Η ακόρεστη κτηνωδία των ανδρεικέλων
Δεν υπάρχουν πλέον λέξεις για να περιγράψουν τα καθημερινά και θηριώδη εγκλήματα αυτής της κυβέρνησης, τον κτηνώδη κυνισμό της, καθώς και τα αβυσσαλέα ψεύδη της.
Το πλουσιότατο ελληνικό γλωσσικό οπλοστάσιο έχει εξαντληθεί και αδυνατεί να βρει τις κατάλληλες λέξεις, τις ικανές να περιγράψουν το μέγεθος των αποτρόπαιων εγκλημάτων της δωσίλογης αυτής κυβέρνησης και του δολοφονικού της ηδονισμού στην εκτέλεση των «συμβολαίων θανάτου» που τις έχουν αναθέσει οι μαφιόζοι του χρήματος.
Αυτή η κυβέρνηση πλειοδοτεί σε κτηνωδία, σε αβυσσαλέο κυνισμό, σε αθλιότητα και ασύστολο ψεύδος από κάθε προηγούμενη.
Έχει καταρρίψει όλα τα ρεκόρ των δωσίλογων, γενιτσάρων δούλων και λακέδων του κεφαλαίου.
Έχει καταρρίψει όλα τα ρεκόρ στην εφαρμογή των βασανιστηρίων εναντίον του ελληνικού λαού, στην τεχνική της δολοφονικής εξόντωσης του (οικονομικής, κοινωνικής, πνευματικής), στην σπορά του τρόμου και στην κατασκευή λουκέτων για το κλείδωμα της σκέψης του…
Αυτή η κυβέρνηση των ανδρεικέλων καθημερινά, ψυχρά και αμείλικτα, χρησιμοποιώντας κάθε απάνθρωπο και δολοφονικό μέσο σπέρνει τη μαζική καταστροφή στον ελληνικό λαό, τον εκτελεί κυριολεκτικά, διαλύει την κοινωνική και εθνική υπόσταση της χώρας και όλα αυτά στο βωμό της κερδοσκοπικής απληστίας των διεθνών ληστών, στο βωμό της διάσωσης των κερδών του χρηματιστηριακού και τραπεζικού κτήνους.
Τώρα προωθείται το νέο «συμβόλαιο θανάτου»: Η εκτέλεση των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.
Καταργούν τους κατώτερους μισθούς Χτυπάνε και το τελευταίο οχυρό των εργατικών δικαιωμάτων, την τελευταία γραμμή άμυνας που διαθέτει ο εργαζόμενος απέναντι στην εξουσία του κεφαλαίου.
Η επιδίωξη να καταργηθεί ακόμα και ο κατώτερος μισθός, που σήμερα ανέρχεται μόλις στα 750 ευρώ και αυτά μεικτά και ό,τι άλλο προβλέπει η Εθνική Σύμβαση, κτυπάει την καρδιά της εργατικής τάξης.
Μια πρωτοβουλία και οργάνωση ενός ενωμένου ισχυρού λαϊκού κινήματος με πολιτικο ιδεολογικό όραμα έξω από το σημερινό σάπιο πολιτικό σύστημα στις σημερινές συνθήκες θα αποτελέσει εκρηκτικό καταλύτη όχι μόνο για την αναχαίτιση της κυβερνητικής επιδρομής, αλλά και για το γκρέμισμα της κυβέρνησης των ανδρεικέλων.
(πατριωτικό περιοδικό ρεσάλτο)
4η Οκτωβρίου. Δύο χρόνια δόγμα του
ΠΑΣΟΚ.
Ημέρα ζώων σαν και μένα.
«Ο κόσμος ξυπνά έξω από το παράθυρό μου
και τραβά τις αισθήσεις μου στο φως του Ήλιου»
Όμως διαπιστώνω με αηδία ότι ο χρυσός δίσκος του Απόλλωνα έχει μείνει μισός. Το χρώμα του έχει γίνει πράσινο, στο χρώμα της μούχλας και το φως του αποπνέει μια αισχρή οσμή από ρέψιμο ντομάτας.
