Ο χρόνος του χρόνου, και του χρόνου(;)

18-1-2017

ΣΤΑΘΗΣ

Σε είπανε τεμπέλη και σου φάγανε τα λεφτά από τα ασφαλιστικά ταμεία. Ουδείς ποτέ τιμωρήθηκε για αυτό. Είδες γύρω σου να προκόβουν τα κομματόσκυλα και οι γαζήδες της ήσσονος προσπάθειας, χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Αν άνοιγες το στόμα σου, σε έλεγαν γραφικό κι αν έσφιγγες τη γροθιά σου, φρόντιζαν να σου κόψουν το χέρι. Και συχνά το μαχαίρι το κρατούσαν οι σύντροφοί σου.

Για το χρηματιστήριο ουδείς τιμωρήθηκε, για τους Ολυμπιακούς ουδέποτε έγινε λογαριασμός. Συνήθισες. Aφησες τα ντόμπερμαν της διαπλοκής να σου τρώνε το μυαλό κάθε βράδυ στις οχτώ. «Τι να κάνουμε;» έλεγες. Ετσι δουλεύει το σύστημα. Μίζες, εξοπλιστικά, Ζήμενς, λαμόγια, αεριτζήδες, νταβατζήδες - αυτοί ήταν οι στυλοβάτες ευμάρειας μέσα στην οποίαν βυθιζόταν η «ισχυρά Ελλάς».
Συνένοχοι: καλλιτέχνες, διανοούμενοι και δημοσιογράφοι κι εσύ μόνος σου να αμφιβάλλεις - μήπως είναι έτσι η ζωή; Μήπως πρέπει να ’ναι έτσι; Χαζοχαρούμενη τηλεόραση, αλλά και σαρκοφάγος. Αρχισες να ξεχνάς τον πολιτισμό σου, την καταγωγή σου, την αρχοντιά σου. Σκυλάδες και νεόπλουτοι σε βάλανε στη μέση. Διεφθαρμένοι εκείνοι, διεφθαρμένον σε έλεγαν. Κι όταν αδυνάτισε για τα καλά το μυαλό σου
και άρχισε να ξεχνιέται μέσα στο «ωχ αδερφέ» η ψυχή σου, σου βγάλανε το χρέος. Σοκ! Και σε βάλανε στο μνημόνιο! Δέος!Φόβος! Αλλά κι ενοχή. Τιμωρούμεθα για τις αμαρτίες μας, σκεφτόσουν, θα περάσει κι αυτό. Μικρό το κακό, θα πληρώσουμε έστω για τα ανομήματα των άλλων, αυτών που τα φάγανε, αλλά θα ξαναβγούμε στο ξάγναντο. Οχι. Ηταν παγίδα. Για να φτιαχθεί μια νέα χώρα, τύπου Σιγκαπούρης, αλλά πιο κοντά στην Ευρώπη - για να γλιτώνουν τα κοράκια και τα μεταφορικά. Τα συρματοπλέγματα του προτεκτοράτου άρχισαν να υψώνονται γύρω σου.
Αγρια η λεηλασία. Αγρίεψες. Βγήκες στους δρόμους. Φούντωσαν οι Αγανακτισμένοι, το σύστημα τους δαιμονοποίησε, «χρυσαυγίτες και λαϊκιστές», το ΚΚΕ τους αποκήρυξε, ο ΣΥΡΙΖΑ έτεινε ευήκοον ους κι άρχισε να διαλέγεται με όσα σκεφτόσουν κι εσύ. Και του έδωσες δύναμη, έκαμε κυβέρνηση, του έδωσες ακόμα περισσότερη δύναμη με το δημοψήφισμα και σε πούλησε. Τώρα κάνει ό,τι έκαναν και οι προηγούμενοι. Σου μιλάει με την ίδια γλώσσα, τη γλώσσα του φιδιού, τη γλώσσα που σου μιλούσαν και οι προηγούμενοι.
Η λεηλασία συνεχίζεται. Για το Ελληνικό δεν θα απολογηθεί κανείς, όπως δεν απολογήθηκε για το PSI. Αντί να σε περιφρονεί ο Βενιζέλος, σε περιφρονεί ο Κατρούγκαλος. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να αυτοκτονούν, αλλά τώρα κάνει πως δεν καταλαβαίνει ο Τσίπρας. Η κάθε μέρα γίνεται η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για τα εγκλήματα της προηγούμενης. Σου πουλάνε τρέλα
και ξεπουλάνε τη μάνα τους και τον πατέρα τους. Ομως για το καλό σου. Διότι «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς». Αναρωτιέσαι αν πρόκειται για βλάκες ή παμπόνηρους - όμως ουδεμία σημασία έχει η απάντηση, σημασία έχει το αποτέλεσμα.
Ομως, στο μεταξύ, η ζωή σου περνάει και χάνεται. Πρόκειται απλώς για χρόνο. Ξοδεμένο χρόνο. Σαν σε ξόδι. Που δεν αφήνει αναμνήσεις. Που δεν περιέχει τη χαρά της δημιουργικότητας. Τα τελευταία επτά-οκτώ χρόνια ήταν ένας σύντομος χρόνος. Σου ζητούν να μην πονάς, διότι κλαίνε. Απευθύνονται μόνον σε όσους ωφελούνται απ’ όλα αυτά, ενώ εσύ, αν δεν ζεις μέσα σε μια μοιρολατρική αμεριμνησία της αμνησίας, τους υπομονεύεις . Οι ημέρες σου,
οι μήνες σου, τα χρόνια σου περνάνε μέσα σε έναν καφκικό εφιάλτη. Μάλιστα βλακώδη. «Χτίζεις» (όχι το μέλλον, αλλά) το αφορολόγητο. Που μετά θα πρέπει να το χτίσεις αλλιώς. Οι εποχές έχουν γίνει αξιολογήσεις. Πας από αξιολόγηση σε αξιολόγηση και κάθε φορά βγαίνεις πιο λειψός. Ποιοι είναι αυτοί που τη μια φορά σου κόβουν το χέρι και την άλλη το πόδι; Ποιος τους αναγόρευσε σε βασιλείς των λυγμών; Ζεις
με τον εφιάλτη του Κόφτη πάνω απ’ το κεφάλι σου. Αύριο θα αρχίσουν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί. Αύριο ο Κούλης θα λέει ότι«παρέλαβα χάος» από την Αριστερά (την ποια;). Και θα ολοκληρώσει το έργο του Τσίπρα με ασφαλέστερον για τους δανειστές τρόπο. Για τον οποίον Τσίπρα
το μόνον που πλέον απομένει είναι η ηρωική έξοδος - τρίχες ηρωική. Θα τη σκέπει απλώς μια ρητορική για βλάκες. Ο άνθρωπος που έκανε τα μνημόνια Ευαγγέλιο (άμα τε και Αποκάλυψη του Ιωάννη) θα ξαναβγεί στις ρούγες των προεκλογικών συγκεντρώσεων με κόκκινες σημαίες - πλην όμως τρύπιες και πλαστικές. Και ας προσπαθεί, όσο ακόμα κατοικεί στο Πραιτώριο, να τρυπώσει σε κάτι το σοσιαλδημοκρατικό. Κι ας εφαρμόζει την πιο αισχρή εκδοχή νεοφιλελέυθερης πολιτικής, όταν έρθει η ώρα των εκλογών πάλι (και με περισσότερο θράσος) θα τάζει παράλληλα προγράμματα και άλλεςπαραμυθοσαλάτες.
Ομως ο χρόνος, ο δικός σου χρόνος, ό,τι πιο πολύτιμο έχεις, φεύγει και απέρχεται, παρέρχεται χωρίς να τον στέφει η χαρά της ζωής. Γιατί; Σε ποιους χρωστάς τον χρόνο σου; Ποιος και στο όνομα ποιας εξουσίας σού κλέβει τη ζωή σου και σου υπεξαιρεί τους χυμούς της ψυχής σου; Ποιος είναι ο κ. Παππάς; Τον ήξερες κι από παλιά; Σε ποια μάχη ορθώθηκε και κέρδισε γέρας για τον Δήμο; Μόνον
στη δημαγωγία αρίστευσε. Κι αυτός κι εμείς που υποστηρίξαμε τους κιβδηλοποιούς. Αθελά μας - δεν έχει σημασία, το αποτέλεσμα μετράει. Μπήκαμε στο 2017, οι καιροί ου μενετοί, ο χρόνος πλέον μας κάνει πλάκα. Μαζί του και οι δανειστές. Τους δίνει η κυβέρνηση όσα ζητούν κι αυτοί δεν τα παίρνουν, ώσπου να πάρουν κι άλλα.
Τα ίδια το 2010, ίδια και χειρότερα το 2011, το 2012, κόλαση το 2013, Τάρταρα το 2014, πίσω από τις Σκαιές Πύλες το 2015, ούτε που θυμάμαι το 2016,
ως πότε θα πορεύεσαι με την ψυχή στο στόμα προς του χάρου τα δόντια;..

ΠΗΓΗ: 
http://www.enikos.gr/stathis/430054,O-xronos-toy-xronoy-kai-toy-xronoy.html

«Μυρίζεις αίμα και θάνατο! η Κύπρος!»

  Του Σενέρ Λεβέντ

18.01.2017 | από την εφημερίδα δρόμος της αριστεράς

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 

Του Σενέρ Λεβέντ*

Κρατάς μια χώρα υπό κατοχή για 41 χρόνια. Μετά από 41 χρόνια καλείς δημοσιογράφους και κάνεις δηλώσεις λέγοντας: «Δεν μπορεί να συνεχιστεί η διαίρεση στην Κύπρο. Εγώ επιθυμώ πιο πολύ τη λύση»!
Και ο δημοσιογράφος που έχει συνηθίσει να σε κολακεύει πάρα πολύ, να δημοσιεύει με τεράστια γράμματα πρωτοσέλιδα ότι: «Η Τουρκία υποστηρίζει λύση στην Κύπρο»
Τι έκανες για τη λύση μέσα σε 41 χρόνια και τώρα ξεχείλισε η αγάπη σου για λύση; Μας φυλάκισες στο μαντρί για 29 χρόνια. Έκλεισες εμάς στη μια πλευρά και τους Ελληνοκύπριους στην άλλην. Απαγόρευσες και στους δύο να περνούμε από το ένα μισό της πατρίδας μας στο άλλο. Μετέφερες πληθυσμό στο νησί, πληθυσμό πολύ περισσότερο από τον δικό μας. Περιέφραξες με τέλι τις τέσσερις μεριές του νησιού ονομάζοντάς τις στρατιωτική περιοχή. Παρέδωσες στα φίδια το Βαρώσι το οποίο κατέκτησες. Έφτιαξες περισσότερα τζαμιά παρά νοσοκομεία, σχολεία και δρόμους.

