Κοινωνικά μυδράλια

30-8-2016

του Γιάννη Λαζάρου

Σας εμπαίζουν χοντρά τα υπαλληλάκια της ναζιστοκυβέρνησης. Σας έχουν στήσει στον τοίχο και γελάνε μαζί σας ρίχνοντας γιαούρτια στα μούτρα σας πριν αρχίσουν να γεμίζουν με σφαίρες τα μυδράλια για να σας καθαρίσουν όλους.

Ο Κατρούγκαλος έκανε την αρχή λέγοντας ότι αν δεν έδιναν 384 ευρώ εθνική σύνταξη δεν θα παίρνατε ποτέ σύνταξη και ότι αυτά τα 384 ευρώ είναι ικανά για να μην είναι κανένας φτωχός. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει ξεχάσετε τα 384 ευρώ εθνική σύνταξη και συνειδητοποιήστε ότι η σύνταξη θα πάει κάτω των 200 ευρώ εφόσον  η ΕΕ για τον ορισμό της φτώχειας έχει θεσπίσει ότι πρέπει να είναι η σύνταξη στο 60% του κατώτατου μισθού. Ποιος είναι ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα; Μόλις 510 ευρώ για άνω των 25 ετών. Όμως ακόμη η Ε.Ε δεν έχει ολοκληρώσει το σχέδιο του κατώτατου ευρωπαϊκού μισθού και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί η Βουλγαρία ως μέλος-κράτος της Ε.Ε να πάει τον κατώτατο μισθό της από 195 ευρώ στα 510 ευρώ για να υπάρχει εθνική σύνταξη στην Ελλάδα βάση του ορισμού της Ε.Ε. 

Βγήκε και η Χαρά Καφαντάρη, μεγάλη προσωπικότητα της κυβέρνησης η οποία μέσα στην καλή χαρά μαρτύρησε η μαρτυριάρα τα σχέδια των κατοχικών κυβερνήσεων για τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. "Εγώ και το μαγαζί μου, και είμαι το αφεντικό του εαυτού μου έχει τελειώσει". Πώς είπατε; Τελειώσατε γιατί έτσι γούσταραν και όχι μόνο γούσταραν αλλά τελικά ήταν το σχέδιο από την αρχή να τελειώσει κάθε ανεξάρτητη ιδιωτική δραστηριότητα με ελληνικό χρώμα. Σας έδωσε και το πρώτο φοντανάκι για το τι έρχεται με νομοσχέδιο που το κρατούσαν κρυφό: "Νομοσχέδιο για την Κοινωνική Οικονομία". Όπου θέλουν να στήσουν πογκρόμ εναντίον κλάδων, ιδιωτών και αναξιοπαθούντων βάζουν μπροστά και το "κοινωνικό" ή "κοινωφελές".

Κοινωνικές κατοικίες για τους άστεγους που θα τους παίρνουν τα σπίτια με κατάσχεση, κοινωφελής εργασία με 360 ευρώ το μήνα, κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ και τώρα κοινωνική οικονομία. 

Θα μαζεύονται όλοι μαζί οι κατεστραμμένοι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και θα κάνουν συνεταιρισμό! Σε λίγο θα μάς πουν ότι θα φτιάξουν και κοινωνικά mall όπου οι μανάβηδες, μπακάληδες, σιδεράδες, ψιλικατζήδες κ.λπ θα "χτυπάνε" με τις προσφορές τους τα mall των μεγαλοεπιχειρηματιών. 

Ξέραμε από το 2009 με τον σωτήρα Γεώργιο Αααααα Παπανδρέου ότι ξεκίνησε ο κατήφορος. Το καταλάβαμε στο πετσί μας με τους υπηρεσιακούς πρωθυπουργούς και το εμπεδώσαμε με τον Σαμαρά. Αυτό με τους λιγούρηδες των Συριζοανέλ είναι το τελειωτικό χτύπημα για ό,τι ακόμη στην Ελλάδα ίσως μπορούσε να επιβιώσει. Οι άνθρωπες το λένε πλέον καθαρά: "Θα σας εξαφανίσουμε". Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βγάλουν τα "κοινωνικά μυδράλια" και να αρχίσουν να μειώνουν πληθυσμό αφού είναι μη παραγωγικός και δεν συμφέρει την Ε.Ε.  Πόσο κέρδος να φέρει και αυτός ο νομοθετημένος "κόφτης" που μπαίνει μπροστά από τον Απρίλιο του 2017;

Ήρθε λοιπόν η εποχή που η εξουσία φτύνει το πόπολο και το πόπολο νομίζει ότι βρέχει. Κανονικό πόπολο, χωρίς ίχνος λαού μέσα του που είναι πρόθυμο να ζει σε 20 τ.μ κοινωνικής κατοικίας, να έχει κοινωνική απασχόληση 12ωρο για 200 ευρώ, κοινωνική σύνταξη 180 ευρώ, κοινωνικό ρεύμα για μία λάμπα και ένα ψυγείο, κοινωνικό νερό για 4 ντους και 20 μπουκάλια νερό το μήνα, κοινωνικούς τάφους για να μην πιάνουν πολύ χώρο οι νεκροί στα κοινωνικά νεκροταφεία, αρκεί να μην έχει ντράβαλα και αυθεντικές κοινωνικές εξεγέρσεις. 

Τελικά όταν δεν υπάρχει κοινωνία, κοινωνική συνοχή και κοινωνική παιδεία η εξουσία παίζει με την λέξη "κοινωνικό" για να καλύψει το ναζιστικό σχέδιο πραγματικής γενοκτονίας ενός όχλου, που χωρίς έμπρακτες αποδείξεις αυτοχαρακτηριζόταν αυτάρεσκα ως λαός. 

Η νόμιμη Γενοκτονία των Ελλήνων

γράφτηκε στον Τοιχο about 22 hours ago -  0 Comments
30-8-2016

Θεοδοσία Μπατάλα

Η νομική έννοια της «Γενοκτονίας» εφαρμόστηκε στην δίκη της Νυρεμβέργης κατά την οποία απαγγέλθηκαν κατηγορίες στους Ναζί για την συστηματική εξόντωση άμαχου πληθυσμού λόγω φυλής, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων και σωματικής κατάστασης.

Ο Πολωνός Εβραίος δικηγόρος Ραφαήλ Λέμκιν, ο οποίος σώθηκε καταφεύγοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κάτι που δεν κατόρθωσαν σαράντα εννέα συγγενικά του πρόσωπα τα οποία δολοφονήθηκαν από τους Ναζί, έχοντας ασχοληθεί πριν από τον πόλεμο με τον αφανισμό των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, μετά τον πόλεμο αφοσιώθηκε στην εκστρατεία για την νομική αναγνώριση του όρου Γενοκτονία, στα αγγλικά Genocide που προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις γένος και κτείνω ή από την ελληνική λέξη γένος (με την έννοια της οικογένειας, της φυλής, του έθνους, της θρησκείας) και την λατινική cide (δολοφονία).

Παρ' όλες τις άκαρπες προσπάθειες του Ραφαήλ Λέμκιν για την θέσπιση Διεθνών Νόμων που ορίζουν και απαγορεύουν την Γενοκτονία στη Διάσκεψη της Μαδρίτης του 1933, για την απαγόρευση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων του 1945, συμμετέχοντας και ως σύμβουλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ στη Δίκη της Νυρεμβέργης όπου κατόρθωσε η λέξη «Genocide» να περιληφθεί στο κατηγορητήριο, αλλά ως περιγραφικός και όχι ως νομικός όρος, τελικά οι ακούραστες προσπάθειές του επιβραβεύθηκαν στις 9 Δεκεμβρίου 1948, την ημέρα που τα Ηνωμένα Έθνη ενέκριναν τη Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας. Σύμφωνα με τον Λέμκιν:

«Γενοκτονία δεν συνεπάγεται απαραίτητα την άμεση καταστροφή ενός έθνους, εκτός εάν επιτυγχάνεται με μαζικές δολοφονίες όλων των μελών ενός έθνους. Σκοπός είναι να επισημάνει ένα συντονισμένο σχέδιο των διαφόρων δράσεων που αποσκοπούν στην καταστροφή των βασικών θεμελίων της ζωής των εθνικών ομάδων, με στόχο να αφανίσει τις ίδιες τις ομάδες. 

Οι στόχοι ενός τέτοιου σχεδίου είναι η διάλυση των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών, του πολιτισμού, της γλώσσας, των εθνικών αισθημάτων, της θρησκείας, της οικονομικής ύπαρξης εθνικών ομάδων καθώς και η καταστροφή της προσωπικής ασφάλειας, της ελευθερίας, της υγείας, της αξιοπρέπειας και της ζωής των ατόμων που ανήκουν σε αυτές τις ομάδες. Η Γενοκτονία στρέφεται κατά της εθνικής ομάδας ως μία οντότητα, και οι ενέργειες που πραγματοποιούνται, στρέφονται κατά ιδιωτών, όχι με την ιδιότητά τους ως ιδιώτες, αλλά ως μέλη της εθνικής ομάδας.  

H Γενοκτονία έχει δύο φάσεις:

1) την καταστροφή του εθνικού προτύπου της καταπιεσμένης ομάδας και

2)την επιβολή του εθνικού προτύπου του καταπιεστή.