Κλείνω τη μύτη και κοιτώ προς ένα χοντρό παν-καλό στην ασχήμια της ψυχής να κατατρώει ένα μποστάνι ντομάτες μαζί με τους αγρότες, τα ζώα και τα ποντίκια. Αηδιαστικό θέαμα. Ειδικά όταν πέρδεται και ακούγονται γελάκια από την τηλεόραση που τρέχει πίσω του.
Ένας λαγός ντυμένος Γιάννης Βούρος φωνάζει «ΟΧΙ» πολύ δυνατά και κοιτά το πορτοφόλι του. Φωνάζει έπειτα «ΝΑΙ» σηκώνοντας το χέρι του και τρέχοντας χάνεται έπειτα στο λαγούμι του.
Από το σχολείο απέναντι τα παιδιά βγαίνουν έξω ενώ τα κυνηγά η διευθύντρια, η Αννούλα του Αγγλοσάξωνα του βορρά, φωνάζοντας «No Greek! OUT!»
Τα παιδιά μαζεύονται και χαμογελώντας πηγαίνουν προς τους γονείς τους που λουφάζουν φοβισμένοι. Απέναντί τους ένας χοντρός τύπος που μιλά ακατάπαυστα κοιτώντας με άγριο βλέμμα μια τηλεοπτική κάμερα.
Τα παιδιά βγαίνουν μπροστά να προστατεύσουν τους ενήλικες. Τότε ένα σάλπισμα πλοίου ακούγεται και ένας Παπουτσής από τον τόπο μου μπαλωμένος με φουγάρο εμφανίζεται. Το σπρώχνουν ογδόντα νεκροί. Μπροστά προπορεύονται πάπιες που πάνω τους κουβαλούν γουρούνια που ουρλιάζουν «ΔΙΑΣ». Οι χοίροι κρατούν ασπίδες και κλομπ και επιτίθενται στο χαμόγελο που ζητά γνώση και διδασκάλους.
Κάποιος λέει «ΠΑΜΕ μόνος».
Στον ουρανό ανοίγει ένα τηλεπαράθυρο και μια μαριονέτα που Τρέμει αρχίζει να ωρύεται. Από τις σκοτεινές γωνίες ασπρουλιάρες φάτσες με ξανθά μαλλιά σέρνουν τα ανάπηρα αισθήματά τους. Ορμούν πάνω στους γονείς τρώγοντας τις σάρκες τους. Ο απέθαντος της Κρήτης βγαίνει από τον τάφο του και κάνει παπάρα από το αίμα που τρέχει στους δρόμους. «Πρέπει να πέσει και άλλο ο αιματοκρίτης» φωνάζει. Οι ευδαίμονες γίνανε δαίμονες.
Μια γυναίκα με κολοβό μουστάκι, πιο άσχημη και από άσχημο άντρα, κάθεται πάνω σε Σαμάρι Μεσσηνιακό μερσεντές που γράφει «Διαπραγμάτευση». Μαστιγώνει έναν άντρα ψηλό και καλογυμνασμένο. Έχει καράφλα και μουστάκι ενώ τα σαρδάμ του τού προσδίδουν μια παιδική αθωότητα.
«Λεφτά υπάρχουν» μου φωνάζει όπως με βλέπει.
«Που;» ρωτάω σαστισμένος.
«Στο άκρο του Πλανήτη».
«Μα ο πλανήτης είναι σφαίρα. Δεν έχει άκρη» απαντώ αγανακτισμένος.
«Ράους» ακούγεται η σκληρή φωνή της γυναίκας με το κολοβό μουστάκι και τη χειροκροτεί ένας γερασμένος βοδυμπίλντερ που κάνει κωλοτούμπες.
4η Οκτωβρίου. Δύο χρόνια δόγμα του παΣΟΚ. Ακροβάτες χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Ημέρα ζώων σαν και μένα. Το μέλλον σβήνει στο χαμόγελο.
