ΠΑΣΟΚ... “τύφλα νά'χει” η 21η Απριλίου

ΠΑΣΟΚ... “τύφλα νά'χει” η 21η Απριλίου

Ευάγγελος Βενιζέλος: Έφτιαξε δικό του Σύνταγμα!

Καινοφανείς ερμηνείες του Συντάγματος, με θέσεις διαστρέβλωσης του περιεχομένου του άρθρου 28 και ακατάσχετη ψευδολογία σε ότι αφορά τις προβλέψεις των παραγράφων 2 και 3, ήταν το περιεχόμενο όσων εξέφρασε χθες στην Βουλή ο …συνταγματολόγος, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ε.Βενιζέλος, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους ξένους από την κυβέρνηση.

Πριν εισέλθουμε στην ουσία των όσων ειπώθηκαν χθες στην Βουλή και της σημασίας τους, να πούμε ότι είναι... εξίσου εντυπωσιακό ότι ούτε ο ερωτών Γ.Καρατζαφέρης απάντησε σε όσα πρωτοφανή για υπουργό δημοκρατικής κυβέρνησης εξεστόμισε ο Ε.Βενιζέλος, ούτε η Νέα Δημοκρατία πρέπει να αντιλήφθηκε τι είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Εκτός και αν συμφωνούν με το … ξέσκισμα του Συντάγματος και το ράψιμο στα μέτρα του Ε.Βενιζέλου.

Ας δούμε λοιπόν τα πρωτοφανή που είπε στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους ξένους:

«Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο γηραιός, τον οποίο πάντα μνημονεύετε με πάρα πολύ μεγάλη τιμή –και καλά κάνετε και αυτό κάνουμε όλοι στην Αίθουσα αυτή- είχε εισηγηθεί στο Σύνταγμα του 1975 μία κορυφαίας σημασίας διάταξη, που δεν έχει αλλάξει έκτοτε, το άρθρο 28, που προβλέπει στην παράγραφο 2 ότι η Ελλάδα μπορεί να παραχωρεί συνταγματικά προβλεπόμενες αρμοδιότητες της Bουλής, της Κυβέρνησης, των δικαστηρίων σε όργανα διεθνών οργανισμών, στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΟΝΕ.


Το ίδιο άρθρο στην παράγραφο 3 προβλέπει ότι η Ελλάδα μπορεί να αποδέχεται περιορισμούς στην εθνική κυριαρχία, αν αυτοί απορρέουν από λόγους προστασίας του εθνικού συμφέροντος. Κλασική περίπτωση περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας είναι η συμμετοχή στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως είπαμε ρητά το 2001 με συντριπτική πλειοψηφία στην αναθεώρηση του Συντάγματος.


Πώς μπορεί να μετέχει κάποιος σε μία τέτοια διαδικασία, να έχει ένα νόμισμα, να έχει μία Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, να περιμένει να αντλήσει κοινοτικούς πόρους για τα προγράμματα τύπου ΕΣΠΑ ή τύπου Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης και να μην αποδέχεται ότι εκχωρεί ένα μέρος της κυριαρχίας του και αναθέτει ένα μέρος των αρμοδιοτήτων του;


Αυτό, βέβαια, βασίζεται στην αρχή της θεσμικής ισοτιμίας των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΟΝΕ. Η θεσμική ισοτιμία, όμως, διαταράσσεται όταν κάποιο μέλος, όπως εμείς, δυστυχώς, βρισκόμαστε σε μία δεινή δημοσιονομική κατάσταση και προκειμένου να αποφύγουμε τη χρεοκοπία, προκειμένου να αποφύγουμε την κατάρρευση της εθνικής οικονομίας και την κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα, αναγκαζόμαστε να προσφύγουμε στο δανεισμό από τους εταίρους μας, ακόμη και στο δανεισμό από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που έχει ιδρυθεί για να βοηθά αναπτυσσόμενες χώρες του τρίτου κόσμου και της Λατινικής Αμερικής».

Αυτή ήταν η θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, όπως καταγράφηκε στα πρακτικά της Βουλής. Και δεν διερωτήθηκε ούτε ένα κόμμα, πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοια άρθρα στο Σύνταγμα της χώρας, τα οποία να … αυτό-αναιρούν το Σύνταγμα.

