Τα λεφτά του μνημονίου πήγαν σε τραπεζίτες και όχι στους πολίτες

Posted by Κωνσταντίνος   Άρθρα, πολιτική, Προτάσεις

Η απόδειξη ότι υποθήκευσαν την χώρα για να εξασφαλίσουν τις αποπληρωμές των δανειστών και όχι “μισθούς και συντάξεις”.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα οικονομικής στήριξης και το πασίγνωστο σε όλους μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση τον Μάιο του 2010, η δανειοδότησή μας από την «τρόικα» ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ, δεν επιλύει κανένα πρόβλημα, απλά το μεταθέτει 

αυξημένο για το σύντομο μέλλον, δηλαδή για την χρονική εκείνη στιγμή που θα κληθούμε να πληρώσουμε τα 110 δις €, επιβαρυμένα με τα τοκογλυφικά επιτόκια, σε σχέση με αυτά που απολαμβάνουν οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, αφετέρου δε «επιδεινώνει» σημαντικά τις αιτίες που το προκάλεσαν, δηλ. τις πολιτικές, τις κοινωνικές και τις πολιτισμικές «δυσλειτουργίες» της χώρας μας.

Στον παρακάτω πίνακα απεικονίζονται οι υποχρεώσεις σε ομόλογα έκδοσης του Ελληνικού Δημοσίου με λήξη έως τα τέλη του 2013 καθώς και οι αντίστοιχες δόσεις από τον «μηχανισμό στήριξης»:

Λήξη Ομολόγων από 01.05.2010 έως και 31.12.2013 και προγραμματισμός εκταμίευσης μηχανισμού στήριξης (ποσά σε δισεκ. €)

Έτος	Λήξεις ομολόγων	Δάνεια ΕΕ, ΕΚΤ & ΔΝΤ
2010	15,80	38,00
2011	31,30	40,00
2012	31,70	24,00
2013	24,90	8,00
Σύνολο	103,70	110,00

Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών (προσχέδιο προϋπολογισμού)

Σύμφωνα με τα ανωτέρω, ο δανεισμός της Ελλάδας από το μηχανισμό στήριξης για την παραπάνω περίοδο, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο την αποπληρωμή των πιστωτών της – αφού λήγουν ομόλογα συνολικής αξίας 103,7 δις € και δανείζεται 110 δις € (τα 110 δις € του μηχανισμού στήριξης, είναι ουσιαστικά τα 103,7 δις € που χρωστάμε, συν τους τόκους τους).

Επομένως, όλα όσα ακούγονται ότι δήθεν το μνημόνιο υπεγράφη μόνο και μόνο για να διασφαλιστούν οι πληρωμές των συντάξεων και των μισθών, είναι παντελώς ανακριβή και σκόπιμα ψεύδη, αφού όπως προκύπτει από τον πίνακα, τα χρήματα που μας παρέχονται, αναχρηματοδοτούν αντίστοιχες οφειλές μας, με αποκλειστικό σκοπό την διάσωση, πρωτίστως των ευρωπαϊκών τραπεζών και δευτερευόντως των λοιπών κερδοσκοπικών «επενδυτών» (ακριβώς για τα λόγο αυτό συμμετέχουν στα 110 δις € με 73% η Ευρωζώνη, ενώ το ΔΝΤ μόλις με 27% (και ενδεχομένως με άλλα άγνωστα προς το παρόν ανταλλάγματα).

