Με κείμενο που έστειλε στο Crash o Γ. Καραμπελιάς ζητά από το περιοδικό να επανορθώσει για τις αλλοιώσεις του συνολικού χαρακτήρα των απόψεών που περιλάμβανε η συνέντευξη.
Η επιστολή που έστειλε στο Crash:
Προς το περιοδικό Crash
Στο περιοδικό σας, στο τεύχος Μαΐου 2012, δημοσιεύτηκε συνέντευξή μου, η οποία περιλαμβάνει αλλοιώσεις του συνολικού χαραχτήρα των απόψεών μου –με τον τίτλο που έθεσε το περιοδικό, «Αν φύγουμε από την Ευρώπη θα παραδοθούμε στους Τούρκους», που δεν ανταποκρίνεται στο ίδιο το περιεχόμενο της συνέντευξης– καθώς και εντελώς ανύπαρκτες στη συνέντευξη αναφορές στη διασύνδεση ανάμεσα στις ένοπλες οργανώσεις και τη διαφθορά. Και δεν είναι οι μοναδικές περιπτώσεις αλλοίωσης των απόψεών μου – όπως όταν, για παράδειγμα, η κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, για τον ρόλο του στο κίνημα των πλατειών, φαίνεται να τον ταυτίζει με τους κουκουλοφόρους.
Μια συζήτηση περί της φθοράς της μεταπολίτευσης, εκτός συνεντεύξεως, μεταβλήθηκε, εντελώς παραμορφωμένη, σε τοποθετήσεις που δεν με εκφράζουν και αλλοιώνουν την τόσες φορές εκφρασμένη άποψή μου για τις ένοπλες οργανώσεις. Η άποψή μου είναι πως η πολιτική αναντιστοιχία του ένοπλου κινήματος με την πραγματικότητα οδήγησε στην πολύ άσχημη εικόνα που εμφάνισαν οι οργανώσεις όταν συνελήφθησαν τα μέλη τους, γεγονός που υποχρέωσε άλλα άτομα-μέλη τους να αναλάβουν, με υψηλό προσωπικό τίμημα, την προσπάθεια αναστήλωσης αυτής της δημόσιας εικόνας.
Σε ό,τι αφορά τις θέσεις μου για τις ένοπλες οργανώσεις στην Ελλάδα, η σκληρή πολιτική κριτική, στην οποία τις έχω υποβάλει κατά καιρούς, δεν αναιρεί την τοποθέτησή μου, για τους πολιτικούς κρατουμένους, ως παλιούς μου συντρόφους με τους οποίους πήραμε διαφορετικό δρόμο, και την εκτίμησή μου σε συγκεκριμένα άτομα, την οποία και έμπρακτα έχω εκφράσει, τόσο δημόσια όσο και με την παρουσία μου στις δίκες της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ.
Αν υπάρχει ένα σφάλμα από την πλευρά μου είναι το ότι δεν ζήτησα το κείμενο της συνέντευξης πριν το δημοσιεύσετε. Σας ζητώ λοιπόν να δημοσιεύσετε αυτή τη διάψευση στο επόμενο τεύχος του περιοδικού σας.
6 Μαΐου 2012
Γιώργος Καραμπελιάς
Η συνέντευξη όπως δημοσιεύτηκε στο Crash
Συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά στον Γιώργο Ανδρουτσόπουλο στο περιορικό Crash που κυκλοφορεί
Eπειδή πάντα δίνει τη «μάχη» του εκεί που είναι το κέντρο της αντιπαράθεσης, γι’ αυτό και πιστεύει ότι οι ίδιοι αυτοί που τον έλεγαν τρομοκράτη, οι ίδιοι τον έλεγαν και αναρχικό και τώρα αυτοί οι ίδιοι τον χαρακτηρίζουν εθνικιστή. Και ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς «παίρνει το όπλο του» και ρίχνεται στη «μάχη», βασισμένος στην αλήθεια τεσσάρων πραγμάτων, την κοινωνική ισορροπία, την οικολογική διάσταση, την εθνική ταυτότητα και τη δημοκρατία, οπότε και «όποια πρόταση έχει και τα τέσσερα αυτά στοιχεία μαζί» αυτός είναι «μέσα».
