Η θρυαλλίδα των εξελίξεων ήταν τα γεγονότα που συνέβησαν στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου σε όλη την Ελλάδα, με προπηλακισμούς κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών αλλά και με τη ματαίωση της παρέλασης στη Θεσσαλινίκη. Τα γεγονότα αυτά δημιούργησαν λίμα πανικού στην ήδη παραπαίουσα κυβέρνηση του κ.Παπανδρέου.
Την επόμενη ημέρα πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στο Μαξίμου, με τη συμμετοχή Ρέππα, Πετσάλνικου, Καστανίδη (κανείς εκ των οποίων δεν είναι στη σημερινή Βουλή) ενώ ο κ.Βενιζέλος δεν μετείχε αφού απουσίαζε στη Θεσσαλονίκη.
Η σύσκεψη αυτή εξελίχθηκε σε δραματικούς τόνους, με τους συμμετέχοντες να παραδέχονται για πρώτη φορά ανοιχτά ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου...
Δεν μπορούσε να συνεχίσει μέσα σε αυτό το κλίμα αφού υπήρχε ζήτημα δημοκρατικής νομιμοποίησης. Έχοντας απορρίψει το σενάριο των εκλογών,για ευνόητους λόγους, κατέληξαν στην ιδέα του δημοψηφίσματος την οποία θα ανακοίνωνε ο κ.Παπανδρέου στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Το επόμενο 24ωρο και πριν την ομιλία του κ.Παπανδρέου προς τους Βουλευτές του, ενημερώθηκαν όλα τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Κανείς δεν έφερε αντίρρηση αφού όλοι θεωρούσαν ότι ένα δημοψήφισμα για την επικύρωση της συμφωνίας για το PSI,που στην ουσία θα ήταν ένα ερώτημα ευρώ ή δραχμή, θα έδινε ανάσα στην κυβέρνηση και θα της προσέφερε τη δημοκρατική νομιμοποίηση για να συνεχίσει.
Οι αντιδράσεις όλων των κομμάτων αλλά και η υποτίμηση του πολιτικού και κοινωνικού κλίματος ήταν καθοριστικός παράγοντας για την ανατροπή των σχεδίων του τότε Πρωθυπουργού. Ακολούθησε η εθνική ταπείνωση των Καννών με το Νικολά Σαρκοζί να χρησιμοποιεί, δημόσια, βαρείς χαρακτηρισμούς εναντίον του κ.Παπανδρέου και την κ.Μέρκελ να υποδεικνύει στον κ.Παπανδρέου το ερώτημα που έπρεπε να τεθεί σε δημοψήφισμα και που δεν ήταν άλλο από την παραμονή ή όχι στο ευρώ.
Ο κίνδυνος εξόδου πλέον της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. ήταν υπαρκτός και από εκείνο το σημείο ξεκινά η εμφανής διαφοροποίηση του Ε.Βενιζέλου από τον κ.Παπανδρέου. Την επόμενη μέρα της επιστροφής από τις Κάννες, ο Ε.Βενιζέλος μπαίνει στο νοσοκομείο την ίδια μέρα που ανεξαρτητοποιείται η Μιλένα Αποστολάκη που θεωρείται φιλικά προσκείμενη προς αυτόν.
Η κυβερνητική πλειοψηφία πέφτει στους 153 Βουλευτές και ο Γιώργος Παπανδρέου ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Στο μεταξύ το κλίμα είναι εκρηκτικό,κάτω και από το βάρος των εξελίξεων. Υπήρχαν 10-12 βουλευτές που δεν θα παρείχαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ή θα απείχαν από τη Βουλή κατά την ώρα της κρίσιμης ψηφοφορίας. Κάποιοι άλλοι, διαβλέποντας το αδιέξοδο και το κλίμα κοινωνικής έντασης, προσανατολίζονταν να παραιτηθούν από το βουλευτικό αξίωμα.
Ήταν βέβαιη η πτώση της κυβέρνησης και το μόνο ερώτημα που παρέμενε εκκρεμές ήταν αν θα υπήρχε διάσπαση στο ΠΑΣΟΚ και αν ο κ.Παπανδρέου θα παρέμενε στην ηγεσία καταγγέλοντας αυτούς που έριξαν την κυβέρνησή του.