Τσίπρας: «Γίνεται πλιάτσικο στην δημόσια περιουσία, με ντίλερ τον πρωθυπουργό»
 |
| «Γίνεται πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία με ντίλερ τον πρωθυπουργό», υποστήριξε ο Αλέξης Τσίπρας, με αφορμή την συμφωνία με τον εμίρη του Κατάρ για τον ελληνικό χρυσό μιλώντας στη πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ. «Ήρθε, ο εμίρης, για να διαμεσολαβήσει για την εγχώρια διαπλοκή τον ελληνικό χρυσό» επεσήμανε... ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, προσθέτοντας ότι το κόμμα του είναι υπέρ των επενδύσεων, με σεβασμό όμως στα δικαιώματα και το περιβάλλον. Για το έκτακτο τέλος που θα εισπραχθεί μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, ο κ. Τσίπρας υπενθύμισε ότι κάλεσε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσουν το αντίτιμο του ρεύματος στο Ταμείο Παρακαταθηκών και το ποσό που ανέρχεται στο τέλος να δοθεί συμβολικά στο ΚΕΘΕΑ. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκαθάρισε ωστόσο ότι ο ίδιος δεν θα πληρώσει την έκτακτη εισφορά, καθώς είναι αντισυνταγματική και κάλεσε τον κόσμο να κάνει το ίδιο. Ζήτησε να φορολογηθούν οι «έχοντες και κατέχοντες» και όχι οι μισθωτοί. Επεσήμανε ότι είναι ευκαιρία για εθνική συσπείρωση και δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΚΚΕ αλλά και με άλλα κόμματα. «Δεν είναι κίνημα “Δεν πληρώνω”, είναι κίνημα Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», δήλωσε. Επεσήμανε μάλιστα ότι ο ίδιος, θα καταθέσει το μέρος του λογαριασμού που αναλογεί στη ΔΕΗ στο Ταμείο Παρακαταθηκών και δανείων και το μέρος που αφορά το χαράτσι, θα γίνει δωρεά στο ΚΕΘΕΑ, που είναι έτοιμο να κλείσει, καλώντας τον κόσμο να κάνει το ίδιο. Τόνισε ακόμη ότι πρέπει να φορολογηθούν αυτοί που έχουν κύκλο εργασιών δισεκατομμύρια ευρώ και όχι οι μισθωτοί. «Αντί για έκτακτες εισφορές και χαράτσια ας πάρουν από τους έχοντες και κατέχοντες», δήλωσε, προτείνοντας να γίνει περιουσιολόγιο και να επιβληθεί έκτακτη εισφορά στις μεγάλες επιχειρήσεις και φόρος στους εφοπλιστές και στις μεγάλες κινητές και ακίνητες περιουσίες. Επανέλαβε ότι το μνημόνιο είναι «μια αποτυχημένη συνταγή», υπογραμμίζοντας ότι και τα νέα μέτρα το επιβεβαιώνουν. «Όλα γίνονται γιατί η Τρόικα θέλει να χυθεί αίμα στους δρόμους, μεταφορικά μιλώντας», δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, προσθέτοντας ότι είναι καλύτερα να σταματήσουν να μας δανείζουν και να επιλέξουμε μόνοι μας πως θα βγούμε από την κρίση. «Ας ξεκινήσουν οι δαπάνες από τα γραφεία των υπουργών», δήλωσε και υποστήριξε ότι πρέπει να γίνουν περικοπές στους μισθούς των βουλευτών, υπογραμμίζοντας ωστόσο ότι αν κοπούν τα επιδόματα στα κόμματα θα «καταλήξουμε να υπάρχουν μόνο τα κόμματα, των οποίων οι αρχηγοί είναι πλούσιοι». «Η πτώση των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας είναι μια μεγάλη ευκαιρία για εθνική συσπείρωση», επεσήμανε ο Α. Τσίπρας, προσθέτοντας: «θα μπορούσαμε να συμπορευτούμε με την Αλέκα Παπαρήγα αλλά και με άλλα κόμματα». (Πηγή) |
Ώρα μηδέν για το ευρώ
Από τους Financial Times (via Euro2day)
Του Wolfgang Munchau
Η αδυναμία του πλανήτη να αποτρέψει την οικονομική διολίσθηση και το ντόμινο στην Ιταλία έχει αλλάξει τη φύση της κρίσης στην ευρωζώνη. Εκείνο που ήταν κάποτε πρόβλημα χρέους μικρών περιφερειακών κρατών απειλεί τώρα την ύπαρξη του ευρώ. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έκαναν καλή πρόβλεψη. Δεν έκαναν επαρκή επανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Και, όταν σχεδίασαν το ταμείο διασώσεων European Financial Stability Facility (EFSF), έφτιαξαν έναν μηχανισμό κατάλληλο μόνο για μικρές χώρες. Η στρατηγική τους είναι ανεπαρκής.