Αυτό, για τον κ. Καραμπελιά. σημαίνει «ρήξη» με όλα τα μέτωπα. Και «Ρήξη» έλεγαν το περιοδικό που εξέδιδε από το 1979 μέχρι το 1993, όπως και «Ρήξη» λέει τη μηνιαία εφημερίδα που εκδίδει τώρα. Μια «ρήξη», όμως. που πρέπει να γίνει «Άρδην» (δηλαδή, ολοκληρωτικά), όπως ονομάζει και το διμηνιαίο περιοδικό που εκδίδει από το 1995 μέχρι και σήμερα. Και το πιστεύει ακράδαντα αυτό, καθώς ο ελληνισμός περνάει τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του. επειδή έχουμε έλλειψη ηγετών εξαιτίας της απουσίας οράματος, καθώς χωρίς όραμα ο Έλληνας δεν μπορεί να δημιουργήσει.
Γεννημένος το 1946 στη Δύμη της Κάτω Αχαΐας, από το 1964, φοιτητής της Ιατρικής ακόμη, συμμετείχε στη Νεολαία Λαμπράκη, αλλά μετά το 1967 σπούδασε Οικονομικά στη Γαλλία, συμμετέχοντας ενεργά στο αντιδικτατορικό κίνημα και στο «Μάη του ’68» σε ελληνικές και γαλλικές οργανώσεις, γράφοντας και τα πρώτα του βιβλία στη Γαλλία, αλλά το 1980, μαζί με φίλους του δημιουργεί τις «Εναλλακτικές Εκδόσεις», από τις οποίες έχουν εκδοθεί πάνω από 120 τίτλοι.
Στο δεύτερο όροφο ενός παλιού οικήματος στην «καρδιά» των Εξαρχείων, όπου στεγάζονται από τότε οι «Εναλλακτικές Εκδόσεις», τον συνάντησα για μια «εναλλακτική» συνέντευξη, όπως αυτή που ακολουθεί:
Από την πρώτη ημέρα ταχθήκατε κατά του Μνημονίου. Μπορείτε να μας πείτε τι θα γινόταν χωρίς αυτό;
«Πιστεύω ότι το Μνημόνιο ήταν κάτι που επεβλήθη στην Ελλάδα χωρίς να υπάρχει λόγος ανωτέρας βίας. Είναι μια «ιστορία» που «έστησε» ο Γιωργάκης, ο οποίος δεν είναι μόνο βλαξ, αλλά όπως τον έχω αποκαλέσει, είναι «δόλιος βλαξ» και ελπίζω πως θα τον συναντήσουμε στη συνέχεια ο ελληνικός λαός, γιατί μας χρωστάει!
Το Μνημόνιο, λοιπόν, έγινε με σχεδιασμό και πλέον διαθέτουμε όλα τα στοιχεία που το αποδεικνύουν. Ο Στρος Καν έχει ήδη μιλήσει, τα μέτρα που πήραν ώστε να «φουσκώσει» το έλλειμμα, τα μέτρα που δεν πήραν τον Οκτώβριο του 2009 και μετά, το ότι δεν δανείστηκαν μέχρι το Γενάρη ή και Φλεβάρη ακόμη του 2010. που τα spreads ήταν χαμηλά και, επομένως, έχουμε σαφή σχεδιασμό για να πάει η Ελλάδα σε Μνημόνιο, στο ΔΝΤ και στα μέτρα που εφαρμόστηκαν. Και για ποιο έγινε; Απλούστατα, για να επιβάλει μέτρα λιτότητας, τα οποία, στην κατάσταση που βρίσκονταν η ελληνική οικονομία και η παγκόσμια κρίση, ήταν πλέον αναπόφευκτα. Δηλαδή, αυτό που έλεγε ο Κώστας Καραμανλής πριν, ότι θα παγώσει τους μισθούς κ.λπ., καθώς και αυτός, στην τελευταία θητεία του, στα οικονομικά τα είχε κάνει μπάχαλο, ήταν απολύτως λογικό πως θα συνέβαινε. Οπωσδήποτε θα είχαμε μια κρίση, Δεν λέει κανείς το αντίθετο. Όμως επειδή ο «δόλιος βλάξ» Γιωργάκης δεν μπορούσε να επιβάλει αυτά τα μέτρα με βάση τη λογική που είχε το κόμμα του και τα κοινωνικά στρώματα που τον στήριζαν, έπρεπε να εμφανιστούν ως επιβολή από άλλες δυνάμεις. Γι’ αυτό στήθηκε όλη αυτή η «ιστορία», για να πάμε στο Μνημόνιο, ενώ δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει αυτή η προσαρμογή με τέτοιο δρακόντειο τρόπο».
