Η ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ…
Rate This
Συνεχίζουμε να παρακολουθούμε όλοι το σήριαλ “η διάσωση της Ελλάδας” Νομίζω πως θα έρθει μια μέρα που θα συναγωνίζεται άνετα με κάτι αμερικανικά σήριαλ που βλέπει η μάνα μου από τότε που ήμουν παιδάκι και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, με τους πρώτους κύριους πρωταγωνιστές να έχουν αποδημήσει ήδη εις Κύριον!
Το βασικό μοτίβο επιλεκτική χρεωκοπία καλά κρατεί. Ένα συγκεκριμένο μέρος του πληθυσμού έχει χρεοκοπήσει. Οι άνεργοι, τα λουκέτα, οι υπερχρεωμένοι, όλοι αυτοί οι μικρού μεγέθους πολίτες.Μικροεπαγγελματίας, μικρουπάλληλος. Αυτούς τους τακτοποιήσαμε. Βαστάνε γερά στις πλάτες τη χρεωκοπία, μη τυχόν και εξαπλωθεί στους υπόλοιπους. Γιατί πρέπει πάση θυσία να επιβεβαιωθούν τα λόγια το μεγάλου προφήτη που αναφώνησε κάποια στιγμή “το ότι χρεοκοπούν οι Έλληνες δεν σημαίνει πως θα χρεοκοπήσει και η Ελλάδα” Γιατί ως γνωστόν άλλο πράγμα η Ελλάδα κι άλλο πράγμα οι Έλληνες. Είναι πλέον δυο πράγματα που στέκονται απέναντι. Από τη μια μεριά το κράτος που ανήκει στη Τρόικα κι από την άλλη ο λαός που ανήκει στη… τύφλα του!
Αν μπει κάποιος σε συζητήσεις που γίνονται σε ξένα φόρουμ, σε μπλογκ, σε διάφορες σελίδες και διαβάσει τις αναφορές για την Ελλάδα και τα διάφορα σχόλια που ακολουθούν, μια και μοναδική ερώτηση πλανάται στον αέρα. Γιατί οι Έλληνες δεν κάνουν ΤΙΠΟΤΑ, για να σταματήσουν τη δολοφονική επίθεση. Έχει γίνει φαινόμενο για παρακολούθηση από κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, και λοιπές κατηγορίες. Γιατί δεν κάνουν ΤΙΠΟΤΑ.
Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί δεν έχουν βγει κατσαρόλες να χτυπάνε στους δρόμους, γιατί ενάμιση εκατομμύριο (επίσημα εγγεγραμμένοι ) άνεργοι είναι εξαφανισμένοι, γιατί χιλιάδες μικρο επαγγελματίες λουκετιοφόροι είναι εξαφανισμένοι, γιατί εκατοντάδες ψωρο-μισθοσυντήρητοι με τα εκατό χαράτσια πάνω από τα κεφάλια τους είναι εξαφανισμένοι, γιατί χιλιάδες νέοι χωρίς μέλλον, φτυσμένοι και στοχοποιημένοι από την επιλεκτική χρεοκοπία είναι εξαφανισμένοι.
Πλέον μιλάμε για το φαινόμενο Έλληνας στην εποχή του μνημονίου. Ο Έλληνας της ουράς. Ουρές στις εφορίες για να πληρώσουν ή να κάνουν διακανονισμό. Ουρές στη ΔΕΗ παρομοίως. Ουρές στα ταμεία ανεργίας. Ουρές στις τράπεζες για να παρακαλάνε το πασά μη τους σφάξει. Ουρές επίσης στις καφετέριες να σχολιάζουν ασταμάτητα, ουρές στο διαδίκτυο παρομοίως.
Βρισκόμαστε στην Ελλάδα όπου μια κυβέρνηση είναι ανίκανη να σταματήσει το κατήφορο, ανακαλύπτει το τροχό (ναι, υπήρχε διαφθορά και φοροδιαφυγή, ω του θαύματος) να τρώει πόρτα συνέχεια από τη Τρόικα, κι ένας λαός που είναι ανίκανος να διεκδικήσει ακόμα και τα βασικά του δικαιώματα.
Ο αντιστασιακός αγώνας αυτή τη στιγμή συνοψίζεται σε απειλές. “Καλά κάντε πως υπογράφεται και θα δείτε” Στυλ παλιάς ελληνικής κωμωδίας όπου ο πολλά και βαρύς κοντός έλεγε “βαστάτε με για να μην τον βαρέσω, βαστάτε με σας λέω”. Γι΄αυτό και τα λόγια στερεύουν σιγά σιγά. Τι άλλο να πούμε; Το αυτονόητο; Να γράψουμε για το χοντρό δούλεμα που βλέπουμε; Το ξέρουμε. Να γράψουμε για το ξεφτίλισμα; Το βλέπουμε. Να πούμε για τη χρεοκοπία που είναι ήδη εδώ; Τη βλέπουμε. Δηλαδή τι ωφελεί να τα λέμε ξανά και ξανά; Έτσι για να αποδεικνύουμε πως ναι μεν μας πατάει κάποιος στο λαιμό, αλλά το έχουμε καταλάβει δεν είμαστε και βλάκες….