Στη φθινοπωρινή σύνοδο Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και Διεθνούς Τράπεζας οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης υπέστησαν πρωτοφανή πίεση να δράσουν. Θα το κάνουν;
Από απλή τεχνική άποψη, η κρίση στην ευρωζώνη μπορεί ακόμη να επιλυθεί. Ένα ομόλογο ευρωζώνης, σε συνδυασμό με την ελάχιστη απαραίτητη δημοσιονομική ενοποίηση, θα τα καταφέρει. Εναλλακτικά η ΕΚΤ μπορεί να επεκτείνει το πρόγραμμα επαναγορών με ανάλογο αποτέλεσμα. Όλες αυτές οι κινήσεις θα απαιτούσαν δημοσιονομικές και χρηματοπιστωτικές μεταρρυθμίσεις.
Μια πιο μετριοπαθής αλλά αποτελεσματική πρόταση θα ήταν να δυναμώσει το EFSF. Να αποκτήσει, όπως πρότειναν οι οικονομολογοι κ. Thomas Mayer και Daniel Gros τραπεζική άδεια ώστε να αντλεί κεφάλαια από την ΕΚΤ. Άλλοι έχουν προτείνει να εκδώσει το EFSF ομόλογα με έκπτωση. Ακούστηκε επίσης η πρόταση να μετατραπεί σε ασφαλιστική εταιρεία. Οι τεχνικές λεπτομέρειες είναι περίπλοκες, σε χρηματοοικονομικό, νομικό και πολιτικό επίπεδο. Το πραγματικό πρόβλημα, όμως, δεν είναι τεχνικό, αλλά πολιτικό. Μέχρι πρόσφατα η κ. Angela Merkel επαναλάμβανε κάθε ημέρα ότι δεν θα υπάρξει ομόλογο ευρωζώνης. Το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο έβγαλε απόφαση που περιορίζει ακόμη περισσότερο την ευχέρεια πολιτικών ελιγμών. Η συζήτηση επικεντρώνεται αποκλειστικά στο τι δεν μπορεί να γίνει, παρά στο τι μπορεί να γίνει: Όχι ομόλογο ευρωζώνης, όχι νομισματικοποίηση, όχι διάσωση, όχι διάλυση, όχι το ένα, όχι το άλλο. Ο κόσμος συζητάει για τα βήματα που πρέπει να γίνουν στην επόμενη κρίση και η Ευρώπη παιδεύεται ακόμη με την επικύρωση των, μάλλον μικρών, αλλαγών που συμφωνήθηκαν για το EFSF στις 21 Ιουλίου ή και την προηγούμενη διαμάχη για το αίτημα της Φινλανδίας για εγγυήσεις. Η ευρωπαϊκή στρατηγική χωλαίνει μονίμως.