Δηλαδή, πώς θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση του χρέους;
«Κυρίαρχο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι έχουμε φτιάξει μια οικονομία εντελώς παρασιτική, που δεν παράγει τίποτα. Από τη στιγμή που έχουμε ένα τέτοιο μοντέλο και άρα φτιάχτηκε και ένα αντίστοιχο καταναλωτικό, έπρεπε να υπάρξουν μέτρα προσαρμογής προς μια παραγωγική κατεύθυνση, γεγονός που δεν κάνουν, εδώ και χρόνια, οι ελληνικές κυβερνήσεις. Μάλιστα, κάνουν το ακριβώς αντίθετο.
Άρα, φτιάξαμε ένα μοντέλο «παρασίτων», που στηρίζονταν, ιδιαίτερα από μια στιγμή και μετά -τη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» τη δεκαετία του ’90-, στο φτηνό εργατικό δυναμικό των ξένων. Έτσι έριξαν τον πληθωρισμό -αυτό το «θαύμα του Σημίτη». Όπως το αποκάλεσαν-, μας έβαλαν στο ευρώ ψηλά, δηλαδή η αντιστοιχία ήταν έτσι ώστε να εμφανιστεί μείωση του ελλείμματος και αύξηση του ΑΕΠ. με αποτέλεσμα να ανέβουν οι τιμές σε βαθμό… κακουργήματος. Το ζήτημα, όμως. είναι ότι είμαστε «φυλακισμένοι στο ευρώ», ενώ δεν έπρεπε να είχαμε μπει καν.
Έτσι. λοιπόν, η κρίση του χρέους -για να έρθω στην ερώτησή σας- θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί στην αρχή με χαμηλότοκο δανεισμό κυρίως από άλλες πηγές, όπως η Κίνα ή η Ρωσία, και από εκεί και πέρα να αρχίσουμε μια προσαρμογή μείωσης δαπανών, της σπατάλης και της απίστευτης διαφθοράς».
Γιατί θεωρείτε ότι οι δύο τελευταίες κυβερνήσεις κορόιδεψαν και συνεχίζουν να κοροϊδεύουν το λαό;
«Κοιτάξτε, για την πρώτη τι να πούμε; Θεωρώ ότι ο Γιωργάκης μας ενέπαιξε και αυτό είναι πλέον αυταπόδεικτο. Μας οδήγησε εκεί και ότι αυτοί οι άνθρωποι τολμούν ακόμη και εμφανίζονται και «παρελαύνουν» και τους χειροκροτούν, αλλά και διαμαρτύρονται μετά γιατί ο κόσμος τους… γιαουρτώνει, είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει. Με άλλα λόγια, η ανοχή του ελληνικού λαού είναι τεράστια, όταν σκεφτεί κανείς πως μέσα σε μια νύχτα, κυριολεκτικά, απρόκλητα –κι αυτό το «απρόκλητα» είναι που έχει δημιουργήσει τη μεγάλη κρίση στους Έλληνες-, εκεί που κοιμόσουν στον καναπέ, πέρασες σε τριτοκοσμικό επίπεδο οικονομίας και κοινωνίας!»
Πιστεύετε ότι αν καθίσουν στο εδώλιο οι υπαίτιοι, θα υπάρξει «εξιλέωση» στα μάτια του λαού για τη ζημιά που έκαναν;
«Στο εδώλιο, σαφώς, και πρέπει να καθίσουν. Βέβαια, η ζημιά που μας έκαναν είναι ανεπανόρθωτη. Πρώτον, είναι για πολλές γενιές Ελλήνων και, δεύτερον, έγινε σε επίπεδο εξάρτησης. Δηλαδή, η Ελλάδα έγινε μεμιάς «αποικία» των Γερμανών, σύμφωνα με το σχέδιο τους. Έτσι, και με αυτή την έννοια, στο εδώλιο πρέπει να καθίσουν και πιστεύω ότι, εντέλει, παρ’ όλες τις «κομπίνες» που στήνουν για να τη γλιτώσουν, κάποιοι δεν θα το αποφύγουν, καθώς το «σύστημα» έχει ανάγκη κάποια στιγμή να τα φορτώσει σε κάποιους».