Πες, τι άλλο έκανες μέσα σε 41 χρόνια; Πυροβόλησες τον Σολωμού πάνω στον ιστό της σημαίας, έλιωσες το κεφάλι του Ισαάκ, γρονθοκόπησες τις Ελληνοκύπριες γυναίκες πάνω στον λόφο στη Λουρουτζίνα; Πρόσθεσες και εσύ τις κόκκινές σου γραμμές στην πράσινη γραμμή στο νησί. Είπες ότι, τα πήρα με αίμα και δεν τα δίνω στο τραπέζι. Εφηύρες τη «συνολική λύση». Και έθαψες σε αυτόν τον τάφο το Βαρώσι. Καυχήθηκες ότι «δεν έδωσα έστω και μια σπιθαμή εδάφους, δεν απέσυρα έστω και έναν στρατιώτη». Καταδίωξες όσους αντιτάχθηκαν σε όλα αυτά. Επιχείρησες να τους φιμώσεις. Παρακολούθησες τα τηλέφωνά τους. Τους έβαλες βόμβες. Τους πυροβόλησες. Τους έριξες στη φυλακή. Και τώρα έρχεσαι μπροστά μας και μας λες «εγώ θέλω τη λύση πιο πολύ απ’ όλους».

Ποιος είσαι εσύ; Ένα κράτος που έκανε όνομα στον κόσμο η βαρβαρότητά του. Αφού ακόμα και στους δικούς σου ανθρώπους τάισες σκατά, στους δικούς μας θα ταΐσεις φαγητό; Η ιστορία είναι μόνο ιστορία εγκλημάτων. Δεν έμεινε συγγραφέας, ποιητής και δημοσιογράφος που δεν τον φυλάκισες. Οι επιδόσεις σου στα ανθρώπινα δικαιώματα είναι χειρότερες ακόμα και από τις φυλές της Αφρικής. Ακόμα σαστίζω για το πώς σου έδωσαν τον τίτλο της εγγυήτριας δύναμης στην πατρίδα μας. Μην ανησυχείς όμως. Ο Εγγλέζος δεν είναι κατώτερος από εσένα. Αλλά εκείνος κάνει τη δουλειά με λεπτότητα! Επιπλέον, δεν θεωρεί ότι οι διαμένοντες στο εξωτερικό είναι τόσο άνθρωποι όσο οι δικοί του πολίτες στη χώρα του. Εσύ ούτε αυτό δεν το έχεις. Ούτε τους δικούς σου πολίτες θεωρείς ανθρώπους.

Λες ότι «δεν πεθαίνουν οι πεσόντες, δεν μοιράζεται η πατρίδα». Οι Κούρδοι είναι αποσχιστές επειδή ζήτησαν αυτονομία. Και πρέπει να δολοφονούνται. Ούτε έγκυες γυναίκες άφησες, ούτε παιδιά. Όλους τους δολοφόνησες. Μυρίζεις αίμα και θάνατο. Από τις οθόνες στάζει αίμα, αναδύονται πτώματα.

Κοίτα πόσο υπάκουος είναι και ο ειρηνόφιλος Ελληνοκύπριος αδελφός μου! Κάνει ό,τι μπορεί να σε σέβεται. Μάλιστα κάνει τούμπες μπροστά σου για να συναντηθείς, να συνομιλήσεις μαζί του. Δεν βγαίνει κανείς από αυτούς να σε ρωτήσει το εξής: «Αφού η δική σου πατρίδα δεν μοιράζεται, η δική μου γιατί μοιράζεται; Εσύ δεν δίνεις καν αυτονομία σε είκοσι εκατομμύρια Κούρδους, αλλά απαιτείς εγώ να μοιραστώ τα πάντα με εκατό χιλιάδες Τουρκοκύπριους. Βομβαρδίζεις τους Κούρδους που σκάβουν χαντάκια, ενώ στην Κύπρο χαράσσεις σύνορα και βάζεις τον στρατό σου από πάνω. Ιδρύεις κράτος. Περιμένεις από εμένα να δώσω στη μειονότητα στην Κύπρο περισσότερα δικαιώματα από αυτά που εσύ θεωρείς πως είναι πολλά για τους Κούρδους στην Τουρκία!»

Να είσαι ευχαριστημένος που δεν σου τα λένε αυτά. Και εκτίμησε αυτήν την ευγένεια

Εσύ είσαι ουσιαστικά το χειρότερο παράδειγμα για τη λύση του προβλήματος στην Κύπρο. Διότι υποστηρίζεις την καταπίεση των μειονοτήτων. Είσαι ρατσιστής. Κοίτα, είμαστε και εμείς μειονότητα στην Κύπρο. Το ένα τέταρτο του πληθυσμού. Εσύ είσαι αυτός που άναψε το πράσινο φως για να μην μας αναγνωριστούν ίσα δικαιώματα με την πλειονότητα. Εσύ είσαι που διατάζεις να συνθλιβούν οι μειονότητες. Εσύ είσαι που κάνεις Τούρκους με τη βία όσους δεν είναι Τούρκοι. Να είμαστε ευχαριστημένοι με το χάλι μας; Να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς επειδή οι Ελληνοκύπριοι φανατικοί δεν μας έκαναν αυτά που εσύ έκανες εκεί και δεν μας ανάγκασαν να γίνουμε Έλληνες;

Αν θες να μας κάνεις ένα καλό μετά από 41 χρόνια, σήκω και φύγε από πάνω από το κεφάλι μας! Και μην ανησυχείς. Θα τα καταφέρουμε μόνοι μας…

Πηγή: analyst.gr

* O Σενέρ Λεβέντ είναι Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, διευθυντής σύνταξης της Afrika. Είναι γνωστός για τους αγώνες του κατά της Κατοχικής Τουρκίας, του εποικισμού των κατεχομένων εδαφών της Κύπρου. Πολέμιος του σχεδίου Ανάν, ο Σενέρ Λεβέντ φυλακίστηκε δύο φορές από το Καθεστώς Ντενκτάς με τις κατηγορίες της «προσβολής του Ντενκτάς» και της «κατασκοπίας υπέρ του νοτίου τμήματος». Δύο φορές η «αστυνομία» του Ντενκτάς κατάσχεσε τον εξοπλισμό της εφημερίδας του, ενώ μια φορά έγινε βομβιστική επίθεση στο τυπογραφείο του. Συχνά απειλήθηκε η ζωή του από τους Γκρίζους Λύκους. Η εφημερίδα του Λεβέντ αρχικά κυκλοφορούσε με το όνομα Aurupa (Ευρώπη). Αργότερα μετονομάστηκε σε Afrika (Αφρική), γιατί, όπως εξηγεί ο ίδιος: «Στη Β. Κύπρο δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχει δίκαιο, υπάρχει μόνον το χάος που βασιλεύει στην Αφρική».

Ένας κόσμος που δεν υπάρχει

18.01.2017 | από την εφημερίδα δρόμος της αριστεράς

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η Αριστερά που πάει κατά διαβόλου – Η λογοδιάρροια για την άνοδο του φασισμού – Η μάχη για την εξουσία στη μητρόπολη του Δυτικού Κόσμου

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Η Αριστερά δεν αναρωτιέται πια για την τύχη «του κόσμου που δεν υπάρχει», για τον κόσμο των φτωχών και κατατρεγμένων, των πληβείων. Kι αν το κάνει, όποτε το θυμηθεί, είναι μια ακόμα κουβέντα μέσα σε πολλές, πίνοντας τσάι, μιλώντας για το ποδόσφαιρο, τον ΕΝΦΙΑ, τον καιρό. Αλλά επειδή αυτός ο κόσμος είναι εδώ, εντελώς υπαρκτός, ξεσηκωμένος ή σιωπηλός, η Αριστερά, είτε τον αγνοεί είτε δεν τον αγνοεί αλλά δεν ξέρει τι να του πει, αυτή η Αριστερά πάει κατά διαβόλου. Τον αγνοεί αυτή, την αγνοεί κι αυτός. Συχνά η Αριστερά τον πολεμάει κιόλας αυτόν τον κόσμο (θυμηθείτε τους Αγανακτισμένους), θα την πολεμήσει κι αυτός, δεν θα είναι δυο ξένοι στην ίδια πόλη, θα είναι δυο αντίπαλοι.

Δεν χρειάζεται παραπάνω ανάλυση για τους λόγους που η Αριστερά έχει πάρει την κατηφόρα τη μεγάλη, όπως λέει το τραγούδι. Το αποκορύφωμα είναι πως αφού στερούν το ψωμί από τον κόσμο, θέλουν – με τα Μνημόνια – να του στερήσουν και το μόνο «σπίτι» που του απόμεινε, την πατρίδα του. Τον κατηγορούν, κάποιοι σαν τον Φίλη και την κυρία Σία, ότι είναι εγωιστής, δεν αγαπά τον πλησίον του, είναι εθνικιστής, λαϊκιστής, κοπιάροντας τα Δυτικά ΜΜΕ, δούλοι και στη φαντασία.

Ο λόγος που η λεγόμενη ακροδεξιά δεν έχει καβαλήσει ακόμα την κατάσταση δεν είναι η κριτική της Αριστεράς. Η Αριστερά στην Ευρώπη δεν έχει πια το κύρος και την απήχηση να κάτσει κάποιον στο σκαμνί. Ο λόγος είναι ότι ο κόσμος δεν προσβλέπει πλέον στην Αριστερά, αλλά ελπίζει ακόμα πως χωρίς μεγάλες φουρτούνες και αναταραχές μπορεί κάτι να αλλάξει, έστω και αν χαθούνε μερικές κατακτήσεις αποκτημένες με κόπους. Ο κόσμος είναι διατεθειμένος να χάσει κάτι, όχι όμως στον αγώνα υπέρ της Παγκοσμιοποίησης αλλά υπέρ της Πατρίδας του. Για παράδειγμα, η Λεπέν το έχει καταλάβει πολύ καλά αυτό και σοβαρή (καθώς προσπαθεί να φαίνεται ότι είναι) λέει ότι θα αποδεχόταν ένα κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα παράλληλα με το εθνικό (το φράγκο), ώστε να μη χάσουν το μπούσουλα ούτε οι αγορές ούτε ο κοσμάκης. Δεν ξέρω αν είναι λύση, αλλά κανείς δεν έπεσε να τη φάει, όπως γίνεται εδώ αν δεν είναι πρόταση υπαγορευμένη από το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον.