Ας δούμε λοιπόν λέξη προς λέξη τι προβλέπει το άρθρο 28 και ειδικά οι παράγραφοι 2 και 3 που επικαλέστηκε ο Ε.Βενιζέλος:

Άρθρο 28
1. Οι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. Η εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.

2. Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

3. Η Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας.

Ερμηνευτική δήλωση: Το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Για την παράγραφο 2, το ψέμα που είπε και το «κατάπιαν αμάσητο» οι βουλευτές όλων των κομμάτων αφού κανένας δεν αντέδρασε, είναι εξόφθαλμο: «Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών».

Πότε συνέβη αυτό; Πότε ψηφίστηκε συνθήκη ή συμφωνία που αναγνωρίζει σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα από τα τρία πέμπτα της Βουλής, δηλαδή 180 βουλευτές; Πότε; Ποτέ! Άρα δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που ισχυρίζεται ο Βενιζέλος και η αναγνώριση σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιοτήτων που προβλέπονται από το Σύνταγμα από την κυβέρνηση, είναι 100% παράνομη!

Εδώ δεν υπάρχει ούτε θέμα ερμηνείας, ούτε τίποτα. Απλή αριθμητική: Θέλει 180, δεν τους πήρε ούτε όταν ψηφίστηκε το Μνημόνιο, τέλος. Καμία αναγνώριση δεν είναι νόμιμη και όλες οι πράξεις της κυβέρνησης είναι αντισυνταγματικές και παράνομες.

Πάμε και στην παράγραφο 3: Λέει ο Ε.Βενιζέλος: «Το ίδιο άρθρο στην παράγραφο 3 προβλέπει ότι η Ελλάδα μπορεί να αποδέχεται περιορισμούς στην εθνική κυριαρχία, αν αυτοί απορρέουν από λόγους προστασίας του εθνικού συμφέροντος. Κλασική περίπτωση περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας είναι η συμμετοχή στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως είπαμε ρητά το 2001 με συντριπτική πλειοψηφία στην αναθεώρηση του Συντάγματος».

Δηλαδή πάλι ξεχνάει δυο μικρές … «λεπτομέρειες»: Πρώτον δεν έχει ψηφιστεί κανένας νόμος από την Βουλή, έστω με την απόλυτη πλειοψηφία των 151 βουλευτών που να αναφέρει ρητά ότι περιορίζεται η εθνική κυριαρχία και δεύτερον αν γινόταν αυτό θα γινόταν «με την αρχή της ισότητας και με τον όρο της … αμοιβαιότητας»

Λέει η παράγραφος 3: «Η Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας».

Δηλαδή εμείς θα έχουμε δικαίωμα να στείλουμε εκπροσώπους π.χ. στην Γερμανία και να απαιτήσουμε κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μείωση μισθών, αύξηση φόρων κλπ!

Ο νομοθέτης του τότε (το ίδιο άρθρο έμεινε και στα μετέπειτα Συντάγματα) δεν ήταν φυσικά ούτε εν δυνάμει προδότης, ούτε είχε καμία διάθεση να εκχωρήσει εθνική κυριαρχία. Έβαλε το συγκεκριμένο άρθρο ως θεμέλιο της για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και για τον λόγο αυτό παντού τονίζει ως προϋπόθεση τον όρο της αμοιβαιότητας.

Δηλαδή θα εκχωρήσουμε εμείς όσα διακαιώματα εκχωρήσουν και οι άλλοι για να φτάσουμε στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Όχι για να ξεπουλήσουμε την χώρα, επειδή μια κυβέρνηση αποφάσισε να την χρεοκοπήσει!

Άνοιξε λοιπόν ο Ε.Βενιζέλος μια συζήτηση, η οποία νομίζει ότι θα παιχθεί σε ένα προνομιακό χώρο για τον ίδιο λόγω ιδιότητας.

Αλλά το Σύνταγμα του 1975 είναι σαφέστατο: Στην μία περίπτωση της παραγράφου 2 θέλει νόμο (δεν υπάρχει) και πλειοψηφία 180 βουλευτών (δεν υπάρχει) και στην δεύτερη παράγραφο θέλει ειδικό νόμο (δεν υπάρχει) και τον απαράβατο όρο της αμοιβαιότητας και ισότητας (δεν υπάρχει).