Το ίδιο διάστημα στη Νέα Δημοκρατία βλέπουν ότι η κυβέρνηση μετράει μέρες, αν όχι ώρες. Ο Α.Σαμαράς με δηλώσεις του ζητά εκλογές, έχοντας και τον αέρα των δημοσκοπήσεων.
Υπενθυμίζουμε ότι τότε δεν υπήρχε το κόμμα των Αν.Ελλήνων ενώ και η απήχηση της Χ.Αυγής ήταν αμελητέα.
Η δημοσκοπική εικόνα εκείνης της εποχής έδινε στη Νέα Δημοκρατία ένα 30-32%, στο ΠΑΣΟΚ 14-16%, και έφερνε ΚΚΕ,Σύριζα και ΔΗΜΑΡ να κινούνται μεταξύ 7-9% και το ΛΑΟΣ στο 4-5%. Υπήρχε και ένα 15-17% αναποφάσιστων ψηφοφόρων.
Στη Συγγρού πίστευαν ότι η Νέα Δημοκρατία θα ξεπερνούσε το 40%,βοηθούντος του κλίματος και των αντιμνημονιακών της θέσεων, ενώ προεξοφλούσαν ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν δύσκολο να περάσει το 20%. Η αυτοδυναμία ήταν ορατή και ήδη κάποιοι είχαν αρχίσει να ράβουν υπουργικά κοστούμια.
Στο παρασκήνιο όμως και πίσω από τις κλειστές πόρτες,εξελίσσονταν άλλες διεργασίες.
Οι δύο Αντιπρόεδροι της Ν.Δ, ο Δ.Αβραμόπουλος και ο Στ.Δήμας δεν προέκριναν τη λύση των εκλογών. Θεωρούσαν ότι τη δεδομένη στιγμή η Ευρώπη δεν είχε έναν αξιόπιστο συνομιλητή στην Ελλάδα και ήταν μία μεγάλη ευκαιρία ο συνομιλητής αυτός να είναι η Νέα Δημοκρατία.
Η άποψη αυτή είχε και άλλους υποστηρικτές στη φιλελεύθερη πτέρυγα των Βουλευτών της Ν.Δ, στον Κ.Μητσοτάκη,στον Κ.Χατζηδάκη,στον Μ.Βαρβιτσιώτη, στον Α.Σπηλιωτόπουλο και άλλους.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Α.Σαμαράς έπαιρνε τις αποφάσεις με ένα μικρό κύκλο στενών συνεργατών του,που τον αποτελούσαν ο κ.Χρ.Λαζαρίδης,ο κ.Δ.Σταμάτης,ο κ.Κ.Αρβανιτόπουλος,ο κ.Γ.Μιχελάκης. Παράλληλα με αυτόν τον κύκλο λειτουργούσε και ένας άλλος κύκλος φίλων του κ.Σαμαρά που είχαν γνώμη και τους οποίους συχνά συμβουλευόταν ο Πρόεδρος της Ν.Δ.
Σε αυτόν τον κύκλο εντάσσονταν ο κ.Φαήλος Κρανιδιώτης,ο κ.Θ.Βάρδας, ο κ.Μπαλτάκος κ.α.
Σε αυτό το κρίσιμο σημείο άρχισε να πέφτει στο τραπέζι η συγκρότηση μιας κυβέρνησης τύπου Μόντι, με τη στήριξη των δύο κομμάτων και του ΛΑΟΣ. Η πρόταση αυτή ήταν μία παλαιότερη πρόταση των δανειστών αλλά και μεγάλων Ελλήνων επιχειρηματιών ενώ είχε και τη στήριξη των μεγάλων συγκροτημάτων του τύπου.
Το όνομα του κ.Παπαδήμου άρχισε να εμφανίζεται και να προβάλλει ως η καταλληλότερη λύση.
Ο διχασμός του επιτελείου του κ.Σαμαρά ήταν δεδομένος. Ο κ.Αβραμόπουλος πέτυχε να περάσει τις απόψεις του στον κ.Σταμάτη, ενώ ταυτόσημες απόψεις άρχισε να διαμορφώνει και ο κ.Αρβανιτόπουλος.
Στον αντίποδα, στη σκληρή γραμμή,για διενέργεια εκλογών και επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές στη συνέχεια ήταν οι κ.κ Μιχελάκης και Κρανιδιώτης.