Η ατέλειωτη λογοδιάρροια, οι κατάρες και η επίκληση κινδύνων από την πραγματική ή υποθετική άνοδο του φασισμού, χρησιμεύουν μόνο για να καλύψουν την πλήρη αδυναμία της Αριστεράς αλλά και των άλλων καθεστωτικών δυνάμεων, κοινωνικών και πολιτικών, να ανταποκριθούν στις ανάγκες του κόσμου. Τον κίνδυνο του εθνικισμού επικαλούνται οι πλανητάρχες της Παγκοσμιοποίησης, με κολαούζο την Αριστερά αλα Μπλερ και Σημίτη, μαζί με την απανταχού παραδοσιακή Δεξιά, διεφθαρμένη ως το μεδούλι από τη συνεχή άσκηση της εξουσίας για μισό και πλέον αιώνα. Η παραδοσιακή Δεξιά κατάφερε να κάνει την παραδοσιακή Αριστερά σαν τα μούτρα της έτσι ώστε το Σύστημα να μη διαθέτει απόθεμα ζωτικής ορμής και ανανέωσης. Επιζεί όπως οι βρικόλακες, μετατρέπει σε ζόμπι τους υπηκόους του, πίνει το αίμα τους.

Στο γεωπολιτικό πεδίο τα πράγματα επίσης δεν είναι τόσο πολύπλοκα όσο μας λένε συσκοτίζοντας την πραγματικότητα. Η Δύση είναι σε υποχώρηση αλλά όχι σε κατάρρευση. Έχει ακόμα πολλά αποθέματα και σε γνώση και σε πλούτο, πρωτίστως οι ΗΠΑ. Η Ευρώπη, εντός ή εκτός ΕΕ, συλλογικά ή μεμονωμένα κάθε χώρα, μπορεί πλέον να επωμιστεί μόνο ρόλους δεύτερους και τρίτους, ρόλους κολαούζου. Αυτή είναι και η πολιτική σημασία του ΒRΕΧΙΤ. Η επιλογή, δηλαδή, των Βρετανών να παίξουν ως το τέλος με τις ΗΠΑ, θεωρώντας χαμένη υπόθεση το Βερολίνο και τους υποτακτικούς του. Ωστόσο, ένα τμήμα του βρετανικού κατεστημένου ήταν ανέκαθεν γερμανόφιλο, πράγμα που ίσως εξηγεί εν μέρει τους δισταγμούς και τις καθυστερήσεις του ΒRΕΧΙΤ. Για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτά μοιάζουν ψιλά γράμματα, δεν υπάρχει παιδεία για την κατανόησή τους.

Οι ΗΠΑ, όπως κάθε ηγεμονική δύναμη, δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν να αμφισβητήσει την κυρίαρχη θέση τους. Θα πατήσουν χάμω τη Γερμανία, όπως και στο παρελθόν. Μπορούν να το κάνουν επειδή παραμένουν πιο ισχυρές. Σκοπός του ΝΑΤΟ, δηλαδή των ΗΠΑ, είναι, επαναλαμβάνω, να μείνει η Ρωσία εκτός (Δυτικής Ευρώπης), οι ΗΠΑ να είναι εντός και η Γερμανία πατημένη χάμω – δήλωση του λόρδου Ισμέϊ, πρώτου Γραμματέα του ΝΑΤΟ.

Στην Ελλάδα κανείς δεν ξέρει αλλά και στην Ευρώπη κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αναλύσει σοβαρά την πιθανή μελλοντική πολιτική του Τραμπ, μάλλον επειδή τα ιερατεία εκτιμούν ότι θα είναι αφροσύνη να εκτεθούν πρόωρα. Όσοι κάτι ξέρουν δεν μιλούν, οι υπόλοιποι φλυαρούν ασκόπως ή παραπλανούν. Η μάχη για την εξουσία μόλις άρχισε στις ΗΠΑ μετά τις εκλογές και όλα είναι πιθανά, να νικήσει η «ομάδα Κλίντον» (με όποιον πρόσφορο τρόπο) ή να ηττηθεί παταγωδώς. Και στις δυο περιπτώσεις θα «χυθεί αίμα», συμβολικά ή πραγματικά, άσχετα με το αν ο κόσμος το πάρει είδηση. Για πρώτη φορά η μάχη έχει μεταφερθεί στην καρδιά, στη μητρόπολη του Δυτικού Κόσμου με την ενεργό συμμετοχή ευρύτατων μαζών. Δεν είναι σύγκρουση ελίτ με τον κόσμο στην άκρη, αμέτοχο. Ο αδιάφορος πολίτης ήταν ονείρωξη των μικρονοϊκών και των αθεράπευτα αλαζονικών της Παγκοσμιοποίησης. Οι απαισιόδοξοι θα πουν ότι η βλακεία έχει αποδειχθεί ανίκητη. Ας ελπίζουμε ότι οι απαισιόδοξοι δεν είναι ρεαλιστές.

Εκρηκτική συνέντευξη του ρώσου υπουργού Εξωτερικών

Λαβρόφ: Ο πόλεμος στη Συρία μπορεί να τερματιστεί πρωτίστως με τη βία

18-1-2017

Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε σήμερα ότι διαθέτει πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες κάποιες ευρωπαϊκές χώρες εξετάζουν το ενδεχόμενο να σαμποτάρουν τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις για τη Συρία επειδή αισθάνονται παραγκωνισμένες.

Ο Λαβρόφ υπογράμμισε ότι ελπίζει πως οι ευρωπαϊκές χώρες δεν θα αποπειραθούν να καταστρέψουν τις ειρηνευτικές συνομιλίες για τη Συρία, που θα πραγματοποιηθούν στις 23 Ιανουάριου στην Αστάνα.

Παράλληλα ο Ρώσος υπουργός εκτίμησε ότι ο πόλεμος στη Συρία και σε άλλες χώρες της περιφέρειας μπορεί να τερματιστεί πρωτίστως με τη βία.

«Ο πόλεμος μπορεί να τερματιστεί και τα δικαιώματα των χριστιανών, των μουσουλμάνων και των άλλων ανθρώπου που έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή στη Συρία, σε άλλες περιφερειακές χώρες, μπορεί να διασφαλιστεί πρωτίστως μέσω της χρήσης βίας. Διότι είναι απαραίτητο να καταπολεμηθεί η τρομοκρατία και να καταπολεμηθεί εντελώς. Αυτό κάνουμε. Βοηθάμε τον συριακό στρατό και τις πολιτοφυλακές, που μαζί (…) πολεμούν κατά της τρομοκρατίας», εξήγησε ο Λαβρόφ.

Μάλιστα ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας τόνισε ότι προτού η Μόσχα επέμβει στον συριακό πόλεμο υπέρ του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, η Δαμασκός κινδύνευε να πέσει σε δύο με τρεις εβδομάδες.

Εκρηκτική συνέντευξη του ρώσου υπουργού Εξωτερικών

Κάθε απάντηση ήταν και μία «βόμβα», από τις προσπάθειες στρατολόγησης Ρώσων διπλωματών από Αμερικανούς πράκτορες και την πρόθεση να συμπεριλάβουν τα υπό ανάπτυξη υπέρ-υπερηχητικά όπλα που βρίσκονται στην επικαιρότητα και διακινδυνεύουν να τινάξουν στον αέρα τις παγκόσμιες ισορροπίες, έως τα σχόλια για τις δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών λόγω των τελευταίων επεισοδίων και την ανάπτυξη των αμερικανικών στρατευμάτων, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ στη Βαλτική, στα σύνορα με τη Ρωσία…

Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών έδωσε πριν λίγη ώρα την ετήσια συνέντευξή του στην οποία απάντησε επί παντός του επιστητού, αναλόγως των ερωτήσεων που του έθεταν οι συμμετέχοντες δημοσιογράφοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τέτοιες συνεντεύξεις αποτελούν πρώτης τάξεως ευκαιρία για να περάσουν θέσεις τις ρωσικής διπλωματίας αλλά και μηνύματα προς κάθε πλευρά, οπότε αρκετές ερωτήσεις, Ρώσων προφανώς δημοσιογράφων, θα ήταν «στημένες» με στόχο να βγει η κατάλληλη είδηση. Όπως άλλωστε θα έκανε κάθε υπουργείο Εξωτερικών που σέβεται τον εαυτό του…

Ας τα άρουμε όμως με τη σειρά. Ο Λαβρόφ εμφανίστηκε απόλυτα θετικός στην προοπτική έναρξης διαλόγου για τα πυρηνικά ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη Ρωσία, εκμεταλλευόμενος τη δήλωση σε συνέντευξη του νέου Αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, ότι εάν η Μόσχα δεχθεί την υπογραφή τέτοιας συμφωνίας, τότε μέρος τουλάχιστον των κυρώσεων θα μπορούσαν να αρθούν. Κατά συνέπεια, η ρωσική πλευρά έστειλε το κατάλληλο μήνυμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εν όψει της ανάληψης καθηκόντων την ερχόμενη Παρασκευή…

Το ενδιαφέρον είναι η συμπερίληψη και των υπέρ-υπερηχητικών όπλων (hypersonic) στην προτεινόμενη από τη Μόσχα ατζέντα, κάτι το οποίο έχει εξ ορισμού ενδιαφέρον, αφού είναι λογικό όλες οι πλευρές μπορούν να φοβούνται ένα οπλικό σύστημα το οποίο θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει την υφήλιο. Οπότε, θεωρητικά τουλάχιστον, υπό την προϋπόθεση ότι δεν έχει προχωρήσει πολύ μια πλευρά ώστε να μην επιθυμεί συνδιαλλαγή, είναι εξ αντικειμένου ένα ενδιαφέρον θέμα προς συζήτηση.

