόσμιος Δικτάτορας ΡΟΤΣΙΛΝΤ ενεργεί και λειτουργεί παγκοσμίως σύμφωνα με τα ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ.
Τον αποκαλούμε Παγκόσμιο Δικτάτορα διότι με την ΕΛΙΤ του, διοικεί όλην την Αμερικανική Ήπειρο (Καναδά-ΗΠΑ-Λατινική Αμερική),τη Δυτική Ασία, τη Νότια Ασία, την Ιαπωνία, Νότια Κορέα, & Αυστραλία.

Του ξέφυγε η Ρωσία-Κίνα!!!
Η ΕΛΙΤ των Κοσμοκρατόρων είναι μια ομάδα Σιωνιστών Μεγιστάνων.
Η ΕΛΙΤ του ΡΟΤΣΙΛΝΤ κυβερνά τον κόσμο με το χρήμα, η οποία έχει σαν Ιερό Βιβλίο Τα Πρωτόκολλα των Σιωνιστών!!!

Η Ενωμένη Ευρώπη (Ε.Ε.) έχει τα χάλια της.Η Ευρώπη έχει πολιτικούς διορισμένους από την ΕΛΙΤ του ΡΟΤΣΙΛΝΤ. Οι Λαοί της Ευρώπης τους αποκαλούν ΔΟΥΛΟΥΣ ΤΟΥ ΡΟΤΣΙΛΝΤ. Η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε, ο Μακρόν, ο Σούλτζ, ο Γιούνκερ, κ.λ.π. είναι διορισμένοι από τον ΡΟΤΣΙΛΝΤ.Το Πολιτικό και διοικητικό κατεστημένο των ΗΠΑ είναι πιστό στη Παγκόσμιο Σιωνιστική Κυβέρνηση – Δικτατορία της ΕΛΙΤ του ΡΟΤΣΙΛΝΤ. Γιαυτό ο πρόεδρος TRUMP έχει προβλήματα σήμερα, στη διακυβέρνηση των ΗΠΑ. Υπάρχει φόβος να τον ανατρέψουν με «νομικές συνοπτικές διαδικασίες», ή να τον «φάνε»………………

Οι Λαοί της Ευρώπης είναι απληροφόρητοι, και ψηφίζουν όποιον υποδείξει η ΕΛΙΤ των Επικυρίαρχων της Γης.

Ο αφελής δικός μας Πρωθυπουργός, κάνει λάθος ότι οι δανειστές του ΡΟΤΣΙΛΝΤ, θα διαγράψουν μέρος του χρέους της Ελλάδος.

Ο ΡΟΤΣΙΛΝΤ για να διαγράψει το πλαστόν ΧΡΕΟΣ, θέλει το μισό Αιγαίο.

Η υπόσχεση αυτή δόθηκε από τον ΡΟΤΣΙΛΝΤ, στον Πρωθυπουργό της Ελλάδος, για να ψηφιστούν τα νέα μέτρα, γνωστά ως 4ον Μνημόνιο, και μετά «Πέρα βρέχει»…………….

Ο φουκαράς ο ΤΣΙΠΡΑΣ τον πίστεψε, και εκτέθηκε…………..

Η ΕΛΙΤ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΕΡΔΟΣ!!!

Ο ΡΟΤΣΙΛΝΤ λειτουργεί την Παγκόσμιο Σιωνιστική Κυβέρνηση, σύμφωνα με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών.

Μέλος της Σιωνιστικής ΕΛΙΤ είναι και ο ΣΟΡΟΣ, γνωστός για τις ΜΚΟ που έχει οργανώσει στην Ελλάδα, και τις παρακρατικές οργανώσεις, γιαυτό δεν τολμάει η Κυβέρνηση να επαναφέρει τη Δημόσια Τάξη!!!

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε το 2ον- 20ον- 21ον- & 22ον.

Το 2ον Πρωτόκολλον γράφει.

————————————————

«Οι πολιτικοί άρχοντες των λαών της Γης, που θα τους εκλέγουμε εμείς από την τάξην του λαού, ανάλογα με το ΔΟΥΛΙΚΟ χαρακτήρα τους, δεν θα είναι πρόσωπα προετοιμασμένα για τη διακυβέρνηση της χώρας».

Γιαυτό αποκαλούμε τη παρούσα πολιτική ηγεσία της χώρας, και της Ε.Ε., ΔΟΥΛΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΙΤ ΤΩΝ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΩΝ ΤΟΥ ΡΟΤΣΙΛΝΤ.

Το 20ον Πρωτόκολλον αναφέρει

—————————————————–

Μια προοδευτική φορολογία θα δώσει πολύ μεγαλύτερο εισόδημα, η οποία μας είναι χρήσιμη μόνο για να διεγείρουμε αναταραχές μεταξύ των Χριστιανών.

Προκαλέσαμε στους Χριστιανούς οικονομικές κρίσεις με μοναδικό σκοπό να αποσύρουμε το ΧΡΥΣΟ από την κυκλοφορία.

Το Πρωτόκολλον 21ον

—————————————–

Επωφεληθήκαμε τη διαφθορά των πολιτικών, για να εισπράξουμε ποσά διπλάσια, τριπλάσια, και ακόμη μεγαλύτερα, ΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΣ στις Κυβερνήσεις των Χριστιανών ΧΡΗΜΑ που δεν ήταν καθόλου αναγκαίο στο Κράτος.