Να σημειωθεί ότι οι ετήσιες ανάγκες σε μισθούς και συντάξεις των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα κυμαίνονται περί τα 25 δισεκ. € πράγμα  που επιβεβαιώνει ότι από την χρηματοδότηση του μηχανισμού στήριξης δεν «περισσεύουν» καν ποσά που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τον σκοπό αυτό, όπως πασχίζουν να μας πείσουν εν συγχορδία η κυβέρνηση με τα γνωστά εξαπτέρυγά της. Υπενθυμίζω ότι η 1^η δόση ύψους 14,5 δισεκ. € που δόθηκε από τον μηχανισμό στήριξης στα μέσα Μαΐου, εξοφλούσε ομόλογα λήξης εντός του ιδίου μήνα συνολικού ύψους 11,6 δισεκ. € εκ των οποίων, ποσό 8,5 δισεκ. € αφορούσε 10ετές ομόλογο με λήξη την 19.05.2010 που είχε εκδοθεί στις 19.05.2000 επί πρωθυπουργίας Σημίτη! Σύμφωνα με το προσχέδιο του προϋπολογισμού έτους 2011, η χώρα θα πρέπει να δανείζεται επίσης ποσά αντίστοιχα με τα ετήσια ελλείμματά της, τα οποία θα διαμορφωθούν, ως εξής:

ΑΕΠ, ύφεση και έλλειμμα σε εκ. €

Μεγέθη/έτη	2009	2010	2011	2012	2013	2014
ΑΕΠ**	237.494	227.994	222.066	224.508	229.223	234.037
Ύφεση %*		-4,0%	-2,6%	1,1%	2,1%	2,1%
‘Έλλειμμα %**	-13,6%	-8,1%	-7,6%	-6,5%	-4,9%	-2,6%
‘Έλλειμμα	32.299	18.467	16.877	14.593	11.231	6.084

Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών – Προσχέδιο προϋπολογισμού 2011

Σημείωση: Στον παραπάνω πίνακα δεν υπολογίζεται η πρόσθετη επιδείνωση του ελλείμματος από τους δημόσιους οργανισμούς και ΔΕΚΟ, όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα.

Σύμφωνα με το ανωτέρω προσχέδιο, τα συνολικά ελλείμματα της Ελλάδας για την περίοδο από 2011 έως και 2014, θα διαμορφωθούν το λιγότερο στα 67,25 δις €, τα οποία θα πρέπει επίσης να χρηματοδοτηθούν. Όμως, ακόμη και αν βρεθούν πρόθυμοι δανειστές, η εξόφληση του δανείου των 110 δις € εντός του 2014, είναι εκτός πραγματικότητας και αυτό επιβεβαιώνεται από τις συζητήσεις που άρχισαν ήδη στο παρασκήνιο για την ανάγκη επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του.

Συνοπτικά εντός του 2014 η Ελλάδα θα χρειαστεί : α) 110 δις € για την εξόφληση του δανείου από τον μηχανισμό στήριξης, β) 31,6 δις € για την αποπληρωμή άλλων ληξιπρόθεσμων ομολόγων και γ) 67,25 δις € για την κάλυψη των συσσωρευμένων ελλειμμάτων της περιόδου. Συνολικά 208,85 δις €, ποσό που αντιστοιχεί στο 89% του ετησίου ΑΕΠ της χώρας!

Αν συνυπολογίσουμε στα παραπάνω ποσά τους τόκους του δανείου, τα πρόσθετα ελλείμματα των δημοσίων οργανισμών όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα και την ύφεση που κατά πάσα πιθανότητα θα έχει μεγαλύτερο βάθος και διάρκεια από όσο προβλέπεται στο μνημόνιο και συνεπακόλουθα τις σχετικές επιπτώσεις, το παραπάνω ποσό μπορεί να «ανέβει» στα 240 δισεκ. €, δηλ. πάνω από το ΑΕΠ, διαμορφώνοντας ένα εκρηκτικό κοκτέιλ για το μέλλον της χώρας που μόνον η κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει! Και αντί να αντιμετωπίσει το θέμα κατάματα και με ρεαλισμό, αρκείται στα εύσημα των δανειστών και λοιπών παγκόσμιων κερδοσκόπων (άλλο που δεν θέλουν οι φουκαράδες), για να μας πείσει περί της ορθότητας των επιλογών, της οικονομικής πολιτικής της και της ανάγκης να ψηφιστεί αδιαμαρτύρητα από τους πολίτες για να συνεχίσει το έργο της!