Τι υπάρχει: Μια παράνομη κυβέρνηση που έχει παραβιάσει το Σύνταγμα της Ελλάδας, με όχι καλύτερο τρόπο απ'ότι το παραβίασε η κυβέρνηση που προέκυψε από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, με όποια ανάγνωση και αν το δει κανείς…

από το defencenet

Διαβάστε περισσότερα εδώ: http://apneagr.blogspot.com/2011/10/21.html#ixzz1asDWe2WS

Read more: http://harrytsopanos.blogspot.com/#ixzz1av8PafG4

Home / Feature, Ελλάδα, Ροή

Ένας, μωρέ, δεν υπάρχει

Μού ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι πού οι ‘εθνοπατέρες’ μας δεν μπορούν ή δεν θέλουν να σκεφτούν το αυτονόητο. Πώς οι βολευτές μας δεν βλέπουν την σίγουρη καταστροφή και επιμένουν να νοιάζονται μόνο για την καρέκλα τους. Πώς δήθεν προσπαθούν να μας σώσουν όταν είναι προφανές ότι μας εξαφανίζουν από τον χάρτη. Η καταστροφή είναι πια θέμα ημερών. Όλοι οι Έλληνες περιμένουμε να ακούσουμε μέχρι το τέλος του μήνα τον τρόπο της εκτελέσεως μας.

Το υποτιθέμενο δίλημμα είναι τόσο απλό:

Ο ένας δρόμος είναι να συνεχίσουμε την ίδια πολιτική, δηλαδή μισθούς πείνας, συνεχώς αυξανόμενοι φόροι, χρέος τεράστιο έστω και με κούρεμα 50%, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας, παράδοση του ορυκτού μας πλούτου και εκχώρηση της κυριαρχίας μας στους ξένους για να πληρώσουμε το υπόλοιπο 50%!!!.
Η τέλεια καταστροφή. Ούτε καν συντρίμια και ερείπια. Σεληνιακό τοπίο.

Ο άλλος είναι ότι απλά λέμε ως εδώ. Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος, φεύγουμε από το ευρώ και κάνουμε το δικό μας κουμάντο. Και μάλιστα δεν αναγνωρίζουμε το χρέος μας ΠΑΝΤΕΛΩΣ νόμιμα κάνοντας χρήση του διεθνούς δικαίου. Έχει γίνει στο παρελθόν από άλλες χώρες, έχει γίνει στο παρελθόν ακόμα και από εμάς (Μεταξάς).

Στην ουσία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κανένα δίλημμα. Είναι σαν να μας ρωτούν αν θέλουμε να πεθάνουμε ή να ζήσουμε κι εμείς να σκεφτόμαστε τι μας συμφέρει!

Τα επιχειρήματα όσων είναι υπέρ της πρώτης επιλογής είναι κυρίως τα παρακάτω:1. Αν αρνηθούμε το χρέος μας επειδή δεν θα μπορούμε να δανειστούμε θα πρέπει να πάμε σε ισολογισμό εσόδων εξόδων ώστε να τα βγάλουμε πέρα κάτι το οποίο είναι αδύνατον.

Μα ο κυβερνητικός σχεδιασμός για το 2012 προβλέπει να έχουμε ισολογισμένο προϋπολογισµό και μάλιστα να έχουμε και 2 δις περίσσευμα! Και αυτό από δική μας προσπάθεια αφού όλα τα δάνεια θα πηγαίνουν στα παλιά χρέη! Γιατί λοιπόν στην δεύτερη περίπτωση αυτό είναι αδύνατον ενώ στην πρώτη θεωρείται φυσιολογικό;!!!

Αν αρνηθούμε το χρέος μας θα μπορούμε επιτέλους να χαράξουμε την δική μας πολιτική, αυτομάτως λόγω εθνικού νομίσματος θα γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί και αν χρειαστεί θα δανειστούμε από άλλες χώρες πλην της Ευρωπαϊκής ενώσεως, π.χ Ρωσία, Κίνα, κλπ. Το πιο σημαντικό, πού όλοι αποσιωπούν, είναι ότι η ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ είναι σίγουρο ότι θα σπεύσει να βοηθήσει. Τα βγάζουμε λοιπόν ΑΝΕΤΑ πέρα μόνοι μας.

