Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, δε φιλοτεχνήθηκε για να εξασφαλίσει ευημερία και ξενοιασιά στις κοινωνίες που βιάστηκαν να το χειροκροτήσουν.
Οι «λιχουδιές» σε ποσότητα ψίχουλου που χρησιμοποίησαν οι εμπνευστές του, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη «γαλαρία» των αφελών χειροκροτητών, σύντομα εξαντλήθηκαν, και ο πολυδιαφημισμένος παράδεισος μετατρέπεται με ρυθμούς ανεξέλεγκτους σε θάλαμο αερίων για τους λαούς της Ευρώπης.
Ο «κεφτές με το δηλητήριο» που κάποιοι επιμένουν να το χρησιμοποιούν για να σαγηνεύσουν με τη μυρωδιά του τις κοινωνίες που εξαθλιώνονται, σε ένα χάρτινο όραμα και σε πέτσινες ελπίδες, ακούει στο όνομα «ευρώ» και «ευρωζώνη».
Σύντομα ωστόσο θα αποδειχτεί πως το προικισμένο περιτύλιγμα στη λάμψη του οποίου σφάζονται οι λαοί της Ευρώπης, δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά...
Ο κράχτης που φέρνει τις κοινωνίες όλο και πιο κοντά στην τελευταία θανατηφόρο για τις ίδιες δαγκωνιά.
Από κει και μετά όλα θα έχουν τελειώσει…
Το όποιο κοινωνικό κράτος θα έχει εξαφανιστεί… Οι πληρωμένες με αίμα κατακτήσεις στο σύνολό τους θα έχουν εξανεμιστεί… Οι νόμοι της Καμόρα θα έχουν αναγορευθεί σε υπερεθνικό θεσμικό πλαίσιο… Το αναμορφωμένο συνταγματικό δίκαιο, θα αναβιώσει με τρόπο δραματικό το θεσμό του δημίου στην κοινωνική και οικονομική καθημερινότητα… Και η ζωή μας συνολικά θα έχει πισωγυρίσει σε έναν στυγνό Μεσαίωνα, απ τον οποίο καμία προοπτική δε θα είναι πλέον ορατή.
Η κορυφαία αντίθεση που δε λύθηκε στα πλαίσια αυτής της γενικευμένης εφόδου…
Είναι η αντίθεση ανάμεσα στους χορογράφους της νεοταξίτικης ανασύνταξηςαπό τη μια, που ξέρουν τι θέλουν… Που έχουν επιτελικά οργανωμένο σχεδιασμό για να το δρομολογήσουν αυτό που θέλουν… Που τίποτε δεν εφάρμοσαν τυχαία στην Ευρωπαϊκή αρένα που μετέτρεψαν σε κολαστήριο, ούτε καν τη μαλάγρα των «παροχών» και των «ευκαιριών» για να τσιμπήσουν το δόλωμα τα αφελέστατα κουτορνίθια.
Στον αντίποδα οι κοινωνίες και οι αλαφροΐσκιωτοι ηγέτες τους. Όλοι αυτοί που εκτόνωσαν το δυναμισμό τους σε παρελάσεις και πολιτική αμπελοφιλοσοφία, πράγματα που τους καταδίκασαν σε μια μεροδούλι – μεροφάι αντίδραση, έτσι χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στόχους, χωρίς σαφέστατα στοιχειοθετημένη προοπτική, και κυρίως χωρίς ικανότητα να εμπνεύσουν την κοινωνία της οργής, για να την μετατρέψουν σε χείμαρρο ανατροπής και εκδίκησης των δυναστών και των πολιτικών τους.
Και στο κέντρο αυτής της ιδιότυπης αρένας, τα πολιτικά ανδρείκελα που «κυβερνούν» ή αντιπολιτεύονται ό ένας την αθλιότητα του άλλου, αλλά και οι δυό με τα ίδια αυστηρά επιλεγμένα «εργαλεία» που τους παραχώρησαν οι χορογράφοι, για να κρατούν τις κοινωνίες σε πολιτική καταστολή.