Μετά την επιβολή, ο καταπιεσμένος πληθυσμός αποφασίζει αν θα παραμείνει ή θα φύγει ενώ ταυτόχρονα με την απομάκρυνση του πληθυσμού πραγματοποιείται και ο Εποικισμός από τους πληθυσμούς του καταπιεστή».

Σύμφωνα με την Απόφαση 260-ΙΙΙ-Α της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ την 9η Δεκεμβρίου 1948 – τέθηκε σε ισχύ την 12η Ιανουαρίου 1951 - Σύμβαση του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας και οι ευθύνες του θύτη, «Τα συμβαλλόμενα μέρη επιβεβαιούν ότι η Γενοκτονία, συντελουμένη είτε εν καιρώ ειρήνης είτε εν καιρώ πολέμου, τυγχάνει έγκλημα Διεθνούς Δικαίου και αναλαμβάνουν την υποχρέωσιν να προλαμβάνουν και να τιμωρούν τούτο». (Άρθρο 1)

«Γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας

α) ανθρωποκτονία μελών της ομάδας,

β) πρόκληση βαρειάς σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας

γ) με πρόθεση επιβολή επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει,

δ) επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας

ε) δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα». (Άρθρο 2). «Οι παρακάτω αξιόποινες πράξεις τιμωρούνται»:  α) Γενοκτονία,  β) συνωμοσία προς διάπραξη Γενοκτονίας,  γ) άμεσα ή έμμεσα η υποκίνηση διάπραξης Γενοκτονίας,  δ) απόπειρα διάπραξης Γενοκτονίας,  ε) συμμετοχή σε Γενοκτονία».( Άρθρο 3).

«Τιμωρούνται τα άτομα που συνωμοτούν και πράττουν τα προαναφερόμενα στο άρθρο 3, ανεξαιρέτως αν έδρασαν με συνταγματικότητα, με δημόσια εντολή ή ατομικά». (Άρθρο 4).

«Τα άτομα που διέπραξαν Γενοκτονία ή μια οποιαδήποτε από τις άλλες πράξεις που απαριθμούνται στο άρθρο 3, θα τιμωρούνται ανεξάρτητα αν είναι μέλη κυβέρνησης, κρατικοί λειτουργοί ή ιδιώτες». (Άρθρο 5).

«Τα άτομα που ευθύνονται για πράξη Γενοκτονίας ή άλλη πράξη όπως αναφέρεται στο 3ο άρθρο, πρέπει να δικαστούν στη χώρα που έχει διαπραχθεί το αδίκημα ή σε κάποιο διεθνές ποινικό Δικαστήριο που θα γίνει αποδεκτό από τους συμβαλλόμενους…..». (Άρθρο 6).

Σύμφωνα με τη Σύμβαση η Γενοκτονία αφορά ένα έγκλημα που αποβλέπει στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο και πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Είναι η καταστροφή ενός έθνους ή μιας εθνικής ομάδας, ένα συντονισμένο σχέδιο διαφόρων ενεργειών που τείνουν να καταστρέψουν τα ουσιαστικά θεμέλια της ζωής των εθνικών ομάδων, με στόχο να εξοντωθούν αυτές οι ομάδες. Η Γενοκτονία αποτελεί το πιο βαρύ έγκλημα, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή. Αυτός ο οποίος διαπράττει τη Γενοκτονία δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι.

Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το 2012, για πρώτη φορά μετά το 1941, είχαμε δέκα έξι χιλιάδες περισσότερους θανάτους από γεννήσεις στην Ελλάδα.

Η φυσική μεταβολή του πληθυσμού (δηλαδή η μεταβολή που οφείλεται μόνον στη διαφορά γεννήσεων και θανάτων χωρίς συνυπολογισμό της μετανάστευσης) παρουσίασε αρνητική εξέλιξη, με φυσική μείωση του πληθυσμού κατά 16.299 άτομα.

Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή Θεσσαλίας, Υγιεινής και Επιδημιολογίας του Ιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Γιώργου Ραχιώτη, το γεγονός μπορεί να αποδοθεί και στις σημαντικές κοινωνικές και οικονομικές μεταβολές των τελευταίων ετών.

Ο καθηγητής Υγιεινής και Επιδημιολογίας Χρήστος Χατζηχριστοδούλου, επεσήμανε ότι θα απαιτούνταν μακροχρόνιες μελέτες για να αποδείξουν πόσο επηρεάζουν τα επιβαλλόμενα μέτρα λιτότητας τα δημογραφικά δεδομένα, ωστόσο όλες οι ενδείξεις προκαλούν άμεση συσχέτιση.

Στη μελέτη του Αγγ. Χατζάκη, καθηγητή Επιδημιολογίας στην Αθήνα, διαπιστώνεται εκτίναξη των κρουσμάτων AIDS μεταξύ των χρηστών ουσιών ενδοφλεβίως, στη σύγκριση προ και μετά κρίσης.

Σήμερα το TFR (Total Fertility Rate, Συνολικό Ποσοστό Γονιμότητας) στην Ελλάδα βρίσκεται στο 1,33, αλλά για τους Έλληνες της απογραφής του 2001, υπολογίζεται πως είναι στο 1, ίσως και πιο κάτω! Γνωρίζοντας την σύνθεση του πληθυσμού ανά πενταετείς ηλικιακές ομάδες, ξέρουμε το μέσο όρο της ηλικίας τεκνοποίησης που είναι τα 29 έτη, το προσδόκιμο επιβίωσης, το δείκτη γεννητικότητας.

Τι συμβαίνει στους πληθυσμούς με TFR κοντά στο 1; Η Κατίνκα Μπάρις του «Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση» (CER) γράφει πως με δείκτη γεννητικότητας «κοντύτερα στο 1… κάθε γενιά θα φθάνει το 60% της προηγούμενης» ενώ σε άρθρο του ο Ράσελ Σόρτο των Νιου Γιορκ Τάιμς γράφει πως «για τους δημογράφους ο αριθμός αυτός(TRF κάτω του 1,3) έχει πολύ συγκεκριμένες επιπτώσεις: "Σημαίνει πως ο πληθυσμός μιας χώρας θα μειωθεί κατά 50% μέσα σε 45 χρόνια προκαλώντας ανεπανόρθωτη μείωση του πληθυσμού". 

Μείωση κατά 50% τα επόμενα 45 χρόνια. Εάν επαληθευτούν αυτές οι προβλέψεις το 2060 οι Έλληνες κάτοικοι αυτής της χώρας θα αριθμούν κάτι λιγότερο από 5,000,000.

Πενήντα ερωτήσεις προς τους ευρωτρομοκράτες που ζητούν απάντηση

29-8-2016

Η πλήρης κυβερνητική υποταγή στο Ευρωϊερατείο με την υπογραφή ενός τρίτου τρισχειρότερου μνημόνιου ήταν η φυσική κατάληξη στο αδιέξοδο του ευρω – μονόδρομου. Ύστερα από οχτώ  χρόνια ευρωτραγωδίας, τώρα, μπροστά στις επερχόμενες ιστορικές εκλογές, αντί να απαντάμε μόνο σε τρομολαγνικές ερωτήσεις για τα δήθεν δεινά που θα επιφέρει η μετάβαση στη δραχμή, οφείλουμε να ρωτήσουμε και εμείς, μεταξύ πολλών άλλων:

1) Γιατί σήμερα ζούμε πολύ χειρότερα, από τις εποχές που είχαμε τη δραχμή;

2) Πότε στην ιστορία μας, εκτός από περιόδους πολέμων και εμφυλίων, ζήσαμε τέτοια τραγωδία όπως η σημερινή;

3) Γιατί, εκτός από εμάς και οι  άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου στην ευρωζώνη, παραπαίουν;

4) Γιατί, μεγαλώνει συνέχεια το χρέος παρ’ όλα τα κουρέματα, και την ανελέητη λιτότητα;  

5) Υπάρχει άλλη περίπτωση διεθνώς που η ύφεση είχε τέτοιο βάθος και διάρκεια όπως αυτή στην Ελλάδα σήμερα;

6) Πως εξηγείται να έχουν συνέλθει από την κρίση οι χώρες έξω από την ευρωζώνη και να πηγαίνουν καλύτερα από τις χώρες της ευρωζώνης;

7) Πως εξηγείται να πηγαίνουν καλύτερα χώρες όπως η Τουρκία, η Αιθιοπία, η Γκάνα και όχι μόνο; 8) Γιατί χαρίστηκαν τα τεράστια χρέη της Γερμανίας το 1953 και δεν μπορεί να γίνει κάποια ανάλογη ευνοϊκή ρύθμιση και για εμάς;

9) Γιατί η Γερμανία δεν μας πληρώνει τις πολεμικές αποζημιώσεις;

10) Πως και γιατί έχουν γίνει  εκατοντάδες στάσεις πληρωμών και διαγραφές χρεών διεθνώς και δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και για εμάς;

11) Γιατί ιδιωτικοί επενδυτικοί οίκοι αγοράζουν ελληνικό χρέος στο 10-15% της αξίας του και αυτό δεν επιτρέπεται από τη ευρωζώνη για το ελληνικό κράτος;

12) Πως εξηγείται να έχει κέρδη από τη διαχείριση του ελληνικού χρέους η Ευρωπαϊκή Κέντρική τράπεζα;