Κάθε φορά που βρίσκω λίγο χρόνο, λέω να γράψω κάτι. Όμως τι να γράψεις που να μην είναι μια ανούσια πλέον επανάληψη; Ένα κοπάδι τραβάει το δρόμο του κάθε μέρα με τον ίδιο τρόπο, με σκυμμένο το κεφάλι, σιωπηλό (το αν είναι εκνευρισμένο ούτε που νοιάζει κανέναν) και παλεύει να επιβιώσει ΥΠΑΚΟΥΟΝΤΑΣ στις εντολές. Βρίζει υπακούοντας, υπομένει υπακούοντας, εξαθλιώνεται υπακούοντας, χαραμίζει τη ζωή του υπακούοντας. Έχει γίνει καραμέλα που αναμασάμε κάθε μέρα, μα δεν υπάρχει κάποια πολιτική δύναμη να μας καθοδηγήσει. Γιατί το κοπάδι θέλει καθοδήγηση. Θέλουμε κάποιον άλλον να αναλάβει τη διάσωσή μας. Λες και οι εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένοι αυτοί τη στιγμή πολίτες δεν μπορούν να είναι δύναμη από μόνοι τους. Πρέπει να τους πάρει κάποιος από το χέρι και να τους πάει στράτα στρατούλα.
Οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα μαζεύτηκαν χωρίς κανείς να καταλάβει πως. Σαράντα μέρες. Ξεροστάλιαζαν στις πλατείες. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου. Οι αγριεμένοι στο Σύνταγμα που είναι; Εκείνες οι κρεμάλες που έρχονται για τις κουφάλες… εκείνο το ελικόπτερο που θα κατέφθανε… εκείνο το κανείς δεν θα φύγει αν δεν φύγουν αυτοί… εκείνο ο λαός τώρα θα μιλήσει…..
Μάπα το καρπούζι. Τζίφος η μαγκιά… Τα κουβαδάκια και σε άλλη παραλία. Εκείνο δε το συγκλονιστικό αποτέλεσμα που θα έβγαινε στις εκλογές, ήταν όντως συγκλονιστικό. Τέτοια μ@λακία αποτέλεσμα σε σχέση με το τσαμπουκά που πλανόταν τόσο απειλητικός στον αέρα, ήταν συγκλονιστικό.
Ας πάρουν κι άλλα μέτρα και θα….
Τι θα ρε; Τι θα; Τι θα κάνεις δηλαδή;
Τι θα ρε; Τι θα; Τι θα κάνεις δηλαδή;
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΚΙΜΗΣΗ: Το ξύπνημα του γίγαντα λαού δεν θα αργήσει
Έχουμε επισημάνει ευθύς εξ’ αρχής ότι κάθε φορά που αναδημοσιεύουμε κάποιο κομμάτι, όπως και το παραπάνω, αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε απόλυτα. Στις αναδημοσιεύσεις μας, όταν δεν πρόκειται για ανακοινώσεις συλλογικοτήτων, παρατάξεων, σωματείων κ.λ.π. πρυτανεύει η αντίληψη της ανάπτυξης του διαλόγου, της έρευνας, της κριτικής σκέψης, της ανάλυσης.
Με την ευκαιρία όμως καταθέτουμε και τη δική μας εκτίμηση στην άποψη που αναδημοσιεύουμε παραπάνω: Πράγματι η στάση των εργαζόμενων, όλης της κοινωνίας μπροστά στην επέλαση της βαρβαρότητας των μνημονίων δεν υπόσχονταν μέχρι χθές την επιβεβλημένη ανατροπή προκειμένου να αντισταθούμε στην ισοπέδωση που μεθοδικά προετοίμαζαν αρκετά χρόνια πριν και τώρα τη ζούμε «άφωνοι». Άφωνοι; Εκτιμούμε πώς τελικά όχι. Η ελληνική κοινωνία βυθισμένη για πολλά χρόνια στην αυταπάτη της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης δέχτηκε ένα μεγάλο σοκ. Η ελπίδα της αντίδρασης από το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα αποδείχτηκε μάταιη. Τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ έκαναν καλά τη δουλειά τους. Η συγκυβέρνηση του πολιτικού μας συστήματος, εκμεταλλευόμενη και τη χρονική συγκυρία του καλοκαιριού κατάφερε να καθηλώσει αντιδράσεις και να προχωρήσει αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις. Ο φόβος της «χρεοκοπίας», της ανεργίας κ.λ.π. έκανε καλά τη δουλειά του, αλλά οι «υποσχέσεις» ξέπεσαν από την ωμή πραγματικότητα και ο κοιμισμένος γίγαντας αρχίζει να ξυπνάει. Ο Σεπτέμβρης ξεκίνησε με απεργίες και συνεχίζεται με συλλαλητήρια. Ο φόβος αρχίζει να υποχωρεί και ακόμη περισσότερο εγκαταλείπεται σταδιακά η αντίληψη της ανάθεσης και των «σωτήρων». Οι εργαζόμενοι περνούν το κατώφλι της χειραφέτησής τους παίρνοντας το νήμα των αγώνων στα χέρια τους. Η ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση της Καμάρας στη ΔΕΘ εφέτος που συγκέντρωσε διπλάσιο αριθμό διαδηλωτών από τη συγκέντρωση των ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ είναι χαρακτηριστική. Τα παραδείγματα της οργάνωσης λαϊκών συλλογικοτήτων στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς που σήκωσαν το βάρος των δράσεων ενάντια στα χαράτσια τους προηγούμενες μήνες είναι επίσης το ίδιο χαρακτηριστικά και ελπιδοφόρα. Εκτιμούμε ότι ένα νέο εργατικό και λαϊκό κίνημα προετοιμάζεται να πάρει τη θέση του παλαιού. Τα γεγονότα ή θα μας δικαιώσουν ή θα μας διαψεύσουν.
Επανερχόμενοι στην αφορμή να καταγράψουμε την εκτίμησή μας, το κομμάτι που αναδημοσιεύουμε, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι πράγματι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας βρίσκεται ακόμη σε χειμερία, ή καλοκαιρινή εάν προτιμάτε νάρκη. Οφείλουμε να καλλιεργούμε στο μέτρο των δυνάμεών μας την αφύπνισή του. Πιστεύουμε ότι δεν θα αργήσει.