2. Αν πάμε σε δραχμή, όσοι έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό σε ευρώ, θα αγοράσουν την Ελλάδα για ένα κομμάτι ψωμί.

Τι μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Για να πάμε στην δραχμή, σημαίνει ότι έχουμε εθνικοποιήσει τις τράπεζες μας. Σημαίνει ότι έχουμε απόλυτο έλεγχο του τι θα γίνεται και κυρίως του τι ΕΓΙΝΕ. Όλοι οι εξυπνάκηδες πού έχουν πάει τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό θα εμφανιστούν ως δια μαγείας στα αρχεία των Τραπεζών και θα ελεγθούν ένας προς ένας. Όσοι λοιπόν πήγαν τα λεφτά τους κάνοντας φοροδιαφυγή θα κληθούν ναΠΛΗΡΩΣΟΥΝ. Με λίγα λόγια δεν θα αγοράσουν αυτοί εμάς αλλά θα πληρώσουν αυτοί εμάς. Ένας ακόμηΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟΣ πόρος για να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.

3. Αν πάμε σε δραχμή, λόγω της υποτιμήσεως του νομίσματος θα μειωθεί η αγοραστική μας δύναμη.

Εν μέρει αλήθεια, αλλά και στην πρώτη περίπτωση δεν θα μειωθεί η αγοραστική μας δύναμη και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό; Κούρεμα 50% ή 60% σημαίνει αυτόματα και αντίστοιχο κούρεμα στους μισθούς μας κατά 50% ή 60%. Μισθοί Ινδίας.

4. Δεν μπορούμε να πάμε σε δραχμή γιατί δεν παράγουμε αρκετά ώστε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.
Ερώτηση ανάξια σχολιασμού. Έχει απαντηθεί στο ερώτημα 1.

5. Δεν θα έχουμε λεφτά να εισάγουμε πετρέλαιο.
Λύνεται άμεσα μέσω διακρατικών συμφωνιών με χώρες πού έχουν άφθονο πετρέλαιο και έχουν έλλειμα προιόντων πού εμείς έχουμε περίσσευμα. Λύνεται άμεσα μέσω διακρατικής συμφωνίας με χώρα εκ του βορρά πού θέλει να αποκτήσει επιτέλους πρόσβαση στο Αιγαίο και που θα εγγυηθεί τα εθνικά μας συμφέροντα.

Το πιο σημαντικό της δεύτερης επιλογής είναι ότι μένουμε ΚΥΡΙΑΡΧΟΙτου τόπου μας.

Δεν γινόμαστε δούλοι στην ίδια την χώρα μας.

Εδώ είναι ο τόπος μας και δεν τον ξεπουλάμε!

Από πότε μωρέ εμείς οι Έλληνες βγάλαμε κομπιουτεράκι για να μετρήσουμε πόσα θα χάσουμε για να δούμε αν μας συμφέρει να υποδουλοθούμε; Από πότε μωρέ η ελευθερία μετριέται σε χρήμα;

Είναι σίγουρο ότι μία κυβέρνηση πού θα ακολουθούσε την δεύτερη επιλογή θα είχε ΟΛΟ τον Ελληνικό λαό μαζί της. Όλοι οι Έλληνες θα γινόμασταν μία γροθιά και αυτό από μόνο του θα είχε ως αποτέλεσμα την έκλυση απίστευτης ενέργειας που δεν μπορεί να αποτιμηθεί ούτε με όλα τα ευρώ του κόσμου!

Ένας μωρέ εθνοπατέρας δεν μπορεί να σηκωθεί και να πει τα προφανή; Ένας μωρέ δεν μπορεί να γράψει στα παλιά του παπούτσια το κόμμα και να προτάξει το εθνικό συμφέρον;

Δεν υπάρχει έστω και ένας πού να μην είναι πουλημένος και ανδρείκελο των ξένων τοκογλύφων;

Ένας μωρέ δεν μπορεί να στείλει στο διάολο όλα αυτά τα σκατόψυχα ανθρωποειδή πού θέλουν να μας εξαθλιώσουν και να μας κάνουν σκλάβους στην ίδια μας την χώρα;

ΕΝΑΣ ΜΩΡΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!!