13) Ένα σκληρό (υπερτιμημένο) νόμισμα όπως το ευρώ, ταιριάζει σε μια οικονομία της περιφέρειας όπως η δική μας;

14) Γιατί η Κίνα και πολλές άλλες χώρες κρατάνε χαμηλά την ισοτιμία του νομίσματός τους; 15) Γιατί χώρες όπως η Ιαπωνία και όχι μόνο, υποτιμούν το νόμισμά τους;

16) Είναι δυνατό να αποπληρώσουμε ποτέ το συνεχώς αυξανόμενο τεράστιο χρέος μας;

15) Γιατί διαψεύδονται  συνέχεια οι κυβερνητικές και διεθνείς προβλέψεις για την πορεία της οικονομίας μας;

17)Υπάρχει περίπτωση να βγει από την κατρακύλα της ύφεσης μια χώρα με αυστηρή πολιτική λιτότητας και υπερτιμημένο (σκληρό) νόμισμα;

18) Υπάρχει περίπτωση στο ορατό μέλλον η οικονομία μας, το ΑΕΠ,  να αυξηθεί πάνω από 3,5-4% ετησίως, που είναι και το όριο πάνω από το οποίο μειώνεται η ανεργία;

19) Υπάρχουν άλλες χώρες όπου η ανεργία των νέων να έχει ξεπεράσει το 60%;

20) Υπήρξε ποτέ περίοδος της ιστορίας μας που  η εφορία δήμευε τραπεζικές καταθέσεις, έβγαιναν εύκολα σπίτια σε πλειστηριασμό, κόβονταν στη μέση ή τελείως οι συντάξεις, το εφ’ απαξ, κλπ.;

21)  Γιατί το ευρώ πρέπει να είναι ταμπού;

22) Είναι ή όχι η ευρωζώνη που επέβαλλε τις ουρές στις τράπεζες με τον έλεγχο της ρευστότητας (capital controls) και βούλιαξε την οικονομία μας ακόμα περισσότερο;

23) Πως είχαμε επάρκεια τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων με τη παλαιά δραχμή και δε θα έχουμε με τη νέα δραχμή;

24) Γιατί δεν έχουν πρόβλημα σε είδη πρώτης ανάγκης η Αλβανία, η Βουλγαρία, η Τουρκία, η Γκάνα, κλπ., με το δικό τους νόμισμα;

25) Γιατί η εγχώρια παραγωγή συρρικνώθηκε ύστερα από την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ευρωζώνη;

26) Γιατί το ίδιο δωμάτιο ενός ελληνικού ξενοδοχείου στοιχίζει περίπου δυο φορές από ότι στην Τουρκία, στη Βουλγαρία, στην Αίγυπτο και στις περισσότερες χώρες όπου δεν υπάρχει το ευρώ;

27) Γιατί οι περισσότερες εύπορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Σουηδία, η Δανία, η Βρετανία, αλλά και η Πολωνία, Βουλγαρία,Ρουμανία κλπ.,  δε θέλουν να μπουν στον «παράδεισο» της ευρωζώνης;

28) Γιατί οι περισσότεροι σοβαροί διεθνείς οικονομολόγοι υποστηρίζουν την ανάγκη της συγκροτημένης εξόδου μας από το ευρώ;

29) Αφού εξαρτόμαστε από τα δανεικά σε ευρώ, είναι ποτέ δυνατό να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο και την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του Βερολίνου;

30) Πόσο χειρότερη μπορεί να είναι η ζωή μας από αυτό που ζούμε σήμερα;

31) Αν η επιστροφή στη δραχμή είναι καταστροφική, πως πρέπει να χαρακτηρίσουμε τη σημερινή κατάσταση;

32) Αν η έξοδος από το ευρώ σημαίνει κόλαση, τότε τι σημαίνει η παραμονή στο ευρώ;

33) Είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση της φτώχιας, της ανεργίας, της δυστυχίας, της απόκλισης αντί για τη σύγκλιση των εθνών, η Ευρωπαϊκή Ένωση που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της; 

34) Πως και γιατί μετατράπηκε το μεγαλειώδες όχι του δημοψηφίσματος σε ναι πλήρους υποταγής στην ευρωζώνη;

35) Πως είναι δυνατόν μια αριστερή κυβέρνηση να εφαρμόζει ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και να παραδίδει τη χώρα στους ξένους επιβουλείς;

36) Πως δικαιολογείται η κυβερνητική ηγεσία να αποκαλεί το ξεπούλημα των αεροδρομίων ως τη χειρότερη μορφή φεουδαρχίας, ως αισχρή καταλήστευση της χώρας και μετά από λίγους μήνες, ή ίδια να υπογράφει την πώλησή της σε εταιρεία του Γερμανικού δημοσίου;

37) Πως εξηγείται η ολική μεταστροφή των καθεστωτικών ΜΜΕ υπέρ της σημερινής κυβέρνησης μετά την προσχώρησή της στο Μνημονιακό στρατόπεδο;

38) Σε μια διαπραγμάτευση υπάρχει πιθανότητα να ωφεληθείς αν δεν έχεις εναλλακτικά σχέδια; 39) Υπάρχουν αδιέξοδα στη δημοκρατία;

40) Πως εξηγείται ότι η διάρκεια της ελληνικής κρίσης δεν έχει παγκόσμιο προηγούμενο;

41) Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να τελειώσει ποτέ η σημερινή ελληνική τραγωδία;

42) Μπορούμε να ζήσουμε με συντάξεις και μισθούς πείνας και την εξοντωτική φοροκαταιγίδα ;  

43) Πως είναι δυνατόν να εκποιείται ολόκληρη η δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής στους χρηματιστηριακούς γύπες;

44) Πως ανεχόμαστε τον πλήρη αφελληνισμό των ελληνικών τραπεζών ;

45) Πως εξηγείτε ότι το 89% των δανείων επιστρέφουν πίσω στους δανειστές ;

46) Είναι ποτέ δυνατόν μια πτωχευμένη χώρα όπως η Ελλάδα ή και πλούσιες ακόμα χώρες να μπορούν να καταβάλλουν ετησίως 15% του ΑΕΠ (36 δις) δiς χρέη;

47) Γιατί η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο ήταν αυξητική έως αλματώδης και μετα την είσοδό μας στην ευρωζώνη έχει πέσει στα Τάρταρα ;

48) Αν η καταστροφή της οικονομίας τα τελευταία χρόνια οφείλεται σε παλαιότερα χρέη, (κάτι που είναι ψευδέστατο), τότε γιατί μας έβαλλαν στην ευρωζώνη όπου οι κανονισμοί επέβαλλαν μικρά περιθώρια χρεών;

49) Τι γυρεύουν τα αρπακτικά, οι Γύπες τύπου Godman Sachs, Πόλσον κλπ. στη χώρα μας;

50) Αμφιβάλλει κανείς ότι έχουμε μεταβληθεί σε Banana Republic;

50) Είναι ποτέ δυνατόν να δούμε καλύτερες μέρες μέσα στην ευρωφυλακή ;

Αυτά και πολλά άλλα κρίσιμα ερωτήματα μπορούμε και οφείλουμε να θέσουμε σε όσους με έωλα, ατεκμηρίωτα και συχνά γελοία επιχειρήματα, τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό και τον κρατούν υπόδουλο στην καταστροφική γερμανόπληκτη ευρωζώνη. Δεν είναι δυνατό να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα το θέατρο του παράλογου που μας σερβίρουν. Ότι η νύχτα είναι μέρα. Ότι το άσπρο είναι μαύρο. Ότι η δραχμή είναι η κόλαση και ότι το ευρώ είναι ο ιδεατός παράδεισος.

Είναι καιρός πια΄μετά από οχτώ χρόνια καταστροφής, να τελειώνομε επιτέλους με τη «χούντα του ευρώ» που εκτελεί ξένες εντολές, επιβάλλει την κατάληψη και καταστροφή της χώρας. Να περάσουμε στην αντεπίθεση τσακίζοντας τους ευρωλάγνους και τους ευρωτρομοκράτες.

Ναι, είναι καιρός επιτέλους, να τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες. Και να ξαναδώσουμε φτερά στην ελπίδα για το μέλλον της χώρας.    

Η μνημονιακή κρίση

Η διαλεκτική της καταστροφής, Α΄Η μνημονιακή κρίση

29-8-2016

Μέρος Α΄: Η μνημονιακή κρίση

του Γιώργου Καραμπελιά

Αφετηρία αυτής της εκτενούς –νέας– αναφοράς μου στη θεματική «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», που θα παρατεθεί  σε δύο συνέχειες, αποτέλεσε  το σχόλιο του κ.Παναγιώτη Σταυρουλάκη,  αναγνώστη του άρθρου μου «Ο εκσυγχρονισμός της παράδοσης», σχόλιο που απεστάλη στην ιστοσελίδα του Άρδην στις 07/08/2016.Εξάλλου, προσφάτως αναζωπυρώθηκε η σχετική συζήτηση, με την ευκαιρία του ελλείμματος της ΕΛΣΤΑΤ το 2009. Γράφει όντως, μεταξύ άλλων ο κ. Σταυρουλάκης:

“Η κρίση, πνευματική και οικονομική, απαιτεί λύσεις επί συγκεκριμένων προβλημάτων. Επί 6 χρόνια, από το 2010 και στο εξής, ο λαός διαιρέθηκε με όρους μνημονίου και αντιμνημονίου και η αντιμνημονιακή μερίδα, υπό το βάρος των ως άνω στρεβλώσεων είδε (και εκεί είναι το λάθος της για μένα) το μνημόνιο όχι ως συνέπεια, αλλά ως γενεσιουργό αιτία μίας κρίσης που είχε ξεκινήσει δεκαετίες πριν. Επίσης αντιμετώπισε τις όποιες, κατά καιρούς και υπό διαφορετικές κυβερνήσεις, μνημονιακές πολιτικές, ως ένα συμπαγές σώμα με τα ίδια κάθε φορά χαρακτηριστικά. Και εδώ έκαναν άλλο ένα μεγάλο λάθος. Σε αυτή τη βάση είδα –εφόσον σας ανέγνωσα σωστά– την κίνηση Άρδην να συντάσσεται με την πλευρά του αντιμνημονίου. Με τους δικούς σας όρους φυσικά, χωρίς τις σταλινίζουσες ή φασίζουσες υστερίες των γνωστών κραχτών (από Σύριζα και Ανέλ μέχρι…ΧΑ και ΕΠΑΜ). Ωστόσο πήρατε αντιμνημονιακή στάση”.