Τα ανωτέρω απεικονίζουν συνοπτικά την εφιαλτική οικονομική πραγματικότητα της χώρας που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε αμέσως μετά την λήξη του μνημονίου και η οποία βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα και αριθμούς πέραν οποιαδήποτε αμφισβήτησης. Και προφανώς η οποιαδήποτε επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου, με τους όρους που έχει συναφθεί, (για κάθε έτος καθυστέρησης στην αποπληρωμή το επιτόκιο αναπροσαρμόζεται κατά 1%), δεν θα φέρει κανένα απολύτως όφελος. Απλά θα μεταθέσει επί το δυσμενέστερο το πρόβλημα για μερικά ακόμα χρόνια, οπότε η οικονομική και κοινωνική κατάρρευση θα είναι δεδομένη.

Εύλογα λοιπόν τίθενται τα παρακάτω ερωτήματα:

1. Γιατί ο πρωθυπουργός, οι τηλεοπτικοί υπουργοί και τα λοιπά εξαπτέρυγά τους, επικαλούνται ως κριτήριο ευθύνης απέναντι στη χώρα και τον λαό, την έγκριση και υπογραφή του μνημονίου μόνο και μόνο για να διασφαλίσουν τις δήθεν πληρωμές των συντάξεων και των μισθών όταν γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα χρήματα που μας παρέχονται, πηγαίνουν αποκλειστικά για την άμεση αναχρηματοδότηση αντίστοιχων οφειλών σε ληξιπρόθεσμα ομόλογα, στα οποία είχαν «επενδύσει» κυρίως οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες και δευτερευόντως τα γνωστά κερδοσκοπικά funds?

2. Ποιος τελικά σώζεται από τον μηχανισμό στήριξης που δημιουργήθηκε και την οικονομική πολιτική που ακολουθείται με βάση το μνημόνιο, όταν στα τέλη του 2013 το συνολικό χρέος της χώρας θα υπερβαίνει καθαρά το 150% του ΑΕΠ ή τα 360 δισεκ., εκ των οποίων θα είναι ληξιπρόθεσμα και απαιτητά την αμέσως επόμενη χρονιά ποσά που θα προσεγγίζουν τα 240 δισεκ. €? (τουλάχιστον η επάρατη και υπεύθυνη κατά το ΠΑΣΟΚ, για τα χάλια της οικονομίας, κυβέρνηση της Ν.Δ., φρόντισε να κατανείμει τις υποχρεώσεις σε ομόλογα έκδοσης ελληνικού δημοσίου στα επίπεδα των 16-32 δισεκ. ετησίως)

3. Έκανε ένα πρόχειρο υπολογισμό ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών σχετικά με την οικονομική έκθεση που αναλάμβαναν με την υπογραφή του περιβόητου αυτού μνημονίου κατά την ημερομηνία εκπνοής του? Αν δεν τον έκαναν είναι άσχετοι και επικίνδυνοι για τις θέσεις που κατέχουν. Αν τον έκαναν, τότε υπέγραψαν εν γνώσει τους την υποδούλωση της χώρας, οπότε θα πρέπει να αντιμετωπιστούν ανάλογα…

DeltaLamda

Η λύση στην κρίση υπάρχει και λέγεται "άρνηση χρέους"!

Posted by ΚωνσταντίνοςFeature, Απόψεις, πολιτική, Προτάσεις, Ροή6:00 μ.μ.

ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΒΡΑΚΑ!!!!

Ποτέ δεν θα ξαναγίνουν οι μισθοί όπως ήταν!

Posted by Κωνσταντίνος Απόψεις, Δελαστίκ, Ελλάδα, Ελλάδα Πολιτική, πολιτική, Ροή7:45 μ.μ.