Πρωτόκολλον 22ον

——————————————-

Έχουμε στα χέρια μας τη μεγαλύτερη δύναμη της σημερινής εποχής,

ΤΟ ΧΡΥΣΟ!!!!!!!!!!!!!!!!

Πρωτόκολλον 24ον

————————————

Αυτό το Πρωτόκολλον ομιλεί για την ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ που έχουν διασπείρει σε όλα τα Κράτη της Γης.

Επίλογος

———————————–

Ύστερα από όλα αυτά, εάν συνεχίσει ο Πρωθυπουργός ΤΣΙΠΡΑΣ να πιστεύει ότι θα του μειώσουν το ΧΡΕΟΣ,και να λέει ψέματα στο Λαό για το ΧΡΕΟΣ, θα είναι πολύ αφελής και επιπόλαιος. Όχι το χρέος δεν θα μειώσουν, αλλά θα αναγκάσουν τους εφιάλτες πολιτικούς να εφαρμόσουν τα ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ!!!
Ήδη η ΓΕΡΜΑΝΙΑ το δήλωσε, με τους Γερμανούς ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ των Κοσμοκρατόρων και Επικυρίαρχων της Οικουμένης!!!

Το ψέμα και η προπαγάνδα ώς εργαλεία για τη φτωχοποίηση των Ελλήνων

Δευτέρα, 22 Μαΐου 2017

του Μιχάλη Χαιρετάκη

Στους παρακάτω 4 πίνακες φαίνεται καθαρά πως ακριβώς χρησιμοποιούνται το ψέμα και η προπαγάνδα για να κρύψουν τα πραγματικά σχέδια των δανειστών και των ντόπιων συνεργατών τους.
Στους πρώτους 2 πίνακες φαίνεται καθαρά η κατανομή των συντάξεων ανα ηλικιακή ομάδα και βλέπουμε οτι ο αριθμός των συνταξιούχων κάτω των 65 ετών είναι περίπου 20 % του συνολικού πληθυσμού των συνταξιούχων ενώ η πλειοψηφία των μεγάλων συντάξεων είναι μέχρι τα 70 χρόνια.
Για κάποιον που πλήρωνε για 35 και πλέον χρόνια ασφαλιστικές εισφορές και για κάποιον που πληρωνε για 15 και 20 η φορολογιία είναι ακριβώς η ίδια ανάλογα με το εισόδημά του και όχι ανάλογα με τις εισφορές του στην ασφάλιση. Οι έμμεσοι φόροι είναι πάλι ακριβώς ίδιοι για όλους και οι περικοπές των συντάξεων σχεδόν οι ίδιες ανάλογα με τα ποσά των συντάξεων.
Θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε μια κατανομή των συνταξιούχων ανάλογα με τα ετη που εργάστηκαν στη χώρα και το είδος εργασίας τους. Εδώ το άθλιο κράτος βάζει μαζί αυτόν που δούλευε σε βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα με τον συνταξιούχο πχ της Ολυμπιακής ή κάποιου οργανισμού του Δημοσίου και τους προσθέτει για να βγάλει τι ακριβώς; Μείγμα βαριάς εργασίας και κρατικής λαμογιάς μαζί;
Βέβαια ο στόχος δεν είναι ουτε οι 50αρηδες ουτε οι 60ρηδες , είναι το 80% των συνταξιούχων άνω των 65 που με ήδη μειωμένες συντάξεις, αθλια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και επιπλέον περικοπές οδηγούνται στην εξαθλίωση και στον βιολογικό θάνατο μια ώρα γρηγορότερα.

Πάμε τώρα να δούμε τους άλλους 2 πίνακες της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων. Με μια πρόχειρη ματιά στους πίνακες αυτούς βλέπει κάποιος καθαρά οτι τα περισσότερα απο τα ποσά αυτά οφείλονται απο εταιρείες που δεν υπάρχουν πλέον και απο ιδιώτες που δεν έχουν να αποδώσουν τα υπέρογκα ποσά αυτά:
(κλικ πάνω στις εικόνες για ευκρινέστερη ανάγνωση)

Για ποιό λόγο μπαίνουν αυτά τα νούμερα τότε; Για να φτιασιδώνουν το "εχει λαμβάνειν" του Ελληνικού κράτους ενω η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική και οικτρή και να μην φαίνεται στην πραγματικότητα το φορολογικό κυνήγι και η οικονομική αφαίμαξη αυτών που μπορούν στην πραγματικότητα να πληρώσουν.