Ο συγγραφέας του σχολίου θεωρεί πως ο διαχωρισμός «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» υπήρξε εξ αρχής λανθασμένος. Εν τούτοις, όπως ασφαλώς θυμόμαστε όλοι, κατά τα πρώτα δύο καθοριστικά χρόνια, 2010-2011, το σύνολο του πολιτικού κόσμου αλλά και του ελληνικού λαού, εκτός του ταχέως συρρικνούμενου ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, είχε ταχθεί κατά των μνημονίων, μεταξύ αυτών και η «Νέα Δημοκρατία» του Αντώνη Σαμαρά. Δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και των πολιτικών δυνάμεων είχε τοποθετηθεί «αντιμνημονιακά».

Βέβαια, υπήρχαν τεράστιες διαφορές εκτίμησης ως προς τις αιτίες της έλευσης των μνημονίων. Για άλλους αποτέλεσε την κορύφωση του παρασιτισμού, για άλλους απλώς μια συνέπεια της αβελτηρίας ή ακόμα και της προδοσίας των πολιτικών ελίτ, τέλος, για κάποιους τρίτους, όπως εμείς, συνδυασμός των δύο αυτών φαινομένων. Πάντως, οι περισσότεροι θεωρούσαμε πως η ένταξη της Ελλάδας σε «πρόγραμμα» ήταν προσχεδιασμένη από έναν πρωθυπουργό, που έκανε ό,τι μπορούσε για να εγκλωβίσει τη χώρα στα μνημόνια, εξ ου και παραμένει ένοχος εσχάτης προδοσίας, τουλάχιστον απέναντι στην ιστορία: Διόγκωσε με όλους τους δυνατούς τρόπους το έλλειμμα της χώρας, ακόμα και με παραποίηση των στατιστικών στοιχείων, αρνήθηκε να καταφύγει για δανεισμό στις αγορές τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του, και υπέγραψε ένα κυριολεκτικά τερατώδες και δρακόντειο μνημόνιο.

Όλα αυτά, λοιπόν, δεν αποτελούσαν απλώς «συνέπεια» της σοβούσας, επί δεκαετίες, κρίσης της χώρας αλλά ενέργειες που την επιτάχυναν και την κορύφωσαν, ενώ μπορούσαν να αποφευχθούν. Προφανώς, η κρίση θα εκδηλωνόταν αλλά σε καμία περίπτωση με τόσο βίαιες και άμεσα καταστροφικές συνέπειες.

Συναντήθηκε κυριολεκτικώς η ετερογονία των σκοπών μιας πληθώρας παραγόντων. Το τότε ΠΑΣΟΚ –ο ΓΑΠ, η υπεύθυνη του οικονομικού προγράμματος, Κατσέλη, μαζί με το πλήθος των αμερικανοσπουδαγμένων συμβούλων τους–, για να επιβάλουν μία πολιτική λιτότητας και αναδιάρθρωσης ενός βαθύτατα διεφθαρμένου κράτους που, παρεμπιπτόντως, οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει, θεώρησε αναγκαία την έλευση του από μηχανής θεού του Μνημονίου και του ΔΝΤ. Έτσι και τα μέτρα που θεωρούσαν απαραίτητα –σε πλήρη αντίθεση με την προεκλογική ρητορική του «λεφτά υπάρχουν»– θα εφάρμοζαν, και αυτά θα εμφανίζονταν ως επιβληθέντα από τους ξένους δανειστές και εταίρους. Επειδή το πελατειακό σύστημα που είχε οικοδομήσει το ΠΑΣΟΚ –με τη συνέργεια των Καραμανλή-Παυλόπουλου εν συνεχεία– ήταν αδύνατο να αυτο-μεταρρυθμιστεί, προτίμησαν τη βίαιη επιβολή του μνημονίου, ώστε αυτή η μεταρρύθμιση να γίνει από τα πάνω και από τα έξω.

Το μεγάλο κίνημα της πάνδημης διαμαρτυρίας που ξεσήκωσε η υπογραφή και η εφαρμογή του πρώτου μνημονίου εξηγείται ακριβώς από αυτή την αίσθηση που είχαν οι Έλληνες πως επρόκειτο για μια απρόκλητη καταστροφή που απειλούσε να μεταβάλει την Ελλάδα σε αποικία «χρέους», όπως και πράγματι έγινε εν τέλει.

Α. Μια παγκόσμια κρίση μετάβασης

Ωστόσο, ο «Γιώργος» και οι μαθητευόμενοι μάγοι του αγνοούσαν ότι είχαν εμπλακεί σε ένα παιγνίδι παγκοσμίων διαστάσεων που τους ξεπερνούσε, τόσο αυτούς όσο βεβαίως και τη δύστηνη Ελλάδα. Διότι, στην προσπάθεια εφαρμογής των μνημονίων, κατ’ εξοχήν για εσωτερικούς λόγους, «συνάντησαν» την παγκόσμια κρίση μετάβασης από τη δυτική οικονομική πρωτοκαθεδρία στην ασιατική. Μια κρίση μετάβασης η οποία απειλούσε με κατάρρευση ολόκληρο το δυτικό οικονομικό σύστημα και η οποία είχε εισέλθει στη δεύτερη και πλέον επώδυνη φάση της.

Η πρώτη φάση, ήδη από τη δεκαετία του 1990, σημαδεύτηκε από τη μαζική και γενικευμένη μεταφορά της βιομηχανικής παραγωγής από τις δυτικές βιομηχανικές χώρες στην Ανατολή. Ήταν η εποχή της γενικευμένης αποβιομηχανοποίησης των παλιών βιομηχανικών χωρών της Δύσης και της ραγδαίας εκβιομηχάνισης των ασιατικών χωρών, κατ’ εξοχήν της Κίνας. Και όμως, αυτή η μεγάλη, πρωτοφανής ιστορικά, μετακίνηση της παραγωγής σημαδεύεται από μια περίοδο ευημερίας, κυρίως των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων σε ολόκληρη τη Δύση. Διότι δημιουργήθηκε ένας καταμερισμός εργασίας σύμφωνα με τον οποίο οι χώρες-εργαστήρια της Ανατολής παράγουν φθηνά βιομηχανικά προϊόντα τα οποία ρίχνουν το κόστος της εργατικής δύναμης στη… Δύση, ενώ οι «μητροπόλεις» συγκεντρώνουν τις χρηματο-πιστωτικές υπηρεσίες και τη νέα ηλεκτρονική βιομηχανία, που επεκτείνεται με μεγάλη ταχύτητα. Για είκοσι χρόνια περίπου, αυτό το μοντέλο που εγκαινιάστηκε στη δεκαετία του 1980 από τον Ρέιγκαν και την Θάτσερ –και επεκτάθηκε με θυελλώδεις ρυθμούς μετά την πτώση του σοβιετικού στρατοπέδου– φαινόταν να λειτουργεί. Ήταν η περιβόητη άυλη οικονομία την οποία υμνούσαν οι νεαροί γιάπηδες – οικονομολόγοι και χρηματιστές. Το χρήμα μπορεί να παράγει αφ’ εαυτού χρήμα! Μόνο που βέβαια προϋπέθετε τα εκατό εκατομμύρια των Κινέζων βιομηχανικών εργατών!

 Η ελληνική οικονομία, σε αυτή την περίοδο, ολοκληρώνει την αποβιομηχανοποίησή της και ρίχνεται ως τουριστικό και εφοπλιστικό παράρτημα της Δύσης στις αγκάλες της «παγκοσμιοποίησης». Το πρώτο μεγάλο καμπανάκι θα έρθει με την κολοσσιαία για τα ελληνικά μεγέθη κρίση του χρηματιστηρίου το 1999. Σύμφωνα με τους μετριότερους υπολογισμούς, 100 δισεκατομμύρια ευρώ θα χαθούν, κυρίως από τους μικρομεσαίους επενδυτές, μέσα στην κερδοσκοπική φρενίτιδα εκείνης της χρονιάς. Τότε μπήκαν και οι βάσεις της σημερινής κρίσης. Διότι στην πραγματικότητα υπονομεύτηκε το παραδοσιακό μοντέλο της ελληνικής κοινωνίας. Τα μεσαία στρώματα είχαν απολέσει την παροιμιώδη οικονομική τους αυτοδυναμία και άρχισαν πλέον να καταναλώνουν και να επενδύουν στην οικοδομή, όπως πατροπαράδοτα έκαναν, μέσω τραπεζικού δανεισμού πλέον, διότι το πλεόνασμα το είχε καταβροχθίσει η κρίση του Χρηματιστηρίου. Κάτι ανάλογο –χωρίς να έχει την ίδια βιαιότητα– παρατηρείται σε ολόκληρη τη δυτική οικονομία. Είχαμε μπει στην περίοδο της  «ευημερίας» διά της υπερχρέωσης, ατομικής και κρατικής.