Ο κ.Λαζαρίδης κράτησε μία επαμφοτερίζουσα στάση,περιμένοντας να ξεκαθαρίσει το τοπίο αν και αρχικά είχε την άποψη ότι η λύση ήταν οι εκλογές.
Στην κοινή γνώμη υπήρχε σύγχυση για το τι θα κάνει η Νέα Δημοκρατία που εμφανιζόταν να συζητά τη στήριξη μιας κυβέρνησης χωρίς τον κ.Παπανδρέου και από την άλλη να ζητά την άμεση προσφυγή στις κάλπες.
Ο χρόνος τελείωνε αφού πλησίαζε η κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Οι κορυφαίοι του ΠΑΣΟΚ, Α.Διαμαντοπούλου,Α.Λοβέρδος,Μ.Χρυσοχοϊδης έστειλαν το μήνυμα στον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ότι έπρεπε να διευκολύνει τις εξελίξεις και να σχηματιστεί μία κυβέρνηση με τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας.
Στο ίδιο χρονικό διάστημα έγιναν δύο κρίσιμες τηλεφωνικές επαφές του κ. Σαμαρά, με τον κ.Μπαρόζο και τον κ.Γιούνκερ. Εικάζεται ότι συζήτησε για τις εξελίξεις και με παράγοντες της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου με έντονη παρουσία και επιρροή στα ΜΜΕ.
Από την άλλη πλευρά η αντιφατική συμπεριφορά του κ.Παπανδρέου περιέπλεκε τα πράγματα καθώς δεν ξεκαθάριζε το ζήτημα της παραίτησής του από την Πρωθυπουργία.
Όλα αυτά επέτειναν τη νευρικότητα στο στενό επιτελείο του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Ο κ.Κρανιδιώτης θεωρούσε ότι κάποιοι εγκλώβιζαν τον κ.Σαμαρά σε μία καταστροφική επιλογή, τον ανάγκαζαν να κάνει μία στροφή 180 μοιρών, για την οποία θα πλήρωνε βαρύ κόστος.
Τα πράγματα δεν άργησαν να βγουν εκτός ελέγχου και σε μία σύσκεψη σε πολύ υψηλούς τόνους στο γραφείο του κ.Σαμαρά, οι κύριοι Κρανιδιώτης και Σταμάτης διαφώνησαν τόσο έντονα που φημολογείται ότι πιάστηκαν στα χέρια προκαλώντας τον εκνευρισμό του κ.Σαμαρά ο οποίος έφυγε από το γραφείο του.
Οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν τις εξελίξεις και βρίσκονταν στο ισόγειο της Συγγρού, βλέποντας τον κ.Σαμαρά να φεύγει και να μπαίνει στο αυτοκίνητό του αναχωρώντας προς άγνωστη κατεύθυνση, θεώρησαν ότι πήγαινε σε μία μυστική ή μη ανακοινώσιμη συνάντηση με τον κ.Παπανδρέου.
Που να ήξεραν τι είχε συμβεί πριν από λίγα λεπτά στο γραφείο του.
Έκτοτε οι σχέσεις Κρανιδιώτη-Σταμάτη είναι κάτι παραπάνω από εμπόλεμες. Ο Δ.Σταμάτης πολέμησε την υποψηφιότητα Κρανιδιώτη στη Β' Πειραιά και οι κακές γλώσσες λένε ότι χαρακτηρίζει ως ''Κανταφικό'' τον κ.Κρανιδιώτη.
Από την πλευρά του ο τελευταίος δεν άφησε παραπονεμένο τον κ.Σταμάτη. Σε άρθρο του,επικριτικό για την αυλή του κ.Σαμαρά, τον φωτογραφίζει,ως προς το φυσίκ του, με τους χαρακτηρισμούς ''συνταξιούχος Αργεντίνος ζιγκολό'' και ''γκαρσόνι στο Διόνυσο''.
Τα υπόλοιπα με την κωμικοτραγική επιλογή Πετσάλνικου και το show Καρατζαφέρη έξω από το Προεδρικό Μέγαρο που οδήγησαν στη μετάκληση του κ.Παπαδήμου, που ανέμενε..ως έτοιμος από καιρό, είναι γνωστά.
Τότε προέκυψε το θέμα της συμμετοχής της Ν.Δ στην κυβέρνηση αλλά και ποια η διάρκεια και το προγραμματικό πλαίσιο αυτής της κυβέρνησης.