§                                 Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Παρέλυσε η χώρα εξαιτίας του νόμου της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου για τη βίαιη περικοπή των μισθών στον ιδιωτικό τομέα που δίνει το δικαίωμα στον κάθε εργοδότη να μειώσει κατά τη θέλησή του τους μισθούς των υπαλλήλων τους από 1.500 ή 2.000 ή 3.000 ευρώ το μήνα όσο χαμηλά θέλει, ακόμη και μέχρι τα… 740 ευρώ μεικτά!
Ποτέ στην Ελλάδα, πουθενά στην Ευρώπη, πουθενά στον κόσμο δεν έχει υπάρξει τέτοιος αντεργατικός νόμος. Τραγική ειρωνεία συνιστά το γεγονός ότι αυτός που θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που διέπραξε τη μεγαλύτερη λεηλασία μισθών και συντάξεων στην ιστορία, ο Γιώργος Παπανδρέου, διέπραξε αυτό το ειδεχθές κοινωνικό έγκλημα όντας πρόεδρος της… Σοσιαλιστικής Διεθνούς!
Έχοντας επίσης αυξήσει σχεδόν κατά 50% την έμμεση φορολογία μέσα σε ένα μόλις χρόνο μέσω της εκτόξευσης του βασικού συντελεστή του ΦΠΑ από 9% που τον παρέλαβε στο 13% που τον έχει πάει μέχρι στιγμής, ο Γ. Παπανδρέου κερδίζει αναμφισβήτητα με τις πράξεις του τον τίτλο του πιο αντιλαϊκού ηγέτη που κυβέρνησε ποτέ την Ελλάδα.
Η φτώχεια είναι η λύση!
Ο τελευταίος νόμος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι περικοπές μισθών και συντάξεων δεν αποτελούν κάποια ανεπιθύμητη για την κυβέρνηση «παρενέργεια» της υποτιθέμενης προσπάθειας «διάσωσης» δήθεν της ελληνικής οικονομίας από την υποτιθέμενη χρεοκοπία που την απειλούσε.
Αποδεικνύεται ότι για τον πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο του η λύση που θεωρούν ότι επιβάλλεται να εφαρμοστεί στην Ελλάδα είναι ακριβώς να… φτωχύνουν όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες! Αυτοί οι… «Ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού», με επικεφαλής τον Γ. Παπανδρέου, θα ήταν πανευτυχείς αν μπορούσαν να ρίξουν όλα τα εκατομμύρια των Ελλήνων εργαζομένων σε μισθό 740 ευρώ μεικτά! Ακόμη παρακάτω, ακόμη και καλύτερα.
Η «κινεζοποίηση» της Ελλάδας είναι το όνειρο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ! Μετατρέποντας τους Έλληνες εργαζόμενους σε μισθωτούς δούλους της πεντάρας σαν τους Κινέζους, όπου το μεροκάματο είναι στα εργοστάσια από… 80 λεπτά έως 2 ευρώ το πολύ (!), ο Γ. Παπανδρέου θα μπορούσε να κομπάσει τότε ότι θα είχε οικονομικούς δείκτες ραγδαίας εισροής ξένων επενδύσεων, αφού βεβαίως όντως οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί ή άλλοι Ευρωπαίοι θα έσπευδαν να αγοράσουν έναντι πινακίου φακής τα πάντα στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων των υπηρεσιών των ιθαγενών δούλων κινεζικού τύπου.