Η δεύτερη φάση: Όμως, πολύ σύντομα, μέσα σε μια δεκαετία, ο λογαριασμός θα πάψει να βγαίνει. Η κινεζική, κορεάτικη κ.λπ. βιομηχανία ανεβαίνει την γκάμα της παραγωγής και κατακτά και τον τομέα των ηλεκτρονικών, ενώ το κινεζικό γιουάν αρχίζει να μεταβάλλεται σε παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, επιτείνοντας την κρίση της δυτικής οικονομίας.

Η μόνη δυτική οικονομία που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την μετατόπιση του κέντρου βάρους της παραγωγής και τις νέες παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες είναι η γερμανική. Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, διά του Σρέντερ, αλλά μαζί τους, το σύνολο των κυρίαρχων ελίτ της Γερμανίας, αντιλαμβάνονται πως το ευρωπαϊκό και δυτικό φορντιστικό μοντέλο δεν είχε πλέον τη δυνατότητα να λειτουργεί απρόσκοπτα.

Το δυτικό κοινωνικό κράτος στηριζόταν πράγματι στην πρωτοκαθεδρία της Δύσης και τη λειτουργία της ως του βιομηχανικού εργαστηρίου του πλανήτη. Από τη στιγμή και πέρα που εξαφανίστηκε αυτή η προϋπόθεση, δεν ήταν δυνατό να αντέξει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και θα έπρεπε να μετασχηματιστεί: είτε προς την κατεύθυνση της υψηλής τεχνολογίας και της ρομποτοποίησης –στρατηγική την οποία ακολουθεί κατ’ εξοχήν η Ιαπωνία– είτε να προσαρμοστεί στο επίπεδο μισθών και κοινωνικής προστασίας που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση της παραγωγής και το επίπεδο των μισθών της Κίνας, με την απαραίτητη συμβολή της μαζικής μετανάστευσης, που επιτρέπει τη σταδιακή μείωση της κοινωνικής προστασίας των εγχώριων εργαζόμενων – όπως κάνει σταδιακά ένα μεγάλο μέρος της Δύσης· είτε, τέλος, να εφαρμόσει έναν συνδυασμό αυτών των δύο στρατηγικών – όπως κάνουν πολλές δυτικές χώρες και κυρίως η Γερμανία.

Στην Ελλάδα, η οποία είχε αποκτήσει ένα σχετικά υψηλό επίπεδο εισοδημάτων δια της οδού της παρασιτικής ενσωμάτωσης, εφαρμόστηκε η πλέον βίαιη εκδοχή του δεύτερου μοντέλου, δηλαδή η κυριολεκτική καταστροφή του κοινωνικού κράτους και των μεσαίων στρωμάτων. Αυτός είναι ο βασικός λόγος, δομικού χαρακτήρα, που στην Ελλάδα –θεωρούμενη εξάλλου πολιτισμικά παρείσακτη στο εσωτερικό της Δύσης– εφαρμόστηκε το πλέον βίαιο ριζικό και «παραδειγματικό» μοντέλο προσαρμογής, που εκφράστηκε με την πολιτική των μνημονίων.

Όποιος λοιπόν, ακόμα και σήμερα, δεν έχει κατανοήσει, έστω δια της ενσυναισθήσεως, αρχικά, το γιατί οι μεγάλες δυνάμεις μας έσπρωξαν στην κρίση μάλλον πάσχει από κάποιο είδους ξενόστροφου στραβισμού.

Β. Αμερικανοί και Γερμανοί

Σε ό,τι αφορά στους συγκυριακούς μηχανισμούς που έδωσαν την ευκαιρία σε αυτό το σχέδιο να εφαρμοστεί, σήμερα, αφού έχουμε παρακολουθήσει όλη την αλληλουχία των γεγονότων, γνωρίζουμε πως λειτούργησαν οι δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις που συναντήθηκαν, μέσα από τον ανταγωνισμό τους, στη μεθόδευση της καταστροφής.

Από τη μία πλευρά βρίσκονταν οι Αμερικανοί, με όργανό τους το ΔΝΤ, έχοντας εξασφαλίσει τη συνεισφορά των πρόθυμων ηλίθιων, ΓΑΠ, Κατσέλη, Βαρουφάκη, και τις καλές υπηρεσίες των διαφόρων Γκαλμπραίηθ, Κρούγκμαν κ.λπ. Οι Αμερικανοί, δια μέσου της Ελλάδας και της κρίσης της, ήθελαν να αποσταθεροποιήσουν την ευρωζώνη και το γερμανικό ευρώ. Το ευρώ, πράγματι, στα πλαίσια του χρηματο-τραπεζιτικού προσανατολισμού της δυτικής οικονομίας, έτεινε, με την άνοδό του, να υπονομεύσει την προτεραιότητα του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Επί πλέον, στα πλαίσια της ίδιας στρατηγικής, επεδίωκαν να πλήξουν, μέσω του κουρέματος των ελληνικών δανείων, τις ευρωπαϊκές και κατ’ εξοχήν τις γερμανικές τράπεζες. Εκ παραλλήλου, στόχευαν στην εξασθένιση της Ελλάδας και του ελληνισμού, ώστε να γίνουν αποδεκτές οι βασικές στρατηγικές επιλογές τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Ήδη, από τη δεκαετία του 1950 –και προφανώς πολύ περισσότερο σήμερα που η Τουρκία έχει ενισχυθεί και το Ισλάμ έχει αναδειχθεί σε αντίπαλο της Δύσης–, μέσω της παραχώρησης της Κύπρου στην τουρκική επιρροή, αποσκοπούσαν στη «δέσμευση» της Τουρκίας στη Δύση. Το Κυπριακό αποτελούσε διαχρονικά για τους Αμερικανούς το αντάλλαγμα και το ενέχυρο για τη διατήρηση του φιλοδυτικού προσανατολισμού της Τουρκίας.

Παράλληλα, οι αντίπαλοι-εταίροι τους, Γερμανοί, με βασικό εκφραστή αυτής της στρατηγικής, τον Σόιμπλε, επιζητούσαν με τη σειρά τους την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη ή, τουλάχιστον, την καταστροφή του σχετικά ισχυρού σε όλα τα Βαλκάνια τραπεζιτικού τομέα της –και του, συγκριτικά με τα μεγέθη του νησιού, πανίσχυρου κυπριακού τραπεζικού τομέα– και τη μεταβολή της ελληνικής οικονομίας σε αποικιακό προσάρτημα της γερμανικής.

Έτσι, παρότι με αντίπαλες στρατηγικές και επιδιώξεις, οι δύο μεγάλοι παίκτες, της Δύσης συνέπεσαν ως προς τη στρατηγική υπαγωγής της Ελλάδας στα καυδιανά δίκρανα των μνημονίων. Και, στο τέλος του δρόμου, κέρδισαν και οι δύο αυτό που επιζητούσαν.

Οι μεν ΗΠΑ κατόρθωσαν να αποσταθεροποιήσουν τη ζώνη του ευρώ, μια και σε μνημόνια εισήλθαν και άλλες χώρες της ευρωζώνης και το ευρώ κατέρρευσε (από 1,4406 δολάρια ανά ευρώ, στις 31-12-2009, έπεσε στα 1,0887 στις 31-12-2015 και βρισκόταν στα 1,16 την 1η Αυγούστου 2016)[1]. Η γερμανική τραπεζική ναυαρχίδα, η Ντώυτσε Μπανκ εμφάνισε 10 δισ. ζημιές το 2015, παρά τα σχεδόν εκατό δισεκ. ευρώ που κέρδισε συνολικά η Γερμανία από την ελληνική κρίση. Παράλληλα, χρησιμοποιώντας την Ανατολική Ευρώπη και κατ’ εξοχήν την ουκρανική κρίση, απέκοψαν, τουλάχιστον για αρκετά χρόνια, τη Ρωσία από την Ευρώπη και τον βασικό της εταίρο, τη Γερμανία, υποχρεώνοντάς την τελευταία να στραφεί και πάλι προς τον ατλαντισμό και την TTIP. Κατά συνέπεια, από ένα σημείο και μετά, η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη έπαψε να αποτελεί επιλογή των ΗΠΑ –αν ποτέ αποτελούσε και δεν συνιστούσε απλώς απειλή– μια και η Γερμανία είχε υποχρεωτικά προσαρμοστεί και η ελληνική κρίση είχε μεταβληθεί σε όπλο των ΗΠΑ για τον έλεγχο της ευρωζώνης εκ των έσω.