Σε κάθε περίπτωση, η ανησυχία ότι κάποιος θα μπορούσε να μείνει πίσω στην ανάπτυξη των όπλων με αποτέλεσμα να ανοίξει ένα επικίνδυνο «παράθυρο τρωτότητας» (window of vulnerability), θυμίζει έντονα τη συζήτηση στα πρώτα βήματα της ανάπτυξης της βιβλιογραφίας της πυρηνικής αποτροπής, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

Ρώσος υπουργός Εξωτερικών όμως προκάλεσε αίσθηση με την απάντησή του σε σχετική ερώτηση για τις ρωσοαμερικανικές σχέσεις, λέγοντας ότι το ρωσικό διπλωματικό σώμα έχει καταστεί στόχος των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών που επιχειρούν να στρατολογήσουν διπλωμάτες.

Αυτό δεν είναι καινούργιο, αλλά η επισήμανση ότι ο περασμένος Απρίλιος αποτέλεσε ορόσημο στις προσπάθειες στρατολόγησης Ρώσων διπλωματών και μάλιστα με την προσφορά μεγάλων χρηματικών ποσών, πάντα σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του έμπειρου Ρώσου υπουργού Εξωτερικών.

«Δεν έχουμε δημοσιοποιήσει τα πλήρη στατιστικά στοιχεία για το θέμα αυτό. Όμως πρόσφατα, τα τελευταία χρόνια και κυρίως στη διάρκεια της δεύτερης θητείας του Μπαράκ Ομπάμα, ο αριθμός αυτών των μη φιλικών ενεργειών εναντίον των διπλωματών μας έχει αυξηθεί», ήταν η χαρακτηριστική αποστροφή του λόγου του, σύμφωνα με τα ειδησεογραφικά πρακτορεία.

Την ίδια στιγμή, ο Λαβρόφ δεν έκρυψε την ενόχλησή του για το ότι διπλωμάτες της αμερικανικής πρεσβείας στη Μόσχα, μη τηρώντας «τα διπλωματικά προσχήματα», συμμετέχουν σε διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης και αντικυβερνητικές διαδηλώσεις σε όλη τη ρωσική επικράτεια.

Στο θέμα των κυβερνοεπιθέσεων στην ηλεκτρονική αλληλογραφία του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ, Ο Σεργκέι Λαβρόφ αποκάλεσε τις κατηγορίες «κατασκευασμένες» και ζήτησε να αποδειχθούν, διαφορετικά θα συνεχίσουν να δηλητηριάζουν τις σχέσεις της Μόσχας με τη Δύση.

Επεκτείνοντας τον συλλογισμό του για να συμπεριλάβει την κοινότητα πληροφοριών τουλάχιστον των ΗΠΑ και της Βρετανίας, ο Ρώσος ΥΠΕΞ εξαπέλυσε επίθεση για συκοφαντικούς ισχυρισμούς που αφορούν υποτιθέμενες σχέσεις του Ντόναλντ Τραμπ με τους Ρώσους, ζητώντας απόλυση των υπευθύνων για τις σχετικές εκθέσεις!

Στο ίδιο μήκος κύματος, αποκάλεσε «τσαρλατάνο» τον Κρίστοφερ Στιλ, πρώην πράκτορα της βρετανικής κατασκοπείας MI6, ο οποίος φέρεται να είναι ο συντάκτης της επίμαχης έκθεσης που συμπεριλαμβάνει φερόμενες ως «περιπέτειες» του Ντόναλντ Τραμπ στη νυχτερινή Μόσχα…

ΔΥΟ ΑΙΩΝΕΣ ΕΘΝΙΚΩΝ ΑΤΙΜΩΣΕΩΝ

Τετάρτη, 18 Ιανουαρίου 2017

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΛΙΡΕΣ!

Φιλελληνικές “Μεγάλες Προσδοκίες” των ξένων κερδοσκόπων, 1824-1825 (μια άλλη οπτική για τα δάνεια της ανεξαρτησίας)

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Μωριάς 1825. Ο αιμοσταγής Αιγύπτιος Ιμπραήμ πασάς με τους «παλιαραπάδες» του, όπως αποκαλούσαν οι δυστυχείς Έλληνες το ασκέρι του, δηώνει και ρημάζει τον τόπο. 

Η Επανάσταση τρεμοσβήνει. «Δεκαπέντε χιλιάδες τακτικοί του πολέμου, τέσσαρες χιλιάδες καβαλαραίοι (Αιγύπτιοι) και άλλοι τόσοι πεζοί άτακτοι Τούρκοι Πελοποννήσιοι τους οποίους ηύρε ο Μπραΐμης εις τα φρούρια, και οι Κρητικοί Τούρκοι, οίτινες ήρθον μετ’ αυτού εις την Πελοπόννησον, όλοι αυτοί εσκέπασαν τα βουνά και τις ράχες, και τα ρεύματα όλα εσκεπάσθησαν από την Βυτίνα έως τα Μαγούλιαναν.

Τίποτε άλλο δεν ακούετο παρά φωναί ανθρώπων, χλιμιντρίσματα αλόγων, τουφεκίσματα αδιάκοπα, γογγυσμοί ενωμένοι με τους κρότους των τυμπάνων του τακτικού. Από τον φόβον μας εφαίνετο ότι ο τόπος όλος εσείετο και επήγαινε να γκρεμισθεί εις το βάραθρον». (Φωτάκου, «Απομνημονεύματα», σελ. 535 – 536).

Κυβέρνηση δεν υπήρχε, οι εμφύλιες διαμάχες διέλυσαν «την μεγάλη ομόνοια που υπήρχε εις τον πρώτον χρόνον της Επαναστάσεως» (Κολοκοτρώνης), που θα γράψει στην «Διήγηση» ότι «εις εκείνη την περίσταση είμεθα απελπισμένοι». Τα χρήματα των ληστρικών δανείων είχαν σπαταληθεί. 

Παρένθεση. Τα λεγόμενα ευφημιστικώς «δάνεια της Ανεξαρτησίας» είναι από τις αθλιότερες απάτες και λεηλασίες που στήθηκαν από ξένους και ημέτερους πολιτικούς γύρω από το ματωμένο κορμί της Ελλάδας, που βρισκόταν τότε στα πρόθυρα του ολέθρου.

Το πρώτο συνομολογήθηκε το 1823 για ποσό 800.000 λιρών με παρακαταθήκη όλων των εθνικών κτημάτων των τελωνειακών δασμών, των αλυκών και των αλιεύσεων. Στην πατρίδα έφθασαν περίπου 300.000. Τα υπόλοιπα φαγώθηκαν από κερδοσκόπους και λοιπούς τυχοδιώκτες. 

Το 1825 συνομολογείται το δεύτερο 2.000.000 λιρών. Ιλιγγιώδεις προμήθειες, εκβιασμοί, πλουτισμός απατεώνων, καταχρήσεις κλεφτοκατσικάδων, το μείωσαν στις 816.000. Τόσα έφτασαν στην Ελλάδα. Και αυτά σπαταλήθηκαν από τους «ταλαρίσιους», όπως έλεγε ο Καραϊσκάκης τους πουλημένους για τον παρά, εκλαμπρότατους και γενναιότατους τύπου Κωλέτη ή Μαυροκορδάτου. 

Αποτέλεσμα; Να υπογραφεί από τους επαναστατημένους Έλληνες ένα από τα πιο επονείδιστα και ατιμωτικά κείμενα της ελληνικής ιστορίας, το «αίτημα αγγλικής προστασίας», το «συμφωνητικόν της πωλημένης Ελλάδος», όπως το αποκάλεσε ο μίνιστρος Δικαιοσύνης Ιω. Θεοτόκης, με αποτέλεσμα να παυθεί αμέσως και να φυλακιστεί. 

Παραθέτω το κείμενο: «Τα Ελληνικόν Έθνος δυνάμει της παρούσης πράξεως, εκθέτει εκουσίως την Ιεράν παρακαταθήκην της Αυτού Ελευθερίας, Έθνικής Ανεξαρτηρτησίας και της Πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την απόλυτον υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας. Εν Πελοποννήσω τη λ’ Ιουνίου αωκέ (30 Ιουνίου 1825). Τότε είναι που ο ποιητής μας Ανδρέας Κάλβος θα γράψει το περίφημο «Καλύτερα, καλύτερα/ διασκορπισμένοι οι Έλληνες/ να τρέχωσι τον κόσμον/ με εξαπλωμένην χείρα/ παρά προστάτας να ‘χωμεν».

Αν αφαιρέσουμε από το «συμφωνητικόν» του ξεπουλήματος την Μεγάλη Βρετανία και γράψουμε Δ.Ν.Τ. νομίζω ελάχιστα απέχουμε από την τωρινή μας κατάσταση. Από την πληγή αυτής της επαίσχυντης προστασίας το ελλαδικό κράτος έκανε έναν αιώνα να συνέλθει. Έπρεπε να εμφανιστεί η γενιά των βαλκανιομάχων για να απλωθούν τα τσαλακωμένα του φτερά. Τα εκατό περίπου χρόνια της απροκάλυπτης επέμβασης των Προστατών είναι από τα ατιμωτικότερα του λεγόμενου ελεύθερου βίου. Μια ελάχιστη ιστορική περιδιάβαση, για να αντιληφθούμε τι μας περιμένει.

Το 1850 ένας τυχοδιώκτης Εβραίος ονόματι Πατσίφικο, διαμένων στην Αθήνα ως πρόξενος της Πορτογαλίας, έγινε αίτιος επεισοδίου, λόγω ασέβειας που επέδειξε κατά την εκφορά του Επιταφίου. Οι πιστοί που μετείχαν στην λιτανεία εξεμάνησαν και προέβησαν σε μικροκαταστροφές στην οικία του, προπηλακίζοντας και τον ουτιδανό διπλωμάτη. Η Αγγλία όμως απαίτησε αποζημίωση για τις μικροφθορές, το αστρονομικό ποσό των 888.736 δραχμών. Η Κυβέρνηση δεν συναίνεσε. 

Αποτέλεσμα; «Ένας μεγάλος στόλος των σκύλων (Άγγλων) μας έχουν μπλόκον (= αποκλεισμός λιμανιών), οπούναι περίπου από τρεις μήνες και μας επήραν όλα τα καράβια και μας κατακερμάτισαν όλο το εμπόριον και τζαλαπάτησαν την σημαίαν μας και πεθαίνουν της πείνας οι άνθρωποι των νησιών και εκείνοι οπούχουν τα καράβια και γκιζερούν εις τους δρόμους και κλαίνε με μαύρα δάκρυα». (Μακρυγιάννης. Είναι γνωστά στην ιστορία ως «Παρκερικά», από το όνομα του Άγγλου ναυάρχου Πάρκερ, που ηγείτο του «προστατευτικού» στόλου).