Η καθολική εξαθλίωση και φτώχεια των Ελλήνων είναι η λύση που επιδιώ κει συνειδητά και βάσει πολιτικού σχεδίου η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Έφριξε και το… ΔΝΤ!
Είναι τόσο βαθιά αντιλαϊκός και αντεργατικός ο νόμος για την άνευ ορίων –πλην των 740 ευρώ μεικτά– μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, ώστε ακόμη και το παγκοσμίως απεχθούς φήμης ΔΝΤ εκτίμησε ότι το να θεωρηθεί πως αυτό απαίτησε από την κυβέρνηση Παπανδρέου να μειώσει τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα συνιστά… δυσφήμηση για το ΔΝΤ!
Έτσι, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί τις τελευταίες μέρες ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Αθήνα Πολ Τόμσεν, σε κάθε δημόσια ομιλία του, τονίζει ότι το ΔΝΤ δεν ζήτησε και δεν ζητά μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα από την ελληνική κυβέρνηση.
Δεν έχει ξαναγίνει αυτό πουθενά στον πλανήτη: Να βγαίνει το ΔΝΤ από… «αριστερά» (!) σε κυβέρνηση χώρας που έχει περιπέσει σε καθεστώς υποτέλειας προς αυτό – και μάλιστα στη θλιβερή περίπτωση της Ελλάδας να ηγείται της κυβέρνησης που ακολουθεί δεξιότερη πολιτική από αυτή που υπαγορεύει το ΔΝΤ ο… πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Τα ύστερα του κόσμου! Ο απόλυτος εξευτελισμός της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας…
«Εργοδοτικός σοσιαλισμός»
Κανένα πρόσχημα δεν έχει η κυβέρνηση Παπανδρέου στο θέμα της μείωσης μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Ο πρωθυπουργός δρα με μοναδικό κριτήριο την προώθηση των συμφερόντων των εργοδοτών εις βάρος του κόσμου της εργασίας, εμφανιζόμενος έτσι ως ο πολιτικός πατέρας του… «εργοδοτικού σοσιαλισμού»!
Στην περίπτωση της περικοπής των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των ΔΕΚΟ που δεν είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο μπορεί η κυβέρνηση να επικαλεστεί ως πρόσχημα ότι τα χρήματα που αφαιρούνται από τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων παραμένουν στα κρατικά ταμεία και δίνονται στις ξένες τράπεζες για τοκοχρεολύσια.
Τα χρήματα όμως που περικόπτουν οι ιδιώτες εργοδότες από τους μισθούς των υπαλλήλων τους παραμένουν αποκλειστικά στις τσέπες των εργοδοτών. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, δηλαδή, παίρνει λεφτά από τους εργαζόμενους και τα δίνει στους εργοδότες! Ωραίος «σοσιαλισμός»!
Η ζημιά είναι ακόμη μεγαλύτερη από αυτή την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ των πλουσίων. Τα ασφαλιστικά ταμεία χάνουν τεράστια ποσά εισφορών που αντιστοιχούν στα ποσά των μισθών που περικόπτονται, οπότε σύντομα θα οδηγηθούν να μειώσουν κι άλλο τις συντάξεις και φυσικά να ρίξουν περισσότερο το επίπεδο της παρεχόμενης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, υποχρεώνοντας παράλληλα τους ήδη φτωχότερους ασφαλισμένους να καλύπτουν ολοένα και μεγαλύτερο μέρος των δαπανών για την υγεία τους.