Μιλήσατε για το «σχέδιο των Γερμανών» σε βάρος μας. Μας το αναλύετε;
«Είναι σαφές. Η πολιτική που ακολούθησε η Γερμανία τα τελευταία χρόνια συνίστατο σε μια προσαρμογή. Έκανε μια εσωτερική μείωση του κόστους εργασίας, την ώρα που ανέβαινε στις υπόλοιπες χώρες, και στήριξε την ανάπτυξη όχι στην εσωτερική κατανάλωση, αλλά στις εξαγωγές. Η Γερμανία, μέσα σε 10 χρόνια, υπερδιπλασίασε τις εξαγωγές και έφτασε να γίνει η πρώτη χώρο στις εξαγωγές στον κόσμο. Τώρα την πέρασε η Κίνα. Δηλαδή, έφτιαξε ένα μοντέλο που δεν στηρίζεται στην εσωτερική κατανάλωση, αλλά στην κατανάλωση των άλλων χωρών. όπως και στη δική μας. Αυτό το μοντέλο, λοιπόν, για να μπορέσει να το διατηρήσει, έχει ανάγκη για μετανάστες, τους οποίους και δεν θέλει για λόγους κοινωνικούς και πολιτικούς στη χώρα μας, οπότε έχει ανάγκη για μια ζώνη εκτός Γερμανίας, την οποία να μεταβάλει σε ζώνη χαμηλού κόστους για να παράγει για πάρτη της.
Το πρώτο στάδιο αυτής της οικονομικής πολιτικής ήταν οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης, τις οποίες και αποικιοποίησε κανονικά. Η τελευταία ζώνη είναι αυτή των Βαλκανίων. Και τι θέλουν οι Γερμανοί να πάρουν από εμάς; Τον ήλιο! θέλουν να μας κάνουν τουριστικό παράρτημα και να πάρουν τα σπίτια μας για να μένουν οι Γερμανοί συνταξιούχοι. Άρα, θέλουν να μεταβάλουν την Ελλάδα σε μια περιοχή χαμηλού κόστους, γι’ αυτό και αν βγαίναμε από το ευρώ. δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα. Αν δεν υπήρχαν άλλοι συσχετισμοί, όπως οι Αμερικανοί που θέλουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη για καθαρά λόγους πολιτικής επιρροής, θα είχαμε ήδη φύγει από το ευρώ. Μόνο οι πολιτικοί συσχετισμοί, δηλαδή ο αγγλοσαξονικός παράγοντας. που δεν το ήθελαν, μας κράτησε μέσα. Αυτό δεν σημαίνει πως αύριο δεν θα αλλάξουν πάλι. γιατί μας έχουν καταντήσει «δουλοπάροικους» του εξωτερικού!»
Είσαστε ικανοποιημένος από τη στάση της κοινωνίας απέναντι στο Μνημόνιο ή πρέπει να γίνει και κάτι ακόμη;
«Η στάση της κοινωνίας μοιάζει με τη στάση κάποιου που ξύπνησε από βαθύ ύπνο! Και αυτό έχει να κάνει και με το «απρόκλητο» που σας είπα πριν. Δηλαδή, δεν έγινε μια διαδικασία τέτοιας προσαρμογής και του κόσμου σ’ αυτή την κατάσταση. Του ήρθε ξαφνικά και από εκεί που βρισκόταν με τις 300 κάρτες, τα πέντε κινητά, τα δυο Ι.Χ. κ.λπ. βρέθηκε σε μια κατάσταση… ζούγκλας, να χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά του και να βιώνει μια κατάσταση πανικού.
Έτσι. όλες οι πρώτες αντιδράσεις μπορούμε να πούμε ότι ήταν θετικές. Ο κόσμος, δηλαδή, αποδεσμεύτηκε, σε μεγάλο βαθμό, από τα κόμματα και τους πολιτικούς και προσπάθησε με το «να βρούμε μια λύση τώρα» ή το «να φύγουμε από το ευρώ και να γυρίσουμε στη δραχμή» ή και ακόμη με το «ένας σωτήρας θα μας σώσει». Χωρίς να υπολογίζει ότι στο ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει «σωτήρας»! Με άλλα λόγια, το σύστημα της ελίτ στην Ελλάδα είναι τόσο διεφθαρμένο, που δεν έχει τη δυνατότητα να προτείνει λύσεις από μέσα. Και θα το δείτε ότι. τα επόμενα χρόνια, η πολιτική κρίση θα βαθαίνει και θα αποσυντεθούν όλα τα κόμματα, το ένα μετά το άλλο. Για να βγουν πέρα αυτά τα μέτρα θα φθείρουν όλο το πολιτικό σύστημα, χωρίς ακόμη να υπάρχουν φωνές και λύσεις αξιόπιστες απέναντι στην κρίση. Και γιατί αυτό; Γιατί δεν έχει μείνει τίποτα! Γιατί αυτή η κρίση σοβεί από το ’90. ουσιαστικά, καθώς και τότε είχαμε ήδη μια γενική κατάρρευση και το σύστημα πήρε 20 χρόνια τράτο. Γιατί; Γιατί έγινε η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση». Κατέρρευσε το ανατολικό «μπλοκ» και «φτιάχτηκε» η δυνατότητα επιβίωσης του μοντέλου για επιπλέον 20 χρόνια!