Το 1853 ξεσπά ο Κριμαϊκός πόλεμος. Αγγλογάλλοι στο πλευρό των Τούρκων εναντίον της Ρωσίας. Η Ελλάδα επωφελείται από την ρωσοτουρκική ρήξη και επιχειρεί να απελευθερώσει τις σκλάβες ‘Ηπειρο, Θεσσαλία, Μακεδονία. Οι «Προστάτες» αντιδρούν. Τον Μάιο του 1854 αποβιβάζονται στον Πειραιά μια γαλλική μεραρχία και ένα αγγλικό σύνταγμα. Επιβάλλεται ο αποκλεισμός. Οι εισβολείς βιαιοπραγούν εναντίον των Ελλήνων. Και το χειρότερο, ο στρατός κατοχής, μεταδίδει επιδημία χολέρας που οδήγησε στον τάφο 3.000 Αθηναίους.

1885. Ένας χωροφύλακας «απώθησε βιαίως» τον Άγγλο επιτετραμμένο που θέλησε να περάσει από απαγορευμένη περιοχή στην Αθήνα. Οι «Προστάτες» απαιτούν υπό τον Χαρίλαο Τρικούπη ηθική ικανοποίηση. Αποτέλεσμα; «Τη 11η π.μ. ώρα της 7ης Ιανουαρίου 1887 έκπληκτοι οι πολίται παρετήρουν το σώμα της χωροφυλακής μετά των αξιωματικών και του τότε διοικητού της μοιραρχίας Αττικής, Στεφάνου, πάντων εν μεγάλη στολή, να παρατάσσηται μετά της μουσικής της φρουράς εν τη πλατεία του Συντάγματος. Μετά την παράταξιν αφίκετο ο πρόξενος της Αγγλίας Μέρλιν εις ον η φρουρά παρουσίασε όπλα». (Τρ. Ευαγγελίδης, «Τα μετά τον Όθωνα»).

1886, εξαιτίας της αρπαγής της Ανατολικής Ρωμυλίας από τους Βουλγάρους, ο λαός εξεγείρεται. Όμως ναυτικές μοίρες των «Προστατών» καταπλέουν στα ελληνικά παράλια και επιβάλλουν με τα πυροβόλα αποκλεισμό, για να αποτρέψουν ελληνική επίθεση κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι πολιτικοί γονατίζουν, το γόητρο της χώρας καταβαραθρώνεται, «νομιμοποιείται» η αρπαγή της προαιώνιας ελληνικής γης της Αν. Ρωμυλίας από τους Βούλγαρους.

Τα ίδια συμβαίνουν και στην εθνική ατίμωση του 1897. Τα ίδια και στις ηρωικές επαναστάσεις της Κρήτης, που πνίγηκαν στο αίμα, γιατί οι κανονιοφόροι των Προστατών, προστατεύουν τους Τούρκους. Τα ίδια και στην Κύπρο, που συνεχίζεται η ατιμία…των Μεγάλων Δυνάμεων. 

Από κοντά και οι Έλληνες κομματάρχες, να ενεργούν ως πειθήνια ενεργούμενα των Δυνάμεων, γεγονός που θα αναγκάσει τον οξυδερκή ιστορικό Επ. Κυριακίδη να γράψει στην «Ιστορία του σύγχρονου Ελληνισμού» τα εξής, τότε, νυν και αεί επίκαιρα: «Όσα έλεγεν η Αγγλία εν Αθήναις ίνα εκάστοτε συγκρατεί τον Ελληνισμόν, επί τοσούτον συνεζυμώθησαν μετά του εγκεφάλου Ελλήνων τινών πολιτευομένων, ώστε κατήντησε να λέγωσι πρώτοι εις τους Άγγλους εκείνο το οποίον αυτοί προτίθεντο να συμβουλεύσωσιν». Δηλαδή, σαν να λέμε, ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας βγαίνει στο εξωτερικό και μιλάει για περιορισμένη εθνική κυριαρχία και για διάλυση του κράτους και του λαού.

 Κατόπιν τούτων έρχεται το Δ.Ν.Τ., η Ε.Ε., η Μέρκελ και λοιποί καθωσπρέπει «Προστάτες» και επιφανή, γηγενή και αλλογενή, καθάρματα, μας επιβάλλουν «αποκλεισμόν», «τζαλαπατούν την σημαία» και την όποια εθνική μας αξιοπρέπεια. Έπονται οι ατιμωτικοί αποκλεισμοί και οι ταπεινώσεις ενός λαού, που πριν από 70 χρόνια ανάγκαζε την οικουμένη να αναφωνήσει με θαυμασμό ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

Ευρώ ή εθνική επιβίωση;

 

17-1- 2017 από seisaxthiablog

Του Νίκου Ιγγλέση

Το 2002 ένα ξένο νόμισμα, το ευρώ, αντικατέστησε το εθνικό νόμισμα της χώρας μας, τη δραχμή. Αποκαλούμε το ευρώ ξένο νόμισμα γιατί αυτό δεν το εκδίδει η Ελλάδα, όπως γινόταν με τη δραχμή, αλλά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Το ελληνικό κράτος, από το 2002, δεν έχει καμία εξουσία στο νόμισμα που κυκλοφορεί στη χώρα και δεν μπορεί να εκδίδει την ποσότητα του χρήματος που απαιτείται (ρευστότητα) για τη λειτουργία της οικονομίας, ούτε να καθορίζει τα επιτόκια και τη συναλλαγματική ισοτιμία του.

Η νομισματική και συναλλαγματική πολιτική καθορίζεται από την ΕΚΤ, η οποία από τις Συνθήκες Ίδρυσης και Λειτουργίας της ΕΕ απαγορεύεται να δανείζει τα κράτη-μέλη, όπως κάνουν όλες οι κεντρικές τράπεζες των χωρών που διαθέτουν το δικό τους εθνικό νόμισμα (ΗΠΑ, Αγγλία, Ιαπωνία κλπ.).

Χωρίς εθνικό νόμισμα το ελληνικό κράτος για να πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους, να χρηματοδοτεί τα ελλείμματα των ασφαλιστικών Ταμείων και των νοσοκομείων, να ασκεί κοινωνική πολιτική, να εξασφαλίζει την αμυντική θωράκιση της χώρας, να κάνει δημόσιες επενδύσεις και να πληρώνει τα τοκοχρεολύσια του Δημόσιου Χρέους πρέπει είτε να εισπράττει περισσότερους φόρους είτε να δανείζεται. Γι’ αυτό αυξάνονται συνεχώς οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι ενώ παράλληλα μειώνονται οι δαπάνες (μισθοί, συντάξεις κλπ.) προκειμένου να απαιτείται μικρότερος δανεισμός. ‘Ολη η πρόσφατη φοροεπιδρομή του τρίτου Μνημονίου αποσκοπεί στην επίτευξη ενός πρωτογενούς πλεονάσματος (3,5% του ΑΕΠ, το 2018) με το οποίο θα πληρώνονται μόνο οι τόκοι του Δημόσιου Χρέους.

Οκτώ χρόνια μετά την είσοδό της στην Ευρωζώνη, η Ελλάδα ουσιαστικά χρεοκόπησε γιατί δεν μπορούσε να δανείζεται από τις «αγορές» και μπήκε στα Μνημόνια, δηλαδή, στο «αναμορφωτήριο» του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Από το 2010 ο δανεισμός, που δεν αποπληρώνει αλλά ανακυκλώνει το χρέος, γίνεται από τους μηχανισμούς της ΕΕ (EFSF – ESM) και το ΔΝΤ.

Ακόμη και σήμερα, που διανύουμε τον έβδομο χρόνο καταστροφής και λεηλασίας της χώρας, πολλοί δεν αντιλαμβάνονται τον καθοριστικό ρόλο της ξένου νομίσματος, του ευρώ, στην αποσάθρωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Ο επί 21 χρόνια, μέχρι το 1948, πρωθυπουργός του Καναδά McKenzie King είχε πεί: «Άπαξ ένα έθνος εκχωρήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της πίστωσης, δεν έχει σημασία ποιός θεσπίζει τους νόμους του κράτους. Η τοκογλυφία (σσ. του χρέους) άπαξ και επικρατήσει θα συντρίψει οποιοδήποτε έθνος. Μέχρι να επανέλθει ο έλεγχος του νομίσματος και της πίστωσης στην κυβέρνηση και αναγνωριστεί ως η πιο περίοπτη και ιερή ευθύνη της, όλες οι συζητήσεις περί εθνικής κυριαρχίας, περί Κοινοβουλίου και περί Δημοκρατίας είναι ανώφελες και μάταιες».

Το Δημόσιο Χρέος από το 2002, που η χώρα μας εισήλθε στο ευρώ, μέχρι το 2016 αυξήθηκε κατά 109% (από 156 σε 324 δις.) ενώ το ΑΕΠ μόνο κατά 34% (από 131 σε 175 δις.). Θυμίζουμε ότι το 2001 το 75% του χρέους ήταν σε δραχμές (εσωτερικό χρέος) και μόνο το 25% σε συνάλλαγμα. Άρα το 75% των τοκοχρεολυσίων πληρωνόντουσαν σε δραχμές. Σε μια νύχτα όλο το χρέος μετατράπηκε σε ευρώ, δηλαδη σε συνάλλαγμα. Το αντίστροφο θα γίνει όταν η χώρα επανέλθει στη δραχμή. Όλο το σημερινό χρέος της σε ευρώ θα μετατραπεί στο νέο εθνικό νόμισμα. Ένα κράτος δε χρεοκοπεί ποτέ όταν χρωστάει (όσα κι αν χρωστάει) στο εθνικό νόμισμά του. Εκδίδει χρήμα και πληρώνει. Ένα κράτος χρεοκοπεί όταν πρέπει να πληρώσει σε άλλο νόμισμα (συνάλλαγμα) που δεν έχει. Αυτή είναι η περίπτωση της Ελλάδας μέσα στο ευρώ, αφού δεν μπορεί να εκδώσει ευρώ.