Επιπροσθέτως, το ίδιο το δημόσιο υφίσταται σοβαρή απώλεια φορολογικών εσόδων από τους μισθούς των εργαζομένων που περικόπτονται. Να σημειώσουμε, δε, ότι τα έσοδα από τη φορολόγηση των μισθών είναι τα μόνα που εισπράττει σίγουρα το δημόσιο γιατί αφαιρούνται πριν καν πάρουν οι εργαζόμενοι το μισθό στα χέρια τους!
Συναίνεση ίσον συνενοχή
Η ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική καθιστά σαφές ότι για τον πρωθυπουργό προηγούνται τα συμφέροντα των εργοδοτών έναντι τόσο της ενίσχυσης των φορολογικών εσόδων του κράτους όσο και της ενίσχυσης των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων που εν γένει βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Αυτή είναι η θεμελιώδης αλήθεια για την πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Ο πρωθυπουργός έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι οποιοδήποτε κόμμα της αντιπολίτευσης συμφωνούσε να συμπαραταχθεί με την κυβέρνηση πάνω στη βάση της πολιτικής που ασκεί το ΠΑΣΟΚ θα ήταν πολιτικά ηλίθιο ή θα προσδοκεί να συμμετάσχει σε μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.
Γι’ αυτό και οι μελοδραματικές εκκλήσεις του Γ. Παπανδρέου για «συναίνεση» των κομμάτων της αντιπολίτευσης στην πολιτική του γίνονται μόνο για προπαγανδιστικούς λόγους.
Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει περίπτωση να καταστούν συνένοχοι σε μια τόσο αντεργατική πολιτική. Η ΝΔ έχει μια χρυσή ευκαιρία να διώξει το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία για τουλάχιστον δέκα χρόνια λόγω αυτής της πολιτικής του και ίσως να το διαλύσει. Όσες πιέσεις κι αν δέχεται ο Αντώνης Σαμαράς, θα ήταν πολιτικά αυτοκτονικό γι’ αυτόν να γίνει υποτελής στον Γ. Παπανδρέου, καταστρέφοντας την προοπτική μιας εποχής παντοδυναμίας της Δεξιάς με μόνο αντίπαλο την Αριστερά.
Ταραχή «προθύμων»
Η αντεργατική βαρβαρότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου έχει προκαλέσει αμηχανία, σύγχυση και ταραχή μέχρι και στους κόλπους του ΛΑΟΣ και των κομμάτων της Ντόρας Μπακογιάννη και του Φώτη Κουβέλη που συγκροτήθηκαν ακριβώς με την προοπτική συμμετοχής σε κυβέρνηση υπό το ΠΑΣΟΚ.
Ο Γ. Καρατζαφέρης προσπαθεί απεγνωσμένα να δείξει ότι δήθεν αποστασιοποιείται κάπως από το Μνημόνιο, το οποίο μετατράπηκε σε μεταλλικό χαλκά στο λαιμό του ΛΑΟΣ που το προσδένει πολιτικά στην κυβέρνηση. Η Ντόρα έχει πάθει… πολιτική αφωνία και ο Φ. Κουβέλης δηλώνει ότι δεν συμφωνεί με αυτή την πολιτική, προσπαθώντας να διαδώσει ανεπιτυχώς κάποιο ίχνος αριστερού φύλλου συκής.
 Δύσκολοι καιροί για «πρόθυμους» συνεργάτες του Γ. Παπανδρέου.