Το μαγαζί το φτιασιδώνουν ωστε να φαίνεται οτι είναι οικονομικά εύρωστο αν πλήρωναν όλοι τους φόρους και τις οφειλές τους. ¨Ομως εσείς θα αγοράζατε ενα μαγαζί που τα χρέη του ανήκουν σε πεθαμένους ή σε ανθρώπους που δεν μπορούν να τα πληρώσουν;
Τα ίδια τρομακτικά ποσά που δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να εισπραχθούν, μεταφέρονται ως ληξιπρόθεσμε οφειλές απο χρονιά σε χρονια και λειτουργούν ως άλλοθι για να γίνονται κατασχέσεις σε μηδαμινά ποσά αυξάνοντας τον οικονομικό στραγγαλισμό της αγοράς και των κατοίκων.
Ποιός έκανε το σκάνδαλο της Ακρόπολης Χρηματιστηριακής; Ποιος γιγάντωσε με δάνεια την Atlantic, τον Κορασίδη την Ηλεκτρονική και άλλες;
Ποιος καταχρέωσε την Ολυμπιακή και κλείνοντάς την συνταξιοδότησε ακόμα και 30χρονους;
Ερωτήματα που δε θα πάρουν ποτέ απάντηση. Ο στόχος δεν είναι να πάρουν πίσω τα χρήματα, δεν υπάρχει καμμία περίπτωση όσο ακόμα ισχύουν οι κανόνες της λογικής,ο στόχος είναι να βάλουν στο χέρι την ακίνητη δημόσια και ιδιωτική περιουσία.
Τώρα με το 4ο μνημόνιο δε θα ξαναδείτε τρόικες και κουαρτέτα, μπορεί να δείτε και κούφιους πανηγυρισμούς με γραβάτες, όμως το πιο πιθανό όμως είναι ότι θα βλέπετε κάθε μέρα με αυτόματους υπολογισμούς, συντάξεις και μισθούς να μειώνονται ενώ τη φορολογία να πηγαίνει στα ύψη.
Θα βλέπετε τα συσσίτια να μεγαλώνουν, τη μετανάστευση να γιγαντώνεται και την απόγνωση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του συγγενή και του γείτονα.και απο την άλλη πολιτικούς που σχεδιάζουν τις πολιτικές τους ανάμεσα σε ουζάκια φρέντο και φυστίκια να πανηγυρίζουν.


===================http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/

Το θλιβερό τέλος της μεταπολεμικής μας ιστορίας

22-5-2017 από seisaxthiablog

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Υπάρχει μια καθαρή γραμμή που ενώνει τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν με τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη. Και οι δυο γνωστοποίησαν εξαρχής το πρόγραμμά τους με απερίφραστη ειλικρίνεια, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι ξεγέλασαν τον κόσμο με λαγούς και πετραχήλια, σαν κάτι γνωστούς μας, ας πούμε. Μακρόν και Μητσοτάκης είναι και οι δυο νεοφιλελεύθεροι και δεν κρύβουν ότι θα πάρουν μέτρα αντιλαϊκά, θα απολύσουν κόσμο, χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, θα συμπιέσουν όσο μπορούν το κοινωνικό κράτος κλπ, κλπ.

Είναι προφανές ότι και οι δυο πολιτικοί πιστεύουν ότι η ειλικρίνεια δεν θα τους ζημιώσει. Και τουλάχιστον στην περίπτωση Μακρόν δεν έπεσαν έξω. Η «στρατηγική της ειλικρίνειας» είναι, ωστόσο, τόσο ανιδιοτελής όσο και οι ψεύτικες υποσχέσεις: Εκμεταλλεύεται ότι ο κόσμος έχει αηδιάσει από τα ψέματα των πολιτικών. Και, δεύτερον, βασίζεται στο ότι δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή άλλη αξιόπιστη πρόταση.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες αλλά δεν υπάρχει ηγεσία ισχυρή, αποφασισμένη και ικανή να υποστηρίξει σταθερά τις πιο αξιόλογες. Το Σύστημα πνίγει στην κούνια κάθε ιδέα, κάθε φορέα και κάθε άνθρωπο που θα μπορούσε να πείσει ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός.

Τα παραδείγματα αφθονούν: ο Σώντερς γονάτισε στην Κλίντον, οι Ποδέμος τσακώθηκαν μεταξύ τους, ο Μελανσόν δείλιασε, υπόκυψε στις πανταχόθεν πιέσεις, ιδίως της υπόλοιπης αριστεράς και τελικά αποδέχθηκε τον Μακρόν. Η Λεπέν ζάρωσε στον Β’ γύρο, φάνηκε «λίγη» όταν της ζήτησαν να υποστηρίξει την οικονομική της πολιτική. Και ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο πικρή ιστορία των τελευταίων εβδομήντα ετών. Η υποτιθέμενη ειλικρίνεια των νεοφιλελεύθερων βασίζεται στο ότι κάθε αντίλογος γελοιοποιείται, απαξιώνεται, εξοντώνεται.