Πεδίο συνάντησης και των δυο (κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων), η «αναζήτηση λύσεων». Όχι όμως οποιωνδήποτε λύσεων, αλλά εκείνων που κατ αποκλειστικότητα συμπεριλαμβάνονται στην γκάμα των «λύσεων» που τους προσέφεραν οι χορογράφοι, προκειμένου να επιλέξουν ανάμεσά τους την πιο «ταιριαστή».
Μοναδική προϋπόθεση, είναι να παραμείνει «ιερός και απαραβίαστος» ο χρυσός κανόνας. Δηλαδή… Τα θύματα να παραμείνουν θύματα… Και οι δολοφόνοι να μπορούν να συνεχίζουν απρόσκοπτα να δολοφονούν.
Όσο για σένα αφελή…
Αν δεν κατανοήσεις αυτή την αδιαμφισβήτητη αλήθεια, δε θα καταλάβεις ποτέ…
Γιατί ο «αντιμνημονιακός» Σαμαράς μετετράπη σε μια νύχτα σε ταπεινωμένο δηλωσία…
Γιατί ο «αντιμνημονιακός» - και μέχρι χθες «ανεπιθύμητος» Τσίπρας, κατέστη δεκτός ως συνομιλητής του Σουλτς με τιμές «αυριανού πρωθυπουργού»…
Γιατί ο Κουβέλης αποδείχτηκε απλά μαϊντανός στη συγκυβέρνηση του αίσχους…
Γιατί ο «νέος αέρας» του Ολάντ αποδείχτηκε κοπανιστός αέρας για τους αφελείς που επένδυσαν σ αυτόν… κλπ κλπ κλπ…
Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί???
Τη φούσκα της ευρωλαγνείας στην οποία προσκύνησαν, και τον όρκο τιμής (βλέπε ντροπής) που έδωσαν στην προάσπιση του οικοδομήματος – φυλακή που έστησαν οι χορογράφοι για να πνίξουν τους λαούς και την ελπίδα τους.
Στον αντίποδα οι λαοί που καρατομείται το όνειρο και η ζωή τους…
Αγανακτούν και ταυτόχρονα υπομένουν… Αντιδρούν και αμέσως μετά αναδιπλώνονται… Διαδηλώνουν τη θέλησή τους να εκδικηθούν, αλλά ταυτόχρονα αποδεκατίζονται απελπισμένοι και αυτόχειρες στο σύγχρονο κρεματόριο της εκφασιζόμενης Ευρώπης.
Στην Ελλάδα της πολιτικής αμπελοφιλοσοφίας, οι υποτιθέμενοι ηγέτες της αντιπολίτευσης καταγίνονται με απεραντολογίες για το χαρακτήρα και την ταυτότητα της κρίσης (μιας κρίσης που την ταυτότητά της ποτέ δεν την έκρυψε), και κρατούν την κοινωνία της καθηλωμένη σε απεργιακές πασαρέλες την ίδια στιγμή που οι συμμορίες είναι παρούσες… τα ανδρείκελά τους είναι παρόντα και αυτά… και οι δολοφονικές τους πολιτικές παράγονται αδιάκοπα από τις «μηχανές» τους που δουλεύουν στο φουλ, όσο όλοι οι άλλοι καταγίνονται με την επαναστατημένη τους φιλοσοφία.
Στην Ισπανία στην Πορτογαλία και αλλού, οι κοινωνίες δείχνουν να έχουν χειραφετηθεί από τους αμπελοφιλοσοφούντες ηγέτες τους, και οι κινητοποιήσεις τους έχουν χαρακτήρα μονιμότερο και σε ότι αφορά τα χαρακτηριστικά του περισσότερο δυναμικό.
Ωστόσο, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη ολόκληρη, τα πολιτικά ανδρείκελα δείχνουν να μην πτοούνται ιδιαίτερα και υλοποιούν χωρίς δεύτερη σκέψη τα νεοταξίτικα καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί.