Όσο για τη Γερμανία, παρότι δεν πραγματοποίησε (ακόμα;) τον στόχο του Σόιμπλε, την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, υπήρξε και αυτή κερδισμένη από την κρίση.Πρώτον, διότι όλη η ευρωζώνη προσανατολίστηκε προς τη γερμανική στρατηγική, άρα το μάθημα στην Ελλάδα απέδωσε, χωρίς να χρειαστεί η έξοδός της. Δεύτερον, διότι κατέστρεψε το τραπεζιτικό σύστημα Ελλάδας και Κύπρου, που αποτελούσαν ανταγωνιστή των γερμανικών και αυστριακών τραπεζών. Τρίτον, διότι μετέβαλε την Ελλάδα σε οικονομικό της προσάρτημα – από τον ΟΤΕ έως τα αεροδρόμια και τις τράπεζες. Και, παρεμπιπτόντως, διότι εξαφάνισε, έστω προσωρινά το αίτημα για τις γερμανικές αποζημιώσεις, παρά τους ξαναζεσταμένους πρόσφατους εκλογικίστικους ψευδολεονταρισμούς του μικροαπατεώνα!

[1] Για τις ΗΠΑ, κυρίαρχη χρηματοπιστωτική δύναμη του πλανήτη και φθίνουσα βιομηχανική, η διατήρηση του σκληρού δολαρίου ως του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τη διευκόλυνση των εξαγωγών μέσω του φθηνού δολαρίου. Οι αμερικανικές ελίτ προτιμούν να αγοράζουν φθηνά κινεζικά βιομηχανικά προϊόντα με ένα δολάριο υψηλής αγοραστικής ισχύος και παρεμπιπτόντως να μεταβάλλουν σε πετροδολάρια τα πετρελαϊκά εισοδήματα, παρά να πριμοδοτούν τις αμερικανικές εξαγωγές. Γι’ αυτό και προτίμησαν την αποβιομηχανοποίηση των κεντρικών πολιτειών των ΗΠΑ από μια μεγάλη πτώση του δολαρίου. Βεβαίως, θα προτιμούσαν και τα δύο ταυτόχρονα, αλλά αυτό είναι ανέφικτο και έτσι θα επιλέξουν το σκληρό δολάριο. Εξάλλου, και η Γερμανία τα τελευταία χρόνια είχε επιλέξει τη στρατηγική της χρηματοπιστωτικής ενίσχυσης και του ισχυρού ευρώ, δεδομένου μάλιστα ότι η ίδια, επιτυγχάνοντας μια τεχνολογική αναβάθμιση και τη συγκράτηση του εργατικού κόστους μετά το 2000, είχε κατορθώσει και τις εξαγωγές της να αυξάνει και να συσσωρεύει τεράστια κεφάλαια στις τράπεζές της. Αδιαφορώντας, προφανώς, για το ότι οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, προπαντός η Ιταλία και η Γαλλία, είχαν πληγεί καίρια από την πολιτική του σκληρού ευρώ.

Η δουλική ΥΠΟΤΑΓΗ μας στα «είδωλα»

29-8-2016

Για μας η δόξα τους είναι μόνο καπνός 
που δείχνει πως εδώ λυσσομανούσε η πυρκαγιά» 
ΜΠΡΕΧΤ 
Λιθοβολήθηκε άγρια ο Βασίλης Παπανικολάου επειδή τόλμησε να ψελλίσει κάποιες «ενστάσεις» εναντίον του αθλητικού μας ειδώλου: Της Κατερίνας Στεφανίδη… 
Διευκρίνηση: Δηλώνω ότι δεν έχω καμία σχέση με το δημοσιογράφο, ούτε συγγενική, ούτε φιλική, ούτε καν έχουμε συναντηθεί ποτέ… Χώρια που είναι και Ολυμπιακός!

Ο λιθοβολισμός του, όμως, θέτει κάποια ζητήματα σχετικά με τη δουλική ΥΠΟΤΑΓΗ μας στα είδωλα… 

Αυτή η ειδωλολατρική φιλοσοφία (εξ αντικειμένου και εξ ορισμού άκρως καθεστωτική) εκφράζεται στο συγκεκριμένο ζήτημα διπλά: 

α) Με το λιντσάρισμα, από όλες τις δομές της εξουσίας (κυρίως τις δημοσιογραφικές), του Παπανικολάου… 

β). Με την «επαναφορά στην τάξη» του δημοσιογράφου: Ζήτησε συγγνώμη, αυτό-εξευτελιζόμενος (υποκλίθηκε στην εξουσία που ασκούν τα είδωλα στους «χρήσιμους ηλίθιου» του καθεστώτος)… 

Οι ειδωλολάτρες, αυτοί που υποκλίνονται υστερικά στα είδωλα,δεν μπορούν ποτέ να αντιληφτούν ότι τέτοιες ειδωλολατρικές υποκλίσεις και υστερίες (σαν αυτές των «αγανακτισμένων» για την «προσβολή» της Στεφανίδου) είναι άκρως καθεστωτικές… 

Είναι η ΕΞΟΥΣΙΑ και οι μύθοι της που δημιουργούν ασταμάτητα «είδωλα» και «ήρωες» για να μας θαμπώνουν, να μας αιχμαλωτίζουν και να μας καθιστούν γρανάζια του καθεστώτος, δηλαδή χειραγωγημένα όντα που θα εναποθέτουμε τη σωτηρία μας ΟΧΙ στις δικές μας πλάτες, αλλά στα «είδωλα», τους «ήρωες» και τους «Μεσσίες». 

Κάθε καθεστώς έχει ανάγκη και κατασκευάζει είδωλα και ήρωες, διότι όταν υπάρχουν είδωλα και ήρωες πεθαίνει ο άνθρωπος... 

Χειραγωγούνται οι λαοί… 

Τα αθλητικά είδωλα και ήρωες είναι τα γρανάζια αυτής της χειραγώγησης, αυτής της πτώσης του ανθρώπου στην κατάσταση του χειροκροτητή και της ναρκωτικής υποταγής… 

Γι αυτό όλοι αυτοί οι αθλητικοί «ήρωες» (οι «υπεράνθρωποι» των ρεκόρ) αγκαλιάζονται από τις δομές της πολιτικής εξουσίας, προβάλλονται και διαφημίζονται από τα προπαγανδιστικά ιερατεία του καθεστώτος, χωρίς να βγάζουν άχνα γι αυτούς τους θανάσιμους εναγκαλισμούς με την εξουσία… 

Αντίθετα. Απολαμβάνουν ναρκισσιστικά αυτήν την ειδωλολατρική προβολή και μάλιστα διαμαρτύρονται, απαιτώντας μια κάμερα που να τρέχει διαρκώς και αποκλειστικά από πίσω τους… 

Η ειδωλολατρική τους αλλοτρίωση και εξαχρείωση συνίσταται σε τούτο: Να περιστρέφεται ο κόσμος όλος γύρω από αυτούς… 

Η Ελλάδα σπαράζει κάτω από τη μπότα του 4ου Ράιχ, ο ελληνικός λαός έχει ριχτεί στα έσχατα όρια της λεηλασίας του και εξαθλίωσης, τα πάντα αποτεφρώνονται και οι αθλητικοί μας «υπεράνθρωποι» στριφογυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους, μυρίζουν και γλείφουν τον εαυτό και το χειρότερο:απολαμβάνουν τις θωπείες των δημίων, μη τολμώντας, αυτοί οι «ήρωες», να αντισταθούν, στο ελάχιστο, στην πολιτική, αλλά και στην αθλητική «αλητεία» που μας κηδεμονεύει… 

Πάνω σε όλα αυτά τσιμουδιά οι υστερικοί των «ειδώλων». Η άκρως καθεστωτική στάση (αλλά και «φύση» και «θέση») των αθλητικών «ειδώλων» δεν αποτελεί ΠΡΟΣΒΟΛΗ για αυτούς!!! 

«Προσβολή» αποτέλεσαν τα σχόλια του Παπανικολάου… 

Η Στεφανίδου προσβάλλει βάναυση τη Σκέψη, την Ιστορία τη Λογική και τη νοημοσύνη μας, αλλά την «προσβολή» την βλέπουμε στο αστειάκι του Παπανικολάου: «είναι λίγο γκάου η Κατερίνα»… 

Τι σημαίνει «γκάου»: Χαϊβάνι, εκτός τόπου και χρόνου… 

Πού είναι το μεμπτό και το άστοχο; Με αυτά που είπε η Στεφανίδου «χαϊβάνι» μπορεί να την χαρακτηρίσεις… 

Μόνο ένα «χαϊβάνι» θα έλεγε ότι τα ΜΜΕ μόνο κάθε 4 χρόνια τους προβάλλουν, όταν η προβολή τους και γενικά τα «αθλητικά» έχουν πάρει μορφές καθημερινής παράκρουσης… 

Πολύ εύστοχος ο Παπανικολάου με τους «παπαράτσι».Πράγματι «παπαράτσι» έξω από το σπίτι τους ζητούν και ας βρίσκονται στην Αμερική… 

Και επειδή βρίσκονται εκεί δεν βλέπουν το αθλητικό ναρκωτικό που μας ποτίζουν υστερικά τα ΜΜΕ… 

Και οι «αγανακτισμένοι», τυφλοί από την υποταγή τους στα αθλητικά είδωλα, λιντσάρουν τον Παπανικολάου, δίχως να αντιλαμβάνονται ότι παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας και της καθεστωτικής φιλοσοφίας των «ειδώλων»… 