    

    Τρεις φάσεις κυβερνητικής επίθεσης στη     μισθωτή εργασία

Από την κατοχική κυβέρνηση του ξενόδουλου πρωθυπουργού Παπανδρέου του 3^ου και των ζόμπι βουλευτών που αφού δυσφορούν ψηφίζουν για να μη χάσουν τη βουλευτική τους έδρα!! 

§                                                                                     του Νίκου Κοτζιά
   

H κυβέρνηση σε μια πρώτη φάση απαξίωσε το δημόσιο τομέα και τους δημόσιους υπαλλήλους. Ολημερίς πληρωμένα... πιστόλια στα Μέσα «αποκάλυπταν» την τεμπελιά των δημοσίων υπαλλήλων, τη διαφθορά και την ανικανότητά τους. Στηριγμένη η προπαγανδιστική κυβερνητική μηχανή σε πραγματικά προβλήματα του δημόσιου τομέα, ξεδίπλωσε σχεδιαζόμενη επίθεση στα δημοκρατικά, εργασιακά και εισοδηματικά δικαιώματα των δημόσιων υπαλλήλων. Προετοίμαζε και προετοιμάζει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ακόμα και επιχειρήσεων που διασφάλιζαν μέχρι σήμερα σταθερά μεγάλα έσοδα στο Δημόσιο  κι αυτό παρά το γεγονός ότι όλη αυτή η επίθεση γίνεται στο όνομα της ανάγκης εξάλειψης των ελλειμμάτων της χώρας. Για πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία, δηλαδή, ετοιμάζεται κάποιος κυβέρνηση και Ελληνικό Δημόσιο να παραιτηθεί από τις πηγές μεγάλων εσόδων που δια θέτει από τις συχνότητες και τον ΟΠΑΠ, μέχρι τα δικαιώματα στο διαδικτυακό στοίχημα– στο όνομα πραγματικών εσόδων του προϋπολογισμού. Ο πλήρης παραλογισμός.  Στην ώρα της κρίσης, η κυβέρνηση συμβάδισε με αυτούς που έφεραν τη χώρα εδώ που την έφεραν. Με εκείνους που επιθυμούν να σπάσουν οι εστίες αντίστασης των εργαζομένων. Στην αρχική φάση ηθικά και πολιτικά. Με εκείνους οι οποίοι προωθούν την απαξίωση της δημόσιας περιουσίας, ώστε κατόπιν να την πάρουν με εξευτελιστικούς όρους και στη συνέχεια να παριστάνουν κι από πάνω το σωτήρα της χώρας. Στη δεύτερη φάση η κυβέρνηση επιτέθηκε στους μισθούς, στα ασφαλιστικά δικαιώματα και στις συντάξεις των εργαζομένων. Την επίθεση την είχε ετοιμάσει στην πρώτη φάση. Επικαλέστηκε το γεγονός ότι δεν δουλεύουν οι εισπρακτικοί και διωκτικοί μηχανισμοί με τους οποίους θα μπορούσε να αυξήσει τα έσοδα του Δημοσίου και να περιορίσει τα ελλείμματα από άλλες πηγές. Διατεινόταν ότι δεν υπήρχε χρόνος ώστε να προλάβει να συγκροτήσει τους κατάλληλους μηχανισμούς και ότι τάχα αναγκαστικά τα έπαιρνε από τους πλέον αδύνατους. Η ιδεολογική και ηθική επίθεση ενάντια στην μισθωτή εργασία της πρώτης φάσης συνοδεύτηκε στη δεύτερη φάση με την επίθεση στο εισόδημα των εργαζομένων. Με μια άγρια πολιτική μονόπλευρης λιτότητας και ακόμα πιο άγριας αναδιανομής εισοδήματος και πλούτου. Στην τρίτη φάση επίθεσης ενάντια στους μισθωτούς, η κυβέρνηση χτύπησε ευθέως τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, τις κατακτήσεις τους. Υπονομεύει με κάθε τρόπο τα όπλα που διαθέτει η μισθωτή εργασία προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Συμβάλλει με μέσα «ολίγον σκοτεινά» στην απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος στον ιδιωτικό τομέα. Προωθεί τη διαμάχη ανάμεσα στους εργαζομένους, αυτό που ιστορικά ονομάστηκε ως «διαπάλη στο εσωτερικό της τάξης», προκειμένου να αποτρέψει την αντίσταση των εργαζομένων στις επιθέσεις που δέχονται από μια πολιτική που εξυπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα, που συχνά είναι και άνομα. Το κύριο, όμως, είναι ότι η κυβέρνηση με τους νόμους της έλαβε μέτρα που αποτρέπουν την οργανωμένη δράση των μισθωτών. Απέναντι στην ισχύ της μεγάλης ιδιοκτησίας και του χρήματος, οι μισθωτοί διαθέτουν τη συλλογική τους οργάνωση. Αυτή είναι η μόνη δύναμη που μπορούν να αντιτάξουν και να χρησιμοποιήσουν στις διαπραγματεύσεις για τα μισθολογικά τους, τις συνθήκες εργασίας και τα δικαιώματα στον τόπο δουλειάς. Με το πολυνομοσχέδιο που πέρασε η κυβέρνηση έβαλε ουσιαστικά δυναμίτη σε αυτή τη συλλογικότητα. Δημιούργησε όρους για «ατομικές συμβάσεις», λες και ο μεμονωμένος εργαζόμενος διαθέτει την ισχύ που κουβαλά στη φέρετρα του ο εργοδότης του.  Ουσιαστικά η κυβέρνηση στο χρόνο που τελειώνει χτύπησε την ηθικότητα, καθώς και τα δημοκρατικά, κοινωνικά, εισοδηματικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων προκειμένου να εξυπηρετήσει πριν από όλα ορισμένους τραπεζίτες. Με την πολιτική της έδειξε να πιστεύει ότι φταίνε οι μισθωτοί για την κρίση της Ελλάδας. Ότι η αποδυνάμωσή τους είναι όρος και προϋπόθεση, προκειμένου να ξεπεράσει η χώρα τα προβλήματά της. Λαθεύει σφόδρα.