Για όλους αυτούς…
Τα μέτρα που παίρνουν αποτιμώνται σε δις, στη λογιστική κόλα που καλούνται να επιδώσουν στους ελεγκτές του σουλτανάτου…
Οι δολοφονημένοι απλά δεν συνυπολογίζονται στην καταμέτρηση…
Το πολιτικό τους έργο συμπυκνώνεται σε μια και μόνο λέξη υπό τον γενικό τίτλο «περικοπές»…
Και έτσι σταδιακά το πολυδιαφημισμένο ευρωπαϊκό οικοδόμημα μεταλλάσσεται σε στυγερό δολοφόνο των ίδιων των κοινωνιών που μέχρι πρότινος το λιβάνιζαν και «έπιναν νερό στ όνομά του»…
Γιατί αυτό που έλειψε και από μας αλλά και από τις υπόλοιπες κοινωνίες της Ευρώπης…
Είναι η καθαρή πολιτική στόχευση που θα ανακόψει την εφιαλτική διαδρομή που μας επιφύλαξαν…
Είναι η στοχευμένη πολιτική δράση που θα ανατρέψει και θα τιμωρήσει παραδειγματικά τα ανδρείκελα που προσκύνησαν στα νεοταξίτικα πρωτόκολλα και τους σχεδιασμούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης που αποσκοπούν στη δραστική ανασύνταξη των όρων της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Και φυσικά συνεπακόλουθη των παραπάνω ελλείψεων, είναι η απουσία αποσαφηνισμένης αντίληψης, για το με τι θα πρέπει να αντικαταστήσουμε εκείνο που επείγει να γκρεμιστεί, για να καταστούν οι λαοί αφέντες στον τόπο τους, και οι κοινωνίες πρωταγωνιστές στα σενάρια της επόμενης μέρας.
Επίλογος…
Στην Ελλάδα μια παρέλαση τελείωσε… Όλο το απόθεμα επαναστατικότητας φορτώθηκε στον κόκορα μιας απεργίας.
Έγινε… Θαυμάσαμε καταπληκτικούς μονολόγους… Τελείωσε… Δεν αποκλείεται να γίνει και κάποια ακόμη… Ε και???
Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να αναρωτηθεί γιατί αυτή η κοινωνία δεν εμπνεύστηκε από τις επιλογές των πολύξερων πρωταγωνιστών των αγώνων της…
Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να αναρωτηθεί γατί αυτή η κοινωνία δημοσκοπικά, και όχι μόνο, ερωτοτροπεί με τη νεοναζιστική υποκρισία…
Άτολμοι??? Ολίγιστοι??? ή απλώς συμβιβασμένοι??? Όταν η ιστορία θα δώσει την απάντηση, ίσως η αξία της να είναι μονάχα εγκυκλοπαιδική για όλους εμάς και για το χαμένο μας αγώνα που τα αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν…
Στην Ευρώπη η αντίσταση συνεχίζεται… Όχι γιατί υπάρχουν ηγέτες με DNAεπαναστατικό, αλλά γιατί υπάρχουν λαοί που διαθέτουν ακόμη απόθεμα ευρηματικότητας και κουράγιου.
Το ως πότε και με ποιες μορφές, είναι κάτι που ακόμη κανείς δεν το ξέρει…
Το μόνο που είναι βέβαιο, είναι πως…
Αν δεν προκύψουν ηγέτες ικανοί και αποφασισμένοι να μπουν μπροστά, όχι για να νουθετήσουν τους λαούς, αλλά για να διευκολύνουν – και με πολιτικό ακτιβισμό… αλλά και με επεξεργασμένο επιχειρησιακό σχέδιο - την έφοδό τους για την ανατροπή των ανδρεικέλων και την κατάληψη της εξουσίας, τότε η δεκαετία που έρχεται, δε θα αποτελεί βήμα στο μέλλον, αλλά πήδημα θανάτου σ έναν Μεσαίωνα που όμοιό του δε θα έχει γνωρίσει ποτέ ο πλανήτης.
Κυριακή κοντή γιορτή…