Ραγιάδες των «ειδώλων», συνακόλουθα και του κατοχικού καθεστώτος… 
Και ο Παπανικολάου κι αυτός υποκλίθηκε στο καθεστώς της ειδωλολατρίας. Πήγε να ψελλίσει κάποιες λειψές αλήθειες και έκανε πίσω ολοταχώς… 

Πολύ ορθά, λοιπόν, χαρακτήρισε τον εαυτό του (στη συγγνώμη του) «γκάου». Πράγματι αν δεν ήταν «χαϊβάνι» θα γνώριζε ότι ως δημοσιογράφος δεν έχει τα κότσια να συγκρουστεί με το καθεστώς που υπηρετεί…

ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΙ..."ΑΡΙΣΤΟΙ" ;

Δευτέρα, 29 Αυγούστου 2016

ΤΑ ΔΥΟ ΣΧΟΙΝΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

ΣΧΟΛΙΟ ΟΙΜΟΥ- ΑΘΗΝΑΣ

Παρόμοιες προτάσεις έχουν εκφραστεί πολλές φορές.
Το ερώτημα είναι: Αποτελούν λύση οι..."άριστοι";Ή μήπως θα ήταν άριστη λύση η οργάνωση ενός απελευθερωτικού κινήματος οπότε οι "άριστοι" θα ακολουθούσαν αναγκαστικά;

Τα δυο σχοινιά σωτηρίας του Ελληνικού λαού

Γράφει η Κατερίνα Χατζηθεοδώρου

Πλανάται, εκπεφρασμένο ή όχι, ένα καίριο ερώτημα μέσα στο νου όλων όσων αγαπούν την ιερή αυτή πατρίδα και επιθυμούν να βγει από την παγίδα θανάτου που της έχουν στήσει: γιατί δεν αντιδρούν οι Έλληνες στα όσα τους συμβαίνουν; 

Περιττό να απαριθμηθούν μία ακόμη φορά, γιατί τα γνωρίζουμε όλοι και μάλιστα από προσωπική εμπειρία. 

Μία εξαιρετικά σημαντική αιτία της κατάστασης αυτής είναι οι πολύ επιτυχημένες μέθοδοι χειραγώγησης που εφαρμόστηκαν στην ψυχονοητική υπόσταση των Ελλήνων. 

Ωστόσο, υπάρχει και μια δεύτερη , εξ' ίσου βαθιά και σημαντική αιτία στη μη αντίδραση του Έλληνα: δεν του έχει δοθεί κανένα από τα δύο στοιχεία που θα του αναπτέρωναν το ηθικό και θα του δημιουργούσαν την ανάγκη να συστρατευθεί σε έναν κοινό αγώνα προς το στόχο της εθνικής σωτηρίας και της επακόλουθης εθνεγερσίας. 

Ποια είναι τα στοιχεία αυτά; 

1. Το πρώτο είναι ο σχηματισμός μιας ηγετικής ομάδας, που να περιλαμβάνει κατ' αρχήν διακεκριμένες ηγετικές μορφές στον τομέα τους, που ο ελληνικός λαός γνωρίζει και εκτιμά σχεδόν στο σύνολό του - βέβαια δεν περιμένουμε να τους εκτιμούν οι κάθε είδους φιλο-κομματικοί μύωπες ή και οι ολοκληρωτικά τυφλοί κομματάνθρωποι.

Και πιο συγκεκριμένα: η ηγετική αυτή ομάδα δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει εξέχοντα πρόσωπα όπως ο κ. Β.Φίλιας, ο κ. Χ.Γιανναράς, ο κ. Γ.Κοντογιώργης, η κ. Μ.Νεγρεπόντη-Δεληβάνη, η κ. Ζωή Γεωργαντά, όπως οι κ.κ. Μαρκόπουλος, Λεοντής, Ανδριόπουλος, η κ. Ν.Βενετσάνου και άλλοι από το χώρο της μουσικής, η κ. Όλια Λαζαρίδου από το χώρο της υποκριτικής, ο κ. Δημ. Κωνσταντακόπουλος από το χώρο της δημοσιογραφίας και πάρα πολλοί άλλοι που δεν είναι δυνατόν να απαριθμήσω. Κάθε ένας από τους ως άνω σίγουρα έχει να προτείνει ευάριθμους άλλους Έλληνες, που ο ίδιος διακρίνει και εκτιμά. 

Ο ηγετικός πυρήνας από “άξιους” και υπεράνω κομμάτων Έλληνες, θα είναι αναγκαίο να πλαισιωθεί (αν αυτός ο πυρήνας δημιουργηθεί το επόμενο βήμα είναι πιο εύκολο) από ανθρώπους του λαού κάθε επαγγελματικής τάξης, έντιμους, απέχοντες από κομματικές φατρίες, ειλικρινείς πατριώτες, όχι εθνικιστές -ας το κατανοήσουμε επί τέλους, ο εθνικισμός έχει αρνητική σχέση με τον πατριωτισμό. 

Υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι στην ελληνική κοινωνία. Κι αν μένουν ως τώρα σε αδράνεια και σε αφάνεια είναι γιατί θεωρούν το πολιτικό σύστημα σαν τα γνωστά από την παροιμία “πίτουρα”, που αν ανακατευτούν μαζί τους, η προδιαγεγραμμένη μοίρα τους θα είναι να “τους φαν' οι κότες” ή να τους κατασπαράξουν οι αετονύχηδες της πολιτικής μας πραγματικότητας. 

Θα πρέπει, όμως, να βρεθεί ένας τρόπος αυτοί όλοι, πριν ενταχθούν, να πάρουν την έγκριση της κοινωνίας που ζουν π.χ. ανακοινώσεις στον τοπικό τύπο των ονομάτων τους, ώστε αν τεκμηριωθεί από άλλο πολίτη η “αναξιότητα” κάποιου συγκεκριμένου, το όνομά του να αποσύρεται. Άλλως, θα πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά, δια της δικαστικής οδού, ο “διαβάλων” πολίτης. Μπορεί βέβαια να υπάρχει και άλλος τρόπος. 

Χωρίς ηγεσία, ατομική ή συλλογική και στην παρούσα συγκυρία η μόνη κατάλληλη είναι η συλλογική, πώς να κινηθεί ο λαός; Ο λαός είναι σαν ένας στρατός έτοιμος για μάχη, αλλά, αν δεν υπάρχουν στρατηγοί, πώς να δώσει τη μάχη μόνος του; Πώς να δώσει μάχη, χωρίς στρατηγικούς “ηγήτορες” και στρατηγικό “σχεδιασμό”; 

Η δυσκολία δημιουργίας μιας τέτοιας ηγετικής ομάδας έγκειται στο γεγονός ότι οι επώνυμοι και άξιοι πιθανόν δε θέλουν να παραμερίσουν τις τυχόν διαφορετικές τους απόψεις στο ιδεολογικό πεδίο και να αναλάβουν ομονοούσα πρακτική δράση για τη σωτηρία της πατρίδος μας. Και όμως, θα πρέπει να το αποφασίσουν, επειδή δεν υπάρχει άλλη λύση σωτηρίας της πατρίδος μας παρά μόνον η βίαιη, με πολύ αβέβαια αποτελέσματα για τη σταθερότητα και την ποιότητά τους. 

Δεν έχει σημασία η ηλικία των πολιτικο-πνευματικών ηγετών που, αν πραγματοποιηθεί το εγχείρημα αυτό, θα αποτελέσουν τον ηγετικό πυρήνα. Μπορούν, αν δεν επιθυμούν πολύ ενεργές θέσεις όταν η εξουσία έρθει στα χέρια τους, να είναι εμπνευστές, σύμβουλοι και επιβλέποντες αυτών που θα κάνουν την πρακτική δουλειά για την αλλαγή της πορείας της χώρας -υπουργών και άλλων. 

Ας το σκεφθούν οι κορυφαίοι μας. Είμαστε στο παρά πέντε μιας πλήρους εθνικής καταστροφής. Θα αφήσουν την πατρίδα να καταστραφεί, γράφοντας μόνον άρθρα ή δίνοντας διαλέξεις; Δεν σώζεται μόνον με άρθρα και διαλέξεις η Ελλάδα. Χρειάζεται και πρακτική-ηγετική δουλειά και ποιος άλλος μπορεί να την κάνει από αυτούς που ονομάζουμε “φυσικούς ηγέτες” του λαού; 

2. Το δεύτερο στοιχείο που απαιτείται υπαινίχθη ήδη. Είναι ο στρατηγικός σχεδιασμός. Ο λαός θέλει να τον δει και να τον ακούσει αυτόν τον σχεδιασμό, πριν αποφασίσει να μπει ολόψυχα στη μάχη. Και στρατηγικός σχεδιασμός σημαίνει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο και όχι ευχολόγια. 

Στρατηγικός σχεδιασμός σημαίνει ένα ολοκληρωμένο, τεκμηριωμένο και αναλυτικό σχέδιο δύο φάσεων: πρώτον, σταμάτημα της καθόδου προς τον οικονομικό και πολιτισμικό Άδη, δεύτερον, ανόρθωση της Ελλάδος σε όλους τους τομείς, τον οικονομικό, τον Διοικητικό, τον προνοιακό και, βέβαια, την κορωνίδα όλων τον Πολιτισμικό και Παιδείας και τον Πολιτειακό με αλλαγή Συντάγματος, ώστε να κατοχυρωθεί με “ακαταμάχητους” θεσμούς η δημοκρατία στην Ελλάδα. 