Και θα συνεχίσει έτσι. Την Πέμπτη, η Bundestag θα ψηφίσει για το EFSF. Τον Οκτώβριο θα ψηφίσει για την επόμενη δόση προς την Ελλάδα. Το νέο έτος θα ψηφίσει για τον European Stability Mechanism. Έως τότε ίσως χρειαστεί να ψηφίσει και για ένα τρίτο ελληνικό πρόγραμμα, ένα δεύτερο για την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία. Κάθε κίνηση απαιτεί ξεχωριστή ψηφοφορία στη γερμανική Βουλή. Το Βερολίνο δεν είναι, όμως, η μόνη πηγή ανησυχίας. Οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες καταρρέουν στο Ελσίνκι, στη Χάγη, στην Μπρατισλάβα – και στην Αθήνα. Πιστεύετε πράγματι ότι το ελληνικό κοινοβούλιο μπορεί να εφαρμόζει το ένα πρόγραμμα λιτότητας πίσω από το άλλο με πλειοψηφία πέντε εδρών;
Οπότε, ακόμη κι αν οι ηγέτες της Ευρώπης μαζεύονταν αύριο και συμφωνούσαν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να λυθεί η κρίση, δεν θα την έλυναν αν δεν αποδείκνυαν ότι απολαμβάνουν πλήρη πολιτική στήριξη. Κι αυτό είναι δύσκολο. Για να γίνει, η κ. Merkel θα πρέπει να κάνει πολύ περισσότερα από το να δηλώνει ότι μια αποτυχία του ευρώ θα σημάνει αποτυχία της Ευρώπης. Θα πρέπει να παίξει στο τραπέζι το πολιτικό της μέλλον. Εν τω μεταξύ η εγχώρια πιστωτική αποστράγγιση και η παρατεταμένη οικονομική επιβράδυνση σύντομα θα επαναφέρουν την ευρωζώνη στην ύφεση. Για να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο, η ΕΚΤ θα πρέπει να μειώσει τα επιτόκια και να επιστρέψει σε μια στρατηγική απεριόριστου μακροχρόνιου δανεισμού. Οι κυβερνήσεις πρέπει γρήγορα να αρχίσουν την επανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
Η Ε.Ε. έχει χάσει δύο πολύτιμα χρόνια σε ανέντιμα stress tests που έχουν υπονομεύσει την αξιοπιστία της European Banking Authority, της Κομισιόν, των εθνικών κεντρικών τραπεζών και των εθνικών εποπτικών αρχών. Αν λάβουμε υπόψη και την οικονομική διολίσθηση, οι ευρωπαϊκές τράπεζες μπορούν να πάσχουν από ανάγκες επανακεφαλαιοποίησης ύψους 500 δισ. ευρώ. Πέρα από τις πολύ άμεσες ανάγκες, η ευρωζώνη θα πρέπει να παράσχει ένα κοινό «χειρόφρενο» για το τραπεζικό σύστημα, όχι μόνο για τις τράπεζες της περιφέρειας, αλλά για όλους τους οίκους με βαρύτητα στο σύστημα. Ένα τέτοιο σύστημα θα περιλαμβάνει εποπτεία, καθεστώτα διάλυσης και ασφάλιση καταθέσεων. Θα συναντήσει, περιμένουμε, ανάλογη πολιτική αντίσταση όσο και τα ευρωομόλογα: οι Γερμανοί και Ισπανοί πολιτικοί ασκούν πολιτική μέσω των Landesbanken και των cajas. Η διάσωση της ευρωζώνης απαιτεί ένα σχέδιο δράσης σε κλίμακα που είναι δύσκολο να φανταστούμε. Τις ερχόμενες εβδομάδες οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες θα πρέπει να αποφασίσουν τι θα κάνουν με την Ελλάδα, με την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με τη διόρθωση του EFSF – και να τα κάνουν όλα με μια καθαρή στρατηγική που θα αφορά το μέλλον της ευρωζώνης. Μια βραχυπρόθεσμη διόρθωση ίσως εντυπωσιάσει τις αγορές για λίγες ημέρες. Όμως, δεν θα λύσει την κρίση. Με βάση προηγούμενες επιδόσεις, μου είναι δύσκολο να φανταστώ το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να αντεπεξέρχεται στις απαιτήσεις των περιστάσεων. Αν το κάνει, θα είναι ακόμη δυσκολότερο να βρει στήριξη σε εθνικό επίπεδο.
Πάντως, δεν έχω δει ποτέ Ευρωπαίους πολιτικούς τόσο τρομαγμένους όσο τους είδα στην Ουάσιγκτον τώρα.