Αυτά όμως τα 20 χρόνια κράτησαν, απλώς τους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι θα έπαιρναν την έξοδο από το πολιτικό και πνευματικό προσκήνιο εκείνη την περίοδο, άλλα 20 χρόνια. Γι’ αυτό και ο κόσμος είναι, σε μεγάλο βαθμό, σε απελπισία. Ο ελληνικός λαός αντέδρασε. Δεν έχει, όμως, αντιδράσει οργανωμένα, συστηματικά και με σχέδιο. Αυτό είναι άλλο θέμα».
Ζητείται ρήξη για να αλλάξει το σκηνικό. Μας λέτε πώς μπορεί να γίνει αυτό;
«Ναι. Σας είπα ότι πρέπει να πιστέψει ο κόσμος πως πρέπει να βγάλει νέες δυνάμεις από μέσα του, πως δεν υπάρχουν «σωτήρες», πως το παλιό πολιτικό σκηνικό -ακόμη και οι καλύτεροι – έχει «σκοτώσει τη μάνα του» και έχει «κάψει τα χαρτιά του». Άρα, ζητείται μια ρήξη συνολική. Δηλαδή, η Ελλάδα πρέπει να μπει σε μια «επανάσταση». Και όταν λέω «επανάσταση», δεν εννοώ ότι. σώνει και καλά, θα γίνει με «φισεκλίκια» και με το «πιάστε τα άρματα, να βρούμε το δίκιο μας»! Θα είναι μια ρήξη ριζική με ένα μοντέλο που ήταν σε απόλυτη εξάρτηση του πολιτικού και διανοούμενου προσωπικού. Θέλω να πω ότι είναι όργια αυτά που γίνονται στην Ελλάδα κι επομένως πρέπει να γίνει μια συνολική ρήξη. Και αυτή θέλει να οργανωθεί και θέλει όραμα. Και το βασικό πρόβλημα στους Έλληνες σήμερα είναι ότι δεν έχουν όραμα. Και οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι ο χειρότερος λαός».
Ο Άγιος Τσε Γκεβάρα του ζωγράφου Γιάννη Γίγα (Θωμά) άλλα έργα του στο www.prosopa.eu)
Ωραία, λοιπόν, να κάνουμε επανάσταση, αλλά μετά τι γίνεται;
«Σας απαντώ με το εξής: ποια στρατηγική πρέπει να έχει η Ελλάδα στο σημερινό κόσμο; Θα έπρεπε να έχει ως άξονα της πολιτικής της τα Βαλκάνια. Στα Βαλκάνια ζούμε, δεν ζούμε στις Βρυξέλλες. Έπρεπε να κοιτάζει πώς θα παίξει ένα ρόλο μεταξύ ανατολικής και δυτικής Ευρώπης. Και μπορεί αυτό να μην το κάναμε, αλλά γλιτώσαμε μία από τις καταστροφές, που, ευτυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ο Γιωργάκης: να μας εντάξει στην Τουρκία, να ξεπουλήσει απόλυτα την Κύπρο, να κόψει το Αιγαίο στη μέση, όπως έκοψε τις σχέσεις με τη Ρωσία. Και δεν είναι τυχαίες αυτές οι κινήσεις. Η κόντρα της Τουρκίας με το Ισραήλ για ένα διάστημα μπέρδεψε τους Αμερικανούς, μπέρδεψε όλα τα πλάνα τους και, επομένως, δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει αυτές τις στρατηγικές. Θυμάστε τότε τι έκανε. Έκανε «κοινό υπουργικό συμβούλιο» με τον Ερντογάν! Θέλω να πω ότι η πολιτική του ΓΑΠ πήγαινε και στα δύο μέτωπα. Στο ένα μέτωπο δεν μπόρεσε…
Το ζήτημα λοιπόν, είναι βαλκανική πολιτική, άνοιγμα προς την ανατολική Ευρώπη, μια Ευρώπη «ισορροπημένη» μεταξύ Ανατολής και Δύσης και σε μια τέτοια Ευρώπη η Ελλάδα θα είχε ρόλο. Επομένως δεν μιλώ για μια πολιτική που να λέει «να φύγω τώρα από την Ε.Ε.», αλλά για μια πολιτική του «πρέπει να μείνω, γιατί δεν θέλω να παραδοθώ στην Τουρκία»».