Πηγή

ΤΩΡΑ: Το πιο ευρύ λαϊκό μέτωπο για την ανατροπή του παράνομου καθεστώτος.

ΤΩΡΑ: Το πιο ευρύ λαϊκό μέτωπο για την ανατροπή του παράνομου καθεστώτος.

Του Γιώργου Παπανικολάου

«Είναι χούντα», «πως ν αντιμετωπίσεις μια χούντα», είναι τα λόγια που άκουγες σε κάθε γωνιά του μετρό απ τους ανθρώπους που κατέφυγαν εκεί για ν αποφύγουν τα χημικά και την αγριότητα των πραιτωριανών των ΜΑΤ, στη διαδήλωση της 29 Ιούνη στο Σύνταγμα. 

Πόσο πιο απλά να πει ο κόσμος, που αποφασίζει να χρησιμοποιήσει στοιχειώδη δικαιώματά του, ότι εδώ δεν υπάρχει καμιά νομιμότητα και καμιά λειτουργία θεσμών, αλλά στυγνή επιβολή ενός ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥ.

Πρέπει να νατρέψουμε όχι μια κυβέρνηση, ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΚΑΘΕΣΤΩΣ. Γιατί την κυβέρνηση στις παρανομίες και τα εγκλήματά της τη στήριξαν –πέρα απ τις μνημονιακές και «αντιμνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις - η αστυνομία και το σύστημα «Δικαιοσύνης» (που έφτασε να βαφτίζει το κρέας ψάρι, ότι δηλαδή η δανειοδοτική σύμβαση του μνημονίου δεν είναι διεθνής σύμβαση, εμπαίζοντας έτσι έναν λαό που λιμοκτονεί και καταστρέφεται απ αυτή τη συμφωνία, που αφήνει τους Ψωμιάδηδες να καπνίζουν ελεύθεροι το πούρο τους και κυνηγάει τους Βήχους και τα μικρά παιδιά βαφτίζοντάς τα τρομοκράτες κ.ό.κ.). Και επίσης η ηγεσία του ΣΕΒ (που πάντα έκρινε πως τα μέτρα κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά ποτέ δεν πρόσεχε τις παρανομίες και τις αντισυνταγματικές ενέργειες για την επιβολή τους). 
Ένα τέτοιο καθεστώς, που στηρίζεται απ τη διεθνή συμμορία των κερδοσκόπων, δεν μπορεί να ανατραπεί παρά μόνο με το ευρύτερο δυνατό μέτωπο λαϊκών δυνάμεων που συμφωνούν στην ανατροπή του παράνομου καθεστώτος. 
Κάποιοι προβάλλουν σαν εμπόδιο για τη δημιουργία αυτού του μετώπου τη μη συμφωνία και επομένως τη μη συγκεκριμένη διατύπωση ενός προγράμματος της επόμενης μέρας, που θα πείσει τον ελληνικό λαό να συστρατευτεί σ αυτό το μέτωπο.
Μα αυτό ακριβώς θα είναι το καθήκον της κυβέρνησης που θα προκύψει απ την ανατροπή της σημερινής κατάστασης. Να δώσει τη δυνατότητα στον ελληνικό λαό με αντικειμενικότητα να μπορέσει να κρίνει και ν αποφασίσει την πορεία που θα ακολουθήσει, συγκρίνοντας τα προγράμματα και τις προτάσεις των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει σήμερα. Πώς ν ακούσει και να κρίνει ο λαός τις λύσεις που προτείνονται, μέσα στην ομοβροντία τρομοκρατίας και εκβιαστικών διλημμάτων (αν ακούγονται καν προτάσεις); Ποιος είδε αντιπαράθεση επιχειρημάτων; 
Μόνο έτσι μπορεί να εκπληρωθεί η θεμελιώδης απαίτηση του συντάγματος για κυριαρχία του λαού και για το ότι όλες οι εξουσίες πρέπει να πηγάζουν απ το λαό. 
Μόνο ένας αντικειμενικά ενημερωμένος λαός μπορεί ν αποφασίσει. 
Πως έπεσαν τα αραβικά καθεστώτα; Με ακριβή προγράμματα της επόμενης μέρας; Το κίνημα των πλατειών ένωσε ΝΤΕΦΑΚΤΟ όλες τις οργανωμένες δυνάμεις της αντιπολίτευσης και τον απλό λαό, πάνω σ ένα πολύ απλό πλαίσιο: να φύγει ο δικτάτορας, ν' ανατραπεί το καθεστώς.
Οι αριστεροί κι όσοι φαντάζονται αντικαπιταλιστικές και σοσιαλιστικές επαναστάσεις, πρέπει να αφήσουν τώρα τις ονειροφαντασίες, γιατί αύριο ο κόσμος δεν θα μπορεί ούτε αγώνα για την επιβίωσή του να κάνει απ τη δουλεία και την εξαθλίωση στις οποίες θα έχει περιέλθει.