Το τελευταίο ανέλαβε να το διαπραγματευθεί ο κ.Χρύσανθος Λαζαρίδης με τον κ.Βενιζέλο.
Ήταν η ολοκλήρωση του PSI, η ψήφιση της δανειακής και οι εκλογές στις αρχές Φεβρουαρίου του 2012.
Είναι γνωστό τι ακολούθησε. Ουσιαστικά η Ν.Δ σύρθηκε να ψηφίσει το Μνημόνιο 2, που μπροστά του το Μνημόνιο 1 φαντάζει ανώδυνο ενώ οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν τρεις μήνες μετά. Σε όλα αυτά πρέπει να συνυπολογίσουμε και τις τεράστιες ζημιές που υπέστησαν τα ασφαλιστικά ταμεία από το κούρεμα, κάτι που δεν κατάφερε να αποτρέψει αυτή η κυβέρνηση.
Είχε ανακύψει όμως και το ζήτημα της συμμετοχής της Ν.Δ στην κυβέρνηση. Ο κ.Σαμαράς δεν ήθελε να συμμετέχει η Ν.Δ και επιθυμούσε μία κυβέρνηση προσωπικοτήτων που όμως σκόνταψε στην αντίδραση των κορυφαίων του ΠΑΣΟΚ που ήθελαν να εξακολουθήσουν να συμμετέχουν στην κυβέρνηση.
Ακολούθησε νέα διελκυνστίδα μεταξύ των κορυφαίων στελεχών της Ν.Δ και του επιτελείου του Προέδρου που είχε αρχίσει να αποσυντίθεται.
Ο Α.Σαμαράς πίστευε ότι η συμμετοχή της Ν.Δ θα του προκαλούσε φθορά, την ίδια άποψη υποστήριζαν και οι κ.κ Λαζαρίδης και Μιχελάκης.
Από την άλλη πλευρά, ο Δ.Αβραμόπουλος ήταν υπέρ της συμμετοχής της Ν.Δ στην κυβέρνηση, και ακόμα πιο πολύ υπέρ της δικής του συμμετοχής. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο τότε Διευθυντής του Γραφείου του κ.Σαμαρά, ο κ.Κ.Αρβανιτόπουλος που ήθελε να βελτιώσει την αναγνωρισιμότητά του και να προετοιμάσει την κάθοδό του στην Α' Πειραιά.
Τελικά επελέγη η λύση ''συμμετέχω-δεν συμμετέχω'' με τη συμμετοχή 5 στελεχών της Ν.Δ στην κυβέρνηση.
Οι επιλογές αυτές είχαν τις εξής συνέπειες:
-Η Νέα Δημοκρατία έπαψε να αποτελεί μέρος της λύσης,στα μάτια των πολιτών,και έγινε μέρος του προβλήματος. Ακολούθησε το αποτέλεσμα-σοκ των εκλογών με το 18.8% για το οποίο ακόμα δεν έχει γίνει συζήτηση,ανάλυση και ανάληψη ευθυνών στα κομματικά όργανα.
-Δημιουργήθηκε ένα νέο κόμμα από τα σπλάχνα της Ν.Δ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες.
-Γιγαντώθηκε η Χρυσή Αυγή με υπερμεγέθη ποσοστά, αξιοποιώντας το κενό στο αντισυστημικό και αντιμνημονιακό ακροατήριο.
-Ο Σύριζα, σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις,αναδείχθηκε κυρίαρχη δύναμη στο χώρο της Κεντροαριστεράς.
-Το ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε πολιτικά και εκλογικά,έχει πλέον την εικόνα και την τύχη της ΕΔΗΚ πριν το 1981.
-Ο ΛΑΟΣ και ο Γ.Καρατζαφέρης τέθηκαν εκτός πολιτικού παιχνιδιού.
Πόσο διαφορετικά όμως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν είχαμε πάει σε εκλογές το Δεκέμβριο του 2011...και δεν μεσολαβούσε η κυβέρνηση Παπαδήμου και όσα τη συνόδευσαν σε αυτούς τους 7 μήνες της θητείας της.
Αυτοί οι 7 μήνες, ουσιαστικά γκρέμισαν το πολιτικό σκηνικό όπως το γνωρίζαμε.
Και ακόμα δεν έχει αρχίσει να συντίθεται το νέο πολιτικό σκηνικό, κάτι που λίγοι μπορούν να καταλάβουν.