Δεν αρκεί, πλέον, να κερδίσει κανείς τις εκλογές. Οι συνεχείς επιθέσεις και η δυσφήμηση του Τραμπ από το αμερικανικό κατεστημένο επιβεβαιώνουν ότι η μάχη μετά τις εκλογές είναι εξίσου σημαντική με την προεκλογική. Οι ελίτ καθορίζουν τον φίλο/εχθρό ανάλογα με το ποιος ταιριάζει με τα σχέδια του Συστήματος. Οι κυρίαρχες ελίτ έχουν οργανωθεί όπως ένα Στρατηγείο εν ώρα μάχης με εχθρό όλους εμάς, πολίτες κάθε κατηγορίας, και όλα τα Έθνη-Κράτη. Στόχος είναι να αποκλειστεί προληπτικά ή να εξοντωθεί εκ των υστέρων κάθε πιθανή απόπειρα παρέκκλισης από το σχεδιασμό του Στρατηγείου. Το Σύστημα έχει έδρα Μελέτης, Σχεδιασμού, Οργάνωσης και Δράσης τον αγγλοσαξωνικό Κόσμο. Ο Σχεδιασμός είναι μακροπρόθεσμος όσο και άμεσης ανάγκης. Πχ το 2014 ο Κίσσινγκερ προσκάλεσε στη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ τον Μακρόν και πέρυσι προσκάλεσαν τον κ. Εδουάρδο Φιλίπ. Ο Μακρόν έγινε Πρόεδρος και αμέσως «επέλεξε» τον κ. Φιλίπ για πρωθυπουργό. Ο Φιγιόν, έχω ξαναγράψει, είχε πει σε συνέντευξή του (agora. vox) ότι “αυτοί (της Μπίλντεμπεργκ) κυβερνάνε τον Κόσμο”. Η συνέντευξη αποσύρθηκε και ο φλύαρος Φιγιόν εξοντώθηκε. Ειρήσθω εν παρόδω ο Μακρόν ήταν υπάλληλος του Ρότσιλντ αλλά δεν τον «διόρισε» αυτός μόνος του. Ο Μακρόν πέρασε από συλλογικές εξετάσεις, της Μπίλντεμπεργκ, ώστε να αξιολογηθεί από ποικιλία κριτών και κριτηρίων. Αντάξια του ονόματός της είναι η ελίτ που μεθοδεύει την επιλογή των άριστων, για τα συμφέροντά της.

Οι κυβερνώντες στον αγγλοσαξωνικό χώρο έχουν εξαλείψει, κατά το δυνατόν, τα προσωποπαγή χαρακτηριστικά, όπως υποδεικνύει το παράδειγμα Μακρόν, και βασίζονται στην ίδια αντίληψη και μεθοδολογία με τον υπαρκτό (σταλινικό) σοσιαλισμό: Ένα πρόγραμμα, μια (μονοδιάστατη) σκέψη, ένας αμείλικτος τρόπος εφαρμογής του. Τυπικό παράδειγμα είναι το ΔΝΤ. Το Ταμείο εφαρμόζει την ίδια συνταγή, της απερίγραπτης λιτότητας, αδιαφορώντας για τις ειδικές συνθήκες κάθε χώρας. Όποιος επιχειρήσει να ξεφύγει ή δεν είναι αρεστός στο Σύστημα πχ ο Στρος Καν, ο Τραμπ, η Λεπέν, ο (νεοφιλελεύθερος) Φιγιόν κλπ, αντιμετωπίζει ανελέητο, εξοντωτικό πόλεμο. Στον ίδιο κατάλογο ο Μιλόσεβιτς (το Διεθνές Δικαστήριο αφού τον εξόντωσε, τον αθώωσε), ο Σαντάμ, ο Καντάφι, ο Άσαντ κλπ, κλπ.

Δεν αρκεί να μιλάμε γενικώς για τον Καπιταλισμό. Στο πλαίσιο του Καπιταλισμού οι κυρίαρχες ελίτ έχουν οργανωθεί σε ολοκληρωμένο Στρατηγείο που περιφρονεί και καταπατά τις ίδιες του τις διακηρύξεις και διατηρεί τις εκλογές ως πρόσοψη της Δημοκρατίας αλλά μόνο όσο είναι απαραίτητο. Ένα Στρατηγείο που τρώει τα σωθικά του ενώ αναζητά τις αιτίες της αρρώστιας του σε κάποιον εξωτερικό εχθρό. Πχ η κατάρρευση των Χρηματιστηρίων από την πρώτη παγκόσμια «κρίση της τουλίπας» στο Ολλανδικό χρηματιστήριο τον 19ο αιώνα έως την κρίση του 2007/8 δεν οφείλονταν φυσικά σε κανένα κομμουνισμό ή στο κακό Ισλάμ, το πρόβλημα ήταν και είναι στο ίδιο το Σύστημα, ο Μαρξ το έχει περιγράψει άριστα.

Ο φυσικός αντίπαλος αυτού του Συστήματος, η ιστορική Αριστερά, ηττήθηκε ολοκληρωτικά και αμετάκλητα, δεν υπάρχουν κληρονόμοι. Έχει σπάσει η ιστορική συνέχεια. Άλλοι άνθρωποι σε μελλοντικές εποχές θα αντισταθούν στην αδικία, όπως πάντα.

 

Η Ελλάδα καταδικάστηκε από τις κυρίαρχες ελίτ της Δεξιάς και της Αριστεράς να μείνει μια χώρα εξαρτημένη, με επαρχιώτικη, μίζερη νοοτροπία. Πχ Δεξιά και Αριστερά συνέπλευσαν στην καταδίκη του Βενιζέλου και της μικρασιατικής εκστρατείας. Στη Μεταπολίτευση, αμετανόητη η Δεξιά δεν ανέχθηκε το ρηξικέλευθο μεγαλόπνοο έργο του Μάνου Χατζιδάκη, ως Διευθυντή του Γ΄ Ραδιοφωνικού Προγράμματος της ΕΡΤ ενώ, βυθισμένη στη μιζέρια, η ηγεσία της Αριστεράς πολέμησε αρχικά τον Θεοδωράκη για τον Επιτάφιο και έκανε πίσω μόνο όταν αντέδρασε μαζικά ο κόσμος, οπότε οι ηγέτες από επικριτές έγιναν γλύφτες του συνθέτη, όπως κάθε συνεπής καιροσκόπος.