Του Wolfgang Munchau
Η αδυναμία του πλανήτη να αποτρέψει την οικονομική διολίσθηση και το ντόμινο στην Ιταλία έχει αλλάξει τη φύση της κρίσης στην ευρωζώνη. Εκείνο που ήταν κάποτε πρόβλημα χρέους μικρών περιφερειακών κρατών απειλεί τώρα την ύπαρξη του ευρώ. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έκαναν καλή πρόβλεψη. Δεν έκαναν επαρκή επανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Και, όταν σχεδίασαν το ταμείο διασώσεων European Financial Stability Facility (EFSF), έφτιαξαν έναν μηχανισμό κατάλληλο μόνο για μικρές χώρες. Η στρατηγική τους είναι ανεπαρκής.
Στη φθινοπωρινή σύνοδο Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και Διεθνούς Τράπεζας οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης υπέστησαν πρωτοφανή πίεση να δράσουν. Θα το κάνουν;
Από απλή τεχνική άποψη, η κρίση στην ευρωζώνη μπορεί ακόμη να επιλυθεί. Ένα ομόλογο ευρωζώνης, σε συνδυασμό με την ελάχιστη απαραίτητη δημοσιονομική ενοποίηση, θα τα καταφέρει. Εναλλακτικά η ΕΚΤ μπορεί να επεκτείνει το πρόγραμμα επαναγορών με ανάλογο αποτέλεσμα. Όλες αυτές οι κινήσεις θα απαιτούσαν δημοσιονομικές και χρηματοπιστωτικές μεταρρυθμίσεις.
Μια πιο μετριοπαθής αλλά αποτελεσματική πρόταση θα ήταν να δυναμώσει το EFSF. Να αποκτήσει, όπως πρότειναν οι οικονομολογοι κ. Thomas Mayer και Daniel Gros τραπεζική άδεια ώστε να αντλεί κεφάλαια από την ΕΚΤ. Άλλοι έχουν προτείνει να εκδώσει το EFSF ομόλογα με έκπτωση. Ακούστηκε επίσης η πρόταση να μετατραπεί σε ασφαλιστική εταιρεία. Οι τεχνικές λεπτομέρειες είναι περίπλοκες, σε χρηματοοικονομικό, νομικό και πολιτικό επίπεδο. Το πραγματικό πρόβλημα, όμως, δεν είναι τεχνικό, αλλά πολιτικό. Μέχρι πρόσφατα η κ. Angela Merkel επαναλάμβανε κάθε ημέρα ότι δεν θα υπάρξει ομόλογο ευρωζώνης. Το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο έβγαλε απόφαση που περιορίζει ακόμη περισσότερο την ευχέρεια πολιτικών ελιγμών. Η συζήτηση επικεντρώνεται αποκλειστικά στο τι δεν μπορεί να γίνει, παρά στο τι μπορεί να γίνει: Όχι ομόλογο ευρωζώνης, όχι νομισματικοποίηση, όχι διάσωση, όχι διάλυση, όχι το ένα, όχι το άλλο. Ο κόσμος συζητάει για τα βήματα που πρέπει να γίνουν στην επόμενη κρίση και η Ευρώπη παιδεύεται ακόμη με την επικύρωση των, μάλλον μικρών, αλλαγών που συμφωνήθηκαν για το EFSF στις 21 Ιουλίου ή και την προηγούμενη διαμάχη για το αίτημα της Φινλανδίας για εγγυήσεις. Η ευρωπαϊκή στρατηγική χωλαίνει μονίμως.