Η έξοδος από την Ευρωζώνη αποτελεί προϋπόθεση, όχι απλά βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών αλλά, επιβίωσης της ελληνικής εθνικής οντότητας. Το εγχείρημα πρέπει να είναι εθνική επιλογή, όχι επιλογή των δανειστών (π.χ. σχέδιο Σόϊμπλε), που θα αποφασιστεί από μια ελληνική κυβέρνηση και θα βασίζεται σ’ένα καλά μελετημένο, σ’ όλες τις λεπτομέρειές του, σχέδιο. Τα βασικά σημεία ενός τέτοιου σχεδίου είναι:

Η ισοτιμία

Εισαγωγή του εθνικού νομίσματος με ισοτιμία ένα προς ένα, δηλαδή, μια Νέα Δραχμή προς ένα ευρώ. Όλα, μισθοί, συντάξεις, εισοδήματα, οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών, τα δάνεια και όλες οι άλλες αξίες θα μετατραπούν, από την πρώτη στιγμή, στο νέο εθνικό νόμισμα μ’ αυτή την ισοτιμία. Αμέσως μετά, με απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδος που θα έχει αποδεσμευτεί από το Ευρωσύστημα, η ισοτιμία αυτή θα «κλειδώσει». Η Νέα Δραχμή, δηλαδή, δε θα είναι ελεύθερα διαπραγματεύσιμη στα χρηματιστήρια συναλλάγματος και δε θα μπορεί να δεχτεί κερδοσκοπικές – υποτιμητικές επιθέσεις για λόγους οικονομικούς αλλά και πολιτικούς. Με αυτόν τον τρόπο μετάβασης δε θα αυξηθούν οι τιμές των εισαγόμενων αγαθών και υπηρεσιών και έτσι δε θα υπάρξει πληθωρισμός.

Το «κλείδωμα» της ισοτιμίας ενός νομίσματος είναι εθνική επιλογή μιας χώρας και δεν εξαρτάται από ξένα κέντρα όπως κυβερνήσεις, χρηματιστήρια κλπ. Ουσιαστικά το «κλείδωμα» καθορίζει την ισοτιμία που οι εγχώριες τράπεζες θα πωλούν συνάλλαγμα, έναντι δραχμών, στους ενδιαφερόμενους π.χ. εισαγωγικές εταιρείες. Θυμίζουμε ότι για 20 χρόνια, από το 1953 μέχρι το 1973, η Ελλάδα είχε «κλειδώσει» την ισοτιμία της δραχμής με το δολάριο (ένα δολάριο προς 30 δραχμές). Η Ελβετία είχε «κλειδώσει» από το 2011 μέχρι το 2015 την ισοτιμία του φράγκου με το ευρώ. Η Ρωσία και η Αργεντινή είχαν «κλειδώσει» τα νομίσματά τους με το δολάριο. Η Βουλγαρία έχει σήμερα «κλειδωμένη» την ισοτιμία του λέβα με το ευρώ. Η «κλειδωμένη» ισοτιμία, ένα προς ένα, θα παραμείνει καθ’ όλο το μεταβατικό διάστημα σταθεροποίησης του νέου εθνικού νομίσματος και μέχρις ότου αρχίσει η ουσιαστική οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Οι υπάρχουσες καταθέσεις σε ευρώ θα έχουν ρήτρα συναλλάγματος ώστε να μην υπάρχει κανένας φόβος στους πολίτες για τυχόν υποτίμηση της Νέας Δραχμής. Επειδή από την πρώτη στιγμή όλες οι συναλλαγές στο εσωτερικό θα γίνονται στο νέο εθνικό νόμισμα, όταν εκταμιεύονται οι καταθέσεις στην εσωτερική αγορά θα μετατρέπονται σε δραχμές, πάντα με ισοτιμία ένα προς ένα, όταν εκταμιεύονται για εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών, για εξωτερικό τουρισμό, για σπουδές στην αλλοδαπή και για λόγους υγείας, σε ευρώ.

Το Ισοζύγιο

Κανένα πρόβλημα δεν πρόκειται να εμφανιστεί στην τροφοδοσία της εγχώριας αγοράς με εισαγόμενα προϊόντα. Το Ισοζύγιο Αγαθών και Υπηρεσιών, λόγω της εσωτερικής υποτίμησης των τελευταίων ετών, έχει ισοσκελιστεί. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα από τις εξαγωγές αγαθών που κάνει, από τον τουρισμό και τη ναυτιλία εισπράττει το απαραίτητο συνάλλαγμα για να πληρώνει όλες τις εισαγωγές που πραγματοποιεί σήμερα. Ούτε ελλείψεις σε προϊόντα θα υπάρξουν, ούτε δελτίο χρειάζεται να επιβληθεί σε καύσιμα, τρόφιμα και φάρμακα, όπως λένε όσοι θέλουν να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες για να μην αντιδράσουν στην καταστροφή και τη λαφυραγώγηση της χώρας τους.

Απ’ όλα τα ανωτέρω είναι φανερό ότι οι σημερινές συνθήκες της ελληνικής οικονομίας (εσωτερική υποτίμηση – ισοσκελισμένο Ισοζύγιο) δεν απαιτούν, για τη μετάβαση από το ευρώ στη δραχμή, υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος. Η υποτίμηση έχει γίνει ήδη, είναι η εσωτερική υποτίμηση των μνημονιακών χρόνων, δεν απαιτείται πρόσθετη νομισματική υποτίμηση. Μια χώρα υποτιμά το νόμισμά της για ένα και μοναδικό λόγο, για να μειώσει ή να εξαλείψει το έλλειμμα στο Ισοζύγιό της. Αυτό έχει γίνει ήδη στη χώρα μας.

Βασικός παράγοντας επιτυχίας του εγχειρήματος επιστροφής στο εθνικό νόμισμα είναι η διατήρηση ισοσκελισμένου του Ισοζυγίου Αγαθών και Υπηρεσιών. Πρέπει από την πρώτη στιγμή να διασφαλιστεί, με κατάλληλες ρυθμίσεις, ότι το συνάλλαγμα από τις εξαγωγές και τον τουρισμό δε θα διαφεύγει σε τράπεζες του εξωτερικού, με υποτιμολογήσεις εξαγωγών και τουριστικών υπηρεσιών και υπερτιμολογήσεις εισαγωγών. Παράλληλα θα πρέπει να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα ώστε το ναυτιλιακό συνάλλαγμα να εξακολουθήσει να εισρέει στη χώρα.

Η παραγωγική ανασυγκρότηση

Με όπλο το εθνικό νόμισμα και τη δυνατότητα αύξησης της κυκλοφορίας του, η κυβέρνηση θα μπορέσει να χρηματοδοτήσει ένα ευρύ πρόγραμμα δημόσιων και ιδιωτικών παραγωγικών επενδύσεων στον αγροτικό τομέα, τη βιοτεχνία και τη βιομηχανία για να αναπτύξει (όχι μεγεθύνει) την ελληνική οικονομία και να βελτιώσει την παραγωγικότητά της. Στην πρώτη φάση η αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας πρέπει να κατευθυνθεί μόνο σε παραγωγικές επενδύσεις και όχι στην αύξηση των εισοδημάτων που θα ανατρέψουν το Ισοζύγιο. Οι επενδύσεις προοδευτικά θα αυξάνουν τον πλούτο της χώρας, θα βελτιώνουν τα εισοδήματα και θα μειώνουν την ανεργία. Η αύξηση των εισοδημάτων πρέπει να έπεται της αύξησης του ΑΕΠ και όχι το αντίθετο.

Η έξοδος από την Ευρωζώνη και η θωράκιση της οικονομίας με τη Νέα Δραχμή είναι το πρώτο αποφασιστικό βήμα ώστε η χώρα να πάψει να εκβιάζεται από τους δανειστές και να πάψει να αποτελεί γερμανική αποικία. Για να αποκατασταθεί η εθνική κυριαρχία και η αξιοπρέπεια των Ελλήνων.

Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλιου «Η Επανάσταση του Grexit – Το Σχέδιο», εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη, καθώς και του Δοκιμίου «Το νόμισμα και τα φετίχ του» που έχει αναρτηθεί στο http://greekattack.wordpress.com

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο μηνιαίο περιοδικό Point – Zero (τεύχος Ιανουαρίου) που κυκλοφόρησε στις 5-1-2017.

Ζούμε Ξεχωριστές μέρες

17-1-2017

Απόστολος Αποστολόπουλος

Αυτό οι μέρες είναι ξεχωριστές γιατί δεν προλαβαίνουμε να καταλάβουμε ποιος πρόδωσε ποιον, γιατί μένουμε σύξυλοι βλέποντας ο φίλος το πρωί να πουλάει τον φίλο πριν να βραδιάσει, σε ένα ξέφρενο αλισβερίσι με τον Ερντογάν πρωταγωνιστή με δικαιολογία ότι «αμύνεται περί πάτρης». Η Τουρκία πράγματι κινδυνεύει με διαμελισμό, πλέον ούτε οι γείτονες την αντέχουν, ούτε οι Μεγάλες Δυνάμεις την ανέχονται, ούτε στο εσωτερικό της Τουρκίας την υποφέρουν οι πολυπληθείς καταπιεσμένες μειονότητες, Κούρδοι, Αλεβίτες και άλλοι. Από τα 70-80 εκ. που καυχώνται οι κυβερνώντες ότι κατοικούν στη χώρα, Τούρκοι δεν είναι ούτε οι μισοί.

Η Κεμαλική προπαγάνδα, «ένα κράτος, ένα έθνος» σκόνταψε στον αγώνα του ΡΚΚ και στην εθνική κουρδική αυτοσυνείδηση που αναπτύχθηκε. Στη σύμπλευση του Ερντογάν με το ακραίο Ισλάμ αντιδρούν με τα όπλα οι Σύριοι Αλαουίτες και αφυπνίζονται οι θρησκευτικά συγγενείς τους Αλεβίτες που ζουν στην Τουρκία, γύρω στα 15 εκ. Αν οι ξένοι σχεδιάζουν ανατροπή του Ερντογάν θα βρουν φιλικό πληθυσμό στις μειονότητες και στους κεμαλιστές. Τώρα παρά τις απειλές του για αλλαγή των Συνθηκών κλπ, μοιάζει περισσότερο με κυνηγημένο αγρίμι παρά με αυτοκυριαρχημένο ηγέτη. Προσπαθεί να ξεφύγει από τη θανάσιμη αγκαλιά των ΗΠΑ και πάει να πέσει στα νύχια της ρωσικής αρκούδας. Είναι αλήθεια ότι ο Λένιν, από δική του ανάγκη, βοήθησε τον Κεμάλ να στήσει το Κράτος του. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι η Τουρκία, έκτοτε, είναι ο φράχτης που εμποδίζει τη Ρωσία να βραχεί στη Μεσόγειο. Το ερώτημα είναι: γιατί η Ρωσία να θέλει τώρα μεγάλη και ακέραιη την Τουρκία; Η απλή λογική υπαγορεύει ότι η Ρωσία θα προστατεύσει την Τουρκία τόσο ώστε να την εκθέσει οριστικά στα μάτια των ΗΠΑ, ως αποστάτη. Έτσι ώστε οι ΗΠΑ να προτιμήσουν μια μικρότερη, διαμελισμένη και χωρίς σθεναρή κρατική συνοχή Τουρκία αντί για μια γιγαντιαία χώρα ευεπίφορη σε κάθε είδους ζαβολιές.