Συνένοχες ως το τέλος οι ελίτ της χώρας ολοκληρώνουν το έργο τους με την υπογραφή των αλλεπάλληλων Μνημονίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ διέλυσε και την τελευταία αυταπάτη ότι η ελληνική Αριστερά θα μπορούσε να είναι δύναμη ανανέωσης. Και σε μια αληθινά συμβολική διαδικασία, όπως θέλει συχνά η ειρωνεία της Ιστορίας, ολοκληρώνει την κάθοδο προς τον Άδη σε συνεργασία με το υποτίθεται πιο «ακραίο» τμήμα της Δεξιάς. Είναι το θλιβερό τέλος της μεταπολεμικής μας ιστορίας.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ ΚΑΙ ΔΩΣΙΛΟΓΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

Δευτέρα, 22 Μαΐου 2017

 ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ, Η ΒΙΑ (ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ) ΩΣ ΟΠΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΟΥΝ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

της Βικτωρίας Πολύζου 

Το δόγμα του σοκ συνδέει τα βασανιστήρια με ηλεκτροσόκ με το σοκ που δέχεται μια κοινωνία από τα σκληρά οικονομικά μέτρα, όπως απέδειξε η Καναδή ερευνήτρια του φαινομένου αυτού, Ναόμι Κλάιν, στο βιβλίο της «The Shock Doctrine» (2007), στο οποίο κάνει εκτεταμένη αναφορά στα πειράματα με ηλεκτροσόκ και ψυχοτρόπες ουσίες που έγιναν στη δεκαετία 1950 στο Πανεπιστήμιο Μακγκίλ του Καναδά υπό την εποπτεία του καθηγητή ψυχιατρικής Γουέιν Κάμερον και τη χρηματοδότηση της CIA.

Ο ψυχίατρος προσπαθούσε με ηλεκτροσόκ να αποκόψει έναν άνθρωπο από την πραγματικότητα και μέσα από το σοκ να τον επαναφέρει σε μια κατάσταση «λευκού χαρτιού», όπου ο καθένας θα μπορούσε να «γράψει» τον ιδανικό άνθρωπο.

Πρόκειται για τη χρήση του σοκ που προκαλείται στους πολίτες σε περιόδους φυσικών ή τεχνητών κρίσεων, ως ένα είδος «όπλου» στα χέρια των πολιτικών και οικονομολόγων,προκειμένου να εξαναγκάσουν τις κοινωνίες να δεχτούν αλλαγές, που πριν από την περίοδο των κρίσεων θα φάνταζαν αδιανόητες…

 Οι τεχνικές που ακολουθούνται απέναντι στις κοινωνίες είναι πανομοιότυπες με αυτές που χρησιμοποιούνται και κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων κρατουμένων από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Στην πολιτική στρατηγική η εφαρμογή του δόγματος του σοκ είναι μια μορφή στρατηγικού ψυχολογικού πολέμου, όπου αν σκοπός είναι να γίνουν ταχύτατες μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να ακολουθηθούν τέσσερα στάδια:

1ον να υπονομευτεί το υπάρχον οικονομικό σύστημα,

2ον, να οδηγηθούν τα πράγματα σε μία κρίση όπου το κράτος από μόνο του να αδυνατεί να τη διαχειριστεί και να αναγκαστεί να ζητήσει βοήθεια των διεθνών θεσμών,

3ον, με τη διεθνή ανταπόκριση για βοήθεια να γίνει με τέτοιο τρόπο η διαχείριση της κρίσης, όπου το κράτος να απολέσει τη δυνατότητα ικανής διαπραγμάτευσης και να ευρίσκεται συνεχώς έμπροσθεν σκληρών διλημμάτων όπου η μία επιλογή να είναι η καταστροφή και

4ον, η εξομάλυνση, κατά την οποία το κράτος και η κοινωνία έχουν πλέον αποδεχτεί τις αλλαγές μετά το σοκ.

Το αποτέλεσμα του στρατηγικού ψυχολογικού πολέμου είναι η διάβρωση της εθνικής κυριαρχίας του κράτους και η παράδοση της οικονομίας του στις διεθνείς αγορές.

Βία είναι κάθε συµπεριφορά ή συστηµατική πολιτική συµπεριφοράς που χρησιµοποιείται για να εξαναγκάσει, να κυριαρχήσει ή να αποµονώσει το θύµα.Είναι κάθε σωµατική, ψυχολογική και λεκτική κακοποίηση ανθρώπου που δηµιουργεί σωµατικό ή και ψυχικό πόνο ή και πληγές,

 Είναι η χρήση κάθε µορφής εξουσίας που επιβάλλεται στο άλλο άτοµο για τη διατήρηση του ελέγχου της σχέσης και της συµπεριφοράς του θύµατος. H βία δεν είναι µικρό πράγµα, δεν είναι µόνο φυσική-σωµατική, δεν είναι µόνο ψυχολογική, δεν είναι µόνο λεκτική, δεν είναι µόνο καταπάτηση στοιχειωδών δικαιωµάτων, έλεγχος, κοινωνική αποµόνωση και οικονοµική εκµετάλλευση.