Πολλοί ισχυρίζονται ότι λείπουν οι πνευματικοί ταγοί από τη χώρα σήμερα. Συμφωνείτε ή όχι;
«Συμφωνώ απόλυτα. Γιατί οι πνευματικοί ταγοί, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, καθώς υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι ακόμη που κρατούν μια στάση, μπήκαν στο σύστημα. Αυτό είναι το φοβερό που συνέβη στη Μεταπολίτευση, επειδή οι άνθρωποι, που παλιά αντιστέκονταν, μπήκαν στην εξουσία και βολεύτηκαν, οπότε και σιώπησαν. Μάλιστα, από ένα σημείο και μετά έκαναν και πολλά χρήματα. Και πισίνες σε βιλάρες και πολλά ευρωπαϊκά προγράμματα, επομένως, έπαψε η κριτική τους διάθεση. Αμβλύνθηκε ο έντιμος χαρακτήρας των απόψεών τους. Αλλά δεν βγήκε, δυστυχώς, νέα γενιά. Αν πάρεις τους πνευματικούς ανθρώπους σήμερα, είμαστε ακόμη στη γενιά του ’60 και του ’70. Δεν μπόρεσε να δημιουργήσει νέους, με αποτέλεσμα να έχεις σήμερα ανθρώπους, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, που έρχεται από τη γενιά της Αντίστασης, να είναι αυτός που προσπαθεί να περάσει ένα μήνυμα. Κι έχουμε ανθρώπους της δικής μας γενιάς, όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος. να έχουν φθαρεί τόσο, που δεν αναγνωρίζεις πια. ή άλλους που δεν μπορούν πια. Βλέπετε πού κατάντησε ο Γιώργος Νταλάρας και πώς αντιμετωπίζεται από τον κόσμο».
Είναι πια σε δυσμενή θέση οι πολίτες, αφού την ώρα που φτωχοποιούνται τους λείπει και ο κοινωνικός ηγέτης που θα τους καθοδηγήσει;
«Είναι απολύτως έτσι. Δηλαδή, έχουμε έλλειψη ηγεσιών και πρέπει να διαμορφωθούν, γιατί η Ελλάδα είναι η πιο δύσκολη χώρα στον κόσμο. Είμαστε και Ανατολή και Δύση και Βορράς και Νότος και ανεπτυγμένοι και υπανάπτυκτοι και στην Ευρώπη και από δω και αντιμετωπίζουμε προβλήματα γεωγραφικής επιβίωσης. Ο ελληνισμός σήμερα περνάει τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του. Αν δεν κάνουμε μια συνολική ανατροπή -και γι’ αυτό λέω επανάσταση, γιατί θα είναι ρήξη με όλα- με το μοντέλο, θα είναι πολύ δύσκολο να υπάρχουμε τον επόμενο αιώνα!»
Έρχονται εκλογές. Πώς βλέπετε την εξέλιξη των πραγμάτων μετά την κάλπη;
«Η εξέλιξη των πραγμάτων μετά την κάλπη πιστεύω ότι θα μας φέρει σε υποχρεωτική συγκυβέρνηση. Ακόμη και να έβγαινε η Ν.Δ. αυτοδύναμη, θα έχει ανάγκη από «στηρίγματα» συγκυβέρνησης για να μπορέσουν να περάσουν τα θηριώδη μέτρα που έρχονται. Σίγουρα θα έψαχνε να βρει «συνενόχους». Πιστεύω ότι, υποχρεωτικά, το «κίνημα αλληλεγγύης» που εμφανίστηκε στην Ευρώπη, δεν είναι κίνημα προς την Ελλάδα, αλλά φαίνεται πως οι Ευρωπαίοι αρχίζουν και αλλάζουν την εικόνα του τι γίνεται. Αρχίζουν και… ψυλλιάζονται κι αρχίζουν να ετοιμάζονται για τη δική τους τη σειρά. Έτσι, οι αλλαγές που θα έχουμε στη Γαλλία και αλλού μπορούν να επιτρέψουν σε μια κυβέρνηση, που να μην είναι και τόσο «πουλημένη» όσο αυτή του Γιωργάκη, να κάνει κάποια «μέτωπα» στο εσωτερικό της Ευρώπης για να γίνουν κάποιες προσαρμογές. ώστε να οδηγηθούμε ακόμη και σε αλλαγές του συγκεκριμένου Μνημονίου.