Το κίνημα των αγανακτισμένων στις πλατείες αυτό έδειξε: πρέπει ΤΩΡΑ να δημιουργηθεί το πιο ευρύ λαϊκό μέτωπο με μόνο στόχο ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ. Πρέπει ν απευθυνθούμε στον κόσμο για ν απονομιμοποιήσουμε ακόμη περισσότερο και στα πιο καθυστερημένα τμήματα το καθεστώς. 
Η τακτική των εχθρών του λαού είναι η διάσπαση των δυνάμεών του και η καθυπόταξη του κάθε κλάδου ξεχωριστά (που υποτάσσονται ανεξάρτητα απ τη συμμετοχή και αγωνιστικότητα των εργαζομένων, όπως απέδειξαν οι περιπτώσεις των φορτηγατζήδων, των ταξιτζήδων κ.ά). γιατί η επίθεση είναι συντονισμένη, διεξάγεται με όλα τα μέσα και χρησιμοποιεί όλες τις δυνάμεις –και διεθνείς- που διαθέτει. 
Απέναντι σ ένα τέτοιο μπαράζ επιθέσεων, ο λαός και οι ηγεσίες του έχουν την πολυτέλεια να μην συσπειρώσουν και να χρησιμοποιήσουν όσες δυνάμεις μπορούν; 
Το καθεστώς έχει για στήριγμα μερικές δεκάδες χιλιάδες αστυνομικούς-πραιτωριανούς (η προπαγάνδα της τηλεόρασης δεν πιάνει τώρα, παρά μόνο στα πιο καθυστερημένα τμήματα του πληθυσμού, που κι αυτά αν τα πλησιάσουμε μπορούν εύκολα να πεισθούν για τα έργα και τις ημέρες των σωτήρων της πατρίδας). 
Αυτούς μπορεί να τους χρησιμοποιεί με επιτυχία σ έναν συγκεκριμένο χώρο κάθε φορά και μεπροϋπόθεση ότι το κίνημα δεν είναι καλά περιφρουρημένο. Αλλά οι δυνατότητες των πραιτωριανών μειώνονται δραματικά σε περίπτωση συντονισμένων, αποκεντρωμένων, ταυτόχρονων κινητοποιήσεων, που θα έχουν περιφρούρηση και πρωτοτυπία. 
Επομένως ο αγώνας πρέπει να είναι ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΣ και ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟΣ με πρωτότυπες μορφές. Ο στόχος πρέπει να είναι να πάψει να λειτουργεί το καθεστώς (απονομιμοποίηση στην πράξη). 
Για μια τέτοια διεξαγωγή αγώνα απαιτείται μαζική συμμετοχή του λαού. Κι αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη συντονισμένη δουλειά όλων που θ αναδείξει το αντίπαλο δέος των καθεστωτικών δυνάμεων. 
Κάποιοι πρέπει να σταματήσουν να βάζουν διλήμματα που δεν έχουν θέση ΣΗΜΕΡΑ, σαν προϋπόθεση για κοινή δράση. 
Γιατί η στάση πληρωμών πρέπει ν αποφασιστεί τώρα και να είναι μόνιμη και δεν αρκούμαστε σε μια συμφωνία για προσωρινή στάση πληρωμών, όσο ο λαός θα ενημερώνεται για να αποφασίσει, πράγμα που μπορεί απ όλους να συμφωνηθεί σαν κάτι λογικό και αναγκαίο; 
Ή γιατί θεωρούμε ότι δεν θα προκύψουν λύσεις σαν κάτι αναγκαίο και λογικό, αποδεκτό εκ των πραγμάτων απ όλους ή απ την πλειοψηφία του λαού, σε ζητήματα όπως η τύχη των τραπεζών, το ευρώ κ.ό.κ; Αν έχουμε αυτοπεποίθηση για τις προτάσεις μας και τις δυνάμεις μας, πρέπει να ενεργήσουμε μ αυτό το πνεύμα.
Γιατί το πρόβλημα σήμερα δεν είναι ν αποδεσμευτούν δυνάμεις απ το καθεστώς και να  θελήσουν να το αλλάξουν ουσιαστικά. Αυτό σήμερα έχει γίνει και συνεχώς η κατάσταση πιέζει ν αποδεσμεύονται κι άλλες. Το πρόβλημα είναι οι οργανωμένες λαϊκές δυνάμεις να βρουν τρόπους να συστρατευτούν  σ ένα μέτωπο εναντίον του καθεστώτος, που θα δημιουργήσει το αντίπαλο δέος,  θα εμπνεύσει και θα θέλξει τις μάζες. 