Η βία έχει µακροπρόθεσµα καταστροφικά αποτελέσµατα και όταν εκφράζεται µε µορφές όχι τόσο εύκολα αναγνωρίσιµες και δυστυχώς ευρύτατα διαδεδοµένες, συχνά χωρίς τη συνειδητοποίηση ούτε θύµατος ούτε θύτη, όπως για παράδειγµα η λεκτική, η συναισθηµατική και η ψυχολογική βία.

Η πολιτική βία είναι αυθόρµητη. Ασκείται από κάποιο κοινωνικό υποκείµενο (στρώµα/τάξη). Έχει αντικειµενικό χαρακτήρα. Αίτια της είναι µία εξελισσόµενη κοινωνική σύγκρουση ή αντιπαράθεση. ∆εν συνοδεύεται από µία ορισµένη στρατηγική πρόθεση. 

Τα µέσα της είναι εφαρµοσµένα µε το σκοπό. Έχει ως οργανωτικό µοντέλο την οριζόντια συνεργατική διασύνδεση που εκφράζεται µε κάθε ουσιαστικά άµεσα- δηµοκρατικό πρότυπο (εργατικά συµβούλια, κλπ.)και κυρίαρχες εκδηλώσεις της αποτελούν οι διάφοροι τρόποι αυτοδιεύθυνσης, αυτοπροσδιορισµού, αυτοελέγχου και αυτοπροστασίας που εφευρίσκουν ‘εν θερµώ’ οι ίδιοι οι εκµεταλλευόµενοι. Η εφαρµογή της τείνει στην ανατροπή των υφιστάµενων σχέσεων εξουσίας και στη ριζική κατάργηση των δυνατοτήτων της επανασυγκρότησής τους. 

Συνεπώς, η κοινωνική βία συνιστά άρνηση της πολιτικής και δικαίωση ενός κοινωνικού υποκειµένου που τείνει να ανακτήσει τον εαυτό του και, κατά συνέπεια, κάθε κριτική της κοινωνικής βίας είναι αναγκαία και κριτική του κοινωνικού υποκειµένου που την ασκεί. 

Το άτοµο που διαπράττει πολιτική βία είναι άκρως επικίνδυνο, γιατί νοιώθει ότι υπηρετεί ηθικές αξίες, ανώτερες απ’ την σωµατική ακεραιότητα κάποιας οµάδας ανθρώπων, πολλές φορές και όλων. Μοιάζει µε την θρησκευτική βία. Πρόκληση επικίνδυνων σωµατικών βλαβών µε πολιτικά κίνητρα, ή λόγο πολιτικού µίσους του αντιπάλου.

Ως ψυχολογική βία µπορεί να θεωρηθεί η πίεση ενός ατόµου να κάνει κάτι που δεν θέλει, ενώ αυτό δεν έχει ερωτηθεί αν θέλει. Για παράδειγµα, η υποχρεωτική στράτευση σε µια χώρα είναι µορφή ψυχολογικής βίας σε όσους την αποδέχονται για κοινωνικούς λόγους. ∆ηλαδή ψυχολογική βία υπάρχει όταν η αποδοχή του θύµατος είναι εικονική, για να µην διαταράξει οικογενειακές ισορροπίες. Μορφή ψυχολογικής βίας είναι και ο ψυχαναγκασµός.

 Εκεί θύµα και θύτης πολλές φορές ταυτίζονται. Ψυχολογική βία, µας ασκούν άτοµα που επιµένουν να αγοράσουµε ένα προϊόν, ένας ζητιάνος που ακόµη και αν δεν µας µιλά, µας σοκάρει ψυχολογικά το κοµµένο του πόδι και η εµφάνισή του, την οποία προβάλει χωρίς να σέβεται τα όριά µας και µας εξαναγκάζει να δώσουµε κάτι µέσω του τρόµου. 

Το γεγονός ότι έχει ανάγκη τα χρήµατα, δεν αναιρεί ότι ίσως και άθελά του, ασκεί έντονη ψυχολογική βία (µε την ευθύνη πάντα της πολιτείας που δεν τον στέγασε σε ίδρυµα). Η ψυχολογική βία, δεν αναιρείται αν τα άτοµα που την ασκούν έχουν κάποια δίκαια αιτήµατα. Η βία τραυµατίζει τους αποδέκτες της.

Η κοινωνική βία συνιστά άρνηση της πολιτικής και δικαίωση ενός κοινωνικού υποκειµένου που τείνει να ανακτήσει τον εαυτό του και, κατά συνέπεια, κάθε κριτική της κοινωνικής βίας είναι αναγκαία και η κριτική του κοινωνικού υποκειµένου που την ασκεί. ζητούµενο είναι γιατί σε εποχές ειρήνης φαίνεται να αυξάνεται η κοινωνική βία και η εγκληµατικότητα, ενώ από την άλλη η Πολιτεία δείχνει ανίκανη να αντιµετωπίσει αποτελεσµατικά αυτό το σοβαρό πρόβληµα.