Ωστόσο, η κοινή λογική υπαγορεύει ότι ο λαός θέλει να δει και να ακούσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, κυρίως, στον οικονομικό τομέα. Για τα άλλα αποτελούν εγγύηση τα ονόματα των ηγετών και βέβαια η διακήρυξη των Αρχών τους, πνευματικών και υλικο-πνευματικών. 

Δυστυχώς μέχρι τώρα, στον οικονομικό τομέα παρουσιάζονται στο λαό μόνον ευχολόγια : να βγούμε από την Ε.Ε., να βγούμε από την ευρωζώνη, να μεταβούμε σε εθνικό νόμισμα, σε παράλληλο νόμισμα, να φέρουμε επενδύσεις και άλλα τινά. Αλλά όσο ο λαός δεν βλέπει ένα ολοκληρωμένο οικονομικό στρατηγικό σχέδιο, ας μην περιμένουμε ότι θα κάνει τίποτε άλλο παρά να αποφασίζει σε κάθε εκλογές να δώσει την εξουσία στον επόμενο δήμιο του. Και όσο αντέξει, εφ' όσον ο θάνατος ενός λαού είναι μια πιο αργή διαδικασία από το θάνατο ενός ανθρώπου. 

Ποια είναι η λύση στο πρόβλημα αυτό, στα πλαίσια μιας καλά σχεδιασμένης πολιτικής πρότασης και ενέργειας; 

Είναι -κι αν σκεφθείτε κάτι καλύτερο, ας το προτείνετε- να δημιουργηθεί μία ομάδα από κορυφαίους Έλληνες οικονομολόγους, αλλά και ξένους, πλήρως ειδικευμένους, (π.χ. νομισματολόγους με εμπειρία στην αλλαγή νομίσματος και η ιδέα αυτή ανήκει στην κ. Μ. Νεγρεπόντη- Δελιβάνη*) και να εκπονήσουν όλοι μαζί αυτόν τον λεπτομερή “οδικό χάρτη” για την ελληνική οικονομία. 

Η ομάδα αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει τους κορυφαίους Έλληνες αδέσμευτους οικονομολόγους, από την κ. Μ. Νεγρεπόντη -Δελιβάνη, ως τον κ. Σπ. Λαβδιώτη και ως την ομάδα οικονομολόγων του analyst.gr και άλλους που αυτοί οι κορυφαίοι γνωρίζουν, από την Ελλάδα και τον διεθνή χώρο. 

Όλοι μαζί θα πρέπει να εκπονήσουν ένα λεπτομερές πρόγραμμα εξόδου της Ελλάδος από την κρίση, που να περιλαμβάνει τον σχεδιασμό , την εκτέλεση, τυχόν αποκλίσεις κατά την εκτέλεση και την αντιμετώπισή τους και τα αναμενόμενα αποτελέσματα με χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον μιας διετίας-τριετίας. 

Το ολοκληρωμένο σχέδιο θα πρέπει να ανέβει στο διαδίκτυο. Και μόνο απλοποιημένο, πρέπει να δοθεί, με τους πιο πρόσφορους τρόπους, στο λαό, αναφέροντας βήμα προς βήμα όλη τη διαδικασία. 

Ας πούμε κάπως έτσι: 

Α. Προβαίνουμε σε στάση πληρωμών-ποιες οι συνέπειες αρνητικές και θετικές, ποια η αντιμετώπιση των αρνητικών. 

Β. Υιοθετούμε εθνικό νόμισμα-ποιες αρχές θα καθορίσουν την ισοτιμία του, ποιες φάσεις θα διέλθει αυτή και πού αναμένεται, κατά ισχυρή πιθανότητα, βάση και του όλου προγράμματος ανάταξης της οικονομίας, να σταθεροποιηθεί. Πώς θα καλυφθούν οι άμεσες ανάγκες του λαού σε εισαγόμενα προϊόντα; Τι θα γίνουν τα εντός των οικιών ευρώ κι αν είναι αδήλωτα, πώς θα φορολογηθούν; Πόση θα είναι η άμεση επιβάρυνση για τους γονείς ανά παιδί που σπουδάζει στο εξωτερικό κι αν αποδεδειγμένα αδυνατούν να το στηρίξουν, θα μπορεί να μετεγγραφεί σε ελληνικό πανεπιστήμιο; Πώς θα γίνονται οι συναλλαγές μέχρι να κυκλοφορήσει το νέο Νόμισμα; 

Όλα αυτά και πάμπολλα άλλα, όχι σκόρπια και ατάκτως εριμμένα από κάποιο πρόσωπο ή κόμμα, αλλά σε πλήρη τάξη, βάση του προγράμματος, που θα το υπογράφει ολόκληρη η επιτελική ομάδα και οι συνεπικουρούντες ξένοι οικονομολόγοι και που, φυσικά, θα αποτελεί ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. 

Είναι αυτονόητο ότι το πρόγραμμα θα βασίζεται στα πραγματικά μεγέθη και αριθμούς της ελληνικής οικονομίας, γι' αυτό ακριβώς δε θα αποτελεί ένα ακόμα ευχολόγιο. Είναι επίσης αυτονόητο ότι θα έχει σαν εισαγωγή μια σύντομη ανατομία της παρούσας οικονομικής κατάστασης και πού αυτή οδηγείται, με μαθηματική -οικονομική!- ακρίβεια, σε όχι πολύ μακρυνό μέλλον. Ώστε ο πολίτης, με τη μέγιστη δυνατή επιστημονική εγκυρότητα, να το γνωρίζει. 

Βέβαια, μια τέτοια προσπάθεια απαιτεί θυσίες. Απαιτεί μόχθο, απαιτεί φυσική παρουσία, απαιτεί βοηθούς για την πρακτική δουλειά και, για όλα αυτά μαζί, απαιτεί χρήματα. Αν οι κορυφαίοι μας οικονομολόγοι είναι αποφασισμένοι να προσφέρουν τα δύο πρώτα, τον μόχθο και τη φυσική τους παρουσία σε ενιαίο χώρο (τα e-mail δεν αρκούν) ας το δηλώσουν στον ελληνικό λαό άμα τη συστάσει της επιτελικής τους ομάδας. 

Και ο ελληνικός λαός από το υστέρημά του, ας είμαστε σίγουροι γι' αυτό, θα στηρίξει οικονομικά την προσπάθεια. Αρκεί να γίνει ευρεία ενημέρωσή του και άνοιγμα λογαριασμού στο όνομα όλης της επιτελικής ομάδας. Ακόμα και οι Ομογενείς θα βοηθήσουν. (Προσοχή μόνον στο επικείμενο κούρεμα των καταθέσεων!) 

Αν θέλουμε τη σωτηρία της πατρίδος μας, ας “ρίξουμε” τάχιστα στο λαό αυτά “τα δύο σχοινιά σωτηρίας”, για να πιαστεί και να ανέβει από τον βαθύ γκρεμό που τον έχουν ρίξει. 

Δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος πλέον για καμία καθυστέρηση. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή που περνάει την πατρίδα μας την βυθίζουν σε έναν χωρίς επιστροφή θάνατο. 

Θα μείνουμε όλοι με τα γραπτά και τον υπολογιστή μας να παρακολουθούμε το χαμό της, το χαμό μας; 

Από όλους εμάς εξαρτάται και μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν οι γνήσιοι πνευματικοί μας ηγέτες -γιατί υπάρχουν και οι κάλπικοι, αλλά αυτοί είναι πλέον αναγνωρίσιμοι. 

Όσοι “ηγέτες ΕΛΛΗΝΕΣ”, αυτοί ας προσεγγίσουν ο ένας τον άλλο. 

Ας πάρει έστω ένας την πρωτοβουλία να εκκινήσει τη διαδικασία. 

Θα αποδειχτεί πολύ πιο εύκολο, απ' όσο τώρα φαίνεται. 

Έτοιμος είναι ο λαός να βγει “στα μαρμαρένια αλώνια” και να παλέψει, αν του δοθούν τα δυο αυτά σχοινιά να πιαστεί, “γερά” όμως σχοινιά, για να αισθάνεται ασφάλεια και εμπιστοσύνη. 

Βέβαια η προσπάθεια θα πολεμηθεί λυσσαλέα από σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο, με όλα τα όπλα της σύγχρονης προπαγάνδας, το ψέμα, τη συκοφαντία, τη διαστρέβλωση, την απαξίωση, το “θάψιμο” ή την προβολή “πληρωμένων” αρνητικών κριτικών και ό,τι άλλο. 

Θαρρώ ότι δεν πρέπει να υπάρξει καμία εμπλοκή των επιτελών σε τέτοιες αντιπαραθέσεις. 

Θα υπάρξουν πολύ θετικοί τρόποι προβολής του εγχειρήματος, με το λαό να συμμετέχει ενεργά με γεωμετρική πρόοδο. 

Και τότε όλα θα έχουν κριθεί! 

* Την είδα στο κείμενο της κ. Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, αναρτημένο στην ιστοσελίδα της: “Σκέψεις και κρίσεις επί της τριμηνιαίας έκθεσης (Απρίλιος-Ιούνιος 2016) του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής των Ελλήνων”.

ΠΗΓΗ