                                                            Γιώργος Παπανικολάου

Πως ο Γιώργος ξανάγινε… Γιωργάκης

Από factorx στις 16/10/2011

«Θα ήθελα πολύ να εγγυηθώ σε όλους μία άμεση λύση, μία καλύτερη ζωή σήμερα. Θα ήμουν ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου αν μπορούσα να το κάνω. Αλλά δεν μπορώ».

M’ αυτά τα λόγια στο “Πρώτο Θέμα” όπου έδωσε συνέντευξη, ο Γιώργος Παπανδρέου ουσιαστικά ομολόγησε την αποτυχία του και ταυτόχρονα την αδυναμία του να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Και απέδειξε πόσο λάθος έκανε ο ελληνικός λαός να τον εμπιστευτεί πριν από δύο χρόνια. Ο Γιωργάκης, που έγινε Γιώργος λίγους μήνες πριν αναλάβει τα ηνία της χώρας, ομολογεί ότι όχι μόνο χαρισματικός δεν είναι, όχι μόνο απλός διαχειριστής δεν είναι αλλά κι ότι είναι επικίνδυνος.Το θέλει ο κόσμος; Έναν ηγέτη να τον οδηγήσει μακριά από το αδιέξοδο. Όταν λοιπόν ο υποτιθέμενος ηγέτης λέει μόνος του ότι «δεν μπορεί» τότε η κατάσταση της χώρας είναι σοβαρή. Ακόμη κι όταν δεν μπορεί ο αρχηγός δεν το λέει και δεν το δείχνει. Για φανταστείτε τον στρατηγό την ώρα της μάχης να στρέφεται στους στρατιώτες του και να τους λέει ότι έκανε ότι μπορούσε, δεν έχει τίποτε άλλο να δώσει.Με τι θάρρος θα προχωρήσει ο λαός; Ποιο είναι το όραμα που του δίνει ο πρωθυπουργός ο οποίος χρειάστηκε μόλις λίγους μήνες για να γίνει από Γιώργος ξανά Γιωργάκης;

Τη λέξη ΥΠΕΡΒΑΣΗ δεν την γνωρίζει στα αγγλικά;