Σκοτεινοί τύποι βρίσκουν την ευκαιρία σε ειρηνικές διαδηλώσεις να καταστρέψουν καταστήµατα, να βάλουν φωτιές, να τραυµατίσουν, ακόµα και να σκοτώσουν άσχετους πολίτες. Στα γήπεδα η βία είναι πολλές φορές ανεξέλεγκτη, γίνονται καταστροφές, πέφτει ξύλο, φίλαθλοι τραυµατίζονται, οι δρόµοι πληµµυρίζουν από εξαγριωµένους νεαρούς και τρέµει κανείς µη βρεθεί στο διάβα τους. 

Βόµβες εκρήγνυνται πού και πού, άνθρωποι διαµελίζονται. Συµµορίες λυµαίνονται τις συνοικίες, καµιά φορά δολοφονούν αυτούς που ληστεύουν, άλλοτε απλώς τους γρονθοκοπούν. Κατόπιν στην τηλεόραση εµφανίζονται νοµοταγείς πολίτες που σείουν απειλητικά τις καραµπίνες τους, έτοιµοι να ξεπαστρέψουν τους ληστές που θα τολµήσουν να παραβιάσουν τον ιδιωτικό τους χώρο.

Η συµπεριφορά βίας σε µία κοινωνία αποτελεί ένα σύνθετο φαινόµενο και δεν είναι το αποτέλεσµα µόνο µιας αιτίας. Έτσι, θα µπορούσαµε να πούµε ότι δεν είναι αποτέλεσµα µόνο της µείωσης του εισοδήµατος. 

Υπήρχαν περίοδοι τόσο στην ελληνική ιστορία, όσο και στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπου υπήρξε µεγάλη ανέχεια ή άλλες καταστροφικές καταστάσεις και δεν είχε παρατηρηθεί µεγάλη αύξηση ούτε της βίας ούτε της εγκληµατικότητας. Ίσα, ίσα οι άνθρωποι είχαν την ανάγκη της κοινωνικής αλληλεγγύης, ανέπτυξαν σηµαντικούς δεσµούς και προσπάθησαν να φροντίσουν ο ένας τον άλλο. 

Βέβαια, η φτώχεια και η οικονοµική κρίση πάντοτε προκαλούσαν κοινωνικές εξεγέρσεις και ενίσχυσαν τα φαινόµενα της κοινωνικής αποδόµησης. Αυτό αποτελεί µία φυσική συνέπεια της κοινωνικής ανισσοροπίας και έχει περιγραφεί από κοινωνιολόγους, ιστορικούς και επιφανείς οικονοµολόγους.

 Όµως, τα γεγονότα τυφλής και έντονης βίας χωρίς ιδεολογικές κατευθύνσεις, είναι τραυµατικά για την κοινωνία και προκαλούν άµεσες αλλά και µακροπρόθεσµες επιπτώσεις όπως άρση των αναστολών ή έκλυση των ηθών. Η σηµερινή αύξηση της επιθετικότητας των Ελλήνων που παρατηρείται σε όλο το ηλικιακό φάσµα -και όχι µόνο στους νέους, φαίνεται ότι αποτελεί ένα είδος άµυνας. 

Ο άνθρωπος ως µόνο ισχυρό αµυντικό όπλο έχει την επιθετικότητα. Όταν λοιπόν αισθάνεται απειληµένος, όταν αισθάνεται ανασφαλής, όταν η ίδια η κοινωνία δεν του διασφαλίζει την επιβίωση αλλά αντίθετα τον εκθέτει σε απειλές και τον κάνει να πιστεύει ότι πιθανά κινδυνεύει τόσο η ίδια του η ζωή, όσο και η ζωή της οικογένειάς του απαντά µε αυτόν τον αµυντικό µηχανισµό. 

Έτσι, όταν αισθάνεται αυτού του τύπου την ανασφάλεια τότε αναµένεται η δραµατική αύξηση της φυσικής επιθετικότητα του ανθρώπου που είναι τυφλή και µπορεί να οδηγήσει σε τραγικά και απάνθρωπα περιστατικά. 

Οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον εµπιστοσύνη στις προθέσεις των συνανθρώπων τους. Πρώτα λοιπόν τους θεωρούν εχθρούς και µετά εξετάζουν την πιθανότητα πιο φιλικών συναισθηµάτων. Άνευ λόγου και άνευ αιτίας υπάρχει η ετοιµότητα για άµεση έκφραση επιθετικότητας και οργής.

Συναισθηματικές -Ψυχικές -Σωματικές Επιπτώσεις

Σε καθεστώς τακτικής και μακροχρόνιας παρενόχλησης το θύμα κατακλύζεται με συναισθήματα θυμού, αυτό-αμφισβήτησης, ντροπής, ανικανότητας, ταπείνωσης, δυστυχίας, απόγνωσης, που εκφράζονται με επιθετικότητα, μελαγχολία/κατάθλιψη, μανία, αυξημένη δυσκολία συνεργασίας, καταχρήσεις, άγχος ή αδυναμία διαχείρισής του

Οι αγχογόνες καταστάσεις υποχρεώνουν τον ανθρώπινο οργανισμό να διατηρεί μια κατάσταση συναγερμού. Ωστόσο η μακροχρόνια παραμονή σε αυτήν την υπερδιέγερση μειώνει την αμυντική ικανότητα και προκαλεί την φθορά του. 