Δεν φαίνεται να υπάρχει καλή απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα για τον Ερντογάν και την Τουρκία. Αν μάλιστα Τραμπ και Πούτιν συνεννοηθούν σε στρατηγική βάση τότε η τύχη του Ερντογάν και της Τουρκίας θα γίνει εξαιρετικά δυσχερής. Στις δυο αυτοκρατορίες, Μόσχας και Ουάσιγκτον, η Οθωμανική περισσεύει. Ούτε θα επιτραπεί κάτι που να συντηρεί την ψευδαίσθηση πως κάποτε θα μπορεί να αναβιώσει το όνειρο της νέο-Οθωμανικής δόξας, πηγή αστάθειας. Λένε ότι η Δύση με πρώτες τις ΗΠΑ και ο καπιταλισμός της Δύσης περνάνε κρίση. Έτσι είναι αλλά ακόμα και έτσι η πτώση τους δεν φαίνεται για αύριο. Αντίθετα οι κυρίαρχες χώρες της Δύσης, οι κυβερνώσες ελίτ, εξακολουθούν να χαράσσουν την πλανητική πολιτική και οπωσδήποτε ορίζουν ακόμα τις τύχες της γειτονιάς τους, τον δυτικό ζωτικό χώρο.

Όσοι βιάζονται, στη Λευκωσία και στην Αθήνα, να «λύσουν» τώρα αμέσως το Κυπριακό παίζουν παιχνίδι εναντίον των ελληνικών συμφερόντων. Στο Κυπριακό, το ζήτημα είναι ότι η Τουρκία δεν πήρε ποτέ την άδεια να εισβάλλει στην Κύπρο για να την κάνει τελικά δική της. Νοικάρης ήταν και είναι η Τουρκία. Το ενοικιοστάσιο τράβηξε λίγο παραπάνω αλλά αν η Τουρκία είχε αποκτήσει δικαίωμα ιδιοκτησίας θα είχε αναγνωριστεί το κατοχικό κράτος διεθνώς. Εκεί σκοντάφτει και η απειλή Ερντογάν ότι θα ενσωματώσει τα κατεχόμενα. Μπορεί να το κάνει και η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιδράσει. Αλλά ο Ερντογάν ξέρει ότι θα έχει βάλει άλλη μια πλάκα στον τάφο που του ετοιμάζουν. Αυτό που θέλει ο «διεθνής παράγων», ΗΠΑ/Βρετανία, είναι να εξουδετερωθεί η κυριαρχία των Ελλήνων/Κυπρίων. Το ζητούμενο είναι αυτοί οι Έλληνες Κύπριοι, ιστορικά συνεχώς κατακτημένοι, ορθόδοξοι, ατίθασοι, με την ΕΟΚΑ τους αλλά και το δημοψήφισμα για το Ανάν, το ζητούμενο, λέω, είναι να εξουδετερωθούν, να τα παρατήσουν, να εξαγοραστούν, όλα τα γνωστά και αθέμιτα. Πρόθυμοι, «δόξα τω Θεώ», για ξεπουλήματα υπήρχαν και υπάρχουν και χθες και σήμερα, στο Νησί και στην Αθήνα, αγύρτες κάθε ιδεολογίας, πραξικοπηματίες και εκλεγμένοι, καθάρματα, δήθεν πατριώτες, έτοιμοι να πουλήσουν και τη μάνα τους για ένα πορτοφόλι, ένα υπουργείο, ένα μοναστήρι, στην ανάγκη και για τριάντα αργύρια όλα κι όλα. Ο Τσίπρας, λένε, μετά βίας και καθυστερημένα πήρε μυρουδιά ότι στη συνάντηση με τον Ερντογάν αυτός θα είναι το ποντίκι στη φάκα και ψάχνει πως να κάνει πίσω, να γλιτώσει. Ο Κοτζιάς έστησε ωραία το σκηνικό αναλαμβάνοντας στα γρήγορα το ρόλο του πατριώτη και αφήνοντας στον προϊστάμενό του το ρόλο του κακού, του αφελούς.

Κίνητρο δεν είναι μόνο το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, όπως πολλοί νομίζουν παρασυρμένοι από τη μανία των Δυτικών, τώρα νεοφιλελεύθερων, όλα ανέκαθεν να τα μεταφράζουν σε χρυσό και ασήμι, ευρώ και δολάρια. Η Εξουσία είναι το κλειδί, αυτή φέρνει τα λεφτά, υποδουλώνει και εξανδραποδίζει. Η Τουρκία είναι πολύ μεγάλη, κατέχει 500 χρόνια τη Μικρά Ασία – βάση του Βυζαντίου – είναι πύλη για πολλά και πολλούς, συμπυκνώθηκαν σε δυο λέξεις την εποχή της παρακμής: Ανατολικό Ζήτημα. Το Βυζάντιο ηττήθηκε από τους Δυτικούς και τους Οθωμανούς αλλά, τελικά, οι Σουλτάνοι θέλησαν μα δεν μπόρεσαν να γίνουν ισάξιοι διάδοχοι των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Πήραν από τη στρατιωτική και διπλωματική βυζαντινή τέχνη μα τους έλλειψε (λόγω Ισλάμ;) ο πολιτισμός. Ο Ερντογάν έχτισε Παλάτι και οι Δυτικοί του απένειμαν τον τίτλο του Σουλτάνου. Όχι οι Δυτικοί ηγέτες αλλά οι γελοιογράφοι.

https://seisaxthia.wordpress.com/

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΦΩΤΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΟΥ 2017

17-1-2017

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Είναι γνωστό ότι η διαμόρφωση των πολιτικών δομών της σύγχρονης Ευρώπης, των Βαλκανικών χωρών και της Μέσης Ανατολής επηρεάστηκε καθοριστικά από την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον 19ο και αρχές του 20ου αιώνα. 

Η ίδια η ύπαρξη της Τουρκίας με την σύγχρονη μορφή της έως σήμερα είναι προϊόν αυτών των διαδικασιών που συνθέτουν το λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα.

Η πρόσφατη δολοφονία του Ρώσου πρεσβευτή στην Άγκυρα, ενός βετεράνου διπλωμάτη της σοβιετικής περιόδου και γνώστη των ψυχροπολεμικών τακτικών του δυτικού μπλοκ, έρχεται ως κορύφωση τωναποσταθεροποιητικών καταστάσεων στην ίδια την Τουρκία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, τις οποίες έχει πυροδοτήσει η “αναθεωρητική” και μεγαλοϊδεατική νεο-οθωμανική πολιτική του Ερντογάν. 

Η προσπάθεια της Τουρκίας να μεταλλαχθεί από ένα κοσμικό, δυτικά προσανατολισμένο, σύγχρονο κράτος σε μια ηγεμονική δύναμη της περιοχής της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων, μέχρι και τα “σύνορα της καρδιάς” της στην Κεντρική Ασία, ορίζει τη νέα φάση του Ανατολικού Ζητήματος.

Το σημερινό κουβάρι των γεγονότων στην περιοχή μας και στην Μέση Ανατολή, που αφορά άμεσα την γεωστρατηγική του Ελληνισμού, εν όψει μάλιστα και των κρίσιμων αποφάσεων για την Κύπρο, για να κατανοηθεί χρειάζεται η δουλεμένη προσέγγιση της ιστορικής αλήθειας και των δυνάμεων που καθορίζουν αυτά τα γεγονότα.

Με βάση αυτά τα κριτήρια, πιστεύω ότι το σύγγραμμα “Τουρκία και Ανατολικό Ζήτημα. Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στη Νεώτερη Τουρκία”, Α' τόμος (Εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ), του διεθνολόγου και συνεργάτη του Hellenic Nexus Θεόδωρου Μπατρακούλη αποτελεί μία εξαιρετικά διεισδυτική επιστημονική παρέμβαση, αλλά και επίκαιρη, στον βαθμό που η νεο-οθωμανική Τουρκία εμφανίζεται να διεκδικεί ένα σημαντικό μέρισμα στον νέο διεθνή καταμερισμό ισχύος απειλώντας ευθέως τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Ο ερευνητής πρέπει να αντιμετωπίζει την Ιστορία όχι απλά ως παρελθόν αλλά και ως παρόν και ως μέλλον, λέει ο συγγραφέας του εμπεριστατωμένου και ογκώδους αυτού βιβλίου. Π.χ. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν μία “υπερδύναμη” που είχε οικουμενική εμβέλεια και πρωταγωνίστησε για διάστημα μεγαλύτερο των έξι αιώνων στην Ευρώπη και στην Εγγύς Ανατολή (στον “ευρασιατικό” χώρο). 

Η τουρκική διείσδυση στη Μικρά Ασία και στη Χερσόνησο του Αίμου διευκολύνθηκε από τις καταστάσεις αταξίας και τις ταραχές που συγκλόνιζαν την εξελληνισμένη αυτοκρατορία της Ανατολής από το δεύτερο τέταρτο του 11ου αιώνα. Από το 1000 μέχρι τα τέλη του 12ου αιώνα έλαβε χώρα μία ουσιώδης αλλαγή του τύπου εμπορίας και συνακόλουθα της αστικής ζωής στην Δυτική Ευρώπη. 