Από την άλλη, όταν λέει ότι θα ήθελε να δώσει λύση, ότι «πονάει», «θλίβεται», αγανακτεί» αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτε παραπάνω, ουσιαστικά παραδίδει την όποια λύση για την Ελλάδα στα χέρια των ξένων. Αυτοί θα αποφασίσουν και απλά εμείς θα ακούσουμε την ετυμηγορία. Μοιάζει με το γιατρό που λέει στους συγγενείς του ασθενή «έκανα ότι μπορούσα, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, τώρα ο ασθενής είναι στα χέρια του θεού». Ποιου Θεού βρε αθεόφοβοι που περιμένετε ένα θαύμα για να σώσετε τον άρρωστο; Έτσι και ο Γιωργάκης ελπίζει πλέον στο θεό, στη Μέρκελ, στον Σαρκοζί αλλά αυτός ότι ήταν να κάνει το έκανε. Μα καλά, αφού δεν έχει τίποτε άλλο να δώσει στην Ελλάδα γιατί δεν παραιτείται; Και δεν ντρέπεται να λέει αφενός ότι δεν μπορεί και αφετέρου να τονίζει ότι «Ούτε διαμαρτύρομαι ούτε εγκαταλείπω. Ούτε στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσα να τα παρατήσω, να φυγομαχήσω»; Μα ο κόσμος σου ζητά να φυγομαχήσεις κ. πρωθυπουργέ, να πας σπίτι σου μπας και σωθεί η χώρα. Να αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη για τη σωτηρία του, ή την καταστροφή του.

Συμπολίτες μου σας λυπάμαι, αλλά καλά να πάθετε…

Συμπολίτες μου σας λυπάμαι, αλλά καλά να πάθετε…

Θυμάμαι τον παλιό κακό καιρό, τότε με την επάρατο δεξιά, όταν οι διάφοροι σοσιαλιστές σύντροφοί μου συνδικαλιστές, έκαναν απεργίες, αν τολμούσε κάποιο στέλεχος της κυβέρνησης να σκεφθεί, έστω φωναχτά, για κάποιες υποτυπώδεις μεταρρυθμίσεις, στα εργασιακά, στα ασφαλιστικά, στους μισθούς, στις συντάξεις. Κατέβαζαν τους διακόπτες, έκλειναν τα σχολεία, τα νοσοκομεία, έδεναν τα πλοία στα λιμάνια, σταμάταγαν τις συγκοινωνίες. Διέλυαν την ζωή στις πόλεις και κυρίως στην Αθήνα, έσπαγαν ότι
έβρισκαν στο πέρασμά τους, και με την πρόθυμη συμπαράσταση των Μ.Μ.Ε. αναδείκνυαν τον βαρβαρισμό της δεξιάς. Οι μπατιρημένοι καναλάρχες εξυμνούσαν τον Παπανδρέου ως τον Μεσσία της Ελλάδος, που η άνοδός του στην εξουσία, θα «λύτρωνε» τον λαό από τα «δεινά» και παράλληλα θα γέμιζε τα ταμεία τους με νέα δάνεια, για να επιβιώσουν. Αν η επάρατη δεξιά τολμούσε να κάνει πράξη κάποια ανώδυνα μέτρα, όπως παραδείγματος χάρη να δώσει αύξηση στους εργαζομένους ενός ευρώ την ημέρα, ἤ να μετακινήσει κάποιο υπάλληλο από τον δεύτερο, στον τρίτο όροφο κάποιας υπηρεσίας, γινόταν ο κακός χαμός. Απεργία για ψύλλου πήδημα.
Σήμερα που τα αφεντικά τους βρίσκονται στην κυβέρνηση, απολύουν χιλιάδες εργαζομένους, μειώνουν μισθούς και συντάξεις κατά 30 έως 40%, επιβάλλουν φόρους που οι εξαθλιωμένοι πλέον πολίτες-υποζύγια δεν μπορούν να πληρώσουν, οι κινεδιζόμενοι συνδικαλιστές, διαθέτοντες «πυγὴν μεγάλην, πόσθην μικράν» (Αριστοφάνης, Νεφέλαι), έχουν σκύψει στα τέσσερα, και δεν βγάζουν άχνα. Στους παπανδρεϊκούς χρόνους που ζούμε, πέταξε ο ψύλλος και έμεινε το πήδημα. Αν ήμουν κακός θα έλεγα καλά να πάθουν, αν ήμουν δεξιός θα έλεγα ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Δεν είμαι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ήμουν σοσιαλιστής και δεν ανεχόμουνα την βαρβαρότητα. Δυστυχώς πέταξε ο σοσιαλισμός και μου έμεινε η βαρβαρότητα. Και με αυτήν, από εδώ και μπρός θα πορεύομαι…
Στάθης 
(πάνω σε μια ιδέα, από τα βέλη και βελάκια)