Ωστόσο, σίγουρα θα γίνουν και άλλες εκλογές, γιατί πιστεύω ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο, όπως το 1989-1993, καθώς τελειώνει μια ιστορική εποχή, οπότε βλέπω ότι θα υπάρξουν σχήματα που θα μπορούν να εκφράσουν τον ελληνικό λαό τα επόμενα χρόνια».
Πώς θα είναι η επόμενη ημέρα με τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή;
«Αυτό που έχουν καταφέρει, κυρίως η Αριστερά, αλλά και η κυβερνητική Δεξιά, μεταβάλλοντας τη χώρα σε ξέφραγο αμπέλι, είναι να συντηρήσουν ακροδεξιά στοιχεία. Και έχουν ευθύνη και οι δύο. γιατί η νεοφιλελεύθερη αντίληψη έλεγε πως «πρέπει να έχουμε φτηνά μεροκάματα, γι’ αυτό αφήστε τους ξένους να έρθουν» και σ’ αυτό «παγιδεύτηκαν» πολλοί Έλληνες, καθώς πολλοί από εμάς χρησιμοποίησαν τον «φτηνό» Αλβανό, που έριξε τα μεροκάματα. Από την άλλη πλευρά, είχαμε και την ιδεολογία της Αριστεράς, που έλεγε «να έχουμε μια κοινωνία χωρίς σύνορα», που ήρθαν να συγκλίνουν στο αποτέλεσμα να βρεθεί η χώρα στο μεγάλο πέρασμα της λαθρομετανάστευσης. Αυτό εξέθρεψε τη Χρυσή Αυγή. Αν και δεν πιστεύω ότι θα τα καταφέρει και αυτή τη φορά να μπει στη Βουλή, ωστόσο διαφαίνεται μια ισχυρή πιθανότητα, αν δεν συνειδητοποιήσουν όλοι ότι «εδώ δεν παίζουμε»!»
Να κλείσουμε με κάτι προσωπικό. Άλλοι σας είπαν τρομοκράτη, άλλοι σας χαρακτήρισαν αναρχικό, τώρα, με το τελευταίο σας βιβλίο, «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο», σας φόρεσαν και το μανδύα του εθνικιστή. Τελικά, τι πιστεύετε πως είστε;
«Πιστεύω πως είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος, προφανώς, έχει αριστερές καταβολές, αλλά. επειδή έχει δει το αδιέξοδο της Αριστεράς, έχει καταλήξει σε ορισμένες απόψεις και αυτές μου υπαγορεύουν ότι πρέπει να συνδυάσω την κοινωνική ισορροπία, την οικολογική διάσταση, την εθνική ταυτότητα και τη δημοκρατία. Όποια πρόταση. λοιπόν, έχει και τα τέσσερα αυτά στοιχεία μαζί. εγώ είμαι «μέσα». Κι αυτό. γιατί δεν μπορεί να υπάρξει λαός χωρίς το δικό του κράτος, τη δική του ταυτότητα και τη δική του Ιστορία. Εκεί δίνω τη «μάχη» μου. Εξάλλου, πάντα δίνω τη «μάχη» μου εκεί που είναι το κέντρο της αντιπαράθεσης. Και από τη δεκαετία του ’90 και μετά το κέντρο αντιπαράθεσης στην Ελλάδα πήρε τη μορφή της υποταγής στη νέα τάξη και στην παγκοσμιοποίηση. Ε. λοιπόν, είμαι στο κέντρο αυτής της αντιπαράθεσης και γι’ αυτό είναι οι ίδιοι αυτοί που με έλεγαν -αν και δεν υπήρξα ποτέ- τρομοκράτη, με αυτούς που με λένε αναρχικό και τώρα με χαρακτηρίζουν εθνικιστή».
