Οταν ο φασισμός επιβληθεί στις εργασιακές σχέσεις περιττεύει (εκτός αν λόγοι ανωτέρας βίας το απαιτήσουν) να επιβληθεί στις πολιτικές δομές και τους πολιτειακούς θεσμούς.
Τι ζητάει η Τρόικα με την τελευταία της επιστολή; Κατάργηση τουπενθημέρου, εργασία-λάστιχο έως και 13 ώρες την ημέρα, υποτυπώδη έως ανύπαρκτη ασφάλιση, μισθούς πείνας -για να περιοριστούμε μόνον σε λίγα-ζητάει
δηλαδή ό,τι θα ζητούσε μια Συμμορία Μελανοχιτώνων του Μεσοπολέμου.
Ο,τι έχει έως τώρα εφαρμοσθεί από τα Μνημόνια κι όσα ακόμα ζητείται να εφαρμοσθούν, μετατρέπουν ασφαλώς την Ελλάδα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη,
σε ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης όπου πάλι η (ατιμασμένη) «εργασία ελευθερώνει».
Αυτός είναι ο «εκσυγχρονισμός» του καπιταλισμού ου μην και οι «μεταρρυθμίσεις», η επιστροφή μας σε μια «Δραπετσώνα» όπου πάλι «δεν θα έχουμε πια ζωή». Οχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Πρόκειται για ένα πραξικόπημα της αστικής τάξης από τα πάνω (την ίδια ώρα που βάζει την Ακροδεξιά να απειλεί τη Δημοκρατία απ’ τα κάτω), το οποίον οδηγεί στη σύνθλιψη των λαών. Μια καλοσχεδιασμένη τανάλια.
Πρόκειται για έκπτωση της Δημοκρατίας σε ολιγαρχική τυραννία - και όταν το πολίτευμα καταργείται στην ουσία του, δεν χρειάζεται να καταργηθεί στους τύπους του - «ας φαίνεται δημοκρατία, αρκεί να ’ναι φασισμός» όπως θα έλεγε, σε δική μας παράφραση, ο Καίσαρας - ας αποφασίζει η Σύγκλητος για τον λαό και εγώ για τη Σύγκλητο! Δεν ήταν κι άσχημο το κόλπο, κράτησε τρεις αιώνες! Μετά χειροτέρεψε. Και κράτησε για δέκα αιώνες...
Οταν λοιπόν η Τρόικα ζητά, και με τη συνεργασία των ημεδαπών ανδρεικέλων της επιβάλλει εργασιακές σχέσεις «μεσαιωνικού» τύπου, που στη σύγχρονη εποχή μόνον σε φασιστικά καθεστώτα έχουν εφαρμοσθεί και με τη βία των όπλων έχουν επιβληθεί, τότε
δεν χρειάζεται η καθαίρεση (στους τύπους) της δημοκρατίας, αρκεί που έχει επισυμβεί ο θάνατός της επί της ουσίας.
Οπως η Μαφία χρειάζεται νομιμοφανείς τρόπους για να ξεπλένει το προϊόν των εγκλημάτων της έτσι και η (κάθε) Τρόικα χρειάζεται την επίφαση της δημοκρατίας για να «νομιμοποιεί» τις αποφάσεις και τις ενέργειές της σε εθνικό (του κάθε κράτους) και διεθνές (πανευρωπαϊκό κι εν τέλει παγκόσμιο) επίπεδο.
Τα Διευθυντήρια των Τοκογλύφων στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, τη Μόσχα, την Ουάσιγκτον ή το Πεκίνο, χρειάζονται τα Κοινοβούλια της Λιθουανίας, φέρ’ ειπείν, της Ιταλίας ή της Ελλάδας για να νομιμοποιούν αυτά που κάνουν στους λαούς διαμορφώνοντας αντιλαϊκές πλειοψηφίες - όσον το επιτυγχάνουν, φασιστικές εκτροπές δεν χρειάζονται.
Αρκούν οι φασιστικές απειλές από κάτω όπως ο Λεπενισμός, ο ιταλικός νεοφασισμός ή η γελοιογραφία τους, όπως η καθ’ ημάς Χρυσή Αυγή, σεσυνδυασμό
με τον φασισμό απ’ τα πάνω, όπως εξαπολύεται απ’ τις εκφασισμένες δομές των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Κίνας, της Ρωσίας κι άλλων δυνάμεων. Και η παγίδα έχει κλείσει.
Τι είναι οι διαρκείς πόλεμοι που εξαπολύουν οι ΗΠΑ με 60.000.000 πολίτες τους να ζουν στο εσωτερικό τους κάτω απ’ το όριο της φτώχειας; Τι είναι η δυνατότης της Γερμανίας να δανείζεται με 1% (ή λιγότερο) και ναδανείζει με 6% (ή περισσότερο); Τι είναι η ατέλειωτη, ωκεάνια φτώχεια στην Ινδία, η ασύδοτη τυραννία στην Κίνα;
Ο καπιταλισμός έχει εξελιχθεί σε αυτό που πάντα επιστρέφει με τις διαρκείς κρίσεις του να είναι, σε έναν φασισμό με γραβάτα.
Ο φασισμός των σαλονιών σπανίως χρειάζεται τον φασισμό της μπυραρίας για να κυβερνά.
Κι αυτός που μας ζητά σήμερα με εργαλείο το χρέος να δουλεύουμε δεκατριάωρα, έξι κι εφτά ημέρες, για ένα πιάτο φαΐ, ταπεινωμένοι και πένητες είναι
ο φασισμός των σαλονιών, οι φασίστες των «ελεύθερων» αγορών· δημοκρατικοί στους τύπους, βαμπίρ στην ουσία. Οταν το έργο τους ολοκληρωθεί, η Ελλάδα θα είναι, είτε με ευρώ είτε με δραχμή, μια Ειδική Οικονομική Ζώνη.
«Ηλικιωμένοι ζητούν φάρμακα με δάκρυα στα μάτια» έγραφαν χθες οι εφημερίδες. Αν αυτό δεν είναι φασισμός
αν αυτό δεν είναι φασιστική βία
για χάρη των κερδών κι εναντίον των ανθρώπων, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους - η ζωή μας έχει χάσει το νόημά της
κι όλα γίνονται ένας βερμπαλισμός της αφήγησης του καθενός.
Το ξαναλέω: αυτά που μόνον μια Συμμορία Μελανοχιτώνων θα μπορούσε να επιβάλει με τη βία των όπλων σε ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης,
ζητά σήμερα να επιβάλει και έως έναν μεγάλο βαθμό έχει ήδη εγκαθιδρύσει (και) στη χώρα μας η Τρόικα των Τοκογλύφων.
Οταν ήδη 440.000 Ελληνάκια ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας (έρευνα της UNICEF), όταν το 1% των πλουσίων Αμερικανών νέμεται το 99%της ετήσιας αύξησης του ΑΕΠ στις ΗΠΑ τα τελευταία τριάντα χρόνια, όταν οι Ελληνες δουλεύουν πολύ περισσότερο από κάθε άλλον Ευρωπαίο (με 2.017 ώρες εργασίας τον χρόνο - ρεκόρ, σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ), αλλά η δουλειά τους πάει στον βρόντο,
τότε «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».
Ο εγγενής στον καπιταλισμό φασισμός.
Εγγενής διότι ένα αφιλοσόφητο κι ανήθικο σύστημα εκτρέφει καιτρέφεται απ’ την ίδιαν του την εντροπία...