Οι “Σταυροφορίες”, που βασίστηκαν στη ναυτική δύναμη των ιταλικών πόλεων-κρατών, εγκαινίασαν μία νέα φάση στο ευρωπαϊκό και μεσογειακό εμπόριο. Οι Ιταλοί έγιναν οι κυρίαρχοι θαλασσοπόροι της Ανατολικής Μεσογείου. Μετά την πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατακερματίστηκε σε ανεξάρτητα λατινικά και ελληνικά κράτη. Παράλληλα επισφραγίστηκε η διαφοροποίηση στον έλεγχο των εμπορικών δρόμων.

Στην συνέχεια, η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπήρξε η ισχυρότερη δύναμη στη Μεσόγειο ώς τα τέλη περίπου του 17ου αιώνα. Η Οθωμανική αυτοκρατορία, διάδοχος του ρωμαϊκού-βυζαντινού κράτους στον συγκεκριμένο γεωιστορικό χώρο, είχε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα αυτής της κληρονομιάς. 

Ισχυρή όπως η προκάτοχός της ανατολικά και δυτικά των Στενών, διέθετε τον έλεγχο των δρόμων της Ευρώπης προς την Ασία επί μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι Οθωμανοί χρησιμοποιούσαν, κατά την μουσουλμανική παράδοση, την πείρα και την συνδρομή των ραγιάδων στην συνέχιση του κατακτητικού τους έργου και στην οργάνωση του κράτους τους.

Στην διάρκεια του 19ου αιώνα, η Οθωμανική επικράτεια αποτέλεσε θέατρο αντιπαλοτήτων διαφόρων ιδεολογικών ρευμάτων (“οθωμανισμός”, πανισλαμισμός, τουρκισμός, παντουρανισμός), τα οποία συνιστούσαν προσπάθειες να διασωθούν τα υπολείμματά της.

 Ο ιμπεριαλισμός -ιδιαίτερα ο Γερμανικός-, τα ζητήματα των Βαλκανίων, η Οθωμανική Αυτοκρατορία ως ο “ασθενής της Ευρώπης” και οι ιδεολογικές προσπάθειες διάσωσής της είναι θέματα που έχουν τροφοδοτήσει εμβριθή και “κατεδαφιστική” ακαδημαϊκή έρευνα και συζήτηση, τονίζει ο Θεόδωρος Μπατρακούλης.

Με την ουσιαστική συμμετοχή της Γερμανίας στα γεωστρατηγικά και πολιτικά/οικονομικά συμφέροντα της Πύλης και ευρύτερα στην Εγγύς Ανατολή, το Ανατολικό Ζήτημα μπήκε σε ένα νέο, άγνωστο και δύσβατο δρόμο. Η πιθανότητα να καταλήξει ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις Δυνάμεις (ιδιαίτερα η εντεινόμενη από τις αρχές του 20ου αιώνα γερμανοβρετανική αντιπαλότητα) σε παγκόσμια πολεμική αναμέτρηση ενισχυόταν λόγω των μεγάλων, περίπλοκων αλληλοσυγκρουόμενων επιδιώξεων.

 Και ήταν μέσα στο συγκεκριμένο όσο και ρευστό ιστορικο-πολιτικό συγκείμενο, που από την δεκαετία του 1910 μέχρι τις μέρες μας, οι ιθύνουσες ελίτ και οι μηχανισμοί του Τουρκικού κράτους υιοθέτησαν κατ' επανάληψιν πολιτικές και μέτρα που συνιστούσαν πολιτικές βίαιου εξισλαμισμού/εκτουρκισμού ιστορικών εθνοτήτων και λαών που ζούσαν ανέκαθεν στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και της Τουρκίας στην συνέχεια.

Στον χώρο όπου διαδραματίσθηκαν οι διάφορες φάσεις του Ανατολικού Ζητήματος, κατά τους δύο προηγούμενους αιώνες έλαβαν χώρα σπουδαίες πολιτικές-κοινωνικές ζυμώσεις και ανακατατάξεις. Ξαναχαράχθηκαν κατ' επανάληψιν τα σύνορα μεταξύ των κρατών.

Με τη Συνθήκη του Βερολίνου (1878) σχεδόν ολοκληρώθηκε η ένταξη των υπόδουλων στους Οθωμανούς λαών της Βαλκανικής σε κράτη ανεξάρτητα (Ελλάδα, Σερβία, Ρουμανία) ή αυτόνομα (Βουλγαρία). Ωστόσο, τα ίδια τα κράτη αμφισβητούσαν τα εδαφικά σύνορα και ο πληθυσμός τους δεν ήταν εθνικά, γλωσσικά, θρησκευτικά ομοιογενής.

Οι πολιτικο-ιδεολογικές επιδιώξεις τόσο των πανισλαμιστών, όσο και των τουρκιστών, ενισχύθηκαν από τις βλέψεις της ενοποιημένης (από το 1871) Γερμανίας, η οποία χρησιμοποίησε τους Οθωμανούς/Τούρκους για την προώθηση των οικονομικών και γεωπολιτικών στόχων της (πολιτική του Drang nach Osten).

Κατά τον 20ο αιώνα, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η επαναχάραξη των συνόρων στην περιοχή άφησε ανοικτούς λογαριασμούς και οδήγησε τον Ελληνισμό σε μία δραματική αντίφαση. Από τη μία πέτυχε χάρη στην ηρωική εξόρμηση των δύο πρώτων δεκαετιών του αιώνα να συγκροτήσει ένα ομοιογενές εθνικό κράτος, το ευρύτερο της ιστορίας του, από την άλλη όμως γνώρισε μία τρομερή συρρίκνωση και έναν παρατεταμένο διχασμό.

Στην εν λόγω μελέτη επιχειρείται μία ανασυνθετική επανεξέταση των προαναφερόμενων ζητημάτων που αναμείχθηκαν στη διεθνή αρένα. Βασική επιδίωξη που θεωρείται ότι συμβάλλει στην πρωτοτυπία της μελέτης είναι μία επαναξιολόγηση της συνέργειας των εμπλεκόμενων οικονομικών, πολιτικών, ιδεολογικών, πολιτισμικών παραγόντων.

Ο ερευνητής και διακεκριμένος ενεργός πολίτης στον δημοκρατικό, πατριωτικό χώρο, Θεόδωρος Μπατρακούλης, χρησιμοποιεί επιτυχώς την διεπιστημονική μέθοδο υπό το φως των διδαγμάτων της σύγχρονης Γεωπολιτικής.

Στα συμπεράσματά του επισημαίνει κι αυτός ό,τι τονίζουμε συνεχώς απ' αυτές τις στήλες: η Ελλάδα και ο Ελληνισμός βρίσκονται στην κρισιμότερη ίσως στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας.

Ο ελληνικός λαός, προδομένος για άλλη μια φορά από τους δυτικούς συμμάχους του και την συγκυβερνώσα μνημονιακή πολιτική ελίτ, οδηγείται στην εξαθλίωση, στην μετανάστευση και την οριστική απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας.

Απέναντι, η Τουρκία γίνεται εξαιρετικά απρόβλεπτη, εγκαταλείποντας το κοσμικό μοντέλο, μετατρεπόμενη σταδιακά σε ένα ισλαμικό κράτος, που διατηρεί pro forma την δημοκρατική αρχή χωρίς να είναι κράτος δικαίου, δηλαδή εμπεδώνει σε ένα άλλο επίπεδο την αυταρχική δομή που διατηρούσε επί κεμαλισμού, ενώ στην διεθνή του διάσταση απαγκιστρώνεται από την Δύση.

Υπ' αυτές τις συνθήκες, η επεξεργασία μακροπρόθεσμης συνολικής και πολυδιάστατης ελληνικής στρατηγικής για τον 21ο αιώνα συνιστά άμεση ανάγκη και όχι περιττή ακαδημαϊκή ενασχόληση.

Για τον λόγο αυτόν πρέπει να συντονιστούν οι κινήσεις για την δημιουργία του ποθούμενουεθνικοαπελευθερωτικού πόλου με άξονες την εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική και πολιτισμική αναγέννηση, μαζί με την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την σύνταξη ενός σύγχρονου “οδικού χάρτη” επανανακάλυψης του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού.

Το 2017 θα φέρει αλυσιδωτές εξελίξεις και ανατροπές, τόσο διεθνείς όσο και εσωτερικές, στις οποίες θα περιλαμβάνονται κατά πάσα πιθανότητα και δύο εκλογικές αναμετρήσεις (χωρίς να αποκλείεται ένα νέο δημοψήφισμα). Η πρώτη θα εκλέξει Βουλή που δεν θα δώσει κυβερνητική προοπτική, επομένως τα πάντα θα κριθούν στην δεύτερη, η οποία αναγκαστικά θα γίνει με απλή αναλογική.

 Αν ο λαός συμπεριφερθεί σωστά και στις πρώτες εκλογές δεν εγκλωβιστεί στα διχαστικά ψευδοδιλήμματα, τότε εκ των πραγμάτων θα καταγραφεί στις κάλπες η οριστική κατάρρευση του ευρώδουλου πολιτικού συστήματος. Οι δεύτερες εκλογές (καλοκαίρι ή φθινόπωρο) θα είναι η μεγάλη ευκαιρία για ένα μετωπικό πολιτικό σχήμαμε τα παραπάνω προτάγματα, αλλά η παγίδα της απλής αναλογικής εμποδίζει την συσπείρωση του διάσπαρτου από μικροαρχηγικά “κινήματα” πατριωτικού, αντιμνημονιακού χώρου.

Αν αυτό, όμως, γίνει κατορθωτό, τότε ίσως το 2017 να ξεκινήσει μια αλλαγή σελίδας στην πορεία της χώρας, που σήμερα δεν είναι ακόμα ορατή. Οι εκλογές, βέβαια, από μόνες τους δεν λύνουν το υπαρξιακό μας πρόβλημα αν ο ελληνικός λαός ο ίδιος δεν αποφασίσει να πάρει τις τύχες του στα χέρια του μέσα από την αυτοοργάνωση, την διεύρυνση της αλληλεγγύης, την πολιτική προστασία της ίδιας του της ζωής και της πραγματικής δημοκρατίας με όποια θυσία χρειαστεί. 

Λόγια χιλιοειπωμένα, που όμως κάποια στιγμή μπορεί να ζωντανέψουν και να αποκτήσουν νόημα κάτω από την πίεση της ανάγκης και την έκρηξη της οργής. Το 2017 είναι μπροστά μας: Ιδού η Ρόδος...

Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.114 Ιανουάριος 2017

ΠΗΓΗ