Τα συνήθη σωματικά συμπτώματα που έπονται της οργανικής και ψυχικής εξάντλησης είναι διαταραχές ύπνου, πονοκέφαλοι, ημικρανίες, κόπωση, διαταραχές εμμήνου ρήσεως, νευρικές συσπάσεις, κνησμοί, υπόταση/υπέρταση κ.α.. 

Αν δεν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα για την καταστολή του εκφοβισμού, ελλοχεύει ο κίνδυνος εκδήλωσης βαριάς μορφής κατάθλιψης ή άλλων σοβαρών ψυχικών παθήσεων, που απαιτούν μακροχρόνια ιατρική και ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση

Υπάρχει διέξοδος, υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης; 

Είναι σημαντικό να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας για να καθορίσουμε το πρόβλημα στη σωστή του διάσταση, απαγορεύοντας στα κατακλυσμιαία αρνητικά συναισθήματα να μας παρασύρουν. 

Η επιβολή της λογικής σκέψης πάνω στην συναισθηματική αντίδραση του άγχους επανεξετάζοντας με τη λογική τους πραγματικούς κινδύνους που θεωρεί το άτομο πως θα αντιμετωπίσει λόγω της κρίσης, που και με ποιόν τρόπο θα τον επηρεάσουν και αν πραγματικά οι κίνδυνοι αυτοί είναι τόσο άμεσοι, είναι μια βασική επανεξέταση που θα τον βοηθήσει στη λήψη αποφάσεων με καθαρό νου και στο να αποκτήσει μια πιο ψύχραιμη ματιά προς το μέλλον.

Φυσικά αν απλά αποφεύγεις κάποιο συναίσθημα αυτή τη στιγμή και μερικά λεπτά αργότερα, όταν έχεις ηρεμία, το ανακαλείς για να το αντιμετωπίσεις, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα.

Η διαχείριση των συναισθημάτων μπορεί να σε βοηθήσει να τα αντιμετωπίσεις και να τα απελευθερώσεις τη στιγμή που εμφανίζονται, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, χωρίς απαραίτητα να τα εκφράσεις και να προκαλέσεις διαμάχες, ή να τα συμπιέσεις και να προκαλέσεις αποστάσεις και ενοχές.

Προκειμένου να χαλαρώσουμε από το άγχος και την πίεση χρειάζεται καλή διατροφή, άσκηση, επαρκής ύπνος και καθημερινός χρόνος για ξεκούραση και χαλάρωση. Είναι απαραίτητο, να φροντίσουμε το σώμα μας και να σεβαστούμε τα όρια και τις αντοχές μας. Δεχόμενοι ότι «δεν εξαρτώνται όλα από μένα» πετυχαίνουμε να αναγνωρίσουμε τις δυνατότητές μας.

Παράλληλα, είναι πολύ σημαντικό να συμμετέχουμε σε ευχάριστες δραστηριότητες, μέσα από μια γενικότερη προσπάθεια να ενισχύσουμε τις κοινωνικές μας επαφές και να δομήσουμε ένα υποστηρικτικό δίκτυο.

Εστιαστείτε σε αυτά που πραγματικά αξίζουν στη ζωή σας. Μπορεί να είναι η οικογένειά σας, ο σύντροφος σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι, κάποιο hobby, κάποια ενδιαφέροντα που μπορεί να είχατε παραμελήσει. Δώστε χρόνο σε όλα αυτά.

Το κακό είναι ότι δεν προλαβαίνουμε να διαχειριστούμε τα τρέχοντα, σημερινά προβλήματα αφού έρχονται νέα θέματα, νέα προβλήματα, νέα συναισθήματα και αρχίζουμε ξανά την ίδια διαχείριση. Ας ελπίσουμε ότι θα μπορέσουμε να βγούμε από αυτόν το φαύλο κύκλο συμπίεσης συναισθημάτων, διαχείρισης άγχους – κατάθλιψης και να αντέξουμε να σταθούμε επιτέλους στα πόδια μας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι έχουμε μια μεγάλη δύναμη. Την ικανότητα προσαρμογής που μας διέσωσε πάντα στο πέρασμα των αιώνων. Δεν είναι αυτονόητο ότι όλοι οι άνθρωποι είναι σε θέση να ελιχθούν άμεσα και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά αυτή τη νέα κατάσταση. 

Πρέπει όμως να κινητοποιήσουμε αυτούς τους μηχανισμούς προσαρμογής, όσο κι αν ακούγεται θεωρητικό είναι πολύ πρακτικό. Ο καθένας μπορεί να βρει ένα τρόπο να το κάνει, αρκεί να προσπαθήσει κι αν δεν μπορεί μόνος του, υπάρχουν άνθρωποι δίπλα που θέλουν να τον βοηθήσουν. Η αλληλοβοήθεια σε περιόδους όπως η σημερινή είναι πολύτιμη για την κοινωνία μας.

 Βικτωρία Πολύζου 

Σύμβουλος ψυχικής υγείας

ΠΗΓΗ