Και θα συνεχίσει έτσι. Την Πέμπτη, η Bundestag θα ψηφίσει για το EFSF. Τον Οκτώβριο θα ψηφίσει για την επόμενη δόση προς την Ελλάδα. Το νέο έτος θα ψηφίσει για τον European Stability Mechanism. Έως τότε ίσως χρειαστεί να ψηφίσει και για ένα τρίτο ελληνικό πρόγραμμα, ένα δεύτερο για την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία. Κάθε κίνηση απαιτεί ξεχωριστή ψηφοφορία στη γερμανική Βουλή. Το Βερολίνο δεν είναι, όμως, η μόνη πηγή ανησυχίας. Οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες καταρρέουν στο Ελσίνκι, στη Χάγη, στην Μπρατισλάβα – και στην Αθήνα. Πιστεύετε πράγματι ότι το ελληνικό κοινοβούλιο μπορεί να εφαρμόζει το ένα πρόγραμμα λιτότητας πίσω από το άλλο με πλειοψηφία πέντε εδρών;
Οπότε, ακόμη κι αν οι ηγέτες της Ευρώπης μαζεύονταν αύριο και συμφωνούσαν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να λυθεί η κρίση, δεν θα την έλυναν αν δεν αποδείκνυαν ότι απολαμβάνουν πλήρη πολιτική στήριξη. Κι αυτό είναι δύσκολο. Για να γίνει, η κ. Merkel θα πρέπει να κάνει πολύ περισσότερα από το να δηλώνει ότι μια αποτυχία του ευρώ θα σημάνει αποτυχία της Ευρώπης. Θα πρέπει να παίξει στο τραπέζι το πολιτικό της μέλλον. Εν τω μεταξύ η εγχώρια πιστωτική αποστράγγιση και η παρατεταμένη οικονομική επιβράδυνση σύντομα θα επαναφέρουν την ευρωζώνη στην ύφεση. Για να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο, η ΕΚΤ θα πρέπει να μειώσει τα επιτόκια και να επιστρέψει σε μια στρατηγική απεριόριστου μακροχρόνιου δανεισμού. Οι κυβερνήσεις πρέπει γρήγορα να αρχίσουν την επανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
Η Ε.Ε. έχει χάσει δύο πολύτιμα χρόνια σε ανέντιμα stress tests που έχουν υπονομεύσει την αξιοπιστία της European Banking Authority, της Κομισιόν, των εθνικών κεντρικών τραπεζών και των εθνικών εποπτικών αρχών. Αν λάβουμε υπόψη και την οικονομική διολίσθηση, οι ευρωπαϊκές τράπεζες μπορούν να πάσχουν από ανάγκες επανακεφαλαιοποίησης ύψους 500 δισ. ευρώ. Πέρα από τις πολύ άμεσες ανάγκες, η ευρωζώνη θα πρέπει να παράσχει ένα κοινό «χειρόφρενο» για το τραπεζικό σύστημα, όχι μόνο για τις τράπεζες της περιφέρειας, αλλά για όλους τους οίκους με βαρύτητα στο σύστημα. Ένα τέτοιο σύστημα θα περιλαμβάνει εποπτεία, καθεστώτα διάλυσης και ασφάλιση καταθέσεων. Θα συναντήσει, περιμένουμε, ανάλογη πολιτική αντίσταση όσο και τα ευρωομόλογα: οι Γερμανοί και Ισπανοί πολιτικοί ασκούν πολιτική μέσω των Landesbanken και των cajas. Η διάσωση της ευρωζώνης απαιτεί ένα σχέδιο δράσης σε κλίμακα που είναι δύσκολο να φανταστούμε. Τις ερχόμενες εβδομάδες οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες θα πρέπει να αποφασίσουν τι θα κάνουν με την Ελλάδα, με την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με τη διόρθωση του EFSF – και να τα κάνουν όλα με μια καθαρή στρατηγική που θα αφορά το μέλλον της ευρωζώνης. Μια βραχυπρόθεσμη διόρθωση ίσως εντυπωσιάσει τις αγορές για λίγες ημέρες. Όμως, δεν θα λύσει την κρίση. Με βάση προηγούμενες επιδόσεις, μου είναι δύσκολο να φανταστώ το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να αντεπεξέρχεται στις απαιτήσεις των περιστάσεων. Αν το κάνει, θα είναι ακόμη δυσκολότερο να βρει στήριξη σε εθνικό επίπεδο.
Πάντως, δεν έχω δει ποτέ Ευρωπαίους πολιτικούς τόσο τρομαγμένους όσο τους είδα στην Ουάσιγκτον τώρα.
