Σοβαρότης (και ορατότης) μηδέν...
Κεκαρμένοι εν χρω εμείς, κεκαυμένοι τω πνεύματι οι κυβερνώντες με πρώτον inter pares στην αναλγησία τον Γιωργάκη όστις αμέσως μετά την κουρά της χώρας με την ψιλή, έσπευσε στο Λασίθι όχι μόνον για δυο ώρες προκειμένου να μιλήσει στους εν σοσιαλισμώ συντρόφους του για την πράσινη ανάπτυξη των χλωρών ίππων, αλλά για δύο ολόκληρες μέρες, ώστε με ένα σούσι να ξεχασθεί και δύο σατωμπριάν να θρηνήσει για τη βάσκανο μοίρα του λαού του - αυτός, ένας princeps από το αρχαίο γένος των Καταλληλότερων που γίνονται άλλος νωρίς κι άλλος αργά Ακαταλληλότεροι...
Τώρα ο δυστυχής Παπανδρέου εκφωνεί στους φιμωμένους βουλευτές του, τον μονόλογο...
του μόνου -όχι του μοναχικού, αλλά του απομονωμένου, του αποσυνάγωγου από την ίδια του τη χώρα...
«Σκοτάδι, σκοτάδι, γίνε η κουβέρτα μου...»
Ροκιά
..............................................
Προσωπικώς προτιμώ τις σφιγμένες υψωμένες γροθιές από τις μούντζες...
...κατανοώ όμως την οδύνη και την οργή αυτών που μουντζώνουν.
Και ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα κλείσουν τα πέντε ανοιχτά δάκτυλα της μούντζας σε σφιχτή υψωμένη γροθιά.
Κι ας αφήσουν οι υποκριτές το ιερό μένος τους κατά του «άτακτου» μαθητή κατά μέρος -είναι αυτό το μένος για τα πανηγύρια. Οχι μόνον διότι
στις μέρες της εφηβείας μας όλοι οι νυν ενήλικες έχουμε κάνει «τέρατα», αλλά κυρίως διότι αυτοί που εξαπολύουν ιερεμιάδες εναντίον του μαθητή (που είναι χιλιάδες μαθητές) κάνουν πως δεν βλέπουν τις αιτίες που τον οδήγησαν στη γενική απαξίωση -είναι οι ίδιες οι δικές τους αξίες, οι αξίες
της οικονομίας της αγοράς, του αμοραλισμού που αυτή συνεπάγεται και της αμορφωσιάς...
Πέσανε ομοθυμαδόν να «φάνε» αυτόν τον μαθητή οι ιεροκήρυκες του Τύπου, οι ίδιοι που δεν έχουν γράψει μια λέξη κριτικής για το κατόρθωμα της Διαμαντοπούλου να αφήσει τα σχολεία χωρίς βιβλία...
Οι εκατοντάδες, οι χιλιάδες μαθητές που απέστρεφαν το πρόσωπο από τους «επίσημους» μιας εξουσίας που εξαθλίωσε τις οικογένειές τους και υπονόμευσε το δικό τους μέλλον είναι μια υγιής αποστροφή
πολλά υποσχόμενη για μια ουσιαστική πολιτικοποίηση -νέοι που προβληματίζονται εγκαίρως κι εξ απαλών ονύχων.
Οι εκατοντάδες μαθητές που παρήλασαν με υψωμένες τις γροθιές κρατώντας μαύρα μαντήλια (εικόνα που παρέπεμπε ευθέως στους «Μαύρους Πάνθηρες») δεν έχουν βεβαίως
καμμία σχέση με την «καθώς πρέπει» παρέλαση που θα έκαναν οι επικριτές τους, αν στη θέση των επισήμων καθόταν ο υμπερστρουμφύρερ ΡΑΪΧενμπαχ.
Και τέλος, για τους σοβαροφανείς αστοιχείωτους που έπαθαν ντελίριουμ τρέμενς με τη μούντζα και δημηγορούν οι αστοιχείωτοι -επαναλαμβάνω- για προσβολές στη μνήμη των προγόνων κι άλλα τέτοια κενά στομφώδη, ας μάθουν ότι οι πρόγονοί μας -μάλιστα οι απώτατοι και θεωρούμενοι λαμπρότεροι όλων, οι αρχαίοι -ήταν μάστορες στη μούντζα.
Σφάκελο έλεγαν το φάσκελο (όπως και οι Βυζαντινοί) όταν ύψωναν το μεσαίο δάκτυλο του χεριού δείχνοντας τη «γύμνια του βασιλιά» και μετατρέποντας συχνά τις πομπές σε διαπομπεύσεις (εξ ου και η εκπτωτική έννοια της λέξης «πομπές» στη δημοτική). Ασε τις «μούντζες», όταν βουτούσαν τα χέρια τους στη μουντζούρα κι άφηναν το (αποτροπαϊκό) αποτύπωμα της ανοιχτής τους πάλαμης πάνω στις θύρες των αρχοντικών που οι ένοικοί τους αδικούσουν τον δήμο.
Είναι λοιπόν αναμενόμενο να παθαίνουν μιρμιρίαση οι Δυνατοί (και υπερβολική μιρμιρίαση τα τσιράκια τους), όταν βλέπουν εν Μέση Οδώ να υψώνονται μούντζες που σε καλόν καιρό μπορεί να γίνουν υψωμένες γροθιές...
* ***
Ομως, αν είναι σε αναντιστοιχία η κυβέρνηση με το λαϊκό αίσθημα, σε ανάλογη αναντιστοιχία είναι και μεγάλο μέρος των ΜΜΕ με τον ίδιο τον λαό.
Διότι -παλιά τους τέχνη κόσκινο- δουλειά αυτών των ΜΜΕ είναι να εκβιάζουν τους πολίτες για να τους βιάζει η κυβέρνηση...
...μια κυβέρνηση που ούτε λαγοί απ' το καπέλο (δημοψήφισμα) τη σώζουν ούτε λεονταρισμοί (λαγών απ' το καπέλο).
Χρόνο αγοράζει ο Γιωργάκης και ο χρόνος είναι χρήμα που το πληρώνουμε εμείς, όχι χρήμα αέρας, όπως αυτό των δανείων και των τόκων,
αλλά χρήμα από το αίμα και τον ιδρώτα μας.
ΥΓ. Ακόμα και την πρόσφατη Συμφωνία, που ο ίδιος επαίρεται ότι πέτυχε με τους εταίρους μας, τινάζει τώρα στον αέρα ο Γιωργάκης με το δημοψήφισμα. Λυπάμαι, αλλά κάτι πρέπει να γίνει για να επιτρέψει η Μάργκαρετ στον γιο της να εγκαταλείψει την εξουσία...
